Pffft, wat een opluchting dat Rita Verdonk geen lijsttrekker is geworden. Niet dat ik zo kapot ben van Mark Rutte maar terwijl ik keek naar de rechtstreekse uitzending van de uitslag merkte ik dat ik het toch een angstig idee vond dat het Rita zou kunnen worden. Toch is het wel een teken aan de wand dat ze zo populair is onder de (VVD)kiezers, mark my words.
Afgelopen zondag waren we op het 10e International Gipsy Festival in Tilburg. Het was gelukkig droog en zelfs het zonnetje brak af en toe door. Maar los daarvan was het ook een geweldig festival. Wat een spirit, enthousiasme en energie zit er in die muziek! We hoorden zowel de traditionele Roemeense zigeunermuziek als de moderne urban zigeunerrock uit Servië. Het was allemaal even fantastisch en ik betrapte me er op dat ik er helemaal blij van werd. Lees er
hier en
hier meer over en als je meer foto's wilt zien dan kun je ook nog
hier kijken.
Pas zag ik er een aankondiging van bij Jensen waar Lucille Werner en Jaap Jongbloed kwamen vertellen over deze Mis(s) 2006 verkiezing. Lucille heeft nog niet zo lang geleden een boek geschreven over haar ervaringen in leven met een handicap.
Vanavond wordt het programma met bovengenoemde presentatoren uitgezonden. De wedstrijd gaat tussen twaalf vrouwen met een handicap die gekozen zijn uit een voorronde. Sommigen hebben een ongeluk of een hersenbloeding gehad maar andere hebben aangeboren handicaps. In de preview waren er wat fragmenten te zien van de voorrondes en daar waren ambitieuze, wel bespraakte en mooie jonge vrouwen te zien die een duidelijk doel voor ogen hadden. En ze doen de verkiezing met alles er op en er aan: ook een bakpakkenronde.
Ik ben benieuwd en ga er wel even naar kijken (Nederland 2 om 20.30 uur). Het is de eerste gehandicapten schoonheidswedstrijd ter wereld. Voor de winnares is er in ieder geval een jaarcontract bij een modellenbureau en een kroontje uit handen van Balkenende. Of je met het laatste nou zo blij moet zijn vraag ik me wel af maar het eerste is een droom van veel jonge vrouwen.
Aflassen
De doelmond is een vijver, de lijnen zijn sloten. Het regent dikke druppels en ik ren van de halte van de sneltram naar de kantine. Alleen ome Co is er. Staand achter de bar drinkt hij een kop koffie en leest een grote, gekleurde krant. 'Afgelast, jongen,' zegt hij terwijl hij zijn krant dichtvouwt. Radio en televisie zegt hij en wijst naar de regen.
'Koffie?' Hij gebaart dat ik moet gaan zitten. 'Gratis.'
Hij schenkt voor me in en ik accepteer. De koffie is slap en warm.
'Gaat lekker, hè.' Hij begint een lang verhaal. Ik versta de woorden: goals, kampioen, Rap en Eusebio. Hij eindigt met een vraag over Eusebio.
'Eusebio? Goed, heel goed,' zeg ik. Het is een naam van vroeger, van radioverslagen en van doelpuntrijke wedstrijden, waar oude mannen in de schaduw van een boom over praten. Nog steeds. Omdat vroeger alles beter was. Eusebio is de Afrikaan die sterker was dan alle Europeanen bij elkaar, beter dan Pélé want die is wel zwart maar kwam niet uit Afrika. Hij is voor oude mannen wat Weah en Eto'o voor ons zijn.
Ik hoef hem niet te verstaan om te weten wat hij zegt; oude mannen zijn overal hetzelfde: 'Eusebio sprong een meter in de lucht als hij schoot. Wat een kracht. Paf! En snel! Snel! Ik weet nog dat Ajax tegen Benfica speelde. Man, man wat een wedstrijd. Eerst hadden ze daar gewonnen met drie-één en toen verloren ze thuis met drie-één. Er was toen een beslissingwedstrijd, dat had je toen nog. En die heeft Ajax toen gewonnen. Die wedstrijd heeft me een jaar van mijn leven gekost. Mijn god, wat een wedstrijd. Het spel ging op en neer.'
Ik drink mijn koffie en denk na over wat ik straks ga doen. Ik wil wachten om te zien of Leolo nog komt. Zou hij nog komen? Hij zal wel weten dat er geen voetbal is. Hij weet dat soort dingen. Nu is mijn strippenkaart nog geldig. Ik kan in de sneltram stappen en naar zijn huis gaan, dan tref ik hem daar. Ik vertel hem dat hij niet hoeft te komen. We kunnen praten over Rap, in alle rust. Ik zeg hem wat me dwarszit, hij luistert en hij lost mijn problemen op. En daarna ga ik naar Aleida om het cadeau te geven.
Naar het begin - Doe mee - Lees verder >>
Voor deze DiDi koos ik het thema 'Zelf' naar aanleiding van het gedicht 'De infinitief' van Leonard Nolens. Alle varianten van 'Zelf' zijn goed bij dit thema: mijzelf, jezelf etcetera of wat je verder naar aanleiding ervan invalt. Laat je creativiteit en je fantasie gaan.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
De infinitief
Jezelf zijn.
Jezelf zijn om het even wie.
Maar jezelf zijn.
Je rechterhand verkwanselen
Aan vreemden, je geboorterecht vertalen
In een ander, tot huilens toe trainen
In scheelzien naar doelen, je kop
Verliezen in muizenissen van vrienden,
Maar jezelf zijn.
Jezelf zijn om het even wie.
Maar jezelf zijn.
Je eigenliefde kopen
Van straatventers, met je zelfhaat
Honden dresseren, met je hartaandoening
Honderden klokken gelijkzetten daar
In een land overzee, in het holst
Van de nacht elektronisch bankieren
Als snotaap van zeven, verdwaald
In zijn verdwenen ouderhuis.
Maar jezelf zijn.
Hoe prachtig, hoe vermoeiend,
Jezelf zijn om het even wie.
Op het plaatje hierboven zie je vlnr Karin, Fedde, Geja, Elmar en Wiebe. Zij zijn de hoofdrolspelers in de serie 'Over mijn lijk' waarin Patrick Lodiers jonge mensen die ongeneeslijk ziek zijn een jaar lang volgt. Centraal staat de vraag hoe je leven er uit ziet als je weet dat je dood gaat en daarover wordt eerlijk en zonder gene gepraat. De dieptepunten en de hoogtepunten uit de vijf verhalen komen voorbij op een hele toegankelijke manier. Degenen die het nog nooit gezien hebben vragen zich misschien af waarom je eigenlijk naar een serie over zo'n depri onderwerp zou willen kijken. Het boeiende is dat deze jonge mensen alle vijf zo on-depri zijn en zo bezig zijn om alles uit het leven te halen, dat het eigenlijk verplichte kost zou moeten zijn voor iedereen die wel eens zeurt over futiele dingen. En wees eerlijk, dat doen we allemaal wel eens.
Vanavond de één na laatste aflevering. Op het moment dat aflevering 1 werd uitgezonden was nog 1 van de 5 hoofdpersonen in leven. Als je oude afleveringen wilt bekijken kan dat op de
site.
Nou hebben we toch net een lang weekend gehad en de week begint nog maar net maar ik ben al helemaal moe. Mijn To-Do-Lijst is enorm lang en de beschikbare uren zijn volgens mij ruimschoots te weinig. Ik denk dat ik aan voorjaarsmoeheid lijd. Als ik nou tenminste nog een aanval van schoonmaakwoede krijg deze week voor de voorjaarschoonmaak dan komt er van dit seizoen tenminste nog iets goeds.
Wel eens gehoord van een fietsbandbas? Ik had er nog nooit van gehoord maar op het plaatje zie je er eentje (klik voor groter). We zagen de band Parne Gadje zo'n fietsbandbas gebruiken in Wageningen op 5 mei. De fietsbandbas heeft - zoals de naam al suggereert - stukjes fietsband als snaar en mist een hals. Het instrument is een ontwerp van Michiel Hollanders die ook de 'velofoon' bouwde. Dit is een luitachtig instrument dat met behulp van een fietsspaak een zeer typisch geluid produceert. Het derde project is een gitaar met een klankkast gevuld met water en volgens mij hadden ze die ook bij zich maar ik weet het niet helemaal zeker.
Op het plaatje hierboven zie je de werktekening van het project Tocht van theatergroep Tuig (klik voor vergroting). We maakten deze voorstelling mee op het Festival aan de Werf in Utrecht. Twee jaar geleden al zagen we op Oerol hun voorstelling Tegenwind en vorig jaar deed Tuig mee met het eindspectakel van Oerol dus hun stijl is ons wel een beetje vertrouwd. Toch zat de Tocht vol met verrassingen.
Lees meer ...
Alles wat niet vanaf de straat bedacht is, dient gewantrouwd te worden.
Nietzche
Gezien op de tentoonstelling De Parade gaat vreemd in het Theater Instituut Nederland.
Klik foto voor groter.
Tot en met morgen duurt het
Festival aan de Werf in Utrecht. De skyline is er niet echt slechter van geworden vind ik. Klik maar eens voor een grotere foto.
Wij reden wel eens met losse handen of zoiets. Mijn wildste truc was dat ik (in mijn jonge jaren) wel eens mee ben gereden op het stuur van de fiets van een schoolvriendje. Maar wat we vandaag zagen van de
BMX-fietsers dat heb ik nog nooit geprobeerd. Coole tricks en hot spins hebben we inderdaad gezien (klik foto's voor vergroting) maar het synchroon rijden niet. Nou was er wel een fiets kapot maar ik had ook het idee dat er nogal wat niveauverschil was tussen de twee BMX-ers die we zagen. In ieder geval leuk om te zien èn ook om te fotograferen.
Vandaag las ik in de NRC?next een artikel over de geringe betekenis van Hemelvaart als christelijke feestdag en hoe zot het eigenlijk is dat het een algemene vrije dag is. Dat laatste afgezien van het feit dat het een soort verworven recht is dat er in het voorjaar zo'n lekker lang zomer (meestal) weekend zit. Ook schijnt het zo te zijn dat maar weinigen nog weten wat de religieuze betekenis is van Hemelvaart en wat er nou precies gevierd wordt.
Ik ben het er wel mee eens. Laten we dat gedoe met die christelijke feestdagen maar afschaffen. Wie zo'n dag vanuit het geloof wil vieren die kan toch gewoon vrij nemen? En dan voegen we gewoon die dagen aan ieders vakantiepakket toe. Dat zijn er dan zo'n vijf per jaar. Is dat niet veel beter?
Voor deze DiDi koos ik het thema 'Schrijven' naar aanleiding van het gedicht 'Ik schrijf je dus' van Stijn Vranken.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Ik schrijf je dus
Ik schrijf je want je had het veel te druk
met niet naar me te luisteren
om te horen wat ik zei.
(Eenzaamheid is een recht van zelfs
de grootste geliefden
al zijn dat idioten zoals nu eens ik
en dan weer jij.)
Ik schrijf je dus in de hoop
dat je beter lezen kan
dan luisteren.
Begin dit jaar publiceerde stichting Brein een folder met de titel 'Piraterij op de werkplek' waarin de indruk werd gewekt dat het kopiëren van software in beginsel verboden is. Als reactie hierop verspreiden de open source-organisaties Creative Commons, Open Office en Holland Open nu een
folder over het kopiëren en downloaden van muziek en films voor eigen gebruik. In die folder kun je precies lezen hoe het allemaal in elkaar zit.
Gezien bij SOVL advocaten
Je kunt je snel vergissen. Hoeveel euro ligt hier op de tafel? Is het drie euro of toch niet? Klik op de foto om ze alle drie te zien.
Zo ziet het er ongeveer uit maar dan iets kleiner en je kunt er behoorlijk last van hebben. Dat heeft Hans de afgelopen weken ervaren toen bleek dat hij last had van nierstenen. "Je weet niet waar je het zoeken moet en het lijkt wel alsof je dood gaat", dat zijn teksten die je vaak hoort van mensen die zoiets al eens gehad hebben. Nou dat heb ik gezien met eigen ogen. Ik had het enorm met Hans te doen deze afgelopen weken maar kon ook niet veel anders doen dan hem af en toe naar de dokter of het ziekenhuis rijden of een warm bad aanbieden. Maar gisteren kwam het steentje er eindelijk uit dus nou maar hopen dat dit de enige was!
Gisteren was ik bij de opening van de tentoonstelling 'De Parade gaat vreemd' in het Theatermuseum in Amsterdam. Het was er druk en vol en het had veel weg van een gezellige familiereünie. Paradevolk is ook eigenlijk wel een beetje een soort grote familie volgens mij. Ze behoren tot het volk van de mobiele theatermakers waartoe ook de Oerollers en de Boulevarders behoren. Iedereen die de mobiele theaterconcepten een warm hart toedraagt of er zelf aan mee doet was er en dus was het er vol maar zeer gezellig.
Lees meer...
Ik maak eigenlijk zelden fouten, want ik heb moeite me te vergissen.
Johan Cruijff
Gisterenavond was ik bij een voorstelling in de Schiecentrale in Rotterdam van het programma Canciones Salvajes, een liederencyclus van Patricio Wang geïnspireerd op de beroemde Chileense dichter Pablo Neruda. Dit stuk werd uitgevoerd door het ensemble Winanda del Sur samen met een koor. Op de foto zie je Winanda van Vliet naar wie Winanda del Sur genoemd is en die de solopartijen zong (klik voor groter). Niet alleen was het heerlijk om naar te luisteren maar ook is dit werk echt weer eens iets anders voor de vele koren in Nederland die een beetje uitgekeken zijn op het geijkte repertoire.
Lees meer...
Ik heb als ik achter mijn computer zit vaak de TV aanstaan als een soort achtergrondgeluid. Heel vaak op Nederland 1 of 3 omdat daar dan nieuws is en herhalingen van vorige dagen. Maar soms ook staat de TV op een andere zender zoals RTL 4. Ik kan het redelijk goed uitbannen het geluid en heb een soort ingebouw filter waardoor ik dan ineens getriggerd wordt als er iets interessants voorbij komt of iets irritants. En dat laatste is het geval bij één van de presentatrices van die belspelletjes. Zij heeft een soort raspje in haar stem waar ik helemaal allergisch voor ben. Dat snijdt me echt door mijn ziel en ik MOET dat geluid dan ook meteen uitzetten of omschakelen naar een ander net.
Weet je wie ik bedoel? Of heb je zelf ook wel eens zoiets?
Ik was helemaal kapot van haar eerste CD Sielesalt waarop ze fado zingt in het Fries, vertaalde teksten van Slauerhof. Dus toen ik hoorde dat ze een nieuw programma had en daarvan een CD zou uitkomen heb ik mijn best gedaan om voor Cultuurpodium.nl terecht te komen bij de CD-presentatie. Afgelopen zondag zat ik dus met een Cultuurpodiumcollega in een uitverkocht Muziekgebouw aan 't IJ, een schitterende zaal om zo'n feestje in te organiseren. Helaas was fotograferen - behalve tijdens de applausmomenten - ten strengste verboden. Erg jammer want Nynke zag er schitterend uit en de zaal met de kleurige lichten ook.
Lees meer ...
Er moet meer gewoordvandedag worden.
Mijn woord van vandaag is ontleend aan de actualiteit.
Krokodillenschaamte
Jan Blokker gebruikte het in de Volkskrant vandaag als titel voor zijn column over Ayaan.
Ik hoorde vandaag iemand zeggen: "Ze mag geen vluchteling zijn geweest toen ze in Nederland kwam, nu is ze het in ieder geval wel". Ze gaat na achten met haar bewakers winkelen in de supermarkt, alleen. Ze leeft onder voordurende bedreiging en met zes man bewaking om zich heen. Ze moet haar huis uit van de rechter en nu is ze ook nog haar Nederlanderschap kwijt.
"Ik voel verdriet en opluchting", zei ze zelf. Ik kan het me allebei heel goed voorstellen.
Ik had al veel over haar gehoord. Veel enthousiaste verhalen maar ook van mensen die vonden dat het te onomwonden was en dat er te veel sex in voorkwam. Ik vond het geweldig en heb van de voorstelling genoten. Sara Kroos is een vertegenwoordigster van een nieuwe generatie theatermaaksters die een vorm hebben gevonden die heel dicht bij henzelf ligt om toch tamelijk complexe thema's aan te snijden. Door de manier waarop ze dat doet blijft het hanteerbaar en licht genoeg maar toch stof tot nadenken. En ze begint nog maar net!
Lees meer...
Voor deze DiDi koos ik het thema 'Avond' naar aanleiding van 'Dit is de laatste avond dat wij spraken' van Neeltje Maria Min. Adelheid Roosen zong het ooit op muziek van Boudewijn Tarenskeen.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Dit is de laatste avond dat wij spraken
Dit is de laatste avond dat wij spraken
Want dit vertrek duldt geen geluid
Dan van de mond het zoete breken
Het wrijven tussen huid en huid
Doet alle woorden in jou groeien;
Mijn warme adem wist ze uit
Verhevig het bewegen
En leg het spreken stil
Tot alles is verzwegen
Vervang het woord door een gebaar
En spreek niet meer want wat
Gesproken is, is niet meer waar.
Het is me al een paar keer overkomen dat ik na het opmeten van mijn ogen bij de opticien meteen wordt doorgestuurd naar de oogarts. Hoge oogdruk is daarvan de oorzaak. Voor zover ik weet heb ik dat atlijd gehad maar toch zien ze bij de opticien nu weer voor de derde keer kans om mij in de stress en bij de oogarts te krijgen.
"Heeft u last van hoge oogdruk?", vroeg de man die mijn ogen opmat. "Ja", zei ik, "dat heb ik zolang als ik me kan herinneren." Maar het was nu wel erg hoog want niet rond de 20 zoals ik gewend ben maar 30. Dus toch weer crisisafspraak gemaakt bij de oogarts. Normaal heerst daar een wachttijd van enige maanden maar ik kon binnen twee weken terecht om te horen dat het weer een keer paniek voor niks was. Alles ziet er prima uit, oogdruk is gewoon 21 en er is totaal niks te zien van enige schade of onregelmatigheid. Advies van de oogarts: laat een aantekeningen maken op de kaart bij de opticien en kom over twee jaar terug voor controle.
Dat ga ik dus maar doen want het is niet leuk. Ik zat er wel een beetje mee in mijn maag de afgelopen weken en ik zit nu met belladonna-ogen met van die schoteltjespupillen op de bank met een zonnebril op TV de kijken. Al het andere is namelijk wazig. Maar dat trekt vanzelf weer weg weet ik ondertussen uit ervaring.
Gisterenmiddag woonden we de voorstelling Hot Lunch bij, de afsluitende musical van de podiumkursus waar Amanda al twee jaar op zit. Ze krijgen daar iedere zaterdag les in drie disciplines: zang, dans en toneel en mogen aan het eind van het jaar hun kunsten laten zien. Vorig jaar deden ze dat met een Contest (die Amanda en haar vriendin Nicole toen wonnen) en dit jaar was het een musical.
De musical had als thema jonge mensen die voor een toekomst in het theater kiezen en was losjes gebaseerd op het beroemde verhaal van Fame. Er waren drie groepen geformeerd voor ieder van de disciplines die elk onder leiding van een docent een stukje speelden van het verhaal. De vierde docent, die van Nederlands, werd gespeeld door Amanda die voor de gelegenheid in een zwarte rok en wit vestje was gekleed (zie middelste foto waar ze links op zit).
Doordat steeds een stukje van het verhaal door een andere groep werd gespeeld was het zeer afwisselend. Ook het licht deed mee door steeds een ander deel van het toneel te belichten (vanuit fotografenperspectief bezien met zeer zuinig gedoseerd licht).
Ik vond dat de jongens en meisjes het heel goed deden. Het was een wervelende voorstelling met veel vaart en we hebben ons niet verveeld. Ook Amanda had veel bijgeleerd en met name in haar dans kon je dat heel goed zien. Hans was dan ook apetrots op zijn dochter. De foto's hierboven laten een paar stukjes zien en je kunt natuurlijk zoals gewoonlijk klikken om ze te vergroten. Hans heeft er nog veel meer maar heeft even geen tijd om ze uit te zoeken.
De waarheid is nooit precies zoals je denkt dat hij zou zijn."
Johan Cruijff
Stel je voor het is stralend weer. Het zonnetje schijnt en jij rijdt in je cabriootje heerlijk in het zonnetje van afspraak naar afspraak. Je hebt net een onbekend stadje doorkruist onder leiding van
Bram en je wilt de snelweg oprijden omdat je nu echt moet gaan opschieten. Het lijkt wel alsof de auto een beetje inhoudt en je geeft een beetje gas bij. Het hellingspercentage van die oprit is toch niet zo groot? En ineens is je gaspedaal weg. Je tast met je voet in het rond en vindt de rem maar niet het gaspedaal. Shit. Nog een keertje... Weer niks. Alleen die rem. Gaspedaal is weg dus dan de berm maar in. Dat lukt maar half en je komt met twee wielen in de berm terecht maar de rest van de auto staat nog op de weg. Vooruit kun je niet meer - bij gebrek aan gaspedaal en achteruit gaat ook niet zo soepel vanwege de enigszins mulle berm.
Goede raad is duur maar de wegenwachtpas gelukkig bij de hand.
"Staat u veilig?", vraagt de mevrouw van de Wegenwacht. Niet echt dus en dat vertel ik haar ook. Nou dan sturen we eerst een politiewagen om u veilig te stellen. U moet wel uit de auto en als u veilig staat nog een keertje bellen.
Wachten dus. Op een kleedje in de berm. Zonnetje, iPod aan, NRC?next nog niet gelezen die dag en binnen een half uur kwam een zwaailicht de oprit op. Een jonge politieman sprong uit de auto en duwde me even achteruit het gras in, wenste me nog een fijne middag en zwaailichtte er weer vandoor.
Weer de Wegenwacht bellen. "We komen binnen het uur", was nu de boodschap.
Kleedje, zonnetje, iPod en de NRC*next was ondertussen uit maar mijn podcasts nog niet allemaal afgeluisterd. Na drie kwartier zag ik de gele auto aankomen en toen was het binnen vijf minuten gepiept en had ik weer een pedaal toen de wegenwacht het gaskabeltje weer provisorisch had gemaakt.
Mijn middag was behoorlijk in het honderd gelopen maar gelukkig deed alles het weer en kon ik mijn gaspedaal weer vinden. Pffft, ik was echt even bang dat hij voor altijd weg zou zijn....
Op het fotootje gaat het nog wel maar IRL is Johan Derksen maar een miezerig mannetje. En dat komt niet alleen door zijn voorkomen maar vooral ook door hoe de man zich gedraagt. Ik schreef al
eerder over de manier waarop hij zich uitlaat over collega presentatrice Barbara Barend. Maar nu maakt Derksen het al te bont. Hij schat in dat er maar twee mogelijkheden zijn: òf hij krijgt een relatie met Barbara òf hij krijgt ruzie met haar. En, zo zegt hij er bij, hij ziet zichzelf geen 'pappa' zeggen tegen Frits. De man is een querulant van het minkukeligste soort die gewoon uit is op een confrontatie waarbij hij aan het langste eind denkt te trekken. Laat hij maar meteen ophoepelen want dan hoeven we die narigheid die hij de wereld in slingert niet langer meer aan te horen. Ik herhaal mijn oproep van indertijd: WEG MET DERKSEN!
Alweer een jaar voorbij! Maar ook een jaartje ouder en wijzer en dat is altijd goed. Het wordt dit jaar een rustig dagje op mijn verjaardag. We gaan straks lekker ergens eten met z'n tweëen (op een zonnig terras) en begin juni komt er nog een bescheiden feestje in de tuin. Verder is het gewoon business as usual.
Voor deze DiDi koos ik het thema 'Fiets'. Ik was eigenlijk op zoek naar iets over de lente en liep toen tegen dit gedicht op van Ad Zuiderent uit de bundel Geheugen voor landschap, dat me meteen aansprak.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Op de fiets
Een nuchter fietser op de gracht: wat valt
dat is een herfstblad ~ licht stijgt op.
Nóg is er geen gevoel van kortste dag.
Maar keert het licht, dan keert de fietser ook
de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht,
sneeuw op de buitenweg voor stadse prak.
Wat voedt nog zijn herinnering: de damp
die geurt bij 't uitdoen van een regenpak?
Ging ooit Sebastiaan naar Duivendrecht?
Komt lente, lost de eenzaamheid zich op
in wie hij tegenkomt de Amstel langs:
de fietsers met hun hand omhoog als vrienden.
Zo voelt wie de beslotenheid verliet,
bedreigd door damp van snelverkeer, zich thuis
voorbij de weiden achter zijn bureau.
Maar op een zomerdag slaat hij voorbij
de brug linksaf, wil de rivier ten einde:
komend van Ouderkerk zoekt hij weer stad.
Na molen en begraafplaats wordt het stil:
"Zo eeuwig fietsen!" gaat het door hem, en
geen mens ziet dat zijn fiets de lucht in wil.
Gisteren riep ik jullie hulp in bij het ontcijferen van een naam van een gebouw maar nu heb ik een raadplaatje. Wie weet wat dit is? Ik ben benieuwd of jullie het kunnen raden.
Wel eens gehoord van een bommelding (zo'n ding van Bommel)? Nou ik las de naam van dit gebouw en dacht bij mezelf: 'Wat is nou in godsnaam een Koeisjesschool? Wat lees jij in op het naambord? Als je klikt dan wordt de foto wat groter.
Het was stralend weer toen we naar Wageningen reden gisteren. Een schitterende dag om de bevrijding te vieren en Wageningen had een uitgebreid programma festiviteiten. Door de hele binnenstad waren podia met voor ieder wat wils. Althans, je moet wel tegen een beetje geluid kunnen als je je in dit soort feestgewoel waagt. Onze tijdelijke oordopjes (totdat de echte klaar zijn) kwamen dan ook goed van pas. We hebben ons vooral bewogen tussen het hoofdpodium op de Markt en het mulitculti-podium op een belendend plein maar je kon ons om een uur of half acht echt opvegen. Toen we weer terug liepen naar de auto was Wageningen nog lang niet uitgefeest en ik denk dat het tot in de kleine uurtjes is doorgegaan.
Bovenlinks Postman en midden onder Anton Goudsmit, gitarist van The New Cool Collective (met achter zich Hans). Meer over het festival in Wageningen op Cultuurpodium.nl.
Was het maar zo eenvoudig!
Was het maar zo dat er alleen slechte mensen waren die slechte dingen deden, dan was het slechts nodig deze mensen te scheiden van de rest en hen te vernietigen.
Maar de ijn die goed en kwaad scheidt, loopt door het hart van ieder mens.
En wie wil een deel van zijn eigen hart vernietigen?
Alexander Solzjenitsin
"Eén van de belangrijkste kunstenaars van de tweede helft van de vorige eeuw en van grote betekenis voor de moderne kunst in Nederland", dat is wat er op zijn sterfdag gisteren over hem gezegd werd door de kenners. Maar heel lang werd hij verguisd en onderschat en zeiden veel mensen over zijn werk dat hun kleine zoontjes het beter konden. De geschiedenis heeft wel aangetoond dat het werk van Karel Appel internationale bekenheid kreeg en mondiale waardering oogste terwijl er van al die kleine zoontjes in de sfeer van de beeldende kunst weinig meer werd vernomen.
Ik heb ooit een aantal jaren gewerkt bij een stichting die zich bezig hield met het bemiddelen tussen kunstenaars en opdrachtgevers en heb in die tijd het werk van onder andere Appel leren waarderen. Prachtige kleuren en de inspiratie door kindertekeningen kenmerken zijn werk. Maar weinig mensen weten dat hij ook beelden maakte en veel met gevonden materiaal werkte de laatste tijd. Het was een bijzonder kunstenaar.
Veel mensen stellen de vraag of er op 4 mei nog wel herdacht moet worden en wat de betekenis is van de nationale dodenherdenking. Ook in NRC?next wordt vastgesteld dat veel mensen het niet als hun oorlog ervaren. Jules Deelder schreef onderstaand gedicht met de titel Interbellum. Met die term wordt een periode tussen twee oorlogen aangeduid. Ieder van ons zit in een interbellum als we niet oppassen en daarom is het goed om er bij stil te blijven staan dat er geen oorlog meer moet komen. Nou nog tijdens alle andere dagen van het jaar zodat we ook niet meer van die twijfelachtige missies krijgen van het Nederlandse leger.
Interbellum
We lopen langs het stille strand
De lucht staat strak
Scheve bunkers in het zand
De oorlog zwijgt
Opkomend tij
M'n moeder pakt me bij m'n hand
Ik ben niet bang
Wel klein
J. A. Deelder (uit: Renaissance - gedichten '44 - '94 Amsterdam, 1994)
Fotograaf Hans Aarsman is deze week behoorlijk in het nieuws gekomen omdat hij het mogelijk maakt dat zijn foto's voor particulier gebruik worden gedownload vanaf de site van het
Nederlands Fotomuseum. Een goede actie die in lijn ligt met de
Creative Commons gedachte en waar ik het dus alleen maar mee eens kunt zijn.
Maar er is ook nog een speciaal project. Wie van de foto Waterhuizen (zie boven en klik voor groter) twee zelfgemaakte prints op A3-formaat maakt en opstuurt naar het fotomuseum, krijgt één print door Hans Aarsman gesigneerd terug. Van alle tweede prints zal tzt een tentoonstelling worden ingericht. Kijk
hier voor meer informatie. Misschien moet je je wel even registreren voordat je deze link kunt gebruiken maar dan kun je zelf de foto downloaden op het goede formaat. Een ontzettend leuk project!
Gisterenavond waren we naar de voorstelling met deze titel van Yolande Bertsch, Frédérique Spigt en Corrie van Binsbergen in het Theater aan het Spui in Den Haag. De voorstelling gaat over het verleden van de twee halfzussen Yolande en Frédérique met name in relatie tot Lucy, hun beider moeder, wiens leven beheerst werd door haar ervaringen in het Jappenkamp. We hebben genoten van deze prachtige voorstelling.
Lees meer...
De laatste maanden heb ik mij uitvoerig verdiept in het vak mediation (en heb net gezien dat ik het ruimschoots gehaald heb). Ik wilde dat graag doen als onderdeel van mijn rechtenstudie omdat ik denk dat buitengerechtelijke afdoening - mits op de goede manier ingericht - voor veel problemen en conflicten een hele goede oplossing zou kunnen bieden. Veel mensen denken dat mediation ook gedaan kan worden door de buurman of een goede vriend. Het is niet zo dat dit nooit zou kunnen maar onafhankelijkheid en vertrouwelijkheid zijn cruciale begrippen om een mediation te laten slagen en dat kan met een (goede) bekende al problemen geven. Ook moet glashelder zijn dat de beoogde mediation absoluut geen belang (ook niet indirect) heeft bij het al dan niet welslagen van de mediation of betrokken is bij de belangen van één van beide partijen.
Belangrijke voordelen van mediation zijn de lage kosten en de snelle afwikkeling en dat kan voor veel kwesties een groot voordeel zijn. Ook de drempel om naar een mediator te gaan is veel lager dan bij een gang naar de rechter.
Voor deze DiDi koos ik het thema 'Wakker' naar aanleiding van het prachtige gelijknamige gedicht van Ingmar Heytze.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Wakker
Het is nacht
de woorden lopen
in mijn hoofd
de straten door
huizen slapen
tuinen zwijgen
wegen ruisen
treinen zweven
ik moet waken
ik moet vechten
tegen duizend mooie dromen
ik moet wachten
tot de woorden
eindelijk zijn thuisgekomen
Ik heb sinds 1 mei een zg zaterdagplus abonnement van de Volkskrant en dat houdt in dat je vijf dagen door de week de krant online kunt lezen en op zaterdag de dikke weekendkrant op papier in de bus krijgt. Tot vorige week had ik een papieren abonnement en kon er - vooruitlopend op 1 mei - alvast de digitale versie bij lezen. Vandaag is de eerste dag zonder papieren krant en ik wilde mijn digitale krant doorbrowsen toen bleek dat ik de artikelen niet meer kon openen. Huh? Hadden ze me helemaal uitgeschreven per 1 mei?
Een telefoontje met de Volkskrant abonnementenafdeling leerde me dat het anders zit. Een zaterdagplusabonnement kan alleen op zaterdag ingaan. Aangezien ze mij op 30 april hebben stopgezet qua papieren krant zou ik dus een week zonder krant moeten doen. Idioot!
Gelukkig vond de mevrouw aan de telefoon dat ook en zij heeft nu geregeld dat ik met ingang van morgen mijn digitale krant weer kan lezen. Maar als de Volkskrant haar abonnees zo behandelt (ik ben al iets van 30 jaar trouwe abonnee) dan begrijp ik wel waarom het slecht gaat met de dagbladpers.
|
|
