Het was een icoon en je zag hem altijd overal meteen in een gezelschap met die grijswitte kop met haar. En hij is natuurlijk beroemd geworden met de introductie van de euro op 1 januari 2002. Daarvoor was hij vijftien jaar lang president van de Nederlandsche Bank.
Duisenberg heeft de Nederlandse monetaire politiek op de Europese kaart gezet en zijn naam zal altijd met de ECB verbonden blijven omdat hij de allereerste president werd in 1998. Hij hield eigenlijk pas eind 2003 (een jaar na de afgesproken vier jaar) op met werken toen Jean-Claude Trichet hem opvolgde als president van de Europese Centrale Bank.
Hij heeft maar heel kort van zijn vrije tijd genoten want hij werd vandaag door de politie dood aangetroffen in zijn villa in Frankrijk. Nog maar 70 jaar.
Ze hadden
haar al een keer met een leuke pantomime geprobeerd te verleiden om een kaartje te kopen, de Transformers, door de papieren loper voor haar uit te rollen en haar de hand te reiken. En trouwens toen we bij de centrale kassa stonden zei ze ook al dat ze wel naar Kauw wilde. Dus toen we voor de tweede keer die avond door één van de Transformers werden aangeklampt die ons allebei een handjevol aarde aanbood van haar voorraadje, konden we niet anders meer dan een kaartje kopen.
We werden binnengeleid in een ruimte die schaars verlicht werd met rood licht, zaagsel op de grond en aan iedere lange zijde een rij krukjes. Aan de ene kopse kant stond een vrouw in een met een zaklantaarn verlichte 'etalage' te spelen met een zaklantaarn en de schaduwen die dat licht maakte. Het programmaboekje schrijft: "het publiek betreedt samen met de spelers en de muzikante (saxofoniste) een installatie. Deze installatie blijkt een wereld met een eigen taal." En dat klopte, het was een taal die wij niet helemaal spraken.
De muziek van de saxofoon was prachtig. De beelden ook (zie
hier voor meer foto's van Kauw) . Er kwam op een bepaald moment nog een vrouw die allerlei dingen ging doen met een mand met takken aan een takel. En een derde vrouw in een verlichte vitrine waaruit ze met een touw te voorschijn werd getrokken. En toen.... werd het aardedonker en klonken er alleen de indringende klanken van die saxofoon. In dat pikkedonker werden er papieren schermen opgehangen waardoor er, toen er na verloop van enige tijd weer een klein lichtje aanging, een soort schaduwspel ontstond. Met veel drama werden daarna die papieren schermen weggerukt en als gordijn gebruikt voor de 'etalage' en als verenkleed voor de 'vogel' die zich er in wikkelde.
En toen was het afgelopen. Weird, was het woord dat wij er allebei voor hadden.
Het meeste bleef bij mij nog de geur hangen die in het theatertje hing. Het was dezelfde geur als van het kippenhok van mijn buren dat op een hete zomerdag ook zo kan stinken.
In één van de sfeervolste Paradetenten Case Mondo gingen we naar de voorstelling City Animals. Drie getalenteerde jonge mensen (Jacqueline Boot, Rick Paul van Mulligen en Stefan Rokebrand, klik de foto voor vergroting) zetten in een ruim half uur het 'real life' van de stadsmens neer. Als de voorstelling begint staat de acteurs op een klein stukje vloer afgerasterd met een hekje en eet
pinda's eet van de vloer. Wij kijken naar de aapjes. Eén voor één komen de meest uiteenlopende onderwerpen voorbij: liefde, commercie, flirting, dating, schoonheidsidealen, mobieltjes, bevolkingsdichtheid, heteroseksualiteit, homoseksualiteit, plastische chirurgie en het hectische bestaan van de moderne mens van minuut tot minuut. De verhalen worden onderbroken door Jacqueline Boot die ons quizvragen stelt: welke film vind ik het leukst, wat vind ik het belangrijkste in een partner etc. Het trio maakt letterlijk theater op de vierkante meter doordat (bijna) het hele stuk zich afspeelt binnen de ruimte die door het hekje wordt afgegrendeld. Sterk spel van alle drie met een speciale pluim voor Jacqueline Boot die met haar minuten durende monoloog over haar activiteitenoverzicht als moderne jonge vrouw zonder adem te halen alles opsomt wat zij moet doen om de dag tot een goed einde te brengen. Het is een voorstelling met vaart en humor die eigenlijk nergens aan spanning inboet maar opbouwt naar een climax en dan goed op tijd ook weer ophoudt. Compliment voor Teatro die in 2004 al de Mus wonnen met de voorstelling "Dat is het punt niet". Wij hebben ervan genoten!
Meer foto's van City Animals en andere Paradevoorstellingen zijn
hier te zien.
Gisterenavond ben ik met
haar naar de Parade in Amsterdam geweest. In de Volkskrant van gisteren had ik al gelezen dat De Parade bijna verzoop in het grasloze park. Omdat de gemeente Amsterdam de renovatie van het Martin Luther Kingpark nog niet klaar had, was dat park na de onafgebroken regen van de laatste weken namelijk veranderd in een
megabodderbad. Eén van de jongere Paradegasten zag dat als een enorme uitdaging, tilde haar jurk omhoog (mèt Batmanlogo) en ging er lekker met blote voeten doorheen lopen. Maar ja, zij was nog maar een jaar of vier. In plaats van de gebruikelijke dorpspleinachtige opstelling was er daarom een doolhof gemaakt van straten en pleintjes belegd met houten pallets zodat het loopverkeer enigszins gecontroleerd en droog kon verlopen.
Ik moet zeggen ik vond het geen verslechtering. Je kon nu een aantal rondjes lopen langs de verschillende 'wijken' van de achterbuurt van het Nederlands theater (zoals artistiek directeur Terts Brinkhoff het zelf noemt in de Volkskrant). In het begin was het er nog vrij rustig maar toen we weg gingen was het in alle 'straten' druk en gezellig. Veel tenten, ook die met de
mooie staldeuren die ook op het Terschellinger Groene Strand stond, het schitterende Brandtpaviljoen en meerdere fonteintenten.
Een heerlijk biologisch dynamisch vruchtensapje op tropische wijze opgediend maakte de avond voor ons helemaal af. Voor wie er nog niet geweest is: De Parade is nog tot en met 14 augustus in het Martin Luther Kingpark in Amsterdam en je kunt voor een redelijk bedrag parkeren bij het Mirandabad.
In the future everyone will be famous for 15 minutes.
Andy Warhol
Hebben vrouwen testikels? Hoe ontstaat liefde op het eerste gezicht? Waarom zijn mensen uit het westen slimmer dan mensen uit het oosten? Kun je om de wereld reizen? Deze en nog vele andere vragen werden door middeleeuwers gesteld. Zij vonden een antwoord in Het boek van Sidrac, een veertiende-eeuwse encyclopedie over de wereld, de kosmos, liefde, lust en gedrag. Het Universiteitsmuseum in Utrecht brengt van 9 juli tot en met 30 oktober 2005 de unieke encyclopedie onder de aandacht in de tentoonstelling Sidrac - de vraagbaak van de Middeleeuwen!
Dit is een stukje uit het persbericht over het Boek van Sidrac dat te vinden is op de website. Het boek van Sidrac lijkt wel een soort van middeleeuwse Willem Wever. Je kunt op de
Sidrac website al een aantal vragen stellen over prangende kwesties die je van dag tot dag bezig houden. En ook voor recepten kun je bij Sidrac terecht zoals je
hier kunt zien. Volgens hen die er al geweest zijn is de tentoonstelling in het
Universiteitsmuseum zeker een aanrader dus hij staat ook nog bij mij op het programma.
Nu Hans op huifkartocht is heb ik eens even tijd genomen om te kijken naar de serie die ik onlangs op DVD kocht:
Carnivale. De serie gaat over een rondtrekkende kermis met lilliputters, siamese tweelingen, reptielenmensen (zie foto) en andere attracties in de tijd van de Grote Depressie. De serie volgt verhaallijnen van twee hoofdpersonen: de voortvluchtige gevangene Ben Hawkins en predikant Justin Crowe. Ben Hawkins sluit zich bij het circus aan als de bank zijn huis wil plaatswalsen wegens niet betaalde hypotheekschulden en blijkt over bijzondere gaven te beschikken. Justin Crowe is een pragmatische fanatieke gelovige die op een missie is van God. Beide mannen hebben met regelmaat nachtmerries en angstaanjagende dromen vol met cryptische boodschappen en reisjes in de tijd. Het contrast tussen het 'goede' van Justin en het 'kwade' van Ben staat centraal in de serie.
Ik heb nu alle twaalf afleveringen gezien en moet zeggen dat ik er volop van genoten heb. Het sfeertje, de kleuren en de couleur locale zijn fantastisch en zo realistisch dat je af en toe bijna de geuren kunt ruiken. De verhalen zitten vol met magie en bovennatuurlijke dingen die heel casual in het verhaal verweven zitten. Zo is er waarzegster Sofie die telepatisch communiceert met haar verlamde moeder, de blinde ziener Lodz die kennelijk veel weet over de gaven van Ben, de kleine man Samson die de besluiten en bevelen van "Management" doorgeeft aan de 'carnies', Ruthie de vrouw die meer weet van Scudder (Ben's vader die bij hetzelfde circus zat vroeger) dan ze wil vertellen en uit de dood herrijst.
Het verhaal is niet snel maar wel zo intrigerend dat ik heel benieuwd ben naar seizoen 2 en ik moet zeggen dat het sfeertje mij wel gevangen houdt en een zeker verslavend effect heeft. Kijk maar eens rond op
deze pagina. Een aanrader wat mij betreft!
DVD kopen?
Carnivàle - Season 1 (6DVD)
Michael J. Anderson
De schepper van Heer Bommel en Tom Poes (klik voor vergroting) is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Ik was sinds ik ooit de documentaire 'De danser, de dichter en de tekenaar' van Wim Kayzer zag, erg onder de indruk van de eruditie, wijsheid en intelligentie van Toonder. In dat programma vroeg Wim Kayzer Rudi van Dantzig, Willem Wilmink en Marten Toonder een voorlopig testament op te maken over de liefde, het lijden en de maatschappij. Een uniek document dat ik later ook op video kocht.
Met Marten Toonder verliezen wij onze beroemdste striptekenaar. Als Marten Toonder een gastrol zou spelen in een van zijn eigen Bommelavonturen, hoe zou hij dan heten? De taalschepper? De wonderinkter? De plottenbakker? Ik hou het maar op het laatste want volgens mij past die titel wel bij hem.
Gisteren in de auto hoorde ik op de radio dat er in november een boek uitkomt met de samenvatting van alle wijze dingen die Marten Toonder ooit schreef. Hij heeft het zelf nog kunnen bekijken en verbeteren dus zijn werk was helemaal af.
Afgelopen zondag had ik voor de viseters een Beurre de Montpellier gemaakt ipv de traditionele BBQ-sausjes. Deze saus/pasta smaakt heerlijk bij allerlei vissoorten dus heel bruikbaar. Op het plaatje Les Murs de Montpellier (gevonden op Google) en hieronder voor de liefhebbers het recept:
Neem een melange van de volgende kruiden: peterselie, kervel, dragon, spinazie, waterkers (60 gram per kruid). Pureer de kruiden in een vijzel of keukenmachine. Doe er vervolgens naar smaak bij: 6 fijngehakte ansjovisfilets (uit een blikje), fijngesneden knoflook, een sjalotje,15 kappertjes, 2 augurkjes, een theelepel mosterd, peper en olijfolie.
Kies een visfilet naar keuze. Bijvoorbeeld tonijn, zalm of zwaardvis kun je heel goed grillen, BBQ-en of bakken. Heb je een zachtere vis (zoals zeewolf, zonnevis of kabeljauw), dan kan het ook in de oven in een beetje water (of witte wijn) met laurierblad, tomaat, stukje citroen, takje rozemarijn en dat bedekken met aluminiumfolie. Twintig tot dertig minuten op 200 graden en dan is de vis klaar. Serveer de vis met de beurre de Montpellier, een goed gevulde salade en stokbrood.
'Theo Forever' 03-11-2004 © Lieuwe van Gogh, Ruben Pauw, Tyron Ballantine
Dit is de afbeelding (klik voor vergroting) die Max Pam in gedachten heeft als hij denkt aan het kaartje dat Theo van Gogh's zoon Lieuwe aankondigde te zullen sturen aan de moordenaar van zijn vader. Max Pam vertelde er over gisteren in het programma 'Met het oog op morgen' terugblikkend op het vonnis van de rechtbank en nadenkend over de vraag wie er nou levenslang heeft.
Misschien moeten we Mohammed B maar allemaal zo'n kaartje sturen.
Boomerang dacht daar ook zo over en brengt daarom de kaart met de graffity van Lieuwe nog een keer opnieuw uit. Vanaf 1 augustus hangt hij overal in de rekken in de horeca.
klik foto voor vergroting
Evenals bij North Sea Jazz, werd bij het Blue Note Festival het begrip Jazz ruim genomen. Als platenlabels hebben Blue Note en Verve records wat dat betreft ook de grenzen verlegd. Ook sommige Jazz magazine's gaan zwaar in de cross-over. In Gent waren er behalve pure jazz coryfeeën als MacCoy Tyner, Don Byron en Dave Holland ook muzikanten die tegen de Jazz aanleunen zoals Van Morrison, maar ook artiesten die wat verder verwijderd zijn van de pure Jazz zoals o.a. Solomon Burke, Tony Joe White, Mariza en Vaya Con Dios. Erg ver verwijderd was de formatie Nouvelle Vague, die oude 'new wave' songs in een modern jasje hebben gestoken. Als met al was het een zeer geslaagd festival dat tien dagen duurde en waarvan ik er vijf heb meegemaakt. De laatste groepen die ik zag en fotografeerde waren: Tony Joe White Niet alleen bekend door zijn 'Swamp-rock' maar ook schrijver van giga hits als Steamy Windows (Tina Turner) Rainy Night in Georgia (Ray Charles) en Polk Salad Annie (Elvis Presley) Een van de hoogtepunten wat mij betreft. White werd begeleid door slechts een drummer maar zijn fenomenale gitaarspel klonk als een volledige band. Oud en nieuw werk kwam voorbij en de eerste rijen waren duidelijk gevuld met echte fans die al zijn songteksten mee scandeerden en luid en duidelijk om verzoeknummers riepen. White was niet te beroerd om die vervolgens ook te spelen. Hoed en zonnebril zijn zijn vaste handelsmerken. Ik kon hem nog net vereeuwigen in een enkel moment
zonder zonnebril.
klik foto voor vergroting
Een verhaal apart is Solomon Burke. Bekend om de beste 'soul-stem' ever. Ik zag hem al twee keer eerder waarvan een keer met Van Morrison. Hij weegt twee honderd kilo en kon ditmaal alleen nog (achter een zwarte doek) met een rolstoel het podium opgereden worden. Dominee, begrafenis ondernemer en vader van 21 kinderen. Met koningsmantel kwam hij op en zeeg in zijn inmens brede troon. Met zijn fantastische band waarin ook een van zijn zoons speelt laat hij de een na de andere soul hit voorbij komen, Laat rozen uitdelen in het publiek en nogdigt mensen uit op het podium. Zijn kale hoofd wordt continu met een brede lap ontdaan van zweetdruppeltjes en hij weet vanuit zijn zitpositie de hele zaal te laten kolken. Een fenomeen! Ik kijk al weer uit naar de programering van volgend jaar van dit perfect georganiseerde maar toch zeer relaxte festival!
Ik merk dat er de laatste tijd allerlei mensen zijn die niet meer kunnen reageren omdat ze via de Pivot Blacklist worden geblokkeerd en doorgestuurd naar
deze site. De bedoeling is natuurlijk niet dat met de Blacklist onze normale bezoekers worden geweerd. Waarom het fout gaat en waarom het de één wel treft en de ander niet heb ik nog niet kunnen ontdekken. Wel heb ik de nieuwe versie gedownload van de Blacklist en wat instellingen veranderd en ben benieuwd of het nu allemaal werkt. Mocht je toch nog problemen ondervinden mail me dan even
hier.
Dit keer is het thema van DiDi niet zo moeilijk denk ik: Gelukkig of Happy. Daar is door vele dichters en songwriters over geschreven. Zoek iets moois uit van alles dat al gemaakt werd of maak zelf iets nieuws.
Loesje schreef ooit dat geluk een richting is en geen punt en Toon Tellegen heeft die richting gevonden zoals je kunt lezen in het gedicht "Waarom schrijf ik" uit de bundel "Er ligt een appel op een schaal".
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Waarom schrijf ik
Ik schrijf omdat ik wil schrijven
dat ik gelukkig ben.
Op een dag zal het zover zijn
en zal ik schrijven,
met mijn tong tussen het puntje van mijn tanden,
en met rode oren en rode wangen:
ik ben gelukkig.
Als ik daarna ooit nog twijfel
en meen dat ik verdrietig ben of de wanhoop nabij
of zelfs reddeloos verloren,
kan ik altijd opzoeken wat ik werkelijk ben:
gelukkig.
Zoals ik al schreef heeft Hans mij wat foto's meegegeven zodat jullie even kunnen meegenieten van hun huifkartocht. Helemaal lyrisch was hij aan het vertellen over het prachtige
meertje waar ze gisteren het paard uitspanden om even te gaan lunchen. Was dat een verjaardagskadootje van moeder natuur misschien? Wat Hans betreft wel denk ik.
En als je op de foto hierboven klikt dan kun je zien hoe sfeervol dat is om met paard en wagen door het Drentse landschap te gaan op zo'n lekker rustig tempo dat je overal van kunt genieten. Het knalroze tafelkleed is nog een restant van het
verjaardagsontbijt dat de meiden voor Hans hadden gemaakt die ochtend. Amanda en Nicole zijn ondertussen al ervaren
mensters die de routine van vorig jaar zo weer te pakken hadden dus ze kunnen per toerbeurt de teugels in handen nemen. Nou maar hopen dat het weer nog een beetje meer mee gaat werken want ik hoorde wel van Hans dat ze vannacht enorme stortbuien hebben gehad. Met een zonnetje is het gewoon allemaal nog net even wat leuker.
Om half drie stopten
Brigitte en Peter bij mij voor de deur en konden we alle spullen in hun auto laden die ik had ingeslagen.
Bram was ook mee dus zonder zoeken bereikten we onze bestemming in Dwingelo waar Hans, Amanda, Nicole en Tiwan (een relaxt fjordenpaard) waren neergestreken. Hans stond al op de uitkijk maar verwachtte mij aan te zien komen in mijn cabrio en was super verbaasd toen een heel andere auto met Brigitte, Peter en mij voor zijn neus stopte. Het was een echte verrassing voor hem dat zij ook waren gekomen naar zijn verjaardag.
Amanda en Nicole stonden met Tiwan, die ze net hadden uitgespannen, te wachten op het veld. Ze wilden hem nog eventje laten zien voordat hij naar de wei zou gaan. Een kanjer, dat kon je meteen zien! Het plan was om gezellig te gaan BBQ-en en ik had alle benodigdheden ervoor van huis meegenomen. Maar eerst moest de partytent worden opgezet en feestelijk versierd voor de jarige (klik op de foto om te zien hoe dat er uit zag). Daarna was er een drankje met tapas als eerste gang van het verjaardagsdiner.
Amanda en Nicole wilden nog graag even in de buitenbak rijden OP het paard dus nadat ze een hoofdstel hadden geleend togen we met zijn allen richting de rijbaan. We hadden de leidsels in gebruik genomen als longeerlijn en veilig onder controle hebben beiden een kwartiertje gestapt en een drafje gemaakt. Fantastisch vonden ze dat en het ging trouwens ook best heel goed. En toen moest de jarige natuurlijk ook nog even te paard dus zo kwam het dat Amanda met haar vader (op Tiwan) 'aan het lijntje' weer terugliep naar de huifkar.
Ondertussen was het ook wel tijd om de vuren aan te steken van de BBQ en leek het ook verstandig, gezien de steeds donker wordende lucht, om de tafel te verhuizen naar binnen in de partytent. Dat was maar goed ook dat we dat gedaan hadden want niet veel later begon het echt te miezeren. Maar wij zaten lekker droog en hebben vervolgens heerlijk gegeten. Hans maakte gebruik van zijn
Give-me-a-break-bonnen om de meiden het toetje te laten maken dus die kwamen even goed van pas.
Om 10 uur besloten we op te breken en terug te rijden naar onze respectievelijke huizen met de restanten van een heel gezellig feestje. Ik heb een paar honderd foto's van Hans alvast meegekregen dus ik zal jullie de komende dagen denk ik wel trakteren op wat mooie huifkarplaatjes via Hans zijn Flickr-account.
Ik heb net gehoord dat Hans heeft genoten van een feestelijk verjaardagsontbijt dat door Amanda en Nicole is klaargemaakt. Hij kreeg allerlei leuke kadootjes van ze maar de meest bijzondere vind ik toch wel de 'Give me a break'-bonnen voor Hansdag 2005. Die 10 bonnen mag hij op zijn verjaardag gebruiken om de meiden een extra klusje te laten doen of om te zorgen dat ze op de één of andere wijze meer dan normaal rekening met zijn wensen te houden. Hij was trouwens ook wel onder de indruk van wat de dames aan het ontbijt voor hem in petto hadden aan heerlijkheden. Dat was genieten denk ik.
Hij heeft van mij al een Flickr-Pro account gekregen maar ik heb ook nog meer. Alleen vertel ik nu nog niet wat het is want ik ga er vanavond pas heen. En stel je voor dat hij dit leest...
Ik heb nu toch weer iets leuks ontdekt:
26 things. De bedoeling is dat je bij ieder woord van de lijst van 26 van juli een foto maakt of zoekt uit de fotoarchief. Op 1 augustus a.s. post je dan je collectie en bekijkt die van andere inzenders. Mijn 26 things kun je
hier bekijken. Als je je muis even boven de foto houdt dan zie je het woord dat er bij hoort.
Gisteren begonnen ze met inpakken en vanmorgen was de auto gepakt en gezakt om op huifkarvakantie te gaan. Hans en zijn dochter hebben een traditie om er ieder jaar een weekje met de huifkar op uit te gaan en zowel vorig jaar als dit jaar is Amanda's vriendin Nicole ook mee.
De meiden hadden hun spulletjes goed voor elkaar en kwamen hier met ingepakte tassen aan. Terwijl Hans gisteren zijn spullen aan het uitzoeken was hebben wij ons dus bezig gehouden met zaken die verband houden met Hans' verjaardag morgen. Die wordt dus ergens op een camping in Drente gevierd morgen al is het dan op bescheiden schaal. En ik vertrek dus morgen om een uur of half vier richting Drente om Hans' verjaardag mee te vieren. Maar ik denk dat hem morgenmisschien ook nog wel meer leuke verrassingen te wachten staan.
Op de foto de ingepakte auto die tot de nok toe vol zat met spullen en voedsel voor enige dagen. Je weet namelijk nooit wanneer je de kans hebt om boodschappen te doen als je met zo'n huifkar op pad bent. Voor het geval dat toch moet hebben ze de skeelers bij zich alle drie.
Make no small plans for they have no power to stir the soul.
Niccolo Machiavelli
Ik kan me niet herinneren dat ik ooit als kind een knuffel heb gehad waar ik altijd mee rond liep. Het zal best dat ik van die speelgoedbeesten had maar de eerste met wie ik een echte relatie kreeg was mijn pop
Elisabeth.
Toch waakt deze kipknuffel (of eigenlijk haanknuffel) naast mijn bed. Ik kreeg hem een aantal jaren geleden van mijn zusje en ik gaf er ook eentje aan haar. Ergens bij een klooster in de buurt van Barcelona vonden we deze hanen, die bovendien nog beginnen te kraaien als je op hun buik drukt.
Ben ik de enige die niet van oudsher een knuffel heeft? En hoe zit met met jullie nu? Hebben jullie er nu ook eentje binnen handbereik?
Manouvres is een voorstelling van
Conny Janssen Danst die zij speciaal voor het vijftienjarig bestaan van De Parade maakte. Het begint met vier mensen die lopende band werk zitten te doen: bestek poetsen, lepeltjes tellen en in pakjes samenbinden, suikerklontjes inpakken of er een kasteel van bouwen. Verveling is het thema en de aandacht dwaalt alle kanten op. Totdat één van de vrouwen de radio aanzet op een zender die leuke 'arbeidsvitaminen' uitzendt en haar collega's begint uit te dagen. Dan ontstaat een ingenieus spel van beweging, verleiding, afstoten en aantrekken tussen de twee mannen en twee vrouwen waarbij ook de tafels en stoelen in de choreografie worden betrokken. Vloeiende moeiteloze bewegingen die als vanzelf lijken te ontstaan maken dit tot een vloeibare schouwspel dat even abrupt eindigt als het begon. Met een blik op de klok en een geeuw van verveling pakken ze hun klusjes weer op.
Prachtige voorstelling waarbij je je ogen uitkijkt naar al die vloeiende bewegingen die de dansers geruisloos en gracieus maken. Het had van mij nog wel een half uur mogen doorgaan. Een topper!
Deze voorstelling van
Lange Poten was geprogrammeerd als publiekstrekker. We zagen ze een paar jaar geleden met het programma 'Doorgefokt' dat we toen erg leuk vonden. Nu was het thema de maatschappij onder druk' gezien door de ogen van twee dames op leeftijd. De twee vrouwen becommentariëren - vergezeld van behoorlijk wat alcohol - de situatie in de wereld waarin ze leven, een achterstandswijk met veel allochtonen. Op de verjaardag die gevierd wordt komt de ex-echtgenoot van de jarige het feest opluisteren met een jonge Poolse vriendin.
Er zitten zeker aardige en originele elementen in de voorstelling, met name in het begin. De ambitie die Lange Poten heeft namelijk 'lucht brengen in een maatschappij onder druk' komt echter niet helemaal uit de verf en het geheel blijft een beetje hangen in platachtige grappen die maar hier en daar wat verfijning hebben en soms helemaal de plank mis slaan. Kleding en decor zijn leuk en goed verzorgd maar het gezelschap heeft zich wat mij betreft verslikt in dit moeilijke thema.
De woensdagavond op De Parade weer drie voorstellingen op ons programma. We begonnen met Irene de Sirene, een rondborstige en -billige zeemeermin, die gespeeld wordt door danser/entertainer
Rinus Sprong (
DDDD). Irene ambieert een carrière boven water en laat zich opereren zodat ze - min of meer - kan lopen. De wereld ligt voor haar open maar dat valt na een aanvankelijk goede start toch behoorlijk tegen. Ze wordt niet echt gewaardeerd en niemand zit op haar bijzondere talenten te wachten. Irene staat op het punt zelfmoord te plegen en uit het raam te springen als redding komt in de vorm van een aanbod dat ze niet kan weigeren. En zo eindigt ze haar carrière op de manier die het beste bij haar past: als Irene de Sirene.
Het is een wonderschone voorstelling in een piepklein Theater de Luxe. Het decor is niet alleen prachtig maar ook nog zeer ingenieus en multi-functioneel en de aankleding (kostuum en requisieten) zijn allemaal heel goed gevonden. Optimaal gebruik van licht en schaduw en de voice-over van Mike Boddé maken het geheel af. Irene krijgt van ons een dikke 5 (in het kader van de Volkskrant publieksprijs). Recensies van de andere twee voorstellingen volgen later.
Een eenmansvoorstelling van Leon Giesen die ons een kijkje gunt in zijn
Mondo Leone op een wijze die verrassend, vol humor, ontroerend en gepassioneerd is. Hij maakte filmpjes over thema's die hem beroeren en over zijn helden en daarbij speelt hij gitaar. Klinkt heel gewoontjes als je het zo opschrijft maar zoals Leon het doet is het heel speciaal en komen film en muziek samen in een perfecte harmonie. Geweldig waren de nummers over zijn gitaar Berry (zie ook de foto van Hans hierboven), Fons (zijn gitaarleraar), Phil Lynott (de jong overleden basgitarist van Thin Lizzy), origineel die over de trein naar Den Bosch (zie ook
dit filmpje), de dansende bejaarden en Mohammed Ali en ronduit briljant die over de basgitarist van Lou Reed (ben helaas zijn naam vergeten) en het jongetje dat leert duiken.
We hebben echt genoten van zijn ode's en droomorkesten en konden er maar geen genoeg van krijgen. Net als de rest van het publiek overigens dus we hadden echt geluk dat Leon nog een paar extra nummertjes speelde omdat het de laatste voorstelling van de avond was. Hij heeft ook een CD/DVD waarop een aantal van bovengenoemde nummers te zien zijn maar zo charmant als hij life is dat kun je op een DVD nooit vastgelegd krijgen. Zeker naar toe gaan als je nog op De Parade komt!
Deze voorstelling van het Paleis voor Volksvlijt gaat over een thema dat nooit verveelt: de vrouw met een kinderwens. Hoofdpersoon is Sonja (Lottie Hellingman) wiens eisprong over een half uur gaat plaats vinden dus die NU een man zoekt bij haar kinderwens. Er zijn drie kandidaten die door Sonja gekeurd worden in het verhaal dat zich vooral afspeelt via de teksten van de liedjes. Hoewel Lottie er aardig op los zingt, de band lekker swingt en er behoorlijk wat grappige effecten in de voorstelling zitten is het geheel toch net wat te obligaat. Het is vermakelijk maar nergens echt goed en ondanks een aantal grappige wendingen komt de voorstelling voor mij niet uit boven de middenmaat.
Als je nog naar De Parade gaat dan is de voorstelling
Carmen van De Dutch Don't Dance Division een aanrader. Thom Stuart maakte de choreografie voor deze dansvoorstelling waarin het verhaal van Carmen met een aantal muzikale highlights uit de opera op geheel nieuwe wijze wordt uitgebeeld. Decor en dansers zijn uitgevoerd in een zwart/wit noppendesign en dat is niet alleen geniaal simpel maar brengt ook eenheid in de voorstelling. Tot in de kleinste details zijn de requisieten genopt en alleen dat al zorgt voor een glimlach. Maar meer nog zorgt daar de voorstelling voor die met veel humor en vaart passie, liefde, lust, geweld en jaloezie de revue laat passeren. Het is van begin tot eind een wervelende vertoning en als het afgelopen is dan moet je constateren dat het kleine half uur gewoon voorbij is gevlogen.
De foto is van Hans (klik voor vergroting).
I only know what I can see
So I imagine what could be
Where the horizon cuts the air
Look for me out there
Someday I?ll touch the blue blue sky
Someday I?ll touch the blue blue sky
Lyrics by Ian Bairnson
Luister
klik foto voor vergroting
Ken je de ervaring dat je een concert bijwoont en het overweldigende gevoel krijgt dat dit echt het beste is wat je meegemaakt hebt. Dat gevoel (dat ik wel vaker heb), had ik bij Dee Dee Bridgewater, tijdens het
Blue Note Jazz Festival in Gent. DeeDee is niet alleen een fantastische jazz-zangeres en broadway-actrice, maar vooral een entertainer. Alles was perfect aan haar optreden en zij is vooral een vernieuwer. Ze heeft de platgetreden paden van the Great American Songbook verlaten en brengt nu onder de titel 'J'ai deux amours' stoffige Franse klassiekers tot nieuw leven. Ze woont al enige tijd in Frankrijk en voor een Amerikaanse is haar uitspraak van het Frans erg goed!
Het eerste wat ze doet bij het opkomen is het publiek begroeten met de hartegroet de 'namaste'. Alle saaie routines zoals het voorstellen van de muzikanten en de toegift doet ze net even anders en beter. Ze spreekt vooral Frans met het publiek en maakt grapjes waar goed op gereageerd wordt. Haar ode aan de grote Franse chansonniers omvat bekende werken als Ne me quitte pas van Brel , La vie en rose, Mon homme, Et maintenant, Dansez sur moi, Avec le temps en Les feuilles mortes. La vie en Rose waarvan honderden twijfelachtige uitvoeringen bestaan had een swingende dampende facelift gekregen die zijn weerga niet kent. DeeDee acteert, poseert, flirt en verleidt zowel het publiek als de bandleden. De bandleden (Marc Berthoumieux (accordeon), Minino Garay (percussie), Ira Coleman (bas)), werden één voor één nog eens in het zonnetje gezet, waarbij DeeDee de indruk gaf met ieder afzonderlijk iets intiems te hebben.
Dan weer drama dan weer lichtvoetig en bovenal fantastische zang waarbij haar stem via haar geroemde scat-techniek ook als instrument gebruikt werd. Hoogtepunt van de avond vond ik het nummer Girlstalk. Niet het Elvis Costello nummer maar een 18+ nummer waarin vrouwen uitwisselen hoe je het beste het voortouw kunt nemen bij mannen. Een ronduit hilarische uitvoering met veelzeggende gebaren en mimiek. DeeDee is duidelijk een van de hoogtepunten van het Blue Note Festival en de zaal, die voller is dan daarvoor, eet uit haar hand en reageert luidkeels en adrem op de ondeugende voorzetjes van Bridgewater. De corridor voor fotografen en cameramensen was voller dan ik het eerder zag en van plaats wisselen kon onmogelijk meer. Gelukkig had ik een goede positie van waaruit ik gehele podium goed kon overzien.
Toen het rond 01:00 uur 's nachts tijd was om het af te ronden verliet de band het podium en bleef Dee Dee alleen achter. Het bekende trucje dat het publiek door hard klappen, stampen en roepen de artiesten over zou moeten halen om terug te komen, was niet van toepassing. Dee Dee had de toegiften op een geheel andere manier ingebouwd. Met een kindvrouwstemmetje haalde ze de drie mannen zogenaamd over om terug te komen. Of de drummer al klaar was met zijn peepee. Haar zelf aangeboden toegiften waren van dien aard dat het publiek tevreden en voldaan de zaal verliet na uitvoerig afscheid te hebben genomen. Dee Dee bedankte uitvoerig iedereen en bedankte zelfs messieurs et madammes les photografes. Niet eerder was een publiek zo goed in de watten gelegd en verzorgd.
Vanaf morgen tot en met zondag duurt het festival voort en er zijn nog steeds kaarten verkrijgbaar. Check de link boven voor het programma met o.a. Van Morrison, Tony Joe White, Mariza, Solomon Burke, Vaya con Dios, Cassandra Wilson en "Bueno Vista Social' Omaro Portuendo.
Meer
Jazz foto's van mijn hand en van DeeDee via de link in deze regel.
Bij het kiezen van het thema van deze week liet ik me inspireren door het Blue Note festival (in Gent)waar ik 5 dagen bij aanwezig ben. Vandaar het thema 'Blue'. Als lyric koos ik echter geen Blue Note song of artiest maar Way too Blue van Nick Drake. De song is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Way too Blue
Don't you have a word to show what may be done
Have you never heard a way to find the sun
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?
Have you seen the land living by the breeze
Can you understand a light among the trees
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Tell us all today
If you know the way to blue?
Look through time and find your rhyme
Tell us what you find
We will wait at your gate
Hoping like the blind.
Can you now recall all that you have known?
Will you never fall
When the light has flown?
Tell me all that you may know
Show me what you have to show
Won't you come and say
If you know the way to blue?
Hans gaat zaterdag met Amanda en een vriendinnetje op huifkartocht. Daarom vandaag voor de verandering wasdag op maandag (eigenlijk doe ik het meestal in het weekend). En ik besloot vanmorgen om meteen de badkamer en slaapkamer eens een goede beurt te geven. Het blinkt je nu weer tegemoet allemaal maar dat is wel ten koste gegaan van mijn rug. Ik weet dat ik er voor op moet passen maar op de één of andere manier wordt ik bij die 'grote schoonmaakklussen' altijd bevangen door een soort fanatisme waardoor ik het niet meer voel. Tot het te laat is! Ik was zo'n beetje klaar met het grote werk toen voelde ik het al aan komen. Ook het bad dat ik daarna nam mocht niet meer baten. Stijf als een plank. Nu maar hopen dat ik er niet te lang last van heb!
Ik ben volgens mij in de wieg gelegd voor tante. Sommige vrouwen hebben al van jongs af aan een kinderwens en het moederschap is een levensdoel voor hen. Zo niet voor mij. Ik was er niet tegen hoor, als ik een partner had gehad die erg graag had gewild dan had ik best overwogen om kinderen te baren maar mijn (ex) echtgenoot had er al drie uit een eerdere relatie. En Hans heeft één dochter. En dus kreeg ik parttime-kinderen. Ideaal kan ik je zeggen. Het is leuk om kinderen om je heen te hebben, ze te zien opgroeien, mee te maken hoe hun persoonlijkheid zich ontwikkeld en hoe het gaandeweg zelfstandig, leuke volwassenen worden. Maar ik vond het ook altijd weer heerlijk om weer rust te hebben daarna.
Ik heb mij op een bepaald moment voorgenomen een leuke tante te worden. Dat leek me een goede ambitie. Ik heb vier neven en vind het leuk om die jongens te zien, dingen met ze te ondernemen, voor hun verjaardag naar een popconcert met ze te gaan of met ze te MSN-nen. En verwennen doe ik ze ook van tijd tot tijd. Doordat mijn ouders niet meer leven is mijn rol in de familie trouwens die van een tante die dicht tegen de oma & opafunctie aan zit. Ze kregen van mij altijd rapportgeld en als er een toneelstuk was op de basisschool waar ouders en opa & oma mogen komen dan ga ik altijd mee. En iedereen vond dat altijd heel normaal.
En een aantal jaren geleden toen onze hond overleed heb ik besloten ook qua dieren mij te beperken tot het tanteschap. Ik zou best graag een hond willen hebben maar heb er eigenlijk geen tijd genoeg voor. Toch heb ik ze graag om me heen dus tante, dat is ook in dat opzicht een goede rol voor mij. Op de foto de etalage van
De Taart van mijn Tante.
Hans moest vandaag fotograferen op de tennisbaan van onze lokale tennisclub: actiefoto's van de leden die een tournooi aan het spelen zijn. Vannacht pas laat terug uit Gent stond hij vanmorgen al weer voor dag en dauw op de tennisbaan met zijn fototoestel. Ik dacht om een uur of drie vanmiddag: "laat ik ook eens even gaan kijken, misschien kan ik ook nog een paar foto's maken". Het leek me leuk om een paar foto's te maken van het serveren precies op het moment dat de bal net het racket verlaat. Het plaatje dat ik aantrof op de baan zie je op de foto... erg weinig te beleven en de banen worden alvast gesproeid. Eén partijtje was aan de gang, daarvan is de bal die je nog net door het beeld ziet gaan.
Van die actiefoto's van mij is dus niet veel terecht gekomen. Hopelijk is het de andere dagen van het toernooi wel wat drukker.
Ik ben helemaal geen liefhebber van frisdrank. Dat komt enerzijds door de bubbels waar ik niet zo gek op ben maar vooral doordat het allemaal zo verschrikkelijk zoet is. 's Zomers is er natuurlijk ook nog ijsthee maar ook dat is vaak behoorlijk gezoet. Vruchtensap behoort wel tot mijn dagelijkse menu maar dat kun je ook niet de hele dag drinken. Dus meestal drink ik mineraalwater met een schijfje citroen om het nog een beetje op te leuken. Maar ik heb nu een nieuw drankje gevonden. Misschien zijn het de naweeën van Oerol, maar het cranberriedrankje met basilicum van Royal Club smaakt mij op dit moment heerlijk. Lekker fris, zeker als je er nog een ijsklontje bij doet en een fijngesnipperd basilicumblaadje. Overigens vind ik het pak er ook wel strak uitzien al is dat natuurlijk bijzaak (klik foto voor vergroting).
klik foto voor vergroting
Vandaag niet veel tijd om verslag te doen want veel tijd verloren met trivialiteiten. Ik zit dit te typen met het fantastische pianospel van de italiaan Dado Moroni op de nabije achtergrond. Voor mij de ontdekking van het jaar. Morini maakt deel uit van het Bert Joris Quartet. Joris op zijn beurt staat te boek als de beste Belgische trompetspeler. De Eric Vloeimans van onze zuiderburen zogezegd.
Vanaf gisterenmiddag tot middernacht stonden op het
Blue Note Jazz Festival de volgende acts op het programma: Moker, Don Byron Ivey Divey' Quartet, John Scofield trio feat. Chris Potter en de Dave Holland Big band. John Scofield en Chris Potter waren fantastisch. Scofield was goed in vorm en wist alle mogelijke wonderlijke klanken uit zijn gitaar te toveren.
Over de anderen later meer. Het programma van vandaag is ook zeer interessant. Twee Belgische toppers Ben Sluijs Quartet en zoals gezegd het Bert Joris Quartet. Verder Richard Galliano ?NY Trio? en als uitsmijter vanavond Dee Dee Bridgewater die sinds enige tijd in Frankrijk woont en vanavond Frans repertoir brengt. Ik kijk er naar uit!
Je kunt vermoeden wat hier aan de hand is als je naar het perspectief kijkt van de foto. Hoog, hoog in de lucht hangt de woonwagen waar tot voor kort nog iemand in woonde. Het zal je maar gebeuren dat je thuis zomaar in de takels wordt gehangen en wordt afgevoerd. Brrrr ik moet er niet aan denken.
Darkness cannot drive out darkness;
only light can do that.
Hate cannot drive out hate;
only love can do that.
Hate multiplies hate,
violence multiplies violence,
and toughness multiplies toughness,
in a descending spiral of destruction.
The chain reaction of evil must be broken,
or we shall be plunged into the dark abyss of annihilation.
Dr. Martin Luther King Jr.
klik foto voor vergrotingWie North Sea Jazz gewend is weet niet wat hij meemaakt. In de tuinen van een voormalig kloostercomplex is het heel relaxed vertoeven. Een aantal gebouwen en bijgebouwen zijn in gebruik en er staat ook een gigantische witte tent. De bezoekers zitten heerlijk op terrasjes onder de perenbomen wat te drinken in afwachting van de eerste voorstelling. Geen gedrang en gedoe naar de Bijloke een voormalige historische kerk, waar de eerste act begint. Dat is de veelbelovende 21-jarige vlaamse sopraan- en tenorsaxofonist Robin Verheyen. Zijn trio bestaat verder uit de nederlander Guus Bakker, die ook nog even in het trio van Michiel Borstlap speelde (akoestische bas) en Toon Van Dionant (drums). Het Robin Verheyen Trio won de vijfde editie van het concours Jong Jazztalent in Gent, het nevenpodium van het Blue Note Festival op het Goudenleeuwplein. De jury roemde Robin Verheyen voor zijn doordachte composities, gebaseerd op zijn voorliefde voor Wayne Shorter, John Coltrane, Michael Brecker en Steve Coleman. Robin sloot zijn formele opleiding af met een masteropleiding aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Professioneel gaat het hem intussen voor de wind. In 2001 speelde hij op Jazz Middelheim met een big band onder leiding van Maria Schneider. Een jaar later speelde hij op de Brussels Jazz Marathon met gitarist Pierre Van Dormael en viel hij voor het eerst in de prijzen op het concours Jazz Hoeilaart met zijn kwartet Gromm - in 2004 werd Robin er bovendien gekozen als beste solist. Het was wonderlijk om te zien hoe doe doorleefd zo'n jong talent zijn saxen bespeelde.
klik foto voor vergroting Na afloop stroomde de zaal weer even relaxed leeg en werden de terrasstoelen weer bezet in afwachting van de gigant
McCoy Tyner. Pianist Tyner speelde samen met de legende John Coltrane, tot aan diens dood. Samen maakten zij het legendarische album My favorite things. Deze avond zou Ravi Coltrane de zoon van John de tenorsax bespelen! Hoewel ik ook druk was met fotograferen werd ik gegrepen door de pure magie van dit optreden. Tyner en zijn All Stars rolden klanktapijten uit, die iets weg hadden van een vliegend tapijt die je meevoerde naar Noord Afrikaanse landschappen. Zijn herkenbare percussieve, hamerende pianostijl gaven schitterende accenten aan de vloeiende composities. Ravi Coltrane die pas op 21-jarige leeftijd Jazz begon te studeren en de uitdaging aanging om zich in de voetsporen van zijn vader te bekwamen op de tenor-sax, heeft ongetwijfeld veel talent van zijn vader in zijn genen.
klik foto voor vergroting Het publiek was euforisch en dwong zelfs een tweede toegift af die Tyner pas na lang onaflatende applaus en onder de smeekbeden van de stagemanager honoreerde. Ik was inmiddels back-stage en in de gangen daar maakte de op het podium zo serieus overkomende Tyner een grapje door met gespreide armen 'O solo mio' te zingen. Ik was dankbaar dat ik getuige mocht zijn van dit misschien wel legendarisch optreden van de bejaarde Tyner.
De McCoy Tyner All Stars bestaan uit: RMcCoy Tyner (piano); Terell Stafford (trompet); Gary Bartz (altsaxofoon); Ravi Coltrane (tenorsaxofoon); Charnett Moffett (contrabas); Eric Gravatt (drums)
Foto's
Hans Speekenbrink
Amiek had het over haar oude HEMA-rekenmachine die maar weinig respect ontvangt van haar medestudenten. Nee, dan de rekenliniaal, de voorloper van alle zakjapanners. Een rekenliniaal is een soort schuifliniaal waarmee men alle rekenkundige bewerkingen die logaritmisch behandeld kunnen worden kan uitvoeren. Het instrument bestaat uit twee ten opzichte van elkaar bewegende schalen. De hoofdliniaal bevat een glijdend gedeelte in het midden met dezelfde schaalverdeling. Op die schalen worden de logaritmen van de getallen lineair afgebeeld. Dat betekent dat de afstand tussen 1 en 2 even lang is als die tussen 2 en 4. Als je twee lijnstukken optelt en het streepje van de loper (het schuifje) op het laatste getal zet kun je het product aflezen (resultaat van de vermenigvuldiging). Vaak zit er een kwadraatschaal op de rekenliniaal en soms ook een derde macht. Wij hadden allemaal zo'n ding op school op de HBS-B en voor de klas hing een groot exemplaar voor de docent om berekeningen voor te doen. Het spreekt voor zich dat dat een bron van grappen was om die grote rekenliniaal voor het bord zodanig gammel te monteren dat hij er 'zomaar' af kon vallen.
Op het plaatje mijn oude rekenliniaal (klik voor vergroting) waarop te zien is dat 1,5 x 2 = 3 en ook dat het 4 het kwadraat is van 2 en 9 van 3. Wil je meer weten over de rekenliniaal kijk dan
hier.
Een aantal jaren geleden heb ik er een klein jaar gewerkt, bij de BBA. Eerst in het rayon Oosterhout waar een conflict was uitgebroken tussen rayonchef en chauffeurs. Ik ben toen ruim een half jaar interim-rayonchef geweest daar. Veel geleerd, hard gewerkt en ook een hele leuke tijd gehad. Nadat een nieuwe rayonchef was aangetreden in Oosterhout heb ik nog een tijdje gewerkt op het hoofdkantoor in Breda. Met name mijn tijd in Oosterhout was boeiend. Het was er lang niet altijd gemakkelijk maar ik heb er wel ontdekt hoe verknocht alle chauffeurs zijn aan 'hun' BBA. Er werd veel gemopperd maar 80 % daarvan was uit gewoonte. Er waren ook veel leuke dingen: een personeelsblad, personeelsfeesten en met Sinterklaas allemaal Zwarte Pieten achter het stuur van de bus. Daarvoor moesten mijn opvolgster en ik dan wel 's morgens in alle vroegte naar de 'uitruk' komen om de dames en heren Piet tip top op de bus te laten verschijnen.
En nu is de BBA alle concessies in Brabant kwijt. De chauffeurs zullen hun baan niet verliezen maar worden in het kader van 'mens volgt werk' na 2006 werknemer bij Arriva, Connexxion of Hermes. Het zal een hard gelag zijn dat ze niet meer voor de BBA werken en elkaars collega niet meer zijn. De meeste mensen vonden het al zo erg toen het bedrijf werd opgekocht door het Zweedse Connex, dat er met grote stappen door de porseleinkast ging. De gevolgen daarvan moeten nu onder ogen worden gezien.
Er blijft van de BBA in feite niks meer over. Er zijn nog wat concessies in Utrecht en Gelderland maar hiermee wordt het hart uit de organisatie weg gerukt. Het zou me niks verbazen als moedermaatschappij Connex zich binnenkort terugtrekt van de Nederlandse markt. Dat wil alleen maar geld verdienen en heeft aan andere dingen geen boodschap.
Volgens mij heeft de wetgever, die besloten heeft tot marktwerking in het openbaar vervoer, nooit bedacht hoeveel onrust en verdriet dat zou geven in de werksituatie van betrokkenen. En ook niet hoeveel traantjes daarom worden gelaten.
VanMan schreef onlangs iets over vakantiewerk dat hij vroeger deed en toen herinnerde ik me weer mijn weken in de wasserij van
Heliomare in Wijk aan Zee. Ik denk dat mijn vriendinnetje en ik een jaar of 15/16 waren die zomer dat wij daar werkten. We waren heel blij met dat baantje daar, vooral omdat we het mijn zijn 2-en konden doen. De wasserij stond onder leiding van Zuster Salvia en er liepen ook nog twee andere nonnen rond waarvan er eentje Zuster Jacobien heette. Deze laatste was niet helemaal van deze wereld en dat zorgde nogal eens voor hilarische momenten omdat ze ook hele gekke dingen deed en zei. In ieder geval vonden wij die heel gek. Mijn vriendinnetje en ik waren geen van beiden katholiek dus we hadden ook niet zoveel affiniteit met de religieuze referenties of de 'wees-gegroetjes' die om te haverklap voorbij kwamen.
We moesten aan de mangel werken. Zo'n grote industriële mangel (niet zo kleintje zoals op het plaatje) waar hele laken tegelijk doorheen gingen die dan aan één kant moesten worden ingevoerd om er aan de andere kant weer netjes uit te komen. Hele containers met was werkten we op een dag weg. Erg veel lakens en slopen maar ook heel veel ondergoed van het type waar wij met ons postuur van toen gemakkelijk in konden kamperen. Alleen dat al vonden we op die leeftijd natuurlijk hilarisch.
Het was er natuurlijk bloedheet in die kelder met die wasmachines en de dampende mangel. En buiten, bij onze favorieten strandtent 'De Instuif', lagen de schoolvrienden in de zon te lummelen die niet hoefden te werken om een brommer bij elkaar te sparen. Wat hebben we ons vaak 'beklaagd' maar ook verschrikkelijk gelachen om dat bijzondere baantje. Wat is jouw meest bijzondere vakantiebaantje?
Meet JP oftewel Jan Peter de Pad waarvan vandaag is gebleken dat hij de oude wasteil op het terras heeft gekraakt. Vanmorgen nog schreef ik over 'passanten' maar ik heb me schromelijk vergist. We zijn er ondertussen achter gekomen dat JP (als iemand zo dichtbij woont dan wil je ook een naam hebben) de antieke zinken wasteil als domicili heeft gekozen. Hierboven een recente foto van Jan Peter (vind je de gelijkenis ook niet treffend?) en in de inzet zijn tijdelijke woning (even klikken voor grotere foto). Ik hoop dat we in vrede kunnen samenleven en dat hij zich als een goede buur zal gedragen. Met zo'n naam kun je daar niet zomaar van uit gaan vrees ik.
Gisterenavond stonden met het lekkere weer de deuren naar de tuin wagenwijd open. Er zijn 's avonds altijd veel geluiden in de tuin van dieren en diertjes die er wonen. Op een gegeven moment hoorde ik wel heel hard geritsel en bleek deze pad bezig het terras over te steken van de ene kant naar de andere. Het is grappig met alle kikkers en padden die hier zitten want vroeg op de avond gaan ze van de rechterburen naar de linkerburen en later op de avond weer terug de andere kant op. Deze knaap was op de terugweg. Hij bleef versteend van schrik zitten toen Hans hem bij ging lichten met een zaklantaarn. Of was hij aan het wachten op de kus die hem zou veranderen in een prins? Brrrrr
Voor DiDi met het thema 'Misschien' koos ik een gedicht van Herman de Coninck met de titel 'Nog een geluk dat'. Over een glas half vol en half leeg gesproken...
Zoals met de gek uit het grapje
die zich voortdurend met een hamer
op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei:
"Omdat het zo prettig is, als ik ermee ophou"-
zo is het een beetje met mij. Ik ben ermee opgehouden
je te verliezen. Ik ben je kwijt.
Misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk.
Misschien is geluk: Nog een geluk dat.
Dat ik aan jou kan terugdenken, bv.,
in plaats van aan een ander.
Herinner je je nog het
logje dat ik schreef over Manon Ossevoort die met haar trekker naar de Zuidpool gaat? Ze is onderweg maar eh in België vlakbij Antwerpen van de weg gehaald omdat ze geen kentekenbewijs had. In Nederland hebben trekkers geen kenteken nodig maar bij de zuiderburen wel kennelijk. Ik geloof dat het allemaal wel in orde komt en dat ze nu van de Belgische autoriteiten na keuring een Belgisch kenteken krijgt maar het is wel een grap dat ze uitgerekend in België strandt. Wil je lezen over haar avonturen onderweg zodra ze weer legaal op pad kan, dan kun je die volgen op haar
weblog.
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week is om geen speciale reden Misschien/Maybe. Ik koos een song van Bettie Serveert, een Nederlandse groep die wereldberoemd is in Amerika en hier slechts bij een klein publiek. De song is
hier te beluisteren en komt van hun voorlaatste CD 'Log 22'.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Captain of Maybe
You put the pleasure in my hand,
sending out those signs that I just don't understand.
All wasted, with your belly in the sand, moving so slow.
This is not a rehearsal,
this is what we've been waiting for.
Can you hear the sirens call?
They're too loud to ignore.
And you decide, you've seen enough,
this awful scene is way too rough.
Holding out for so long, but you've got it all wrong.
This is not an easy tune, it's gonna grow so slow,
but it means so much more to me than you'll ever know.
'Cause you are the Captain of Maybe,
you put the pleasure right into my hands.
If you are the Captain of Maybe,
then capture me if you can.
I'm drawing a cirkel on this invisible map of our lifes,
placing thumb-tacks on all the dreams that we've ever had.
And I agree, we've seen too much.
It sometimes seems like we're way out of touch
with the things that we cannot control,
well, you gotta let it all go.
This is not an easy tune, it's gonna take some time,
but it means so much more to me
than what we've ever left behind.
Ze zijn nog niet zo smakelijk als je dat zou willen maar het is wel een echt zomers fruit: de watermeloen. Heerlijk bij het onbijt of zomaar tussendoor. Ik weet nog wel dat ik er als kind een hekel aan had omdat we altijd watermeloen aten als er ook veel insecten waren. En die hielden er ook heel erg van dus het was altijd gestress om dat ding eerder op te hebben dan de wespen het door hadden dat er iets lekkers was. Maar nu kan ik er echt van genieten. Mmmm zoet en sappig.
Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet zijn als je op deze maandagochtend in juli in je auto stapt onderweg naar Amsterdam Osdorp waar het strafproces gaat starten tegen de moordenaar van je vader, zoon, broer of vriend. Hoe zou je je dan voelen? Wat zou er allemaal door je heen gaan? Hoe het is om een dierbare te verliezen, dat weet ik helaas wel maar dit...
Mohammed B is toerekeningsvatbaar, zo hebben de deskundigen van het Pieter Baan Centrum vastgesteld ondanks het feit dat hij acht weken lang niks tegen de onderzoekers heeft gezegd en niet mee heeft willen werken aan het onderzoek. Hij wil niet in strafrechtelijke zin worden verdedigd omdat alleen de sharia, de wet van Allah, telt voor hem en hij daarmee de bevoegdheid van de Nederlandse rechtbank niet erkent. Dat betekent ook dat zijn advocaat niet namens hem het woord zal voeren tijdens de zitting.
De rechter heeft bepaald dat hij toch op de zitting moet verschijnen, ondanks het feit dat B dat niet wilde, omdat de impact van de moord op de Nederlandse samenleving zo groot was dat B zich hiervoor in de rechtszitting moet verantwoorden.
En dan zullen de familieleden en vrienden oog in oog staan met de man die welbewust een einde heeft gemaakt aan het leven van hun Theo en daar nog geen seconde spijt van heeft gehad.
Ik probeer het me voor te stellen maar ik kan het niet bevatten...
klik foto voor vergroting
Het hectische overvolle North Sea Jazz is weer zo goed als voorbij. Jazz liefhebbers die het gemist hebben of geen zin hadden in de verstikkende drukte kunnen altijd nog naar Gent naar het
Blue Note Jazz Festival. Het officiële programma loopt van 14-24 Juli maar er waren gisteren en vandaag ook nog een paar dagen aan zee waar onder andere onze eigen Trijntje Oosterhuis optrad.
Uiteraard komen er alleen Blue Note artiesten, maar de namen van het toonaangevende label liegen er niet om. Zo zijn daar behalve Van Morrison en Solomon Burke die ik drie jaar geleden nog op (te) grote afstand tijdens NSJ fotografeerde (klik foto hierboven voor vergroting), ook de volgende indrukwekkende lijst van artiesten te bewonderen: Dee Dee Bridgewater met heel verrassend Frans repertoir, Amos Lee, McCoy Tyner All Stars, John Scofield, Dave Holland Big Band, Toots Thielemans, Charlie Haden, Jef Neve Trio, Philip Catherine, Cassandra Wilson, Tony Joe White, Vaya Con Dios, Herbalizer, Buena Vista Social Club met de legendarische Omara Portuondo en niet te vergeten koningin van de Fado Mariza. Dit is nog niet de helft van het programma. Het voordeel in Gent is dat je niet zoals bij NSJ vast komt te zitten tussen publiek dat van de ene zaal naar de andere gaat. Ik ga er een paar dagen heen, dus binnenkort meer verslag voorzien van foto's
Hans, Amanda en Nicole (Amanda's vriendin) gaan eind van deze maand op huifkarvakantie. Dit weekend was de voorbespreking van wat er allemaal mee moest en ook welke afspraken er zouden worden gemaakt. Dat had toch nog wel enige voeten in de aarde maar uiteindelijk is het naar tevredenheid afgelopen. Beide dames hebben van mij een knalroze barbecuebord gekregen met van die vakjes er op om mee te nemen. Ze hadden zelf bedacht dat het handig was om uit een flesje te drinken ipv de hele dag kopjes en glazen vies te maken. Daarom heb ik een tweetal van mijn favo waterflesjes beschikbaar gesteld voor dit nobele doel om geheel naar eigen inzicht te versieren en mooi te maken. Op die manier weet ieder altijd wat haar eigen flesje is.
Op de foto hierboven zie je het resultaat (even klikken voor vergroting). De middelste is van Amanda en de rechtse van Nicole. Als Hans lief is mag hij de linkse mee en anders wordt het een gewoon saai flesje voor hem.
Midden-Nederland heeft al een weekje vakantie. De rest van Nederland volgt snel. Veel radio en TV-programma's besteden aandacht aan de vakantieplannen van de gemiddelde Nederlander en het eerste busongeluk hebben we al weer achter de rug. De schoolvakanties zijn begonnen!
Ik hou me bij het standpunt van vorig jaar: als je niet weg hoeft in de schoolvakantie moet je het niet doen. Ik blijf dus lekker de zomer thuis en geniet van huis en tuin. Hans gaat traditiegetrouw een weekje huifkarren met Amanda en haar vriendin. Natuurlijk hebben wij Oerol al gehad en misschien doen we in het najaar nog wel een korte vakantie. Wie weet.
Maar ik ben wel benieuwd wat de plannen zijn van de Miwianlezers. Gaan jullie ook massaal huis en haard verruilen voor een mooie of iets minder mooie lokatie in een buitenland? Of blijf je op La Waranda? Ben je een kampeerder of hou je meer van luxe en all-inclusives? Ben je een zonaanbidder die het liefste de hele dag in de zon ligt te bakken of trek je er met rugzak en lichtgewichtuitrusting op uit om de bergen in Zwitserland of de Himalaya te bedwingen. Kortom, wat zijn jouw vakantieplannen?
Zoals gezegd waren we van de week bij de kapper. Hier Hans die onder handen wordt genomen door kapper Ralph. Het model van Hans' kapsel is te zien op de poster er achter. Een paar jaartjes jonger, dat wel.
The truth dazzles gradually, or else the world would be blind.
Emily Dickinson
In onze straat is het eenrichtingsverkeer. En dat is op zich een hele verbetering vergeleken met de tijd dat je nog gewoon twee kanten op mochten rijden. Maar er is meer. In de straat tegenover het huis zit een slijterij die nogal eens bevoorraad wordt door vrij grote vrachtwagens. Die straat heeft geen eenrichtingsverkeer maar om te voorkomen dat iedereen heel hard rijdt een verzameling 'schiereilanden' aan de stoep zodat je er doorheen moet slalommen.
Die grote vrachtwagens voelen er niet altijd evenveel voor omdat te doen en zich allerlei ellende met lokale bewoners op de hals te halen die er dan niet meer langs kunnen. Eén vrachtwagenchauffeur had het van de week creatief opgelost. Hij parkeerde zijn vrachtwagen op de stoep voor mijn huis en dat van mijn buurvrouw. De auto's die het straatje in moesten konden er dan gewoon nog langs. Hij liet zijn laadklep zakken en liep met zijn container naar de slijterij.
Jammer voor ons, want wij konden bijna ons huis niet meer uit en ook jammer voor degenen die rechtdoor moesten want dat was een half uur lang nagenoeg onmogelijk. Toen hij zag dat ik er foto's van aan het maken was van achter mijn raam volgde er ook nog een scheldpartij. Zo zie je maar weer: een brutaal mens heeft de halve wereld of - in zijn geval - de halve straat.
Mijn oudste neef B is nu 17 en is als een jongere van deze tijd op een bewuste manier met zijn leven en zijn toekomst bezig. Hij zit in de 5e klas van het atheneum en tot dit schooljaar ging het leren hem eigenlijk heel gemakkelijk af. Genetisch is hij van vaders zijde behept met een goede dosis ambitie en van moeders zijde met een relaxte houding ten opzichte van de door het gezag gestelde eisen, een combinatie die dit schooljaar een beetje begon te wringen. Voor het eerst in zijn hele schoolcarrière moest hij er nu toch wel behoorlijk hard voor werken en wat nog moeilijker was zijn werk naar behoren plannen. Veel meer dan wij vroeger op school moesten, zijn de leerlingen tegenwoordig al vroeg zelfstandig aan het studeren en hangt veel af van hun vermogen om e.e.a. tijdig te plannen zodat ze niet op het laatste moment in tijdnood zouden komen. Gedurende dit schooljaar had B al een paar keer ontdekt dat hij niet helemaal over de planningsvaardigheden beschikt die nodig waren en ook dat andere dingen een prominentere plek in zijn aandacht innamen dan het schoolwerk. Dreigende wolken pakten zich samen boven het eindrapport. Een paar weken geleden vroeg ik hem hoe het er mee stond en toen zei hij: "komt helemaal goed hoor Mieke, ik denk dat ik er voor kies om het jaar maar een keertje over te doen. Ik heb namelijk niet van die hele hoge cijfers en misschien kom ik anders in het examenjaar toch wel in de moeilijkheden." Ik was verwonderd en vroeg hem hoeveel onvoldoendes hij dacht te gaan krijgen. Hij vertelde me toen dat het twee of drie vijven zouden zijn. Een score waar ik in mijn middelbare schooldagen absoluut tevreden mee zou zijn geweest omdat die score er een bewijs van was dat je NET genoeg had gedaan om over te gaan en niet overbodig veel energie in het huiswerk had gestopt.
Van de week informeerde ik bij zijn moeder naar de stand van zaken. Zij wist mij te vertellen dat de school voor de volle honderd procent achter de keuze bleek te staan die B reeds enige tijd geleden had gemaakt. Overigens had B zijn moeder nog wel laten weten dat als hij er nou niet voor had gekozen een 1 te krijgen voor de opdracht die hij had ingeleverd en niet ervoor gekozen had om Frans met een laag cijfer af te ronden, het geen probleem zou hebben gevormd om een totaal andere keuze te maken dan hij nu had gedaan.
Ik moest er erg om lachen en mijn zusje trouwens ook. B heeft absoluut humor en weet zijn belangen altijd met verve te presenteren, zelfs tegen beter weten in. En hij kan daarbij ook zichzelf relativeren en dat is absoluut een goede eigenschap.
Natuurlijk is het zonde van het jaar dat hij nu over moet doen. Maar een echte ramp is het nou ook weer niet. En wie zijn mijn zus en ik om daar over te mekkeren. Wij hebben zelf allebei ook een jaar gedoubleerd op de middelbare school. Al zeiden wij toen nog niet dat we daar voor hadden gekozen maar vertelden wij aan iedereen dat we waren blijven zitten.
Op het plaatje een persoon die misschien nog aan het overwegen is wat hij zal kiezen: het beroemde beeld van Auguste Rodin, Le Penseur.
klik foto voor vergroting
"...De eerste studenten die met bonkend hart opstonden om een protest te laten horen tegen het ontslaan van hun Joodse professoren, drukkers die de moed hadden om de eerste illegale bladen op de persen te leggen, huisvrouwen die joden en illegalen als vanzelfsprekend bij hun gezin aan tafel lieten aanschuiven. Daarvoor leerde mijn vader mij een schitterend Duits woord: Zivilcourage". Deze woorden zijn een citaat uit de redevoering van Willem Alexander op Bevrijdingsdag 2005. Ze zijn te lezen in het boek 'Een royaal gebaar, naar vluchtelingen die al te lang wachten', dat werd samengesteld naar aanleiding van de actie 'Een royaal gebaar', een initiatief van
Marion Bloem en Ivan Wolffers.
Het boek is een indrukwekkende verzameling van stukken en stukjes geschreven door bekende en onbekende Nederlanders die schrijven over mensen die ze kennen en waar ze om geven. Ontwapende pleidooien van schoolkinderen die niet begrijpen waarom hun klasgenootje weg zou moeten, moeders die hun dochters relatie kapot zien gaan omdat de schoonzoon in spe een asielzoeker is. Schrijnend en tegelijk hartverwarmend. Ze brengen de woorden in praktijk van de nog maar pas overleden Karel Glastra van Loon:
Blijf niet mokkend aan de kant staan
Stel een daad en toon je moed
Laat je woede hand in hand gaan
Met het goede dat je doet.
Zivilcourage, dat is het sleutelwoord voor alle mensen die hun nek uitsteken in het boek of anderszins.
Hans kreeg een exemplaar omdat hij één van degenen is die belangeloos aan de samenstelling van het boek hebben meegewerkt. Zo'n dertigtal van zijn foto's van de actiedag op 26 april j.l. zijn prominent in een kleurenkatern midden in het boek te bewonderen. Daar is hij best trots op, niet alleen omdat het leuk is om je eigen foto's in druk terug te zien maar ook nog omdat het is voor zo'n goed doel.
Ik heb het 261 pagina's tellende boek, voorzien van veel foto's en tekeningen vandaag nog eens doorgebladerd en ik ben er iedere keer dat ik het zie weer van onder de indruk. Het is een must voor iedereen met het hart op de goede plaats en die zich betrokken voelt bij onze samenleving en gelooft in de overwinning van het gezond verstand. Het geeft trouwens ook nog informatie over vluchtelingenbeleid, asielbeleid en de gevolgen daaravn. Het kost 24,95 en
je kunt het hier bestellen. Bij dit prachtige boek krijg je dan ook nog een speciaal voor de gelegenheid gemaakte CD met bijdragen van ondermeer Ernst Jansz, George Kooymans, Huub van der Lubbe, Tjeerd Oosterhuis , Freek de Jonge, de Nits, Denise Jannah, Henny Vrienten en The Lau. Je kunt het uiteraard ook in de boekhandel bestellen met ISBN nr 90 73 187 001.
Ik moest weer hoognodig naar de kapper. Niet alleen omdat mijn haar te lang is geworden (dat is juist de bedoeling) maar omdat het blond dat iedereen van mijn kent ondertussen was voorzien van een tintje donkerdere onderlaag (de uitgroei in mijn eigen kleur). Doordat mijn haar krult zie je niet echt zo heel erg dat het is uitgegroeid, behalve wanneer het nat is, dan zie je pas goed hoeveel het is gegroeid in de laatste maanden.
Verven en bijknippen dus. Hans ging ook naar de kapper voor alleen knippen dus we waren er dit keer samen. Ik werd eerst in de verf gezet en toen dat klaar was kon Hans mooi geknipt worden. Zoiets moet namelijk even intrekken. Wil je weten hoe dat er uitziet, klik dan even op het plaatje. Maar het is weer egaal blond nu. Nu het zonnetje er nog even overheen dan bleekt het weer lekker op. Ik ben er klaar voor, hij kan NU wel komen.
Photo Tuesday
Klik op het plaatje om te zien wat er nou precies zo absurd is aan deze foto. Want geef toe, niet iedereen heeft een tandem maar zo speciaal is dat nou toch ook weer niet?
Voor de DiDi van deze week geïnspireerd op Live8 en met het thema 'Weg' koos ik deze prachtige tekst van Spinvis oftewel Erik de Jong. We zagen en hoorden hem nog deze tekst vertolken op Oerol een paar weken geleden. Kijk hier naar een clipje met "Bagagedrager".
Je droomt wel vaker van een feest
Maar hier ben je nog nooit geweest
Iedereen kijkt naar voetbal
En een vent zeurt aan je kop
Wat wil die man in hemelsnaam
Hoe kom je hier
Hoe kom je hier vandaan
En als je wegkomt
Waarheen wou je dan wel gaan
Hij praat maar door maar jij dwaalt af
Dus je weet niet wie de wedstrijd wint
Als je luistert naar de wolken
Als je luistert naar de wind
Je agenda en je zonnebril
Wat doen die hier nou
Maar je ligt weer in je eigen bed
In je eigen lot
En opeens staat alles stil
Lees meer...
Vandaag heb ik voor het eerst mijn zesjarige historie op de UU mijn Apple Powerbook mee mogen nemen naar een tentamen. Het vak was internet & recht dus ergens is het wel logisch ware het niet dat het alleen maar mocht dank zij het feit dat er GEEN toegankelijk wireless netwerk lag in de tentamenzaal en dat is dan weer niet logisch.
Overigens was het wel leuk dat de docente zich had voorgenomen alle krochten van het digitaal onderwijs-contact-systeem WebCT te gaan exploreren. Fantastisch! Er zitten dus allerlei mogelijkheden in dat systeem die a. niemand gebruikt tot nu toe en b. niet naar behoren functioneren, zo blijkt bij het gebruik. Ook aardig (al was het alleen maar voor de portemonnee) is dat alle informatie in de vorm van artikelen en jurisprudentie online beschikbaar werd gesteld of te vinden was. Voor het vak Communicatie- en Mediarecht daarentegen was ik maar liefst 62,50 euro kwijt aan readers met voor een belangrijk deel nu reeds verouderd materiaal.
Maar goed het was dus een 'open boek tentamen' in mijn geval een 'open powerbook tentamen'. Wat heb ik een lol gehad van de Spotlightfunctie in Tiger die me op willekeurig zoekwoorden in de tekst bij de verschillende documenten en pdf's bracht. Scheelt enorm veel tijd nu dat zoeken zo geavanceerd verloopt. En het resultaat dat moeten we dus afwachten maar ik heb er geen slecht gevoel over. In zit het er nu voor wat de tentamens betreft op voor dit studiejaar en dat is wel een heel relaxt idee!
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week is te danken aan het optreden van Paul McCartney bij Live8. Heel toepasselijk zong hij The long and winding road over de lange weg die afgelegd moet worden om te zorgen dat iedere wereldburger de beschikking heeft tot voedsel en water. Het nummer is deze keer niet 'gratis' te beluisteren maar de uitvoering van Live8 is voor 99 cent
HIER te downloaden in de iTunes Music Store. Opbrengst voor Live8
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
The long and winding road
The long and winding road that leads to your door
Will never disappear
I've seen that road before it always leads me here
Leads me to your door
The wild and windy night that the rain washed away
Has left a pool of tears crying for the day
Why leave me standing here, let me know the way
Many times I've been alone and many times I've cried
Anyway you'll never know the many ways I've tried
And still they lead me back to the long and winding road
You left me standing here a long, long time ago
Don't leave me waiting here, lead me to you door
But still they lead me back to the long and winding road
You left me standing here a long, long time ago
Don't keep me waiting here (Don't keep me wait), lead me to you door
Yeah, yeah, yeah, yeah
De laatste ronde is aangebroken voor dit studiejaar, vandaag en morgen. Vandaag 'communicatie- en mediarecht' en morgen 'internet & recht'. Twee leuke vakken die ook nogal wat met elkaar gemeen hebben en zelfs een gedeeltelijk overlap vertonen. Ik heb het hele weekend braaf in mijn boeken en readers gezeten. Gelukkig was het weer wat minder fantastisch dan voorspeld en bovendien zijn beide tentamens 'open-boek-tentamens'. Naar 'internet & recht' mag zelfs de laptop mee dus dat is helemaal fantastisch. Maar je moet het toch altijd weer afwachten. Mijn planning is strak en ik moet vanochtend nog het e.e.a. doen voordat ik met een goed gevoel het eerste tentamen in kan. Duim dus maar voor me van 15.00-17.00 uur.
Moody Monday
Hoog is een begrip dat relatief is. Voor mij is al gauw iets hoog dwz omhoog is niet erg maar naar beneden wel. De zoldertrap is al hoog voor mijn gevoel. Ik heb namelijk hoogtevrees. Ik blijf dus liever met mijn beide benen op de grond, dat voelt een stuk veiliger. Het meisje op de foto heeft meer ambitie. Zij gaat lekker hoog!
klik foto voor vergroting
Terwijl zich in Driebergen gisteren weer het professioneel opgezette Dwergpop festival voltrok, stonden wereldwijd de uit de as herrezen reuzen als Pink Floyd en de Who te spelen voor Live8. Het
Dwergpop festival beleefde weer haar 12e editie. Zo'n 15 acts komen tussen 2 uur smiddags en middernacht verdeeld over twee podia voor het voetlicht. Bluesbrother Castro en Plaeto hebben respectievelijk de Essent Award en de Classic Rock Award op zak. Er zijn DJ's en zelf een akoestische Ierse Folkband. Het weer zat niet de hele dag mee. In het begin van de middag was er een tropische regenbui. Ik was er nog net op tijd bij om de laatste drie acts mee te maken. Het viertal Plaeto maakt een aanstekelijke combinatie van oude en nieuwe rock en spelen naast veel eigen composities eigen uitvoeringen van classics. Het DJ trio Cultural Evolution geeft elke twee maanden een Drum'n'Bass feest bij Chez Be Be te Utrecht. Lekkere stevige beats originele mixes! Wat ik toch altijd blijf missen bij deze muziek is de dynamiek van een live-optreden. Terwijl CE goed werk leverde werd het hoofdpodium inclusief het licht, razendsnel omgebouwd voor C-Mon & Kypski. Het zag er allemaal veelbelovend uit met de robotverlichting projecties (van VJ-collectief Subliminal Mess) en een nostalgisch verlicht drumstel. Het kwam wat mij betreft niet helemaal uit de verf. Het scratchwerk van de twee turntable cracks was prima voor elkaar maar de rest van de band stond een beetje statisch in het donker hun werk te doen. Van een slotact had ik wat meer dynamiek verwacht.. Jammer toch dat ik net te laat was voor Bluesbrother Castro. Volgend jaar beter. De PR-vrouw zegde me voor volgend jaar een uitnodiging toe, dus een mooie gelegenheid om wat uitvoeriger te recenseren en te fotograferen. Weer terug thuis was ik mooi op tijd om nog de wederopstanding van de reuzen te zien, die onder leiding van Bob Geldof nu eens een einde willen maken aan de honger in de wereld. De kreet 'from Charity to Justice' is daarbij ijzersterk en dekt volledig de lading. Pink Floyd in originele bezetting was indrukwekkend! Roger Waters was slecht bij stem, David Gilmour zong beter en speelde als vanouds de leadgitaar en bewees daarmee hoe tijdloos zijn solo's zijn. Nick Mason zag er echt uit als een Opa maar schoot nergens tekort op zijn imposante drum-kit. Het was mooi om te zien hoe dat half-dode uitgehongerde zieke meisje op de foto destijds door de acties gered was en nu een mooie jonge vrouw is. Muziek is een grondrecht van ieder mens. Voedsel ook!
Foto's: Hans Speekenbrink
Macro Day
Een zootje door elkaar heen maar ook wel parallel, al was het maar in kleine groepjes.
Een logje van
De P. herinnerde mij weer aan de eerste TV-uitzendingen die ik ooit zag. Het was bij mevrouw De Haan die tegenover ons woonde. Zij was de eerste in de straat die zo'n apparaat bezat en dan mochten wij - alle kinderen uit de straat - op woensdagmiddag bij haar komen kijken. Helemaal fantastisch vonden we dat.
Mevrouw de Haan woonde alleen en volgens mij vond ze het zelf ook het hoogtepunt van de week als de kinderen kwamen al had ze daarna wel veel afwas van al die ranjaglazen. Ademloos keken wij wat zich daar in dat kastje allemaal afspeelde. Het was in zwart-wit natuurlijk maar we vonden het allemaal prachtig. Dappere Dodo was helemaal leuk want daar was een liedje bij dat we dan meezongen en het was speciaal voor kinderen.
En natuurlijk was Tante Hannie (die zo leuk met twee handen zwaaide naar ons na iedere uitzending) de liefste tante die we ooit hadden gezien. En wij deden dat allemaal na, dat zwaaien. Dat was nog eens genieten, lang lang geleden....
Wil je meer weten over bepaalde oude TV-uitzendingen dan kun je
hier wel het e.e.a. vinden.
Er zijn al een heleboel weblogs ter wereld die aandacht besteden aan
Live8. Technorati heeft voor
live8 zelfs een hele aparte pagina voor ingericht waar je ook kunt zien hoeveel.
Neem eens even een kwartiertje de tijd om een paar filmpjes te bekijken van
deze site en dan zie je weer waarom het zo ongelooflijk belangrijk is dat er iets aan het armoedeprobleem wordt gedaan. Kijk vooral naar het filmpje "yellow dress".
Francisco van Jole schrijft er over en ik was er net zo van onder de indruk als hij. Misschien dat het kindje op deze foto (klik klik) ook wel eens iets moeilijks zal meemaken maar zijn bed op straat zelf klaar maken zal hij waarschijnlijk niet hoeven.
Draag ook een steentje bij en log over Live8 op jouw weblog. En neem
hier een kijkje bij de Nederlandse loggers die 12 uur loggen tegen armoede.
Two things are infinite: the universe and human stupidity...and I'm not sure about the universe.
Albert Einstein
Klik op de foto om het hele plaatje te zien
Dat kan nu bij XS4all waar de dsl-abonnees vanaf vandaag hun eigen beelden de wereld in kunnen sturen via
Personal Livestream. De provider biedt het kosteloos aan. De XS4all-abonnees kunnen onbeperkt meekijken en er nog nog vijf bezoekers van andere providers meedoen. Ben je nummer 6 die wil kijken heb je pech gehad want dan komt er een foutmelding. Ik ben benieuwd wanneer de andere providers volgen mij deze dienst.
Nou heb ik een blauwe plek op mijn arm en ik weet niet hoe ik er aan kom. Misschien ergens tegenaan gestoten of ergens achter blijven haken. Al sla je me dood. Het gekke is dat ik het ook bijna niet voel. Als ik heel hard op die plek druk dan is het een beetje gevoelig maar - zoals mijn dokter altijd zegt - dan moet je maar niet drukken. Nou heb ik wel snel blauwe plekken hoor! Misschien is het wel een soort erfelijke aanleg want volgens mij zit het een beetje in de familie. Maar gek blijft het!
Photo Friday
Dit sfeervolle kamertje was onderdeel van Hotel Bukowski, één van de kunstprojecten op Oerol vorig jaar. Het waren drie containers die allemaal op een andere manier waren ingericht maar waar in ieder geval een leunstoel stond. Als je in die leunstoel ging zitten en de koptelefoon op je hoofd zette, dan hoorde je speciaal voor de gelegenheid gemaakte muziek waarbij gedichten van Charles Bukowski werden voorgedragen. Dit was zo'n moment voor jezelf zoals ik in een vorig logje beschreef maar in dat geval ook nog voorzien van voedsel voor de zintuigen.
|
|
