Tweede Paasdag waren we in Oudewater en hebben we wat rond gekeken in dat pittoreske stadje met een heleboel monumentenpandjes in het centrum. Hoewel het weer grijs en verre van stralend was, bood het stadje een sfeervol aanzien met zijn grachtje en bruggetjes. Oudewater is bekend vanwege de touwindustrie (er is dan ook een touwmuseum), de Heksenwaag (ook een museum) en het ooievaarsnest op het stadhuis. Hoewel op het stadhuis een bord was bevestigd dat er al heel lang geen ooievaars meer op het nest hadden gezeten had de praktijk het bord ingehaald. Op het nest zaten twee prachtige ooievaars. Eerst dachten we nog even (toen er nog maar eentje op zat) dat het een namaakooievaar was - daar voor de toeristen geplant - maar toen die begon te bewegen hebben we snel onze camera gepakt en konden we ons hart ophalen. Wat een prachtige gezicht en wat maken die beesten een lawaai zeg! En speciaal voor ons gingen ze nog even met elkaar tekeer bovenop het nest. Paren of spelen? We konden het niet helemaal onderscheiden maar het leverde interessante plaatjes op.
Voor deze omelet heb je nodig:
150 gram fijne tuinboontjes (potje), groene aspergetips, 6 eieren, 150 ml volle melk, 2 el bloem, 100 gram geraspte kaas en een zakje verse dille (15 gram).
Verwarm de oven voor op 200 graden. Kook ondertussen de aspergetips 3 minuten in de magnetron. Klop de eieren los met de melk en de bloem. Roer de kaas, de fijngeknipte dille en de tuinbonen er door heen en voeg zout en peper naar smaak toe. Schenk het eimengsel in een bakblik of ovenschaal en laat het 20-25 minuten bakken totdat het ei gestold is. Keer het gerecht eerst op een snijplank en daarna op een schaal. In blokken of punten snijden en ruimschoots garneren met aspergetips.
Je kunt voor deze omelet ook andere groenten gebruiken die je beetgaar gekookt hebt zoals haricot verts, doperwtjes, peultjes of kleine broccoliroosjes. Heerlijk bij een zomerse brunch (in de tuin het liefst). Het recept komt trouwens uit de Allerhande maar ik heb het een beetje aangepast aan mijn eigen smaak.
Gisterenavond was ik met neven B en D in de Heineken Music Hall in Amsterdam voor een concert van de Ierse band
Westlife. Het was het verjaardagsconcert voor B en neef N waar ik al eerder over schreef. Neef N echter had zijn enkelband gescheurd en kon niet mee dus viel D in de prijzen. Ruim anderhalf uur voordat het voorprogramma met Jim zou beginnen stonden we in de rij voor de HMH. Ik had de heren opgehaald van Amsterdam Centraal en per trein waren we naar station Bijlmer gegaan. In de rij viel vooral de grote hoeveelheid troep op aan de voorkant er van: slaapzakken, rugzakken, voedsel, flesjes, matjes, kussens. Kennelijk had een aantal die-hard-Westlife-fans er de nacht door gebracht.
Ik moet overigens eerlijk bekennen dat ik wel van Westlife gehoord had maar absoluut niet wist wat voor muziek ze maakten. Verrast was ik wel toen bleek dat ze ondermeer de muzikale jaren vijftig in een nieuw jasje hadden gestoken. Grappig dat dit dan weer leuk gevonden wordt door jonge mensen van nu.
Het was een fantastische show. Wervelend, prachtig licht, mooie effecten en natuurlijk ook vuurwerk. Er waren een aantal sets met tussendoor verkleedmomenten voor Shane, Nicky, Mark en Kian. We genoten met zijn allen van ondermeer Unbreakable, Mandy, I lay my love on you, Mack the Knife, When I fall in love en Smile. Erg leuk die jaren vijftig nummers maar ook de wat meer up-tempo-nummers brachten de zaal tot enthousiasme.
Je mocht niet fotograferen maar natuurlijk deed iedereen het wel stiekem. Het valt met al die fotograferende en filmende mobieltjes ook nauwelijks te bestrijden. Ik had mijn kleine Pentaxcamera bij me en gezien de afstand tot het podiium en het vermogen van die camera mocht er niet al te veel van de foto's verwacht worden. De foto bij dit logje viel echter niet tegen en is gemaakt tijdens de toegift. Klikken geeft dit keer een hele nieuwe dimensie dus doe het wel even.
Ik weet niet of ik ooit uit eigener beweging bij Westlife zou zijn terecht gekomen maar ik moet zeggen: ik heb genoten. Het was een geweldig concert en een show die staat als een huis. Maar vooral ook is het leuk die twee, B en D, zo te zien genieten. Ik weet zeker dat ook D volgend jaar wel een concertkaartje voor zijn verjaardag wil en B natuurlijk ook.
Ik heb hem al een jaartje of twee in huis maar het batterijtje was op (goede smoes). Van Hans kreeg ik onlangs een stappenteller en die gebruikte ik de laatste tijd wel eens. Nu heb ik eindelijk een nieuwe batterij gekocht en hem weer in gebruik genomen: de
PAM. De PAM meet je persoonlijke activiteit op een dag door de beweegenergie te meten ten opzicht van de rustenergie. Iedere dag een half uurtje gematigd intensief bewegen, vijf dagen per week, ofwel de Nederlandse Norm Gezond Bewegen, is niet gemakkelijk uit te drukken in de Pam score, omdat deze ook afhangt van wat je de overige 23 en een half uur doet.
Hier is een soort overzicht van het activiteitenniveau. Je ziet de score van mensen beneden 20 jaar en tussen haakjes de scores per activiteitenniveau van mensen tussen 40 en 65 jaar. Ik ben nu sinds zondag begonnen en mijn score is tot nu toe: zondag 50 (intensief), maandag 59 (intensief) en dinsdag 91 (zeer intensief). Ik vind wel dat ik goed bezig ben en PAM ondersteunt die opvatting voorlopig met een mooi cijfer. Gemiddeld sta ik na drie dagen op 30 per week (omdat hij de totaalscore van 3 dagen door 7 dagen deelt is er een enigszins vertekend beeld).
Mijn bijdrage aan DiDi met het thema 'water' is het Lied van de Twee Koningskinderen en het water dat zo diep was. Het liefdesverhaal dat heel verdrietig afliep. Wil je meer weten over het verhaal van de twee koningskinderen of de vertaling lezen kijk dan
hier. In oud Nederlandse tekst gaat het zo.
Het waren twee koninghs kindren,
Sy hadden malkander soo lief;
Sy konden by malkander niet komen,
Het water was veel te diep.
Wat stack sy op: drie keerssen,
Drie keerssen van twaelf int pont,
Om daer mee te behouden
â??s Konincks soone van jaren was jonck.
Met een quam daer een besje,
Een oude fenynde bes,
En die blies uyt de keerssen
Daer verdroncker dien jongen helt.
Lees meer...
Voor de derde keer in korte tijd in het
Beauforthuis zagen we Michiel Borstlap. Eerst
solo, toen met zijn
trio en nu met Edsilia Rombley. Wie denkt dat Michiel enkel jazz speelt heeft het mis. Hij is echt van alle markten thuis. Zo speelt hij o.a. ook rock met Bill Brufford. De combinatie met
Edsilia is een gouden greep. Edsilia zat ooit in de finale van de SoundmixShow en werd in 2002 uitgezonden naar het Eurovisie Songfestival. Dat nivo is zij in ruime mate ontstegen en het werd afgelopen avond duidelijk waarom Michiel haar zijn favoriete zangeres noemt want ze heeft een prachtige volwassen soulfulle stem. En een overtuigende innemende
buhnepersoonlijkheid. Heel relaxed komen fantastische balads, up-tempo nummers en soulnummers voorbij. Edsilia speelt met de bandleden en het publiek. Ze plaagt, verleidt, maakt grapjes en vertelt leuke verhaaltjes tussendoor. Dat gaat nergens ten koste van de kwaliteit. De band bestaat verder uit Michiel Borstlap (piano), Jesse van Ruller (gitaar), Stefan Lievestro (bas) en Pascal Vermeer (drums). En zo beschikt een relatief onbekende zangeres zomaar over de creme de la creme van de muzikanten die Nederlandse rijk is. Jesse van Ruler behoort met Jan Akkerman tot de beste gitaristen van Hollandse bodem en we zagen hem al regelmatig anderen begeleiden waaronder
Fleurine. Het pianospel van Borstlap is ronduit fenomenaal, hij kan een piano zo laten swingen dat hij bijna loskomt van het podium. De zaal van het Beauforthuis was mudje-vol en het publiek genoot zichtbaar en hoorbaar (klik fotostrip voor vergroting).
foto's: Hans Speekenbrink
Jammer genoeg waren er niet veel deelnemers maar tot onze grote vreugde was de kwaliteit van de inzendingen groot. De stemming per mail heeft de volgende eindstand opgeleverd:
- Hans met zijn veertjes-ei vanwege de originaliteit ervan
- Amanda met haar Calimero-ei omdat het zo'n grappig vrolijk ei is geworden
- Downer met haar ei dat zij produceerde geheel zonder verf dus echt een kunststukje
In de categorie kinderen onder de 10 jaar is een gedeelde eerste plaats weggelegd voor
Lotte en
Janne met hun wel heel speciale ei en mandje. Alle winnaars krijgen eeuwige roem en mijn hartelijke felicitaties. Ik vond het heel leuk om te doen.
Het thema voor Dichters op Dinsdag van deze week is 'Water' een prima suggestie van Mieke, omdat het in beginsel niet vrolijk noch serieus is en het in het Engels en het Nederlands dezelfde betekenis heeft en dezelfde spelling. Ik koos daarbij een song van Daniel Lanois van zijn CD Acadie genaamd 'Still Water'. De schitterende song is
hier te beluisteren.
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Still Water
Sad eyes, sad eyes
Where're you going with that confidence?
Sad eyes, sad eyes
Where're you going with that confidence?
I'm going to where the boats go by
Caledonia river flow so wide
I'm going to where the boats go by
Caledonia river flow so wide
Still water - Laying over
Still water - Laying over
Still water - Laying over
Caledonia river oh, so wide
Lees meer...
We waren gisteren in Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam waar we gereserveerd hadden om de Dalitentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling brengt in beeld hoe Salvador Dali bezig is geweest de grenzen in de kunst op te rekken zodat het niet meer alleen elitecultuur zou zijn maar ook toegankelijk voor een breder publiek. Dali hield zich in dat verband bezig met film, mode, fotografie, design, theater, reclame en natuurlijk ook nog steeds met zijn schilderkunst. Van de films die hij gemaakt heeft is ondermeer het project 'Dream of Venus' te zien dat Dali maakte voor de wereldtentoontstelling in New York. Met Walt Disney begon hij aan een film 'Destino' (genoemd naar de bijbehorende muziek) waarvoor ook allerlei olieverfschilderijen, aquarellen en pentekeningen werden gemaakt die in tentoonstelling te zien zijn (klik
hier voor een fragmentje van de film). Wij waren allebei heel erg onder de indruk van het fotowerk dat er te zien was. Het is verbijsterend hoe men in die tijd al foto's kon maken met de door Dali bedachte effecten. Dali ensceneerde het beeld en fotografen waaronder Man Ray, Brassai of Philippe Halsman voerden het uit. Het 'Paar met hun hoofd in de wolken', 'Naakt met popcorn' en het 'Doodshoofd' samengesteld uit zeven naakte vrouwen zijn in al hun facetten te zien. Hans was een beetje teleurgesteld over het kleine aantal grote schilderijen dat aanwezig was maar ik vond dat niet zo erg. Ik heb erg genoten het brede beeld dat deze tentoonstelling gaf van alle talenten van Dali. Wel deel ik een beetje de mening die naar voren komt in de kritiek die ik hier en daar gelezen heb dat de genialiteit van Dali verreweg het meest tot uitdrukking komt in zijn schilderijen en dat het niveau van de andere kunstuitingen niet altijd even uitzonderlijk is. Maar al met al zeer de moeite waard en ook de catalogus biedt een prachtig overzicht van 'Alles Dali' en is een goede koop om thuis nog eens alles rustig te bekijken.
Mijn productie lag iets lager dan dan die van Amanda en Mieke toch vond ik het ook moeilijk om een keuze te maken. Mijn Mondriaan-ei viel af en ook mijn cyclop-ei, mijn gouden ei, alsmede het Calimero-ei. Ik koos uiteindelijk mijn veren-ei als inzending voor de battle, gewoon omdat het kleurrijk is en wat minder voor de hand ligt. Overigens zijn de afgevallen eieren nog te ontdekken in de paasbanner die we tijdelijk in gebruik hebben en die samen met zes andere banners roteert bovenaan deze pagina. Bij het verversen van de pagina bestaat de kans dat hij tevoorschijn komt (een soort easter-egg dus).
Klik op de foto voor een vergroting
Zoals in de paasbanner al te zien is hebben wij heel wat eieren gemaakt. Het viel dan ook niet mee er eentje te kiezen als inzending voor de Paasei Battle. Ik vond mijn gouden ei heel mooi, of mijn rasta-ei, mijn letter-ei was ook wel speciaal net als het rood/roze poppetje met de verentooi. Het aquarelei is prachtig maar die tere kleuren komen niet goed genoeg over op de foto dus die viel af net als het pastelei met de hartjes. Het ogen-ei was ook nog een kandidaat maar uiteindelijk viel toch mijn keus op het Herman Brood ei. Dat wordt dus mijn inzending voor de Paasei Battle 2005. Klik op de foto voor vergroting.
Gisteren hebben we paaseieren geschilderd, Amanda, Hans en ik. En niet alleen geschilderd maar ook allerlei andere dingen gedaan om ze mooi en kleurig op te sieren. Op een speciale paasbanner die langskomt in het roterend gedeelte kun je het overzicht van onze productie zien.
Voor het schilderen had ik bij het Kruitvat een paar eierverfmolens gekocht. Een plastic constructie met een paar van die verftabletjes er voor maar met als belangrijkste eigenschap dat je het ei niet vast hoeft te houden maar het tussen twee dopjes rond kunt draaien om het te schilderen. Ik had die eierverfmolen nog niet gebruikt omdat hij mij wat klein leek voor onze M-eieren, totdat ik Hans er mee in de weer zag. Het leek toch wel mogelijk er een ei tussen te krijgen dus ik ook aan de slag. Mijn ei werkte ik tussen die dopjes en ging aan het schilderen. Horizontale banen leken voor de hand te liggen. Ik draaide en schilderde er vrolijk op los. Op een bepaald moment hoorde ik een zacht gekraak en draaide het staafje niet meer als voorheen. Het leek ergens vast te lopen. Ik was echter aan de bodem van mijn ei aangeland en besloot nog even dat kleine stukje af te schilderen en er daarna naar te kijken.
Op de foto zie je wat ik aantrof. Het vasthouddopje had zich ver in het ei geboord in de luchtbel die daar vermoedelijk had gezeten. Mijn prachtige ei in wording helemaal naar de knoppen. Gelukkig was het niet mijn schoonste geheel van de dag dus het drama viel mee maar we hebben toch wel even smakelijk gelachten om deze eiblooper.
klik foto voor vergroting
Afgelopen donderdag vond in de Utrechtse rock tempel
Tivoli de finale plaats van 'Het uur U'.
Het Uur U bestaat 5 jaar en is een initiatief van locale Utrechtse ondernemers, die een pop-prijs uit de grond wilde stampen. Het evenement heeft inmiddels landelijke bekendheid gekregen en er was ook aardig wat pers aanwezig. Donderdag was het de finale. Daaraan gingen 5 voorrondes en twee halve finales vooraf, die ik verder gemist heb. Uit de meer dan vijftig inschrijvingen bleven er vijf acts over. In volgorde van opkomst: Garcia, Circle J, Land of Airplanes, TreaT en Sunset Vertigo. Garcia die spierballen rock maakt kon me niet echt boeien. Circle J was interessanter met haar prettig gestoorde country-punk. Het winnende trio Land of Airplanes zorgden voor een interessant schouwspel door hun lange wapperende haren en jaren 70 poses (klik twee linkse foto's). TreaT was saaie rap van twee mannen waarvan een het zo warm had dat hij in zijn interlokje stond en de ander hield gewoon zijn winterjas met bontkraag aan. De enige groep die mij echt kon boeien was ook tevens de laatste act en won de publieksprijs: Sunset Vertigo met haar alternatieve, melodieuze rock afgewisseld met stevige stukken. (klik twee rechtse foto's) Circle J gaat door naar het Bevrijdingsfestival.
Er waren ook nog prijzen voor de fotografen en recensenten. Wat de avond vooral geslaagd maakte was dat je in rap tempo vijf bands voorbij zag komen die ieder ongeveer vijf nummers speelden. Een prima manier om kennis te maken met nieuw talent waarvan er enkelen later vast nog eens voorbij zullen komen.
foto's: Hans Speekenbrink
Van een kleine vonk komt vaak een groot vuur.
Lucebert
Pas las ik ergens een artikel dat Pasen steeds meer een familieaangelegenheid wordt en ik vroeg me af of het werkelijk zo was. Onze plannen bevatten in ieder geval geen familiebezoek maar wel de Paasei Battle, het concert van Michiel Borstlap & Edsilia Rombley in het Beauforthuis, de Dali-tentoonstelling in Rotterdam, vrienden ontvangen en lekker voor ze koken, bij mooi weer wat in de tuin werken of een stuk fietsen en (wat mij betreft) een middag besteden aan mijn volgende tentamen. Wat gaan jullie doen met Pasen?
Op dinsdag 5 april as vindt er een derde benefietconcert plaats ten bate van de verbouwing van het
Beauforthuis te Austerlitz. Niemand minder dan
Toots Thielemans die overal over de wereld met alle groten uit de muziek speelde, komt samen met Bert van den Brink een duo-concert geven. Toots - die eigenlijk Jean heet- werd geboren in Brussel in 1922 en speelt vanaf zijn derde jaar mondharmonica, dus reken maar uit hoe lang dat al is. Hij speelde ondermeer met Ella Fitzgerald, Quincy Jones, Bill Evans, Nathalie cole, Pat Metheny, Paul Simon, Benny Goodman en Billy Joel. Pianist Bert van den Brink speelde al vele malen eerder in het Beauforthuis met o.a. Louis van Dijk, Cor Bakker, Denise Jannah, Dee Dee Bridgewater, Thijs van Leer en ook al een keer eerder met Toots. Een avond die je niet mag missen dus.
De foto bij dit logje is gemaakt door Jos Knaepen (klik voor vergroting).
Er zullen tien kaarten voor dit concert via Miwian Weblog bij opbod voor het goede doel worden verkocht.
Het bieden start op 37,50 euro per kaartje en de veiling duurt tot zondagavond 3 april om 24.00 uur 's nachts. Degene(n) die dan het hoogste bod heeft/hebben uitgebracht op deze kaartjes kunnen dit unieke concert van Toots Thielemans meemaken. Als je een bod op 1 of meerdere van de kaartjes uit wilt brengen dan gaat het als volgt:
- je stuurt een mailtje met je naam, de gewenste hoeveelheid kaartjes en je bod (per kaartje) naar veiling[at]miwian.nl
- zodra je bod is ontvangen publiceren wij het bod en je initialen (of volledige naam naar keuze) bij dit logje
- zodra een hoger bod is ontvangen zie je dus een hoger bedrag met andere initialen/naam verschijnen
- en kun je zelf weer overbieden
- op zondagavond 3 april om 24.00 uur sluit de veiling en degene die op dat moment het hoogste bod heeft uitgebracht kan het concert bijwonen. Op maandag 4 april wordt dan door het Beauforthuis contact met de winnaars opgenomen om af te spreken hoe het gaat met betaling en de entree.
Hoogste bod tot nu toe- 45,00 euro WE
- 45,00 euro WE
- 45,00 euro JP
- 45,00 euro JP
- 45,00 euro JP
- 45,00 euro JP
- 50,00 euro BtH
- 47,50 euro FO
- 42,50 euro FvB
- 42,50 euro FvB
Zo begint veelal de tekst in een lay-out ontwerp of dummyfolder. Het is een tekst die al sinds de 16e eeuw gebruikt wordt door lay-outers om te kijken hoe een lettertype er uit ziet of hoe een tekst valt in een lay-out. Dat ging vroeger wel anders, toen moesten alle letters met de hand worden gezet (zie plaatje). De tekst die gebruikt wordt is een bewerkte tekst uit het werk van Marcus Tullius Cicero. Je kunt zelf een gewenst aantal paragrafen of woorden Lipsum, zoals met de demonstratietekst ook wel noemt, via een Lorem Ipsum Generator die je
hier kunt vinden.
De standaardpassage Lorem Ipsum luidt als volgt:
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.
Vroeger bij ons thuis maakten wij altijd chinezen van de eieren, met een hoedje van karton en haar van zwarte wol. Of ook wel kabouters en andere spannende figuren. Ik denk dat iedereen wel eens ooit paaseieren beschilderd heeft. Of minimaal gekleurd met zo'n setje kleurpoeder.
Maar nu een echte uitdaging: maak het mooiste paasei.
Vele lezers van Miwian Weblog zijn zelf ook weblogger en hebben wel enige kaas gegeten van vormgeving of weten in ieder geval wel wat ze mooi vinden. Sloof je eens uit en laat ons eens een fantastisch resultaat zien van jouw creativiteit. Je kunt schilderen, tekenen, plakken, papier, stof, veertjes, glitters etc toevoegen zolang de eivorm nog maar herkenbaar is. Laat je inspireren door je favoriete kunstenaar, foto of kleurencombinatie. Een digitale paasei-battle dus.
Je kunt meedoen door een foto van het door jou geproduceerde ei op je eigen weblog te posten en een reactie achter te laten bij dit logje met de URL waar je ei te bewonderen is. Je kunt er eeuwige roem mee verdienen en dat is toch niet niks! Hoe gaat het in zijn werk? Je beschildert een ei en maakt er een foto van. Je kunt inzenden (1 ei per deelnemer) tot de Tweede Paasdag om 18.00 uur. Op dinsdag de 29e zullen we de winnaar bekend maken. Iedere deelnemer aan de paasei-battle mag stemmen op drie favorieten naar keuze door op Tweede Paasdag tussen 18.00 en 24.00 uur een mailtje met de drie favorieten te sturen aan paasei[at]miwian.nl. Inzendingen en stemmen die na die genoemde tijd binnenkomen worden niet meer meegeteld.
Op het plaatje een aluminiumei (The
Vegreville Pysanka) dat werd in 1975 gemaakt door Ronald Resch en volgens zeggen het grootste paasei ter wereld is . Als je op het bannertje hiernaast klikt kom je meteen bij dit logje om de foto van jouw ei te posten en je kunt dat bannertje natuurlijk ook op je eigen weblog plaatsen.
Ik koos dit keer voor een songtekst van Alan Bergman gezongen door onze eigen 'Lady of Jazz' Rita Reys. Klik hier om naar dit nummer te luisteren.
When lonely feelings chill the meadows of your mind
Just think if winter comes, can spring be far behind?
Beneath the deepest snows, the secrets of a rose
Is merely that it knows, you must believe in spring!
Just as a tree is sure its leaves will reappear,
It knows its emptiness is just a time of year,
The frozen mountain dreams of april's melting streams,
How crystal clear it seems, you must believe in spring!
You must believe in love and trust it's on its way,
just as the sleeping rose awaits the kiss of may,
So in a world of snow, of things that come and go,
Where what you think you know, you can't be certain of,
You must believe in spring and love.
Ik heb altijd veel gekampeerd maar het zit niet echt in mijn bloed. Ik ben iemand die van enig comfort houdt en bij voorkeur niet kruipend door het leven gaat. Aan de andere kant is het met kleine kinderen een ideale manier van vakantie houden dus daarom deed ik het wel. Een compromis werd - toen de kinderen kleiner waren - gevonden in de vorm van een gigantische De Waard tent (de vergrote Zilvermeeuw) waarin het zowel met mooi als slecht weer geweldig verblijven was en waarin je zo'n beetje overal rechtop kon staan. Ook kon je er met zijn vijven gemakkelijk in de voortent zitten met tafel en fatsoenlijke campingstoelen. Ik had er echter geen moeite mee toen het kamperen niet meer hoefde vanwege de kinderen en we drukke en lawaaierige campings konden vermijden in de zomer. De laatste keer dat we (mijn ex en ik) gingen kamperen was in de Pyreneeen op een prachtige plek hoog in de bergen. We kampeerden luxe en hadden zelfs een koelkastje bij ons en bakten 's avonds gamba's in veel knoflook op onze skottelbraai. Ik kreeg toen spit en dat lag niet aan het comfort maar was geen lolletje kan ik je verzekeren. Ik schuifelde iedere ochtend heel behoedzaam met mijn toilettasje en rolletje WC-papier naar de invalidendouche waar ik me in ieder geval kon vasthouden en wat ruimte had om mijn compleet verstijfde lijf te keren. Sindsdien heb ik de beker van het kamperen aan mij voorbij laten gaan.
Maar nu heb ik het ideale kamperen gevonden: op de
Weblogcamping. Alle comfort is aanwezig want het kamperen is uitsluitend digitaal. Ik heb dus meteen een plaats gereserveerd voor Hans en mij want dat is echt wat voor ons. Als je op de plattegrond klikt dan vind je ons op nr. 67 comfortabel in een caravan (met zelfs een kacheltje er in voor kille dagen). Wil je ook een plekje op de WeblogCamping stuur dan even een mailtje
hier naar toe om je reservering te doen. Een leuk idee van
Marmod! Zien we jullie ook nog op de camping voor een lekker potje petanque of om een shuttle-tje te slaan? Dat lijkt ons leuk.
P.S. De tenten op het plaatje zijn gemaakt door
Cornelius Rogge en zijn te vinden in de beeldentuin van het
Kroller Mullermuseum.
Photo Tuesday
Rijstvelden vlakbij Ubud in het binnenland van Bali.
Vorige week vroeg ik om suggesties voor een nieuw thema.
Fausto was er al heel snel bij met een reeks van suggesties, want van de laatste thema's werd hij naar zijn zeggen niet vrolijk.
Ik heb toegezegd een van zijn thema's te kiezen en heel toepasselijk voor de tijd van het jaar is dat lente/spring geworden.
Ik koos een song van Loreena McKennitt 'The Mummers' Dance' De
song is hier te beluisteren.
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
The Mummers' Dance
When in the
springtime of the year
When the trees are crowned with leaves
When the ash and oak, and the birch and yew
Are dressed in ribbons fair
When owls call the breathless moon
In the blue veil of the night
The shadows of the trees appear
Amidst the lantern light
We've been rambling all the night
And some time of this day
Now returning back again
we bring a garland gay
Who will go down to those shady groves
And summon the shadows there
And tie a ribbon on those sheltering arms
In the springtime of the year
The songs of birds seem to fill the wood
That when the fiddler plays
All their voices can be heard
Long past their woodland days
And so they linked their hands and danced
Round in circles and in rows
And so the journey of the night descends
When all the shades are gone
"A garland gay we bring you here
And at your door we stand
It is a sprout well budded out
The work of Our Lord's hand"
Moody Monday
Zaterdag kocht ik ze en waren het nog van die onooglijke steeltjes die wat onhandig en stijf kriskras door elkaar in een vaas stonden. Zondag stonden ze uitbundig en stralend te trompetteren dat het lente was geworden. En dat was ook te zien. Het zonnetje scheen en we hebben voor het eerst dit jaar weer met open kap gereden. OK, we hadden een winterjas aan en een sjaal om maar het is zo heerlijk om met de zon op je hoofd en de wind nog net boven langs je haren rond te rijden!
Een tijdje terug schreef ik al eens over kunst bij de Aldi. Nu is er weer zo'n actie maar dan bij het Kruitvat waar je voor 14,95 negen verschillende werken van Nederlandse kunstenaars kunt kopen: genummerd, gesigneerd en ingelijst. Dat is absoluut een koopje vooropgesteld dat er iets van je gading bij zit. Ik vond het werk van Marjolijn van Ginkel wel aardig. Zij maakte een tweeluik waarvan ik er eentje op de kop kon tikken. Ik zoek dus nog naar Inward Look II. Klik
hier om de folder van het Kruidvat te zien waar een afbeelding op staat. Als iemand die toevallig op de kop heeft getikt en hem kwijt wil... graag! Of als je hem tegenkomt... idem, als ik hem dubbel heb geef ik hem gewoon weg aan iemand.
Overigens heeft het Kruitvat ook van tijd tot tijd leuke en niet te prijzige reproducties van Herman Brood en onlangs zelfs een Herman Brood klok. Hoewel ik daarmee wellicht allerlei heilige huisjes intrap vind ik het een prima ontwikkeling dat ook beeldende kunst beschikbaar komt voor mensen met een smallere beurs. Wat vind jij?
Op het plaatje (klik klik) zie je, eveneens van Marjolijn van Ginkel, een deel van een ander tweeluik getiteld Figuratief.
Er is een nieuwe man in mijn leven: Bram. Bram is heel verstandig en weet erg veel. Hij helpt me onderweg om uit te zoeken hoe ik moet rijden. Ook Nora en Eva kunnen datzelfde maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de warme stem van Bram. Bram woont in een doosje dat nog het meeste wegheeft van de eerste generatie iMacs en daarom ook in de auto een vertrouwde aanblik biedt. Het grappige is dat er in zo'n
TomTom niet alleen informatie is opgeslagen over wegen en straten maar ook over allerlei nuttige adressen zoals van het postkantoor, Albert Heijn of zelfs een gebedsruimte. Bioscopen, parkeerterreinen, parkeergarages, bergtoppen en theaters... alles zit in Brams geheugen. Echt fantastisch!
Bram is tamelijk stil op de snelweg maar in de bebouwde omgeving vertelt hij je voortdurend wat je moet doen. Ik vertrouw al helemaal op hem. En als je verkeerd rijdt dan krijg je eerst het advies om te keren maar daarna past Bram zich aan en stippelt een nieuwe route uit.
Synchroniseren en de kaarten up-to-date houden doe je met je computer. Eigenlijk alleen met windows PC's maar een slimme Macgebruiker heeft een programma'tje in elkaar geknutseld -
TamTam - waardoor de Mac ook kan synchroniseren met de meest recente gegevens. Het grappige is dat het logo van de TomTom twee handjes laat zien en het beeldmerk van TamTam twee voetjes zijn. Die Maccers hebben altijd wel een aardig gevoel voor humor.
Macro Day
Mandarijnen zijn heerlijk. Ik kan meestal het water in mijn mond voelen lopen als ik er eentje ruik, want ze geuren ook nog zo. En dan verheug je je echt op die smaak. Soms is het helemaal wat je wilde maar soms ook - en tegenwoordig heb ik dat geregeld - zit die mandarijn vol met pitten. Sommige zijn zelfs meer pit dan mandarijn. Dat is zo'n afknapper! Heb jij dat nou ook? En dan zit je met zo'n netje met van die pitmandarijnen en heb je het na de eerste eigenlijk al helemaal gehad met het hele netje. Wat is er gebeurd met de vermelding 'gegarandeerd zonder pit?' op het label? Het zal wel minder biologisch verantwoord zijn maar het verhoogt het eetplezier enorm. Voor mij in ieder geval wel.
De associatie die Hans bij zoet had was honing die goudkleurig en traag van een lepel afdruipt. Klik
hier om te kijken hoe zijn interpretatie daarvan is.
Wellicht weten de meesten van jullie wel wat een meent is: een gemeenschappelijke weide die toegankelijk is voor iedereen die vee bezit. Iedere eigenaar kan er zijn kudde laten grazen en de opbrengsten ervan zelf houden. Dat is dus een gunstige deal die de meeste mensen er toe brengt de kudde uit te breiden want kosten zijn er immers nauwelijks en de opbrengsten kunnen altijd meer. Het aantal dieren van alle kuddes die op de meent grazen groeit dus gestaag en tenzij er ziekte of oorlog uitbreekt wordt al snel de totale 'graascapaciteit' van de meent overschreden. Nog steeds is het dan voordelig voor iedere individuele eigenaar om extra dieren aan de kudde toe te voegen. Immers, de afname van de productiviteit van de meent wordt gedragen door alle gebruikers en de winst van dat extra dier komt direct ten goede aan de individuele eigenaar. Op deze wijze vernietigen de gebruikers van de meent de belangrijkste voedingsbron waarover zij beschikken door hun individuele nut boven het collectief belang te stellen. Het belangrijkste kenmerk van de meent, de toegankelijkheid ervan voor iedereen, is tevens de reden van de vernietiging ervan. Hoewel de samenleving belang zou hebben bij collectief gedrag, is het voor ieder individu gunstiger en voordeligers om er niet aan mee te doen met als gevolg dat de samenleving uiteindelijk ten gronde wordt gericht. Zie je hier een parallel met de overbevissing van de zee?
De droom van mijn dochter
Amanda is om later musicalster te worden, Ze zit inmiddels op een theaterschool in Woerden samen met haar vriendinnetje Nicole die later wil gaan acteren in films.
De theaterschool Klooster Woerden die, zoals de naam al zegt, gevestigd is in een voormalig klooster complex, organiseert ieder jaar voor de leerlingen van de dans- en theaterschool 'The Contest' waarin zo'n zestig leerlingen met elkaar in competitie gaan om de hoofdprijs: twee kaartjes voor een musical naar keuze. Amanda en Nicole zijn al wekenlang in de weer om aan hun act 'Amanic Electric' te bouwen en te schaven. Ook tijdens haar bezoeken aan mij was Amanda druk met de voorbereidingen. Zo heeft ze onder andere samen met Mieke een
muziekje gecomponeerd in
GarageBand voor het stukje dans dat in de performance zat.
En gisteren was de grote dag. Ruim van te voren stond de kloostergang al volgepakt met ouders en andere belangstellenden voor de zinderende contest in het inpandige theater waar ook wekelijks professionele acts optreden. We waren aangenaam verrast door de gedegen aanpak van juryleden medewerkers en docenten, waaronder Jimmy Plooij (acteren), Debora van Straaten (zang) en Rita Hausherr (dans). In totaal waren er 22 performances, waaronder solo-acts, duo's, trio's en dansgroepen. Het niveau was hoog voor zulke jonge leerlingen van 11-17 jaar. Amanda en Nicole waren act nummer 7. Hun optreden bestond uit een cabaretachtig deel, dans en zang. Als oude dametjes die bij de dierenwinkel een grasparkietje wilde kopen kwamen ze op (klik foto voor vergroting), om daarna een grappig liedje te zingen en vervolgens ontdaan van de oma-kleren te dansen op de zelfgefabriceerde muziek. De act sloeg goed aan in de zaal, er werd veel gelachen.
Toen de drie prijswinnaars bekend werden gemaakt en de derde en tweede prijs vergeven waren, kreeg ik het bange vermoeden dat ze niet in de prijzen waren gevallen. De spanning werd er goed ingehouden door jurylid Jimmy Plooij, maar langzaam maar zeker ging zijn omschrijving van de winnaars richting Amanic Electric. Ze waren geeindigd op de eerste plaats!!!! Veel trotser kun je als vader niet zijn. Amanda en Nicole slaakten junglekreten en vlogen elkaar om de nek. Uiteraard moesten de winnaars de winnende performance nog een keer herhalen en ook voor de tweede keer stond hun act als een huis. Wie weet eindigen de 13-jarige Amanda en 14-jarige Nicole wel als een cabaretduo in plaats van hun oorspronkelijke ambities. De basis voor de toekomst is bij deze gelegd.
Update: Hier nog een
kort filmpje van na de prijsuitreiking
Als men het oude niet afbreekt,
kan men niks nieuws opbouwen.
Als men de tradities de weg niet verspert,
kan men voor het nieuwe geen weg banen.
Mao Zedong
Gisteren eindelijk die film gezien die ik inmiddels op DVD had gekocht. Iedere keer als we hem in de bioscoop wilden gaan zien kwam er wat tussen dus dan is zo'n DVD een uitkomst. De film speelt in Hamburg en begint met een scene waarin Cahit met zijn auto tegen de muur rijdt uit frustratie en daar komt ook meteen de titel vandaan. Met zijn nek in een 'kraag' zien we hem in een psychiatrische afdeling voor onderzoek naar aanleiding van het onderzoek. Daar loopt hij een jonge vrouw tegen het lijf, Sibel, die haar polsen door heeft gesneden en derhalve ook psychische onderzocht moest worden. Sibel vraagt Cahit (die net als zij van Turkse afkomst is) om met haar te trouwen zodat zij kan ontsnappen aan het juk van haar strenge familie en het volle leven in kan duiken. Hij wil dat eerst niet maar is toch geraakt door haar verzoekt en gaat er in tweede instantie toch op in. Zijn chaotische leven, dat letterlijk en figuurlijk een puinhoop is, verandert drastisch met de komst van Sibel en het lijkt alsof hun samenleving in het appartement een gunstige wending voor beider leven kan worden. Hoewel dat helemaal niet het plan was, worden ze hevig verliefd op elkaar en nemen ze elkaar ook echt tot man en vrouw. Een uitbarsting van jaloezie maakt een einde aan wat op een happy end leek af te stevenen. Cahit moet naar de gevangenis en Sibel slaat op de vlucht naar Turkije uit angst voor de woede van haar familie. Ze kunnen elkaar ook nu niet los laten en uiteindelijk is een hereniging ook onvermijdelijk maar niet het happy end. Of toch wel?
Het is een prachtige film. De film laat alles precies zien zoals het is, onverbloemd en heftig. Mooi gemaakt, markante hoofdrolspelers die gaandeweg het verhaal steeds mooier lijken te worden en aangrijpende scenes die met gevoel voor drama zijn gefilmd. We worden meegevoerd met die twee mensen die met hun kop tegen de muur zijn gelopen in hun eigen levens en bij elkaar verlossing lijken te vinden maar toch elkaars ondergang zijn. Samen maar ook ieder voor zich keren ze uiteindelijk allebei terug naar de roots van hun bestaan. Hoofdrolspelers Birol Ã?nel en Sibel Kekilli hebben een acteerprestatie van formaat neergezet en alle lovende woorden die al over deze film zijn geschreven zijn volkomen terecht. Een aanrader dus als je deze film nog niet hebt gezien.
DVD kopen?
Gegen die wand
Fatih Akin
Eindelijk heb ik van de week ook eens een aflevering gezien van deze nieuwe serie waarover iedereen zo jubelt. En ik moet zeggen, het viel me niet tegen. De serie gaat over een aantal vrouwen op Wisteria Lane en het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Mary Alice, hun vriendin die pas zelfmoord pleegde. Je hebt Susan (gescheiden alleenstaande moeder), Lynette (ex-carrierevrouw en nu moeder van een aantal onderhandelbare kinderen), Bree (moeder van een opstandige familie) en Gabriella (ex-model met rijke echtgenoot en een verhouding met de tuinman). En dan zijn er nog Edie (roofdier-vrijgezellin), Mrs. Huber (de verschrikkelijke buurvrouw) en aantrekkelijke vrijgezel Mike. En wat die vrouwen meemaken is niet bepaald doorsnee soapstuff. Het is net allemaal wat puntiger, sneller en minder voor de hand liggend dan we gewend zijn uit de gemiddelde serie. Jammer dat ik de eerste afleveringen hebt gemist maar wie weet dat ik dat met enig browsen op het WWW nog wel kan inhalen. Thuis blijven voor een TV-programma doe ik niet zou gauw maar ik vond de afgelopen aflevering in ieder geval leuk genoeg om de komende afleveringen op de DVD-recorder te programmeren. Op de foto vlnr Edie, Susan en Mike (klik voor grotere foto) op het moment dat Edie te kennen geeft aan Susan de strijd aan te gaan om de aandacht van Mike.
Via
Downer ontdekte ik een nieuwe gadget: logjes posten per SMS. Dat wil ik dan natuurlijk meteen OOK! Bij
Arvid kunt je je aanmelden en die maakt dan alles in orde en is er voor steun en toeverlaat totdat het werkt. Helemaal fantastisch dus. Er zijn wel wat kosten aan verbonden omdat je voor ieder logje dat je post een SMS-je krijgt per bevestiging voor 0,25 euro. Maar, dat heb je ook wel een leuke nieuwe functionaliteit op je weblog.
Theme Thursday
Een dankbaar thema bij de donderdagse fotochallenge waar een beetje fotograaf zich helemaal op kan uitleven. Ik heb heel wat waterfoto's in mijn fotobibliotheek maar deze foto stak er met kop en schouders boven uit. Hij is gemaakt in het aquarium van Burgers' Zoo waar je door een glazen tunnel tussen en onder de vissen doorloopt. Als je goed kijkt (klik voor vergroting) zie je aan de rechtkant ondermeer een rog zwemmen. De
foto die Hans koos om in te sturen voor dit thema is gemaakt op de Loosdrechtse Plassen.
Het begon allemaal met de
Vampire. We gingen onlangs op bezoek bij hem en wilden een leuk kadootje meebrengen. Bij Bart Smit vonden we zachte latexachtige dingen die zowel als stressballetjes als voor andere friemeldoeleinden geschikt waren. Je kunt ze uitrekken, binnenstebuiten keren, ergens overheen trekken, om je pen of je flesje doen, kortom volkomen nutteloos. Typisch geschikt voor iemand die zich momenteel niet met andere dingen bezig houdt.
De uren tussen het kopen er van en het weggeven aan de Vampire was ik helemaal 'verslaafd' geraakt aan die dingen. Mijn eerste gang na het bezoek was dus naar Bart Smit. Daar schafte ik er drie aan (zie foto en klikken voor vergroting) om thuis mee te spelen (en ook omdat ik de kleuren mooi vond). Ondertussen kan niemand die hier langs komt er afblijven en zijn er dank zij mij al heel wat mensen naar Bart Smit gegaan om zo'n ding te halen. Ook
Amanda was in een paar minuten 'verkocht' en zij schafte zich een oranje-groen-gele combi aan. Wat is dat toch? Dat hebberige dat je dan overvalt als je zoiets in handen krijgt en het besmettelijk karakter er van?
Er is iedere dag wel een photochallenge. Vandaag is dat
Lensday. Het thema is 'Green'. Ik stuurde deze foto in (klik-klik) die ik nam tijden Oerol op het (in dit geval heel toepasselijke) 'Groene Strand'.
Een vriend van ons is actief in een heel interessant project dat zich bezig houdt met innovatief waterbeheer. Op het landgoed Het Lankheet, vlakbij Haaksbergen, wordt in de komende vijf jaar fundamenteel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de zuivering van oppervlaktewater met behulp van rietfilters. Op het Lankheet zijn waterbeheer en natuurontwikkeling op een harmonische manier gecombineerd. Zo zijn bijvoorbeeld sinds de winter van 1999/2000 weer historische vloeiweiden in gebruik zoals die vroeger ook overal te vinden waren (klik op het plaatje voor vergroting). Het is boeiend dat een oude natuurbeheertechniek weer van stal wordt gehaald en gecombineerd met de inzichten van nu weer in gebruik wordt genomen. Wil je meer weten over het innovatief waterbeheer kijk dan op de site van
Het Lankheet. Via die site kun je overigens een interessante DVD bestellen over vloeiweiden.
Mijn bijdrage voor DiDi over het thema 'Alleen' is het nummer 'Left Alone' van Billy Holiday en Mal Waldron dat prachtig wordt gezongen door Dayna Kurtz (die we pas nog zagen
optreden in het Beauforthuis) op haar laatste album Beautiful Yesterday. Luister
hier naar de MP3.
Where's the love that's made to fill my heart
Where's the one from whom I'll never part?
First they hurt me, then they desert me
I'm left alone, all alone
There's no house that I can call my home
There's no place from which I'll never roam
Town or city, it's a pity
I'm left alone, all alone
Seek and find they always say
But up to now it's not that way
Maybe fate has let him pass me by
Or perhaps we'll meet before I die
Hearts will open, but until then
I'm left alone, all alone.
Het is echt opvallend... volgens mij is er een ontwikkeling gaande dat de paashaas zoals wij die sinds jaar en dag kennen uit het straatbeeld dreigt te verdwijnen en verdrongen dreigt te worden door de paashaan. Vroeger zag je nog wel eens van die chocoladehazen met een mandje eieren op hun rug in de winkels maar ik heb er dit jaar nog niet eentje gezien. Hazen wel - enkele exemplaren slechts - maar zonder mandje eieren.
Nou is dat ook niet zo'n voor de hand liggen combinatie: hazen en eieren. Bij een haas zou je toch eerder iets van een wortel verwachten of een mals blaadje sla. Het moderne kind pikt het waarschijnlijk anno 2005 niet meer. Ook het internet draagt wellicht bij aan de ontmythologisering van het paashazenverhaal omdat ieder kind die een beetje kan googelen ontdekt dat hazen helemaal geen eieren op hun rug dragen. En de commerciele jongens hebben daar met de paashaan slim op ingespeeld. Ik scoorde er afgelopen zaterdag twee: eentje bij de Hema (rechts en van chocolade en derhalve nu in de paashanenhemel) en eentje bij Albert Heijn (van pluche, zelfs wasbaar en nu de favoriete knuffel van Amanda). Als je op de foto klikt zie je het hele plaatje.
De haas is dood, leve de haan!
Photo Tuesday
Tijdens Oerol is het altijd heel druk op Terschelling. Zo druk dat spontane Oerolbezoekers goed moeten zoeken om nog ergens een slaapplaats te vinden. Deze man heeft het beter bekeken. Zijn schip ligt tamelijk ver weg van de kust maar bij laag water kan hij gewoon even naar het strand lopen om een optreden te bezoeken of een boodschapje te doen. Scheelt ook weer havengeld. Klik op de foto om het hele plaatje te zien.
Het nieuwe thema voor DiDi is Alleen/Alone (in de zin van alleen zijn). Een thema vinden lijkt wellicht eenvoudig, maar soms vind je een goed woord waar voornamelijk obligate teksten op geschreven zijn. Soms heeft het woord met name betekenis in het Engels (zoals 'blue') en is er geen vergelijkbaar woord voor die betekenis in het Nederlands. Soms is er nauwelijks iets te vinden op een woord. Ik klaag niet hoor want met een beetje zoeken zijn er nog vele weken te vullen met een thema. Overigens zijn suggesties voor thema's vanaf nu ook welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken.
Ik koos dit keer de tekst en song van Moby 'Sleep Alone'. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn uiteraard weer zeer benieuwd.
Sleep alone
as the sun was set
and the pieces of light touch your hair
perfect love come softly
with the dawn, the dawn
city once full of people
desolate, is desolate
we look back in
to the ruins where we played
at least we were together
holding hands
flying through the sky
at least we were together
holding hands
flying through the sky
sky
touch your hand
you touch the back of my hand
so many empty nights
just waiting for this, for this
standing there
all heading downsteam
unsteady island
we hear nothing, nothing
Stel je voor je bent een bankovervaller en je hebt samen met je partner een bankoverval gepleegd. Tijdens je vlucht weet je de buit te verbergen maar een paar uur later worden jij en je partner bij een toevallige verkeerscontrole aangehouden. De politie constateert dat jullie allebei in het bezit zijn van een wapen en jullie worden op verdenking van een bankoverval gearresteerd. Jij en je maat worden afzonderlijke door de Officier van Justitie - die overtuigd is van jullie schuld - ondervraagd maar deze kan alleen bezit van een vuurwapen bewijzen. Daarom biedt hij het volgende aan:
Als je de bankoverval bekent en je partner ontkent, dan ga jij vrijuit als getuige voor het Openbaar Ministerie en tegen je partner eis ik tien jaar. Bekennen jullie beiden, dan eis ik tegen ieder vijf jaar, en wanneer jullie beiden blijven ontkennen eis ik tegen ieder van jullie 1 jaar voor verboden wapenbezit.
Wat doe jij?
Dit dilemma is bekend uit de sociologie en is een model voor de manier waarop mensen beslissingen nemen. Ideale beslissers zullen inschatten wat de uitkomsten zijn van ieder beslissingsalternatief en vervolges kiezen voor het alternatief met de hoogste verwachte waarde. Ik ben benieuwd wat jullie antwoorden zijn.
Moody Monday
Als je klikt zie je de grotere foto en Hans stuurde deze foto van een blauw terrasje in.
Wie helemaal mee wil doen en niet zo'n saai koffietafelboek wil neerleggen kan nummer 44 van het blad Visionair op de kop zien te tikken. Daarbij worden vijf plastic poppetjes geleverd vormgegeven door topontwerpers uit de modewereld. Echte hebbedingetjes dus. Er zijn twee verschillende sets verkrijgbaar, een zwarte en een rode. De zwarte set heeft poppetjes van Karl Lagerfield, Donatella Versace, Alexander McQueen, Jean-Louis Dumas for Hermes en Valentino en de rode set bevat Marc Jacobs for Louis Vuitton, Dolce and Gabbana, Hedi Silmane, Viktor & Rolf en Muccia Prada.
Dat kostte de liefhebber dan twee maal 175 euro voor twee sets uit de limited edition van 2000 genummerde exemplaren van iedere set. En dat dat grif werd betaald moge blijken uit het feit dat de hele oplage nu al is uitverkocht. Wie echt niet zonder kan is aangewezen op eBay om een set op de koppen te tikken. Maar er staat gelukkig een tweede serie op stapel (blue en yellow) met ondermeer poppetjes van John Galliano, Helmut Lang, Jean Paul Gaultier, Gucci, Armani, Vivienne Westwood en Maison Martin Margiela. Mocht je dit soort trendy speeltjes niet op je tafel willen zetten kun je er altijd nog filmpjes mee maken zoals
deze die te zien is op de site van
Visionaire.
Overigens kunnen mensen met een iets minder ruime portemonnee ook wat van hun gading vinden op de site van
merkkleding.nl waar je links kun vinden naar allerlei kledingmerken (en accessoires) voor de ruime en wat smallere beurs.
We hebben zaterdagavond weer eens Mahjong gespeeld. Omdat het zulk treurig en slecht weer was besloten we te gaan cocoonen: gordijnen dicht, gezellig samen eten maken, warme chocolademelk met slagroom voor Amanda en irish coffee voor ons. Met een muziekje op de achtergrond en een witchocoladen paashaan binnen handbereik, bouwden we de muur op. Het was voor Hans en Amanda de tweede keer dat ze het speelden dus er was wel het een en ander weggezakt maar na een spelletje 'open' spelen wisten ze het toch wel weer enigszins. En verder is het gewoon
doen natuurlijk. We spelen het nog in een eenvoudige variant met alleen normaal Mahjong dus geen
zeven tweelingen,
negen poorten of
dertien wezen maar dat komt later nog wel een keer.
Ikzelf heb het spel jarenlang erg veel gespeeld met vrienden en ook tijdens de wintersportvakanties werd er altijd een grote mahjongcompetitie gehouden. Het is een spannend en interessant spel dat het leukste is met zijn vieren maar ook met zijn drieen kan het gespeeld worden. Voor degenen die het niet kennen: het valt nog het beste te vergelijken met een soort rummicub maar dan veel fascinerender door alle variaties die mogelijk zijn. Een leuke site met uitleg, spelregels en puntentelling vind je
hier maar het beste kun je het gewoon een keer spelen want dan raak je vast net zo geboeid eraan als wij.
Iain Matthews trad vorige week op in het
Beauforthuis, met in het voorprogramma Harold K (hieronder meer daarover). Ik wilde er perse heen om te ontdekken of Iain echt de legende is zoals zijn staat van dienst doet vermoeden. Zijn prestaties tot nu toe zijn indrukwekkend. Hij richtte destijds samen met Richard Thompson en de veel te vroeg gestorven
Sandy Denny de legendarische groep Fairport Convention op. Hij had een wereldhit met het Joni Mitchell nummer 'Woodstock', maakte het klassieke album 'If you saw thro my eyes'. Hij speelde o.a. in de groepen Plainsong en Matthew Southern Comfort. Hij heeft niet minder dan
zestig CD's en LP's op zijn naam staan, als solo-artiest of als onderdeel van een groep. Ik heb hem sinds zijn Fairport Convention tijd min of meer gevolgd.
Veel artiesten die ooit bij de top hoorden glijden, bij gebrek aan een echte doorbraak, door de jaren heen af en drijven op hun oude successen. Dat kan niet gezegd worden van
Iain Matthews. Hij blijft vooruit kijken en nieuw verdienstelijk werk maken. Waarom had ik dan niet het gevoel naar een legende te zitten kijken? Aan kwaliteit geen gebrek. Begeleiding van Ad Vanderveen (gitaar en zang) en Mike Roelofs (keyboard) ook prima voor elkaar (
zie filmpje van Mieke). Wat ontbrak er dan? Iain zat vaak met zijn ogen dicht (klik foto voor vergroting) in zichzelf gekeerd te zingen, doorleefde ongetwijfeld zijn teksten, maar wist mij daarbij nauwelijks te raken, alsof hij toch nog een deurtje dicht hield en te weinig van zichzelf liet zien. Tussen de nummers door maakte hij wel contact met het publiek en vertelde anecdotes, onder andere over zijn tijd in Amerika. Hij had een optreden in Philadelphia en moest lange tijd in zijn auto doorbrengen om daar te komen. Er waren uiteindelijk zeven mensen op komen dagen om naar hem te komen luisteren... Tijd om zich te bezinnen op zijn verblijf daar en die ervaring leverde uiteraard ook een song op met de veelzeggende titel 'Contact'. Mieke en ik hadden het er later over. Miste hij uitstraling? Dat was het nou ook weer niet maar wat we misten kan het beste omschreven worden als 'presence'. Om nou te zeggen dat hij er niet helemaal was gaat echt te ver maar in die hoek zit het naar ons idee ergens. En over zitten gesproken, misschien was het ook anders geweest als hij niet op een stoel op het podium had gezeten maar gewoon was gaan staan.
Het was duidelijk dat er een aantal oude of trouwe fans in de zaal zaten. Op zijn vraag 'What next?' riep iemand in de zaal 'If you saw thro my eyes'! Iain voelde er zichtbaar weing voor om zo'n oud nummer te spelen. Gitarist Ad Vanderveen leverde met zijn
markante kop ook een belangrijke bijdrage aan het optreden, speelde voortreffelijk gitaar en zong tweede stem en maakte zo nu en dan ook wat opmerkingen en grapjes tussendoor. Het was al met al een zeer aangenaam optreden met veel kwaliteit maar helemaal voldaan waren we niet toen we naar huis gingen.
Harold K: talent in de dop
Utrechtse Limburger Harold K (klik foto voor vergroting) had de eer het voorprogramma van Iain Matthews te verzorgen. Singer/songwriter Harold Koninckx speelt rootsmuziek en wordt daarbij begeleid door Bas van der Pul (trompet accordeon en piano) en Remco Mourits (gitaar, mandoline en bluesharp).
Die Harold (1977), die komt er wel. Zijn liedjes zijn charmant soms in het Nederlands soms in het Limburgs (Sittard) gaan o.a. over gemis en verlangen. Hij is rustig maar gedreven, weet wat hij wil en heeft goed contact met het publiek. Ik zou persoonlijk nog niet gelijk naar de winkel rennen om een CD van hem te gaan kopen, maar als hij blijft groeien, komt er ongetwijfeld werk van hem uit waar je niet om heen kunt. Zijn liedjes doen me bij vlagen aan Spinvis denken. De gedempte trompet zorgt voor een unieke sound en een apart sfeertje (
zie filmpje van Mieke). Op zijn
goed verzorgde site is een van zijn songs te beluisteren.
Op 1 juni aanstaande is het Wereldfotodag. De bedoeling is dat er een neerslag komt van het dagelijks leven van fotografen over de hele wereld gemaakt op die ene dag. Een dag op de wereld gezien door jouw ogen, de ogen van de mensen. Hoewel foto's van vogels, bloemen, landschappen prachtig zijn, is dat niet de bedoeling van dit project. Dit project gaat over dingen die te maken hebben met het dagelijks leven dat jij leeft: mensen, situaties, gebeurtenissen en andere dingen die in ons mensenlijk bestaan van belang zijn.
Het lijkt mij een fantastisch project en ik ga dus meedoen! Jij kunt je ook
hier opgeven. Meer informatie over het hoe en waarom kun je vinden op de
site van worldphotoday.
Je moet aan een paar regels voldoen: je moet je bijdrage per mail insturen en die moet ook echt van jouzelf zijn, je bijdrage moet in jpg of gif format zijn en niet meer dan 250 Kb groot zijn (formaat maximumlengte 800 pixels en minimumlengte 250 pixels). Je mag maar met 1 foto per persoon deelnemen en je bijdrage moet dus worden ingezonden op 1 juni 2005.
Op de foto hierboven zie je iets dat ik in mijn dagelijks leven tegenkwam deze week op het Janskerkhof in Utrecht. Klik om de hele foto te zien en dan vind je rechts onderaan beeld waar dit een detail van is.
Ieder kind is een kunstenaar. De kunst is hoe het - eenmaal volwassen - een kunstenaar kan blijven.
Pablo Picasso
Hoewel fotografie een steeds grotere rol in neemt in mijn leven, kom ik er slechts zo nu en dan aan toe om iets bij te dragen aan de vele 'Photo challenges' zoals hierboven een foto voor
Photo Friday met het thema Faces. De foto (
klik voor vergroting) is van het cabaret duo Dames voor na vieren die onlangs optraden in het Beauforthuis. Ik vond de foto wel geschikt omdat er niet alleen twee expressieve gezichten op staan maar ook omdat ze elkaar 'facen'.
Als mosterd na de maaltijd heb ik ook nog
deze foto vanaf station Sloterdijk Amsterdam ingeleverd voor Theme Thursday 'City Scape'
J. was zonder enige twijfel het sloomste jongetje van de klas op de lagere school. Niet alleen omdat hij langzaam sprak maar ook omdat hij in het sociaal verkeer eigenlijk niet meedeed. Leren kon hij wel goed en hij haalde altijd hoge cijfers. Ik geloof niet dat hij echt vrienden had in de klas want hij was altijd nogal op zichzelf. Toen ik naar de middelbare school ging ging J. daar ook heen en we kwamen weer in dezelfde klas terecht. In de tweede klas van de HBS werd het echt gezellig in de klas, kreeg ik mijn eerste vriendje en spraken mijn vriendinnen en ik vooral over jongens en hoe er mee om te gaan. En natuurlijk ook de eerste feestjes met jongens er bij. Het sprak voor zich dat op mijn feestje ook J. uitgenodigd werd. Zijn familie woonde verderop in de straat en mijn moeder zat op gym samen met zijn moeder. Volgens mij had J.'s moeder ooit aan de mijne gevraagd of het mogelijk zou zijn dat J. een keer op een feestje kwam bij ons thuis en mijn moeder ging dat dus met mij regelen. Zonder enig probleem stemde ik er mee in. Wij waren gewend thuis om ook om te kijken naar mensen die niet zo populair waren en J. was wel een aardige jongen, al was hij bedachtzaam in alles dat hij deed. Zo ging dat een aantal jaren achter elkaar en steeds was J. op die feestjes. Later ging ik in Amsterdam studeren en verloor ik J. uit het oog.
Vele jaren later was er een reunie van mijn oude lagere school en daar ging ik met mijn zusjes heen. Ook J. was er en sloot zich - net als wij - aan bij de groep die nog met elkaar ging eten. Mijn zusjes en ik hebben lang met hem zitten praten. Het ging hem goed. Hij had een leuke baan, woonde ondertussen in het centrum van het land en hoewel hij geen vaste relatie had was de wereld op de hoogte van het feit dat hij op mannen viel. Hij sprak nog steeds langzaam maar met veel humor dus we hebben ook veel gelachen. Maar ook waren we geraakt toen hij vertelde over hoe hij zich had gevoeld al die jaren dat hij wist dat hij 'anders' was maar niet hoe hij daar mee om moest gaan. Dat hij zich bij niemand thuis voelde en nooit ergens bij hoorde. Dat niemand aardig tegen hem was behalve wij, de meisjes K waar hij altijd heel vanzelfsprekend welkom was op de feestjes. En hoeveel dat voor hem betekend had....
Ik schreef
al eerder over de wantoestanden in de jeugdzorg die ik van dichtbij - uit eigen waarneming en uit betrouwbare bron - ken. Nu werd vandaag bekend dat het Openbaar Ministerie onderzoekt in hoeverre de gezinsvoogd die betrokken was bij de zaak van het meisje Savanna strafrechtelijk vervolgd kan worden met andere woorden in hoeverre sprake is van dood door schuld. De 3-jarige Savanna werd vorig jaar dood in de kofferbak van haar moeders auto gevonden.
De Inspectie voor de Jeugdzorg trekt in het rapport de vernietigde conclusie dat vanuit de Jeugdzorg het gezin niet goed werd begeleid. De gezinsvoogd wordt verweten fout op fout te hebben gemaakt, te veel te hebben gefocust op een goede relatie met de moeder en te weinig op de belangen en de veiligheid van het kind. De betrokken gezinsvoogd en een manager van Jeugdzorg Noord Holland zijn op non-actief gesteld.
De inspectie concludeert bovendien dat er voldoende reden is om zorgen te hebben over andere kinderen die onder toezicht staan van Bureau Jeugdzorg in Noord Holland. Dat zullen je kinderen maar zijn! En je zult er maar werken bij dat Bureau Jeugdzorg! Ik ken natuurlijk de details niet van de zaak Savanna of wat betrokken gezinsvoogd wel of niet goed heeft gedaan. Ik weet wel dat het een onaanvaardbare werksituaties is voor de werkers bij de Bureau's Jeugdzorg en ik zou als ik hen was (en in Noord-Holland werkte) onmiddellijk mijn werkzaamheden neerleggen om niet het risico te lopen strafrechtelijk vervolgd te worden voor het falen van hun hele organisatie en het volstrekt ontbreken van management, adequate middelen en ondersteuning. Veel van die werkers voelen zich zo verantwoordelijk voor de kinderen die ze onder hun hoede hebben dat ze ondanks de barre werkomstandigheden toch doortobben maar als dat voor henzelf strafvervolging tot consequentie kan hebben kun je dat van niemand meer verwachten.
Op de foto een kindje dat ik fotografeerde van de zomer op Oerol (klikken voor vergroting). Zij is lekker aan het spelen zoals dat hoort voor een kind van haar leeftijd en ze heeft met de situatie in dit logje verder niks te maken.
Ik zag daarnet zoiets handigs op de TV: een mummieplant. Dat is een gemummificeerde (ooit levende) plant die qua kleur, geur en substantie exact lijkt op een levende plant maar zo dood is als een pier. Het schijnt dat het samenstellen van zo'n mummieplant geen klein klusje is. Blaadje voor blaadje wordt in een glycerineachtige substantie gestoken waardoor het blad die stof opzuigt en de haarvaten er mee worden gevuld. Dat zorgt er dan voor dat de geur en kleur behouden blijven nadat ze op gedroogde echte stammen worden gestoken. Niet de plastic of stoffen namaak van een kunstplant dus.
Het lijkt me DE oplossing voor mijn huiskamer die vrij donker is en geen echt fantastisch klimaat heeft voor een beetje levende plant. Ik neem altijd al planten die geen licht nodig hebben maar zelfs die hebben het zwaar in mijn kamer. Daar komt nog bij dat ik helemaal geen groene vingers heb, integendeel mag ik wel zeggen. Alleen hardnekkige types als sanseveria's hebben op de lange termijn kans om bij mij te overleven. Het schijnt dat zo'n mummieplant het wel 10 jaar uithoudt met alleen wat afstoffen af en toe. Waar kun je zo'n ding kopen? Wie weet er meer van?
Update
Ondertussen heb ik van RTL4 de URL gekregen van het bedrijf
Hildering dat doet in die mummieplanten.
Theme Thursday
Je hebt niet alleen een landschap maar ook een zeeschap. Tenminste zo noem ik mijn foto's van de zee. Al denk ik niet dat het een echt woord is, het geeft wel goed aan wat er mee wordt bedoeld. De opdracht voor Theme Thursday was geheel in deze lijn namelijk een cityscape oftewel in het Nederlands een stadschap. Mijn stadschap maakte ik in Brugge vorig jaar (even klikken voor grotere foto).
Vanmiddag was dus het Hoogerhuisdebat over
symbolische kleding. Geheel conform gewoonte van de faculteit rechten ging het anders dan in de reader stond aangekondigd. Daar stond dat er fracties gevormd zouden worden die een voorzitter en een woordvoerder moesten aanwijzen en fractieoverleg zouden voeren over hun standpunten. Er waren twee stellingen zoals jullie weten dus er waren vier mogelijke standpuntcombinaties. Er moest nu van iedere standpuntcombinatie iemand een presentatie houden over deze stellingname. En van de combinatie nee/nee was ondertekende de gelukkige, met hoofdpijn en al. Ik vind het altijd vervelend zo voor een fait a compli te worden geplaatst maar a la, het ging verder prima. Ik heb mijn verhaal gedaan (in vogelvlucht) en het is in ieder geval goed voor 1 studiepunt (van de 100 te behalen punten) dat ik dat deed.
Lees meer...
Mijn bijdrage voor DiDi met het thema "nooit" is een prachtig nummer van Ramses Shaffy. De tekst vind je hieronder en
hier kun je de MP3 beluisteren.
Alleen als je me verleidt
Nooit door contract of belofte of door leugen
Alleen als je me verleidt, zal ik bij je zijn
En je liefhebben als de liefste man op aarde
Alleen als je me verleidt zal ik bij je zijn
Nooit door afspraken, toezeggingen, grepen, trouw
Zal ik me ooit aan iets houden
Alleen als je me verleidt zal ik te vinden zijn
Twijfelend, trillend, terughoudend, vechtend
Lacherig, stil, met gesloten ogen
Alleen als je me verleidt kan ik eerlijk zijn
Tegenover je, met je, vol van je, van jou en mij, zonder je
Alleen als je me verleidt zal ik bij je zijn
En je liefhebben als de liefste man op aarde
Photo Tuesday
In het kerkboekje van mijn oma ligt al die jaren al een gedroogd klavertje vier.
Dat kan ik op dit moment best gebruiken.
Zou het daarom zijn dat ik het vandaag weer vond?
Ik had vandaag zoiets gek. Een goede vriend van mij heeft een nieuw boek geschreven en kondigde middels een mailtje aan een ruime honderd mensen aan dat zij binnenkort een aankondiging van de uitgeverij zouden ontvangen van het uitkomen daarvan.
Even later krijg ik (en al die anderen) een mailtje van iemand die reageert naar ons allemaal met de tekst "Ken ik u?" en "Stop met spammen svp". Dus ik stuur een mailtje terug met de tekst "Ik weet niet waarom ik een mailtje van u krijgt maar STOP ZELF MET SPAMMEN!" Waarop ik weer een mailtje terug krijg met de tekst "mafkees". Bij het mailadres stond een website vermeld van een advocatenkantoor en ik heb op die website melding gemaakt van het feit dat iemand zich voordoet als vertegenwoordiger van dat advocatenkantoor en rare mailtjes stuurt, dat ik niet gediend ben van dat soort mailtjes en dat ik maatregelen zal nemen als het doorgaat.
Vervolgens werd ik echt bekogeld met mailtjes van die persoon (X) die zich uitgeeft voor jurist en mij dreigt met een dagvaarding inzake schadevergoeding. Hij stelt dat het bericht dat ik in zijn gastenboek plaatste (en hij overigens binnen vijf minuten had verwijderd) het bedrijf schade zou hebben toegebracht.
Overigens blijkt deze X de vriend van het boek eigenlijk wel te kennen nadat ik die laatste in kennis had gesteld met het verzoek X van mijn dak te halen. Een vreemd geval van witte-boorden-spam-praktijken lijkt het wel. Of van een advocatenpraktijk waar zo weinig klanten zijn dat de vennoten tijd hebben om anderen lastig te vallen met spammailtjes. En om nog maar eens een bekend gezegde te citeren: met zulke vrienden heb je echt geen vijanden nodig.
Vandaag op Internationale Vrouwendag staan de kranten vol over Darfur waar niet de daders van verkrachting worden opgepakt maar juist de slachtoffers en over de vrouwenbetoging in Istanbul die afgelopen zondag hardhandig werd neergeslagen. Willen we een land die dat doet met vrouwen wel binnen de EU? Ook de groepsverkrachtingen in Congo zijn in het nieuws en de demonstratie vandaag in Den Haag van gevluchte vrouwen die zijn verkracht en die door eigen familie dreigen te worden gedood en daarom alleen gemaskerd kunnen demonstreren.
Een derde emancipatiegolf - die van de moslimvrouwen - is aan het ontstaan. Het zal een klus worden voor deze vrouwen die op zijn minst een imamopleiding zullen moeten gaan volgen willen ze hum emancipatie binnen de islam vorm kunnen geven. Anders kunnen ze nooit op eigen kracht de fundamentalistische tegenwerpingen van hun mannen, vaders en broers pareren. Of ze zouden er voor moeten kiezen om - net als Ayaan Hirschi Ali - de islam af te zweren maar het is een zware prijs die daarvoor betaald moet worden. Vergeleken met die vrouwen hadden wij het vrij gemakkelijk. Bij ons ging het niet om leven en dood, bij hen wel.
Hierboven zie je het schilderij Flamenco 3 van Beatric Joya (klikken voor vergroting).
Het was enigzins te voorspellen. De andere kant van 'Always' is 'Never'. Een veel gebruikt woord door dichters en songwriters. Zeg nooit nooit, maar juist dat onherroepelijke is kenmerkend voor emoties. Ik koos voor een song van Magazine, Een groep uit de post punk/new wave periode. Naar mijn idee nogal onderschat want de CD Ray's and Hail staat vol met juweeltjes. Ik koos voor het verbitterde nummer
You Never Knew Me. De
song is hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd.
You Never Knew Me
I don't want to turn around
and find I'd got it wrong
or that I should have been laughing all along
you're what keeps me alive
you're what's destroying me
do you want the truth or do you want your sanity ?
You were hell
and everything else was just a mess
I found I'd stepped into the deepest unhappiness
we get back
I bleed into you
thank God that I don't love you
all of that's behind me now
still seems to be above you
I don't know
I don't know whether I ever knew you
but I know you
I know you never knew me
I don't know
I don't know whether I ever knew you
but I know you
I know you never knew me
Do you want to!
Hope doesn't serve me now
I don't move fast at all these days
you think you've understood
you're ignorant that way
I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry
I'm sorry I can't be cancelled out like this
we had to kill too much
before we could even kiss
I don't know ...
Woensdag a.s. vindt er een Hoogerhuisdebat plaats op de UU. Dat is een onderdeel van het vak rechtssociologie waarbij een onderdeel van het lesprogramma is dat je in groepen debateert over een aantal stellingen. Het onderwerp van a.s. woensdag is symbolische kleding en ik overweeg om mee te doen en mijn stellingname schriftelijk voor te bereiden zoals vereist is. Maar ik zoek nog even wat input op het onderwerp. Als ik niet genoeg inspiratie kan vinden dan doe ik mee het een ander onderwerp, er zijn er namelijk nog drie de komende weken (EU en Turkije, marktwerking in de rechtshulpverlening en het strafrechtsproces herzien).
Voor dit onderwerp zijn er twee stellingen die besproken moeten worden:
Stelling 1
Scholen mogen van mij het dragen van bepaalde merkkleiding die geassocieerd wordt met een bepaalde indentiteit, verbieden.
Stelling 2
Portiers bij disco's mogen bezoekers die bepaalde merkkleding dragen selectief weigeren, met andere woorden: niet meer dan 10 Lonsdalers en 15 Karl Kani's bijvoorbeeld.
Het debat gaat natuurlijk over een beredeneerd standpunt ten aanzien van deze stellingen en er wordt verwacht dat je ook nog aandacht besteedt aan de
Wet Gelijke Behandeling.
Wie voorziet mij eens van prikkelende info of standpunten. Ik zit even zonder inspiratie. Kom op lezers, jullie kunnen het!!!!
Moody Monday
Kun jij zien hoe dit in elkaar zit?
Wat is het?
Wat is boven en wat is onder?
Ergens op de voorpagina is een aanwijzing te vinden.
En natuurlijk even klikken voor een groter plaatje.
Ik heb vanaf dat ik heel klein was een grote liefde voor dieren. Vooral honden en paarden hadden mijn grote belangstelling en dat wist iedereen. Op ieder lijstje van verjaardagen stond bovenaan 'een hondje'. Ik droomde daarvan en wist ook al hoe hij moest gaan heten: Blacky. Ik was buiten zinnen van vreugde toen ik van mijn oom een hondje kreeg voor mijn zevende verjaardag.
Het was een 'vuilnisbakpup' en door mijn oom al enigszins zindelijk gemaakt. Blacky was vanaf dag 1 alles voor mij en ik hield van hem als van niemand anders op de wereld. Mijn ouders vonden Blacky maar zo zo want het was een nerveus hondje en plaste altijd op het gras waar wij ook speelden. Ook plaste hij wel eens binnen als hij zenuwachtig was. En, dat was het ergste, hij gromde wel eens naar mijn zusje die hem af ten toe aan zijn oren of zijn staart trok. Hoe vaak mijn moeder ook tegen haar zei dat ze Blacky niet mocht plagen, ze ging er mee door en op een dag beet hij haar in haar hand. Dat deed de deur dicht voor mijn ouders en Blacky moest weg. Mijn ouders waren - terecht natuurlijk - bang dat het van kwaad tot erger zou worden en het hondje zijn zusje op een dag ernstig zou verwonden. Ik vond het gemeen. Blacky kon er toch niks aan doen dat W. hem zo pestte? Het was zijn schuld niet, moest hij zich dan maar gewoon laten plagen?
De avond dat Blacky gehaald zou worden door zijn nieuwe baasjes kon ik niet slapen. Ik lag maar te wachten en te luisteren wat er beneden gebeurde. Ik wilde nog afscheid nemen van mijn Blacky. Toen ik gepraat hoorde en gerommel bij de voordeur liep ik in mijn pyama de trap af, negeerde de vier volwassenen die daar stonden, knielde naast Blacky neer en zei: "jij bent de liefste hond van de hele wereld en het is jou schuld niet dat je weg moet". Ik omhelsde het hondje, draaide me om en liep zonder iemand een blik te gunnen de trap weer op. Ik vond het zo gemeen dat niet W. werd weggedaan maar Blacky, zij had immers de 'misdaden' begaan! Later begreep ik allemaal beter waarom mijn ouders die keuze maakten maar het afscheid van Blacky zal ik niet snel vergeten.
Later, toen ik groot was heb ik nog een paar honden gehad en ik zou er graag - als mijn dagelijkse bezigheden het op een ogenblik weer toelaten - weer eentje willen. Maar dat is voorlopig nog toekomstmuziek. Op de foto een ander hondje waar ook heel veel van gehouden wordt (klik voor vergroting).
Macro Day
Klik op de foto voor vergroting
Hans deed ook mee met deze witte tulpen
Als je niet 'in' de schoolgaande kinderen zit dan ontgaat je veel van de ratio achter de schoolvakanties. Doordat Hans een dochter heeft in de schoolgaande leeftijd ben ik weer enigszins aangesloten op dat circuit, zij het uit de derde hand. Amanda had twee weken geleden krokusvakantie, zoveel had ik er wel van begrepen. De week erna sprak ik een vriendin en die vertelde me dat haar kroost krokusvakantie had en dat ze nog even zouden gaan wintersporten. OK, vakantiespreiding dus kennelijk, ook in de krokusvakantie. Een aantal dagen geleden sprak ik mijn neef die in Noord Holland woont en genoot van een welverdiende rust in zijn krokusvakantie. Dat hebben ze wel erg ver doorgevoerd die spreiding. En wat zie ik twee dagen geleden: de fietsenmaker is dicht en op het hek waardoor ik deze foto nam zat een bordje: wij hebben krokusvakantie. Onze Driebergse fietsenmaker woont kennelijk in Noord Holland of ander noordelijk gedeelte van Nederland.
Kan iemand mij nog vertellen hoe het zit?
Vandaag was het
Klokhuisdag, de kwartaallijkse gebruikersdag voor Maccers en daarom togen wij vanmorgen al vroeg naar Nieuwegein. Er was vannacht een dik pak sneeuw bijgevallen en je kunt je kerstkaarten nu wel vast samenstellen, zo mooi is het overal. Hans probeerde er een paar te maken vanuit de auto (zie boven).
Omdat het de 100e Klokhuisdag was vandaag werden er allerlei mooie prijzen verloot onder de donateurs: iPod Shuffles, iPod Mini's, Mac Mini's, een iBook en als hoofdprijs een iMac G5. Ze hadden het wel slim gedaan want alleen degenen die de contributie betaald hadden, dongen mee naar de prijzen. Er zal geen jaar zijn geweest dat de donateurs zo vlot waren met het betalen. In ons gezelschap werd 1 prijs gewonnen: een iPod Shuffle. Er zal straks een jongetje heel erg blij zijn als hij ziet wat zijn moeder voor hem heeft bemachtigd.
Voor ons is het altijd extra leuk omdat we op de Klokhuisdagen onze vrienden van de Macgroep tegenkomen. De chatgroep voor Macgebruikers waar iedereen terecht kan met problemen en probleempjes en er altijd wel iemand is die bereid is om even te helpen als je vast zit ergens mee. We treffen elkaar dan traditiegetrouw op het balkon tussen 11 en 12 en wisselen nieuws en gadgets uit. Vandaag was er ook taart bij meegebracht door onze vrienden die een paar weken geleden trouwden.
Nadeel van zo'n Klokhuisdag is wel dat je zaterdagse routine een beetje door de war ligt. Je bent laat thuis en dan nog boodschappen doen. Dus dat gaan we dan maar even snel doen nu.
Gisterenavond in Pulse een interview gezien met Dinand Woesthof over het overlijden van Guusje Nederhorst nu ruim een jaar geleden. Het thema verlies van dierbaren speelt ook in mijn leven een grote rol en gezien het feit dat het interview zou worden gedaan door Reinout Oerlemans, die Guusje ook goed heeft gekend, had ik er hoge verwachtingen van.
Ik vond Dinand oprecht en authentiek en prachtig zoals hij sprak over wat er gebeurd was en wat dat met hem deed. Over dat Guusje een echte rock&roll-chick was en ook een heel spiritueel mens. Over dat hij en Guusje altijd de positieve kant zochten, het licht en wat zijn muziek daarbij betekende. Over Maddy, zijn eerste vriendin die hij verloor aan kanker. Over zijn zoontje Dean Maddy. Het ontroerde me en ik vond het aangrijpend.
Ik vond het jammer dat Oerlemans zoveel kansen liet liggen om tot een echt gesprek met Dinand te komen over al deze thema's. Hij leek meer geconcentreerd op zijn eigen volgende vraag dan op wat hem door Dinand verteld werd. Op al deze onderwerpen die hierboven genoemd worden bleef het gesprek steken bij het begin en werd nergens echt op ingegaan. Ik moest denken aan de beschrijving die ik pas las bij Hanneke Groenteman over Jeroen Pauw die
Prinses Maxima interviewt.
Of het nou het format van Pulse in de weg zat of dat Oerlemans nou gewoon geen interviewer is van het formaat dat je nodig hebt om een gesprek te voeren over zulke delicate materie? Ik denk eerlijk gezegd het laatste.
"Ben jij een God?", vroegen ze aan Boeddha.
"Nee", was zijn antwoord.
"Ben je dan een engel?"
"Nee".
"Een heilige?"
"Nee."
"Wat ben je dan?"
Boeddha antwoordde: "Ik ben wakker."
Klik op de foto voor vergroting
Photo Friday
Vroeger toen ik nog rookte had ik het met mijn sigaretten. Ik ging nergens heen zonder mijn sigaretten en aansteker. Altijd als ik de deur uitging dacht ik na over of ik wel voldoende sigaretten had en het sigarettenmanagement nam een groot deel van mijn aandacht in beslag. Een obsessie, echt. Al die gefixeerde aandacht is vrij gekomen sinds ik gestopt ben met roken jaren geleden.
Maar als ik - zoals nu - de griep heb en mijn slijmvliezen allemaal meedoen dan voel ik weer iets van een soortgelijke obsessie opkomen maar nu voor zakdoeken. Om de haverklap overvalt me namelijk volkomen onaangekondigd een niesaanval en dat kan van alles met zich meebrengen. Het is beslist in zo'n staat niet verantwoord ook maar een minuut zonder zakdoek door het leven te gaan. Dus zelfs naar het toilet gaan de zakdoeken mee. Ik heb gisteren een nieuwe voorraad gekocht (met en zonder balsam) dus ik kan er weer even tegen.
Overigens heb ik een keer in een vergadering mijn bril geprobeerd te poetsen met zo'n balsamzakdoek. Ik was zelf aan het woord dus deed dat poetsen er bij en het werd maar niet beter. Hoe harder ik poetste, hoe viezer mijn bril werd. Tot ik er achter kwam dat ik zo'n zacht-voor-je-neus-zakdoekje had gepakt voor mijn bril.
Als ik het licht in de slaapkamer uit doe en de gordijnen open dat is dit het uitzicht bij nacht de laatste dagen. Is het niet sprookjesachtig?
Nee we zijn niet toegetreden tot de E.O. maar het nieuwe thema voor
Theme Thursday is 'Road'. Het is de oplettende regelmatig terugkerende bezoeker m/v van onze weblog misschien opgevallen dat we onze banners hebben vernieuwd.
Er roteren nu continu zes banners en het zonnige fragment hierboven (klik voor vergroting) komt uit een foto die ik voor een van de banners heb gebruikt en ook heb ingezonden voor Theme Thursday. Misschien kom je er achter welke banner het is.
Mieke stuurde
deze in.
Vanmorgen hoorde ik dat Rinus Michels is overleden. Een ikoon uit de voetbalwereld kun je gerust zeggen. En dat was niet alleen omdat het Nederlands elftal in 1988 onder leiding van Michels het EK voetbal won. Door het dolle heen waren we allemaal wel toen. Ik hou helemaal niet van voetbal normaal gesproken, maar dat was bloedverzengend spannend dat Nederland die finale won en het feest daarna overal op straat.
De Generaal was Michels' bijnaam en hij staat te boek als de uitvinder van het totaalvoetbal. De 'nestor' van het trainersgilde en de vader van het Nederlandse voetbal wordt hij genoemd en hij genoot zowel nationaal als in internationale voetbalkringen hoog aanzien. Niet alleen zijn voorkomen maar ook zijn wat hese stem zullen velen zich zo voor de geest kunnen halen. Jeetje, weer een tijdperk voorbij. Ik weet wel dat ik voetbal daarna nooit meer zo spannend heb gevonden als toen in 1988.
Ik ben mijn poeziealbum kwijt. Althans, ik kan het nergens meer vinden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het echt weg is dus ik zal het wel heel goed hebben opgeborgen. Ik zocht het omdat ik een stukje las ergens over een oud-klasgenootje die er met haar versje in staat. Zij schreef het onderstaande versje in mijn album:
Als je later nog eens terugdenkt
aan de school met 't groene dak
aan de juffrouws en de meesters
aan het een of andere vak,
denk dan ook eens aan de meisjes
aan de meisjes van de klas
met wie je zo'n mening uurtje
zo heel gelukkig was. Ik vond het indertijd zo prachtig dat ik het uit mijn hoofd leerde (en nu zit het er nog in) omdat het echt ging over onze school. Het was voor mijn gevoel toen met afstand het mooiste versje dat er in stond. Nu zou ik - als ik mijn poeziealbum weer zou vinden - vooral genieten van de versjes van mijn ouders, mijn zusjes en andere mensen die mij in de loop der jaren dierbaar zijn gebleven.
Ik weet eigenlijk niet eens of het nog bestaat, het instituut poeziealbum. Hebben jullie er eigenlijk eentje? Is het vriendenboek waar ik wel eens over hoor nou hetzelfde of is dat echt wat anders? Mocht je overigens nog eens op zoek zijn naar een mooi poezieversje dan kun je
hier of
hier wel iets van je gading vinden denk ik (ook plaatjes overigens).
Vanmiddag moest ik er even uit voor boodschappen dus stevig ingepakt ging ik met mijn weer-en-wind-laarzen aan mijn voeten naar de supermarkt. Die weer en windlaarzen hebben een zool die zelfs op de meest glibberige ondergrond nog iets van houvast biedt dus dat voelde comfortabel aan. Het sneeuwde ondertussen gestadig door en op de straten waren prachtige sporen te zien van de auto's. Hier geen sneeuwballen die om je oren vliegen of ingepeperd worden door opgeschoten jeugd. Gelukkig!!! Hebben wij zo'n braaf dorp of zou je dat eerder gezapig moeten noemen. In ieder geval kwam ik met een stuk of wat foto's terug waarvan hier een kleine selectie.
Kaat schreef vandaag over haar eerste vriendje. Dat deed me weer even terugdenken aan mijn eerste ervaringen op het pad der liefde (dat niet over rozen ging). Mijn eerste vriendje had ik toen ik 6 was, J. mijn buurjongen. J. en zijn twee broertjes woonden rechts naast ons en waren in leeftijd precies even oud als mijn zusjes en ik. Zij drie jongetjes, wij drie meisjes.
Op een dag in de zomer waren wij kinderen aan het spelen op en rond de schommel bij ons achter terwijl onze vaders het gras maaiden en andere klusjes deden in de tuin. J. en ik bespraken de toekomst en we besloten te trouwen. Wat ligt meer voor de hand dan dat? Je woont toch al naast elkaar, je speelt graag samen en bovendien kon dan mijn zusje W. met zijn broertje G. trouwen en mijn jongste zusje A. met de kleine N. Zo konden we dan allemaal ook gewoon blijven wonen waar we nu woonden, hadden we onze ouders ook bij de hand en werd het allemaal erg gezellig. We waren aan het overleggen hoe we de grote dag zouden inrichten en ik droomde al over grote wolken witte tule waarin ik mij zou hullen, toen J. zei even naar huis te willen omdat hij naar de WC moest. Daar had J. vol geestdrift over het op handen zijnde huwelijk aan zijn moeder verteld toen die voor een grote domper op de feestvreugde zorgde. Ik hoorde dat toen J. huilend terugkwam naar de tuin en mij met ogen rood van tranen meedeelde dat het huwelijk niet door kon gaan. Hij was namelijk katholiek en ik was een ketter (hervormd dus niet-katholiek) en van een dergelijke verbintenis kon geen sprake zijn. Onze vaders zagen het drama van achter uit de tuin, keken elkaar aan met een blik van verstandhouding en besloten in die split second stilzwijgend zich er niet mee te bemoeien. Ik zag echter mijn toekomst en vooral mijn bruidsjurk in het water vallen en liep ook huilend naar mijn moeder. Mijn moeder troostte mij en stoof toen mijn tranen enigszins gedroogd waren op hoge poten naar de buurvrouw.
Wat daar tussen die vrouwen is besproken dat weet ik niet. Wel weet ik dat het tussen mijn moeder en de buurvrouw nooit meer echt goed is gekomen. Ze bleven ijzig beleefd tegen elkaar maar dat was alleen omdat mijn vader en de buurman best een amicale verhouding hadden en wij - ondanks het afgeblazen huwelijk - nog steeds graag met de buurjongens speelden. Over een trouwpartij werd na die fatale dag door niemand meer gesproken, we hielden het op dat punt allemaal voor gezien.
Lensday
Hans en ik zijn nu gezellig samen geveld door de griep en cocoonen dus even een paar dagen in het huis, wij en onze bacillen. Hans begon er mee en die heeft zoveel gehoest en geproest dat hij mij aangestoken heeft. Dus bontpantoffels aan, warme sjaals om, de neusdruppels, codeinetabletjes en zakdoeken in de aanslag en hopen dat het snel over is. We hebben gisteren trouwens ontdekt dat een glaasje port ook tijdelijk enige verlichting geeft maar goed uitzieken is waarschijnlijk beter.
Oh trouwens, de foto ging naar Lensday en Hans stuurde
deze in.
Soms wordt een spreekwoord of een gezegde er ineens leuker op als je er net even een andere touch aan geeft dan de obligate tegeltjeswijsheid. Pas had een vriend van mij een hele mooie:
Als je voor een aardappel geboren bent, word je nooit een strelitzia. Op de foto een strelitzia die hij zelf grootbracht.
Photo Tuesday
Op de bovenverdieping van het Groninger Museum kun je door de vloer kijken en zie je het water er onder. Ik moet je zeggen, ik ben niet zo'n held op hoogten, ik krijg al buikpijn al ik op zo'n stukje doorzichtige vloer sta, ook al weet ik dat ik van alle kanten beschermd ben.
|
|
