De andere kant van de medaille
15 02 05 - 00:49
Het is natuurlijk fantastisch dat wij in Nederland een wetgeving hebben die euthanasie toestaat. Maar wat doe je als een arts zijn hulp heeft toegezegd aan die euthanasie maar op het fatale moment begint te twijfelen of alsmaar tijd rekt? Wat doe je als voortdurend weer een nieuwe therapie wordt voorgesteld of zoveel pijnstillers worden toegediend dat iemand het bewustzijn verliest en niet meer om euthanasie kan vragen?
De NVVE bracht onlangs een boek uit over verhalen van patienten die ondraaglijk leden, aanhoudend om euthanasie vroegen maar die NIET geholpen werden. Het is een cri de coeur om bij de evaluatie van de huidige wetgeving ook naar de mening en ervaringen bij nabestaanden te vragen en niet alleen te kijken of bij de euthansiegevallen de regels wel goed zijn toepast maar ook of er wel zoveel euthanasie is toegepast als gerechtvaardigd zou zijn geweest.
Ik ben zo'n nabestaande. Mijn vader werd ziek en had al jaren daarvoor een euthanasieverklaring opgesteld. Ook wij hebben bij het voortschrijden van het ziekteproces te maken gehad met de onzekerheid of de huisarts die toegezegd had mijn vader te zullen 'helpen' zijn woord wel zou houden. Er werden steeds nieuwe therapieen voorgesteld en steeds meer morfine voorgeschreven. Maar ook mijn vader zelf verlegde steeds zijn eigen grens, steeds een klein stapje verder. Maar gelukkig voor mijn vader, en voor ons, op de dag dat voor hem de maat vol was, was de huisarts er en deed wat hij had toegezegd.
Het is nu vele jaren later maar ik heb ondertussen wel begrepen dat wij hebben geboft dat het bij ons allemaal zo goed en in harmonie is gegaan. Ik heb zoveel verhalen gehoord van mensen waarbij de artsen niet wilden meewerken of van mensen die in een ziekenhuis terecht kwamen waar euthanasie helemaal niet bespreekbaar was. En ik kijk er voor mezelf op terug als op een heel dierbare periode. Willens en wetens zaken regelen en afronden, alles zeggen wat er te zeggen is, nog een laatste keer vertellen hoeveel je van iemand houdt en waardig en in vrede afscheid nemen. Natuurlijk is het altijd verdrietig als iemand sterft die je dierbaar is maar als het dan toch gaat gebeuren dan is het heel fijn als je dat zo met elkaar kunt doen. En dat gun ik iedereen die daarvoor kiest.
vijf reacties
Mooi verteld Mieke, en goed dat je erover schrijft.
Euthanasie is bij ons in het gezin nooit zo concreet voorgekomen, maar wel besproken. Mijn ouders hebben destijds een euthanasieverklaring gemaakt (beiden zijn nog steeds in goede gezondheid) en hebben daar met het gezin ook over gepraat. Ik denk dat dat erg goed is. En eigenlijk zou de dood in het algemeen en euthanasie in het bijzonder veel meer een dagelijks gespreksonderwerp moeten en kunnen zijn.
Amiek (URL) - 15-02-’05 11:02
@ Amiek: helemaal eens dat er veel meer over de dood gepraat zou moeten worden en hoe mensen zich hun eigen dood (en ook trouwens begrafenis of crematie) voorstellen. Ik heb zelf ook een euthanasieverklaring en die ook besproken met mij dokter. Als die op voorhand gezegd zou hebben er moeite mee te hebben dan zou dat een argument voor mij zijn om van huisarts te veranderen.
Mieke - 15-02-’05 12:10
Wat mijn crematie aangaat, heb ik alles al zo’n beetje op papier staan. Aan een euthanasieverklaring heb ik eigenlijk niet gedacht. Hoe stel je zoiets eigenlijk op? Wat moet er precies in staan?
OT: Ik krijg bij jullie weblog steeds foutmeldingen over BBClone????
IngKey (URL) - 15-02-’05 12:47
@ IngKey: BB Clone: oh, ik wist niet dat jij die ook kon zien. Ik zal eens kijken hoe je dat uit kunt zetten.
Over een euthanasieverklaring kun je het beste contact opnemen met de NVVE. Het linkje staat in het logje. Zij hebben standaard verklaringen die je kunt invullen en gebruiken om je wensen op dat punt duidelijk te maken.
Mieke - 15-02-’05 13:35
Goh zo heb ik er nooit over nagedacht. Bij mijn buurman is het ook goed verlopen maar als ik je verhaal zo lees kan het inderdaad ook heel anders verlopen. Niet best eigenlijk, maar ja het is en blijft nauurlijk ook wel een hele lastige materie.
brigitte (E-mail ) (URL) - 15-02-’05 08:48