Het zal mijn argeloosheid zijn geweest of misschien dat het nieuws dat nu ook de aangifte IB door Macgebruikers elektronisch kan worden gedaan, me wat soft heeft gemaakt. Als Macgebruiker ben je gewend dat je gediscrimineerd worden door instituties zoals de belastingdienst, allerlei andere overheidsdiensten en diverse instanties die (ook als er software wordt aangeboden) gewoon maar 1 computer kennen: die met windows er op. Maar vanmorgen ontdekte ik dat ook de softwareleverancier van ons boekhoudpakket iProfit het kennelijk normaal vindt om voor je elektronische aangifte omzetbelasting (per 1 januari 2005 verplicht) een extra applicatie aan te schaffen zodat je een windowsmachine kunt emuleren op je Mac.
Ik ben doodgegooid met informatie over die elektronische aangifte de laatste maanden. Door de belastingdienst, door de softwareleveranciers en ook door iProfit. De release waarmee we elektronisch konden gaan aangeven kreeg ik in januari dus ik was er helemaal klaar voor. Vandaag was de laatste dag om het te doen dus ik dacht: even een druk op de knop en klaar!
Maar nee hoor. Niet dus. Mijn
iProfit voor Mac kan dat niet. "De schuld van de belastingdienst", zegt de helpdeskmedewerker als ik verbijsterd reageer, "die maken het niet mogelijk voor het Macplatform om de OB elektronisch aan te geven". Tja, dat zijn we van die jongens bij de fiscus natuurlijk al lang gewend dus daar zijn we niet verbaasd over. Wat mij verbijstert en werkelijk sprakeloos achterlaat is dat ik nu van notabene mijn Macsoftwareleverancier niet de waarschuwing krijg dat het voor Mac niet werkt vanuit een boekhoudprogramma maar allerlei folders waarin toch minimaal gesuggereerd wordt dat alles koek en ei is plus een advies om het met windows te doen als ik er over bel. iProfit is alleen maar bezig met zijn eigen profit en niet met de belangen van de gebruikers. Kennelijk zijn ze zelf geen haar beter dan die lui van de belastingdienst.
Hoe zijn ervaringen van anderen op dit punt? Nog meer ondernemers met een Mac die dachten dat het allemaal in orde was? Welke software gebruiken jullie dan? Kortom allemaal vragen. Voorlopig noem ik iProfit maar iPrullaria want gemakkelijker kunnen ze het niet maken maar wel ondoorzichtiger. Voor nu heb ik gewoon online de aangifte gedaan maar ik ben er nog niet mee klaar, zoveel is zeker. Thumbs DOWN!!!
Wat een fantastische band Raise the Roof! Ze maken hun naam helemaal waar! Spetterende stomende opwindende swingende jazz-funk! Drie blazers, bas, gitaar en - heel bepalend - een DJ met scratschende draaitafels. Het deed me nog het meeste denken aan The New Cool Collective maar die doen, vergeleken bij de jeugdige uitstraling van RTR, aan als 'belegen heren'.
Bandleider gitarist Sander Hop praat met zijn droge maar originele humor de nummers aan elkaar. De overige bandleden zijn: Guido Nijs op altsax (en zang), Wouter Schueler op tenorsax (en zang), Andy Bruce op trombone (en zang), Ingo Senst op contrabas, Tibor Paulsch achter de drums en DJ IQ op zijn draaitafels. De (vooral eigen?) nummers die ze spelen ken ik verder niet op 'Crosstown traffic' van Jimmi Hendrix na. Desondanks klinkt het allemaal vertrouwd en prettig in de oren. De tenor- en altsaxsolo's zijn een lust voor oog en oor en ook de tegenritmes van de trombone maken de blazerssectie tot een feest (zie
filmpje).
Ondanks de jonge uitstraling van de band draaien zij al een kleine 10 jaar mee. Zij hebben drie CD's op hun naam staan en diverse prijzen waaronder de Grote Prijs van Nederland in 1995 en een jaar later de Heineken Crossover Award. Het laatste album Grooveshot werd in 2002 genomineerd voor een Edison. De mix van funk, jazz, hiphop, rock & dance is veelvuldig live te zien geweest op festivals en podia in binnen- en buitenland, waaronder het North Sea Jazz Festival, RacismBeat It, de Duitse vakbeurs Popkomm, S.O.Bs New York en Kaunas Jazz in Litouwen. De ontdekking dat de belangrijkste wapenfeiten van RTR dateren van 2002 of eerder zette ons aan het denken. Zijn ze even op non-actief geweest? Hebben ze een sabbatical gehad? Hebben zij geen goed management? Er staan maar twee gigs op de playlijst van de site. Zijn er gewoon niet meer of wordt de site niet bijgehouden? Wij hebben geen idee. Van ons mogen ze zo doorgaan want wij zagen ze afgelopen avond in het
Beauforthuis voor het eerst en het smaakt zeker naar meer!
Een kritische noot die ik toch wel heb betreft de belichting die gekozen was. Het gedimde warm geel/oranje sfeertje past in mijn ogen meer bij een intiem soloconcert dan bij zo'n inspirerende energieke band als Raise The Roof en deed een beetje 'out of date' aan. Bij spetterende muziek hoort ook spetterend licht vind ik. Zo hadden onlangs bijvoorbeeld Trijntje Oosterhuis en de Wereldband uitstekend licht en dat voegt dan ook veel toe aan het concert. Ander nadeel van die lichtkeuze was dat het nagenoeg onmogelijk was om zonder gebruik van flitslicht scherpe foto's te maken. Mijn keus uit het kleine aantal geslaagde foto's vind je hierbij (klikken voor vergroting).
Moody Monday
Niet alleen kleurige Diaghilevkostuums zagen we maar ook een prachtige 'Victor & Rolf', waarbij de vrouw helemaal verdwijnt in de weelderige bollingen en plooien.
Vandaag waren we in het hoge noorden waar we ondermeer in het
Groninger Museum de
Diaghilevtentoonstelling bezochten. Sergei Diaghilev is een kunstvernieuwer van naam uit het begin van de vorige eeuw. Hij is ondermeer zo bekend geworden omdat hij beeldende kustenaars in de arm nam om met hun beeldende expressie de muziek en choreografie te versterken. Zo onstonden historische decors en kostuums voor allerlei balletvoorstellingen gemaakt door tal van grote kunstenaars waaronder Picasso, Benois, Bakst en Matisse. In de catalogus wordt Diaghilev een soort Joop van den Ende "avant la lettre" genoemd, in de zin dat hij velen aan zich wist te binden. Of ze qua artistieke impuls en impact aan elkaar gewaagd zijn, of Joop aan Sergei, waag ik toch te betwijfelen.
Een ander gegeven waardoor Diaghilev bekend werd is vanwege zijn relatie met Vaslav Nijinski, de meest legendarische danser uit de Russische balletwereld. Nijinski trouwde trouwens tot grote woede van Diaghilev, na lange tijd zijn minnaar te zijn geweest, ineens met een vrouw.
We hebben onze ogen uitgekeken. Wat een schitterende tentoonstelling en wat een overweldigen mooie kostuums. Overigens wel onbegrijpelijk hoe de dansers zich in sommige van die kunstwerken konden voortbewegen. Veel kleuren, borduursels, folkloristische motieven maar ook tekeningen, schilderijen, decors. De balletwereld heeft mij vanaf heel jonge leeftijd gefascineerd en in mijn beeld daarvan zijn na vandaag heel wat meer kleuren gekomen.
Iedereen ken natuurlijk het werk van M.C. Escher en het bizarre perspectief dat hij hanteert. Een voorbeeld daarvan zie je in het plaatje hierboven (klikken voor grotere afbeelding). Op de site van Escher staan een paar filmpjes waarin je een kijkje kunt nemen in de bouwsels die Escher tweedimensionaal maakte als die driedimensionaal zouden worden uitgevoerd. Drie zijn er in het totaal op de site te vinden en een voorproefje bij de mooiste (vind ik), a virtual ride in de beroemde Belvedere, vind je
hier. Het is heel wonderlijk om te zien hoe de Belvedere en van alle kanten uitziet en wat er gebeurt als je er omheen zou kunnen draaien. Ook gek is om te bedenken hoe je oog suggereert aan je hersens wat er aan de hand is met het gebouw maar dat dit zo volstrekt niet het geval blijkt te zijn. Er is eigenlijk maar 1 plek waarop alles klopt.
Meer info en een versie van de virtual rides met gesproken toelichting vind je op de Nederlandse
Eschersite (bij het onderdeel downloads).
We hadden het al terzijde gemeld in het logje dat we eerder schreven maar vandaag is het spandoek binnengekomen:
Slijterij Hans van Vugt is
Slijter Van De Provincie Utrecht geworden. Supertrots zijn hij en zijn medewerkers en dat is ook te zien aan de foto (klik voor vergroting) die we vanmiddag namen. Ik denk dat er nog wel wat vuurwerk verwacht kan worden voor de verkiezing van de beste slijter van Nederland. De andere provincies mogen hun borst wel natmaken, want het wordt een boeiende battle en Hans en zijn mannen zijn er klaar voor. Dat geldt trouwens ook voor de beste slijter van Zeeland (in weblogland beter bekend als
Het meisje van de Slijterij) die de kurkentrekkers al geslepen heeft. May the best (wo)man win!
Jaag niet achter het verleden aan,
verlang niet naar de toekomst;
het verleden is niet meer,
de toekomst is nog niet begonnen.
Boeddha
Klik op de foto voor vergroting
Het blijft me verbazen hoeveel talent er rond loopt in Nederland. Hanneke Drenth (24) en Anne van Rijn (26) vormen samen het cabaret duo '
Dames voor na vieren'. Het begon bij een talentenjacht als zangeressenduo en zij eindigden datzelfde jaar nog als winnaars van de jury en publieksprijs van het Amsterdams kleinkunst Festival 2004. Deze dames hebben aan expressie geen gebrek! Heel vol en zelfverzekerd zetten zij in hun eerste show 'Tja tja tja' allerlei typetjes neer en pakken allerlei thema's aan. Het knappe is dat het allemaal naadloos verwerkt is in een totaalconcept waarbij bepaalde thema's steeds terugkomen.
De set begint met een kinderwagen op het podium en de muziek van Mozart's 'Voi Che Sapete'. Het kind is achtergelaten in de supermarkt en als het sluitingstijd is, is het kind nog niet opgehaald. De moeder-dochter relatie is zo'n thema dat steeds terug blijft komen: de kille moeder en de afhankelijke dochter waarbij de rollen later omgedraaid worden als de dochter de moeder niet meer zo nodig blijkt te hebben. Vreemdgaan is ook een thema. Mensen op de eerste rij zijn, als ze daar tegen kunnen, op een leuke manier het slachtoffer. De man van een koppel op de eerste rij viel bijvoorbeeld de eer te beurt om bezongen te worden als de ultieme vreemdganger.
Hilarisch is de scene over een opblaaspop (inclusief het openstaande mondje) met een joystick als phallus die de robot-achtige pop bestuurt. Een andere scene gaat over een Amerikaanse idool die haar grootste Nederlanse fan ontmoet. De fan kan in opperste bewondering nauwelijks een woord uitbrengen.
Alle sketches en typetjes passeren in een wervelende show. De beide dames weten wat ze doen en zetten iedere scene komisch neer. De uitverkochte zaal van het
Beauforthuis ligt dan ook dubbel van het lachen. Interessant is dat de show een dubbele laag heeft. Het appelleert zowel aan platte humor als ook aan een verfijndere meer geraffineerde vorm van humor. Zo komen zeker alle bezoekers aan hun trekken. Naast het komische talent hebben de dames ook nog muzikaal wat in hun mars. Al met al een zeer leuke avond, ik heb me geen seconde verveeld.
Klik op de foto voor een vergroting
Photo Friday
Als het donker is en er lopen dit soort griezels rond....
Hans maakte deze spookachtige foto tijdens het optreden van Malaya in Hengelo.
Gisterenochtend een laatste restje winter in het bos. Somber grijs van sfeer en tussen twee sneeuwbuitjes door maak ik snel een foto vanaf mijn dak. De winter twijfelt:
Zal ik wel of zal ik niet? Of zal ik nog een heel klein beetje?. Wij deden een extra sjaal om en warme handschoenen aan en wachtten rillend op het voorjaar.
De vaste telefoon rinkelt en de display toont "extern", hetgeen zoveel betekent als een afgeschermd nummer. Dat kan mijn zus zijn of een vriend die een geheim nummer heeft. Of zo'n stomvervelend callcentre. Toch maar even opnemen.
Ik: "met Mieke".
Vreemde meneer: "Goedenavond, u spreekt met bedrijf X. Kan ik de heer van S even spreken?".
Ik: "Nee meneer, dat kunt u niet. De heer van S woont hier namelijk al enige jaren niet meer. Heeft u veel betaald voor dat adressenbestand waar u dit nummer uit heeft?"
Vreemde meneer: "Dat weet ik niet, daar ga ik niet over".
Ik: "Tsss, zonde van het geld zeg om zo'n out-of-date-bestand te kopen voor zoveel geld. Doet u vaker zaken met die mensen? Oh nee, daar gaat u niet over he? U mag natuurlijk alleen maar aan de telefoon uw standaardverhaaltje afdraaien."
Vreemde meneer: "Eh, eh...."
Ik: "Het lijkt me toch niet dat uw baas waar voor zijn geld heeft gekregen."
Vreemde meneer: "Tja, we zullen dit nummer maar weghalen dan".
Ik: "Dat zou ik ook doen als ik u was. Ik wens u nog veel succes, u zult het nodig hebben. Goedenavond."
Vreemde meneer: "Sorry en u ook een goedenavond."
Theme Thursday
Ik vind het altijd een beetje eng als zo'n trein met zo'n enorme vaart langs het station raast. Krijg dan de neiging om me aan iets vast te houden als ik op het perron sta te wachten. Maar deze trein stopte gelukkig zodat degene die ik had weggebracht op tijd zijn aansluiting in Utrecht zou hebben. Klik op de foto voor vergroting.
Van de week in de herhaling op
Uitzending Gemist keek ik het programma
Grootmeesters. Het format is dat een aantal professionals het tegen elkaar opneemt in drie etappes: 'een proeve van bekwaamheid onder vakgenoten' zoals de aankondiging zegt. De eerste ronde zijn de burgemeesters en wel Wim Deetman en Job Cohen (klik voor grotere plaatjes). Komende zaterdag komen ook nog Ivo Opstelten en Gerd Leers in de arena. De eerste uitzending werd met afstand gewonnen door Cohen die dank zij het publiek aan de leiding ging. Deetman deed alleen de Meesterproef (een casus oplossen) als beste. Ik moet zeggen dat Cohen het ook beter doet op TV dan Deetman en in ieder geval de suggestie weet te wekken dat hij weet waar hij over praat. Grappig vond ik ook het snoefdebat waarin supporters van de kandidaten tegen elkaar opbieden over hun favoriet. Zo zagen we ondermeer Arthur Doctors van Leeuwen (met lenzen kennelijk want zonder bril) op de bres springen voor Wim Deetman. De sterkste tekst uit het snoefdebat ging over Job Cohen van wie in Amsterdam een werkwoord is afgeleid: "cohennen' hetgeen staat voor "de boel bij elkaar houden".
De kijker kan trouwens ook mee doen door zijn/haar mening te geven over de casus van de Meesterproef. Dat kan op de
Debatplaats van de Vara. Ik vond het niet onaardig, dit programma, al had ik er na alle aankondigingen wel wat meer van verwacht. Misschien kwam het ook doordat ik tussen het kijken door steeds gebeld werd. De volgende aflevering toch maar weer even bekijken of ik er nog steeds hetzelfde over denk.
Lensday
De markt is niet zo groot in ons dorp maar vis staat er altijd meer dan voldoende.
Klik op de foto voor vergroting.
Dat er een keer een wereldwijze griep-pandemie (epidemie) zal uitbreken is wel zeker maar de vraag wanneer kan niet worden beantwoord. Op de foto zie je een ouderwets beeld van de griepepidemie van 1918 in Amerika (klik voor vergroting). Het zou in deze tijd bijvoorbeeld kunnen gebeuren als een dierlijk griepvirus overslaat op de mens die daar dan totaal geen afweerstoffen tegen heeft. Een voorbeeld van zoiets is de vogelgriep waaraan onlangs in Azie veel mensen leden en sommigen overleden. Nederland heeft op dit moment niet genoeg antigriepmedicijnen in voorraad om zo'n pandemie het hoofd te bieden. Het gaat om het griepmedicijn Tamiflu dat zo'n 7,50 euro kost per kuur. Dat alles stond pas een keer in de Volkskrant. De vraag is nu of het verstandig is dat middel in huis te halen. Via de
Internet Apotheek kun je het kopen. Kosten zijn dan wel 28 euro voor het medicijn en nog eens en tientje voor het recept dat noodzakelijk is om het te kunnen krijgen. Een stukje duurder dus dan die 7,50 die het per kuur zou kosten volgens de Volkskrant. Ik denk dat ik toch maar even een receptje haal via een vriend (scheelt weer een tientje) en dan eens kijk wat het kost bij de gewone apotheek. Mocht er dan een pandemie uitbreken, dan zitten wij - of de onzen - in ieder geval goed omdat we genoeg medicijnen hebben. Wat vind jij?
Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver
uiteen als aarde en morgenster
en zo tot eenheid omgedicht
als twee profielen van een gezicht
En samen zijn we van de kleine
smarten tot in de zeldzame festijnen
van ons beider leven
wat valt er nog te geven?
Jij kent als ik dat panische gevoel
jezelf te zijn en tevens doel
van de geliefde, even verwant
als vreemd, een zee aan strand
Vaak zijn wij een in brandingslust
van een tezaambewoonde kust
ook is er ebbe, een ver wijken,
een machteloos vertwijfeld reiken
Diep is de nacht. Ach waren wij haarzelve
zodat wij konden uitwelven
over elkander heel ons wezen -
waren wij een en alleen en boven deze
eenheid en alleenheid uit ons-beiden
zodat wij zonder te schenden scheiden
konden en zonder pijn alleen zijn.
uit: Schetsen en gedichten van Anna Blaman
(pseudoniem van J.P. Vrugt)1905-1960
in het kader van DiDi met het thema "pijn"
De serie benefietconcerten voor de noodzakelijke verbouwing (meer info op de site) van het
Beauforthuis zijn succesvol. Trijntje Oosterhuis nam het voortouw gevolgd door
Michiel Borstlap en inmiddels heeft ook
Toots Thielemans zijn steun toegezegd. Kaartjes voor Toots komen binnenkort in de voorverkoop en dreigen snel uitverkocht te raken (hou de Beauforthuissite dus in de gaten). Zoals inmiddels gebruikelijk zullen er ook een aantal kaarten via onze site geveild gaan worden (hou die dus ook in de gaten).
Afgelopen zaterdag speelde Michiel Borstlap met zijn Trio, met nieuwe bassist Guus Bakker en ouwe rot Pascal Vermeer op drums. Waarom Borstlap tot in de verste uithoeken van de aardbol bekendheid geniet en als een van de beste jazzpianisten wordt beschouwd, werd die avond weer eens overduidelijk. Door de (te) korte aankondiging vooraf was de zaal niet geheel uitverkocht, voordeel hiervan was dat de stoelen en zitjes in een grote halve kring rond het podium geplaatst waren waardoor het optreden een extra gezellig en knus karakter kreeg. Michiel kwam ook lekker ontspannen over en het trio startte meteen in volle vaart met 'Just one of those things' van Cole Porter.
Zijn solo-optreden een tijdje terug was heel bijzonder, maar als je dampende swingende jazz wilt horen is het trio de juiste setting. Met duivelse snelheid vliegen Michiels vingers over de toetsen en zijn hele lichaam doet mee om het allemaal bij te benen (kijk
hier maar eens). 'Blame it on my youth', een compositie van Oscar Levant ook op het repertoir van Jamie Cullum, komt in een bijzondere bewerking voorbij en ik meen zelfs ergens een flard 'Someday my Prince will come' te horen. Als het concert tenslotte met Autumn Leaves wordt afgesloten is het tijd voor de trekking van de loterij.
Michiel, die heel betrokken is bij het Beauforthuis, doet samen met tweede 'man' Frank Hoek de trekking (klik op de foto voor vergroting). Michiel maakt grapjes als zijn moeder die ook aanwezig is en veel loten heeft gekocht teleurgesteld reageert omdat ze geen van de CD's gewonnen heeft met: 'Mam je hebt al mijn CD's al".
Voor degenen die Michiels optreden in het Beauforthuis nu al twee keer gemist hebben of niet zo van jazz houden... binnenkort treedt hij voor de derde keer binnen korte tijd op samen met Edsilia Rombley. En we zijn uiteraard ook erg benieuwd naar het benefietconcert van gigant Toots Thielemans waarover later meer.
Het thema van DiDi deze week is 'Pijn' of 'Pain' Geen vrolijk thema misschien, maar wel een waaruit dichters en songwriters inspiratie hebben geput en dan heb ik het natuurlijk over hartepijn.
Ik werd getriggerd door een indringende song en perfecte zanger die beiden volkomen onbekend zijn en het zeker verdienen meer bekendheid te genieten. Het lied komt van oorsprong uit de even onbekende Franse Musical 'Starmania' later door Tim Rice in het Engels bewerkt en omgedoopt tot 'Tycoon'. De bijzonder zangprestatie is van Peter Kingsberry die samen met Anna Lacazio heel even bekend waren als het duo 'Cock Robin'. Ooit hadden zij nog hitjes met The Promise You Made, Thought You Were On My Side en When Your Heart Is Weak. Als solozanger heeft Peter een aantal CD's gemaakt die het grote publiek nooit bereikt hebben. Luister vooral ook
hier naar de song.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar.
Only the Very Best
No-one can have more than their due
I wanted life, I wanted you
Only the very best
A reasonable request
This is too high a price to pay
Now they've taken you away
Might as well take me
Down, down to hell for I don't care
They can put me anywhere
Throw away the key
I always walked a definite line
Cutting a dash, cutting it fine
And once, only once did I lose control
I gave her my soul
And I gave, and I gave, and I gave
her my soul
I was immortal till today
Now I feel a cold decay
Crawling over me
No-one can have more than their due
I wanted life, I wanted you
Only the very best
No other interest
This is the way you should remain
Never feeling any pain
Never growing old
Sleep little one, your night is here
Mine is growing very near
Oh, it's getting cold
Hoe leer je is merkwaardig genoeg een andere vraag dan hoe studeer je. Leren doet iedereen iedere dag, veelal door ervaring of doordat er informatie op je af komt over onderwerpen die je interesse hebben. Als je open staat voor nieuwe gegevens dan wordt leren mogelijk en worden gegevens omgezet in informatie d.w.z. krijgen de feiten een betekenis in een door jou bepaald referentiekader. Over leren is veel nagedacht en geschreven maar daarover een ander keertje meer.
Studeren is echter een andere kwestie. Daar moet je een (door een andere bepaalde) hoeveelheid informatie tot je nemen op een moment en op een wijze die niet door jezelf bepaald wordt. Bovendien moet je die opgedane kennis ook nog eens zo weten te reproduceren of verwerken in een product dat degene die jou moet beoordelen daaruit de conclusie kan trekken dat je de materie beheerst en de stof kunt toepassen.
Amiek logt dank zij haar recent opgepakte studie aan de BMU (Belangrijke Mensen Universiteit) nogal eens over haar ervaringen met studeren. Ik heb nu 5,5 jaar van de zeven op zitten die nodig zijn om de deeltijdstudie rechten te doen en kan mijzelf gerust kenmerken als een 'stresswerker', die het beste studeert onder grote druk en op het laatste moment. Dan piek ik tot grote hoogten en presteer ik het beste. Ik heb in de collegeweken meestal niet veel tijd om me echt in zo'n vak te verdiepen maar vlak voor het tentamen dan streep ik twee of drie dagen alles uit mijn agenda en sluit mij op met alles dat ik heb verzameld aan aantekeningen en uittreksels in de weken er voor. In een soort staat van bewustzijnsvernauwing stort ik mij dan op het vak waarin ik tentamen moet doen en raak er meestal dan helemaal van in de ban. Heb voortdurend aha-erlebnissen en ineens begrijp ik hoe alle puzzelstukjes in elkaar vallen die eerst als los zand aan elkaar hingen. Soms vind ik het dan ook jammer dat ik me er niet eerder in verdiept heb omdat het ineens onverwacht leuk blijkt te zijn (maar dat komt niet altijd voor hoor). En dan op het tentamen dan schrijf ik dat allemaal op en haal ik een voldoende.
Ik ben benieuwd hoe anderen dat aanpakken en combineren met werk of andere drukke bezigheden.
Moody Monday
Is dit nou geen origineel idee om je schilderijen te beschermen
als er een kunstroute is in je dorp en het KNMI voorspelt regen?
Pas liepen we na een concert terug naar onze auto op het parkeerterrein en zagen toen net iemand met redelijk grote vaart achteruit rijden. Hij koerste recht op een Mini af die op een voor hem ongelukkig plek achter zijn auto stond. Ik riep nog STOP! maar de bestuurder hoorde mij niet en knalde met zijn achterbumper tegen de voorkant van de Mini. De man stapte uit, keek even vluchtig en wilde toen eigenlijk weer instappen en wegrijden. Maar wij waren ondertussen ook gaan kijken naar de schade en hoewel de Mini ogenschijnlijk niet erg zwaar beschadigd was zei ik tegen de man dat ik vond dat hij even weer naar binnen moest gaan om de eigenaar van de auto te zoeken. De man voelde er weinig voor, zoveel was wel duidelijk. Maar op mijn argument dat het donker was en je slecht kon zien of er schade was of niet had hij geen weerwoord. Hij zette met een zuur gezicht zijn auto aan de kant en liep richting de voordeur van de concertzaal. Of hij uiteindelijk naar binnen ging hebben we niet meer afgewacht.
In de auto kregen we een discussie over de schuldvraag. Is nou degene fout die zijn/haar Mini daar zo ongelukkig parkeert dat een ander het niet goed ziet en er tegenaan knalt of is diegene fout die niet goed genoeg uitkijkt en de schade veroorzaakt? Ik ben van mening dat het in ieder geval onfatsoenlijk is om na zoiets gewoon weg te rijden. Ik zou zelf ook enorm balen als iemand dat deed bij mijn auto. En wat de schuld betreft... als die man goed gekeken had en rustiger gereden dan had hij de Mini gewoon gezien ook al stond deze daar ongelukkig.
Wat vind jij?
Vanmiddag waren we even lekker naar buiten gegaan om te wandelen en te fotograferen bij Huize Doorn. We hebben weer leuke panorama's gemaakt waarvan je er eentje kunt bekijken op de site van
Amanda. Alle drie gewapend met fototoestel en statief schoten we de ene foto na de andere totdat het ineens verschrikkelijk begon te regenen. Hans snelde het kasteel in en Amanda en ik schuilden in de fietsenkelder. Het beeld op de foto had nergens last van. Die was op alle weersomstandigheden voorbereid met een all-weather-vitrine zodat het hoofd koel
en droog kan blijven. Wie dit heeft bedacht maar vooral ook waarom is mij een raadsel maar het is een koddig gezicht, vind je niet?
Photo Friday
Ik heb echt weer zin in het voorjaar en de zomer!
Jij ook?
(klik voor grotere foto)
Pas geleden betrapte ik Amiek op overspronggedrag (zij noemt het studie-ontwijkend gedrag) en dat bracht me op het idee om daar eens een logje aan te wijden. We kennen oversprong gedrag met name uit de dierenwereld waar een dier overspronggedrag vertoont als er zich een intern conflict voordoet. Overspronggedrag kan bijvoorbeeld voorkomen in situaties dat er weliswaar een sterke motivatie bestaat om een bepaald gedrag uit te voeren, maar dit om de een of andere reden niet mogelijk is dus door het dier zelf geblokkeerd wordt als het ware. In plaats van het gewenste gedrag wordt een totaal ander, gezien de situatie irrelevant gedrag vertoond. Een bekend voorbeeld van zo'n conflictsituatie is de kat die zich ineens fanatiek gaat poetsen en wassen. In stress-situaties zullen mensen vergelijkbare overspronghandelingen vertonen. Wanneer iemand zenuwachtig is zal hij vaak kleine zenuwhandelingen uitvoeren, zoals achter zijn oor krabben, aan zijn kin gaan zitten frunniken of op het tafelblad gaan trommelen. Dit zijn allemaal activiteiten die gezien de situatie geen enkele functie hebben, en ook niet te maken hebben met een plotselinge jeuk of behoefte aan muzikale expressie.
Binky, de buurkat die hier op het plaatje staat, ligt op de loer omdat hij iets ziet waar hij op af wil. Als het hem nou niet lukt om dat vogeltje te verschalken of hij schrikt ergens van voordat hij zover is, dan gaat hij zich waarschijnlijk zitten wassen. Dat is nou echt overspronggedrag.
Het leven kan alleen achterwaarts begrepen worden,
maar het moet voorwaarts worden beleefd.
Soren Kierkegaard
Zij zag er uit als een plaatje
Hij om door een ringetje te halen
En vind je dit geen prachtige bar?
Wij hadden een feestje om dat hij en zij vandaag trouwden.
Veel geluk Brigitte en Peter!
...om in Austerlitz te komen? Dan mogen we vandaag voor de laatste keer twee kaartjes weggeven voor het
concert van Michiel Borstlap van komende zaterdag in het Beauforthuis te Austerlitz. Wil je van dit aanbod gebruik maken stuur dan vandaag nog een mailtje met je naam en je woonplaats door op mijn naam onder dit logje te klikken. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt en je krijgt vrijdagavond laat bericht of je bent uitverkoren. Mocht je naast het net vissen en niet de eerste zijn dan kun je nog even contact opnemen met het Beauforthuis of er nog kaartjes beschikbaar zijn voor het concert maar dan moet je ze wel allebei betalen.
Op de foto vandaag: Michiel met Bill Bruford
Pisa zouden de meeste mensen invullen bij de stippeltjes in de titel. Maar in dit geval dan wel Pisa in Nederland want ook Delft heeft z'n eigen scheve toren namelijk die van de Oude Kerk. Dit is de oudste parochiekerk van de stad die al tijdens de bouw met verzakkingen te maken kreeg. Het vermoeden bestaat dat het water van de Oude Delft (het punt van waaraf deze foto is gemaakt) is omgelegd om zo ruimte te creeren voor de bestaande kerk. Dat betekent dat de toren is gebouwd op een gedempte gracht en dat verklaart de verzakkingen. De toren staat er al sinds 1325 en is nog steeds niet omgevallen. Maar een gek gezicht is het wel als je als argelozen wandelaar zo de gracht af kijkt. Ik geloof trouwens niet dat de Delftse toren evenveel bezoekers trekt als die van Pisa maar zeker weten doe ik dat niet.
Theme Thursday
De zon scheen heel fel op deze stroomverklikker (heet zo'n ding zo waarmee je kunt kijken of ergens stroom op staat?) toen ik er een foto van ging maken. En eigenlijk vond ik het resultaat wel mooi geworden met die grote contrasten en die overbelichting van sommige delen. Klik even op het plaatje voor een grotere foto.
We mogen vandaag (en morgen) weer een paar kaartjes weggeven voor het
concert van Michiel Borstlap van komende zaterdag in het Beauforthuis te Austerlitz. Woon jij verder weg dan 25 km van Austerlitz? Dan kom je in aanmerking voor het arrangement: 2 voor de prijs van 1.
Wil je van dit aanbod gebruik maken stuur dan vandaag nog een mailtje met je naam en je woonplaats door op mijn naam onder dit logje te klikken. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt en je krijgt donderdagavond laat bericht of je bent uitverkoren. Mocht je achter het net vissen en niet de eerste zijn, morgen is er nog een nieuwe kans!
Op de foto vandaag: Michiel met Stevie Wonder
de roos de lelie de duif de zon
de aap saturnus de waterstofbom
liefdesroes omvat allerlei zaken
groot en tastbaar passen ze
met gemak in de knuistjes
van allesverkruimende minnaars
daar is het:
a. koffietje theetje
b. koetsji-moetsji
c. lepeltje-lepeltje poepjeliefje
d. dag schattie dag beertje
minnaars kleineren de elementen
een beetje
stappen als gepantserd kind
samen het vervoer in
zitten in hun holderdebolderend treintje
dat voor de tweede keer deze week
tot stilstand komt
vanwege het gekke meneertje eronder
ook hij vol liefde
had de taal met zijn handen
willen verbrijzelen als hen
alleen op andere wijze
hij had ingegrepen
blies zichzelf van element
tot immens vertragende chaos
werd plotse dooi en ijzel ineen
mensenroes kleeft aan sterren en stuifmeel
geen wonder groot of klein genoeg
voor blinden met wilskracht
is aap roos duif zon
voor de zuivere minnaar bestaat geen verschil
tussen lelie en waterstofbom
Dit gedicht van Ramsey Nasr uit 2004 is mijn bijdrage voor DiDi en het thema van deze week "wonder".
Er is zelfs al een fietspad met de titel
NAP route, een nieuwe thematische fietsroute tussen Nieuweschans en Breda die globaal de kustlijn volgt die zou ontstaan als alle dijken en duinen zouden wegvallen. 'Amersfoort aan Zee' zou dan werkelijkheid worden.
Vandaag is het
Kyoto Protocol in werking getreden dat er voor moet zorgen dat de CO2-uitstoot wereldwijd met 5 % omlaag gaat. Het verdrag is een druppel op de gloeiende plaat en dat is niet alleen omdat een aantal belangrijke landen zoals de VS, China, Australie en India niet meedoen. Het is ook omdat er veel wetenschappers zijn die van mening zijn dat het te weinig en te laat is.
Het KNMI heeft voorspeld dat er temperatuurstijgingen zullen plaatsvinden van 1-2 graden Celcius in 2050 en maximaal 4 graden Celcius in 2100. De neerslagtoename is 3 - 6 % in 2050 en 6-12 % in 2100. Er komen nattere winters en drogere zomers; de temperatuurstijging zal sterker zijn in de winter dan in de zomer. Extreme neerslag wordt voorspeld: meer lokale en zware regenbuien met een hogere intensiteit. De kans op stormen en de intensiteit van stormen neemt toe maar is relatief onzeker.
Ook voorspelt het
KNMI dat in het jaar 2100 de zeespiegel met 20 tot 110 cm gestegen is en dat we er rekening mee moeten houden dat rivieren vaker extreem grote hoeveelheden water gaan aanvoeren. Het overstromingsgevaar dat Nederland bedreigt wordt nog vergroot omdat de Nederlandse bodem langzaam maar zeker daalt. Rijkswaterstaat verwacht voor het jaar 2050 dat de bodem van de lagere gedeelten van ons land tussen de 2 en 60 cm zal zakken terwijl het hogere gedeelte 2 cm of meer stijgen. De kans dat dan het hele westelijk gedeelte van ons land onder water komt te staan is groot. Binnen een afzienbare tijd dus echt Amersfoort aan Zee.
Ik denk dat ik voorlopig maar op de Utrechtste Heuvelrug blijf wonen.
We mogen vandaag (en morgen en overmorgen) een paar kaartjes weggeven voor het
concert van Michiel Borstlap met zijn trio van komende zaterdag in het Beauforthuis te Austerlitz. Woon jij verder weg dan 25 km van Austerlitz? Dan kom je in aanmerking voor het arrangement: 2 voor de prijs van 1.
Wil je van dit aanbod gebruik maken stuur dan vandaag nog een mailtje met je naam en je woonplaats door op mijn naam onder dit logje te klikken. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt en je krijgt woensdagavond laat bericht of je bent uitverkoren (per mail). Mocht je naast het net vissen en niet de eerste zijn, morgen en overmorgen zijn er nieuwe kansen!
Op de foto vandaag: Michiel met Trijntje Oosterhuis
Nieuwe DiDi, wat later dan gewoonlijk excuses daarvoor. Als thema wilde ik deze keer graag een woord dat in het Engels en het Nederlands hetzelfde gespeld wordt (ook al is de betekenis niet gelijk). De keuze viel op 'Wonder'. Ik koos de raadselachtige songtekst van Spinvis 'Het laatste Wonder'. De song kun je
hier beluisteren. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar.
Het Laatste Wonder
Er is geen camera
Er is geen ander licht
en andere beelden zijn er niet
Foto van de sneeuw aan de overkant
De verhalen gaan van je buik,
je tong je vinger in zijn mond
en dat het eindigt bij de zee.
De verhalen gaan.
Was er ooit zo'n mooie zomermode?
Nooit was je zo bruin...
Foto in de tuin
en je vrienden zongen 's avonds alle nummers mee
Geef maar toe je zag een wonder wel
Maar je hoorde geen geluid
Iedereen was weg
En het laatste wonder wacht wel om je heen
Er is geen camera
Er is geen andere sneeuw
Een ander einde is er niet
Sprookje zoals jij, eindigt bij de zee
Eindigt bij de zee
Het is natuurlijk fantastisch dat wij in Nederland een wetgeving hebben die euthanasie toestaat. Maar wat doe je als een arts zijn hulp heeft toegezegd aan die euthanasie maar op het fatale moment begint te twijfelen of alsmaar tijd rekt? Wat doe je als voortdurend weer een nieuwe therapie wordt voorgesteld of zoveel pijnstillers worden toegediend dat iemand het bewustzijn verliest en niet meer om euthanasie kan vragen?
De
NVVE bracht onlangs een boek uit over verhalen van patienten die ondraaglijk leden, aanhoudend om euthanasie vroegen maar die NIET geholpen werden. Het is een cri de coeur om bij de evaluatie van de huidige wetgeving ook naar de mening en ervaringen bij nabestaanden te vragen en niet alleen te kijken of bij de euthansiegevallen de regels wel goed zijn toepast maar ook of er wel zoveel euthanasie is toegepast als gerechtvaardigd zou zijn geweest.
Ik ben zo'n nabestaande. Mijn vader werd ziek en had al jaren daarvoor een euthanasieverklaring opgesteld. Ook wij hebben bij het voortschrijden van het ziekteproces te maken gehad met de onzekerheid of de huisarts die toegezegd had mijn vader te zullen 'helpen' zijn woord wel zou houden. Er werden steeds nieuwe therapieen voorgesteld en steeds meer morfine voorgeschreven. Maar ook mijn vader zelf verlegde steeds zijn eigen grens, steeds een klein stapje verder. Maar gelukkig voor mijn vader, en voor ons, op de dag dat voor hem de maat vol was, was de huisarts er en deed wat hij had toegezegd.
Het is nu vele jaren later maar ik heb ondertussen wel begrepen dat wij hebben geboft dat het bij ons allemaal zo goed en in harmonie is gegaan. Ik heb zoveel verhalen gehoord van mensen waarbij de artsen niet wilden meewerken of van mensen die in een ziekenhuis terecht kwamen waar euthanasie helemaal niet bespreekbaar was. En ik kijk er voor mezelf op terug als op een heel dierbare periode. Willens en wetens zaken regelen en afronden, alles zeggen wat er te zeggen is, nog een laatste keer vertellen hoeveel je van iemand houdt en waardig en in vrede afscheid nemen. Natuurlijk is het altijd verdrietig als iemand sterft die je dierbaar is maar als het dan toch gaat gebeuren dan is het heel fijn als je dat zo met elkaar kunt doen. En dat gun ik iedereen die daarvoor kiest.
Trijntje Oosterhuis gaf gisterenmiddag het startschot voor een serie benefietconcerten ten bate van de noodzakelijke verbouwing van het befaamde
Beauforthuis te Austerlitz bij Zeist. Een betere aftrap was nauwelijks te bedenken. Het concert was binnen enkele uren uitverkocht onder de vaste bezoekers van het Beauforthuis en de zes kaarten die via onze site werden geveild brachten minimaal het dubbele op. Trijntje was vanaf de eerste noot geweldig in vorm. Haar meer dan fantastische begeleiding bestond uit de topmuzikanten: Karel Boehlee op piano, Theo de Jong op 5-snarige bas en Martijn Vink op drums. Trijntje had er die middag voor gekozen om de liedjes van anderen die zij zelf mooi vindt te vertolken. Uiteraard bestond het merendeel (Trijntje kennende) uit Stevie Wonder liedjes. Ze stelde zelfs voor om de hele 'Songs in the Key of Life' te doen vanmiddag. Waarop het publiek meteen met een volmondig YES reageerde. Verder o.a. van Cindy Laupert Time after time, van Bonnie Rait I Can't Make You Love Me en van Sting Fields of Gold. Toch waren het haar eigen liedjes die het voormalige kerkje deden schudden op haar grondvesten. Somebody elses lover in een geheel afwijkende jazzy uitvoering, die wat mij betreft voortaan wel zo mag blijven en Free. Het was een, wat men in het Beauforthuis 'kroegconcert' noemt, dus voornamelijk staplaatsen waardoor we dicht bij het podium konden komen en een geschikte plek konden vinden om foto's (klik voor vergroting) te maken. Trijntje had het duidelijk naar haar zin evenals de jongste aanwezige Trijntjes vijf maanden oude zoon Jonas die aan de zijkant van het podium in goede handen was. De honderd zestig aanwezigen waren getuigen van een unieke gebeurtenis. Een zangeres van dat formaat die als het ware in je huiskamer staat te zingen. Trijntje is overigens ook nog genomineerd voor een Edison Music Award 2005 'beste Zangeres'. Dit dankzij haar laatste Blue Note CD Strange Fruit, waarover wij in ons logje 'Jazzy Female Singers ' al eerder berichtten. Na het laatste nummer was er uiteraard nog een toepasselijke toegift -Valentine- waarbij iedereen meezong en swingde, en was er nog de veelbelovende aankondiging van Trijntje om nog eens terug te komen in het Beauforthuis met liedjes van Sting. Nou wat ons betreft graag! Altijd!
Verder was er aan het eind nog een hoogtepunt de uitslag van de loterij. Uniek was dat sympathisant Tjeerd Bakkeren er met vier prijzen vandoor ging. Maar hij had dan ook 33 loten gekocht. Hoofdprijs was 'op de foto met Trijntje' en dat dan ook nog ingelijst. De andere drie prijzen die hij won waren een affiche van Trijntje met handtekening, kaarten voor het gastoptreden van Trijntje bij het concert van de Portugese zanger/gitarist Fernando Lameirinhas in Carre en een uitnodiging om als speciale gast aanwezig te zijn bij het volgende benefietconcert van het
Michiel Bortslap Trio op 19 februari. Onderdeel daarvan is samen eten met deze meesterpianist (kaarten voor het concert nog
beschikbaar).
Fijne Valentijnsdag allemaal!
De foto van Hans hierboven en de mijne hier.
Macro Day
Klein quizje op de zondagochtend. Het is niet te moeilijk dus ook voor de normale liefhebber. Welke platen/CD hoezen zie je hier van links naar rechts? Klikken voor groot plaatje.
Een aantal weken geleden trad de Wereldband op in het
Het Beauforthuis. Wij deden daar
verslag van vergezeld van een foto-compilatie. De Wereldband was gecharmeerd van de foto's en vroeg mij of ze deze mochten gebruiken. Ook werd ik uitgenodigd voor hun optreden gisteren in Gouda in de
Goudse Schouwburg. Daar maakte ik via mijn contactpersoon wat uitgebreider kennis met de bandleden en de mensen die hen begeleiden. Een uur voor aanvang hadden we afgesproken en Amanda die ook erg benieuwd was door mijn enthousiaste verhalen wilde ze ook graag zien. Zo was ik in de gelegenheid om niet gehinderd door het publiek voor aanvang extra foto's te maken. Klik op de fotostrip hierboven om een vergrote compilatie te zien van alle individuele bandleden. Uiteraard heb ik nog veel meer foto's gemaakt en een van de foto's komt waarschijnlijk (onder voorbehoud) aanstaande maandag in de Telegraaf te staan. Uiteraard konden Amanda en ik het optreden zelf ook bijwonen, waarbij ik aanvullende foto's kon maken. De plaatsen die we hadden waren daarvoor niet zo gunstig maar het leverde toch weer extra materiaal op. Opnieuw kon ik genieten van hun fantastische optreden. Zoals ik al eerder zei: Zorg dat je dit gezien hebt!! Zes fantastische muzikanten die per persoon minimaal 5 instrumenten bespelen en die je op humoristische wijze een reis laten maken langs de muziek uit verschillende culturen. De humor gaat nergens ten koste van de muziek en zang. Een aanrader van de bovenste plank! Bekijk hun
speellijst voor een optreden bij je in de buurt. Wacht daarmee niet te lang want De Wereldband speelt gewoonlijk voor uitverkochte zalen.
De winnaars zijn bekendgemaakt van de
World Press Photo 2005. Het lag voor de hand dat een tsunamifoto zou winnen en dat is ook gebeurd. Vanaf 25 april tot 19 juni dit jaar kun je de foto's bekijken in de Oude Kerk in Amsterdam en tot die tijd kun je
hier kijken naar het overzicht van de winnaars in de verschillende categorieen.
Het leven is
wat je overkomt
terwijl je andere plannen
aan het maken bent.
John Lennon
Klik op de foto voor vergroting
Een ouder logje dat verloren ging bij deze opnieuw geplaatst naar aanleiding van een reactie vandaag van iemand die ons vond door te googelen op John Martyn:
Het uitstekende Belgische popmagazine
Heaven besteed veel aandacht aan muzikanten die niet zo bekend zijn bij een groot publiek. In een wat oudere uitgave een overzicht van 'best kept secret'
John Martyn. Martyn van oorsprong een Engelse folk muzikant in de singer/songwriter traditie heeft een stijl ontwikkeld die zeer eigen en eigenzinnig is en meer een jazzy karakter heeft dan dat het nog aan folk doet denken. Het artikel in Heaven is een goed geschreven verhaal door Hans van den Berk, Iemand die fan is, een eigen John Martyn
site onderhoudt en Martyn al sinds 1978 volgt. Sinds die tijd volg ik Martyn ook, zij het wat minder intens.
Het artikel heeft als titel "John Martyn al 35 jaar een mysterie". Dat brengt me dan gelijk bij het album "Grace and Danger" uit 1980, met daarop de song "Sweet little Mystery" naar mijn smaak het beste John Martyn album en ook kandidaat voor mijn tien CD's die ik (mocht het zich voordoen), meeneem naar het onbewoonde eiland. Het album was een soortt therapie voor John om zijn scheiding met Beverly te verwerken. Zijn vriend en platenbaas bij Island Records Chris Blacwell wilde het album niet uitbrengen omdat hij de manier waarop Martyn zijn gevoelens bloot gaf te pijnlijk vond. Het album bleef daardoor een jaar op de plank liggen. Door onaflatend aandringen van John kwam het dan eindelijk uit. Een aantal mensen bij wie ik de CD introduceerde beschouwen hem nu nog als een kostbaar bezit. Het album is geproduceerd door Phil Collins die er ook fantastisch mooi drums op speelt. John Giblin begeleidt hem verder op een onnavolgbare manier met een glijdende fretloze bas. In Heaven staat een keurig overzicht met afbeeldingen van al zijn CD's en een daarbij behorende waardering met sterretjes. Vreemd genoeg deelt van den Berg mijn mening niet geheel, want Grace and Danger krijgt bij hem slechts vier sterren in plaats van de maximale vijf. Ik ben benieuwd wie er nog meer iets heeft met JM.
Update:
Op verzoek
hier een song van de CD. Dit ondanks de beperking dat een nummer niet representief is voor het geheel.
heerlijk, walgelijk zoet, zinnelijk
Photo Friday
Gisteren toch wel een staaltje meegemaakt van wat er allemaal mogelijk is in de tegenwoordige tijd. Zoals ik eerder aankondigde was er gisterenavond een speciale uitzending van
StudioR@dioLEXY voor onze zieke vriend. Een groep vrienden van de
Vampire besloot een lied te maken voor de gelegenheid en dat met elkaar in te zingen om in te uitzending te laten horen. Nijntje schreef de tekst en
Lsmisch speelde de melodie met zijn gitaar en nam dat op met het muziekprogramma
Garageband. Dat muziekspoor werd met de tekst via iChat opgestuurd naar
Brigitte, Mark, Davis,
Hans,
Jaguaromac en Nijntje die allen een deel van de tekst inzongen. LEXY was degene waar alle ingezongen onderdelen weer per iChat naar toe werden gestuurd en die monteerde het geheel tot een hele speciale versie van het nummer Angie van The Rolling Stones. Ga naar de
website van The Vampire om te lezen en te luisteren naar
Tonny, the song en verbaas je over de wonderen der techniek.
In augustus vorig jaar werd ze door een Franse rechtbank in eerste aanleg veroordeeld en vorige week in hoger beroep weer, kunstenares Kiki Lamers. De fotograaf in het Franse dorpje waar zij een aantal jaren woonde lichtte in 2000 de politie in omdat hij foto's vond van naakte kinderen die Lamers gebruikt als voorstudies voor haar schilderijen. Later werd haar hele beeldarchief van ruim 8000 plaatjes in beslag genomen en trof men daartussen 20 foto's aan die door de Franse autoriteiten als aanstootgevend werden gelabeld. Zelf vindt Lamers er hooguit eentje twijfelachtig. Het hangt er maar vanaf met welke blik je kijkt, stelt ze in de Volkskrant gisteren.
En dat is natuurlijk waar.
Hier weer zo'n situatie waar iedere ouder nachtmerries van zou krijgen. Dat je niet eens meer foto's kunt maken van je eigen naakte kinderen zonder van kinderporno beschuldigd te worden. Kunstminnend Nederland is trouwens ook verontrust en verontwaardigd dat Lamers is veroordeeld. Het is een signaal dat in het rechtssysteem kennelijk geen onderscheid gemaakt wordt tussen porno, pedofilie, gewone familiefoto's die met respect voor het kind worden gemaakt en (voorstudies voor) kunstuitingen. Wat vind jij?
Op het plaatje een schilderij van Kiki Lamers getiteld Spice Girls uit 1998 (klik voor het hele schilderij).
Heyrik kreeg onlangs genadeloos de spiegel voorgehouden van Google en schreef een logje over het tragisch zelfbeeld dat daaruit te voorschijn kwam. Reden voor mij om ook bij ons eens te kijken hoe wij worden gevonden in Google. Zomaar een steekproefje van de afgelopen week (de sterren geven hogere frequentie aan, 1 ster is regelmatig en 2 sterren zeer regelmatig):
Ananastaart, bladmuziek*, bloemenpracht*, Crumplertassen*, De Wereldband, DiDi*, een schitterend gebrek*, espressobonen*, Esther Apituley, filmverslagen*, foto, foto's Oerol 2004, Harpenau, Haydn, huisspin**, Japin, jazz*, Lost in Translation, Michiel Borstlap, Oesters van Nam Kee, polarisatiefilter**, recensie, scheppingsverhaal, spinnenvanger**, Tommy, tsunami**, was opvouwen*, witte tijgers**, zittend plassen**, Tasha's world, Canon 420EX flitser en Eastpak*
Ik vind het wel een interessant beeld dat Google heeft van onze weblog. Hoe zit het bij jou? Waarop wordt jouw weblog gevonden? Op de foto het schilderij Zelfbeeld van Ad van Riel (even klikken voor het hele plaatje).
Ze woonde in een klein huisje dat niet eens een officieel huisnummer had in de straat. Het lag verscholen in een soort extra tuin achter de percelen en je kon er alleen komen als je wist waar het was en waar het paadje tussen de huizen naar toe leidde. Het leek altijd net niet helemaal echt als je eenmaal haar terrein betrad. Een soort eiland van rust en harmonie in een hektische wereld. Rondom haar huisje een enorme weelderige tuin waar ze graag, zodra het even kon, in werkte en ook bij mooi weer mensen in ontving. Zalig was het daar, al die bloemen en prachtige planten die ze daar had. Haar huisje was een soort poppenhuisje, klein en volgepakt met plantjes, foto's, boeken, een piano en stoelen (omdat ze graag veel mensen ontving).
Het was een hele bijzondere vrouw, Inge. Wat ze van mij was is niet zo gemakkelijk uit te leggen. Ze was de oma van de oudste (stief)dochter van mijn ex-man maar nam altijd, niet gehinderd door de afwezigheid van bloedverwantschap, de oma-rol op zich voor alle drie de kinderen van mijn ex. Ze was heel open minded en geïnteresseerd alles, in mensen en wat hen dreef. Ze luisterde graag naar verhalen van anderen en zelf vertellen dat kon ze heel erg goed. Net als jam maken trouwens, met vruchten uit eigen tuin natuurlijk. En op verjaardagen nam ze uit diezelfde tuin altijd vers geplukte bloemen mee.
Ze was al heel lang slecht ter been en had zo'n soort scootmobiel waarmee ze zich vrij aardig kon redden. Maar soms reed ik haar wel eens ergens naar toe met de auto of belde ze wel eens of ik haar naar een tentoonstelling of concert wilde brengen. Ook kookte ik een paar keer voor haar toen ze een tijd geleden behoorlijk ziek was en niet voor zichzelf kon zorgen. Dat was een ervaring op zich in dat keukentje waarvan het inventaris voor een groot deel nog stamde uit de tijd dat zij haar uitzet samenstelde. Want Inge was zuinig en hield niet van verspilling. Duidelijk bewijs daarvan was de verzameling kadopakpapier en lintjes en strikken die allemaal bewaard werden om hergebruikt te worden.
En gisteren is ze - zoals de rouwkaart zegt - tot op het laatst genietend van haar paradijselijke tuin in haar eigen huisje door de poort van de dood gegaan. Wat een bijzondere vrouw, wat een mildheid, wat een wijsheid en wat een humor. Dag lieve Inge, voor jou is deze bloem.
Kinderen hebben vaak als ze leren praten geweldig verbasteringen of leuke alternatieve voor dingen die ze (nog) niet kunnen zeggen. Zo er is in onze familie iemand die als peuter de letter "k" niet konzeggen. Maar inventief als kinderen zijn verving hij die gewoon door een 't'. Dat gaf allerlei leuke spraakverwarringen. Zo was hij met zijn moeder wel eens bij
Blotter geweest en van tijd tot tijd aten ze thuis
pannentoeten. Overigens lustte
Nitty alles behalve
taas. En toen zijn moeder op zoek was naar een stoel riep hij al wijzend:
Mamma, trut!!!!
Ken jij ook van die aansprekende voorbeelden van spraakgebrekjes?
Mijn bijdrage voor deze DiDi is een oud volksliedje dat gezongen wordt door Angelika Kirschschlager en Barbara Bonney. Ik kocht nadat ik van hen Abschiedslied der Zugv�¶gel gehoord had hun CD First Encouter waar Wilde Rose ook op staat. De MP3 van dit lied kun je
hier beluisteren.
Ging einst ein M�¤gdelein
fr�¼h an dern Wiesenrain
m�¤ht auf der blanken Au
schmerzte sie der kalte Tau.
Ging dann an den Rain entlang
schluchzte und weinte bang.
Fand einen Dornenstrauch
fand eine Rose auch.
"Liebliches R�¶selein,
sollst mir gepfl�¼ckt nun sein"
Wer mich im Winter bricht
sieht meine Sch�¶nheit nicht
doch wenn der Sommer gl�¼ht
bin ich schon halb verbl�¼ht.
Den, der im Lenz mich pfl�¼ckt
immer mein Glanz begl�¼ckt
immer, ja immer mein Glanz begl�¼ckt.
Heb je wel eens paarden zien staan in de wei die in een soort omhelzing elkaars manen of rug krabbelen met hun tanden? Kijk maar eens op deze foto die Hans maakte vorig jaar tijdens de huifkarvakantie (klik klik). Paarden doen dat heel handig. Als paard A nou jeuk heeft bij zijn manen aan de linkerkant, dan zoekt hij paard B op en gaat diens manen aan de linkerkant op precies die plek even lekker krabbelen met zijn tanden. Paard B weet dan onmiddellijk: "oh, collega A heeft daar jeuk", en doet wat er van hem verwacht wordt.
Veel mensen zijn ook 'paarden' in de zin dat ze vaak dingen voor andere mensen doen waarvan ze hopen dat iemand het ook voor hen wil doen. De meeste mensen hebben het alleen niet in de gaten dat onder de lieve of fijne dingen die ze ontvangen van iemand anders, soms ook de behoeft van die ander zit om zelf precies datzelfde te krijgen. Herkenbaar? Merk je dat wel eens op bij jezelf of bij anderen? Ben jij ook een 'paard'? Ik wel denk ik.
Het nieuwe thema voor Dichters op Dinsdag is Roos / Rose (enkel of meervoud). Ik koos deze keer een song van Nick Cave die hij meen ik samen met Kylie Minogue zingt. Het komt van zijn CD 'Murder Balads'. Ik herinner me nog dat er destijds een schitterende videoclip was met een vrouw die onder water lag. De song
is hier te beluisteren.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar.
Where The Wild Roses Grow
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day
From the first day I saw her I knew she was the one
She stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
That grew down the river, all bloody and wild
When he knocked on my door and entered the room
My trembling subsided in his sure embrace
He would be my first man, and with a careful hand
He wiped at the tears that ran down my face
[Chorus]
On the second day I brought her a flower
She was more beautiful than any woman I'd seen
I said, "Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?"
On the second day he came with a single red rose
Said: "Will you give me your loss and your sorrow"
I nodded my head, as I lay on the bed
He said, "If I show you the roses, will you follow?"
[Chorus]
On the third day he took me to the river
He showed me the roses and we kissed
And the last thing I heard was a muttered word
As he knelt (stood smiling) above me with a rock in his fist
On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
And I kissed her goodbye, said, "All beauty must die"
And lent down and planted a rose between her teeth
[Chorus]
Mijn camera heeft niet die handige ingebouwde panorama feature die Mieke heeft maar dankzij een software programmaatje is het ook mij gelukt. Klik op de strip hierboven voor twee varianten van de 'skyline' van Wijk bij Duurstede.
Je zult je misschien afvragen wie Shusui is. Nou, dat is de kampioen koi karper van
Johan Gielen (ja inderdaad, de bekende DJ). En deze zeventig centimeter lange Shusui is afgelopen weekend in Japan uitgeroepen tot de mooiste karper van de wereld. Heel bijzonder lijkt mij omdat het kweken van koi karpers eigenlijk een typisch Japanse aangelegenheid is.
Maar ook in Nederland worden steeds meer koi gehouden en gekweekt (nu dus zelfs de wereldkampioen). Het is volgens mij niet alleen trendy om koi te hebben maar voor sommige mensen is het zelfs echt een verslaving. Hun laatste centen gaan er aan op. Het is geen hobby voor iemand met een smalle beurs want een beetje koi kost honderden euro's, afhankelijk van het formaat. Ze zijn trouwens handtam en dat is wel leuker dan de meeste vissen die gewoon zonder enige vorm van contact rondzwemmen in hun vijver. Op het plaatje een man die zo gek is van koi dat hij zijn rug er mee liet versieren (klik op het plaatje dan zie je het helemaal).
Ze staan uitbundig te bloeien
in geuren en kleuren,
mijn blauwe hyacinten.
Afgelopen week kocht ik een boek over Panoramafotografie (schrijver Nick Meers en uitgever Librero) en dat inspireerde me zo dat ik de volgende dag toen ik in Delft was meteen een mooie stitch maakte op de Oude Delft. Voor wie niet weet wat een stitch is: bij mijn camera zit een programma - PhotoStitch - waarmee je verschillende foto's kunt combineren tot 1 panoramafoto en op het toestel zit een speciale panoramastand waardoor je goed kunt zien hoe je de verschillende foto's goed moet nemen zodat ze mooi over elkaar heen vallen.
Natuurlijk was Hans ook al snel verkocht na het doorbladeren van het boek dus vanmiddag togen wij richting Wijk bij Duurstede om daar wat foto's te maken. Ze zijn echt heel erg leuk geworden. Die van Hans moeten we nog verder verwerken (zijn camera heeft die panoramastand niet) dus de kans dat er in de komende dagen nog een panorama van Hans geplaatst wordt is vrij groot.
Ik heb een hele leuke panoramafoto gemaakt waar Hans wel zeven keer op staat (in ieder beeldje) maar kreeg (nog) geen toestemming om die te plaatsen (LOL). Daarom boven dan maar de haven van Wijk bij Duurstede. Klik even op het plaatje om het hele panorama te zien.
Afgelopen vrijdag al overhandigde de burgemeester van Driebergen de gemeentesleutel aan Prins Paul XXX maar gisteren was de traditionele carnavalsoptocht. Al wonen wij ver boven de rivieren op de heuvelrug, toch kan het er hier vrolijk aan toe gaan. Er waren fantastisch leuke vondsten in de optocht en ook prachtige praalwagens. Leuk gevonden vond ik het enorme lint dat tussen ongeveer tien mensen gespannen was en in het totaal wel 100 meter in beslag nam onder de titel "het maakt de optocht niet leuker, maar wel langer". Een andere originele vondst had Scouting die wel tien midgetgolfholes hadden gemaakt die ze steeds op de grond legden waarop dan een kind even mocht putten. Maar het leukste vond ik het golfproject: de groene golf, de geboortegolf, de golf van Mexico, de grijze golf, het golfinarium, de publiciteitsgolf. Allemaal mensen passend in het thema aangekleed die in een kartonnen golf verpakt waren en in hun choreografie ook allerlei driedimensionale golfpatronen en waves toepasten. Natuurlijk werd alles passend opgeluisterd door diverse dweilorkesten waarvan ik de
Boere Soulstampers uit Utrecht met kop en schouders boven de rest uit vond steken.
Maar het absolute hoogtepunt van het carnaval 2005 in Sparrenrijck was de confettibattle. Een der praalwagens was uit de pas gaan rijden gaandeweg de eerste helft van het traject en moest van de jury weer op de juiste plaats invoegen. Daardoor passeerden twee concurrerende praalwagen elkaar rakelings hetgeen Hans de uitspraak ontlokte: carnaval is oorlog. Hij legde deze verhitte strijd gelukkig voor ons vast (klik op het plaatje voor vergroting).
klik fotocollage voor vergroting
Ze traden op in het
Beauforthuis en de zaal was uitverkocht.
Enge Buren is het Arnhemse trio Bob, Bep en Bram dat al heel wat jaartjes meedraait (klik foto voor grotere collage). Zij zijn, zoals ze zelf zeggen, 'moeilijk te labelen' maar ik noem het maar 'muzikaal cabaret'. In die zin hebben ze wel iets gemeen met
'De Wereldband' die een tijdje geleden ook in het Beauforthuis optraden omdat zij eveneens muziek "lenen" van verschillende culturen en dat met humor benadrukken o.a. door kleding en pruiken.
Op het podium staan drie stoelen met daarachter kapstokken met verkleedspullen en grappige hoedjes. Als de podiumlichten doven komen zij in het duister op en geven met kleurige fluoriserende kokers een percussiemedley. Het publiek mag raden welke drie nummers. Twee nummers worden geraden en de derde weten ze zelf ook niet. De stemming zit er dan al meteen goed in. Wat volgt is een wervelende kolderieke show. Bekende en onbekende songs zijn veelal drager voor de sketches en ik hoor o.a. 'A Forest' van the Cure en 'We Will Rock You' van Queen voorbij komen. Een hoogtepunt vormt een act waarbij nog even een beroep wordt gedaan op overleden artiesten in de hemel. Andre Hazes is wel bereid om nog even een liedje te zingen en in zijn bekende outfit inclusief engelenvleugeltjes en met een flesje bier in de hand komt hij boertjes latend op. De tekst van 'Een Beetje Verliefd' wordt compleet achterstevoren gezongen. Knap! Zonder zijn fans te willen kwetsen moet ik zeggen dat dit een meesterlijke act was waar Andre zelf ook om gelachen zou hebben.
Een ander hilarische act is, als na vele mislukte pogingen om een partner voor Bram te vinden, het drietal dan maar de zaal in gaat en diverse vrouwen 'keurt'. Bram slaagt nog steeds niet echt maar Bob - die het niet nodig had - vindt Patty. Tot en met de pauze brult geile Bob haar naam voortdurend en maakt niet mis te verstane lichaamsbewegingen en toespelingen. De zaal ligt dubbel en hoe Patty het ervaart kan ik niet waarnemen vanuit waar ik zit.
Na de pauze is de voorkeur van Bob plotseling veranderd en is Johan, die naast mij zit, de sigaar. Deze speelt het goed mee zelfs als hij vurig door Bob op de mond wordt gekust. De TT van Assen volgt en het drietal maakt snerpende motorgeluiden, Johan mag een heuse wedstrijd vlaggen en de winnaar uiteindelijk aanwijzen. Gelukkig is hij vertrouwd met al die rare bijnamen van de bekende motorrijders. 'Dokter Bernard' van Bonnie St. Clair komt nog in een komische aangepaste versie voorbij en zo gaat het maar door. Geen moment kakt het in.
Uiteraard moeten ze terug komen voor een toegift en dat wordt dan een fantastische uitvoering van 'Pizza Calzone', de door Enge Buren aangepaste versie van Eros Ramazotti's 'Se bastasse una Canzone'. Voor ze het podium definitief verlaten poseren ze gedrieen nog onverwacht voor 'de fotograaf'. Helaas komen ze te dicht voor mijn telelens en het unieke plaatje kan helaas niet genomen worden. Gelukkig zijn de overige foto's wel goed gelukt. Een geslaagde avond familievermaak!
Foto's: Hans Speekenbrink
Ik moest ooit geopereerd worden aan mijn amandelen (op mijn 26e jaar en dan is het een ander verhaal dan wanneer je het als kind moet laten doen) en toen kon ik kiezen uit lokale of totale verdoving. Ik koos voor algehele verdoving omdat ik gruwelde bij het idee dat er iemand in mijn keel zat te snijden terwijl ik bij bewustzijn was. Erg dicht bij jezelf komt dat dan. Een operatie aan mijn voet, het jaar daarna, vond ik geen punt onder lokale verdoving. Zo'n voet voelt toch verder weg van jezelf dan je keel. Het is minder bedreigend op de een of andere manier. Heb jij dat ook? En waar zit bij jou jezelf ergens? Ik ben heel benieuwd....
Op het plaatje "The Id, The Ego and the Super Ego" van The Boone Collection, Life-size in Terracotta, 1987. Als je klikt dan krijg je hem nog iets groter
Zullen wij nog weten
dat wij ons vergeten
zijn vergeten?
Victor E. van Friesland
Dat kleding van de merken Lonsdale en Karl Kani in sommige discotheken wordt verboden was een tijdje geleden al in het nieuws. De reden is dat Lonsdale in verband wordt gebracht met extreem rechts en Karl Kani vaak door asielzoekers wordt gedragen. Van de week was het Cals College uit IJsselstein in het nieuws omdat daar het dragen van de Nederlandse vlag (klik op de foto voor een wel heel bijzondere variant ervan) als applicatie op de schooltas/rugzak verboden zou zijn. Nou blijkt het verhaal iets anders dan het eerst leek maar het is toch een onderwerp waar je best even over zou kunnen nadenken. Wanneer is het OK om er in het openbaar blijk van te geven dat je bij een bepaalde groep hoort?
Vroeger had je de Zundapp/buikschuiverrijders enerzijds en de Tomos/Puchrijders anderzijds, de mensen die broeken droegen met smalle pijpen en de dragers van de wijde pijpen. Maar ook nu zijn er genoeg groepen die zich willen onderscheiden door een uiterlijk teken. Op de snelweg zie je veel auto's rondrijden met zo'n
visje achterop en ikzelf heb een witte Applesticker op de (plastic) achterruit van mijn cabrio (komt ook omdat daar een piepklein scheurtje in zat).
De directeur van het Calscollege nuanceerde de rel die ontstaan was door uit te leggen dat de Nederlandse vlag natuurlijk niet verboden is maar dat het op zijn school verboden is om naar andere groepen te provoceren met wat voor teken dan ook. Het gesprek met betrokken leerlingen had dan ook dat provoceren als onderwerk en niet de vlag. En daar zit natuurlijk wat in want hoe strakker en dogmatischer je een groep mensen afbakent des te duidelijker weet je ook wie er NIET bij hoort. En "jij hoort er niet bij" is net zo'n statement als "ik hoor er wel bij".
Je raadt nooit waar ik vandaag was...
Voor al degenen die zijn
unieke solo-optreden om welke reden dan ook hebben moeten missen. Hier is de herkansing! Nog voorafgaand aan zijn optreden met Edsilia Rombley heeft ook Michiel Borstlap (klik foto voor vergroting) besloten een
benefietconcert te geven voor de verbouwing van het
Beauforthuis. Hij treedt nu op 19 februari 2005 op met zijn trio en wat mij betreft is dat de beste hoedanigheid waarin je hem kunt zien. Tijdens het vorige optreden bleek dat mensen bereid zijn om vanuit het hele land naar Austerlitz (bij Zeist) af te reizen om Borstlap aan het werk te zien. Het is dan ook niet voor niks dat zijn ster over de hele wereld rijzende is en dat veteranen als Herbie Hancock en Wayne Shorter werk van zijn hand spelen. Hoewel hij veel met bekende jazzmusici als Pat Metheny, Jimmy Haslip, Toots Thielemans, Jeff Tain en Roy Hargrove speelt, hoef je geen hardcore jazz-fan te zijn om van zijn optreden te genieten. Hij maakt regelmatig uitstapjes naar andere genres en verwerkt ook veel klassieke invloeden in zijn spel. Het advies is dus: Ga niet zitten wachten tot het uitverkocht is maar bestel die kaartjes NU! Een uitzondering vormen de mensen die best diep in hun buidel willen tasten om Michiel te zien of om het Beauforthuis te steunen, want de laatste zes kaartjes gaan evenals bij het uitverkochte concert van
Trijntje Oosterhuis weer in de
veiling via deze site.
Meer muziekrecensies zijn
hier te vinden en kaarten voor dit tweede benefietconcert kun je reserveren via VVV Zeist: 0900 -109 10 13 of per
e-mail (25 euro per kaartje).
Onze vriend The Vampire ligt in het ziekenhuis.
Het is (nog) niet bekend wat er met hem aan de hand is,
maar hij is erg ziek.
We maken ons allemaal erg veel zorgen.
En voelen ons machteloos en klein.
Ik weet niet wat ik er verder over moet zeggen.
Maar er niks over zeggen,
dat gaat ook niet.
Amelie Balkenende zit nu met haar vader en moeder op Curacao terwijl ze eigenlijk op school hoort te zitten. Ze valt namelijk gewoon onder de leerplichtwet.
De vraag wanneer je je kind thuis mag houden van school is eigenlijk heel simpel te beantwoorden: alleen als er sprake is van overmacht. Je mag bijvoorbeeld als je als ouder niet in de schoolvakanties vrij kunt nemen van je werk, buiten de schoolvakanties je reis plannen. De wet is dus helder maar ook streng en staat eigenlijk op de overmacht na geen uitzonderingen toe. In de praktijk werkt het echter anders. Het gebeurt veel dat ouders kinderen een dagje thuis houden voor ze op vakantie gaan of als ze net terug zijn. In veel gevallen wordt er geen toestemming gevraagd aan de school omdat de ervaring is dat sommige scholen daar vaak erg moeilijk over doen en wordt het kind gewoon ziek gemeld.
Nu Amelie Balkenende zo openlijk met Pappa en Mamma mee is gegaan op 'vakantie' is echter een nationaal precedent ontstaan waardoor de schoolhoofden het in de toekomst wel een stuk moeilijker zullen hebben om met een uitgestreken gezicht tegen ouders te vertellen dat hun kind NIET zomaar mag verzuimen van school.
Meer over de schoolvakanties en de leerplicht vind je
hier.
Ik liep vannacht - van een optocht los-
geraakt - ineens onder een hoog en luchtig
viaduct, jong, naast mij liep een grote
vrij zware jonge man. De pijlers werden bomen
en het beton werd losse grond.
En ogenblikkelijk stonden we stil, zijn mond
boog zich half open neer, ik richtte
mijn gezicht omhoog, de zekerheid
van kussen en omhelzen was er toen
ik wakker werd en is er nog altijd.
M. Vasalis
Uit: 'De oude kustlijn' Nagelaten gedichten, 2002.
Geplaatst in het kader van Dichters op Dinsdag
Dayna Kurtz is weer eens in Nederland en doet ook het
Beauforthuis aan. Haar optreden staat in het teken van haar nieuwe CD 'Beautiful Yesterday' met voornamelijk covers en een paar eigen nummers en gastoptredens van Norah Jones en Ethel. Zoals het een singer/songwriter betaamt begeleidt ze zichzelf op gitaar. Dat haar band er niet bij is, is geen punt, want Dayna maakt het ook zonder band meer dan de moeite waard. De sfeer is heel intiem. Dayna komt zeer relaxed over en houdt gezellige rustige praatjes tussen de nummers door. Over hoe nummers tot stand kwamen of waarom ze bepaald songs mooi vindt. het publiek reageert daar spontaan op. Terloops verontschuldiging zij zich nog voor de president van haar land, voor wat hij doet en voor het feit dat het de Amerikanen niet is gelukt hem weg te krijgen. Het huiskamerkarakter wordt nog versterkt doordat ze regelmatig haar whiskyglas heft en proost met het publiek.
Vanwege het intieme karakter van het concert is afgesproken alleen tijdens het eerste nummer 'Love where did you go' te fotograferen (klik foto voor vergroting). Hier van dit nummer
een filmpje van Mieke. Het tweede nummer is heel verrassend 'Parlez moi d'amour', een chanson uit 1930 van Jean Lenoir, destijds nog uitgevoerd door Edith Piaf. Het eerstvolgende nummer dat ik herken is 'Joy in repetition' van Prince, een nummer dat zo goed bij haar past dat het voor haar geschreven zou kunnen zijn. Verder komen o.a. nog 'All over again' van Johnny Cash en een Leonard Cohen-song (Everybody knows) voorbij. Dayna voert alle songs op een zeer eigen manier uit. Zij brengt met haar stem en performance een scala aan stemmingen over. Zij slaakt soms kreten die diep tot je door dringen. Haar stem heeft een groot bereik en klinkt afwisselend als die van een bootwerker en als die van een engel. Ze blijft in al haar nummers authentiek en waarschijnlijk weet zij me daardoor in beide hoedanigheden te raken. Hoewel Dayna vaak jazzy zingt en jazzy gitaar speelt kan ik haar toch moeilijk als een jazz-zangeres beschouwen. Zelfs niet als zij een nummer van Duke Ellington speelt. Omdat er een snaar breekt is de set voor de pauze wat korter, maar dat wordt later weer ruimschoots goed gemaakt.
Na afloop schaft Mieke nog een CD en DVD aan, die Dayna graag bereid is te signeren.
Afgelopen zondag in Buitenhof werd er gesproken over de wenselijkheid van een canon. Nee, niet het meerstemmige liedje maar een canon in de zin van een soort samenvatting van de belangrijkste elementen van de Nederlandse cultuur. De Onderwijsraad is er een groot voorstander van omdat een dergelijke canon mensen in staat stelt het verhaal van Nederland te begrijpen. Dat geldt voor mensen die vanuit het buitenland komen maar ook voor leerlingen op scholen in Nederland. Het gaat vooralsnog om historische en culturele hoofdzaken maar op termijn zouden daar ook anderen elementen bij kunnen komen zoals bijvoorbeeld de taal, maatschappijleer, kunst, techniek en geografie. Ook vindt de Onderwijsraad dat Nederland meer inspanning moet verrichten om internationale afspraken ten aanzien van de kenniseconomie waar te maken. En tot slot gaat het - als het goed is - de verloedering van het onderwijs tegen omdat het daarin een soort minimumgrens (bodemkennis) aangeeft. Een van de deelnemers aan de discussie in Buitenhof gaf een voorbeeld van die verloedering over de exameneisen voor het vak Engels. Daarin staat dat
leerlingen drie (nog maar drie!) boeken moeten lezen waarvan de teksten binnen het bereik van de kandidaten liggen, hetgeen niet wil zeggen dat alleen jeugdliteratuur in aanmerking komt. In die eis zit een overtuiging dat jongeren van zo'n 17 jaar niets anders lezen dan jeugdliteratuur. Zo wordt dan glashelder welk niveau wordt verwacht en verondersteld. Veel deskundigen vinden dit een buitengewone zorgwekkende zaak en verwachten dat zo'n canon daar iets aan zou kunnen verbeteren. Meer informatie over canonvorming vind je
hier. Wat denk jij?
Om je uit de droom te helpen, (voor het geval je pas wakker bent..) Het is weer tijd voor DiDi en het thema voor deze week is dromen/dreams (enkel of meervoud, werkwoord of zelfstandig naamwoord). Zoals gebruikelijk weer een gedicht van eigen hand, van iemand anders of een songtekst. Plaats dat op je eigen site en vermeldt het hier, zodat iedereen het van elkaar weet en bij elkaar kan kijken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar.
Er zijn erg veel songs met dream(s) maar ook veel rommel. Ik koos voor een nummer van Elvis Costello van zijn CD North.
De song kun je hier beluisteren.
"When Did I Stop Dreaming?"
You appeared when I was lost in reverie
If this is not a dream, it's my mistake
And now I lie in wait for dawn to break
I'm fairly sure I'm wide awake
Pardon me, if I seem distant and strange
Just tell me when did I stop dreaming?
Let me get this straight
Did I hallucinate?
This fine and helpless feeling
Tell me when did I stop dreaming?
Let me know if you can help me explain
I didn't recognise the danger
But people will talk
Was I just sleepwalking?
Footprints left on the ceiling
Tell me when did I stop dreaming?
Then why should you care?
This is my nightmare
Was this one dream too deep?
Now if I could only sleep
Answer me, if you see the end in sight
I'm just a soul who's lost in limbo
Neither bad or good
I'd spare you now if I could
One more teardrop
Then I'll wake up
Tell me when did I stop dreaming?
|
|
