Morgen is het dan zover en stemt Nederland bij referendum over de nieuwe Europese Grondwet. Ik heb nog nooit zoveel over Europa horen praten als de laatste weken. En ook nog nooit zoveel onzin en onjuistheden horen vertellen door mensen van wie je zou mogen verwachten dat ze goede en actuele informatie geven. Wat ik ga stemmen is geen nieuws meer want de NEE-banner staat al eventjes bij ons op de voorpagina. Frankrijk heeft al NEE gezegd en het zou me verbazen als Nederland er uit zou komen met een JA-uitslag. Maar je weet het nooit natuurlijk.
Om iedereen die nog niet heeft besloten te gaan stemmen alsnog te inspireren
hier een linkje naar het referendumlied dat afkomstig is van Bieslog (waar meneer Foppe trouwens denkt dat het referendum niet doorgaat).
Overigens, weet jij waar de knoflookgrens loopt? Die scheidt volgens sommige mensen de landen die voor Europa zijn van de landen die er niet zo warm voor lopen. Volgens mij is Frankrijk afgelopen zondag dan de knoflookgrens in noordelijke richting gepasseerd. Voor de liefhebbers tot slot nog een opmerking die
Francisco van Jole had op zijn weblog en waar ik erg om moest lachen:
Je kunt je afvragen of het verstandig is om een referendum te houden in een land waar de Top 40 al weken wordt gedomineerd door een lied met de titel 'Geef mij je angst'.
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week is Huid / Skin. Ik liet me inspireren door
Spinvis die ik afgelopen donderdag in de nieuwe bezetting zag optreden (zie de recensie hieronder). Het nummer heet 'Limonadeglazen Wodka'. De tekst lijkt wat vreemd, maar als je weet dat Eric de Jong dit nummer schreef dit naar aanleiding van een vriend die zelfmoord pleegde, dan is het allemaal beter te volgen. Het nummer is
hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd.
Limonadeglazen wodka
oh als je hier kon zijn vandaag
mijn vreemde vriend
en dat je nuchter was
en je geschoren had
wat zou je lachen om mijn shirt
en m?n huis en m?n oude hoofd
ik zou je vragen hoe het is
en ik had je niet geloofd
?t was een mooie tijd
als ik me niet vergis
we hadden zo?n gelijk altijd
maar ja we zeiden niks
je had het eerder door dan ik
er is zo weinig tijd
je zag er heel goed uit
je deed als iemand van tv
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Opgedragen aan alle mensen die verwachtingen kweken en het niet waar maken!
(en dat slaat uiteraard niet op Eric de Jong en Hans Dagelet)
Hans schreef al een logje over de musical Moulin Rouge uitgevoerd door musicalvereniging
Sempre Sereno. Een fantastische avond was het maar ik wil de unieke samenwerking tussen spelers en orkest in deze productie onder jullie aandacht brengen. Het toneel, de spelers en het publiek waren namelijk allemaal in de kleine zaal en het orkest zat te spelen in de grote zaal van Theater De Junushoff in Wageningen.
De grote zaal was ARBO-technische afgekeurd dus kon niet gebruikt worden en de kleine zaal was niet groot genoeg om ook nog plaats te vinden voor het orkest. Het probleem van de communicatie en het samenspel werd opgelost met techniek. Op de dirigent van het orkest stond een camera gericht die beeld produceerde op een monitor backstage en boven in de zaal zodat alle spelers hun inzet konden zien. Het geluid werd via het mengpaneel gemixt en versterkt zodat het was of het orkest in de zaal staat.
Het orkest op hun beurt konden de gebeurtenissen in de kleine zaal en op het podium volgen door middel van een camera die uitzond op een monitor bij de dirigent en een groot projectiescherm tussen de stoelen van de grote zaal. Echt geweldig geregeld en het functioneerde perfect. Op de foto het orkest in actie. Naast de dirigent op de grond zie je een monitor staan en op de stoelen is het 'publiek' (knuffels & ballonnen) te zien dat de orkestleden ondertussen bij elkaar hadden gesprokkeld. Dat er ook een fantastisch geluid uit kwam kun je horen op
dit filmpje. En tussen de gezongen en gespeelde nummers door was het even rust in de grote zaal en hoe dat er uitzag kun je
hier bekijken.
Overigens heeft de oplettende lezer natuurlijk al lang medeweblogger
Amiek ontdekt die in het orkest de contrabas en de basgitaar bespeelde en trouwens een centrale rol vervulde bij de organisatie van de voorstellingen van Sempre Sereno.
klik foto voor vergroting
Afgelopen Donderdag speelde in
Tivoli Utrecht, ter gelegenheid van Festival aan de Werf, Spinvis in de nieuwe bezetting. Het zou allemaal wat steviger en electronischer zijn en een beetje strijdig hiermee eigenlijk bedoeld als een theatervoorstelling. Ik was een beetje sceptisch, want ik vond die oude bezetting met Pa de Jong op gitaar, Han Reiziger op piano, die saz-speler en harpiste wel erg charmant. Het voorprogrammma verzorgd door de tweemans-formatie 'Solo' met gitaar/zang en piano was niet onaardig en duurde net niet te lang. Toen werd het podium donker en op een groot scherm daarachter waren filmbeelden (Hans de Kok) te zien. Begeleid door een minutenlange kakafonie van geluiden. Langzaam vloeide het over in meer harmonische geluiden. De silhouetten van Eric de Jong en begeleiders werden beter zichtbaar. Celliste Saartje van Camp stak (met het kroontje dat ze toen op had) als eerste af tegen het licht van de filmbeelden.
Het werd al snel duidelijk dat de nieuwe bezetting anders was maar zeker niet onder hoefde te doen voor de oude. Van de oude bezetting herkende ik alleen nog Jan van Eerd op vibrafoon en Cor van Ingen op bas. De verdere bezetting bestaat uit: Lucas Oldeman op piano, Arjan Witte: kosmos en hammond en kei van een drummer Jeroen Kleijn. Het optreden was opgebouwd uit een mix van nieuwe en oude nummers en ook de oude nummers klonken fantastisch in de nieuwe bezetting en kregen zelfs een nieuwe dimensie. Saartje van Camp heeft het kroontje dat ze op heeft wat mij betreft verdiend. Niet gehinderd door haar klassieke opleiding weet zij de meest grillige flarden muziek en klanktapijten uit haar cello te halen. Daarbij maakt zij evenals gitaristen gebruik van een scala aan effectenpedalen. Na een onnavolgbare snelle solo in het nummer 'in staat van narcose' krijgt ze zoveel bijval van de zaal dat daar haar kroontje in verdwijnt. Ik weet niet of dat een spontane actie is of dat zij dat bij ieder optreden doet. Na de pauze zit Eric de Jong in het duister op het randje van het podium om met een zaklampje zijn versie van Lotus Europa voor te lezen. Zijn verhaal wordt ondersteund door beelden van een man liggend op het randje van een zwembad. De drie velletjes A4 laat hij na het voorgelezen te hebben achteloos voor mij op de grond vallen. Een mooi aandenken! De experimentele geluidsflarden doen het erg goed bij de wonderlijke mooie teksten van de Jong. Het geluid is hard maar ook sfeervol en dromerig soms. Ook een fantastistische en verrassende toevoeging was het trompetgeluid van acteur Hans Dagelet in een aantal nummers. Ik weet niet precies of hij een vast lid is van de band of alleen gastoptredens verzorgt, maar van mij mag hij blijven! Het debuut van Spinvis en het daaropvolgende succes is zeker geen toevalstreffer geweest. Fase twee is veelbelovend ingeluid. Ik vond Spinvis al erg goed maar ben nu helemaal verkocht! Jammer alleen dat een bierdinkende meute achter in de zaal van Tivoli het optreden respectloos en luidruchtg stoorde.
Foto: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Gisteren zijn we naar theater Junushoff in Wageningen geweest naar de laatste twee voorstellingen van de musical Moulin Rouge, uitgevoerd door musicalvereniging
Sempro Sereno. Ik was via
Annemiek gevraagd de hele voorstelling te fotograferen. Om de fotografie zo compleet mogelijk te hebben vanaf verschillende standpunten hebben Mieke, Amanda en ik twee voorstellingen bijgewoond. De laatste was tevens de afsluiter van de serie van 8 voorstellingen. Het fotograferen was een hele uitdaging omdat het licht heel schaars was en de bewegingen zeer snel. Het is gezien die beperkingen allemaal goed gelukt al is er nog heel wat materiaal uit te zoeken en te selecteren.
Maar nu even over de voorstelling zelf. Ik was ook al eerder bij een repetitie en het zag er toen al veelbelovend uit maar deze voorstelligen overtroffen al mijn verwachtingen. Ik denk dat zelfs Joop van den Ende aangenaam verrast zou zijn geweest als hij dit had gezien en hij had vast nog wel met een paar talenten willen praten. Het decor met twee nivo's was, het beperkte budget in aanmerking genomen, behoorlijk inventief en goed verzorgd. De ruimte in de theaterzaal was gelimiteerd. De voorstelling heeft gezien de vele dansacts met de grote groep dansers en acteurs veel ruimte nodig. Dat was aardig goed opgelost doordat hele rijen stoelen dankzij een handig mechaniek tegen de achterwand inklapbaar waren. Tussen de eerste rijen en het podium waren zoals in een nachtclub gebruikelijk tafels en stoelen geplaatst.
De grotendeels zelfgemaakte kostuums zagen er perfect uit. Hoewel het om een amateurgezelschap gaat was er nauwelijks iets amateuristisch te bespeuren. De rollen waren onder leiding van regisseur Panda van Proosdij perfect ingestudeerd, De acteerprestaties waren boven verwachting goed en ook de dans en zang was prima voor elkaar.
Het scenario is gebaseerd op de recente film van John Leguizamo, met Nicole Kidman en Ewan McGregor. Wie de film kent weet dat die van voor tot achter vol zit met zo'n 20 jaar popmuziek. Het is alleen al een genot om al die songs voorbij te horen komen, begeleid door een echt orkest onder leiding van dirigent Falk Hübner, waarin Annemiek de baspartijen voor haar rekening neemt. Het orkest kon er niet meer bij in de zaal maar dankzij een vernuftig uitgedokterd systeem konden de acteurs de dirigent via monitoren zien en konden de muzikanten via een groot scherm de voorstelling volgen.
Tijdens de eerste voorstelling zat ik hoog achterin de zaal naast 'het licht'. Op zich een perfecte plek maar eigenlijk net iets te ver weg. Tijdens de tweede voorstelling heb ik me al kruipend voor de eerste stoelenrij en scharrelend tussen de coullissen en het ingenieuze decor een goede positie gezocht om van dichtbij te fotograferen. Er was door de beperkte ruimte en de uitverkochte voorstellingen eigenlijk nauwelijks ruimte om dat onopgemerkt te doen. Mieke maakte vanaf de trappen aan de zijkant aanvullende overzichtsfoto's en foto's van het orkest in de andere ruimte.
Omdat het de laatse voorstellingen waren waren er veel familieleden en vrienden van de acteurs in de zaal. Jammer dat er door all deze mensen zoveel geïnvesteerd is in tijd en middelen voor een relatief klein aantal voorstellingen. Met hetzelfde enthousiasme gaan ze weer een nieuwe uitdaging aan heb ik vernomen. Ik ben benieuwd wat dat uiteindelijk weer zal worden! Jammer dat 'musical-koning Joop' er geen weet van heeft wat ze daar in Wageningen gepresteerd hebben!
Foto: Hans Speekenbrink
Naar aanleiding van de vragen die een aantal mensen van de week stelden hier een stukje over mij en fotograferen. Ik ben al van jongs af aan gefascineerd door fotograferen. Wij hadden als kind vroeger al een goedkoop fototoestelletje en heel soms mochten we ook met het toestel van mijn vader fotograferen. Het resultaat stelde toen nog niet veel voor maar ik vond het wel prachtig. Later toen ik groot was ben ik helemaal in de zwart/wit foto's gedoken. Ik had weinig geld maar kocht een tweedehands spiegelreflexcamera waarmee ik ontzettend veel heb gefotografeerd. Ik woonde toen in Amsterdam in een benedenhuis en van onze schuurtjes hadden de buurman en ik twee gezamenlijke projecten gemaakt: een badkamer en een doka. Enig nadeel was dat je om naar de doka te kunnen eerst door de badkamer moest. Maar ik heb er duizenden foto's afgedrukt.
Tijdens mijn studentenjaren heb ik ook een tijd de fotodienst van een kunststichting gerund. Daar heb ik zelfs een Rolleiflex aan over gehouden, zo'n klassieke 6 x 6 camera (zie plaatje en klikken voor vergroting). Prachtige foto's heb ik daarmee gemaakt: zwart/wit en vooral ook dia's. Later heb ik er een verzamelaar van oude camera's een geweldig groot plezier mee gedaan hoewel ik hem achteraf bezien misschien beter had kunnen bewaren.
Toen ik naar mijn huidige woonplaats verhuisde lag de fotohobby weer een tijdje stil. Ik had wel een camera maar geen doka maar en van fotograferen kwam niet zoveel terecht. Ik kocht een Olympus Mju compactcamera en schoot af en toe een kiekje. Het was pas in 2002 dat ik het fotograferen weer op pakte na de aanschaf van mijn Pentax digitale cameraatje. Het feit dat Mac zo'n fantastisch fotoprogramma had stimuleerde ook om met digitale fotografie aan de gang te gaan.
Het was erg leuk dat Hans ook een enthousiast fotograaf was en vanaf het moment dat wij elkaar leerden kennen hebben we elkaar op dat punt gestimuleerd. Ondertussen heb ik trouwens ook een andere camera (een Canon Powershot Pro) die wat meer mogelijkheden heeft op het gebied van macro en teleopnames dan die kleine Pentax en beschik ik ook over een Canon 300D spiegelreflexcamera. Die Powershot zit eigenlijk altijd in mijn tas.
Grappig is dat Hans en ik wel een eigen stijl en interesse in het fotograferen hebben ontwikkeld. Hans heeft zich vooral toegelegd op de stage- en toneelfotografie en ik doe meer stillevens en macro's. We leren trouwens ook wel veel van elkaar en kiezen soms zonder dat we het van elkaar weten dezelfde invalshoek of hetzelfde thema. Ik doe ook vaker dan Hans mee aan de dagelijkse fotochallenges. Het is erg leuk om aan de hand van een thema aan het fotograferen te gaan of je fotobieb door te browsen op zoek naar een geschikte inzending. Je ziet dan dingen op een manier die anders niet het geval zou zijn.
Downer vroeg ook nog of er een relatie zit tussen fotograferen en loggen. Jazeker wel! We proberen zo veel mogelijk eigen foto's te gebruiken dus probeer je een soort stock-collectie te maken in de loop der tijd. En heel vaak heb ik een idee voor een logje en ga ik er een foto bij maken omdat ik dan ook meteen een richting heb over de visual die er bij zou kunnen passen. Al met al neemt fotografie een grote plek in in mijn belangstelling.
The opposite of a fact is falsehood, but the opposite of one profound truth may very well be another profound truth.
Niels Bohr
Photo Friday
Vorig jaar genomen met Pasen bij het Begijnhof in Brugge.
Sinds het afschaffen van de omroepbijdrage is het nog erger tobben dan voorheen binnen de publieke omroep. Nu er geen speciaal geoormerkt geld meer is dat geclaimd kan worden is het publieke bestel afhankelijk van de politieke willekeur van het ogenblik. De ene wijziging in de mediawet na de andere en het ene beleidsplan na het andere zien het levenslicht. Het lijkt vechten tegen de bierkaai en ook op sommige weblogs (van mensen die bij de publieke omroep werken) zie je signalen dat de bezuinigingen dramatische vormen aan zijn gaan nemen. Men staat onder gigantische druk niet in de laatste plaats vanwege commerciële giganten zoals Talpa maar ook omdat er vanuit de Europese Commissie op dit moment een onderzoek gaande is naar het publieke bestel in Nederland met de vraag of er geen sprake is van oneigenlijke mededinging.
Het meest recente plan van Medy van der Laan wil de publieke omroep 50 % van het budget laten inleveren en de andere helft wordt van via de Raad van Bestuur van de publieke omroep projectmatig ingezet. Overigens heb ik begrepen dat er ten aanzien van de regionale omroep meer financiele zekerheid is dan voor de landelijke verzuilde omroep omdat gemeenten en provincies daarin ook een rol spelen.
Maar hoe erg is het nou eigenlijk voor de gemiddelde Nederlander als de publieke omroep gehalveerd wordt? Ik moet eerlijk zeggen dat ik vaak kijk naar de publieke omroep en in de auto altijd luister naar Radio 1. Ik zou het beslist missen als het niet meer bestond of drastisch werd ingekrompen. Van mij mogen ze de commerciële omroep wel halveren want meer dan de helft van de programma's is niet de moeite waard om naar te kijken naar mijn idee. Hoe zit het met jouw kijk- en lusiterbelangstelling (als je TV kijkt)?
Theme Thursday
Jammer dat je van een foto niks kan ruiken of voelen want naast de 'look' zijn de 'feel' en de 'smell' zeker zo belangrijk bij boeken. Dit boek bijvoorbeeld ruikt heerlijk. Het is de
I Tjing, het Chinese boek der veranderingen dat ik gisteren weer eens heb bekeken.
We zijn afgelopen week de grens van 1000 logjes gepasseerd. Op 1 juni vorig jaar zijn we begonnen miwian.nl na een aanloopje bij web-log vanaf januari 2004 (die zijn dus niet meegerekend). Misschien een leuke gelegenheid om onze lezers eens in de gelegenheid te stellen vragen aan ons te stellen. Dit is je kans om die vragen te stellen en je opmerkingen te plaatsen en om te weten te komen wat je je altijd al afvroeg. Wat zou je willen weten over ons? Met welke vragen loop je rond? Misschien heb je opmerkingen of aanbevelingen. Natuurlijk behouden wij ons het recht voor om zelf te bepalen welke vragen we op welke wijze gaan beantwoorden, maar dat zal niemand verbazen. Dus shoot!
Lensday
Het mooie van rozen is dat ze zelfs helemaal aan het eind nog prachtig zijn. Alleen moet je niet bewegen want dan heb je alleen nog maar een stengel en liggen alle blaadjes op de grond. Bijna zonde om weg te gooien.
Ik hoorde van het weekend dat zelfs het voortijdig afvallen van Glennis Grace bij het Songfestival door sommige mensen als bewijsvoering wordt aangevoerd om NEE te gaan stemmen bij het aanstaande referendum op 1 juni a.s. Dit heeft er natuurlijk echt helemaal niks mee te maken maar drukt wel goed uit hoe veel Nederlanders zich voelen t.a.v. Europa. Alle dreigementen en onheilspellende boodschappen van JP ten spijt ziet de gemiddelde landgenoot absoluut niet wat hij/zij er wijzer van zou kunnen worden om een stem uit te brengen voor de Grondwet. En zeg nou zelf, een grondwet die niet eenvoudig uit te leggen valt aan de bevolking dat klopt toch niet? Eigenlijk vind ik dat een Grondwet - een wet met basisafspraken en uitgangspunten - niet meer dan een paar A4-tjes in beslag zou mogen nemen. Als je het in zo'n ruimte niet kunt zeggen hou dan maar helemaal je mond.
Ik ben absoluut niet tegen Europa. Nu al - dus ook zonder Europese Grondwet - zitten we met handen en voeten aan Europa vast en ik denk niet dat we er zoveel slechter van zijn geworden. Slechts ongeveer 10 % van wat er in deze grondwet staat is echt nieuw en het is een soort verzamelstuk van allerlei verdragen die er nu ook al gelden maar met een stuk bestuurlijke uitbouw er bij. En daar zit precies het probleem. Inhoudelijk gaan we er echt niet op vooruit met de nieuwe grondwet maar de procedures worden wat gesmeerder en de machtsverhoudingen wat anders. En de uitkomst van die onderhandelingen is een compromis van alle verschillende belangen. Puur naar Nederland bekeken gaan we er op achteruit want we geven bijvoorbeeld ons veto op en de vraag is of we dat over hebben voor de voortgang van Europa. Ik vind de grondwet zoals die er nu ligt daarvoor absoluut onvoldoende garanties bieden.
En als het gaat over de grondrechten van de burgers dan gelden die allang vanuit het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en het Europees Sociaal Handvest (ESH). Daarbij is Nederland partij en daarvoor hoeven we dus ook geen nieuwe Europese grondwet aan te nemen. En het kabinet trekt er 3,5 miljoen euro?s aan belastinggeld extra uit om het volk ervan te overtuigen dat er ja gestemd moet worden. Daar is maar 1 zinnig antwoord op mogelijk namelijk NEE!
Voor het thema Moeder van de DiDi van deze week zijn er veel prachtige dingen om uit te kiezen. Ik heb uiteindelijk een gedicht gekozen van Ramsey Nasr.
Maak van mijn moeder een sneeuwende tuin om te planten
witte jasmijn en de theeroos wordt wit
voller geluid komt vanuit binnenkanten
zoals de vrucht in de pit
maak van mijn moeder twee kameleons zonder ogen
groen gokte hij en hij streelde haar buik
die zij dieprood naar hem toe had gebogen
waarna iets mooiers ontluikt
maak van mijn moeder een lichtkathedraal in een kistje
open het elleke ochtend en hoor
hoe zich daarbinnen een meerstemmig misje
opent om wat het verloor
maak van mijn moeder hetzelfde maar ijzeren meisje
breng haar met krachtige vuistslagen groot
breng haar wat troost of een slim toverwijsje
want in dit lijf gaat zij dood
Ramsey Nasr
Uit: 27 gedichten & Geen lied, 2000
Ik ben bezig mijn programma voor het laatste studiejaar samen te stellen omdat nu al weer de inschrijving voor volgend studiejaar begint. Mijn scriptie staat in ieder geval op het programma maar ook moet ik nog vier vakken doen. Drie ervan zijn duidelijk en kan ik plannen. Eentje is echter een raadsel. In mijn afstudeerprogramma (doctoreel) staat dat ik een verplicht vak moet doen te kiezen uit Arbeidsmarktvraagstukken en Nederlands Economisch Publiekrecht 1 (NEPR1). Probleem is echter dat beide vakken niet meer bestaan na invoering van het Bachelor/Mastersysteem. Gelukkig is dan dan de 'inbrengtabel' waar we kunnen zien welke vakken in de plaats zijn gekomen van deze verdwenen onderdelen.
NEPR1 is vervangen door Economische Publiekrecht. He, dat heb ik al gedaan maar in een ander verband. Dat bestond namelijk in het oude systeem ook al onder die naam en was ook een verplicht vak. Ik kan niet 1 vak twee keer gebruiken. Dan maar eens kijken naar Arbeidsmarktvraagstukken, dat is vervangen door het vak Personeelseconomie. Zoektochten op het rooster leverden niks op. Dan maar eens vragen bij mensen die het zouden moeten weten.
Het Studiepunt, speciaal bestemd voor de studenten leek een geschikte optie. Die hadden geen antwoord voor mij maar konden mij wel melden dat de inbrengtabel voor het komend studiejaar nog niet beschikbaar is. Dan maar naar de disciplinegroep die per slot van rekening mijn afstudeerprogramma verzorgt. Na drie keer bellen eindelijk iemand aan de telefoon. Een secretaresse. Zij kon niet geloven dat personeelseconomie bij de juridische faculteit werd gegeven. Dat is een economievak mevrouw, vertelde ze me. Ik vroeg haar hoe het dan kwam dat het verplicht is in het doctoraalprogramma Nederlands Recht terwijl het niet aan de juridische faculteit wordt gedoceerd. Daar wist ze het antwoord ook niet op maar ze verwees me naar de economische faculteit. Het vak Arbeidsmarktvraagstukken had ze nog nooit van gehoord.
Ik heb vaak genoeg gezegd dat mijn afstuderen zal zijn
ondanks de UU en zeker niet
dankzij want je moet wel een erg vasthoudend typje zijn om de moed niet op dagelijkse basis op te geven met zo'n bureaucratisch doolhof.
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week Moeder/Mother danken we aan een suggestie van
Brigitte. Ik koos de song van David Sylvian 'Mother and child' die
hier te beluisteren is. (Muziek is uitsluitend bedoeld om te luisteren).
Mother And Child
Shadows form knights and pawns
Upon the squares
Blood is drawn up from the well
Secret signs brought the crimes
Right to your door
An innocent guilty as hell
Oh, the cot is open wide
Damp with milk and honey
Gone the mother and the child
In Jesus name
Oh, the cot is open wide
Damp with milk and honey
Gone the mother and the child
In Jesus name
Should they be waiting there
On my return
I may run into their arms
Walking on a razor's edge
Unconcerned
Game is lost again
I'll never learn
Ik ben in een land ver weg over zee. Dat weet ik omdat mijn auto met het vliegtuig is overgevlogen en ik al mijn bagage dus gewoon in de kofferbak kon stoppen. Dat scheelt enorm veel sjouwen met zo'n loodzware koffer op het vliegveld plus dat je niet zo hoeft te kijken wat je allemaal meeneemt. Er zijn zoals altijd weer veel mensen bij betrokken. Mijn ex heeft de leiding van iets dat er moet gebeuren (ik weet even niet meer wat) en ik verveel me. Ik ken het wel wat er allemaal komen gaat dus mijn aandacht dwaalt af naar andere dingen. Opeens zie ik mijn oude schoolvriendin die tarotkaarten zit te leggen en mij wenkt. Zij is nu bij het circus en naast het kaartleggen heeft zij ook een act waarbij ze danst en zingt met zo'n hoge hoed en van die netkousen. Ik haar geval is dat pakje in het knalrood uitgevoerd. Ik verbaas me helemaal niet over deze carrierechange want het dagblad waar ze werkte ging immers bezuinigen.
Mijn auto blijkt door mijn ex - natuurlijk zonder het te vragen - gebruikt te zijn om ergens wat op te halen en er zit nu een enorme deuk in. De hele achterkant ligt in elkaar eigenlijk. Dat is geen punt, verzekert degene die me dat komt vertellen me (hij heeft vakantiewerk bij een garage gedaan). Mijn ex is in geen velden of wegen te bekennen maar ik bereid vast een dondertoespraak voor. Oeps, is het al zo laat? Dan moet ik hoognodig aan het eten beginnen. Daarvoor ben ik verantwoordelijk bedenk ik me ineens, voor al die mensen. Als bij toverslag zijn er ook allerlei ingredienten beschikbaar en ik besluit soep te maken omdat ik geen tijd meer heb voor iets anders. Ik moet bovendien ook mijn haar nog in orde maken want op de 1 of andere manier is daar overnight alle krul uit verdwenen en mijn normale kapsel lijkt dus nergens op. Op dat moment hoor ik dat ik morgen weer terug ga naar huis maar dat mijn auto niet mee kan. Daarvoor is geen plaats gereserveerd in het vliegtuig. Getver, baal ik, dan moet ik maar weer zien dat ik dat oplos. Het kan hier ook nooit eens zonder problemen verlopen! En toen werd ik wakker.
Na enige omzwervingen kwamen we tijdens ons fietstochtje van zondag op een terrasje terecht midden in een park. Het was een poffertjestentje waar ook ijs en drankjes op het menu stonden. Het stikte er van de duiven in allerlei soorten en maten die driftig tussen de tafeltjes op de grond ronddrentelden. Maar daar bleef het niet bij. Als de bezoekers even niet opletten dan zaten de duiven op tafel van de restanten van de consumpties te snoepen. Totaal geen gene.
Onze bestelling was niet echt interessant voor de dames en heren maar deze duif kon het toch niet laten even polshoogte te nemen bij het lege bakje van Hans' ijs met aardbeien. Ik denk dat nu de huismus nagenoeg is verdwenen uit onze omgeving de natuur gewoon regelt dat de duif zijn taak overneemt. Is het niet wonderlijk?
Vandaag een eindje wezen fietsen. Het was natuurlijk heerlijk weer en de omgeving hier op de Utrechtse Heuvelrug leent zich uitstekend voor een stevig fietstochtje. Het was heerlijk op 1 ding na: die ellendige wielrenners. Het stikt er hier van. We hebben veel van die smalle fietspaden waar je met twee moderne fietsen (met zo'n stuur dat zich vooral in de breedte uitstrekt) elkaar maar ternauwernood kunt passeren. En dan komen er van die hordes wielrenners op je af gestoven in een kluit naast elkaar en met een bloedvaart. Allemaal een helm op en een zonnebril en NIET van plan om aan de kant te gaan. Net voordat ze bij je zijn verandert de kluit in een lint en suizen ze langs je heen jou met hartkloppingen achter latend. Of ze komen je achterop gefietst, dat is helemaal eng. Sommigen hebben niet eens een bel dus beginnen dan te roepen: 'pas op', 'aan de kant' of' tingeling' en dan moet jij als de wiedeweerga de berm in anders wordt je onder het wiel gefietst. Agressief, zo zou ik de houding van die wielrenfanaten willen bestempelen, ronduit agressief en een nagel aan de doodskist van ons recreatieve fietsers die gewoon de tijd willen nemen om te genieten van het mooie weer en de omgeving in plaats van steeds op onze hoede te moeten zijn voor deze fietspadpiraten. Ik vind dat de wielrenners geweerd moeten worden van enkelbaans fietspaden!
We hadden het zo druk met ons lijfsbehoud dat we zelfs geen foto van een wielrenner hebben gemaakt maar deze foto vond ik via Google (zonder nadere naamsvermelding).
Macro Day
Ik moest dit woord echt even opzoeken. Prima's Engels woordenboek geeft als betekenis: ingewikkeld, duister en moeilijk te begrijpen. Nou dit voldoet daar wel aan volgens mij.
klik foto voor vergroting
Vroeg in het seizoen konden we niet meer aan kaartjes komen voor
Stessen (jargon voor stewardessen) maar gisterenavond waren we dan eindelijk getuige van deze pretentieloze lol van hoge kwaliteit. Het speelt zich allemaal af voor en achter de schermen van luchtvaartmaatschappij Happy Air, waar het niet zo goed mee gaat: fusies en ontslagen hangen in de lucht. Alle cliches en grappen uit het wereldje komen op hilarische wijze voorbij. De zaal bleek overigens naar schatting voor de helft gevuld te zijn met KLM-ers.
Achteraf begreep ik pas goed dat je er niet echt bij hoort als stewardes, steward, purser of piloot als je niet naar de klucht Stessen bent geweest. Niet alleen voor de incrowd is dit leuk ook voor iedere luchtvaartpassagier is het herkenbaar. Vier acteurs spelen op verbluffend ingenieuze wijze totaal zo'n twintig karakters. Dat betekent in recordtempo van personage, kostuum en pruik wisselen. Het duo Plien en Bianca (Plien van Bennekom en Bianca Krijgsman) en het duo Owen Schumacher en Paul Groot (Koefnoen en Kopspijkerscabaret) hadden er ogenschijnlijk geen moeite mee om het allemaal waar te maken.
Het stuk draait om gebruikelijke luchtvaartpersoneel zoals piloten, stewardessen, stewards en pursers in de voorbereidingen en de vlucht zelf naar bestemming Delhi India. Over de roddels, de beoordelingen, promoties en schandaaltjes maar ook het grondpersoneel wordt raak getypeerd (laat de pinda's maar liggen voor de muizen, dan komen ze voorlopig niet aan de bedrading toe). Nichterige stewards, stewardessen die dom, blase of hielenlikkend en uitsloverig zijn of macho, arrogante en op sex beluste piloten, alles wordt dik aangezet. Het geheel wordt gelardeerd met talloze grappen die waarschijnlijk al jarenlang de ronde doen onder luchtvaartpersoneel (Wat heb je nou aan een piloot die 'm niet omhoog krijgt). Eenmaal in Delhi geland gaan de mannen golfen en gaan de vrouwen zich te buiten aan tax-free shopping. Na eenmaal in de karaokebar te zijn aangeland slaat de liederlijkheid pas goed toe. Knap zijn ook de ingeweven flashback's naar het thuisfront. Petje af voor Paul Groot die het stuk geschreven heeft en zelf talloze typetjes neerzet.
Op zoek naar eerdere recensies viel me op dat het stuk niet te duiden is. Het is geen toneelstuk, meer cabaret, een klucht, komedie en het doet ook sterk aan een soap denken. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee. Ik hou wel van ondefinieerbare mengvormen. Als je het vlees noch vis noemt doe je het stuk sterk tekort. Ook het verwijt dat er gebrek aan diepgang zou zijn is onzinnig.
Het is juist een kunst om een twee uur durend stuk zonder diepgang te schrijven zonder een moment van verveling en waarbij je voortdurend slap ligt van het lachen. Dat ging niet alleen op voor Mieke en voor mij, maar aan de lachsalvo's te horen voor de hele zaal. Wel is het zo dat het stuk onderuit zou zijn gegaan bij minder goede acteurs. Plien en Bianca hebben met eerdere programma's hun kwaliteiten al bewezen. De twee mannen hebben in Kopspijkers al laten zien wat ze met typetjes kunnnen doen (Owen Schumachers' Jan Peter Balkenende kwam ook nog even langs) maar hebben voor zover ik weet niet eerder op een dergelijk 'podium' gestaan. Chapeau! Het decor was sober maar subliem in zijn eenvoud. Zo nu en dan werd het op inventieve wijze horizontaal opgesplitst waarbij het bovenste deel de indruk gaf van de vliegtuigromp of van een lopende band. ook kwam er nog een gigantisch landingsgestel naar beneden. De kleding, pruiken (Sjoerd Didden) en googeltrucs (Hans Klok) waren mede dankzij de juiste adviseurs, perfect verzorgd. Credits ook voor: Diederik van Vleuten (composities), Wilma Hoornstra (choreografie), en Carel Alphenaar (dramaturgische adviezen). Goed vormgegeven ongecompliceerd vermaak. Een van de hoogtepunten van het jaar wat mij betreft!
Foto: Hans Speekenbrink
i-gizmo
Dit zijn maar vijf waxinelichtjes in een heel wonderlijke spiegelconstructie waardoor het er oneindig veel lijken. Prachtig he? Dit object kreeg ik op mijn verjaardag. Klik op de foto voor vergroting.
The mystery of life is not a problem to be solved but a reality to be experienced.
Aart Van Der Leeuw
(De foto toont een detail van een stellage die door Tuig wordt ontwikkeld voor de slotmanifestatie van Oerol 2005. Klik voor vergroting)
Op Tweede Pinksterdag was er bij Slot Zeist zo'n Country Fair waar we in de middag even heen zijn geweest. Je ziet er de gekste dingen. Veel tuinhebbedingetjes maar ook kleding en sjaals van 70 tot 170 euro per stuk. Ook andere dingen voor mensen met een ruime portemonnee kun je er uitproberen en kopen. We hebben allemaal een massagestoel uitgeprobeerd: erg lekker maar vanaf 3000 euro en er was zelfs een boot te koop. Maar het meest bizarre vond ik toch wel de oude fietsen die als decoratief element voor in de tuin aangeschaft konden worden. Zet hem tegen een hek en laat hem met stro er losjes tegenaan gestrooid mooi staan te wezen. Vanaf 45 euro.... Het moet niet gekker worden!
Gisterenavond liep er een groep mensen met fakkels door Utrecht. Door de omstanders werd geraden naar waarvoor het was, die optocht. Iemand zei dat het was omdat Glennis Grace door was naar de finale van het songfestival. Niets bleek minder waar. Iemand anders opperde dat het misschien kunst was in het kader van het
Festival aan de Werf. Maar ook dat bleek onjuist te zijn toen ik gisterenavond mijn nieuwsfeeds bekeek zag ik dat het
Heksennacht was. In dat kader trok een groep met fakkels uitgeruste vrouwen door de straten van Utrecht waar ze anders niet zouden durven komen. In de Heksennacht protesteren vrouwen tegen de gevaren die specifiek vrouwen op straat bedreigen en eisen ze de straat terug en het recht om veilig te kunnen gaan en staan waar ze willen. Wat vind jij:
Photo Friday
Zondag waren we in Fort Wierickerschans in Bodegraven waar een oude bunker was met allemaal roestige groene deuren. Op de één of andere manier worden militaire dingen altijd mooi oud. Wat zou dat toch zijn?
Het gebeurt de laatste tijd nog wel eens dat we foto's van onszelf aantreffen op uitingen van anderen. Ik dacht tot voor kort dat het alleen Hans' foto's betrof omdat hij professioneel actief is op het gebied van theater- en stagefotografie. Maar op een uitnodiging van
Fort van de Verbeelding trof ik bovenstaande foto van mijn hand aan. Bij navraag bij de organisatie zeiden ze dat ze die hadden uit het archief van
Oerol (de foto is van Oerol vorig jaar van Tuig met het programma Tegenwind). Navraag bij Oerol levert op dat die ontkennen dat die foto in hun archief zit maar dat ik door de foto's naast elkaar te leggen wel kan zien of het mijn foto is. Met die laatste tip was ik natuurlijk erg blij en toen ik de foto's naast elkaar legde kreeg ik alleen nog maar meer bevestiging dat het de mijne was. Fort van de Verbeelding laat mij overigens vanmorgen per mail weten dat het idd wel mogelijk zou kunnen zijn dat hij van het internet is gehaald zonder op de bron te letten.
Op zich heb ik er niet zoveel op tegen dat mensen foto's van mij gebruiken maar dan toch graag met naamsvermelding. Daarom heb ik nu maar een Creative Commons Licentie op de weblog gezet. Daarmee geven we precies te kennen wat we wel en niet acceptabel vinden. Je vindt de button in de linkerkolom onder copyright. Wil je ook zo'n licentie kijk dan eens
hier.
Gisteren was er in het kader van het vak Internet & Recht dat ik op dit moment volg een gastcollege van Tim Kuik, directeur van de Stichting Brein. Naast natuurlijk wat algemene informatie over de werkzaamheden van de Stichting Brein inzake de opsporing en samenwerking met FIOD/ECD en Openbaar Ministerie kwam ondermeer ook aan het orde de vraag wat nou wel of niet mag met betrekking tot downloaden.
Hier vind je een betoog van Kuik dat er op neer komt dat downloaden voor eigen gebruik mag, zelfs van een illegale bron (al heeft de Minister wel gezegd daar geen voorstander van te zijn). Dat wat verboden is is het uploaden of anderszins ter beschikking stellen of verspreiden van door het auteursrecht beschermde items. En wij maar denken dat downloaden illegaal is.
Nog iets dat ik niet wist was het feit dat het linken naar een bron ook ter beschikking stellen en verspreiden is volgens de Hoge Raad. Dus als je linkt naar een illegale bron dan verspreid je illegale items en dat mag dan weer niet, althans niet gratis. Natuurlijk ging het ook eindeloos in discussies met de studenten over bit-torrent, een technology waarbij het nagenoeg onmogelijk is de individuele gebruiker te vervolgen omdat er in stukjes en beetjes wordt gedownload en tegelijkertijd geupload en waarbij bijna niet te traceren is wat bij wie vandaan kwam en waar het heen ging. Toch zei Kuik dat Brein van plan is een tiental torrentsites te gaan aanpakken op niet al te lange termijn. Over hoe hij dat denkt te doen - met welke juridische grondslag of via welke bewijsvoering - liet hij zich verder niet uit.
Natuurlijk kwam het ook nog even over het kort geding dat Brein (op 16 juni) voert tegen vijf internetproviders inzake het vrijgeven van NAW-gegevens van bepaalde klanten en de tegenactie van een aantal weblogs die bedoeld is om administratieve overlast te veroorzaken bij Brein. Tot mijn verwondering ging Kuik op een beetje kinderachtige wijze in de verdediging over dit onderwerp. Misschien is hij er erg vaak over lastig gevallen de laatste tijd. Daardoor kwam een discussie over dit topic dat bezien vanuit het recht absoluut interessante aspecten heeft niet echt van de grond. Het is jammer dat er nog betrekkelijk weinig jurisprudentie is over dit soort onderwerpen maar dat zal in de komende jaren beslist veranderen. Als je Tim Kuik mag geloven dan zorgt hij daar hoogstpersoonlijk wel voor.
Voor wie zich afvraagt waarom deze specifieke foto bij dit logje is geplaatst... torrent betekent letterlijk bergstroom.
Deze week koos ik voor DiDi's thema Drama een gedicht van Willem Wilmink over de vuurwerkramp in Enschede. Willem Wilmink werd zelf geboren in Enschede en nog vorige week werd er herdacht dat het vijf jaar geleden is dat deze ramp zich voltrok. Over drama gesproken...
Een buurt, die wel veel zorgen had,
maar die ook vol verhalen zat,
vol humor en gezelligheid,
die buurt zijn we voor eeuwig kwijt.
Daar waar het vol van kinderen was,
verschillend van geloof en ras,
maar in hun spel gelijkgezind-
loopt nu geen enkel kind.
In de oorlog stond de stad in brand
op Pathmos, Zwik en Hoogeland:
meer dan een halve eeuw nadien
kun je daarvan nog sporen zien.
Nu is, in de heerlijke maand mei,
bij vogelzang, zo vrij en blij,
de stad opnieuw iets aangedaan
dat nooit en nooit voorbij zal gaan.
Arm Enschede, verberg je in
de armen van je koningin
en huil, want daar is reden voor
en huil dan maar aan één stuk door.
Photo Tuesday
Het is complicated, dat staat vast. En dat geldt niet alleen voor deze trap maar ook voor het herstellen van de weblog. Ondanks vragen op het Pivotforum omdat de rebuildfunctie niet werkt hebben we de oplossing nog niet gevonden. Wie een suggestie heeft... kijk even op het Pivotforum bij het topic 'serious problem' want dat gaat over ons.
.
Dichters op Dinsdag is deze week wat later en dat danken we grotendeels aan hackers en de perikelen rond het weer in orde krijgen van Pivot. Mieke noemde het al een drama en dat is het ook. We hebben een back-up maar weten niet of daar besmette bestanden in zitten. Het van scratch opbouwen van een schone Pivot geeft problemen met het aantal entries dat we tot nu toe hebben en het rebuilden van het archief. Ook de blacklist die ik goed in de hand had geeft nu problemen. Vandaar dat er nog wat functies uit staan.
Genoeg daarover. Het thema is Drama en ik koos de song van Mary J Blige 'No More Drama dat
hier te beluisteren is. (muziek is niet bedoeld om te downloaden)
No More Drama
So tired, tired of this drama
No more, no more
I wanna be free
I'm so tired, so tired
Broken heart again
Another lesson learn
Better know your friends
Or else you will get burned
Gotta count on me
Cause I can guarantee
That I'll be fine
No more pain (no more pain)
No more pain (no more pain)
No drama (no more drama in my life)
No one's gonna make me hurt again
Why'd I play the fool
Go through ups and downs
Knowing all the time
You wouldn't be around
Or maybe I like the stress
Cause I was young and restless
But that was long ago
I don't wanna cry no more
No more pain (no more pain)
No more game (no more game messin with my mind)
No drama (no more drama in my life)
Nooone's gonna make me hurt again
No more tears (no more tears, I'm tired of cryin everynight)
No more fears (no more fears, I really don't wanna cry)
No drama (no more drama in my life)
I don't ever wanna hurt again
Wanna speak my mind, wanna speak my mind
Uh, it feel so good
When you let go
Of all the drama in your life
Now you're free from all the pain
Free from all the game
Free from all the stress
So find your happiness
I don't know
Only God knows where the story ends for me
But I know where the story begins
It's up to us to choose
Whether we win or loose
And I choose to win
No more pain (no more pain)
No more game (tired of your playin' game with my mind)
No drama (no more drama in my life)
No more, no more, No more, no more
No more tears (no more tears, no more cryin every night)
No more fears (no more waking be up in the morning)
No drama, no more in my life
No more drama, no more drama
No more drama, no more drama
NO MORE DRAMA
NO MORE DRAMA
NO MORE DRAMA
NO MORE DRAMA
NO MORE DRAMA
No more drama in my life
So tired, tired of this drama
Ik heb dit weekend alle krochten van onze server bezocht en die van Pivot. Hackers waren de oorzaak dat onze weblog uit de lucht ging vorige week. Alles weg. Gelukkig hadden we een goede backup en konden we bijna alles terug vinden. Althans theoretisch. Ondanks het feit dat iedereen ons verzekerde dat alles er weer goed op stond ziet onze weblog een groot deel van de oude logjes niet en kunnen de bestanden en indexen niet goed worden opgebouwd. Ik ben het zat. Meer dan zat. Ik ben er het hele weekend mee bezig en zo langzamerhand in staat om de hele toestand voor altijd in de mist te laten.
Eerst maar eens even slapen en misschien dat morgen alles op magische wijze ineens wel werkt. Ik voel me nu zoals deze foto. Afgemat, moe en vol spinnewebben. Tot later hopelijk, als we alles verder aan de praat krijgen.
Ik denk dat ik een goed onderwerp heb gevonden voor mijn scriptie! Het was een enorme last die op mijn schouders drukte, dat ik dat nog niet wist. Mijn afstudeerrichting is arbeids- en sociaal recht maar ik heb ook een aantal keuzevakken die te maken hebben met internet en mediarecht dus ik wilde eigenlijk die onderwerpen combineren. En ik geloof dat me dat nu gelukt is. Ik heb de onderwijscoördinator een mail gestuurd met mijn plan, moet naar aanleiding daarvan een eerste opzetje maken en hoop dat ik binnenkort kan horen of mijn idee geaccepteerd wordt. Als het goedgekeurd wordt dan kom ik nog bij jullie terug met een aantal onderzoeksvragen die te maken hebben met het webloggen in relatie tot de werksituatie.
Theme Thursday
Dit keer een thema wat nogal uitgekauwd lijkt: bloemen. Maar ik vond deze rare kartelige hangende tulpen toch wel wat bijzonders hebben waardoor het toch weer net een ander beeld geeft. Dat is trouwens het leuke van die fotochallenges. Door het thema dat van buitenaf wordt opgelegd ga je toch iedere keer weer zoeken naar nieuwe invalshoeken op ogenschijnlijk obligate thema's. En doordat je zo bewust gaat kijken en zoeken vind je toch iedere keer weer nieuwe dingen.
Pas bezocht ik met vriendin L het graf van haar vader die een goede vriend van mij was. Zij woont in Zaanstad maar haar vader ligt hier vlakbij begraven. Ik was - bij de laatste begrafenis die ik daar bijwoonde - al eens op zoek geweest naar zijn graf maar kon het toen niet vinden.
L's kinderen huppelden al voor ons uit naar de oplossing voor dit vraagstuk: het Funerair InfoPunt. Ik had er nog nooit van gehoord maar ook in de begrafeniswereld slaat de automatisering om zich heen. Dat FIP is een informatiezuil met touchscreen, verdekt opgesteld bij de aula. waarin je kunt zoeken naar de overledene. Typ de naam in en je krijgt een lijst met alle graven waarop die naam voorkomt en kunt dan nog meer informatie vragen. Doe je dat krijg je ook nog een plattegrond met route ingetekend vanaf de aula en het grafnummer. Met de knop PRINT spuugt het apparaat zelfs een keurige plattegrond uit die je kunt meenemen terwijl je er heen loopt. Het schijnt trouwens dat Zeist ook de landelijke primeur had voor het FIP, zie ook
dit artikel.
Maandag jongstleden was Roger Vleugels te gast in de uitzending van Barend en Van Dorp. Hij staat te boek als AIVD-deskundige en vertelde wat er allemaal zijns inziens niet deugt aan dat instituut. Dat de AIVD niet adequaat handelt en reageert is zijn stelling en kon hij met allerlei voorbeelden adstrueren. Maar zijn voornaamste kritiek gaat over het feit dat de AIVD vooral bezig is met het verzamelen van gegevens zonder de informatie die in die gegevens verstopt zit boven water te halen. Gegevens worden namelijk pas informatie, dwz hebben pas een waarde, op het moment dat je ze interpreteert in een bepaald kader, vanuit een bepaalde vraag of met een bepaald oogmerk. Je kunt van alle Nederlanders hun doen en laten nauwkeurig bijhouden, telefoongesprekken registreren en E-mailverkeer onderscheppen maar zolang je niet weet waar je naar zoekt word je daarvan niks wijzer. Vleugels noemt dit de hooiberg van de AIVD waarin men van tijd tot tijd op zoek gaat naar een naald. Ik vond het wel een aansprekende analyse die goed aangeeft waar het probleem zit van niet alleen de AIVD maar van veel instanties en instellingen. Men heeft een schat aan gegevens maar een chronisch tekort aan informatie. En dat leidt dan weer tot een ernstige verlamming van de daadkracht die immers gebaseerd moet zijn op goede en actuele informatie over de situatie waarbinnen gehandeld kan worden. Eenzelfde film als Fahrenheit 9/11 die gemaakt is rondom de terroristische aanslag op de Twin Towers zou volgens mij ook wel gemaakt kunnen worden in Nederland over recente schokkende moorden zoals op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. En net als
Bush blijft de AIVD rustig op zijn krukje zitten om in het kleuterklasje te luisteren naar het verhaaltje over 'ons huisdier de geit'.
Mijn bijdrage voor DiDi met het thema verdriet is dit gedicht van Herman de Coninck (Bas-Oha IV).
De foto maakte ik onlangs bij de entree van het gloednieuwe Muziekgebouw aan 't IJ.
Regen en tegelijkertijd een zich woest en fel
daardoorheen vechtende zon: ?Kermis in de hel?
noemden wij dat. Maar dan is het nu verdriet
in de hemel: zon in nevel, je weet niet wat je ziet.
Natuurlijk was verdriet altijd al half opgewekt
het is wat vrijkomt en weggaat, oud zeer,
vochtigheid die uit de dingen trekt.
En dan zeker verdriet in de hemel, heimwee
omdat alles zo eeuwig is. Heimwee naar nu.
Alles wordt er wakker van, wil nog eens heel hevig zijn,
en dan voorbij. Het scherpstellen van de pijn.
Flash. Genadeloos geluk. En de genade van vergeten
en vergelen. Licht heeft de kleur van
naar het licht geheven witte wijn.
Herman de Coninck
De buurvrouw zei vanmorgen dat het mooi weer zou worden. Mijn buurvrouw weet zulke dingen heel goed in verband met haar tuin. Toen ze dat zei scheen het zonnetje enthousiast en geloofde ik haar onmiddellijk. Ik heb zelfs nog overwogen om het dak van mijn auto open te doen omdat het zulk fijn weer zou worden. Vanmiddag maakte ik deze foto waarmee alle hoop op zomers weer de grond in is geboord. Maar de weervrouw op de TV verteld me net weer over de zon die zou gaan schijnen de komen dagen. Ik ben benieuwd...
Wie heeft er wel eens gehoord van 'trusted computing" dat als je het letterlijk vertaalt 'vertrouwd computeren' betekent? Nou geloof me, je zou het niet willen als je wist wat het was. Trusted computing (TC) is een alliantie tussen Microsoft, Intel, IBM HP en AMD die een standaard voor een veiliger PC wil bevorderen. Prachtige doelstelling zou je zeggen maar waar het op neer komt is dat de gebruiker/eigenaar nog meer dan nu al het geval is de zeggenschap over zijn computer uit handen geeft aan giganten zoals Microsoft. Want... TC zorgt er voor dat je niet kunt rommelen met programma's die op je computer draaien of ongelicenseerde software gebruiken. Ook kan TC gebruikt worden voor op afstand gecontroleerde censuur of gedwongen winkelnering. TC ambieert alle computers te controleren dus totale informatiecontrole. Lees
dit stuk (neem er even de tijd voor want het geeft echt informatie waarvan je achterover slaat). En huiver bij alle narigheid die ons te wachten staat als 'Fritz' het voor het zeggen krijgt want een Trusted Computer is er eentje die je veiligheid in gevaar brengt.
Het gaat hier vooral over de windowswereld en de schrijver heeft het niet over Apple en slechts zeer terzijde over Unix. Voorzover ik weet en heb kunnen nagaan zijn dergelijke bedreigingen als TC voor die systemen niet aan de orde. Maar kijken jullie maar uit windowsgebruikers! Het is nu al zover maar het wordt erger:
Big Brother is not only watching you but also controlling you!
Op het plaatje een aantal dames die poseren voor en met onderdelen van een computer van het eerste uur.
Het thema voor Dichters op Dinsdag van deze week is voorgedragen door, en tevens een verzoek van
Berta: Verdriet / Sorrow. Geen vrolijk thema maar dat moet zo nu en dan ook kunnen. Ik koos voor een klassieker van Bob Dylan "Man Of Constant Sorrow". Het nummer is
hier te beluisteren.
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Man Of Constant Sorrow
I am a man of constant sorrow
I've seen trouble all my days
I'll say goodbye to Colorado
Where I was born and partly raised.
Your mother says I'm a stranger
My face you'll never see no more
But there's one promise, darling:
I'll see you on God's golden shore.
Through this open world I'm about to trouble
Through ice and snows, sleet and rain
I'm about to ride that morning railroad
Perhaps I'll die on that train.
I'm going back to Colorado
The place that I started from
If I had known how bad you'd treat me honey
I never would have come.
Vanmorgen om half negen ging de telefoon. Geen nummer te zien in de display. Daar hou ik eigenlijk niet van want er wordt zoveel gebeld door van de callcentra die je van alles en nog wat willen verkopen! Maar ik nam toch op.
"Met Mieke".
"Hello..." Vreemd, iemand die alleen maar hello zegt.
"Hello... is this Mieke?" En toen wist ik het. Het was Hisham, mijn Palestijnse vriend die me feiciteerde voor mijn verjaardag. Heel vaak, als hij kan en er zijn geen moeilijkheden in het dorp waar hij woont, dan belt hij op mijn verjaardag en voor het nieuwe jaar.
Een paar dagen voor het uitbreken van de Golfoorlog kwam hij met zijn veertien collega's naar De Horst waar ik toen werkte voor een kursus van een half jaar. Die vijftien Palestijnse mannen en vrouwen waren beoogd middenkader en werden in het kader van een samenwerkingsproject tussen Buitenlandse Zaken en International Dialogues Foundation in Nederland geschoold in alllerlei vaardigheden die ze op die rol zouden voorbereiden.
Eén van de bedoelingen van het project was ook om ander denken op gang te brengen van de studenten inzake het Palestijns-Israelisch conflict. Door de week hadden de 15 een vol programma maar de weekenden brachten ze in dat kader door bij 'weekendfamilies' die wij voor ze hadden uitgezocht. Veel van deze families waren Joods. Voor veel Palestijnen was dit de eerste keer in hun leven dat ze in een ongedwongen sfeer ontmoetingen hadden met Joden. Er gingen werelden open voor alle betrokkenen, ook voor de weekendfamilies.
Ook op De Horst hadden de studenten contacten met allerlei soorten en kleuren mensen: Surinamers, Chilenen, Duitsers, woonwagenbewoners, feministen, Iraniërs, Irakezen, Marokkanen, Italianen, eerste-, tweede- en derdekansers. Dat leidde tot spannende, aangrijpende, intrigerende en soms ook hilarische taferelen. Ik zal niet gauw de fietsles vergeten die onze studenten kregen die werd geleid door een woonwagenvrouw in het Nederlands maar met een dermate sterke drive dat iedereen begreep wat hij of zij moest doen. In het halfjaar groeiden vriendschappen tussen ons en onze studenten en tussen de studenten en de weekendfamilies. Door de Golfoorlog en alle emoties daarom heen werd die vriendschappen eigenlijk alleen nog maar hechter. Toen de Palestijnen in juni de terugreis aanvaardden werden ze op Schiphol uitgezwaaid door een groot gezelschap vrienden, Joden en niet-Joden. En terwijl bij ons allemaal de tranen rijkelijk vloeiden werden we in de vertrekhal omringd door zwaar bewapende marechaussee, ingeseind door de BVD over dit potentieel riskante gezelschap.
De projectleider uit 1991 is een paar jaar geleden op bezoek geweest bij 'onze' Palestijnen. Het ging hen relatief goed (naar Palestijnse begrippen) en allemaal hadden ze ondertussen een positie waarin ze de dingen die ze hier in Nederland hadden geleerd in de praktijk konden brengen. Ik moet steeds denken aan mijn vijftien vrienden die daar wonen en van wie ik met enige regelmaat nog wel wat hoor.
En soms gaat ook ineens de telefoon en is het Hisham of Adli om even te horen hoe het gaat of om mij te feliciteren met mijn verjaardag of om te zeggen: Hallo Mieke, I'm here in Holland, when can I see you! We hebben immers afgesproken vlak nadat we deze foto maakten in 1991: We don't say goodbye, we say tot ziens!
Vandaag weer een jaartje ouder geworden.
Vroeger - als kind - was je verjaardag iets waar je niet van kon slapen zo spannend. Dat ging dan natuurlijk vooral over welke kadootjes je zou krijgen maar ook wel over de andere leuke dingen die bij zo'n verjaardag hoorden: dat er voor je gezongen werd, de taart, uitkiezen wat je wilde eten en last but not least het verjaardagspartijtje. Mijn ouders maakten veel werk van onze verjaardagen. Mijn moeder bakte en boetseerde taarten waar de '
De taart van mijn tante' zijn vingers bij af zou likken zo mooi en heerlijk. En op de feestjes bij ons thuis was er altijd iets speciaals. Mijn ouders waren bijvoorbeeld de eerste generatie puzzeltochtuitzetters en iedereen wilde er graag bij zijn op onze feestjes.
Nu is het lang zo spannend niet meer. Ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert en er zijn weinig echte wensen over. Ik had dit jaar geen zin in een groot feest dus gisteren waren er alleen wat familieleden en goede vrienden. Het was een fijne dag. De kadootjes waren allemaal een verrassing (ik had geen lijstje ingediend) en goed uitgezocht. En er waren prachtige bloemen. En vandaag een rustig dagje, nagenietend van gisteren (en zo te zien met een klein zonnetje).
Macro Day
Fruit schoongemaakt voor de vruchtensalade, rauwkost gesneden en in blauwe zakjes gedaan (zie foto), gehaktballetjes gebraden, zalmmootjes en garnalenspiesjes gegrild. De WC schoongemaakt, bureau opgeruimd, logeerkamer tienerproof gemaakt en stof afgenomen. Straks nog stofzuigen, alle het overige voedsel uit de vriezer, kopjes en glazen klaarzetten en wij zijn er helemaal klaar voor.
Vandaag stond in het teken van de boodschappen. Maandag ben ik jarig en hoewel ik het dit jaar maar heel kleinschalig vier komt er morgen toch wel wat familie en een paar goede vrienden. Al met al toch gauw een man of twintig en die blijven ook eten. Dan moet je toch wel even wat in huis halen.
Ik hou het maar relatief simpel: soep, rauwkost, stokbroodje, lekker hapje vlees, vis of vega en wat spul er bij zoals tapenade of quacemole. Andere jaren ging ik nog wel eens uitvoerig koken en bakken maar de tijd gaat zo snel dit jaar dat ik er nog helemaal niet 'aan toe ben' om jarig te zijn. Het komt me allemaal veel te vlug. Normaal gesproken is mijn tuin ook al in orde om deze tijd maar ook dat is dit jaar niet het geval. Hans heeft vandaag gelukkig nog wel even wat plantjes gehaald en die in de bloembakken op het binnenplaatsje gezet dus dat is in ieder geval weer wat zomerser van vanmorgen.
Pffft, nou nog even uitpuffen en dan nog even de laatste restje opruimen. Vanavond ga ik vast het e.e.a. aan het eten doen en dan morgen nog even de boel opruimen en stofzuigen en dan kan de visite komen.
There is only one thing more powerful than all the armies of the world,
that is an idea whose time has come.
Victor Hugo
Apple heeft een nieuw OS voor Mac uitgebracht:
Tiger. Lang geleden al aangekondigd en nu bij de meeste mensen die tijdig besteld hadden gearriveerd. Het is werkelijk fantastisch! Zeker in zo'n vrij weekend als dit konden we er eens even uitgebreid mee 'spelen'. Een belangrijke nieuwe functie is Spotlight, een zeer geavanceerde zoekfunctie die tot in de documenten zoekt en de resultaten overzichtelijk sorteerbaar presenteert. Een lust voor het oog is Dashboard een verzameling widgets die op maat kunnen worden gekozen en ingesteld. Het weer, de beurs, het woordenboek, maateenheden, bedieningspaneeltjes, Dashboard biedt het allemaal. Binnen iChat (de Macvariant van MSN zal ik maar zeggen) is het nu mogelijk om met drie andere deelnemers te videochatten en met negen anderen te audiochatten. Automator tot slot is de laatste nieuwe functie die niet ongenoemd mag blijven. Met dit programma kun je zelf steeds terugkerende taken automatiseren. Denk bijvoorbeeld aan het aanbrengen van een watermerk op je foto's of andere routineklusjes. Dat is natuurlijk nog lang niet alles want er zit nog veel meer moois in Tiger. Voorlopig geniet ik van mijn nieuwe screensaver waarin ik een RSS-feed van De Volkskrant over mijn scherm zie gaan met het actuele nieuws. Wil je liever de feed van BBC News zien, Omroep.nl, NU.nl of de nieuwste releases in de ITMS dan kan dat natuurlijk ook.
Ik las vanmorgen dat hoogleraar in het mediarecht Schuijt van mening is dat het proces tegen Mohammed B zonder problemen integraal op televisie kan worden uitgezonden. Er wordt wel bijgezegd dat hij dat heeft gezegd omdat hij geen belemmeringen aanwezig acht op grond van het portretrecht of om redenen van privacy. Schuijt vindt ook dat de foto van B. zonder balkje kan worden getoond omdat de moord op Theo van Gogh de samenleving zeer heeft geschokt (De foto vond ik via Google). Schuijt refereert daarmee in eerste instantie vermoedelijk aan artikel 21 van de Auteurswet waarin in feite gesteld wordt dat degene die een portret maakt (en dus het auteursrecht er op heeft) dat niet mag openbaar maken als een redelijk belang van geportretteerde zich daartegen verzet. En natuurlijk hangt dit samen met artikel 10 van de Grondwet (en artikel 8 van het Europees Verdrag van de Rechten van de mens) waarin het recht op privacy is vastgelegd. Schuijt denkt daarover dat het heilzaam zou kunnen zijn, na de deuk die onze rechtsorde heeft opgelopen, om het proces integraal uit te zenden. Hij is klaarblijkelijk van mening dat B's recht op privacy moet wijken voor het grotere belang van het herstel van de rechtsorde.
Een ander aspect van deze kwestie is dat de publieke opinie het proces zoals dat gevoerd zal gaan worden mogelijk zal gaan beïnvloeden en daarmee de oordeelsvorming van betrokkenen, met name rechters. Daarmee zou het recht op een eerlijk proces zoals dat is vastgelegd in artikel 6 van het EVRM aangetast worden en is er een aanleiding voor B daarin om naar de rechter te stappen en bezwaar te maken tegen de gang van zaken.
Wat vind jij?
Naar aanleiding van de reactie van Annemiek dacht ik dat het goed is om ook mijn eigen standpunt hier te vermelden. Ik vind het een lastige kwestie. Ik vind inderdaad dat wat B. gedaan heeft raakt aan de fundamenten van onze samenleving. Dat zou dan rechtvaardigen dat zijn recht op privacy niet zo groot is als dat van een willekeurige ander iemand. Ik denk echter met Annemiek dat het nut van het vertonen van het proces op de TV niet zo groot zal zijn en al helemaal niet in het kader van het herstel van de rechtsorde. Ik denk dat die er het beste bij gebaat zou zijn als er een normaal, gedegen proces plaats vindt waarover goede en zo objectief mogelijke verslaggeving geschiedt die de gebeurtenissen in een kader zet waardoor mensen kunnen begrijpen wat de ratio is.
Mocht ik onduidelijk zijn geweest in mijn logje, aarzel dan niet om om verduidelijking te vragen. Als jij het niet kunt volgen, dan zijn er vast nog anderen die dat ook niet kunnen. Dus Annemiek, wat is er onduidelijk?
Nee, dit is geen foto uit de oude doos van iemand die het in het echt meemaakte. Ik maakte deze foto een paar uur geleden bij het defile van oude oorlogsvoertuigen in het bos hierachter ter gelegenheid van Bevrijdingsdag 2005. Zo'n vijftig voertuigen - vrachtwagens, jeeps, motoren, rupsvoertuigen en zelfs een amfibivoertuig - kwamen langs, de meeste bemand met veteranen en veterinnen. Een schitterende parade en ik probeerde me voor te stellen hoe het moet zijn als er zo'n optocht langskomt in het echt. De bevrijders na vijf jaar oorlog....
De film '
What the bleep do we know' is een rage in America. Wij zagen hem afgelopen avond een week vóór de premiere dankzij ons Avatarnetwerk. (Mieke en ik zijn beide
Avatar-Master) De film sluit vrijwel naadloos aan bij het gedachtegoed van
Avatar in de zin dat je niet alleen je eigen werkelijkheid creëert maar hem ook volledig naar je hand kunt zetten. De invalshoek van de film is echter een geheel andere namelijk die van de quantum-fysica (de fysica van de mogelijkheden). Zien we de dingen die we waarnemen met onze ogen of met onze hersenen? Ergens aan denken geeft dezelfde reactie in de hersenen als iets zien. Wie nu denk dat het een erg zware technische verhandeling is heeft het mis. Het is het verhaal van Amanda, gespeeld door dove actrice en Oscar winnares Marlee Matlin (Children of a Lesser God) die in de film fotografe is en gevraagd wordt een huwelijks reportage te fotograferen. Zij heeft negatieve ervaringen met het huwelijk - ze moet fotograferen in het kerkje waar zij notabene zelf ook getrouwd is - en met mannen in het algemeen. Haar baas weet haar ertoe te bewegen om de job toch te doen zonder vooringenomenheid. Amanda heeft een aantal realisaties waardoor ze van slachtoffer van haar situatie verandert in iemand die haar eigen welzijn creëert. Fotografie is daarbij natuurlijk een mooie metafoor voor de beelden die in je hersenen al dan niet bewust worden opgeslagen. Dat werd in de film dan ook goed uitgewerkt.
De film is daarnaast ook een soort documentaire waarin een aantal wetenschappers aan het woord komen die ondermeer uitleggen dat materie uit moleculen bestaat en die weer voornamelijk uit vacuum (dus niks!?!?) en dat een voorwerp gelijktijdig op meerdere plaatsen tegelijk aanwezig kan zijn en verschillend waargenomen kan worden. Een groot aantal spirituele levenslessen komen voorbij voor degenen die daar open voor staan. Voor sommigen bekende materie voor anderen volslagen nieuw. Bijvoorbeeld dat er geen goed of slecht is maar in plaats daarvan ervaringen die wel bijdragen aan persoonlijke groei en ervaringen die dat niet doen. Over het gegeven dat 'God' of het goddelijke geen identiteit buiten jezelf is maar binnen jezelf. Over het gegeven dat alles en iedereen met elkaar verbonden is. Een van de wetenschappers die veel indruk maakt is Dr. Joe Dispenza, die
uitlegt hoe hij zijn zelf-bepaalde-dag creëert. Ook het werk van een Japanse onderzoeker
Dr. Emoto, die het effect van positieve en negatieve gedachten op water kristallen onderzocht heeft is indrukwekkend. Vooral als je beseft dat het lichaam voor 80% uit water bestaat.
De film staat verder bol van de animaties, waarvan sommigen echt to-the-point zijn en anderen weer een mislukte poging om het mystieke en onverklaarbare duidelijk te maken. Al met al een indrukwekkende film, die moeilijk in een recensie te vatten is en zeer de moeite waard is voor wie er aan toe is.
klik foto voor vergroting
We zagen ze al eerder op de Parade en vorig jaar januari in de Kleine Komedie in Amsterdam met hun programma de 'Tragiek van de Onderman'. Afgelopen maandag zagen wij ze in een uitverkochte
Stadsschouwburg Utrecht met 'Ballyhoo' (betekent chaos, trammelant, drukte en spektakel). De
Ashton Brothers zijn cabaretiers, acrobaten en muzikanten en die kwaliteiten zijn verweven in een originele show van variété, slapstick, circusacrobatiek en kleinkunst. Zo ook weer in hun recente act.
Vorig jaar wisten ze met zeer bescheiden middelen en zonder gesproken tekst een boeiende show neer te zetten. Deze keer was hun uitgangspunt door het succes duidelijk royaler van opzet. Een glinsterend metalen frame-werk vormt nu de basis van het decor en de acrobatiek. Het vrolijk keuvelende publiek in afwachting van de voorstelling werd verrast met een soort aardbeving. Van het ene moment op het andere was er een oerknal, gelijktijdig doofde het licht in de zaal en gingen de gordijnen van het podium open. Daar hingen de Ashton Brothers luguber in de lucht te bungelen spelend op hun instrumenten. Een spectaculaire opening!
Pepijn Gunneweg, Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde zijn gegroeid en blijven, gesteund door Peter de Jong (Maxi van Mini en Maxi) met originele ideeën komen of met originele persiflages op overbekende circus en theateracts. Er was deze keer meer gesproken tekst en ook waren er leuke verwijzingen naar hun vorige show in de vorm van de vrijstaande ladder en de giechelende mannetjes (met hun shirt over hun hoofd getrokken). Ook het thema van de onderman 'buitengesloten zijn' komt terug in de grap dat er geen plaats meer is voor de als laatste gearriverende muzikant. De beschikbare ruimte op het kratje met de plank wordt steeds kleiner en uiteindelijk staan ze half op elkaar gestapeld te spelen. Overheersend in Ballyhoo is de zeer geslaagde robotact van Gunneweg, waarbij de bediening van een handboor het ondersteunende geluid geeft. Het blijft verbazingwekkend hoeveel talent er samengebald is binnen de Ashton Brothers want ook muzikaal staan ze hun mannetje en de zang is prima voor elkaar. Er werd perfect gebruik gemaakt van scene's voor het gordijn en overgangen naar nieuwe items achter het gordijn. De show heeft in een flitsend tempo en als onderdeel van de act rennen de heren regelmatig met grote snelheid over het podium.
Mini en Maxi mogen er dan mee zijn gestopt, zowel in de Asthon Brothers als in de Wereldband hebben ze 'erfgenamen' gevonden aan wie het goed 'nalaten' is.
Foto: Hans Speekenbrink
(Zie hieronder het verslag van Mieke van 25 januari 2004)
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Een vriendin van ons geeft workshops in werken met speksteen en beeldhouwen. Vorige jaar zijn wij proefkonijnen geweest bij een try-out van zo'n workshop en hebben we allebei een spekstenen beeld gemaakt. Erg leuk om te doen kan ik je verzekeren. Op het plaatje het resultaat van onze inspanningen. Links mijn beeld (getiteld balans) en rechts die van Hans (getiteld vogel).
Wij hebben Marian onlangs geholpen met haar computerproblemen en als dank heeft ze ons uitgenodigd om een keer te komen hakken op haar workshopdagen. Nou, die kans laten we natuurlijk niet aan onze neus voorbij gaan. Vanaf het moment dat we de vorige keer met vijlen en raspen de speksteen te lijf gingen wilden we eigenlijk al een keer 'echt' beeldhouwen. Twee dagen hakken is het beste, zo adviseert ze ons dus we hebben nu een paar data vastgelegd in september dat we gaan beitelen en hakken in Leersum, want daar worden haar workshops gegeven.
Hopelijk is het dan net zulk mooi weer als de vorige keer want het is zo fantastisch om in de stralende zon midden in de natuur met zoiets bezig te zijn! Jammer dat het nog zo ver weg is september want ik heb er nu al zin in.
Marian heeft voor Miwian-lezers een speciale aanbieding. Wil je ook een dag aan de slag in steen in een prachtige bosrijke omgeving? Een ervaring met verrassende resultaten. Je werkt een dag in speksteen en al raspend en vijlend ontstaat er een beeld. Na een dag hard werken neem je niet alleen een geweldige ervaring maar ook je eigen beeld mee naar huis. Meld je aan via haar site onder vermelding van Miwian en dan zijn jouw kosten 45 euro ipv de normale 50.
Het verslagje dat Hans schreef van onze ervaringen als proefkonijn kun je hieronder lezen.
Lees meer...
Photo Tuesday
Het ziet er wel 'lonesome' uit maar het was het niet hoor. We waren met zijn allen naar het strand en het was heel gezellig. De persoon op de foto is alleen maar even diep in gedachten verzonken denkend aan ....
Maar 't blijft wel een sfeervol plaatje, vind je niet? Als je klikt zie je het hele plaatje.
Het thema voor Dichters op Dinsdag van deze week is Light/Licht. Ik koos voor El tango de Roxanne van Ewan McGregor and Jose Feliciano uit Moulin Rouge waarin het 'Red Light' niet meer aan hoeft. Ik vind deze versie van het nummer vele malen mooier dan die van The Police die het nummer oorspronkelijk uitbrachten. Luister
hier naar de MP3.
Hans en ik waren pas bij een repetitie van de eerste Nederlandse uitvoering van de musical door
Sempre Sereno waar dit nummer in voorkomt. Hans is als fotograaf bij deze voorstelling betrokken. Misschien kun je nog kaartjes krijgen voor één van de voorstellingen, uit de repetities trek ik de conclusie dat het zeker de moeite waard is!
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
will drive you will drive you will drive you...mad
Roxanne
You don't have to put on that red light
Walk the streets for money
You don't care if it's wrong or if it is right
Roxanne
You don't have to wear that dress tonight
Roxanne
You don't have to sell your body to the night
His eyes upon your face
His hand upon your hand
His lips caress your skin
It's more than I can stand
(Roxanne)
Why does my heart cry?
(Roxanne)
Feelings I can't fight
You're free to leave me, but just don't deceive me
And please believe me when I say I love you
Yo que te quiero tanto, qu voy ha hacer
Me dejaste, me dejaste
En un tango
En el alma se me fue
Se me fue el corazon
Ya no tengo ganas de vivir
Porque no te puedo convencer
Que no te vendas Roxanne
(Roxanne)
Why does my heart cry?
(Roxanne)
Feelings I can't fight
(Roxanne)
You don't have to put on that red light
Roxanne
(Roxanne)
(Roxanne)
Op de Koninginnemarkt in ons dorp trof ik op zijn vaste stek mijn grote vriend Piet Reckman. Dit keer niet heel actief in de verkoop behalve dan met zijn nieuwe boek 'Opvoeden, ieders ambacht' (klik even op de foto voor een vergroting). Hij verkocht het - nieuw vanzelfsprekend - voor een speciale Koninginnemarktprijs van 15 euro. Dat ik dit koopje niet kon laten liggen spreekt voor zich.
In het gesprek dat zich vervolgens ontspon vroeg ik me ineens iets af. Dit is nu Piet's 35-ste boek en hij heeft nog stof voor 35 meer boeken maar waarom heeft Piet eigenlijk geen weblog? Op die manier kan Piet al zijn eieren a la minute leggen en wij (zijn fans en alle anderen) kunnen er op dagelijkse basis van meegenieten. Dus hier is hij dan: Piet Reckman's
weblog. Piet, ik heb het startschot gelost, de rest is aan jou!
PS: Je kunt het boek van Piet trouwens ook
hier bestellen.
Jullie hebben nog een logje tegoed over de Bambuso Sonoro, het instrument dat Hans van Koolwijk ontwierp. Wij zagen en hoorden het op de open dag van het Muziekgebouw aan 't IJ gisteren en het was indruk- en ijzingwekkend. Indrukwekkend omdat het in vol ornaat bestaat uit meer dan honderd bamboe fluiten. De kleinste is ongeveer zeven centimeter en de grootste is bijna zeven meter en ligt dan ook op de grond. Het bijzondere aan dit instrument is dat je het geluid niet alleen kunt horen maar ook kunt zien en ervaren. Je ziet de Bambuso Sonoro trillen en stampen en de performer met het zweet op zijn voorhoofd achter het bedieningspaneel zwoegen en je ervaart het trillen en rommelen van het geluid in je lijf. Als je je handen boven de bamboe fluiten houdt voel je de trillingen van de lucht. Het is ijzingwekkend omdat het een angstaanjagend geluid kan voortbrengen waarvan ik de directie tegen de kunstenaar heb horen zeggen dat hij dat niet mocht doen op de open dag omdat dat de toeschouwers weg zou jagen. Ik heb twee korte filmpjes gemaakt van dit wonderbaarlijke instrument: eentje waarin je het in bedrijf ziet en eentje van een duet tussen de Bambuso Sonoro en een wonderlijk instrument bespeeld door een vrouw. Ik weet niet wat dat instrument is maar misschien weet iemand anders dat. Klik
hier en
hier en geniet! En nog beter: ga zelf naar het
Muziekgebouw aan 't IJ waar je nog meer bijzondere instrumenten kunt vinden.
Vandaag waren wij op de open dag van het nieuwe
Muziekgebouw aan 't IJ dat hiermee zijn muziekdoop onderging. Wij kunnen zeggen dat wij de BAM-zaal op de hoogste verdieping ingewijd hebben zien worden door het Zapp String Quartet en dat mag toch uniek genoemd worden. Hans zal later nog wel een logje wijden aan de muziek die we zagen maar ik wil even wat schrijven over het gebouw. Wij waren er een uurtje eerder om de grote zaal zonder publiek te kunnen bekijken en waren zwaar onder de indruk. Het gebouw is om de grote zaal heen gebouwd en door de lamellen van die grote zaal is het net alsof (dag)licht naar binnen komt. Niets is echter minder waar. Het geluid en het licht worden effectief tegengehouden door een enorme betonnen muur. Achter de lamellen allerlei kleuren licht waar lichttechnici absoluut hun hart aan op kunnen halen. We hebben de zaal zien metamorfiseren van blauw, naar geel naar oranje naar roze. Het was absoluut
indrukwekkend en ook een fantastische akoestiek ook trouwens.
Het is overigens helemaal een schitterend gebouw met een fenomenaal uitzicht over het IJ vanaf alle levels. Een fijn terras buiten waar het heerlijk toeven is en zelfs ligstoelen (met dakje voor schaduw op het hoofd) klaar staan voor de verwende gast. Maar toch valt er een minpuntje te melden bij al die loftuitingen. De catering was absoluut beneden peil, en dan niet zozeer de kwaliteit maar de knulligheid en de snelheid. Het leek wel alsof het niet alleen ieders eerste dag was in het nieuwe Muziekgebouw maar tevens de eerste horeca-ervaring. Daardoor ontstonden enorme wachtrijen voor de buffetten en hebben volgens mij veel mensen niet gegeten en gedronken terwijl anderen ten einde raad zonder te betalen maar naar hun voorstelling gingen. Een kleine overview van het moois wat je kunt aantreffen vind je
hier.
Macro Day
Je ziet hier een onderdeel van een heel vreemd instrument, de Bambuso Sonoro. Eén van de komende dagen zal ik hier nog wat meer over vertellen.
|
|
