klik foto voor vergroting
5Pack is niet de naam van een nieuwste groep maar een verzameltitel voor vijf acts die allemaal bij het vooruitstrevende Nederlandse
Munich Records label zitten. Munich heeft in samenwerking met
NPS Output,
Het Bimhuis en Radio Nederland Wereldomroep georganiseerd dat er van deze vijf acts TV en DVD opnames gemaakt worden. Het nieuwe Bimhuis werd voor deze gelegenheid voor het eerst voorzien van camerarailzen en het was een uitdaging om te zien of de aanwezigheid een complete studio-uitrusting en cameramensen niet het intieme concert karakter zou verstoren. Het bleek allemaal prima te gaan en is dus voor herhaling vatbaar. Los daarvan is er ergens in het Muziekgebouw aan 't IJ, waarin het Bimhuis gevestigd is, een foto-studio ingericht door Belgische jazzfotograaf en collega
Jos Knaepen die er in opdracht van Munich foto's maakt voor de diverse DVD-, CD-hoezen en ander promotiemateriaal.
Wie zijn die vijf acts? Het programma, dat aan elkaar gepraat wordt door NPS-presentator Hans Mantel, begint met alt- en sopraansaxofoniste
Tineke Postma die ik de dag daarvoor nog in de Stadschouwburg zag
en fotografeerde in het kader van de
Uitmarkt. De 27-jarige Tineke is als 'sax-vrouw' zeker zo'n sensatie als Candy Dulfer dat destijds was. Waar Candy o.a. door aanbiedingen van Prince en Van Morrison verleid werd om een mainstream-sessie muzikant te worden, kiest Tineke met haar quintet duidelijk haar eigen koers in de jazz. Haar eerste album 'First Avenue' drong zelf door tot de top-20 in de Amerikaanse Jazz Week Charts, haar recente CD 'For the Rhythm' is eveneens lovend ontvangen en een optreden in Carnegie Hall staat al gepland. Tineke speelt die avond werk van beide CD's aangevuld met nieuwe nummers. Haar stijl is energieke en gedreven hardbob verwant aan Cannonball Adderley en John Coltrane. Tineke wordt begeleid door Rob van Bavel op piano en Fender Rhodes, Jeroen Vierdag op bas, Marcel Serierse op drums en gitarist Martijn van Iterson neemt tijdelijk de plaats waar van Edoardo Righini, die om voor mij onduidelijke reden niet deelnam aan deze sessies. Een gastoptreden was weggelegd voor trombonist en awardwinnaar
Ilja Reijngoud, die tevens de volgende act zal zijn.
klik foto voor vergroting
Hoewel de drummer pianist en gitarist uit de vorige bezetting weer meedoen met Ilja Reijngoud wordt de studio compleet omgebouwd voor de volgende DVD. Het moet trouwens gezegd worden dat het lichtplan perfect is in het Bimhuis. Op de achtergrond lamellen die steeds andere kleuren aannemen en naar mate ze meer of minder geopend zijn ook nog een spoortje licht van buiten toelaten.
Ilja is winnaar van de 10th Annual BMI/Thelonious Monk Jazz Composers Competition. Hij is daarnaast docent op het conservatorium van Rotterdam en heeft daar samen met zijn eigen leraar Bart van Lier een trombone-afdeling opgericht. Hij is op 30 albums te horen en heeft daarop samengespeeld met luminaries als Clark Terry, Toots Thielemans, Kenny Werner, George Coleman, David Murray en Tom Harrell. Ilja staat bekend vanwege zijn subtiele benadering van de trombone, verwant aan wat Chet Baker op trompet deed en beschouwt improvisatie ook als een vorm van componeren. Gitarist van Iterson lijkt hem uit te dagen een schepje er boven op te doen zodat het geheel meer funky wordt. De eerder genoemde bezetting is verder aangevuld met Marius Beets op bas. Gastoptreden: u raadt het al Tineke Postma.
klik foto voor vergroting
Na trouw en gedegen de vorige acts begeleid te hebben is het nu de beurt aan
Martijn van Iterson om als hoofdpersoon te fungeren in de opname van zijn nieuwe DVD. Zijn kwartet bestaat uit Martijn Vink op drums, Frans van Geest op bas en Karel Boehlee op piano. Op zijn achttiende ging hij studeren aan het Hilversums Conservatorium bij Wim Overgaauw waar hij eind oktober 1993 cum laude afstudeerde. Sinds 1995 is hij docent aan ditzelfde conservatorium. Na eerst wat rondgesnuffeld te hebben in de jazzrock en jazzdance raakte hij betrokken als gastsolist bij orkesten als 'de Skymasters' en het Metropoolorkest. In 1998 werd zijn eerste solo-CD uitgebracht op het label Via Records onder de titel "It's Happening". Bekende musici als Toon Roos, Theo de Jong, Peter Tiehuis, Michel van Schie en Karel Boehlee werkten hieraan mee. Ook maakte hij deel uit van de gitaar-groep 'Picks Might Fly' en speelde samen met collega gitarist Kurt Rosenwinkel. Martijn is winnaar van de prestigieuze Bird Award, ter gelegenheid waarvan Pat Metheny hem heel voorzichtig 'one of the greatest guitar players in this part of the world' noemde. Zijn CD 'The Whole Bunch' is één van de best verkopende titels bij Munich Records. Hij speelt nog steeds op de Gibson van de overleden Overgaauw die perfect geschikt is voor zijn zuivere onvervormde akoustische stijl. Zijn optreden was tevens de afronding van de eerste avond die toch minimaal drie DVD's geduurd heeft.
Een dag later werden nog opnames gemaakt van de resterende 5pack-ers:
Heleen van den Hombergh, bekend om haar album 'Rush in the woods!' Daarop zingt ze uitsluitend eigen songs die geïnspireerd zijn op het tropische regenwoud, haar grote liefde. Ze vertelt haar verhalen in dromerige melodieën, op puntige ritmes en altijd met een vleugje verleidelijkheid in haar stem. In haar band spelen maar liefst 2 musici die genomineerd werden voor de Bird Award 2005: Bert van den Brink en bassist Tony Overwater. Heleen zag ik eveneens de dag daarvoor tijdens de Uitmarkt. Tot slot pianiste
Amina Figurova met een imponerende bezetting. Helaas kon ik er de tweede dag niet bij zijn. Op de site van
Munich Records zijn van alle genoemde artiesten nummers te beluisteren.
Foto's Hans Speekenbrink
Meer 5Packfoto's
Mijn zus en haar gezin zijn weer terug uit Amerika. Tijdens het napraten in het zonnetje vertelde ze hoe goed geïnformeerd haar zonen waren over alles en de plaatsen waar ze zijn geweest en hoe gemakkelijk zich overal bewogen. Ze kennen ook allerlei situaties omdat ze daar via het internet of via spellen informatie over hebben bemachtigd. Een aantal van de vliegvelden waar ze kwamen hadden voor B en D geen geheimen (geleerd bij spellen). In San Francisco stelde mijn zwager voor om met de auto door
Lombard Street, het kronkeligste stukje straat ter wereld te rijden (klik voor vergroting). Daar voelde B helemaal niks voor en hij kon een gaap nauwelijks onderdrukken want, zo legde hij zijn vader uit, dat is oude koek. B zei: "Pap, ik heb er zelfs een huis (op de computer bedoelt hij) dus ik hoef daar echt niet naar toe".
Nou zou je zomaar kunnen denken dat B en D nerds zijn die nergens meer van kunnen genieten en de wereld vanachter een computerscherm beleven. Niks is minder waar! Het zijn leuke, sociale en intelligente jongens en grote natuurliefhebbers die met hun ouders door veel van die nationale parken zijn getrokken de afgelopen weken, afgedaald zijn in de Grand Canyon en vulkanen hebben beklommen. Maar door het internet en alles dat er mee samenhangt krijgen zij alleen informatie over de meest uiteenlopende dingen en vergaren ze op die manier kennis waar hun ouders veelal geen weet van hebben. De jongeren van die generatie leven letterlijk in een andere wereld, de wereld waar grenzen niet meer bestaan en waar je niet fysiek hoeft te reizen om dingen te beleven of ergens thuis te raken. En mijn zus wist echt niet dat haar zoon ook een huis had op Lombard Street. Bizar!
Ik koos voor het thema 'Rain' van de DiDi van deze week een gedicht van Judith Herzberg. De titel is "Vader en zoon in hevige regen" en het komt uit de bundel Botshol (1980). De foto is gemaakt op Oerol van de voorstelling Gemini van het danspaar Elshout en Händeler (klik voor vergroting).
Je zoon op je schouders.
Boven hem je paraplu
een lopend torentje
in regen van nu.
Zelf wees geweest
en wees gebleven
zit je daar zelf
op schouders
van ouders, zelf
in de vorm
van een zoontje,
en boven de hoofden
een ronde en kleine
maar troostende droogte.
Dichtbundel kopen?
Botshol
Judith Herzberg
Vandaag stond er een berichtje op de nieuws RSS feeds: "Oudste mens van de wereld overleden". Ik bestrijd dat met klem, immers nu Hendrikje van Andel overleden is is iemand anders op datzelfde moment de oudste mens ter wereld. Er is gewoon altijd een oudste mens ter wereld, hoeveel mensen er ook overlijden. Je zou eigenlijk kunnen constateren dat de oudste mens ter wereld onsterfelijk is. En dan te beweren dat iemand die onsterfelijk is is overleden, dat is een contradictio in terminis. Daar zijn er trouwens heel veel van in het normale spraakgebruik. Wat dacht je van: Vrije School, military intelligence, wereldburger, marktwerking in de zorg, duurzame ontwikkeling of
je PC beveiligen met Microsoft software. Op het plaatje een fractal met de titel 'Yin en Yang' (klik voor vergroting) wellicht ook een contradictio in terminis.
Hoewel het eindelijk mooi weer dreigt te worden is het thema van Dichters op Dinsdag: Regen/Rain.
Ik koos voor het nummer 'Early morning Rain'. Het is me niet duidelijk geworden of de song geschreven is door Gordon Lightfoot of door Bob Dylan, die het in ieder geval ook zingt. De uitvoering die ik koos wordt gezongen door Eva Cassidy. Het nummer is
hier te beluisteren.
Early Morning Rain
In the early mornin' rain
With a dollar in my hand
And an aching in my heart
And my -pockets full of sand
I'm a long ways from home
And I missed my loved one so
In the early mornin' rain
With no place to go
Out on runway number nine
Big 707 set to go
Well I'm out here on the grass
Where the pavement never grows
Where the liquor tasted good
And the women all were fast
There she goes my friend
She's rolling out at last
Hear the mighty engines roar
See the silver wing on high
She's away and westward bound
For above the clouds she flies
Where the mornin' rain don't fall
And the sun always shines
She'll be flying over my home
In about three hours time
This ol' airport's got me down
It's no earthly good to me
'Cause I'm stuck here on the ground
Cold and drunk as I might be
Can't jump a jet plane
Like you can a freight train
So I best be on my way
In the early mornin' rain
So I best be on my way
In the early mornin' rain
So I best be on my way
In the early mornin' rain
Rodin maakte een
beeld met die titel en ik maakte deze foto van A&A omdat ze vandaag 25 jaar getrouwd zijn (klik voor vergroting).
Hans en ik zijn een groot deel van het weekend op de Uitmarkt geweest waar we erg veel optredens gezien en gefotografeerd hebben. We hadden steeds de auto geparkeerd in Amsterdam-Zuid waar het parkeren een stuk goedkoper is dan op het Museumplein en op zondag zelfs gratis. Bovendien brengt tramlijn 5 je in een wip naar het Museumplein. Toen we gisteren volkomen bekaf weer terug gingen naar de auto hoefden we niet te betalen in de tram. "Loop maar door", zei de de bestuurster zachtjes. Het vreemde was dat mensen voor en achter ons wel gewoon moesten betalen. We vonden het vreemd maar prettig dus we lieten het ons lekker aanleunen. Toen ik vanavond (eerder dan Hans) weer terug ging naar de auto en in tram 5 stapte op het Museumplein wilde ik betalen en de bestuurster zei zachtjes: "het is goed zo". Ik verstond haar eerst niet en moest haar vragen het te herhalen. Ook toen moesten de mensen achter mij gewoon betalen. Een patroon begon zich af te tekenen dat vroeg om een verklaring. Er zijn een aantal mogelijkheden (waarvan ik er ondertussen zelf eentje gekozen heb als meest waarschijnlijk) die verklaren waarom het GVB mij ineens gunstig gezind is. Wat denken jullie?
klik foto voor vergroting
Zaterdag optredens bijgewoond van Wende Snijders die vergeleken met haar eerste optreden in het Beauforthuis destijds erg gegroeid is in haar rol van chansonniere. Zelfverzekerd en powerfull bracht zij repertoir van haar CD Quand tu Dors. Amanda ging na afloop nog backstage voor een handtekening en toen zag ik haar staan met Wende en op de achtergrond daarboven mijn foto van Wende op de gevel van het concertgebouw.
klik foto voor vergroting
Lucretia van der Vloot zag ik maar kort want ik wilde ook nog even Kasper van Kooten met een gastoptreden van Lange Frans en Baas B. zien. Verder o.a. nog gezien Michiel Borstlap die zijn laatste CD Coffee and Jazz promootte alsmede zijn optreden 16 september in Paradiso Amsterdam.
klik foto voor vergroting
Kraker van de dag was een verpletterend optreden van Ellen ten Damme die in een half uurtje tijd op een hilarische wijze 30 jaar Duitse muziek voorbij liet komen. Op de foto Ellen als Nina Hagen. Excuses voor de telegramstijl want we moeten weer rennen voor het programma van zondag dat in het teken van
Jazz zal staan!
All that we are is the result of what we have thought.
Buddha
klik foto voor vergrotingIk was aangenaam verrast, toen ik gisteren op weg naar de Uitmarkt onverwacht een van mijn foto's levensgroot op de gevel van het Concertgebouw zag hangen. Ik wist wel dat men mijn foto van Wende Snijders ging gebruiken voor een banner van de Robeco Zomerconcerten. Ik heb daar maanden geleden toestemming voor gegeven. Hoe dat er precies uit zou gaan zien en wanneer hij geplaatst zou worden wist ik ook niet precies. Jammer alleen dat hij niet in kleur is.
klik foto voor vergroting
De Amsterdamse
Uitmarkt is weer wervelend van start gegaan. Drie dagen lang worden er op een kleine dertig podia staaltje's afgegeven wat het publiek dat uit wil gaan in Amsterdam, kan verwachten. Diverse soorten muziek komen aan bod met op zondag een accent op jazz en verder is er theater, dans en de traditionele boekenmarkt.
Gisteren op het grote Brandpodium zagen we gepresenteerd door Dolf Jansen: The New Cool Collective big band, Beauty & the Beast, Tania Kross, Guus Meeuwis, Pete Philly & Perquisite, Wende Snijders, Encho, Maarten van Roozendaal, Nederlands Danstheater, Lange Frans en Baas B, Najib Amhali, zZz; Relax en een ode aan Ramses Shaffy. Daarna volgden nog spetterende optredens van
Tasha's World en Soulvation. Op de foto een staaltje acrobatiek, een gouden man zwevend boven de skyline van Amsterdam, als visitekaartje afgegeven door Encho namens Circus Herman Renz.
Van de week schreef ik een
logje over een initiatief dat ik had gevonden: Burgerbuddy. Gisteren kreeg ik een mailtje terug van de initiatiefnemers van dit leuke project.
Dank je wel voor je aanmelding als burgerbuddy. Er hebben zich inmiddels meer dan honderdvijftig burgerbuddy's aangeboden tegen bijna vijftig bestuurders die graag geadopteerd zouden willen worden. We zullen kijken of we jou aan een geschikte ambtenaar of politicus kunnen koppelen. Daarbij gaan we als volgt te werk: - We bieden iedere bestuurder drie mogelijke burgerbuddy's aan.
- Op basis van hun aanmeldformulieren besluit de bestuurder door welke van die drie hij of zij het liefste geadopteerd zou willen worden.
- De uitverkoren burger besluit op basis van het aanmeldformulier van de bestuurder of hij of zij met diegene in zee zou willen.
- Tijdens een eerste ontmoeting kijken burger en bestuurder of het klikt en hoe ze het burgerbuddycontact verder vorm zouden kunnen geven.
Uiteraard zullen we onze uiterste best doen om alle burgers en bestuurders die zich voor de Burgerbuddy melden aan een passend maatje te helpen. We houden je op de hoogte van onze vorderingen. Je hoort nog van ons! Veel groetjes van Wonder
Ik weet niet of er tussen jullie ook mensen zijn die de vragenlijst in hebben gevuld maar ik heb gekozen voor iemand uit 'Den Haag' en niet iemand uit mijn eigen gemeente. Waar ik nou wel benieuwd naar ben is bijvoorbeeld hoe de verhouding is tussen landelijke bestuurders/politici en lokale. Ik moet trouwens wel bekennen dat ik de respons van de bestuurders/politici wel tegen vind vallen maar misschien komt dat wel omdat de actie nog niet zo erg bekend is. Wordt vervolgd want zoals beloofd hou ik jullie op de hoogte van nieuws zodra ik dat heb.
Ik zag een herhaling van
Villa Felderhof met Ronald Giphart en Eric Hulzebosch. Dat was om meer dan één reden opmerkelijk maar de reden waarom ik het hier noem is omdat Eric Hulzebosch vertelde nog NOOIT een boek te hebben gelezen. Reden voor mij om de actie van Punt.nl te willen steunen in hun actie zwerfboek: ze willen zo veel mogelijk mensen stimuleren om op vrijdag 26 augustus a.s. een
zwerfboek in omloop te brengen (een andere dag mag ook natuurlijk).
Het idee is niet nieuw maar het is volgens mij wel de eerste keer dat het in Nederland op grote schaal wordt gedaan. Ik heb onlangs mijn boekenkast opgeruimd en daar zijn wat boeken uit overgebleven die ik wel wil wegdoen maar zonde zijn om weg te gooien. Kortom perfecte kandidaten om zwerfboek te worden. Ik doe mee met één of meerdere zwerfboeken. De bedoeling is dat je
deze tekst voorin het boek aanbrengt. Voor meer instructies en ook voor de wijze waarop je de wederwaardigheden van je boek kunt volgen kun je
hier terecht. Mijn boek (Het dagboek van Bridget Jones) is via de site te volgen bij
deze link. Nou is het wachten alleen nog op een actie zwerfcomputer, dan kan ik eindelijk al die
overjarige Mac-jes eens een zinnige toekomst bieden.
Het
Beauforthuis heeft veel te bieden. Het is niet alleen uniek omdat het een voormalig kerkje is met gothische boogramen midden in de bossen van Austerlitz, maar ook doordat het een springplank is voor jong talent in de podiumkunsten. Jazz heeft er van oudsher op veel steun kunnen rekenen en namen die nu groot zijn zoals
Michiel Borstlap,
Jesse van Ruller,
Hein vd Geyn en zelfs
Toots Thielemans zijn er kind aan huis. Een nieuwe ontwikkeling is dat veel nieuwe jonge cabaretacts hier hun eerste try-out voor een echt publiek beleven. Zo hebben
Ernst van der Pasch,
Paul Smit, Ilse Warringa, Katinka Polderman en de
Dames voor na vieren hier hun repertoir getest. Zij zijn nu min of meer gevestigde namen al zijn ze nog niet zo beroemd als Youp van 't Hek die er zijn oudejaarsconference gaat try-outen. Een leuk initiatief van het Beauforthuis is de zogenaamde
Cabaret Cocktail, speciaal voor de verbouwing van het Beauforthuis, georganiseerd en op een cabareteske manier gepresenteerd door
Dennis Struis. Publiek dat van cabaret houdt kan op zo'n avond voor 12,50 euro een verrassingspakket verwachten van twee of meer nieuwe acts en gisterenavond bleken dat
Willemijn Smeets en
Elske Rollema te zijn. Beiden zijn afkomstig van de akademie van het
Koningstheater te Den Bosch waar opvallend veel nieuw talent vandaan komt. Willemijn is nog aan het afstuderen en Elske heeft dat al achter de rug.
klik foto voor vergroting De avond begint met Willemijn, die al opvallend zelfverzekerd en brutaal (in de positieve zin van het woord) de zaal voor zich wint. Haar thema is dat het best OK is om alleen te zijn. Zij doet of de zaal vol zit met bekenden die haar brieven hebben gestuurd over hun ervaringen inzake dit thema. Het publiek wordt op een milde manier in de maling genomen en krijgt en passant nog een aantal wijze levenslessen waarbij Willemijn met aangeplakte baard en puntmuts de kabouter demonstreert die voor niemand aantrekkelijk is. De bij binnenkomst uitgereikte tissues blijken voor een man achter in de zaal te zijn die als gevolg van een verbroken relatie alsmaar zit te masturberen. Willemijn, die overigens uitstekend zingt, is best aardig op dreef maar moet toch nog het noodzakelijke stukje groei doormaken om echt te overtuigen. Ook haar grappen missen nog net die extra laag die het onderscheid vormt tussen de leukste van de klas en de rasperformer. Daar is op zich niks mis mee en doet niets af aan haar potentiële kwaliteiten, die er wel zeker zijn.
klik foto voor vergroting Elske Rollema heeft dat stadium duidelijk al achter de rug. Als een ware professional pakt ze de zaal en zet die voortdurend op het verkeerde been. Haar thema is
lulululu...liefde, dat maar niet uitgesproken kan worden en nog blijft hangen in
lust. Ze draagt een lang wit vest dat van haar moeder is geweest en waar zij (in de hippietijd) op is verwekt. Een lange reeks van mannennamen die daarbij hun bijdrage leverden komen voorbij. "Kijk maar de vlekken zitten er nog in". Uiteindelijk is dan toch duidelijk geworden wie haar echte vader is, al zit die in Nieuw Zeeland. Elske is zeer prettig gestoord, neemt in haar rode jurkje met het label aan een touwtje nog op de rug en haar rubberlaarzen het hele podium in. Het publiek op de voorste rij wordt er tot grote hilariteit van de overige aanwezigen nadrukkelijk bij betrokken. Haar verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over waarbij ze ook regelmatig stukjes (o.a. van Kate Bush) zingt. Ook Elske zingt trouwens meer dan voortreffelijk. Er is ook nog een hobbelpaard dat deel uit maakt van de act maar het hoe en waarom is me als ik eerlijk moet zijn even ontgaan. Elske Rollema is wel een naam om te onthouden, zoveel is mij wel duidelijk.
Prachtig maar ook handig lijkt het me, dit toetsenbord van een
Russisch ontwerpbureau. Het speciale er aan is dat iedere toets een beeldschermpje bevat van 32 bij 32 pixels waardoor er allerlei verschillende pictogrammen (per applicatie bijvoorbeeld) getoond kunnen worden of heel simpel van taal kan worden gewisseld. Op het plaatje zie je een rijtje speciale programmatoetsen. Waarschijnlijk is het volgend jaar op de markt en voor iets van tweehonderd euro kun je de blits maken.
Ik kwam vanmorgen zo'n leuk initiatief tegen:
burgerbuddy. Dat is een burger die een bestuurder (ambtenaar of politicus) 'adopteert' en contact met hem of haar aan gaat om diegene te steunen, te coachen, te informeren en te inspireren bij zijn of haar werk. In principe is zo'n match voor een half jaar en daarna kun je als koppel verder gaan als het van weerszijden goed bevalt of met iemand anders gematcht worden. Zowel burgers als bestuurders kunnen zich vrijwillig aanmelden voor het project.
De bedoeling van het project is om de kloof tussen bestuurders en samenleving te verkleinen. Waarom zou de politiek daartoe het initiatief moeten nemen als de burgers dat ook kunnen. Ik heb me opgegeven en ben benieuwd of en aan wie ik gekoppeld wordt. Ik hou jullie op de hoogte.
Op het plaatje een schilderij van
Atelier De Elzenbosch van een tweespan trekpaarden (klik voor vergroting). Als die elkaars buddy niet zijn dat gaat het zeker mis.
Mijn bijdrage voor de Dichters op Dinsdag van deze week voor het thema 'Zingen' is dit gedicht van Marinus Nijhoff met de titel 'Het tuinfeest'. De foto (klik voor vergroting) maakte ik op De Parade in Utrecht.
De juni-avond opent een hoog licht
Boven de vijver, maar rond om de helle
Lamp-lichte tafel in het grasveld zwellen
De bomen langzaam hun groen donker dicht.
Wij, aan ?t dessert, eenzelvige rebellen,
Ontveinzen ?t in ons mijmerend gedicht,
Om niet, nu ?t uur eindelijk naar weemoed zwicht,
Elkanders kort geluk teleur te stellen.
Ginds, aan de overkant, gaan reeds gitaren,
En lampions, en zacht-plassende riemen,
Langzaam over verdronken sterren varen ?
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen,
Geenszins om liefde, maar om de sublieme
Momenten en het sentiment daartussen.
Vandaag zag ik op de TV een stukje van de begrafenisplechtigheid van de vorige week neergestoken Frère Roger die in 1940 de oecumenische geloofsgemeenschap van Taizé oprichtte. Een geloofsgemeenschap die heel veel nationaliteiten, rassen en geloven heeft bijeengebracht. Ook heel veel jongeren vonden de weg naar Taizé. Maar vooral denk ik dat deze geloofsgemeenschap heeft bereikt wat veel kerken niet gelukt is, om mensen spirituele bagage en rituelen mee te geven en ze te inspireren om sterker, met meer compassie en verantwoordelijkheid voor zichzelf en anderen in het leven te staan.
De liederen en gebeden uit Taizé zijn prachtig. Heel vaak duren de diensten in Taizé nog heel lang voort nadat ze zijn afgelopen omdat veel mensen het prettig vinden om nog bij elkaar te blijven en meditatieve liederen te zingen. In het koor waar ik ooit zong hebben we er ook meerdere op het repertoire gehad zoals bijvoorbeeld het Nada te turbe waarvan je
hier een stukje kunt horen.
Nada te turbe, nada t'espante
Quien a Dios tiene, nada le falte;
Nada te turbe, nada t'espante
Solo Dios basta.
We hebben vorige week toen het eventjes mooi weer was de tegels in de tuin onkruidvrij gemaakt en alle rommel van de afgelopen weken uit de tuin gehaald. Nou zul je misschien denken dat dit een peulenschil was maar dat is echt niet het geval hoor! De afgelopen weken, met al die regen, was het echt zeer groeizaam weer en op sommige plaatsen waren echt hele struiken tussen de tegeltjes gegroeid. Ik kwam toch weer erg in de verleiding om van dat biologische onkruidverdelger te kopen. Maar dan herinner ik me weer de vorige keer dat ik daarmee in de weer was op straat. Toen kwam er een vrouw langs lopen die ineens begon uit te schelden omdat ik de kostbare natuur aan het vernietigen was met vergif. Hoewel ik er toen mijn schouders over ophaalde (iemand die zo out of the blue mij uitscheldt vind ik uit principe niet echt een gesprekspartner) merk ik dat ik het me toch iedere keer herinner als ik met dat onkruid in de weer ga. Maar ik heb er zo'n hekel aan en als het zo vaak moet helemaal. Volgende keer dan toch maar weer de spuit er over met van dat biologische spul?
Op de foto kun je de groenbak zien zodanig uitpuilend van de troep dat de takken die ik van de leilindes had geknipt er niet eens meer bij konden.
Ook al gaat het allemaal niet zo best, als je maar blijft zingen is het motto van Travis. Dat is dan het thema van Dichters op Dinsdag deze week. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Sing
Baby, you?ve been going so crazy
Lately nothing seems to be going right
Solo, why do you have to get so low
You?re so...
You?ve been waiting in the sun too long
But if you sing, sing, sing, sing, sing
For the love you bring won?t mean a thing
Unless you sing, sing, sing
Colder, crying on your shoulder
Hold her, and tell her everything?s gonna be fine
Surely, you?ve been going too early
Hurry ?cos no-one?s gonna be stopped
Na na na
But if you sing, sing, sing, sing sing
For the love you bring won?t mean a thing
Unless you sing, sing, sing
Baby, there?s something going on today
But I say nothing, nothing, nothing
Nothing, nothing, nothing, nothing
Weekblad Elsevier besteedt in nr. 33 van 20 augustus aandacht aan het onderzoek naar de webloggende werknemer. Op pagina 64 wordt er een artikeltje aan gewijd onder de titel 'Verbrijzelde kaken'. Ik was nogal verbaasd over de titel maar die verwijst naar het eerst mij bekende 'weblogontslag' in maart van dit jaar. Dat gaat over iemand die op zijn weblog schrijft wat hij in zijn verbeelding drie collega's zal gaan doen. Zijn baas vond dat onacceptabel.
Het artikel kondigt vooral het onderzoek aan. Natuurlijk is er inhoudelijk nog niet veel bekend omdat het nog in volle gang is. Ik laat bovendien zeker tot eind september de vragenlijst online staan. De kans is overigens groot dat Elsevier er naar aanleiding van de publicatie van mijn afstudeerscriptie nogmaals een artikel aan zal wijden.
Zondag werd weer de Kastelentocht verreden, de tocht waar jaarlijks zo'n 100 aanspanning aan deelnemen. Wij waren even op de fiets gaan kijken tijdens de middagpauze toen alle aanspanningen te bekijken waren bij het Kasteel Doorn. Ik blijf toch de aanspanningen met Friese paarden met afstand de mooiste vinden. Die paarden vormen een prachtig plaatje, of je ze nu alleen voor de wagen laat lopen, in een tweespan, met zijn drieën of met zijn vieren. En al die varianten hebben wij gezien. Glimmend zwart met lange golvende manen en zogenaamd behang aan de benen oogsten de Friese paarden ook veel bekijks van het publiek. Op de foto een echte Friese sjees, een tweewielig rijtuigje met zo'n schoonheid er voor (klik voor vergroting). Op de Flickr pagina's van Hans en van mij (zie hiernaast in de linkerkolom) zijn voor de liefhebbers nog meer paardenfoto's te vinden.
Vriend Paolo was gisteren op Sail en maakte een aantal foto's voor Miwian Weblog. De leukste vond ik deze van de Russische marine. Hij had een vriend over uit Singapore en dan is een uitje naar Sail natuurlijk wel een goed idee. Zijn korte verslag:
"Het is een bijzonder evenement maar eigenlijk niet zo heel veel aan eerlijk gezegd. Honderdduizenden mensen, alles commercieel, veel eettentjes en rondlopen. Op enkele schepen mocht je komen kijken. Maar het is leuker om in één van die kleine bootjes tussen de schepen door de varen dan in de IJ-haven te lopen. Het heeft wel een beetje een Koninginnedaggehalte en de gemiddelde leeftijd van de bezoekers ligt even hoger dan bij de Parade".
Heel misschien gaan wij morgen nog even kijken bij de Sail out. Als het mooi weer is tenminste.
Er was gisterenavond een straatfeest in de straat tegenover mijn huis. Toevallig zag ik afgelopen week in het plaatselijke sufferdje een hele lijst van straten staan waar toestemming was gegeven voor gedeeltelijke afzetting ivm een straatfeest. Ook in mijn eigen straat wordt er volgende maand een straatfeest gehouden. En die straat was er vroeg bij want de vakanties zijn nog maar net voorbij in onze regio.
Als wij naar Albert Heijn gaan dan komen we langs het 'feestterrein' waar de voorbereidingen gisterenmiddag al in volle gang waren. Wij liepen langs het voorste hek en op het achterste hek af toen dat hek ineens door een potige man zo werd geschoven dat er niemand meer door kon. Aan de andere kant naderde een drietal ouderen waarvan er eentje in een rolstoel zat. De man van dat drietal vroeg vriendelijk of hij er even door mocht. Waarop de potige man zei: "U kunt ook omlopen, we mogen het hier afzetten weet u". Toen de mensen hem met glazige ogen van onbegrip aankeken zei hij: "Nou, voor één keertje nog dan!". Dank zij dit 'genadig' gebaar tegenover de rolstoeldame liepen wij ook gewoon door en vervolgden onze weg.
Ik dacht eerst nog heel even dat het een grapje was maar dan was het een slecht grapje tegen iemand in een rolstoel. Maar al pratend raakten we ervan overtuigd dat de potige man - eenmaal in een machtspositie om het hek te MOGEN plaatsen - zijn macht volledig wilde uitbaten. Op het plaatje een foto van het feestterrein(tje) waarop je duidelijk kunt zien dat je zelfs over de stoep van de straat niet meer kunt passeren. Die straatfeesten zijn bedoeld om de sfeer en de verdraagzaamheid in de buurt te vergroten maar dan moet je wel een andere mentaliteit hebben dan de potige man. Met zo iemand aan het roer komt er alleen maar ellende van.
De slaapkamer is over het algemeen de plek waar je je even lekker in je eigen privacy kunt terugtrekken zonder ongenode gasten die je lastig vallen of bespieden. Ook de muggen kan ik effectief op afstand houden met mijn
'geurkaarsmiddeltje'. Toch lukt het af en toe een ongenode gast toch nog om binnen te dringen in mijn privédomein. Wat vind je bijvoorbeeld van deze jongen die heel relaxt op de stang van mijn bedlamp zat. Ik had er niet zo'n zin in dat hij op het moment dat ik het licht uit zou doen een enorme sprong zou nemen en op mijn gezicht zou landen. Brrr. Dus Hans heeft hem, strategisch gewapend met een stukje keukenrol, verhuist naar een andere lokatie.
People often say that motivation doesn't last.
Well, neither does bathing - that's why we recommend it daily.
Zig Ziglar
klik foto voor vergroting
Ik ben genomineerd voor een Flickr Award:
Excellence in Live Music Photography.
Ik heb momenteel 3 votes. Terwijl mijn concurrent 13 votes heeft.
Dat wordt hard knokken, behalve 'With a little help from my friends'. Dus wie het de moeite waard acht, stemt op mij. Wat moet je doen? Eerst inloggen bij
Flickr. Dan ga je naar
deze pagina Daar kun je stemmen. Het kost nauwelijks moeite vooral niet als je al een Flickr account hebt. Ben benieuwd of ik ga winnen.
Als je denkt 'waar gaat dit over'..? Het gaat over
Mijn foto's van muziek optredens.
Update: inmiddels sta ik bovenaan met 14 stemmen er zijn nog 8 dagen te gaan
In mijn huis zijn 's zomers vreemd genoeg altijd veel muggen. Waarom dat is weet ik niet. Misschien komt het door de vijver van de buurvrouw en van het feit dat de achtertuin vrij laag licht en daardoor relatief vochtig is. Nou ja, in ieder geval zorg ik altijd wel dat ik behoorlijk goed muggenbestrijding in huis heb. Ik heb nog van dat echte tropenmuggenspul dat ooit meeging naar Bali maar ik kocht ooit samen met pot teatree-balsem ook een flesje muggenolie van hetzelfde merk. Ik had het nog nooit gebruikt maar nam het afgelopen keer mee naar Oerol. Als je een 's avonds een voorstelling bezoekt in een waterrijke omgeving dan is muggenolie een bittere noodzaak.
We hadden bij de voorstelling van de
Tweede conferentie van de Watergoden al verschrikkelijk moeten lachen om een man die erg veel hele sterke muggenolie op had en zeer ruim kon zitten omdat niemand naast hem wilde plaats nemen. Maar bij de voorstelling van
3600 Seconds overkwam mij hetzelfde. Ik had dat bewuste flesje muggenolie bij me en wilde het zekere voor het onzekere nemen dus smeerde me overvloedig in. Dat spul was alleen ontzettend sterk en penetrant van geur. Niet alleen hield het de muggen op afstand maar ook de andere toeschouwers. Mijn neef B. die een kleine twee meter verderop stond en niet wist dat ik het was die die geur veroorzaakte zei op een bepaald moment: "Jeetje, het lijkt wel of er iemand een geurkaars heeft aangestoken". Enigszins in verlegenheid gebracht moest ik toen bekennen dat ik die geurkaars was. Sindsdien moet ik iedere keer als ik die muggenolie heb gebruikt denken aan die geurkaars. Alleen ben ik nu wel iets voorzichtiger met de dosering, behalve natuurlijk als ik een beetje space om mij heen wil hebben.
Mijn vader was een liefhebber van pennen en andere mooie kantoorspullen. Ik was de enige van zijn dochters die snapte dat je gewoon zomaar voor de lol een uur kunt rond dwalen in een winkel voor kantoorbenodigdheden. En soms deden we dat dan wel eens samen: snuffelden we tussen de visitekaartjesmapjes, roken aan de leren schrijfmappen of voelden hoe bepaalde pennen in de hand lagen. Het lag dan ook altijd al voor de hand dat ik zijn setje gouden Crosspennen (pen en potlood) zou erven. Hij heeft dat aan mij gegeven wetend dat ik er veel plezier van zou hebben. Van een goede vriend kreeg ik er een bijpassende gouden vulpen bij en dat geheel vormt een prachtig setje waar ik heel zuinig op ben.
Sinds twee weken schrijf ik weer met de vulpen. Daar zat vroeger altijd zo'n pompje bij waardoor je hem niet alleen met van die losse vullingen kunt gebruiken maar ook met andere kleuren inkt uit een potje kunt schrijven. Ik heb ooit prachtige donkerrode inkt gekocht dus ik zocht me suf naar die converter, zoals dat pompje heet. Alles op zijn kop gezet en nergens te vinden. Ten einde raad nam ik contact op met Cross Europa wat de kosten waren van zo'n ding en waar ik dat zou kunnen krijgen.
Na wat heen en weer mailen over het type vulpen dat ik bezat deelden ze me mee dat ze de converter gratis en voor niks aan mij zouden opsturen. Eergisteren kwam hij en helemaal enthousiast pakte ik de envelop van Cross uit om tot de ontdekking te komen dat de converter niet past. Wat een teleurstelling. Maar even voor de zekerheid een foto gemaakt van mijn pen en nog een mailtje plus foto naar Cross. Het blijkt dat ik een pen bezit die niet meer verkocht wordt en een 'collectors item' is. Daar past een iets andere converter in dan ik had gekregen. Een tweede converter werd naar mij opgestuurd en die heb ik zojuist gevuld met Ruby-kleurige inkt. Helemaal happy ben ik. Mijn dierbare schrijfsetje weer helemaal compleet. Zo zie je maar weer eens dat het de moeite waard is om een kwaliteitsproduct te kopen want de service is fantatisch. Thanx Cross, you made my day!
klik foto voor vergroting
De Laatste dag van
Jazz Middelheim begint om drie uur met een soloconcert van meesterpianist
Fred Hersch. Gisteren trad hij nog op met zijn ?trio +2?, vandaag solo! De eerdere solo-concerten van Uri Caine en Randy Weston konden me maar matig boeien. (Dit in tegenstelling tot hun groepsoptreden). Het spel van Fred Hersch daarentegen raakte me behoorlijk. Zijn gevoelige lyrische spel was vervat in een veelkleurig palet van pianissimo?s, vol overgave en kwetsbaar gespeeld. Zijn veelal eigen composities zijn geïnspireerd door alledaagse onderwerpen, met soms veelzeggende titels als ?At the Close of the Day?, ?Endless Stars? en ?Poem in a Cloud?. De intense gevoeligheid van Hersch maakte van ?Mood Indigo? een episch stuk van een ongekende schoonheid!
klik foto voor vergroting
Verder met het
Brussels Jazz Orchestra, featuring Norma Winstone en Kenny Wheeler! In eerste instantie had ik wat moeite met de zang van Winstone, maar dat kwam weer goed in latere nummers. Het BJO imponeerde behoorlijk! Die Belgen bereiken er wel wereldklasse mee; dan weer eens de klasse van een Big Band dan weer individualistische hoogstandjes. Voor al de composities van Wheeler waren voorzien van een verfrissende aanpak, waarbij de stem van Winstone als een extra instrument fungeerde.
klik foto voor vergroting
Randy Weston maakte mijn verwachtingen helemaal waar met zijn African Rhytms Trio featuring
Dave Murray. Het karakter daarvan werd voor een belangrijk deel mede bepaald door ongebruikelijke bassist
Alex Blake, percussionist
Neil Clarke en later ook David Murray op sax.
Weston gaf zijn medemuzikanten alle ruimte en dat resulteerde in een unieke combinatie van jazz, Afrikaanse en Noord-Afrikaanse sferen, een welkome afwisseling tijdens deze dagen.
klik foto voor vergroting
Uitsmijter van de avond vormde de
Dizzy Gillespie All Star Big Band, met beroemde namen als James Moody, Slide Hamptyon en
Roy Hargrove. Hargrove die toch een zekere status heeft opgebouwd, neemt min of meer nederig deel aan dit 18 deelnemers tellende prestigieuze project. De glamour van deze Big Band vormt een gepaste afsluiter van dit geslaagde festival dat gemiddeld 3.000 bezoekers per dag telde en ten onrechte weinig bekendheid geniet bij de Nederlandse jazzliefhebbers. Veel Nederlanders zijn volledig gefocust op het hectische NSJ terwijl er op dezelfde afstand over de grens zeer relaxte en kwalitatief zeker niet mindere festivals te beleven zijn in Gent (Blue Note) en in het zeer nabije Antwerpen.
Er viel maandag een rouwkaart in de bus van een buurman en vriend van mijn ouders die vorige week overleed. Denkend aan die buurman kwamen er bij mij heel wat jeugdherinneringen boven uit de tijd toen alles nog fijn, gemakkelijk, blij en vol mogelijkheden was.
De buurman werkte bij het slachthuis en dat vond ik als kind altijd een ontzagwekkend iets. Ik had er een mengeling van angst en bewondering voor als ik me voorstelde hoe je daar iedere dag naar toe moest, naar al die dode beesten. Ik heb eigenlijk geen idee wat zijn functie precies was maar ik had wel een beeld in mijn fantasie. Omdat mijn vader een op een tekenkamer werkte stond voor mij vast dat de buurman ook een bureau had. En ik stelde me dan voor hoe de buurman dan in een hagelwit pak tussen de dode varkens en koeien door moest lopen om naar zijn bureau te gaan. En terug naar huis weer tussen die beesten door die daar hingen aan het plafond aan van die haken.
Zij woonden gezien vanaf de straat rechts van ons en we deelden een poort tussen onze huizen die toegang gaf tot de beide garages. Mijn vader en de buurman hadden een haat-liefdeverhouding met de tuin gemeen. Ze wilden het wel goed en netjes in orde hebben maar ze hadden er allebei nogal een hekel aan om daar zelf uitvoering aan te geven. Er zat echter niet veel anders op en vooral het gras (alle achtertuinen hadden toen een grasveld) moest met grote regelmaat gemaaid worden in de zomer zodat de kinderen er op konden spelen. En op zaterdagochtend in de zomer stonden mijn vader en de buurman eendrachtig het gras te maaien met zo'n zware ijzeren handmaaier en ondertussen te werken aan hun male-bonding. Het geluid van die maaimachines, die mannen die met elkaar lachten en grapjes maakten en de bijbehorende geur van versgemaaid gras brengen dierbare herinneringen boven aan de onschuld en het ongecompliceerd leven van toen. En zo brengt zo'n rouwkaart toch weer even een stukje van vroeger terug.
Mijn bijdrage voor het thema slapen van deze DiDi is het gedicht 'De argeloze hangmat' van Joost Zwagerman.
Slapen als een opgeborgen ei is wat ze wil,
ze wil flinterdunne dromen vlak boven haar ogen.
Houdt ze ze open dan is er overzicht en orde,
dan ruikt ze de logge opstaanlucht die
hoekig en bedaard de slaapkamerstilte omlijnt.
Dan is ze waar ze wezen kan.
Geen ooglid naar beneden dus. Duisternis, dat is
een vormeloze koelcel met ingevroren stemmetjes.
Het maakt haar huid één grote, opgezwollen winterteen,
geprik, gestotter, een tinteling
vol kamerzwart geroezemoes.
klik foto voor vergroting
De vierde dag van dit relaxte festival in de mooie kasteeltuin van park Brandt begint met een soloconcert van
Randy Weston op de piano. Weston is een vriendelijke reus die niets meer hoeft te bewijzen. Hij speelde met alle groten. Hij laat zijn spel gewoon maar stromen en weet later niet eens meer wat hij gespeeld heeft. Het eerste nummer duurde zowat een half uur. De Amerikaan Weston is op zoek naar zijn voorouders, naar het donkere Afrika vertrokken en heeft ook nog in Marokko gewoond. Vandaag zal hij optreden met zijn African Rhytms Trio featuring saxofonist en mede Afrika-liefhebber Dave Murray. Ik ben benieuwd hoe die combinatie uit zal pakken. Ik hoop een beetje als de Noord-afrikaanse invloeden in de live-uitvoering van 'Morning' van Yusef Lateef!
klik foto voor vergroting
De volgende naam op het programma is
Bzzz Pük aangevuld met de Vietnamese gitarist met de even moeilijke naam Nguyên Lê. De bezetting van het trio zelf is ongebruikelijk: Geoffroy De Masure op trombone, Linley Marthe op basgitaar en Stéphane Galland op drums. De trombone is het centrale instrument en Geoffroy haalt daar behalve het eigen geluid de meest wonderlijke sounds uit. Het gaat er stevig aan toe! Marthe heeft goed naar Stanley Clarke geluisterd en plukt en beukt vingervlug op de snaren. Hij speelde o.a met Joe Zawinul (Weather Report) en dat is te horen aan de verwijzingen naar progressieve rock, funk en fusion.
klik foto voor vergroting
Set drie is het
Fred Hersch Trio +2. Bezetting: Fred Hersch op piano, Drew Gress op bass, Nasheet Waits op drums,
Ralph Alessi op trompet/bugel en Tony Malaby op tenorsax. Hersch is bewonderd en geprezen door zijn medemuzikanten. Zijn lyrisch spel gaat gepaard met een onvolprezen techniek. Hij is bovendien vooral een componist en werkte aan de zijde van Stan Gets, Joe Henderson, Art Farmer, Toots Thielemans en vele anderen. Hersch is vrij onbekend bij een groot publiek, maar de ster van één van zijn leerlingen en eveneens een uitstekende pianist Brad Mehldau, die ik onlangs nog zag in het
Concertgebouw Amsterdam, schiet door al het marketinggeweld van zijn platenmaatschapij als een raket de lucht in. Wellicht een beetje zuur voor de meester zelf.
De kenners hier staan in de rij voor Hersch, wiens gezondheid te wensen over laat en dat is hem aan te zien. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en de twee blazers vormen een natuurlijke aanvulling. Hersch stelt zich uiterst kwetsbaar op en speelt voor zover ik kon nagaan uitsluitend eigen composities.
klik foto voor vergroting
En dan de knaller van de avond:
Wayne Shorter! Uit alle windstreken stromen de bezoekers toe en de zaal is mudvol. De 71-jarige Shorter ziet er zeker tien jaar jonger uit en dat komt wellicht door zijn levenshouding. Hij is een vernieuwer en was destijds het brein achter Weather Report.
Zijn motto is "I have nothing to lose, I go for the unknown". Volgens Shorter gaat het om kwetsbaarheid en de bereidheid om verregaande risico's te nemen. Voor hem is muziek een gesprek dat elk moment een andere kant op kan gaan. Interruptie is niet vervelend maar juist interessant. Je moet niet alleen een erg goede muzikant zijn om met hem te kunnen spelen. Je moet ook in staat zijn om deel te nemen aan het 'gesprek'. Ieder heeft zijn eigen inbreng, niemand is de leider. 'Laten we proberen om allemaal leiders te zijn'. Zijn bekendste compositie is Footprints en dat is tevens de titel van de eerste CD met dit kwartet. Shorter maakte destijds deel uit van het Miles Davis Quintet. Zijn saxspel is nog steeds avontuurlijk en gewaagd. Pure improvisatie! Nooit met het verleden bezig zijn altijd gaan voor het nieuwe houdt je kennelijk jong!
Het onderstaande gesprek voltrok zich van de week op het faculteitsbureau van de juridische faculteit van de Universiteit Utrecht. De spelers op toneel zijn ondergetekende (M) en de receptioniste (R) die de studiegidsen beheert en uitgeeft aan de ontvangstbalie.
M: (allervriendelijkst) Goedenmiddag! Heeft u voor mij een studiegids?
R: Voor welke afstudeerfase, bachelor of master?
M: (zo mogelijk nog vriendelijker) Geen van beide, ik studeer doctoraal af.
R: (enigszins geirriteerd) Daar hebben we geen studiegids van.
M: (geduldig uitleggend) Op de site stond dat de studiegidsen af te halen zijn op het faculteitsbureau. Ik heb eigenlijk zondermeer aangenomen dat die mededeling voor ALLE studenten van de faculteit zou gelden en dat er ook voor de doctoraalstudenten een studiegids beschikbaar zou zijn.
R: (in de verdediging) Nee, mevrouw, daar hebben we geen studiegids van. (een uitweg zoekend) Maar welke vakken moet u doen? Zijn dat bachelorvakken of mastervakken?
M: (toonbeeld van volmaakte onschuld en zich van geen kwaad bewust) Ik zou het echt niet weten. Ik heb me in die materie absoluut niet verdiept omdat ik doctoraal afstudeer en heb alleen de inbrengregeling bekeken. Van dat nieuwe systeem snap ik helemaal niks. (glimlacht vriendelijk naar R).
R: (resoluut) U moet kiezen tussen een bachelor- of mastergids.
M: (verwonderd) Waarom moet ik kiezen?
R: (100 % zeker wetend) U kunt ze niet allebei meenemen!
M: (verwonderd en nog steeds vriendelijk) Waarom niet?
R: (al enigszins aan het twijfelen over dit standpunt dus tamelijk zwakjes) Allebei kan niet.
M: (doet er nog een schepje bovenop) Volgens mij kun je wel van allebei vakken inbrengen in het doctoraal examen.
R: (niet meer wetend wat verder nog aan bezwaren te opperen) Nou goed dan, neemt u ze dan allebei maar mee.
M: (als haar allervriendelijkste zelf en met een stralende glimlach) Dank u wel en een fijne dag nog verder!
En zo komt het dan dat ik uiteindelijk het pand verlaat met twee voor mij volkomen waardeloze studiegidsen. Sinds de bachelor/masterstructuur is ingevoerd is er geen studiegids meer uitgekomen waar wij als doctoraalstudenten iets aan hebben. Wij koesteren dus massaal de studiegids van 2002/2003 waar nog in volle glorie het op ons van toepassing zijnde programma uitgesponnen wordt. Dat, en de meest recente regelingen van het internet, is genoeg informatie voor ons, de laatste der Mohikanen. Toch willen we af en toe wel even laten horen dat we er nog zijn en daarom gaan we ieder jaar toch die volkomen nutteloze studiegidsen ophalen, als we toch een keer in de buurt moeten zijn.
Dichters op Dinsdag iets later i.v.m mijn verblijf in Antwerpen. Ik heb daar niet veel geslapen. Vandaar dat ik het thema slaap / sleep heb gekozen. Ik vond daarbij een tekst en song van Tori Amos 'Sleeps with Butterflies'. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Sleeps with butterflies
airplanes
take you away again
are you flying above where we live
then i look up, a glare in my eyes
are you having regrets about last night
i'm not, but i like rivers that
rush in
so then i dove in
is there trouble ahead for you, the acrobat
i won't push you, unless you have a net
you say the word you know i will find you
or if you need some time i don't mind
i don't hold on to the tail of your kite
i'm not like the girls that you've known
but i believe i'm worth coming home to
kiss away night
this girl only sleeps with butterflies
with butterflies
so go on and fly then, boy
balloons look good from on the ground
i fear with pins and needles around
we may fall then stumble upon a carousel
it could take us anywhere
you say the word you know i will find you
or if you need some time i don't mind
i don't hold on to the tail of your kite
i'm not like the girls that you've known
but i believe i'm worth coming home to
kiss her, waiting by this girl
this girl
you say the word you know i will find you
or if you need some time i don't mind
i don't hold onto the tail of your kite
i'm not like the girls that you've known
but i believe i'm worth coming home to
kiss away night
this girl only sleeps with butterflies
with butterflies
with butterflies
so go on and fly boy
Een prachtig filmpje is dit, de videoclip voor Fatboy's Slim met de titel 'Weapon of choice' waarin we kunnen zien dat acteur Christopher Walken ook kan tapdansen. En zweven ook! Kijk
hier en geniet. (Onlangs gezien bij Zomergasten dank zij Robbert Dijkgraaf.)
Ik ben gisteren naar die film geweest, naar de matinee. Het was hier de laatste dag van de schoolvakanties en dat werd kennelijk in veel gezinnen gevierd met een filmpje want het was echt megadruk in de bioscoop. Het is een ontzettend leuke film om te zien voor kinderen maar ook zeker voor volwassenen. Het arme jongetje Sjakie dat met zijn familie in een Anton-Pieckachtig huisje woont wint samen met vier andere kinderen dank zij een gouden ticket in zijn
Wonkareep een bezoek aan de geheimzinnige chocoladefabriek van snoeplegende Willy Wonka. Het wordt een bezoek vol avonturen waarin alle vervelende eigenschappen van de - veelal verwende kinderen - op ludieke wijze worden 'afgestraft' voor Willy Wonka en zijn
Oompa Loompas. Eén voor één verdwijnen de kinderen van het toneel tot alleen Sjakie en zijn opa nog maar over zijn en een wel heel bijzondere
lift naar huis krijgen.
Het verhaal is mierzoet, letterlijk en figuurlijk, met moraliserende trekjes en de familie als hoeksteen maar dat mag de pret niet drukken want regisseur Tim Burton heeft er, bekend als hij is om zijn levendige fantasie en unieke filmstijl, een boeiende film van gemaakt. Johnny Depp (die al eerder schitterde in Burtons Edward Scissorhands) is geknipt voor deze rol en ook de casting van de kinderen is perfect. Ik heb me geen minuut verveeld dus ook als je boven de 12 bent valt er nog heel wat te genieten bij deze film (klik
hier voor trailer).
DVD kopen?
Sjakie en de Chocoladefabriek
David Kelly
Maria Goos als zomergast van Conny Palmen leverde bij mij zeer gemengde gevoelens op. Ik was heel enthousiast over de gast van vorige week, Robbert Dijkgraaf, en over de dynamiek tussen hem en Conny Palmen maar tussen Maria en Conny kwam het maar zeer moeizaam op gang. Het 'schuurde' tussen die twee vrouwen waarbij het net leek of Conny zich af en toe doelbewust distantieerde van Maria, ook waar het niks aan het gesprek toevoegde dat ze dat deed.
Ik ben een bewonderaar van het werk van Maria Goos maar vond dat ze er niet helemaal relaxt bijzat in het begin en daardoor kwamen ook de fragmenten wat mij betreft niet goed genoeg uit de verf. En hoezeer Conny ook probeerde er lijn in aan te brengen, ze voelde totaal niet aan waar Maria het over had en sloeg de plank met regelmaat mis. Nadat Maria het benoemd had met: "wat zeg je toch een rare dingen vanavond Conny", leek het beter te gaan en viel de spanning wel wat weg. Jammer was dat het toen al tegen het einde van de uitzending liep. Het was geen aflevering om lang te onthouden en ik ben benieuwd hoe het volgende week gaat met strafpleiter Willem Anker (alleen en dus zonder zijn broer). Misschien is Conny Palmen met mannen beter dan met vrouwen? De foto van Maria Goos is van Marc van der Kort.
klik foto voor vergroting Uri Caine die mij de vorige dag nog met zijn Bedrock Trio imponeerde kon mij 'solo' nauwelijks boeien. Erg knap wel wat hij op de piano presteerde maar het raakte me niet echt; veel verwijzingen naar de Amerikaans standards, flarden ragtime maar ook wat klassieke verwijzingen, stukjes Beatles en van alles en nog wat.
klik foto voor vergroting Van geheel ander karakter was de muziek en het pianospel van
Nathalie Loriers en het Chemins Croisès Quintet. Heel ingetogen, verstild en met veel zorg brengt zij een combinatie van jazz en exotische elementen uit de wereldmuziek. Haar spel is heel subtiel met een mooi rond toucher veel ruimte voor stilte tussen de noten en veel ruimte voor haar muzikanten. In de zaal is het muisstil en het intieme sfeertje wordt nog versterkt door Loriers die steeds opstaat vanachter haar piano en staande voor het publiek vertrouwelijk de nieuwe stukken inleidt. Haar Quintet bestaat verder uit: Gianluigi Trovesi (klarinet), Karim Baggili (Ud), Tony Overwater (bas), Joël Allouche (drums).
Set 3 draait om saxofonis
Erwin Vann. Het unieke saxgeluid van Vann viel me al op tijdens de soundcheck. Het deed me een beetje denken aan de Noorse saxofonis Jan Garbarek, flarden mistige soundscapes die ijl wegsterven en weer aanzwellen, weemoedig en wanhopig soms. Naarmate de set vordert wordt het spel van Vann experimenteler en verlaten mensen de zaal. Zijn groep bestaat verder uit: Jozef Dumoulin (elektrische piano, electronics, Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Dré Pallemaerts, (drums en computer).
Hoofdact van deze dag is het
Toots Thielemans Quartet. Toots heeft veel gespeeld met pianist
Kenny Werner en ik begreep uit zijn woorden dat de
Middelheim-organisatie speciaal voor hem Werner en de andere muzikanten (Scott Colley op bas en Antonio Sanchez op drums) uit New York overgevlogen heeft (waarvoor hij dankbaar was). Tijdens de soundcheck had ik al gezien dat dit een formidabel kwartet zou zijn en dat was het! Wonderlijk hoe rasmusici zonder woorden met elkaar communiceren en elkaar verbazingwekkend snel aanvoelen en op elkaar ingespeeld raken. Toots was weer in zijn element en genoot zichtbaar van zijn medemuzikanten. Daar had hij ook alle reden toe want drummer Antonio Sanchez is de beste drummer die ik ooit zag! Ik heb het al eens eerder gezegd maar op de een of andere manier wordt een concert van Toots een bijna religieuze ervaring en je voelt het respect en de bewondering van de tot aan de nok gevulde zaal alleen maar groeien. Als zij dan ook nog Going to Sebastian (Bach) van Chick Corea spelen is de devotie compleet. Toots zelf blijft er zoals gewoonlijk heel bescheiden onder en vertrouwt het publiek toe dat hij blij is dat hij de energie nog heeft om te kunnen spelen. Hij zou niet anders kunnen. Ik hoorde dat hij zelfs een mondharmonica op het nachtkastje heeft liggen. Maar ja het is eenvoudiger om bij het ontwaken naar een mondharmonica te grijpen dan naar een contrabas.
Ik had het filmpje al eens eerder gezien maar het was helemaal weggeborgen in de krochten van mijn geheugen om daar weer met een sprongetje uit te komen toen ik vandaag de herhaling zag van het programma Zomergasten met Robbert Dijkgraaf. Een fantastische aflevering trouwens van Zomergasten met heel veel fragmenten die mij aanspraken en weer allerlei dingen in herinnering brachten die ik al lang vergeten was. Ik ben namelijk ooit mijn carrière begonnen als wiskundige en natuurkundige moet je weten.
Ik bedoel natuurlijk Powers of 10 (de machten van 10) waarin in een kleine tien minuten aanschouwelijk wordt gemaakt wat we ons moeten voorstellen bij de machten van 10 dus 10 tot de 2e macht, 3e macht etc. Op die manier neemt de film ons eerst mee naar de uiterste versten van het heelal om daarna door te dringen in de kern van een koolstofatoom in de hand van een man. Hoe relatief is alles en ook hoe groot en klein tegelijk!
Het grappige is ook dat het idee om zoiets te maken is van de Nederlander Kees Boeke (bekend van de alternatieve school De Werkplaats in Bilthoven) die het de tiendensprong noemde in zijn boek "Wij in het heelal - een heelal in ons". Het echtpaar Charles en Ray Eames (die weer het meest bekend zijn geworden als meubelontwerpers) maakten nadien de film die in Zomergasten werd getoond.
Als je hem nog nooit gezien hebt kun je
hier naar de film kijken. Als je meer wilt weten over de Powers of Ten kunt je
hier terecht.
klik foto voor vergrotingVrijdag de tweede
Jazz Middelheimag begint goed! afgezien van het muzikale kinderprogramma dat ik niet gevolgd heb, is het thema van de eerste set: 'Around the Drummer' en dat is dan letterlijk bedoeld. De drummer Teun Verbruggen blijft zitten en de muzikanten om hem heen wisselen.
Teun is niet zomaar een drummer. Hij is opgeleid aan het Conservatorium van Brussel en heeft het lak aan muzikale grenzen, Jong als hij is (1975) gaat hij op zoek naar nieuwe of andere manieren om zijn instrument te benaderen en heeft een open oor voor een scala aan genres. Dat blijkt ook al uit de lange lijst groepen waarin hij speelt, maar die ik hier niet ga noemen. Het is mooi hoe onmerkbaar de medemuzikanten van plaats verwisselen en elkaar overlappen en hoe daarmee ook de muzikale stijlen wisselen. Het begint met Jef Neve op piano en vervolgens passeren Jozef Dumoulin (piano keyboards),
Bruno Vasina (saxen), Piet Verbiest (contrabas), Gulli Gudmundson (contrabas) en Mauro Pawlowski (gitaar) de revue.
Om aan te tonen dat jazz geen nerveuze zenuwenmuziek is voor een klein publiek bestaat de volgende set uit maar liefst uit twaalf (12!) DJ's aangevuld met basguitaar, drums en saxofoon. Hier volgt de lijst: DJ Grazzhoppa, DJ Lamont, DJ Smimooz Exel, DJ Mixmonster Menno, DJ XXL, DJ Yzerbeat, DJ Cee Brown, DJ Boulaone, DJ Optimus, DJ Vindictiv, DJ Iron, DJ Raskal, VJ Zumo del Scumos, Fabrizio Cassol (sax), Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Stéphane Galland (drums).
DJ Gazzhoppa's DJ Big Band is hun naam en ze werken al een tijd samen. Het is geen kakafonie van scratch-geluiden maar de DJ's zijn goed op elkaar ingespeeld. Iedere DJ krijgt een of meerdere 'solo's en geeft daarmee een staaltje af van zijn kunnen.
Opvallend is dat DJ kennelijk een mannelijke aangelegenheid is want er was geen enkele vrouw bij. De saxofonist is fantastisch en later komt ook een even fantastische zangeres Monique Harcum de gelederen versterken. Het ziet er allemaal spectaculair uit al die DJ's achter een gigantische U-vormige DJ tafel.
klik foto voor vergroting Hoogtepunt van de avond is Uri Caine's Bedrock-trio, met bassist Tim Lefebvre en drummer Zach Danziger. Behalve piano en keyboard speelt een
Apple PowerBook (door presentator Wilfried Haesen oneerbiedig 'ene laptop' genoemd) een grote rol bij de muziek van Caine. Zijn muziek is verwant aan de fusion van Herbie Hancocks Headhunters en Return to Forever, de groep rond Chick Corea. Caine die het uiterlijk heeft van een geslaagde effectenmakelaar die op zeker speelt, is in werkelijkheid de tegenpool daarvan. Met veel zin voor avontuur weet hij met zijn trio jachtige grote stadsgeluiden op muziek te produceren. Associaties met vliegvelden snelwegen en bouwputten, komen bij mij op maar dan prettig om te horen. Het gaat vooral in een erg hoog tempo.
klik foto voor vergroting Dan komt opeens zangeres
Barbera Walker de bezetting aanvullen en blijkt de muziekvorm van Caine ook elementen van soul en gospel te herbergen. Barbera Walker heeft kwaliteit en presence en heeft gelijk na enkele minuten het publiek op haar hand. Grappig was het om te zien hoe zij haar ingeleefde boosheid op de cameraman uitleeft. Caine is zaterdag ook nog un-plugged op een andere locatie op piano te bewonderen. ik zal er zeker bij zijn!
Ik was in een kraakpand op bezoek op een verjaardag waar de huiskamer op de bovenverdieping was. Als je de trap op kwam dan kwam je eerst in de keuken en van daar af doorlopend was de huiskamer. Toen ik tussen de verjaardagsgasten door liep zag ik dat de vloer ineens ophield. Maar dat was gewoon midden in de kamer dus als je daar ongemerkt was aangekomen moest je ontzettend oppassen dat je niet over het randje liep en naar beneden kukelde. Het leek net alsof het gewoon met een schaar was afgeknipt. Ook het dak en de muren waren daar ineens weg. Eigenlijk leek het aan de buitenkant net een poppenhuis en in dit geval was er dan ook nog aan de buitenkant een enorme rode lijst omheen gemaakt, dan kon je zien als je heel voorzichtig je hoofd naar buiten stak door het gat.
En als je over het randje naar beneden keek dan was het enorm diep. Wel 30 meter en veel lager dus dan tot het straatniveau. Beneden stond een groep mensen met een vangzeil (dat ze bij de brandweer ook wel gebruiken maar dan vooral in films) voor het geval je er uit zou vallen. Dat was in mijn geval wel een geruststellende gedachte want ik heb hoogtevrees. Nog beter was het om maar weg te blijven bij dat randje. Brrr moet er niet aan denken, want zouden die mensen met dat zeil dan wel op de goede plek staan? Toch intrigeerde dat hele gedoe in de diepte me. Ik zag wel dat er beneden in de diepte allerlei dingen gaande waren en er had zich een grote menigte verzameld. Zo was er ondermeer de één of andere voorstelling op een hele grote rekstok van acrobatische kunsten door iemand die zich had gekleed als een Ninja. Die Ninjapersoon kwam me vaag bekend voor maar ik wist niet meer precies wie het was. En net toen ik het me bijna herinnerde, werd ik wakker.
Only those who will risk going too far can possibly find out how far one can go.
T. S. Elliot
Photo Friday
Die waaier heb ik in de zomer 2005 maar zelden nodig (even klikken voor vergroting). Een dikke trui en de verwarming aan zijn betere maatregelen. Het is zo donker dat ik zelfs midden op de dag het licht aan moet doen en het regent pijpestelen. Wat een treurnis!
klik foto voor vergroting
Vandaag is de 25-ste editie van
Jazz Middelheim in Antwerpen van start gegaan. De openingsceremonie die ik niet bijwoonde was op een andere locatie. Er was een heus contrabasorkest met twaalf bassisten en een drummer. Voor mij was er dan in het park achter kasteel Middelheim de eerste serieuze set: Een octet bestaande uit vijf jonge saxofonisten en een ritmesectie met een repertoire dat vooral is geschreven door Erwin Vann en Frank Vaganée. Het geheel heet "De Frisse Wind" Verder deelnemers zijn: Frank Vaganée, Jeroen Van Herzeele, Kurt Van Herck, Erwin Vann, Rony Verbiest, Eric Vermeulen, Bart De Nolf en Jan De Haas. Eén van de gasten is onze eigen (Nederlandse) drummer
Martijn Vink.
De hoofdact van die avond is getiteld 'Between a smile and a tear' afkomstig van het antwoord van Toots Thielemans op de vraag: Waar voelt u zich het meeste thuis.. Dat is dan ook tevens de titel van een documentaire geworden van Deense pianist
Nils Lan Doky. Doky had nog nooit gefilmd maar hij was zo enthousiast over de documentaire die Wim Wenders over de Buena Vista Social Club maakte, dat hij besloot om voor de Jazz hetzelfde te doen. Het idee is om zoveel mogelijk interviews, optredens en het leven achter de schermen op beeld vast te leggen van de grote legendes die inmiddels zo hoog bejaard zijn dat de spoeling steeds dunner wordt. Eén van die legendes is saxofonist Johnny Griffin, die er vanavond ook bij was. Hij schuifelde voetje voor voetje het podium op, maar hij ontpopte zich als een krasse baas die volop grapjes maakt en het publiek in de maling nam. Als het op sax spelen aan kwam, zou je zeggen dat er een jonge vent op het podium stond. De verdere bezetting bestond uit: Albert "Tootie" Heath op drums en en Mads Vinding op bas. Iets later komen ook Zweedse zangeres Lisa Nilsson en de Franse violist Didier Lockwood het podium op. Zij spelen ook de hoofdrol in de documentaire van Doky. Deze zomer gaat de film "Between a smile and a tear", die als ondertitel heeft "a tribute to the Montmartre", in première in Denemarken; in het najaar volgt de rest van Europa. En op Jazz Middelheim brengen de hoofdrolspelers de hoogdagen van de Montmartre weer tot leven. De dagen dat jazz nog gewoon kon zijn wat het is: een dialoog, een verstandhouding, een uitwisseling van ideeën. "Jazz is a form of music with a unique character," zegt Niels Lan Doky. "People of radically different backgrounds can in some strange way acquire an immediate mutual understanding and create a spontaneous common expression". Het was fantastisch om dit concert bij te wonen en Toots was weer prima in vorm. Het speelplezier straalde trouwens van al deze professionals af. De toon is letterlijk en figuurlijk gezet voor dit vijf dagen durende festival. Ik zal regelmatig verslag blijven doen.
Ik ben op zoek naar een bento box (of liefst twee eigenlijk). Een bento box is een Japanse lunchbox met allemaal vakjes, vaak met deksel. Je ziet er eentje op het plaatje (klikken voor vergroting). Ik heb gegoogled en wel allerlei winkels in de USA gevonden die het ding verkopen maar dat kost vanzelfsprekend een vermogen om naar Nederland te laten sturen en dat gaat me nou ook weer wat te ver. En het is kennelijk heel trendy om in bepaalde eetgelegenheden (zoals Blakes) gerechten te serveren in zo'n bento box dus al die restaurants hebben die dingen ook ergens vandaan. Wie tipt mij waar je in Nederland van die dingen kunt kopen? Het gaat dan om de versie met een deksel.
Als je zo naar deze etalage kijkt dan komt je eigenlijk tot de conclusie dat er wel meer zomers zijn geweest waarbij de ventilator absoluut niet nodig was en zonder enige slijtageverschijnselen in de kast kon blijven staan. De exemplaren in deze etalage zien er nog ongebruikt en picobello uit. Klik even op het plaatje voor de hele foto.
Ik heb dus inderdaad deze DVD's gezien zoals ik al had
aangekondigd en zeer tot genoegen moet ik zeggen. Het verhaal vertelt de avonturen van de twee broers Nicola en Matteo Carati die in de zomervakantie op reis gaan. Hun ontmoeting met het meisje Giorgia verandert de bestemming van hun reis en uiteindelijk ook van hun leven. Hun wegen scheiden. Nicola reist alleen naar Noorwegen en komt in het studentenverzet in Turijn terecht waar hij psychiatrie studeert. Matteo gaat in dienst omdat hij geen gat meer ziet in zijn studie en maakt via die weg carrière bij de politie. Door de keuzes die ze maken komen de broers in de roerige tijden van de zestiger en zeventiger jaren maatschappelijk lijnrecht tegenover elkaar te staan. Ondertussen leren we één voor één ook vrienden en familieleden kennen waarvan vooral de moeder van Matteo en Nicola een prachtige rol speelt. De zachtaardige Nicola krijgt samen met zijn politiek fanatieke vriendin Giulia een kind maar de mooie en snel aangebrande Matteo doet er heel lang over om een vrouw te vinden die in zijn ziel kan kijken.
Gaandeweg de film merk je dat je gegrepen bent door het verhaal en je betrokken gaat voelen bij de familie Carati en meevoelt met de dingen die zij beleven. We maken ontroerende, grappige, verdrietige en schrijnende momenten mee in de levens van de hoofdpersonen terwijl er allerlei bekende historische gebeurtenissen plaatsvinden zoals overstroming in Firenze, de terreur van de Rode Brigades en de maffiamoorden op Sicilië. De film is een dokument van recente Italiaanse geschiedenis vermengd met een schitterend familieverhaal. Ik vond het een fantastische en meeslepende film die, ook al duurt hij lang, absoluut niet verveelt dus een absolute aanrader.
DVD kopen?
Meglio Gioventu, La (3DVD)
Luigi Lo Cascio
Ik koos dit keer voor een schitterende maar ook wonderbaarlijke tekst van Eric de Jong (oftewel Spinvis) voor het thema van deze DiDi: vergeten. Hieronder kun je de tekst lezen en
hier kun je naar het nummer luisteren.
voor ik vergeet dat hier een kerk heeft gestaan
voor ik vergeet dat ik jarig was
en een tic-tac in mijn neusgat had toen we naar zeeland zijn gegaan
voor ik vergeet koninginnedag
en wie toen mijn vrienden zijn geweest
en ik niets meer weet van straten en examens en vacanties en ruzie
op een feest ergens in de Biltstraat waar ik toch niemand kende
voor ik vergeet en later alles anders heet
voor ik vergeet en ik de feiten en de cijfers en de namen van de schrijvers niet meer weet
de hele dag en alle woorden en elk uur de hele dag
en ook de nacht en de zomers en de handen van mijn vader vergeet ik op den duur
voor ik vergeet vergeten ben van die hersenscan en van die toestand met dat huis
en dat ik zo iemand was die van alles wou
en niets begreep van de film waarin hij speelde
en de lafbek die hij was
ik hou van jou
ik hou zoveel van jou
tot ik vergeet
ik jou vergeet
jou vergeet
en nog alleen maar lijk te dromen
Er is vanaf vorige week woensdag massaal gereageerd op mijn oproep aan webloggers om mee te doen aan het onderzoek naar de juridische valkuilen voor de webloggende werknemer. Er zijn nu al 425 respondenten die de vragenlijst hebben ingevuld en bovendien hebben al zo'n twintig mensen zich aangemeld voor een tweede deel van het onderzoek waarbij ik middels telefonische of chat-interviews wat verder wil doorvragen op een aantal punten. En niet alleen webloggers hebben gereageerd, er is ook veel belangstelling vanuit de media en van advocaten(kantoren) (zie bijvoorbeeld
dit artikeltje). Weblogs zijn op dit moment overal kennelijk een hot item. Dat heeft ondermeer als voordeel dat allerlei informatie ook ongevraagd op mijn pad komt en daar ben ik alleen maar blij mee natuurlijk.
De vragenlijst zal zeker in de maanden augustus en september nog online staan want zoveel tijd heb ik zeker nodig om het literatuur- en jurisprudentie onderzoek af te ronden. Bovendien, als we sommige mensen mogen geloven (
Paul Molenaar van Ilse Media afgelopen week in het Journaal), zijn er wel 400.000 weblogs in Nederland en daarmee vergeleken is 425 natuurlijk nog niet echt veel. Ook zijn er nu ook nog mensen op vakantie en ik verwacht nog wel wat toeloop nadat er ook in de schrijvende pers aandacht aan het onderwerp is besteed. Ik hou jullie op de hoogte en hoop dat jullie doorgaan mensen op het onderzoek te wijzen en tips of ideeën te mailen. Dat het een onderwerp is dat voor webloggers interessant is moge ondermeer blijken uit het feit dat van alle respondenten tot nu toe slechts 22 % aangeeft
nooit over het werk te loggen. Alle anderen - dus dat is 78 % - loggen dus meer of minder regelmatig wel over het werk en kunnen, als ze niet oppassen, gemakkelijk in één van de vele valkuilen tuimelen.
Wordt vervolgd...
Thema van DiDi voor deze week, geinspireerd door het bezoek van U2 kort geleden aan ons land. Ik kon er niet bij zijn, maar wil de groep ook wel een keer fotograferen. Ik koos een wat ouder nummer van de gelijknamige CD getiteld The Unforgettable Fire. Dus deze keer weer eens DiDi die
hier te beluisteren is.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
The Unforgettable Fire
Ice
Your only rivers run cold
These city lights
They shine as silver and gold
Dug from the night
Your eyes as black as coal
Walk on by
Walk on through
Walk 'til you run
And don't look back
For here I am
Carnival
The wheels fly and the colors spin
Through alcohol
Red wine that punctures the skin
Face to face
In a dry and waterless place
Walk on by
Walk on through
So sad to besiege your love so head on
Stay this time
Stay tonight in a lie
I'm only asking but I...
I think you know
Come on take me away
Come on take me away
Come on take me home
Home again
And if the mountain should crumble
Or disappear into the sea
Not a tear, no not I
Stay in this time
Stay tonight in...
Ever after, this love in time
And if you save your love
Save it all
Don't push me too far
Don't push me too far
Tonight
Tonight
Tonight...
Sinds gisterenavond hebben wij hier alleen maar sneeuw op de TV bij Nederland 1, 2 en 3. Ik was gisterenavond aan het kijken naar mijn eerste Zomergastenuitzending van dit seizoen - met wetenschapper Robbert Dijkgraaf als gast - toen het beeld wegviel. Heb ik eindelijk eens tijd om te kijken, zie ik alleen maar sneeuw. En vanmorgen lees ik dan allerlei lovende verhalen over de boeiende uitzending van Zomergasten van gisterenavond. Balen dus en maar goed dat op de site van
Zomergasten fragmenten te zien zijn en trouwens
Uitzending gemist is er gelukkig ook nog.
Vanmorgen meteen Casema gebeld (het valt nog niet mee om een telefoonnummer te vinden op die site) waar een antwoordapparaat mij meedeelde dat er in mijn woonplaats sprake was van een storing op de kanalen van Nederland 1, 2 en 3. Zou er hier in de regio soms iemand hier wonen die de publieke omroep geen warm hart toedraagt? Is het iemand die het niet eens is met de actie dat de NPS moet blijven? Ik zet net de TV weer aan en er is nog steeds geen uitzending te zien op 1, 2 en 3.
Ik moet zeggen dat ik het een ramp vind, alleen maar commerciëlen! Dan maar liever een DVD in de speler vanavond want ik heb nog wel iets moois liggen waarop ik me erg verheug:
La Meglio Gioventù (zie plaatje hierboven).
Ik was gisteren in het Universiteitsmuseum in Utrecht bij de Sidrac tentoonstelling (waar ik al
eerder over schreef) en daar kom je nog eens wat aan de weet. Wist je bijvoorbeeld dat een vrouw een baarmoeder heeft met zeven afdelingen? Daar kun je dus als je 7 x per dag met je vrouw sex hebt tot 7 kinderen maximaal in verwekken. Er zitten vier afdelingen aan de ene kant en drie aan de andere. De ene is voor jongens en de andere voor meisjes en mocht een zaadje in het midden een eitje terecht komen dan wordt het wis en waarachtig een hermafrodiet.
Heel leerzaam vond ik de wereldbol waarop we drie
continenten zien gescheiden door een zee. Aan de andere kant, die we niet zien, is nog een continent maar daar wist Sidrac het fijne niet van. Even verderop kun je zien hoe de klimaatzones verdeeld zijn en waar mensen wonen met welke huidskleur want ook daarvoor had Sidrac een mooi
model.
Nog veel meer wetenswaardigs is er te zien en te leren. Over de humorenleer (dat zijn lichaamssappen die met temperamenten korresponderen), over astrologie en astronomie en over relatieproblemen. Mocht er zich nog iemand afvragen of je goed moet zijn voor armen, of je altijd iedereen moet groeten en of je je vrouw mag slaan als ze zich misdraagt, Sidrac heeft overal een antwoord op.
"Ja maar dat pik ik niet!", denk je bij jezelf. Na jarenlange trouwe dienst is er eventjes iets misgegaan en zonder bedankje of afscheid wordt je in de vuilnisbak gedeponeerd als het eerste het beste prul. Daar sta je dan, te kijk voor iedereen met je prachtige rode doek, midden voor het Centraal Museum.
Maar je bent het nog niet verleerd hoor! Je kunt het nog! Je concentreert je en wacht op een geschikte windvlaag. Dat moet niet al te moeilijk zijn want het tocht hier aardig zo langs het museum. Met professionele precisie weet je meteen een goede windvlaag te kiezen en meteen stijg je op uit die stinkende bak.
Oeps, even geen rekening gehouden met dat kromme handvat. Gedver, nou blijf je hangen aan het randje. Je hebt nog een windje nodig, je wiebelt en wringt en .... ja, je bent los. Pffft, op de grond blaas je nog maar eens even uit. Dit heeft wel even inspanning gekocht van een veteraan zoals jij. Nu nog even wachten op een windje uit de andere richting en je ziet er weer als herboren uit.
Voor wie dit verhaal op beeld wil volgen: klik op het fotootje en zie het hele verhaal.
Ibrahim Ferrer de zachtmoedige zanger van de Buena Vista Social Club is vannacht in Havanna op 78 jarige leeftijd overleden. Hij kwam ziek terug uit Europa met maagklachten en trad o.a. vorige maand nog op tijdens North Sea Jazz. Ibrahim begon met zingen op 14 jarige leeftijd. Zijn carière kende vele ups en downs en mede door toedoen van Ry Cooder ging het hem de laatste jaren voor de wind. Wie de films van BVSC heeft gezien kent ongetwijfeld het ontroerende moment waarbij Ibrahim een duet zingt met Omara Portuondo en aan het einde van het nummer onzichtbaar voor het publiek maar niet voor de camera bij haar een traan van ontroering wegpinkt. Wij zagen hem enkele jaren terug live tijdens NSJ.
Bron Aljazeera/Reuters
"Lieverd, ik heb een geweldig idee, zeg maar ja."
"Echt niet, ik ken jou."
"Nou, dan weet je toch dat je gewoon ja kunt zeggen!"
"Ik zeg niks."
"Dan ga ik alleen."
"Hoe bedoel je, dan ga ik alleen. Waar ga je heen dan?"
"Naar de wereld."
Zo begon het gesprek van mijn vrienden Peter en Karin (klik foto voor meer) over "een" wereldreis en zo begint ook hun website waar je alles kunt lezen over wat ze allemaal mee hebben gemaakt sinds ze besloten om hun huis in Nijmegen te verkopen en hun baan op te zeggen. Ze hebben in 2002 al hun aardse en materiële zekerheden opgegeven en hun bezittingen verkocht om hun hart te volgen en de wijde wereld in te trekken op de fiets.
Ik liet
hun site van de week weer eens zien aan een vriendin en sindsdien ben ik er zelf ook weer op aan het browsen. Ik heb al eerder over Peter en Karin geschreven maar er staan weer allerlei nieuwe dingen en foto's op hun site en gezien het feit dat de laatste post van 30 juni is, zal er binnenkort wel weer nieuws bijkomen. Een aanrader als het weer eens even regent in ons kikkerlandje en je ondertussen al je boeken al uit hebt. Mocht je geen tijd hebben om de hele site te lezen is dit
artikel een leuk begin (laadt een beetje langzaam ivm grootte pdf). Overigens is ook nog vermeldenswaardig dat Peter en Karin fietsen voor WarChild en ik ben natuurlijk wel sponsor geworden en betaal een bedrag per jaar per door hen gefietst kilometer.
Als iemand in onze familie zegt dat iets 'bijzonder' of 'speciaal' is of nog beter 'apart' dan is dat niet best. Dan wordt daar over het algemeen mee bedoeld dat we zo gauw niks weten te zeggen dat aardiger of passender is dan dat. Ik moet dan ook altijd even grinniken als mensen - heel oprecht - dat soort uitroepen slaken en echt een compliment bedoelen te geven.
Ik herinner me dan weer die feestavond waarop A., de tweede vrouw van mijn vader, zich had uitgedost in een jurk in alle kleuren van de regenboog die er uit zag alsof hij binnen een meter afstand van open vuur spontaan vlam zou kunnen vatten. De stof was een kruising tussen lurex en trevira2000 (voor wie nog weet wat dat is) en glom je tegemoet. Ze vond hem zelf kennelijk prachtig en ze raakte er ook maar niet over uitgepraat. "Vind je mijn jurk niet mooi?", vroeg ze iedereen die ze sprak. De meeste mensen maakten zich er vanaf met een gemompeld 'ja' maar zo niet mijn zus. Ik zag haar worstelen om een goed antwoord te gaan geven toen ook haar de vraag werd gesteld. A. deed nog een duit in het zakje toen ze even moest wachten op het antwoord: "Ontzettend mooi is hij, vind je ook niet? En hij was ook heel duur!". Waarop mijn zusje, bang dat de superlatieven alleen nog maar verder zouden toenemen, riep: "ja A., het is een ehm heeeeel bijzondere stof!". En omdat ze met haar gezicht naar me toe stond en ze me recht aankeek kon ik precies zien wat ze daarmee bedoelde.
A. was ondertussen helemaal tevreden met het antwoord en had überhaupt zelden oog voor welke nuance dan ook dus die miste de interactie tussen mijn zus en mij volledig. Bij mij biggelden ondertussen de tranen van het lachen over mijn wangen, om de tekst maar vooral ook om de mimiek van mijn zus. En ook zij hield zich niet langer goed dus we hebben in een hoekje even staan bijkomen.
Dus je begrijpt, als iets heeeeel bijzonder is dan ziet het er niet uit zoals op het plaatje hier boven (klik voor groter).
Take the first step in faith. You don't have to see the whole staircase, just take the first step.
Dr. Martin Luther King Jr.
Photo Friday
Als je deze uitsnede ziet, dan valt het wel mee maar als je op het plaatje ziet dan zie je pas hoe complex het geheel er uitziet. Het zijn PVC-pijpen die ter gelegenheid van Oerol olv kunstenaar Bruno Doedens aan het strand van Terschelling werden geplant in een 'Dansend Woud'. Ik schreef er al ooit een
logje over. Je ziet aan de druppels op de pijpen wel dat het toen ook al niet zulk mooi weer was. Wanneer komt die zomer nou eens????
Nostalgie is niet zo mijn ding maar onderstaande rake tekst willen we jullie niet onthouden. Gevonden via
zijn weblog:
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 50-er/60-er/70-er jaren, nog leven? Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn?
Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag. Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. Boven aan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg, Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Lees meer...
Het onderzoek via de netquestionnaire loopt buitengewoon goed. Op dit moment hebben er al 218 mensen de vragenlijst ingevuld en het staat nog maar sinds gisterenochtend online. Kennelijk is het mede dankzij de Miwianlezers als een lopend vuurtje rond gegaan. Ik kom door het onderzoek in contact met allerlei interessante mensen en hun verhalen en de hele dag stromen er mailtjes binnen met mensen die geïnteresseerd zijn om de pdf van het onderzoek tzt te ontvangen of deel te nemen aan verder onderzoek. Er zijn trouwens een heleboel attente loggers die mij wijzen op zaken die rechtstreeks of zijdelings met mijn onderwerp te maken hebben. Helemaal leuk vind ik dat!
Tot slot blijken ook allerlei media geïnteresseerd om aandacht te besteden aan het onderwerp. Ze zullen alleen nog eventjes moeten wachten want het onderzoek blijft nog even online staan en ik zit nog volop in literatuur- en jurisprudentie-onderzoek.
Voor wie zich ondertussen toch wat meer in het onderwerp wil verdiepen: morgenochtend wordt er in het programma
De Ochtenden van de VPRO (vanaf 9.02 op Radio 1) aandacht besteed aan een gedragscode die VNO-NCW heeft ontwikkeld ten aanzien van E-mailen en internetten op het werk voor privé-doeleinden. Als je geen tijd hebt om morgen te luisteren dan kan dat later ook online.
Ik ben niet alleen druk met mijn onderzoek naar de webloggende werknemer maar ook driftig aan het opruimen in mijn werkkamer. Ik heb besloten dat ik maar eens rigoreus moet gaan opruimen. Allerlei rommel verzamelt zich gaandeweg in mijn boekenkast en ik kan alleen nog maar iets vinden als ik die eindeloze stapels papieren doorworstel. Ik heb dus nu een heleboel weggedaan. Alle oude gedateerde aantekeningen van colleges die al niet meer bestaan ondertussen, alle losse printjes met jurisprudentie, weg er mee! Bovendien heb ik al mijn studieboeken uitgezocht en op onderwerp bij elkaar gezet en ook mijn andere boeken staan nu keurig op soort gesorteerd.
Nu de kelder en de zolder nog. Pffft dat is nog wel even een megaklus dus daar moet ik nog even moed voor verzamelen.
Misschien volgende week.
Mijn zus viert haar verjaardag vandaag in
Alcatraz, de beruchte gevangenis waar bijvoorbeeld Al Capone ooit moest brommen. Nou ja, ze is er natuurlijk niet als 'inmate' maar als verjaardagsuitstapje georganiseerd door man & zonen. We moesten er al om lachen: geen sieraden, geen zijden sjaals, geen verleidelijk geurtjes maar een dagje in de bak, echt een mannenverrassing. Maar ze vindt het zelf ook erg leuk zei ze.
Ik begrijp dat ze eerst in Chinatown Dim Sum gaan eten en daarna richting Alcatraz gaan en vanaf morgen reizen ze verder en verlaten San Francisco. Fijne verjaardag nog zusje!
Op een foto een klein stukje van thuis (klik voor vergroting).
In Nederland is nog maar zelden sprake van ontslagkwesties vanwege uitlatingen op een weblog maar in diverse media worden webloggers wel steeds vaker gewezen op de risico?s van ?loggen over de baas?. Hoeveel webloggers loggen er nou eigenlijk over hun werk en hoeveel webloggers ondervinden problemen op hun werk vanwege dat loggen? Er is niet echt zicht op de praktijk van alledag en de werkelijke juridische valkuilen waar de weblogger rekening mee moet houden. Wel zijn er vele vragen:
- Kun je ontslagen worden vanwege iets dat je op je weblog schrijft?
- Mag een werkgever je verbieden te schrijven over de werksituaties of over de collega?s?
- Als je geen namen noemt van bedrijf of collega?s, kun je dan toch problemen krijgen?
- Hoe zit het met de vrijheid van meningsuiting?
- Wat zijn de punten om rekening mee te houden als je over je werk logt?
- Wat moet je doen als je toch in moeilijkheden komt door het webloggen?
Deze en vele andere vragen worden behandeld in de scriptie die ik aan het schrijven ben in het kader van mijn afstudeeronderzoek
"De juridische valkuilen voor de webloggende werknemer". Onderdeel van de scriptie is een onderzoek naar de ervaringen van webloggers inzake loggen in relatie tot de werksituatie.
Ik zou graag willen dat er zoveel mogelijk webloggers meedoen aan dit onderzoek om in beeld te krijgen hoe de praktijk er uit ziet en hoeveel mensen wel eens problemen hebben ervaren op hun werk. Het onderzoek is anoniem en er worden geen persoonsgegevens gevraagd. Je privacy is dus optimaal beschermd en het meedoen kost een paar minuten en verplicht je verder tot niks. Als je
op deze link klikt wordt je doorgeleid naar de netquestionnaire die ik speciaal voor dit onderzoek maakte op de site van SurveyMonkey. Als je op de button in de kolom hiernaast klikt dan krijg je eerst een tekst die erg lijkt op deze en daarna kun je doorklikken naar de questionnaire.
Ik hoop dat jullie allemaal meedoen en meewerken aan een zo groot mogelijke populatie voor het onderzoek. Alvast bedankt!!!! Trouwens het plaatje kun je klikken voor vergroting en wordt rechtenvrij beschikbaar gesteld door
Fokke & Sukke.
Vaak stoppen hier vrachtwagens voor de deur omdat ze de bocht niet kunnen nemen richting AH. Ze staan dan eventjes voor de deur te twijfelen wat te doen. Van de week hoorde ik weer het bekende geronk van een stilstaande vrachtwagen. Maar er was meer: luid gepraat van mannen tegen elkaar en gerammeld van metaal op asfalt. Ik dacht ik ga toch maar eens kijken wat er aan de hand is. En ja, het riool wordt weer eens uitgespoten. Wel eens gezien hoe zo'n put er uit ziet van binnen? Kijk
hier maar eens. En het stonk trouwens ook behoorlijk. Maar we kunnen er weer een tijdje tegen bij ons in de straat.
Voor deze dinsdag is het thema van DiDi lang/long. Zoek iets moois uit van alles dat al gemaakt werd of maak zelf iets nieuws waar dit thema in voorkomt. Ik koos zelf het gedicht 'Vele maanden lang' van Herman de Coninck voor de aftrap.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Vele maanden lang
En ze omhelsde hem met al haar
zonden en monden. En zij omhelsde hem
met al haar nachten. Met al haar
opnieuws. Met heel haar altijd.
Vanwaar bleef zij die verwarring halen?
Hij liep als in zachte regen
in haar woorden en kon nergens meer wonen
ter wereld, hij zwierf in liefde.
En zij leerde hem niet meer te kunnen
zeggen wat hij voelde,
zij leerde hem voelen.
Hoeveel benen sloeg zij rond hem heen
en hoeveel slangen?
En hoe langzaam loog zij 'liefste'?
Het was een woord als vele maanden lang.
klik foto voor vergrotingWie Fleurine nog niet kent.. Zij behoort samen met de andere twee F-en Francien (van Tuinen) en Fay (Claassen) tot de top van de Nederlandse Jazz vocalisten. Zij is getrouwd met meester pianist Brad Mehldau en zij hebben twee kinderen, waarvan de jongste enkele weken oud. Zij hebben ieder een eigen carrière en het is uniek dat ze samen op het podium van het
Concertgebouw in het kader van de
Robeco Zomer Concerten stonden. Voor de pauze was Fleurine te zien met haar vaste begeleidingsband, bestaande uit Jesse van Ruller gitaar, Johan Plomp bas en Sebastiaan Kaptein drums. Dezelfde bezetting waarmee zij
vorig jaar November optrad in het Beauforthuis. Het was een feest der herkenning. veel werk van haar laatste CD Fire aangevuld met waar zij zo goed in is, zwoele, jazzy, Braziliaanse nummers. In mijn recensie van vorig jaar vroeg ik me nog af hoe zij die eigen songs in het Portugees schrijft. Deze avond verklapte zij, dat zij daarbij een beroep kan doen op vriendin en collega zangeres
Lilian Vieira van Zuco 103. Als speciale gast was José Lopretti op melodica uitgenodigd, Een instrument dat oogt als speelgoed, maar waaruit hij bij benadering het geluid van een heuse bandoneon wist te toveren.
klik foto voor vergrotingNa de pauze nemen in wisselende bezettingen ook het Gustav Klimt String Quartet en als hoogtepunt de man die niet zo vaak op Nederlandse podia te bewonderen is pianist Brad Mehldau plaats op het podium. Brad staat bekend als een perfectionist die leeft met de piano. Zijn gehoor is zo scherp dat hij de kleinste afwijkingen en storingen hoort. Tijdens de sound-check vroeg Fleurine mij vooral alleen te fotograferen als drums en bas meedoen, omdat Brad door de klik van de camera uit zijn concentratie kan raken. Behalve op filmpjes en op CD had ik hem nog niet eerder live horen spelen. Het is opvallend hoe goed het pianospel van Brad en de zang van Fleurine bij elkaar passen. Als hun huwelijk net zo harmonisch is, gaan ze nog vele gelukkige jaren tegemoet!
'You must believe in spring' van Michel Legrand werd door Fleurine in de originele taal het Frans gezongen. Het pianospel van Brad is harmonisch, virtuoos, en inventief en ondanks de vele accenten en tegenritmes heel vloeiend en natuurlijk. Zijn Lyrische stijl is verwant aan die van Bill Evans.
Meer Jazz (en andere) foto's zijn
hier te bekijken
Vanmorgen in alle vroegte heb ik mijn zus en haar gezin naar Schiphol gebracht. Dit jaar is het 25 jaar geleden dat zij trouwden en daarom ga ze nu een reis maken van vier weken door Amerika. Ze starten in San Francisco, gaan naar Las Vegas, Los Angeles, de Grand Canon, Yosemiti en nog een aantal andere parken en vliegen dan over een week of wat via New York weer terug. Voor haar zoons is het de eerste keer dat ze gaan vliegen dus extra spannend.
We waren maar extra vroeg van huis gegaan en hebben even op ons gemak op Schiphol ontbeten zodat er geen stress was over op we wel op tijd zouden zijn en of we niet in de file zouden terecht komen. Als het goed is gaat hun vliegtuig om 11.45 uur de lucht in maar ik zie net op de site dat het 11.48 zal worden.
Ze zullen SMS-en als ze aangekomen zijn. Mijn zwager moet voor zijn werk vaak naar het buitenland en vertelde toen de jongens kleiner waren altijd aan zijn zoons dat hij geheim agent was die allerlei spannende dingen deed. En als hij dan veilig ergens aan gekomen was dan belde hij op en fluisterde met geheimzinnige hese stem: "The eagle has landed". Ik verwacht nu over een uur of 11 ook een berichtje uit de USA met eenzelfde strekking per SMS, alleen die sound dat gaat niet lukken.
Op de foto één van de onderdoorgangen op Schiphol van de parkeergarage naar de vertrekhal (klik voor vergroting).
|
|
