Paul en het geheim van de Smit
09 04 05 - 00:01
Paul Smit is een self-made-man op cabaretgebied. Als IT-er besloot hij na het maken van een site voor een cabaretier dat diens vak veel leuker was. Binnen een jaar had hij een programma en een contract bij Mojo en samen met Ilse Warringa verzorgde hij donderdagavond een avondvullend programma in het Beauforthuis. De humor van Paul is intelligent en doordacht maar de keuze van zijn onderwerpen lijkt wat banaler. Zo vervullen achtereenvolgens bier, het leger en een rubberboot belangrijke rollen. De diepgang haalt hij uit zijn 'spirituele' levensbeschouwelijke tips en adviezen, die hij ten beste geeft onder de verzamelnaam rubberbotisme. Gezeten in zijn rubberboot met een flesje bier komt hij dan ook tot die diepgang. Wijsheden zoals 'wie roeit raakt vermoeid', 'roeien doe je uit angst of verlangen' en 'beter is het om te dobberen op de stroom met uiteraard een lekker biertje' lopen als een rode draad door zijn show. Leuk is de grap met de boot die lek blijkt te zijn en over de hoofden van het publiek naar achteren wordt getransporteerd om vervolgens 'geplakt' en opgepompt weer terug te komen via dezelfde weg.
Vanaf het moment dat Paul Smit opkomt maakt hij contact met het publiek. Mensen op de eerste rij zijn op een leuke manier slachtoffer van zijn grappen. Zo staat een man Taco genaamd 'voor Lul' om de lekke boot op te pompen. Na een relatief rustig begin volgen er dolle acts over zijn ervaringen in het leger, waar je behalve het meegaan met je domme meerderen toch geen goed kunt doen, en met de woorden Rubber en Boot (klik foto voor vergroting). Hij kan behoorlijk gekke bekken trekken en dat is een punt in zijn voordeel. Met veel inzet en bravour vervolgt hij zijn show en gaat zelfs de zaal in om te 'controleren' of mensen wel goed genoeg meedoen. Hij blijkt daarbij zeer adrem te kunnen reageren op de situaties die zich voordoen. Hij heeft het publiek duidelijk op zijn hand en versterkt dat nog door wat biertjes uit te delen. Als fotograaf kreeg ik er ook een, met daarbij de grap 'jou moet ik te vriend houden'. De show was over voor ik er erg in had en ondanks de relatief korte duur, is dat ook wel een goed teken.
Ilse Warringa Minority-people
Het is altijd interessant om te zien hoe cabaretiers hun act beginnen. De zaal is half duister en wat gaat er volgen? Ilse komt in haar act 'Minority-people' op als begrafenisondernemer met een zwaar accent. Ze geeft instructies en adviezen aan de familie voor het begrafenisritueel. Ogenschijnlijk begripvol en meelevend maar per saldo worden de belangen van de nabestaanden aan de kant geschoven. Humor met een serieuze ondertoon is een gegeven dat steeds terugkomt in haar optreden. Ilse is zelfverzekerd en heeft het volkomen in de hand. Haar optreden is bizar, bij tijden geniaal en soms ook vertederend. Verschillende typetjes en stemmetjes komen voorbij zonder dat de toeschouwer daarbij het idee krijgt naar iets te kijken met het gevoel van 'oh ja'. Bizar is Hilletje en haar melkgevende borsten, in het land dat voornamelijk gekenmerkt wordt door de verscheidenheid aan borsten. Zo zijn er o.a. charismatische borsten, charitatieve borsten en zelfs bourgondische borsten. Twee namaakborsten worden uiteindelijk gevuld met melk en met behulp van twee mannen van de eerste rij worden de nepborsten leeggespoten. Ilses gezicht druipt van de (moeder) melk. Zo is er ook Gerda de clown die kinderen een rondleiding geeft in en rondom de vagina en G-plek en een monoloog rond items als het rectum, poep, aars en alles dat daarmee verwant is, vervat in een razend knappe totaaltekst. Het publiek (inclusief ikzelf) wordt voortdurend op het verkeerde been gezet. Zo zouden de melkgevende borsten synoniem zijn voor Jezus en in tweede instantie voor het kruis (met dubbele betekenis). Ilse gaat zoals zoveel cabaretiers volledig op in haar typetjes, maar de serieuze ondertoon doet vermoeden dat Ilse's act ook voor een deel haar eigen (verwerkings)proces is. Als dat zo zou zijn is daar natuurlijk niks mis mee zolang zij het publiek daarmee boeit. Er valt veel te lachen bij Ilse. Haar zang is uitstekend. Haar humor is, afgezien van haar onderwerpen, nergens banaal en zij voegt wel degelijk iets nieuws toe aan de bekendere vormen van cabaret. Het is de vraag hoe zij zich verder ontwikkelt. Zij staat ten slotte nog aan het begin van haar carrière. Erg knap, bizar en origineel vond ik het wat zij doet. Critici zullen haar bejubelen maar het 'grote' publiek zal het vermoedelijk of niet helemaal kunnen bevatten of afhaken op de serieuze ondertoon.
Foto's: Hans Speekenbrink
Geen reacties
