We organiseerden een challenge voor de beste Kerstfoto 2005 (Photo Xmas) maar het aantal inzendingen viel een klein beetje tegen. Sommigen zegden wel een inzending toe maar die is waarschijnlijk kwijt geraakt in de kerstpost. De kwaliteit van de ontvangen bijdragen is echter adembenemend zoals je kunt zien op de foto hierboven (even klikken voor het hele plaatje). Het zal dan ook niet meevallen een keuze te maken uit de inzendingen.
Je kunt stemmen door op jouw keuze van de mogelijkheden hieronder te klikken. De uitslag wordt op Nieuwjaarsdag later op de dag bekend gemaakt.
Dat is het thema van Photo Friday deze week. Het kon bijna niet uitblijven aan het eind van het jaar. En hierboven links, daar is hij dan de
boosdoener die mijn hele fotobieb overhoop gooide (
Elisabeth was nu zelfs in een aardappel veranderd zo meldde Nijntje mij in een reactie) omdat ik hem als "Best of 2005" wilde verplaatsen van het ene album naar het andere. Het is
een foto die ik nam op de hoek van de PC Hooftstraat waar we langs liepen tijdens de Uitmarkt. De
foto die Hans koos als "Best of 2005" maakte hij bij Malaya (waar bij ook meerdere malen over logde) en is al eens eerder op onze weblog te zien geweest.
Wat zijn jouw goede voornemens voor het volgend jaar? Qua weblog dan bedoel ik. Klik op het voornemen dat bij jouw nieuwe jaar past en/of reageer uitgebreider via de reactiebox.
Theme Thursday had dit keer als thema Toys (as in stuffied, cars, dolls, robots, blocks, games etc). De
foto van Hans (rechts) is van twee pluche beesten die gezellig keuvelend boven in een kraam op de kermis hangen te wachten om plat geknuffeld te worden door het volgende verzorgstertje(m/v).
Mijn foto (links) is van mijn allereerste pop, een Engelse looppop die ik kreeg toen ik vijf was. Apetrots was ik op haar en ik heb haar nog altijd bewaard. Haar mooiste jurk die indertijd door mijn moeder werd gemaakt van roze satijn en roomwitte kant (van haar eigen bruidsjurk) is inmiddels vergaan. Ook Elisabeth zelf (zo heet ze naar de Engelse koningin) heeft ondertussen wat make-overs ondergaan zoals een nieuwe pruik en een nieuw oog bij de poppendokter. Hans vindt dat ze er een beetje uitziet als Chucky (van de horrorfilm) maar ik zie nog altijd mijn geliefde Elisabeth.
Het valt niet altijd mee om samen met je dertienjarige dochter een film uit te zoeken. Mijn voorkeur ging uit naar de Pixar film 'the Incredibles, maar uiteindelijk moest ik toch bakzeil halen en werd het Bridget Jones Diary 2. Een film waar ik uit mijzelf niet naar toe zou zijn gegaan. Ik bevond mij dan ook samen met drie andere personen van het mannelijk geslacht tussen een honderdtal giebelende tieners.
Geen onaardige film met Renee Zellweger, Hugh Grant en Colin Firth maar toen de pauze viel had ik zoiets van oeps... nu nog zo'n stuk uitzitten. Gelukkig werd het na de pauze een stuk leuker. Voornamelijk omdat de afstandelijke 'human rights loyer' Darcy echt voor zijn geliefde bleek op te komen. Charmante Bridget die er om bekend staat dat ze alles voor zich zelf verpest en zichzelf voortdurend in de nesten werkt, weet het toch tot een happy end te brengen. Dit door het huwelijksaanzoek van Darcy na veel blunders vallen en opstaan te honoreren. Ik vroeg me na dit happy end wel af hoe de makers het in de toekomst voor elkaar gaan krijgen om weer een vervolg deel drie uit te brengen....
Voor
Dingen op Donderdag deze keer "je ding van 2004". Nadenkend over dat thema kwamen er meteen een heleboel dingen in mij op. Het jaar 2004 was een jaar vol activiteit zowel in het werk als in studie, vrije tijd en kursussen. Als ik mijn fotobibliotheek doorblader dan kom ik al die dingen weer tegen. Het fotograferen stond ook behoorlijk centraal dit jaar. Ik heb echt massa's foto's gemaakt, niet in de laatste plaats voor de weblog. We zijn met een weblog begonnen op 14 januari van dit jaar (eerst bij web-streepje-log) en sindsdien is het uitgegroeid tot een dagelijks deel van ons leven. Dus
Miwian Weblog is eigenlijk wel echt mijn (ons) ding van 2004. Een foto daarvan maken lijkt een beetje overbodig omdat jullie het allemaal uitvoerig zelf kunnen bekijken dus daarom een foto die ik maakte bij Slot Zeist (waar ook de foto op de banner werd gemaakt).
Het beeld staat in de tuin van het slot en stelt een vrouw voor die haar handen opheft in of naar .... vul zelf maar in. Misschien is zij blij over alle mooie dingen die zij heeft en beleeft, misschien vol vreugde over de fijne dingen die ze meemaakt met vrienden en dierbaren, misschien in vertwijfeling over alles dat nog niet lukt of nog niet gerealiseerd is, misschien reikt ze naar hen die er niet meer zijn, misschien ziet ze niet hoe het verder moet met al die mensen in Azie die het slachtoffer werden van die tsunami's. Misschien ben jij het of misschien ik. Ik vind dit wel een mooi beeld om het jaar 2004 mee uit te luiden.
Een daverende staande ovatie besloot de toegift van Mamma Mia waar we gisteren waren zoals je in het vorige logje kunt lezen. En toen iedereen het toneel verliet bleef Simone Kleinsma in haar eentje staan. Ze vertelde dat de cast net als wij genoten had van het feestje dat deze geweldige musical biedt, maar dat ook bij hen alles overschaduwd werd door de gedachten aan al die mensen die getroffen zijn door de tsunami's in de Indische Oceaan. Het verlies, het verdriet, gebrek aan drinkwater, kans op epidemische uitbraken en ga zo maar door. De nu al 45.000 doden of nog meer. Je kon een speld horen vallen in het Beatrixtheater dat even daarvoor nog op zijn kop stond van de Abbaliedjes. Simone vertelde dat alle Mamma Mia's ter wereld hadden afgesproken een bijdrage te leveren aan het bieden van hulp aan de getroffen mensen in Azie. En of we allemaal wilden meedoen, dat haar collega's al waren omgerend om bij de uitgang te gaan staan met een mand waar we het geld in konden doen en dat zij dat zo ook zou doen voorzover dat mogelijk was op haar zilveren plateaulaarzen. Natuurlijk hadden we al overgemaakt op giro 555 maar we vonden dit zo'n fantastische actie dat we ook daaraan graag mee wilden doen. En ik moet zeggen, de manden puilden uit toen wij in de laatste groep de centrale uitgang passeerden waar Simone Kleinsma en Jeroen Luiten met hun schaal stonden. Geweldige actie van die cast om ook een steentje bij te dragen voor al die slachtoffers voor wie het heel lang zal duren voordat ze net als wij onbezorgd van een feestje kunnen genieten zoals je kunt zien op het plaatje (uit het programmaboekje) hierboven.
Afgelopen avond met Mieke's familie naar Mamma Mia geweest (een jaarlijkse traditie om rond Kerst samen uit te gaan). Amanda had de musical, als aankomend musicalster al gezien dus die was er deze keer niet bij. Wat moet je er van verwachten...? De kritieken zijn lovend, de muziek is van Abba en het concept komt ook nog eens uit de koker van Bjorn en consorten. Dan moet het op zijn minst toch garant staan voor een aangename avond. Alle verwachtingen werden driedubbel overtroffen. Wat een kwaliteit en perfectie! De zaal, het strakke decor, de kleuren, het plot, de teksten, de zangkwaliteit, het acteertalent, de wisselingen, het dansen, de kostuums, de choreografie... Vrijwel alles was van hoogstaande klasse. Je realiseert je eens temeer hoe fantastisch die Abba-composities eigenlijk zijn en hoe dat Zweedse kwartet hit na hit scoorde. Vroeger was het in bepaalde kringen niet echt 'cool' om te 'bekennen' dat je Abba goed vond. Zelf deed ik daar aan mee door het als 'Middle of the Road Pop' te bestempelen. Nu mag je er gelukkig openlijk voor uit komen hoe fantastisch die liedjes zijn.
Het verhaal speelt zich af op een Grieks eiland en gaat over een twintig-jarige dochter die gaat trouwen en wil weten wie van de drie voormalige vrienden van haar moeder, haar echte vader is. Ster van de avond was Simone Kleinsma als de moeder 'Donna'. Ik herinner mij haar voornamelijk van haar rol in 'Kees en Co'. Wat een talent en, verbazingwekkender, wat een zangstem heeft zij! De enige die mij en anderen in mijn gezelschap niet wist te overtuigen was 'Sam' de uiteindelijke partner van Donna, Filip Bolluyt, met zijn snor en te tengere postuur. Wij konden ons niet voorstellen dat hij de man was van Donna's dromen.
Zelfs het signaal dat de pauze voorbij was, werd aangekondig met een gong-geluid van een Abba tune. Na de pauze volgde wat mij betreft een hoogtepunt qua choreografie, decor en kostuums: een surrealistische scene waarin de hoofpersoon droomt en heen en weer geslingerd word tussen twijfels over wie haar echte vader is. Er was een zeer uitgebreide toegift met Waterloo in de oorspronkelijke uitvoering als hoogtepunt. Mijn ambivalente gevoel wat musicals betreft werd met deze uitvoering volkomen weggevaagd. Ik heb er geweldig van genoten.
Gisteren waren we op het IJssculpturenfestival in Eindhoven waar 's werelds grootste kerststal uitgehouwen is uit grote blokken sneeuw en ijs. We kwamen aan vanuit een besneeuwd Driebergen en de trein die we besloten hadden te nemen had er duidelijk moeite mee. Het was even de vraag of het wel zou gaan lukken omdat er bij Geldermalsen sprake was van een bovenleidingbreuk. De eerste trein die we hadden in Utrecht werd opgeheven. Mmm, wat nu. Toch maar even de volgende proberen. En hoewel we toch nog even vertraging hadden bij Geldermalsen kwamen we daarmee in Eindhoven. Op het stationsplein staat daar een enorme thermische tent waarin het ijssculpturenfestival wordt gehouden. Hoewel we wisten dat we naar een ijzige tentoonstelling gingen had toch niet iedereen zich daar voldoende op gekleed. De
puntschoenen van Amanda waren duidelijk niet gemaakt voor een temperatuur van 8 graden onder nul. Hoewel er veel te genieten viel van de prachtige beelden was de warme apfelstrudel met koffie of chocolademelk in de bijbehorende cateringtent dan ook een welkom toetje.
Natuurlijk hebben we ook weer prachtige foto's gemaakt. Een hand van een groot beeld zagen jullie al bij het logje over Hemel & hel en de foto hier boven is van Hans. Meer info over het ijssculpturenfestival vind je
hier en je kunt er nog tot 16 januari terecht.
Maandag, een dag na de tsunami's die de kusten aan de hele Indische Oceaan troffen zag ik de film The day after tomorrow. Dat was een gekke ervaring om met de beelden van de echte ramp nog op je netvlies te kijken naar een film die een dergelijke catastrofe als verhaallijn heeft. Het verhaal is een beetje dun maar het is technisch gezien zeker een knappe productie en alleen daarom al de moeite waard om er een keertje naar te kijken. Prachtige effecten van stormen, afbreken van ijsschotsen, overstromingen door stijging van de zeespiegel en plotselinge strenge vrieskou. We zien de wederwaardigheden van een gezin die allemaal op een andere plek en in andere omstandigheden de ramp meemaken. In de film blijven onze hoofdpersonen uiteindelijk toch gespaard doordat ze verstandig opereren en sommigen toevallig terecht komen in de bibliotheek in New York waar ze alle boeken (behalve de Bijbel uit 1455 van Johannes Gutenberg, de uitvinder van de boekdrukkunst) kunnen verbranden om warm te blijven. En natuurlijk worden ze aan het eind herenigd.
Voorlopig gaat mijn aandacht echter meer uit naar al die mensen die te lijden hebben van de vloedgolven in Azie. Zij hadden niet zo'n geluk als de hoofdrolspelers in de film en velen worden niet herenigd. Iedere dag komen er nog weer grote hoeveelheden slachtoffers bij en geeft de zee terug wat ze eerst nam. Laten we met z'n allen helpen voorzover dat kan. Stort ook op giro 555.
DVD kopen?
Day After Tomorrow, The (2DVD) (Special Edition)
Jay O. Sanders
Voor DiDi is mijn bijdrage voor het thema "hemel" een prachtige tekst van Frank Boeijen.
Klik hier om de MP3 te beluisteren.
Ik wil dat je gaat
Ik wil dat je blijft
Ik wil wonen in de hemel
En slapen in de hel
De hel van verplichting
De hel van vervreemding
En alles waar ik niet ik staat toe ben
Noem mij een vreemde
Noem mij een ontheemde
Noem mij alles wat jij
niet bevatten kan
Ik wil dat je gaat
Ik wil dat je blijft
Ik wil alles met je delen
Mijn twijfel en eenzaamheid
Zie je die starende ogen
Die gesloten gezichten
Die pionnen in en spel
dat ik niet ken
Vertel me wat zijn de regels
Geef me een goede reden
Voor die onterechte
zelfverzekerdheid
Ik wil dat je me kust
Voor eens en altijd wakker
In een wereld die slaapt
Blijf je nog lang
Ik heb een groot bed
Soms is het de hemel
En soms soms soms de hel
De foto is een detail van een ijssculptuur maar daarover later meer.
Het thema voor deze DiDi ofwel Dichters op Dinsdag is Hemel. Mijn keuze viel op Heaven van Talking Heads. Deze songtekst bleef me steeds bij omdat een aantal keren het laatste woord van de zin werd gebruikt voor het begin van de nieuwe zin.
In tegenstelling tot wat je zou verwachten is het geen hemelse tekst maar Heaven is in deze tekst de naam van een bar.
(MP3 hier)
Het staat jullie natuurlijk vrij om wel een hemelse of zwevende tekst te kiezen. Zoals gebruikelijk voldoet een songtekst of gedicht dat je om welke reden dan ook aanspreekt van eigen hand of bestaand. Google er lustig op los om te vinden wat je zoekt. Plaats de tekst in een logje op je eigen site en meld hem even hier zodat iedereen bij elkaar kan kijken. Als je de vorige thema's en reacties wilt zien, klik dan op de vorige dinsdagen in de kalender rechtsboven op deze pagina.
Heaven
Everyone is trying to get to the bar.
The name of the bar, the bar is called heaven.
The band in heaven plays my favorite song.
They play it once again, they play it all night long.
Heaven is a place where nothing ever happens.
Heaven is a place where nothing ever happens.
There is a party, everyone is there.
Everyone will leave at exactly the same time.
Its hard to imagine that nothing at all
Could be so exciting, and so much fun.
Heaven is a place where nothing ever happens.
Heaven is a place where nothing ever happens.
When this kiss is over it will start again.
It will not be any different, it will be exactly
The same.
It's hard to imagine that nothing at all
Could be so exciting, could be so much fun.
Heaven is a place where nothing every happens.
Heaven is a place where nothing every happens.
Ik had wel eens een documentaire gezien over
tsunami's. Daarin werd verteld dat de golven van zo'n tsunami zich verspreiden met een snelheid van zo'n 700 km per uur en dat dit verschijnsel gepaard kan gaan met golven van tientallen meters. Bij de tsunami die gisteren optrad in de buurt van Sumatra kwam het water niet in de vorm van een 'muur' maar als een pijlsnelle stijging van de zeespiegel waardoor het vooral het volume was van het water dat de catastrofe veroorzaakte. De beelden die we zien krijgen van deze ramp in Azie zijn schokkend. Het journaal liet vandaag ook een filmpje zien van een Nederlandse toerist die de vloedgolf op zijn video opnam. Voor wie meer wil weten over zeebevingen staat hieronder een stuk van de Volkskrantsite over tsunami's.
Lees meer...
Moody Monday heeft vandaag als thema Old. Ik koos voor
een foto (links) van een oude aardappel die onderdeel vormde van een kunstproject van Hanshan Roebers. Het project was onderdeel van "Grensgeschil" in het Hoornse Bos tijdens Oerol 2004. Hans maakte
zijn foto (rechts) in de Bijenkorf van een mevrouw die kennelijk even moest rusten van het winkelen en toen op een uitgestalde bank in slaap is gevallen. Je kunt op de tekstlinkjes klikken voor de hele foto.
Gisteren waren mijn zus, zwager en neven op bezoek en maakten we met zijn allen een koud buffet. De heerlijkste gerechten werden door iedereen op tafel getoverd en het zag er allemaal even prachtig uit. We kwamen er trouwens net pas achter dat e granite van rode wijn die Hans had gemaakt helemaal zijn vergeten omdat we het wekkertje niet hebben gehoord uit Hans' telefoon. Nou ja, hebben we vandaag nog iets lekkers, of morgen.
Na het eten werd er onder het genot van een champagnespoom muziek gemaakt op de piano en de gitaar. Het ging niet allemaal even van een leien dakje maar we hebben in ieder geval weer genoeg materiaal voor het familiearchief (ha ha). Op een gegeven moment sloeg bij ons allen de meligheid toe. Kijk maar eens even hoe
deze serenade eindigt.
Wie jij in werkelijkheid bent
werd nooit geboren
en zal nooit sterven.
Laat degene die je denkt te zijn los
en word degene die jij altijd bent geweest.
Stephen Levine
Hij was prachtig versierd, onze kersttafel van gisterenavond. Amanda en Hans hadden kerststukjes gemaakt en met de maskers hele droogboeketjes voor bij de borden. De menukaarten en zelfs de (oude) Mac waren bijpassend gedecoreerd. Klik op de foto om te zien wat ik bedoel. Een heerlijke maaltijd, de hele avond de tijd, goede gesprekken en prettig gezelschap. We hebben zelfs nog even kerstliedjes gezongen en een spelletje gedaan. Wat wil een mens nog meer...
For unto us a child is born,
To us a son is giv'n;
The government shall rest on him,
Th' anointed one from heav'n.
His name is Wonderful Counselor,
The Mighty God is he,
The Everlasting Father,
The humble Prince of Peace.
The increase of his government
And peace shall never end;
He'll reign on David's ancient throne
As ruler of all men.
Upheld with justice and righteousness,
Forever his kingdom will last;
The zeal of the Lord God Most High
Will bring these things to pass.
Lord Jesus, come now and reign in me,
Be Lord of my life this hour.
Come be my Counselor and my God,
My source of wisdom and power.
Watch o'er me with your Father care,
My heart and my mind, fill with peace.
I worship you, my Lord and King,
My praise will never cease.
Je hoeft niet perse te geloven om dit toch heel mooi te vinden (de hele Messiah van Handel is trouwens zeer de moeite waard zowel om te beluisteren als om zelf te zingen). Een prettige Kerst voor jullie allemaal!
Photo Friday heeft pauze deze week maar het lijkt ons wel leuk om een toch iets met foto's en Kerstmis te doen. Dus een oproep aan onze lezers: maak een originele kerstfoto en plaats die op je eigen log (liefst in groot formaat of clickable) met een berichtje in de reactiebox van dit logje. Op oudejaarsdag kan er dan gestemd worden op de beste kerstfoto van 2005. Het gaat bij deze uitdaging vooral een grappige, bijzondere, originele, gekke of hilarische foto dus we dagen jullie uit om op dat gebied alle registers op te trekken.
Ik hou wel van rituelen en symbolen. Die horen wel een beetje bij deze tijd van het jaar maar ik voel me er ook wel comfortabel bij. Nou ja, niet alle natuurlijk maar die rituelen en symbolen die me aanspreken. Zo vind ik het samen eten met vrienden of familie een goed ritueel. Dat doen we dan ook vaak en graag. Pas aten we bij vrienden en kregen Hans en ik samen een Orang Malu (ook wel yogima of wheeping buddha genoemd) dat letterlijk vertaald verlegen man betekent. Het is een uit Indonesie afkomstig beeld, een boddhisatva (boeddha in wording), gezeten in een yoga-houding en helemaal in elkaar gedoken. Die houding neemt hij aan omdat hij zich schaamt voor al het leed en kwaad wat in de wereld is.
Als je een Orang Malu in de huis zet gericht naar de deur dan zal geen kwaad binnen treden. Als je hem op een plaats zet waar je gasten hun hand op de Orang Malu kunnen leggen dan zorgt hij dat deze mensen voor kwaad behoed worden. Een prachtige symboliek! Ik zoek een mooi plaatsje waar hij kan staan zodat hij ons en onze gasten kan beschermen. 't Voelt al meteen een stuk veiliger hier en dat past wonderwel goed bij de boodschap van vrede op aarde.
Een beetje later dan anders maar toch nog ruim op tijd plaatsten wij onze foto's bij het Photo Friday thema Tacky.
Mijn foto (links) is er eentje uit de serie die ik maakt bij het tuincentrum begin november toen de Kerst daar al uitbundig was uitgebarsten. Tacky he? De
foto van Hans (rechts) is van de Uitmarkt 2003 waar wij met open monden hebben staan kijken naar deze uitbundig opgesierde oudere jongere die optrad op het podium op het Max Euweplein. Je kunt zoals gewoonlijk weer op de tekstlinkjes klikken om de grote foto's te zien.
Voor Theme Thursday was deze week het thema Vehicle. Ik bleek bij het doorbladeren van mijn fotobibliotheek volop grappige voertuigen te hebben maar
deze die ik maakte tijdens Oerol vorige jaar (foto links) vond ik toch wel het allerleukste. Een klein autootje dat daar geparkeerd staat net als een fiets tussen de fietsen. Hans maakte de
foto rechts onlangs toen hij een keer terug reed vanuit Nunspeet naar huis. Vind je het geen schitterend plaatje? Voor vergroting kun je zoals gewoonlijk op de tekstlinkjes klikken.
He he, we zijn weer bij. Pffft, dat was even aanpoten.
Goed nieuws! Niet alleen logt
Downer weer maar ook
Dingen op Donderdag is terug! Daarom van ons deze week een winterse DoD-bijdrage (de eer is aan mij deze keer hoeweel Hans ook stond te popelen).
Mijn winterse herinneringen zijn vooral van toen ik klein was. Hoe ik schaatsten leerde op van die friese doorlopers achter een stoeltje op de ijsbaan voor ons huis. De zegen van de kunstschaats die tenminste niet om de haverklap log ging en waarbij je niet met bevoren vingers alles opnieuw hoefde te strikken. Maar ook de ijsbloemen die er in de winter iedere keer waren op de ruit. Er was toen nog geen centrale verwarming, alleen een kolenkachel in de huiskamer, de keuken en de nette kamer. Boven was het dus koud en als je dan 's morgens wakker werd stonden de meest prachtige ijsbloemen in de ruit gevroren en kon je niet meer naar buiten kijken. Dan was het ook heel leuk om te kijken hoe snel je een 'gat' in die ijslaag kon 'ademen' zodat je kon zien of er sneeuw was.
Je ziet ze niet veel meer, die ijsbloemen. Dat komt door de centrale verwarming die ons huis tegenwoordig van boven tot onder op een aangename temperatuur houdt. Maar van de week zag ik ze weer... op mijn auto. Die had een kleine 10 dagen in de kou op het parkeerterrein van het hotel in Nunspeet gestaan en in die tijd de meest prachtige bloemen geproduceerd op kofferbak en ruit. De zon scheen fel toen ik naar buiten ging om even iets in de auto te leggen en bovenstaande foto maakte. De bloemen waren toen al bijna weg maar als je goed kijkt kun je ze nog een klein beetje zien (klik op de foto voor vergroting).
Nico, Bert en Ralph gaan na schooltijd even langs bij de vader van Nico die een winkel heeft met sportartikelen. In de winkel zijn net nieuwe coole baseballcaps binnengekomen, grijze en blauwe. 't Is dat ze nogal prijzig zijn maar alle drie zouden de jongens er wat voor over hebben om met zo'n pet morgen naar school te kunnen gaan. Het is duidelijk dat ze veel belangstelling voor de caps hebben en Nico's vader heeft nog een paar promocaps liggen die hij voor niks van de fabrikant kreeg. Totaal zijn het vijf caps die hij te vergeven heeft: twee grijze en drie blauwe. Hij zou er best eentje aan ieder van de jongens kunnen geven en er dan nog twee over hebben voor in de etalage. Hij besluit ze een vraagstuk te laten oplossen en als ze er uit komen dan mogen ze als beloning alle drie een cap uitzoeken.
Hij zet de drie jongens achter elkaar met de gezichten dezelfde kant op en hun ogen dicht en vertelt ze dat hij twee grijze en drie blauwe caps heeft. Ze krijgen alle drie een pet op hun hoofd en dan mogen ze hun ogen open doen en zien alleen diegenen die voor hen staat/staan. Hij zegt dat als eentje van hen raadt welke kleur pet hij op heeft ze alle drie hun pet mogen houden. Nico staat achteraan en zegt na eventjes nadenken dat hij het niet weet. Ralph staat in het midden en heeft iets langer tijd nodig na het antwoord van Nico om tot de conclusie te komen dat hij het ook niet weet. Nou, zegt Bert die vooraan staat meteen, dan weet ik het wel. Weet jij welke kleur pet Bert op zijn hoofd heeft? En belangrijker nog, kun je uitleggen waarom?
Op zo'n plaatje kun je het eigenlijk niet echt goed zien maar in het echt is hij prachtig, mijn nieuwe
iMac G5 met 20" scherm. Ik ben er helemaal happy mee! Mijn vorige iMac G4 was vanaf dag 1 eigenlijk al een beetje een rampenmachine. Niet echt stuk maar ook niet echt lekker en er was steeds wat mee. Op een gegeven moment wen je er aan en word je er zelfs handig om om alle bugs heel snel op te lossen of te omzeilen. En het is net als met een oude auto, op een gegeven moment ben je beter op de hoogte dan de beste monteur waar het aan schort met het ding. En ik backupte gewoon all the time.
Maar nu is dat gelukkig over en zit ik dit stukje te typen om een prachtig groot scherm terwijl een prachtige geluid klinkt uit de vernuftig weggewerkte luidsprekers. Voor mij het een computer die het goed doet eigenlijk een soort basis levensvoorwaarde. Welke van de onderstaande mogelijkheden is van toepassing op jou?
Het nummer "In the winter time" van the Steve Miller Band mag bij deze Winter-DiDi natuurlijk niet ontbreken. De tekst vind je hieronder en wil je nog even horen hoe dit nummer ook al weer klinkt, klik dan
hier.
In the winter time
When all the leaves are brown
And the wind blows so chill
And the birds have all flown for the summer
I'm callin', hear me callin', hear me callin'
In the winter time
When all the leaves are brown
And the wind blows so chill
And the birds have all flown for the summer
I'm callin', hear me callin', hear me callin'
I'm callin', hear me callin', hear me callin'
In the winter time
In the winter time
When all the leaves are brown
And the wind blows so chill
And the birds have all flown for the summer
I'm callin', hear me callin, hear me callin
Steve Miller Band
Links en rechts
Hoofd en hart
Geven en ontvangen
Hij en zij
Yin en yang
Hard en zacht
Shiva en Shakti
Tommy is DE klassieker op het gebied van de rockopera, bekend geworden door de wereldhits: See Me Feel Me (The Who), Pinball Wizard (Elton John) en Acid Queen (Tina Turner) maar ook bekend in de uitvoering van de London Symphonic Orchestra. De musicalversie heeft met veel succes op Broadway gedraaid.
Om de herinnering nog even op te frissen het verhaal van Tommy gaat als volgt. De doodgewaande Kapitein Walker keert terug uit krijgsgevangenschap en vermoordt de minnaar van zijn vrouw. De jonge Tommy is hiervan getuige en raakt hierdoor in een psychische sluimertoestand. Niemand lukt het om tot hem door te dringen: de incest-plegende Oom Ernie niet, de treiterende neef Kevin niet, priesters, hoeren, psychiaters en zijn ouders ook niet. Tommy blijkt extreem goed te kunnen flipperen en groeit uit tot een idool, waardoor hij bovendien ook nog opgesloten raakt in de wereld van de onaantastbare ster.
Ik had lang niet aan deze muziek gedacht totdat een student van de Avatarcursus vorige week een verwijzing maakte naar een nummer uit Tommy om aan te duiden hoe hij zich op een bepaald moment voelde. Daarom speciaal voor Wim-Nico hieronder de tekst van het nummer "Go to the mirror boy" uit de Rockopera Tommy. Om te MP3 te luisteren kun je
hier klikken. De foto (klik voor vergroting) maakte ik in het Kroller Muller Museum in het najaar van 2003.
Doctor:
He seems to be completely unreceptive.
The tests I gave him show no sense at all.
His eyes react to light the dials detect it.
He hears but cannot answer to your call.
Lees meer...
Een lege stoel op het joodse Paasfeest is voor de hele gelovige gemeenschap de zichtbare herinnering aan het feit dat de plaats voor de vreemdeling, de onverwachte gast altijd moet worden opengehouden. Zonder die lege stoel wordt deze viering alleen maar een gebeuren van 'ons kent ons', van gezellige, exclusieve intimiteit ten koste van de minder begoede. Een gedekte tafel en een lege stoel: meer heeft een mens in principe niet nodig om 'er bij te horen', om thuis te komen bij de mensen.
Het is een mooi beeld, een lege stoel aan tafel voor een ongenode gast. En zo terecht om op te merken dat veel vieringen exclusieve intimiteit hebben die ook het effect hebben dat ze anderen buitensluiten. Vrienden van mij deden het altijd letterlijk de extra stoel aan tafel en ik doe het ook al jaren vooral met dagen zoals Kerstmis dat ik altijd rekening hou met extra gasten. Dus mocht er iemand onverwacht aankloppen of langs komen dan staat die stoel al klaar (de foto is van Hans gemaakt bij de voorstelling "De Jood en de NSB-er").
Het begint nu echt kouder te worden en deze week begint officieel de winter. Het leek me toepasselijk om
'Winter' te kiezen voor
Dichters op Dinsdag.
Winter is tevens metafoor voor verandering, terugtrekken, voorbereiden, bescherming, warmte en geborgenheid zoeken, duisternis, verval, dood en de gereedmaking voor een nieuwe geboorte.
Als schitterende tekst en muziek koos ik voor Winter van
Tori Amos (MP3 hier).
Voor wie 'Dichters op Dinsdag' (DiDi) nieuw is, in het menu hierboven staat een link naar de uitleg. Voor referentie kun je ook op de vorige dinsdagen klikken van de kalender op deze pagina. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd.
Winter
Snow can wait
I forgot my mittens
Wipe my nose
Get my new boots on
I get a little warm in my heart
When I think of winter
I put my hand in my father's glove
I run off
Where the drifts get deeper
Sleeping beauty trips me with a frown
I hear a voice
"Your must learn to stand up for yourself
Cause I can't always be around"
He says
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear
Boys get discovered as winter melts
Flowers competing for the sun
Years go by and I'm here still waiting Withering where some snowman was
Mirror mirror where's the crystal palace
But I only can see the myself
Skating around the truth who I am
But I know dad the ice is getting thin
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear
Hair is grey
And the fires are burning
So many dreams
On the shelf
You say I wanted you to be proud of me
I always wanted that myself
He says
When you gonna make up your mind
When you gonna love you as much as I do
When you gonna make up your mind
Cause things are gonna change so fast
All the white horses have gone ahead
I tell you that I'll always want you near
You say that things change
My dear
Het is donker in mijn slaapkamer en ik wil twee sokken met dezelfde kleur hebben uit mijn la, waarin 24 rode en 24 blauwe sokken zitten. Hoeveel sokken moet ik uit de la halen om minimaal twee sokken van dezelfde kleur te hebben?
Gisterenavond laat was ik terug van 10 dagen Avatarkursus in Nunspeet. Moe maar zeer voldaan landde ik weer in Driebergen en kon ik even weer wennen aan hoe het in het dagelijks leven allemaal reilt en zeilt. Diegenen die vaker langs komen op onze weblog hebben mij al eens eerder over Avatar gehoord maar diegenen die nu allemaal vragend beginnen te kijken kunnen
hier meer over Avatar te weten komen.
Mijn kursist liep gisterenmiddag - na negen dagen werken - als een gelukkig man de deur uit van Dennenhoeve en verheugde zich op het weerzien met zijn gezin om met ze te delen wat er voor hem allemaal veranderd is. Hij had na veertig jaar ervaren dat hij weer contact kon krijgen met zijn gevoel, iets dat hij op jonge leeftijd was kwijt geraakt. Ook anderen die weg gingen, deden dat met een stralende en tevreden glimlach op het gezicht. Veel omhelzingen, bedankjes en afscheid nemen. Ontroerende momenten ook als mensen de balans opmaakten van wat het ze allemaal had gebracht en hoe ze zich versterkt voelden om het leven aan te kunnen. Ook fantastisch trouwens om in een team van Avatarmasters te kunnen bijdragen aan al deze ervaringen (en jammer voor Hans dat hij er deze keer niet bij was als Master). Maar een van de mooiste dingen vond ik toch wel het jonge stel (een man en een vrouw zwanger van hun eerste kindje) dat samen op de kursus was. Niet alleen is het geweldig om voor jezelf te ervaren dat je bron bent over je eigen creaties maar ook om op die manier een kind op de wereld te zetten en er bij stil te staan als aanstaande ouders hoe je de best mogelijke "coach" kunt zijn voor je kind dat straks geboren gaat worden. Vind je dat nu niet een mooie kerstgedachte?
Dat het ook knus kan zijn in een dierentuin dat laten deze foto's zien, dus die stuurden we in naar Moody Monday.
Mijn foto toont twee slapende zwijntjes en
die van Hans laat drie kamelen zien die siesta houden. Voor de vergrotingen moet je even op de tekstlinkjes klikken.
Quicktime is van huisuit de Apple applicatie om bewegende beelden en geluid in browsers af te spelen. Windows heeft zijn eigen variant en daarnaast is er nog Real Audio. Al deze applicaties kunnen ook zelfstandig gebruikt worden en allen zijn ze multiplatform. Mijn vraag is welke Windowsgebruikers er ook standaard Quicktime geinstalleerd hebben.
Quicktime heeft wel een reputatie opgebouwd met Movietrailers. Alle topfilms zijn op de
QuickTime site te vinden. Ik ben benieuwd wie er standaard QT heeft geinstalleerd?
Love is an expression of the willingness
to create space in which something
is allowed to change
~ Harry Palmer ~
Lady Godiva begon er 1000 jaar geleden mee, door bloot op haar paard door Coventry te rijden, om zodoende belastingverlaging voor het volk af te dwingen. De film 'Calender Girls' laat zien hoe respectvolle (wederom) Engelse dametjes op leeftijd uit de kleren en op de kalender gingen om geld in te zamelen voor het locale ziekenhuis. Nogmaals in Engeland ging Sarah Ferguson, hertogin van York uit de kleren voor het aids fonds van Elton John.
Dat kunnen wij beter.. moeten de Noorse Leoni Johansson (22) en Tommy Hol Ellingsen (28) gedacht hebben. Met Noors subsidiegeld gingen zij een paar stapjes verder en brengen via hun site 'Fuck For Forrest' heuse porno, waarin zij zelf acteren. Aan verdere schandaaltjes en zelf aangewakkerde publiciteit hebben zij geen gebrek. De Noorse overheid trok de subsidie in. Zij verschenen voor de rechter wegens het openbaar uitvoeren van hun 'kunstje' tijdens een optreden van de rockband met de toepasselijke naam 'The Cumshots'. Tijdens de daaropvolgende veroordeling liet Tommy in de rechtzaal voor de verzamelde pers, ook nog eens zijn pantalon zakken. Greenpeace weigerde de geschonken fondsen en het Wereld Natuurfonds (WWF) in Zeist is in verlegenheid gebracht met de niet geringe donaties. Mede door de vooruitsnellende publiciteit rijzen de inkomsten de pan uit en bedroegen die in de eerste maanden al zo'n slordige 70.000 Euro. De vraag of dit een goede ontwikkeling is, laat ik aan anderen over, maar de pornoindustrie zelf, zou in plaats van eigen zakken te vullen, aan dit initiatief op zijn minst een voorbeeld kunnen nemen.
Bron:
IngKey en de Volkskrant
Het is weer donderdag dus... foto inleveren voor Theme Thurday (wie herinnerde mij daar ook weer aan?) Het thema is container. Nu is dat in het Engels een wijd begrip. Min of meer alles dat iets omvat. Mieke en ik hebben het (bij gebrek aan iets beters) vrij letterlijk opgevat. In overleg met haar koos ik uit haar bestanden de containers die vorig jaar op de kunstroute van Oerol ingericht waren als
hotelkamertjes om naar gedichten van Charles Bukowski te luisteren (links) Zelf koos ik een foto van een
knalgele afvalcontainer op het strand. Een foto die ik eigenlijk al weg had willen gooien maar door hem een beetje te manipuleren kan het er mee door. (rechts) Klik op de tekstlinks voor een vergroting.
Wat zou dit mysterieuze object nu weer kunnen zijn?
Klik foto voor vergroting.
Het thema voor DiDi voor deze week is
'fool' of
'dwaas' of variaties daarop.
Ik koos misschien wel een van de mooiste en waarschijnlijk ook het meest voor de hand liggende nummer namelijk 'Foolish Games' van Jewel. Al was het alleen al omdat ik een
hartverscheurende super-live uitvoering van deze song als MP3-tje kan aanbieden, uitgevoerd door Jewel en Melissa Etheridge.
Voor wie 'Dichters op Dinsdag' (DiDi) nieuw is, in het menu hierboven staat een link naar de uitleg. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer benieuwd!
Foolish Games
You took your coat off and stood in the rain,
You're always crazy like that.
And I watched from my window,
Always felt I was outside looking in on you.
You're always the mysterious one with
Dark eyes and careless hair,
You were fashionably sensitive
But too cool to care.
You stood in my doorway, with nothing to say
Besides some comments on the weather.
Lees meer...
Wat zal de kerst dit jaar weer brengen? Zal het een witte kerst zijn? Wordt het net als vorig jaar weer warm en gezellig in huis? Gaan we nog leuke spelletjes doen? Zomaar wat gedachten.
Wat gaan jullie doen met de kerst?
Als jouw keuze er niet bij staat reageer dan hieronder als je wilt
Klik kerstengel (istie niet leuk?) voor vergroting
'Abandoned' (achtergelaten, verlaten) is het thema van Photo Friday deze keer.
Geen eenvoudige opgave. In overleg met Mieke (die in verband met een Avatar cursus een week in Nunspeet zit) heb ik uit haar bibliotheek een foto geslecteerd van Oerol vorig jaar waarbij op de kunstroute een schijnbaar achtergelaten
bankstel en TV aan de rand van het bos stond (rechts). Zelf koos ik een foto van het
wegdek van de verlaten Prins Clausbrug, waar geen teken van leven te bespeuren valt (links). Inzenden hoeft niet persee op vrijdag zelf, dus bij deze.
Klik op de tekstlinks om de gehele foto groot te zien.
Gisteren nam de wereld op een indrukwekkende manier afscheid van een markante man. Veel militair gedoe ook. Bij mij blijft het beeld hangen van een ingetogen etalage van de Bijekorf in Amsterdam, met veel anjers
klik op foto voor vergroting
Vriendelijkheid in woorden schept vertrouwen,
vriendelijkheid in denken schept diepzinnigheid,
vriendelijkheid in geven schept liefde.
Lao Tse
.
Onze site en server was gisteren even onbereikbaar, vanwege een DOS Attack (Denial Of Service) op het knooppunt waar onze server staat. Alle servers in dat centrum waren daardoor onbereikbaar. Bij dit soort aanvallen stuurt men gigantische hoeveelheden data met de bedoeling de boel plat te krijgen. Wat daarvan de lol is is mij niet duidelijk. Wie doet zoiets? een of meerdere pubers met een minderwaardigheidscomplex vrees ik...
klik foto voor vergroting
In korte tijd zagen we Fleurine, Diana Krall en afgelopen avond
Wende Snijders, drie talentvolle blonde zangeressen die met elkaar gemeen hebben dat zij erg veel zorg besteed hebben aan hun muzikale begeleiding. De eerste twee hebben voornamelijk jazzy repertoire. Wende heeft zich, (mede door haar jeugdjaren in het franstalige Guinee-Bissau) helemaal gericht op het Franse chanson. Al in juni hebben wij
op deze weblog aandacht besteed aan haar CD
Quand tu Dors. Inmiddels weet zij het
Beauforthuis een aantal uitverkochte avonden te bezorgen. Wende
(klik foto voor vergroting) is met haar zesentwintig jaren nog vrij jong en studeerde in 2002 af aan de Academie voor Kleinkunst in Amsterdam. Zij brengt naast werk van eigen hand, doorleefd werk voor het voetlicht van o.a. Brel, Piaf, Ferre en Barbara. Wat erg knap is, is dat zij een aantal chansons vrijwel naadloos in elkaar over laat lopen, waardoor er door de combinatie van afzonderlijke songs een soort verhaallijn ontstaat. Het nadeel van die aanpak is dat er tussendoor (behalve oogcontact) weinig ruimte is voor interactie met het publiek. Dat misten wij, en bleven daardoor een beetje buitenstaanders. Wende is een temperamentvolle vrouw die helemaal op gaat in de intense dramatiek van het chanson en voegt daar op haar eigen manier nog behoorlijk wat passie aan toe
(zie filmpje van Mieke). Ze draait met haar lichaam schopt met haar voeten en spot op de bekende Franse manier. La valse a mille temps van Brel klonk alsof het haar eigen chanson was. Haar talent werd nog eens benadrukt door een Nederlandstalige sketch op muziek over een gefrustreerde relatie, met een erg treffende tekst, die erg goed door haar werd geacteerd. Er was niet echt een pauze, maar terwijl de begeleiding door speelde, kwam Wende terug in een rode jurk, om vervolgens plaats te nemen achter de piano. Wat volgde was een Engelstalige blues met een schitterende trompet-solo van multi-instrumentalist Rogier Bosman, die ook accordeon speelde en percussie voor zijn rekening nam. Haar band bestond verder uit twee violisten, cello en aan de vleugel pianist-arrangeur Bart Wolvekamp. De arrangementen (al dan niet van zijn hand) waren soms gedurfd en eigenwijs. Wende is een multitalent die nog volop in ontwikkeling is en dat is een belofte voor nog meer goeds. Naast chansons zou zij ook zomaar een jazzy singer-songwriter op piano kunnen zijn of als zij echt contact maakt met het publiek zou zij ook deel kunnen nemen aan een cabaret. Wat me tegenviel van het publiek in de zaal was dat zij geen toegift 'afdwongen'.
Foto: Hans Speekenbrink
Twee weken geleden kreeg ik een aanmaning van KPN voor een bedrag van 2 euro. Ik wist zeker dat ik die rekening betaald had waarvan het nummer op de herinnering stond en ja hoor, afgeschreven van de bank. Bellen dus naar KPN. Daar bleek dat ik me kennelijk had verschreven en ipv een 8 en 6 had getypt in het telebank-programma waardoor de vordering was ontstaan. In de gauwigheid had ik daar overheen gekeken. Ik vroeg de mevrouw die ik aan de telefoon had of het akkoord was dat ik het bedrag zou optellen met bij de betaling van de volgende rekening. Dat was in orde en ze zou er aantekening van maken.
Gisterenochtend kreeg ik een telefoontje van mijn collega dat zijn mobiele telefoon was afgesloten (die zit samen met de mijne in 1 contract). Ik was ondertussen de hele twee euro al weer vergeten en was stomverbaasd. Weer bellen naar KPN dus. Ja, mevrouw, zei de man die ik kreeg, u heeft een rekening niet betaald en dan neemt KPN maatregelen! Enige seconden later voelde ik het schaamrood door de telefoon komen. Hij had ondertussen ook ontdekt dat het over 2 euro ging en ik er bovendien over gebeld had. Duizend excuses en natuurlijk zorgen we meteen dat u weer wordt aangesloten (mijn mobiel deed het ondertussen ook niet meer) en vanzelfsprekend zonder kosten. Tja, zei hij nog ter verdediging, de computer ziet alleen dat er een schuld is en niet hoe hoog die is. Moraal van het verhaal: vertrouw nooit op KPN dat het wel in orde zal komen!
Theme Thursday gaat mee met het seizoen en kiest voor deze week het thema "light". Er was veel keus maar uiteindelijk viel mijn oog op deze
spiraal van een gloeilamp (links) bij mij in de gang. Hans brengt ons al meteen in kerstsfeer met deze
schaal vol drijfsterren. Even klikken op de tekstlinkjes om de grote foto's te zien.
Van de week toen ik ging eten bij
18 Twintig liep ik over het Heinekenplein en viel mijn oog meteen op deze kleurige etalage. Ik was wat aan de vroege kant dus ik heb eens even gekeken wat het voor een zaak was:
De taart van m'n tante dus althans de Konditorei van De Taart. Nou, je kijkt er je ogen uit. De ene taart nog mooier dan de andere. Complete kunstwerken zag ik daar. En ook op de bovenetage waren allerlei etagetaarten te zien de ene nog wilder en hoger dan de andere.
Ik ben helemaal niet zo'n taartfan (behalve van de
chocoladetaart natuurlijk) maar alleen al voor het mooie zou je zo'n taart al willen hebben. 't Is jammer dat er op hun site niet meer van de echte taarten te zien is (bij wedding zie je de meest spectaculaire taarten) maar als je een keer in de Ferdinand Bolstraat bent, ga er even kijken.
Toen wij elkaar pas kenden had Hans de gewoonte om mij mooie muziekjes te sturen via iChat (chatprogramma voor Mac) of in een mailtje. Iedere dag werd ik wel getrakteerd op een paar prachtige muziekjes voor het slapen gaan. De ene avond ging ik slapen met Joan Armatrading, de volgende avond met Skunk Anansie, Leonard Cohen, Pavarotti, Melissa Etheridge of Nick Drake. Soms zat er ook wel eens bij thuiskomst van mijn werk een mailtje met een prachtige song in mijn inbox. Het nummer "Je zoenen zijn zoeter" (waarvan
Brigitte de tekst al plaatste in het kader van deze DiDi) vond ik wel een van de mooiste 'muziekkadootjes' die ik ooit van Hans kreeg. Het wordt gezongen door Herman van Veen met begeleiding van het Rosenberg Trio en je kunt
hier naar de MP3 luisteren die, niet in de laatste plaats vanwege de bijzondere stem van Herman van Veen, zeer de moeite waard is. Van het gedicht van Judith Herzberg uit de bundel "27 Liefdesliedjes, een bewerking van het Hooglied" is het eerste gedeelte gebruikt voor dit liedje. Hieronder de volledige tekst van het gedicht "Je zoenen zijn zoeter".
Het plaatje bij dit logje (klik voor vergroting) toont het beeld De Kus van Auguste Rodin, gemaakt naar aanleiding van de (tragische) liefdesgeschiedenis van Paolo en Francesca da Rimini. Francesca was tegen haar wil uitgehuwelijkt aan Paolo's oudere broer, die misvormd was en deze doodt het paar in blinde woede nadat hij ze betrapt heeft bij De Kus.
Je zoenen zijn zoeter dan
zoeter dan honing en ik vind je
mooier en liever, liever
en aardiger nog dan de koning.
We gaan samen liggen
een eind hier vandaan
we maken van takken
van takken en blaadjes
een vloer en een dak,
dat was onze woning,
of ik was het tuintje
en jij was de tent
daar gingen we wonen
en blijven en horen
o rep je mijn liefje
ik heb je zo graag
nu of nooit samen slapen
want we zijn er
alleen maar vandaag.
Lees meer...
Het lijkt wel een bos uit een spannend verhaal maar dit is gewoon het bos achter mijn huis. Bij dat nevelige weer van de laatste tijd is dit het uitzicht dat ik vanaf mijn platte dak heb. Tere grijze kleuren met daarachter de wereld die maar langzaam ontwaakt.
Als nieuwe thema voor Dichters op Dinsdag koos ik
'Zoet' of 'Sweet'.
Je zou zeggen dat dat gemakkelijk is omdat het woord waarschijnlijk in meer dan de helft van de songteksten voor komt, maar ik merkte dat het nog een uitdaging was om tekst te vinden waar ik me in kon vinden. Het is Sweet Freedom geworden van Michael McDonald. Geen onaardige song destijds. De
Mp3 is hier te beluisteren.
Sweet Freedom
No more runnin' down the wrong road
Dancin' to a diff'rent drum
Can't you see what's goin' on
Deep inside your heart
Always searchin' for the real thing
Livin' like it's far away
Just leave all the madness in yesterday
You're holdin' the key
When you believe it
Lees meer...
Ik heb iets met de Prins Claus brug! van dezelfde architect als de Erasmusbrug, maar door de totaal andere locatie een geheel ander karakter. Ik moet altijd kijken als ik over de A12 bij Utrecht rijd. Je ziet hem dan maar even. Als een gracieuze maar ook onheilspellende engel steekt hij zijn kop in de lucht. Alsof hij zegt 'kom bij mij. Ik verbind je met een andere wereld. Even door de kou, daarna wordt het weer goed'.
(klik voor vergroting)
Er waren de afgelopen dagen geruchten dat IBM op gaat houden met het produceren van computers. International Business Machines is de nestor van de computers en PC's en op dit moment de derde producent na Dell en Compag met een marktaandeel van iets meer dan 5 %. Vroeger werd er goud verdiend met het maken van computers, nu schijnt er geen droog brood meer in te verdienen te zijn. De markt is verzadigd, althans voor 99 %, en in menig gezin heeft ieder gezinslid zijn of haar eigen computer of laptop. Gelukkig blijft IBM wel doorgaan met het produceren van PowerPC-chips (die het maakt voor Apple) maar het voelt toch wel een beetje als het eind van een era. Vandaag zag ik overigens nog een bericht voorbij komen dat IBM van plan zou zijn om Apple over te nemen. Het moet niet gekker worden!
Het thema van Moody Monday deze week is Festive. Wij zochten er weer foto's bij en Hans (links) koos deze twee feestelijk
heren die we tegenkwamen op Oerol dit jaar. Ik koos een
dame - en wat voor eentje - die we zagen op de Kerstshow waar we al eens
eerder over logden. Een feestelijke combi, vind je ook niet? Als je op de tekstlinkjes klikt dan zie je de grotere foto's.
Tot volgend jaar weer Sinterklaas! en... nog gefeliciteerd met je verjaardag vandaag.
Is dit niet een sfeervol plaatje?
Mij lijkt het een perfecte lokatie voor een fantastisch feestje.
(klikken voor vergroting)
Het leek wel of de zon overleden was, zo donker bleef het elke dag. Toch was het geen sombere tijd. In de klas was het licht aan, en als de meester dan ging voorlezen, was het net of ze allemaal heel erg bij elkaar hoorden, en nooit uit elkaar zouden gaan.
Sinterklaas was weer in Nederland aangekomen. Op veel plaatsen tegelijk, zoals zijn gewoonte was. Op een koopavond liepen Kees en zijn broertje Rutger en hun vader langs de feestelijk verlichte winkels. Bij een speelgoedwinkel bleven ze staan. Je kon er allemaal peperdure automatische dingen kopen, waar ieder kind gauw op is uitgekeken. 'Daar hebben de mensen geld voor over,' zei vader. 'En boeken vinden ze te duur. Het is onbegrijpelijk.' Rutger vertelde dat hij zorgen had. Want hij had gezongen 'Sinterklaas is jarig, zet hem op de pot'. Hij had dat gedaan voordat Sinterklaas in het land was. Maar misschien waren er al een paar Pieten vooruitgestuurd, dacht Rutger, om te onderzoeken of er geen kinderen waren die vieze liedjes zongen over de Sint. Vader stelde hem gerust.
'Sinterklaas wordt ook een dagje ouder,' zei vader. 'De man is niet zo streng meer als vroeger. In mijn tijd werden er nog wel eens jongens in de zak gestopt en naar Spanje vervoerd. Maar de goedheiligman heeft zich aangepast aan de moderne ideeen over opvoeding.'
Toen ze thuiskwamen moest vader eventjes naar de wc.
Een hand met een handschoen aan stak om de kamerdeur en strooide pepernoten de kamer in. Rutger durfde zich haast niet te verroeren. Maar hij was gauw over de schrik heen en ging wild aan het grabbelen. Vader kwam weer binnen.
'Er was een Zwarte Piet hier!' zei Rutger. 'Ben je hem niet tegengekomen op de gang?'
'Nee,' zei vader. 'Die kerels zijn zo vlug. En dat ik nou toevallig op de wc zat, he?'
'Ja, heel toevallig,' zei Kees. Hij had plezier om Rutger, die altijd zo stoer deed en er nu zo intrapte.
Lees meer...
We waren gisterenavond bij de voorstelling Smoeder van "Mug met de gouden tand" in de Brakke Grond te Amsterdam. Stel je voor een podium met daarop een keukentafel vol rommel, papieren, thee, kopjes en er naast twee stoelen. Twee mensen en een hond kuieren op hun gemak over het podium terwijl de hond alle binnenkomende toeschouwers vriendelijk besnuffelt en zich door alle mensen op de eerste rij even laat aanhalen. Zonder dat wij er erg in hebben pakken Maria Goos en Marcel Musters de voorstelling op en beginnen te vertellen. Eerst Marcel over het bandje dat te horen is van zijn tantes. Vervolgens gaat het verhaal naadloos over de moeders en op het indertijd aanstaande overlijden van Marcels moeder, dat aanleiding voor Maria en Marcel was om over hun moeders te gaan praten. Marcel's moeder is nu bijna twee jaar dood en Maria's moeder zeventien jaar.
Mijn moeder is 22 jaar dood en ik herken zoveel van de emoties die langs komen bij beiden.
Prachtig is het hoe ze allebei hun moeder "neerzetten", ons mee laten kijken naar de vrouwen die ze waren, zich afvragen of hun moeders gelukkig waren. Ogenschijnlijk spontaan en zonder enige moeite wisselen Maria en Marcel van rol tussen zichzelf, hun moeder, de anders moeder en soms zelfs hun vader. En wij worden in hun verhalen gezogen, in het beeld dat ze van hun moeders voor ons oprichten. Er zitten momenten in van glimlachen, van herkenning, van een lach die door de zaal rolt, van ontroering en van tranen die ineens over je wangen lopen. Ook de hond doet mee in het drama en zoekt op momenten van grote emotie contact met Maria of Marcel en vraagt om aandacht. Aan het begin van de voorstelling veranderden de mensen op het toneel in acteurs en aan het eind in de moeders van Maria en Marcel die in mildheid terugkijken. "Ze willen dat ik een teken geef, maar dat doe ik niet hoor! Ze moeten het nu zonder mij doen." En terwijl het licht uitgaat en we nog het zwaaiende handje zien en het zachte "dag" horen van de moeders, blijven wij met een brok in ons keel achter.
Wat een geweldige voorstelling. Zo herkenbaar en met zoveel mildheid en liefde gemaakt! Een monument voor alle moeders en een aanrader voor iedereen die een moeder had of heeft. Ze spelen nog wat extra voorstellingen in Breda (waar Maria vandaan komt) dus als je kunt ga er heen. Voor meer Smoederdingen, geluidsfragmenten, muziek, verhalen en foto's kun je
hier terecht.
Je vreugde is je ongemaskerde verdriet.
De bron waaruit je lach opwelt
is dezelfde die maar al te vaak
gevuld was met je tranen.
Hoe kan het ook anders?
Hoe dieper verdriet in je wezen inkerft,
Hoe meer vreugde je kunt bevatten.
Kahlil Gibran - Spiegels van de ziel
Breng twee experimentele Oosterse en twee Westerse musici bij elkaar en luister naar het resultaat. Dat was zo'n beetje de essentie van het optreden van ChinaTown - Wu, Xu & The 2 Als in het
Beauforthuis gisterenavond in het kader van de De
Music World Series. Dit initiatief brengt muzikanten bij elkaar die ideeen uit verschillende culturen tot nieuwe verhalen smeden. Improvisatoren uit alle werelddelen gaan samen aan de slag om van overeenkomsten en verschillen iets nieuws te maken. Het initiatief van deze combinatie kwam af van de Nederlandse Canadees Alan Laurillard, onderzoeker van klank en ruimte. Samen met pianist, beeldend musicus en componist
Albert van Veenendaal begeleidt hij de Chinese musici Xu Fengxia en Wu Wei, beiden uit Shanghai afkomstig (klik foto voor vergroting). Het thema lijkt op een regenachtige middag verzonnen te zijn en zou gaan over de vervanging van de stad Shanghai in 2034. Shanghai zou ieder jaar een centimeter verder in de drassige bodem weg zinken en zou op een nieuwe plaats weer moeten verrijzen. Wat ik gisterenavond hoorde is de aanzet voor een opera rond dit gegeven. Soms is de werkelijkheid mooier dan de verhalen eromheen. Dat was zeker van toepassing op dit gezelschap. Wat al meteen opviel waren de instrumenten. Xu Fengxia bespeelt de Guzheng een indrukwekkend klassiek Chinees snaarinstrument, Wu Wei is meester op het imposante Chinese mondorgel de sheng. Een mysterieus uitziend object dat vier kilo weegt er uit ziet als een bundel bamboo stokken en gevuld is met warm water. Alleen door er mee te bewegen is het mogelijk dit instrument te bespelen. Wu Wei gebruikte het tevens als percussie instrument. Het was moeilijk de muziek te duiden. Het woord Avant Gardistisch kwam in mij op. Duidelijk was dat de twee Chineese muzikanten een degelijke traditione scholing achter de rug hadden maar volledig open staan voor experimentele muziek. De Twee Al's ondersteunden dat volledig met geprepareerde piano, keyboard en geluidssamples die zoals ik al zo vaak zag met behulp van een Apple Powerbook 'verwerkt' worden. Het geheel was in tegenstelling tot veel andere experimentele muziek aangenaam voor het oor. De vier muzikanten voelden elkaar ondanks culturele verschillen perfect aan en weefden de klanktapijten tot een harmonisch geheel. Het klonk zelfs alsof het goed voorbereid en uitgewerkt was in bladmuziek. Dat was deels ook zo maar het bleek toch grotendeels improvisatie te zijn. Er werden gezamenlijke en individuele composities gespeeld waarbij opviel dat Xu Fengxia erg veel in haar mars heeft. Naast haar snaarinstrument waarop zij ook percussie speelt kan zij met haar stem de meest wonderlijke geluiden voortbrengen van ijle hoge geluiden tot het lage raspende geluid van Tibetaanse monnikken. Zij was dan ook de enige die haar eigen CD aan kon bieden. Het is nog onduidelijk of dit gezelschap hun samenwerking verder uit gaat bouwen maar het was beslist de moeite waard om erbij geweest te zijn.
Foto's: Hans Speekenbrink
Onze inzendingen deze week voor Photo Friday met het thema 'reflections'.
Mieke koos een foto van een roze
waterlelie met de reflectie van de zon op het blad (links).
Ik koos de weerspiegeling van een deel van een
boomstam in een donker watertje (rechts).
Klik op de tekstlinks voor een vergroting.
Deze foto is gemaakt na mijn vorige tentamen (Economisch Publiekrecht) in het Educatorium op de Uithof. Vandaag van 14.00 - 17.00 uur weer tentamen (Collectief Arbeidsrecht). Allemaal duimen graag!
Dat het weer nogal snel kan wisselen hebben we pas een keertje ervaren toen we wat foto's wilden maken van de Prins Clausburg over het Amsterdam-Rijnkanaal. We reden er heen en de zon scheen stralend! Maar binnen een kwartier barstte er een bui los van heb-ik-me-jou-daar. Op deze foto is links nog een staartje mooi weer te zien en rechts komt de donkere lucht opzetten van de bui die we even later over ons hoofd kregen. Overigens heeft Hans die iets langer in de regen bleef staan dan ik er een serie prachtige foto's aan overgehouden maar die laat hij nog wel eens zien.
Het thema van
Theme Thursday van vandaag is Animal. Hans koos een
foto (links) van een vogel die we zagen in Burgers' Zoo en ik koos een
foto (rechts) die ik de afgelopen zomer maakte van een prachtige bruine kikker op doortocht in mijn tuin op weg naar mijn buurvrouw's vijver. Even klikken op de linkjes voor een grote foto.
Spaanse Vlieg is een afrodisiacum dat gemaakt wordt van klein kevertje en dat bij minimale hoeveelheden al gevaarlijk is voor de gezondheid. Als dat een voorbode is van wat het publiek bij de voorstelling van Spaanse Vlieg tegemoet kan zien, dan kan het er nog heet aan toe gaan in het
Beauforthuis op 11 december a.s.
Spaanse Vlieg wordt wel vergeleken met Spinvis, zij het dat Spinvis het in zijn homestudio doet en Spaanse Vlieg het doet met een akoestische bezetting op het podium. Het trio (bestaande uit Harry Leurink, Theo Fonki en Jaap van Keulen) is actief sinds 2001 en speelt een volstrekt uniek genre dat wellicht het beste aangeduid kan worden met de titel flamenco-rock. Te horen aan de voorproefjes op hun
site zijn het ijzersterke teksten op pakkende gitaarmuziek. In hun recensies wordt geschreven over invloeden van Nick Cave, Richard Buckner, Giant Sand en Calexico. Een interessante en ongekende cross-over lijkt mij van flamenco, folk, country en jazz. We horen heel vaak van mensen teksten als "had ik het maar geweten" of "dat had ik graag willen zien" als we recensies schrijven van voorstellingen waar we waren. Dus als je niet (net als wij) verhinderd bent moet je hier volgens mij gewoon naar toe gaan!
Ik heb pas de DVD van
The Unbearable Lightness of Being gezien naar het boek van Milan Kundera. Ik had het boek heel lang geleden gelezen maar het was totaal uit mijn geheugen verdwenen, behalve dan dat ik me herinnerde dat het vrij ingewikkeld was. In de film worden de hoofdrollen gespeeld door Juliette Binoche (zie foto), Lena Olin en Daniel Day-Lewis en ik moet zeggen alleen al de twee actrices reden genoeg zijn voor mij om de film te zien.
Het verhaal gaat over hersenchirurg en casanova Tomas die zich vooral bezighoudt met de jacht op vrouwen. Hij is vastbesloten zijn leven niet te laten regeren door problemen of verplichtingen. Politiek boeit hem niet en hij houdt zich uitsluitend bezig met instantgenot. Tenminste totdat hij Tereza (JB) ontmoet en verliefd op haar wordt. Er ontstaat een gepassioneerde liefdesrelatie tussen Tomas en Tereza waar ook Sabina (LO), waar Tomas een puur seksuele relatie mee onderhoudt, voortdurend een rol in speelt. Als de Russische tanks Praag binnen rollen vluchten Tereza en Tomas naar Zwitserland waar Sabina al eerder naar toe was gegaan. Tereza houdt het daar niet uit en wil terug naar Praag. Als Tomas haar achterna reist blijkt pas hoezeer het leven daar veranderd is. Censuur en onderdrukking vieren hoogtij en hij moet zich verantwoorden voor zijn vroegere geschriften anders kan hij zijn beroep van chirurg niet meer uitoefenen. Ze houden stand tegen de verdrukking en blijven sterk maar Tereza heeft het moeilijk en ook Tomas ontkomt niet aan de zwaarte van het bestaan.
Ik vond het een prachtige film. Niet alleen vanwege de cast, waar ook onze eigen Derek de Lint nog bij hoort in de rol van Franz de minnaar van Sabina, maar ook omdat het verhaal geen moment aan spanning inboet. Het is een oudje (1988) deze film maar daar heb je bij het kijken geen last van. Het thema vrijheid van meningsuiting (of liever de inperking daarvan) is immers anno 2004 (helaas) erg actueel.
DVD kopen?
Unbearable Lightness Of Being
Erland Josephson
Tell me, who
Believes in angels anymore?
I do, 'cause one walked through my door,
Just a while ago;
Saying she loved me so,
Leaving my blues on the floor.
Just when I thought
That I had seen it all before,
fe held no secrets, darling.
You came to rescue me.
And then you made me see,
Love could be so much more.
Darling look at me,
The dizziest dreamer that this world has ever seen.
Oh darling, look at me;
The wisest of schemers,
And see how you got me
Down on my knees.
Fly away...
Just when I thought
That there was nowhere else to go;
Love had no beauty left
To show and delight me,
You came to right my wrong
And to love me so.
I know that this
Could be the day I find my star.
The one I traveled oh so far,
Just to dream on;
To live some new theme on;
A star I can call my own.
Darling look at me,
The dizziest dreamer that this world has ever seen.
Oh darling, look at me;
The wisest of schemers.
And see how you've got me, see how you've got me
Down on my knees.
Fly away...
Fly away...
Luister hier naar deze prachtige song van John Martyn.
klik foto voor vergroting
Tijdens het eten vooraf bij het aangrenzende Keyzer (daarover in een later logje meer) toverde iemand een uitgeknipt artikel uit zijn zak over het optreden van Diana Krall in 2000 in de Meervaart in Amsterdam. De journalist destijds voorspelde Diana een grote toekomst en hij heeft gelijk gehad want het gaat zeer goed met Diana. Ze trekt overal uitverkochte zalen, is niet lang geleden getrouwd met Elvis Costello (die volgens haar zeggen nu in Australie zit) en haar CD's en DVD's vliegen de winkel uit. Nu blijkt er wel een kanttekening te plaatsen te zijn bij het feit dat haar concert in
het Concertgebouw al uitverkocht was voordat het goed en wel bekendgemaakt werd. De kaarten voor het concert waren opgenomen in het Jazz Abonnement dus zeker de helft van de zaal werd gevuld met abonnementhouders terwijl veel echte fans achter het net visten. Met veel moeite konden wij nog een aantal slecht-zicht-kaartjes bemachtigen en dat nog alleen doordat ik contact had opgenomen met haar platenlabel
Verve Records, haar management en haar tourpromotor.
Lees meer...
Ik koos voor Dichters op Dinsdag, met het nieuwe thema 'Angel(s)', de song 'Tupelo Honey' van Van Morrisson, omdat Mieke en ik daar iets speciaals mee hebben:
She's as sweet as tupelo honey
She's an angel of the first degree
De song is
hier te beluisteren.
Klik
hier als DiDi nieuw voor je is en je je af vraagt hoe je mee kunt doen. Of klik via de kalender rechts op vorige dinsdagen om vorige thema's en inzendingen te zien.
Tupelo Honey
You can take all the tea in China
Put it in a big brown bag for me
Sail right around the seven oceans
Drop it straight into the deep blue sea
She's as sweet as tupelo honey
She's an angel of the first degree
She's as sweet as tupelo honey
Just like honey from the bee
Lees meer...
Voor Moody Monday een foto van de Gay Pride Canal Parade.
We moesten gisteren nog de hele avond uitbuiken maar we hebben genoten van de Chocolate Battle. Ik had jullie nog wat meer info beloofd dus nu de facts en figures. Allereerst de deelname: geheel conform verwachting kwamen de echte chocofreaks massaal opzetten. We zagen vertegenwoordigers van
Amiek,
Anne-Floor,
Rosanne,
Studio Haen,
Made on Planet Lane,
Piepoo,
Merel,
Amanda en Miwian.
Zoals al op diverse plaatsen gezegd is er apart gejureerd voor smaak en vormgeving. Bovendien hadden we naast onze eigen jury (olv Hans) ook geheel spontaan een publieksjury bestaande uit personeel en bezoekers van Cafe Loburg, waarvan een aantal met groot genoegen meedeed het het testen van de beste chocoladetaart. Sommigen wilden er zelfs voor betalen. We vonden daarom dat we de punten van de publieksjury ook in de overwegingen moesten betrekken.
Een en ander leidde na veel vermenigvuldigen, optellen en aftrekken van de verschillende uitslagen tot het volgende resultaat:
- Smaak: Mieke en Looks: Amanda
- Smaak: Kim en Looks: Kim
- Smaak: Amanda en Looks: Mieke
- Smaak: Annemiek en Looks Petra
- Smaak: Petra en Looks: Annemiek
Ik won een fantastisch chocoladeboek (Puur Chocola) en de dames Amanda en Kim die de 1e en 2e plek hadden behaald bij de vormgeving wonnen allebei een boek van Escher. Wil je nog meer foto's bekijken, klik dan
hier of bij
Cafe Loburg die ook meteen een aantal foto's op hun site hebben staan.
Een leuk, smakelijke en gezellige middag. Max (Piepoo-vertegenwoordiger) heeft zich opgeworpen om in het voorjaar de initiatiefnemer te zijn van een tapasbattle. We hebben er nu al weer zin in! Jullie ook?
klik foto voor vergroting
Het is een compleet gevarieerd muziekweekend voor ons! Zaterdagavond zagen we Tashas World. Maandagavond gaan we naar Diana Krall in het Concertgebouw te Amsterdam en zondagavond zagen we
Fleurine wederom in het
Beauforthuis te Austerlitz, niet ver van Driebergen en Zeist. Fleurine, voor wie haar nog niet kent, is een Nederlandse jazzvocaliste, getrouwd met pianist Brad Meldhau en sindsdien woonachtig in New York. Haar optreden stond in het teken van haar laatste CD 'Fire', waarop zij een ode brengt aan de liedjes uit haar jeugd. Het nummer Fire zelf, de song van Bruce Springsteen en bekend geworden van de Pointer Sisters, was eigenlijk het enige nummer dat me niet kon boeien. Verder vond ik het jammer dat 'Fruit Tree' van Nick Drake en 'Still Crazy after all those Years' van Paul Simon (die wel op de CD staan) niet in het optreden voorkwamen. Behalve deze geringe teleurstellingen was het echt genieten. Veel Portugees/Braziliaanse nummers door haarzelf geschreven (hoe doet ze dat?!?) en wonderlijke combinaties zoals 'Show me the way' van Peter Frampton (zie
filmpje van Mieke), met daarnaast ook klassieke stukken van Faure en Poulenc in een jazzy uitvoering. Die laatste stukken kregen een geheel eigen karakter dankzij het gastoptreden van altvioliste Esther Apituley. Esther nam ook een paar solostukken voor haar rekening zoals een stuk van Hindemith, speciaal geschreven voor de wat minder virtuoze altviool, dat zo snel gespeeld moet worden dat het binnen de minuut klaar moet zijn. Esther deed het in 47 seconden! Fleurine staat er om bekend dat ze de beste musici weet te strikken en aan zich weet te binden. Zo bevinden zich in haar band meestergitarist Jesse van Ruler, die binnenkort met zijn eigen gasten optreedt in het Beauforthuis, verder de bekende bassist/arrangeur Johan Plomp en als nieuwste aanwinst drummer Sebastiaan Kaptein. Wat me tegenviel van deze heren was dat ze niet echt blij reageerden op alle complimentjes van Fleurine en het daarbij horende applaus van het publiek. Fleurine heeft een heerlijke fluwelen stem die vooral goed tot uiting komt in de jazzy-bossanova-achtige nummers. Haar kwaliteit werd nog eens extra onderstreept door een nummer van Antonio Carlos Jobim dat als toegift de afsluiter was van haar optreden.
foto's: Hans Speekenbrink
Vandaag was het zover: de chocobattle. Een zinderende wedstrijd vol spanning en sensatie. Later meer over hoe het ging, de punten die uitgereikt werden en de winnaar. Als voorproefje hier de taart van
Amanda die de prijs won voor de mooiste vormgeving.
Het programma van ons huistheater het
Beauforthuis te Austerlitz is zeer gevarieerd: klassieke muziek, wereld muziek, jazz, theater, cabaret enzovoorts. Dit voormalige kerkje met gothische ramen is erg sfeervol en leent zich voor gevarieerde activiteiten.
Afgelopen avond zagen wij
Tashas World, uit Rotterdam, bekend van Lowlands, Drum Rhythm, MTV, BBC, Paradiso Live en North Sea Jazz festival. Hippe Soul wordt het genoemd maar dat vinden wij dubbel oudbollig klinken en dat is Tasha allesbehalve (kijk maar naar dit
filmpje dat Mieke maakte). Greg Boraman van de BBC noemde het 'European neo-soul'. Ook geen lekker klinkende aanduiding maar het dekt wel de lading. Nieuwe soul met een vleugje Jazz en hiphop. Tasha is een innemende, pittige tante die onmiddelijk het publiek aanspreekt, echt contact maakt en niet rust voordat het een swingend dampend feest is. Naast haar uitgesproken persoonlijkheid en haar muts als handelsmerk (klik foto) heeft ze ook een fantastische zangstem die me bij vlagen afwisselend aan Alicia Keys, Erykah Badu, Donna Hathaway en Mary J. Blige deed denken. Ze brengt voornamelijk eigen werk op een enkele cover na. Haar band bestaat uit uitstekende muzikanten. Opvallend zijn de drummer die zorgt voor knalharde hoekige accenten en twee meer dan fantastische achtergrond zangeressen, waarmee vele mooie close harmony momenten ontstaan. Het duurde niet lang voordat het publiek ontdooid was. Aan het verzoek bij een bepaald nummer zo dicht mogelijk bij de grond te gaan werd op een enkeling na spontaan gehoor gegeven. Als toegift volgde behalve een reggae medley, een voortreffelijke vertolking van Al Green's Let's Stay Together. Mijn dochter
Amanda die er ook bij was en zichtbaar genoot, kreeg na afloop een handtekening van Tasha en een uitnodiging voor haar feestje.
Wereldwijd wordt de
Buy Nothing Day gehouden op 29 november. De bedoeling is dat consumenten in de rijke landen een dag per jaar niet gaan winkelen als protest tegen de cultuur van meer, meer en nog eens meer. De dag is een bezinning op overconsumptie en de gevolgen daarvan op milieu en verschillen tussen arm en rijk in de wereld.
Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord maar vind het wel goed om eens stil te staan bij ons bestedingspatroon. Ik vraag me alleen af hoeveel mensen op maandag moeite hoeven te doen om niet te winkelen. Ik winkel niet vaak op maandag. Maar goed, it is the thought that counts! Kijk
hier en
hier voor meer info. Het schilderij (klik voor vergroting) heet "In the shopping centre" en is van Mary Pickering.
"Niet wat je niet weet, brengt je in moeilijkheden; maar dat, waar je zeker van bent, en anders is dan je denkt."
Mark Twain
Als je eens iets anders dan anders wilt op Sinterklaasavond is dit Sinterklaasspel een geweldig alternatief. Het kan gespeeld worden met een willekeurige hoeveelheid mensen. Hoe meer mensen, hoe leuker het is dus nodig lekker iedereen uit. Alle deelnemer krijgen van te voren de opdracht om drie kadootjes te kopen voor een klein bedrag (wij namen altijd 5 euro) en dat ingepakt mee te nemen. Verder zijn voor het spel nodig 1 dobbelsteen en opdrachtkaartjes (maar daarover later). Het spel speelt zich af in twee rondes.
Ronde 1
Ieder legt zijn/haar eigen pakjes in het midden neer en degene die het hoogste gooit met de dobbelsteen mag beginnen. Als iemand zes gooit mag hij/zij een pakje kiezen van de stapel en dat uitpakken. Ronde 1 gaat net zo lang door tot alle pakjes zijn uitgepakt. Hou vijf minuten (plas)pauze en geniet nog maar even van de pakjes die je in ronde 1 hebt veroverd (zolang je ze nog hebt).
Ronde 2
Nu brandt het spel eigenlijk pas echt goed los. Om te voorkomen dat er vals gespeeld wordt, wordt van te voren een kookwekker gezet op bijvoorbeeld een uur om exact te kunnen bepalen wanneer het spel is afgelopen. Degene die aan de beurt was aan het eind van ronde 1 mag nu beginnen. De regels zijn ietsje veranderd. Als iemand 6 gooit mag hij/zij een kadootje weg pakken bij iemand anders. Dit mag zolang iemand meer dan 1 pakje heeft. Je mag nooit het laatste pakje van iemand weg pakken.
Als iemand 1 gooit dan moet hij/zij een opdrachtkaartje pakken en de opdracht uitvoeren die er op staat. Voorbeelden van opdrachten staan onder dit logje. Als het onvermijdelijk gevolg van een opdracht is dat er iemand zonder pakje komt te zitten dan is de opdracht ongeldig en moet een ander opdrachtkaartje worden gepakt. Als de kookwekker gaat is het spel afgelopen met dien verstande dat de lopende beurt mag worden afgemaakt. Ieder krijgt alle kadootjes die hij/zij op dat moment in bezit heeft. Weggeven of ruilen met wederzijdse instemming mag natuurlijk wel altijd.
Ik kan jullie uit eigen ervaring vertellen dat dit spel voor veel leuke en hilarische taferelen zorgt en je bovendien met gemak een hele avond bezig houdt als je met veel mensen bent. Wij hebben het een aantal malen gespeeld met de hele familie en je ziet dan de anders zo zachtmoedig geliefden zich ineens ontpoppen als fanatieke kadootjesrovers of er onstaan pacten van mensen die elkaars belangen proberen te behartigen. Dat is allemaal toegestaan, zolang het het betamelijke niet overschrijdt tenminste.
Een aanrader dus en een garantie voor eens een andere pakjesavondje! Maak de kaartjes van te voren klaar en vul de voorbeeldoprachten (zie hieronder) aan met specifieke opdrachten voor het gezelschap waarmee je het spel speelt. Koopt kadootjes die ludiek zijn of dingen die veel mensen leuk vinden. Zelf maken mag ook uiteraard.
Lees meer...
De ArtBag is een luxe plastic draagtas met daarop een kunstwerk van een bekende Nederlandse kunstenaar afgebeeld. Door de ArtBag te kopen voor 5 euro steun je de wereldwijde aidsbestrijding. Morgen (27 november) wordt de ArtBag in de Bijenkorf Amsterdam verkocht door bekende Nederlanders. Je kunt je ArtBag dan ondermeer kopen bij Joop Braakhekke, Inge Ipenburg, Frans Molenaar, Henkjan Smits, Eric van Tijn, Jetty Mathurin, Hidde Maas, Gerda Havertong, Harry Slinger, Marit van Bohemen, Tom Egbers, Toine van Peperstraten, Mari Carmen Oudendijk, Humberto Tan, Serge-Henri Valcke, Mental Theo, Rob Oudkerk, Nebahat Albayrak, Tara Elders en Cilly Dartell. Om te kijken wie er precies zullen zijn en op welke tijd kun je even de
site raadplegen. Je kunt natuurlijk ook gewoon een ArtBag kopen van de "normale" verkopers (bijvoorbeeld om weg te geven met de feestdagen). Klik op het plaatje om de afbeeldingen beter te kunnen zien.
Het thema van
Photo Friday voor deze week is "prosperity". Hans (rechts) en ik (links) kozen allebei voor een foto van de Kastelentocht die ieder jaar rond Huis Doorn hier vlakbij wordt gehouden. Klik
hier voor een grotere foto van mij en
hier voor de nog grotere foto van Hans.
De mensen naast mij hadden hem al twee keer eerder gezien, voor mij was hij volkomen nieuw. In een uitverkocht Beauforthuis stond gisterenavond Ernst van der Pasch (klik foto). In eerste instantie deed hij me denken aan "het leukste jongetje van de klas" maar al snel rolde ik bijna van mijn stoel af van het lachen. Ernst levert knap eenmanscabaret en begeleidt zichzelf voortreffelijk op de piano en gitaar, heeft een lekkere zangstem en zijn liedjes zijn ook bijzonder de moeite waard. Heel zelfverzekerd met veel lef snijdt hij op intelligente, humoristische en ook banale wijze allerlei onderwerpen aan over o.a. vriendschap, relaties, vrouwen en sex. Het optreden was een try-out maar daar was eigenlijk niets van te merken. Geen enkele aarzeling of hapering alsof hij al een groot aantal voorstellingen achter de rug had. Een hoogtepunt voor mij was zijn "eerste Engelstalige liedje". Hij deed alsof het zeer twijfelachtig was of hij het wel moest doen en of het wel zou moeten blijven. Tokkelend op de gitaar volgde een lange gesproken intro. Het zou om een religieuze countrysong gaan getiteld 'I saw Jezus on a tram'. Met een zwaar southern accent volgde een hilarische tekst met een vindingrijkheid waar een "native" Engels schrijver jaloers op zou zijn. Na afloop kocht ik dan ook spontaan zijn CD die even spontaan voorzien werd van een handtekening. Als je topcabaret wilt zien check dan het tourschema op
zijn site en als je top-try-outs wilt zien check dan het programma van het
Beauforthuis.
Wij kregen hem (haar?) van
VanMan. Dank je wel VanMan en wij hebben ook genoten van de ontmoeting met jou.
Wij geven hem (haar?) aan
IngKey omdat ze, op een klein dipje af en toe na, altijd met leuke, nieuwe en inspirerende dingen weet te komen. Op haar site kun je niet alleen lezen over alles dat vooraf is gegaan aan haar kunstarm maar ook hoe heerlijk het is om te fietsen met twee handen.
Een tweede knuffel gaat naar
Downer omdat ze al een tijdje uit de running is en we toch af en toe even willen laten weten dat we nog steeds aan haar denken. En voor wie verder een goede bestemming voor een knuffel weet: help yourself en confisceer hem (haar?) gewoon. Je mag altijd zeggen dat je hem van ons hebt gekregen.
Het thema van deze
Theme Thursday is Round in de zin van Circular, Spherical, Ball-like, Disk-like, Ring-like, Curved,...
Hans koos een
foto (links) van een powerball in actie (vastgehouden door mij omdat het ding anders op de loop ging). Mijn
foto (rechts) is gemaakt bij Hans thuis van een glazen bol op glazen tafeltje. Je weet het: klikken op de linkjes voor grotere foto's.
Dat er veel problemen zijn in de jeugdzorg is niet nieuw. Ook in de afgelopen week waarin extra aandacht werd besteed aan kindermishandeling werd dat keer op keer geconstateerd. Er is een groep van kinderartsen, kinderrechters, hoogleraren en hulpverleners uit de jeugdzorg die wil dat er een parlementair onderzoek komt naar de jeugdzorg in Nederland, en dat lijkt me een goede zaak. Ergens las ik dat in Nederland worden naar schatting jaarlijks 80.000 kinderen mishandeld en elke week sterft een kind door kindermishandeling. Alleen het meest dramatische topje van de ijsberg daarvan bereikt ons via de media zoals het meisje van Nulde en het meisje Savanne.
Niet alleen ben ik professioneel bij diverse instellingen voor jeugdzorg betrokken ook prive ken ik een aantal mensen die werken bij verschillende Bureaus Jeugdzorg. Wat je daar ziet en hoort doet je de haren te berge rijzen. Het is nog veel erger dan het lijkt. De Bureaus Jeugdzorg zitten zo'n beetje al sinds mensenheugenis verwikkeld in reorganisaties en bezuinigingen, de maatschappelijk werkers zijn van inhoudelijke kwalitatief hoogwaardige professionals verworden tot casemanagers en een soort administrateurs van clientcontacten en termijnen. Alsof dat nog niet genoeg is grijpt ook de
managerskaste op dramatische wijze om zich heen. En last but not least zijn er niet genoeg plekken om kinderen die in ernstige, zo niet potentieel levensbedreigende, situaties verkeren onder dak te krijgen. De Bureaus Jeugdzorg mogen met iedere client 5 tot maximaal 8 gesprekken voeren en als het probleem in die tijd niet is opgelost dan verdwijnt zo'n casus in de papiermolen en de bureaucratie van de indicatiestellingen. Een laatste probleem dat in mijn ogen ook een niet te verwaarlozen rol speelt is het gebrek aan gekwalificeerde en gemotiveerde krachten die tegen een beroerd salaris en in een turbulente omgeving, waarin je meestal ondanks het management je werk moet doen, bereid zijn dit emotioneel zeer zware werk te doen. Jonge mensen, vol van idealen en net van school zijn er genoeg en stagiaires ook. Maar kun je die opzadelen met kwesties waarin het nemen van een goede beslissing een kwestie kan zijn van leven of dood?
Ik vind het goed dat er een parlementaire enquete komt naar de Jeugdzorg maar ik hoop toch echt dat er dan ook gekeken wordt naar de volkomen ontoereikende middelen waarmee en absurde omstandigheden waarbinnen de werkers binnen die jeugdzorg hun werk moeten doen.
Vorige week kwam er een man om de bomen te snoeien. In casu betrof dat voornamelijk de Amerikaanse eik die achter in mijn tuin staat en waarover de buurvrouw mij keer op keer aan de tand voelt of ik hem echt wel wil houden. Hij neemt volgens haar nogal wat zon weg uit haar tuin. Nou valt dat volgens mij wel mee en bovendien staat die boom boven mijn achterterrasje waardoor ik daar 's ochtends lekker in de schaduw kan zitten van die boom. Maar enfin, je moet wat voor je buren over hebben dus ik ben er mee akkoord gegaan dat er in de hoogte wat aan de eik werd gedaan. Hij ziet er een beetje uit als een poedel die net naar de trimmer is geweest: een beetje sneu. Maar ik vertrouw op de bomenman dat als hij eenmaal in het blad zit, je er volgend jaar weinig meer van ziet. Ook heeft de bomenman de leilindes voor het huis gesnoeid. Vorig jaar had ik dat niet gedaan waardoor ze een beetje uit hun krachten waren gegroeid. Dat had tot gevolg dat ik door het matglazen badkamerraam een prachtig silhouettenspel zag bij dag en bij nacht. Links het ochtendlicht en rechts bij nacht. Ik heb er maar gauw een paar foto's van gemaakt want dat is nu voor altijd weg....
Ik koos dit keer voor mijn DiDi-inzending een lied van Bram Vermeulen waarvan je hier naar de MP3 kunt luisteren.
Pijn, angst en verlangen
De jongen komt instinctmatig
Tegen zijn kussen klaar
Het gevoel is vreselijk
Overweldigend en raar
Pijn, angst en verlangen
En het kussensloop is goor
En geen moment dat hij bedenkt
Hier doen ze het nou voor
Hier jagen ze achteraan
Hier zoeken de mannen naar
Zitten vrouwen naakt achter hun raam
Nee, het is vies, vreemd en naar
Stiekem wast-ie zijn kussen
Denkt, als jongetjes altijd
Dat moe het niet merken zal
Hij zal het nooit gewoon gaan vinden
Wel lekker, zoals zijn vrinden
Maar ook dat vergt tijd
En wat meisjes lekker vinden
Die duistere intimiteit
Hij ervaart dat als een val
Zo neemt zijn lichaam ongewild al
De weg naar eenzaamheid
Een aantal jaren geleden kwam ik in contact met Scott Zimmerman die een methode had ontwikkeld om processen binnen organisaties zichtbaar te maken middels cartoons en metaforen.
Square Wheels is de titel van de methode en de bijbehorende site. Een citaat:
A Leader is pulling a rope in front and the team is pushing from the back. The wagon body can represent the organization, the Square Wheels are the things that work, but not always smoothly, and the round wheels - already inside the wagon - represent the ideas that could make the wagon or organization operate more smoothly. But communication is difficult and visions are critical!
Daar moest ik aan denken toen ik in de Volkskrant van afgelopen zaterdag een artikel las over de hedendaagse regenten, de managers, onder de titel "de ondernemer schept en de manager rekent". De twee beroepsgroepen mogen dan op elkaar lijken volgens het artikel staan ze in werkelijkheid mijlenver van elkaar af. Immers, de ondernemer ontwikkelt en creeert en de manager beheerst, beheert en controleert. Bovendien de ondernemer zoekt het risico op en de manager mijdt het.
Van de manager blijft in het artikel niet veel over. Een paar uitspraken over managers van historicus Geert Mak die wellicht voor sommige mensen herkenbaar zullen zijn:
- de manager maalt niet om de gevolgen van zijn werkwijze
- zonder vakinhoudelijke kennis voert de manager reorganisaties door en beloont zichzelf rijkelijk
- te veel managers hebben de pretentie dat ze alles kunnen managen zonder ook maar te letten op de inhoud van het werk
- het optreden van zulke managers ontkent vakmanschap
- de manager berooft de leraar, de verpleegkundige of de agent van de eer van zijn werk
- alleen het meetbare telt en daarmee verdwijnt kwaliteit en aandacht uit het werk
- werknemers voelen zich miskend, vernederd en gefrustreerd
De laatste zin van het artikel is van Mak die zegt: "Ik snap eigenlijk niet waarom er nog geen opstand is uitgebroken. Tegen die managerskaste groeit een enorme haat". Tja, geen wonder lijkt me, als je nog de vierkante wielen onder je wagen hebt zitten en de ronde erin.....
Afgelopen weekend weigerde imam Ahmad Salam om Minister Rita Verdonk, die een workshop voor imams bezocht over orientatie op Nederlandse normen en waarden, een hand te geven omdat zijn geloof hem dat verbiedt. Jos Collignon had in de Volkskrant van gisteren zijn eigen kijk op dit incident (klik voor vergroting). Wat vind jij?
Deze week is het thema van DiDi ofwel Dichters op Dinsdag:
Verlangen, een ongrijpbaar gevoel dat vrijwel iedereen kent en zodoende een dankbaar thema voor gedichten, muziek en songteksten. Ik koos dit keer een gedicht van de dichter Jan Jacob Slauerhoff (1898-1936). Slauerhoff bracht veel tijd door in Lissabon en zodoende raakte zijn teksten ook bij de Portugezen bekend. Hij kon waarschijnlijk niet vermoeden dat vele jaren later Fado zangeres Christina Branco zijn teksten zou zingen op haar Fado CD 'O Descobridor' (de ontdekker)
Christina Branco canta Slauerhoff. De
Mp3 is hier te beluisteren.
Wie meer wil weten over Branco en de Portugese avonturen van Slauerhoff kan
hier terecht. Zoals gebruikelijk voldoet een songtekst of gedicht rond het thema verlangen dat je om welke reden dan ook aanspreekt. Van eigen hand of bestaand. Google er lustig op los om te vinden wat je zoekt. Plaats de tekst in een logje op je eigen site en meldt hem even hier zodat iedereen bij elkaar kan kijken. Als je de vorige thema's en reacties wilt zien, klik dan op de vorige dinsdagen in de kalender rechtsboven op deze pagina. Gebruik als je wilt een van de
banners.
Verlangen
(J.Slauerhoff - Custódio Castelo)
Wij wachten daaglijks dat morgen
Vrijheid aanbreken moet,
Om nooit meer te gaan in ‘t verborgen
Terug – ons licht voorgoed.
Gebeuren zal dit niet,
Zoomin als een engel daalt
Naar streken waar verdriet
Tot wanhoop wrang verschaalt,
Niet volgens onze orde:
‘t Geluk wacht zijn eigen tijd
Om geboren te worden
Binnen de werkelijkheid.
Maar ééns, door levensengte
Breekt haar rijk open, wijd…
Wij werden ingewijd
En weten sinds zij ons wenkte:
“Ik kom op tijd.” |
Aspiração
(J.Slauerhoff - Custódio Castelo)
Amanhã há-de raiar a liberdade,
Esperamos nós cada dia que passa,
P’ra não volvermos a cair na obscuridade:
Volta – luz nossa, para sempre.
Jamais virá esse momento
Tal como nenhum anjo desce à terra,
Nem a lugares onde o sofrimento
Despe o azedume e enverga o desespero.
Não face à ordem que nos guia:
A felicidade espera a vez que lhe cabe
E só vem à luz um dia
No quadro da realidade.
Mas eis que na estreiteza da vida,
Seu reino se abre, em imenso lugar...
Por ela nos deixámos iluminar:
E agora sabemos, quando anuncia:
“A tempo me faço chegar”. |
Ik heb een vis genaamd De Vis. Het begon ooit met vier vissen waarvan er al eentje binnen 10 dagen het loodje legde. Twee overleden tijdens mijn vakantie door overvoeding door een overbezorgd buurmeisje en ik denk dat de vierde overleed van verdriet. Ik besloot opnieuw te beginnen met twee andere vissen. Het werden sluierstaarten en ook hier was er al eentje snel naar de vissenhemel alleen in dit geval verdacht ik De Vis ervan hier achter te zitten. De Vis zat zijn collega namelijk voortdurend achterna in de kom en zwom steeds op hem/haar in. Agressief dus!
De Vis bleef in zijn eentje over en is niet kapot te krijgen. Alles heeft hij al doorstaan: te veel voer, te weinig voer, te schoon water, te vies water, te warm en te koud, het maakt De Vis allemaal niet uit want hij zwemt vrolijk door. Maar toen ik een paar dagen geleden De Vis schoonmaakte zag ik iets vreemds: het lijkt wel alsof zijn staart is geknakt. Soms zie je het niet maar De Vis zwemt nu rond met zijn staart scheef net zoals een krolse poes haar staart scheef houdt zodat de eerste de beste kater er tegen aan kan. Klopt dit wel? Weet iemand hier iets meer van? Of is het gewoon een beetje strammigheid of vissenjicht van De Vis die per saldo de jongste ook niet meer is en heel wat ontberingen heeft moeten doorstaan?
Het thema van
Moody Monday voor vandaag is
safe. Leuk thema waar je veel kanten mee op kunt. Zoveel kanten dat ik niet kan kiezen tussen de twee foto's waarvan je hierboven een fragment ziet. Als je op de foto's klikt krijg je de vergroting te zien. Ik ben heel benieuwd welke foto jullie voorkeur heeft.
Hans koos een
foto die hij maakte op de Uitmarkt dit jaar van een meisje dat zich heel veilig weet aan de hand van haar vader.
Update
Wil je weten welke het geworden is, klik dan
hier.
Nog een weekje om ons mentaal, fysiek en culinair voor te bereiden op de Chocolate Battle van 28 november a.s. De bakblikken staan al in het vet, de oven is schoongepoetst, grote zakken met gallets liggen in de kelder te wachten op verwerking. Allerlei concrete praktische vraagstukken eisen de aandacht op zoals: "hoeveel taarten moet ik maken" en "zal ik een aantal grote taarten maken of wat meer kleintjes". Verder is er een subcommitee bezig met na te denken over presentatie. Het oog wil immers ook wat.
Dan is er de organisatie waaraan nog van alles moet gebeuren. Er moeten beoordelingsformulieren gemaakt worden om een juiste jurering te waarborgen. Er moet nagedacht worden over de display van alle battle-taarten en de wijze waarop het proeven moet worden georganiseerd. Waar moet iedere deelnemer nog rekening mee houden of wat moet hij/zij meenemen naar Wageningen.
Wil je nog meedoen met de Chocolate Battle door met een chocoladetaart mee te doen aan de wedstrijd, geef je dan op middels een mailtje. Wil je komen kijken, ruiken, proeven maar bak je zelf geen chocoladetaart, geef je dan ook op middels een mailtje. Zet er in beide gevallen even bij met hoeveel mensen je komt. Wil je meehelpen met de voorbereiding meld je dan even via een mailtje. Wij beginnen vast met aftellen.....
Gisteren werd de 99e Klokhuisdag gehouden (Klokhuis is een Macgebruikersgroep). Hans schreef al eens eerder een
logje over dit fenomeen. Het thema was deze keer muziek, waarbij er zelfs een iPod party gepland was. Er stond dan ook een opstelling met Bose boxen maar wonderlijk genoeg was daar niet zoveel belangstelling voor. Dat kon niet gezegd worden van alle aanbiedingen van iPod gadgets waar hele drommen mensen voor stonden. Naast een verzamelplaats voor gebruikers, aanbieding van dealers en tweedehandsspullen zijn er ook altijd lezingen en presentaties. De eerlijkheid gebiedt om te bekennen dat ik die nog nooit bezocht heb. Ik heb het meestal te druk met het bijpraten met alle bekenden die wij daar tegenkomen, vooral van de Macgroep, de chatgroep van Macgebruikers waar we elkaar allemaal van kennen. Leuk is dat zelfs uit Belgie onze chatvrienden de moeite nemen om naar Nieuwegein te komen om IRL bij te praten. En ondertussen is, zoals je kunt zien, de nieuwe generatie al weer bezig om zich warm te lopen. Of zou deze jonge Macgebruiker dat al niet meer nodig hebben?
Update
Kijk
hier voor meer foto's.
Ik heb eindelijk die twee films gezien nadat ik al zo ongeveer van iedereen had gehoord dat je ze niet mag missen. Ik vond ze allebei erg leuk al vond ik deel I wel de beste van de twee. De films zitten vol grappen en kwinkslagen en zijn zowel voor volwassenen als kinderen erg leuk om naar te kijkjen, niet in de laatste plaats door de prachtige animaties natuurlijk.
In deel I verbant Lord Farquaad van Duloc alle sprookjesfiguren uit zijn land. Ze vluchten met zijn allen naar het moeras van de oger Shrek. Shrek houdt van zijn afzondering en wil de indringers zo snel mogelijk weg hebben. Farquaad maakt een deal met Shrek: als hij de mooie prinses Fiona voor hem redt uit een kasteel dat bewaakt wordt door een draak, krijgt Shrek z'n moeras terug. En het ondenkbare gebeurt: Fiona en Shrek worden verliefd op elkaar. Deel II pakt het verhaal weer op na het huwelijk van Shrek en Fiona. Fiona's ouders willen niets liever dan haar ware liefde te ontmoeten in hun koninkrijk Far Far Away. Ze zijn zich echter niet bewust van de veranderingen die hun dochter onlangs ondergaan heeft en dat hun nieuwe schoonzoon een 350 kilo zware Ogre met een slechte hygiene is en een pratende ezel als vriend.
Nou, voor wie ze nog niet gezien heeft, ik heb wel wat verraden maar niet alles. Dus zelf gaan zien! Ook de
website is trouwens erg leuk om eens door te kijken.
DVD kopen?
Shrek 1 & 2 (2DVD)
Haatgevoelens verdwijnen nooit uit deze wereld door te haten,
maar door lief te hebben.
Dit is een eeuwige waarheid.
Overwin toorn door liefde,
overwin het kwade door het goede.
Overwin de vrek door te geven,
overwin de leugenaar door waarachtigheid.
Boeddha
Photo Friday heeft deze week als thema Patterns. Toevallig kozen wij allebei een strandfoto. Hans koos een
foto (links) van strandhuisjes aan de kust bij Egmond. Bijzonderheid is dat dit de eerste inzending van Hans is die hij echt gemanipuleerd heeft door er een andere lucht boven te zetten.
Ik koos een
foto (rechts) van het kunstwerk van de Britse kunstenaar Angus Watt op het strand van Midslands aan Zee tijdens Oerol 2003. Ze vormen een compositie van beeld en geluid. Niet alleen waren de tientallen kleurrijk vormgegeven vlaggen prachtig om te zien maar als je je ogen dicht deed was het heerlijk om te luisteren naar het klapperend doek, met het ruisen van de zee op de achtergrond. Even klikken op de linkjes om de grote foto's te zien.
Afgelopen maandag stond een paginagrote advertentie in de krant "Ik Haat Haat". Dit is er eentje uit de vele rij initiatieven gericht op verzoening, dialoog en onderling begrip. Er komt een oranje polsbandje met daarop de tekst "respect2all" dat de boodschap van meer respect moet uitdragen. Het wordt net zoiets als het gele polsbandjes met de tekst "livestrong". Ook is er een rood bandje in de maak: "Band tegen geweld". En dan is er nog de blusolifant die je zelf in elkaar kunt knutselen op
deze site als je vindt dat scholen met rust moeten worden gelaten.
Het wordt wel een bonte verzameling waar we mee moeten gaan lopen als we duidelijk willen maken waar we allemaal voor en tegen zijn: het red ribbon, het pink ribbon, de buttons van actie 7 (allerlei kleuren), een geel, een rood en een oranje polsbandje. Ik koop meestal wel dat soort dingen, ook al omdat (een deel van) de opbrengst gaat naar dat doel, maar draag het eigenlijk niet op het Pink Ribbon na dat ik op mijn winterjas heb gespeld. Wat vind jij er van om zo expliciet met je overtuigingen te koop lopen?
Op de website van
Tryater is het volgende te lezen: "De vraag naar kaarten van Rolling Home houdt maar niet op. Omdat het koude herfstweer ondertussen weer is aangebroken en er gespeeld moet worden in een verwarmde ruimte, moest Tryater in andere locatie zoeken. Het is een bijzondere locatie geworden. Commissaris van de Koningin, Ed Nijpels, stelt zijn boerderij beschikbaar voor een reprise van Rolling Home."
De schuur van Nijpels in het gehucht Dijken begint beroemd te worden niet in de laatste plaats door de ongehoord goede akoestiek. Voor Tryater er neerstreek werd de schuur al gebruikt voor een CD-opnames van De Kast, try-outs van De Kast en Rients Gratama, een Amsterdams Symfonieorkest, zestien strijkkwartetten en een tentoonstelling van Friese kunst. Nijpels en zijn vrouw doen het uitsluitend voor de gezelligheid en als liefdewerk-oud-papier. Ze nemen alle kosten voor eigen rekening. Dat is nou nog eens een geweldig verhaal dat mensen met meer ruimte of grote accommodaties die beschikbaar stellen voor kunst en cultuur. Fantastisch van die Nijpelsjes! Het is alleen wel te hopen dat hun schuur er wat beter uitziet dan die op het plaatje hierboven.
De opdracht van
Theme Thursday is om een dagelijks ding te fotograferen. Hans koos deze
foto (links) van een peper- & zoutmolen. Mijn
foto (rechts) is van de glazen die in een rekje boven het aanrecht in de keuken hangen en een prachtig schouwspel vormen mede door de schaduwen die ze maken op de muur. Je weet het: even op de linkjes klikken om de grotere foto te bekijken.
Voor mijn huis is een T-kruising waar je vanuit een zijstraat in mijn eenrichtingsverkeer-straat uitkomt. Als je vanuit de zijstraat komt mag je - vanuit mijn voorkamer gezien - alleen linksaf. Regelmatig komen daar vrachtwagens, die de plaatselijke AH hebben bevoorraad, in de problemen omdat ze de bocht niet goed kunnen maken (te smal, paaltjes, bomen, betonnen container). Meestal als ik langdurig geronk hoor afgewisseld met gepuf dan weet ik: oh, er is er weer eentje aan het manouvreren. Normaal ga ik niet kijken maar ik vond het gisteren wel erg lang duren. Ik liep naar de voorkamer en trof daar aan wat je op de foto kunt zien die vanuit die kamer werd genomen. De chauffeur reed bijna naar binnen. Hij had kennelijk al een hele tijd vruchteloze pogingen gedaan om de goede kant op te rijden met zijn enorme vrachtwagen en had nu maar besloten om tegen het eenrichtingsverkeer in uit zijn benarde positie te ontsnappen. Pffft ik geloof dat alles nog goed is met mijn huis, mijn boompjes en de lantaarnpaal maar ik hou er niet van hoor, als ze zo mijn huis in komen rijden met die joekels.
De site
Technorati.com houdt bij wat de meest besproken MP3's zijn op het net en plaatst die in een top 20. Het was me vorige week al opgevallen dat we dankzij de geplaatste MP drietjes in de Dichters op Dinsdag items op de eerste plaats stonden. Nu bezetten we de plaatsen 1-3-11 en 12 met de MP3's van Lou Reed, Sandy Denny, The Lau en Marco Borsato! Tom Waits wordt nog vernoemd op
Vinyl Mine (onder SamSam's Dayout) Een grappig neveneffect van DiDi
klik plaatje voor vergroting
Ik liep er zomaar tegenop, tegen de
Teashirt. Een tijdje terug maakte ik er al eens melding van in de linkdump en nu stond deze teamaker ineens in een winkel in Utrecht. Ik ben natuurlijk even naar binnen gegaan en gekeken hoeveel hij ongeveer kostte. Ik weet het niet meer precies, verdrongen waarschijnlijk, maar het was iets van 80 euro voor de grote en 70 voor de kleine maat. De man in de winkel vond het ook wel veel geld en vroeg of het voor een man was. Hij vond het een typische mannentheepot. Nou, dat had ik er nog niet in gezien maar dat maakt ook niet zoveel uit. Ik vind het echt te veel geld om er aan uit te geven, al is hij prachtig! Dus mocht er iemand nog eens over een kadootje nadenken....
Op de site van
Eva Solo kun je trouwens vergapen aan nog veel meer prachtige designartikelen.
Ik doe ook mee met DiDi en heb een song van Marco Borsato uitgezocht die Het Water heet. Luister hier naar de MP3.
Ik staar over het water
Dat net als ik
Ooit in beweging was
Peilloos diep en dreigend zwart
Net als wat ik in je ogen las
Stekeblind, oostindisch doof
Wil ik voor altijd zijn
Om maar niet te zien of kunnen horen
Dat alles is verloren
Zonder jou kan ik niet
Eten, slapen, lopen,dansen, leven
Dus blijf ik hier nu zitten
En blijf ik hier nu wachten
Tot het water ooit weer in beweging komt
En dan drijf ik mee
Tot aan de zee
Waar jij
Op mij zal wachten
De lucht is licht
En eindeloos
En zo ver boven mij
Onaantastbaar en toch
Zo dichtbij
Net als jij
Het staat in de lucht geschreven
Maar op m'n lippen blijft het kleven
Zonder jou kan ik niet
Eten, slapen, lopen ,dansen, leven
En dus blijf ik hier nu zitten
En blijf ik hier nu wachten
Tot het water ooit weer in beweging komt
En dan drijf ik mee
Tot aan de zee
Waar jij
Op mij zal wachten
Ik staar over het water
Dat net als ik
Ooit in beweging was
Jos Collignon in de Volkskrant van vandaag.
Even klikken om de hele cartoon te zien.
Gisterenavond had ik mijn naamgenote uit Australie op bezoek. Ze heet ook oorspronkelijk ook Mieke, is mijn ex-schoon(half)zus en nu even een paar maanden op familiebezoek in Nederland. 't Is een bijzondere vrouw, deze naamgenote van het andere eind van de wereld. Ze is kunstenares, noemt zichzelf nu
Maayken en maakt de meest prachtige dingen: gedichten op door haarzelf geschept papier of in handgemaakte en -beschilderde boekjes. Af en toe komt er zo'n door haar gemaakt wondertje aan in Nederland en dan geniet ik van haar kunst. Ook stuurt ze mailtjes als ze een tijdje niks gehoord heeft (om even bij te kletsen) of als ze weet dat er bijzondere momenten zijn. Een lieve schat en een bijzondere vrouw.
We hebben inderdaad heerlijk gegeten en bijgekletst over haar, over mij en over iedereen die we beiden kennen. En ik heb haar toegezegd eens te kijken of we haar met een website kunnen helpen. Ze heeft mooie kunst te laten zien, gedichten te laten lezen maar ook heeft ze gedachten en hersenspinsels die oorspronkelijk en inspirerend zijn en de moeite waard om te delen. Hieronder een gedicht van haar dat komt uit het boekje dat je op de foto hierboven ziet.
Kaarslicht
Onze stemmen zijn niet gehoord.
Steek de kaarsen aan
voor de doden
voor de verminkten
voor de overlevenden
voor de aanvallers
voor de aarde die ons draagt
voor de hemel die ons hoort
voor jou
voor mij.
Een regenboog van kaarsen
voor ons in de wereld
nu.
Maayken 19-03-2003
Het is weer dinsdag vandaag en tijd voor de nieuwe DiDi ofwel
Dichters op Dinsdag. Een wekelijks thema voor iedere weblogger die iets heeft met taal, woorden, teksten, gedichten of poezie. Zelfgeschreven of geleend van bestaande songteksten of gedichten, die je mooi of bijzonder vind of die je raken.
Als thema koos ik deze keer
Water en daarbij de songtekst van The Lau 'Onder aan de Dijk' een duet met Sarah Bettens. Voor de enkeling die het niet weet:
The Lau was voorheen het gezicht en de stem van The Scene maar gaat nu solo met gedichten en muziek. Wij zagen hem met zijn optreden 'God van Nederland' een tijd terug in het
Beauforthuis te Austerlitz. Sarah Bettens is de zangeres van de Vlaamse groep K's Choice. De Mp3 is
hier te beluisteren.
Onder aan de dijk
Voor de zon die op het water speelt
voor het water dat de zon bespeelt
we leunen bij het grijze water
dat nooit teleurstelt, nooit verveelt
Ik voel de warmte van je hand
in ons kleine koninkrijk
onder aan de dijk
Was mijn vader hier nu bij
hij keek steevast heen en weer
van 't water naar het polderland
naar de verre vissers op het meer
Ik voel de warmte van je blik
in ons kleine koninkrijk
onder aan de dijk
Zou hij ons zijn zegen geven
hij zou ons zijn zegen geven
ik weet het lief, ik weet het zeker
hij zou ons zijn zegen geven
Voor ons is het lichte water
achter ons de zware dijk
denk aan nu en niet aan later
onder aan de dijk
Voor de spelregels verwijs ik naar
dit logje van dinsdag enkele weken terug. Jullie bijdragen worden wederom zeer op prijs gesteld! En laat even in de reacties weten dat je meedoet zodat ook anderen jouw bijdrage kunnen lezen.
Afgelopen weekend gingen we met
Amanda naar Ellis in Glamourland, een Nederlandstalige romantische komedie. Het verhaal gaat over alleenstaande moeder Ellis die door omstandigheden mee gaat doen aan de kursus "hoe sla ik een miljonair aan de haak". Ellis' ex trekt zich niks van hun zoontje Thijs aan, niet financieel en niet op een andere manier dus als Ellis haar leven wil veranderen dan zal ze zelf iets moeten doen. In de kursus (die gegeven wordt door Joan Collins) leren de studenten hoe ze zich in de hogere kringen moeten begeven, op wie ze af moeten gaan en wat ze wel en niet moeten doen en zeggen. Als huiswerk moeten de kursisten zich storten in de wereld van de glitter en glamour. Ellis heeft al snel diverse mannen om zich heen die belangstelling voor haar hebben maar het wordt steeds duidelijker dat zij eigenlijk maar oog heeft voor een bepaalde man. Maar die staat op het punt te trouwen.
Lees meer...
Moody Monday heeft deze week als thema Busy. Hans zond een
foto (links) van de Kastelentocht die ieder jaar in augustus wordt gehouden in de omgeving van Doorn. Ik stuurde een
foto (rechts) van een Balinese crematie die ik goed bij dit thema vond passen omdat alle betrokkenen met grote toewijding bezig zijn met het uitvoeren van de rituelen die bij zo'n ceremonie passen.
Pikant detail is dat ik samen met twee anderen ben uitgeroepen tot 'last week favorites' en daarom zijn wij 3-en gevraagd de inzendingen van deze week te jureren. Leuk!
Vandaag had ik een afspraak met twee vriendinnen om te wandelen langs memory lane. De ene vriendin C. is pas weduwe geworden toen mijn goede
vriend en haar man E. overleed. De andere vriendin M. kwam ik tegen op zijn begrafenis en we spraken toen af een keer met zijn drieen bij elkaar te komen. We kennen elkaar al meer dan 25 jaar. Indertijd werkten we samen in het Amsterdamse randgroepjongerenwerk en ook in de privesfeer hebben we veel dingen met elkaar meegemaakt. En vandaag hebben we herinneringen opgehaald, al wandelend door het paleispark van
Het Loo in Apeldoorn waar C. naast woont. Fantastisch herfstweer, prachtige kleuren in het bos nog steeds en veel memory lanes in dat paleispark. De linkerfoto is de laan die naar het voorplein van Het Loo toeloopt en de rechterfoto de voorkant van Paleis Het Loo (even klikken voor vergroting).
Ik weet het niet hoor, maar mij lijkt het niet lekker, zo'n leverworstje.
Wij volwassenen hebben allerlei dingen waarover we ons druk maken in ons leven. De laatste weken is daar nog het e.e.a. bijgekomen om over na te denken. Maar kinderen hebben een paar hoogtepunten in het jaar waar ze naar toeleven en eentje daarvan voltrok zich vandaag: de intocht van Sinterklaas. Het was haasten als een gek om zo snel van Alkmaar naar Driebergen te komen, zo vertelde de Sint, maar het lukte hem en 12 van zijn Zwarte Pieten gelukkig voor alle kinderen die bij het stadhuis op de goedheiligman stonden te wachten.
Het leukste voor ons volwassenen zonder (kleine) kinderen is het schouwspel dat de kinderen zelf bieden in dit sprookje dat we met zijn alleen toch zonder al te veel moeite overeind kunnen houden. Gezichten vol gespannen verwachting en ongeduld: "mamma, wanneer komt hij nou?". Hier in het dorp zag ik een bonte stoet van kinderen van allerlei culturen en geloven met hun ouders langs de route van de optocht staan. Veel kinderen kwamen zelf verkleed met Zwarte Pietenmutsen en -pakken en een enkeling met een mijter op. Als we nou met zijn allen andere dingen net zo goed zouden doen als de collectieve zorg voor dit stukje ongebreideld kinderplezier met Sinterklaas, dan zou het er een stuk beter voor staan met ons land.
"Lieverd, ik heb een geweldig idee, zeg maar ja."
"Echt niet, ik ken jou."
"Nou, dan weet je toch dat je gewoon ja kunt zeggen!"
"Ik zeg niks."
"Dan ga ik alleen."
"Hoe bedoel je, dan ga ik alleen. Waar ga je heen dan?"
"Naar de wereld."
Zo begint de openingstekst op de website van mijn vrienden Karin en Peter die op 31 mei 2002 uit Nederland vertrokken voor hun wereldreis op de fiets. In de zomer van 2004 hadden ze Zuid-Afrika bereikt en moesten ze tijdelijk naar Nederland terugkeren om een aantal zakelijke kwesties te regelen. Er was gelukkig tijd om elkaar in die NL-periode te ontmoeten en het was fantastisch om ze weer even IRL terug te zien.
Lees meer...
Als er rechtschapenheid is in je hart, zal er schoonheid zijn in je karakter.
Als er schoonheid is in je karakter, zal er harmonie zijn in je leven.
Als er harmonie is in je leven, zal er orde zijn in het land.
Als er orde is in het land, zal er vrede zijn op aarde.
Confucius.
Ik heb ze de laatste week al een aantal keren voorbij zien komen: de buttons van de actie 7. De initiatiefnemers zijn niet zo heel duidelijk op de voorgrond aanwezig maar hebben kunstenaars, politici, presentatoren en journalisten gevraagd vanaf 15 november a.s. de button zichtbaar te dragen. De actie gaat over de waarde van artikel 7 van de Grondwet: de vrijheid van meningsuiting. Met het dragen van deze button keert de drager zich tegen elke vorm van extremisme en geweld, zowel van linker-, rechter- en religieuze zijde. De tekst van het artikel 7 Gw luidt letterlijk:
- Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.
- De wet stelt regels omtrent radio en televisie. Er is geen voorafgaand toezicht op de inhoud van een radio- of televisieuitzending.
- Voor het openbaren van gedachten of gevoelens door andere dan in de voorgaande leden genoemde middelen heeft niemand voorafgaand verlof nodig wegens de inhoud daarvan, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. De wet kan het geven van vertoningen toegankelijk voor personen jonger dan zestien jaar regelen ter bescherming van de goede zeden.
- De voorgaande leden zijn niet van toepassing op het maken van handelsreclame.
De buttons worden binnenkort overal in Nederland verspreid maar tot die tijd kun je ze zelf maken. Klik daarvoor op
zelf doen op de
site.
Het is vandaag de 100e Photo Friday en het thema is Family. Ik heb vier foto's gevonden die ik daarvoor geschikt vind en zou jullie weer eens willen vragen mij advies te geven. Welke foto vind jij het mooiste passen bij het thema Family.
Klik op het plaatje om alle vier de foto's te zien en kies vervolgens de beste foto. Natuurlijk bepaald ik uiteindelijk zelf welke foto in instuur maar jullie hebben me vaker goed advies gegeven.
Hans heeft zijn keus al gemaakt. Kijk
hier om te kijken welke foto het is geworden.
Update
Dank voor al jullie stemmen. Ik vind het altijd leuk om te zien wat anderen in het betreffende thema de meest geschikte foto vinden. De keuze was moeilijk. Ik twijfelde sterk tussen twee foto's maar heb de knoop nu doorgehakt. Wil je weten welke foto ik uiteindelijk heb gekozen? Kijk dan
hier.
Ik speelde het afgelopen zomer al eens bij vriend P., zag het van de week terug bij
Ingrid en heb het toen meteen gekocht, het spelletje Rush Hour. De bedoeling van het spelletje is dat je de rode auto weet te bevrijden uit de puinhoop van auto's en vrachtwagens die om hem heen staan door met de voertuigen heen en weer te schuiven. Veertig kaartjes geven opstellingen die gegarandeerd tot een oplossing kunnen leiden.
Het is een buitengewoon verslavend en onderhoudend spelletje. Hans en ik hebben het gisterenavond de hele avond gespeeld en we hebben bijna alle kaartjes kunnen oplossen (we moeten er nog een stuk of vijf). Zoek je nog een leuk kadootje voor iemand die van puzzelen houdt dan is dit een heel goed idee. Het is ook handig mee te nemen en je kunt het in je eentje doen. Je kunt trouwens ook online
Rush Hour spelen (iedere week drie nieuwe puzzels) maar ik vind het een stuk leuker met het fysieke spelletje.
Dat is de naam van de rubriek die Brigitte van
Made on Planet Lane deze week is gestart en die gaat over allerlei leuke of nuttige tips of wetenswaardigheid over een huishoudelijk karweitje. Zij stelt voor om iedere woensdag zo'n logje te plaatsen. Helaas kwam ik er gisteren niet meer aan toe dus daarom deze week maar op donderdag. Ik plaatste al eerder iets uit mijn standaardwerk
Ik kan huishouden en wil jullie vandaag op de hoogte brengen van wat de huisvrouw anno 1962 moest weten over persoonlijk hygiene.
Lees meer...
Theme Thursday van deze week is Window oftewel Windowpane/frame, Car Window, Light coming through a Window, Reflection, Opening, ...
Hans koos een
foto van Oerol van het project Hotel Bukowski (foto rechts). Dat waren een aantal containers aan een vennetje waarin 'kamertjes' waren ingericht. In zo'n kamertje kon je gedichten van
Charles Bukowski luisteren die met muziek werden voorgedragen. Dit was het uitzicht uit Hans' kamertje.
Ik koos een
foto die ik maakte in van een raam van een schuurtje (foto links). Grappig zijn de schaduwen van de graffiti in de felle zon. Ik vraag me trouwens wel af of er iets staat en zo ja wat dan. Ik hoop niet dat het iets onbetamelijks is. Klik op de linkjes om de hele foto's te bekijken.
Waar zou jij nou heen gaan als je een aantal veiligheidsspelden nodig had? Ik had een beeld voor ogen van zo'n kaartje met verschillende formaten veiligheidsspelden er op en ging op pad. Vroeger had je van die garen-en-band-winkels en wij hadden hier in ons dorp lange tijd Het Spinnewiel. Dat was een combinatie tussen een handwerkwinkel, een wolwinkel, een hobbywinkel en een fourniturenzaak. Er is echter niks meer van dat al dus ik dacht aan de HEMA, de supermarkt of de drogisterij. De HEMA had ze niet en de supermarkt ook niet. De eerste drogisterij had een kaartje met drie van die babyspelden. De tweede drogist was er helemaal doorheen en de derde drogisterij kon me nog helpen aan twee kaartjes met wel vijf (babyspelden). Voorlopig ben ik uit de brand.
Maar ik heb het vermoeden dat er op nationaal niveau (en misschien ook wel op internationaal niveau) sprake is van een veiligheidsspeldenschaarste en raad iedereen aan om stevig te gaan hamsteren. Dan zit je nooit meer zonder!
Mijn bijdrage aan DiDi van deze week over het thema
tijd is een gedicht van Rick de Leeuw die bekend werd als zanger van de Trockener Kecks. Hij heeft twintig jaar in "de Kecks" gespeeld tot en met 2001. In 2000 debuteerde hij als schrijver met de autobiografische roman De laatste held. In 2003 verscheen zijn dichtbundel planeet jeugd. Hierin zijn de gedichten gebundeld die hij schreef voor het VRT-programma De Laatste Show. In 2004 kwam zijn tweede roman Comeback uit. In 2004 toert hij - met Jan Hautekiet aan de vleugel - langs Vlaamse en Nederlandse theaters met een programma vol verhalen, gedichten en muziek. Het plaatje bij dit logje komt van de site van de
menselijke klok. Van elke minuut van de dag zijn foto's aanwezig uit diverse plekken op de wereld.
Een prachtige tijd
Wij, jij en ik
Jij en ik, wij
Jij vooral
Maar zeker ook ik
Lees meer...
Uiteindelijk blijkt er toch een verband te zijn tussen frequent mobiel bellen en tumoren. Het gaat om een tumor genaamd akoestisch neuroom dat goedaardig is en zich aan de gehoorzenuw bevindt. In Zweden is vastgesteld dat de kans op zo'n tumor door veelvuldig bellen twee keer zo groot wordt te weten 1 op de 50.000. Dat is op zich geen grote kans natuurlijk maar toch, het fabeltje blijkt nu toch een kern van waarheid te bevatten. Kijk
hier voor meer info.
Theo van Gogh zou vanaf januari 2005 terug komen op de buis met een interviewprogramma waarvan de eerste uitzending met VVD-Kamerlid Ayaan Hirsi Ali zou zijn. Van 1989 tot 1997 maakt hij het praatprogramma 'Een prettig gesprek' waarin heel bekend en belangrijk Nederland bij hem aan tafel aanschoof. Theo had een duidelijke visie op zijn interviewstijl:
Een goed interview is in wezen een gevecht. Niet een gevecht met bloed aan het mes, maar de geinterviewde moet iets prijsgeven. Met stroop en honing bereik je het meeste. Het gif van de onschuld is veel effectiever dan beuken. Pas als de sfeer ontspannen is kun je bepaalde ontregelende vragen stellen. Het ontlokken van bekentenissen vind ik belangrijker dan de waarheid, zei hij ooit. De gasten in 'Een prettig gesprek' kregen aan het eind van het interview altijd een cactus. Deze cactus plaats ik daarom voor Theo van Gogh (klik op het plaatje voor vergroting) met aan het eind een
Perfect Day.
Dichters op Dinsdag lijkt een blijvertje te zijn. Diverse webloggers vinden het een leuk idee en het aantal deelnemers (m/v) is bemoedigend.
Vandaag iets later dan 1 minuut na middernacht het nieuwe thema voor deze week: 'Tijd' of 'Time'. Mijn keuze is gevallen op een tekst geschreven en uitgevoerd door de overleden zangeres Sandy Denny, die ook zangeres was bij Fairport Convention en later Fothering Gay. Ik heb het thema gekozen omdat ik zelf vaak op alle mogelijke manieren moeite heb met de 'tijd'. Ik vergeet de tijd, schat tijd niet goed in en verlies tijd. Maar Sandy Denny zegt de wijze woorden:
I do not count the time
For who knows where the time goes?
Zij zingt het bovendien met haar schitterende
engelachtige en dromerige stem. Hieronder de volledige tekst. Voor de spelregels verwijs ik naar het logje van
vorige week dinsdag. Jullie bijdragen worden wederom zeer op prijs gesteld!
Who knows where the time goes
Across the evening sky
All the birds are leaving
But how can they know
It's time for them to go?
Before the winter fire
I will still be dreaming
I do not count the time
For who knows where the time goes?
Who knows where the time goes?
Lees meer...
We waren vanmiddag even in het tuincentrum voor een bladblazer en daar zitten ze al midden in de Kerstspullen. We keken onze ogen uit. Al die overdaad, al die spullen, al die gadgets, het wordt steeds groter en gekker. Wie gaat dat in godsnaam allemaal kopen? Klik even voor vergroting.
Buurvrouw Karin had allemaal hartbuttons georigamied voor allerlei soorten visite. We hadden de vorige keer op de housewarmingparty van mijn zwager met een aantal mensen een sociogram gemaakt met de verschillende soorten aanwezigen omdat we door de bomen het bos niet meer zagen:
- Wit: de kleur van mijn zwager, mijn overleden zus, hun kinderen en hun gezamenlijke vrienden
- Zwart: de 'huisgenoten' zoals de hond, het buurmeisje, de buurvrouw
- Blauw: alle familie van mijn overleden zus (wij dus)
- Rood: alle familie van mijn zwager
- Geel: alle familie van de nieuwe vriendin van mijn zwager
- Groen: alle familie van de ex van de nieuwe vriendin van mijn zwager
Lees meer...
Zondagmiddag, Beauforthuis Austerlitz en een zaal vol mensen waarvan het merendeel zeker boven de 55 jaar. De voorstelling heet Leefbaar: een actueel thema dat je zonder enige moeite kunt vertalen naar de wereld van vandaag waar de confrontatie tussen het Christendom en de Islam de actualiteit bepaalt.
Een toneel, een tafel, twee stoelen waarop twee mannen ons laten zien hoe een Jood en een NSB-er met elkaar omgaan in het huis waarin ze beiden wonen tijdens de tweede wereldoorlog. In eerste instantie zien we alleen wat oppervlakkig gekibbel tussen de twee mannen waarbij de Jood, die bij de NSB-er zit ondergedoken, steeds door de knieen gaat terwijl hij toch qua intellectuele ontwikkeling veruit de meerdere is van de twee. De NSB-er kan het dagboek van de Jood, dat hij na enig machtsvertoon heeft bemachtigd, niet eens lezen. Deze twee mannen zijn tot elkaar veroordeeld, zo blijkt, omdat de NSB-er zijn huis aan een sterfbed heeft gekregen onder de belofte dat hij de Jood die op zolder ondergedoken zat met rust zou laten. Gaandeweg wordt ook dat de NSB-er al meerdere Joden heeft verraden aan de SD en dat hij er nog trots op is ook dat hij nu eindelijk 'legaal' geld verdiend heeft. Wij blijven met de vraag zitten hoeveel de belofte aan een sterfbed gedaan waard is voor deze domme man.
Lees meer...
Ik heb het al vele keren op de radio gehoord en op de TV gezien maar nu heb ik het eindelijk een keer gedaan: de gehoortest. De campagne en de actualiteit richten zich met name op jongeren tot 24 jaar maar de gehoortest kan gedaan worden door iedereen. De mijne was gelukkig goed. Als je wilt weten hoe het met jouw gehoor zit doe dan
hier de gehoorcheck. Als je boven de 24 bent, wordt je vanzelf doorgestuurd naar een test voor volwassenen.
Gisteren kreeg ik allemaal foto's van vroeger, van toen ze jong was, toen alles nog open lag, vol verwachting en vol mogelijkheden. Ze zou een mooie oude vrouw zijn geweest en wijs ook en milder dan vroeger. Vandaag zou ze 80 zijn geworden maar in mijn herinnering is mijn moeder nog altijd de 57 jaar die ze was toen ze stierf. Klik op het plaatje om de hele collage te zien.
Mijn neef Joost is HELEMAAL gek van Ajax. Jaren geleden is dat al begonnen en spaarde hij shirtjes van Ajax. Ik wist bijvoorbeeld nooit dat Ajax een uit- en een thuisshirt had maar dat heb ik van hem geleerd (en de eerlijkheid gebiedt, ook van mijn andere neven). Maar Joost kent eigenlijk maar 1 club: Ajax! Je kunt hem geen groter plezier doen dan met iets van Ajax. Ik kreeg van de week zijn verlanglijstje voor zijn verjaardag die we vandaag vierden (samen met die van zijn broer Nick) en daar stonden eigenlijk alleen maar dingen op van Ajax. Tja, en wat geef je die jongen dan voor zijn verjaardag..... iets van Ajax dus. Hij kreeg van mij een tegoedbon om op de Ajaxsite iets online uit te zoeken. Hij had vast gekeken wat hij wilde en het werd een vlag dus ik ging naar boven om op zijn kamer de bestelling te plaatsen. Nou, daar kijk je helemaal je ogen uit. Ajax all over the place: Ajax behang in twee soorten, Ajaxshirtjes en vlaggen aan de muur, een Ajaxsjaal, Ajaxbekers, Ajaxdoosjes, Ajaxpetjes, Ajaxvaantjes en natuurlijk Joost zelf in een Ajaxshirt (de foto is een beetje geel maar dat kwam van de sfeerverlichting). En er was nog een leeg plekje aan de muur voor de nieuwe vlag. En misschien koopt hij van de rest van zijn verjaardagsgeld wel zo'n prachtige Ajaxhanger, wie weet... Met zulke fans moet het toch wel goed aflopen met die club zou je zeggen!
Van de week heb ik dan eindelijk Oesters van Nam Kee op DVD gezien, de Nederlandse speelfilm met Egbert-Jan Weeber en Katja Schuurman. Het verhaal naar de roman van Kees van Beijnum gaat over de 18-jarige Berry die een dubbelleven leidt. Hij komt uit een keurig gezin, woont in een keurige villa maar met zijn enigszins criminele vrienden doet hij dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Op een dag komt hij nachtclubdanseres Thera tegen op straat als hij daar duivelshoorntjes staat te verkopen en hij is op slag verliefd. Ze beginnen een hartstochtelijke obsessieve liefdesrelatie die voortduurt totdat zij van de ene op de andere dag uit Berry's leven verdwijnt. We ontmoeten Berry als hij in het vakantiehuis van zijn ouders omsingeld wordt door de Franse politie die hem wil arresteren. Langzaam wordt duidelijk welke dramatische gebeurtenissen elkaar opvolgden.
Ik vond het een beetje een dun verhaal dat uiteindelijk toch niet echt boeit. De acteerprestaties waren niet slecht en je valt er ook niet echt bij in slaap maar dat is dan ook alles. Veel bloot van Katja zal waarschijnlijk voor sommige mensen wat goed maken maar dat is toch voor mij niet genoeg om de film te redden. Ik heb er geen spijt van dat ik op de DVD heb gewacht want een avond in de bioscoop zou echt te veel eer zijn geweest voor deze film, maar om zo thuis een keertje te kijken is hij best OK.
DVD kopen?
Oesters van Nam Kee
Egbert Jan Weeber
Toen ze de communisten kwamen halen
heb ik niets gezegd
ik was geen communist
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen
heb ik niets gezegd
ik was geen vakbondslid
Toen ze de joden kwamen halen
heb ik niets gezegd
ik was geen jood
Toen ze de katholieken kwamen halen
heb ik niets gezegd
ik was geen katholiek
Toen kwamen ze mij halen
en er was niemand meer om iets te zeggen.
Martin Niemoller, Duitsland.
In 1937 gearresteerd en tot 1945 "persoonlijke gevangene" van Hitler.
In: "De dag dat je brief kwam", Amnesty International poeziebundel
Alle dingen die er gebeurd zijn in de afgelopen dagen blijven maar rondspoken in mijn hoofd. Wat gebeurt er allemaal? Waar komt het vandaag? Dit is wat ik vond op de site van
de VPRO. Het is de vertaling van de teksten uit de Koran die gebruikt zijn in de film Submission (in het Nederlands onderdanigheid of nederigheid) die in het programma Zomergasten werd uitgezonden. Ik vraag me af hoeveel mensen deze teksten uit de Koran eigenlijk kennen. Kijk zelf maar eens.
Lees meer...
Dit is wat we instuurden voor
Photo Friday deze week.
Mieke's foto links van de Gay Pride Parade en
Hans' foto rechts van Oerol Terschelling. Even op de linkjes klikken voor grotere foto.
Dat woord is de winnaar geworden van de mooiste-woord-in-de-Nederlandse-taal-verkiezing van de rubriek Dag in Dag uit van de Volkskrant. Nog mooier is de motivatie:
het is kort, duidelijk, expressief en verslaat alle buitenlandse woorden: love making is niks, courting, schmusen, knutschen en faire la cour evenmin. Het "sex hebben" van het Jeugdjournaal haalt het er niet bij. Als het goed gaat voel je je vrij vooraf, tijdens en achteraf, bevrijd zelf. Een zeer beminnelijk woord.
Ik vind het wel een goede keus, een beetje terug grijpend op de sfeer van "make love no war". En dat kunnen we in deze tijd wel gebruiken.
De Amerikanen hebben hun visitekaartje afgegeven. Zij hebben massaal gekozen voor hun corrupte oorlogszuchtige president. Het lugubere kijkje in de keuken afgegeven door Michael Moore in zijn film Fahrenheit 9/11, waarin onomstotelijk kwam vast te staan hoe weinig integer Bush en consorten zijn, heeft blijkbaar geen invloed gehad. Amerikanen zijn kennelijk masochisten gefascineerd door leugenachtige leiders door wie ze bedrogen willen worden. Wederom een zwarte dag voor Amerika en voor wat zij noemen ROW: the Rest Of the World.
Gisterenochtend werd Theo van Gogh vermoord. En meteen barstte het tumult aan alle kanten weer los, machteloosheid, verdriet en woede alom. En natuurlijk de hamvraag: hoe kunnen we dit tij keren? Hebben we de moed al opgegeven? Of blijven we geloven in en werken aan een betere wereld?
Zomerstorm plaatste gisteren in het kader van Dichters op Dinsdag dit prachtige gedicht van Remco Campert:
Iemand stelt de vraag
verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden
zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in zijn kop krijgt
zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud
zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die een sigaret aansteekt
zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem
jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen
Lees meer...
Jan Frederik Schutz - Schipbreukelingen op een vlot
Ik doe deze week ook mee met DiDi en heb een (episch) gedicht uitgezocht van
De Schoolmeester (pseudoniem voor Gerrit van de Linde) dat op muziek werd gezet door
Johan Wagenaar en ooit door mijn koor werd uitgevoerd. Het werk van De Schoolmeester wordt gerekend tot de studentenpoezie en hij wordt vaak in een adem genoemd met Piet Paaltjens. In dit gedicht gebruikt De Schoolmeester een aantal stijlmiddelen zoals de parodie, overdrijving, bizarre beeldspraak, afwisseling van deftige en platte taal en onnodige herhalingen. De muziek van Johan Wagenaar voegt nog talrijke muzikale grappen en kwinkslagen toe aan de teksten. Hieronder begint het reisverhaal en als je de rest wilt lezen kan dat door op het linkje te klikken.
De Schipbreuk
Oost west, t'Huis best
Onder de merkwaardigste taferelen,
Waarin wij gewoon zijn de schepping te verdelen,
Behoren vooral zekere natuurtonelen,
Inzonderheid een vaartuig in de storm.
Wanneer iemand gerust kan zeggen: 'Ik ben maar een worm,
Die noch zijn eigen kan helpen, noch zijn natuurgenoten,
Al stond hij ook op zijn achterste poten.'
Zo er daarom een schipbreuk voorhanden is op zee,
Ga ik liever voor mijn plezier niet mee.--
Leergierige jeugd! gij bespeurt gewis,
Dat wat ik thans op t'oog heb een schipbreuk is;
Wees daarom, gedurende de les, zeer attent.
Sta op uw eigen benen, en zoveel mogelijk, overend.
Lees meer...
Het was de dag van Theo van Gogh wiens geweldadige (en rituele?) dood vanmorgen het hele land schokte.
Het was indrukwekkend, de kabaalwake op de Dam. Het lawaai, oorverdovend, kwam binnen tot op het bot net als de stilte daarna. Aangrijpend waren de V-tekens die als een wave door de menigte gingen.
Veel beelden kwamen langs op alle zenders: van Theo van Gogh zelf, beelden met Boudewijn Buch, met Sylvia Millecam, met Pim Fortuyn en vele anderen. Van Gogh in een interview met zichzelf, kritische vragen stellend en zich het vuur aan de schenen leggend en Van Gogh die zich inbeeldt dat hij de koningin is die het volk toespreekt, de koningin van een mislukt land...
Onze grondrechten, het uiten van je mening, het vrij uitwisselen van gedachten tussen andersdenkenden, tussen mensen van verschillende godsdiensten en ook het recht om helemaal geen godsdienst te hebben, het was goed om het allemaal langs te zien komen. Wat een enorm verlies dat dit enfant terrible er niet meer is om zijn vrije mening te uiten.
Filmmaker Theo van Gogh werd vanmorgen in Amsterdam vermoord.
In wat voor samenleving leven wij?
Schilderij van Dick de Vries
Ons initiatief
'Dichters op Dinsdag' (DiDi) van
vorige week, viel gezien de vele reacties in goede aarde. Een goede reden om er mee door te gaan en te kijken of het vervolg kan krijgen tot een wekelijks gebeuren.
Het thema voor deze week vanaf vandaag is
'reizen'. Jullie worden weer uitgenodigd een gedicht of songtekst te kiezen of te creeren rond dit thema. Zelf koos ik dit keer een songtekst van Tom Waits 'Foreign affair', een tekst van Waits die me al lang fascineert. Als je de tekst in zijn geheel leest lijkt het erg formeel, beschouwend, bedacht en geconstrueerd. In de
gezongen versie klopt het allemaal weer. Hier een tekstfragment:
Foreign affair
Planes and trains and boats and buses
Characteristically evoke a common attitude of blue
Unless you have a suitcase and a ticket and a passport
And the cargo that they're carrying is you
A foreign affair juxtaposed with a stateside
And domestically approved romantic fancy
Is mysteriously attractive due to circumstances knowing
It will only be parlayed into a memory
De complete tekst
staat hier.
Via deze link kun je luisteren naar Foreign Affair
Nog even de spelregels: alles wat maar enigszins met reizen te maken heeft, gedichten of songteksten van eigen hand of van anderen, in welke taal dan ook. Als de taal geen Nederlands of Engels is graag een vertaling erbij. Vervolgens plaatsen op je eigen weblog en hieronder even reageren met een link naar jouw logje. Google er lustig op los om te vinden wat je zoekt of om zeker te zijn van de juiste versie. Een logje plaatsen aan de hand van dit thema kan de hele week tot en met volgende week maandag. Veel plezier!
Update: De dood van Theo van Gogh plaatst deze DiDi in een daglicht dat we niet voor mogelijk hielden. 'Op reis gaan' is ook een metafoor voor de dood. GeeSpot heeft die verbinding erg treffend geplaatst.
Vanaf middernacht het nieuwe thema voor Dichters op Dinsdag
Moody Monday inzending van Hans (links) en Mieke (rechts).
Even op de linkjes klikken voor de hele foto.
Hans kwam ineens op de proppen met een boek met de pakkende titel "Ik kan huishouden". Eerst dacht ik dat hij dat voor zichzelf had bewaard maar bij nadere bestudering bleek het een handboek voor de huisvrouw anno 1962 met details waarvan ik denk dat het zonde zou zijn als die voor de wereld verloren zouden gaan.
Zo is daar bijvoorbeeld het afwassen, een nog steeds actueel thema in vele huishoudens. We lezen bij
de dagelijks werklijst dat het afwassen dient te gebeuren tussen 8.30 en 10.30 uur en tussen 18.45 en 19.15 uur. Bij de eerste afwasronde droogt mevrouw als er hulp is af en bespreekt meteen bijzondere bezigheden. Bij de tweede afwasronde helpen kinderen of echtgenoot.
In het hoofdstuk over
onderhoud is ruim 3 pagina's besteed aan de details van het afwassen. Aan bod komen: de afwasteil, de kwast of borstel, het afdruiprek, het dienblad (om de vaat naar de keuken te brengen), het sop, de afdroogdoeken en de afwasmachine (zie plaatje; even klikken voor vergroting). Veel aandacht wordt besteed aan de werkwijze bij het afwassen, het belang van sorteren, voorspoelen, eerst laten afdruipen, volgorde van afwassen en tot slot hoe het sop er uit moet zien nadat de afwas is gedaan. Het aanrecht moet er nog mee kunnen worden afgenomen anders is er NIET goed voorgespoeld.
Ik heb gelukkig een vaatwasser dus heb onbekommerd genoten van alle raadgevingen van "Ik kan huishouden". Bij wie de eerste schreden zet in de keuken en aan het aanrecht zou dit standaardwerk echter niet aan de collectie mogen ontbreken.
Als er onder onze lezers genoeg belangstelling voor bestaat overwegen wij om onze zojuist ontdekte bron van kennis te delen met onze lezers en een rubriek te openen over de details van onze huishouding. Klik op de bewering die het beste bij u past.
Het is net sneeuw
zoals de blaadjes
naar beneden komen
in de wind.
Klik op de foto om te zien wat ik bedoel.
Ons weekend stond in het teken van het schilderen. Een paar mensen hadden dat al geraden bij het zien van die "aliens" in witte overalls. Overigens hebben we erg gelachen om jullie reacties en de dingen die er verzonnen waren. Maar zowel Hans, Amanda als ik hebben ons op de acrylverf gestort (dus het kunstschilderen) en hebben al onze talenten aan gesproken om een mooi schilderij te maken.
Amanda ging aan de slag met een schilderij dat ze wilde maken voor ... als kado. Het was een vrij ingewikkeld tafereel dus ze moest eerst een goede schets maken voordat ze met de achtergrond aan de gang kon. En het ging haar allemaal heel goed af, zeker toen we een aantal hulplijnen hadden getrokken op het voorbeeld zodat ze wat houvast had waar welk onderdeel moest staan. Omdat het een kado is (in wording) kan ik hier alleen een heel erg klein detail laten zien (foto links), anders is de verrassing er af. Maar we maken natuurlijk ook een foto van het hele schilderij die we tzt zeker nog zullen laten zien.
Ik had een schilderij dat al voor een deel af was en waar ik mee verder ben gegaan (foto midden). Het is een bloem waarvan ik de naam niet ken maar die ik vorig jaar als potplant op mijn binnenplaatsje had staan.
Hans begon ook een heel nieuw project. Aangestoken door de bloemenkoorts waagde hij zich aan vergroting van een roos uit de vaas die hij afgelopen week instuurde voor Photo Friday. Hier zie je hem aan het werk (foto rechts). Een prachtig beeld in hele tere kleuren. Ik ben heel benieuwd hoe het wordt als het klaar is. Natuurlijk kun je weer op alle foto's klikken om een groter plaatje te zien.
Deze vreemde wezens bevonden zich gisteren in mijn huis. Ze waren in witte overalls gehuld en en maakten rare bewegingen. Ze hadden geen schoenen aan maar wel een capuchon op. Wat kwamen zij hier doen?
Je kunt een mogelijkheid kiezen door er op te klikken of je toelichting bij de reacties plaatsen.
Vannacht om 03.00 uur wordt de klok 1 uur terug gezet en is de zomertijd voorbij. Wintertijd is eigenlijk de normale tijd de we hadden voordat de zomertijd werd ingevoerd. De zomertijd gaat volgens de gemaakte afspraken in op de laatste zondag van maart en de wintertijd op de laatste zondag van oktober. En iedere keer is dat voor mij ook gevoelsmatig het begin van de winter. Je gaat dan 's morgens de deur uit terwijl het nog donker is en je komt thuis als het alweer donker is. Als je ergens werkt waar je niet naar buiten kunt kijken dan merkt je niet eens dat het dag is. En het is koud en guur, brrrr!
Het heeft ook wel iets aardig moet ik toegeven, omdat je het binnen zo heerlijk warm kunt maken vergeleken met buiten. Je kunt het vergelijken met kamperen in de regen dan hoor je dat tikken op het tentdoek en ben je blij dat je zelf droog zit. In de winter kunnen we lekker cocoonen bij de open haard, gordijnen dicht, kaarsjes en geurlampjes aan en een spelletje doen of een leuke DVD kijken. Echt familytime! Toch kan ik niet wachten tot het weer de laatste zondag van maart is! Van mij mag al dat koude en gure wel worden overgeslagen. Ik ben niet alleen een zomertype qua kleding maar ook in alle andere opzichten!
Wil je meer lezen over de tijdregelingen, klik dan
hier.
Toen we in het Beauforthuis waren de laatste keer, bij het concert van Floris, viel mijn oog op de prachtige lichtobjecten die er aan de muur hingen. Ik was er meteen weg van en ging meteen op onderzoek uit of ze te koop waren. Ja dus, zoveel ontdekte ik wel. Vandaag pas kwam ik er aan toe om op de naam van de kunstenaar zoeken wat ik kon vinden. En
hier vond ik de site van Hielke Brugts van wie het werk is.
Ogenschijnlijk heet de serie van wie het kunstwerk op het plaatje er eentje is. Er zijn er totaal zes en de onderdelen worden per stuk verkocht voor 550 euro per stuk. Fascinerend en prachtig vind ik dit werk maar ik denk er toch nog even over na. Je moet ook nog een plaatsje hebben waar je het op kunt hangen per slot van rekening.
Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, Who am I to be brilliant,
gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking
so that other people won't feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.
It is not just in some of us; it is in everyone.
And as we let our own light shine, we unconsciously
give other people permission to do the same.
As we are liberated from our own fear,
our presence automatically liberates others.
Nelson Mandela quoting "a return to love" - Marianne Williamson
Vandaag vond er op het, door Michelangelo ontworpen, Campidoglio in Rome een historische gebeurtenis plaats. Vandaag ondertekenden de 25 regeringsleiders van van de EU-landen in Rome het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet van Europa. Niet dat die grondwet meteen al geldt, daarvoor moeten de parlementen in alle landen het verdrag nog eerst ratificeren (goedkeuren). Ook houden sommige landen, waaronder Nederland, daarbij nog een referendum en bestaat er een niet geringe kans dat er lidstaten zullen zijn die een veto gaan uitspreken.
Volgens de politici is het allerbelangrijkste van dit verdrag dat de Europese Grondwet het belang van de EU-inwoners veel centraler stelt in de activiteiten van de EU door bijvoorbeeld de organisatie van de EU transparanter te maken en de grondrechten van burgers vast te leggen. Ook het Europees Parlement krijgt door het nieuwe verdrag meer bevoegdheden dan het nu heeft. De critici zijn er een stuk minder optimistisch over. Zij vinden dat er te weinig aan gedaan is om de constitutionele zaken (zoals grondrechten en bevoegheden van EU en lidstaten) te onderscheiden van politieke kwesties zoals landbouwbeleid of samenwerking op strafrechtelijk gebied. Daardoor blijft ook de werkzaamheid van de Grondwet afhankelijk van het politieke klimaat van dat moment.
Ik heb het idee dat de hele EU en alles wat daarbij hoort voor veel mensen in Nederland nog de ver-van-mijn-bed-show is. Hoe is dat voor jou?
Wil je meer weten over de Europese Grondwet kijk dan eens
hier. Trouwens, voor diegenen die het nog niet wisten, de EU heeft ook een
volkslied, het bekende
An die Freude uit de negende symfonie van Beethoven.
Het is weer vrijdag dus Photo-Friday-dag. Thema is Still life en daar hebben we twee passende foto's bij gezocht. Je moet weer even op de linkjes klikken voor een grotere foto.
Hans koos
een foto (links) van een prachtige bos rozen die samen met een transparante blauwe vaas een prachtige combinatie van tere kleuren vormt, een stilleven in pastelkleuren..
Ik koos
deze foto (rechts) die ik in Brugge maakte april van dit jaar op een terras waar ondanks de stralende zon geen mens zat en alle stoelen leeg waren. De vorm van de stoelen zorgt voor een prachtig lijnenspel van licht en schaduw waardoor een bijna grafische voorstelling ontstaat.
De laatste dagen staan de kranten bol van "marktwerking in de zorg" en de Tweede Kamer debatteert er binnenkort over. Een groot aantal deskundigen uit de zorg ondertekende een manifest opgesteld door de SP dat zich fel keert tegen de marktwerking in de zorg. In het Sociaal en Cultureel Rapport 2004 dat onlangs uitkwam concludeert het SCP dat zorg schaars wordt en het voorspelt een tweedeling tussen de mensen die geld genoeg hebben om particulieren hulp in te schakelen en de minder bedeelden (vaak ouderen). De conclusie is dat er of meer geld door de overheid beschikbaar gesteld moet worden voor een kwalitatief goede gezondheidszorg of er komt een sobere basiszorg voor iedereen en een markt voor het rijkere deel van de bevolking. Een afschuwelijk vooruitzicht vind ik dat. Markt en zorg gaan niet samen want zorg is een sociaal begrip en markt een economisch begrip.
Hier kun je meer lezen over het manifest en de ondertekenaars en vooral beroepsbeoefenaren uit de zorg worden opgeroepen om het manifest te tekenen. Klik hieronder op de uitspraak die het meeste voor jou geldt.
Deze bloem (klik klik) hebben we voor Downer uitgezocht vanwege de kleur.
We hadden helaas geen zwarte maar deze is ook donker
en bovendien grillig en zacht tegelijk.
Dit vonden we een echt Donderdag Downer Ding!
We hopen dat je je gauw weer beter voelt!
Downer voelt zich niet goed dus is er voor het eerst in een hele tijd deze keer geen DoD. Althans geen echte. Maar volg ons voorbeeld en doe een DoDoD (Donderdags Downer Ding). Dus geen DoD
door Downer maar een DoD
voor Downer. Misschien leidt dat haar gedachten wel even af!
Wat moet je doen? Zet een bloem (of iets anders) op je weblog onder de titel DoD voor Downer en meldt even
hier (het laatste logje op haar weblog met reactiemogelijkheid) waar ze kan vinden wat jij voor haar hebt uitgezocht. Als ze weer op haar weblog kijkt en ze is er weer aan toe, dan heeft ze een paar "kadootjes" die daar op haar wachten.
We doen dit keer ook maar eens mee aan
Theme Thursday. Dit keer is het thema Ads: (as in advertisements, propaganda, billboards, signs, labels...).
Hans koos
een foto (rechts) die hij maakte op de Parade in Utrecht van de fantastisch schone en propere Glorix toiletten (waarover indertijd door hem ook nog
gelogd is).
Mijn foto (links) komt van Terschelling tijdens Oerol en is gemaakt bij het Heartbreak Hotel waar je de laatste koffie kunt krijgen voor Ameland. We gingen daar nog even wat drinken na een voorstelling op de Elvis Plak (natuurlijk) vlak onder de duinen daar. Als je nog verder naar het oosten gaat is er zand, zand en nog eens zand.
Je kunt op een linkje klikken om de foto's op het volle formaat te bekijken.
klik foto voor vergroting
Toen ik een aantal jaren geleden in Spanje was wilde ik Flamenco zien en beleven. Dat bleek niet mogelijk te zijn. De gemiddelde Spanjaard heeft daar kennelijk geen interesse meer in. Om echte authentieke Flamenco te zien kun je bijvoorbeeld beter naar de Stadsschouwburg in Utrecht gaan. Nederlander Nico Knapper heeft samen met de vrouwelijke Spaanse regiseur Pilar Tavora een programma samengesteld waarmee ze op toernee zijn door Nederland en waarbij Flamenco verschoond is gebleven van toeristische effecten, maar volkomen authentiek wordt gebracht. De voorstelling is een ode aan Carmen Amaya, een zigeunerkind dat in de dertiger jaren wars van alle tradities haar eigen stempel heeft gedrukt op Flamenco en daar wereldberoemd mee is geworden. Vier dansers m/v, drie zangers m/v, twee gitaristen, een percussionist en Pilar als verteller bevolken het podium in wisselende bezetting en beelden het dramatische leven uit van Carmen. Op de achtergond worden zo nu en dan foto's en livebeelden van Carmen geprojecteerd. Als toeschouwer krijg je een brok in de keel als je ziet hoe intens dat er aan toeging. Flamenco is niet zo maar een optreden maar een way of living. Zoals we mogen verwachten gaat ook het optreden dat we live bijwonen (en waarbij ik deze foto maakte) gepaard met een hoge dosis vuur, passie en emotie en als basis veel vakmanschap. Zonder maar een greintje effectbejag weet het gezelschap de zaal tot groot enthousiame en bewondering te brengen. Uiteraard blijven toegiften na een staande ovatie niet uit. Tot midden november toert het gezelschap nog door Nederland. De schouwburg in Utrecht was uitverkocht.
Hans'
recente avontuur bij de eerste hulp herinnerde mij er aan dat ik weer toe ben aan mijn "regular checkup" bij de cardioloog.
Voor zo'n onderzoek bij een specialist heb je een verwijsbrief nodig van de huisarts dus daar ging ik vorige week maandag naar toe. Klachten heb ik op zich niet al heb ik wel de laatste maanden voor het eerst in mijn leven last van dikke enkels (vocht dus). Afijn ik kreeg de verwijsbrief en de opmerking erbij dat ik me niet moest laten afschepen met een afspraak op lange termijn. Mocht het te lang duren moest ik even bellen en zou de dokter zelf even contact opnemen met de cardioloog. Ik belde meteen maandag naar de cardioloog en heb een afspraak eind november. Maar is dat nu een lange termijn of niet?
Dinsdag belde ik naar de huisartsenpraktijk om daarover even te overleggen, woensdag ook, evenals donderdag en vrijdag. Maandag belde ik weer en vertelde dat het nu een week geleden was en dat ik nu wilde weten waar ik aan toe was. Ik zou ECHT die zelfde middag worden terug gebeld, zo werd mij verzekerd. Dinsdagochtend belde ik weer en ... "de dokter is vandaag vrij". "Woensdag gaat hij u terugbellen", zei de assistente en vertelde er bij dat ze het allemaal erg vervelend vond..
Natuurlijk is het druk, natuurlijk hebben ze geen tijd, natuurlijk moet ik altijd even een ogenblikje wachten aan de telefoon maar het gaat ook om mijn belang en mijn gezondheid. In ieder geval kan ik altijd nog, als ik tegen die tijd nog niks gehoord heb, op 1 november naar de
C1000 bij ons aan de Hoofdstraat om daar mijn cholesterol te laten testen in het kader van de
Nationale Cholesteroltest.
Update
Hij heeft gebeld, vanmiddag om 17.00 uur. Het is laat maar ik geef toe, het is nog woensdag en alles loopt weer zoals het moet.
We hebben al Photo Friday en Dingen op Donderdag en nou lijkt het ons leuk om een nieuwe serie te starten:
Dichters op Dinsdag, afgekort
'DiDi'. Zoals je je wellicht nog herinnert heb ik een tijdje geleden als eens iets gedaan over songteksten. Dat interesseert mij en het verbaast me soms hoeveel ik er ken. Dat zal ook voor jullie gelden. Kijk maar eens wat je ongemerkt meezingt als je muziek hoort. Ik denk dat de meesten van jullie ook behoorlijk wat teksten of gedichten kennen waar geen muziek bij hoort of beter nog... zelf gedichten schrijven. Laten we eens kijken of dit idee van de grond te krijgen is.
Ik doe de aftrap en verklaar dat het thema van deze DiDi is: 'herfst' of in het Engels 'autumn'. Andere talen mogen ook maar lever dan wel een vertaling erbij.
Amiek (bijvoorbeeld) heeft er al blijk van gegeven goed thuis te zijn in het Spaans. Dus zoek een gedicht of een songtekst die te maken heeft met het thema "herfst" en zet die op je log. Laat hier even een berichtje achter als je mee hebt gedaan. Maak ruimschoot gebruik van Google om de exacte woorden van jouw favoriete tekst te vinden door te zoeken op 'lyrics' gevolgd door de titel van de song.
Om jullie op gang te helpen hieronder mijn bijdrage, de songtekst van 'Autumn Leaves'. Het is een tekst van de Fransman Jacques Prevert die oorspronkelijk bekend werd door Nat King Cole en voor de lliefhebbers is
hier nog een linkje naar een schitterende uitvoering door Eva Cassidy.
Autumn Leaves
The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold
I see your lips, the summer kisses
The sunburned hand I used to hold
Since you went away the days grow long
And soon I'll hear old winter's song
But I miss you most of all, my darling
When autumn leaves start to fall
I see your lips, the summer kisses
The sunburned hand I used to hold
Since you went away the days grow long
And soon I'll hear old winter's song
But I miss you most of all, my darling
When autumn leaves start to fall
Ben je wel eens gegroet met "Namaste"? Ik vind dat een prachtige groet en het doet me ook wel wat om zo gegroet te worden. Het maakt op mij meer indruk dan de "vriendelijke groet", het "liefs", de handdruk of de omhelzing die wij in ons land veel gebruiken om elkaar te groeten. Misschien maakt het ook wel meer indruk omdat "namaste" een spiritueel gebaar is en niet zozeer een wereldlijk gebaar.
Lees meer...
Moody Monday heeft vandaag als thema "wet". Nou daar valt natuurlijk genoeg van te fotograferen de laatste dagen. Ik had net mijn inzending gepost toen ik een prachtige reflectie van de herfstbladeren zag in het water op het platte dak. Wet genoeg dus! Maar ik koos voor een foto die ik vanuit een droge auto maakte op een regenachtige nacht in augustus (foto links). Je kunt de grote foto
hier bekijken.
Hans koos een waterfoto uit de serie die hij een paar jaar geleden maakte bij de Loosdrechtse Plassen (foto rechts). Kijk
hier voor een grotere foto.
Als het aan Eurocommissaris Byrne ligt dan gaan Nederland en de andere EU-landen allerlei afschrikwekkende foto's op de verpakkingen van sigaretten afdrukken. Hij denkt zelf ondermeer aan teerlongen, rotte tanden en keeltumoren (zie plaatje) en heeft een ruime collectie plaatjes verzameld. Byrne noemt die plaatjes het 'ware gezicht van tabak' omdat er jaarlijks 650000 mensen in de EU aan de gevolgen van roken overlijden. In een aantal andere landen zoals Canada en Australie bleek al dat afschrikwekkende foto's op de sigarettenpakjes een probaat middel zijn tegen het roken. Men heeft daar verschillende angstbeelden voor de onderscheiden doelgroepen. Voor de jonge meisjes is er daarom bijvoorbeeld de verdroogde appel (roken rimpelt de huid) en de lege kinderwagen (roken tast de vruchtbaarheid aan).
Lees meer...
We zagen
FLORiS gisteren voor de derde keer. Ze speelden wederom in het Beauforthuis waar we hen de
eerste keer ook zagen, en waar ze in de intieme sfeer goed tot hun recht komen. Dit in tegenstelling tot de Uitmarkt
(zie foto), waar we ze de laatste keer zagen. Ze zaten toen of niet goed in hun vel of gingen verloren in het massale gebeuren daar. Het podium waar ze stonden droeg ook niet echt bij tot een goede sfeer.
We wilden ze dit keer weer graag zien om werk van hun tweede CD te horen die in mei van dit jaar uitkwam. Het vreemde en ook wel een beetje teleurstellende was dat het werk van die CD nauwelijks aan bod kwam. In de relatief korte sessie werd veel bekend en oud werk gespeeld van het eerste album. Leuk daaraan is dat het ondertussen bekend in de oren klinkt maar we waren een beetje gekomen om, net als de eerste keer, verrast te worden en dat had wel meer gemogen. Verder was het een prima concert. Zangeres Dedre (vorige keer noemde ik haar per abuis Carmen), die we ook een aantal keren in het achtergrondkoortje van
Rose aantroffen, was weer goed in vorm. Ze heeft een stem die uitstekend past bij de heerlijke jazzy muziek en de ingeweven geluidsflarden, effecten en samples die oprichter Floris Klinkert met behulp van o.a. zijn Apple iBook weet te produceren. Ook de nummers waar Floris en Dedre samen zingen springen er uit. De instrumentale nummers hadden wat Mieke betreft wel achterwege mogen blijven maar ik blijf ze daarentegen erg leuk en spannend vinden.
Het was een kroeg/loungeconcert en relaxt hebben we het eerste deel van het concert beluisterd. De oproep van zangeres Dedre om de dansvloer op te gaan bleef niet onbeantwoord. Ons zicht werd een stuk minder. Niet erg trouwens omdat het dansen ook wel weer veel bijdroeg aan de sfeer. Al met al een ontzettende leuke band om live te gaan zien maar zoek dan wel een niet te groot podium op. Wij hebben de indruk dat ze op een klein podium en in een intieme sfeer op hun best zijn. Wie de tweede CD "Drunk on Life" wil beluisteren kan dat gelukkig
hier wel doen.
(klik fotostrip voor vergroting)
Ik heb twee neven die ondertussen de leeftijd van 15 en 17 hebben bereikt en zich steeds meer gaan interesseren voor muziek. Vorig jaar heb ik een nieuwe traditie in het leven geroepen: voor hun verjaardagen (die vlak na elkaar vallen) mogen ze in overleg met elkaar een popconcert uitzoeken waar ik dan met ze naar toe ga (zo lang ze dat leuk vinden tenminste).
Vorig jaar kozen ze voor Justin Timberlake en gingen we naar een swingend en stampend Gelredome waar we een fantastisch concert zagen. Ik werd voor het stadion nog geinterviewd door Radio Gelderland (ik denk omdat mijn aanwezigheid de gemiddelde leeftijd in de rij waarin wij liepen met sprongen omhoog deed gaan) aan wie ik een ringtone van "Cry me a river" kon laten horen uit mijn telefoon. Maar het was een ontzettend leuke avond waar we alle drie echt van hebben genoten. Ik ben benieuwd waar het verjaardagsconcert ons dit jaar brengt. Ik hou jullie op de hoogte. En als iemand van jullie een goede tip heeft...
Mensen zijn geneigd te denken dat als je accepteert wat is, je indut en er nooit iets zal veranderen. Het tegendeel is waar: zodra je je verbindt met de realiteit van dit moment, zal de kracht van het leven door je heen stromen. Je bent dan een onbelemmerd kanaal voor de universele levenskracht en zult meer bereiken en ervaren dan je ooit voor mogelijk hebt gehouden.
Eckhart Tolle
Bij Photo Friday is het thema van vandaag "Statement". Wij hoefden natuurlijk niet lang na te denken over onze inzendingen. Zowel Hans als ik kozen een foto van de demonstratie "Nederland verdient beter" van 2 oktober j.l. op het Museumplein in Amsterdam. Me dunkt dat dat een statement was.
De foto van Hans,
mevrouw Boe (rechts), zagen jullie al eerder in een logje.
Mijn foto (links) laat een zoenend stelletje zien onder een spandoek tegen een achtergrond van roze rook. Je moet dit keer op de linkjes klikken om de grote foto te zien.
"Hoeveel poppen wilt u?", vroeg het meisje aan de kassa bij AH. Ik snapte er niks van maar ze wees op het bord:
gratis Alladinpoppen vanaf 25 euro aan boodschappen. "Ja", zei ze, "ik moet dat van te voren vragen want ik mag u per bon maar 1 pop geven dus als u voor 50 euro boodschappen hebt dan krijgt u 1 pop en heeft u twee bonnen van 25 euro dan krijgt u er twee". Ze had even met een professioneel oog naar mijn boodschappen gekeken en ingeschat dat ik ruim over 1 pop zou kunnen komen. Ik zei: "doe maar zoveel mogelijk poppen". Kennelijk had ze me niet goed begrepen want ik kreeg 1 bon van 86 euro zoveel en dus 1 pop.
Lees meer...
Het begon er mee dat ik in Heerlen en Kerkrade moest zijn en VanMan zei: "waarom ben je niet even langs geweest voor een kopje koffie?" Vervolgens logde VanMan over een trip die hij gemaakt had met zijn ouders naar de BNMO in Doorn, dat is echt bij mij om de hoek. Ik zei dus: "waarom ben je niet even langs geweest...". En toen moest VanMan een week naar kursus in Driebergen om zijn SQL-kennis te vergroten en je snapt het misschien al... hij zit hier nu gezellig met Hans na te tafelen. Leuk hoor, om iemand die je van het loggen kent eens IRL te ontmoeten, ervaringen uit te wisselen, verder kennis te maken. Geeft toch weer een hele andere dimensie aan het loggen dan wanneer je helemaal niet weet wat voor iemand schuil gaat achter die naam en die logjes. Het was gezellig VanMan. Dat gaan we vast nog wel eens overdoen!
In het kader van Dingen op Donderdag heeft
Downer dit keer het thema "iets van blik" bedacht. Ze heeft zelf zo'n mooi ouderwets Tjoklatblikje geplaatst. Mijn blikje is ook oud en kreeg ik ooit van mijn zusje Wilma. Zij was een verwoed verzamelaar van voorraadblikken (groot en klein) en blikken speelgoed en daar dus altijd mee bezig. En voor mij keek ze dan naar mooie blikken waarop paarden afgebeeld stonden. Dit is één van de vele blikken die ik van haar kreeg. In het midden zie je het hele blik en links en rechts een paar details (als je even klikt natuurlijk).
Vannacht om iets van kwart voor drie klonk een enorme knal en zat ik meteen rechtop in bed. Wat was dat? Het klonk niet als onweer. Of toch wel. De klap rommelde lang na.
Vlakbij mijn huis bevindt zich de brandweergarage. Ik was uit bed gegaan om beneden te gaan kijken dus ik hoorde meteen dat even later er een serie sirenes mijn kant op kwam. Ik had er geen goed gevoel over. Normaal gesproken remmen ze altijd op het kruispunt maar nu leken ze wel niet verder te gaan... Het moest vlakbij zijn.
Lees meer...
Wie voelt zich weleens zo getergd, betutteld, in de maling genomen, teleurgesteld, en bedonderd dat je in een een opwelling, maar uit de grond van je hart F*CK YOU zegt?
Het overkomt mij niet zo vaak, maar vanavond was het weer even zover.
Welke woorden gebruik jij in een dergelijke situatie?
Toen ik pas geleden in Heerlen was, zat ik met mijn gesprekspartner op een kamer waar wij dit ding aantroffen op het bureau. Ik geloof niet dat het typisch limburgs is maar ik had het nog nooit eerder gezien. Ik heb het hier gefotografeerd van de zijkant. Wie weet wat het zou kunnen zijn?
Medio december ga ik lekker weer Avatarcursus geven. Degene die me al eerder verteld had van plan te zijn zich als cursist in te schrijven, liet mij gisteren weten dat zijn deelname nu definitief is.
Vaste lezers van deze weblog hebben het woord Avatar al eerder langs zien komen maar voor hen die het nog niet weten hier even een (hele) korte uitleg wat het is. Avatar is een ervaringsgerichte negendaagse cursus met je eigen leven als uitgangspunt. Je leert er je twijfels en beperkingen hanteren en op een andere manier omgaan met datgene dat je tegenkomt in je leven.
Lees meer...
De kunstwerken van de Aldi waren in een totale oplage van 30.000 gemaakt en vlogen als warme broodjes de deur uit. Het ging om werken van o.a. de Nederlanders Thessa Van der Voort, Robert Heykoop en Corinne Annelies en de Belgen Jos Bamps, Willy Ketelslagers en Ann Vanaeken. Zaterdag waren ze allemaal uitverkocht, in alle filialen, zo las ik in de Volkskrant. Jammer dat ik het niet eerder door had, dan had ik beslist gekeken of er wat moois bij zat. De kunstwerken werden voor die 12,99 euro die je er voor moest betalen niet alleen genummerd en gesigneerd maar ook nog ingelijst. Dat brengt echt kunst dichter bij de mensen en is geschikt voor iedere portemonnee. Goed iniatief Aldi! Op het plaatje een werk van Thessa van der Voort (klik klik).
Vanmiddag om 13.30 uur kwamen deze hagelstenen naar beneden en ondertussen scheen de zon.
Iedereen kent (zeker nu de meezing Sound of Music volle zalen trekt) onderstaande tekst uit die beroemde musical wel. De oubolligheid en braafheid straalt er van af.
Doos waar op je een deksel doet
Ree, die vind je in het woud
Mier, die steeds maar werken moet
Vader, waar je zo van houdt
Sol, ik sol en dol maar wat
La, die zit in een bureau
Zie, ik zie dan dit, dan dat
En dan gaan we weer naar Do-Do-Do-Do
Ik vind het wel tijd worden dat deze tekst eens onder handen wordt genomen en hier en daar aangepast wordt aan deze tijd.
Lees meer...
Vandaag hadden we een gesprek over leren en kwam het op hoe anders het onderwijs nu is dan dat het vroeger was. Dat heeft een aantal gevolgen maar ondermeer ook dat veel kinderen met onvoldoende basiskennis van de lagere school afkomen. Het is soms verbijsterend dat ook volwassenen de meest simpele algemene kennis niet blijken te hebben of zich niet goed kunnen redden met rekenen en taal. Denk maar eens aan dat programma waar mensen moesten aanwijzen op een kaart waar ze op dat moment op vakantie waren.
Natuurlijk is het best een kwestie van aanleg of een kind goed kan leren en heb je dat niet in de hand, maar het is een ook een kwestie van of je als leerkracht de aandacht van een kind kunt vasthouden voor datgene dat geleerd moet worden (of je het kind kunt boeien). Verder is denk ik ook wel belangrijk of thuis aandacht wordt besteed aan algemene ontwikkelingsvaardigheden en of een kind wordt aangespoord zelfstandig dingen te doen en de tijd wordt genomen iets uit te leggen.
Ik heb ooit eens wiskundeles gegeven. De laatste les van de week sloot ik in alle klassen af met logicaraadsels. Het frappante was dat kinderen die een ontzettende drempel hadden om het vak wiskunde aan te pakken ontzettende lol hadden in die raadsels of andersom. Je kunt in principe iedereen alles leren (tot op zekere hoogte dan) als je iemand maar weet te interesseren en geboeid te houden.
Iedereen heeft het wel gehoord natuurlijk: Nederland is het vieste land ter wereld en met name werd op het nieuws de mijnstreek in Limburg genoemd. Op het
Noorderlog kun je meer informatie vinden over de vervuiling. Ook het vergrootte kaartje dat je hierboven ziet kun je daar zien (en
hier om beter te kunnen kijken waar het nou het ergste is. Het gekke is dat we als Nederland wel voldoen aan de Europese normen voor de uitstoot van stikstof. Je vraagt je toch wel af of die normen dan wel kloppen.
Winnaar ronde 1 = Amanda en winnaar ronde 2 = Amanda (foto links)
Nr 2 ronde 1 = Hans en nr 2 ronde 2 = Hans (foto rechts)
Kicken!!!
klik op de foto's voor vergroting en klik hier voor een filmpje
Er zijn geen beginselen, alleen maar gebeurtenissen.
Er is geen goed en kwaad, er zijn alleen maar omstandigheden.
De superieure mens omhelst gebeurtenissen en omstandigheden en zal er leiding aan geven.
Als er beginselen en onwrikbare wetten zouden zijn, zouden naties ze niet verwisselen zoals wij van hemd verwisselen, en een mens kan niet geacht worden wijzer te zijn dan een hele natie.
Honore de Balzac, 1799-1850
De gemiddelde hondenbezitter aait zijn dier 40 tot 70 keer per dag. In een gezin met vier personen is dat dus minimaal 160 keer. Volgens mij haalt bijna geen mens dat of je moet stapelverliefd zijn. En over gedrag tussen honden en baasjes las ik pas een aardig artikel waarin uit de doeken gedaan wat voor schade je kunt aanrichten door een dier als mens te behandelen.
Een dier begrijpt het echt niet als je verdrietig bent, snapt er niks van als hij beloond wordt terwijl hij iets doet dat niet mag (zoals grommen tegen een iemand die hij ervaart als indringer) maar al die dingen doen hem voor zijn gevoel wel stijgen op de ladder van de roedel. En dan ontstaat afwijkend en agressief gedrag.
En al dat aaien, dat lijkt me ook niet goed in dat verband daar zou toch iedereen een beetje vreemd van worden? In een roedel wordt een dier getolereerd als hij zich volgens de regels gedraagt en genegeerd als hij dat niet doet. In allebei de gevallen is er niet die hele sloot aandacht die onze honden en katten krijgen. Een goede relatie met je dier is vooral gebaseerd op rust, voorspelbaarheid en duidelijkheid of het nu een kat is, een hond of een paard. Maar goed, ik heb alleen een goudvis en die is totaal in harmonie met zijn omgeving. Zo relaxt als de pest.
Grappig! Wij zijn zojuist gehopt, althans dat vermoed ik. Het lijkt me namelijk onwaarschijnlijk dat er 22 bezoekers tegelijk waren die geen van allen een commentaar achter hebben gelaten bij enig logje. Je kunt nu in de linkerkolom lezen: "Op vrijdag 15 oktober 2004 om 16:38 uur waren hier 22 bezoeker(s)" Ik keek op een bepaald moment even op van mijn werk en naar de weblog en zag toen een staartje van de hoppers die nog met z'n achten rondhingen hier.
Voor diegenen die niet weten wat "loghoppen" is: dat is het met een groep mensen allemaal tegelijk van log naar log springen en zorgen dat het maximumbezoekersaantal van de tellers tot fenomenale hoogten stijgt op de bezochte weblogs. Ik heb overigens eerder op weblogs die gehopt waren wel eens commentaren gezien die werden achtergelaten door de hoppers. Dat die er nu niet zijn vind ik niet erg want daar word je niet veel wijzer van. De teksten varieerden van hopperdehop, hopx10, hi-en-dag, come & go tot toedeledoki.
Dat aan het loghoppen een goede organisatie ten grondslag ligt kun je bijvoorbeeld lezen bij
Peter in Toronto die zijn strategie om e.e.a. te laten lukken uit de doeken doet. Vergeleken met de aantallen die hij noemt is dit maar een klein loghopje of eentje die op zijn laatste benen liep.
"Gansch het raderwerk staat stil als uw machtige arm het wil" is de titel van deze prent die Albert Hahn na de spoorwegstaking van 1903 tekende voor het Nederlands dagblad Het Volk. Is dat nou gisteren bij de staking van het openbaar vervoer ook zo gegaan, lag gisteren het raderwerk ook stil? Nou ik geloof het niet. Alleen de Studiebeurs in Utrecht waar medelogster
LadyBass staat als studievoorlichter leek er gisteren volgens het Journaal erg veel last van te hebben. De rest van Nederland had een vrije dag genomen, ging telewerken of met de auto en daar was, blijkens de nauwelijks langere files, kennelijk van te voren goed over nagedacht. De Volkskrant meldt dat in Den Haag de nervositeit groeit vanwege de groeiende kracht van de vakbonden. Eerst het
Museumplein overvol en nu het OV plat. In 1903 leek de
spoorwegstaking in eerste instantie positieve effecten te hebben maar liep het later toch allemaal heel verkeerd af. Ik ben benieuwd hoe het in 2004 verder gaat.
"Onverwacht" is het thema van Photo Friday deze week. Je zou inderdaad niet verwachten deze enorme ijzeren paarden en vissen zomaar uit een soort badkuip te zien oprijzen ergens langs de weg tussen Antibes en Nice aan de Cote d' Azur. We waren er al een paar keer langs gereden en de laatste keer op weg naar het vliegveld voor de terugreis lukt het mij dan eindelijk om een foto te maken. Klik op het plaatje voor een grotere foto.
Hans had de foto van het
moslimstel op het strand al eens eerder naar een fotosite ingezonden maar hij vond hem zo goed passen in het thema "unexpected" dat hij besloot om hem ook nog een keer naar Photo Friday in te sturen.
Ik heb vandaag het ziekenhuis van binnen gezien. Ik was nog niet lang weg bij Mieke en alleen thuis toen ik een hevige pijn in mijn borst en in mijn hoofd kreeg. Die pijn verplaatste zich naar de linkerzijkant onder mijn oksel en later weer terug. Ik kreeg het benauwd en begon te transpireren. Ik dacht gelijk aan mijn hart. Net toen de paniek toe sloeg omdat ik dacht straks lig ik hier zonder dat iemand het weet, ging de telefoon. Mieke gelukkig! Die had weinig tijd nodig om snel bij mij te zijn. Ik was inmiddels op bed gaan liggen. Omdat ik hier nog geen huisarts heb zijn we met een noodgang naar het ziekenhuis gereden. Binnen no-time lag ik aan de monitoren.
Lees meer...
Het
Ding op Donderdag van vandaag is een spiegelding. Op de foto twee spiegeldingen (klik voor vergroting) die staan in het
Kröller Muller Museum in Otterloo. De foto is van een jaar geleden toen we op een mooie dag dat museum bezochten. Het grappige is dat je echt goed moet kijken waar je er nu doorheen kunt kijken en waar je een spiegeling ziet.
Vorige week had ik een gesprek met iemand over mediteren, hoe het is om te doen en hoe er tegenaan wordt gekeken. Zij vertelde dat zij het graag wilde doen maar thuis geen gelegenheid kreeg om te mediteren. Haar gezinsleden, en met name haar man, hadden er nogal wat weerstand tegen, dreven er de spot mee en noemden het zweverig. Dat hoor je wel vaker, dat mediteren geassocieerd wordt met oosterse mystiek, rare hummm-geluiden, wierook en muziek met vogeltjes en kabbelend water.
Het grappige is dat meditatie al een heel een hele oude manier is om de geest tot rust te brengen en het lichaam te ontspannen getuige dit schilderij van Rembrandt (1606-1669) dat "meditatie" heet. Wat monniken in het klooster doen is ook meditatie en stond vroeger volgens mij, zeker in katholieke kringen, in hoog aanzien.
Lees meer...
Ik had er al eerder over gelezen maar nu stond afgelopen zaterdag weer een artikel in de krant over
Lobstar een kledingbedrijf voor vrouwen met �©�©n borst die niks willen vullen of verhullen en zonder prothese of borstreconstructie door het leven gaan. Dit is een goed voorbeeld van hoe kleding je een goed gevoel kan geven ook al heb je niet het ideale lichaam of het perfecte figuur.
In de Griekse mythe is er al sprake van een krijgshaftig volk, de
Amazones, dat alleen uit vrouwen bestond en van wie het verhaal gaat dat ze hun rechterborst lieten amputeren om beter te kunnen boogschieten. In het huidige spraakgebruik betekent amazone dan ook: een strijdbare vrouw. En strijdbaar zijn de vrouwen van Lobstar zeker, al is bij hen die borst geamputeerd vanwege borstkanker.
Als je op de site kijkt zie je dat het ook leuke mode is met asymetrische motieven, plooien of diagonale applicaties. Het is trouwens raar. Ik zocht voor dit logje een plaatje van een mythologische amazone met �©�©n borst. Misschien ligt het aan mij maar ik kon het niet vinden. Alle plaatjes die Google heeft met de titel "amazone" laten vrouwen met twee borsten zien. Zouden we hier dan misschien met een taboe te maken hebben?
Update
IngKey heeft er de Encyclopedie van de Mythologie op nageslagen en gevonden dat "a mazos" in het Grieks "zonder borst" betekent. Ze vond ook een plaatje van een amazone met �©�©n borst dat ze voor mij/ons heeft gescand en je kunt dat
hier bekijken.
In Zeist waar we nogal eens langs komen als we gaan fietsen zijn een aantal memorabele gebouwen te zien waaronder dat van de
Triodosbank. Sinds het er staat (vanaf 1999) ben ik al van plan om er een keer foto's van te maken en dat hebben we een poosje geleden dan eindelijk gedaan. Het is een intrigerend gebouw dat aan de voorkant een rond van vorm is en bij de ingang doorsneden wordt door een andere ronde vorm.
Het gebouw is milieubewust en op duurzaamheid gebouwd zo is het helemaal opgetrokken met bakstenen afkomstig van een voormalige school in Groningen. Het door architect Thomas Rau ontworpen zonweringsysteem zet door middel van sensoren panelen in werking. Voor bouw en interieur werd hout van inlandse larix, leemstuc en natuurverven gebruikt. Het gebouw verbruikt bovendien 46 % minder energie dan de norm voor nieuwbouwkantoren voorschrijft. Het is dan ook een officieel door VROM voorbeeldproject duurzaam en energiezuinig bouwen.
Mieke zei: Ga je mee naar de film
Eternal Sunshine of the Spotless Mind? Ik zei: wat? Wat een onmogelijke titel!! De titel is afkomstig uit het gedicht 'Eloisa to Abelard' van Alexander Pope (1688-1744) over een gepassioneerde, geheime liefde. Dit gedicht werd eerder ook gebruikt in "Being John Malkovich". Nu vertrouw ik de keuze van Mieke wel, dus lang hoefde ik er niet over na te denken. Wederom in het al eerder genoemde Utrechtse Louis Hartlooper Complex, waar de films volgens een oude traditie ingeleid worden.
Het thema van de film?: Stel je voor dat je net een leuke relatie hebt opgebouwd en dat je geliefde jou in een impulsieve bui uit haar herinneringen laat wissen door een nieuwe geavanceerde techniek. Dit gegeven sprak regisseur Michel Gondry enorm aan! Fransman Gondry beter bekend als regisseur van videoclips van namen zoals Bjork, The Chemical Brothers en Massive Attack heeft zich als regisseur van een complete speelfilm hiermee zeker bewezen.
Lees meer...
Villa Achterwerk is een kinderprogramma maar er is voor volwassenen ook veel om van te genieten. Ik mag er graag op zondagochtend naar kijken al heb ik wel mijn voorkeuren en vind ik niet alles even leuk. Voor diegenen die - net als ik - wel eens naar Villa Achterwerk kijken of gekeken hebben een klein testje dat ik pas ergens zag om te kijken hoeveel er is blijven hangen van al die programma's. Hieronder staan een aantal uitspraken of kreten uit de Achterwerkprogramma's. Aan jullie de vraag uit welk programma (en eventueel van wie) die uitspraak/kreet komt.
- Snotvergeeme!
- Waar gaat het het eigenlijk over The?
- Sapperidosio
- A-Je-To!
- Hasta la Pasta!
- Hoooooooiiii
- O-Ja-Joh???
- Knettergezellig!!
- Kind. Ik heb zoooo veel mannen gehad in mijn leven.
- Ooo, maar ik kan niet, ik moet werken, daaaarom...
De top tien van Villa Achterwerkprogramma's wordt zaterdagnacht 3 oktober vanaf 0.15 uur doorlopend vertoond in Villa Nachtwerk op Nederland 3 tot 7.00 uur de volgende ochtend.
Update
Voor wie de antwoorden van de quiz wil zien: klik
hier
We overwegen om ergens eind oktober/begin november nog een paar daagjes weg te gaan en we zijn aan het kijken wat een leuke bestemming zou zijn. De volgende opties zijn al langs geweest en hun voor- en nadelen.
- Barcelona - Voordelen: geweldige stad, veel te doen, mooie musea, Gaudi, goede restaurantjes en leuk shoppen en wellicht redelijk weer. Nadelen: niet met de auto te doen, dure vlucht, EasyJet vliegt maar tot eind oktober op Barcelona
- Parijs - Voordelen: altijd leuk natuurlijk, lekker sfeertje, veel kunst en architectuur, dichtbij Chartre. Nadelen: al meerdere keren geweest, net zulk weer als in Nederland, niet veel nieuws te zien
- Venetië - Voordelen: bijzondere stad natuurlijk en romantisch, moet je eigenlijk zo'n hotel nemen in zo'n Palazzo, ver weg dus vliegen of trein, lang geleden dat ik er was. Nadelen: niet met de auto te doen, dure vlucht, prijzig bij logeren in Palazzo, heb het idee dat je daar beter in het vroege najaar of het later voorjaar naar toe kunt gaan.
- Berlijn - Voordelen: was ik ooit, zo'n tien jaar geleden. Zou best willen zien wat er veranderd is. Moderne grote stad met een indrukwekkend verleden. Goed met de trein te doen. Nadelen: Ik hou niet zo van Duitsland
- Praag - Voordelen: zou ik best wel weer naar toe willen, mooie stad een beetje als Amsterdam vroeger, niet zo duur waarschijnlijk. Nadelen: Niet naast de deur dus trein of vliegtuig als je maar een paar dagen gaat.
We willen een dag of vier gaan. Wie dient ons eens van goed advies of goede argumenten. Ik heb al wel een voorkeur voor een stad uit het bovengenoemde rijtje maar ik ben benieuwd naar jullie reacties. En misschien heb je nog een andere tip voor een leuke stad. We zoeken architectuur, kunst, leuke restaurantjes, karakter en sfeer. Nou ja, jullie kennen ons ondertussen een beetje...
Twee jaar geleden bleek uit onderzoek dat homo's op meer dan 40 procent van de scholen worden gediscrimineerd. Dat was aanleiding voor het Ministerie van Onderwijs om het extra nummer van
Expreszo, het blad voor homojongeren, te financieren dat begin oktober in een oplage van 420 duizend werd verspreid op bijna alle middelbare scholen. Het blad gaat over tolerantie op school en probeert homoseksualiteit op een toegankelijke manier bespreekbaar te maken. Het bewijs dat zo'n themanummer broodnodig is wordt geleverd door de vele christelijke en zwarte scholen die het blad terugstuurden. Zij komen er op die manier openlijk voor uit dat ze niet tolerant zijn en geen voorstander zijn van het bespreekbaar maken van homoseksualiteit.
Bij de Gay Pride afgelopen jaar (zie foto en klik voor vergroting) gingen er stemmen op dat het niet meer nodig was om homoseksualiteit onder de aandacht te brengen en dat Gay Pride geen bestaansrecht meer zou hebben. Je kunt er natuurlijk over twisten of Gay Pride het goede middel is (wel kleurrijk in ieder geval kijk maar eens even mijn
fotoalbum van de parade 2004) maar dat homoseksualiteit bij een deel van onze bevolking nog steeds niet wordt geaccepteerd en gerespecteerd is nu wel weer even pijnlijk duidelijk.
Ik hoorde overigens op het nieuws dat het Ministerie contact op gaat nemen met die scholen die het blad hebben terug gestuurd omdat ze wil uitzoeken wat de redenen voor retournering zijn. Ook zal de Tweede Kamer over deze kwestie debatteren.
Het thema voor
Moody Monday vandaag is Disgusting hetgeen zoveel betekent als weerzinwekkend. Ik wist meteen wat ik wilde insturen: een foto die ik maakt op Oerol deze zomer van het theatergezelschap Royal de Luxe die een stuk speelden genaamd "Soldes! Deux spectacles pour le prix d'un."
Dit stuk gaat over een gezelschap dat aan de rand van faillissement staat en een laatste poging waagt het hoofd boven water te houden door twee stukken tegelijkertijd te spelen: Le Malade Imaginaire van Moliere en Hamlet van Shakespeare. Wraakzucht, verliefdheden en totale miscommunicatie gecombineerd met frustratie over mislukte carri�¨res en voorschrijdend falen van de techniek leidt tot een chaotische slotscene waarbij het toneel vol ligt met (nep)darmen en alles onder het (nep)bloed zit. Klik op de foto als je wilt zien hoe het hele plaatje er uit ziet.
Wie het nieuws volgt heeft gemerkt dat er een hele ophef werd gemaakt over het feit dat Anne Frank, die genomineerd is voor de verkiezing van De Grootste Nederlander, eigenlijk helemaal geen Nederlandse is. Is naturalisatie vereist? Kan dat dan zoveel jaar later?
In de Volkskrant van afgelopen zaterdag een heel artikel over deze kwestie waarbij Prof. Mr. H. Jessurun d'Oliveira, oudhoogleraar migratierecht (en niet bepaald een Nederlandse naam trouwens) eens even de puntjes op de i van het Nederlanderschap zet. Dat bestaat namelijk pas sinds 1838 omdat het toen pas voor het eerst in het Burgerlijk Wetboek werd opgenomen. Dat betekent dat ook het Nederlanderschap van vele beroemde voorvaderen eigenlijk ter discussie staat, bijvoorbeeld dat van genomineerde Willem van Oranje, en niet alleen dat van Anne Frank.
Hoewel je over de criteria van het Nederlanderschap dus verschillend kunt denken, zijn de criteria voor de lijst van de 200 personen die in aanmerking kwamen duidelijk: dat was ondermeer moed, genialiteit en leiderschap. Tja en als ik dan naar de
nominatielijst kijk kan ik hier en daar een glimlach van ongeloof niet onderdrukken.
Zondagochtend kwart voor tien; de kerk klokt er luidruchtig op los.
klik foto voor vergroting
We kwamen er op via Tom Waits. Teleurgesteld over de hoge prijzen van de toegangskaartjes en het gegeven dat zijn optreden snel uitverkocht was, viel het oog van Mieke op de band
Nighthawks At The Diner die gisterenavond optraden in het
Beauforthuis te Zeist. De band, genoemd naar de derde CD (LP) van Waits, zou sterk door hem beinvloed zijn maar daarnaast geheel authentiek een eigen koers varen. Dat klopte volledig! Op slechts een cover na speelden ze uitsluitend eigen werk. Het Beauforthuis was weer als vanouds als een soort huiskamer ingericht met door de zaal verspreid diverse bankjes, bankstellen en tafels met stoelen. Op het kleine podium de bekende Steinwayvleugel. Directeur Lidwien Vork gaf in een inleidend praatje aan hoe zorgvuldig ze te werk gaan bij het selecteren van bands. Het moet gelijk klikken. Nou dat deed het! Zanger/pianist Rood wist met zijn sappige dialect een ontspannen sfeertje te creeren en samen met zijn band respect, enthousiasme en bewondering te oogsten. De hese rokerige stem van Rood had wel iets weg van Waits, evenals het karakter van zijn eigen teksten. Ook de muziek had duidelijke stijlinvloeden van Waits. Geen enkel moment heb ik echter het gevoel gehad naar een kopie van iets te zitten kijken en luisteren. Het was eerder zo dat ik dacht: "dit zou Waits ook zo gedaan kunnen hebben". De muzikanten spelen al geruime tijd samen. Dat was goed te merken door hoe alles, met inbegrip van kleine improvisaties, in elkaar greep. Met snelle vluchtige blikken van verstandhouding communiceerden en musiceerden ze met elkaar. Evenals bij Waits kwamen er alle mogelijke muziekinvloeden en tempowisselingen voorbij. Zie bijvoorbeeld een filmpje door Mieke van een
jazzy stukje tango. Gitarist Frank de Kleer was van alle markten thuis. Jammer dat zijn geluid zo nu en dan lelijk vervormde. Het totale geluid was volgens Rood nog nooit zo goed geweest. Vaak ging het er zo subtiel aan toe dat je alleen de lucht door de sax hoorde. De zaal was dan muisstil. Iedere afzonderlijke muzikant speelde overigens meesterlijk! Het was echt genieten op ons bankje vooraan bij het podium! Als fotograaf ging mijn aandacht steeds richting saxofonist/clarinetist Toon Meijer. Rood zelf zat half verscholen achter de vleugel, evenals bassist Bob Wisselink. Drummer Thijs Verwer kwam in de pauze nog een praatje maken en met hem wisselden we emailadressen uit over het toesturen van foto's (klik voor vergroting).
Ik heb de bedenkelijke eer een stokje toegeworpen te krijgen van
V@nM@n. Het meest bedenkelijke komt nog: V@nM@n vertrouwt er wel op dat ik maffe foto's in mijn collectie heb! Nu vraag ik je, zegt dit iets over mij of over V@nM@n? Tja, na alle bedenkingen aan de kant geschoven te hebben bleef er dan toch de 'eer' over. Op weg naar de bakker schoot me ineens een foto te binnen die ik tijdens Oerol gemaakt had van straattheater. De act ging als volgt: een Engels sprekende vrouw deed zich in eerste instantie voor als een trutje uit Canada en ze verzamelde mannen uit het publiek. De man op de foto stapte, aangespoord door zijn vriendin, met tegenzin naar voren. Als hij geweten had wat hem te wachten stond was hij vast hard weggerend. Juist omdat hij zo zichtbaar stond te balen werd de situatie voor hem steeds maffer. Hij moest de vrouw helpen zich om te kleden in een soort verkleedhoes. Hij kreeg daarbij allerlei rood ondergoed op zijn hoofd en de vrouw onderging ondertussen een metamorfose. Als een strenge domina kwam ze tevoorschijn en liet de man, met inmiddels ontbloot bovenlijf, allerlei maffe opdrachtjes doen. Klom op zijn schouders en solde behoorlijk met hem. Op de foto is duidelijk te zien hoe on-blij de man was met de situatie. Dat had heel anders voor hem uit kunnen pakken als hij vrolijk meegedaan had. Een maffe situatie waarvan je op de foto (klik klik) een fragment kunt zien.
En ja nu maar weer iemand zien te vinden waarvan (met alle respect) ook iets mafs valt te verwachten. Ik werp het stokje toe aan:
Anne-Floor
Heb je dat ook wel eens dat je net gegeten hebt en toch trek in iets? Of dat je een zak drop gedachteloos leeg eet? Of dat je voor de koelkast staat te twijfelen wat je nu zult nemen omdat je niet weet of je nu kaas wilt, drop, koek of chips?
Als je gedachten een groot deel van de dag in beslag worden genomen door wat je wel of niet eet of je hebt meer gewicht dan je prettig vindt dan is de workshop van Patty Harpenau misschien iets voor jou. Ik was afgelopen vrijdag bij deze workshop "Ken je eigen hoofdmenu" en ik moet zeggen dat ik er wel met inzichten en handvaten vandaan kwam. Als je eenmaal begrijpt hoe het werkt (en het verschil kunt voelen tussen fysieke en emotionele honger) is het eigenlijk kinderlijk eenvoudig. In ieder geval wordt definitief afgerekend met het dieet als oplossing voor overgewicht en wordt je geleerd hoe je het (eet)gedrag dat je je hebt aangeleerd kunt aanpakken.
Lees meer...
Dit is wat je wellicht ook zelf kunt maken als je een echte CreaBea bent. Het is een armband gemaakt van ... kant met gesmolten plastic tasjes. Maar als je zoals ik geen tijd hebt daarvoro dan kun je ze ook kopen. Deze sieraden (armbanden, colliers, broches) zag ik bij
Top Tot Teen in Driebergen en ik vind ze prachtig. Een vriendin van mij kocht een prachtige halve maan vormige broche in herfstkleuren. Ze zijn natuurlijk verkrijgbaar voor alle kleurtypes en ze zijn qua prijs tussen de 22,50 en 35 euro. In sommige sieraden is zilver of messing verwerkt. En in ieder geval staat vast dat je een uniek exemplaar krijgt als je er eentje koopt. Zelfs als zou je het willen er worden er nooit twee hetzelfde. Op de foto een armband (klik klik) bovenop eenzelfde plastic tasje als gebruikt is om de armband te maken.
De Photo Friday challenge voor deze week heet
2 x 4 en is eerder een procesopdracht dan een thema-opdracht. De bedoeling is dat je vertrekkende vanuit je huis (of werk of school) twee eenheden rechtuit in een richting loopt, dan rechtsaf slaat en dan vier eenheden in die richting loopt. Daar aangekomen interpreteer je de omgeving waar je dan terecht komt creatief en maakt er het beste van, wat je ook aantreft. Een eenheid is bijvoorbeeld een huizenblok of een bepaalde afstand.
Ik ging mijn deur uit, rechtdoor twee huizenblokken, dan rechts en dan vier blokken en op het pleintje waar ik toen kwam maakte ik deze foto's (klik voor vergroting):
-
Ik heb zelf natuurlijk mijn voorkeur maar ik ben benieuwd wat jullie mening is. Stem op het nummer van de foto die je het mooiste vindt. Ik laat natuurlijk weten welke ik uiteindelijk zal inzenden naar Photo Friday.
Het grappige van deze opdracht is dat je in eerste instantie denkt: wat een dodelijk saai pleintje, wat moet ik hier in vredesnaam fotograferen. En als je er dan een tijdje rondloopt en eens even op een bankje gaat zitten dan vallen je ineens dingen op en zie je details die interessant zijn. Ik vond dit heel leuk om te doen.
Update
Met een nipte meerderheid (zie commentaar van Anne-Floor) hebben de hekjes/nietjes de poll gewonnen. Dat is ook de foto waar mijn voorkeur naar uit ging. Dat wordt hem dus. Goede tweede is de telefooncel. Klik
hier voor de vergroting van de foto die ik heb ingezonden.
Dit keer in het kader van
DoD (Dingen op Donderdag) een kant-en-klaar ding. Nou, dat valt niet mee. Het koken gaat hier in huis meestal met verse producten en hooguit gaat er wat curry of marinade bij. En ik heb hele nare associaties met kant-en-klaar voedsel uit de tijd van de
wonderstamppot. Dat was een pak met een soort korrels waar je water bij moest doen en dan had je een paar seconden later boerenkool met worst die zo verschrikkelijk smerig was dat de zin in stamppot je voor de rest van je leven verging. Daarom heb ik dit keer kant-en-klaar maar opgevat als: water erbij en... hoppa!
Ik vond in de badkamer dit kleine ronde ding (klik klik). Je legt de Magic Flannel een kwartiertje in het water en er groeit een prachtig groen met blauw washandje uit met een dolfijn er op. Erg handig voor op reis (want klein en licht) en je kunt het (eenmaal ontplooid) gewoon in de wasmachine wassen. Verkrijgbaar voor 1.95 euro bij de Body Shop.
Hoewel ik me niet wil meten met mensen die zich er echt in verdiepen heb ik ook een paddootje of wat gefotografeerd. Deze vond ik wel mooi omdat het hoedje zo mooi glimt en vervolgens naar beneden valt als een sluik vallende jurk van een beroemd couturier.
Wij hebben ondertussen een reputatie op het gebied van spinnen en Hans vertelde pas dat hij onder zijn bed een kolonie spinnen (levend en dood) had gevonden die hij had opgezogen. Dat deed me denken aan het prachtige verhaal dat
Freek de Jonge schreef voor de epiloog van zijn theatershow "De Mythe" (uit 1983) over een spinnenfamilie die in een stofzuigerzak woont. Het gaat zo...
Het licht aan het einde van tunnel (de stofzuigerslang) is volgens vaderspin de hemel. Men moet proberen daar naar toe te lopen. Echter, iedere keer wanneer ze er bijna zijn, wordt de stofzuiger aangezet en worden ze terug naar de stofzuigerzak gezogen. Eens in de zoveel tijd horen ze 'klik...klik...morrel...morrel' (als de stofzuigerzak wordt geleegd.) Dan moeten ze zich stevig vasthouden aan de wand, anders komen ze in de hel.
Wanneer een van de kinderspinnetjes op een dag de slappelach krijgt, kan hij zich niet langer vasthouden en valt omlaag. Een paar dagen later komt hij de stofzuiger weer inlopen. Hij vertelt dat het verhaal van de hemel en de hel flauwekul is. Het enige dat je moet doen is loslaten en je komt vanzelf in een ruimte waar je heerlijke webben kunt spinnen en vliegen kunt vangen.
Lees meer...
Afgelopen vrijdag had ik afspraken in Heerlen en Kerkrade en tussendoor een uur meer de tijd dan nodig was. Ik had bedacht naar Kerkrade te rijden en een stukje door het stadje te lopen omdat het zulk lekker weer was. Zover kwam ik helemaal niet want voordat ik in het centrum bereikte werd mijn aandacht getrokken door een plein met allerlei interessante constructies en machine-achtige opstellingen. Dit bleek het
Industrion te zijn, het museum voor industrie en samenleving. Ik heb me er lekker geamuseerd met het maken van foto's op het plein voor en rondom het museum maar het is vast ook leuk om te bezoeken. Een voorbeeld van zo'n stellage op het dak van het museum zie je op de foto (klik klik).
Denk je tijdens de 'Nederland verdient beter' happening met een originele demonstrante te maken te hebben blijkt dat 'mevrouw BOE!' die ik sta te fotograferen een mede-weblogger is, bekend onder de naam
Zezunja en al die hele dag BOE! door het leven gaat. Zij heeft daarmee al de nodige publiciteit gehad. Omdat ze 'net niet' in het journaal is gekomen kan deze aandacht er nog wel bij. (klik foto voor vergroting)
Wie kent niet die bloedstollende scene uit Psycho van Alfred Hitchcock waarbij de vrouw in een afgelegen motel belandt en onder de douche wordt aangevallen. Krassende violen onderstrepen wat volgt, de bekendste badkamermoord uit de filmgeschiedenis waarbij de close-up van het in doodsangst vertrokken gezicht van Janet Leigh nog lang op het netvlies blijft. Zondag overleed ze, deze actrice die ook in haar eigen huis niet rustig durfde te douchen na Psycho. Ik weet eigenlijk niet eens wat ze verder allemaal gedaan heeft maar in die ene scene in de douche plaatst haar voor altijd in de filmhistorie.
Hij is al een aantal malen aangekondigd maar nu hebben de plannen concrete vorm aan genomen: op 28 november a.s. zal in Wageningen in
Cafe Loburg de Chocolate Battle 2004 voor webloggers plaatsvinden. De battle vindt plaats tussen bakkers en baksters van chocoladetaarten onder leiding van een deskundige jury die zal besluiten wie de ultieme chocoladetaart maakt (met welke soort chocolade dan ook: melk, puur of wit).
Cafe Loburg ontvangt ons vanaf 14.00 uur in de middag en om vijf uur sluiten we af. Ze vinden het prima als we onze taarten bij hun in het cafe opeten, als we de drankjes bij hun bestellen. Voor de duidelijkheid: je bakt de taart dus thuis en neemt hem mee naar Wageningen.
Voor meer details over de battle en de spelregels kun je
hier terecht.
Doe je mee aan de battle of kom je als toeschouwer
- plaats dan één van de logo's op je weblog/site met een linkje naar de Chocolate Battle 2004 pagina
- en stuur een mailtje naar chocobattle@miwian.nl waarin je duidelijk aangeeft of je wel of niet meedoet aan de battle
- en met hoeveel personen je naar de battle komt (met namen en URL's)
Om een logo op je site te zetten ga je naar de site van de
Chocolate Battle 2004 waar je het logo in verschillende formaten kunt vinden. Ook zie je daar wie zich tot nu toe al heeft opgegeven voor de battle of als toeschouwer/proever.
Mijn droger deed niet meer waarvoor hij op aarde was: de was drogen. Steeds na een korte tijd hield hij er mee op en het duurde eindeloos voordat de was maar een beetje droog was. Nadat ik eerst een tijdje mijn was op een rekje had gedroogd omdat ik er steeds maar niet aan toekwam om het probleem op te lossen, noopte de naderende winter mij tot actie. Bosch gebeld dus en vandaag was de monteur van BSH er om het probleem op te lossen.
De droger was zo weer klaar, nou ja zo... nadat al het aangekoekte stof was verwijderd uit het filter. Dat was het dus gewoon (tot mijn schande) maar ik had het boekje niet meer, dat was mijn excuus. Afijn filter schoongemaakt, de monteur mat nog van alles en nog wat even door en toen was alles weer picobello in orde.
Eenmaal beneden aan gekomen ging één van de twee koffertjes die hij bij zich had (klik op de foto voor vergroting) open en daar werd mij een blik gegund in een mobiel mini-kantoor met laptop en printerje. Supermodern en handig. Software er in waar onderdelen en tekeningen deel van uitmaken en die een reparatiebon met eenmalige machtiging voor de klant uitprint. Geen gedoe met geld, geen gewacht op rekeningen dus voor iedereen gemakkelijk. En die monteur zei heel nonchalant: oh, dat hebben wij al heel lang! Nou zo mooi en handig had ik het nog niet gezien tot op heden. Maar misschien loop ik op dat gebied dan wel weer achter.
Gisteren was de jaarlijkse atelierroute in ons dorp. Op die dag houden alle kunstenaars open huis en kun je een kijkje in atelier en keuken nemen. Wij begonnen onze route bij mijn buurvrouw Marion de Zwaan die prachtige sieraden maakt in zilver en goud. Daarna gingen we op weg naar een oud schoolgebouw waar een aantal kunstenaars hun ateliers hebben waaronder een oud-koorgenote van mij,
Lies van den Berg. Daarna weer op de fiets en op zoek naar het atelier van Lida Verbon. Zij maakt schilderijen met een gemengde techniek waarin ze ondermeer glas en zand gebruikt. Erg gecharmeerd waren we van de binnentuin (zie foto: klik klik) van Marion van Eeden-Poulus en trouwens ook van haar werk. Ze had een originele oplossing gevonden voor de aangekondigde hier-en-daar-een-bui en had allerlei kleuren paraplu's boven haar schilderijen gehangen. Voor we het wisten was het al weer vijf uur, sluitingstijd van de atelierroute. Gelukkig was buurvrouw Heleen Prinsenberg nog niet gesloten dus daar mochten we nog even haar prachtige schilderijen, haiku's en foto's bewonderen.
Er deden tegen de 30 kunstenaars mee, te veel om in één keer te behappen. En als je dan overal zoals wij deden even blijft plakken voor een praatje, een kopje thee of een glaasje wijn dan schiet het niet erg op. Volgend jaar misschien ietsje eerder starten zodat we nog wat meer kunnen zien en genieten. Jammer is dat maar één van de genoemde kunstenaars (weer) een (werkende) website heeft. Het zou leuk zijn om op die wijze wat werk van alle kunstenaars te laten zien. De digitale werkelijkheid is kennelijk nog niet helemaal in de kunstwereld doorgedrongen.
Ik had het er met
Marmein over. Zij heeft op haar website schitterende foto's van paddestoelen en zij gaf me tips hoe je het beste op paddestoelenjacht kon gaan. Ik had eerder een 'aardige'
paddofoto gemaakt met Mieke's camera, maar dat was meer een toevalstreffer. Ik heb het nog steeds niet op kunnen brengen om voor dag en dauw op pad te gaan naar paddorijke bossen. Ik heb wel mijn camera vaak bij me en zo kwam ik bij toeval langs een gewone straat in Driebergen waar paddestoelen langs de kant van de weg stonden en heb die uiteraard gefotografeerd. Ik ben niet ontevreden over het resultaat.
We waren ruim op tijd van huis gegaan maar we waren niet de enigen die naar Amsterdam gingen dus het duurde even voordat we uiteindelijk op Amsterdam WTC konden uitstappen. Omdat ook het openbaar vervoer niet reed besloten we te gaan lopen naar het Museumplein. Wij vrouwen moesten eigenlijk allemaal wel plassen na die lange treinreis dus gingen we op zoek naar een WC.
We waren niet de enigen, zo bleek al gauw. Bij een huis dat verbouwd werd stond zo'n bouwtoilet zonder slotje. Op de deur was een sticker geplakt met de tekst: 'Kabinetsplannen hier doorspoelen'. Een heel rijtje vrouwen had zich er voor verzameld om aan die oproep gehoor te geven alvorens verder te demonstreren. Het stonk er behoorlijk maar het moest maar en wij waren al lang opgelucht. Het gesprek in de rij ging natuurlijk over de bouwvakkers en hoe die zouden reageren als ze de maandag hun toilet volgeplast zouden aantreffen. Maar bij deze bedankt mannen, jullie hebben ons echt uit de nood geholpen!
Zoals beloofd
hier nog meer foto's en
hier een klein filmpje om de sfeer te proeven.
Wij waren op het Museumplein vandaag en minstens 200.000 andere mensen waren daar ook. Morgen meer foto's en verhalen over hoe het was.
Toen mijn dochter meldde dat ze haar fiets roze had gespoten schrok ik een beetje. Ze heeft een vrij nieuwe 'blauwe' fiets, die nog goed in de lak zit. Geen roestplekje te bespeuren. Maar ze bedoelde een extra (oude) fiets die ze nu heeft om vervoer te hebben in de plaats waar ze nu op school zit. Ze wilde haar fiets ook op haar eigen weblog zetten, maar ze vergat steeds haar camera-tje mee te nemen. Nu was ik daar toch in de buurt en heb een paar foto's genomen. Let vooral ook op de sleutelbos met toebehoren, want dan ben je weer helemaal bij
In het
Louis Hartlooper Complex in Utrecht worden de films voorafgaand aan de vertoning ingeleid door één van de medewerkers. Dat is een eerbetoon aan de naamgever van Utrechts nieuwste filmhuis: Louis Hartlooper, die een bekend explicateur was in de tijd van de stomme film. Leuk en leerzaam, vond ik dat, zo'n inleiding vooraf over de regisseur, over de film, over het verhaal.
En dan de film. In een prachtige stijl gefilmd, scenes vol lading en allerlei lagen in relaties en tijd dat kenmerkt
La Mala Educacion. Ingredienten zijn de dingen die we van Almodovar gewend zijn: travestieten, seksuele verlangens, barokke karikaturen, obsessie, erosie en onvervuld verlangen. Over travestieten heeft Almodovar een duidelijke mening: 'zij hebben zichzelf opnieuw gecreeerd en zijn daarom echt en wellicht authentieker dan andere mensen'.
Lees meer...
Het onderwerp van Photo Friday is deze week 'Speed', een begrip dat zo strikt is dat we weinig keuzemogelijkheden hadden. Mieke koos een foto (fragment links) van de
kermis in Driebergen. Ik heb ervoor gekozen om vandaag een foto (fragment rechts) te maken voor dit thema. Op het perron van Woerden heb ik
vandaag deze foto van een voorbijsnellende goederentrein gemaakt.
Dit keer een gadget die ik al een tijdje in huis heb. Ik gebruik het ding zelden maar was er toen ik het voor het eerst zag buitengewoon gecharmeerd van. De eenvoud en het ingenieuze concept vind ik nog aldoor fantastisch. Wie weet wat het is? Voor de duidelijkheid: het is geen nietmachine. Klik voor grotere foto.
Voor
DoD (Dingen op Donderdag) is deze keer het thema 'een ding voor in je haar'. Bijgaande foto toont dingen die ik af en toe in mijn haar heb (klik). De haarclip zal de meeste mensen bekend voorkomen omdat die het meest gebruikelijk is voor in je haar. De eetstokjes gebruik ik alleen als ik geen haarclip kan vinden in mijn tas en toch mijn haar wil opsteken. Ik draai mijn haar dan in een soort knoop achter op mijn hoofd en steek het eetstokje (of als ik die ook niet kan vinden een potlood) door de knoop. Dat blijft gewoon keurig zitten, wellicht dank zij het feit dat mijn haar krult. Vroeger, toen mijn haar schouderlengte had, had ik helemaal geen speldjes of stokjes nodig want dan kon ik er gewoon een knoop inleggen of met een bepaald plukje haar de rest vastbinden. Dat was helemaal makkelijk.
Zaterdag 2 oktober is het zover, dan organiseren FNV, CNV en MHP van 12.00 - 14.00 uur een landelijke demonstratie op het Museumplein in Amsterdam. Het motto is
Nederland Verdient Beter. Wie komt laat blijken het niet eens te zijn met de bezuinigingsplannen van het kabinet Balkenende II. Het ziet er naar uit dat het druk wordt op het museumplein. Veel mensen zijn het zat met het beleid van dit kabinet en het water staan hen aan de lippen. De verwachting is dat het druk zal worden. Vanaf 10.00 uur is er wat te doen op het Museumplein gepresenteerd door Angela Groothuizen en dit is wat er op het programma staat:
10.00 uur - Voorprogramma met o.a. Fanfare Toeters en Bellen en het FNV Orkest
11.45 uur - One in a Million. Melodieuze rock, viermansformatie
12.00 uur - Kasper van Kooten en band. Acteur, zanger en liedjesschrijver.
12.30 uur - Sita (Vermeulen), werd in 2001 bekend door het programma Starmaker.
13.00 uur - Doekle Terpstra (CNV) / Ad Verhoeven (MHP)
13.15 uur - JK, deelnemer Idols 2004
13.30 uur - John Monks (Europees Vakverbond)
13.35 uur - Altin en N.N.T.T.O, van de rapwedstrijd van FNV Bondgenoten
13.50 uur - Lodewijk de Waal (FNV)
14.00 uur - Beef , zesmans reggae formatie uit Eindhoven
Kun/wil je niet naar Amsterdam en wil je toch je mening kenbaar maken dan kun je
hier digitaal meedemonstreren. Trouwens ook als je wel naar Amsterdam gaat kun je bovendien nog digitaal naar het Museumplein gaan. Dan telt je protest dubbel mee!
De linkerfoto
Vandaag ongeveer 18.30 uur aan de Vecht in Breukelen genomen vanaf een parkeerterrein (klik).
De rechterfoto
Vandaag ongeveer 19.00 uur bij AH in Driebergen genomen vanaf een parkeerterrein (klik).
Toen LadyBass onlangs bij ons at bracht zij muziek mee van Het Creapole Orkest dat de Jack Bulterman Radio Revue speelt. We hadden eerder een keer contact gehad over het nummer Wie is Loesje van de Ramblers dat ik goed ken van vroeger en dat deel uitmaakt van de JBRR.
Wie is Loesje maakte vroeger deel uit van een soort cabaretnummer over het proces van Pietertje Swing. Mijn vader kende deze hele tekst (op rijm) uit zijn hoofd en wij vonden als kleine kinderen niks mooier dan dat hij Pietertje Swing voor ons deed. Hij leefde zich helemaal ik in de rol van de rechter, van Pietertje zelf, van Hendrik van Steede en zette het bijbehorende hoge stemmetje op als Maria Banaan aan de beurt was. Hoogtepunten van de performance waren als wij het liedje Wie is Loesje mochten meezingen. En helemaal aan het eind brulden wij ook keihard de laatste zin mee: Vrijgesproken, gebrek aan bewijs!
Dit nummer is een goede herinnering aan mijn kindertijd. Wie het proces Pietertje Swing wil lezen kan dat hier onder doen of je kunt klikken op het plaatje en luisteren naar het Creapole Orkest.
Lees meer...
Op dit plaatje (klik) zie je de resultaten van een onderzoek naar de verdeling van huishoudelijke taken tussen man en vrouw. In de grafiek worden koken, boodschappen doen, de was en schoonmaken in beeld gebracht. In het oog springend is dat nog steeds het meeste huishoudelijke werk door vrouwen wordt gedaan, maar dat wisten we natuurlijk allemaal al. En dat terwijl er fiscale voordelen verbonden zijn aan een betere verdeling van taken binnenhuis en buitenshuis. Geloof je dat niet dan kun je
hier een modelletje vinden om dat eens door te rekenen.
Gelukkig is er wel veel veranderd in hoe tegen het huishouden wordt aangekeken. Mannen worden niet meer gek aangekeken als ze boodschappen doen, koken of schoonmaken. Alleen het doen van de was blijft nog een heikel punt blijkens een onderzoek van het Ministerie van SoZaWe. Veel vrouwen willen die taak niet overdragen omdat er er veel mis kan gaan met kledingstukken die voor vrouwen belangrijk zijn. Waar mannen een T-shirt hebben is dat voor vrouwen hèt shirt en het doet pijn als dat verpest wordt in de was. Dat laatste herken ik goed. Ik doe de was ook het liefste zelf zodat er niks mis kan gaan.
Lees meer...
Op het magneetbord thuis hangen kaartjes voor allerlei voorstellingen in de komende maanden. We gaan o.a. naar de Ashton Brother, Leefbaar en Michiel Borstlap & Edsilia Rombley. Daarnaast houden we natuurlijk de programmering van het
Beauforthuis in de gaten en ben ik vriend van het intieme
Werftheater in Utrecht dus ik verwacht dat we daar ook wel een paar voorstellingen zullen bijwonen.
Misschien is dit een mooi moment om ook even ons oude theaterarchief terug te plaatsen van o.a. The Ashton Brothers, Alkemade & Bloemen en Dralion. De talrijke Oerolverslagen van het afgelopen festival moeten we nog op zien te duiken uit de spaarzame back-ups. Die volgen nog een andere keer.
Lees meer...
Kasper van Kooten, ondermeer bekend als acteur in All Stars, drummer van Acda & de Munnik, en zoon van..., is nu echt voor zichzelf begonnen. Als multitalent speelt hij in zâ??n uppie een avondvullende cabaretvoorstelling met de titel Lijfspreuk.
De rode draad wordt gevormd door lichaamservaringen als puber, lichaamstaal en verbasterde gezegdes rondom het lichaam.
Wie het horen wil moet het ook maar voelen en we zeggen wel
ik spring een gat in de lucht maar we blijven gewoon zitten!
Ondersteund door een geluidsman achter de schermen en op het podium een hometrainer, een piano en drumbox weet hij onze aandacht en die van rest van het publiek constant vast te houden. Het programma kakt nergens in en blijft vol vaart.
Sketches, typetjes, imitaties, hoogstandjes met het geluid en goede vondsten worden afgewisseld met verstilde liedjes. Aan het eind van de voorstelling komt zijn hitje Mooie Bloes nog geheel vanzelfsprekend voorbij.
We zijn weer een veelbelovende cabaretier rijker! Zijn tweede CD met band is inmiddels ook uit en geheel in de traditie is die mèt handtekening aan Miekeâ??s verzameling toegevoegd! En mocht je de kans krijgen, ga deze voorstelling dan zien. Het zal evenwel niet meevallen want in Utrecht was alles al lang uitverkocht.
Gisteren bekeken we de statistieken van onze weblog. We hebben overigens vorige week tussendoor ook geprobeerd om BBClone te installeren en dat ging goed maar tot op heden werkt het nog niet zoals het moet . We scoren daar op alle items nog steeds 0. Gelukkig ziet de praktijk er in de statistieken op onze server ietsje anders uit. Maar mocht er iemand tussen onze lezers zitten die ons met BBClone op gang kan helpen: graag, dan hoeven we er zelf niet helemaal in te duiken.
Het is bijvoorbeeld altijd leuk om te kijken op welke onderwerpen onze weblog gezocht (en gevonden wordt). Welke van de drie onderstaande 'search strings' denk jij dat de hoogste score heeft in onze statistieken?
En heb je enig idee van het percentage? Je schatting van het percentage kun je uiteraard kwijt bij de reacties. Ik ben benieuwd of er iemand in de buurt zit.
Vandaag op
Moody Monday twee foto's voor het thema Decent. Mijn foto hierboven (klik klik) van de vrouw die tot in de puntjes smetteloos gekleed met handschoentjes aan staat te fluiten in de fanfare op de boulevard in Scheveningen. Dat is nog eens 'properly dressed to play'!
Klik
hier voor de foto die Hans koos van een stel dat hij deze zomer fotografeerde op het strand in Egmond aan zee. Ook dit gaat over properly dressed, in dit geval niet volgens onze strandconventies maar wel volgens de conventies van de Islam.
Nu ik het sporten weer op heb gepakt is ook mijn Powerball weer te voorschijn gekomen uit het stof. Het ding schijnt goed te zijn tegen allerlei RSI-achtige kwalen en gezien de kracht die er ontwikkeld wordt door het draaiende binnenwerk kan ik me daarbij wel wat voorstellen. Overigens in het trainen van armspieren en schouders met dat ding geloof ik niet zo in maar goed, anti-RSI is al genoeg nut voor mij. Al eerder logden ik er over (zie hieronder). Ik was even bang dat ik het verleerd zou zijn na een paar maandjes pauze maar nee, tevreden snort mijn Powerball er weer op los. Wat vroeger een eindeloos getob was met dat touwtje is nu heel simpel. Het is zoals met alles gewoon de slag die je te pakken moet hebben. Er is nog 1 ding dat ik nog wel wil leren. Je schijnt dat ding ook aan te kunnen rollen met je hand of over je been. Maar dat kan ik nog niet. Dooroefenen dus. De foto is gemaakt door Hans, terwijl ik speciaal voor het prachtige licht dat de powerball geeft in het donker 'trainde'.
Lees meer...
Vandaag kocht ik de glossy Pink Ribbon die ter gelegenheid van oktober-borstkankermaand wordt uitgegeven. Ik schreef al
eerder over de campagne voor vroegtijdige opsporing van borstkanker. Ik moet zeggen dat mij als ik het blad lees hetzelfde gevoel bekruipt als ik indertijd had bij het woord allure. Het is een mooi blad, goed gemaakt met prachtig fotowerk. Zelfs de vrouwen die borstkanker hebben staan er stralend op. Als je het doorbladert je voorstellend dat je iemand bent die geen lettergreep van onze taal kan lezen, dan snap je absoluut niet dat deze glossy gaat over de ziekte waar 1 op de 9 (!) vrouwen in Nederland vroeg of laat in haar leven mee te maken krijgt. Ik ben zelf tot nu toe niet 1 van die 9 maar ik heb er wel zoveel van gezien bij vrouwen om mij heen dat ik weet dat het helemaal niet glossy is, met een stralende glimlach of prachtige kleuren. Natuurlijk is de bedoeling van het blad
feel good artikelen te laten zien: als het slecht met je gaat verwen jezelf dan. Op zich een aardige gedachte hoewel de prachtige kimono's (102,50 euro), de bedelarmband (prijs op aanvraag) of de schoentjes (1450 euro) niet bepaald voor mensen met een kleine beurs weggelegd zijn. Als je wilt lezen hoe het werkelijk is om borstkanker te hebben is moet je misschien eens kijken op
deze site waar verhalen staan van vrouwen die uit eigen ervaring weten hoe het wel is en voelt.
In ieder geval vond ik het een goede zaak om het blad toch maar te kopen. De 4 euro gaat geheel naar de strijd tegen borstkanker. En als je dan toch bezig bent, bestel dan ook
hier een speldje voor 2 euro per stuk dat je dan zonder extra kosten krijgt toegezonden. Op de foto zie je zo'n speldje liggen op een pagina uit Pink Ribbon met een prachtige sexy laars (klikken voor vergroting).
Onder de slogan: 'Creëer je eigen geur' (invent you scent) komt
The Body Shop met een uniek concept. Het idee is dat je door meerdere geurflesjes, die elkaar aanvullen, aan te schaffen je eigen geur samen kunt stellen. Dus nooit meer het probleem dat je je schoonmoeder begroet die dezelfde geur draagt die je gisteren nog aan je vrouw hebt gegeven. Ook leuk voor jonge meisjes die nog een beetje willen experimenteren met geurtjes. Door de 9 verschillende eau de toilettes te combineren door er bijvoorbeeld drie over elkaar heen te spray-en wordt je een soort doe-het-zelf parfumeur.
Leuk ook om verschillende sfeertjes te creëeren die afgestemd zijn op de 'mood' van de dag. Het is wel een slim concept van de Bodyshop want een flesje voor 11 euro per stuk is nog wel te doen en als je ze alle negen wilt hebben, dan betaal je wel minder per flesje, maar in totaal ben je dan toch wel een aardig bedrag kwijt. Wij waren in The Body Shop in Zeist waar we deze noviteit ontdekten en van informatie werden voorzien door twee vriendelijke dames (klik op de foto om vergroting te zien).
Lees meer...
Gisterenavond vierde een vriendin van ons haar veertigste verjaardag met een feest in
De Fabrique. De routebeschrijving voerde ons naar een unieke lokatie op het industrieterrein bij Maarssen. In de voormalige veevoederfabriek van de UTD aan de Westkanaaldijk is een fabriekscomplex omgebouwd tot een multifunctioneel amusementscentrum. Toen we een echte fabriekspoort gepasseerd waren, reden we langs allerlei donkere loodsen en gebouwen. Veel ruimte om vlakbij het gebouw te parkeren was er niet meer dus eenmaal naar een plekje verderop gedirigeerd moesten we een eindje terug lopen naar de ingang van de grote hal. Binnen vervolgden we onze weg via een brug die over een indoorkartbaan liep. Beneden ons snelden de ronkende voertuigjes langs een kronkelige baan. Van die hal kwamen we in een andere waar alles er uit zag alsof het gisteren nog een fabriek was. Er waren diverse parties aan de gang en toen we uiteindelijk onze gastvrouw gevonden hadden bevonden we ons in grand-cafe Het Ketelhuis, centraal gelegen temidden van de rondom aangelegde indoorkartbaan. De inrichting was industrieel gehouden met oude werktafels van Fokker, enorme industriele schoorstenen, steigerpijp en veel hout. Heel apart!
Het feest was erg gezellig. Een groot podium gaf ruimte aan de band
Fun Factory die naast goede muziek met haar prettig gestoorde zangeres inderdaad fun wisten te brengen. Op de werktafels was in de vorm van een buffet voedsel uit verschillende werelddelen uitgestald. We hebben tot diep in de nacht uitbundig ouderwets geswingd. Dat is toch altijd nog leuker en waarschijnlijk effectiever dan een rondje joggen of een paar keer naar de sportschool.
De Volkskrant had dinsdag j.l. een special over leiderschap. In het katern werden ondermeer de leiderschapskwaliteiten van de ministers van Balkenende II besproken door een deskundigenpanel. Ze komen er over het algemeen niet best af waarbij Bot met een 6,71 als beste eindigt en Balkenende met 5,34 als slechtste. Ook werd een selectie van grote leiders uit de geschiedenis met hun stijl van leidinggeven besproken: Nelson Mandela (geduld), Sandhi (geen status), Churchill (tomeloze energie), Lenin (gedreven), Jezus (nederig), Napoleon (ambitie). Meer informatie over leiderschapsstijlen kun je vinden op de
site.
Leuk is natuurlijk ook altijd de test die je
hier zelf kunt maken over je eigen leiderschapskwaliteiten. En klik
hier om te kijken wat de uitslag was van de test die ik deed en natuurlijk ben ik ook benieuwd naar die van jullie.
De titel van de challenge van Photo Friday deze week is
furry, hetgeen zoveel betekent als met bont bekleed of warm. We dachten laten we eens wat anders zoeken dan de voor de hand liggende katten, honden, konijnen en cavia's dus Hans stuurde bovenstaande foto in (klik).
Ik maakte voor deze challenge een foto van mijn paarse boa die je
hier kunt bekijken.
Onderzoekje
Waar ik trouwens wel benieuwd naar ben is of jullie het leuk vonden om mee te kijken welke foto ik zou gaan inleveren bij Photo Friday? Hans en ik hadden het er vanmorgen over of ik dat weer zou doen of niet. Ik besloot dat deze keer niet te doen maar ben wel benieuwd naar jullie mening. Klik op de bewering waar je het het meeste mee eens bent.
Er wordt weleens over gegrapt, schoenmakers die met afgetrapte schoenen lopen en kappers die zelf geen reklame zijn voor hun beroep. Zo komen sommige webdesigners maar niet aan het onderhoud van hun eigen site toe of aan het bouwen van de site voor iemand die dicht bij hen staat.
Mieke heeft lang moeten wachten totdat ik dan eindelijk nu
haar persoonlijke site min of meer 'af' heb. Ze wilde een site in blauwgrijze ton-sur-ton tinten waarin haar werk en interesses en haar Avatar masterschap naar voren zouden komen. De intropagina met mouse-overs was al een tijdje klaar maar het achterliggende gedeelte nog niet. Nu is het dan eindelijk zo ver. Naast alles wat ze schrijft hier op de weblog geeft het wellicht nog een aanvullend beeld van haar persoon.
Ik zag net op het nieuws dat
Andre Hazes vanmorgen aan een hartstilstand is overleden. Nog maar 53 jaar was hij. Hazes was een icoon van het Nederlandse levenslied en uniek in de manier waarop hij dat deed op het podium en daar buiten. Wie kent niet
Eenzame Kerst, het nummer waarmee hij in 1976 bekend werd, of
Een beetje verliefd. Een markant moment in zijn carriere was natuurlijk de film
Zij gelooft in mij een openhartig en ook ontroerend document over de man en de zanger. Die documentaire wordt trouwens vanavond om 23.00 uur op Nederland 3 herhaald. Ik ben geen Hazesfan maar heb wel goede herinneringen aan sommige van zijn nummers die voor mij verbonden zijn mensen en gebeurtenissen.
Het gaat alle kanten op met het vertrouwen in Nederland. Van Dale geeft voor woord
vertrouwen de volgende betekenis. Als zelfstandig naamwoord (het vertrouwen) betekent het:
geloof in iemands betrouwbaarheid en staat het tegenover wantrouwen. Als werkwoord (ik vertrouw en wij vertrouwen) betekent het
betrouwbaar achten oftewel betrouwen. Wat moeten we nu opmaken uit de bovenstaande mededelingen die op de afgelopen Prinsjesdag op teletext verschenen (plaatje geleend bij Komma Punt Log)?
Eerst maar eens de kop op nr 161: het geloof in iemands betrouwbaarheid staat centraal in de Troonrede. In wiens betrouwbaarheid is dan de centrale vraag. In die van de regering? Van Balkenende? Van Beatrix? Van ons maatschappelijk bestel? Van God? Van Allah? En 'staat centraal in Troonrede'? Moeten we meer vertrouwen dan we doen? Moeten we iemand anders vertrouwen dan we nu doen? Moeten we rustig gaan slapen? Ik ben er niet gerust op en ga zeker niet zitten suffen, zoveel is zeker.
Dan de kop van nr 106: die is veel duidelijker want hier is sprake van het feit dat het geloof in de betrouwbaarheid van het kabinet op een dieptepunt is aangeland oftewel niemand gelooft er nog in. Kijk, daar kan een mens mee uit de voeten met zo'n headline. Ik denk het logisch is dat de tweede zin zo duidelijk is terwijl de eerste zin zo mistig is. Daar zit volgens mij een oorzakelijk verband, vertrouw me maar!
De hebbedingetjesmuts (de term is afkomstig van
Brigitte) is iemand die helemaal gek is op gadgets en mooie, moderne en geavanceerde hebbedingetjes. Ik ben een hebbedingetjesmuts en lijk daarin op mijn vader, die had het ook en verzamelde ook allerlei kleine, handige en mooie apparaatjes, mapjes en spulletjes.
Mijn mobiele abonnement moest weer verlengd worden bij de provider en dan mag je een nieuwe telefoon uitzoeken. Jippie! Zaterdag kwam hij met de post, mijn nieuwe
mobiel. Ik stopte mijn SIM-kaartje er in en... insert SIM, zei het display mijn telefoon. Shit, dat heb ik weer. Goed, even hergroeperen en Hans' kaartje er in. Mobieltje doet het als een zonnetje. Hans grapt nog dat hogere machten hebben beslist dat zijn SIM-kaartje en mijn mobiel een goede match vormen, maar ik ben onblij (en dat is zachtjes uitgedrukt).
Wat nu? Ik bel met KPN Mobile en een aardige dame staat mij te woord. Tja, zegt ze, u heeft een oud SIM-kaartje en dat is niet geschikt voor dit toestel. Ik kan u een nieuw kaartje toesturen maar daar zijn wel kosten mee gemoeid. Ik zeg tegen haar dat ik het onbegrijpelijk vind dat mijn eigen provider (die dus al mijn kaartgegevens heeft) mij een toestel stuurt waar mijn kaart niet in kan. Waarom is niet meteen een nieuwe kaart meegestuurd? Dat vindt de mevrouw een redelijke vraag van mij en ze besluit daarom het nieuwe SIM-kaartje kosteloos toe te sturen. Pffft, gelukkig ook nog aardige mensen in die call-centra.
Gisteren kwam het nieuw kaartje en heb ik via Bluetooth mijn adresboek, muziekjes en plaatjes overgestuurd van de oude naar de nieuwe telefoon. En nu zit ik te genieten van mijn nieuwe mobieltje (met camera, video en FM-radio). Ik ben weer helemaal happy, kijk
hier maar eens hoe mooi!
In ieder geval als je naar buiten kijkt is dat zo. Het is nat en guur en de bladeren beginnen te vallen. Het wordt tijd om het winterdekbed uit de mottenballen te halen en de winterjassen vooraan te hangen. Brrr, helemaal niet mijn seizoen.
Maar de herfst is ook: prachtige kleuren in het bos (klik klik), paddestoelen en aardekleuren overal waar je kijkt. We kunnen er de komende weken weer ons hart aan ophalen dus ik ga maar proberen om daar van te genieten �¨n van het snorren van de allesbrander, de gordijnen dicht 's avonds, de kaarsjes aan en opgekruld op de bank met een DVD'tje.
Voor degenen die precies willen weten hoe het zit: vandaag om 18.30 uur staat de zon precies boven de evenaar en begint ook volgens de sterrenkundige kalender de herfst. De astronomische herfst begin meestal pas op 23 september en soms zelfs op de 24e. Dat komt omdat de baan van de aarde geen zuivere cirkelvorm heeft en er is afgesproken is dat dit verschil met het begin van het herfstseizoen wordt gecompenseerd. Al deze wijsheid over de seizoenen en nog veel meer kun je
hier lezen. En mocht je de weersvoorspelling voor je woonplaats op je weblog willen hebben dan kun je
hier een code laten genereren.
Vandaag worden de schatten van Boudewijn Buch geveild bij Sothebys, de schatten waarvoor hij bij Barend en Van Dorp altijd die leuke handschoentjes aantrok. Met veel liefde bouwde hij zijn verzameling curiosa op waarin natuurlijk Goethe, Mick Jagger, Elvis en Andy Warhol een centrale plek in nemen maar ook de dodo en allerlei andere bijzondere kleinnoden. Volgens mij behoort zelfs de pik van Napoleon tot de collectie maar dat weet ik niet helemaal zeker meer. Het gaat woensdag op de veiling alleen nog maar over de curiosa, er zijn ook nog zeker honderdduizend boeken die op een ander moment verkocht zullen gaan worden.
Volgens mij zou de collectie van Boudewijn Buch met gemak een heel jaar van tussen Kunst en Kitsch kunnen vullen want zowel kunst als kitsch zit er in ruime mate bij. Wat nu alleen aan de collectie ontbreekt is de essentie: Boudewijn zelf en daarmee de liefde waarmee het is verzameld. Er gaan van alle kanten stemmen op dat Boudewijns huis eigenlijk een museum had moeten worden. Ik vind dat ook, dan had nog iets van die liefde kunnen blijven hangen aan de spullen. Nu worden al die bijzondere dingen straks opgekocht door mensen die er geen liefde aan besteden maar geld. Echt jammer!
Ik vind de veiling van Boudewijns spullen wel een mooie gelegenheid om nog twee postjes uit het oude archief toe te voegen over kunst. Die vind je dus hieronder.
Lees meer...
Prinsjesdag is een ritueel dat vooral over de koets, het koffertje, de troon en de hoedjes gaat. Nieuws is daar niet meer te verwachten nu de miljoenennota al ruim voortijdig is uitgelekt. Karel Glastra van Loon verplaatste zich vandaag in de Volkskrant in Beatrix en stelde zich de vraag of de inhoud al die poespas en dat klatergoud eigenlijk wel waard is als je de troonredes afzet tegen de werkelijkheid van alledag. Beatrix (KGvL) komt dan tot de conclusie dat ze dit jaar (haar 25e keer) maar eens helemaal niks moet zeggen. Het plaatje van Jos Collignon erbij is veelzeggend (klik voor vergroting).
De hoedjes waren ook weer geweldig dit jaar, alleen al daarom is het de moeite waar om te kijken naar de uitzending. Sommige waren geweldig lelijk en waren samen met hun draagster echt geen gezicht terwijl andere vrouwen er werkelijk fantastisch uitzagen met hun hoofddeksel op. Gelukkig niet alleen maar traditionele hoeden maar ook wat echte aparte designs. Overigens toonde de NOS vooraf beelden van 24 jaar troonredes door Beatrix waarbij in het beeld niks aan haar veranderde (houding, kapsel, gezichtsuitdrukking) behalve haar jurk en haar hoed die zeker in 50 % van de gevallen blauw van kleur waren.
Over de troonrede zelf kan ik heel kort zijn. Ik vind het beschamend dat het woord vertrouwen er zo vaak in voorkomt in deze tijd waarin tienduizenden en wellicht op 2 oktober honderduizenden te hoop lopen tegen het beleid van Balkenende II. Misschien had ze toch inderdaad beter niks kunnen zeggen.
Wij kregen hem van
Vampire en we waren er natuurlijk heel blij mee. Dank je wel Vampire!
Het is een beetje raar dat je zodra je hem krijgt al meteen weer moet denken over weggeven maar we willen hem graag doorgeven aan
Amanda. Dat is extra leuk omdat Amanda en Vampire elkaar ook kennen en ze nog niet zo lang geleden samen met Hans pannenkoeken hebben gegeten bij Fort Rhijnauwen.
Amanda krijgt hem o.a. omdat
- ze pas geleden dertien jaar is geworden
- een nieuwe weblog heeft gekregen op haar verjaardag
- dit jaar begonnen is op een nieuwe school
- en het daar al meteen naar haar zin heeft
- ze een heleboel vriendinnen heeft aan wie ze deze doorgeefknuffelbeer kan doorgeven.
Er is niet alleen Photo Friday maar ook
Moody Monday. Thema deze week is Mixed en dit stuurde ik er heen. Klik
hier voor grotere foto.
Update
Hans heeft ook een foto gepost naar Moody Monday. Klik
hier om te zien welke het is geworden.
Bij de Kromme Rijn zagen we aan de overkant van het water dit gezelschap aan boord van een roeiboot gaan. Hans dacht dat er sprake moest zijn van meer dan 1 boot. Ik dacht van niet. Er stonden zeker dertien mensen op de wal en misschien nog een paar achter de struiken. Hoeveel mensen denk jij dat er passen er in deze roeiboot (klikken voor vergroting)?
Gisterenavond met
Sab naar Fuego geweest in de RAI in Amsterdam. Ik wist eigenlijk niet wat ik me erbij moest voorstellen maar het woord dansshow doet zeker het eerste deel van de avond absoluut te kort. Het is een totaalshow met meeslepende muziek, fantastische belichting, schitterende kostuums en een onorthodoxe choreografie waarin in de verte nog wel flamencoinvloeden zijn te ontdekken. De dansers en danseressen bewegen als een organisch geheel over het toneel en vormen sculpturen die voortdurend van vorm veranderen. Prachtig was het openingsnummer op de muziek van het O Fortuna uit Orffs Carmina Burana waar eerst vrouwen maar later ook de mannen met zwarte doeken een prachtige sfeer neerzetten. We herkenden nog Private Investigations van Dire Straits en genoten van de prachtige vondsten zoals de lampjes onder stoelen (zie plaatje). We zaten op de eerste rij dus hadden superplaatsen en konden alles van dichtbij bekijken.
Na de pauze de traditonele flamenco opgevoerd in een kleurige show met life muziek en virtuoze dans. Toch waren we van het eerste deel het meeste onder de indruk. Gaan zien deze show, je kijkt je ogen uit. Minpuntje vonden wij dat het geheel (pauze niet meegeteld) net een uur in beslag neemt dus niet al te lang is. Begrijpelijk wel weer als je ziet wat de dansers op het toneel presteren.
Het plaatje komt uit het programmaboekje want fotograferen was streng verboden. Er werden trouwens wel opnames gemaakt voor TV en video dus kijk op 9 november naar RTL4. Wie weet geniet je net zo als wij gisteravond. Wil je meer weten kijk
hier (leuk videootje onder andere).
Zaterdag in het Volkskrantdeel Reflex een stuk over een enquete die door Bureau Motivaction en De Volkskrant werd gehouden over het beleid van Balkenende II. Maar liefst 79 % van de Nederlanders vindt dat de regering haar werk niet goed doet. Onderzoeksbureau Motivaction werkt in haar onderzoeken met zg mentaliteitsgroepen ieder met een eigen levensstijl. Je kunt
hier onderzoeken welk mentalityprofiel jij hebt. Ik heb de test gedaan en op mij was de volgende rangorde het meest van toepassing, dat wil zeggen dat je met nr 1 de meeste overkomsten hebt en met nr 8 de minste.
- Postmoderne hedonisten
- Kosmopolieten
- Postmaterialisten
- Opwaarts mobielen
- Nieuwe conservatieven
- Gemaksgeorienteerden
- Moderne burgerij
- Traditionele burgerij
Motivaction heeft ontdekt dat de nieuwe conservatieven het meest enthousiast zijn over het kabinetsbeleid. Dat is de behoudende bovenlaag van de maatschappij en die beslaat slechts 8 % van de bevolking. Bij alle andere mentalitygroepen scoort Balkenende II slecht. Wil je meer weten over de mentalitygroepen die Motivaction onderscheidt klik dan
hier. O ja en even klikken op het plaatje voor de hele cartoon.
Pffft, net twee lange potjes crabble (oeps ik heb geen S) gespeeld. Ik won het eerste potje en Hans het tweede. We staan dus nog gelijk zo aan het begin van het spelletjesseizoen. De avonden vallen weer snel en voor je het weet is het donker. Ik krijg de neiging de gordijnen dicht te doen, dat heb ik in de zomer nooit. Lekker knussen bij de open haard met een glaasje wijn en een spelletje. Hiermee verklaar ik ons spelletjesseizoen 2004-2005 voor geopend!
Spinnen zijn een vaak terugkerend onderwerp op weblogs. Persoonlijk heb ik meer moeite met spinnenwebben. Loop je daar nietsvermoedend door een poortje of tuinpaadje en voor je het weet zit je hele hoofd onder de spinnendraden.
Het lijkt er wel op of die spinnen aan produktontwikkeling doen want de draden worden steeds sterker, taaier en klevendiger. Vanmorgen toen de zon in een bepaalde stand stond kon ik gelukkig het web zien waar ik normaal gesproken in gelopen zou zijn. In plaats van me te ergeren kon ik nu genieten van de schoonheid en het vernuftige van zo'n web. Snel de camera erbij, maar de spin zelf was in geen velden of wegen te bekennen..
De strijd tegen borstkanker krijgt allure, aldus de Volkskrant gisteren. Deze conclusie wordt getrokken n.a.v. het feit dat De Dam in Amsterdam begin oktober een week lang roze verlicht zal worden. Ook de Tokyo Tower, de Tafelberg in Kaapstad, de boog van Constantijn in Rome, het Empire State Building in New York en het stadhuis in Vilnius zullen een week lang op deze wijze (verwijzend naar The Pink Ribbon) verlicht worden. Deze mondiale aktie is op touw gezet omdat de maand oktober wereldwijd is uitgeroepen tot borstkankermaand. In Nederland verschijnt er een speciaal glossy magazine 'Pink Ribbon' en het cosmeticamerk Estée Lauder deelt bij alle verkooppunten felroze lintjes uit.
Maar allure, ik weet het niet hoor. Ik heb er een beetje moeite mee. Volgens mij is er van allure geen sprake als je 1 van die 9 vrouwen in Nederland bent die borstkanker krijgt. Het is prima dat er aandacht komt voor vroegtijdige opsporing en herkenning maar het woord allure in combinatie met borstkanker stuit mij een beetje tegen de borst.
Ik vond het vorige week wel leuk dat jullie me hielpen kiezen welke foto ik in zou zenden. Daarom weer een verzoek om jullie mening voor de Photo Friday Challenge van deze week: Domestic. Ik interpreteer domestic als huiselijk en heb hier zes foto's uitgezocht die voor mij aspecten van huiselijkheid uitbeelden. Klik op het plaatje om ze alle zes te zien en klik dan even op één van de beschrijvingen hieronder voor de foto die jouw voorkeur heeft.
-
-
Verder ben ik natuurlijk ook benieuwd naar jullie commentaar over de verschillende foto's maar die kun je kwijt in het reactiegedeelte.
Het thema van Photo Friday is deze week 'Domestic' ofwel iets typisch lokaals, Waarschijnlijk zijn ze geinspireerd door Downer die met dingen op donderdag vrijwel hetzelfde thema had. Mieke gebruikte de foto van de molen bij Culemborg voor DoD, ik dacht laat ik een andere foto van
dezelfde molen, (die ik op dezelfde dag nam) eens gebruiken voor Photo Friday Wat minder dichtbij genomen, zodat het ook voor buitenlanders die minder vaak een molen zien, duidelijk herkenbaar is.
Van een vriend heb ik de DVD van Shogun te leen en ik heb er van genoten: 540 minuten en 5 DVD's lang. De miniserie Shogun werd in 1980 gemaakt naar het boek van James Clavell en speelt in Japan rond het jaar 1600. Het boek had ik al gelezen maar dat was al een behoorlijke tijd geleden en hoewel de serie bijna 25 jaar oud is lijkt hij gisteren gemaakt.
We beleven alles door de ogen van John Blackthorne een Engelse stuurman van het Hollandsche schip de Erasmus dat op de Japanse kust loopt. Toronaga - één van de vijf regenten in het land - eist het schip op en laat Blackthorne overbrengen naar Osaka naar mederegent en vijand Isjido. Allerlei verwikkelingen en machtsstrijdjes volgen. Een grote rol (ook in de intrigues) is weggelegd voor de paters van de Jezuiter orde en er is natuurlijk ook nog romantiek omdat Anjin San (de Japanse naam die Blackthorne krijgt) verliefd wordt op de mooie Engelssprekende edelvrouwe Mariko.
De DVD laat veel zien over Japanse cultuur op een manier die respect afdwingt en inzicht geeft in het land en het volk. Prachtige ceremonies, decors, kimoniâ's, samurai, geisha's en rituelen en tussendoor lessen over eer en een introductie in de Japanse taal.
Als je een beetje geinteresseerd bent in andere culturen is deze DVD beslist een aanrader. Huren of kopen dus! Op de plaatjes (klik klik) zien we Pater Avito (Jezuiet in het oranje), Anjin San (gespeeld door Richard Chamberlain), Mariko (de vrouw op alle plaatjes) en heer Toranaga. Wil je meer lezen over de DVD klik dan even
hier.
DVD kopen?
Shogun (5DVD)
Yoko Shimada
Het thema van DoD (
zie Downer) is deze week Typisch Nederlands. Ik heb behoorlijk wat typisch Nederlandse dingen in huis. Ik heb net een pindakaasperiode gehad dus het laatste beetje zit nog in de pot. En dropjes die heb ik ook nog wel ergens. Maar ik koos dit keer voor de typisch Nederlandse windmolen. Downer heeft molentjes op haar serviesje staan en dit plaatje is van de molen in Wijk bij Duurstede. Die is nog volop in werking en de wieken draaiden onafgebroken tegen de strakblauwe lucht afgelopen zondag toen deze foto gemaakt werd. 't Is trouwens ook een heel leuk geluid als je vlak onder zo'n molen staat: zjoef, zjoef, zjoef, een typisch Nederlands geluid. Klik op het plaatje voor grotere foto.
Ik heb besloten me eens wat verder te verdiepen in de techniek achter deze weblog en mij PHP eigen te gaan maken. Per slot van rekening ben ik een echte exacteling en vind ik het leuk om mij in logische vraagstukken te verdiepen. Hans tipte mij dat er een boekje bestaat
PHP 5 in 10 minuten waarin in een nutshell alles wordt uitgelegd. Ik geloof niet dat het al te moeilijk is nadat ik het even een beetje had doorgebladerd en ik zag al meteen een aantal dingen die ik wil gaan proberen op onze weblog. Maar laat ik niet te hard van stapel lopen want de ervaring leert dat je toch eerst wat routine moet hebben voordat het inderdaad in 10 minuten gepiept is. Maar een paar weken moet genoeg zijn om wat tailormade veranderingen te produceren. Jullie zullen het wel zien (hoop ik).
Het regenseizoen breekt kennelijk weer aan dus tijd om de waxcoat en de laarzen weer uit de kast te halen. Ik heb al sinds jaar en dag van die hoge bruine
Dubarry laarzen dus op dat terrein ben ik wel onder de pannen. Die laarzen zijn niet alleen waterdicht maar ook nog voorzien van goretex waardoor je voeten lekker warm blijven. Een paar goede sokken en ik ga dwars door de grootste modderpoel. Voordat ik deze laarzen had behielp ik mij met van die groene rubberen laarzen. Wat had ik daar een hekel aan! Niet alleen vind ik die kleur legergroen afschuwelijk maar ook de zweetvoeten die je onvermijdelijk krijgt vond ik een ramp. Tot mijn vreugde zie ik de laatste jaren dat ook de markt van de rubberlaars aan grote verandering onderhevig is. Zeer trendy en hip zijn bijvoorbeeld deze vrolijke regenlaarsjes die zich in allerlei leuke kleuren voordoen en die je zelfs onder een rok kunt dragen. Ik wil er mijn Dubarry's nog niet voor inleveren maar ik moet toegeven, dit is wel leuk!
Je zult wel denken: wat is dit in godsnaam? Het ding heet Easy en doet zich voor in een donkerrode kartonnen doos waarin het is ingebed in een met zwart 'velours' bekleedde bodem. Chique de friemel dus. Het is een driedelige set: een capsulesnijder (rechtsboven), een extra spiraal (rechts) en de kurkentrekker zelf.
Het is een echt een handig ding: je klemt hem om de fles, duwt de hendel omlaag en voila... de spiraal boort zich in de kurk. Nu de hendel nog omhoog en 'plop' de kurk floept er moeiteloos uit. Als je dan de hendel weer samenknijpt dan verwijder je de kurk van de spiraal. Te handig om waar te zijn en een oplossing voor alle mensen zoals ik die het altijd aan de stok hebben met de gemiddelde kurkentrekker. De Easy is verkrijgbaar bij Gall & Gall maar je moet er het pittige prijsje (zo'n 25 euro) wel voor over hebben.
Hier is dan de uitslag van het blogje over favoriete songteksten. Was het een succes en voor herhaling vatbaar? 22 reacties is best aardig maar voor veel mensen was het toch te moeilijk. Drie mensen die iets geraden hebben en anderen die er alleen maar gefrustreerd over zijn. Ik had wel verwacht verwacht dat met name LadyBass ook iets zou raden, maar juist zij is nieuwsgierig naar de uitslag
Hier komt ie dan:
Nummer 1: Mijn favoriete U2 nummer van Achtung Baby 'so Cruel'
Nr. 2, Geraden door Sab: Prince met 'Raspberry Baret' Verder ook een erg leuke tekst.
Nr. 3, Geraden door Han: Moby met 'Porcelain'
Nr. 4, Een favo van Mieke en mij: Van Morisson met 'Tupelo Honey'
Nr. 5, Geraden door Mieke: Leonard Cohen met het indrukwekkende 'I'm Your Man'
Nr. 6, Wederom L. Cohen met zijn verhalende tekst 'Famous Blue Raincoat', ook mooi uitgevoerd door Jeniffer Warnes by the way.
Nr. 7, Morrissey met zijn voormalige groep The Smiths met 'There is a Light That Never Goes Out'
Nr. 8, Misschien wel de moeilijkste: Mercury Rev met 'Goddess on a Highway'
hier als MP3-tje te beluisteren.
Nr. 9, De klassieker 'What a Good Year for the Roses' vooral bekend door Elvis Costello.
Tot slot nog een handige link voor Lyrics:
LyricsFreak.com
Het is rood, heel erg rood in de opgeknapte collegezalen. Kennelijk heeft er iemand bedacht dat alles aan moet worden gedaan om studenten te verhinderen in slaap te vallen. Hoewel, zoveel rood doet zo zeer aan je ogen dat je geneigd bent om ze dicht te doen. Ook bureau en catheder voor de docent zijn knalrood. Alleen het whiteboard is nog traditioneel wit.
Rood is krachtige en hartstochtelijke kleur, zegt de kleurenleer, en voor meer warmte verft u een kamer compleet rood. Ook als u een intieme, uitnodigende sfeer aan een kamer wil geven, gebruikt u het best rood. Mmm, wat zou de interieurdecorateurs van de UU voor ogen hebben gestaan toen ze onze collegezalen rood maakten?
In Leersum, op de Utrechtse heuvelrug, heeft men de schaapjes op het droge en dat is te zien aan deze rotonde. Daar is als decoratie (of misschien als kunstwerk, wie zal het zeggen) een kudde schapen van keien en metaal neergezet. Het is een grappig gezicht en ook de dronken automobilist kijkt wel uit: zo'n schaap is sterker dan de gemiddelde autobumper. Klik op de fotootjes om ze groter te zien.
Hoewel het mooi weer was en nog maar half september was het terras gisteren dicht. Mmm terwijl ik dat schrijf denk ik: hoe zeg je dat eigenlijk bij een terras? Kan een terras dicht zijn? Maar in ieder geval is zeker dat deze parasol prachtig kleurt bij de helblauwe lucht (klik voor vergroting)!
Zondag was het zulk mooi weer dat we er toch wel even uit wilden. Het was al vrij laat toen we besloten op pad te gaan dus dan maar met de auto. We kwamen terecht in Wijk bij Duurstede, een prachtig plaatsje, leuk om rond te kuieren en ook leuk om te fotograferen. We hadden allebei een polarisatiefilter meegenomen en op het bijgaande plaatje zie je wat zo'n filter kan doen.
Er is sprake van twee foto's, ongeveer vanaf hetzelfde punt van hetzelfde schilderij in een etalage van een galerie, die elkaar afwisselen. Het verschil tussen de foto's is dat er aan het polarisatiefilter is gedraaid waardoor de schittering in de etalageruit voor een groot deel verdwijnt. Bij de ene foto zie je overduidelijk het schilderij en nog wel een klein beetje de weerspiegeling van de huizen aan de overkant. Bij de andere foto verdwijnt het schilderij nagenoeg en krijgt de reflectie van de overkant van de straat de overhand.
In zijn algemeenheid is een polarsiatiefilter goed te gebruiken om meer contrast te verkrijgen, zoals een meer blauwe lucht - vooral op ca. 90° van de zon, met name bij lagere zonnestand -, en spiegelingen van water of ramen op te heffen. Ook het groen van bladeren wordt intenser (doordat schitteringen worden opgeheven) en heïgheid in de lucht kan worden verminderd). Over het gebruik van een polarisatiefilter voor weerfotografie
hier een leuk linkje.
Wat me al een tijdje een leuk thema lijkt voor een logje is het raden van songteksten. Ik weet niet wie dat meer heeft maar soms vind ik bepaalde regels zo bijzonder of interessant dat ze tijden lang blijven hangen. Een beetje voor de muziekliefhebbers onder ons dus die ook nog de teksten volgen. Maar laten we eens proberen met een paar korte passages en kijken wie die kan raden. Sommigen relatief gemakkelijk andere vrij moeilijk:
1/ Ierse groep
The men who love you, you hate the most
They pass through you like a ghost
They look for you but your spirit is in the air
Baby...you're nowhere
2/ Amerikaanse artiest:
Seems that I was busy doing something close to nothing
But different than the day before
3/ Amerikaanse artiest
In my dreams I'm dying all the time
As I wake it's kaleidoscopic mind
I never meant to hurt you
I never meant to lie
4/ Ierse zanger
You can take all the tea in china
Put it in a big brown bag for me
Sail right around the seven oceans
Drop it straight into the deep blue sea
5/ Amerikaanse zanger
If you want a boxer
I will step into the ring for you
And if you want a doctor
I'll examine every inch of you
6/ Van dezelfde als /5
I hear that you're building your little house deep in the desert
You're living for nothing now, I hope you're keeping some kind of record.
7/ Engelse groep:
And if a ten-ton truck
Kills the both of us
To die by your side
Well, the pleasure - the privilege is mine
8/ Amerikaanse groep:
when I see your eyes arrive
they explode like two bugs on glass.
9/ Diverse artiesten:
Or the lip-print on a half-filled cup of coffee that you poured and didn't drink
But at least you thought you wanted it, that's so much more than I can say
For me
Uitslag wordt later bekend gemaakt
Ik vond het nogal vroeg in het jaar voor paddestoelen maar het schijnt dat vanaf half augustus het paddestoelenseizoen officieel is begonnen. Deze paddestoelen waren dus maar een klein beetje prematuur. Hans maakte deze foto namelijk op 1 augustus j.l. al bij Kasteel de Haar met mijn fototoestel. Mijn camera heeft zo'n vertelbaar schermpje dus is voor dingen die zich op de grond bevinden; echt veeeeeel handiger dan die van Hans. De eer van de foto komt hem dus toe (klik voor vergroting)!
Ik had eerst het hele varia-archief in 1 keer gepost. Dat lijkt toch een beetje te veel van het goede voor Pivot. Daarom nu maar in twee delen. Hier is het tweede deel tot 1 juni van dit jaar.
Lees meer...
Vandaag posten we de archieven onder de titel Varia. Dat zijn er heel wat. Ik ben er een groot deel van de avond mee bezig geweest maar het is wel heel erg leuk om alles weer tegen te komen. Ik heb met plezier veel van onze oude logjes gelezen. Ik hoop dat jullie er ook van genieten! En het kan natuurlijk zijn dat er een plaatje ontbreekt (komt van de hack) of dat er wat rare opmaakfouten in zitten. Bij voorbaat onze excuses. Gewoon over heen lezen, dat is mijn advies!
Lees meer...
We zijn gisteren wezen tennissen. Het plan sluimerde al langer (in het kader van het sportproject) maar in een opwelling kwam het er ineens gisteren van. Het was mooi weer dus wij de tennisrackets opgediept, wat ballen bij gekocht en naar de tennisbaan.
Je kon merken dat we het allebei een tijdje niet gedaan hadden. De eerste ballen gingen alle kanten op maar daarna kwamen er soms toch veelbelovende fore- en backhands uit en hadden we zowaar een paar leuke series, zij het dat ze nog niet zo lang waren. Ook het serveren zat nog ergens diep weggestopt in het spiergeheugen en dook af en toe even op. Na een uurtje waren we geheel afgeserveerd maar hadden we wel het idee dat deze eerste keer een belofte inhield voor leuk tennisspel in de toekomst.
Nu, een paar uur later, zijn we allebei zo stijf als wat. Zelfs de warme douche kon daar niks aan verbeteren. Kennelijk toch wat te hard van stapel gelopen en in ons enthousiasme de slechte conditie eventjes over het hoofd gezien. En ja, we zijn ook geen 20 meer natuurlijk (ha ha). Ik ben benieuwd hoe we er morgen aan toe zijn. In ieder geval hebben zowel Hans als ik de smaak te pakken van het tennissen.
Het is wel geen bloesem maar ik heb besloten
deze bloem (klik voor vergroting) in te zenden voor Photo Friday. Ik vergat nog te vermelden dat ik hem kort geleden maakte tijdens ons bezoekje aan Burgers Zoo.
Blossom is de challenge van deze week bij Photo Friday. Ik heb vier foto's die in aanmerking komen voor inzending bij deze challenge. Zouden jullie me kunnen helpen kiezen? Ze staan in de fotogalerie in het album van Photo Friday (klik op het plaatje hier boven) en ik zet ze even op een rijtje:
- is geen bloesem maar een knop en de foto is kort geleden gemaakt hier achter in de tuin
- dat geldt ook voor deze foto die ik in het voorjaar maakte bij het tuincentrum in Leusden
- is bloesem gemaakt in het voorjaar in een hofje in Brugge
- is bloesem gemaakt in het voorjaar op de meent in Cothen
Je kunt op iedere foto stemmen door er op te klikken voor vergroting en dan een keuze te maken uit het aantal sterretejes onderaan. Geef aan ieder van de vier foto's een beoordeling en eventueel commentaar. Ik kies dan donderdag de 16e welke foto ik zal insturen voor de challenge aan de hand van de stemmen, het commentaar en ook mijn eigen voorkeur natuurlijk.
Update
Ik heb blossom nr 3 (de witte) toch maar meteen ingezonden naar PF. De reacties waren zo eensgezind en bovendien bleek dat de toestand met de vier keuzes de volgorde in mijn albumpjes zo overhoop had gegooid dat nu bloesem nr 2 te zien was bij de inzending van vorige week waar de zeepbel moest staan. Kortom even wat organisatorische handelingen waren nodig. Maar... meer foto's zijn natuurlijk nog steeds te zien in onze fotobibliotheek zie tweede link onder archieven.
Vandaag precies 22 jaar geleden lagen ze samen op de grond toen mijn vader thuis kwam, de hond en mijn moeder. De hond waakte over haar en zij was dood. Het is al heel wat jaren geleden maar ik denk nog vaak aan haar, aan hoe zij iets zou vinden en wat zij zou zeggen of doen.
Mijn moeder was een moderne vrouw die altijd op zoek was naar nieuwe dingen en dat ook zelf graag probeerde, in veel dingen haar tijd vooruit of één van de eersten. Toen De Pil kwam was zij één van de eersten in Nederland die dat koos voor anti-conceptie. In haar gezin werd de paprika gegeten voordat die in de supermarkt verkrijgbaar was en zij introduceerde de kiwi aan al haar vrienden en kennissen die dachten dat ze komkommertaart voorgeschoteld kregen.
Ze had humor, daadkracht, intelligentie, doorzettingsvermogen maar ook niet altijd gemakkelijk voor zichzelf of anderen en niet uitgerust met overdosis geduld. Ik lijk wel een beetje op mijn moeder. Ze was handig en maakte de mooiste creaties aan kleding voor zichzelf en haar drie dochters. Ze had graag gestudeerd of een leuk vak geleerd maar dat was niet zo voor de hand liggend voor een meisje toen zij opgroeide. Ze vond het dan ook van groot belang dat haar drie dochters gingen studeren ook al zei iedereen dat dat zonde was omdat die meiden toch zouden trouwen.
Ze had een brede interesse en las veel over allerlei onderwerpen. Spiritualiteit en bijzondere verschijnselen in de natuur hadden haar speciale belangstelling. Ze hield van mensen maar kon ook heel uitgesproken zijn als ze iemand niet zag zitten. Als ze van je hield dan ging ze voor je door het vuur. Op de foto (klik voor vergroting) staat ze met de liefde van haar leven: mijn vader.
Het onderwerp van de
Dingen op Donderdag is dit keer iets uit Grootmoeders Tijd. Dat is een onderwerp dat mij wel aanspreekt vooral omdat ik iets moois heb van mijn oma. Op de foto zie je het kerkboek van mijn oma van mijn vader kant. Ze kreeg het toen ze lidmaat werd van de kerk dus in 1913. Het is nu 91 jaar oud. Voorin staat geschreven:
Joha Herma Weegereef
Geboren 5 Mrt 1894
Lidmaat geworden
16 Maart 1913 Die a-tjes achter Joh en Herm zijn klein en superscript maar ik weet niet hoe ik dat moet doen in deze tekst. Als je op de foto klikt kun je het zien en het staat voor Johanna Hermiena. In het kerkboek het Nieuwe Testament in de versie van 1881, het Boek der Psalmen en Gezangen en achterin de Catechismus. Zolang als ik mij herinner ging mijn oma met dit kerkboek naar de (Nederlands Hervormde) kerk. Aan nieuwere versie van het woord en het gezang deed ze niet. Ik was vroeger als kind altijd gebiologeerd door dat zilveren slotje dat iets geheimzinnigs toevoegde aan dit kerkboekje, iets dat mij deed denken aan mijn eigen dagboek met slotje.
Dit is naast een mooi oud kerkboek ook een prachtige herinnering aan mijn oma.
Vandaag is mijn dochter Amanda jarig (klik foto voor vergroting). Haar twaalfjarige status leek een eeuw te duren en dan nu eindelijk (voor haar) 13! Ik ben trots op haar. Het is een grappige maar ook verstandige vrolijke meid, die veel vriendinnen en ook een paar vriendjes heeft. Ze is gek op dieren maar vooral op paarden en haar hond Linda. Ik geniet er enorm van als ik haar piano hoor spelen. Als ze bij mij is duikt ze gelijk achter mijn Mac waarop ze haar eigen user account heeft en werkt het rijtje Mail, MSN messenger, muziek en foto's af. Voor haar verjaardag heb ik haar naast een DVD van Britney een eigen internet domein gegeven en een plekje op mijn server voor haar weblog, mail en andere activiteiten. Dat was niet zo moeilijk omdat ik registratie van internetdomeinen zelf verzorg. Het is de vraag of ze haar weblog regelmatig zal onderhouden, maar misschien helpt het als ze wat
felicitaties krijgt
Pas at ik ergens met vriend P. Hij zou betalen en gebruikte daarvoor zijn creditcard. Het meisje dat ons bediende kwam terug met rekening, creditcard en het creditcardbonnetje dat door P. moest worden getekend. Het bonnetje had kennelijk een beetje klem gezeten in de printer en het bedrag was niet meer te lezen in de vlek die daardoor was ontstaan. P. wilde een nieuw bonnetje omdat hij er niet veel voor voelde iets te tekenen waar geen bedrag op leesbaar was. Dat kan niet, zei het meisje.
Dan maar even naar de bedrijfsleider die ons wist te vertellen dat de creditcardbetaling al gedaan was op het moment dat het bonnetje was geprint. Een tweede bonnetje wensen zou P. derhalve op kosten jagen. En die handtekening dan, vroeg P. Oh, dat is een formaliteit, zei de man, dat betekent niks. Ik zei dat P. dan met een gerust hart de handtekening achterwege zou kunnen laten op het vermorzelde bonnetje. Als de bedrijfsleider gelijk zou hebben, zou hij gewoon zijn geld krijgen ook zonder P.'s handtekening.
Oeps, zag je de man denken, dit gaat niet goed. Ik maakte mij net op voor een debat met de bedrijfsleider over de kwestie toen P. mij er op wees dat onze film over vijf minuten zou beginnen. P. zette alsnog zijn handtekening en we gingen filmwaarts. Maar het zette mij wel aan het denken. Hoe zit dat nou met zo'n creditcard?
Daar groeit een oerwoud van kantoorkolossen, de één nog groter, mooier en glimmender dan de ander.
Ik was er zelf al weer een paar vergeten, van de films die we eerder dit jaar zagen. Leuk om die filmverslagen nog eens terug te lezen. Allerlei dingen die mij toen raakten komen weer boven. Zoals ik eerder deze week al schreef komen er weer wat interessante films in de bioscoop de komende periode dus daar valt weer volop van te genieten.
Lees meer...
De vraag die mij - door externe factoren getriggerd - op dit moment bezig houdt is:'waarom log je eigenlijk?. Voor mij geldt dat ik een weblog bijhoud om de dingen die ik leuk of interessant vind te delen met anderen die ik ken en die ik niet ken. Maar ook wel, merk ik nu ik het archief van onze oude weblog stukje voor beetje aan het verwerken ben, om zelf vast te houden wat ik allemaal meemaak. Het gaat allemaal zo snel en er is zoveel mee te maken en te beleven dat ik de behoefte voel om dingen vast te leggen, momenten te markeren. Dat niet in de vergetelheid raken is bijvoorbeeld ook de achtergrond van de rubriek In Memoriam die ik een paar dagen geleden ophaalde uit het archief.
Lees meer...
Ik zat vanmiddag tussen twee colleges op het terras op het Janskerkhof. Naast mij aan een tafeltje drie meisjes van rond de twintig jaar. Het ene meisje was voortdurend aan de telefoon. Ze besprak wat ze zaterdag nou moest doen.
Zaterdag is er een begrafenis van de zus van haar moeder waar ze eigenlijk wel graag naar toe wil. Zaterdag is er ook een feest van de grootouders van haar vaders kant waar op haar wordt gerekend. De begrafenis is twee uur met de trein verwijderd van het feest. Ze telefoneerde over het onderwerp met haar vader die vond dat ze op tijd op het feest van haar grootouders moest zijn. Als ze zo laat zou komen dan had het geen zin meer. Daarna belde ze haar moeder. Die was teleurgesteld dat ze al zo snel weer weg zou moeten van de begrafenis. Daarna belde ze haar vriendje en haar zus. Tegen hen vertelde ze wat de reacties waren van haar vader en haar moeder.
Lees meer...
Bij
Sabdesigns las ik over Skype, een chatprogramma voor Linux, Windows, Pocket PC en Mac. Bijzonder van Skype is dat je perfect kunt 'telefoneren' via dit programma en met prima audiokwaliteit. Wij Macgebruikers kunnen dat onderling natuurlijk al lang met iChat AV (ook met video) maar nu kan het gelukkig ook met Windowsgebruikers. Hans en ik hebben het gisteren even uitgeprobeerd en het gaat fantastisch. Het geluid is helder en zonder ruis. Ik hoop dat mijn vrienden- en kennissenkring snel overschakelt op Skype want dan kan KPN wel naar zijn centjes fluiten. Klik
hier voor meer informatie en om het programma te downloaden.
Zo ik ben van start gegaan met mijn project om wat gezonder te gaan leven en vanmorgen voor het eerst in lange tijd weer naar de sportschool geweest. Ongeveer anderhalf jaar geleden ging ik met regelmaat. Sindsdien zijn er maanden verstreken zonder dat het 'er van kwam'. Ook het werk nam mij dermate in beslag dat regelmatig naar de sportschool gaan er niet zo vanzelfsprekend meer in zat. Gevolg: conditie daalt en gewicht stijgt. Allebei ongewenst.
Lees meer...
Nog een stukje archief dat we weer opgedoken hebben. Over boeken schreven wij op onze oude weblog in onderstaande logjes. De laatste tijd ben ik weer lekker aan het lezen dus de kans dat er binnenkort nog wel wat logjes bij komen over boeken is redelijk groot.
Lees meer...
Gelukkig het filmaanbod lijkt weer wat interessanter te worden. Ik kreeg gisteren de nieuwe Preview binnen en al bladerend viel mijn oog op de drie films waarvan ik denk dat ze de moeite waard zijn.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind met o.a. Jim Carrey en Kate Winslet is de eerste (zie foto). Preview schrijft: â??Gelukkig, ze bestaan nog! Intelligente en originele films waarover je lang kunt nadenken. Dit is er zo een.â?? Eternal Sunshine of the Spotless Mind draait vanaf 16 september in de bioscoop.
Before Sunset met Ethan Hawke en Julie Delpy is een vervolg op Before Sunrise (1995). Preview: â??Wie heeft genoten van Lost in Translation mag deze film niet missenâ??. Draait vanaf 23 september in de bioscoop dus heb ik gelukkig nog even de tijd om Before Sunrise op DVD te kijken.
Gegen die Wand over de cultuurbotsing van tweede-generatie Turken in Duitsland. Preview: â??Heftig, ontnuchterend maar ook intens mooi. Een film met de impact van een frontale botsing.â?? Draait nu al.
Wie heeft er nog meer tips of aanbevelingen voor films? Of misschien heb je al wat te vertellen over de films die ik noem.
Wij schreven op onze vorige weblog logjes In Memoriam. Hier zijn ze gebundeld. Mensen die we wilden herdenken en waarvan we vonden dat ze niet vergeten moesten worden.
Lees meer...
Komende week beginnen de colleges weer (voor degenen die het nog niet weten: ik studeer naast mijn werk in de avonduren rechten). Gelukkig heb ik maar twee avonden van 18-20 uur werkgroepen dus dat valt nog wel mee. De bijbehorende hoorcolleges laat ik aan mij voorbij gaan. Wel een hele sloot tentamens voor de boeg. Reden is dat er voor ons â?? (oude) doctoraalstudenten â?? geen onderwijs meer is. We kunnen dus kiezen: of mastervakken volgen met alle bijbehorende verplichtingen of oud-doctoraal tentamens doen die nog wel worden gehouden. Ik heb voor de meeste vakken het laatste gekozen. Vorig collegejaar heb ik al wat onderwijs extra gevolgd voor vakken waarvan ik meteen al wist dat ik er op dat moment geen tentamen in zou doen. â??t Wordt dus toch wel hard werken dus komend semester. Op de foto de lockers in de juridische bibliotheek waar ik komende maanden heel wat uurtjes zal doorbrengen.
klik foto voor vergroting
Gisterenavond wederom naar Close Act geweest (zie ook het
archief van 28 augustus). Ditmaal in Hengelo met mijn dochter. Het was weer een spektakel met als achtergrond de neonreklames van het marktplein. De fotografen struikelden letterlijk over elkaars camera's. De man links op de foto (klik foto) liep steeds hinderlijk voor mijn voeten, maar dat zal hij ook wel van mij gevonden hebben. Wel werd hij als enige door een van de vuurmannen letterlijk aan de kant geveegd. Het leverde voor mij in ieder geval weer aanvullende geslaagde foto's op en na afloop wandelden we ondanks het 'hoogteverschil' nog even met witte godin Caroline mee, die mij wist te herinneren van het vorige logje en daar ook op reageerde. Ze stelde me nog aan een paar collega's voor. Ze wist me te vertellen dat het volgende optreden in China is. Het was duidelijk te merken dat ze daar met veel plezier naar uitkijken.
Foto: Hans Speekenbrink
Vanmorgen vroeg overleed Bram Vermeulen in Italië waar hij op vakantie was. Hij was nog maar 57 jaar. Ik herinner me Bram Vermeulen nog heel goed van Neerlands Hoop, het duo dat hij vanaf 1968 vormde met Freek de Jonge. Ik vond het fantastisch wat die twee deden en had al hun platen die ik grijs draaide. Toen hij later alleen verder ging maakte hij veel indruk op mij met zijn liedjes en prachtige teksten. Ik wilde nog naar zijn programma Zonder Titel dat volgens de aankondiging 'begint bij het kind zijn en verder gaat met de onzekerheden van volwassenen en eindigt bij de dood, het onvermijdelijke einde.' Ik ben te laat.
Dit is de foto die Hans instuurde voor de challenge Simplicity deze week van Photo Friday. Trouwe lezers van onze weblog herkennen de man waar Hans al een paar keer over schreef: de ballonnenman. Kijk
hier voor meer foto's uit het album van Hans.
Mijn invalshoek voor het thema was een heel andere. Ik zocht naar eenvoud in de vorm. Door mijn fotobibliotheek browsend vond ik een stuk of acht foto's die wel in aanmerking kwamen voor inzending in het kader van 'Simplicity'. Ik heb even op mij in laten werken en koos uiteindelijk de foto hieronder van een zeepbel gemaakt tijdens Oerol op Terschelling afgelopen jaar. Kijk
hier voor meer foto's in mijn album. De Photo Friday site vind je
hier en als je daar dan toch bent vergeet dan niet te stemmen voor
Modern, de challenge van afgelopen week.
Bij Hans in de straat staat altijd een enorme zwarte Dodge pickup. Matzwart ziet hij er uit en stoer zoals hoort voor zo'n auto. En voorop de auto zit dit ornament of hoe heet zoiets ook al weer bij auto's. Ik vond het zo mooi dat ik er maar gauw een foto van heb gemaakt. Klik even, dan wordt het plaatje groter.
Van de week op de modeshow was ik vooral gefascineerd door de accessoires die werden getoond. Ik ben altijd al gek geweest op hoedjes en sjaals maar ook sieraden vind ik prachtig. En ik heb van zowel hoedjes als sjaals een ruime collectie in allerlei kleuren bijpassend bij jassen en outfits. Trouwens ik heb voor in de auto (want cabriolet) een aparte collectie hoeden en petten waaronder een aantal bijzondere exemplaren zoals een kartonnen 'eikeltjeshoed' en een roze cowboyhoed. Maar daarover misschien nog eens een andere keer. Nu wil ik het hebben over sieraden.
Ik liet eerder al de collectie horloges met brede band zien maar er is meer moois. Wat dacht je bijvoorbeeld van deze oorbellen! Het zijn volgens de eigenares enige exemplaren die je per stuk koopt (dus niet als paar) en ze zijn van een zweeds designer. Ook het sieraad boven in haar oor vind ik heel bijzonder. Ze droeg trouwens n haar andere oor eveneens een hele aparte zilveren sculptuur. Strak en barok tegelijk was het. Ik vond het haar prachtig staan maar je moet er wel lef voor hebben.
Geinspireerd door
VanMan die een oud beestje tentoonstelde op zijn weblog heb ik ook even mijn oude
Epson PX-8 uit de mottenballen gehaald voor de foto. Dit was mijn eerste laptop ooit, zo'n twintig jaar geleden. Het besturingssysteem was CP/M en de machine liep op batterijen die het ongeveer een uurtje uithielden, wat toen heel lang was. Achterin zaten ROM-metjes waarop de programma's stonden en er was plaats voor twee van die dingen. Je kon de ROM-metjes verwisselen en op die manier in plaats van een tekstverwerker (WordStar) een rekenprogramma in de computer stoppen. Het opslaan van bestanden deden we op kleine cassettebandjes. De set werd gecompleteerd met een modem (dat moet nog ergens zijn maar kon ik zo gauw niet vinden), een soort langgerekt ding met twee zwarte rubberen nappen er op. In die nappen moesten hoorn en spreekgedeelte van de telefoon gedrukt worden die daarin werden vastgezogen. Het was een akoestisch modem dus de ongehinderde transmissie van het geluid was cruciaal. En het werkte! Niet snel, maar het werkte. En wij vonden onszelf toen zeer geavanceerd als wij met onze laptopjes in de trein zaten te werken met dat opklapbare schermpje. En dat waren we ook volgens mij.
Stel je voor dat je als DJ eens mag grasduinen in de archieven van Blue Note om daaruit je favoriete mix van nummers te selecteren en die selectie vervolgens uitgebracht te zien als dubbel CD. Dat overkwam DJ Maestro, geboren als Martijn Barkhuis uit Amsterdam. Het werd een ware rage. Ik kocht mijn eerste 'blauwe' versie vorig jaar in een vliegtuig. en niet lang geleden kwam de derde 'gele' versie uit. Uiteraard gaat de 'Trip' ook op tournee langs de verschillende clubs in Nederland. De verschillende kleuren hebben hun eigen thema. Blauw bevat 'funky, intoxinating beats en soothing sexy tunes'. Rood heeft als thema Zon met titels waarin sunshine, sunset en sunrise voorkomen. De derde gele dubbelaar heeft als thema Goin' Down, 'Gettin' Up, en bevat zeer dansbare muziek. Voor degenen die het nog niet weten Blue Note is een Jazz Label sinds 1939 en gaat nog steeds goed met zijn tijd mee met successen als Norah Jones, Diana Reeves en onlangs nog onze eigen Trijntje (Oosterhuis). De Trip toevoeging is voor zover ik weet een Nederlands concept en heeft een eigen Nederlandse site
Bluenotetrip.nl waar je meteen verrast wordt door een jukebox die meteen begint te spelen.
Mijn moeder maakte poppen en schonk die aan mensen waar ze om gaf en van wie ze hield. Toen ze overleed hoefden we ook alleen maar te kijken wie er van haar een pop had gekregen om te bepalen wie bij de beperkte kring hoorden die ze bij haar crematie wilde. Toen mijn vader hertrouwde kregen mijn twee zusjes en ik de poppen die er nog in ons ouderlijk huis stonden. Mijn vader nam er drie mee naar zijn nieuwe huis. Toen hij overleed gingen kwamen ook die drie poppen naar ons toe.
Mijn moeders poppen hebben altijd een mooi plaatsje in mijn huis gehad. Eerst in de kamer en daarna boven in de slaapkamer. Een dierbare herinnering aan haar en de liefde waarin ze ze aan ons gaf. Op mijn laatste verjaardag bracht mijn zwager de poppen mee van mijn zusje die een aantal jaren geleden verongelukte. Hij en zijn vriendin zijn het huis aan het verbouwen en hij had er geen plek meer voor. Weer drie poppen er bij.
Mijn leven gaat ondertussen ook door en mijn huis verandert mee. Voor de poppen heb ik geen goede plaats meer. Ik heb ze nu allemaal in een doos gedaan, het deksel gaat er op en de doos gaat naar zolder. Weg doe ik die poppen nooit. Ze vertegenwoordigen voor mij zoveel dat te maken heeft met vroeger, met veiligheid, geborgenheid en onbezorgdheid. Maar ik wil ze wel graag vastleggen in het
Museum van de Herinnering dat ik ontdekte bij
Downer.
Heb je ook iets dat je wilt vastleggen in het Museum van de Herinnering maak dan een foto en help het museum te vullen met mooie herinneringen.
Vanmorgen kreeg ik een SMS-je met de volgende tekst:
Sorry Mieke, MMS-en werkte niet. Maar ja, je zag wss wel al op internet. In het echt is ie helemaal adembenemend. Het SMS-je bereikte mij tijdens een bespreking en was afkomstig van een nummer dat in ieder geval niet in mijn telefoon opgeslagen is. Er stond geen afzender onder. VAN WIE is in hemelsnaam dat bericht en WAAR GAAT HET OVER?
Ik kon mijn aandacht even niet bij de bespreking houden, zo afgeleid was ik door dit vraagstuk. Op een bepaald moment ging mijn gesprekspartner even naar het toilet en bladerde ik even door de krant en toen viel er een kwartje. Daar las ik een stukje over de nieuwe iMac G5 die geïntroduceerd is op de MacWorld in Parijs. Dat was het, natuurlijk! Het SMS-je was een bericht van òf Vampire òf Jagueromac die zoals beloofd terugrapporteren over de aangekondigde primeur van de iMac G5. Snel naar de site van Apple dus en daar kunnen we hem bekijken in een
QT-VR filmpje en op een
infopagina. Maar 'adembenemend', dat wil ik wel snel irl bekijken! En nog nieuwsgieriger ben ik naar wanneer hij leverbaar is want Apple kan de normale G5 op dit moment niet tot nauwelijks leveren.
Ik schreef niet zo lang geleden een logje over 'plassen als een kerel'. Het onderwerp plassen blijkt populair bij webloggers. Bij
VanMan zag ik dit bordje dat mannen gebiedt zittend ipv staand te plassen. Ik wil ook zo'n bordje in mijn WC thuis! In mijn omgeving zijn (gelukkig) wel mannen die al zittend plassen. Zeker bij mij thuis vind ik dat erg prettig omdat ik daar zelf ook de WC moet schoonmaken. Het is ook wel zo hygiënisch trouwens. Bovendien heb je dan niet dat gedoe met die bril. Maar er zijn ook mannen die er niet aan denken om zittend te gaan plassen. Dat is ver beneden hun (macho)stand. Hieronder een kleine enquête: klik om je stem uit te brengen en vertel in de reacties hoe jij er over denkt of wat jouw omgeving gewend is op dit punt.
Door diverse oorzaken zoals serverproblemen, hacken, verhuizing en omkatten zijn onze archieven nogal aangetast. Ze zijn alleen voor onszelf nog met veel moeite te vinden of te reconstrueren. Vandaar dat we ze zo nu en dan per categorie terug zullen plaatsen. Vandaag de eerste verzamelpost over het thema muziek. Omdat het nogal lang is om hier te posten is de verzameling aan te klikken via onderstaande link. Aan de opmaak (grote witruimtes) wordt nog verder gewerkt.
Lees meer...
Gisterenavond ging ik naar de modeshow van
Top Tot Teen in Driebergen. Top Tot Teen showt de collecties altijd op 'kleurtype' dus winter-, lente-, zomer- en herfsttype en zo is ook de winkel ingedeeld. De klanten kunnen trouwens ook een kleur- of styleanalyse laten doen daar. De modellen zijn klanten die het leuk vinden om een keertje voor andere klanten de nieuwe mode te showen. Op dit
filmpje een impressie van hoe dat er uit ziet.
Trend deze winter is de wat meer elegante lijn. Vrouwelijke getailleerde modellen en soepel vallende stoffen zien we bij alle kleurtypen terug. Het appeltjesgroen en oranje is er nog steeds voor de lente- en herfsttypes en voor de zomer zien we lichtblauw en roze kleding gecombineerd met grijs en bordeaux. Voor de winter natuurlijk zwart en wit maar ook paars en fuchsia. Leuke accessoires waren er ook te zien. Prachtige sjaals en ook veel hoofddeksels deze winter zoals de baret die weer helemaal terug is. Op de foto metalen horloges (zonder nikkel) met superbrede band die in alle kleuren verkrijgbaar zijn voor rond de 20 euro.
Toen ik gisterenavond thuiskwam werd de straat verlicht door het schijnsel van de maan die fel aan de nachtelijke hemel stond. Al duizenden jaren inspireren de mythische oerkrachten van de maan de mensheid. Bij de meeste mensen heeft volgens de overlevering deze invloed de sterkste uitwerking tijdens volle maan. Haar sterke invloed op de natuur en alle levende wezens is onomstreden...
Ik kon het niet laten en haalde mijn statief om deze prachige volle maan met de omringende wolkenzweem even te fotograferen (klik voor grotere foto).
He he, eindelijk is het dan gelukt om een fotogalerie te maken in Coppermine. We hebben er eerst een hele tijd mee getobt maar nu is hij er dan en ook al deels gevuld. Er zijn drie hoofdafdelingen:
Miwian Actueel, daarin laten we foto's zien van evenementen die we onlangs bezochten zoals recent Malaya en de Uitmarkt. Verder heeft
Hans een eigen fotoalbum met een aantal categoriën en natuurlijk is er ook nog een fotoalbum van
mij. Neem er eens een kijkje, geef je beoordelingen aan de foto's die je ziet of laat commentaar achter. We vinden het altijd leuk om feedback te krijgen.
En natuurlijk is er ook een algemeen linkje naar de Miwian Foto Galerie in de rechterkolom bij het hoofdstuk foto's.
Stel je voor: je loopt de olympisch marathon in Athene. Stel je voor: je ligt vijf kilometer voor de finish op kop en je hebt veertig seconden voorsprong op de concurrentie. Stel je voor: je wordt dan ineens gegrepen door een man in een rode kilt die je met een krachtige duw tegen het dranghek duwt. Wat gebeurt er dan met je?
Vanderlei de Lima uit Brazilië vervolgde zijn weg en liep dapper door. Hij was echter helemaal uit zijn concentratie en werd een kilometer later ingehaald door twee andere atleten die goud en zilver zouden winnen. Het grootste onthaal van het publiek in het stadion kreeg deze De Lima die tegelijk lachend en huilend over de finish kwam en brons won. Het IOC reikte hem later op de avond de Pierre de Coubertin-medaille uit voor 'buitengewone demonstratie van fair-play en olympische waarden'. Hij zal zeker de geschiedenis ingaan als de held van de olympische marathon 2004.
Eerder schreven we op deze weblog over de heerlijk schone
WC's op de Parade. Deze vorm van 'eventmarketing' zie je steeds meer om je heen. Zaterdag op de Uitmarkt in Amsterdam zagen we de schoonmaakploeg van Brandbier aan het werk met op hun overall de slogan 'brandschoon'. Goed gevonden. E�©n van de grote ergernissen op festivals is de rotzooi die zich in de loop van het festival opstapelt op de grond en tafels/stoelen die steeds plakkeriger worden. Overigens werden de toiletten waar ik naar toe ging op de Uitmarkt volgens mij particulier gedreven door een echtpaar dat met Amsterdamse gemoedelijkheid de thema's orde en netheid een nieuwe betekenis gaven in de twee toiletwagens.
Bij de iPod zijn allerlei accessoires verkrijgbaar. Je kunt het eigenlijk zo gek niet bedenken of het is er wel. Maar dit reissetje is wel een erg goede koop. In het pakket bevinden zich vier gadgets:
1. een mediareader waarmee je van Compact Flash, Smart Media, Secure Digital, Memory Stick en Multi Media Card foto's op je iPod kunt opslaan - prijs 139 euro
2. een dictafoon om het geluid van de branding, die leuke muziek of een gesprek op te nemen - prijs 49 euro
3. een reservebatterijpack waarmee de iPod kan werken op penlite batterijen - prijs 65 euro
4. een leren hoes voor de iPod - prijs 19 euro
Hiermee ben je op reis van alle markten thuis ook als je geen Powerbook of laptop bij je hebt of als er geen stroom is. De reisset is te koop voor 140 euro bij de
Apple Store.
Close Act is een Nederlands theatergezelschap dat over onze beperkte grenzen een grote naam heeft opgebouwd. Op een grasveld naast de Stadsschouwburg Eindhoven voltrok zich een onaards schouwspel. Muzikanten, steltlopers, dansers, vuurspelers en acrobaten brengen een totaal theater waar je midden tussen staat en waarbij je soms je best moet doen om je uit de voeten te maken voor het vuur of de gigantische rijdende en rollende objecten. De kostuums zijn prachtig en het is wonderlijk hoe snel de acteurs op stelten zich een weg door het publiek banen. Het thema is goed en slecht, angst en liefde maar aan het eind komt alles goed als de zwarte en de witte gevlinderde figuren toenadering vinden. Vergelijkingen dringen zich op met Cirque du Soleil en ook de muziek doet daar soms aan denken. Voor fotografen was het een walhalla en er liepen er veel rond. Ook wij waren erg actief met fotograferen en Mieke heeft een aantal
filmpjes gemaakt. Met dank aan
LadyBass voor de tip. (klik op foto voor vergroting)
Inmiddels is ook onze fotopagina beschikbaar en de 'witte godin' liet ons net weten dat de voorstelling nog speelt in Hengelo op 4 september a.s.
Hans en ik hebben voor het eerst meegedaan aan Photo Friday. Thema was dit keer 'Modern'. Mijn foto is gemaakt aan het Buiten-IJ in Amsterdam bij het bezoekerscentrum van het nieuwe Amsterdamse stadsdeel IJburg. De foto van Hans is van de moderne kantooromgeving bij station Sloterdijk in Amsterdam bij de La Guardiaweg. Wil je de andere inzendingen zien ga dan naar de site van
Photo Friday. Hierboven je zie je mijn foto en hieronder die van Hans. Je weet het: klikken voor grotere foto.
Gisterenavond kreeg ik een uitnodiging voor een 'feest van orang-oetans'. Het klonk vreemd maar het gaat om een goed doel. De Stichting Monkey Business zet zich in voor de orang-oetan en vanavond organiseert die stichting de 3e benefietavond op het strand van Blijburg aan Zee in Amsterdam onder de titel
Unlock me. Veel BN-ers en muziek, dans en entertainment zorgen er voor dat er wat te beleven valt en dat er veel publiek toe zal stromen voor het goede doel. De toegang is 18 euro, vanaf 17.00 uur kun je er terecht en voor meer info kun je
hier naar toe (de eigen site van de stichting ligt er helaas uit op dit moment).
't Is niet dat ik
niets te loggen weet weet maar de sleutelbos is wel een leuk thema. Bij mij hangt er aan: een chipkniplezer, een lampje (RVS satelietachtige ding), een mini-tuinslangsluiting met mijn autosleutels, een alarm voor de auto, een AH-karretjesmunt en een alarm afstandsbediening voor het huis. De scoubidousleutelhanger die ik had hangt sinds kort in mijn auto aan het spiegeltje.
Ik vind mijn sleutelbos wel een zootje. Er hangt te veel aan eigenlijk. Ik kan echter een heleboel losklikken of er vanaf halen zonder al te veel moeite. En soms neem ik gewoon een heel klein bosje mee, met maar twee sleutels er aan. Klik op de foto en dan zie je (bijna) de hele bos.
Muziek was belangrijk voor hem. De tekst van
Duet maar dan een klein beetje anders, stond op de kaart. Maar het lievelingslied van die vrouw en die man was fadomuziek, een nummer van een Nederlandse/Portugese fadozanger waarin gevraagd werd 'omhels me'. Zij vertelde ons over de muziek, dat hij daar zo graag naar luisterde, steeds vaker eigenlijk naarmate het einde naderde. Ze zei dat hij zo genoten had van de omhelzingen van de mensen van wie hij hield, zeker in die laatste week. En toen luisterenden we naar dat lied terwijl zij daar stond, naast hem, met haar ogen dicht, te wiegen op 'hun' nummer. Zo sterk en zo kwetsbaar tegelijk. En wij mochten er bij zijn, bij dat laatste duet van die twee mensen, en wij waren er stil van.
Wie kent het verhaal dat als je één zo'n huisspin ziet er meestal kort daarna nog een tweede verschijnt? Hans had er nog nooit van gehoord. We zaten van de week bij hem thuis te eten en ik denk net bij mezelf: 'daar beweegt iets', als Hans zijn voet met kracht op de vloer stampt. Oeps... een joekel van een huisspin die ergens achter mij vandaan kwam en onderweg was naar de CD-kast. Hij had haast zo te zien. Daarom had ik hem ook waargenomen uit mijn ooghoek.
Vaste lezers zullen weten dat ik geen echte vriend van de spinnen ben. Ik vind ze OK maar op afstand. En zo'n zwart monster dat over de vloer rent vlakbij waar ik zit is echt te zeer in mijn space. Maar terug naar het topic: hoe zit dat met het verhaal dat er na 1 spin vaak een tweede te zien is. Wie kent dat verhaal? Oh en als je bang bent voor spinnen, klik dan niet op het plaatje. Ik kreeg helemaal kipppenvel toen ik het aan het plaatsen was.
Wat een fantastische kür. Zo'n harmonie tussen Anky en Salinero en de muziek. Ik vond het ontroerend en Anky zelf was ook zichtbaar aangedaan nadat ze had afgegroet. Het was spannend toen Ulla Salzgeber moest rijden. Technisch knap reed ze haar kür maar zonder de bezieling en de ontroering die de kür van Anky nou juist zo speciaal maakte. Ontlading toen de uitslag kwam: goud! Wow, wat een kanjers die vrouw en haar paard.
Zo luidt de title van de column van
CAMU vanmorgen in de Volkskrant. De LPF is het onderwerp en ik vond de vergelijking wel treffend. Sinds de LPF zonder PF in de Tweede Kamer belandde is het ze, althans in mijn ogen, niet gelukt om er echt iets van te maken. Het rommelt altijd in LPF-gelederen. Is het niet in de fractie dan wel in het bestuur of bij de geldschieters. Wethouder Pastoors van Rotterdam legt de vinger precies op de zere plek door te constateren dat het de partij niet eens lukt om failliet te gaan. Het is een aaneenschakeling van louche verhalen, grijze circuits, ranzige ruzies en machtsstrijdjes. Gisteren hebben de fractieleden van de LPF weer hun lidmaatschap opgezegd en stapten uit de partij. Dus, zoals
CAMU terecht constateert: 'de Lijst Pim Fortuyn is nu een kip zonder kop geworden. Jammer voor wijlen de haan'.
Op onze vorige weblog schreef ik al over hem. Vorige keer trof ik hem aan midden op een verlaten parkeerplaats voor Albert Heijn. (zie bij 'lees verder') Deze keer zag ik hem midden in de winkel tussen de schappen en de broden bij de coffee-corner. Het personeel van AH is volkomen aan hem gewend en laat hem rustig zitten. Hij is niemand tot last en gaat volkomen zijn eigen gang. Uren kan hij spelen met zijn ballonnen en gaat daar volledig in op. Toevallig had ik ook nu weer mijn camera bij en zelfs dat merkt hij niet op, ook niet als je pal naast hem foto's maakt. Sommige klanten van AH kijken nog wel eens vreemd op maar hij hoort er echt bij. Laat ik hem voortaan maar de ballonnenman noemen. Vraag blijft nog steeds hoe hij aan de met helium(?) gevulde ballonnen komt. Dat is nog steeds een onopgelost raadsel.
Klik op foto voor vergroting, hierachter het oude artikel:
Lees meer...
Toen we de lange smalle zak uitpakten vroegen een paar jongetjes die op het grasveld aan het spelen waren: 'gaat u vliegeren?' Ik zei dat we dat inderdaad van plan waren maar dat ik hun hulp misschien nog nodig zou hebben om even hard te blazen, er stond namelijk wel erg weinig wind. Toen we van huis gingen leek het heel wat maar toen we eenmaal op het veld stonden was er weinig van het briesje over. Toch maar proberen. Dus de vlieger uitgepakt en alles gemonteerd. T. was van mening dat je moest rennen met zo'n vlieger. Ik had de instructies gelezen en daar stond wat anders in herinnerde ik me. Wat wist ik niet meer. Even kijken dus maar:
1. 'Hou uw handen voor de borst met de bovenarmen naast het lichaam.
2. Doe een stap achterwaarts en breng tegelijkertijd uw handen in een ferme beweging naast uw heupen.
3. De vlieger zal nu opstijgen.
4. U zult snel de controle verliezen als u uw armen spreidt of boven uw hoofd houdt.'
De stappen 1 t/m 3 zagen er veelbelovend uit en lukten redelijk, zij het dat er toch wel erg weinig wind stond om de vlieger naar grote hoogte mee te voeren. Waar we echter voortdurend op vast liepen is stap 4. Het bleek erg moeilijk om de reflex te onderdrukken heftig met de armen te gaan maaien om het gebrek aan wind of het op handen zijnde ter aarde storten te compenseren. Toch lukte het A. op een gegeven moment redelijk goed. We moeten nog maar eens oefenen. Maar dan vooral op onze eigen reflexbeheersing. Wordt vervolgd...
Aan de noordzijde van de Biltstraat in Utrecht was ter hoogte van de Biltsche Grift vanaf 1819 de opleiding voor Veeartsenij gevestigd. Het terrein besloeg totaal iets van 7 ha met opleidingsgebouwen en stallen in neostijlen. Aan de Grift stonden nog twee gebouwen van J. Crouwel uit 1921 in zuivere Amsterdamse Schoolstijl. Nadat de faculteit in 1981 naar het universiteitscentrum de Uithof was verhuisd, werd dit terrein heringericht als woongebied met culturele functies. Zo is sinds 1993 aan het Veeartsenijpad het theatergezelschap
De Paardenkathedraal gevestigd in de oude manege van de faculteit diergeneeskunde. Op de foto zie je een deel van de stallen waarin een alleraardigst en absoluut onstads straatje met kleine woninkjes is gemaakt.
Zelfs op zo'n koudbloed trekpaard ziet ze nog kans om er als een elegante amazone uit te zien, onze kanshebster op goud bij de dressuur. De deelnemers reden vandaag de Grand Prix Special en Anky deed het uitstekend terwijl haar directe concurrente Ulla Salzgeber veel van haar voorsprong verloor. Ulla staat nu op 76.520 punten en Anky op 76.004. Daarmee liggen alle opties weer open voor het laatste onderdeel van de dressuur, de Kür op muziek (tevens Anky's specialiteit). Nou maar hopen dat Salinero, die voor het grotere dressuurwerk nog wel erg jong is met zijn tien jaar, zijn aandacht er woensdagavond goed bij kan houden. Ga jij woensdagavond kijken naar de Kür op muziek?
Klik op é´´n van onderstaande mogelijkheden om een stem uit te brengen.
Een gadget van Apple die een dimensie toevoegt aan het draadloos bestaan: muziek luisteren overal in huis, USB-printers draadloos aansturen of een breedband-internetverbinding delen. De AirPort Express werkt niet alleen met Apple computers maar ook met Windows PC's. De snelheid die de AirPort Express haalt op het gebied van gegevenssnelheid is maximaal 54 Mbps en dat is best aardig. Je kunt er tot maximaal 10 computers op laten werken en natuurlijk doet ook de Rendezvousfunctie uit Mac OS X het gewoon draadloos.
Even de software installeren en de AirPort Express is overal in te pluggen. Niet alleen thuis maar ook op het werk of in een hotel kan dit handig ding goede diensten bewijzen. Vooral het muziekluisteren via een andere installatie heb ik al uitvoerig uitgeprobeerd. Je kunt in een venster dat in iTunes verschijnt aangeven op welke installatie je de muziek wilt horen. Prijs rond de â?¬ 150.
Pas kwam ik thuis en toen zat er op de drempel van de achterdeur iemand te wachten in het zonnetje. Hij had geluk dat ik hem zag want de achterdeur gaat naar buiten toe open dus zou niet helemaal over zijn hoofd heen zijn gezwaaid. Maar misschien had hij zich dan wel op tijd uit de voeten gemaakt met die enorme achterpoten. Toen ik mijn fototoestel opgeborgen had was hij weg.
Terwijl de gasten in restaurant Fort Rhijnauwen, even buiten Utrecht, zich tegoed doen aan pannekoeken en andere lekkernijen, voltrekt zich boven hun hoofden een compleet ander tafereel. Een hond scharrelt over het dak en zit daar uitgebreid haar behoefte te doen. Het valt de bezoekers niet op dat er op een halve meter naast hun tafeltje een straaltje vocht naar beneden komt dat gelukkig eindigt in de aangrenzende vijver. Zo zie je maar, wat niet weet.....
(klik foto voor vergroting)
Dit object staat op het grasveld in het bos hierachter. Er staan twee van deze objecten. Ik had zulke nog nooit eerder gezien maar het voldoet absoluut aan het doel waarvoor het er werd neergezet. Wie weet wat het zou kunnen zijn?
Dit weekend een macrolens te leen gekregen. Een Canon 100 mm 1:2.8. Gezien het wisselvallige weer was een tuincentrum het ideale test-lab. Uit de hand welliswaar. De planten waren zojuist gesproeid, zodat de waterdruppels een extra dimensie toevoegden. Later op deze zondag nog wat testjes met een geavanceerd statief.
Summertime
Summertime and the livin' is easy
Fish are jumpin' and the cotton is high
Oh your daddy's rich and your ma is good looking
So hush little baby, don't you cry
One of these mornings
You're goin' to rise up singing
Then you spread your wings
And you'll take to the sky
But till that morning
There's nothin' can harm you
With daddy and mammy standin' by
Afgelopen week koesterde de vuurtoren zich in de avondzon en genoot van alle mensen om hem heen. Vannacht is de zon definitief ondergegaan.
Klik op het plaatje voor een grotere foto en klik op de titel van de song om Ella en Louis te horen zingen.
Hij/zij die staat voor een goede inhoud en mooie lay-out van zijn/haar weblog, die bereid is anderen te bezoeken en op logjes te reageren, die houdt van een beetje aardig overenweerloggen, cyberkietelen, die online-vervelendheden en spam signaleert en bestrijdt, die m/v is uitgenodigd Lid te worden van de KASBAW.
Wat moet je doen?
Zet een logootje (onder) op je weblog en laat
Ronald even weten dat je de Kring groter maakte. De Kring werkt dus nu met het Zwaankleefaan-principe. Wel even
op de site van Ronald (de oprichter/"voorzitter") melden indien een log misbruik maakt van ons aardige initiatief..
Zondagavond ga ik met een vriendin naar de film (in Utrecht) maar ik weet niet waar we naar toe moeten gaan. Troy heb ik al gezien, even als Fahrenheit 911, Lost in Translation, Una Giornata Particolara, Goodbey Lenin. Verder draaien er een aantal films waar ik niet zo nodig naar toe hoef: Super Size Me, Spiderman 2, 13 Going on 30 en Harry Potter 3. Ik overweeg Reconstruction of Shrek 2 maar heb over beide films nog twijfels. Wie heeft er een advies of een tip voor mij?
Deze foto (klik klik) is van de heropening van de
Hollandsche Manege in Amsterdam in 1986. E�©n van die vier amazones die in dameszadel een quadrille reden in het openingsprogramma ben ik (maar welke). We reden in die tijd dressuur in dameszadel op L-nivo (dat is niet erg hoog) en ook carrousel (zie ook de foto's op de site van de Hollandsche Manege). De dameszadels waren bovendien een verwijzing naar de tijd waarin het gebouw van de Hollandsche Manege was gebouwd.
Maar nog veel bijzonderder is wat onze olympisch kampioene Anky van Grunsven presteert met haar paard
Salinero. Echt de moeite waard om eens voor te gaan zitten. Vandaag komt de tweede helft van het Nederlandse dressuurteam in de ring voor de landenwedstrijd. We staan nu op de zesde plaats maar daar moet na het optreden van Anky en Sven Rottenberger een stijging in zitten. Ik heb er hoge verwachtingen van.
Update
Een vierde plaats werd het voor Nederland in de landenwedstrijd. Anky reed geweldig maar Sven Rottenberger viel wat tegen en dan redt je het net niet. Maar in de indivduele dressuur zijn we met Anky een gegarandeerde medaillekandidaat!
Als je ouder wordt word je ook stijver. Wij zijn in onze familie niet echt lenig, dat zit niet in onze genen. Toch is er een tijd geweest dat ik een spagaat kon maken en met gemak mijn voeten (één voor één) in mijn nek kon leggen. Dat is overigens al tamelijk lang geleden en was in de periode dat ik door de schooldokter 'voor een betere houding' naar heilgymnastiek of ballet werd gestuurd. Het spreekt vanzelf dat ik ballet koos en daar leerde ik die dingen.
Tegenwoordig zit dat er niet meer in en daar heb ik me bij neergelegd. Toch kan ik af en toe ademloos blijven kijken naar mensen of dieren die zich op wonderbaarlijke wijze weten op te vouwen en rond te draaien 'just for show' of om iets te bereiken. Wat vind je bijvoorbeeld van deze pelikaan in Burgers Zoo? Ik moest echt even goed kijken voordat ik kon ziet hoe het zat (klik voor grotere foto).
In mijn nieuwe woonplaats hebben ze een aparte manier van huisvuil ophalen. Het gewone huisvuil gaat in de bekende grijze plastic afvalzakken op de stoeprand. Kranten zet je er in een doos bij. Ongeregeld grof afval er in een berg naast en glas zoals lege potjes en flessen zet je er in een zelf te kiezen krat of emmer bij. Verschillende soorten ophaalwagens doorkruisen vervolgens op vrijdag de straten om alles te verzamelen. Inwoners uit omringende gemeenten die dit systeem niet kennen komen nog wel eens 's nachts stiekem hun afval erbij zetten. Verder is er nog een groen container waarvan ik nog niet weet wanneer die nou precies opgehaald wordt.
Het leuke van dit systeem is dat je je eigen mini-onderzoekje kunt doen naar de drinkgewoontes van je buren. Het echtpaar van bovenstaande foto geven wel om een goed glas wijn. Rood en wit, goedkoop en duur en zo nu en dan toch maar een pilsje. Vanwege het warme weer denk ik.
(klik foto voor vergroting)
Zo zag Bush er uit terwijl Amerika werd aangevallen (klik voor grotere foto). Hij was op dat moment op een kleuterschool in Florida en deed daar mee aan het klassikaal lezen van het boek: 'Mijn huisdier de geit'. Nog zeven minuten nadat hij gehoord had dat het tweede vliegtuig zich in de Twin Towers had geboord bleef hij in dat veilige klasje zitten. Niemand kwam naar hem toe of vertelde hem wat te doen en Bush verroerde zich niet.
Op de website van
de film zijn een groot aantal clips en trailers te bekijken. Er is veel over te zeggen, over die film maar het beste kun je er gewoon zelf naar toe gaan. Hans schreef er op 29 juli al een recensie over, die door de verhuizing van servers helaas in cyberspace is verdwenen maar als je op 'lees verder' klikt is het logje van hem hier nog een keer...
Lees meer...
Ik herinner me nog dat ik een tijd terug hoorde dat mussen met uitsterven bedreigd zouden worden. Het leek inderdaad of ik er steeds minder ging zien. Laatst op een terrasje waren ze er weer in grote getallen. Lekker brutaal en charmant kwamen ze op de stoelrand en zelfs op je tafeltje zitten om de laatste etensrestjes weg te pikken. Voldoende gelegengheid om deze foto te maken dus.
(klik foto voor vergroting)
Zo, de vriezer ligt weer vol met allerlei soorten vis die de supermarkt niet verkoopt en in de kelder is de koffievoorraad ook weer aangevuld. Aan schoonmaakdoekjes heb ik voorlopig geen gebrek denk ik gezien het grote pak dat ik kocht. Het is beslist de moeite waard om af en toe eens even naar de groothandel te gaan. Niet alles is er voordeliger dan bij de gewone supermarkt maar als je de aanbiedingen in de gaten houdt dan kun je er goed slagen.
Cause I know you by heart
Midnights in Winter
The glowing fire
Lights up your face in orange and gold.
I see your sweet smile
Shine through the darkness
It's line is etched in my memory.
So I'd know you by heart.
Mornings in April
Sharing our secrets
We'd walk until the morning was gone.
We were like children
Laughing for hours
The joy you gave me lives on and on.
Cause I know you by heart.
I still hear your voice
On warm Summer nights
Whispering like the wind.
(Oh oh ohh)
You left in Autumn
The leaves were turning
I walked down roads of orange and gold.
I saw your sweet smile
I heard your laughter
You're still here beside me every day.
Cause I know you by heart,
Cause I know you by heart.
(klik op de songtitel om het nummer te horen en op het plaatje voor grotere foto)
Ik was twee dagen niet in de tuin geweest en dan is het oppassen geblazen. Ik baan mij dan zwaaiend met een bezem van boven naar onder en terug een weg naar achteren. Dat doe ik omdat ik ooit een keer in een spinnenweb liep en een enorme joekel zich uit de voeten maakte in mijn haar en daarna via mijn T-shirt. Ik zorg overigens wel dat de dames en heren veilig in de heg landen van waaruit ze weer kunnen gaan bouwen aan een nieuw web. Ook onder de parasol waren een paar kunstwerken ontstaan en daar had de kanjer op bovenstaande foto domicilie gekozen. Ik ben altijd wel onder de indruk van de prachtige structuren die ze bouwen en ze zijn ook nuttig hoor die spinnen! Maar toen ik hem/haar op de foto had gezet en het plaatje op mijn schermpje even vergrootte kreeg ik spontaan kippenvel. Spinnen zijn vooral mijn vrienden op veilige afstand.
In Egmond had ik een PowerBook bij (ja bij Apple heet het nu eenmaal geen Notebook). Maar internetten in het hotel is belachelijk duur. Nu wist ik van de vorige keer dat je gewoon naar het dorpsplein kon gaan om daar mee te liften op een draadloos netwerk. Alleen deze keer werkte dat niet. Het netwerk was inmiddels beveiligd met een WEP wachtwoord. Ik besloot rond te wandelen in het dorp met de PB half geopend om een ander netwerk te vinden. Het progje MacStumbler geeft dat feilloos aan. Het is alleen niet handig en ook een beetje een raar gezicht om zo rond te lopen. Gelukkig vond ik al vrij snel een ander draadloos netwerk in de buurt van hotels. Precies bij een bushalte was het signaal het sterkst. Zo keerde ik regelmatig terug naar het bushokje om daar mijn mail op te halen en sites te bezoeken. Vandaag had ik voor het eerst de beschikking over een zogenaamde WiFi Sniffer. Een klein apparaatje van Kensington ter grootte van een credit card, met drie lampjes en een drukknop. Met dit apparaatje kun je gewoon rondlopen in een straat, stadskern of in de buurt van kantoren of publieke gebouwen. Zodra er een netwerk of hotspot beschikbaar is lichten de lampjes op. Als ze alle drie branden is het net werk het sterkst. Ideaal om te kijken of je onderweg even in kunt loggen, zonder de powerbook (of notebook) uit te pakken of open te klappen. En nu de hamvraag.. Is het WieFie of WaaiFaai? Het laatste natuurlijk net als HaaiFaai (HiFi). Ik blijf het echter eigenwijs uitspreken als WieFie. Gewoon omdat ik dat leuker vind klinken.
Nu de borden met de wegsleepregeling op de grond liggen kun je hier met een gerust hart parkeren. Toch?
Als je niet sterk bent moet je slim zijn en als je klein bent moet je vrienden zoeken die dat nadeel kunnen opheffen. Dat hebben deze Jack Russeltjes ook gedaan. Zij paradeerden bij de Kastelentocht van afgelopen zondag vrolijk heen en weer over de ruggen van het tweespan Friezen waarmee hun baas en bazin op pad waren. Dat is beter dan vertrapt worden in de massa en je krijgt ook nog eens van iedereen veel belangstelling.
Vanmorgen werd ik gebeld dat een vriend van mij in het ziekenhuis ligt en dat het een aflopende zaak is. We hadden de laatste jaren niet meer zo frequent contact maar we kennen elkaar al meer dan 25 jaar. Hij heeft al jaren last van zijn hart en daarbij nog allerlei andere ziektes en kwalen maar nu gaat het ronduit slecht. Zijn lichaam geeft het op en het einde nadert.
Hij wilde mij graag nog zien. We spraken over vervlogen tijden, goede herinneringen, dingen waar hij van houdt en de mensen die wij gezamenlijk kennen. En we spraken over wat komen gaat voor hem. Voor hem was het goed geloof ik en voor mij ook. Ik ben blij dat we nog even echt contact hebben gehad.
De vuurtoren is een symbool dat bij hem past, een metafoor voor dingen waar hij in gelooft. We hebben afscheid genomen vandaag, waarschijnlijk voor altijd. Voor hem is deze vuurtoren die zich koestert in de avondzon (klikken voor grotere foto).
Nou is dit weliswaar geen
mijnpoesisdeliefstepoesvandewereldlog (zie
Bieslog) maar je doet toch niet echt mee als je niet af en toe een logje produceert over een poes (ha ha). Bij gebrek aan eigen poes daarom hier een logje over Binky de buurpoes (die eigenlijk een kater is).
Binky woont bij de buren, althans dat is zijn officiële huis. In feite is hij heer en meester in de tuinen en op de daken van het hele rijtje hier. IN de huizen wordt hij geweerd omdat hij zo gauw hij kan duidelijke geursignalen achterlaat van zijn aanwezigheid. Het is een gezelligheidsdier en zodra er mensen in de tuin zijn komt Binky ogenblikkelijk aangemauwd. Hij is in twee dingen geïnteresseerd: aangehaald worden en voedsel. Luidkeels spinnend probeert hij zijn kop onder je hand te krijgen en zoveel mogelijk gekroel te scoren. Totdat het eten op tafel komt, dan gaat alle aandacht daarnaar toe. Hij maakt dan op luide toon duidelijk het wel prettig te vinden mee te delen in de maaltijd of snack. En mocht dat nou echt niet lukken dan springt hij verontwaardigd door de heg naar de buren, er rotsvast van overtuigd dat hij daar wel slaagt.
We hebben in Nederland mooie luchten, wereldberoemd geworden door de oude hollandse meesters. Soms kom je echter een lucht tegen die erg on-hollands aandoet zoals deze lucht 's morgens om 6:00 uur genomen vanuit mijn hotelkamer in Egmond tijdens de Avatarcursus.
(klik voor vergroting)
Naar aanleiding van mijn Snelwegkoe wees VanMan mij op een logje van zijn hand over een koe van papier-maché in het kader van zijn actie: Red de Koetjesreep. Daarom hier ook nog maar wat meer bijzondere koeien.
Op Oerol 2000 bestond de kunstroute uit een groot aantal kunstkoeien die gemaakt waren in het kader van
Simmer 2000. Op die site een fotoverzameling van alle kunstkoeien die in het kader van Simmer 2000 zijn gemaakt.
Internationaal is er de
Cowparade die gehouden is in steden zoals Zürich, Chicago en New York. Koeien van fiberglas worden door gerenommeerde kunstenaars tot ware kunstwerkjes omgetoverd. Op de Nederlandse
Cowparadesite ook koedoetjes voor de echte liefhebber!
Begin van de maand nam hij even gas terug want hij had twenty million other things to do, maar hij komt weer terug! Hans gaat - zij het op een laag pitje - weer gewoon meedoen op de weblog. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan....
Luister naar 20 Million Things van Lowell George door op deze iTunesbutton te klikken.
Ieder jaar in augustus vindt in Doorn de Kastelentocht plaats. Zo'n honderd antieke rijtuigen met paarden en passagiers verzamelen zich voor een tocht langs de vele kastelen in de omgeving van Doorn. Tussen de middag is er lunchpauze bij Huize Doorn en kan het publiek de rijtuigen en koetsiers van dichterbij bekijken. De bedoeling is trouwens dat de inzittenden van het rijtuig en de koetsier zich kleden in de stijl van het rijtuig qua tijdperk en land. Dat leidt tot de meest bijzondere en prachtige uitmonsteringen. De mevrouw op de foto heeft bijvoorbeeld een hoofddeksel met veren die prachtig kleuren bij de manen van de Friese paarden achter haar (klikken voor vergroting). Mijn favorieten zijn trouwens altijd de Friese paarden. Zo prachtig deze zwarte sierlijke dieren met hun golven manen en hoge knieactie. Op dit
filmpje kun je zien wat ik bedoel.
Ik heb nog altijd een droom om zo'n Fries te kopen en daar dan aangespannen of onder het zadel mee te gaan rijden. Maar dan wil ik wel dat die Fries binnen handbereik in weiland en stal kan staan zodat ik ook op andere momenten van de pracht en de kracht van het paard kan genieten. Mmm, nou ik er over nadenk, wil ik er misschien wel twee. Koop ik ook een leuk hoedje en een rijtuigje en.... in durrrrrafffff!
Hoewel de openingsceremonie vrijdag al plaatsvond heb ik de videoband ervan zojuist pas bekeken. Indrukwekkend moet ik zeggen! De heartbeat die steeds terug kwam (bij trommelaars, DJ Tiësto, Björk ondermeer) was een mooie rode draad. Mooie beelden, prachtige choreografie. Goed gedaan met de kostuums die de acteurs aantrokken als een jas. Vandaar dat alle mannen op deze foto hetzelfde adonisgehalte hebben met die stevige bovenbenen en kuiten (even klikken voor grotere foto).
Ik vind het trouwens wel een opgave voor die sporters om al die tijd te wachten en op hun benen te staan. Voor atleten die snel aan de bak moeten lijkt het me geen aanrader. Maar het was een mooi schouwspel al kun je bij het binnenkomen van de landen gerust even wat anders gaan doen (duurde bijna twee uur). En ik maar wachten op de oranje pakjes, blijkt dat Nederland in het wit gekleed gaat. Ik vind het een vooruitgang maar het is wel moeilijker om ze te vinden. Oranje heeft immers niemand anders (ha ha)! Laten we hopen op goede spelen zonder incidenten en met veel medailles voor Nederland.
Egmond aan zee vanmorgen om half zeven en vanaf hetzelfde balkon vijf uur later (klik voor vergroting).
Zij woont tegenover mij. Daar staan studentenwoningen, waar ze er - al zolang ik hier woon - eentje van bewoont. Ze tobt al jaren met haar gezondheid en dat is ook de reden dat zij een rolstoel heeft. Nu zit ze er in maar vaak loopt ze er achter als ze door het dorp gaat. Haar rolstoel is versierd met allerlei knuffels en opleukspulletjes. J. is een kleurrijke verschijning en dat komt niet alleen door haar rolstoel. Omdat haar gezondheid niet goed is heeft zij zo'n noodgevallenbelletje van het verpleeghuis. Ik heb haar sleutel en als het verpleeghuis belt dan ga ik bij haar kijken of alles wel goed is. We maken altijd even een praatje als we elkaar op straat tegen komen.
Heel wat jaartjes geleden toen haar gezondheid nog veel beter was was zij mascotte/verzorgster van het plaatselijke rugbyelftal (ze is ook Reiki-therapeute). Het programma De Stoel van Rick Felderhof wijdde ooit een programma aan haar en haar rugbyteam.
Nu is ze bezoekster van de Speelweek. Mensen zijn OK met haar aanwezigheid. Ze is aardig, belangstellend en zit niemand in de weg. Ik had een kerstboompje met van die glasfiberlichtjes voor de ramen staan de afgelopen kerstperiode. Dat staat nu bij haar in de kamer. Ze vond het zo mooi. En zonde dat het alleen met Kerst kon branden. 'Lichtjes branden het hele jaar', zei ze. En zo is het maar net!
Deze koe staat sinds kort iedere dag te grazen langs de snelweg A2 van Utrecht naar Amsterdam tussen Breukelen en Abcoude (klikken voor grotere foto).
Update
In de Volkskrant vandaag de achtergrond van deze koe (en zijn twee collega's). Ze zijn gemaakt door landschapsarchitect Adriaan Geuze als protest tegen de verkwanseling van weidelandschap in de Randstad. De koeien zijn 8 meter hoog en staan naast de A2 ook nog aan de A13 bij Rotterdam en de A4 bij Zoeterwoude. Hun voorbeeld is de Stier van Potter. Met dank aan
Jan.
Oefenen van de reddingsbrigade: 9 augustus 2004 in Egmond aan Zee (klikken voor grotere foto).
Pffft, ik moest echt even uitblazen toen ik de laatste pagina van het boek 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun (foto) omsloeg. Heftig! Herkenbaar en vol oprechte emotie zonder waar dan ook maar in het valse sentiment te schieten.
Het boek gaat over het (hippe, healthy en wealthy) stel Stijn en Carmen. Het gaat hen goed, ze hebben alles wat hun hartje begeert en zijn apetrots op hun dochter Luna. Dan blijkt de mooie Carmen een zeer agressieve vorm van borstkanker te hebben. Stijn is - zoals hij het zelf noemt - een hedonist met zware monofobie. Hij gaat trouw met Carmen mee naar alle kuren en bestralingen maar zodra het even kan rukt hij zich los en stort zich in het nachtleven en op de vrouwen. Dat dit spanningen oplevert laat zich raden.
De beschrijving van wat Stijn en Carmen met elkaar en hun vrienden meemaken en doormaken gedurende de ziekte en het sterven van Carmen is erg herkenbaar. Het is een manier van kijken naar en omgaan met ziekte en dood waarin diepe dalen afgewisseld worden met veel gelukkige en dierbare momenten. Dit boek weet je diep te ontroeren (ik hield het niet droog) terwijl je op andere momenten ondanks jezelf hardop zit te lachen.
*klik
Mijn tuin die al een aantal malen op foto's te zien was zit vol met zevenblad. Dat is een plantje dat enorm woekert en waar je niet zo een-twee-drie vanaf bent. Ik heb al van alles geprobeerd maar steeds komt het weer terug. Toen ik op het internet zocht naar zevenblad toen vond ik dat vroeger, zevenblad één van de bekendste en belangrijkste groenten was, juist omdat het overal voorkomt. Het zit boordevol vitamine C, provitamine A en kalium, calcium, magnesium, kiezelzuur). In de volksgeneeskunde gebruikte men zevenblad bij de behandeling van jicht en reuma, pakkingen van gekneusde zevenblad bladeren werken pijnstillend op pijnlijke gewrichten.Gedroogd is zevenblad te gebruiken als "peterselie", daar smaakt het ook naar.
Ik vond ook een
site van een tuinderscomplex waar het zich uitbreidende zevenblad werd opgevat als een teken van een hogere macht waar ze iets mee moesten doen. Zij hebben er daar een olie van gemaakt die gebruikt wordt tegen angsten. Een allround helper dus dat plantje!
Maar ik heb nu iemand gevonden die mij gaat helpen het voor eens en voor altijd weg te halen uit mijn tuin door een heel stuk van de aarde af te graven. En ik treur er niet om dat ik dan al die heilzame en gezonde dingen niet meer kan.
't Is natuurlijk heel Olympisch gedacht... maar ik vraag me toch af hoeveel van de kinderen die de jaarlijkse Speelweek in ons dorp bezoeken al Grieks kunnen lezen.
Wil je weten waarom de Mona Lisa lacht? Ben je ook benieuwd naar de heilige graal? Vond jij de relatie tussen Jezus en Maria Magdalena altijd al intrigerend? Weet jij wat een pentakel is? Ooit gehoord van de Tempeliers? Een Fibonacci-reeks? Van de 'mens van Vitruvius' en de Gulden Snede? Ben je een liefhebber van 'De ontdekking van de hemel' van Harry Mulisch? Ben je altijd wel in voor een spannende thriller?
Dan is de Da Vinci Code misschien een boek voor jou. Het boek gaat over een zoektocht naar de heilige graal na de moord op de curator van Het Louvre. Bij het lijk worden boodschappen gevonden die verwijzen naar het werk van Leonardo Da Vinci. Het is een bloedspannend boek (à  la Grisham) waarin de geschiedenis zoals wij die kennen in een ander perspectief wordt gezet (à  la Mulisch). Ik heb het in één ruk uitgelezen.
Je kunt je op sommige middelbare scholen niet meer vertonen als je geen Eastpakrugzak draagt. De kinderen die zo'n rugzak niet hebben worden uitgestoten en gepest. Dat gaat zelfs zover dat de ouders op voorlichtingsdagen door de school op dit fenomeen worden gewezen.
Eastpak heeft een speciale campuslijn met de aansprekende namen Egghead (zie foto), Bookworm, Nerd en Geek. Maar erg cool klinkt dat niet dus ik vraag me af of dat de Eastpak is die je hoort te hebben of dat het er misschien eentje moet zijn uit de
authentic serie.
De hele terreur van die rugzakken brengt ouders in een lastig dilemma: als je weigert er aan mee te doen stel je je kind met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk bloot aan de meest vreselijke ellende en als je wel mee doet zwicht je voor het geweld en de macht van mode en hypes. Ik vind dat ze Eastpakrugzakken maar zouden moeten verbieden op scholen waar dat mechanisme in die mate speelt. Ik vind het belachelijk dat scholen buigen voor dit soort druk en promoten dat je je zou moeten conformeren. En ik vind ook dat ouders niet zouden moeten zwichten maar dan kan alleen samen met anderen of met de school. Wat vind jij?
Dit bijzondere boekje kreeg ik op mijn verjaardag en gaat over de vijftienjarige Christopher Boone die de hond van zijn buurvrouw dood in de tuin vindt. De buurvrouw denkt dat Christophter de hond heeft gedood en Christopher besluit dat hij gaat uitzoeken wie de echte dader is. Het boek is een verslag van zijn belevenissen. Zijn leven wordt behoorlijk op zijn kop gezet en hij moet allerlei uitdagingen aangaan. Dat is niet gemakkelijk voor hem omdat hij een vorm van autisme heeft. Daardoor vindt hij het heel naar om aangeraakt te worden, houdt hij niet van geel of bruin en raakt hij helemaal van streek als dingen anders lopen dan hem was verteld.
Het is een ontroerend en aandoenlijk boek maar ook komisch. Christopher heeft een hele speciale kijk op de wereld en daar komen bijzondere oplossingen uit voort waarover je als lezer met een glimlach op de lippen achter blijft.
Boek bestellen?
Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht
Mark Haddon
Hans geeft op dit moment kursus in Egmond aan Zee, Avatarkursus wel te verstaan. Avatar is een zeer krachtige methode om je beperkingen te leren hanteren, grip te krijgen op wat er allemaal gebeurt in je leven en zelfbewuster en actiever in het leven te staan. Je leert er zicht te krijgen op de overtuigingen die bepalen wat jij ervaart in jouw leven, doelen stellen en zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ik schreef al eerder over Avatar toen ik in mei ook als Master in Egmond naar een kursus ging. Voor meer informatie over Avatar kun je kijken op het
Nederlands Avatar Domein of even een mailtje sturen naar mij.
Het leek me leuk Hans een keer te verrassen. Het hotel waar de kursus werd gegeven had geen plek meer maar ik kon een heel goed alternatief boeken met uitzicht op zee. Dus gisterenavond toen Hans klaar was met zijn avondprogramma stonden de bubbeltjes te wachten op het balkon en was er een fantastische zonsondergang aan de gang (klik op de foto dan zie je wat ik bedoel). Wat wil een mens nog meer?
Hans maakte deze foto aan het strand van Egmond (klik voor grotere foto).
Misschien denk je wel: wat een saaie foto, wat is hier te zien? Nou dat zal ik je vertellen. Iedere avond om een uur of acht is het een drukte van belang in deze klimop in de tuin bij vriend P. Dan komt namelijk de vogelfamilie thuis. Ze komen, lijkt het, van heinde en ver aan vliegen en strijken dan eerst neer in de bomen of struiken van de tuin. Sommige verzamelen zich op het dak van de schuur. En een minuut of tien nadat de eerste zijn gearriveerd brandt de strijd om de plaatsjes in de klimop los. Dan is het een drukte van belang terwijl deze en gene zich nestelt in de klimop of een ander van het favoriete plaatsje verjaagt dat zij of zij op het oog had. Sommige vogels zitten in één keer goed en anderen doen er wel een kwartier over voordat ze een goede plek hebben. Maar een goed half uur nadat de huisvestingsceremonie is gestart is de rust weergekeerd in de klimop en hoor je niemand meer. De familie slaapt!
Het is echt bijzonder om mee te maken. Wie weet hoe dit zit en of dit verschijnsel bekend is bij mussen.
Bebel Gilberto, dochter van bossa-novalegende João Gilberto, wil de wereld laten zien dat Braziliaanse muziek niet stopt bij The Girl From Ipanima. En dat lukt haar aardig. Met haar laatste CD verovert ze ook in Europa alle harten. Veel van de songs op het album werden door haarzelf geschreven en hoewel in sommige nummers (All Around bijvoorbeeld) te horen is dat ze een dochter van haar vader is, heeft ze ook een prachtige eigen sound (in bijvoorbeeld River Song). Een heerlijke CD die goed past in het zomerse sfeertje van de laatste week. Als je op de button in de linkerkolom klikt kun je de nummers van Bebel beluisteren in de iTunes Music Store.
Deze foto gemaakt bij Gay Pride is in feite een combinatie van twee projecten: mijn korte broekenproject en het project van
Brigitte.
En dan
hier de collectie korte broeken door Hans en mij geschoten tijdens de afgelopen periode. Bijdragen van anderen zijn ondermeer te vinden bij:
VanMan,
Made On Planet Lane,
SabDesigns,
Jagueromac en
Vampire.
Update:
Ook
Downer heeft een prachtige foto geproduceerd.
De Universiteit Utrecht heeft een nieuw studentenhuisvestingsproject,
La Capanna, waar voor rond de 300 euro per maand een spacebox wordt aangeboden als woonruimte. De boxen zijn 6,44 bij 2.85 meter dus totaal iets van ruim 18 vierkante meter. In die ruimte bevindt zich een badkamer en keukenblok dus dat is helemaal niet slecht. De boxen zijn gemaakt van composiet, materiaal dat voornamelijk gebruikt wordt in de luchtvaart en scheepsbouw. Het zijn zelfstandige woningen (dus er wordt niet gehospiteerd) en er is zelfs huursubsidie mogelijk Kijk vooral ook even naar het filmpje van de plaatsing van de woningen dat op de site staat. Het lijkt allemaal een fluitje van een cent en is een creatieve en kleurige manier om de woningnood onder studenten op te lossen.
Zoals beloofd
hier meer foto's van Gay Pride en een
filmpje om te sfeer op te snuiven.
Vrijdagochtend was ik met studiegenote S. in het Huis van Bewaring voor Mannen in Almere. Zij is daar lid van de klachtencommissie waar gedetineerden hun beklag kunnen doen als zij menen verkeerd behandeld te worden of klachten van welke aard dan ook hebben. S was nu 'commissaris van de maand', dat is het commissielid dat met de klagers spreekt over de klacht en daarom wekelijks het HvB bezoekt. De klager wordt in de gelegenheid gesteld zijn klacht toe te lichten en bekeken wordt of bemiddeling mogelijk is.
Het HvB ligt in Almere buiten, een godvergeten eind van de bewoonde wereld en biedt zowel van buiten als van binnen een vrij troosteloze aanblik. Met gekleurde tegeltjes is nog wel geprobeerd het wat op te leuken maar het blijft een badkamerachtige steriliteit.
Er lag een stapeltje klachten te wachten op S. Zeven van de tien waren van één en dezelfde persoon. Hij klaagde ondermeer over het eten, medicijnen die hij wel of niet kreeg, bejegening door de bewaarders en bedorven yoghurt. Met hem zou geen gesprek gevoerd worden maar zijn verhaal werd direct doorgeleid naar de commissiezitting.
Met twee mensen werd wel een gesprek gevoerd. Beiden waren jong, onder de twintig jaar. De eerste jongen een heleboel boodschappen gekregen die hij niet besteld had, het wèl opgegeten (en er van genoten) en was nu verontwaardigd omdat zijn conto een negatief saldo vertoonde en de genuttigde boodschappen in rekening waren gebracht. De tweede jongen was iemand die klaagde omdat de keuken, waar gedetineerden eventueel zelf eten kunnen maken, gesloten was omdat één van de gedetineerden de kookplaat kapot had gemaakt. Deze laatste klacht werd ingetrokken; er was inmiddels een nieuwe plaat. Van de eerste klacht wordt onderzocht hoe de procedure is van de boodschappen.
We waren vrij snel klaar. Nog even wat administratieve rompslomp afwikkelen en we konden weer gaan. Het was moordend heet in het gebouw en uit het raam kijken zag ik groepen jongens voetballen op de luchtplaats Hoewel dat een vrij normaal beeld was straalde het iets naargeestigs uit dat die jongens zich met een bal in de moordende hitte in het zweet aan het werken waren. Ik was blij toen ik buiten stond en wij in mijn cabriootje met dakje open onze vrijheid tegemoet konden rijden.
Het hangmappenbedrijf
Smead, producent van ondermeer Atlanta kantoorartikelen, heeft het personeel voorgesteld om 40 uur te gaan werken voor het loon van 36 uur. De meeste medewerkers zijn er mee akkoord gegaan omdat ze bang zijn anders hun baan kwijt te raken, hoewel de CAO het verbiedt om meer uren per week te werken. De vakbonden zijn naar de rechter gestapt omdat hiermee een middel zou worden gecreëerd waarmee bedrijven het personeel met economische motieven onder druk kan zetten. De rechter stelde de bonden in het gelijk zo bleek uit de uitspraak die vandaag werd gedaan in kort geding dat de bonden hadden aangespannen.
Het mag dus
niet een beetje meer zijn en dat is maar goed ook! De oplossing die Smead had bedacht voor de mindere tijden die het bedrijf doormaakt zou de deur open zetten naar oplossingen die de verworvenheden van het collectieve arbeidsrecht op de helling zetten.
Op de foto mijn zelfgekozen 'opdracht' voor deze vakantieperiode (klikken voor grotere foto). Dit is een selectie van de boeken die ik nog niet heb gelezen maar waar ik me wel op verheug. En nu is mijn dilemma: welke neem ik eerst? Zeker is dat ik ze niet allemaal uit krijg. Wie heeft er een advies voor mij?
In de 16e eeuw waren de hagenpreken openluchtkerkdiensten die georganiseerd werden als verzet tegen het paapse gezag. Kort daarop brak de beeldenstorm uit.
Vandaag fietste ik langs de 93e landelijke zendingsdag van de Gereformeerde Zendingsbond die hierachter in het bos werd gehouden. Daar was geen sprake van enige vorm van verzet of protest. Vanwege de brandende zon was het veld waar de preekstoeltent stond nagenoeg leeg en zaten de gelovigen met stoelen, kleden en picknickgerei tussen de bomen te luisteren naar hun voorganger, sommigen in zichzelf gekeerd met hun ogen dicht.
Het geluid van geestelijk gezang klinkt de hele dag al vanuit het bos. Hier zo tussen de gelovigen fietsen en lopen is een gek gevoel. De mensen storen zich er niet aan maar genieten van de zon en het woord. Ik maak wat foto's en wandel dan rustig terug naar mijn fiets terwijl ik de stem van de dominee in de verte hoor aanzwellen voor een belangrijk onderdeel van zijn preek. Ik heb het gevoel dat ik uit een film stap als ik op de fiets ga richting AH.
We hebben eindelijk de
absinth geprobeerd die ik deze week heb gekocht. Via de slijter had ik er een absinthlepel bij gekregen. Dat is een metalen lepel met gaatjes er in. De bedoeling is dat je absint in een glas schenkt, een klontje suiker op de lepel bovenop het glas legt en vervolgens water giet over het klontje in het glas zodat de suiker ontbindt en door de gaatjes het glas in valt.
Ik kan je zeggen, het is stevig spul met rond de 60 % alcohol en daar wil je ook alleen maar hele kleine slokjes van drinken. Voor de smaak was het suikerklontje een welkome toevoeging. Van hallucinerende werking hebben we niks gemerkt maar wel was Hans erg vrolijk vond ik na zijn anderhalve glaasje absint. Het zal niet ons lievelingsdrankje worden maar het ziet er prachtig uit in de glaasjes en af en toe een keertje is best leuk en lekker.
In de 16e eeuw waren de hagenpreken openluchtkerkdiensten die georganiseerd werden als verzet tegen het paapse gezag. Kort daarop brak de beeldenstorm uit.
Vandaag fietste ik langs de 93e landelijke zendingsdag van de Gereformeerde Zendingsbond die hierachter in het bos werd gehouden. Daar was geen sprake van enige vorm van verzet of protest. Vanwege de brandende zon was het veld waar de preekstoeltent stond nagenoeg leeg en zaten de gelovigen met stoelen, kleden en picknickgerei tussen de bomen te luisteren naar hun voorganger, sommigen in zichzelf gekeerd met hun ogen dicht.
Het geluid van geestelijk gezang klinkt de hele dag al vanuit het bos. Hier zo tussen de gelovigen fietsen en lopen is een gek gevoel. De mensen storen zich er niet aan maar genieten van de zon en het woord. Ik maak wat foto?s en wandel dan rustig terug naar mijn fiets terwijl ik de stem van de dominee in de verte hoor aanzwellen voor een belangrijk onderdeel van zijn preek. Ik heb het gevoel dat ik uit een film stap als ik op de fiets ga richting AH.
We hebben eindelijk de
absinth geprobeerd die ik deze week heb gekocht. Via de slijter had ik er een absinthlepel bij gekregen. Dat is een metalen lepel met gaatjes er in. De bedoeling is dat je absint in een glas schenkt, een klontje suiker op de lepel bovenop het glas legt en vervolgens water giet over het klontje in het glas zodat de suiker ontbindt en door de gaatjes het glas in valt.
Ik kan je zeggen, het is stevig spul met rond de 60 % alcohol en daar wil je ook alleen maar hele kleine slokjes van drinken. Voor de smaak was het suikerklontje een welkome toevoeging. Van hallucinerende werking hebben we niks gemerkt maar wel was Hans erg vrolijk vond ik na zijn anderhalve glaasje absint. Het zal niet ons lievelingsdrankje worden maar het ziet er prachtig uit in de glaasjes en af en toe een keertje is best leuk en lekker.
Afgelopen zondag hebben we een bezoek gebracht aan
Kasteel De Haar in Haarzuilens, één van de mooiste kastelen in Nederland. Het is een indrukwekkend en monumentaal gebouwencomplex in een schitterend aangelegd park omringd door allerlei tuinen. Het kasteel ziet er echt uit als in een sprookje en is geheel gerestaureerd en gedeeltelijk herbouwd. Aan de tuinen en de buitenomgeving van het kasteel wordt nog gewerkt. Het schijnt dat de rondleiding in het kasteel ook zeer de moeite waard is, maar dat bewaren we voor een dag dat het minder mooi weer is. Het is per slot van rekening maar een half uurtje rijden hier vandaan.
Je moet er wat voor over hebben als je het Vrijheidsbeeld in New York wilt bekijken. Dat kan weer met ingang van gisteren. Je wordt van onder tot boven onderzocht en gefouilleerd en dan mag je alleen nog maar onderin het beeld (in de sokkel) een kijkje nemen. De kroon van het beeld (vroeger toegankelijk) is off limits. Het heeft iets geks om zoâ??n strenge beveiliging los te laten op het symbool van de vrijheid. Het is niet de vrijheid zelf die hier in het geding is, het is alleen maar een symbool ervan. Nou zijn die Amerikanen altijd wel heel erg gesteld op hun symbolen maar het ware beter als we als we alles in het werk zouden stellen om vrijheid te waarborgen voor alle mensen, waar ook ter wereld in plaats van zoâ??n big deal te maken van een symbool.
Als het aan Marco van Basten, de nieuwe bondscoach van Oranje, ligt wordt voetbal weer leuk. Daar kun je toch alleen maar achter staan! Gisteren op de perskonferentie stelde hij zijn collega/vrienden voor die hij goed kent, waarmee hi op vakantie gaat en die (Rob Witschge) wel van een geintje houden. Sommige doen daar smalend over maar ik vind het wel charmant. Ze zijn - zoals Van Basten zegt - op voetballen gegaan omdat ze het spelletje leuk vonden. Het zijn vrienden en dat is een goede start voor een goed resultaat. Van Basten wil dat het volk Oranje weer omarmt maar - waarschijnlijk belangrijker nog - dat Oranje zich weer identificeert met het Nederlandse volk. Dominant, aantrekkelijk en initiatiefrijk spel zo, staat er in zijn contract, zal het voetbal van Oranje worden. Als hij zijn rol als bondcoach met net zo veel charme, ontwapend enthousiasme en lef neerzet als zijn rol als spits, dan komt het helemaal goed met het Nederlands elftal. En dat zou dan voor het eerst zijn in hele lange tijd.
Gisteren in de Volkskrant stond er een artikel over een geschrift van het Vaticaan waarin de RK-kerk uithaalt naar feminisme. De biologische bijzonderheid van vrouwen staat centraal en â??... de diepgewortelde intuïtie dat het beste van haar leven daarin bestaat zich voor het welzijn van de ander in te zettenâ??. In het artikel worden de Vaticaanse opvattingen vergeleken met die van TV-figuur Archie Bunker en met die van een conservatieve imam. En het is natuurlijk ook te gek voor woorden en ook hilarisch dat het Vaticaan anno 2004 dit bericht de wereld in meent te moeten slingeren. Misschien hoopt het Vaticaan op deze manier weer een deel van de manlijke wereldbevolking (dat deel dat hinder heeft van feminisme) binnenboord te halen. Maar ik vrees dat het gaat mislukken. Jullie zijn een kleine halve eeuw te laat jongens!
Op de foto 'Black Madonna' van Elisabeth Sunday en je kunt klikken voor een grotere foto.
Mijn zus is jarig vandaag. Misschien komt ze nog in een internetcafé en ziet ze dit logje. Ze is met haar gezin op vakantie in Italië dus ze zal vast een heerlijke verjaardag hebben: geen huis vol visitie, geen kopjes koffie schenken met taart er bij maar lekker met je benen omhoog je laten verwennen en je allerlei verwennerij laten aanleunen. Gezellig met haar jongens (man en zonen), dat vindt ze het allerleukste.
Deze roos is voor haar (klik voor grotere foto). Ik geef haar zeker nog een echte als ze weer terug is want mij ontloopt ze echt niet hoor! Ik kom gewoon op haar verjaardag, desnoods een weekje later!
Update: Ik heb haar net gesproken en gehoord dat ze haar verjaardag vieren in Venetië.
Naar aanleiding van mijn oproep om fotoos aan te dragen voor een weblog-korte-broeken-verzameling kwam
Brigitte van Made On Planet Lane met een nieuwe uitdaging die haar intrigeerde: mevrouw, waarom koopt u niet een maatje groter? De eerste bijdrage was van haarzelf en hier is de tweede.
Zondag bij Kasteel De Haar in Haarzuilens een - voor mij - nieuwe uitvinding gezien: een kinderwagen voor honden. Het karretje heet: DoggyRide en is door de eigenares aangeschaft voor het 16 jaar oude hondje Lotje dat niet ver meer kan lopen en daardoor aan huis gekluisterd was. Nu met de nieuwe DoggyRide kan Lotje weer overal mee naar toe. Een middagje wandelen in Haarzuilen is nu een peulenschil. Op haar oude dag is gedraagt Lotje zich als een professioneel fotomodel dat geduldig poseert voor de foto (klik voor grotere foto). Eigenares van Lotje, als je nog meer fotoâ??s wilt, moet je even een mailtje sturen.
Het zit ons niet bepaald mee met de server de laatste tijd. Eerst waren we gehacked en sindsdien hebben we al een paar keer gehad dat we â??er even uit lagenâ??. Zondag lag het hele bedrijf in Miami, waar onze server is ondergebracht, plat en onze weblog dus ook. Zondagochtend hadden we nog de hoop dat het in een uurtje verholpen zou zijn. Zondagavond laat belde Hans weer naar Amerika en hoorde hij dat er een zware storm was geweest in Miami waardoor het hele complex een tijd zonder stroom had gezeten en dat het opstarten van 600 servers kennelijk zoveel tijd in beslag nam dat wij een hele dag zonder onze sites zaten. Gelukkig verhuist de server zeer binnenkort naar Nederland en zal deze ellende hopelijk voorbij zijn.
Ik vind veel mensen (man of vrouw) er gewoon niet uitzien in een korte broek. Daarmee bedoel ik niks ten nadele van de betrokkene maar die korte broeken zijn absoluut niet gemaakt om de aantrekkelijkheid van de drager of draagster te bevorderen of te accentueren. Toch zie je in de zomer jan-en-alleman lopen met zoâ??n ding. Zolang het maar zoâ??n beetje boven de knieën hangt hebben ook weinig mensen gene om zich er buiten de vrijetijdssfeer in te vertonen. Bijgaand een foto van zoâ??n korte broek (klik voor grotere foto). Ik stel voor dat we een â??weblog-korte-broeken-foto-verzamelingâ?? maken. Zet op je eigen weblog een foto van een bijzondere (mooie of lelijke) korte broek (in ieder geval broek en benen van voor of van achteren genomen, maakt niet uit) en meldt hier even dat je het gedaan hebt. Laten we eens kijken wat we voor verzameling kunnen samenstellen. Met dit weer moet dat geen probleem zijn. Ik ben heel benieuwd
Een zonnige dag, stralend en tegen de dertig graden. Een lekker windje zorgt er voor dat de temperatuur toch aangenaam blijft. Ik besluit eens lekker aan het werk te gaan in de tuin. De parasol omhoog, koffie er bij, laptop met draadloos internet en mijn ordners, telefoon op tafel en een muziekje op de achtergrond. Zo is het bijwerken van je administratie helemaal geen straf.
Beste mensen, dat was voorlopig mijn laatste artikel. Het kost me momenteel net even de tijd die ik op andere fronten hard nodig heb. Bedankt voor jullie reacties.
Ik zat destijds aan de TV gekluisterd tijdens de verkiezingen Gore/Bush. Dat overkomt me niet zo snel. Ik wilde zo graag dat Gore zou winnen. Ik had toen al sterk het idee dat er onfrisse spelletjes werden gespeeld. Dat het nog veel smeriger in elkaar zit werd mij pas duidelijk na het zien van Fahrenheit 9/11
Ik had die teleurstelling van destijds verdrongen en zou de film niet uit eigen beweging gekozen hebben, maar werd uitgenodigd door een vriend, die hem mij aanbood als verjaardags kadootje.
Toegegeven Michael Moore heeft in 4 jaar tijd alle kans gehad om zijn verhaal zo te schetsen dat Bush er slecht vanaf zou komen. Maar zelfs als zijn visie op Bush en zijn cornuiten maar voor driekwart waar is, blijft het nog schokkend.
Moore start zijn gekleurde documentaire met de verkiezingen en laat zien dat Bush zich voor een groot deel onttrekt aan het presidentschap. Hij zoekt vooral de simpelere wereld op van zijn ranch. Na tal van annecdotes volgt de aanslag op de Twintowers. Het bioscoopscherm blijft een tijd lang zwart, terwijl we de bekende oorverdovende geluiden horen van het instorten en de gillende radeloze mensen.
Als Bush het nieuws te horen krijgt is hij op bezoek bij een schooltje. Met een stuurs gezicht blijft hij daar zitten en doet verder niets. Ook niet als hij te horen krijgt dat ook de tweede toren het begeven heeft. De familie Bush en aanverwante bedrijven blijken heel sterk verweven te zijn met de Bin laden familie. In de film wordt het pas echt duidelijk hoe sterk, zowel zakelijk als persoonlijk! Moore stelt het aan de kaak dat er nooit belangrijke getuigen weg mogen maar met de ondersteunende muziek van de Animals ?We gotta get out of this place? zien we dat binnen enkele dagen de complete Bin Laden familie door de FBI geëvacueerd wordt met tientalle vliegtuigen. Dit terwijl het gehele luchtruim was afgesloten voor verkeer. Een vreemde zaak. Moore laat zien hoe de regering Bush dit wereldschokkende nieuws heeft misbruikt om de bevolking angst in te boezemen. Een reeks van onzinnige bedreigingskansen en waarschuwingen passeren de revu. Alles met het vooropgezette doel voedingsbodem te kweken voor de oorlog in Irak. Een afleidingsmanouvre voor de echte bron Alkaida en de bevriende familie Bin Laden. We zien hoe de arme bevolking in werkeloze gebieden gerecruteerd worden en hoe soldaten uiteindelijk steeds krapper worden gehouden, hoe ze verminkt en gedood raken en het verdriet van de ontwrichte families thuis. Heel sterk is het fragment waarbij Moore gaat recruteren onder de blanke congresleden. Die sturen hun zonen en dochters niet naar het front. Eens temeer wordt duidelijk hoe onzinnig die oorlog was en hoeveel leed die berokkend heeft bij onschuldige burgers in Irak.
Moore legt in de film verbanden die mij in ieder geval niet duidelijk waren. Zelfs de nieuwe leider in Afganistan blijk een oude adviseur te zijn geweest in een van de Bush bedrijven. Hoe het bedrijf van Dick Cheney overheidsorders krijgt toegespeeld en alle corruptie waar de regering Bush in ieder geval tot op heden mee weg is gekomen. De film is zo schokkend dat het mij onmogelijk lijkt dat we nog een nieuwe periode Bush/Republikeinen zullen krijgen.
Jaloers zijn heeft te maken met schaarste-denken van je persoonlijkheid, las ik pas ergens. En dat klopt als een bus. Jaloers wordt je als je je focust op wat je niet hebt in plaats van op wat je wel hebt. Schaarste, in ieder geval vermeend. Iemand die jaloers is denkt dat als iemand (of iets) anders de aandacht heeft, die aandacht dan niet voor hem of haar beschikbaar is. Het ?speciaal zijn? wordt afgewezen. Althans zo voelt degene die jaloers is het. Aan de andere kant van de communicatie voelt het helemaal niet zo. Soms heb je niet eens in de gaten als iemand jaloers is en doe je in je argeloosheid dingen die die ander juist weer in de jaloezie versterken.
Ik denk altijd van mezelf dat ik niet erg jaloers ben. Althans dat dat niet een in het oog springende of dominante eigenschap van mij is. Maar het soms wel eens afgewezen worden in 'speciaal zijn' herken ik natuurlijk ook wel. Tja, wie niet eigenlijk.
Het plaatje komt uit een studie naar de gezichtsuitdrukking van mensen bij bepaalde emoties. Je ziet hoe 12 mensen met 12 verschillende karakters en 12 verschillende gezichten kijken als ze jaloers zijn (klikken voor vergroting).
De zomer is er nu eindelijk echt met bijbehorende bloemenpracht en het is volop genieten in de de tuin. Op de foto (klik voor grotere foto) een Strelitzia Reginae oftwel Paradijsvogelbloem die een vriend van mij in eigen tuin kweekte. Is het niet prachtig?
Gezien bij
Downer: leuk spelen met letters en kleuren. Typ een tekst in en kijk wat de
Typo Generator produceert. Klik op het plaatje op te zien wat er gemaakt werd van Miwian Weblog.
Per 1 augustus wordt de Wet Arbeidsongeschiktheidsverzekering Zelfstandigen (WAZ) afgeschaft. In de WAZ waren alle ondernemers verplicht verzekerd en hadden bij arbeidsongeschiktheid recht op een uitkering van maximaal 70 % van het minimumloon. Geen vetpot maar toch een vangnet van ? 11500 maximaal per jaar voor ondernemers die in de kreukels liggen.
Met de afschaffing van de WAZ moeten ondernemers zich nu zelf gaan verzekeren maar het loopt nog niet zo storm bij de verzekeraars, meldt De Volkskrant vandaag. Dat terwijl het
Platform Zelfstandig Ondernemers (PZO) ondernemers er met klem op wijst dat zij als zij vóór 1 augustus een verzekering aanvragen kunnen rekenen op een naadloze overgang, dat heeft Minister De Geus gegarandeerd. Nog een paar daagjes dus voor 1 augustus om je arbeidsongeschiktheidsverzekering te regelen zonder risico op afwijzing of risico-uitsluiting.
Ik had even een beleving van hoe het zou zijn om te leven zonder a op je toetsenbord. Althans de kleine letter a deed het gisterenavond ineens niet meer, de hoofdletter A deed het wonderlijkerwijs nog wel. Ook bij mijn - onmiddellijk in stelling gebrachte - reservetoetsenbord openbaarde zich dezelfde kwaal, een softwarematig probleem derhalve. Ergens in de preferences, was het vermoeden van de medewerkster van Apple Support en mijzelf nadat we een uur lang logisch en associatief onze hersens hadden gebroken over dit probleem en allerlei herstelwerkzaamheden hadden verricht. Ook de collegaâ??s bij Apple waren er al bij gehaald. En van één hunner kwam uiteindelijk de oplossing: er is een stukje software - Synergy - dat het falen van de a op het toetsenbord veroorzaakt als niet tijdig een update wordt gedownload. En nu werkt weer zoals vanouds gelukkig. Maar ik heb er even aan mogen ruiken hoe het zou zijn om te leven zonder a.
Ik kn u zeggen, dt vlt niet mee. Dn blijkt ineens in hoeveel gevllen je dt krkter nodig hebt. Ook mijn systempssword deed het niet meer, dr kwm ook een in voor. In feite ws mijn hele Mc derhlve onbruikbr geworden. En dt lleen door zoâ??n klein krktertje.
Het is volbracht: de gehele strepen zijn van mijn stoep verdwenen. Vanmorgen liep er ineens een medewerker van de gemeente gebukt langs mijn huis in zoâ??n fluoriserende bodywarmer. Nader onderzoek leerde dat hij bezig was de gele strepen (zie eerdere afleveringen van 'iets te enthousiast geschilderd') zwart te spuiten met een spuitbus. Ik hoorde hem door het raam heen nog bellen met zijn baas of het ècht wel overal moest. En ja hoor, echt overal! Er is namelijk zelfs voor een heel klein geel streepje al een bestuursbesluit nodig. Het recht heeft gezegevierd, al is het dan op de vierkant millimeter.
Hans schreef onlangs al over de gesponsorde
Glorixtoiletten op de Parade: een grote verbetering met name voor de vrouwelijke bezoekers. Er is echter nog een andere vinding die in geen enkele moderne vrouwenuitrusting mag ontbreken (zeker niet tijdens de vakantie): de plastuit. Voor de enkeling die niet weet wat een plastuit is: het is een uitvouwbaar stukje karton waarmee de vrouw in kwestie net als de mannen - zonder op de hurken te gaan - kan plassen. Het is zelfs mogelijk om tegen een boom te plassen en het stoere gevoel te krijgen hoe een kerel zoiets doet. Vanzelfsprekend is zoâ??n plastuit vooral een goed idee in situaties dat geen enkele â??normaleâ?? WC beschikbaar is of dat het toilet zo smerig is dat staan echt een prettiger idee is dan 'zweven'. Op
Lowlands 2002 werden deze fotoâ??s gemaakt die laten zien hoe handig e.e.a. in zijn werk gaat. En zo is het ook in de praktijk kan ik daar uit eigen ervaring aan toevoegen.
Een vriendin van ons is al jaren bekend onder de naam Nijntje omdat ze een Nijntjefan is en alles rond Nijntje verzamelt. Ze gebruikte een variant op die naam in de titel van haar weblog en een bescheiden afbeeldinkje. Dat vond Dick niet leuk. Hij stuurde zijn advocaten op haar af. Arme Nijntje stond te beven als een riet. Ze had niet verwacht dat 'de vader' van Nijntje zo boos kon zijn, omdat zij Nijntje zo leuk vindt. Voor haar vrienden en...
Lees meer...
Geen photoshop of andere bewerking, maar gewoon een straat in Nederland onder een sterk veranderende lucht. De foto's zijn vijf minuten na elkaar genomen met dezelfde camera.
Af en toe kom je van die verbods- of gebodsborden tegen die je de werkbrauwen doen fronsen of de lippen krullen. Ik heb er al eens eerder een paar getoond maar dit is ook weer een fraai exemplaar. Wat zou het betekenen? Maak een keus uit de volgende mogelijkheden:
1. Verboden voor vogels om op het hoofd van mensen te poepen.
2. Hedenmiddag lange afstandspoepen voor bewoners van de Fazanterie!
3. Pas op, de vogels hier kunnen goed mikken!
Misschien heb je zelf nog een ander idee. Ik ben benieuwd!
Als wespen zich vervelen gaan ze mensen pesten. Als de voortplanting is geregeld, er geen larven meer zijn om te verzorgen, de mannetjes en de koninginnen uitvliegen om te paren, dan vervelen de wespenwerksters zich helemaal suf. Wij zouden op vakantie gaan en het er eens even lekker van nemen na gedane arbeid maar zij gaan op zoek naar glucose en eiwitten bij de mensen. En ze doen dat op nogal agressieve manier. Dit jaar zijn ze er vroeg bij vergeleken met andere jaren. Wellicht komt dat door de zachte winter. Meestal is het in de loop van augustus dat er veel wespen in de omgeving van de mensen zijn.
Zo?n wespensteek is een pijnlijke kwestie en soms zelfs gevaarlijk (als iemand allergisch is of een steek in de keel krijgt. En je vindt ze niet alleen overdag rondom je drankje maar ook op andere momenten. Ik had er vorig jaar eentje die kennelijk in mijn bed lag te slapen en mij als een ongenode gast beschouwde. Hij liet dat meteen weten door mij met een snelle beet aan te vallen. Gelukkig heb ik zo?n slim apparaatje, een soort vacuumpompje waarmee je het gif snel uit de beet kunt zuigen. Scheelt echt enorm.
Bij de snackbar zie je al jaren het patatje oorlog op de borden staan. Maar pas zag ik twee - voor mij - nieuwe varianten: patatje ziekenhuis en patatje hopeloos. Ik ben benieuwd of ik de enige ben die deze specialiteiten niet kent. Wie weet wat het is?
Het was miezerig weer en nadat een voorstel om te gaan fietsen om die reden was weggestemd, besloten we naar Burgers� Zoo te gaan. We waren allemaal al een tijdje niet in de dierentuin geweest en het was � ondanks het hemelwater � een leuke middag. In Burgers' Zoo zijn een aantal eco-displays ingericht (bush, desert, mangrove, ocean en safari. De bedoeling is een zo natuurlijk mogelijke presentatie van de dieren en planten. Het is fantastisch om daar door heen te lopen en je te vergapen aan al het moois dat de natuur te bieden heeft aan leven. Bijkomend voordeel was dat het er - hoewel sommige hallen behoorlijk vochtig waren -niet regende. Gek was wel dat het publiek om 17.00 uur uit de mangrovehal werd gedreven terwijl op de website van Burgers' Zoo aangegeven staat dat het park tot 19.00 open is. Gelukkig waren er ook nog droge momenten zodat we ook de dieren buiten nog konden bezoeken. Uiteraard konden we ons ook met fotograferen lekker uitleven; bijgaande foto is van Hans.
Er wordt gezegd dat Vincent van Gogh zijn oor heeft afgesneden als gevolg van de hallucinerende werking van absinth. Het drankje ? dat door kunstenaars als Picasso, Baudelaire en Verlaine de ?groene fee? werd genoemd omdat het de creatieve geest een duwtje in de rug geeft ? is sinds 1909 verboden in Nederland. De veronderstelling die daaraan ten grondslag ligt is dat de werkzame stof thujon in het kruid cartesiaan absinthium tot waarzin zou leiden. Oscar Wilde schreef: ?Na het eerste glas zie je de dingen zoals je zou wensen dat ze waren. Na het tweede zie je de dingen zoals ze niet zijn en uiteindelijk zie je de dingen zoals ze echt zijn en dat is het afschuwelijkste ter wereld'.
Slijter Boorsma werd beboet voor het verkopen van absinth maar liet het er niet bij zitten. Samen met een collega liet hij de zaak voor de rechter komen. Afgelopen vrijdag kreeg hij gelijk van de rechter: absinth mag (weer) verkocht worden zolang de werkzame stof thujon binnen de Europese norm blijft. En dat is gelukkig veel minder dan in het drankje waar Oscar Wilde het over had.
Au Natural van Sarah Lucas uit 1994 Ook al is de Saatchi-kunstcollectie gedeeltelijk verloren gegaan door brand toch kan het publiek sommige kunstwerken nog bekijken via het internet. Een aantal van de 100 werken van de Britart-kunstcollectie van Charles Saatchi, die eind mei door brand verloren zijn gegaan, zijn nog aanwezig in de virtuele galerie. Van legendarische werken als Tracey Emins
Everyone I have ever slept with 1963-95 en schilderijen van Patrick Caulfield, is niks anders overgebleven dan as. Ook werken van Damien Hirst, Sarah Lucas en de broers Jake en Dinos Chapman zijn verloren gegaan.
De nieuwe Saatchi Gallery op de zuidoever van de Theems is pas vorig jaar geopend en biedt 10.000 vierkante meter hedendaagse kunst van Britse bodem. Je moet er van houden en om in een haai op sterk water of in een met rommel omgeven bed kunst te zien is ook niet iedereen gegeven. Maar virtueel kunnen we de topstukken van de collectie, waarvan er een aantal feitelijk niet meer bestaan, nog steeds bewonderen op de
website van de Saatchi Gallery.
We eten vandaag taart, er komt bezoek, het bier, de witte wijn en de rosé staan koud, we hebben lekkere hapjes, BBQ en salades en natuurlijk chips en cola voor de kinderen. Hans is jarig en hoewel sommige mensen vanuit het buitenland het glas even op hem heffen zijn er ook een aantal in Nederland die dat met ons komen vieren. Het wordt mooi weer dus dat is dan vast het eerste kado. Het tweede kadootje heeft hij al gekregen. Het kan nu al niet meer stuk!
Mijn tuin is een levendig stukje grond met allerlei dieren die daar leven en wonen. Een paar onderdelen van de populatie van mijn tuin vallen extra op. Er zitten hier buitengewoon veel slakken en ook buitengewoon veel kikkers en padden. Die twee typen bewoners horen bij elkaar omdat de ene soort zich voedt met de andere. Sinds een aantal jaren geleden - vooral sinds de buurvrouw een mooie natuurlijke vijver heeft - is het aantal kikkers en padden behoorlijk gegroeid en dat merk je dan weer in de afname van de verwoesting die de slakken plegen aan te richten.
Het is een gezellig geluid dat ze produceren die kikkers. Vooral â??s avonds, als de mensen zich terugtrekken in hun huizen roeren de dieren zich en hoor je de vogels fluiten in de bomen van het bos en de kikkers kwaken er op los. Soms hoor je zelfs een soort brommen of knorren. Het enige is dat je je soms rot schrikt als er ineens eentje wegspringt voor je voeten. Deze bruine kikker op de foto maakte zich uit de voeten toen ik er aan kwam lopen maar bleef net lang genoeg stil zitten om even vastgelegd te worden.
Na een herstart van mijn computer had ik woensdag ineens geen verbinding meer met het internet. Niet alleen Safari deed niks meer, ook de mail en het chatprogramma weigerden dienst. Goede raad was duur. Na mij ervan verzekerd te hebben dat de server nog wel naar behoren functioneerde, begon ik maar bij Euronet/Wanadoo. Zij namen met mij de ADSL-modeminstellingen door en bekeken de connectie: die was in orde nadat ik de Speedtouchmodem had gereset. Maar, het werkte nog niet! Dan moest KPN mij maar verder helpen en dat doen ze dan à â?¬ 0,10 per minuut. Vervolgens doe je er drie kwartier over om bij de juiste persoon terecht te komen die je weet te vertellen dat het niet aan KPN ligt omdat je telefoon het immers doet. â??U moet uw modem opnieuw installeren? Dan moet u niet bij ons zijn maar bij uw computerleverancier of uw provider.â?? Ze konden (wilden) mij niet helpen dus.
Lees meer...
Op 29 november a.s. treedt de Canadese jazz-zangeres/pianiste op in het Amsterdamse Concertgebouw. We wilden er dolgraag naar toe, en een aantal vrienden met ons, maar het blijkt al lang te zijn uitverkocht. Degene die ik aan de telefoon had bij het concertgebouw vertelde mij dat het concert in een abonnementenserie was opgenomen en er bovendien zoveel schriftelijke bestellingen waren dat er helemaal geen kaarten meer zijn. En dat terwijl de kaartverkoop officieel nog moet beginnen. Het beste advies dat zij mij kon geven is vanaf een maand voor het concert af en toe nog eens bellen. Ik ben hier heel onblij mee want de kans is klein dat we er nog in kunnen.
Ik heb Diana Krall ?ontdekt? toen ik haar DVD Live in Paris zag. Zij treedt daar op in Olympia en weet daar in die enorme concerthal een sfeer te scheppen alsof ze in een jazzclub zit op te treden. Vanaf dat moment is de collectie CD?s en nummers van Diana Krall in mijn muziekbibliotheek explosief gegroeid. Ook het laatste album
The girl in the other room heb ik uiteraard. Velen vinden dat het beste en meest volwassen album tot nu toe en die mening deel ik wel. Op deze CD naast eigen werk van Krall ook nummers van Tom Waits, Joni Mitchell en Mose Alison. Ze blijft een fantastische performer die beslist een eigen en lekker ongepolijst geluid laat horen. Hans schreef al eens eerder over haar in zijn artikeltje
Jazzy female singers op onze oude weblog. Als iemand ons nog aan kaarten kan helpen houden we ons zeer aanbevolen!
Het uitstekende Belgische popmagazine
Heaven besteedt veel aandacht aan muzikanten die niet zo bekend zijn bij een groot publiek. In de uitgave van juli/augustus een overzicht van ?best kept secret?
John Martyn. Martyn, van oorsprong een Engelse folk muzikant in de singer/songwriter traditie, heeft een stijl ontwikkeld die zeer eigen en eigenzinnig is en meer een jazzy karakter heeft dan dat het nog aan folk doet denken. Het artikel in Heaven is een goed geschreven verhaal door Hans van den Berk, iemand die fan is, een eigen John Martyn
site onderhoudt en Martyn al sinds 1978 volgt. Sinds die tijd volg ik Martyn ook zij het wat minder intensief.
Het artikel heeft als titel ?John Martyn al 35 jaar een mysterie? en dat brengt me dan meteen bij het album ?
Grace and Danger? uit 1980, met daarop de song ?Sweet little Mystery?, naar mijn smaak het beste John Martyn-album en ook kandidaat voor de tien CD?s die ik (mocht het zich ooit voordoen) meeneem naar een onbewoond eiland.
Een aantal mensen bij wie ik de CD introduceerde beschouwen hem nu nog altijd als een kostbaar bezit en ik heb ergens gelezen dat het album ook tot John's personlijke favovieten behoort. Het album is geproduceerd door Phil Collins die ook slagwerk voor zijn rekening neemt en heel bepalend is de glijdende akoustische bas van John Giblin. In Heaven staat een keurig overzicht met afbeeldingen van meer dan 20 van zijn CD?s en een daarbij behorende waardering met sterretjes. Vreemd genoeg deelt Van den Berg mijn mening niet geheel, want Grace and Danger krijgt bij hem ?slechts? vier sterren in plaats van de maximale vijf. Ik ga ook snel eens luisteren naar zijn onlangs uitgebrachte studio album 'On the Cobbles'
Welke CD zou jij meenemen naar een onbewoond eiland? Ik ben benieuwd....
Het is - ondanks het zeer matige weer - ballonnentijd in Nederland. Maandagavond toen het eindelijk een droge avond was zagen we er een paar voorbij komen vanuit de tuin. Of liever gezegd, eerst hoorde ik dat geluid van de vlam die wordt opgestookt om de ballon te laten stijgen. Vwoooeeee..., vwoooeeee..., een paar keer heel hard en dichtbij. Altijd als ik dat geluid hoor moet ik denken aan Dora. Dora was onze hond (RIP) en bang voor twee dingen: soms voor het donker en altijd voor ballonnen. Ze was niet alleen bang voor het geluid van ballonnen maar ook een ballon in de verte zichtbaar in de lucht was al genoeg om Dora te laten trillen als een riet en letterlijk met de staart tussen de benen naar huis te laten rennen. En daar bleef ze dan trillend achter het raam zitten kijken naar de lucht totdat nergens meer een ballon te bekennen was en had tot die tijd geen aandacht voor iets anders, zelfs niet voor lekkere hapjes.
Maar goed, dat geluid klonk dus een aantal keren achter elkaar en even later kwam er inderdaad een mooie rode ballon vlak over mijn huis voorbij. Kennelijk waren ze zojuist opgestegen van het grasveld in het bos hierachter. Ik kon nog net deze foto maken voordat ze met een vaart uit ons blikveld verdwenen. Pffft, Dora zou weer gerust zijn.
Gisterenavond zag ik op het journaal Minister Remkes van Binnenlandse Zaken. Hij werd aangesproken over het feit dat hij verwarring zaaide over een vermeende terreurbrief die van Al Qa'ida afkomstig zou zijn. Hij erkende voor de camera zonder een spier te vertrekken dat de brief niet bestaat. Op een persconferentie in Brussel gaf hij toelichting: er waren twee brieven in zijn waarneming door elkaar gaan lopen. Maar nu komt het bijzondere: toen een verslaggever hem confronteerde dat er geen tweede brief was maar dat er sprake was van een video-opname, wuifde Remkes dit weg met een gebaar van "wat doet het er nou toe, dat is een detail". De organisatie van het eerste beste festival weet nog beter wat er aan de hand is dan onze Minister van Binnenlandse Zaken zelf. Het is maar te hopen dat het bij Al Qa'ida ook komkommertijd is en dat er geen sprake is van een echte dreiging met zo'n karikatuur van een minister.
Bij
Mijnkopthee zag ik een interessante link voor mensen die geïnteresseerd zijn in schilderkunst (zoals wij). Het is een site van Quent Cordair Fine Art die een afdeling heeft met de naam de
Artist?s Studio. Hier wordt in 19 stappen de wording van het olieverfschilderij
By the fire van Bryan Larsen in beeld gebracht toegelicht door de schilder zelf. Ik heb er even in zitten lezen en het is echt heel leuk en inspirerend om te volgen wat er allemaal gebeurt in het proces om tot het uiteindelijke schilderij te komen. Ook bijzonder is dat lezers vragen kunnen stellen aan schilder en galerie. Overigens zag ik dat er weinig meer respons komt dan het obligate ?I love your work? of woorden van gelijke strekking. Maar het interactieve karakter van de site is potentieel heel interessant. Zo konden de bezoekers aangeven of ze eventueel geïnteresseerd waren om het schilderij aan te schaffen.
Op de site nog twee andere wordingsgeschiedenissen:
The Thought of Love's Return van Ron Sanders en
Born With Wings van Bryan Larsen.
Sigmund heeft vandaag in de Volkskrant een realistische kijk op het weer. Maar het gerucht gaat dat er beter weer op komst is en de zon de overhand krijgt de komende week, zij het dat er af en toe nog een regen of onweersbuitje zal vallen. Eerst zien dan geloven...
Wat doe je als je als je tijdens je huifkarvakantie verliefd bent geworden op je paard, met de tot de verbeelding sprekende naam Pablo? Je trouwe viervoeter die je iedere dag weer naar het volgende logeeradres heeft gebracht. Die je iedere dag borstelde, eten gaf, in- en uitspande? Waarbij je troost kunt vinden als je even verdrietig bent.
Tja dan valt het niet mee om afscheid te nemen en hem weer achter te laten bij de rechtmatige eigenaar. Je doet moeite om dat traantje tegen te houden maar dat valt niet mee. Je wilt hem nog een keer verwennen met wat appeltjes of iets anders. Je wilt, behalve een foto, nog een aandenken aan hem mee naar huis nemen. Een haar uit zijn ruwe fjordenmanen dan maar. Pablo bedankt voor alles, ik zal nog wel van je dromen...
Mij is het inmiddels wel duidelijk... meisjes hebben iets moois met paarden.
Het duurde even voordat ik door had wat het was. Het is niet wat het lijkt te zijn. Ze horen wel bij elkaar de twee maar dat is dan ook de enige aanwijzing. Degene die aanwezig was toen ik de foto maakte mag uiteraard niet mee raden. Je kunt klikken voor een grotere foto.
Ondanks de regen hebben Hans en de twee meiden het reuze naar hun zin in de huifkar op de Drentse heide. Zodanig zelfs dat ze nog een dagje hebben bijgeboekt en pas morgen thuis komen in plaats van vandaag. Natuurlijk was dat ook met het oog op het weer dat volgens het KNMI nog wat zou verbeteren aan het einde van de week maar zeker ook omdat de huifkarvakantie goed bevalt. Zelfs voor het in- en uitspannen van het paard draaien ze ondertussen hun hand niet meer om. Ik neem aan dat Hans hier nog uitvoerig in woord en beeld zal verhalen van alle avonturen die ze daar met zijn vieren (drie mensen en Pablo het paard) hebben meegemaakt.
Deze foto werd met mijn Pentax Optie 330 gemaakt door Hans? dochter tijdens Dwergpop. Ik vind hem erg mooi geworden al is het volgens mij een wel beetje een toevalstreffer. Maar toch belooft het nog wat voor de toekomst... (even klikken voor grotere foto).
Ik heb het via
Komma Punt Log en het lijkt mij een mooie aanvulling op de â??fileâ??, â??editâ??, â??viewâ?? en â??formatâ?? pulldown menuâ??s die we allemaal kennen. Ideetje om mee te nemen in Tiger en Longhorn? Je kunt natuurlijk klikken om de foto wat groter te maken.
Omdat het vakantie is en wij achterblijvers zo van de straat blijven, wil ik wel
nr. 24 van de grote
weblogtelling 2004 zijn die door
Punkey werd gestart. Wie wil nummer 25 zijn? Je mag je melden in een reactie.
Bij
Get Totally Flabbergasted zag ik dit fantastische toiletidee waarbij je de krant of ander leesvoer helemaal niet meer nodig hebt. Je vervelen is er niet meer bij want je kunt op je gemak om je heen kijken. Maar zou jij wel lekker rustig op je gemak zitten op dit toilet (even klikken voor vergroting)?
Gisteren uit eten geweest in Amsterdam of eigenlijk daar waar Amsterdam ophoudt op het schiereiland in het buiten-IJ vlakbij de plek waar de Zeeburgertunnel onder het water verdwijnt. Ik heb eerst Sab opgehaald bij de Telefoongids (waar zij werkt) en we zijn in mijn open cabriootje naar IJburg gereden. Omdat het nog een beetje te vroeg was om te gaan eten reden we eerst even richting IJburg om te kijjken hoe ver het daar ondertussen was. Wat een naargeestigheid daar zeg. Eén grote bouwput waar vaag de suggestie van het moderne wonen aanwezig is op de vele billboards die adverteren voor de fantatische woonomgeving die daar wordt gemaakt.
Daarna even naar
Blijburg aan Zee : Oranjevrijstaat aan het water anno 2004. Het was er rustig en relaxed. Een handjevol mensen met kleine kinderen lag lekker te luieren in de late middagzon of te soezen op de met dikke kussen bekleedde ?tafels?. Twee kinderen waren zelfs in het water aan het spartelen alsof het volop zomer was en op de schommel wiegde een vader zijn baby. Een jongetje van een jaar of zes had alleen maar oog voor zijn vlieger. ?Wat een onschuld nog?, zeiden wij vertederd tegen elkaar.
Ondertussen was het borreltijd en streken we neer bij
Kaap Kot. Heerlijk gegeten in een prettige ambiance maar daar kun je op de weblog van
Sabdesigns meer over lezen.
Ik heb een vlieger gekocht met de aansprekende naam: New Challenger XL. Hij is geschikt voor een windbereik van 2 tot 6 beaufort en heeft een spanwijdte van twee meter. Het is een zg freestylevlieger die zeer geschikt is voor beginners, een prettige all-roundvlieger wordt hij door de verkoper genoemd.
Ik ben op vliegergebied een absolute beginner. Ik heb het nog nooit van mijn leven gedaan maar ik heb altijd met bewondering gekeken naar die prachtige vliegers die je tegenwoordig overal ziet. Ook op Bali waar ik een paar jaar geleden was heb ik mijn ogen uitgekeken. Het is daar echt een bezigheid waar de hele bevolking zich fanatiek mee bezig houdt en je kunt er ook de meest fantastische vliegers kopen. Ik heb nog een paar mooie adelaarvliegers meegenomen voor mijn neven. Kijk voor mooie plaatjes van het kitefestival op Bali eens op
deze site.
Maar ik ga dus binnenkort als het een beetje lekker weer is in ieder geval een dagje naar zee om te vliegeren. Lijkt me heerlijk om bij niet te harde wind mijn New Challenger eens uit te proberen. Wie weet, wordt het nog wel echt een passie.
1 jaarlijks toegekende vrije tijd voor personen in verschillende beroepen en betrekkingen, voor leerlingen enz.
2 vakantiereis
Er is een uittocht gaande. Zaterdag zijn de overburen op vakantie gegaan richting Zuid Frankrijk. Ook mijn rechterburen zijn inmiddels weg naar de camping waar ze ieder jaar heen gaan op de Veluwe. Mijn zwager en zijn vriendin gaan met vier kinderen volgende week naar Toscane en mijn zus en haar gezin twijfelen nog tussen Italië en Denemarken. Op de snelwegen wordt het heel erg stil de laatste dagen en overal in mijn straat zijn parkeerplaatsen over. Ook sommige weblogs zijn op zomerreces.
Ikzelf ga niet weg in de maanden juli en augustus, te druk, te duur en te vol. En als je niet vast zit aan de schoolvakanties waarom zou je dan in deze periode weg gaan. Hans is ondertussen wel een midweekje met zijn dochter en een vriendin met de huifkar in Drente.
Voor iedereen die nog gaat binnenkort: ik wens jullie een heerlijke vakantie met mooi weer en voor iedereen die thuis blijft: ik wens ons ook mooi weer zodat wij kunnen genieten van een mooi, rustig en fileloos Nederland in het zonnetje.
Ik ben naar de kapper geweest vanmorgen en daar gebeurt altijd iets wonderlijks met mijn haar. Het zit eigenlijk altijd raar als ik er vandaag kom maar maar dat is iets dat door veel mensen herkend zal worden. Dat is gewoon een kwestie van wachten tot de volgende dag, lekker even met je eigen shampoo wassen en dan is alles weer bij het oude alleen dan een stukje korter. Het rare dat de laatste drie keer met mijn haar is gebeurd zit hem in de kleur. Ik laat mijn haar altijd verven, blond, een paar tinten lichter dan mijn eigen kleur. Nou hou ik helemaal niet van dat gele blond dus ik heb altijd, wat de kapper noemt, een askleur. De laatste drie keer dat ik het liet verven komt mijn haar uit die verfbehandeling blauw te voorschijn. Dat is natuurlijk helemaal niet goed als je blond moet worden. Gelukkig heb ik een adequate kapper die er dan in een handomdraai met blondeerpoeder weer blond van weet te maken maar het blijft vreemd. Ik verf mijn haar al een jaar of 10 en dit heb ik nog nooit meegemaakt. Nou is de kapsalon overgeschakeld op een ander merk verf, misschien is dat het. Of ik word de laatste tijd grijs, dat kan ook de oorzaak zijn. We hebben nu afgesproken- de kapper en ik - dat we de volgende keer toch maar weer een iets ander kleurtje zullen proberen want het moet toch ook in één keer goed kunnen gaan.
Hans en de twee meiden zijn op pad. Ze hebben eten voor een week mee, veel chips en spelletjes en zijn op zo?n beetje alles voorbereid denk ik. De auto zit echt tot de nok toe volgepakt met extra dekens, regenkleding, paraplu?s en laarzen. Nou maar hopen dat ze dat allemaal niet nodig zullen hebben. Volgens mij wordt het heel erg gezellig met die drie.
Update: Hans belde net dat ze onderweg waren met de huifkar na een instructie van het verhuurbedrijf over goede behandeling van paard en wagen. Zijn dochter zat op de bok en zij mende het paard deskundig, vertelde hij. Op de achtergrond kon ik de vertrouwde geluiden van een dravend paard op de straatstenen goed horen.
Hij is echt terug! 'I'm back' zingt hij zelf en hoe! Gisterenavond tijdens het inpakken voor de huifkartocht was hij op TV in een verslag van het Northsea Jazz Festival, waar we zoals Mieke al zei deze keer niet bij waren. Wat had ik spijt dat ik geen VHS band klaar had liggen om de 71 jarige 'opa Brown' op te nemen. De TV stond keihard aan op de achtergrond en het huis swingde mee op de hoekige ritmes en gierende saxen. 'I'm a Soul Man' de oude klassieker van Sam and Dave kreeg nu pas echte betekenis. Toch maar snel zijn nieuwe CD 'The next step' zien te bemachtigen bij terugkomst! En ja het is natuurlijk minder leuk dat hij onlangs terecht moest staan wegens huiselijk geweld, maar dat staat los van zijn kwaliteiten als muzikant.
Dit jaar zijn we niet van de partij op NSJ maar we volgen natuurlijk wel zoveel mogelijk op de televisie en in de bladen. En dat is op zich ook al leuk. Bovendien heb ik wel weer de CD ?Your Guide to the NSJ? die ieder jaar wordt uitgegeven. Dit jaar een verzameling met een paar van mijn favorieten zoals Diana Krall, Michiel Borstlap, Elvis Costello, Jamie Cullum en John Scofield (zie plaatje).
Zondagavond wordt om 22.39 uur op Nederland 3 een verslag uitgezonden van de derde en laatste festivaldag. Soullegende James Brown is één van de topnummers op deze laatste festivaldag. Daarnaast treedt ook de Amerikaanse soulzangeres Alicia Keys op (bekend van nummers als 'Fallin' en 'If I ain't got you'). Eddie Palmieri kan gerekend worden tot één van de grondleggers van de Salsa en met zijn band La Perfecta II blaast hij zijn invloedrijke band la Perfecta uit de jaren '60 nieuw leven in. En verder crossovermuziek van Big From Curaçao met o.a. zangeres Izaline Callister, de opvallende bassiste Meshell Ndegeocello èn jazzgitarist Mike Stern. Kijken dus.
Ik was zaterdag bij de housewarmingparty van mijn zwager. Mijn zus, waarmee hij getrouwd was en twee zonen heeft, is drie jaar geleden verongelukt. Mijn zwager heeft sinds enige tijd een vriendin die gescheiden is en twee dochters heeft. Tijd dus voor een grondige verbouwing van huis en leven en wij kwamen dat vandaag opluisteren.
Natuurlijk ken ik de familie van mijn zwager, de vrienden die hij en mijn zus al jaren hebben en de buren maar vandaag waren er nogal wat voor mij totaal onbekende mensen die weer horen bij de nieuwe vriendin en diens ex. Vragen over en weer in de sfeer van: ?wie ben je precies?? leverden nagenoeg onbegrijpelijke gesprekken op omdat de verklaringen doorspekt werden met namen die de gesprekspartner eveneens onbekend waren. We besloten met een paar mensen e.e.a. in schema te zetten. Er waren grofweg gesproken de volgende groepen te onderscheiden:
1. Het gezin van mijn zus en haar man met twee zonen en hun gezamenlijke vrienden
2. Mensen behorende bij dat gezin maar zonder bloedband
3. Onze familie
4. De familie van mijn zwager
5. De familie en vrienden van de vriendin van mijn zwager
6. De familie van de ex-man van de vriendin van mijn zwager en van diens nieuwe vriendin
Het schema verschafte veel helderheid, we konden meteen iedereen in een groep plaatsen. De buurvrouw bood spontaan om voor de volgende feestelijke gelegenheid buttons te verzorgen met voor iedere groep een andere kleur zodat je in één oogopslag zou kunnen zien in welke groep je iemand moet plaatsen. Goed plan, vonden we allemaal, dat maakt het dan weer een stuk gemakkelijker.
Ik ga een midweekje op huifkar vakantie met mijn dochter van 12 en haar vriendin. Alleen al de voorbereidingen zijn een beleving op zich. Je moet natuurlijk aan van alles denken en voorbereid zijn op wisselende omstandigheden. Zo zijn de weersvoorspellingen niet al te best maar dat mag de pret niet drukken ?Bad weather is only in your mind? merkte de moeder van het vriendinnetje wijs op en gelijk heeft ze.
Voldoende spelletjes, warme kleding, laarzen en regenkleding verdienen dan wel extra aandacht. Verder hebben we lijstjes gemaakt zodat we niks kunnen vergeten. Gelukkig is mijn dochter vertrouwd met paarden. Alles wat het paard betreft valt onder haar takenpakket en verder is zij verantwoordelijk voor het huishoudbudget en haar vriendinnetje voor de route, toezicht op huishoudtaken en zorgen dat alles een vaste plaats blijft houden. Uiteraard is mijn taak, behalve het bereiden van voedsel, eindverantwoordelijk te zijn en mijn veto uit te spreken bij onenigheid. Er zijn drie slaapplaatsen in de huifkar dus geen gedoe met tentjes, doorweekt grondzeil en andere ontberingen.
Mieke die jaren terug ook al eens op huifkarvakantie is geweest komt met allerlei attributen, tips en gadgets. Ze had behalve fleecedekens nog een lange waxcoat voor mij liggen met riempjes voor om je benen zodat de jaspanden niet terug kunnen waaien en dus je knieen ?op de bok? droog blijven. Uiteraard is er geen stroom in de huifkar maar gelukkig had ze ook nog een GSM-lader liggen die op zonne-energie werkt. De kans dat we dankzij lege batterijen niet meer met het thuisfront kunnen communiceren is daardoor ook geëlimineerd. Verder nog iemand tips??
We kijken er alle drie naar uit om maar 'te schommelen en te kijken naar de kont van het paard' (vrij naar Annie MG).
Voor mijn huis op het kruispunt is afgelopen week langs alle kanten een onderbroken gele streep verschenen. Deze gele streep betekent dat je er niet mag parkeren (naast de doorgetrokken gele streep mag je zelfs niet stilstaan!). Die strepen waren er voorheen nooit en ik parkeer graag voor mijn eigen huis. Niet dat het zo'n ideale plek is maar er is al lang een parkeerprobleem in onze straat. Dat heeft een aantal oorzaken waaronder het hoge autogehalte per hoofd van de bevolking in onze straat, de studentenflats aan de overkant waarvan de bewoners niet alleen hun eigen auto?s maar ook die van hun bezoekers graag willen parkeren en het feit dat er maar aan één kant van de straat geparkeerd mag worden.
Nou mag ook een gemeente niet zomaar strepen op de straat schilderen. Daar moet een besluit aan vooraf gaan op grond van de Algemene Wet Bestuursrecht en dat besluit moet dan worden bekend gemaakt. Dat zou dan iets moeten zijn in de sfeer van: ?Burgemeester en wethouders maken bekend dat zij conform artikel 15 en 18, eerste lid, onder d Wegenverkeerswet 1994 besloten hebben tot het nemen van de volgende verkeersmaatregelen (verkeersbesluiten)??
Ik heb dus eens even de gemeente gebeld en geïnformeerd naar het besluit dat ten grondslag ligt aan die strepen. De ambtenaar die in aan de telefoon kreeg wist mij te vertellen dat er altijd strepen zijn geweest voor mijn huis. Niets is echter minder waar en ik kan dat aantonen met foto?s. Er is dus nu een onderzoek gaande. Wellicht is er iemand ietsje te enthousiast aan het schilderen geweest. Wordt vervolgd ?..
Om een uur of 12 ging de bel. Voor de deur stond een man in zo'n oranje werkbodywarmer met reflecteren stukken er op. Achter hem een witte bus met draaiende motoren en nog iets dat veel ronkende geluiden voortbracht. 'Is dit uw groenbak?', vroeg hij wijzend op mijn groenbak die naast de ingang stond. 'Heeft u geen andere sticker? Dan kan ik hem niet reinigen!'. Ik gaf toe dat dit mijn groenbak was maar betoogde dat ik alle stickers die ik ooit van het containerreinigingsbedrijf had ontvangen er op had geplakt in de loop der jaren.
Mmm, nu ik er zelf nog eens naar keek zag ik eigenlijk geen jaarsticker van 2004. 'Die van 2004 is er zeker afgevallen', probeerde ik voorzichtig. 'Nou mevrouw', zei de man, 'u bent de enige niet, het is een wonder dat er nog containers gereinigd worden, ze hebben allemaal verkeerde stickers. Ik ben al de hele ochtend aan het bellen.' Pffft, gelukkig was ik de enige niet. Ik vroeg de man wat te doen. Stelde voor om te bellen met het kantoor van het bedrijf. Dat leek een goed plan. Hopelijk sturen die dan de goede sticker zodat mijn groenbak weer gereinigd wordt in de toekomst.
Ik bedankte de man dat hij mij op deze kwestie had gewezen en wilde al weglopen toen hij mij terugriep: 'mevrouw', zei hij plechtig, 'ik moet uw container nu nog wel even officieel reinigen nu u gaat bellen'. Nou, dat was helemaal fijn natuurlijk dus ik bedankte de man omstandig en hij ging enthousiast aan de gang met de ronkende machine in de bus (die een hogedrukreiniger bleek te zijn). Mijn groenbak staat er weer helemaal spic & span bij en de nieuwe sticker rolt binnenkort in mijn brievenbus. Ik ben weer helemaal op orde!
Een geheimzinnige invasie?
Wie het weet mag het zeggen..
Het speelt zich in ieder geval af aan zee
Klik op foto voor een vergroting
Ik had het een paar dagen geleden al als linkdump gepost maar Van der Valk heeft een internetaktie. Vandaag lagen er twee (jawel) enveloppen in de bus met ontbijtvouchers en dagkaarten om te werken op de Hotspots van KPN. Het ontbijt geldt maar tot 1 augustus 2004 maar de dagkaarten voor KPN zijn volgens mij onbeperkt geldig. Ik zit dus binnenkort prinsheerlijk op een terras bij Van der Valk (liefst in het zonnetje) te ontbijten. Die dagkaarten bewaar ik voor een later moment, als ik een keer een bespreking heb ik zo'n VdV waarbij mijn Powerbookje mee moet. Mmm, ik vraag me af of ik er nog een paar zal aanvragen...
Gisterenavond was ik bij de eindmusical van mijn neef die daarmee met zijn klas afscheid nam van zijn leven op de lagere school. Veel mensen met schoolgaande kinderen zullen meteen weten waar ik het over heb. Het is een emotioneel moment voor veel kinderen dat met menig traantje gepaard gaat.
Op de school van mijn neef organiseren ze ieder jaar voor de achtste klas een geweldig leuke musical. Daaraan wordt echt aandacht besteed, zowel in de regie als in de aankleding en het is dan ook een waardige afsluiting voor de klas. Op deze specifieke school is er na de musical ook nog een 'optreden' van de leerkrachten die voor ieder kind een persoonlijk gedichtje hebben. Ontroerend en stoer zijn ze, die achtste klassers. Hun echte kindertijd is voorbij en het serieuze leven gaat beginnen. Verder was het er te vol, te warm en te slecht geventileerd zoals bij al dat soort gelegenheden. Maar de goede bedoelingen maken dat alles meer dan goed. Op de foto een beeld uit de musical Griezelig Goed. Tweede van rechts met het zwarte T-shirt is mijn neef. Nooit geweten dat die jongen zo fantastisch kan zingen. Dat gold trouwens voor de hele klas. Geweldig met welk flair ze allemaal op het podium staan. Voor meer foto's klik
hier.
Overigens herinner ik me van mijn eigen lagere-school-tijd noch een musical noch die emoties die gisterenavond bij veel kinderen op de gezichtjes te zien waren. Is dat allemaal veranderd vergeleken bij toen?
De feiten:
1. Iemand liet op mijn verjaardag een pakje Barclay sigaretten achter.
2. Ik heb dat pakje gevonden geïdentificeerd en in een kastje gelegd omdat ik dacht: ?degene van wie het is komt het vandaag of morgen weer claimen want zo zijn rokers?.
3. Ik vond vandaag dat pakje sigaretten terug toen ik de goudvis (die door alle ontberingen heen maar gewoon alles overleeft) eten ging geven.
4. Blijkbaar bleef dat pakje Barclay in mijn onderbewustzijn aanwezig.
5. Hoewel ik een goede film heb gezien vanavond (Goodbye Lenin) en daar echt van genoten heb zijn er sindsdien dingen gebeurd die mijn humeur nogal in negatieve zin hebben aangetast.
6. Ik ben alleen thuis.
7. Ik moet aan dat pakje Barclay denken en fantaseer over de vraag of ik weer zou kunnen stoppen als ik er eentje zou roken
8. Ik weet dat het antwoord op punt 7 nee is dus ik loop niet naar dat kastje maar maak me in plaats daarvan zorgen over het feit dat ik voor het eerst sinds 1 januari 2000 actief overweeg hoe het zou zijn om een sigaret te roken.
9. Ik besluit om de goden niet te verzoeken maar in plaats daarvan dit blogje te schrijven.
10. Ik typ een uitroepteken achter de titel van dit logje.
Hij staat al een tijdje op ons lijstje maar nu zijn we er dan eindelijk geweest: Goodbye Lenin. De film speelt zich af in Oost-Berlijn in het jaar 1989. Alex' moeder, een fervent aanhangster van de DDR-machtshebbers, krijgt een hartaanval en belandt in een coma. Als zij na acht maanden ontwaakt is de muur gevallen samen met het communistisch regime zonder dat zij zich ervan bewust is. De dokters zijn van mening dat de minste opwinding haar fataal kan worden en Alex besluit de werkelijkheid naar zijn hand te zetten door de DDR in hun appartement waar zijn moeder herstelt te laten voortleven. Op de foto zien we Christiane (de moeder) die voor het eerst na haar ziekte even buiten komt en verbijsterd is door wat zij ziet.
Het is een prachtige film met gevoel en humor gemaakt. Niet alleen wordt een mooi portret neergezet van de DDR en het denken indertijd maar ook over de dwaasheid van de westerse samenleving en hoe dat als een vloedgolf over de mensen heenspoelt. Ontroerende en komische momenten wisselen elkaar af en wellicht ook door de vorm (met vertellers) en de muziek (van Yann Tiersen) doemt een vergelijking met de sfeer van de film Le fabuleux destin d'Amélie Poulian op.
We kunnen hier nog uren over praten en nagenieten maar een logje is voor deze film - ondanks het feit dat er al veel over geschreven is - zeker niet teveel eer. Voor wie hem nog niet gezien heeft: gaan!
Begin volgende jaar zal de officiële release van
Tiger plaats vinden, de volgende versie (10.4) van het Mac OS X. Nu al krijgen we allerlei kijkjes in de keuken van wat Tiger ons straks te bieden heeft en wat de veranderingen zijn ten opzichte van het huidige OS, Panther. In Tiger worden meer dan 150 vernieuwingen geïntroduceerd waaronder een RSS Reader voor Safari (webbrowser) en extra functies voor iChat AV (text, audio en videochat) waardoor nu ondermeer videoconferenties met drie gesprekspartners mogelijk wordt. Verder kun je met Dashboard toegang krijgen tot veelgebruikte gegevens en functies door middel van widgets die de informatie voor je ophalen en snel toegankelijk maken. Net als bij Exposé kan Dashboard bediend worden met een functietoets. Kortom, er komt weer veel moois aan voor de Macgebruiker. Ik ben benieuwd of Longhorn, het nieuwe OS van Microsoft wat voor eind 2006 is aangekondigd deze functies van Tiger zal evenaren. In ieder geval schijnt Apple de aanval al te hebben geopend met
banners op de WWDC 2004 die tonen dat de Tiger aardige klauwen heeft.
Ik had er al veel over gehoord maar nu heb ik ook de DVD?s gekocht en bekeken van The Office, de comedyserie van de BBC die de afgelopen maanden te zien was op Nederland 3. Hoofdpersoon in The Office is David Brent, vestigingsmanager van een papierhandel, die zonder enige ambitie in zijn werk vooral de nadruk heeft liggen op leuk gevonden worden. Daarvoor haalt hij de gekste dingen uit. We leren hem kennen als imcompetent, egoïstisch en schijnheilig met een gevoel van eigendunk waar je u tegen zegt. David Brents team bestaat uit zo?n vijftien mensen waarvan de domme, militaristische en oversekste Gareth, de slimmere maar passieve en luie Tim en de lieve en verveelde Dawn de meest markante zijn. Op de foto zie je David en als je er op klikt ook nog Gareth en Tim.
De serie wordt gemaakt in een halve documentairevorm dus je ziet tussendoor steeds commentaren van de karakters op de gebeurtenissen van dat moment. Dat is wel extra aardig omdat je daarmee ook de hoofdpersonen en hun gedachtengoed beter leert kennen. Humor, zowel echte humor als misplaatste humor die zelfs tot pesterij verwordt, speelt een hoofdrol in deze serie. En iedereen die wel eens op een kantoor heeft gewerkt zal de typetjes die worden geportretteerd moeiteloos herkennen uit de eigen praktijk. Kijk voor meer info en download op de
The Office site.
Sinds de komst van de Euro schijnen er meer valse bankbiljetten in omloop te zijn dan ooit tevoren. Het loont nu echt de moeite voor valsemunters omdat het afzetgebied van de valse biljetten groter is dan toen er nog vele muntsoorten waren in Europa. Reden voor De Nederlandsche Bank om ons eens wat beter voor te lichten over de echtheidskenmerken van onze bankbiljetten. Ze hebben daarvoor een CD gemaakt om ons te helpen bij het herkennen van vals geld en een programma dat te downloaden is van de website. Ik wist echt niet dat al die kenmerken op ons geld te vinden waren. Overigens kunnen Macgebruikers de CD niet zondermeer gebruiken omdat er ergens iets niet klopt met een flashbestandje. Kijk even op
MacOSX, daar staat een scriptje om deze fout te herstellen. Je kunt de informatie over de kenmerken van de Eurobiljetten in ieder geval sowieso vinden op
de ?echt of vals site? van DNB.
Mieke schreef al iets over de sfeer op Dwergpop. Het kleinste popfestival van Nederland. Nu nog iets over de muziek. Toen wij arriveerden was de op een na laatste band aan het spelen. De op het laatste moment ingevallen, 7-mans ska-formatie the Shenanigans uit Utrecht. Het hoekige ritme van deze groep zorgde voor een onstuimige expressie voor het podium. Het veelal als Gothicfans uitgedoste publiek heeft er niet minder schik om.
Na een lange pauze van soundchecks en testen treedt dan eindelijk de topattractie
The Sheer op. Deze Haarlemse band heeft al heel wat positieve aandacht gekregen. Winnaars van een Essent Award en present op Lowlands. Tijdens de Popslag 2001 en in een talentenjacht op Radio 3FM bereikt The Sheer de finale. Bart van Liemt, zanger en voornaamste componist van de band, doet me met zijn lange bakkebaarden denken aan een van de broertjes Gallagher van Oasis. Ook de muziek heeft daar soms iets van weg. Catchy popsongs worden afgewisseld met wat steviger werk, waarin vooral bassist Jorn van der Putte de hand in heeft. Apart is ook de Moog-synthesizer van Jasper Geluk. Het zou me niet verbazen als deze groep op grotere schaal gaat doordringen. De vraag blijft dan wel of de nadruk blijft liggen op de vrolijke melodieuze songs of dat het de kant van de hardrock uit zal gaan. De energie van deze groep werkt in ieder geval aanstekelijk en ook de lichtshow draagt als ondersteuning zeker bij aan het idee dat het hier om een serieuze groep gaat die nog veel van zich zal laten horen.
Daar waren wij vanmiddag, op
Landgoed De Horst bij ons in Driebergen waar ondermeer De Baak gevestigd is. Istimewa betekent bijzonder en dat slaat op een aantal special events die op deze Pasar Malam zijn georganiseerd zoals Molukse vrijdag, optreden van Riem de Wolff (voor wie dat niet weet: de nog levende helft van de Blue Diamonds) en Wieteke van Dort (als Tante Lien). We keken onze ogen uit naar alle mooie kraampjes met kleren, stenen, waaiers, beelden, sarongs, wierook en wat dies meer zij. Ook waren er natuurlijk de onvermijdelijke eethoekjes en ?kraampjes met alles wat de Indonesische keuken te bieden heeft en de Oranjerie met ondermeer handlezers, aurafoto?s en tarotlezers.
We zagen een paar optredens en ook allerlei Papuakunst en -attributen. Ik kocht een heel mooi groot draagnet dat door de vrouwen daar gebruikt wordt om groente in te dragen aan een band om hun hoofd. Overal in het hoofdgebouw hingen prachtige schilden uit Papua waarvan hierbij een detail op de foto.
Wie heeft dat nog meer? Dat je muziek hoort en het dan later niet meer terug kunt vinden. Mij kan dat soms jaren bezig houden. Zo moest ik helemaal naar Orlando reizen om via een hotelbediende die me in een busje weg bracht te horen dat de oude song, waarin Marvin (Gaye) en Jacky (Wilson) genoemd worden, ?Nightshift? van de Commodores was. Toen wist ik het natuurlijk wel weer. Marvin Gaye was op de autoradio en zo kwam het ter sprake.
Naarmate je iets meer weet kom je vooral ook met behulp van Google verder. Zo kon ik pas onlangs meer info vinden over een zeer obscure versie van
?A Good Year For the Roses?. Jaren geleden hoorde ik deze geschifte versie van de klassieker die me bijzonder fascineerde. Onlangs kwam ik bij het opruimen een notitie tegen van jaren terug waarop de titel stond, plus het vluchtig opgevangen ?Dino? en ?White Trash?.
Googelen bracht me bij de uitvoerende Amerikaan ?Dino Lee? en het album ?King of the White Trash?. Dino heeft in de tussenliggende tijd een complete gedaante- en identiteitswisseling doorgemaakt en gaat nu door het leven als de goochelende crooner Mr. Fabulous. Een citaat:
Nowadays he?s sauntering around Austin as lounge crooner Mr. Fabulous, but in the 80?s, Dino Lee was a crazed Elvis-meets James Brown sleazeabilly mutant with a 9 piece band of Nazi zombies. ?King of White Trash? was his definitive album of that era, a wild mix of Tex Mex, soul, swing, punk, and high octane rock and roll.
Helaas heb ik het MP3-tje van deze obscure uitvoering van A Good Year for the Roses nog niet op het internet kunnen vinden. Wel zou ik misschien alsnog de CD kunnen bestellen bij het eveneens obscure Franse!?!
New Rose Records., die vreemd genoeg ook iets te maken schijnen te hebben met Alex Chilton en Roky Erickson. Of... wie weet is er nog iemand die dit leest die een tip heeft en meer van deze super ?Roses? uitvoering weet?
Als kind had ik iets moois met uniformen. Niet vanwege het gezag dat ze vertegenwoordigen maar vanwege de 'spiegeltjes en de kraaltjes' die er altijd aan zitten. Het leek me heerlijk om zo'n prachtig tenue te hebben met al die mooie versierselen in een statige kleur. In de straat achter ons huis was de fanfare gevestigd (weet iemand trouwens het verschil tussen een fanfare en een harmonie?) en ik keek mijn ogen altijd uit als ze de straat op gingen. Overigens ging mijn belangstelling voor kostuums zelfs zover dat ik als kind maar zo snel mogelijk wilde trouwen zodat ik niet zo lang hoefde te wachten met het uitzoeken van een mooie jurk. Ik droomde er over eentje met een sluier tot op de grond, wit natuurlijk en met een hele wijde rok.
En even kwam dat gevoel voor die uniformen terug gisteren toen we in Scheveningen de fanfare in de weer zagen. Soms zie je wel eens zoâ??n gezelschap een beetje shabby gekleed gaan omdat het verloop van de leden groot is en een nieuw kostuum duur. Zo niet deze fanfare. Strak in het getailleerde pak en onberispelijk zagen ze er uit, tot en met de witte handschoentjes aan toe. En ze namen hun taak bloedserieus, zelfs toen er geen ruimte was om hun manoeuvre te verrichten tussen het opdringende publiek liepen en speelden ze koelbloedig door. Geen lachje kon er af. Zou dat nou ook komen van dat uniform?
Een prachtige avond aan zee, een zonsondergang, schitterende klassieke muziek en in de verte een schip dat voor anker ligt ...
Zo luid de wervende tekst op de site van
Concert by the Sea.
Het ziet er nog redelijk uit als wij op weg gaan naar Scheveningen waar tussen het Kurhaus en het strand op de boulevard het jaarlijkse concert zal plaats vinden. Paul van Vliet als gastheer en gastsolist, samen met Trijntje Oosterhuis en verder Alessandro Safina begeleid door het Residentie Orkest, dat het openluchtconcert af zou gaan sluiten met de filmmuziek van Star Wars. Aansluitend zal er rond 23.00 uur een spetterend vuurwerkspektakel plaats vinden.
We zijn aan de vroege kant en fotograferen nog wat mooie luchten boven de zee en andere typische boulevardobjecten en -tafereeltjes. We moeten ook nog wat eten en met onze meegebrachte Blokker-klapstoeltjes banen we ons een weg tussen de rieten stoelen van een terras. De vis wordt duur betaald hier en de service is ook niet wat het zou kunnen zijn. De ober vraagt nog wel belangstellend, terwijl hij naar onze klapstoeltjes kijkt, of we voor het vuurwerk komen. We komen vooral voor het concert antwoorden we maar vuurwerk is op zich ook niet verkeerd. Dat is dan maar goed, aldus de ober, want het vuurwerk zal niet door gaan vanwege de harde wind.
Bij het podium aangekomen, manouvreren we onze stoeltjes handig naar een strategische plaats. Er is op dat moment nog een fanfare aktief, die tussen de opdringende menigte nog hun routine willen doen, door op dezelfde plaats door elkaar heen en weer te marcheren. Op het podium installeren orkestleden zich met hun instrumenten. Als even later Paul van Vliet in rokkostuum op het podium verschijnt en het publiek toespreekt, denken we nog dat het om een grap gaat als hij zegt dat het concert niet door gaat. Er zou zwaar weer op komst zijn en de risico's vanwege een scheur in de transparante podiumtent zouden te groot zijn voor het orkest. Maar niet getreurd ?het vuurwerk zou beslist wél door gaan?. Er volgt nog een slappe variatie op een van zijn bekende 'Mannen' act, het publiek applaudiseert en laat het debacle gelaten over zich heen gaan. We blijven nog wat hangen om te fotograferen en besluiten te blijven voor het vuurwerk. Het waait stevig en er vallen een paar druppels. De boulevard is binnen een mum ?mensvrij? en een echte wolkbreuk barst los.
Wij proberen te schuilen onder een overstekend randje van een parasol die achter de windschermen van een terras staat. Alle droge plekjes zijn bezet. Het gaat harder en harder regenen. Het water kolkt met ongelooflijk grote hoeveelheden van het grote halfronde podiumdak af. De boulevard verandert in een rivier en inmiddels onder een andere parasol met ingebouwde verwarming proberen we onze voeten droog te houden. Het is ons duidelijk dat het beloofde vuurwerk inmiddels vervangen is door dit spetterende vuurwerk van de natuur compleet met een flitsende lichtshow. Terwijl we koffie drinken proberen we dit verschijnsel in de inmiddels donkere omgeving vast te leggen.
Het levert een paar leuke foto?s op en we zijn weer een ervaring rijker. Met natte voeten en rillend van de natte kleren ?zwemmen? we terug naar de auto. En toch..., zeggen we tegen elkaar, is dit beter dan thuis voor de buis hangen.
Dat je met webloggen risico's loopt om tegen auteurs- of merkenrecht aan te lopen ondervond al menigeen. Gisteren overkwam het ook
Neintjemac die een dreigend schrijven ontving van Mercis BV, de auteursrechthebbende van Dick Bruna, de ontwerpen van Nijntje. Zij eisen in die brief dat Neintjemac per direct de webpagina - die overigens geen plaatjes laat zien van Dick Bruna - verwijdert. Ik vraag me af wat Mercis zou kunnen doen om je daartoe te dwingen als je geen plaatjes van Dick Bruna publiceert op je weblog. Nou wil ik dat helemaal niet, maar als je in Google zoekt naar Nijntje-afbeeldingen dan vind je 10 pagina's vol. Ook de Nijntje op bijgaand plaatje zit daar bij. Daar moeten toch een paar mensen bij Mercis een dagtaak aan hebben om uit te zoeken wat er allemaal met die Bruna-plaatjes gebeurt. Mocht het nog nodig zijn, dan moeten we maar een actie starten: Neintjemac moet blijven!
Mijn keuze om een flitser te kopen is (een klein) beetje beïnvloed door twee recente gebeurtenissen. Het eerste was dat wij op een feest het afgelopen weekend in België geëxperimenteerd hebben met een zakdoekje voor de flits om het dodelijke effect dat de pop-upflits van de meeste camera's heeft op het onderwerp van de foto te verzachten. Met de Minolta Dimage van
Vampire probeerden we een papieren zakdoekje voor de flitser (al dan niet opgevouwen). De resultaten waren verbluffend in die zin dat het een enorm verschil maakt en de foto's meteen een stuk beter van kleur dan met onafgedekte pop-upflits. Nadenkend over de flitskwestie schoot mij een logje van Alex van
Majestic Moose te binnen over een zelfgemaakte bouncer, de
Tetrabounce. Leuk en leerzaam voor diegenen onder ons die òf niet zoveel geld uit willen geven voor een aparte flitser òf van ingenieuze en goedkope oplossingen houden. Op de foto zie je mijn Powershot met zo'n zakdoekdiffuser die is gemonteerd met behulp van een paperclip (de foto is gemaakt met een Pentax Optio 330 zonder flits).
Ik heb vandaag een flitser gekocht bij mijn Canon Powershot Pro 1, een Canon Speedlite 420EX die perfect samenwerkt met de automatische belichtingsfuncties van de camera. Ik heb er natuurlijk bij de winkel al even mee gespeeld en zojuist een aantal foto's gemaakt thuis maar ik heb nog lang niet alle mogelijkheden van deze flitser in combinatie met de camera ontdekt. De flitser kan zowel direct als indirect flitsen en in dat laatste geval krijg je een prachtige lichtverdeling. Bovenstaande foto van het beeldje op mijn piano is met de nieuwe combinatie. Hij is erg mooi van kleur en, zoals je ziet op de grote foto, geen lelijke schaduwen. Ik denk dat ik veel plezier ga hebben van deze aanvulling op mijn camera.
Ik was gisterenavond in Den Bosch waar ik uitgenodigd was voor een etentje in de stad (dat overigens heel gezellig was en lekker). Hoewel we afgesproken hadden bij het station in Den Bosch was het om een aantal redenen voor mij handiger om met de auto te gaan. En dan doet zich altijd weer het parkeerprobleem voor. Waar laat je je auto bij zo'n station?
Een collega die er woont gaf me het advies om te parkeren in een parkeergarage aan de achterkant van het station. Dat stuk stad is helemaal nieuw en ziet er uit alsof het tien jaar geleden nog braakliggende terrein was. Allemaal moderne gebouwen met deel (luxe) appartementen en grote kantoorgebouwen. Centraal in dit stadsdeel het Bossche Paleis van Justitie.
Toen ik er aan kwam was er behoorlijk wat leven op straat. Voetgangers, fietsers en auto's bepaalden het straatbeeld. Mensen kwamen uit kantoren en bewogen zich naar of van het station. De parkeergarage was welliswaar niet vol maar toch ook zeker niet leeg en ik moest een stukje doorrijden voordat ik een plaatsje had. Voor de zekerheid had ik me er van overtuigd dat de garage 24 uur per dag toegankelijk was. Toen ik vanavond na het eten in de oude stad terugkwam begon ik echter te twijfelen. Geen mens te bekennen, alles verlaten en de deuren van de garage dicht met rolluiken. Ik was blij dat ik de openingstijden nog even had gecontroleerd anders was ik op dat moment zeker in paniek geraakt denkend dat ik voor morgenochtend mijn auto niet terug zou kunnen krijgen. Nu wist ik dat ik er in moest kunnen komen en was alleen de vraag nog hoe. Het was een enorme garage dus ik moest heel wat grond bestrijken voordat ik de ingang had gevonden. Moderne stedenbouw werkt niet zoals de oude stad met straten maar allerlei onduidelijke voetgangersgebieden die dan weer doodlopen slingeren zich tussen de moderne architectuur door. En 's avonds ziet alles er beslist anders uit dan overdag. Zo kwam ik ineens bij een vijver met fonteinen ver boven straatniveau terecht waaronder volgens mij de garage moest liggen. Alleen die vijver herkende ik niet van een paar uur daarvoor. Zelfs iemand om aan te vragen hoe het zat vond ik niet. Op een gegeven moment stapte er een jongeman de stoep op uit een grote deur. Ik er op af en vragen naar de ingang van de garage. Hij kon me gelukkig verder helpen. Pffft, ik was binnen en ook mijn auto stond er nog als één van de weinigen. Ik was toch wel een beetje opgelucht. Nu nog op zoek naar de betaalautomaat en ik kon er weer vandoor. Opgelucht gaf ik gas bovenaan de oprit uit de garage, weg uit dit naargeestige gebeuren en op naar de bewoonde wereld.
Een leuke hobby: googelen op je eigen naam. We hebben het gisterenavond weer even gedaan. Ik weet al een tijdje - door dat googelen - dat ik een naamgenoot heb. Als ik googel op mijn eigen naam dat kom ik mezelf tegen als roeister en leidster van een jeugdteam. Nou, wees gerust, dat ben ik niet. Ik kom mezelf ook een paar keer tegen in hoedanigheden die ik wel ken zoals Avatarmaster of lid van de Opleidingscommissie Nederlands Recht.
Gisterenavond had ik bezoek en we zochten op de naam van Bogusia Bretznajder (ik hoop dat ik dit goed schrijf) in Google. Mijn stelling was dat het een kwestie van tijd zou zijn voordat deze naam op Google te vinden zou zijn. Een dag of drie maximaal denk ik dat het duurt en dan heb je een hit als je die naam zoekt via Google. De tijd zal leren of ik gelijk heb of niet.
Ik dacht er eens even vroeg bij te zijn en nu al een accommodatie te reserveren voor Oerol 2005 dat - als het doorgaat- gehouden wordt van 10 t/m 19 juni volgend jaar. Ik dacht aan een 6 of 8-persoons accommodatie ergens midden op het eiland met het idee dat er voor het gebruik van de overige bedden genoeg belangstellenden te vinden zijn die een aantal dagen met ons daar willen doorbrengen. Naar de website dus van de VVV Terschelling. Daar zag ik wel een paar huizen die mij wat leken in Midsland en Landerum die een mooie uitvalsbasis zijn voor alle activiteiten. Ik pakte de telefoon en ging bellen om tot de ontdekking te komen dat het vrijwel onmogelijk is om nu al wat te huren. Of het is al verhuurd of het wordt nog niet verhuurd omdat eerst de vaste huurders de kans krijgen om weer te huren en vanaf half oktober pas de rest van de mensheid. En je wordt natuurlijk nooit vaste huurder omdat je er niet tussen komt in zoâ??n week als Oerol. We moeten dus waarschijnlijk nog een keer onze toevlucht nemen tot een chalet, een Finse bungalow of een villa bungalow in zoâ??n park. Maar dan hopelijk iets minder plastic dan ons onderkomen van afgelopen keer (daar was zelfs de douche met plastic bekleed). Afijn, ik ga zo half oktober maar eens terugbellen en wie weet, is er nog een vaste huurder die een keertje overslaat.
Gisteren waren we op bezoek bij een Belgische vriendin die de respectabele leeftijd van 30 had bereikt en dat groots wilde vieren. Dat wilden wij natuurlijk wel meemaken dus wij reisden eind van de middag af richting Brugge waar zij in de buurt woont. Hans en ik hadden 'gastenkamers' geboekt in Torhout en wilden eerst daar even langs voordat we ons op het feest zouden melden.
De
Waterhoek, zoals het 'landgoedje' heette, zag er idylisch uit. Overal prachtig verzorgde tuinen, rozen, lelies, achter een heg paarden in de wei en achter een andere heg de woonwagen die we op de website hadden gezien. Alleen... niemand thuis. Bellen, toeteren, kloppen, niks mocht baten. Wel ging de hond (van het bordje 'pas op, gevaarlijke hond) tekeer in het huis. Na twintig minuten besloten we een briefje op te hangen en toch maar naar het feest te gaan.
Daar aangekomen stortten we ons in het feestgedruis. Onze gastheer had, heel attent, gezorgd voor een TV'tje zodat de Nederlanders onder de genodigden de voetbalwedstrijd konden volgen. Nou zijn Hans en ik allebei geen grote voetbalfans maar in een groepje kijken met Belgen en Nederlanders is wel gezellig. Zeker als de Rode Duivels ook voor Oranje zijn! We hebben ons zelfs laten verleiden om het voetballied Hup Holland Hup vijfstemmig (LOL) ten gehore te brengen. Tussen de bedrijven door en op de saaie momenten in de wedstrijd (dus met grote regelmaat) belden we naar De Waterhoek. We kregen maar geen contact. Ik begon me zorgen te maken over waar we moesten slapen tot dat onze gastvrouw zei dat haar kinderen wel met oma mee konden en wij dan wel in de kinderkamers konden bivakkeren. Pffft, dat was een opluchting. Nu konden we eindelijk onbekommerd genieten van feest en voetbal. En die Belgen kunnen er wat van zeg! Zodra je glas leeg was werd het weer gevuld en voortdurend kwamen er schalen met heerlijke hapjes voorbij. En bovenop dat alles won Nederland ook nog met strafschoppen. Onze avond kon niet meer stuk!
Tot in de kleine uurtjes duurde het feest terwijl ondergetekende het om een uur of twee wel voor gezien hield. Ik hoorde van Hans die om half vijf even wakker werd dat toen net de laatsten naar bed gingen. En vanmorgen toen ik beneden kwam zat iedereen al weer patent achter ontbijt en koffie ingedachtig het motto 's avonds de man, 's morgens de man.
En van de Waterhoek? Daar kregen we vandaag een mailtje van: 'sorry dat ze er niet waren maar hun dochter was van het paard gevallen en daar moesten ze mee naar het ziekenhuis'. Hans is in ieder geval vastbesloten er nog een keertje te gaan slapen in die woonwagen in de Engelse tuin.
Ik heb eergisteren de CD van Wende (Snijders) binnengekregen: Quand tu dors. Allemaal franse chansons - eigen composities en klassiekers - die met grote bevlogenheid en passie worden gezongen. Luister zelf even naar dit
MP3-tje, dan weet je wat ik bedoel. Wende heeft al een goede reputatie opgebouwd in korte tijd met fans als Paul de Leeuw, Barend & Van Dorp en een CD-presentatie in Panama heeft zij niet de minsten onder haar publiek. In september start zij haar theatertournee waarover meer op
haar website. Een aanrader, deze CD waarbij zowel bekende nummers als onbekende composities op een fantastische manier worden gezongen met uitstekende begeleiding.
Ik heb spit. Donderdagochtend ging ik voordat ik de deur uit moest naar mijn opdrachtgever nog even wat pakken in de badkamer. Ik verstapte me even en het schoot in mijn rug. Aauuu! Linksonderaan staken scherpe mensen die er voor zorgden dat ik niet meer rechtop kon gaan staan. Shit. Wat nu. Ik moest naar Amsterdam want daar zaten ze op me te wachten.
Ik strompelde naar beneden met de leuning als houvast. Geen tijd meer voor eten of koffie, even make-up en schuifelend naar de auto. Dan sta je meteen voor het volgende probleem: hoe kom ik er in? Met de deur en de rugleuning van de stoel als steun liet ik mij voorzichtig zakken. Eerst zitten en dan pas draaien. Het rijden zelf ging vrij probleemloos. Zolang je niet van houding verandert heb je eigenlijk geen probleem. Maar toen ik in Amsterdam de parkeergarage in was gereden brak het moment supreme aan: zou ik nog wel uit de auto kunnen komen? Gelukkig was er een plaatsje vrij naast een pilaar. Door mij eerst in 'zithouding' uit de auto te kantelen en vervolgens met de pilaar als houvast omhoog te takelen stond ik na een paar minuten naast mijn auto. Pffft. Stijfjes en voorzichtig bewegend heb ik mij door de dag heen geworsteld. Zo veel mogelijk lopen en bewegen zegt mijn dokter altijd. Maar hij voelt niet wat ik voel!
's Avonds had ik gelukkig een afspraak met een vriend die dokter is. Hij nam wat spierontspannende middelen (diclofenac) voor me mee en dat scheelt een stuk. Ik kon me zelfs vannacht een klein beetje omdraaien en vandaag is het gelukkig al weer veel beter. Ik moet niet te veel zitten, staan, lopen en liggen gaan me het beste af en dan zal het in een paar dagen wel over zijn, die spit, hoop ik.
Wat een neppert deze dvd. 'PinkPop, The Vintage years 1970-1974' Hij bestaat voornamelijk uit vage amateurbeelden met daarachter muziek geplakt (of anders om). Sfeerbeelden, maar geen beelden die bij de muziek hoort die uit je speakers komt. Op een enkele uitzondering na zie je met een beetje geluk nog een schimmige foto voorbij schieten van Fairport Convention, Captain Beefheart, Wishbone Ash of Cockney Rebel. Ik kon er mijn aandacht niet echt meer bij houden maar ik zag vanuit mijn ooghoeken slechts een paar 'echte' live fragmenten van Rory Gallager. Zelfs met de AH aanbieding; 500 airmiles + Euro 12.50 vind ik dit te duur betaald, Tenzij je natuurlijk een hardcore Pinkpop fan bent, er zelf bij bent geweest, of het idee hebt nog oude bekenden tegen te komen op de amateurbeelden.
Foto copyright Hans Speekenbrink
Zoals eerder gemeld werd onze site/server onlangs gehacked. Hierdoor zijn we een aantal dagen uit de lucht geweest. Het resultaat is dat ons archief niet compleet meer op te roepen is. Gelukkig hadden we al een copie van de inhoud van het archief gemaakt. Waardoor we bij deze een compilatie van ons weekje Oerol/Niemandsland (zonder de reacties) terug kunnen plaatsen.
Hier onze 'Berichten uit niemandsland' 1-12:
Lees meer...
Eigenlijk was Morrissey niet zo zeer weg maar miste ik wel de groep die vooral door hem bepaald werd 'The Smiths'. Dit voornamelijk door zijn scherpe teksten, verrassende melodie-wendingen, zijn aparte stem en eigenzinnige voordracht. Dat alles is weer terug te vinden op zijn nieuwe CD: 'You are the Quarry'. Herinneringen aan the Smiths herleven weer al moet ik de kanttekening maken dat het allemaal wel wat milder is geworden. Ik zag hem de laatste tijd al steeds voorbij komen in verschillende BBC programma's. Dankzij een linktip van Bob van 'Mijn Kop Thee' naar de VPRO site 'Luisterpaal' is zijn laatste CD on-line te beluisteren. Fantastische site trouwens want er zijn heel wat goede CD's op een simpele manier toegankelijk gemaakt. Klik op bovenstaand plaatje om er heen te gaan.
Zo de opkomst in ons dorp is weer met één stemmer verhoogd. Het Stembureau waar ik naar toe moest is in het Gemeentehuis op de hoek van mijn straat. Het was niet bepaald druk, ik was de enige stemmer. Er stonden wel iets van zes borden die wezen naar het stembureau dus de kans dat iemand de weg kwijt zou raken is niet groot. Ik moet er altijd wel om lachen. Drie heren achter de tafel. De middelste stak zijn hand uit en riep plechtig met luide stem mijn voornamen en achternaam. De linkse heer was in het bezit van een lijst waarop hij mij inderdaad aantrof en bovendien een nummer waaronder ik bekend was. Nummer 400, mooi getal! De middelste heer schreef 400 en nog iets op mijn stembiljet. Vervolgens kreeg ik een nummertje. Dat wilde ik geven aan de rechtse heer die ik zag zitten met een rij van die nummertjes voor zijn neus. Dat was echter niet de bedoeling. Ik moest eerst achter de stemmachine gaan staan en van daaruit het nummertje aanreiken aan de rechtste heer. 'Gaat uw gang', sprak deze plechtig met een ernstige toon in zijn stem en 'Nu de rode knop', toen ik de lijsttrekker van Groen Links had ingedrukt.
Pffft, dat zat er weer op. Nu de formaliteiten achter de rug waren gingen de heren weer over tot hun gesprek waarmee ze bezig waren voordat ik binnenkwam. Roddeltjes over een gemeenschappelijke kennis die kennelijk erg om te lachen waren. Ik riep nog: 'prettige dag verder heren!', maar dat hoorden ze niet meer, verdiept als ze waren in hun pauze tot de volgende kiezer hun aandacht zou vragen.
Vandaag zijn de verkiezingen voor het Europese Parlement in Nederland. Deze verkiezingen vinden plaats tussen 10 en 13 juni in alle lidstaten van de EU. Voor een heleboel mensen voelt alles met betrekking tot â??Europaâ?? als een beetje ver van hun bed. Toch is dat onterecht want de invloed van Europa op nationale wet- en regelgeving is groot en wordt nog steeds groter. Doordat ik afgelopen studiejaar een aantal vakken heb gevolgd mbt het Europese recht heb ik wat beter zicht gekregen op de verhouding nationaal/Europees recht en de invloed van Europa op de verschillende terreinen.
Op het terrein van interne markt, landbouwbeleid en vrij verkeer van personen/goederen wordt de nationale wetgeving nu al overruled door de Europese wetgeving. Op het gebied van veiligheid, criminaliteit, fraude en opsporing worden steeds verdergaande afspraken gemaakt die van grote invloed zijn op onze nationale regelgeving. Actueel thema hier is de invoering van een Europees arrestatiebevel. Een ander hot item binnen Europa is de Europese grondwet die mogelijk onder het Nederlandse voorzitterschap weer aan de orde zal komen. De Volkskrant had gisteren een heel handzaam overzicht van de standpunten van de belangrijkste partijen inzake een aantal hoofdthemaâ??s binnen de EU. Weet jij nog niet wat je zult stemmen kijk dan eens bij
de Stemwijzer om je te helpen een keuze te maken. Wil je je kennis van Europa testen kijk dan op
de Europaquiz.
De manier waarop je naar dingen kijkt bezorgt je steeds een ander perspectief. Ik maakte deze foto vorig jaar zomer ergens in Zeeland.
In Egmond aten mijn collega-Masters en ik tussen de middag vaak warm aan het lunchbuffet. We hoefden er 's avonds dan niet echt meer op uit en tegen de tijd dat we klaar waren met onze avondbesprekingen om een uur of negen hadden we meer dan genoeg aan een broodje. De dag na onze aankomst gingen we dan ook in de middagpauze op zoek in de winkelstraat naar wat kaas en brood om op de hotelkamer op te eten die avond.
In de Egmondse delicatessenwinkel waren we meteen aan de beurt. De man achter de toonbank keek ons opgewekt aan en zei: 'dag Mieke, wat mag het zijn?'. Ik had even een split second iets van: 'ken ik die man?' en op mijn gezicht moet verbazing te zien zijn geweest terwijl de man zei: 'ik zie dat je met Marja bent gekomen!'. Toen drong het tot mij door. We liepen nog steeds met onze naambordjes op (zie vorige logje) van de Avatarkursus.
Sinds deze hartelijke ontmoeting hebben we vele lekkere dingen bij Jorgen (zoals de man bleek te heten) gekocht in de loop van de afgelopen week. Echt een goed contact kun je wel zeggen. Bij ons afscheid gisteren hebben we nog even een foldertje achtergelaten over de Avatarkursussen. Wie weet zien we Jorgen daar nog wel eens terug.
Zo, ik ben er weer. Zo'n training van negen dagen is erg intensief en laat weinig gelegenheid om je bezig te houden met andere zaken (zeker gezien de werkuren die wij als Masters er op na houden). Maar ik heb erg genoten en mijn kursist en ik hebben een fantastische week gehad.
Ik had jullie nog wat meer informatie over Avatar beloofd. Avatar is een hele praktische en ervaringsgerichte training waarin je instrumenten en technieken leert om ongewenste gevoelens, twijfels en beperkingen los te laten en meer van elk moment te genieten. De training geeft je nieuwe mogelijkheden om te leven volgens je eigen waarden en in harmonie met je omgeving. Het leuke van de training vind ik dat het heel praktisch is. Je doet erg veel oefeningen en leert niet alleen met je verstand maar vooral door te ervaren wat er gebeurt. Van denken naar voelen dus.
Het is een individuele training binnen een groep. In Egmond waren we totaal met zo'n 350 mensen (kursisten en masters). Dat lijkt heel veel maar in de praktijk blijkt dat niemand last heeft van de grootte van de groep omdat je als student een vaste Master hebt waar je mee kunt werken. Sommige oefeningen doe je individueel, andere met medekursisten en weer andere oefeningen doe je onder begeleiding. De meeste mensen die naar een Avatarkursus zijn geweest, voelen zich een ander mens omdat ze heel wat negatieve ballast kunnen wegwerken in die negen dagen waardoor er weer veel aandacht vrij komt voor leukere dingen. Het is jammer dat we geen BEFORE en AFTER foto's hebben van de kursisten want dan zou je ook op die foto's kunnen zien hoe de meeste mensen er van opbloeien.
Hans en ik zijn allebei Avatarmaster en hebben naast de gewone Avatarkursus ook de Masterkursus en nog wat andere kursussen gevolgd. Als je geïnteresseerd bent of je wilt wel wat informatie over Avatar, stuur dan even een mailtje of reageer op dit logje.
Zoals gezegd - zie onze
oude weblog - zit ik dus tien dagen op kursus in Egmond aan Zee. Een schatting plaatsje aan de Noord-Hollandse kust. Het hotel waar de kursus wordt gehouden staat zo?n beetje aan de boulevard dus de studenten doen veel van hun oefeningen gewoon lekker op het strand of in de duinen.
Ikzelf en mijn medetrainers hebben weinig gelegenheid om het strand te bezoeken. Wij starten ?s morgens om 7.00 uur en werken dan door tot half negen/negen uur. Het zijn lange dagen maar zeer bevredigend dus hoewel ik best voel dat ik wat gedaan heb kom ik er met energie vandaan. Jammer is wel dat we zo weinig kunnen genieten van zee en strand. Maar als we dan eenmaal weer op onze kamers zijn dan worden we bijna iedere avond getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Deze foto is genomen op Tweede Pinksterdag vanaf het balkon van mijn hotel. O ja, en over de kursus die ik geef zal in volgende week nog wel eens een keertje schrijven want daar heb ik weinig tijd voor op dit moment.
Blauw is voorlopig de blangrijkste kleur van onze nieuwe weblog. Blauw is ook dit unindentified object. Zou het ook kunnen vliegen? Wie weet wat het is?
Gisteren naar de toneelvoorstelling Glazen Speelgoed (The Glass Menagarie) geweest. Een autobiografisch geinspireerd werk van Tennessee Wiliams waarmee hij in 1944 doorbrak. Williams werd als schrijver op handen gedragen door de beat generatie, collega schrijvers en ook door muzikanten zoals Van Morrisson die zijn naam in een aantal songs voorbij laat komen. Andere bekende werken van hem zijn 'Cat on a hot Tin Roof' dat verfilmd is en A Streetcar named Desire. De voorstelling in de Stadsschouwburg Utrecht was uitverkocht en begon stipt op tijd. Wat meteen opviel was het sobere maar uitstekend verzorgde decor en de gerafineerde belichting die goed op elkaar afgestemd waren. In Glazen Speelgoed voedt een door haar echtgenoot in de steek gelaten vrouw (Anne-Wil Blankers) haar kinderen in een te strak keurslijf op. Vanaf het moment dat haar zoon (Victor Löw) zijn eerste baan heeft, is haar hele leven erop gericht om haar ernstig kreupele dochter (Astrid van Eck) aan de man (Marcel Hensema) te brengen. Dit streven loopt fataal af. Het stuk wordt aangekondigd als een ijzingwekkend mystiek familiedrama en zo heeft Williams het waarschijnlijk ook bedoeld en geschreven. Dat komt niet uit de verf, waarschijnlijk door overacteren van Victor Löw waardoor het meer een klucht wordt, waarbij best wat te lachen valt. Afgezien daarvan zijn de acteerprestaties voortreffelijk. Dat vind het publiek dat na afloop ging staan en bleef applaudiseren kennelijk ook want de spelers moesten vele malen terug komen om de honeurs in ontvangst te nemen.
Zojuist ontdekt: het programma iPhoto waarin al mijn foto's zijn opgeslagen heeft een optie 'Laatste 12 maanden'. Op zich niets bijzonders, maar wat ik ontdekte is dat ik ten alle tijden kan zien wat ik op deze dag een jaar geleden deed. Simpelweg door naar de oudste foto te kijken. Vorig jaar op deze dag zaten we rond deze tijd dus op een pontje.;)
Jaren geleden toen nog slechts een handjevol mensen wisten wat webloggen was kwam ik in contact met Emile. Hij wilde de naam weblogger.nl registreren. Dat heb ik toen voor hem verzorgd en sindsdien zijn site gehost. Hij was letterlijk een van de eerste webloggers. Omkatdag is aan zijn brein ontsproten. Ik had geen idee waar hij mee bezig was, Ik vond het een vreemde naam. En nu, nu hij er even genoeg van heeft ben ik zelf aan het omkatten geweest. Nooit gedacht dat ik nog een weblogger zou worden. Ik moet zeggen dat ik het leuk vind om het samen met Mieke te doen. Mieke is momenteel druk met een cursus, maar ze heeft toegezegd om minstens een strandfoto vanuit Egmond aan Zee te posten.
Ik geloof dat ik redelijk ver ben met mijn omkat activiteiten. Het is op zich al een hele klus om op een ander systeem over te stappen. Voor zover ik kan nagaan loopt het allemaal. Het archief van
miwian.web-log.nl is nog niet overgezet maar dat komt later wel.
Zit nu om te katten en naar PinkPop te kijken.
Zojuist Franz Ferdinand en nu Black Eyed Peas
|
|
