Vandaag is het haar verjaardag en gaan we - zoals ieder jaar op deze dag - naar haar graf. Het blijft een raar moment om daar te staan met dat handjevol mensen en haar naam daar te zien staan op dat graf. Toch went ook dàt na al die jaren enigszins, schrijnt niet meer zoals in het begin. De totale verbijstering heeft plaats gemaakt voor een wat meer algemene verwondering omdat het daar dan weer zo expliciet staat. We zetten er bloemen neer en steken kaarsen aan. Vroeger lieten we er ook ballonnen op, met briefjes er aan, die vaak in de bomen rond het kerkhof bleven steken. Maar dat vinden haar zoons nu niks meer. Daar zijn ze te groot voor geworden. Daarna gaan we doen wat ze zelf graag deed, naar het strand om een stukje te lopen. Meestal is het mooi weer op Wilma's verjaardag en het kan niet beter want ze hield van zon. Als er maar één zonnestraaltje was zat ze er midden in om ervan te genieten, broekspijpen opgerold en haar gezicht gekeerd naar de zon met haar ogen dicht. Genieten met een hoofdletter G. Tot slot gaan we samen eten in zo'n tentje aan het strand in Heiloo. Ze vond het belangrijk om je familie om je heen te hebben op belangrijke momenten. De 5e april van ieder jaar is een belangrijk moment voor ons allemaal en daarom zijn we samen op die dag en om haar heen.
Zeven jaar geleden is het vandaag dat we door die lange gangen liepen in het ziekenhuis in Alkmaar, niet wetend of we ons moesten haasten of niet.
Ze lag op de EHBO-afdeling hadden ze bij de receptie gezegd. Zou ze nog leven dan? Anders lig je toch niet op de EHBO?
Wat hadden ze nou precies gezegd aan de telefoon?
Toen de deuren van de EHBO afdelingen open zwaaiden zagen we mijn zwager met hun zoontje door de gang lopen. Langzaam, het hoofd gebogen, de man met zijn arm om de schouders van zijn zoon.
Dat beeld, dat moment vergeet ik nooit meer.
Want toen heb ik het voor het eerst hardop gezegd... ze is dood.
Maar ik ben niet de enige die dat niet meer vergeet en daarom stond hij vandaag voor mijn deur met een grote bos witte rozen.
Voor haar, voor mij en omdat het vandaag 19 april is.
En omdat we dat zeven jaar later nog steeds kunnen delen.
Eckhart Wintzen was een wonderlijk maar zeer inspirerend fenomeen in managementland. Vorige week overleed hij onverwacht aan een hartstilstand tijdens zijn vakantie in Frankrijk. Wintzen richtte in 1976 het bedrijf voor softwareontwikkeling BSO op, dat hij twintig jaar later voor een goede prijs verkocht aan Philips.
Hij is de bedenker van de 'celfilosofie' die inhoudt dat zodra een bedrijf meer dan 50 medewerkers krijgt er afgesplitst wordt in een tweede cel omdat hij ervan overtuigd was dat een bedrijf groter van 50 medewerkers niet meer goed kon functioneren. Van het geld dat Wintzen kreeg voor BSO gaf hij veel weg.
Ik heb meteen zijn boek besteld, iets dat ik al lang van plan was maar dat een beetje op de achtergrond was geraakt. Hieronder de link waar je dat ook kunt doen. Voor meer info en een voorproefje uit het boek kun je kijken op Wintzen's persoonlijke site.
Ik zag net Karina Wolkers op de uitvaartplechtigheid voor haar man Jan. Ze vertelde ondermeer hoe Jan voortleeft in zijn kinderen. Maar ook in haar. Ze klinkt bijna net als hij, met die zelfde zangerige klank in haar stem. Wat geweldig!
Als je zijn boeken al gelezen hebt of genoten hebt van zijn kunstwerken dan kun je altijd nog naar bovenstaand filmpje kijken en dan moet je vanzelf glimlachen. Ik wel tenminste.
"Ben ik tegen het protocol?" Dat is wat Jos Brink vroeg toen hij Juliana toesprak bij haar 70e verjaardag. Om daarna meteen te pleiten: "Laten we toch gewoon doen met z'n allen!". Hierboven het filmpje waarin dàt en de historische kus die Brink aan Juliana toen gaf te zien is.
Dit fragment typeert Jos Brink die vandaag op 65-jarige leeftijd overleed: buitengewoon charmant en altijd een heer maar wel eentje die graag buiten het protocol was en vond dat je maar gewoon gewoon moest doen.
We waren op Oerol toen zowel Hans als ik een mailtje in onze mailbox vonden van het NOS journaal of ze bovenstaande foto van Piet Reckman mochten gebruiken voor de journaals. Ik schrok, dat betekent meestal niet veel goeds. Toen ik de redactie belde bleek mijn vrees gegrond: mijn oude vriend Piet was overleden.
Er is zoveel over Piet te vertellen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. Bijvoorbeeld dat hij altijd op de Koninginnedagmarkt stond in Driebergen met plantjes uit zijn tuin, snuisterijen van zolder of zijn nieuwste boek. Piet was een hartstochtelijk tuinier en een bevlogen activist. Veel mensen zullen zijn naam kennen van het kabinet Den Uyl dat (mede) dank zij hem niet doorging maar er zijn ook heel wat mensen die Piet kennen van zijn werk op De Horst, in Zuid-Amerika, in de Pleingroep, op Dennendal, in de Mondiaal Sociale Beweging of van zijn vele boeken. Gelukkig heeft hij ons veel nagelaten van zijn denkbeelden en zijn verhalen die nog altijd heel actueel zijn.
Ik weet zeker, als er een hemel is dan zit Piet daar en is hij al weer druk bezig om eventuele misstanden aan de kaak te stellen als die er zijn. Of hij is lekker bezig in de prachtige tuin die ze daar ongetwijfeld dan hebben. Dag lieve Piet, ik zal je nooit vergeten!
Op de 24e april, nu precies tien jaar geleden, stierf mijn vader door euthanasie. De periode van zijn ziekte was een hele dierbare tijd waarin we heel dicht bij elkaar kwamen. Toen het moment gekomen was dat hij niet meer wilde was alles gezegd en gedaan.
Hij had er vrede mee en keek er naar uit dat hij weer samen zou zijn met mijn moeder. Hij had genoten van de aandacht en liefde die hij tijdens zijn ziekte van iedereen had gekregen en voelde zich geliefd en voldaan, al had hij graag nog zijn kleinzoons zien opgroeien en de eeuwwisseling willen meemaken.
Die laatste dagen leek het net alsof zijn lijf hem niet meer deerde en hij de pijn niet meer voelde. Hij lag maar te glimlachen in bed en er was een last van hem afgevallen. De laatste nacht van zijn leven was er een extra bed voor mij in zijn kamer gezet. De tijd leek stil te staan die nacht en we sliepen geen van beiden. Heel vredig, af en toe een woord wisselend en soms ook even wegdommelend brachten we die uren samen door. Toen de dag aanbrak dat hij om acht uur 's avonds zou sterven was hij klaar om dat aan te gaan in alle rust en waardigheid. Wat ben ik trots op mijn vader!
Hij had het voorkomen van een eminence grise en ging iedere ochtend met zijn aktetas op hetzelfde tijdstip naar zijn werk. Hij had belangrijk werk, zo wisten de buren want hij was ook altijd pas laat thuis. Wat de buren niet wisten maar wij wel dat hij op zijn werk vooral bezig was met het spelen van computerspelletjes, het lezen van de krant, het maken van praatjes met collega's en het roken van ontelbaar veel sigaretten. Zijn kast puilde ondertussen uit van de dossiers, patiënten zag hij bijna nooit meer want zijn achterstanden waren skyhigh maar dat deerde hem allemaal niet. Hij was op zijn manier ontzettend druk alleen zelden met werk. Hij ging als laatste naar huis en zijn vrouw zal hem vast regelmatig gezegd hebben: "joh, werk toch niet zo hard".
De elfde letter van het alfabet dat is een heel gewichtige
Omdat ie op ons leven wel een hele grote stempel zet
Ik kom tot de conclusie, ook al is het een voorzichtige
De letter "K" is eigenlijk de letter van de wet
Kijk
De letter "K" die staat voor kerk
De letter "K" die staat voor kroeg
De letter "K" die staat voor kut en kapitaal
En al die zaken houden onderling verband
Dat zegt genoeg
Ze zijn als 't ware een familie allemaal
Toen de krant kopte "auteur Paulus de Boskabouter" overleden en de naam die erbij genoemd was Jan van Oort bleek te zijn was ik even in de war. Het was toch Jean Dulieu, ik hoor het nog zo zeggen aan het eind van de hoorspelaflevering waar, wij aan de radio gekluisterd, naar geluisterd hadden. Het klopt dus allebei want Van Oort had zijn als pseudoniem de Franse vertaling van zijn naam genomen.
Het was altijd aan het begin van de avond en de radio stond in de hoek van de kamer. Wij zaten dan op de grond er voor ingespannen te luisteren naar de verhalen over Paulus, Oehoeboeroe en Eucalypta. Goede herinneringen aan een tijd toen alles nog mogelijk was.
Vandaag zou mijn moeder 82 jaar zijn geworden, ware het niet dat ze 24 jaar geleden overleed. Op zo'n dag als vandaag als ik dan het getal 82 hebt uitgerekend in verband met haar leeftijd dan fantaseer ik wel eens over wat voor vrouw ze nu zou zijn geweest. Ik denk dat ze een mooie oude vrouw zou zijn geworden, nog steeds met een originele kijk op het leven en een nadrukkelijke eigen mening over allerlei actuele zaken. Ze zou vast hebben geleerd om met een computer om te gaan en ze zou nog actief in het leven staan. Maar vooral zou ze genoten hebben van haar kleinkinderen die ze jammer genoeg nooit heeft gekend en die nu ondertussen grote kerels zijn geworden waar je tegenop kijkt.
De rozen op de foto zijn theerozen en dat waren haar lievelingsbloemen.
Vanmorgen hoorde ik dat mijn vriend Duc gisteren plotseling is overleden. Voor hem heerlijk dat hij er niks van gemerkt heeft maar verbijsterend en bizar voor zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen en zijn vele vrienden. Ik kan het ook maar nauwelijks geloven.
Omdat hij zo ontzettend van Schotland hield plaats ik deze foto van 'misty Schotland' (gemaakt door Bart van Oijen) hier voor hem en een fragment uit het gedicht "De deur" van Bert Schierbeek (klik op de foto voor vergroting).
Kijk,
Ik weet het niet
ik was nog nooit dood
maar als je nou dood bent
wat zie je dan
wat zie jij nu wat ik niet zie
want als de ogen zich sluiten
en het zicht naar binnen keert
waar ben ik dan
en jij?
en wij?
"Eén van de belangrijkste kunstenaars van de tweede helft van de vorige eeuw en van grote betekenis voor de moderne kunst in Nederland", dat is wat er op zijn sterfdag gisteren over hem gezegd werd door de kenners. Maar heel lang werd hij verguisd en onderschat en zeiden veel mensen over zijn werk dat hun kleine zoontjes het beter konden. De geschiedenis heeft wel aangetoond dat het werk van Karel Appel internationale bekenheid kreeg en mondiale waardering oogste terwijl er van al die kleine zoontjes in de sfeer van de beeldende kunst weinig meer werd vernomen.
Ik heb ooit een aantal jaren gewerkt bij een stichting die zich bezig hield met het bemiddelen tussen kunstenaars en opdrachtgevers en heb in die tijd het werk van onder andere Appel leren waarderen. Prachtige kleuren en de inspiratie door kindertekeningen kenmerken zijn werk. Maar weinig mensen weten dat hij ook beelden maakte en veel met gevonden materiaal werkte de laatste tijd. Het was een bijzonder kunstenaar.
Mijn vader had een uur lang zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Eigenlijk kan ik het nog altijd niet geloven maar ik ben er nu wel meer aan gewend dan eerst.
Al is ze er niet meer, ik zie haar altijd in mijn gedachten, hoor haar stem en hoe ze kon schateren van het lachen. Heel vaak denk ik aan haar, vanwege iets dat ik zie of hoor, een geur die me aan haar herinnert of de grapjes die wij altijd maakten.
Vandaag is het vijf jaar geleden dat ze verongelukte en brand ik een kaarsje voor mijn zus...
Tegen zussen die zij aan zij staan, kan geen mens op. Pam Brown (uit: Voor altijd zusjes)
Zondag lieten wij ballonnen op bij haar graf met lieve briefjes er aan, ons ritueel voor mijn zusje. Daarna gingen we - helemaal in haar stijl - eten aan het strand van Egmond aan Zee. Het was heerlijk en gezellig, precies zoals ze dat altijd graag wilde.
Vandaag is haar verjaardag en dat blijft mijn hele leven lang een speciale dag waarop ik nòg meer dan andere dagen aan haar denk.
Vandaag kwam het nieuws dat Frédérique Huydts is overleden. Nog maar 38 jaar en deze weken te zien in 'Wie is de Mol'. In dat programma ziet ze er zó goed uit en maakt zo'n krachtige indruk dat het bijna niet voor te stellen valt dat ze vandaag is overleden. Op de site van Wie is de Mol staat te lezen: "Mede op verzoek van Frédérique zelf ? ze was ontzettend trots op het programma en haar deelname eraan ? én haar familie gaan de uitzendingen door. Als eerbetoon aan een vrolijke, moedige, jonge vrouw?"
Wat is het toch een ongelooflijke rotziekte!
Mijn vader zou vandaag 81 jaar zijn geworden als hij nog had geleefd. Maar dat zat er niet in voor hem, hij werd maar 72 jaar. Ik denk nog heel vaak aan mijn vader en kijk met hele goede gevoelens terug op de periode van zijn ziekte, hoe gek dat ook misschien klinkt. Mijn vader en ik hadden een hele sterke band en die laatste jaren van zijn leven - nadat hij gehoord had dat hij ongeneeslijk ziek was - waren gevuld met dierbare momenten.
Het is verschrikkelijk om iemand zoveel pijn te zien lijden maar in zo'n periode valt alle uiterlijke schijn weg en hou je je alleen nog maar bezig met waar het eigenlijk om gaat. Hoe vaak we elkaar verteld hebben dat we van elkaar hielden dat weet ik niet meer maar wat ik wèl weet is dat mijn vader zich in een warm bad van liefde en aandacht heeft gevoeld van zijn dochters, kleinkinderen en anderen die van hem hielden. Hij heeft er van genoten, zich er aan gelaafd en het zich heerlijk aan laten leunen. Een paar weken voordat hij stierf vertelde hij nog dat hij het allemaal erg zwaar vond, met name de pijn, maar dat hij deze periode in zijn leven nooit had willen missen.
Hij koos voor euthanasie. Ik ben nog altijd zo trots op mijn vader hoe hij dat gedaan heeft! Zo waardig, rustig en vol vertrouwen dat hij, waar hij ook zou gaan, mijn moeder weer zou ontmoeten.
Dus stel ik me zo voor dat ze nu ergens samen zijn (klik klik).
Ik hoorde vanmiddag het nieuws dat Joop Admiraal plotseling is overleden aan een hartstilstand. Hij is voor mij echt één van de groten van de Nederlandse toneelwereld: een weergaloos acteur. Mijn eerste herinneringen aan hem zijn van zijn tijd bij het Werktheater waar hij ondermeer 'U bent mijn moeder' speelde, een aangrijpende voorstelling over zijn demente moeder, waarin hij zowel zijn moeder als zichzelf speelde. Sinds 1987 was Joop Admiraal verbonden aan Toneelgroep Amsterdam. Vorig jaar zagen we hem nog in de voorstelling 'Echt iets om naar toe te leven' samen met Arjan Ederveen en Raymonde de Kuyper. Ook daar zette hij volkomen naturel een oudere vrouw op het toneel. De theaterwereld zal hem missen! Stephan van Hesteren maakte de foto.
Ik kende haar van de Hollandsche Manege in Amsterdam waar we een tijdje samen paard reden. Naar Schiermonnikoog gingen we om een weekend lekker buiten te rijden met de wind in je haren over het strand. Ik heb veel met haar gelachen. Ze had veel humor en zelfspot en het was een doorzetter. Als ze zich iets had voorgenomen dan ging ze door tot ze bereikt had wat ze wilde.
Toen ik uit Amsterdam weg was kwam ik haar nog wel eens ergens tegen en kletsten we altijd even bij. De laatste keer was een aantal jaren geleden op de Uitmarkt, toen zag ze er stralend uit en het ging duidelijk goed met haar. Pas geleden vernam ik dat ze overleden is aan kanker. Sindsdien moest ik er steed aan denken en vanmorgen hoorde ik van Miss Jeanette hoe dat gegaan is, anderhalf jaar geleden. Zo'n energieke bruisende vrouw in een paar maanden tijd geveld door kanker.
Daarom deze bloem (klik klik) voor Zillah Emanuels, omdat ik haar een geweldig mens vond.
Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen,
aan liefde die verdween en aan wat nog resteert
aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen
en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.
Aan bijna-niets, en aan voortdurend vier dezelfde muren
en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt,
aan twintig keer per dag door ramen naar de verte turen
en altijd jezelf met wie je 's avonds drinkt.
En wat ik overhou is niets om weg te geven:
wat ik nog ben, ben ik alleen voor mij.
We've got this gift of love, but love is like a precious plant. You can't just accept it and leave it in the cupboard or just think it's going to get on by itself. You've got to keep on watering it. You've got to really look after it and nurture it.
Morgen gaat zijn allernieuwste speelfilm "Leef!" in première op het Nederlands Filmfestival in Utrecht en vandaag overleed hij: Willem van de Sande Bakhuyzen. Het was al een tijd bekend dat hij ongeneeslijk ziek was maar dat heeft Willem van de Sande Bakhuyzen er niet van weerhouden met volle energie door te gaan met zijn werk. Voor wie hem even niet helemaal kan plaatsen: hij brak door in 1994 als regisseur van Pleidooi en regisseerde later de TV-serie Oud Geld, de toneelstukken Cloaca, Festen en Familie en de films Cloaca en Leef!. Nog maar 47 jaar was hij. Echt een groot verlies voor de Nederlandse theaterwereld.
Op het internet vond ik dit plaatje dat door Willem werd ondertekend. Ik denk dat het komt uit dat radioprogramma waar de gasten iets op een tegeltje moeten schrijven (Ik weet niet meer hoe het ook al weer heet). Het kan niet duidelijker, die boodschap van hem aan ons (klik voor vergroting).
Het was een icoon en je zag hem altijd overal meteen in een gezelschap met die grijswitte kop met haar. En hij is natuurlijk beroemd geworden met de introductie van de euro op 1 januari 2002. Daarvoor was hij vijftien jaar lang president van de Nederlandsche Bank.
Duisenberg heeft de Nederlandse monetaire politiek op de Europese kaart gezet en zijn naam zal altijd met de ECB verbonden blijven omdat hij de allereerste president werd in 1998. Hij hield eigenlijk pas eind 2003 (een jaar na de afgesproken vier jaar) op met werken toen Jean-Claude Trichet hem opvolgde als president van de Europese Centrale Bank.
Hij heeft maar heel kort van zijn vrije tijd genoten want hij werd vandaag door de politie dood aangetroffen in zijn villa in Frankrijk. Nog maar 70 jaar.
De schepper van Heer Bommel en Tom Poes (klik voor vergroting) is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Ik was sinds ik ooit de documentaire 'De danser, de dichter en de tekenaar' van Wim Kayzer zag, erg onder de indruk van de eruditie, wijsheid en intelligentie van Toonder. In dat programma vroeg Wim Kayzer Rudi van Dantzig, Willem Wilmink en Marten Toonder een voorlopig testament op te maken over de liefde, het lijden en de maatschappij. Een uniek document dat ik later ook op video kocht.
Met Marten Toonder verliezen wij onze beroemdste striptekenaar. Als Marten Toonder een gastrol zou spelen in een van zijn eigen Bommelavonturen, hoe zou hij dan heten? De taalschepper? De wonderinkter? De plottenbakker? Ik hou het maar op het laatste want volgens mij past die titel wel bij hem.
Gisteren in de auto hoorde ik op de radio dat er in november een boek uitkomt met de samenvatting van alle wijze dingen die Marten Toonder ooit schreef. Hij heeft het zelf nog kunnen bekijken en verbeteren dus zijn werk was helemaal af.
Mijn studiegenote had de stoet gezien en was er diep van onder de indruk. Ze vertelde dat ze per fiets aankwamen bij de Janskerk, twee fietsen met witte doodskisten als 'aanhangertje'. De rest van de stoet ook op de fiets met bloemen in de hand. De tranen stonden in haar ogen terwijl we in het middagzonnetje op het trapje zaten van het collegegebouw.
In de kisten lagen de man en de vrouw wiens rouwadvertentie gisteren in de krant stond. De ouders van het kleine meisje dat 2,5 jaar leefde en die weg waren gegaan van hun familie. In de advertentie stond: "Hou elkaar goed vast en laat ons los. Het gaat ons goed'.
Wij blijven diep geraakt en zonder woorden achter.
Acht jaar geleden was het een prachtige lentedag en bestond ons bedrijf vijf jaar. Mijn vader had voor dat lustrum, zo ziek als hij was, nog een prachtig kado geregeld. Ik kreeg dat die ochtend van hem terwijl we beiden wisten dat het zijn laatste dag zou zijn en het laatste materiele teken dat hij zou achterlaten. Heel helder staan alle dierbare momenten nog op mijn netvlies en ook die indrukwekkende laatste dagen waarin alles was gezegd en alles goed was.
Dit gedicht 'Vader' van Herman Poort is voor mijn fantastische vader, die overigens vandaag, als hij nog geleefd had, tachtig zou zijn.
Anton Heyboer is overleden, een fenomeen kunnen we hem gerust noemen in meer dan 1 opzicht. In het harnas gestorven, zo meldt het bericht, niet van ziekte maar van uitputting. Ik was zelf niet zo'n fan van zijn kunst maar hij produceerde er vooral heel erg veel van. Hij had werkte altijd veel eigenlijk tot het moment van zijn dood en zijn werken vonden nog altijd gretig aftrek. Anton Heyboer was echter vooral bekend om zijn polygame relatie met zijn bruiden. Hij laat maar liefst vijf weduwen achter: Maria, Marijke, Petra, Joke en Lotti. Ze woonden met zijn zessen samen met grote vanzelfsprekendheid en tot ieders tevredenheid. Deze nogal onorthodoxe kijk op het huwelijk heeft hem in bredere kring bekend gemaakt dan zijn toch wat moeilijk toegankelijke kunst. Overigens is er een overzichtstentoonstelling van Heyboers werk in Slot Zeist vanaf 26 april a.s. De catalogus, die becommentarieerd werd door Heyboer zelf, is opgedragen aan zijn vrouwen. Tot het laatst in het harnas inderdaad dus ook als de ridder voor zijn (jonk)vrouwen.
Het plaatje is een eerder werk van Heyboer op Japans papier in gemengde techniek (klik voor vergroting).
Vanmorgen hoorde ik dat Rinus Michels is overleden. Een ikoon uit de voetbalwereld kun je gerust zeggen. En dat was niet alleen omdat het Nederlands elftal in 1988 onder leiding van Michels het EK voetbal won. Door het dolle heen waren we allemaal wel toen. Ik hou helemaal niet van voetbal normaal gesproken, maar dat was bloedverzengend spannend dat Nederland die finale won en het feest daarna overal op straat.
De Generaal was Michels' bijnaam en hij staat te boek als de uitvinder van het totaalvoetbal. De 'nestor' van het trainersgilde en de vader van het Nederlandse voetbal wordt hij genoemd en hij genoot zowel nationaal als in internationale voetbalkringen hoog aanzien. Niet alleen zijn voorkomen maar ook zijn wat hese stem zullen velen zich zo voor de geest kunnen halen. Jeetje, weer een tijdperk voorbij. Ik weet wel dat ik voetbal daarna nooit meer zo spannend heb gevonden als toen in 1988.
Ze woonde in een klein huisje dat niet eens een officieel huisnummer had in de straat. Het lag verscholen in een soort extra tuin achter de percelen en je kon er alleen komen als je wist waar het was en waar het paadje tussen de huizen naar toe leidde. Het leek altijd net niet helemaal echt als je eenmaal haar terrein betrad. Een soort eiland van rust en harmonie in een hektische wereld. Rondom haar huisje een enorme weelderige tuin waar ze graag, zodra het even kon, in werkte en ook bij mooi weer mensen in ontving. Zalig was het daar, al die bloemen en prachtige planten die ze daar had. Haar huisje was een soort poppenhuisje, klein en volgepakt met plantjes, foto's, boeken, een piano en stoelen (omdat ze graag veel mensen ontving).
Het was een hele bijzondere vrouw, Inge. Wat ze van mij was is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Ze was de oma van de oudste (stief)dochter van mijn ex-man maar nam altijd, niet gehinderd door de afwezigheid van bloedverwantschap, de oma-rol op zich voor alle drie de kinderen van mijn ex. Ze was heel open minded en geïnteresseerd alles, in mensen en wat hen dreef. Ze luisterde graag naar verhalen van anderen en zelf vertellen dat kon ze heel erg goed. Net als jam maken trouwens, met vruchten uit eigen tuin natuurlijk. En op verjaardagen nam ze uit diezelfde tuin altijd vers geplukte bloemen mee.
Ze was al heel lang slecht ter been en had zo'n soort scootmobiel waarmee ze zich vrij aardig kon redden. Maar soms reed ik haar wel eens ergens naar toe met de auto of belde ze wel eens of ik haar naar een tentoonstelling of concert wilde brengen. Ook kookte ik een paar keer voor haar toen ze een tijd geleden behoorlijk ziek was en niet voor zichzelf kon zorgen. Dat was een ervaring op zich in dat keukentje waarvan het inventaris voor een groot deel nog stamde uit de tijd dat zij haar uitzet samenstelde. Want Inge was zuinig en hield niet van verspilling. Duidelijk bewijs daarvan was de verzameling kadopakpapier en lintjes en strikken die allemaal bewaard werden om hergebruikt te worden.
En gisteren is ze - zoals de rouwkaart zegt - tot op het laatst genietend van haar paradijselijke tuin in haar eigen huisje door de poort van de dood gegaan. Wat een bijzondere vrouw, wat een mildheid, wat een wijsheid en wat een humor. Dag lieve Inge, voor jou is deze bloem.
Vandaag is het 60 jaar geleden dat het vernietigingskamp Auschwitz werd bevrijd. Daarom herdenken we deze dagen de moord op 6 miljoen joden waaronder 102.000 joden en 215 Sinti- en Romazigeuners afkomstig uit Nederland. Allemaal werden ze naamloos omgebracht in Sobibor, Theresienstadt, Auschwitz, Bergen Belsen en al die andere vernietingingskampen; massamoord op een schaal die zijn weerga niet kent. Allemaal hadden ze een leven, een toekomst, een gezin, familie, hoop en verwachtingen, al die 102.215 mensen.
De afgelopen dagen zijn de namen hardop voorgelezen van alle vermoorde joden, Sinti en Roma die geen eigen graf hebben gekregen. Velen schreven er al over op hun weblog omdat het voorlezen van de namen ook online te volgen was. In een kwartier kun je 150 doden een naam geven zo bleek. Om alle namen en leeftijden een keer te noemen duurde 111 uur in het Verzetsmuseum waar het begon en daarna begon het alfabet opnieuw vanuit Westerbork, weer 111 uur. Ik heb er erg veel aan moeten denken de laatste tijd en velen met mij. Ik brand vandaag een kaarsje voor al die mensen die de afgelopen dagen met name zijn genoemd.
Gisteren nam de wereld op een indrukwekkende manier afscheid van een markante man. Veel militair gedoe ook. Bij mij blijft het beeld hangen van een ingetogen etalage van de Bijekorf in Amsterdam, met veel anjers klik op foto voor vergroting
Theo van Gogh zou vanaf januari 2005 terug komen op de buis met een interviewprogramma waarvan de eerste uitzending met VVD-Kamerlid Ayaan Hirsi Ali zou zijn. Van 1989 tot 1997 maakt hij het praatprogramma 'Een prettig gesprek' waarin heel bekend en belangrijk Nederland bij hem aan tafel aanschoof. Theo had een duidelijke visie op zijn interviewstijl: Een goed interview is in wezen een gevecht. Niet een gevecht met bloed aan het mes, maar de geinterviewde moet iets prijsgeven. Met stroop en honing bereik je het meeste. Het gif van de onschuld is veel effectiever dan beuken. Pas als de sfeer ontspannen is kun je bepaalde ontregelende vragen stellen. Het ontlokken van bekentenissen vind ik belangrijker dan de waarheid, zei hij ooit. De gasten in 'Een prettig gesprek' kregen aan het eind van het interview altijd een cactus. Deze cactus plaats ik daarom voor Theo van Gogh (klik op het plaatje voor vergroting) met aan het eind een Perfect Day.
Gisteren kreeg ik allemaal foto's van vroeger, van toen ze jong was, toen alles nog open lag, vol verwachting en vol mogelijkheden. Ze zou een mooie oude vrouw zijn geweest en wijs ook en milder dan vroeger. Vandaag zou ze 80 zijn geworden maar in mijn herinnering is mijn moeder nog altijd de 57 jaar die ze was toen ze stierf. Klik op het plaatje om de hele collage te zien.
Het was de dag van Theo van Gogh wiens geweldadige (en rituele?) dood vanmorgen het hele land schokte.
Het was indrukwekkend, de kabaalwake op de Dam. Het lawaai, oorverdovend, kwam binnen tot op het bot net als de stilte daarna. Aangrijpend waren de V-tekens die als een wave door de menigte gingen.
Veel beelden kwamen langs op alle zenders: van Theo van Gogh zelf, beelden met Boudewijn Buch, met Sylvia Millecam, met Pim Fortuyn en vele anderen. Van Gogh in een interview met zichzelf, kritische vragen stellend en zich het vuur aan de schenen leggend en Van Gogh die zich inbeeldt dat hij de koningin is die het volk toespreekt, de koningin van een mislukt land...
Onze grondrechten, het uiten van je mening, het vrij uitwisselen van gedachten tussen andersdenkenden, tussen mensen van verschillende godsdiensten en ook het recht om helemaal geen godsdienst te hebben, het was goed om het allemaal langs te zien komen. Wat een enorm verlies dat dit enfant terrible er niet meer is om zijn vrije mening te uiten.
This is the 'Bare Bones' template for
PivotX.
It's not much to look at, but it's a good start to
write your own templates. It contains most of the usual tags you'd like to
have in a template, with a minimum of CSS/HTML.
You can change this text by editing the file '_sub_about.tpl'
in your pivotx/templates/bare_bones/ folder. You can do this by directly editing the file,
or you can go to 'Manage Media' » 'Templates' in the PivotX interface.
To change the links in this list, edit the file '_sub_link_list.html' in
your PivotX's templates folder. You can do this by directly editing the file, or
you can go to 'Manage Media' » 'Templates' in the PivotX interface.
Vandaag is het haar verjaardag en gaan we - zoals ieder jaar op deze dag - naar haar graf. Het blijft een raar moment om daar te staan met dat handjevol mensen en haar naam daar te zien staan op dat graf. Toch went ook dàt na al die jaren enigszins, schrijnt niet meer zoals in het begin. De totale verbijstering heeft plaats gemaakt voor een wat meer algemene verwondering omdat het daar dan weer zo expliciet staat. We zetten er bloemen neer en steken kaarsen aan. Vroeger lieten we er ook ballonnen op, met briefjes er aan, die vaak in de bomen rond het kerkhof bleven steken. Maar dat vinden haar zoons nu niks meer. Daar zijn ze te groot voor geworden.
