klik foto voor vergroting
De verjaardag van de koningin is voorbij.
Het Royale Gebaar is uitgebleven. Hare Majesteit had vandaag iets anders aan haar hoofd. Ondanks de vele handtekeningen en inzet van vele artiesten onder wie Freek de Jonge, Ernst Jansz, George Kooijmans, Thé Lau, Huub van der Lubbe, Frederique Spigt, Henk Hofstede en Robert jan Stips, die vorige week dinsdag op het Plein te Den Haag optraden, heeft de politiek de actie voortijdig getorpedeerd. De motie van Klaas de Vries heeft het in de Tweede Kamer niet gehaald. Initiatiefneemster, schrijfster en kunstenares Marion Bloem (rechts onder op de fotocollage) gaf zojuist op TV te kennen door te willen gaan. Het is een humanitaire actie zo zei zij, geen politieke. De handtekeningen en brief zijn door het actiecommitee nog niet officieel aangeboden. Beatrix heeft dus nog steeds een kans haar hart te laten spreken, zodat vluchtelingen die jaren geleden naar Nederland kwamen en lang en breed ingeburgerd zijn niet uitgewezen hoeven te worden. We zijn benieuwd hoe dit afloopt.
Foto's: Hans Speekenbrink
Twee van deze agenten zijn echt en eentje is van de speciale fietspolitie. Op de vrijmarkt zie je allerlei rare typetjes en dit is er wel een mooi voorbeeld van. We zagen natuurlijk veel mensen in oranje uitgedost maar ook clowns, boerinnen, brandweermannen, dansers in traditioneel kostuum en ook nonnetjes (maar die waren ook echt want in ons dorp ligt het klooster aan de vrijmarkt).
Het was gezellig zoals altijd. Een aantal vrienden van mij wonen aan de route dus ik heb altijd zeker twee stops op de markt. Ook spreek je nog eens mensen uit de kennissenkring want die adressen zijn altijd verzamelplaatsen waar ieder wordt welkom geheten met een drankje en een hapje. Wijntje, praatje, helpen verkopen en dan weer verder. En het weer zat natuurlijk ook mee. Het was gewoon warm. Maar nu zijn we moe en nemen we nog een glaasje oranjebitter... Proost!
"Als jij niet ondertekend hebt," zie de Koning, "maakt dat de zaak alleen maar erger. Dus heb je kwaad in de zin gehad, anders had je wel ondertekend als een fatsoenlijk mens." Deze woorden kregen een warm applaus; het was de eerste echt intelligente opmerking die de Koning die dag had gemaakt. "Hiermee is zijn schuld bewezen," zei de Koning.
Uit: De avonturen van Alice in Wonderland van Lewis Carroll
Drukke dagen waren het gisteren en vandaag. En toen ik net thuis kwam rook mijn hele huis heerlijk naar seringen. Vriend P die gisteren kwam eten nam er een enorme bos van mee uit zijn eigen tuin dus ik kan er nog lekker even van genieten. En er is nog meer te genieten want ik ben voor beide tentamens die ik onlangs deed geslaagd. Mijn dag kan niet meer stuk!
Blindeninstituut
Bartimeus bestaat 90 jaar en daarom worden er allerlei activiteiten georganiseerd. Eén ervan is 'dineren in het donker'. In de maand april kan er in Slot Zeist gedineerd worden in stijl dat wil zeggen een culinaire ontdekkingstocht waarbij vooral de andere zintuigen dan de ogen worden geprikkeld want het vindt plaats in het pikkedonker.
Er zit niks anders op dan met je handen te eten want het bestek dat is ook een probleem, zo vertellen een aantal mensen die het hebben gedaan. Bovendien heb je geen idee wat je eet, tenminste je ogen kunnen het je niet vertellen dus je moet het hebben van je smaakpapillen en je reukvermogen. Ook het tastvermogen wordt aardig op de proef gesteld, al was het alleen maar om je stoel te vinden.
Ik vind het een geweldig idee want mijn ervaring is dat maar weinig mensen die kunnen zien, zich een beetje kunnen voorstellen wat het is om dat niet te kunnen. Ik heb zelf jarenlang als vrijwilliger meegewerkt in de manege van Bartimeushage en kwam daar tot de ontdekking - kon toen voor het eerst echt ervaren - dat blinde mensen helemaal niks kunnen zien. Op de 1 of andere manier dringt in de impact daarvan niet helemaal tot je door als je het niet ervaren hebt wat het betekent. Probeer maar eens met een blinddoek om de weg te vinden in je eigen huis. Er waren een poosje terug toch van die spotjes over 'als er brand uitbreekt en je niks meer kunt zien'.... De meeste mensen brachten het er heel slecht vanaf.
Op de foto een opname uit de dansvoorstelling 'blind date' (gemaakt door Bettine Stöß) waarin waarnemingen en blindheid ook een grote rol spelen (klik voor vergroting).
Theme Thursday
We hebben hier al heel wat foto's laten zien van het Groninger Museum. Ook bij de banners komen er steeds een aantal voorbij: de rode trap, de stalen loopbrug en de wenteltrap van mozaiek. Maar hier is dan eindelijk een keer een foto van de buitenkant van het museum in een voorzichtig februarizonnetje.
Wel eens gehoord van 'phishing' of 'pharming'? Phishing is het woord dat gebruikt wordt voor alle activiteiten die tot doel hebben om iemand zijn/haar persoonlijke informatie te ontfutselen op het internet. Zo zijn er de vele nepmailtjes van zogenaamd betrouwbare instellingen die maar 1 bedoeling hebben: jouw gegevens te pakken krijgen en wel gewoon van jouzelf. Pharming is een met phishing verwante bezigheid namelijk het zorgen dat je op een nepsite terecht komt door bijvoorbeeld het veranderen van een hostfile of de DNS. Test je eigen skills om phishmailtjes te herkennen eens op
deze site. Wil je meer informatie over phishing en tips om er mee om te gaan, kijk dan eens
hier.
Ik hoorde gisteren een verhaal op de radio van een professor in het staatsrecht die een redenering had waarom de actie 'Een royaal gebaar' geen goed idee was. Zijn betoog richtte zich met name tegen de procedurele kant van de actie. Want, zo zei hij, de actie had beter gericht kunnen worden aan de regering. Door de petitie te richten aan de Koningin breng je haar in verlegenheid en manoeuvreer je haar in een positie waarin ze alleen maar nee kan zeggen. En de reden daarvan is dat ze geen constitutionele crisis wil veroorzaken en de eenheid van de kroon in gevaar brengen. Die eenheid van de kroon is een bijzonder verschijnsel. De Koning(in) is namelijk onschendbaar en er bestaat ministeriele verantwoordelijkheid voor het handelen van de Koning(in). Zie onderstaand citaat uit een notitie over het Koningschap van Wim Kok aan de Tweede Kamer uit het jaar 2000:
"Het verstrekken van informatie over de totstandkoming van een beleidsopvatting van de minister voor zover het gaat om de mogelijke bijdrage daaraan van de Koning, verdraagt zich niet met de ministeriële verantwoordelijkheid en de grondwettelijke onschendbaarheid van de Koning. Schending daarvan doet afbreuk aan de eenheid van de regering die wezenlijk is voor het functioneren van het constitutionele koningschap. De bescherming van deze belangen ligt ten grondslag aan de uitzonderingsgrond "eenheid van de Kroon" in de Wet openbaarheid van bestuur."
Maar is zo'n rationele redenering nu van belang in het kader van die actie? Ja en nee. Ja, in de zin dat iedereen die dat maar wil zich er achter kan verschuilen. Nee, in de zin dat iedereen die een hart in z'n lijf heeft dat compassie voelt kan besluiten om te doen wat zijn/haar geweten of hart hem of haar ingeeft. Het geeft immers niet als onze Koningin even in verlegenheid zit. Zijn wij dat niet allen van tijd tot tijd? En moeten wij dan niet allen doen wat ons geweten en ons hart ons ingeeft? Staan jij en ik in ons leven niet voor gewetenskwesties? Nou dan! Klik dus op het kroontje in de linkerkolom en zet ook je handtekening als je dat nog niet gedaan hebt.
Op de foto zie je een aantal kinderen die dreigen uitgewezen te worden en die op de actiedag afgelopen dinsdag met elkaar het Wilhelmus zongen (klik voor grotere foto). Hoezo inburgeringsprogramma?
Foto: Hans Speekenbrink
Dit keer is mijn DiDi-bijdrage voor het thema 'ogen' een gedicht van Rutger Kopland.
Uit 'Alles op de fiets' (1970).
Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen, kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.
Vandaag was er een bijeenkomst in Den Haag voor de actie 'Een royaal gebaar'. Bedoeling was om ook vooral de politici van Eerste en Tweede Kamer te vragen hun handtekening te zetten onder de brief aan de Koningin. Vanaf een uur of 1 was er een programma met optredens van vele artiesten waaronder Freek de Jonge, Ernst Jansz, The Lau, George Kooymans, Robert Jan Stips, Huub van der Lubbe, Frederique Spigt, Joris Linssen en vele anderen. Hans was er bij en legde alles vast op beeld.
Vanaf nu tot Koninginnedag krijgen jullie iedere dag een logje van ons over het Royale Gebaar in de hoop dat er nog heel veel handtekeningen bijkomen voor de 26.000 gezichten. Wil je nog tekenen? Klik dan op het kroontje in de linkerkolom. Weet je iemand die nog niet getekend heeft idem.
Op de foto het oranje bord met de handtekeningen van alle politici die tekenden vandaag (klik voor vergroting). Wie volgt?
Schattig, donzig en aaibaar zijn ze, die jonge zeehondjes (klik voor grotere foto). Maar de Canadese overheid heeft besloten in drie jaar tijd bijna 1 miljoen zeehonden te laten afslachten. Deze maand alleen al worden er 350.000 zeehonden gedood. Ze worden vaak levend gevild, of aan de haak geslagen en over het ijs getrokken. Ben je daar ook tegen? Steun dan de actie "Stop dan de zeehondenmoord" en teken de
petitie.
Photo Tuesday
Als je op de foto klikt dan zie je het geheel maar tamelijk klein.
Als je nog een keer klikt dan zie je pas echt een grotere foto.
Het thema voor Dichters op Dinsdag van deze week is Ogen / Eyes. Het thema is aangedragen door
Neilz. Hij zei: "Misschien is dat ook wel eens een leuke suggestie voor de poëtische dinsdag". Ik denk dat dat zeker het geval is!
Ik koos voor de song
Heaven?s gonna burn your eyes van the Thievery Corporation. De song is
hier te beluisteren.
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Heaven's Gonna Burn Your Eyes
Do you applaud fear
Do you hold it near
Are you afraid to live your life
The way I perceive
In my arms I?ll catch you
Do you mind If I always love you
Heaven?s gonna burn your eyes
You?ll see
In my dream I?ll catch you
Into my arms I?ll catch you
Do you mind if I always love you
Heaven?s gonna burn your eyes
Op aanraden van onze Belgische vriendin Nijntje togen wij zaterdag naar Gent. Ze stuurde mij een mailtje over de
Gentse Floralien waarin ze schreef dat zij daar hun ogen uit hadden gekeken en ook meteen aan ons had moeten denken en aan alle mooie foto's die je daar kon maken. Dat hoef je ons natuurlijk geen twee keer te zeggen...
Het evenement vond plaats in de
Flanders Expo, een enorm complex dat werkelijk tot de nok toe gevuld was met bloemen. Ook wij keken onze ogen uit. Zoveel azalea's heb ik nog nooit bij elkaar gezien en in alle kleuren van de regenboog waren ze aanwezig net als de orchideeën die alle denkbare soorten waren te bewonderen. Wat een weelde en rijkdom en wat moet dat een vermogen gekost hebben. Natuurlijk zagen we ook veel andere bloemen zoals prachtige creaties met rozen of begonia's, hortensia's groot en klein, tulpen, lelies, anthuria, gerbera's, amarylissen en ga zo maar door. Een grote hoek van de centrale hal stond vol met allerlei prachtige bloemstukken waarvan sommige strak/modern en andere weer barok/weelderig opgemaakt waren. Door een gang gevuld met een expositie van bonsaiboompjes werden we naar een hal geleid waar allerlei tuinideeën te zien waren. Ik kreeg er echt zin om mijn hele tuin eens grondig om te gooien (maar ik vrees dat dit toch nog even op zich zal laten wachten). De volgende hal waar de route ons bracht was gevuld met in allerlei vormen gesnoeide struiken en beelden opgemaakt met groen. We zagen ondermeer vlinders, rupsen, St. Joris die de draak bestreed, een totempaal, mensenfiguren, kerktorens, een krab aan het strand en pandaberen. En steeds werden we via een stukje van de centrale hal weer naar een andere afdeling geleid. Midden in die centrale hal stond een enorme piramide van roze azalea's omringd door fonteinen die je steeds vanaf een andere kant passeerde. Ook erg indrukwekkend vonden we de hal met de bloemensculpturen, bijna zonder uitzondering schitterende creaties opgesteld in zwarte nissen die in een museum niet zouden misstaan. Overigens de door Nijntje aangekondigde vlindertuin was er niet meer toen wij er waren. Iemand had op een kwade avond de airco aangezet en de volgende ochtend lag de vloer bezaaid met vlinders die deze 'aanslag' niet hadden overleefd.
Het was allemaal zo veel en zo overweldigend dat we op een gegeven moment helemaal verzadigd waren. Aangekomen in de hal waar nog allerlei tuinspullen en planten te koop waren konden we alleen nog maar een kop koffie en een broodje verwerken en moesten we alle indrukken en al dat moois dat we hadden gezien eerst eens laten bezinken. We hebben natuurlijk heel veel foto's gemaakt. Het is ondoenlijk die allemaal te laten zien maar
hier vind je een kleine selectie (op lage resolutie) en zoals gewoonlijk kun je weer klikken op de foto boven dit logje om een grote versie te zien. Nijntje bedankt voor de tip en over vijf jaar is er weer eentje dus noteer het vast.
Moody Monday
't Is toch een beetje vreemd als je op een beurs in Belgie ineens een tuinbeeld - dat je uit je ooghoek had waargenomen - ziet bewegen. Hoe komt het toch dat je dat helemaal niet verwacht daar terwijl het verschijnsel 'living statue' mij helemaal niet vreemd is?
Macro Day
Vanmorgen bij het ontbijt. Alles was nat van het sap.
Acht jaar geleden was het een prachtige lentedag en bestond ons bedrijf vijf jaar. Mijn vader had voor dat lustrum, zo ziek als hij was, nog een prachtig kado geregeld. Ik kreeg dat die ochtend van hem terwijl we beiden wisten dat het zijn laatste dag zou zijn en het laatste materiele teken dat hij zou achterlaten. Heel helder staan alle dierbare momenten nog op mijn netvlies en ook die indrukwekkende laatste dagen waarin alles was gezegd en alles goed was.
Dit gedicht 'Vader' van Herman Poort is voor mijn fantastische vader, die overigens vandaag, als hij nog geleefd had, tachtig zou zijn.
Vandaag is vaders sterfdag;
als hij nog geleefd zou hebben
deze dag
dan zou hij negentig zijn
en bij het overpeinzen daarvan
en zo'n beetje
alles
half uit te rekenen
bedenk ik
dat,
als hij tien jaar
later was gestorven
hij vandaag
ook negentig zou zijn
en niet honderd;
wat merkwaardig is dat toch;
veel gewoner is
dat ik ook
na zo veel jaren
steeds nog
zo vaak
aan hem denken moet.
Vanmorgen zaten we al vroeg in de auto op weg naar Gent (maar daarover in een volgend logje meer). Het was lekker rustig op de weg en
Bram voorspelde dat we er twee uur over zouden doen om de reis te volbrengen. Alleen Rijkswaterstaat stak er een stokje voor. Bij Gorkum reden we een stuk A27 in met wegwerkzaamheden. Maar dat was niet onze enige tegenslag. Toen we bij Gorkum de afrit moesten nemen gedwongen door de rode kruizen boven de andere rijbanen klonk er ineens een raar gebrom en een schrapend geluid. Ik dacht nog even hoopvol dat de auto naast mij die herrie produceerde maar het was echt de mijne. Stoppen dus op de vluchtstrook die daar gelukkig extra breed was en kijken: ja hoor, de uitlaat sleepte over de grond. Mooie boel zeg, hij is net voor een beurt geweest!
De Wegenwacht gebeld dus, die er op dat tijdstip niet lang over deed om ons te bereiken. Dat zijn kanjers, die jongens van de wegenwacht dus die man had binnen no time een stukje pijp over de gescheiden delen heengeschoven en we konden onze weg weer vervolgen voor 8,5 euro aan kosten (de foto is van Hans en klik om te vergroten). Die pech onderweg en het feit dat de A27 richting Breda dit weekend ook een 'grote beurt' kreeg, waardoor we enorm moesten omrijden, zorgden er echter voor dat wij anderhalf uur later dan door Bram gepland het parkeerterrein in Gent opreden. Pffft, en toen moest de dag nog beginnen.
i-gizmo
Als de zon zo laag staat als nu dan schijnt hij aan het eind van de middag stralend de huiskamer in. Oeps, alle stofdeeltjes die er maar zijn (en dat zijn er best wel een paar) worden genadeloos zichtbaar. Maar ook maakt de zonneschijn prachtige schaduwen op de muur. Dat belooft nog wat voor de zomer!
Alle dingen worden overvloediger
gemakkelijker
en beter voortgebracht
als ieder datgene doet
wat bij zijn aanleg past
dit op het juiste moment doet
en de overige zaken aan een ander overlaat.
Plato
Photo Friday
Soft is het thema van Photo Friday deze week en terwijl ik vanmorgen op het toilet zat dacht ik na over wat voor dit thema een goede inzending zou zijn. En toen viel het me in. Want wat is er zachter dan zacht? Zo zacht dat jonge labradors er graag mee spelen? Juist, WC-papier! Camera gepakt en dit is het resultaat (klik voor vergroting). Niet zo poetisch maar wel superzacht....
Dit keer heb ik iets uit het archief gehaald dat niet nieuw is maar toch steeds weer anders. Nooit saai is namelijk de
menselijke klok waarvan je hierboven 1 van de vele vele foto's ziet. Open de URL en ga een tijdje zitten kijken wat er allemaal voorbij komt. Je kijkt je ogen uit. Je kunt ook per tijd kiezen uit een aantal mogelijke foto's. Echt grappig.
En trouwens, je kunt ook meedoen en zelf een tijd insturen om opgenomen te worden in de gallery. Toch binnenkort maar eens een keertje foto's maken voor een echte Miwian Tijd.
George Bush, Condoleezza Rice, Bill Clinton, Donald Trump, Hu Jintao, Kim Jong Il, Manmohan Singh, Thabo Mbeki, Joseph Cardinal Ratzinger alias Benedictus XVI, Mahmoud Abbas, Ariel Sharon, Javier Solana, John Howard, Chen Shui-bian, Hugo Chavez en
Ayaan Hirsi Ali zijn een paar namen uit het rijtje van 100 mensen die volgens Time Magazine de invloed en de macht hebben om de wereld te veranderen. Ik moest meteen denken aan de
Think Different Movie van Apple die een ode is aan de mensen die anders denken, met in de campagne ook een
illuster rijtje mensen.
Here?s to the crazy ones.
The misfits.
The rebels.
The troublemakers.
The round pegs in the square holes.
The ones who see things differently.
They?re not fond of rules.
And they have no respect for the status quo.
You can praise them, disagree with them, quote them,
disbelieve them, glorify or vilify them.
About the only thing you can?t do is ignore them.
Because they change things.
They invent.
They imagine.
They heal.
They explore.
They create.
They inspire.
They push the human race forward.
Maybe they have to be crazy.
How else can you stare at an empty canvas and see a work of art?
Or sit in silence and hear a song that?s never been written?
Or gaze at a red planet and see a laboratory on wheels?
We make tools for these kinds of people.
While some see them as the crazy ones,we see genius.
Because the people who are crazy enough to think they can change the world,
are the ones who do.
Maar mensen die de invloed en de macht hebben de wereld te veranderen lopen ook risico's. Risico's dat ze verblind worden door macht zoals Bush of dat anderen ze te gevaarlijk gaan vinden zoals bijvoorbeeld Martin Luther King. Op de foto iemand met wie het ook slecht afliep: ex-Beatle John Lennon hier samen op de foto met zijn vrouw Yoko Ono.
We zijn de laatste tijd een aantal keren met de trein naar Amsterdam gegaan. Ik heb dan zo'n idee dat dat handig is als je ergens in het centrum moet zijn en dan hoef je niet te zoeken naar een parkeerplaats voor je auto en heb je geen kosten voor dure parkeergarages maar... ik ben voorlopig weer genezen. Toen we naar Ali B gingen onlangs hadden we al het gedoe met de
controle door Securitas en die man die zich weigerde te legitimeren. Nu waren we afgelopen maandag bij het jubileumconcert van Fernando Lameirinhas en toen werd het onverwacht een dure grap.
We waren expres na het concert niet meer iets gaan drinken omdat we allemaal zorgen hadden om op tijd onze bus en trein te halen dus om tien voor twaalf waren we via de metro op Amsterdam CS gearriveerd. Net een minuut te laat voor de trein naar Utrecht. Om kwart over twaalf ging er nog eentje. Geen probleem dachten wij.
Er stond weer zo'n Securitascontrole bij spoor 7/8 maar wij moesten naar spoor 4/5 dus daar hadden we geen last van. Bij onze trein was echter maar 1 deur open om door naar binnen te gaan. Niet gelijk bij de roltrap maar aan het verre einde van het perron. Drie man sterk stond daar te controleren voordat we naar binnen mochten. Ik vroeg nog even voor de vorm of we een goede aansluiting zouden hebben in Utrecht. De conducteur zei verbaasd: "na Utrecht rijdt er niks meer mevrouw" en keek me aan alsof ik gek was dat ik om tien over twaalf nog voorbij Utrecht wilde reizen. Shit, ik balen en spijt als haren op mijn hoofd dat ik me toch weer had laten verleiden tot die stomme trein.
Een taxi dus vanaf Utrecht naar Driebergen want dat is nog altijd goedkoper dan een hotel. Duur grapje dus, dat uitje naar Carré maar nog niet zo duur als dat van onze vriendin uit Apeldoorn. Die moest een taxi nemen vanaf Amersfoort (waar de wereld net als in Utrecht voor de NS kennelijk ophoudt) kwam nog in de file terecht met die taxi en was pas om twee uur thuis. Het is echt tobben met de NS (op de foto een trein die WEL rijdt). Volgende keer nemen wij weer gewoon de auto!
Vandaag had ik mijn tweede tentamen: rechtssociologie. Interessant vak maar ook lastig omdat ik totaal geen idee had of mijn voorbereiding voldoende zou zijn om het tentamen te halen. Mij is ook een raadsel waarom het geen open-boek-tentamen kon zijn en waarom we die hele reader met rechtssociologische onderzoeken uit ons hoofd moesten leren. Desgevraagd zei professor B (die het vak geeft) mij dat de reden hiervoor was dat de praktijk had uitgewezen dat studenten dan op het tentamen in tijdnood kwamen. Nu leverde deze methode in ieder geval tijdnood bij mij op in de voorbereiding op het tentamen zo vlak na het andere tentamen van maandagmiddag. Maar ik heb het denk ik wel gehaald; mede gezien alle hoge punten die ik heb voor de voorafgaande opdrachten.
Er gebeurde nog wel iets merkwaardigs. We waren net een goede tien minuten bezig met het tentamen toen een telefoon rinkelde. Die van bovengenoemde professor. Hij nam het gesprek aan en handelde het af. Even later gebeurde het nog een keer en daarna nog een keer. Het ging over een stuk dat kennelijk zoek was en voor iemand anders dringend nodig was. Maar dat het stoorde spreekt vanzelf. En bovendien riep het ook behoorlijk wat verbijstering op bij de studenten die in de tentamenzaal zaten. Toen professor B. zijn derde gesprek had afgerond liep ik naar hem toe en verzocht hem zijn eventuele volgende gesprekken buiten de zaal af te handelen omdat het nogal stoorde. Hij verzekerde me toen dat er geen gesprekken meer zouden komen omdat de kwestie was opgelost.
Lees meer...
Ik koos voor deze DiDi een nummer dat ooit door Ella Fitzgerald werd gezongen maar nu in een uitvoering van een andere zangeres: Bette Midler. Het is een nummer met een knipoog over Miss Otis die spijt heeft dat ze niet kan komen lunchen omdat ze ondertussen is opgehangen. De mp3 kun je
hier beluisteren. Op zoek naar een plaatje van een ophanging vond ik deze mummy die werd gemaakt ten behoeve van een toneelstuk in het theater van Cambrigde (zie voor 'the making of'
deze site).
Miss Otis regrets, she's unable to lunch today, madam,
Miss Otis regrets, she's unable to lunch today.
She is sorry to be delayed,
but last evening down in Lover's Lane she strayed, madam,
Miss Otis regrets, she's unable to lunch today.
When she woke up and found that her dream of love was gone, madam,
She ran to the man who had led her so far astray,
And from under her velvet gown,
She drew a gun and shot her lover down, madam,
Miss Otis regrets, she's unable to lunch today.
When the mob came and got her and dragged her from the jail, madam,
They strung her upon the old willow across the way,
And the moment before she died,
She lifted up her lovely head and cried, madam......
Miss Otis regrets, she's unable to lunch
Miss Otis regrets, she's unable to lunch today.
klik foto voor vergroting
Wat doe je als je 40 jaar in het vak zit? "Je geeft gewoon een feestje", moet Portugese Nederlander Fernando Lameirinhas gedacht hebben. Hij schakelde voor de productie de
Cultuurfabriek in die er om bekend staan dat geen evenement te gek of te groot is. Zij konden rekenen op de belangeloze medewerking van artiesten die Lameirinhas een warm hart toedragen. Zo waren daar Raymond van het Groenewoud, Paul de Leeuw, Bløf, Frank Boeijen, Trijntje Oosterhuis, Lilian Vieira en diverse andere internationale vrienden en gasten. Fernando, ook wel de Nederlandse koning van de Fado genoemd, is na veel omzwervingen uiteindelijk in Nederland blijven hangen. Zijn ouders waren om politieke redenen uitgeweken naar België en samen met zijn sympathieke broer Antonio richtte hij het bandje Jess & James op dat al gelijk een nummer één scoorde. Fernando kon het succes niet aan en belandde als een soort dubbelganger van Frank Zappa in London waar hij leefde als straatmuzikant en aan de drugs raakte. Voor velen is zoiets einde verhaal, maar Fernando vond in die donkere periode zichzelf en besloot voortaan alleen nog in het Portugees te zingen. Een eenmalig concert in Amsterdam deed hem besluiten om hier te blijven. Zijn nieuwe band Sail-Joia had al snel succes met het hitje Amsterdão. Opnieuw was hij (weer) niet bestand tegen het succes. Hij experimenteerde wat in de jazz-rock om uiteindelijk alleen nog de akoestische gitaar ter hand te nemen. Duetten met bekende Nederlandse acts als Bløf en Paul de Leeuw, hielpen hem door te breken en bekendheid te krijgen bij een groter publiek.
Fernando wordt op handen gedragen door Nederlandse artiesten. Zij bewonderen niet alleen zijn vakmanschap en oprechtheid, maar vallen ook voor zijn charme en zijn warme persoonlijkheid. Paskal Jakobsen van Bløf noemde hem gisteren de liefste man die hij kent. Uiteraard ging dat ook op voor het volgepakte
Theater Carré. Gasten die tot zijn vriendenkring behoren en mensen die er wat voor over hebben om bij zijn jubileum aanwezig te zijn. Fernando speelt het liefst voor kleine zaaltjes en hij moest duidelijk even wennen aan het front van mensen, van eerste rij tot en met de nok en was er even door geemotioneerd. "Even aankomen" zei hij. Zijn vrouw en moeder zaten ook in de zaal en daar was hij duidelijk trots op. Het repertoir is mede gezien de vele buitenlandse gasten zeer uiteenlopend. Opvallend is hoe Fernando wonderwel harmonieert met al zijn opgetrommelde vrienden. Hoogtepunt van de avond was de ontroerende song 'Abraca-me - Omhels me' met Bløf waar ook ons vorige Dichters op Dinsdag-logje (hieronder) aan gewijd is. Een videofragment van dit nummer opgenomen in Paradiso is
hier op zijn site te bekijken en te beluisteren.
Het mooie van Fernando is dat hij zacht is, maar toch volop kracht en warmte uitstraalt, zowel in the lead als wanneer hij volgt alsmede in zijn gitaarspel. Die samenzang van hem is schitterend om te volgen, zijn stem danst gewoon rond de andere stem(men) heen. Voor de pauze elf nummers en na de pauze tien. Ik kijk nu al uit naar de DVD die die avond ook opgenomen werd. De kleine camera's stonden vrijwel onzichtbaar opgesteld en werden op afstand bediend. 'Amsterdao mi corazon' is voortaan voor de gelukkigen die er bij waren ook 'Fernando mi corazon'.
Zijn uitstekende band bestaat uit: Broer Antonio Lameirinhas (Portugal)- basgitaar en zang, Liber Torriente (Cuba)- drums en Percussie, Juan Pablo Dobal (Argentinië)- piano en zang, Jasper Blom - saxofoon. Met gastmusici Leonardo Amuedo (Uruguay), Wout Pennings en het Ragazze kwartet: Rosa Arnold, Jolanda Streefkerk, Annemijn Bergkotte, Geneviève Verhage m.m.v. Juke van Beuningen en Arjen Leendertz. Er zijn nog optredens gepland in Amsterdam (Meervaart) en Delft (de Veste).
Foto's: Hans Speekenbrink
De zon nam haar die middag mee
achter de einder, waar het altijd licht is
Wij bleven samen achter met een sterrenhemel
vol herinneringen
5 april 1954 - 19 april 2001
Het thema van Dichters op Dinsdag van deze week is te danken aan het optreden van Fernando Lameirinhas dat we zojuist zagen in Theater Carré samen met o.a. Blof, Trijntje Oosterhuis, Frank Boeijen en vele anderen, maar daarover in een volgend logje meer. 'Abraca-me/Omhels me dan' was wel het hoogtepunt van de avond. De Nederlandse tekst begint met 'Spijt heb ik niet meer', vandaar. Het nummer is
hier te beluisteren.
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken. Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
Abraca-Me Omhels Me
Quero ir-me embora,
o meu coracao deixar.
Por o seu veneno fora,
e de ti me curar.
En quero perder-te,
para de novo te ganhar.
E no labirinto das penas,
aprender a te amar.
Abrace-me, abrace-me e beija-me, deseja-me
Aperte-me berm forte contra ti.
Abrace-me, abrace-me e beija-me, deseja-me
E deixa-me um pouco morrer por ti
Spijt heb ik niet meer,
van wat ik je ooit zei.
Van wat ik alsmaar voel
en wat jij niet voelt voor mij.
Tijd neemt echt geen keer,
de dingen gaan voorbij.
Maar de zaken van het hart,
maken mij steeds minder vrij.
Spreek niet van vergeten,
spreek niet over tijd.
Spreek niet over later,
want later ben ik kwijt.
Omhels me dan, omhels me dan,
je weet dat ik niet zonder kan.
Maar als ik dan toch zonder moet,
verlos me dan.
Omhels me dan, omhels me dan,
je weet dat ik niet zonder kan.
Mijn hart is veel te groot,
dus druk me nu maar zachtjes dood.
Lees meer...
Vandaag is het conclaaf begonnen voor de verkiezing van een nieuwe paus en zijn wat nieuwtjes over te melden. Kardinalen zonder een gezondheidsattest komen er niet meer in en de spartaanse cellen worden vervangen door een luxueus Romeins hotel. Met de eis van een gezondheidsattest voor alle kardinalen die aan het conclaaf deelnemen, wilde men vermijden dat er zich opnieuw een situatie voordoet zoals toen de pas verkozen Johannes Paulus I al na 33 dagen na zijn verkiezing stierf. De schandaalpers publiceerde toen vermoeden dat Johannes Paulus I vermoord was.
Wat wel blijft, is de klassieke uitspraak "habemus papam" die volgt nadat de kardinalen witte rook uit de schouw van de Sixtijnse kapel laten komen. De kardinalen stemmen tweemaal per dag tijdens het conclaaf. Vroeger werden tijdens de hele stemprocedure de stembriefjes verbrand met nat stro, dat voor zwarte rookontwikkeling zorgde. Daarmee werd duidelijk gemaakt dat er nog geen nieuwe paus was gevonden. Als er wel een nieuwe paus was gekozen dan werden de stembriefjes met droog stro verbrand, wat een witte rook gaf. Nu is het Vaticaan overgeschakeld op chemicaliën die zonder problemen witte of zwarte rook kunnen produceren. Bij de bekendmaking van de opvolger van Johannes Paulus II zal het Vaticaan trouwens niet alleen witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel laten kringelen maar ook de klokken luiden. De eeuwenoude traditie is aangepast om verwarring over de kleur van de rook te voorkomen.
Op het plaatje (dat ik ergens op het internet vond, klik er op voor vergroting) zie je de kachel waar de stembriefjes worden ingestopt. De rechterkachel is de originele en de linker is net gebouwd voor reserve als de andere het niet doet.
Moody Monday
Een ruwe bolster die ik vond in de tuin afgelopen herfst (klik voor grotere foto). Prachtig kleurend bij het deksel van de kist waar hij op viel. Nu nog op zoek naar een blanke pit...
Dat is het gevoel dat ik heb na een dag hard werken aan mijn tentamen van morgen. Ik kom er aardig doorheen en heb het idee dat ik de stof redelijk overzie. Ik moet nog een klein eindsprintje en dan heb ik alles gedaan. Bovendien heb ik veel tijd geinvesteerd in het 'inrichten' van mijn wetboeken met allerlei kleuren tabjes (alle kleuren betekenen natuurlijk iets) en het toevoegen van verwijzingen naar andere wetsartikelen en arresten. Morgen nog een serie zelftoetsvragen en oude tentamens doornemen en dan vanaf half twee doe ik er helemaal niks meer aan maar vertrouw ik er op dat de antwoorden me invallen op het moment dat dit gevraagd wordt. Duimen dus allemaal: van 15.00 tot 17.00 uur.
De foto maakte ik gisteren toen ik 'ontsnapt' was naar Zeist om te shoppen en er eventjes uit te zijn (klik voor grotere foto).
Macro Day
Dit horloge is een familie- en erfstuk en behoorde toe aan mijn grootvader. Ondanks het feit dat het normaal gesproken onder zo'n speciaal stolpje verblijft zit er volop stof in. Daar kom je dan pas achter je het gaat fotograferen op de macrostand. Misschien toch maar eens laten schoonmaken...
Zowel Balkenende als Donner hebben in de media te kennen gegeven geen royaal gebaar te willen maken naar de '
26.000' vluchtelingen of amnestie te willen geven aan gevangenen ter gelegenheid van het regeringsjubileum van Beatrix en de 60 jaar bevrijding die wij dit jaar in Nederland vieren. Het zou niet passen in het regeringsbeleid.
Past het wel in het regeringsbeleid om vluchtelingen en asielzoekers die buitengewoon hun best hebben gedaan te integreren en een hardwerkend en verantwoordelijk lid van deze samenleving te worden terug te sturen? Past het wel in het beleid om kinderen die hier geboren zijn en alleen maar Nederlands spreken terug te sturen naar het land waar hun ouders vandaan zijn gevlucht? Ik dacht het niet. Onmenselijke toestanden passen niet in ons beleid, toch?
Als je het nog niet hebt gedaan, geef dan ook je stem op de site van een Royaal Gebaar en laat zien dat er VEEL Nederlanders zijn die vinden dat de koningin dit moet doen. Klik op de banner in de linkerkolom om er naar toe te gaan. En geef deze noodkreet door aan mensen die je kent. Er hebben al bijna 150.000 mensen getekend maar het moeten er nog veel meer worden!
klik foto voor vergroting
In het centrum van het land ligt Woerden en in het hart daarvan ligt een voormalig klooster dat omgevormd is tot een bruisend kunstencentrum.
Kloosterwoerden is de verzamelnaam voor 'Het Klooster met een ruim cursusaanbod zang, dans, theater en muziek en daarnaast is er het inpandige theater 'de Kloostertuin'
Mijn dochter Amanda en vriendin Nicole (midden op de foto) hebben daar op zaterdagochtenden hun eerste jaar doorgebracht en hebben er zelfs bij 'de contest' met hun act
Amanic Electric een eerste prijs weggesleept. Gisteren was er in het theater de afsluiting van dat jaar in de vorm van een jeugdpodium, waarbij vooral ook ouders konden zien wat er zoal in dat jaar bereikt was. Het hele optreden duurde maar een uurtje maar dat was dan ook vol gepakt met zang, dans en theater. Alles was goed ingestudeerd, ook hoe ze zich op moesten stellen in de coulissen en om moesten gaan met applaus. Dat is een van de belangrijkste dingen om dat applaus te verdienen en te oogsten. Het liep dan ook gesmeerd. In een wervelende show volgden dans zang en acteerprestaties elkaar op. Het acteren ging met kleine sketches en beperkte middelen. De tieners speelden onder andere korte stukjes uit klassieke films en wisselden elkaar daarbij af. Er vielen aardig wat talentjes te spotten en zo te zien had ze er allemaal wel zin in om er in september mee door te gaan.
In mijn maaltijdpauze van de studiedag gisteren heb ik (ja dat was zo gepland idd) gekeken naar de laatste aflevering van B&W. Dubbelpresentatie van Hanneke Groenteman en Inge Diepman en Sonja Barend vooraan in het publiek. Hanneke had een zittende tafel prominente frequente gasten: Femke Halsema, Cornald Maas, Theo Hiddema en Maarten van Rossem (zie foto). Inge had een hangtafeltje met minder prominente maar daarom niet minder kleurrijke gasten waaronder eerste gast Eric Hulzebosch, en voor de rest mensen die opschudding hadden veroorzaakt of voor spannende TV hadden gezorgd in al die jaren. Het leek even een wat zeurderige kant op te gaan aan de tafel van Hanneke toen de gasten daar aan het woord kwamen over de keren dat ze gebeld waren (en de manier waarop) door de redactie van B&W. Gelukkig werd dat ruimschoots goedgemaakt door de fragmenten van de gasten aan het tafeltje van Inge. Zowel Inge als Hanneke hadden overduidelijk wat emoties bij dit laatste B&W en ik moet zeggen dat ik het ook jammer vind dat het weg is. Het programma was enig in zijn soort en dat moeten we nu missen. Zonde hoor!
Tegen de tijd dat je een beetje van de tongriem bent gesneden,
leer je schrijven.
Ik heb het spreken pas ontdekt door het schrijven,
maar het rare verdriet heb ik nooit kunnen zeggen,
alleen maar voelen.
Remco Campert denkend aan Wally Tax
klik foto voor vergroting
Bert Klunder herinner ik me voornamelijk nog van het fantastische 'Mannen voor Vrouwen' dat de RVU in 2001 in 12 delen uitzond. Wie dat cabareteske voorlichtingsprogramma destijds gemist heeft kan er
hier in RealVideo nog van genieten. Deelnemende cabaretiers waren o.a. Jeroen van Merwijk, Hans Dorrestijn, Joep van Deudekom, Bert Klunder en Beau van Erven Dorens.
Bert sprong er met zijn droge humor voor mij destijds uit als degene waar ik het meeste om moest lachen. Hij wist ook als enige af te geven op vrouwen zonder hen te ontzien maar tevens op een manier die vrouwen leuk vonden. Gisterenavond trad hij met zijn programma 'Zonder omwegen' op in het
Beauforthuis. Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben? In de aankondiging op de Beauforthuissite stond "Een leeg toneel. Geen piano. Geen kratje bier. Geen massagetafel. Geen spreekgestoelte. Alles kaal tot op het bot." Zo was het ook! Bert kwam op met een klapstoel en een handdoek. Hij liet het voorkomen alsof hij even zijn komende optreden kwam inleiden, maar dat hoorde er uiteraard bij. Zijn optreden lag wel een beetje in het verlengde van zijn optreden in mannen voor Vrouwen, maar nu had hij een karikatuur gemaakt van een klagende pessimistische man die dikke oordelen heeft over vrouwen en homo's en zich slachtoffer voelt van het leven. Dit alles onder het motto: 'Waarom is het? Hoe moet het? en Wat kunnen we er aan doen?' Vrouwen kregen er weer behoorlijk van langs. Ze kunnen niks zijn nergens goed voor. 'Vrouwen zijn net als het leven. Verwacht er niet teveel van' was een van zijn uitspraken. of 'Als een vrouw boos is, ben jij een vuile egoist'. De aanwezige vrouwen genoten ervan! Bert was heel sensitief naar de zaal en reageerde op soms subtiele reacties van het publiek. Als hij teveel in zelfbeklag ging reageerden voornamelijk de vrouwen met 'aah wat zielig...' Een groot deel van het optreden ging over het paradijs en uiteraard over de twijfelachtige rol van Eva daarin. Met veel creativiteit wist hij het thema paradijs in al zijn facetten te belichten. Ik had het idee dat er aardig wat fans in de zaal zaten want er soms al gelachen voordat hij zijn zin beeindigd had. Het is knap hoe Klunder met zo weinig middelen een avond weet te vullen en er toch voor weet te zorgen dat er veel te lachen valt. Wat ik nu nog steeds niet weet is of hij nog andere kanten kan laten zien dan de rol die hem kennelijk op de huid geschreven is namelijk die van de norse man die altijd wel een oordeel klaar heeft.
Photo Friday
Dit is met recht een gevallen vrouw die we vonden in de dierentuin in Amersfoort. Midden in een prachtig ingericht klassiek gedeelte waar de roofdieren gehuisvest zijn - De Stad der Oudheid heet het daar geloof ik - lag zij daar op de grond. Reden voor mij om er een foto van te maken die heel goed past bij het thema van Photo Friday deze week: 'rest'. Vanaf de oudheid stond zij rechtop en nu rust zij uit op de grond.
Ik ben even in 'eenzame opsluiting' om mijn tentamens te kunnen voorbereiden. Geen logjes lezen dus, geen uitjes of andere ontspanning. Geen gelummel of avondjes op de bank met DVD'tjes of de TV en geen vrienden op bezoek. Alle aandacht moet worden uitgeruimd voor Handels- & Rechtspersonenrecht en Rechtssociologie. Maandagmiddag heb ik van het eerstgenoemde vak het tentamen en woensdagmiddag van het tweede. Omdat het anders wel een beetje te gek wordt heb ik mezelf zaterdag een vrije dag beloofd maar verder ben ik dus tot woensdagmiddag niet beschikbaar. Mocht ik dus niet op je weblog verschijnen, dan weet je hoe het komt.
Theme Thursday
Deze staf is van de tamboer-maitre (tamboer-maitresse als het een vrouw is zoals bij ons?) van de drumband van onze lokale harmonie. In de prachtig glanzende kop van de staf zie je ons - als je goed kijkt - nog staan langs de kant van de weg.
Hans zond
deze foto in van een glanzend blauwe vloer op de kermis vorig jaar.
Ik had dinsdag een afspraak in Zaandijk en dat is vlakbij de
Zaanse Schans. Het was stralend weer dus op zich was het lopen buiten wel even heerlijk nadat ik de rest van de dag binnen had gezeten. Daarom ging ik er even heen maar het geheel viel me tegen. Ik vond het eerlijk gezegd nogal geldklopperij. Bij de entree stond aangeplakt dat het eerste halfuur parkeren gratis was net als de entree maar de werkelijkheid bleek toch een beetje anders te zijn.
Alles kost er geld helaas. Behalve rondlopen natuurlijk. Hoewel... een half uurtje extra parkeren kostte ook al 3,50 euro en dat haalt Utrecht Centrum niet eens. Er een molen die vrolijk stond te wieken in de wind en waar een hard geluid uit kwam. Ik stak dus even mijn hoofd om de deur om te kijken wat dat voor een geluid was en er werd mij gelijk toegeroepen dat het 2,50 euro kost om de molen te bekijken of binnen te willen komen. Bovendien vond ik de mensen die er werkten allemaal een norse onaardige uitstraling hebben. Ze zagen er niet uit alsof ze plezier hadden in hun werk en dat is behalve voor de zaken ook niet goed voor de sfeer.
Ik heb overigens wel een paar mooie plaatjes gemaakt van de molens aan het water en van de dieren die er volop rondliepen en vlogen. Met name vogels stikt het er van: reigers, zwanen, eenden, scholeksters, grutto's en ga zo maar door. En die strakblauwe lucht boven het weiland is ook prachtig. Overigens heb ik het idee dat alle Japanners die er tegelijk met mij waren het allemaal helemaal fantastisch vonden. Net als die schoolklas Engels jongetjes die ontsnapt waren uit het blikveld van hun onderwijzer. Gek toch he, hoe dingen in je herinnering er veel mooier uitzien dan wanneer je er nog een keer gaat kijken.
Lensday thema 'Macro'
Ieder jaar in het voorjaar dan staan ze uitbundig te bloeien. Ik vind die met rose en wit het mooiste. Aan de overkant in de straat staat er eentje en ik kan niet nalaten om er steeds even langs te lopen. De behaarde knoppen met die wat grijsgroene kleur zijn prachtig en helemaal als ze op het punt staan open te barsten. De uitgekomen bloemen staan de hele dag gulzig open om alle zonnestralen op te vangen en dan 's avonds sluiten de bloemen zich weer voor de nacht. Het feit dat de magnolia maar zo kort bloeit is de reden dat ik er geen in mijn tuin heb. Maar iedere keer als ik die prachtige tere bloemen zie voel ik wel weer de verleiding (klik op de foto voor vergroting).
Ik heb deze keer voor het thema 'Woman' dit schitterende nummer gekozen van Jesse Mae Robinson gezongen door Nina Simone. Het nummer is al heel oud maar het verveelt nooit, mede omdat de stem van Nina Simone er zo'n bijzondere sfeer aan geeft. Luister
hier naar de MP3. De foto is gemaakt in het Groninger Museum en toont een creatie van Victor & Rolf (klik voor grotere foto).
The other woman finds time to manicure her nails
The other woman is perfect where her rival fails
And she?s never seen with pin curls in her hair
The other woman enchantes her clothes with french perfume
The other woman keeps fresh cut flowers in each room
There are never toys that?s scattered everywhere
And when her man comes to call
He?ll find her waiting like a lonesome queen
Cos when she?s by his side
It?s such a change from old routine
But the other woman will always cry herself to sleep
The other woman will never have his love to keep
And as the years go by the other woman
Will spend her life alone
Photo Tuesday
Geweldig dit soort muziek van die slagwerkers uit Japan. Overigens ook van onze eigen Slagerij Van Kampen. Dat is een stoer soort muziek dat ik af en toe helemaal prachtig vind. De foto werd gemaakt op de Uitmarkt van vorig jaar.
Er zijn de laatste tijd weer wat schitterende reclames bij gekomen. Natuurlijk springt de 'paarse krokodil' het meest in het oog. Barend en Van Dorp hebben er zelfs een
rubriek in hun programma naar genoemd. Voor wie hem niet kent: Een mevrouw komt bij de balie van het zwembad om de paarse krokodil terug te vragen die haar dochter kwijt is. Hoewel ze hem zien staan moet ze allerlei dingen invullen om het ding terug te krijgen. Een "Paarse Krokodil" is in korte tijd synoniem geworden voor een situatie waarin je tegen een bureaucratische muur oploopt.
Maar die van de proefdieren is ook mooi en doeltreffend. Daarin zie je een mevrouw met een hondje lopen en wordt haar gevraagd om ze bereid is om een stofje in haar hondjes neus te spuiten. De mevrouw reageert verontwaardigd en gaat absoluut niet op het verzoek in. Boodschap: je doet dat soort dingen die als je van iets of van iemand houdt. En zo is het maar net. Als wij van de wereld om ons heen en de dieren die daarin leven houden dan doen we dit soort dingen niet tenzij ons eigen leven op het spel staat. Op het plaatje het schilderij proefdier van Inge Casimir (klik voor vergroting).
Wat is jouw favoriete reclame?
Het thema van DiDi 25 van deze week is Woman of Vrouw. Ik koos voor deze zilveren DiDi de schitterende song 'Only A Woman's Heart' bekend geworden in de uitvoering van Mary Black maar hier gezongen door van Eleanor McEvoy (die het ook geschreven heeft) samen met Mary Black. De song kun je
hier beluisteren.
Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd.
Only a womans heart
My heart is low, my heart is so low
As only a woman?s heart can be
As only a woman, as only a woman?s
As only a woman?s heart can know
The tears that drip from my bewildered eyes
Taste of bittersweet romance
You?re still in my hopes
You?re still on my mind oh
And even though I manage on my own
My heart is low, my heart is so low
As only a woman?s heart can be
As only a woman, only a woman?s
As only a woman?s heart can know
When restless eyes reveal my troubled soul
And memories flood my weary heart
I mourn for my dreams
I mourn for my wasted love
And while I know that I?ll survive alone
My heart is low, my heart is so low
As only a woman?s heart can be
As only a woman, only a woman?s
As only a woman?s heart can know
Jonge meisjes worden door de media gek gemaakt met alle kansen die er zouden zijn om bekend of beroemd te worden of in de schijnwerpers te staan. Idols is daar een goed voorbeeld van. Een koppel dat graag meelift met die hype en ten koste van die meisjes of hun ouders snel rijk willen worden doen zich voor onder de naam
Pour Elle. Zij hebben niet echt een vindbaar adres, laat staan een website, maar plaatsen advertenties in kranten en lokken hun slachtoffers naar steeds wisselende hotels. Mijn dochter Amanda en haar moeder zagen het als een kans voor Amanda om via modellenwerk wat dichter bij haar droom te laten komen. Het zou een opstap kunnen zijn om iets te bereiken in de theater- of musicalwereld.
Amanda zou door Pour Elle geselecteerd zijn vanwege haar grote amandelvormige ogen (klik foto voor vergroting). Nu is daar op zich niks mis mee (met die ogen), maar ik vrees dat het enige selectie criterium dat er toe deed was of ze bereid zouden zijn om diep in de buidel te tasten en 125 euro neer te tellen voor een foto-shoot. Dat zou dan erg professioneel gedaan worden in een studio en met professionele make-up e.d. en als bonus zouden die foto's dan in een bestand gaan waar castingburo's uit kunnen putten. Aanbiedingen voor reklame-spotjes zouden dan niet ver weg meer zijn.
Gelukkig bood Google de mogelijkheid om moeder en dochter te behoeden voor een kostbare teleurstelling. Een site van
Dutchmodel-info met klachten en teleurstellende ervaringen van eerdere slachtoffers was snel gevonden. Hoe kan dat nou was de eerste reactie. Die mevrouw Trudy was zo aardig. Uit een van de reacties bleek dat ze mevrouw Trudy snel in een bitch kon veranderen als mensen kritische vragen ging stellen waardoor zij haar zakken niet kon vullen. Oppassen geblazen dus. Laat je niet oplichten want bij Pour Elle (= letterlijk betekenis: Voor Haar) doen ze echt wat de naam belooft: de opbrengst gaat allemaal naar haar en niet naar jou.
klik foto voor vergroting
David Binney is een jonge avontuurlijke Amerikaanse altsaxofonist en componist. Geboren in Miami Florida belandde hij via California op 19-jarige leeftijd in Jazz-stad New York. Jazz heeft hij met de paplepel ingegoten gekregen want zijn ouders waren grote jazzfans. Het is duidelijk te horen dat John Coltrane op de playlist van zijn ouders stond en volgens zijn bio was ook Jimmy Hendrix een voorbeeld. Hij studeerde in New York bij Phil Woods, Dave Liebman en George Coleman. Hij speelde niet alleen bij de orkesten van Gill Evans en Maria Schneider maar ook bij Aretha Franklin, Jamiroquai en Maceo Parker.
David is erg serieus en toegewijd als het om zijn spel gaat. Ik zag hem gisteren in Het
Beauforthuis met zijn band bestaande uit Dan Weiss (drums), Thomas Morgan (bass) en nieuwe pianist Craig Taborn. De set begon met de compositie 'Plan' van de nieuwe CD 'Bastion of Sanity' op het
Criss Cross label. Geen opwindende binnenkomer om het ijs te breken maar een zachte ingetogen bijna meditatieve compositie.
David is er niet op uit om gemakkelijk te scoren met zijn sax. De - over het algemeen - eigen composities zijn afgewogen pareltjes waarbij niet alleen de sax steeds aan bod is. Tijdens die soms lange stukken staat hij of met zijn ogen dicht te luisteren of zit daarbij op zijn hurken. Zijn composities zijn origineel, avontuurlijk en puur. Mooie melodische en ook harmonische fragmenten worden afgewisseld met explosies van energie.
Zijn techniek is fenomenaal. Gitarist Jesse van Ruller riep enthousiast: 'In zijn handen kent de sax eigenlijk geen grenzen meer', en zo was het gisteren ook. Kennelijk heeft hij dezelfde drang tot vernieuwing die Coltrane had want hij is inmiddels een voorbeeld voor een nieuwe alternatieve jazzscene. Zijn begeleiders zijn ook fenomenaal. Thomas Morgan op bass die slechts een jaar of 22 is (en er uit ziet als 18) speelt de sterren van de hemel. Dan Weiss is een geroutineerde drummer die met het grootste gemak zit te spelen maar ook allerlei subtiele geluidjes uit zijn bekkens haalt. Het pianospel van Craig Taborn wijkt af van wat ik ooit eerder gehoord heb. Chris Potter die op de laatste CD tenorsax speelt was er dit keer niet bij
In de pauze vroeg ik David of hij ook aanwezig zal zijn bij het North Sea Jazz festival. Daar kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord op maar misschien mag daar (van Mojo of de NSJ organisatie) nog niks over gezegd worden. Hij speelt vanavond in Rotterdam en ook nog in het Bimhuis in Amsterdam.
Bezoek zijn site voor de speellijst en om zijn muziek te beluisteren of te downloaden.
Foto's:
Hans Speekenbrink
In het vorige logje had ik het al even over het in de gaten houden van ons lees- & leengedrag en dat gaat over het volgende. Door nieuwe wetgeving zijn bibliotheken waarschijnlijk straks verplicht informatie over ondermeer leengedrag af te staan aan Justitie. Amerika gaf het voorbeeld in de strijd tegen het het terrorisme door de invoering van de PATRIOT Act, een wet die opsporingsinstanties verregaande bevoegdheden geeft. Zo zijn de bibliotheken in de USA verplicht de FBI volledige inzage te geven in het leesgedrag en de gegevens van hun klanten. Ook in Nederland buigt de Eerste Kamer zich momenteel over een dergelijk wetsvoorstel waarmee ook in Nederland ondermeer ons leesgedrag kan worden opgevraagd. Er wordt een algemene informatieplicht in het leven geroepen waarbij nieuw is dat in principe iedere opsporingsambtenaar allerlei gegevens op kan vragen. Privacy wordt structureel ondergeschikt gemaakt aan rechtshandhaving. De wet over de gegevensvordering is al bijna een voldongen feit en volgens mij weet bijna niemand daarvan en dat is des te zorgelijker.
Natuurlijk moet Justitie middelen hebben om criminaliteit van terrorisme te bestrijden maar er zijn grenzen en die zitten bij het recht op privacy. Ik vind dat het niemand wat aangaat of ik lees en wat dan wel. Ik heb het recht anoniem te lezen. En van instanties die al dat soort gegevens van mij bijhouden die kunnen worden opgevraagd, wil ik geen lid meer zijn. Ik lever al mijn pasjes in desnoods. Wat vind jij?
Voor meer informatie over deze ontwikkelingen kun je
hier en
daar informatie vinden.
Toen we bij Ali B vandaan kwamen afgelopen zaterdag moesten we onderaan de trap naar het perron op Amsterdam CS ons kaartje laten zien aan mannen met Securitas uniformen. Ik vroeg aan de man of hij zich kon legitimeren. Hij reageerde meteen dat hij dat niet hoefde waarop ik hem uitlegde dat ik een vervoersovereenkomst heb met de NS en niet met Securitas. Als Securitas namens de NS die vervoersbewijzen controleert dan moet daar toch een bewijs van zijn lijkt me zo. Bovendien zijn alle Nederlanders van boven de 14 jaar verplicht een legitimatiebewijs bij zich te dragen dus de man moest zich kunnen legitimeren. Ik vroeg hem of hij voor mijn camera wilde herhalen dat hij zich niet hoefde te legitimeren en toen voegde hij er nog aan toe dat ik niet mocht filmen daar. Ook al weer zoiets. In wat voor land leven wij? Moeten wij aan iedereen met een geborduurde naam op zijn mouw alles laten zien terwijl deze mensen weigeren zich bekend te maken als functionarissen die daar qualitate qua iets te zoeken hebben? Ik dacht het niet!!!
Omdat Hans bang was dat we anders onze trein zouden missen heb ik uiteindelijk mijn kaartje laten zien maar wel besloten een brief aan de NS te schrijven met een klacht hierover. Big Brother is watching you more and more en straks wordt zelfs je leesgedrag bijgehouden aan de hand van gegevens op je bibliotheekpasje. Maar daarover in een volgend logje meer. Wat vind jij?
Gisteravond was de laatste keer dat
Ali B vertelde en rapte over het leven van de straat in Frascati in Amsterdam en wij waren er bij. Je zult je je misschien afvragen wat wij op onze leeftijd bij de voorstelling van zo'n rapper te zoeken hebben maar ik las over de voorstelling van Ali B bij
Hanneke Groenteman, die er geweest was net na de moord op Theo van Gogh en ik heb toen meteen kaartjes besteld. Hanneke noemde Ali B een lichtpuntje en ik ben het helemaal met haar eens.
De zaal was gevuld met publiek in de leeftijd van 10 tot 60 jaar en alles er tussenin. Het aantal jonge bezoekers was opvallend, al werden velen wel vergezeld door vaders en/of moeders. En de sfeer zat er vanaf het eerste moment goed in.
Ali B. wordt op het podium bijgestaan door een fantastisch gezelschap afkomstig uit alle windstreken: zanger Brace, rapper Mi-Jezz, human beatbox Mc Aldrin en muzikanten Nerko, Deniz en Hedzer. Het gezelschap is gekleed in djelleba's en hiphopkleding, een bijzondere combinatie. Natuurlijk komen de bekende raps van Ali B allemaal voorbij in het programma zoals 'Het leven van de straat', 'Wees op je hoede', 'Geweigerd.NL' en 'Ik ben je zat'. Daar tussendoor zien we een standup comedian van formaat aan de gang die zowel met de actualiteit als met het publiek speelt, plaagt, uitdaagt en confronteert maar vooral vertelt over zijn gevoel.
Het publiek is meteen bij de show betrokken, er wordt geklapt, meegerapt en Ali B zoekt in zijn standup onderdelen contact met een aantal mensen uit het publiek waarvan sommigen uiteindelijk op het toneel belanden. Zo ook een jongen en een meisje van een jaar of 11 die een rap mee mogen doen en dat doen met precisie en een overgave die niet alleen verwondert maar ook raakt. Ali B mag dan wel onze nationale troetel-Marokkaan zijn (zijn eigen woorden) maar hij is ook boos over allerlei dingen en uit dat op een manier die aanspreekt bij mensen van alle leeftijden. Hij heeft een 'taal' gevonden die zijn verhaal overbrengt. Hij maakt echt contact en dat is het bijzondere van deze talentvolle, snelle, intelligente artiest die iedereen in het hart weet te raken. Deze jongen kan met wat hij doet een bruggenbouwer zijn en bruggenbouwers hebben we nodig een een maatschappij die zo op drift is als de onze. De foto bij dit logje (van
Hans en klik even voor vergroting) is van de toegift toen de hele zaal stond mee te dansen en te zingen.
Fantastisch Ali B! Als hij met een nieuw programma de theaters rond gaat, dan gaan wij weer en we raden iedereen aan om dat ook te doen.
Anton Heyboer is overleden, een fenomeen kunnen we hem gerust noemen in meer dan 1 opzicht. In het harnas gestorven, zo meldt het bericht, niet van ziekte maar van uitputting. Ik was zelf niet zo'n fan van zijn kunst maar hij produceerde er vooral heel erg veel van. Hij had werkte altijd veel eigenlijk tot het moment van zijn dood en zijn werken vonden nog altijd gretig aftrek. Anton Heyboer was echter vooral bekend om zijn polygame relatie met zijn bruiden. Hij laat maar liefst vijf weduwen achter: Maria, Marijke, Petra, Joke en Lotti. Ze woonden met zijn zessen samen met grote vanzelfsprekendheid en tot ieders tevredenheid. Deze nogal onorthodoxe kijk op het huwelijk heeft hem in bredere kring bekend gemaakt dan zijn toch wat moeilijk toegankelijke kunst. Overigens is er een overzichtstentoonstelling van Heyboers werk in Slot Zeist vanaf 26 april a.s. De catalogus, die becommentarieerd werd door Heyboer zelf, is opgedragen aan zijn vrouwen. Tot het laatst in het harnas inderdaad dus ook als de ridder voor zijn (jonk)vrouwen.
Het plaatje is een eerder werk van Heyboer op Japans papier in gemengde techniek (klik voor vergroting).
Ik maakte deze foto van de week.
Iemand enig idee wat het zou kunnen zijn?
In the animal kingdom the rule is:
Eat or be eaten;
in the human kingdom:
Define or be defined!
Thomas Szasz
(foto is gemaakt door Hans)
klik foto voor vergroting
Paul Smit is een self-made-man op cabaretgebied. Als IT-er besloot hij na het maken van een site voor een cabaretier dat diens vak veel leuker was. Binnen een jaar had hij een programma en een contract bij Mojo en samen met
Ilse Warringa verzorgde hij donderdagavond een avondvullend programma in het
Beauforthuis. De humor van Paul is intelligent en doordacht maar de keuze van zijn onderwerpen lijkt wat banaler. Zo vervullen achtereenvolgens bier, het leger en een rubberboot belangrijke rollen. De diepgang haalt hij uit zijn 'spirituele' levensbeschouwelijke tips en adviezen, die hij ten beste geeft onder de verzamelnaam rubberbotisme. Gezeten in zijn rubberboot met een flesje bier komt hij dan ook tot die diepgang. Wijsheden zoals 'wie roeit raakt vermoeid', 'roeien doe je uit angst of verlangen' en 'beter is het om te dobberen op de stroom met uiteraard een lekker biertje' lopen als een rode draad door zijn show. Leuk is de grap met de boot die lek blijkt te zijn en over de hoofden van het publiek naar achteren wordt getransporteerd om vervolgens 'geplakt' en opgepompt weer terug te komen via dezelfde weg.
Vanaf het moment dat Paul Smit opkomt maakt hij contact met het publiek. Mensen op de eerste rij zijn op een leuke manier slachtoffer van zijn grappen. Zo staat een man Taco genaamd 'voor Lul' om de lekke boot op te pompen. Na een relatief rustig begin volgen er dolle acts over zijn ervaringen in het leger, waar je behalve het meegaan met je domme meerderen toch geen goed kunt doen, en met de woorden Rubber en Boot
(klik foto voor vergroting). Hij kan behoorlijk gekke bekken trekken en dat is een punt in zijn voordeel. Met veel inzet en bravour vervolgt hij zijn show en gaat zelfs de zaal in om te 'controleren' of mensen wel goed genoeg meedoen. Hij blijkt daarbij zeer adrem te kunnen reageren op de situaties die zich voordoen. Hij heeft het publiek duidelijk op zijn hand en versterkt dat nog door wat biertjes uit te delen. Als fotograaf kreeg ik er ook een, met daarbij de grap 'jou moet ik te vriend houden'. De show was over voor ik er erg in had en ondanks de relatief korte duur, is dat ook wel een goed teken.
Ilse Warringa Minority-people
klik foto voor vergroting
Het is altijd interessant om te zien hoe cabaretiers hun act beginnen. De zaal is half duister en wat gaat er volgen? Ilse komt in haar act 'Minority-people' op als begrafenisondernemer met een zwaar accent. Ze geeft instructies en adviezen aan de familie voor het begrafenisritueel. Ogenschijnlijk begripvol en meelevend maar per saldo worden de belangen van de nabestaanden aan de kant geschoven. Humor met een serieuze ondertoon is een gegeven dat steeds terugkomt in haar optreden. Ilse is zelfverzekerd en heeft het volkomen in de hand. Haar optreden is bizar, bij tijden geniaal en soms ook vertederend. Verschillende typetjes en stemmetjes komen voorbij zonder dat de toeschouwer daarbij het idee krijgt naar iets te kijken met het gevoel van 'oh ja'. Bizar is Hilletje en haar melkgevende borsten, in het land dat voornamelijk gekenmerkt wordt door de verscheidenheid aan borsten. Zo zijn er o.a. charismatische borsten, charitatieve borsten en zelfs bourgondische borsten. Twee namaakborsten worden uiteindelijk gevuld met melk en met behulp van twee mannen van de eerste rij worden de nepborsten leeggespoten. Ilses gezicht druipt van de (moeder) melk. Zo is er ook Gerda de clown die kinderen een rondleiding geeft in en rondom de vagina en G-plek en een monoloog rond items als het rectum, poep, aars en alles dat daarmee verwant is, vervat in een razend knappe totaaltekst. Het publiek (inclusief ikzelf) wordt voortdurend op het verkeerde been gezet. Zo zouden de melkgevende borsten synoniem zijn voor Jezus en in tweede instantie voor het kruis (met dubbele betekenis). Ilse gaat zoals zoveel cabaretiers volledig op in haar typetjes, maar de serieuze ondertoon doet vermoeden dat Ilse's act ook voor een deel haar eigen (verwerkings)proces is. Als dat zo zou zijn is daar natuurlijk niks mis mee zolang zij het publiek daarmee boeit. Er valt veel te lachen bij Ilse. Haar zang is uitstekend. Haar humor is, afgezien van haar onderwerpen, nergens banaal en zij voegt wel degelijk iets nieuws toe aan de bekendere vormen van cabaret. Het is de vraag hoe zij zich verder ontwikkelt. Zij staat ten slotte nog aan het begin van haar carrière. Erg knap, bizar en origineel vond ik het wat zij doet. Critici zullen haar bejubelen maar het 'grote' publiek zal het vermoedelijk of niet helemaal kunnen bevatten of afhaken op de serieuze ondertoon.
Foto's:
Hans Speekenbrink
Gisteren kreeg ik een mailtje van Eyeworks TV die mij gevonden hadden via een zoekactie op Google. Zij zijn op dit moment bezig met het opzetten van de Nationale OpvoedTest 2005. Bij die nationale testen wordt gebruik gemaakt van vooroordeelgroepen en één van die groepen is dit jaar de groep ?kindervrijen? die het op gaan nemen tegen de grootouders, gescheiden ouders, sportcoaches, professionals, kinder-entertainers en natuurlijk de Bekende Nederlanders.
Nu zijn zij dus op zoek naar kandidaten die het leuk vinden om mee te doen als panellid bij de Nationale OpvoedTest in het panel van kindervrije mensen. De vraag aan mij is of ik het leuk vind om mee te doen en of ik nog meer mensen ken die het leuk vinden om mee te doen. Ik heb wel een afspraak die avond maar heb nog in overweging of ik op het verzoek in zal gaan. De opnames vinden plaats op woensdag 20 april a.s. vanaf 18.45 uur in het Mediapark te Hilversum en het programma wordt gepresenteerd door Anita Witzier en Sven Kockelmann. Heb je belangstelling? Laat dan even je E-mailadres achter in de reacties of stuur me een mailtje, dan stuur ik je het mailtje door van Eyework TV.
De foto bij dit logje maakte ik tijdens de carnavalsoptocht van een kind dat in één van de vrachtwagens mee mocht rijden.
Deze enorme hommel (is het een hommel?) zat van de week ineens in de badkamer in de vensterbank tegen het raam gedrukt achter een doosje. Ik pakte het doosje en schrok me kapot toen ik die joekel zag. Maar hij bleef doodstil zitten. Alleen bewoog hij een beetje met zijn pootjes. Het leek wel alsof hij zich wilde verstoppen want nu het doosje eenmaal weg was kroop hij weg achter een fles. Ook ondernam hij wat halfslachtige pogingen om te gaan vliegen. Hier zie je hem een start maken die zou mislukken. Later lukte het hem zelfs om even omhoog te vliegen langs het raam.
Het leek me toch dat hij buiten in het zonnetje beter af zou zijn dus raam open en hem voorzichtig met een papiertje naar buiten geloosd. Zou hij net uit zijn winterslaap zijn of gewoon een beetje aangeslagen?
Ik ben eens goed in mijn kast gedoken en heb er ontzettend opgeruimd. Dat resulteerde in een paar dozen met kleding die beslist nog goed is maar niet meer door mij gedragen wordt. Weggooien doe ik dat niet, dat vind ik dan ook weer zonde maar wie belangstelling heeft mag uitzoeken of er iets van haar gading tussen zit.
En ik heb zelf nog wat dingen uitgezocht die aan een update toe waren. Dus textielverf gekocht en vorige week het eerste badje gedaan met wijnrode verf. De kleur is wat paarser uitgevallen dan ik bedoeld had maar het verven is verder heel goed gelukt en de kleur was ook wel mooi. Eergisteren heb ik een tweede set kleding in de verf gezet met de bedoeling daar grijsgroen uit te krijgen. Dat is heeeel erg anders uitgepakt: flessengroen werd het. Te groen gewoon voor mij en groen is mijn kleur al helemaal niet, alleen dat grijzige of blauwige groen. Ik ben een uitgesproken zomertype en moet koele kleuren dragen. Ik heb het vandaag gedragen, die groene kleren maar ik voelde me er doodongelukkig in. Hans vond het mooi staan maar ik kon er toch niet aan wennen dus ik heb vandaag een nieuw doosje verf gekocht: donkerblauw en heb dat over het groen heen geverfd. Het hangt nu allemaal te drogen dus ik ben benieuwd welke kleur er morgen bij daglicht uit is gekomen.
Toots Thielemans weet met zijn 83 jaar nog voor aardig wat opwinding te zorgen. Samen met (blinde) pianist
Bert van den Brink gaf hij gisterenavond een benefietconcert voor de noodzakelijke maar kostbare verbouwing van het
Beauforthuis. Het concert was snel uitverkocht en ook de veiling van de laatste 10 kaarten via onze site liep voorspoedig. Een veel gehoorde opmerking daarbij was "het is mijn grote wens om Toots nog een keer te zien optreden".
Gisteren was het dan zover. De bescheiden Belg die met letterlijk alle grote namen van uit de jazzwereld gespeeld heeft was in Austerlitz. Het voormalige kerkje deed zijn oorsprong eer aan, het was bijna een religieuze gebeurtenis. De pers was buiten de deur gehouden, fotograferen was niet toegestaan en dat alles om de intimiteit van het optreden te waarborgen. Mieke en ik hadden unieke plaatsen
op het podium. Ik zat zo dicht achter Bert van den Brink dat ik hem aan had kunnen raken zonder van mijn stoel te komen. Ik had ook een uniek zicht op Toots die schuin achter de piano zat en met zijn aandacht vaak op Bert gericht was, waardoor hij automatisch ook in mijn richting keek. Bert van den Brink nam de leiding in de keuze van het repertoir en improviseerde er lustig maar vaak ook subtiel op los.
Toots liet zich wat dat betreft leiden en viel, zoals hij dat zo mooi kan, in, met zijn fluwelen mondharmonicageluid. Heel toepasselijk werd ingezet met twee 'spring'-nummers, waaronder 'You must believe in spring' van Michel Legrand. Bert speelde zo nu en dan geniaal en Toots zat dan quasi bedenkelijk te kijken of maakte grapjes als Bert zich leek te verliezen in zijn improvisaties. De sfeer was heel relaxed en soms bijna devoot zoals tijdens een sublieme uitvoering van 'My funny valentine'. Tijdens een kleine anekdote over een muzikaal bericht van Toots op Bert's antwoordapparaat mocht Bert Toots z'n 'broodje' even lenen en bleek dat ook Bert verdienstelijk mondharmonica speelt. Vele klassiekers passeerden de revue en het publiek volgde het allemaal ademloos behalve toen Toots ging fluiten, toen floot de zaal spontaan mee. Zijn allergrootste succes 'Bluesette' werd op gitaar gespeeld en ook het obligate Yesterday van de Beatles kreeg op gitaar een verfrissende aanpak. Toots deelde nog met het publiek dat hij het zo fijn vond om zo met Bert op te treden want dan had hij weer kans om zijn 'gevoeltje' te laten spreken. Collega-artiesten zaten er ook volop in de zaal. Ik zag vanaf mijn verhoogde positie op het podium Iain Matthews in de zaal en meende ook nog Ruud Jacobs (de broer van) aan de andere kant van het podium waar te nemen.
Na afloop was er de traditionele trekking van de loterij waaronder 'op de foto met Toots'. De eer was aan mij om die foto te maken en zodoende kon ik ook bovenstaande foto maken van Toots & Bert gebroederlijk samen op het pianokrukje (klik foto voor vergroting). Na afloop kreeg ik nog de kans om even relaxed 'een op een' met Toots over muziek te praten, waarbij hij me uitnodigde om hem tijdens North Sea Jazz weer eens op te zoeken. Mieke maakte op haar beurt van dat gesprek weer foto's dus ik heb er ook een aantal van mezelf met deze levende legende en dat vind ik wel erg leuk.
Foto's
Lensday
Is ze niet prachtig, dit meisje dat volkomen gebiologeerd staat te kijken naar een film - van Bunuel als ik me niet vergis - haar silhouet afstekend tegen de blauwe kleuren van de oude film. Dit beeld was te zien was op de Tentoonstelling 'Alles Dali' in Boijmans van Beuningen waar we onlangs waren (klik op de foto voor vergroting).
Voor DiDi van deze week met het thema Kracht koos ik deze tekst van Ramses Shaffy die zo prachtig zingt over 'de stootkracht van de milde kracht'. Wil je het nummer nog eens horen, klik dan
hier. De foto toont een krachtig beeld van Auguste Rodin uit Boijmans van Beuningen (klik voor vergroting).
We zullen doorgaan, met de stootkracht van de milde kracht
We zullen doorgaan, in de sprakeloze nacht
We zullen doorgaan, we zullen doorgaan
We zullen doorgaan, tot we samen zijn
We zullen doorgaan, met de weifelende zekerheid
Om door te gaan, in een sprakeloze tijd
We zullen doorgaan, we zullen doorgaan
We zullen doorgaan tot we samen zijn
We zullen doorgaan, met het zweet op ons gezicht
Om alleen door te gaan, in een loopgraaf zonder licht
We zullen doorgaan, we zullen doorgaan
we zullen doorgaan, tot we samen zijn
We zullen doorgaan, telkens als we stilstaan
Om weer door te gaan, naakt in een orkaan
We zullen doorgaan, we zullen doorgaan
We zullen doorgaan, tot we samen zijn
We zullen doorgaan, als niemand meer verwacht
Dat we weer doorgaan, in een sprakeloze nacht
We zullen doorgaan, we zullen doorgaan
We zullen doorgaan, tot we samen zijn
Afgelopen zaterdag lieten we ballonnen op voor Wilma maar vandaag is het haar echte verjaardag. We stuurden haar net als andere jaren per ballonpost briefjes met lieve woorden en wensen. De ballonnen kozen als een speer het ruime blauw zonder dat er eentje in de bomen bleef steken (zoals vorig jaar) dus ze zijn nu vast wel op hun bestemming aangekomen. Op de foto zie je zes van de zeven ballonnen. Eentje was er een beetje vooruit en dat was vast die van
Amanda die een briefje aan haar ballon had gehangen voor haar oma.
Het nieuwe thema voor Dichters op Dinsdag is Kracht of Strength
Ik koos een song van Burt Bacharach 'God Give me Strength' onlangs vertolkt door Elvis Costello op de CD Painted from Memories
De song is
hier te beluisteren.
Suggesties voor thema's zijn nog steeds welkom. Stuur het per mail door op mijn naam onderaan het logje te klikken.
Voor wie onbekend is met Dichters op Dinsdag (DiDi) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken.
GOD GIVE ME STRENGTH
Now I have nothing, so God give me strength
?cause I?m weak in her wake
And if I?m strong I might still brea
And I don?t have anything to share
That I won?t throw away into the air
That song is sung out
This bell is rung out
She was the light that I?d bless
She took my last chance at happiness
Lees meer...
Zoals wij in de tuin bezig zijn bij de start van het voorjaar wordt er op het strand keihard gewerkt aan het in orde maken van strand en paviljoens voor het seizoen. Ook op zaterdag rijden de tractoren af en aan en wordt hard doorgewerkt aan het egaliseren en hard maken van de fundering voor de vele strandtenten. Kennelijk doet men dat ondermeer met water zodat het zand wat minder mul en zacht wordt. Tractoren zijn best decoratief afstekend tegen zee en lucht en dat leverde zaterdag nog een paar mooie plaatjes op (klik voor vergroting).
Moody Monday
Stel je voor je slentert rustig door het museum in het gedeelte met de oude meesters en ineens stuit je op deze vloeropbreking waardoor het hoofd van een man de museumzaal in kijkt. Het geheel is overdekt door een perspex kubus en aan de wand vind je de naam van de kunstenaar. Is dit kunst? Mmmm, ik weet het zo net nog niet. Het is geinig en een leuke vondst maar kunst? Ik vind het eigenlijk maar fake.
Stralend weer was het dit weekend. Dus zondag moest er gewerkt worden: de tuin. Niet alleen lag die vol met bladeren maar ook had zich ondertussen al weer allerlei onkruid rondom en tussen de stenen genesteld en waren tegels en meubels groen aangeslagen. Te veel voor 1 persoon op 1 dag om te behappen dus met de moed der wanhoop begon ik aan deze schier oneindige klus. Ik besloot eerst het zitje voor de woonkamer op orde te brengen. Daar kon ik dan tussendoor even uitrusten. En dan van achteren naar voren werken met het opruimen. Deel 1 van dit megaproject is vandaag voltooid: alle bladeren zijn weg, alle struiken gesnoeid en van het onkruid is het leeuwendeel ook in de groenbak beland (of in 1 van de vele vuilniszakken die ik ook nog heb gevuld met rommel). Nog op mijn lijstje staat deel 2: schoonmaken tuinmeubilair en verwijderen van de groene aanslag op tegels, stenen en potten. En dan deel 3, het meest omvangrijke deel: het verwijderen van de grote hoeveelheden zevenblad in het middengedeelte van de tuin. Gelukkig hebben zich hulptroepen gemeld die mij bij deel 3 gaan helpen. Deel 4 is het leukste deel: het opnieuw aanplanten en het uitzoeken van planten. Vriend P die mij met het zevenblad gaat helpen is een groot voorstander van het topstellen van een tuinplan dus dat moet eerst. En dan aan de hand van het tuinplan moet de beplanten afgestemd worden op hoogte en bloeitijd. Ik wil in ieder geval een tuin die het hele jaar door bloeit.
Gisteren waren we op het strand in Egmond. Onder aan het duin, bij de parkeerplaats, stonden deze twee rozen in het zand. Ze stonden daar schijnbaar achterloos gestoken in het zand, ietsje uit elkaar (klik op het plaatje voor vergroting). Achter die rozen zit vast een verhaal. Ik heb me sindsdien afgevraagd wat dat verhaal zou kunnen zijn. Hebben ze betrekking op een teleurstelling in de liefde? Ze staan een beetje uit elkaar, duidt dat op verwijdering? Is het een afscheid? Zou het nog goed komen? Is er iets memorabels gebeurd op die plek dat gemarkeerd moest worden met die rozen? Zijn het twee geliefden die wilden laten weten aan de wereld dat zij daar waren? Ik weet het niet maar het houdt me wel bezig....
Dit is gemis:
lang
kijken naar de zon
die ondergegaan is
Herman De Coninck
Je kan een mens niets leren,
je kan hem alleen helpen het zelf te ontdekken in zichzelf.
Galileo Galilei
Drie klassieke concerten op twee locale podia en de verbindende factor voor mij was Oblivion van Astor Piazzolla.
Woensdag zag ik pianist Bas Verheijden met zijn Atlantic Trio in een voormalig klooster in Driebergen waar nu herstellingscentrum Daidalos is gevestigd. De strakke ruimte heeft waarschijnlijk eerder als kapel gediend. Dit is ook de plaats waar Bas zijn vleugel staat en waar hij repeteert. Een vleugel waar veel beroemdheden op gespeeld hebben gezien de handtekeningen van o.a. Chic Corea, Fats Domino en Dave Brubeck die met zwarte viltstift op het binnenwerk staan.
Bas is niet zomaar een lokale pianist die wel aardig speelt. Na een gedegen opleiding bij Jan Wijn wist hij zijn spel in het buitenland verder te bekwamen. Zo volgde hij o.a. een masterclass bij Maria Joao Pirez waarvan de AVRO een documentaire maakte en die ik indertijd (jaren geleden) heb gezien en heb opgenomen. Bas vormt een trio met de Noorse violist Vegard Nilsen en Cellist Ansfried Plat. Beiden zijn vermaarde musici die bij gerenomeerde orkesten speelden. Het trio werd in het tweede deel aangevuld met Annemijn den Herder, altvioliste bij het Radio Filharmonisch orkest Holland, met daarnaast een indrukwekkende staat van dienst.
(klik foto voor vergroting)
Bas Verheijden die op mij in eerste instantie een beetje gladjes overkomt weet me te raken als hij gepassioneerd een lans breekt voor Russische componist Arenski die hij ondergewaardeerd vind. Zijn muziek werd afgedaan als 'Salonmuziek' maar dan wel de allerbeste Salonmuziek die er ooit gemaakt is volgens Bas.
Voor de pauze drie werken van Piazolla, waaronder Oblivion, dat me altijd kippevel bezorgt en dat ik het beste ken in de
uitvoering van violist Gidon Kremer op zijn hommage-CD aan de Argentijse componist en bandeonspeler. Daarna het pianotrio opus 32 in d van Arenski (student van Rimsky Korsakov) en na de pauze Pianokwartet Opus 25 in G van Johannes Brahms. Dit werk als afsluiter omdat je daarna eigenlijk niks meer kunt spelen volgens Bas. Bas is een perfectionist en dat is te merken in zijn spel, presentatie en keuze van zijn musici. Binnenkort vertrekt hij met zijn trio naar vervolgens Aruba, Curacao, Belgie en Noorwegen. Zijn site is nog in de maak.
Het tweede concert vond de avond daarop plaats in ons 'huistheater' Het
Beauforthuis en was georganiseerd door concertpromotor 'il Soffio', hetgeen zachte fluisterende wind betekent. Initiatiefnemer Henk van Amerongen vormt samen met zijn echtgenote Ank en Alwin Dam het bestuur van
il Soffio. Doelstelling is om kleinschalige concerten te organiseren met kansen voor jonge afgestudeerde musici. De avond bestaat uit twee delen: het eerste deel vormt tevens de link met de avond daarvoor omdat er wederom drie werken van Piazzolla gespeeld worden waaronder het weemoedige Oblivion. Dit maal twee musici: Inkie Varga viool en Jacqueline Dekker Vleugel.
(klik foto voor vergroting) De avond vangt echter aan met heel verrassend drie werken uit Schindlers List van componist John Williams. Wie de film gezien heeft herinnert zich de melancholische, trieste maar wonderschone muziek, die door beide dames met veel gevoel en inlevingsvermogen vertolkt wordt. De vrolijke noot in het optreden komt daarna met een Mazurka van Wieniawski, waarna afgesloten wordt met Piazolla. Ik probeer de uitvoering van Oblivion te vergelijken met de avond daarvoor. Dat blijft toch moeilijk door de uren die er tussen zitten. Beide avonden werd het perfect uitgevoerd maar Inkie Varga weet meer kwetsbare melancholie in haar vioolspel te leggen. Het was een zeer aangenaam en charmant optreden waarbij als geringe kritische noot opgemerkt moet worden dat de beide dames niet geheel ontspannen in elkaars aanwezigheid leken te zijn.
Het tweede deel van de avond verzorgd door Il Soffio bestaat uit een verrassend programma genaamd: 'Vertel Theater Werder'. Pianist Arthur Bouma doet de aankondiging en van zijn gezelschap maken deel uit: verteller Wim Wolbrink, alt/mezzosopraan Olga Wener en violist Arjen Beintema.
(klik foto voor vergroting)
Alle werken in het programma zijn van Serge Rachmaninov, deels in arrangementen van Arthur Bouma afgewisseld met Russische verhalen door Wolbrink. Bouma begint door iemand uit het publiek uit te nodigen die nog nooit piano heeft gespeeld. Een jong meisje stapt het podium op om na slechts weinig oefening quatremain met Bouma te spelen. Het degelijke pianospel van Bouma vormt de basis en de andere drie vallen om beurten en soms samen in. Het resultaat is aangenaam klassiek variete, waarbij iedere deelnemer aan het kwartet zijn niet geringe kwaliteiten kan etaleren. Verteller Wim Wolbrink is tussen de schuifdeuren begonnen maar heeft na een opleiding aan het Emerson College in Engeland een aardige reputatie opgebouwd. Zo is hij vaste verteller tijden het Oerolfestival geworden. Daar komen we hem vast nog wel tegen want wij doen tijdens de gehele duur van het festival verslag vanaf Terschelling.
foto's Hans Speekenbrink
Zoals velen van jullie al dachten was het verhaal van Gijs een grap voor 1 april. De gewoonte om elkaar op 1 april voor de gek te houden is al vrij oud en komt op meerdere plaatsen in de wereld voor. Een historische grap werd ooit uitgehaald door beeldhouwer Van Tetterode ism de NCRV, die bedacht hadden om op het strand van Zandvoort een beeld van Paaseiland (klik voor vergroting) te laten aanspoelen. Die grap was heel geslaagd want (bijna) iedereen geloofde het wonder en het voorval werd nationaal voorpaginanieuws.
Gisteren vertelde een vriendinnetje over een grap die de woningbouwvereniging in haar woonplaats had uitgehaald. In de lokale krant was met grote letters op de voorpagina verschenen dat er een moskee gepland was op een braakliggend terrein vlak achter haar huis. Een voorlichtingsbijeenkomst voor betrokkenen was gepland op vrijdag 1 april om 13.00 uur. Zij belde met de woningbouwvereniging om te vragen waarom in godsnaam een bijeenkomst was gepland over zo'n heikel onderwerp op zo'n ongelukkig tijdstip. De directeur - die zij kende - vroeg haar wat voor datum het was vrijdag. En toen viel het kwartje....
Wil je meer weten over de gewoontes en gebruiken 1 april kijk dan eens
hier.
Maak kennis met Gijs onze nieuwe 'geitenkaasmaker' (klik voor vergroting). In het kader van de biologische en gezonde levensstijl hebben we besloten onze eigen geitenkaas te gaan maken. We houden er allebei erg van en die witte geitenkaas is gezonder (heb ik me altijd laten vertellen) dan de gele kaas van de koe. Van de kaasboerderij even buiten ons dorp kregen we de geit en het recept, dus we kunnen aan de gang. Gijs hoeft niet bang te zijn om op de barbecue te eindigen want ik eet geen vlees en Hans eet uit principe geen dieren waar hij een relatie mee heeft. Dat hij die relatie heeft blijkt ook wel uit de liefde waarmee hij deze foto maakte. Prettige bijkomstigheid is dat deze 'gadget' ook nog een andere functie heeft namelijk het bijhouden van het gras bij Hans in de achtertuin en dat scheelt weer maaien. Isn't he adorable?
|
|
