Ik ontmoette S bij de allereerste werkgroep in mijn eerste studiejaar rechten. We zaten naast elkaar bij die bijeenkomst in een bloedheet lokaal op de zolder van het collegegebouw aan het Janskerkhof te Utrecht. De docent had het ook warm en gedroeg zich alsof hij nerveus was of anderszins van de kaart. We vonden het allebei maar een rare bedoening. Maar alles was toen nog vreemd. Later kwamen we er achter dat die rare dingen op zo'n faculteit heel gewoon waren. Degenen die al langer de logjes lezen over mijn studie hebben al eerder gelezen over wat ik daar zoal meemaak.
We begonnen in 1999 met over de honderd deeltijdstudenten en nu - zes jaar later - zijn er daar nog geen tien van over. Al die jaren hebben S en ik elkaar steeds op de hoogte gehouden van ons wel en wee in en rondom de studie. De eerste jaren volgden we ook bijna alle vakken tegelijkertijd en hoewel zij zich later specialiseerde in bestuursrecht en ik in arbeidsrecht bleven we ook de laatste drie jaar contact houden, niet alleen over de studie maar ook voor de gezelligheid.
S heeft altijd keihard gewerkt voor haar studie, altijd was ze helemaal bij met lezen en had ze de colleges nauwgezet voorbereid. Dat kan van mij absoluut niet gezegd worden. Zij is een noeste harde en constante werker en ik doe aan een intensieve last-minute-approach. Ik maakte alleen huiswerk of opdrachten als daar extra punten mee te verdienen waren en anders niet. Zij deed het omdat ze zich goed wilde voorbereiden. Ook haar presentaties en papers waren altijd fantastisch! Schitterende cijfers waren steevast het resultaat van al dat harde werken. Behalve die ene keer dat ze zakte voor het tentamen rechtssociologie. We waren allemaal stomverbaasd, zij niet in de laatste plaats. En ik kreeg van de weeromstuit ook helemaal de zenuwen voor het tentamen van dat vak toen ik dat een jaar later ook moest doen, terwijl ik daar over het algemeen helemaal geen last van heb.
Vorige week maandag mocht S haar mastersbul in de rechtsgeleerdheid in ontvangst nemen. Ruim vóór op het schema rondde ze haar studie af en nog cum laude ook! Op de uitnodiging voor het feest dat ze zaterdagavond gaf stond: 'Ik ben er weer!!!!', verwijzend naar haar zesjarige schaarse aanwezigheid in het sociale leven. Afgelopen zaterdag was ze het stralend middelpunt van haar afstudeerfeest en genoot van wat ze bereikt heeft. Chapeau S, ik heb bewondering voor je want ... you did it your way! Klik op het plaatje om haar portret in zijn geheel te zien.
Hans en Amanda maakten deze prachtige Halloweenpompoen (klik klik) die gisteren al prachtig stond te branden. We deden er vroeger nooit aan maar tegenwoordig wordt Halloween ook steeds vaker in Nederland gevierd, al weet volgens mij lang niet iedereen waar het vandaan komt.
Het is een traditie die zijn oorsprong vindt bij de Kelten. Zij vierden op 31 oktober de afsluiting van het Keltisch jaar met de "Even of all Saints". Op die avond krijgen de zielen van alle mensen die dat jaar waren overleden toegang tot het dodenrijk. Een andere naam voor die avond was "Hallow Even". Het verkleden op de 31e oktober diende er toe de zielen van de overledenen af te schrikken om niet het risico te lopen dat de levenden door de overledenen in bezit zouden worden genomen. Door jezelf nou heel lelijk te verkleden loop je in ieder geval niet de kans herkend te worden door de geesten.
Maar nou die pompoen, hoe zit dat dan?
Dat is weer een heel ander verhaal over een man die de toegang tot hemel en hel werd geweigerd nadat hij de duivel had opgesloten in een boom. Om zich te wapenen tegen de duisternis kreeg hij wel een stukje gloeiend hout mee dat hij in een uitgeholde biet stopte om het lnager te laten branden. De immigrante Ieren die in Amerika Halloween introduceerden vonden een pompoen mooier dan een biet en zodoende is de pompoen nu onlosmakelijk met Halloween verbonden. 't Is maar dat je het weet.
Het was een boeiende uitzending van Buitenhof deze zondag onder leiding van Paul Witteman. Eerst Aart Jan de Geus over de WAO en over of het nu gaat om kwaliteit of om kwantiteit. Daarna Ayaan Hirsi Ali in debat met Job Cohen over de harde en de zachte aanpak van islamitische terreurdreiging. Het was een boeiend debat waarbij ik aan de buis gekluisterd heb gezeten. Op de vooravond van de verjaardag van de moord op Theo van Gogh moet ik zeggen dat ik denk dat Ayaan gelijk heeft. Ik denk dat wij met zijn alleen de radicale elementen binnen de islam schromelijk onderschatten net zoals Theo van Gogh en zijn vrienden dat deden. Ik hoor Theodoor Holman nog in de dagen na de moord zoiets zeggen als: "Ayaan heeft ons wel gewaarschuwd maar we hebben dat nooit serieus genoeg genomen omdat we dachten dat het zo erg wel niet zou zijn".
Je kunt de problemen waar onze samenleving op dit moment mee te maken heeft niet simpelweg afdoen door te verwijzen naar onze wetten, normen en waarden en je pijlen te richten op de leefbaarheid van onze omgeving. Als je je daartoe beperkt dan is het onvermijdelijk dat je keer op keer verrast zult worden door de daden van mensen die de vaste overtuiging hebben dat het eervol is om de aanvallers van de islam te bestrijden en die de jihad voeren. Integratie is een mooi woord maar in de praktijk is dat iets dat je alleen maar kunt doen als je van gelijke positie bent. Als er een dominante witte christelijke kansrijke cultuur is met bijbehorende normen en waarden die wil dat een gekleurde Islamistische kansarme cultuur is met bijbehorende normen en waarden integreert dan krijg je per definitie extremisme als reactie van de mensen die niet bereid zijn zich te schikken.
Ik vond bovenstaand plaatje op het internet en vond het wel bij dit logje passen(klik voor groter).
klik foto voor vergroting
Toen mijn dochter Amanda nog een jaar of acht was en ik met haar TV keek kwamen zij regelmatig voorbij: Wallace en Gromit.
Het ging toen nog om een relatief korte TV film "A Close Shave". Een spannende film met kleifiguurtjes over schapen die ontvoerd werden en in een ingenieuze machine terecht kwamen met aan de ene kant de uitvoer van bollen wol en aan de andere kant ingeblikt vlees. Het was een complot van een criminele hond. Het mysterie werd uiteindelijk opgelost door Wallace en zijn trouwe hond Gromit. Een ingenieus plot en een fantastische 'claymation'-uitvoering van de Britse bedenkers Bob Baker en Nick Park, die met hun films nog een Oscar gewonnen hebben; spannend en onderhoudend voor jong en oud. Geen wonder dat het succes naar het grote doek is verhuist en hun nieuwste film "The Curse of the Were Rabbit" uitverkochte bioscoopzalen trekt van voornamelijk... volwassenen. Amanda en ik hebben de film gisteren bezocht. Wallace is zo'n beetje de uitvinder van ingenieuze apparaten, maar het is Gromit die het in goede banen leidt. Zo hebben ze met het bedrijfje Anti-Pesto een methode gevonden om vraatzuchtige konijnen te vangen. Dat komt goed van pas want de buurt doet mee aan een wedstrijd wie het grootste gewas kan laten groeien. Enorme wortels, pompoenen en courgetten worden angstvallig gekoesterd door hun kwekers. Wallace heeft een methode gevonden om konijnen te laten switchen van wortels naar kaas. Door een foutje verandert hij zelf bij volle maan in een groot konijn. Een variatie op een weerwolf een 'were-rabbit'. Er gaat van alles mis en uiteindelijk weet Gromit het tij te keren. Een fantastische animatiefilm die ik iedereen aan kan raden voor een paar uurtjes onderhoudend vermaak.
DVD kopen?
Wallace & Gromit
Ik heb zo'n leuk programma (onlangs ontdekt toen we op zoek waren naar iets voor een klant van Hans) waarmee je stripverhalen kunt maken:
Comic Life. Je sleept de foto's die je in je strip wilt gebruiken er heen, tekstballonnetje er bij of een passende kreet en klaar is je beeldverhaal. Klik even op het plaatje om een voorbeeldje te zien dat ik even snel voor dit logje maakt.
Erg leuk voor vakantiefoto's, feesten en partijen, surprises maar ook om allerlei foto's op een originele manier tentoon te stellen. Wat dacht je bijvoorbeeld van
deze collage van Zapp Stringquartet? Ook in Flickr is een Comiclife tag, kijk maar eens
hier.
De strijd tegen piraterij wordt vooral gekenmerkt door nijd en verbetenheid. Daar heeft softwareleverancier
Adobe nu een hele andere invalshoek op gekozen. Of het effect zal hebben is natuurlijk de vraag maar het is in ieder geval een stuk leuker dan dat fanatieke gedoe zoals we bijvoorbeeld van de
Stichting Brein gewend zijn.
Het is gemakkelijker je daden te verdedigen
dan ze eerlijk te onderzoeken.
Aanvallen is gemakkelijker dan toegeven.
Toegeven vereist moed.
Harry Palmer
Ik schreef eerder over het interview dat we hielden met
Mr. X. Vandaag was de bespreking van het 'paper' dat we naar aanleiding van het interview maakten en hielden we een presentatie over onze bevindingen. De 8,5 die ons dat opleverde is een solide basis voor het tentamen dat ons nog te wachten staat op 10 november.
Onze presentatie had als titel gekregen "Pitbull en Dichter". Pitbull was de nickname die Mr. X bij zijn laatste verblijf in de gevangenis had gekregen van zijn medegedetineerden en dichter slaat op de poeet die ook in hem schuilt en die af en toe zijn gedichten met de mensheid deelt. Hij droeg er eentje aan ons voor en die mochten we opnemen in onze presentatie. Hieronder kun je het lezen.
Eens voelde ik mij
als een vervallen boerderij
aangestast als door de tand des tijds
klaar voor restauratie.
Dan plots een nieuwe kans
een nieuwe weg
een nieuwe weg die ik nu ga
bang en onzeker als ik nu ben
als een vogeljong uit het ei
dat het eerste levenslicht aanschouwt.
klik foto voor vergroting
Margreet Dolman staat al (bijna) dertig jaar aan de top en hoewel al velen troost bij haar vonden en zich laafden aan haar sympathieke persoonlijkheid is ze nog steeds niet op haar hoogtepunt. "Gelukkig maar", zo zegt ze zelf, "want op je hoogtepunt moet je stoppen".
Gisterenavond bezochten wij in het
Beauforthuis haar voorstelling waarin ook Paul Haenen, Dominee Gremdaat, dokter Valentijn (Dammie van Geest) en de jonge pianist Wesley Pierik een rol spelen. Het was genieten van begin tot eind.
Op het nog lege toneel zien we een soort balie met telefoon, lampje en nog wat spullen. Aan de achterwand een enorm videoscherm. Margreet Dolman opent de avond door vanuit haar kleedkamer op het videoscherm Paul Haenen aan te kondigen die samen met Dominee Gremdaat het gedeelte voor de pauze voor zijn rekening zal nemen. Paul Haenen krijgt meteen de lachers op zijn hand als hij vertelt over zijn avonturen in het bubblebad van Villa Felderhof waar hij tot zijn ontsteltenis samen met Emiel Ratelband in moest. En helemaal als hij daarna uit de doeken doet welk NSB-moment er volgde toen hij zijn afscheidstekst moest schrijven in het gastenboek van de Villa.
Genante momenten staan centraal in dit eerste gedeelte en ook de kranten puilen daar van uit zoals blijkt als een stapel knipsels van de laatste dagen met ons wordt doorgenomen. Als piece de restistance mogen we nog meegenieten van een videofragment van de genante bubblebadscene terwijl Dominee Gremdaat zich prepareert om het podium te betreden.
De dominee spreekt ons toe over vieren. Wanneer is er wat te vieren en waarom dan wel. Hij haalt een voorbeeld aan uit zijn eigen praktijk van de keer dat hij een vrouw ontmoette in het Vondelpark die wel wat te vieren had maar totaal geen bijval kreeg voor haar feestje. Stichtelijke woorden over vieren en wat er allemaal te vieren valt. Ook de zaal wordt bevraagd over wat er zoal gevierd wordt. En na deze twee preludes is het publiek er helemaal klaar voor om na de pauze Marleen Dolmans jubileum te vieren.
Een daverend applaus klinkt dan ook op als de Koningin van de Troost het podium betreedt in een prachtig feestelijk aangekleed decor. Margreet Dolman neemt ons mee op Memory Lane als ze vertelt hoe ze dertig jaar geleden begon met korte uitzendingen voor Stad Radio Amsterdam. Niet veel later kreeg ze nationale bekendheid omdat ze betrokken werd bij Sonja's Goed Nieuwsshow. Aan het eind van iedere uitzending belde Margreet Sonja Barend dan op om even de uitzending met elkaar door te nemen. We zien schitterende fragmenten van een nog jonge Sonja met ondermeer de krullenbol van een slungelige Rob de Nijs, een blozende Willem Oltmans (omdat Margreet Dolman zei dat ze hem kende uit de sauna) en een piepjonge en onschuldig ogende Herman Brood.
Margreet Dolman vertelt over al die jaren en dat sommige mensen het schokkend en schunnig vonden wat ze deed. Het chanson "Buk nog een keer" dat ze voor ons zingt was daar ook zo'n voorbeeld van. Toch heeft ze ook heel veel fans en aanhangers. Op video zien we Gerrit Zalm, Hedy d' Ancona, Erik van Muiswinkel, Jack Spijkerman en Hans Dorrestijn de loftrompet steken over de bijzondere rol die Margreet speelde in hun levens en missies.
Toch heeft Margreet niet alleen aansluiting bij oudere mensen, ook jonge mensen vinden bij haar troost en inspiratie. Zo blijkt als ze pianist Wesley Pierik voorstelt die haar zal begeleiden bij haar chansons en de mensen in de zaal van 30 jaar en jonger op het toneel uitnodigt om te vertellen over een hoogtepunt in hun leven.
Voor een bezinningsmoment, dat uiteraard ook in de show moet zitten, leest onze diva twee gedichten voor uit eigen werk: Groentejongens en Mensenkoe. Wij zijn onder de indruk van dit multitalent.
Een hoogtepunt in de show is ook als Margreet een aantal mensen live vanaf het podium gaat opbellen met een vraag speciaal voor diegene opgeschreven door mensen uit de zaal. Er ontstaan leuke spontane gesprekken waarbij zelfs nog een paar vrijkaartjes voor een volgende voorstelling in Zeist worden aangeboden door Margreet aan één van de mensen die gebeld wordt. De show wordt - volgens mij ver over tijd - afgesloten met een paar pakkende chansons "Volg de weg van je hart" en "Wij vonden elkaar" die ze samen met haar steun en toeverlaat Dokter Valentijn (zie foto) ten gehore brengt. Een staande ovatie van het publiek voor de jubilerende en stralende Margreet Dolman is de beloning.
Wij vonden het een fantastisch leuke voorstelling en de rest van de zaal met ons. Onbekommerd lachen, herkenbare situaties, een ontwapenende Paul Haenen en een inspirerende Dominee Gremdaat die de weg banen voor het fenomeen Margreet Dolman. Er is de hele voorstelling veel interactie met het publiek en dat blijft de hele tijd boeiend en leuk. Het wordt nergens genant voor de toeschouwers in kwestie terwijl er toch genoeg genante momenten de revue passeren. Want dat doet Margreet Dolman als geen ander: de aandacht vasthouden met haar sprankelende persoonlijkheid terwijl ze iedereen het hemd van het lijf vraagt, gevraagd en ongevraagd van originele adviezen voorziet en overal een mening over ventileert. Een voorstelling om vrolijk van te worden. Voor de speellijst kun je terecht op de
website van Paul Haenen.
Als Apple een iPhone zou uitbrengen dan zou die er zo uit kunnen zien als het exemplaar op het plaatje (klik klik). Of misschien wel zoals
dit ontwerp. Of zo'n iPhone er ooit komt weet niemand. Nou ja, misschien Steve Jobs wel. Tot die tijd zijn er mensen die het leuk vinden om ontwerpjes te maken over hoe zo'n ding er uit zou kunnen zien zo is te lezen bij
MacFreak. Zeker is wel dat veel Applegebruikers het fantastisch zouden vinden als er een iPhone zou komen.
Na de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh worden bedreigingen van prominenten Nederlanders kennelijk populair of althans er is meer publieke aandacht voor. NIet dat het voor die tijd niet voorkwam maar nu achten veel mensen de kans dat de bedreigingen worden uitgevoerd ook een stuk reëler. We hebben allemaal kunnen zien hoe Fortuyn en Van Gogh weerloos en afgeschoten op straat lagen en dat is een heel realistische angstbeeld.
Naar de bedreigingen van beroepsgroepen die verondersteld worden onze rechtsstaat te bewaken deed Frank Bovenkerk (criminoloog verbonden aan het Willem Pompe Instituut in Utrecht) met een aantal collega's onderzoek. Een paar weken geleden vertelde hij er over in het collegde, zondag j.l. deed hij zijn verhaal in Buitenhof en van de week lag het boek hier in de bus. Achtereenvolgens worden het openbaar bestuur, de politie, advocaten, rechters en officieren van justitie, journalisten en notarissen onder de loep genomen. Het blijkt dat in alle beroepsgroepen sprake is van bedreigingen en dat die in sommige gevallen ook succes hebben in de zin dat functionarissen terugtreden of inbinden. Een griezelige gedachte vind ik dat.
Een deel van het verheviging van bedreigingen als fenomeen wordt verklaard door de algemene verruwing van de samenleving en het verlies van respect voor het gezag dat in de hele maatschappij waarneembaar is. Maar het is wel gek dat in Nederland dit proces duidelijk is dan in de ons omringende landen. Ik heb het boek nog niet uit maar raad het jullie wel aan. Het geeft een zeer leesbaar beeld van waar me met zijn alleen mee te maken hebben, bedreigingen van de fundamenten waarop onze rechtstaat is gebaseerd en hoe daarmee wordt omgegaan.
De foto vond ik op het internet en werd gemaakt door Robin Zegers.
Boek bestellen?
Bedreigingen in Nederland
Frank Bovenkerk
Kijk eens hoeveel paarden jij kunt ontdekken op het plaatje hierboven (klik om het hele plaatje te zien). Ik weet hoeveel het er moeten zijn maar ik kan ze niet allemaal vinden.
Photo's by Bruce C. Moore click to enlarge
Hun debut 'These are the Vistas' uit 2003 is sinds ik hem kocht nauwelijks meer van mijn koptelefoon verwijderd geweest en toen een jaar later de opvolger 'Give' uitkwam hoefde ik niet te twijfelen. Het trio betaande uit Reid Anderson: Bas. Ethan Iverson: Piano en David King: drums staan er om bekend dat ze het naast het spelen van hun eigen composities, het niet schuwen om bekende pop en Rock songs in te lijven en er hun eigen originele saus overheen te gieten. Zo hebben ze dat op de Vistas gedaan met Nirvana's 'Smells Like Teen Spirit', Blondie's 'Heart of Glass' en Apex Twin's 'Flim' en op 'Give' werd dat voortgezet met nummers van Abba the Pixies en Black Sabbath. Volgens bassist Reid is dat echt iets dat bij hun hoort omdat ze gewoon willen spelen waar ze zin in hebben en niet zozeer een handige marketing truc. Reid en Dave brengen de songs in en Ethan, jazzfreak pur sang die nauwelijks op de hoogte is van populaire nummers en er dus fris tegen aan kijkt 'verbouwt' het nummer en gezamenlijk maken ze er met improvisatie een eigen jazz compositie van. Naast eigen composities voeren ze uiteraard ook jazz klassiekers uit zoals Ornette Coleman's 'Street Woman'
Wat me al gelijk aan sprak toen ik hun debut hoorde was het zo sterk aanwezig zijn van bas en drums. Meestal worden die bij de opnametechnieken naar de achtergrond gedrukt. Producer Tchad Blake (bekend van Peter Gabriel Los Lobos, Elvis Costello. e.a.) heeft het goed begrepen. De muziek geeft een heel opwindend live gevoel. De bas knort fantastisch en drummer David King is nadrukkelijk aanwezig met zijn overrompelende roffels en fantastische originele hooks. Pianist Ethan Iverson is de verbindende harmonische factor. Zijn spel doet me soms aan Brad Mehldau denken. De
Bad Plus komen uit het midwesten van de Verenigde Staten rondom het stadje Menomonee waar ik zelf ook nog gewoond en gewerkt heb. Reid en David kennen elkaar sinds hun veertiende en alle leden hebben hun sporen verdiend in de Jazz. Reid speelde in New York o.a. met
Mark Turner Sinds 2000 vormen ze samen
the Bad Plus een naam die gekozen is omdat het korte simpele woorden zijn die een tegenstelling vormen en je op het verkeerde been zeten. Hun muziek is fris, avontuurlijk en opwindend Hun live-optreden zal dat ongetwijfeld ook zijn zeker als je bovenstaande foto's van mijn collega Bruce bekijkt!.
Bimhuis Amsterdam 20 November 2005
Voor deze DiDi vond ik een tekst van Alanis Morissette 'So pure' die heel goed bij het thema van deze week past. Op de foto een sculptuur van puur ijs.
You from New York you are so relevant
You reduce me to cosmic tears
Luminous more so than most anyone
Unapologetically alive knot in my stomach
And lump in my throat
I love you when you dance when you freestyle in trance
So pure such an expression
Supposed former infatuation junkie
I sink three pointers and you wax poetically
I love you when you dance when you freestyle in trance
So pure such an expression
Let's grease the wheel over tea
Let's discuss things in confidence
Let's be outspoken let's be ridiculous
Let's solve the world's problems
I love you when you dance when you freestyle in trance
So pure such an expression
Nee? Nou dat kan kloppen want Luther Blissett bestaat niet maar is een internet-constructie, een pseudoniem en een collectieve meervoudige persoonlijkheid waar in feite iedereen achter kan zitten. Luther is een soort Loesje eigenlijk. Luther Blissett ontstond in 1995 in Italië uit de resten van de autonome beweging en in onderstaande songtekst "Mind invaders" kun je heel goed zijn bedoelingen aflezen.
My name is your name
Without names everybody is free
One name for the whole world
One name for the music
United, united, so much united
that we don't even have names
If they don't recognize us
they won't emprison us
If they can't distinguish us,
they won't knock us down
you are me, I am you
without name everybody's free
I am nobody, you are nobody
like Ulysses vs. the Cyclop
if I am nothing I'll be free
if you are nothing you'll be free
De naam Luther Blissett is geleend van een voetballer met die naam die in zijn carrière tamelijk roemloos ten onder was gegaan. Maar Luthers naam had evengoed Berry Grote Gansei kunnen zijn of Loesje. En hij vervult een belangrijke functie want hij beheert websites, schrijft boeken en tractaten en duikt op in diverse discussies online, hij is ongecoördineerd en ongepland en kan zomaar ineens naast je opduiken. Hij is gek op radicale acties en heeft zelfs een eigen
website.
Overigens gaat het verhaal dat Luther Blissett in 2000 seppuku heeft gepleegd. Dat is een soort zelfmoord die bedoeld was om de naam zoals die gebruikt werd vanaf 1995 met een schone lei te laten beginnen en zo ruimte te geven aan nieuwkomers die vorm en inhoud wilden geven aan Luthers bestaan.
Grappig verhaal he? Ik vond het op zoek naar internetcultuur voor mijn scriptie toen ik stuitte op het boek
'Leven op het net' van Marianne van den Boomen. En of de seppuku van Luther Blissett ook het gewenste resultaat heeft gehad? Ik zou het niet weten en ik had voorheen ook nog nooit van Luther gehoord. Maar misschien duikt hij binnenkort wel weer ergens op. Je weet het nooit met zulke figuren! Misschien is hij heel geschikt als gastlogger voor werknemers die geen problemen willen met hun baas maar toch wel eens hun ei kwijt willen op hun weblog.
Bij het zoeken naar het nieuwe thema van DiDi 53 (alweer) stuitte ik op Make me Pure van de nieuwe Robbie Williams CD 'Intensive Care'. Een mooi DiDi woord dat bijna hetzelfde klinkt in het Nederlands en in het Engels. De tekst van RW is een beetje van simpelmans, maar eenieder die dat wil kan meer inhoud aan het thema meegeven.
Het nummer is
hier te beluisteren..
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Make me Pure
Some will sing a song
To reel 'em in
It's a song I sung before
And a song I'm gonna sing again
I mean every word
I don't mean a single one of them
Oh Lord, make me pure
- but not yet
Tell a joke
Tell it twice
If noone else is laughing there why am i
I split myself both times and laugh till i cry
Oh Lord, please make me pure
- but not yet
I don't have to try
I just dial it in
Lees meer...
Ik ben een groot fan van luisterboeken en tegenwoordig ook van podcasts die ik op mijn iPod zet en op het moment dat het mij schikt afluister. Zo heb ik een abo op de podcastst van BNN Storing, De Stadsdichter Podcast, Het Bureau Podcast en de RVU VODcasts.
Ook
Uitzending Gemist vind ik een geweldige uitvinding omdat ik daarmee alle programma's van de publieke omroep die ik heb gemist nog eens op mijn eigen tijd kan bekijken. En dat is wel handig voor iemand die haar leven niet inricht rondom de televisie.
Pas zag ik in de boekhandel een ander leuk product: hoorcolleges en lezingen op audio-cd. Je kunt je voor een paart tientje laten informeren over de Vaderlandse Geschiedenis, de Evolutietheorie, Europa of een reis maken door de wiskunde. "Kennis opdoen in de file, de trein, op de fiets of thuis", zo kopt de
uitgever.
Nu is er een nieuwe ster aan het luisterfirmament: de
Voorleesbijbel, het ultieme luisterboek. En onder de voorlezers bevinden zich niet alleen allerlei bekende Nederlanders maar ook medelogster
Amiek. Voor wie aan het gesproken woord des heren nog niet genoeg heeft is er ook nog de
Downloadbijbel. Dat hadden ze toch niet gedacht tijdens de Kruistochten dat het geloof nog eens verspreid zou worden per computer en internet. De foto is van het kerkboek van mijn Oma.
klik foto voor vergroting
In april van dit jaar gebeurde er, wat we al eerder van Rood, de centrale figuur achter
Nighthawks At The Diner hadden gehoord: de oude formatie NATD viel uit elkaar. Maar ze zijn weer opgestaan met een nieuwe formatie bestaande uit de oudgedienden Thijs Verwer op drums en Toon Meijer op sopraan- en tenorsax aangevuld met twee nieuwe musici: Pieter Klaassen op gitaar en Jan Fluhbacher op bas. We zagen ze gisterenavond weer in het
Beauforthuis. Dat de formatie nog niet helemaal op elkaar is ingespeeld was voelbaar en zeker in de eerste set hier en daar te merken. Rood, Thijs en Toon vormden een solide basis voor de twee nieuwe heren die het nog wat voorzichtig aan deden. Kwaliteit hebben ze voldoende in huis. Dat zal dus wel goed komen.
In de eerste set kwamen heel wat nummers van Transit Cellophane voorbij w.o. 'Forbidden Fruit', 'Please Crack A Smile For Me Baby' met de strakke drums en 'Cellophane' maar ook een aantal oude nummers zoals 'King in Yellow' en 'You invented me' (beide van het eerste album Fool's Tango).
De tweede set begon met 'Like I Don't Know You Anymore' gespeeld door Thijs Verwer en Rood samen, gevolgd door een nieuw nummer 'The master is away' (tevens werktitel van de nieuwe CD). Gaandeweg de tweede set leek het alsof de band wat meer los kwam. Dat was al goed te merken bij 'Observant Spectator' en 'If We Get Back Home' maar bereikte een hoogtepunt tijdens de toegift waarin de band 'See you later Alligator' en 'Walking on eggs' (beide van het tweede album Walkin' On Eggs) speelde. Even was er weer het sfeertje van
het eerste optreden dat wij ons van NATD in het Beauforthuis herinnerden. Dat kwam de band op een staande ovatie van het publiek te staan.
Het is altijd moeilijk om de intimiteit van legendarisch optreden weer te herhalen. Dat is gisterenavond niet opnieuw gelukt. Een prima optreden, maar de magie van de vorige keer was er gewoon niet. De band groeide wel in de loop van de avond. De saxen van Toon Meijer schitterden weer als vanouds. Met name gitarist Pieter Klaassens en bassist Jan Fluhbacher kwamen pas tegen het eind wat los. Wel blijft het bijzonder om Rood aan het werk te zien. met zijn
gladde schedel, in het zwart gekleed, achter een zwarte vleugel tegen een zwarte achtergrond. Een rokende sigaret op de vleugel en een glas whiskey bij de hand vervolmaken het decor. Kromgebogen over het klavier laat hij zijn virtuoze pianospel horen. Zijn pianospel is, zoals ons vooral tijdens zijn solo-optreden opviel, van ongekende klasse. Zijn timing, subtiele aanslag en gebruik van stiltes tussen de noten ondersteunen perfect de dramatiek van zijn teksten en bijbehorende zang.
Rood blijft een fenomeen. Hij wordt wel vergeleken met Tom Waits en daar heeft hij beslist ook wel wat van weg maar hij heeft toch een heel eigen sound. Die komt met zijn begeleiders van NATD beter tot zijn recht dan solo, de interactie met andere muzikanten maakt het allemaal net even wat minder zwaar en dat is wel goed. We zijn benieuwd naar het nieuwe album waarmee NATD bezig is en houden houden er rekening mee dat er wellicht weer een legendarisch optreden in het verschiet ligt als de band voldoende hecht is geworden.
CD kopen?
Transit Cellophane
Nighthawks At The Diner
We hadden het al op voordat ik er aan dacht om een foto te maken. Zo lekker was het. Dus daarom maar een foto van de tijgergarnalen uit mijn diepvries.
Je hebt nodig: 600 gram middelgrote garnalen, 3 eetlepels sojasaus, 1 theelepel zwarte peper, 7 teentjes knoflook, 5 takjes verse koriander, 5 verse rode pepertjes, 4 eetlepels limoensap, 3 eetlepels gula jawa (of bruine suiker), 4 eetlepels vissaus, 3 eetlepels olie en blaadjes ijsbergsla.
Pel de garnalen en verwijder het zwarte darmkanaal. Meng de sojasaus en de zwarte peper en marineer hierin de garnalen. Verwijder de blaadjes van de koriander maar gooi de steeltjes niet weg. Wrijf de knoflook, de pepers en de koriandersteeltjes fijn tot een pasta. Meng hierdoor de limoensap de gula jawa en de vissaus. Verhit in een wok wat olie en bak de garnalen in 3-4 minuten. Giet de saus over de garnalen en serveer met wat korianderblaadjes op blaadjes ijsbergsla. Dit recept kun je ook heel goed gebruiken voor allerlei wat stevigere witvis soorten. Tenminste als je van een beetje pittig houdt. Serveer er geroerbakken groente bij (met Thaise curry). Eet smakelijk.
Doen alsof is fantasie
zonder overtuiging.
Creëren is fantasie
met overtuiging.
Mensen die in hun fantasieën geloven,
maken die fantasieën waar.
Harry Palmer
klik foto voor vergrotingPianist Karel Boehlee was door het
Beauforthuis uitgenodigd om een avond naar eigen inzicht in te vullen. Het resultaat is een trio waar hij zich helemaal bij thuis voelt.
Hein vd Geyn op Bas en
Hans van Oosterhout op drums.
Ik heb Karel meegemaakt als een uitstekende lyrische pianist, maar ook iemand die schuchter en verlegen is en daardoor niet helemaal naar buiten komt. Deze avond was het anders. Karel was helemaal in zijn element voelde zich zichtbaar op zijn gemak en zat met een voor hem ongekende flair te spelen. Hein van de Geyn ging de dialoog aan en gaf Karel alle ruimte die hij nodig had.
Sinds de laatste keer dat ik hem zag is Hein kilo's afgevallen en heeft inmiddels een baardje dat perfect bij hem past. In afgevallen staat kwam hij een stuk kwetsbaarder over. Duidelijker dan ooit is, dat hij gewoon één brok gevoel en sensitiviteit is. Zijn bekende mimiek was daardoor nog interessanter om te zien. Dat in combinatie met zijn fabuleuze spel, daar kan ik een avond alleen al naar zitten kijken en luisteren. Heel inventief ondersteunde hij het veelal ingetogen en soms uitbundige spel van Karel.
De set opende met twee composities van Boehlee 'Poco Paco' en 'tango'. Veel eigen werk van Karel, maar ook 'Goodbey' van Gordon Jenkins, 'Goodmorning Heartache' van Billy Holliday, werk van Miles Davis en een schitterende uitvoering van 'My Funny Valentine'. Hilariteit in de zaal bij de introductie van 'Little Princess', een compositie die Karel 15 jaar geleden schreef voor een geliefde die alles behalve een prinses bleek te zijn. Als toegift 'Mystery of Reason'.
Het was weer zo'n zeldzame jazz avond waarbij alles op zijn plaats viel. De heren communiceerden op meta-nivo en het spelplezier was ongekend groot. Drum-poëet van Oosterhout maakte zijn reputatie vooral tegen het einde van de tweede set waar. Het was dan ook verbazingwekkend te horen dat zij slechts een keer of twee samen live hebben gespeeld en dat terwijl ze samen wel drie CD's hebben opgenomen.
Hein is dit seizoen maar liefst vier keer te zien, dankzij een uniek en leuk concept van het
Beauforthuis: Het 'gastheerschap'. Na Bert van de Brink en Jesse van Ruller is nu bassist Hein van de Geyn gastheer en mag zodoende drie avonden naar eigen inzicht invullen. Hein's aanwezigheid bij Karel Boehlee was dus eigenlijk en bonus vooraf. Volgende drie Hein vd Geyn avonden in het Beauforthuis:
do 3 nov met Enrico Pieranunzi;
za 25 feb met
Paulien van Schaik;
za 8 apr met Lee Konitz.
CD kopen?
Silent Nocturne (speciale uitgave)
Karel Boehlee
Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn
Het is nog een heel tijdje mooi weer geweest maar nu lijkt dat definitief voorbij. Zodra het koud wordt dan krijg ik altijd weer last van mijn Raynaud vingertjes (niet te verwarren met winterhanden). Het zg Raynaud fenomeen bestaat uit aanvallen van wit worden van de vingers dat wordt getriggerd door kou maar kan ook soms bij emotie, nervositeit of stress optreden of veroorzaakt worden door bepaalde producten. Er stroomt tijdelijk geen bloed naar de bloedvaten omdat de spieren samentrekken waardoor het bloedvat vernauwt en de bloedstroom belemmerd wordt.
Ik heb het al zo lang als ik me kan herinneren. Alle vrouwen in onze familie hadden het. Het schijnt voor te komen bij 3 tot 20 procent van de vrouwen. Vroeger bij ons thuis noemden we het altijd 'dode vingers' en zo ziet het er ook uit. Zeker als het bloed weer terug aan het stromen is zie je een hele scherpe afscheiding tussen de gebieden met en zonder bloed en dat ziet er heel raar uit. Het is niet ernstig op zichzelf maar wel hinderlijk omdat het gepaard gaat met een zekere gevoelloosheid en lichte pijn. Op het plaatje (van internet) zie je hoe het er uitziet die dode vingertjes. Meer info vind je
hier.
Het begon allemaal met een potje
tomatenjam dat ik kreeg van B. Heerlijk vonden we die dus schreef ik er een logje over. Vervolgens is tomatenjam een issue in mijn RSS-reader en vliegen de recepten over en weer. Ik ben daarom ook maar eens op zoek gegaan wat ik kon vinden en maakte gisteren een heerlijke pittige tomatenjam. Je hebt er voor nodig:
2/3 middelgrote tomaten (totaal iets van 375 gram)
1 kleine rode ui fijngesnipperd
teentje knoflook geperst
2 theelepels geraspte verse gember
60 ml limoensap
2 à 3 eetlepels bruine suiker
2 rode pepers fijngehakt
een handje kruidnagelen
Halveer de tomaten en leg ze met het snijvlak naar boven 30 minuten in een oven van 220 graden. Meng de tomaten met de andere ingrediënten in een kleine steelpan en breng het geheel aan de kook. Laat ongeveer 40 minuten sudderen of totdat het is ingedikt. Daarna het geheel door de zeef en je krijgt een heerlijk zoet pittig mengsel.
Afgelopen zondag waren we in Bloemendaal en we waren de enigen niet die dat idee hadden. In de file er heen dus maar toen we er eenmaal waren was het genieten geblazen: zonnetje, briesje, branding en heel veel honden. Hier zie je er eentje die er maar geen genoeg van kon krijgen om steeds weer in de golven te gaan zoeken naar zijn stok (klik klik). In dit geval was het tevergeefs.
Voor DiDi van deze week koos ik dit prachtige gedicht van Bart Moeyaert.
Sinds ik met jou wakker word
als in een la die leeg is
op ons tweeën na,
is wat er morgen komt
ondergeschikt aan
wat vandaag al is begonnen.
We gaan met een bepaalde
logica eerst af hoe wij
vandaag weer samenhangen.
Dit is jouw been, dit is
mijn rug, mag ik hem nu
van jou terug, en wat ik
verder zou verlangen
is dat we opstaan, en
ons leven vanaf hier
hervatten, met jou dan
naast mijn hart onder
mijn arm - ik hou
je tot vanavond warm,
totdat je slaapt en daarna
wakker wordt als in een la,
leeg op ons tweeën na.
Clickx en PC Magazine hebben een boekje uitgebracht met de titel Webloggen. Het staat vol met allemaal handzame tips en uitleg voor de beginnende weblogger. Maar ook de routinier zal er wellicht bij de toeters en bellen nog wel wat van zijn of haar gading kunnen vinden. Na een algemeen gedeelte komt er een hoofdstuk over verschillende weblogsystemen en wat je zoal moet doen om je weblog te onderhouden. Grappig is ook het onderdeel 'tips van de pro' waarin een aantal webloggers tips geeft en voor de commerciële typjes onder ons wordt ook nog een gedeelte gewijd aan geld dat je kunt verdienen met je weblog.
Een aanrader dus, te meer Miwian Weblog er ook nog in vermeld wordt met name in het kader van mijn afstudeeronderzoek naar de Juridische Valkuilen voor de Webloggende Werknemer. En extra leuk vind ik dat de screendump die gemaakt is ook nog onze vast rubriek Dichters op Dinsdag te zien geeft (klik voor grotere foto). Voor 12,95 euro is het boekje te krijgen bij de betere tijdschriften- & boekhandel.
Meer boeken over webloggen
Weblog je wild !
S. Evers
Een mijlpaal alweer de tweeenvijftigste DiDi! Ik liet me voor deze editie inspireren door Peter Gabriel die in zijn song 'The Blood of Eden' enige kanttekeningen bij het scheppingsverhaal plaatst. 'We wanted the union of the woman and the man' Samensmelten dus in plaats van gescheiden zijn. De song is
hier te beluisteren in een live uitvoering.
Geen gemakkelijke opgave deze keer. Neem het ruim. Alles wat duidt op het verlangen van twee mensen om één te worden of in elkaar weg te kruipen is goed.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Blood of Eden
I caught sight of my reflection
I caught it in the window
I saw the darkness in my heart
I saw the signs of my undoing
They had been there from the start
And the darkness still has work to do
The knotted chord's untying
They're heated and they're holy
Oh they're sitting there on high
So secure with everything they're buying
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
With the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
We wanted the union
Oh the union of the woman
The woman and the man
My grip is surely slipping
I think I've lost my hold
Yes, I think I've lost my hold
I cannot get insurance anymore
They don't take credit, only gold
Is that a dagger or a crucifix I see
You hold so tightly in your hand
And all the while the distance grows between you and me
I do not understand
At my request, you take me in
In that tenderness, I am floating away
No certainty, nothing to rely on
Holding still for a moment
What a moment this is
Oh for a moment of forgetting, a moment of bliss
Heyyyyyyyyyyyyyyyyy
I can hear the distant thunder
Of a million unheard souls
Of a million unheard souls
Watch each one reach for creature comfort
For the filling of their holes
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
With the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
We wanted the union
Of the woman and the man
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
I feel the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
Lie the woman and the man
I feel the man in the woman
And the woman in the man
In the blood of Eden
We've done everything we can
In the blood of Eden
Saw the end as we began
With the man in the woman
And the woman in the man
It was all for the union
Oh, the union of the woman, the woman and the man.
The blood of eden keeps running through me
running through my veins
the blood of eden keeps rushing through me
when I'm sure there's none that remains
the blood of eden keeps running through me
I can feel it in my bones
that blood of eden keeps rushing through me
taking back what it owns
Vriendin B. volgt een opleiding tot natuurvoedingsconsulent op
Kraaybekerhof hier niet te ver vandaan. De opleidingsdagen zijn op vrijdag en de aansluitende zaterdag eens per maand en dan komt ze hier overnachten. Niet alleen is dat voordeliger dan een hotelkamer maar ook kunnen we weer eens gezellig bijkletsen. Dat laatste doen we trouwens ook uitvoerig.
Maar daar wilde ik het niet over hebben want afgelopen vrijdag bracht B. een heerlijk pot kruidige zoete tomatenjam mee. Ik ben helemaal niet zo'n ontzettende jamliefhebber maar dit is een ware delicatesse. Ik zou het niet zo snel bedacht hebben, tomatenjam, maar je ziet tegenwoordig vaker onorthodoxe combinaties van kruidig en zoet (bijvoorbeeld in de bonbons van
Unlimited Delicious. Wat dacht je van een bonbon met dragon en zeezout? Of foelie en nootmuskaat? Mjummie!!!!!!
Afgelopen weekend was het weer zulk schitterend weer dat je bijna wel naar buiten mòest. Na de zaterdagse boodschappen zijn wij dus nog maar even gaan wandelen bij de
Piramide van Austerlitz . Deze ligt er wat geïsoleerd en treurig bij en je kunt er niet meer op zoals vroeger. Er staan grote hekken omheen, er is een soort gracht gegraven daarachter en op de zandvlakte die dan volgt staat het vol met borden "Verboden toegang".
Reden voor al deze treurnis is het feit dat de restauratie van de piramide letterlijk in het water is gevallen. Men wilde het monument dat ooit door veldheer Marmont voor Napoleon werd opgericht weer in de oude glorie herstellen maar deed dat onoordeelkundig. Gevolg: als het regende spoelde een belangrijk deel van de nieuwe bedekking weg en op die manier werd meer schade aangericht dan dat er hersteld werd. Ik ben benieuwd wat er nu gebeuren gaat en wanneer de Piramide weer toegankelijk zal zijn.
klik foto voor vergroting
Renee van Bavel is moeilijk te plaatsen. Wij zagen haar vorige week in het
Beauforthuis waar ze de tweede helft van de benefietvoorstelling invulde na het cabaretduo Dames voor na Vieren. Ze komt ook van de Koningstheaterakademie in Den Bosch, maakt grappen maar is toch geen cabaretière. Voor het publiek maakt dat nauwelijks wat uit. Die zijn zo gewonnen als Renee eenmaal op dreef is. Zij heeft dan ook behoorlijk wat te bieden. Ze heeft een jazzy stem die klinkt als een klok maar die ook erg teder en subtiel kan zijn. Ze vertelt cabareteske verhaaltjes, maakt pikante grappen, ze sprankelt en geeft allerlei onverwachte wendingen aan haar optreden. Geen echt cabaret, maar ruim voldoende om goed contact te maken en een plezierige sfeer te creëren. Haar show heeft het thema 'Rood' dat voornamelijk over passie gaat. Die passie zien we terug in haar swingende jazzy nummers maar ook in het intieme verstilde nummer over het overleden broertje waarbij ze zichzelf op de vleugel begeleidt. Ze zingt veelal eigen teksten en wordt verdienstelijk begeleid door twee jonge muzikanten Daniël Debie op piano en Bas Kisjes op contrabas.
Renee heeft niet stil gezeten. Ze volgde aanvankelijk de Drama docent opleiding om al snel te ontdekken dat dat niet haar weg was. Op de Bossche academie volgt ze een parttime kleinkunstopleiding en kreeg daar o.a. gastlessen van Herman van Veen, Youp van 't Hek, Kommil Foo, Lenette van Dongen, Bram Vermeulen en Stef Bos. Een acteerworkshop volgde ze bij Helmert Woudenberg, jazzzanglessen bij Setske Mostaert, een summerjazzworkshop bij Fay Claassen op het conservatorium in Amsterdam en gastlessen bij o.a. Hein vd Geyn, Bert van den Brink en Cor Bakker. Het talent van van Bavel is nog niet echt uitgekristalliseerd. Zal zij de richting van de jazz opgaan of wordt zij een all-round entertainer a-la Bette Middler? Binnenkort is zij weer in het Beauforthuis te zien samen met pianist Bert van den Brink.
There are two ways to live:
you can live as if nothing is a miracle;
you can live as if everything is a miracle.
Albert Einstein
klik foto voor vergroting
Eens in de zoveel tijd doet Margriet Eshuijs met haar akoestische band het
Beauforthuis aan voor een unplugged concert. Drie jaar geleden zag ik haar daar met het programma Time en nu tourt ze met een nieuw programma: 'Flowerchild Unplugged'. Het Beauforthuis zat gisteren mudvol en ook het kleine podium was afgeladen met de spullen van de band. Maar ondanks dat, was er toch nog ruimte voor Margriet en haar band om een swingend programma neer te zetten. Het leuke aan Margriet Eshuijs is dat ze al haar songs of het nu oude nummers betreft zoals de klassieker 'House for sale' of één van de nieuwe nummers zoals 'Stay' of 'Flowerchild' allemaal met passie en overtuiging zingt. Tussen de nummers door legt Margriet ons met haar onvervalste Zaanse tongval uit waar de song over gaat en lardeert dat met grapjes en anekdotes (o.a. over de eerste keer dat ze met een jongen 'skoifelde'). Dat doet ze, zo deelt ze het publiek mee, ook omdat er gitaren gestemd moeten worden tussen de nummers door. De hoeveelheid gitaren op het podium is dan ook indrukwekkend te noemen. De meeste daarvan worden bespeeld door Maarten Peters, partner van Margriet en de schrijver van de meeste van haar liedjes. Maar er is ook de 'blonde del' (grote gitaar van blond hout) van Margriet zelf bij waarop ze Elvis nadoet waarbij de bandleden de Jordinairs nabootsen in een close harmony waar het publiek zich overduidelijk bij amuseert. Het zijn overigens allemaal all-round rasmusici die Margriet begeleiden: Maarten Peters speelt al die gitaren, doet backgroundvocals en zingt zelf ook nog zijn fantastische nummer 'White horses in the snow'; David de Marez Oyens (die we ook al eens zagen als bassist bij Floris) speelt bas, basgitaar, percussie en doet backgroundvocals en Co Vergouwen speelt vleugel, percussie, keyboards en doet ook backgroundvocals. Flowerchild Unplugged is een smakelijke afwisseling van ballads en up-tempo-nummers waarbij zowel de oude als de nieuwste nummers te horen zijn en die eindigt in een swingende toegift. Sfeertje proeven? Klik
hier voor een fragmentje Black Pearl.
Margriet Eshuijs heeft weer eens laten zien dat zij met haar muziek al die jaren kan overbruggen en nog steeds actueel is. Daarmee toont ze zich een vakvrouw en popzangeres van niveau. Tot eind februari is ze nog te zien in allerlei plaatsen in het land. En er is ook nog een nieuwe DVD waarop al dit moois te zien is en nog veel meer. De DVD is te koop bij de concerten (signeert ze hem ook nog voor je) en via de
website van Margriet.
DVD kopen?
Margriet Eshuijs - In Concert
Margriet Eshuijs
In Tolbert worden twee kinderen om het leven gebracht een week nadat de biologische vader melding deed bij het Meldpunt Kindermishandeling. Bij Bureau Jeugdzorg in Groningen is een wachtlijst en daarom bleef het dossier van dit gezin gewoon liggen. "Jeugdzorg nalatig", kopt de krant vandaag. Maar ik vraag me af of dat zo is. Althans, het systeem is totaal ondeugdelijk maar binnen dat systeem kun je gewoon niet van nalatigheid of van tekortkomingen spreken volgens mij. Als je iemand vraagt om met een aquarelpenseel een huis te schilderen kun je hem ook niet aanrekenen dat het niet in een normale tijd klaar is.
Ik kom regelmatig bij Bureau's Jeugdzorg en dan val je van de ene verbazing in de andere. Er moet nu 24-uurs bereikbaarheidsdienst gerealiseerd worden en de crisissen die zich bij deze dienst aandienen mogen uitsluitend telefonisch worden opgelost. De dienstdoende maatschappelijk werkers kunnen niet met leidinggevenden of gedragswetenschappers overleggen maar alleen met collega's die op dat moment ook dienst hebben.
En wist je dat er Bureau's Jeugdzorg zijn waar bij de opnemende voorzieningen sprake is van een wachtlijst is voor de wachtlijstbegeleiding van de wachtlijst? De wachtlijst voor zo'n voorziening waarvoor een indicatie is gesteld is dan bijvoorbeeld vier maanden en om die periode te overbruggen is er wachtlijstbegeleiding. En voor die wachtlijstbegeleiding is dan weer een wachtlijst van twee maanden. Als die laatste wachtlijst nog een beetje langer wordt dan moet er wellicht ook weer wachtlijstbegeleiding komen voor de wachtlijst voor de wachtlijstbegeleiding van de wachtlijst van de opnemende instelling. En nou maar hopen dat daar dan weer geen wachtlijst voor ontstaat.
Snap je nou waarom het zo vaak fout gaat? Ik wel. Dat ligt niet aan die maatschappelijk werkers en gezinsvoogden (al zullen die ook wel eens een foutje maken net als ieder ander) maar aan het systeem waar helemaal niks van deugt.
De foto maakte ik twee jaar geleden op de Uitmarkt (klik klik) en heeft verder met dit onderwerp niks te maken.
Weet jij het al hoe het zit met dat nieuwe zorgstelsel? In de Geldgids van de Consumentenbond staat er deze maand een heel artikel over. Alarmerende conclusies worden er getrokken: tweeverdieners zonder kinderen, alleenstaande werkenden en alleenstaande 65-plussers gaan behoorlijk wat meer betalen. We hebben het dan over meer dan 300 euro per jaar er bij. En dan is daar alleen nog maar het standaardpakket in betrokken en alle aanvullende verzekeringen zijn er nog niet in meegenomen.
Bij de basisverzekering hebben verzekeraars de verplichting om je te accepteren maar dat is voor de aanvullende dekking niet het geval. Dat betekent een tweedeling tussen de mensen die daarvoor kunnen en willen betalen (de premies en inhoud kunnen door de verzekeraars zelf worden vastgesteld) en diegenen die dat niet kunnen. De verwachting is trouwens dat de verzekeraars in het begin niet moeilijk zullen doen met het accepteren van klanten. Het is dus verstandig om - als je aanvullende verzekeringen wilt sluiten - dat meteen in 2006 te doen. Maar - zo stelt de Geldgids - je kunt natuurlijk ook gaan sparen en op die manier je eigen verzekering vormen want als je geen eigen risico neemt op de basispolis en je niet aanvullend verzekert dan kun je behoorlijk wat geld besparen.
Ik kan het allemaal nog niet goed overzien. Ik ben heel benieuwd naar het aanbod dat ik krijg van mijn verzekeraar. Voor 16 december a.s. moeten we allemaal zo'n aanbod hebben ontvangen en dan hebben we tot 1 mei 2006 de tijd om eventueel over te stappen naar een andere verzekeraar. Maar ik hou mijn hart vast voor mensen met lage inkomens want of die zich in dit nieuwe stelsel staande kunnen houden vraag ik me af. En dan krijgen we hier ook Amerikaanse toestanden met mensen die niet verzekerd zijn en daarom ook geen medische zorg kunnen krijgen.
klik foto voor vergroting
Op 26 februari dit jaar, traden '
Dames voor na Vieren' (Hanneke Drenth en Anne van Rijn) met een try-out van hun show 'Tja tja tja' voor het eerst samen op in het
Beauforthuis. Wij waren erbij en deden er
verslag van. Hun talent is sindsdien niet onopgemerkt gebleven bij de Nederlandse pers en publiek. Uitverkochte zalen en lovende recensies zijn het resultaat. Gisterenavond waren ze niet te beroerd om het Beauforthuis te steunen door een belangeloos benefietoptreden (voor de verbouwing) te verzorgen samen met
Renee van Bavel (daarover later meer). Het viel me op dat de dames de kwaliteit die ze nu door ervaring afleveren ook al hadden bij hun try-out destijds. Door de kortere duur van het (dubbel) optreden hebben ze een selectie moeten maken uit bestaande sketches en hier en daar waren kleine aanpassingen gemaakt.
Hun stijl is uniek te noemen. Geen monologen en verhalen vanuit de ik-figuur maar meer fysieke theater-cartoons en karikaturen in raps, sketches en liedjes en dat alles naadloos en in een hoog tempo gespeeld. Het viel me nogmaals op dat beide dames uitstekend zingen en verdienstelijk piano spelen. Waar ze beiden echt in uitblinken is hun rijke mimiek die tot in de details is geperfectioneerd. Cabaret staat niet stil dankzij een nieuwe generatie, opgeleid door de Koningstheaterakademie in Den Bosch. We hoeven mede dankzij de Dames Voor Na Vieren niet bang te zijn dat we in cabaretland opgezadeld worden met meer van hetzelfde.
Meer cabaretfoto's waaronder nog twee van de dames
hier
17 en 18 mei volgend jaar staan de dames met hun volledige programma weer in een nagenoeg uitverkocht Beauforthuis.
Samen met een medestudent hebt ik begin deze week een interview gehouden met een crimineel. Ik schreef al
eerder dat dit een opdracht is voor het vak
criminologie dat ik op dit moment volg. Het was een heel boeiend gesprek waarin onze gesprekspartner openhartig sprak over alles wat hij heeft meegemaakt, het gezin waarin hij opgroeide en de omstandigheden die tot zijn daden hebben geleid.
Het interessante aan zo'n gesprek is dat je, ook doordat je oprecht geïnteresseerd bent in wat iemand nou bewogen heeft of hoe het allemaal zo kon gaan, geen oordeel over wat iemand op zijn kerfstok heeft. Het is gewoon zoals het is. De man die wij spraken heeft nu zijn straf er op zitten en is opnieuw begonnen. Iedere dag opnieuw maakt hij de keuze omdat te doen omdat het moeilijk voor hem blijft om niet in oude patronen en gewoontes terug te vallen. Het helpt hem daarbij enorm dat hij werk heeft dat hij leuk vindt en collega's die hem waarderen voor het werk dat hij aflevert.
Ik vond het echt geweldig dat hij zo openhartig zijn levensverhaal wilde vertellen en met ons wilde praten over het delict dat hij gepleegd heeft. Te meer omdat het hem zichtbaar veel kostte om het allemaal onder woorden te brengen en hij achteraf echt helemaal uitgeput was. Dank je wel Mr. X!
De foto werd gemaakt door mijn neef en toont een cel in het beruchte Alcatraz waar mijn zus en haar gezin afgelopen zomer een bezoek brachten.
Voor de DiDi van deze week met het thema 'stem' koos ik een gedicht van Gil van der Heyden met de titel Wit. De foto maakte ik in Utrecht op de Ganzenmarkt (klik voor groter).
Je brief gekregen
een beetje kapot
van het stukje wit
tussen twee zinnen.
Hier stokte je stem
begaf je adem
zat ik naast je.
Het mooiste in je brief
is het stukje zwijgen
tussen twee zinnen.
Ik denk niet dat er veel mensen zullen zijn die het internet frequenteren en nog nooit van de
Wikipedia hebben gehoord. Wikipedia is een online open-source encyclopedie. De bedoeling is een vrije encyclopedie op het web te creëren die gratis is en waaraan alle gebruikers ook een bijdrage kunnen leveren.
Ik heb nu voor mijn afstudeerproject over de webloggende werknemer ook een wikipedia ingericht. Nu zit die nog achter een wachtwoord op mijn server en ben ik nog bezig de database te vullen met alle gegevens en informatie die ik in de loop der tijd al heb verzameld maar straks als mijn scriptie klaar is maak ik mijn wikipedia ook openbaar. Mijn bedoeling is dat de informatie geactualiseerd kan blijven worden en dat er meer mensen komen die bijdrages leveren om de gegevens up to date te houden.
Ik vind het wel een aansprekende gedachte om wijsheid die jijzelf verzameld hebt en gesystematiseerd ook beschikbaar te stellen aan anderen.
Het thema van Dichters op Dinsdag #51 van deze week is Stem / Voice. Ik koos een tekst van John B Spencer over Judy Garland vertolkt door Norma Waterson. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
BLUEBIRD (JUDY G)
Only a child it seems,
But oh what a voice,
You made the audience love you,
They had no choice,
Only a child it seems,
Made up for the lights,
You followed the yellow brick road
To lonely nights...
And you sang
Why, why, why,
Oh why can't I,
Fly, fly, fly,
Where the bluebirds fly?
Only a country girl,
On an Easter parade,
You strolled down the avenue,
While the orchestra played,
Only a country girl,
But oh what a cast,
You never knew what you'd missed,
Till the cavalcade passed?
And you sang
Why, why, why,
Oh why can't I,
Fly, fly, fly
Where the bluebirds fly?
And Judy G if you knew,
There never was a bluebird sang like you...
Gisteren was er in ons dorp weer de jaarlijkse atelierroute. Kunstenaars stellen hun ateliers open en ontvangen belangstellende met een drankje en een hapje. Afhankelijk van de hoeveelheid bezoekers is er ook gelegenheid om uit de eerste hand te horen hoe het werk is gemaakt of wat er mee bedoeld werd. Ik had van te voren een lijstje gemaakt van mensen die we sowieso wilden bezoeken. We begonnen bij
Marion van Eeden die we vorig jaar ook bezochten. Toen waren we best gecharmeerd van haar werk maar nu vonden we toch dat er weinig nieuwe dingen bij waren gekomen in dat jaar.
Daarna fietsen we naar het terrein waar een aantal kunstenaars hun atelier hebben. Daar sprak met name het Terra-Terraproject van
Ziko Dackovic en het werk
Lies van den Berg ons aan.
Vervolgens bezochten we de keramiste
Marijke Braat waar we heerlijk in het zonnetje door haar tuin hebben gekuierd (zie foto van Hans hier boven). Toen was het alweer vijf uur en moesten we haasten om nog even het werk van edelsmeden Marion de Zwaan en Karin van Mierlo te bekijken. Volgend jaar toch maar weer eerder op pad gaan want we hadden niet genoeg tijd om ons hele programma af te werken.
Herfst 2005 is zonniger dan de zomer was. Nou ja, bijna dan. Wat een heerlijk weer was het dit weekend. En de paddestoelen koesteren zich net als wij in dat heerlijk warme hersftzonnetje.
Dan is dit een buitenkansje voor je. Al-Qaeda plaatste namelijk een vacature op het internet voor mensen die kunnen helpen met het produceren van online verklaringen en videomontages. Als webdesigner heb je wellicht een streepje voor omdat de sites van Al-Qaeda regelmatig door providers worden afgesloten dus moeten er om de haverklap nieuwe gemaakt worden. Het enige probleem bij deze baan is nog dat het niet helemaal duidelijk is hoe je moet solliciteren en aan wie je je brief moet richten. Wel is duidelijk wie je nieuwe baas is, kijk maar op de foto.
Reuters meldde het nieuws en had het zelfs weer van de website van Asharq al-Awsat. Dat veel verkeer van Al-Qaeda via het internet plaats vindt is niet nieuw. Maar vacatures plaats via dat medium volgens mij wel. Misschien heeft onze Prinses Irene toch gelijk dat het tijd wordt voor een verstandig gesprek tussen de mondiale organisaties (zie De Volkskrant - Het Vervolg van gisteren).
All things appear and disappear because of the concurrence of causes and conditions.
Nothing ever exists entirely alone; everything is in relation to everything else.
Buddha
Ik trok een streep;
tot hier,
nooit ga ik verder dan hier.
Toen ik verder ging
trok ik een nieuwe streep,
en nog een streep.
De zon scheen
en overal zag ik mensen,
en iedereen trok een streep
iedereen ging verder.
Toon Tellegen
Het plaatje is van Carol Gault (klik klik)
Van de week waren in ons criminologiecollege de thema's 'wat is misdaad' en 'hoe werkt criminalisering' aan de orde. Twee hele interessante thema's. Des te grappiger ook omdat de studenten die het college bijwonen in leeftijd variëren van 20 tot in de vijftig jaar. Dat brengt met zich mee dat het perspectief van waarmee gekeken wordt en het referentiekader dat ieder heeft nogal verschilt. De vraag "wat is misdaad" kan op heel veel verschillende manieren beantwoord worden afhankelijk of je het bekijkt vanuit juridisch oogpunt of bijvoorbeeld vanuit antropologisch standpunt. Wij hebben bijvoorbeeld in onze samenleving een overheid en een strafrechtsysteem maar dat is lang niet in alle culturen en samenlevingen het geval. Of soms is de overheid die er is zover weg dat er geen gezag meer van uitgaat naar kleine 'tribal' samenlevingen die er hun eigen gewoonten en rituelen op na houden om te zorgen dat er samen te leven blijft. Het idee dat een misdaad beantwoord moet worden met een straf is ook maar een aanname en wordt lang niet in alle culturen voor waar aangenomen. Er zijn ook best andere opties denkbaar als reactie van een samenleving op een gedraging die schade of letsel toebrengt.
Ook is heel interessant om te zien dat het begrip van wat strafwaardig is in de loop van de tijd verschuift met het politieke en economische klimaat, de normen en waarden en toenemend inzicht. Zo worden milieudelicten tegenwoordig strafwaardig geacht en vroeger niet of nauwelijks. Ook ten aanzien van wat op het gebied van seksualiteit en intimiteit getolereerd wordt of strafwaardig moet zijn is sinds de seksuele revolutie van de zestiger en zeventiger jaren wel het e.e.a. verschoven. Wat wel duidelijk wordt is dat het vaak niet zozeer het gedrag is waarop gereageerd wordt maar vooral op wie het doet en in welke context.
Ik sprak nog even na met een aantal medestudenten en we zeiden tegen elkaar dat het echt genieten is bij deze colleges. Er komen zoveel interessante dingen voorbij! Op de het plaatje de bekende familie Soprano (inderdaad die van de Waste management business) die een hele aardige lijst met '
MobSpeak' op het internet hebben staan.
Alle studenten van de Universiteit Utrecht krijgen een SOLIS-mailaccount waarop de UU met ons pleegt te communiceren. Hoewel je wellicht al tig mailadressen in gebruik hebt, moet je ook aan die SOLIS-account geloven omdat je anders belangrijke berichten mist. Maar gebruiken doen veel mensen hem eigenlijk niet. Ik ook niet. Ik heb er een redirect op zitten naar één van mijn andere mailadressen en kijk er verder eigenlijk nooit naar om.
Tot ik vandaag een mailtje kreeg van de postmaster van HetNet dat ik van mijn SOLIS-account een mailtje schijn te hebben verstuurd aan iemand bij HetNet waarin zich een virus bevond en dat derhalve geweigerd was. Even bellen met de helpdesk dan maar. En dan gebeurt er iets raars. Hoewel ik echt denk dat ik niet het probleem heb maar zij op hun server en dat het alleen maar aardig van mij is dat ik dat even kom melden wordt er gedaan alsof ZIJ hulp bieden aan MIJ. Ik heb nu ook een call-nummer uitgereikt gekregen zodat ik kan traceren hoe het er met mijn probleem voor staat. Ik zei nog dat ik dat niet hoefde maar dat hielp niet. Hoezo bureaucratie....?
Ik heb pas nog meegedaan aan het bevolkingsonderzoek en - zoals dat dan gezegd wordt in de brief die je thuis krijgt - daarbij zijn geen afwijkingen geconstateerd die nader onderzoek noodzakelijk maken. Gelukkig maar. 't Is best wel een opluchting als alles goed bij een dergelijke controle want het kan alle vrouwen (en ook mannen trouwens) zomaar treffen: borstkanker.
Het is deze maand borstkankermaand waarin aandacht wordt gevraagd voor de vroegtijdige opsporing en behandeling van borstkanker. Gelukkig komt borstkanker steeds meer uit de taboesfeer mede dank zij vrouwen als Kylie Minogue of Ellen ten Damme die zich er helemaal niet voor schamen met hun situatie in de publiciteit te komen. Zij worden daarmee een voorbeeld voor andere vrouwen om er over te praten of voor uit te komen. Chapeau voor deze vrouwen!
Net als vorig jaar is er ook weer een speciale glossy
Pink Ribbon Magazine uitgekomen waarvan de 4 euro die het kost regelrecht ten goede komt aan het onderzoek naar borstkanker. Ik heb de glossy gekocht en het magneetribbon dat er bij zat hangt voorlopig ponticifaal aan mijn afzuigkap.
Ik ben altijd in voor nieuwe lekkere drankjes en ik heb weer wat gevonden: Juicers van Yagua. Je hebt er drie soorten in (voorzover ik weet): Vitality Juice, Skin Juice en Inspiration Juice. En er is ook nog een groentedrankje maar dat heb ik nog niet geprobeerd. Volgens de
informatie zitten er geen toegevoegde suiker of andere obscure dingen in. De pakjes zien er wel kek uit en door het karton ogen ze ook 'gezond'. En - wat vooral belangrijk is - ze zijn heel lekker, vooral Inspiration en Vitality. Ze zijn natuurlijk niet goedkoop, dat is helaas bij al die goede en lekkere drankjes zo. Maar dan heb je ook wat. Ik heb ontdekt dat AH type 5 ze verkoopt dus af en toe moet ik even binnenlopen in zo'n filiaal want 'mijn' AH is maar een 4-tje.
Voor het thema "Woonplaats" van DiDi deze week vond ik een gedicht van Jacob Groot uit de bundel "Net als vroeger" uit 1970 met de titel "Bezichtigingen der landerijen". De foto van het witte huis is gemaakt in mijn woonplaats zoals die door samenvoeging binnenkort zal ontstaan.
Wij hebben een mooi witstenen huis,
maar we zijn nooit thuis.
We rijden in mijn houten wagen
door de dageraad,
langs wat getoverd werd uit zaad
in het land dat ik ontgang.
Stop bij een bron:
de wielen branden in de zon.
Wil je nog beter zien
wat ik met jou begon,
dan stappen we in mijn luchtballon.
Jaren geleden heb ik ooit een jaartje of twee golf gespeeld. Nou ja, les gehad en op ons negen holesbaantje in het dorp 'rondjes gelopen' maar ik ben nooit zo ver gekomen dat ik het GVB (Golf Vaardigheids Bewijs) heb gehaald. Al jaren loopt er een afspraak met vriendin E. om het golfen weer op te pakken want zij is net zoals ik begonnen maar nooit echt doorgebroken zal ik maar zeggen. Iedere keer als we elkaar bij AH tegenkwamen dan zeiden we: "binnenkort gaan we". Dat hebben we jaren volgehouden tot onlangs toen E. zich erop betrapte dat ze toen ze mij zag wilde omkeren, bang om herinnerd te worden aan onze afspraak. Toen ze me dat vertelde besloten we dat het nu echt tijd was voor onze wedergeboorte op golfgebied. Vanmorgen om half negen was het zover en hadden we een les geboekt van een uur voor twee personen. Ik had gisteren al mijn spullen tevoorschijn gehaald en afgestoft maar verder had ik geen idee meer hoe het ook al weer ging.
R., de 'pro', had geduld met ons en ging de situatie met de goede portie humor te lijf. En binnen een half uur wisten we weer wat een pitch was en een chip en ook wanneer je welke slag gebruikt. De toepassing liet nog hier en daar te wensen over maar ergens in het spiergeheugen werden wat celletjes langzaam wakker. Daarna gingen we nog een half uurtje naar de driving-range om daar te slaan. Eerst met de P en daarna met de 7 en de 5-club. De combinatie houding en swing is van cruciaal belang, zo herinnerden we ons al weer snel en een goede houding is van groot belang met name voor de richting waarin de bal verdwijnt.
Pffft, het viel niet mee al viel het ook zeker niet tegen. Af en toe kwamen er echt goede slagen uit die kaarsrecht de 125 meter haalden. De bestendigheid is echter nog ver te zoeken. Daarvoor moet het spiergeheugen echt nog verder worden wakker geschud. Maar wat ik wel meteen weer helemaal voelde hoe heerlijk het is om 's morgens in de vroegte in het herfstzonnetje voor dag en dauw een paar emmertjes ballen weg te slaan. Dat gaan we vaker doen, hebben we afgesproken dus volgende week woensdag weer! En tot die tijd werken aan het individueel huiswerk dat we van de pro hebben meegekregen.
Het thema van DiDi dit keer op speciaal verzoek van een trouwe inzender: geboortestad/home town. De enige tekst die me te binnen schoot was Green Green Grass of home en toen dacht ik waarom niet een tweede trouwe DiDi deelnemer te plezieren door een uitvoering van Johnny Cash te kiezen. Wie die twee trouwe inzenders zijn moet je zelf maar ontdekken.
Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Green Green Grass of Home
The old home town looks the same as I step down from the train,
and there to meet me is my Mama and Papa.
Down the road I look and there runs Mary hair of gold and lips like cherries.
It's good to touch the green, green grass of home.
Yes, they'll all come to meet me, arms reaching, smiling sweetly.
It's good to touch the green, green grass of home.
The old house is still standing tho' the paint is cracked and dry,
and there's that old oak tree I used to play on.
Down the lane I walk with my sweet Mary, hair of gold and lips like cherries.
It's good to touch the green, green grass of home.
Yes, they'll all come to meet me, arms reaching, smiling sweetly.
It's good to touch the green, green grass of home.
Then I awake and look around me, at four grey wall surround me
and I realize that I was only dreaming.
For there's a guard and there's a sad old padre -
arm in arm we'll walk at daybreak.
Again I touch the green, green grass of home.
Yes, they'll all come to see me in the shade of that old oak tree
as they lay me neath the green, green grass of home.
Op de begraafplaats in Zeist doet men aan vernieuwing. Ze hebben er een infozuil waar je 'jouw overledene' op kunt zoeken en een plattegrond uit kunt printen waarop je kunt zien waar je ongeveer moet zoeken. Ik schreef er
eerder over. Volgens mij is iedereen enthousiast over deze service. Minder enthousiast zijn de bezoekers over de emmers die op een aantal plekken van de begraafplaats uitsluitende te leen zijn voor een statiegeld van 2 euro (klik klik). Het gekke is dat ik me niet kan voorstellen dat iemand van een begraafplaats een gieter mee gaat nemen naar huis dus het enige zou kunnen zijn dat die gieters niet worden terug gezet door de mensen die er eentje gebruiken. Maar om daar nou 2 euro statiegeld aan te verbinden. Ik vind het een treurig gezicht, dat rijtje gieters tussen de bomen.
Ik was er ook in 2002, op Jimbaran Beach, enige tijd voordat toen de bomaanslag in Kuta plaatsvond. Onze gids Kadek bracht ons daar op een dag naar toe om vis te gaan eten aan het strand en we hebben er ook gegeten op onze laatste dag om afscheid van hem te nemen. Het ziet er echt zo uit als op het plaatje, heel romantisch met allemaal tafeltjes op het strand. Heerlijke gegrilde vis die je zelf kunt uitzoeken met allerlei Balinese kruiden klaargemaakt. Wat ik me nog heel goed herinner is dat de vloed kwam opzetten toen wij aan het eten waren. We zaten vooraan op het strand omdat je daar het mooiste uitzicht had en we wilden er nog één keertje van genieten. En dat deden we ook, met volle teugen, toen die ene wat grotere golf ineens onze voeten omspoelde en onze kuiten kleddernat maakte. Hilariteit alom natuurlijk en meteen schoten er mensen toe om ons met tafeltje en een aantal meters naar achteren te verplaatsen.
En nu die aanslag daar op twee plaatsen in Jimbaran en ook nog in Kuta. Afschuwelijk! Notabene op een plek waar ook veel Balinezen komen om te eten (en natuurlijk ook best veel toeristen want daar leeft men van op Bali). Ik dacht eerlijk gezegd dat na de aanslag in de discotheek in Kuta in 2002 Bali even niet aan de beurt zou zijn maar niets is minder waar. Juist op dat prachtige paradijselijke eiland met al die vriendelijke mensen slaat de terreur nog een keer toe. En dat terwijl Bali eigenlijk een heel vredelievend eiland is met een eigen hindoe-boeddhistische cultuur (Bali is de grootste hindoeïstische gemeenschap ter wereld buiten India).
klik foto voor vergrotingSelling Hoovers in Mojave is iets waar het artistieke wonderkind Don van Vliet alias Captain Beefheart zich ooit mee bezig heeft gehouden. Hij verkocht er zelfs eentje aan poëet en schrijver Aldous Huxley. De Captain was een 'high school friend' van Frank Zappa, onderhield daarmee een haat-liefdeverhouding en volgde na een korte samenwerking met zijn Magic Band, duidelijk zijn eigen exentrieke avant-gardistische koers. Omdat ik altijd open heb willen staan voor alle soorten muziek kocht ik destijds een aantal van zijn LP's en later verving ik die door CD's. Zijn muziek was chaotisch, anarchistisch, had ongebruikelijke ritmes en melodielijnen (als je daar al van kon spreken) en vooral ook vreemde teksten. Ik vond het fascinerend wat de man deed en wist intuïtief dat ooit zou blijken dat het geniaal zou zijn. Veel huidige muzikanten verklaren door Beefheart geïnspireerd te zijn.
Afgelopen vrijdagavond waren we in het Utrechtse
Theater de Kikker getuige van de tribute
Selling Hoovers in Mojave door kamermuziekorkest het
Rosa Ensemble en acteur/trompetspeler Hans Dagelet.
Hoewel Dagelet niet van Vliets stembereik van 41/2 octaaf heeft, is hij uitstekend in staat om het Beefheartgevoel uit te drukken. De vaak onbegrijpelijke vreemde, maar ook bloemrijke Beefhearttitels en -teksten zijn in het Nederlands vertaald. De vraag is hoe goed dat gelukt is want zo werd 'Bat Chain Puller' omgezet in Vleerketting Plukker terwijl het voor Beefheart waarschijnlijk een ander woord was voor locomotief en dan zou vleerketting trekker beter zijn geweest. Maar dat is meer voer voor puristen en daar wil ik mij in dit geval niet toe rekenen. De muzikale genieën van Rosa (Floris van Bergeijk, Eric de Clerq en Daniel Cross) hebben het materiaal - zoals ze zeggen - stukje voor stukje uit elkaar genomen en weer in elkaar gezet en daar hun eigen arrangementen en instrumentarium op losgelaten. Het resultaat is verbluffend en de complexe muziek werd, althans voor mij, ineens zeer harmonieus en toegankelijk.
klik foto voor vergroting
Dagelet zingt, rapt, schreeuwt, dirigeert (
zie QT filmpje van Mieke) en speelt trompet. Dat alles doet hij voortreffelijk! Zijn kwaliteiten als acteur stellen hem in staat de best mogelijke uitdrukking te geven aan het gebrom, gekrijs en ander vocaal uitingen van de Captain. Hij heeft zich dan ook terdegen verdiept in het mysterie Beefhart en is er sindsdien ook door gegrepen. Hoewel hij wellicht de zware muzikale bagage mist van zijn Rosa medemuzikanten is zijn trompetspel zeer aansprekend (
zie QT filmpje Mieke) en zijn rol in het geheel doorslaggevend.
Het lijkt geïmproviseerde muziek maar de stukken zijn nauwgezet genoteerd en ingestudeerd en de muzikanten hebben er duidelijk plezier in. De muziek van Beefheart is muziek met een hart dat hebben de heren en dame van Rosa wel duidelijk gemaakt die avond! De Amerikaan Beefheart zelf heeft de muziek vaarwel gezegd. Zit in een rolstoel en woont onder zijn eigen naam - Don van Vliet - als een schilderende kluizenaar in de Mojave woestijn in Zuid-West Amerika.
Het Rosa Ensemble bestaat uit: Sonsoles Alonso: wurlitzer piano, Floris van Bergeijk: electronica, toetsen, Jasper Boeke: bass guitar, Daniel Cross: drums, percussion, Jeroen Kimman: guitar, Ivo Ronkes: saxophones en toegevoegd: Hans Dagelet: teksten, trompet.
In het voorprogramma
Durk Attaturk, een duo bestaande uit Rosa-lid Floris van Bergeijk en Jelte Heringa (Glenister): zeer geslaagde en prettig gestoorde electronische humor met veel verwijzingen naar Kraftwerk. Uitgebreide informatie over Beefheart
hier
Don't go through life, grow through life
Eric Butterworth
|
|
