De eerste paar minuten moest ik nog denken aan die spelletjes van
Yetisport (waar je allerlei toeren moet halen met pinguïns om te winnen) omdat pinguïns in het echt net zulke onhandige dieren zijn als in de animaties maar al gauw was ik in de ban van die bijzondere dieren. Ze zijn het meest kolderiek als ze op hun buik buitelen of een heuveltje nemen maar toch kunnen ze met hun ingebouwde slee (hun buik) aardige snelheden bereiken. Ze zien er ernstig en een beetje tragisch uit als ze zich waggelend voortbewegen of ergens staan te kijken en in het water zijn het sierlijke schitterende dieren die zich met ranke bogen en een enorme snelheid door het water bewegen. Daarom is het zo wonderlijk dat de keizerspinguïn ieder jaar honderden kilometers gaat lopen (zijn langzaamste gang) door de ijzige kou van Antarctica om te gaan paren. Twintig dagen en nachten aan het begin van de winter zijn ze in een eindeloos lange rij aan het lopen (klik middelste plaatje). Van alle kanten verzamelen keizerpinguïns zich op de plaats waar ze ooit zelf geboren zijn en gaan op zoek naar een partner met wie ze de komende maanden lief en leed zullen delen.
Lees meer...
Ik koos voor deze Dichters op Dinsdag het thema Delen / Share. Begeleidende song is "Share Your Love With Me" van Aretha Franklin. Het nummer is later via de Jukebox te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Share your love with me
It's an evil wind
That blows no good yeah
It's a sad heart
That won't love like I know it should
No hollow sound (no hollow sound)
You must be
(You must be)
It's a shame (shame)
You don't share your love with me
It's a heartache yeah
(It's a heartache)
When love is gone
(It's a heartache)
But it's bad
(Bad) and even sad (sad)
All day long
And it's no wonder
When you won't see me
It's a shame
(shame)
If you won't share
Some of your love with me
I can't help it oh no
If he's gone
I must try to forget
Because I got to live on
Ooooh
Have me some good thing
It's a sweet thing
(Its a sweet thing)
But you love someone eles
(Such a sweet thing)
But It's bad (bad)
And even sadder (sad)
When it's not the time
And Ooooooooooh
How lonesome... how lonesome
How lonesome baby
(Lonesome)
You must be
(You must be)
I tell ya it would be a sad (sad)
Shame (shame)
If you don't share
Your love with me
(Share your love with me)
It would really be a mistake baby
(If you say it)
If you don't share
Your love with me
(Share your love with me)
It would sure be a shame
(Shame shame)
If you don't share
Share your love with me
Ik heb ondertussen de rekening verstuurd naar Idol Media over het onrechtmatig gebruik van mijn foto van Wende Snijders (zie de vorige afleveringen van 'Auteursrecht in de prakijk').
In de
Algemene Voorwaarden van de Fotografenfederatie staat de hoogte van de schadevergoeding die berekend kan worden voor onrechtmatig gebruik (verhoging van 200 % van de licentiekosten) en het ontbreken van naamsvermelding (verhoging van 100 % van het licentiebedrag).
De foto bij dit logje werd net als de vorige gemaakt op de Uitmarkt 2005 (klik klik).
Wordt vervolgd ...
Ik ben er even niet.
Ik duik vandaag onder in de stapel paperassen op mijn bureau en ben daar denk ik de rest van de dag wel mee zoet. Hoewel ik er geen zin in heb weet ik nu al dat ik, als het straks klaar is, HEEL erg tevreden over mezelf ben.
Vandaag heb ik ook voor het eerst het gevoel dat het gauw weer zomer gaat worden. Het kan wat mij betreft niet vlug genoeg zijn! De zomerse foto hierboven (klik klik) is een deel van de molen in Wijk bij Duurstede.
Groothuiswaanzin
Iemand die in een heel klein huisje woont maar te grote meubels koopt, te lange gordijnen en teveel behang.
Nog meer aardige woorden vind je
hier. De foto werd gemaakt op Oerol 2004 van het Hotel Bukowsky (klik voor groter).
Vandaag viel het winternummer van Noorderlicht - het krantje van de Vrienden van Oerol - in de bus van vriend 7275 (that's me). Aandacht natuurlijk voor het 25 jarig jubileum van Oerol in 2006 en voor het jaarlijkse Oerolfeest in Paradiso op 11 februari aanstaande. Dit feest is van oudsher de aftrap van het nieuwe Oerolseizoen en tegelijkertijd een voorproefje van wat ons op Oerol allemaal te wachten staat. In ieder geval is op de Oerolsite al te lezen dat
Ellen ten Damme dan haar beste Blondie zal neerzetten,
Kraak & Smaak Paradiso op haar grondvesten zal doen beven en Neco Novelas ons zal tracteren op Mozambicaanse jazz. Meer informatie vind je op de website van
Oerol of van
Paradiso.
Op de foto's vlnr: Straattheater (of is het strandtheater?) Im Fluß der Zeit, Fan twa kanten (portretgalerie van eilanders) en kunstproject Dansend Woud (klik voor vergroting).
Holding on to anger is like grasping a hot coal with the intent of throwing it at someone else; you are the one who gets burned.
Boeddha
Foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Woensdagavond vond in een uitverkocht Bimhuis in Amsterdam de presentatie plaats van de DVD van het Trio BBG, zoals het in de wandeling is gaan heten. Sinds mei 1997 - toen de ritmesectie van de Instant Composers Pool, drummer Han Bennink en bassist Ernst Glerum, gekoppeld werden aan pianist Michiel Borstlap - spelen deze drie toppers uit de Nederlandse jazzwereld regelmatig met elkaar.
Han Bennink komt als eerste het podium op en begint, voordat zijn vrienden goed en wel hun plaats hebben ingenomen, meteen gepassioneerd te spelen
(filmpje). Het duurt niet lang voordat Borstlap en Glerum aanhaken en meteen wordt duidelijk dat deze drie heren aan elkaar gewaagd zijn. In een pianotrio is het vaak de pianist die de 'leiding' heeft maar in het BBG-trio is het een spannende ontmoeting tussen drie gelijkwaardige muzikanten waarin de krachtmeting geen winnen of verliezen beoogt maar het ontdekken van grenzen en het zoeken van nieuwe nog onontdekte wegen.
We hebben van een avond geweldige moderne jazz genoten waarbij niet alleen standards werden gespeeld maar ook eigen composities voorbij kwamen en in ruime mate werd geïmproviseerd. En dat genieten beperkte zich niet alleen tot luisteren want ook het kijken naar dit trio is een verhaal apart. De benen van de boomlange Michiel Borstlap passen nauwelijks onder de vleugel, Ernst Glerum zit op een stoel te spelen met zijn bas en voor Han Bennink is het drumstel niet meer dan een globale aanduiding van de plaats waar hij zijn muzikale bijdrage aan dit swingende trio levert.
Lees meer...
Het verhaal gaat verder: Van 8WEEKLY kreeg ik vanavond de mailcorrespondentie waaruit overduidelijk blijkt dat zij gevraagd hebben aan Idol Media om rechtenvrije foto's voor bij hun artikel over Wende's DVD. Ook blijkt daaruit dat ondermeer mijn foto naar aanleiding van die vraag werd verstuurd door een medewerker van Idol Media aan 8WEEKLY.
Dit mailverkeer vond plaats rond de perspresentatie van de DVD van Wende Snijders dus ik vermoed dat nog wel meer exemplaren van mijn foto in die periode in omloop zijn gebracht. Als Idol Media geen dossier heeft waaruit het aantal keren blijkt zal ik daarvan dus een inschatting moeten maken. Wie heeft daarover een verstandige suggestie? Hoeveel mensen worden er uitgenodigd op zo'n perspresentatie bijvoorbeeld? Hoeveel relevante media zijn er om een 'rechtenvrije' foto naar op te sturen? Wie geeft mij een advies?
Ik heb e.e.a. nu doorgestuurd aan Idol Media met de mededeling dat ik een rekening ga maken op basis van de richtprijzen (zie vorige aflevering) en ben van plan nog dit weekend die rekening te versturen. Ik vermoed echter dat ik eerst nog wel een mailtje terug zal krijgen van Idol Media nu ik ze geconfronteerd heb met de mails die namens hen zijn verstuurd.
Deze foto van Wende werd gemaakt op de Uitmarkt 2005 (klik voor groter). Wordt vervolgd...
Vervolg op dit logje: Ik heb ondertussen bericht gekregen van Idol Media en die laten mij weten dat de medewerker die indertijd belast was met de promotie van de DVD van Wende Snijders niet meer werkzaam is bij het bedrijf en ze niet kunnen achterhalen waar de foto vandaan komt. Ook bevindt de foto zich niet in hun archieven. Ik heb dus nu maar weer een mailtje gestuurd aan 8WEEKLY (die zich immers op Idol Media beriep) waarin ik vraag om een adres waar ik de rekening heen kan sturen. Nu Idol Media zich van de domme houdt kan ik niet anders dan 8WEEKLY aanspreken die op zijn beurt dan natuurlijk ook weer schadevergoeding kan claimen bij Idol Media als ze aannemelijk kunnen maken dat die schuldig is aan de auteursrechtinbreuk.
Ondertussen heb ik ook even wat achtergrondmateriaal opgediept. Zo is er
dit arrest waarin de rechter bepaalt dat het zonder toestemming van de rechthebbende plaatsen van een foto op een website een grond voor schadevergoeding oplevert. Ook heel interessant is dit overzicht van
richtprijzen fotografie 2006 waaruit je zonder al te veel moeite een bedrag kunt destilleren voor de hoogte van de schadevergoeding. Voor degenen die zich vervelen: het plaatje was ongeveer 220 x 130 pixels en heeft vanaf 28 september 2005 tot een paar dagen geleden op de site van 8WEEKLY gestaan. Dan kun je zo uitrekenen wat dat moet kosten.
Ik ga dus binnenkort een rekening versturen want ik heb in ieder geval zelf al een adres gevonden waarnaar ik de rekening kan versturen. Ook deze foto van Wende Snijders werd gemaakt in het Beauforthuis net als de gewraakte foto. Wordt vervolgd....
Het is vandaag Nationale Gedichtendag en het thema is beeldende kunst en de
Gedichtengalerij 2006 is aardig gevuld. Onderstaand gedicht van Bert Schierbeek vind ik daar wel mooi bij passen. De foto maakte ik op Oerol in 2003 en deze waslijn maakte onderdeel uit van de kunstroute. Op alle kledingstukken die aan de waslijn hingen stonden teksten geprint.
Fotoos
Wij maakten nooit fotoos
omdat wij dachten
wat wij zien
zien wij samen
en er is altijd.
Waar zijn nu die fotoos
die wij zagen?
Wat zie jij?
Wat zie ik?
Die foto die wij
nooit maakten?
Ik had hem al een tijdje liggen maar gisteren heb ik deze DVD eindelijk gekeken. Wat een overweldigende film. Het is zo'n groot drama dat in beeld wordt gebracht - de beestachtige moord op bijna 1 miljoen mensen in Rwanda terwijl de rest van de wereld werkeloos toekijkt - dat ik er diep van onder de indruk was. 't Is dat ik het nog weet uit het nieuws toen en later maar anders zou je bijna niet geloven dat dit echt gebeurd is. We hebben in de westerse wereld afgesproken "Dat nooit meer", maar het is onder onze ogen en oren in Rwanda gewoon weer gebeurd. En nu niet met gaskamers maar met machetes (en dan ook nog vooral de kinderen, want dat is de volgende generatie).
Hoofdpersoon van het verhaal is Hutu Paul Rusesabagina die manager is van het prestigieuze Hotel de Milles Collines, eigendom van Sabena. Paul is getrouwd met een Tutsivrouw dus op het moment dat de burgeroorlog uitbreekt is ook zíjn gezin in gevaar. Hij stelt alles in het werk om ze te redden maar niet alleen hen, hij biedt in het hotel onderdak aan duizenden Tutsi-vluchtelingen. Onder deze vluchtelingen zijn niet alleen leden van de Tutsi-elite, die een belangrijk doelwit vormen voor de Hutu's, maar ook kinderen uit een Tutsi-weeshuis en vele anderen. Alle blanken verdwijnen uit het hotel en uit Rwanda en Paul blijft achter met de vluchtelingen die hij onder zijn hoede heeft en een handjevol VN-militairen om ze te beschermen.
Naar mijn mening is deze film verplichte kost voor iedereen die zijn ogen niet wil sluiten voor de realiteit in de wereld. Hoewel het einde wel wat zoetsappig is en wat mij betreft wel weggelaten had mogen worden, stoort dat op het geheel van de film nauwelijks.
Geïnteresseerd in de DVD?
Hotel Rwanda
Deze foto van Wende Snijders werd door mij gemaakt in december 2004 in het
Beauforthuis in Austerlitz (klik klik). Hans maakt ook een prachtige foto van haar. Die trof hij tot zijn verbazing ineens aan in de folder van de zomerconcerten van het Concertgebouw in Amsterdam. Daarvoor was hem geen toestemming gevraagd noch was hij ervan op de hoogte gesteld. Later is die foto - gelukkig wel in overleg met Hans - nog gebruikt voor een
banner die aan de gevel van het Concertgebouw heeft gehangen.
Maar ook mijn foto heeft allerlei omzwervingen gemaakt blijkens het feit dat Hans hem afgelopen week aantrof op de site van 8WEEKLY. Navraag daar leerde dat ze hem hadden gekregen van Idolmedia die verantwoordelijk is voor de promotie van de nieuwe DVD van Wende Snijders met de aantekening er bij dat bij die foto geen naam vermeld hoefde te worden. Ik heb nu weer een mailtje gestuurd aan Idolmedia/Flow Records met drie vragen:
- Hoe komt u aan mijn foto?
- Is u bekend dat er auteursrecht rust op die foto?
- Aan wie is die foto allemaal verspreid als promotiemateriaal door uw bedrijf?
Ik ben benieuwd wat er voor antwoord komt.
Voor de 66e aflevering van Dichters op Dinsdag koos ik voor het thema Oud of Old. De aftrap geef ik met dit aangrijpende gedicht van Erna Muermans met de titel 'De grijze living'.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
De grijze living
de oudjes worden hier zo gezet
gezicht en neuzen naar elkaar
gericht dat tafelen gezellig maakt
als woorden zouden gesproken
zo naast en tegenover zitten
lijkt het of ze mekaar niet mogen
kijken, grabbelen in een bord
wachtend tot de boterham komt
naar hun mond waar taal vergeten
of verdwenen nog dicht en opengaat
in een zwijgzame reflex
ik wil wel spreken mijn keel
snoert toe als ik na meermaals pogen
een verdwaalde glimlach zie op
een besmeurd gezicht
Ik kende haar van de Hollandsche Manege in Amsterdam waar we een tijdje samen paard reden. Naar Schiermonnikoog gingen we om een weekend lekker buiten te rijden met de wind in je haren over het strand. Ik heb veel met haar gelachen. Ze had veel humor en zelfspot en het was een doorzetter. Als ze zich iets had voorgenomen dan ging ze door tot ze bereikt had wat ze wilde.
Toen ik uit Amsterdam weg was kwam ik haar nog wel eens ergens tegen en kletsten we altijd even bij. De laatste keer was een aantal jaren geleden op de Uitmarkt, toen zag ze er stralend uit en het ging duidelijk goed met haar. Pas geleden vernam ik dat ze overleden is aan kanker. Sindsdien moest ik er steed aan denken en vanmorgen hoorde ik van
Miss Jeanette hoe dat gegaan is, anderhalf jaar geleden. Zo'n energieke bruisende vrouw in een paar maanden tijd geveld door kanker.
Daarom deze bloem (klik klik) voor Zillah Emanuels, omdat ik haar een geweldig mens vond.
Op 26 januari 2006 is het weer nationale
gedichtendag. Dit keer met als thema 'Poëzie en beeldende kunst' en allerlei activiteiten die op de site staan opgesomd. Ook in logland wordt er aandacht aan besteed want
Neneh maakt al een aantal jaren een gedichtengalerij samengesteld uit gedichten van of uitgezocht door webloggers. Kijk
hier voor de galerij van 2004 en
daar voor de galerij van 2005. DiDi gaat uiteraard gewoon door maar wil je ook een bijdrage leveren aan de galerij van 2006,
mail dan aan Neneh.
Foto's Hans Speekenbrink, klik voor groter
Een paar weken geleden waren we op zoek naar haakgerei (kandidaat woord van de dag!) en kwamen we terecht bij 't Langbroekertje, een winkel voor fournituren, stoffen, wol en allerlei hobby spul voor de creabea. We hebben letterlijk onze ogen uitgekeken in dit winkeltje dat veel weg heeft van een pakhuis. De meest onwaarschijnlijk spullen liggen hoog opgestapeld in een chaotische ordening die kennelijk voor de twee dames die bedienen inzichtelijker is dan voor de argeloze klant die wij zijn. In het achterste gedeelte ligt alle wol, lapjes, bandjes en randjes en in het voorste gedeelte de knopen, de kralen, de garens, ritsen, stoffen en kettingen. Wat een handwerkeldorado! Het is dan ook geen wonder dat het er de paar keer dat wij er waren zo druk was. En dat geeft ook wel weer komische taferelen omdat je elkaar door de enorme stapel spullen die overal ligt nauwelijks kunt passeren in grote delen van de winkel. Je moet de tijd hebben want het duurt even om er geholpen te worden maar volgens mij kun je er zo'n beetje alles krijgen.
Als
zij eens per maand in haar cursusweekend bij mij blijft slapen dan kletsen we meestal uitvoerig bij. Voor je het weet wordt dan het laat want we hebben altijd ruimschoots stof om over te praten. Gisterenavond was ik met
haar naar Arnhem geweest naar het fantastische concert van
Fay Claassen die Chet Baker portretteert. Daarom was ik pas rond 12 uur weer thuis en werd het dus nòg later dan anders voor we ons bed in gingen. Toen vanmorgen om half acht de wekker ging stond dus alleen mijn lichaam op om ontbijt klaar te maken terwijl mijn geest nog diep in slaap was. Toen ze eenmaal de deur uit was ben ik er gewoon weer ingedoken om nog een paar uurtjes bij te slapen. Ik denk dat ik vanavond maar vroeg naar bed ga ...
Sommige mensen zijn zo geslepen dat ze zichzelf in de vingers snijden.
Cees Buddingh
Bij
haar las ik over de Bona die ineens verdwenen lijkt te zijn uit de supermarktschappen. Het was mij nog niet opgevallen maar ik eet dan ook geen boter op mijn brood. Het deed me echter wel meteen denken aan de Total Griekse joghurt (klik klik) met 0 % vet die sinds enige tijd ook niet meer te vinden is bij mijn AH. Het lastige is dat ze ook net het zuivelvak helemaal verbouwd hebben waardoor sowieso alles nu op een andere plaats staat dan voorheen. In de war ben je dus toch al. Maar ook na een aantal keren zoeken kan ik mijn favo joghurtjes niet meer vinden. Een dorp verderop zijn ze wel gewoon aanwezig bij AH op hun vertrouwde plaats naast de Biogarde dus af en toe koop ik er daar dan maar een paar. Maar is toch onprettig als op die manier je vastigheid wordt aangetast.
Foto en tekst Mieke Kreunen (klik voor vergroting)
Beauforthuis Austerlitz, donderdagavond 19 januari en op het programma staat de try-out van Five Easy Pieces met 'In het kwadraat'. Five Easy Pieces was al eerder te zien waaronder ook op De Parade maar op de één of andere manier was het er nooit van gekomen om er naar toe te gaan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt door wat ik over ze gelezen had in de vooraankondiging van dit programma.
Voor de Five Easy Pieces is dit hun tweede voorstelling die op 11 februari a.s. in
Diligentia in Den Haag in première gaat. Toch voelt het bijna als een debuut voor de Pieces omdat er ondertussen één Easy Piece is verdwenen en dit bovendien het eerste zelfgeschreven programma is van Roosmarijn Luyten, Gwen Maduro, Marijn Brouwers en Maria Noë.
Lees meer...
Ik heb eindelijk de film
Dogville (2003) gezien die ik al een tijdje in de kast had liggen. Ik wist van deze film dat het een experimentele film was van Lars von Trier (één van de
Dogme oprichters). Ik moet bekennen dat juist dit experimentele karakter me wel een tijdje weerhouden heeft om hem zomaar even te gaan kijken. Toen ik het eindelijk deed viel het me alles mee hoe gemakkelijk je er in komt. Het bijzondere aan deze film is het bijna totaal ontbreken van enig decor. Veel plaatsen worden uitsluitend aangeduid door lijnen op de vloer - met toelichtende tekst - en hier en daar een paal of een paar stukken hout. Ook de dorpshond is - hoewel goed hoorbaar - op de vloer getekend. Het is verbluffend hoe snel je wordt gegrepen door het verhaal en in feite niet meer 'merkt' dat er bij een scene die zich binnenshuis afspeelt ook andere Dogvillers in hun huizen zichtbaar zijn.
Lees meer...
Mijn zolder is een gedeelte van het huis waar ik van oudsher nauwelijks gebruik van maak. Dat heeft twee redenen. De eerste is dat ik hoogtevrees heb en wel de zoldertrap op durf maar mijn knieën al gaan knikken bij de gedachte dat ik dan via zo'n ladder weer naar beneden moet. De tweede reden was altijd dat het zo'n enorme bende was op zolder. Mijn ex was een hamster van allerlei spullen en bovendien een eeuwige verbouwer dus hij kon altijd alles gebruiken. Ook van zijn kinderen stond er altijd van alles op zolder om nog maar niet te spreken van de kampeerspullen, sportattributen, skimateriaal en wat dies meer zij.
Ik heb al heel lang de wens om de zolder opgeruimd te hebben en begaanbaar te maken voor iemand met hoogtevrees zoals ik. Dat betekent bijvoorbeeld dat ik niet om het zolderluik heen wil hoeven lopen om mijn spullen te bereiken. Vanmorgen is eindelijk het restantje rommel van mijn ex opgehaald en dat betekent dat de grote zolderoperatie nu van start kan gaan. Ik kan me er nu al op verheugen dat alles netjes opgeruimd en van labels voorzien binnen handbereik staat.
Ik heb nu toch zo'n leuke gadget gevonden bij
Mijnkopthee! Klik maar eens op het plaatje en je zult zien wat ik bedoel.
Cool he?
Hoe je dit op je eigen Pivotweblog moet installeren, kun je
hier vinden.
Ook ik vind dat er meer 'gewoord van de dag' moet worden!
En daarom is mijn woord van de dag:
frêle.
Voor mijn bijdrage aan deze DiDi met het thema 'Dansen' koos ik dit prachtige gedicht van Toon Tellegen uit de bundel 'Kruis en munt'. De foto maakte ik tijdens een dansvoorstelling van amateurs in een theater hier vlakbij (klik voor groter).
Een meisje
Ze wacht.
Nee, denkt ze, ik wacht niet,
ik dans.
Ze danst.
Ze danst met lange, ranke passen
langzaam maar aandachtig.
Ze houdt haar ogen dicht,
ze danst door deuren en door ramen
en door lange, rankmoedige dagen -
hout, glas en uren vallen in splinters rond haar neer -
en telkens als ze niet meer kan
en bijna, bijna valt
denkt ze: Ik?
Ik val niet, ik dans.
Wie kent niet het verhaal van Baron von Münchhausen, de Duitse edelman die allerlei wonderlijke avonturen meemaakte. Volgens de opgetekende verhalen - geïllustreerd door de beroemde Gustave Doré (klik klik) - kon de baron allerlei dingen die een normaal mens niet kan. Hij kon op kanonskogels meerijden, naar de maan reizen en zichzelf uit het moeras trekken. En over dat laatste, daar gaat nu mijn vraag over. Waaraan trok Baron von Münchhausen zichzelf uit het moeras?
De Nederlandse
Wikipedia stelt dat hij dat deed aan zijn eigen laarsriemen maar ik meen zeker te weten dat hij dat deed aan zijn eigen haren (al spreken sommige versies van een pruik). Ik ben in de rotsvast overtuiging dat ik mijn klassieken wel ken maar het is toch vreemd dat er zo'n heel ander verhaal in de Wikipedia staat. Heb ik het toch fout? Wat denk jij?
Voor de 65e aflevering van Dichters op Dinsdag heb ik vanwege de drie concerten van Cristina Branco in Tilburg gekozen voor het nummer Dansen aan Zee dat zij afgelopen zondag nog samen met Paskal Jakobsen zong in
013 Tilburg. Verslag van dit concert is te lezen op
Cultuurpodium.nl en het lied zelf is weer te beluisteren in de
Jukebox. Cristina Branco kwam al eerder aan bod in
één van de allereerste DiDi's (tweetalig).
Ik heb het internet afgezocht naar de tekst met de Portugese fragmenten er in die Cristina zingt maar kon dat niet vinden. Misschien dat één van jullie weet waar je dat vandaan zou kunnen halen of misschien weet jij nog een hoekje van het internet waar ik nog niet was.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Dansen aan Zee
Daar komt mijn schip al aan
Ik kijk vanaf het strand
Schrijven in het zand
Is voor mij nu wel gedaan
Want de letters van je naam
Blijven in het zand niet staan
Lees meer...
Nog eventjes over de Apple Art want in de
keynote van Apple's topman Jobs kwam toch zo'n mooie nieuwe iPod commercial voor. Kijk
hier naar Wynton Marsalis die er op los swingt. Hou je niet van jazz? Dan is
Eminem misschien iets voor jou!
Foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
"O, lieve schat ik hou van jou"
Zei de non tegen de nar
De waarzegster sprong op en riep:
"Hou op, je bent in de war."
"Niet doen, tel langzaam eerst tot 10
Of hier, drink eerst iets koel."
Maar ze gaf zichzelf weg die nacht
Op het Festival of Fools.
Dit zijn de eerste twee coupletten van een maar liefst 1050 coupletten tellende song met de titel 'De parade van de hemelse tragedie' gecomponeerd door
Ad Visser (2e fotoserie midden). Dat deze song, met zoveel coupletten, de langste song ter wereld is zal niemand verbazen. En dat je dat niet even tussen de bedrijven door zingt ook niet. Daarom was er gisteren in de Kleine Komedie in Amsterdam een speciale marathon georganiseerd van 13.00 tot 23.00 uur om het geheel uit te voeren en wij waren er eventjes bij.
Lees meer...
Je kleding zit natuurlijk nòg lekkerder als de zegen van de Heer er op rust. Bij G-Star nemen ze dat wel erg letterlijk blijkens dit enorme doek dat op de Mozes & Aäronkerk in Amsterdam te zien is. Klik op de foto voor een grotere versie.
De
Think Different commercial van Apple is beroemd, evenals
1984. Zelf heb ik erg gelachen om
Big & Small maar toegegeven... de nieuwe
Intel-commercial is ook schitterend!
En al weet je nú al dat je geen Apple gaat kopen, doe jezelf een plezier en bekijk deze filmpjes want dat zijn geen commercials meer maar dat is kunst.
Twee jaar geleden is het vandaag dat we ons eerste logje schreven en met webloggen begonnen.
Op de
eerste verjaardag van Miwian schreven we dat we nog wel eens van 'look' zouden veranderen en dat is inderdaad gebeurd. Hoewel sommigen te kennen gaven onze banner met de wisselende foto's te missen, zijn we er zelf nog steeds erg tevreden over. Als spin-off zijn er in het afgelopen jaar twee nieuwe sites bijgekomen:
Jazzpodium.nl en
Cultuurpodium.nl. Zoals het er naar uitziet ontwikkelt zich dat nog wel verder door en ook Dichters op Dinsdag heeft bewezen een blijvertje te zijn. En wie weet wat er allemaal nog meer voor leuks gaat gebeuren in de toekomst?
Foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Een paar maanden geleden was pianist Joey Calderazzo nog in Nederland met het Branford Marsalis Quartet. Bij zijn opkomst komt hij aanvankelijk nogal verlegen over als hij bekent "I feel like 10 years playing my pianorecitals", waarna hij ons zijn ontwapenende glimlach laat zien. Tot aan de opnames van zijn nieuwe album 'Haiku' vond hij het spelen van solo's angstaanjagend maar gisteren hebben we aan den lijve ervaren dat er geen spoor van zenuwen meer over is zodra Calderazzo achter de Steinway van het Rotterdamse
Lantaren/Venster plaats neemt. Hij heeft maar heel even nodig door zijn jetlag en dan, hoewel hij niet groot van stuk is, staat hij meteen als een huis. Zijn handen vliegen heen en weer over het klavier en wij en hij kunnen niet meer stil blijven zitten op onze stoel.
Lees meer...
Gewoon jezelf zijn' is een illusie.
Je blijft je hele leven bezig om diegene te worden die je bent?
Antoine Mooij
(hoogleraar psychiatrie)
De DVD-speler van mijn slaapkamer is overleden. Van de week was ik wat dingen aan het veranderen zodat ik ook vanuit het bad TV zou kunnen kijken (hoe decadent kun je zijn) en toen deed hij het nog. Toen ik klaar was met het veranderen van alle aansluitingen toen deed hij niks meer. De afstandsbediening gaf geen sjoege. Zelfs het aan/uit lampje gaf geen teken van leven meer. Stekker en in en weer eruit bood ook geen soelaas. Mij bekroop toen al een angstig gevoel dat het einde daar was maar daar wilde ik nog niet aan echt aan denken. Toegegeven: het was een erg goedkoop apparaat en maar hij was nog niet zó heel oud.
Dus vroeg ik Hans vandaag om er ook nog eens even naar te kijken. Na enige tijd kwam hij naar beneden met het apparaat en vroeg om een schoevendraaier. En toen bleek wat ik intuïtief al lang wist... deze DVD-speler is overleden, dead, gone en finished! Van de printplaat was één van de onderdelen afgebroken en dat slingerde los door de kast dus daar hielp geen lievemoederen meer aan. Het huis is nu in 'rouw' gedompeld maar dat zal niet voor lang zijn want er liggen nog vele films te wachten die ik nog niet bekeken heb. Daarom ga ik morgen maar eens even op pad naar een goedkope plaatsvervanger die weer een paar jaartjes mee kan.
Er moet nog meer 'gewoord van de dag' worden! Het breidt zich al uit maar het kan nog meer, zeker op een dag als vandaag:
vrijdag de 13e.
En daarom is mijn woord van de dag:
reciprociteit.
Gisteren heb ik de woonkamer en keuken zoals gepland eens even goed onder handen genomen: alle meubels van hun plaats en alle grote klussen gedaan (behalve de ramen, die moeten nog). Nu de kastjes nog. Ik was dan ook heel tevreden op één klein dingetje na. Ik ben toen ik bijna klaar was door mijn rug gegaan en strompel nu als een oude vrouw in het rond. Zolang ik niet van houding verander gaat het wel maar als overgangen (van zitten naar staan, van staan naar liggen, van liggen naar zitten etc) zijn zeer problematisch en pijnlijk.
Vandaag moest ik naar Tilburg waar ik om 10.00 uur een afspraak had. Ik kon ternauwernood de auto uitkomen toen ik te bestemder plekke was. Toen ik even moest wachten op degene met wie ik een afspraak had en de telefoniste mij verzocht even plaats te nemen, besloot ik dan ook dat het beter was om maar even staand te wachten.
Wandelen is het beste, zo weet ik van eerdere ervaringen, maar als je werk er uit bestaat om met mensen te praten, onderzoek te verrichten en stukken te produceren dan zijn dat toch dingen die vooral zittend worden gedaan. Ik denk dat ik maar eens even een spierverslapper tot mij neem en het een beetje rustig aan doe. Straks even wandelen naar AH met het boodschappenkarretje dat nu wel èrg handig uitkomt.
De komende periode ga ik mediation doen. Dat is geen verplicht vak voor mij (mijn laatste verplichte vak 'Recht van de Sociale Verzekeringen' is pas in periode vier) maar als ik toch nog ingeschreven sta doe ik graag wat nuttigs. Bovendien kan ik in mijn werk goed gebruik maken van deze kennis en vaardigheden.
Mediaton is een onderhandelingsproces waarbij een onafhankelijke deskundige wordt ingeschakeld om beide partijen te helpen een oplossing te zoeken die voor beiden bevredigend is. Mediation is een alternatief voor een gang naar de rechter en verschilt daarvan omdat niet zozeer wordt gekeken naar formele standpunten maar meer naar de verschillende belangen van betrokkenen. Bij de rechter is de uitkomst ook eigenlijk altijd dat er één partij gelijk krijgt en de andere partij het onderspit moet delven. Bij een geslaagde mediation is het win-win.
Lees meer...
Er zijn culturen waarin men gelooft dat je door een foto van iemand te nemen en stukje van diens ziel neemt. Geldt dat nou ook voor andere registraties die er van je worden gemaakt? De Amerikaan Steve Gibson is van mening van wel. In zijn artikel
'The Ethics of Anonymous Surveillance for Profit' stelt hij dat bedrijven door consumentenprofilering en -monitoren de unieke identiteit van die consument stelen door die te codificeren in hun databases. En daarmee hebben ze niet alleen zijn privacy geschonden, zo vindt Gibson, maar ook zijn wezen aangetast en gedevalueerd. Hij is van mening dat het verzamelen van gegevens over consumenten vanuit commerciële motieven en zonder hun toestemming daarom fundamenteel verkeerd, onethisch en kwaadaardig is. En dat vind ik ook!
Ik denk dat veel mensen zich niet eens bewust zijn van het gevaar dat ze lopen of wat er met de gegevens gebeurt die er - al dan niet met hun medewerking - over hen wordt verzameld. Ben jij je bewust van de risico's die je loopt en wat doe jij om dat te voorkomen?
Voor de 64e aflevering van Dichters op Dinsdag een gedicht van Carlos Drummond de Andrade met de titel 'De dingen die in bed gebeuren'. Dit is één van de gedichten die de inspiratie waren voor de voorstelling
'De liefde, natuurlijk!' van I Compani die wij vorig weekend bezochten. Ook de dichtbundel van Carlos Drummond de Andrade (in een Nederlandse vertaling van August Willemsen uitgegeven bij de Arbeiderspers in 1992) heeft die titel.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
De dingen die in bed gebeuren
(De dingen die in bed gebeuren zijn geheim van wie bemint)
Het geheim van wie bemint
is: niet slechts vluchtig het genot
te kennen dat ons diep doordringt,
tot stand gebracht op deze aarde
en zo verre van de wereld
dat het lichaam, dat het lichaam vindt
en daarin voortgaat op zijn vaart,
de vrede vindt van groter gaarde,
vrede als in de dood, onaards,
als een nirwana, penisslaap
O bed, o zoet, zoet wiegelied,
slaap kindje, slaap kindje, slaap,
nu slaapt de boze jaguar,
nu slaapt de argeloze vagina,
en de sirene slaapt, de laatste
of voorlaatste...En de penis
slaapt, de poema, 't uitgeputte
wilde dier. Slaap nu, o fulpen
sluier op en om je vulva.
En laten zij die minnen zwijgen,
tussen laken en gordijnen
nat van zaad, van de geheimen
van de dingen die in bed gebeuren
Er moet meer 'gewoord van de dag' worden! Ik ben even helemaal in de ban van het ouderwetse handwerken. Punniken, breien, haken en... smocken.
En daarom is mijn woord van de dag...
smockwerk.
Ze zeggen dat je fietsen niet snel verleert, net als skiën, paardrijden en schaatsen. Dat geldt echter ook voor punniken heb ik nu ontdekt. Ik heb dit weekend voor het eerst sinds mijn jeugd weer gepunnikt. De aanleiding daarvoor was dat we zaterdag in een handwerkwinkel terecht kwamen omdat ik
Amanda haken wilde leren en we op zoek waren naar haaknaald en haakkatoen voor een eerste project voor haar. En daar hadden ze - naast heel erg veel en veelkleurige bolletjes, lapjes, broderie en goudgallon - ook schitterend garen met bijbehorende perspex punnikklosje. Prachtige snoeren lagen er naast als voorbeeld van punnikproduct. En dan krijg ik iets hebberigs dus we kwamen niet alleen thuis met haakgerei maar ook met punnikspullen.
Ik heb vroeger heel wat afgepunnikt. Wij hadden zo'n houten garenklosje waarin mijn vader vier koperen spijkertjes had geslagen (later kon je in de winkel van die paddestoelen kopen) en daarmee punnikten we de hele wolmand van mijn moeder en oma leeg. Hele vloerkleden werden er door ons geproduceerd en alle vrienden en familie werden getrakteerd op zelfgepunnikte onderzetters. Met drie meiden in huis kun je meters per week punniken als er eenmaal een rage is uitgebroken. En we punnikten tegen de buurjongens op die er ook wat van konden.
Wie had ooit kunnen denken dat ik nu met een designerpunnikklosje (klik klik) en glittergaren weer aan het punniken zou slaan? Ik heb trouwens in het foldertje dat ik mee kreeg ook ontdekt dat men in het Frans spreekt over 'tricoter' en in het Duits over 'stricken'. Maar wie weet wat punniken is in het Engels?
Ze zijn weer van start gegaan:
The Dutch Bloggies! Dat deze verkiezing op initiatief van
about(:)blank een serieuze kwestie is in de ogen van sommige webloggers moge blijken uit het feit dat er webloggers zijn die zich er met hand en tand tegen verzetten. Kennelijk roept een verkiezing als deze nogal wat emoties op. Wat mij betreft is dat helemaal niet nodig!
Wie mee wil doen met nomineren kan dat gewoon doen en wie niet mee wil doen is daar ook vrij in. Ik ga wel nomineren want ik heb wel wat weblogs die boven komen drijven in mijn hoofd als ik naar de verschillende categorieën kijk. Mocht je wel willen nomineren (voor 22 januari kan dat) maar niemand weten om voor te dragen, denk dan eens aan onze (relatief nieuwe) online magazines
JazzPodium en
CultuurPodium. Op de foto de awards van de Dutch Bloggies 2005.
Foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Jazzgroep I Compani bestaat 20 jaar en ter gelegenheid daarvan spelen ze een bijzondere multi-mediale voorstelling met live jazz, video en poëzie. Inspiratiebron en rode draad voor de voorstelling zijn de erotische gedichten van de Braziliaanse dichter Carlos Drummond de Andrade. Drummond bezingt in dit, pas na zijn dood gepubliceerde erotische werk, de lichamelijke liefde in al haar aspecten zeer expliciet en tegelijk met humor, ernst en eenvoud. Deze gedichten werden de basis voor de stukken die een tiental componisten - waaronder Vera Vingerhoeds, Corrie van Binsbergen, Carel van Rijn, Wouter van Bemmel en Bernard Hunnekink - speciaal voor dit programma van I Compani schreven.
Lees meer...
Ik moet nodig eens aan de schoonmaak. Het is over het algemeen al een hele klus om de dagelijkse dingen bij te houden maar het grotere werk schiet er helemaal bij in: ramen lappen, soppen, meubels aan de kant etc. Dat wordt weer eens hoog tijd. Ik heb me dus nu maar voorgenomen om de komende weken iedere keer een stuk van het huis onder handen te nemen. Volgende week is eerst de woonkamer aan de beurt en de keuken. Dat is een megaklus omdat dan ook alle keukenkastjes leeg moeten. Maar daar kan ik misschien het weekend wel vast mee beginnen. Wish me luck, want ik heb niet een stel van die dames met versgekapte hoofden om me te helpen en alles weer spic & span te maken.
Lees meer...
Je bent wat je diepe, bezielende wens is.
Zoals je wens is, zal je wil zijn.
Zoals je wil is, zullen je daden zijn.
Zoals je daden zijn, zal je lot zijn.
Brihadaranyaka Upanishad
Van tijd tot tijd neuzen wij loggers natuurlijk in onze statistieken om te kijken hoe, door wie en vooral op welke zoekwoorden we nou worden gevonden. Ik zette de stand van zaken op een rijtje van 31 december 2005. Hier is de Miwian Top Tien Sleutelwoorden:
- Sinterklaasspel (5,19 %)
- Tijgers (1,88 %)
- Tijger (1,51 %)
- Mamma (1,42 %)
- Mia (1,42 %)
- Proefdieren (1,38 %)
- Hazes (1,18 %)
- Stoel (1,07 %)
- André (0,85 %)
- Sushi (0,78 %)
Opmerkelijk genoeg is de huisspin, die lang in onze top 10 heeft gestaan samen met het polarisatiefilter, zittend plassen, Eastpak en de spinnenvanger, helemaal verdwenen om plaats te maken voor een overleden volkszanger en een musical. Wat zegt dat over ons? Zijn wij langzaam aan overgegaan tot het gemakkelijke amusement in plaats van ons bezig te houden met milieuvriendelijke zaken en verantwoord vertier?
Gastlogje met tekst en foto's van N v.d. R (klik foto's voor groter).
Een tijdje geleden vroeg ik Mieke of ze me kon helpen om een
bezoek aan Amsterdam voor te bereiden en Mieke riep meteen de hulp in van jullie, lezers van deze blog. Helaas waren er niet al te veel reacties, maar ik heb toch wat kunnen doen met de dingen die ik heb gelezen.
Op woensdag 28 december was het zover. Al heel vroeg in de ochtend werd de bus volgeladen met Belgen die een dagje shoppen in Amsterdam wel zagen zitten. Als gids praat je natuurlijk met verschillende mensen en ik hoorde meteen dat velen geïnteresseerd waren om een kijkje te nemen in de P.C.Hooftstraat. Dus heb ik ze een kaartje gegeven en de weg getoond. Met veel tassen heb ik ze echter niet zien terug komen. De mensen die naar de Kalverstraat waren getrokken die hadden wel heel veel tasjes bij.
Lees meer...
Er moet meer 'gewoord van de dag' worden! En dat ben ik helemaal met
haar eens.
En daarom is mijn woord van de dag...
mieters.
Door Mieke Kreunen met foto's van Hans Speekenbrink. (klik voor vergroting)
In een afgeladen
Bimhuis, waar we verwelkomd werden met een glas champagne, vond gisteren het nieuwjaarsconcert plaats van
Zuco103 Acustico. De zaal was uitverkocht en gevuld met publiek waarin allerlei leeftijdsgroepen vertegenwoordigd waren (van twintigers tot vijftigers).
Van Zuco103 wordt wel beweerd dat ze de beste live-act van dit moment in Nederland zijn en daarmee is niks te veel gezegd. Vanaf het eerste nummer 'Maracantu Atomico' swingt het optreden en kan ook menigeen niet stil blijven zitten op zijn stoel bij de mengeling van salsa, latin, funk, jazz en drum 'n' bass die Zuco103 ons voorschotelt. Het geluid van de band wordt vooral bepaald door - van oorsprong Braziliaanse - zangeres Lilian Vieira, Stefan Kruger drums en Stefan Smid keyboards. Beide Stefans hebben een jazzachtergrond (ze speelden allebei ooit in the
New Cool Collective) en dàt, gemixt met het Braziliaanse ritme en Lilians zang, bepaalt voor een groot deel de groove van Zuco103.
Bij 'Duelle le' schuift jazzsaxofonist Jasper Blom aan, die met zijn geheel eigen stijl en electronische experimenten nog extra impuls geeft aan het concert. In de funky nummers zoals 'Espero' en 'Nha' kan toetsenist Schmid zich helemaal uitleven met Fender Rhodesvariaties die hij lardeert met micro-KORG-geluidjes en op de vleugel die hij op sommige momenten bijna gebruikt als percussie. In de ballad-achtige nummers zoals 'Jussara' en 'Nacio Do Brasil' wordt een bossanova-achtige lazy sound gecreëerd met smoothe pianobegeleiding.
Lees meer...
Het is wellicht voor velen oud nieuws maar ik hoorde het pas vandaag. De "Vrienden Van Amstel Live" of eigenlijk liever gezegd sponsor Amstel heeft Manuëla Kemp aan de dijk gezet omdat ze niet meer zou passen in de vernieuwde formule waarin VVAL zich wil gaan richten op een jonger publiek. Manuëla is namelijk te oud (!) in de ogen van de bierbrouwers. Naar verluidt gaat
Ellen ten Damme het stokje overnemen. Nou vind ik Ellen ten Damme een prima zangeres en performer maar ik kan er echt niet bij hoe het nou toch komt dat zo'n stomme sponsor Manuëla, die VVAL groot heeft gemaakt, afdankt en inruilt voor iemand die maar een paar jaartjes jonger is. Net zo onbegrijpelijk vind ik het dat Angela Groothuizen het programma "Wie is de Mol" niet meer mag presenteren. Twee presentatrices die enorm met hun programma vergroeid waren en die allebei 'hun' programma populair hebben gemaakt. Twee fantastische vakvrouwen die zomaar aan de dijk worden gezet ook al is het dan wellicht om verschillende redenen. Wat Amstel betreft: met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig lijkt mij.
Op de foto Manuëla met haar band The Cheddarheadz afgelopen zomer tijdens Oerol (klik voor groter).
Voor DiDi met het thema 'begin' koos ik het gedicht met de gelijknamige titel van Gerrit Komrij uit de bundel De os op de klokketoren uit 1982.
De tijd is op. Wat onder was werd boven
En het glazuur sprong van de eeuwigheid.
De bodem trilt. We leven in een oven.
Nog even en we zijn het vuur ook kwijt.
Platvissen zwemmen nog door stilstaand water.
Ze drinken alles leeg en vallen om.
De wereld droogt en krimpt. Een laatste krater
Haalt adem en lanceert haar als een bom.
Een heel eind verder zal, in een heelal
Waar vlinders dansen en waar bijen gonzen,
De aarde die van ons was als een bal
Geruisloos op een verend grasveld plonzen.
DiDi 63 is geinspireerd door het begin van het nieuwe jaar. Ik koos een Velvet Undergroundnummer uitgevoerd door Bettie Serveert. De tekst is van Lou Reed en het nummer is te beluisteren in de
Jukebox.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi): verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Het belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen site of weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties meldt, zodat ook anderen naar jouw bijdrage kunnen kijken. Je kunt je bijdrage voor dit thema inzenden tot en met volgende week maandag.
Beginning to see the light
Well I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
Some people work very hard,
But still they never get it right.
Well I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
Now I?m beginning to see the light.
Wine in the morning
And some breakfast at night.
Well I?m beginning to see the light.
Here we go again
Playing the fool again.
Here we go again
Acting hard again.
Well I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
Now I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
I?m beginning to see the light.
I wore my teeth in my hands
So I could mess the hair of the night
Well I?m beginning to see the light.
Hey I?m beginning to see the light.
I met myself in a dream
And I just wanna tell you - everything was alright
I?m beginning to see the light.
Here comes two of you,
Which one will you chose?
One is black, one is blue.
Don?t look just what to do.
Well I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
Now I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
Well I?m beginning to see the light.
Some people work very hard
But still they never get it right
Well I?m beginning to see the light.
There are problems in these times
But none of them are mine
Baby, I?m beginning to see the light.
Here we go again,
I thought that you were my friend.
Here we go again,
I thought that you were my friend.
How does it feel to be loved?
How does it feel to be loved?
Ik schreef enige weken geleden al dat ik vond dat de tijd zo hard ging. Ik realiseerde me gisterenavond ineens met schrik dat we nog geen accommodatie hebben geboekt voor Oerol 2006. Diegenen die denken dat daar toch nog alle tijd voor is, kan ik snel uit de droom helpen: dit is ontzettend laat! Zo'n beetje alle goede appartementen of huisjes zijn al verhuurd. Vanmorgen dus meteen de telefoon gepakt en aan het bellen geslagen. Het ziet er naar uit dat we toch nog wat gevonden hebben. Ik heb op dit moment twee opties tot komende woensdag. Vandaag en morgen even snel overleggen met vrienden en familie wie er mee wil en dat kan ik weer gerust ademhalen.
Het 25e Oerol in 2006 heeft als thema landverhuizers. Oeroldirecteur Joop Mulder:
"De Grieken, de Romeinen of de Moren, de Saksen, Friezen en Franken, iedereen heeft in Europa en dus ook op Terschelling een spoor in de cultuur achtergelaten.
De muziek op Terschelling bijvoorbeeld, is beïnvloed door Ierse, Schotse, Keltische, Bretonse en Friese klanken. De dialecten (Terschelling kent er drie) kennen veel woorden uit met name Friesland, Denemarken en Engeland (Terschelling is een aantal keren onder de voet gelopen door de Engelsen). Er zijn eilander tradities zoals Sunderum waarvan men vermoed dat zij uit de Scandinavische of Germaanse cultuur voortkomen."Nu de wereld weer volop in beweging is zien wij dat de nieuwe landverhuizers, de immigranten, nieuwe culturen met zich meebrengen die sterk van invloed zijn op onze cultuur. Wij aten al nasi, nu ook andere Aziatische, Afrikaanse of mediterrane gerechten. De muziek en taal raken doorspekt van nieuwe klanken. Maar vooral ook de gewoontes waar we kennis mee maken: werden wij vroeger gewekt door de kerkklokken, tegenwoordig is het de Azan die uit de minaret klinkt.Zo brengt Oerol nieuwe culturen in de eilandcultuur. Nu Oerol 25 jaar bestaat wordt duidelijk dat Oerol een traditie is. Met name voor de nieuwe generatie. Een mooi uitgangspunt voor de thematiek in het jubileumjaar."
Op 11 februari is het traditionele
Oerolfeest in Paradiso waar tipjes van de sluier worden opgelicht over het programma van dit jaar. Alle informatie over Oerol vind je
hier en als je vriend wordt dan krijg je alle
nieuwtjes vanzelf toegestuurd. Op de foto zie je het festivalterrein De Westerkeyn (klik voor groter).
Ik ben een hondenmens. Ik heb ooit wel katten gehad maar eigenlijk ben ik vanaf mijn jongste jeugd een hondenliefhebber. Ik heb een aantal honden gehad en de laatste - een Golden Retriever - is al weer enige jaren geleden overleden. Er gaan hele tijden voorbij dat ik niet aan een hond denk maar er is niet zoveel aanleiding voor nodig om mijn hondenhart weer helemaal open te laten bloeien. Die aanleiding kwam een paar dagen geleden op bezoek in de gedaante van Diesel (klik klik), een herderpup die met vriend P mee kwam. Het is een schitterend hondje dat zo jong als hij is al heel braaf en verstandig is en goed luistert. En dan krijg ik er ook weer zin in.
Ik heb wel iets met grote honden. Die hele kleintjes dat is niks voor mij. Het mogen best een beetje indrukwekkende types zijn maar ze moeten wel lief en gehoorzaam zijn voor eigen volk en liefst ook waaks. Een
Duitse Dog bijvoorbeeld vind ik een prachtige hond en dan zo'n blauwe kleur. Maar ja, het geeft ook wel weer enorme verplichtingen zo'n hond en het is, net als een kind, een handenbinder, zeker in het begin. Dus ik denk dat het er voorlopig toch maar even niet van komt maar de verleiding is wel groot....
Eén van de geneugten van vakanties is wat mij betreft het lezen en dan vooral boeken waar ik anders niet zo snel aan toe kom. Zo had ik van een vriend het boek van Steve Brown te leen om eens te lezen. Deze vriend is - net als ik - geïnteresseerd in criminologie en leest graag over de achtergronden ervan.
Ik moet zeggen dat ik het wel een aardig boek vond maar vooral omdat een situatie beschrijft in Amsterdam waarvan ik ook delen ken. In de tijd dat Brown zijn Happy Family opzette werkte ik ook voor de stichting die hij vele miljoenen lichter heeft gemaakt door subsidiegelden te gebruiken om zijn hasjhandel te financieren. Ik was weliswaar in Amsterdam Oost werkzaam en niet in het Knooppunt in de Pijp waar Brown zijn hoofdkwartier had. Bijvoorbeeld de feestelijke heropening van het Knooppunt, waarover Brown schrijft in zijn boek, werd door mij en vele andere collega's bijvoorbeeld ook bijgewoond. Ook een aantal van de mensen die hij beschrijft ken ik persoonlijk uit die tijd zoals de mensen van het Streetcornerwork en de welzijnsstichting. Tja, en dan zit je zo'n boek toch anders te lezen.
Lees meer...
|
|
