Creatief met klei is voor Amanda heel anders afgelopen dan voor mij. Ik maakte een stel kandelaars geïnspireerd op
Dubuffet en zij maakte een soort aboriginal kandelaar in de kleuren die je ook vaak op een didgeridoo aantreft. Ik had nog oranje kaarsen en met een mooi gouden papiertje als achtergrond ziet het er behoorlijk knap uit vind ik.
Gisteren bezocht ik met een vriendin in Apeldoorn een natuurbegraafplaats midden in de bossen. Vroeger mochten op die begraafplaats alleen maar hele sobere natuurlijke grafmonumenten gemaakt worden zoals keien waarin naam en data waren uitgebeiteld, zo werd mij verteld. Maar tegenwoordig is er (mede geleid door economische motieven) in die principes een beetje de klad gekomen en zagen we ook tamelijk veel graven met (deels) gepolijste stenen of zelfs 'normale' grafstenen. De meeste graven waren nog wel min of meer 'at random' onder de bomen geplaatst maar hier en daar was toch een plek netjes in een rechthoek aangeharkt en omgeven met een keurige rechte rij keitjes.
Als je in zo'n omgeving rondloopt met die natuurlijke graven dan krijgt de uitspraak 'want stof zijt gij en tot stof zult gij terugkeren' ineens meer betekenis. Ik vond het wel mooi. Dan zie je trouwens ook ineens hoe de snijbloemen die we gewend zijn op onze graven te zetten, detoneren in het bos en de felle kleuren oranje, geel, wit en roze totaal niet passen bij die duizenden kleuren groen en bruin die het bos zelf te bieden heeft.
Prachtig vond ik de graven met de Chinese (?) tekens (met roze bolchrysanten er bij dat was dan weer helemaal niks), een prachtige steen gemaakt in de vorm van een soort bankje en de door de bliksem doorkliefde bomen. Kijk
hier voor de diashow met foto's van al deze graven.
Veertien dagen geleden waren we creatief geweest met
klei en dit is het eindresultaat van mijn kandelaars (ik had er ondertussen nog eentje bijgemaakt). Kunstkenners zien hier meteen de stijl van Dubuffet die ik eventjes geleend heb. De kleine die vooraan staat is trouwens wel minder mooi afgewerkt dan de grote achteraan maar dat terzijde.
Als kind vond je lekker met je handen eten een feest maar nu is het mogelijk om met je handen je computer te bedienen op een zogenaamd multi-touch screen. Eindeloos veel mogelijkheden worden daarmee aangeboord. Kijk maar eens naar dit
filmpje.
Eerst waren het tig mailtjes per dag waarbij palmen werden aangeboden voor in je kantoortuin en nu word ik dood gegooid met dit soort krukken. Wat een ellende! Zou er iemand zijn die iets koopt van mensen die dit soort methoden gebruiken om hun product aan te prijzen?
Gonny van Oudenallen is een onafhankelijk kamerlid die ontzettend haar best doet maar wiens ijdelheid haar af en toe parten speelt. Zo had ze gisteren haar bril niet op en zag daarom niet dat minister Hoogervorst in de Kamer aanwezig was terwijl zij in het wekelijks vragenuurtje over de griepprik wilde spreken. Nadat haar te verstaan was gegeven dat de minister in de Kamer aanwezig was ging zij onverstoorbaar door met haar vragen om achteraf teleurgesteld te constateren dat een onbekende man haar vragen had beantwoord terwijl ze verwacht had dat de minister dat zou doen. Je raadt het al: ze had in die onbekende man geen minister Hoogervorst herkend.
Later bij Pauw en Witteman legde ze uit het dat zo kon komen: die pasfotootje die je krijgt lijken helemaal niet. Hij heeft veel mooiere ogen. Toch heeft Gonny van Oudenallen wel een functie in het parlementaire spel want zodra zij aan het woord komt ligt de hele kamer plus kabinetsleden dijenkletsend over de tafels van het lachen. Even lekker een momentje ontspannen....
Zie ook
hier in de krant van vanmorgen.
Gisteren bij het Theater aan de Parade bij de première van de muscial Grease:
- Een korte rode loper van nog geen 10 meter
- veel BN-ers op en navenant veel papperazzi langs dat korte lopertje
- daardoor enorme opstoppingen bij de ingang
- een swingende voorstelling met veelbelovend jong talent
- heerlijk voedsel en dito drank in hoeveelheden genoeg voor een leger
- een afterparty die wij redelijk snel verlieten maar die ongetwijfeld nog tot in de kleine uurtjes heeft geduurd.
Op de foto's de feestelijke cocktails waarmee de genodigden werden verwelkomd.
Hans deed zijn fietstas open en stond oog in oog met dit monster dat hem strak aankeek. Brrr, we zijn allebei niet echt fan van spinnen en wat had deze trouwens in die fietstas te zoeken? Maar wel een mooie gelegenheid voor een macrofoto want dit monster is natuurlijk lang niet zo groot als het op deze foto misschien lijkt. Klik toch maar even voor een vergroting.
Om echt te lezen
moet je alle lichten uitdoen
woorden houden van duisterheid
zoals het beeld houdt van de donkere kamer.
Onder hen beiden zouden ze zonder geluid
te maken de wereld kunnen vervangen.
Herman de Coninck
Veel van ons kennen de canon als het meerstemmig lied zoals bijvoorbeeld vroeger op school 'Vader Jacob' of 'De klokken van Haarlem' daar populaire voorbeelden van waren. Maar nu is een een canon in de betekenis van onderdelen van onze cultuur die onze identiteit bepalen: een soort greatest hits van ons land op cultureel gebied. De opstellers van de canon hebben dat vooral ingevuld met historische gebeurtenissen waarbij mij meteen opviel dat muziek in het hele culturele spectrum van de canon volkomen ontbreekt en daarentegen Annie MG wonderlijkerwijs wel prominent op de 45e plaats sprijkt. Ik vind Annie een geweldige kanjer en een waar fenomeen maar toch zijn naar mijn mening de verhoudingen een beetje zoek.
Maar goed, de canon is er en ik vraag me af wat er nu verandert. Of hebben we er gewoon weer eens een mooi instituut op nationaal niveau bij gemaakt dat volkomen nutteloos en oeverloos debatteert terwijl de inwoners van ons land hun leven gewoon doorleven, grotendeels met een lekker muziekje in hun oren?
Meer weten? Kijk op
hier de website van de Nederlandse canon.
Het is toch wonderlijk dat mensen via media zoals YouTube soms dingen vertellen aan de anonieme wereld die ze in al de jaren van hun leven nog niet konden vertellen aan hun dierbaren. Zo zag in afgelopen week
dit filmpje van de weduwe van Martin waarin ze vertelt dat Martin een paar dagen geleden overleden is en wat YouTube voor hem heeft betekent in de laatste fase van zijn leven. Kijk
hier voor meer video's van Martin.
Het is een wonderlijk fenomeen dat volgens mij is begonnen met Peter met zijn - ondertussen immens populaire - stream:
Telling it all. Ik geloof echt dat dit soort media isolement kunnen opheffen voor sommige mensen. Wat denk jij?
Het schijnt dat ze niet kunnen omklappen en een levensduur hebben die die van de gemiddelde paraplu met jaren overtreft. Stormproof en onbreekbaar, als dat eens zou kunnen! Maar er zijn ook nog bijkomende voordelen, zo schijnt het: bescherming tegen het uitsteken van ogen van anderen, beter zicht door de asymetrische vormgevng en je valt er natuurlijk ook mee op. Er hangt wel een pittig prijskaartje aan dit nieuwe product: 42 euro voor de grote versie en 33,50 euro voor de opvouwbare versie maar dan heb je ook wat!
Te koop bij de Mexx-winkels of
hier via de website.
Gezien het feit dat de griep hier afgelopen weekend de overhand had was een uitje buiten de deur niet echt gewenst. Omdat Amanda hier zondag was hebben we toch iets om te doen bedacht. We zijn weer eens gaan kleien. Kandelaars in dit geval met het oog op de op handen zijnde donkere dagen.
Ik vind ze heel mooi geworden. Ze moeten nu even een poosje drogen maar volgende keer gaan we de schilderen en aflakken en mooie gekleurde kaarsen zoeken om er in te zetten.
Niet alleen mijn neus maar ook de rest van mij is ten prooi gevallen aan de griep (want dat is het toch echt wel geworden). Gisterenochtend werd ik wakker met een dikke keel en krakende stem. In de loop van de dag liep het water steeds veelvuldiger spontaan uit mijn ogen en zag ik er uit alsof ik leed aan intens verdriet. 's Avonds op de bank onder een deken wisselden koude rillingen zich af met warmte aanvallen. Kortom: een echte griep waarbij ook al mijn spieren even lieten weten dat ze er nog waren.
Hans heeft het ook dus lekker vertroeteld worden is er niet bij
Nou maar hopen dat het snel over is.
Boven mijn ogen zit een heel dik pak watten, te veel voor de ruimte die daar is. Totaal onverwacht word ik overvallen door neusbuien zodat ik geen stap zet zonder zakdoekjes om ongelukken te voorkomen. Gelukkig heb ik nog neusspray in huis maar in verband met het weekend zal ik voor alle zekerheid maar even de voorraad zakdoeken en neusspray aanvullen.
Gisterenavond waren we op de première van Wat zien ik?! in Het Park in Hoorn. Ik wist niet goed wat ik van deze productie moest verwachten maar heb me zeer geamuseerd met deze musical. Een echt Nederlandse productie van grote klasse! Wel een ellende zijn die fotografen die totaal niet worden gehinderd door enige vorm van goede manieren en letterlijk met ellebogenwerk vooraan staan om de plaatjes voor de roddelbladen te maken. Vorige week bij de premiere van Cats was er ook al veel agressie en nu weer. Iemand noemde het vorige week een beetje wrang grappend 'Mohammed Ali, the musical'. Het wordt echt tijd dat degenen die zich misdragen eens op hun nummer worden gezet.
Kijk
hier naar de foto's die ik maakte (ook nog van de Uitmarkt)
Mijn beide ouders zijn al enige tijd overleden. Mijn moeder in 1982 en mijn vader nu al weer bijna 10 jaar geleden. We hebben alle spulletjes van ons ouderlijk huis die we graag wilden bewaren in het 'familiearchief' opgeborgen. Dat is een eikenhouten dekenkist volgepakt met dierbare herinneringen. Alles dat daar niet inpaste hebben we verdeeld of weg gedaan. Maar heel af en toe duikt er toch nog iets op dat we nog niet eerder hadden gevonden. Zo vond mijn zus een tas van mijn vader met de trouwbijbel van mijn ouders er in, allerlei geboortekaartjes en rouwkaarten maar ook een heleboel bonnen uit de oorlog en de periode daarna. Ineens komen al die verhalen weer boven die we daar als kind over hoorden, al was het alleen maar vanwege de geur van die papieren, de geur van vroeger.
Zo dag het toneel er uit waar de verzamelde pers vanmiddag voor het eerst mocht kennismaken met de musical Tarzan. Uit Amerika waren de drie hoofdrolspelers overgevlogen die een aantal van de door Phil Collins gecomponeerde nummers zongen. Overal groen en we voelden ons helemaal in de jungle terwijl we even een kijkje in de keuken mochten nemen. Binnenkort meer op Cultuurpodium.nl.
De dromen van vandaag zijn het materiaal van de wereld van morgen.
Peter Gabriël
Er wordt op dagelijkse basis over borstkanker gesproken gelukkig en niet alleen door de mensen die het hebben of die iemand kennen in hun omgeving met die ziekte. De nieuwe campagnes rondom de borstkankermaand hebben ook veel losgemaakt. Iedereen heeft wel gehoord over het merkwaardige fenomeen van die borsten die ineens uit jurken of shirtjes piepten (met Halina Reijn als glamour hoogtepunt). En de borsten van Sylvana Simons zijn ook veelbesproken vanwege de vraag of dat nu wel of niet goed was. Een aantal BN-ers (Catherine Keijl, Ruth Jacott, Mieke van der Weij en Sylvana Simons) doet ook mee aan een spotje waarin ze gekleed in een roze lint vertellen waarom ze het dragen. Tot slot was gisteren op de TV borstkanker bij mannen ook een item dat uitvoerig besproken werd.
Ik vind het fantastisch al die aandacht voor deze ziekte en de bestrijding ervan. Want we kunnen het allemaal krijgen dus onderzoek is van levensbelang.
'Ontvluchting'
Hier, aan dit Valkenburg, ben ik ontvlucht
en droom mij nu in Gordonsbaai terug:
Ik speel met kikkervisjes in een stroom
en kerf er runen in een wilgenboom
Ik ben de hond die langs de stranden draaft
en dom-alleen de avondwind toeblaft
Ik ben de schrokop-zeevogel die daalt
en dode nachten opdist als een maal
De god die jou gebouwd heeft uit de wind
zodat mijn smart volmaaktheid in je vindt:
Mijn lijk ligt uitgespoeld in wier en gras
Op al die plekken waar ik met je was.
Ingrid Jonker in een vertaling van Gerrit Komrij
Gisteren waren we in de dierentuin. Het was alweer een tijdje terug maar het is altijd weer een leuk uitje. Bovendien heb ik een abo en dan kost het ook nog eens niks. Het was veel warmer dan we van te voren hadden gedacht alleen na anderhalf uur betrok de lucht en begon het te regenen en te onweren. We waren toen net bij de flamingo's en die gaan dus bij de eerste donderklap massaal het water in. Onverstandig zou je zeggen maar opmerkelijk. Na de donderslagen gingen ze er uit en bij een nagekomen klapje hup met z'n allen er weer in. Rare jongens die flamingo's (klik voor groter).
Pesten komt schijnbaar veel voor op school, op het werk en op de sportclubs. Tot mijn verwondering gebeurt het ook in de dierentuin want het is echt niet de eerste keer dat deze struisvogel een veertje plukt uit de kont van haar buurvrouw, dat is wel duidelijk!
|
|
