Vinden jullie nou ook dat de tijd zo snel gaat en gebeurtenissen soms helemaal in de war lijken. Het lijkt gisteren dat het 1 januari was en nu is het jaar al weer op de helft zonder dat mijn gevoel dat heeft kunnen bijhouden. Ik heb soms het idee dat de dagen tussen mijn vingers doorglippen zonder dat ik er echt ten volle van geniet. Dit jaar had ik er ook al last van dat het zo lang duurde voordat het warm werd. Normaal gesproken is de volgorde van gebeurtenissen: 1. het wordt mooi weer 2. de tuin in orde maken 3. ik ben jarig. Dit jaar ging het totaal andersom: 1. ik ben jarig, 2. de tuin in orde maken 3. het wordt mooi weer. Vertel het me maar, ligt het aan mij? Of hebben jullie ook zulke dingen?
Heb jij dat ook wel eens dat je het gevoel hebt dat je eens even afstand moet nemen en eens even gewoon rustig met jezelf moet zijn om in harmonie te komen met de dingen die er om je heen gebeuren? Het is de laatste dagen dat ik dat gevoel heb. Maar eh... ik heb het ontzettend druk en kan me op dit moment absoluut niet veroorloven te mijmeren of te mediteren. Maandag en dinsdag heb ik nog twee tentamens en ik moet ook nog stapels administratie en klusjes wegwerken dus zelfs het weekend moet ik doorwerken. Maar daarna denk ik dat ik even in retraite ga, gewoon in mijn eigen achtertuin. Helemaal achterin is daar een prachtig plekje, vlak tegen het bos. En dan ga ik daar op mijn ligstoel liggen met mooie muziek op mijn iPod en laat het allemaal eens rustig op mij inwerken. Heerlijk lijkt me dat!!!!
De auto van mijn buurvrouw gaat ondertussen een vertrouwd deel uitmaken van het straatbeeld rondom mijn huis. Hij staat er ook al eventjes en hij staat te koop: ze wil er vanaf. Na haar scheiding heeft ze een hele tijd rondgereden in de groene
Tjaffer van mijn ex die hij op dat moment niet nodig had. Ze was er reuze door geholpen maar wilde op een gegeven moment toch een eigen autootje. Na een hele tijd sparen en rondkijken had ze hem gevonden in Frankrijk bij vrienden: een Acadiana. Helemaal blij was ze. Maar toen begon de ellende. Eenmaal in Nederland werd de auto afgekeurd door de RDW. Er bleek van alles mee mis en daarvan was haar niks bekend. Ze had 2000 euro betaald voor de auto en hij bleek nog geen duizend euro waard. Bovendien had de vriendschap ook een behoorlijke knauw gekregen door deze miskoop.
Nu staat hij al een hele tijd te koop. Er hangt een geschreven velletje op met 750 euro er op geschreven. Het is een typisch probleemgeval dat dringend behoefte heeft aan een liefdevolle geduldige hand van iemand die er uren in wil stoppen om hem weer helemaal OK te krijgen. Of iemand die onderdelen zoekt om een ander soortgelijk probleemgeval mee te helpen oplossen. Of ze er 750 euro voor zal krijgen vraag ik me af maar er moet toch ergens iemand te vinden zijn die voor een schappelijke prijs deze auto wil kopen? Is er misschien een liefhebber die mijn buurvrouw uit de brand helpt? Stuur even een mailtje dan!
De NPS zit op de schopstoel (klik op het plaatje voor vergroting). Opheffing van de NPS is onderdeel van een nieuw plan voor de publieke omroep vanaf 2008 dat de afgelopen week werd gepresenteerd. Dat er iets moest gaan veranderen in omroepland is voor iedereen duidelijk maar de opheffing van de NPS gaat voor mijn gevoel te ver. De NPS is zo'n beetje het centrum van waar het publieke bestel voor staat. En als je je realiseert welke programma's er dan gaan verdwijnen dat past naast verbijstering een grote vastberadenheid dat dit niet zou moeten gebeuren. Steun ook de actie "Red de NPS" met je handtekening. De button vind je in de linkerkolom maar je kunt ook
hier klikken voor meer informatie en de handtekeningenactie.
Bij mijn vriendin thuis zeiden ze het altijd: "Wat nu, wat nu, zei Pichegru". Zoals dat gaat met dat soort uitspraken worden die te pas en te onpas gebruikt maar toch vooral in kwesties waarin de hoofdpersoon even niet wist wat te doen. Ik was de uitdrukking en Pichegru eigenlijk totaal vergeten tot afgelopen zaterdag een column verscheen van de hand van Adriaan Jaeggi in Volkskrant Magazine afgelopen zaterdag met de titel "Wat nu?, zei Pichegru".
Jeugdsentiment sloeg toe en een heel vat met herinneringen dat lang dicht had gezeten ging weer open. Heerlijk!
Maar wie is nu eigenlijk Pichegru en wie van jullie kent hem nog?
Pichegru was een Franse generaal die in 1794/95 ons land veroverde met zijn leger en zo de weg vrijmaakte voor wat later bekend zou worden als de Franse tijd. Door de vroegtijdig ingevallen vorst trok hij in korte tijd over de bevroren rivieren. Toen Pichegru echter de grote rivieren in midden Nederland bereikte, leek dit een onneembare barrière. Wat nu, wat nu, moet Pichegru toen gezegd hebben, wat uiteindelijk heeft geleid tot de uitdrukking Wat nu, zei Pichegru (of Pietje Cru).
Een andere verklaring is dat Pichegru synoniem werd voor historische twijfelaars. Pichegru keerde zich later namelijk tegen Napoleon. Net als een andere veldheer uit het Franse leger, Jean Baptiste Bernadotte. De volledige uitdrukking zou dan moeten zijn: `Wat nu? zei Pichegru. Kan niet verrotte, zei Bernadotte'.
Dichters op Dinsdag - dit keer helaas wat later dan anders - heeft dit keer als (uitdagend) thema "zelfportret/portret". Het is goed om af en toe eens te kijken, naar jezelf en naar anderen en stil te staan bij wat je ziet. Die gedachte inspireerde mij tot het kiezen van dit thema. Zelf koos ik voor een gedicht van Rutger Kopland met de titel Zelfportret uit de bundel "Een man in de tuin" uit 2004.
Ik hoop dat jullie toch geïnspireerd zullen zijn om een leuke bijdrage te maken of te zoeken ondanks de late start en die op je weblog te plaatsen. Plaats je linkje in een reactie onder dit logje zodat iedereen kan meegenieten van je bijdrage.
Je ziet een man in de tuin
hij lijkt verzonken in zichzelf
die man ben ik, ik weet het
maar als je lang kijkt naar een foto
van jezelf verval je in gepeins ?
wie je bent en wie je bedoelt
als je ik zegt, enzovoort
ik kijk en kijk in dat gezicht
en inderdaad ? ben ik dat?
over het ik is veel nagedacht
ook door mij, maar de meningen
lopen nog steeds ver uiteen
ook die van mij ? zoals dat gaat
met woorden die niet kunnen
worden begrepen
niemand heeft ooit zichzelf gezien
maar het verlangen blijft
naar het onzichtbare ik
je zoekt in wat er van je
overbleef een man in de tuin
Photo Tuesday
Die meeuwen zijn zo brutaal, die stelen als ze de kans krijgen het eten uit je hand of van je bord. En het zijn er veeeeel. Ik gooide wel eens wat brood weg voor de vogels en binnen een tel waren er dan wel dertig meeuwen die elkaar bevochten om een korstje brood. En dat dat er niet zacht en -zinnig aan toe ging dat zal niemand verbazen.
Vandaag hoorde ik dat het medicijn softenon weer terug is op de Nederlandse markt. Het gaat om het middel thalidomide dat vroeger bekend werd onder de naam Softenon. Het middel werd indertijd berucht omdat ongeveer 15.000 baby's wereldwijd mismaakt ter wereld kwam omdat hun moeder softenon slikte tijdens haar zwangerschap als slaapmiddel of middel tegen ochtendmisselijkheid. De baby's hadden ontbrekende of onderontwikkelde ledematen.
Tegenwoordig schijnt het in gebruik te zijn als geneesmiddel bij aandoeningen zoals bloedkanker, lepra-achtige ziekten en anti-immuunziekten omdat het de vorming van nieuwe bloedvaatjes remt. Ongeveer 600 patiënten in Nederland slikken het, aldus NRC Handelsblad dat er onderzoek naar deed.
Ik vind het maar een raar idee dat een medicijn dat indertijd de oorzaak was van zoveel narigheid nu gewoon weer in roulatie is. Wat vind jij?
De zomer is nog maar net officieel begonnen en het is nu al volop komkommertijd. Zo erg zelfs dat bij AH afgelopen zaterdag geen komkommer meer te krijgen was en ik voor dit logje dus mijn toevlucht moest nemen tot een foto van een paprika. Ook voor veel weblogs lijkt de zomer in te zijn getreden. Tijd dus om lekker tot erg laat in de tuin te zitten met een roseetje of een ander drankje in plaats van achter je computer alle weblogs langs te fietsen. Sommige mensen kunnen natuurlijk e.e.a. technisch wel combineren door draadloos werken maar toch lokt het internet niet.
Wij gaan in ieder geval gewoon door met onze logjes en foto's dus mocht je je ooit vervelen, kom gerust langs en laat wat van je horen.
Macro Day
Dit is mijn witte tijger. Die kreeg ik van mijn zus toen ik pas weer alleen woonde. Ze vond dat ik toch tenminste iets van gezelschap moest hebben, al was het dan maar van pluche. Hij ligt hier nu op de bank al die tijd en wordt met regelmaat geknuffeld door deze en gene die hier op de bank verkeert.
Oeps, gisteren mijn Citaat op Zaterdag vergeten. Nu daarom maar op zondag. Eentje die gaat over hoe het één leidt tot het ander...
Hoe vindingrijker en gewiekster
de mensen worden
des te meer vreemde dingen
vinden er plaats.
Hoe meer regels
en voorschriften er zijn,
des te meer dieven en rovers
er komen.
Lau-tse
Dit plaatje kreeg ik per mail toegestuurd met de vraag: "zijn racisten dom?". Oordeel zelf!
Helpdesk Casema met Olivier... 'Helpdesk' dat klinkt bemoedigend.. Olivier.. Waar doet me dat aan denken?? Moet je horen Olivier mijn probleem is dat ik afgesloten ben omdat er een oude rekening van april nog niet betaald zou zijn. Ik heb daar geen aanmaningen of herinneringen voor gekregen want mei is gewoon betaald. Ik heb zo'n super (als een slak zo snel) abonnement van 69,95 euro per maand dus ik heb dinsdag 2 x 70 euro plus 'onder protest' 29 euro boete overgemaakt. Het is nu donderdagavond ik heb vanavond internet nodig. Dat kunt u wel vergeten klonk Olivier hooghartig. Waarschijnlijk bent u volgende week maandag weer eens aan de beurt... Hoor eens hier Olivier men had men verzekerd als ik het openstaande bedrag plus boete diezelfde avond nog over zou maken en het bewijs zou faxen dan zou ik vrijdag weer internet hebben. Heer Olivier klonk wederom hooghartig, alsof hij de troeven in handen zou hebben. Ik was volkomen afhankelijk van hem. Dat liet hij wel merken. Als Casema zo klantvriendelijk is dat men mij eerst boete laat betalen om mij vervolgens dan nog zes dagen te laten boeten voordat ik weer aangesloten wordt, dan wil ik bij deze mijn abonnement opzeggen. Dat kan mijnheer zei Olivier triomfantelijk in 2006. Want uw abo is in mei stilzwijgend verlengd met een jaar. Mijn fax ging bij deze duidelijk weer onder op het stapeltje.
Wat nazoeken via Google leert mij dat hele volksstammen zich genept voelen door Casema omdat Casema in het geniep de opzegtermijn van een maand verlengd heeft met een jaar. Hier zou een mailtje over gestuurd zijn maar ik heb geen mail bij Casema, dus ik heb dat nooit ontvangen.
Het advies aan alle internet gebruikers is dan ook: 1/ Sluit nooit een abo af bij Casema/Wannadoo kabel want je zit er jaren aan vast. 2/ Als je een abo hebt zeg het dan vandaag nog op want over een jaar ben je er pas echt van af. 3/ Sluit nooit een duur (snel) abo af want de snelheid is lager dan van een gemiddeld ADSL abonnement 4/ Mijdt Casema want je wordt genept waar je bij staat. En nu weet ik ineens weer waar de naam Olivier me aan deed denken. Er is eens een tijd een
'meester oplichter' aan het werk geweest onder de naam
Heer Olivier. Het is me ineens weer duidelijk!!
(vergelijkingen berusten op louter toeval)
Een paar weken geleden moest ik een UMTS-telefoon hebben. In een nieuw project waarin ik participeer communiceren de MT-leden met elkaar via UMTS en delen we adressen, agenda's en archieven. Op die manier besparen we op de kosten voor kantoorruimte. Nou had ik een abonnement van KPN dat nog doorloopt tot maart 2006. Dat kon ik niet omzetten naar UMTS omdat de looptijd nog even duurde. Ook een andere provider was geen optie want ook die mogen mijn abonnement niet migreren gedurende de looptijd. Ik moest dus een abonnement er bij nemen want een PC-card is in mijn laptop niet mogelijk. Op zich vond ik dat geen probleem maar toen wilde ik het UMTS data-abonnement op mijn eigen nummer en het abonnement van mijn oude nummer omzetten naar een nieuw nummer. Dat is absoluut onmogelijk en de regels bij KPN verhinderen dat van alle kanten.
Ik zit dus nu tot 2006 met twee nummers waarvan ik er eentje heb waar ik op gebeld kan worden en een andere waarmee ik kan UMTS-sen. Heel erg onhandig. In 2006 kan ik mijn abonnement weer omzetten en op mijn eigen mobiele nummer een UMTS mogelijkheid krijgen (met ook weer een nieuw telefoontje ongetwijfeld). Wat een gedoe en wat een beroerde service.
Photo Friday
Al geef je niks om het koningshuis toch heb je al Nederlander toch wel iets met de kleur oranje (al is het alleen maar vanwege de voetbal). Deze bloemen zijn trouwens wel gefotografeerd op Koninginnedag van het vorig jaar.
Theme Thursday
Dit hele kleine motje, kleiner dan een centimeter, zat gisteren tegen het raam in de schaduw. Omdat hij zo klein is en zo fragiel werd hij helemaal transparant met dat tegenlicht. Klik de foto om het hele beestje te zien.
Ooit wel eens een dronken slak gezien? Dit exemplaar had zich tegoed gedaan aan een paar druppels rose die op zijn blaadje waren gevallen. Ik dacht even dat hij dood was, keerde de schelp om en opeens kwam meneer tevoorschijn (ik vermoed dat het een mannetjesslak was). Hij kwam overeind in zijn schelp, zwaaide als een dronkenman in het rond en wentelde zich zo dat hij met zijn schelp op zijn rug op de rand van de tafel kwam te liggen. De alcohol had hem echter wat minder stabiel gemaakt en het was duidelijk dat hij zijn evenwicht niet kon bewaren. Met een trage maar zekere beweging zakte hij van de rand van de tafel en viel op de grond. In kennelijke staat is het daar slecht toeven dus ik heb hem maar even tussen de planten gezet want op de grond zou hij een zekere dood tegemoet gaan.
In
About:blank las ik er over en vandaag hoorde ik er weer iemand over praten, over de actie om Chinese webloggers te helpen om de censuur van de Chinese overheid te omzeilen. Het idee is om een weblog van een Chinese weblogger te hosten via je eigen domein. Je kunt dat aangeven door een button op je weblog te plaatsen met bovenstaand plaatje er op (klik voor vergroting) en een tag waardoor je vindbaar bent als koekoeksnest. Je stelt dan een subdirectory op je domein beschikbaar aan de Chinese weblogger en die gaat daar zijn gang zonder dat jij er (na het installeren) verder omkijken naar hebt. Hans en ik moeten eerst overleggen en goed kijken naar de consequenties als we zoiets zouden doen (vooral inzake risico's met betrekking tot de webhosting van Hans' bedrijf) maar zo op het eerste oog vind ik het een prima initiatief want ik ben helemaal tegen censuur of blokkades door internetproviders vanwege de inhoud van je website of weblog. En wat is mooier dan dat je wereldwijd op die wijze vreedzaam actie voert tegen beperking van de vrijheid van meningsuiting. Meer informatie over de actie vind je
hier.
Voor DiDi van deze week koos ik dit gedicht van de Belgische dichter Paul Snoek. Het maakt deel uit van de Leidse muurgedichten en bevindt zich in zwembad De Zijl te Leiden op een muur. De foto is natuurlijk van Terschelling omdat het water daar zo mooi is en je daar losbandig zou kunnen slapen in spartelend water.
Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.
En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd alles begrijpende water.
Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water.
Want in het water adem ik water, in het water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst,
en in het water kan men nooit geheel alleen zijn
en toch nog eenzaam blijven.
Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn.
Moody Monday
Met heel erg laag water vallen er allemaal boten droog op het Terschellinger westerstrand. Je kunt er dan dit plaatje aantreffen van een vrouw en een boot die samen liggen te bakken in de zon. Klik voor grotere foto twee maal.
Dichters op Dinsdag wederom geïnspireerd door Oerol (we kunnen er moeilijk los van komen). Het thema van Oerol dit jaar was 'Eindeloze Deining', vandaar dat ik koos voor 'Eindeloos' en als song koos ik Endless Love van Lionell Richie en Diana Ross wat ik stiekem altijd al een mooi nummer heb gevonden.
De song is
hier te beluisteren. Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd.
Endless Love
My love,
There?s only you in my life
The only thing that?s bright
My first love,
You?re every breath that I take
Lees meer...
klik foto voor vergroting
klik foto voor vergroting
De hele week was er gewerkt aan de verdronken stad op de Noordsvaarder in West-Terschelling. En om half 11 trok iedereen die nog op Terschelling was dan ook naar het slotspektakel dat daar plaatsvond. Toen wij er aan kwamen was het al behoorlijk druk en zat de hele berm bij het Groene Strand vol. Hans vond een plaatsje in het riet bij het orkest en ik vond een plek centraal waar ik het vrij goed kon zien. Het was een schitterend spektakel over Terschellings eigen Atlantis: de Noordsvaarder. Het stuk begon met een achterste voren gespeelde bruiloft, via een verovering van het dorp, een brandende strijdwagen, een onderzeeboot waarop de bemanning een schaap ving en slachtte, een vuurtoren die in een gezicht veranderde, een bootje dat aan kwam rijden met een kikvorsman erin en een grote brand van het dorp die uiteindelijk uitmondde in een gigantisch vuurwerk waarbij de ah's en oh's niet van de lucht waren.
klik foto voor vergroting Een afscheid dat Oerol waardig was en waar we enorm van hebben genoten. De makers en bedenkers van het spektakel (van ondermeer het Silot)eater, Tuig en de Dogtroep (bijeengebracht door Mr. Oerol Joop Mulder) werden bijgestaan door een koor en orkest van vrijwilligers en Oerolbezoekers. Minpuntje vonden wij dat er na dit geweldige feest niks meer te drinken verkocht werd op het Groene Strand. Dat is dan wel een kater hoor en land je meteen weer met twee voeten op de grond: Oerol 2005 - de eindeloze deining - is weer voorbij.
Terwijl Hans zich een plaats had veroverd bij de voorstelling van Leonce en Lena (zie vorige logje) heb ik met mijn familie een heerlijke middag doorgebracht in West-Terschelling. Zij gingen met de half-zes-boot weer naar de wal en konden gelukkig de bagage naar de boot laten brengen door het bagagevervoer van het bungalowpark waar we verbleven. Stralend zomers was het op het strand waar je al kon merken dat de laatste dag van Oerol was aangebroken.
Het was eb en veel van de schepen die voor anker lagen op de west waren dan ook droog gevallen. Bovendien werd met man en macht de laatste hand gelegd aan de 'verdronken stad' die de hoofdrol zou spelen in het slotspektakel van Oerol 2005. In het dorp werden ondertussen de laatste straattheatervoorstellingen gegeven (extra spannend want daarbij gaat vaak iets mis) en konden wij genieten van de acrobatische jongleerkunsten van Mr. Spin.
Voor de veerbootterminal was het inmiddels zo druk dat lange rijen mensen buiten stonden. Gelukkig was er Andre Manuel die zijn doosconcerten een speciaal afscheidstintje had meegegeven voor Manon Ossevoort die met haar trekker (een Deutz 6808) zondagmiddag vertrok vanaf Terschelling naar Antarctica. Daarbij werd uitbundig meegezongen door het publiek dat voor de gelegenheid van een vlaggetje was voorzien. Er werd hier en daar wel een traantje weg gepinkt en niet alleen voor Manon want naast tien dagen fantastische voorstellingen zijn er op Oerol ook vele liefdes en vriendschappen voor het leven opgebloeid.
Als mijn familie uiteindelijk ruim op tijd met hun bagage in de rij aanschuift voor de boot voel ik me ook weemoedig omdat het al weer voorbij is. Het is intens, gezellig, je wordt beroerd en ontroerd, je deelt in een paar dagen veel dingen met mensen die je dierbaar zijn en dan sta je in je eentje op de kade te zwaaien. En op de fiets naar het huisje realiseer je je dat het is omgevlogen, deze eindeloze deining.
klik foto voor vergroting
Het podium is een Perzisch tapijt op het strand van Midsland. De Hongaarse groep Krékator voert Leonce and Lena op van de Duitse schrijver Büchner. Het is een komedie die tot de literaire hoogtepunten uit de romantiek-Biedemeier periode behoort. Ondanks het frisse vrije en speelse karakter van het stuk handelt het over serieuze levensvragen: hoe moeten we leven, moeten we ons aanpassen aan de conventie of is er plaats voor vrijheid en individualisatie? Is het gezinsleven het allerbelangrijkste of gaat de liefde boven alles. Dat alles binnen drooom en werkelijkheid. Hoewel Krékator het stuk heeft terug gebracht tot de essentie is het nog een vrij lange zit in de brandende zon. Beter dat, dan met regenpakken kijken naar het andere stuk van Krékator W-Workers Circus (ook van Büchner) waarin de acteurs naakt in de koude striemende regen moesten acteren. Het stuk is deels in het Engels, deels in het Hongaars, mét vertaling. De acteurs zijn goed gekleed voor het stuk en brengen hun Oost Europese charme mee. Ondanks het gebrek aan medewerking van de Oerol-organisatie kon ik de voorstelling toch bijwonen (we konden niet meer aan kaartjes komen) door iets later op het strand aan te schuiven. Waarschijnlijk was dat geen probleem omdat het de allerlaatste voorstelling van Krékator was.
klik foto voor vergroting
Een hi-tech spektakel in de open lucht werd gisterennacht verzorgd door de Franse theatergroep Metalovoice en het Schotse Boilerhouse. Op een leeg parkeerterrein tegen de duinrand van West aan Zee stonden op twee podia twee grote cirkelvormige schermen opgesteld. Het leken twee gigantische parabolen die op elkaar gericht waren. Toen de ruimte daartussen gevuld was met de toeschouwers begonnen mannen in zwarte pakken de twee podia te verbinden met karretjes die een soort catwalk vormden. Het zag er allemaal zeer futuristisch uit alsof we op de maan geland waren. Het silhouet van de duinrand stak af tegen het rode avondlicht. 3600 seconds is een unieke theatrale kijk op tijd. Wat kun je allemaal doen in een uur of beter gezegd wat kan er door je vingers glippen als je een uur zomaar voorbij laat gaan. Waarom duurt het ene uur langer dan het andere. Wat zou je doen als het je laatste uur was. Waarom leef je niet in het moment. Vier acteurs die Frans en Engels spraken en een percussionist die op Japanse wijze met zijn stokken jongleerden en die via dramatische elektronische percussie met handen en voeten het tempo aan gaf. Op de grote schermen zag je de tijd digitaal aftellen en er werden beelden op geprojecteerd die deels van aanwezige camera's kwamen. Het geheel was strak geregisseerd en er werd veel aandacht besteed aan de veiligheid van de acteurs dei continu tussen de twee podia renden op stoelen gingen staan en in een draaistoel rondgedraaid werden. De tekst was niet altijd goed te volgen maar het was alleen al een sensatie om op die verlaten plek in de open lucht dit multimedia spektakel te ondergaan. De vorm was indrukwekkender dan de inhoud, maar het was zeker een bijzondere ervaring.
klik foto voor vergroting
Wat is er mooier dan bij een strakke blauwe lucht en een kersenbier op het strand van Formerum naar leuke muziek te luisteren. Manuela Kemp trad net als enkele jaren geleden op met haar gelegenheidsformatie the Cheddarheadz. Manuela had geen stem meer maar dat mocht de pret niet drukken de andere twee zangeressen vingen haar goed op. Het repertoir werd gevormd door leuke bekende nummers, waaronder 'What a Perfect Day' van Lou Reed. Toepasselijker kon het niet.
klik foto voor vergroting
Op Hoop van Zegen door Polly Maggoo was het eerste 'klassieke' toneelspel dat ik zag op Oerol. Mieke had haar kaartje opgeofferd aan een vriendin die geen kaartje had. Het podium was een boerenschuur genaamd de 'Cor Langerak schuur' niet ver van ons huisje. Tegen de achterwand bevonden zich de theaterstoelen in de vorm van houten plankjes op rubberen banden. Het decor was opgebouwd uit een zootje spullen en meubels die op een koninginne-markt niet zouden misstaan. Dat is geen kritiek want het werd daardoor heel naturel en charmant. Ook de over een rails open schuivende schuurdeur hoorde bij het decor. Het gezelschap bestaat uit een deel (acterende) muzikanten en acteurs. Het stuk van Herman Heijermans werd ook in 2003 opgevoerd tijdens Oerol en maakte toen al veel indruk. Het is een stuk in oud Nederlands of dialect en het gaat over vissers die onder leiding van een reder uitvaren en schipbreuk lijden. De vrouwen blijven achter en dat levert het nodige drama op. Er werden dan ook heel wat traantjes weggepinkt want de voortreffelijke acteurs wisten het heel realistisch en overtuigend te brengen. Helmert Woudenberg speelt de weerbarstige harde reder Bos en Joke Tjalsma speelde voortreffelijk de huishoudster Kniertje. Verdere rollen voor Lard Adriaan, Anouk Beugels, Constance Kruis en Mathijs Verboom. Verboom heeft samen met Anna Rottier de theatergroep Polly Maggoo in 2000 opgericht. De muzikanten zijn: Michael von Villiez, Jan Petrie en Martin Franke. De laatste was ook verantwoordelijk voor alle mogelijke knappe ondersteunende geluiden, waaronder geplons met water. Over Helmert Woudenberg (
De Jood en de NSB-er) schreven we al eerder op onze site.
Foto: Hans Speekenbrink
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Naast straat-theater zag ik vandaag ook 'strandtheater' Ik weet niet hoe het gezelschap heet maar ik noem het maar 'Mannen met babies' Geheel identiek in zandkleurige kleding dito poppen en wit geschminkte gezichten bewogen ze heel statig in formatie over het strand. regelmatige poses aannemend en zorgzaam en zorgvuldig omgaand met de baby-poppen. Een schitterend schouwspel en een ideaal object voor mij als fotograaf.
Update: In het 'Oerol Krantsje' van vandaag toevallig ook een foto van dit gezelschap. Het blijken acteurs te zijn van Du & Nichts met Im Fluß der zeit, een straat theaterstuk over het stadse leven
klik foto voor vergroting
In Midsland en West-Terschelling is er ook het nodige straat-theater op Oerol. Acts uit voornamelijk het buitenland weten in de drukke winkelstraten de Oerol-gangers te vermaken. Jongleurs, grappenmakers en kleinkunstenaars nemen je in de maling brengen je aan het lachen of weten je te ontroeren. Op de foto een monsterlijke man die een rode zakdoek uit het oor van een jongetje weet te toveren. Kinderen vinden het prachtig en zijn nergens bang voor.
Klik de foto voor vergroting
Vorige jaren hebben we altijd uitbundig genoten van de beeldende kunst op Oerol. In 2003 was er de Dayzers kunstroute waarvan ik een aantal foto's de afgelopen tijd op mijn Flickr photostream heb laten zien. Die kunstroute was goed voor een hele dag kijk en belevingsplezier. Vorig jaar was de kunstroute al drastisch ingeperkt. Een stuk of zeven kunstenaars hadden een kunstwerk ontworpen in het bos en gecombineerd met een aantal Oerovoorstellingen was het toch nog allemaal zeer de moeite waard. Ik zal de foto's daarvan binnenkort nog wel een keer op Flickr plaatsen.
Dit jaar was de beeldende kunst nagenoeg tot nihil gereduceerd. Er is nog maar één echte beeldende kunst plek: A-Tipis, waarover het programmakrantje schrijft: "het is niet zomaar een openluchttentoonstelling waar je door kan wandelen, integendeel, het is een actief dorp dat leeft en je uitnodigt om eraan deel te nemen". Liefhebbers van beeldende kunst als wij zijn, wilden we daar wel heen. Het was best een eindje fietsen helemaal naar de Elvis Plak onderaan de duinen bij Heartbreakhotel (de laatste koffie voor Ameland). Daar aangekomen zagen we een stuk of wat tenten staan. Zou dat het zijn? Ja inderdaad, dat was A-Tipis. Voor 2 Oero per persoon (achteraf bleek dat 1 Oero teveel) mochten we er in. Een prachtig programmaboekje dat er echt gelikt uitzag werd ons uitgereikt in het eerste kunstwerk: de Airport 72. We hebben achtereenvolgens een Fecatotaal (een machine die draait om poep en zelfs een schilderij van stront bevat), een Routeplanner (een performance die we niet konden zien), Ma Cabana (een houten huis op zijn kant), Gob Squad (een drijvende en steeds veranderende kaart), Dew Drop (een stalen dauwdruppelvorm), Grand Magasin (een twee maal vergrootte familietent met groot panoramaraam) en tot slot 'Come in and see, there's nothing to see' (een in elkaar stortende tent) gezien.
De titel van het laatste werk gold wat ons betreft eigenlijk wel voor de hele tentoonstelling. Het was ongeïnspireerd en saai en het nomadisch aspect gold ook voor de kunstenaars want die waren geen velden of wegen te bekennen. We vonden het helemaal niks en echt heel jammer dat dit is wat er van de beeldende kunst op Oerol is overgebleven. Het wordt tijd dat er weer een goede sponsor op staat zodat er volgend jaar weer echt iets te zien is.
Klik de foto voor vergroting
Het choreografenduo Diane Elshout en Frank Händeler waren in 2004 al spraakmakend op Oerol met hun dansmusical Sirenade. Ook dit jaar hadden ze weer een bijzonder project: een duet dat gedanst wordt in het water. Het programmablad schrijft: 'Terwijl het water langs ons heen stroomt, staan we in onze eigen geprojecteerde dromen'.
De voorstelling vond plaats in een tent waarvan een groot deel van het oppervlak in beslag genomen werd door een enorm vierkant bassin waarin een klein laagje water stond. Er omheen banken en voor de toeschouwers op de eerste rij ijsblauwe poncho's waarvan de bedoeling was om ze over je benen te leggen. Terwijl we binnenkwamen waren de dansers al in het bassin, ieder in een hoek en bewogen zich met lome trage bewegingen op futuristische muziek. En zo verliep eigenlijk het hele eerste deel. Trage vloeiende bewegingen over het bijna rimpelloze water met de prachtige spiegelingen van de man en de vrouw die om elkaar heen draaiden.
Op een bepaald moment veranderde de muziek en ook de bewegingen van de dansers worden actiever en groter. Nu snappen we helemaal waarom we poncho's hebben gekregen. Mijn vriendin en naamgenote die even was ingedommeld (rozig van de buitenlucht, wind en kabbelende geluiden) werd woest gewekt door een enorme plens water in haar gezicht.
Het meest indrukwekkende gedeelte van de voorstelling vonden we allemaal het gedeelte waarin een waterscherm ontstaat doordat uit een lange buis aan het plafond water naar beneden komt en de dansers niet alleen meer om elkaar maar ook nog aan weerszijden van en door scherm bewegen.
Prachtig waren de bewegingen, de spiegelingen in het water, de kleuren van het licht en de projecties op water en dansers. Teer de kleuren van water, publiek in het ijsblauw en de danseres in het wit en - als dissonant - de danser met een rood shirtje. We vonden de voorstelling in het begin traag en langdradig maar verderop kwam er meer vaart in en hebben uiteindelijk allemaal genoten van dit bijzondere project. De foto bij dit logje is natuurlijk van Hans en
hier kun je een filmpje bekijken.
Klik de foto voor vergroting
We hadden op het laatst nog een voorstelling bijgeboekt op donderdagmiddag voor 'iets met dans' en 'multiculti' waarvan de omschrijving ons wel aardig leek. We werden verzameld op een duin bij Halfweg en daar moesten we in het middagzonnetje wachten totdat we werden opgehaald. Toen het eenmaal zover was werden we met zijn allen een hoog duin op geleid en bovenop zagen we de 'schouwburg': een diepe beschutte duinpan met daarin een podium waarop het orkest en een aantal dansers al stond opgesteld. Door het mulle zand daalden we af naar beneden waar banken waren opgesteld hoewel ook een aantal mensen lekker tegen de randen van de duinpan aan in het zand bleven zitten.
Het orkest was in het wit gekleed, stond achterste voren opgesteld en alle orkestleden hadden een masker op hun achterhoofd. Dit Nederlandse Jeugd Strijkorkest had een prima geluid ondanks de redelijke harde wind, al weet ik niet of het voor de toeschouwers wat meer bovenin net zo goed te horen was als voor ons.
De Cubaanse dansers zetten een bruisende, enthousiaste en sprankelende voorstelling neer geïnspireerd op de Afro-Cubaanse Orishas, het godenrijk waarop mensen hun dromen, pijn en wensen projecteren. Kleurrijke kostuums, opzwepende ritmes, positieve en negatieve krachten, rituelen en passie waren de ingrediënten voor de prachtige choreografie van Feri de Geus en Noortje Bijvoets.
We werden betoverd door de prachtige muziek (waarvan het arrangement speciaal voor de productie was gemaakt) en die mooie jonge mensen die dan weer gracieus, dan weer gepassioneerd over het podium bewogen. Een perfecte harmonie van zon, wind, kleur, geluid, beweging en inspiratie.
De voorstelling is gemaakt door Stichting Le Grand Cru die eerder interculturele voorstellingen maakte met dansers uit Georgië en Zuid-Afrika. Ze gaan toeren door Nederland vertelde de dirigent aan Paolo dus als je de kans krijgt ga er dan naar kijken. Wij vonden het een hoogtepunt en een voorstelling die wij allen best nog wel een keertje zouden willen zien en horen. De foto is zoals altijd gemaakt door Hans en
hier is nog een stukje film te zien.
klik foto voor vergroting
Een van de mooiste meest indrukwekkende en daardoor meest gewilde voorstellingen van Oerol is die van The Lunatics en Payung Hitam. Dit is locatietheater ten voeten uit. Het podium is de rand van een meer omzoomd door bossen en het meer zelf. Stellages opgebouwd uit bamboe-stokken zijn zichtbaar in het geheimzinnige licht. Mysterieuze oerwoudklanken zijn medebepalend voor het sfeertje. Even je ogen sluiten en je waant je in de binnenlanden van Indonesië. Grootvader Kakek leid met zijn twee zonen een rustig bestaan in het dal. In het avondlicht van de maan maken zij plezier in en rondom het water. Op de heuvel wordt gebouwd aan een imposante constructie. (zie
filmpje van Mieke) Kalek en zijn zonen lachen om die grootheidswaanzin. Als er een grote watersnood (Tsunami) plaats vindt, worden er vele dorpelingen vermist. Grootvader is zijn kleinkinderen en zelfs de maan kwijt. Op zoek naar zijn geliefden ontmoet hij de bouwers. Na een machtsstrijd worden de (cultuur)verschillen overbrugd. Het is schitterend hoe Lunatics samen met de Indonesische acteurs een voorstelling wegzetten waar ook de cultuurverschillen en overeenkomsten in zijn verwerkt. Oeroude legendes zijn er in verwerkt. Het decor is mysterieus. Uit het duister komen steeds nieuwe creaties tevoorschijn. Gestaltes komen opdoemen uit het water. De belichting die tot rondom het meer is opgesteld is magnifiek en draag sterk bij aan de sfeer. De rode draad is de gecompliceerde relatie van de mens met zijn soortgenoten en met de natuur. De mens levert voortdurend een strijd met de oerkrachten van de natuur en weet na onvoorstelbare tegenslagen door innerlijke kracht toch steeds weer door te gaan.
Regie: Rachman Sabur en Koos Hogeweg. Black Moon is een co-productie in het kader van het 10-jarig jubileum van het Hivos-Cultuurfonds.
Het was niet zulk denderend weer afgelopen zondag maar toch nog goed genoeg om een fietstochtje te ondernemen naar Midsland aan Zee waar het Oerolpubliek onder leiding van kunstenaar Bruno Doedens met elkaar een Dansend Woud realiseert. Iedereen die wil mag er een zwiepertje planten, vier meter lange pvc-buizen die in het zand moeten worden geplaatst. Het gat moet worden voorgeboord anders blijven de buizen niet staan dus Doedens heeft een paar stalen staven voor dat doel beschikbaar. Als je veertig centimeter diep bent met de boor dan kan de 'halm' er in. Even aanstampen nog en meteen volgt jouw halm zijn soortgenoten die allemaal soepel buigen onder de straffe wind. Hans en ik planten samen een halm maar sommige mensen maken boogjes. Ons gezelschap maakt een soort iglo van over elkaar gebogen buizen en daarover weer een visnet. Met name de meiden zijn er trots op. Wat zij niet weten is dat Doedens al die boogjes weer losmaakt en de halmen plant zoals ze bedoeld zijn: als riet in de wind.
Totaal kunnen er ruim zesduizend riethalmen geplant worden en op de laatste zondag van Oerol gaan ze er allemaal weer uit.
Klik op de foto voor vergroting
"Een poëtisch verhaal in de grillige duinen van Formerum aan Zee", zo luidde de beschrijving in het Oerol programmablad. De voorstelling is geïnspireerd op leven en werk van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker en werd gemaakt door de twee theatermaaksters Tjitske Deinum en Mirjam Schilte (oftewel Warber) ism beeldend kunstenares Ger van Oort. Voordat de voorstelling begon werd ik aangeklampt door een verslaggever van Omroep Friesland met de vraag waarom ik gekozen had voor deze voorstelling. Tja, waarom spreekt iets je aan. In dit geval was het een combinatie van het feit dat het een locatievoorstelling was, de locatie waar het was, de beschrijving 'klein & intiem' en het feit dat er nog kaartjes beschikbaar waren op het moment dat ik bij de kassa stond.
Wij werden door beeldend kunstenares Ger van Oort geleid naar een plek in de duinen. Daar werd de groep toeschouwers twee keer achter elkaar aangeklampt door een vrouw die zich voorstelde als Ingrid Jonker die iemand zocht om mee te praten. Twee maal een vrouw met dezelfde naam, twee kanten van dezelfde vrouw uitgebeeld door twee actrices die op verschillende plekken in de duinen stukken van zichzelf, hun weerloosheid en hun oplossingen om zich in de wereld staande te houden lieten zien.
Wij, de toeschouwers, volgden de vrouwen van plek naar plek en het verhaal van fase naar fase. De vrouwen speelden hun verhaal uit op een dramatisch en beeldend sterke manier door gebruik te maken van objecten en de omgeving van ruige duinranden waar de silhouetten van de vrouwen met hun wapperende jurken sterk afstaken tegen de blauwe stralende lucht. De twee Ingrid Jonkers lijken in het begin behoorlijk met elkaar in strijd en elkaars tegenpool maar gaandeweg de voorstelling komen ze steeds dichter bij elkaar tot het einde waarin ze allebei hetzelfde verlangen articuleren en samen over de rand van het duin verdwijnen.
Ik vertelde de verslaggever van Omroep Friesland dan ook achteraf dat ik het een prachtige voorstelling vond die mij wel raakte en dat ik het heel mooi vormgegeven vond zo in de natuur. Hans en Paolo vonden het een vrouwelijke voorstelling. Dat was wel grappig want zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken. Toen we er over spraken bleek dat ze doelden op de ongrijpbare manier waarop de vrouwen (in het stuk) zich uitdrukken en die voor de meeste mannen misschien nog wel aan te voelen is maar in ieder geval niet te volgen. De foto bij dit logje is zoals gewoonlijk van Hans en Paolo maakt het filmpje dat je
hier kunt zien.
Het thema voor dichters op Dinsdag is geinspireerd door ons verblijf op het eiland Terschelling in verband met Oerol: Eiland/Island.Ik koos een oude song van King Crimson 'Islands' De song is
hier te beluisteren. Voor wie onbekend is met DiDi (Dichters op Dinsdag) verdere info vind je
hier en oudere thema's vind je
daar. Belangrijkste is dat je jouw keuze op je eigen weblog plaatst en het centraal hieronder bij de reacties deelt, zodat iedereen bij elkaar kan kijken. We zijn weer zeer benieuwd. We zullen alleen minder dan gewoonlijk kunnen reageren, in verband met onze beperkte on-line mogelijkheden.
Islands
Earth, stream and tree encircled by sea
Waves sweep the sand from my island.
My sunsets fade.
Field and glade wait only for rain
Grain after grain love erodes my
High weathered walls which fend off the tide
Cradle the wind
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Het beroemde verhaal van Lewis Carroll is door theatergroep Gajes vrij geïnterpreteerd en geschikt gemaakt voor locatie-theater met steltenlopers. De act vind plaats tussen het publiek. op de Geitenwei op Terschelling. Het deed me sterk denken aan Malaya van Close Act, (zoek voor recensie en foto's binnen deze site) inclusief alle rollende gevaartes die bij het decor horen. Misschien zijn zij wel tot voorbeeld geweest voor Gajes. Het verhaal begint met een slapende Alice op een bed dat hoog uitsteekt boven het publiek. Op dezelfde hoogte vaart een man in een roeiboot en hij is degene die er met zijn fantasieën voor zorgt dat Alice gaat dromen. Alice wordt gewekt door haar knuffelkonijn. Er dienen zich verschillende geliefden aan waarvan er een wordt aangestuurd door een boosaardige koningin, die een partij zoekt voor haar verwende zoon. Ze willen allemaal iets van Alice. Ze vlucht en is voorlopig onvindbaar.
Als ze weer terug keert is ze ouder en klaar voor de liefde. Ze wordt verleid door iemand die in opdracht van de boze koningin handelt en valt zodoende weer in haar handen. Als haar eerste onthoofde kandidaat zijn hoofd weer terug heeft, besluiten ze te vluchten in de roeiboot. De bedenker van haar fantasieën dreigt daardoor in moeilijkheden te komen en stuurt alle door hem bedachte personages de laan uit en verklaart Alice zijn liefde. Alice stuurt op haar beurt hem weer de laan uit en keert terug in haar bed. Een droom of een ervaring rijker? Wie zal het zeggen?
Gajes een theatergroep die zonder subsidie of ondersteuning werkt bestaat uit: Maarten van den Berg, Norbert Busschers, Teun Christoffels, Joice van Esch, Ibelisse guardia, Janice slot, en Roderik Sommerdijk. Muziek Petra Appelman, Marion de Laat en Bas de Waal. Regie Mark Kingsford. Techniek Valentijn van der Mieden.
klik foto voor vergroting
Phylaca gaat over een ideaalstad die dat uiteraard niet is want alles is gebaseerd op geld sex, glamour en macht. Twee vrienden laten zich verlustigen aan al het moois dat Phylaca te bieden heeft. De een verliest zich in alle mogelijkheden die de stad en mat name de sex daarin te bieden heeft. De ander blijft toch op zoek naar een diepere betekenis van het leven. Een flinterdunne verhaallijn die weer goed gemaakt wordt door het mooie decor midden in een open plek in de heuvelachtige bossen van Terschelling. De uitstekende acteerprestaties en het enthousiasme van de acteurs. Dit is weer het mooie van Oerol De stromende regen is geen belemmering. Het publiek zit met regenpakken en hier en daar een paraplu op de tribune die gevormd wordt door drie-potige opvouwbare krukjes en de acteurs gaan met volle overgave op in hun spel alsof er geen regen bestaat. Tekst en regie is van Annemieke Delis, geinspireerd op 'Mahagonny' van Berthold Brecht
klik foto voor vergroting
Acteur Hans Dagelet is een vast lid van Spinvis en speelt fantastisch trompet. Als acteur is hij zich natuurlijk terdegen bewust hoe hij overkomt en ook nu weer zag hij er interessant uit met zijn (Tiroler?) hoed. Spinvis trad eergisteren op, daar kwam ik bij toeval ook nog
GeeSpot tegen die ik nog niet eerder live ontmoet had. Eric de Jong en Dagelet hadden gisteren een optreden genaamd De Explicateur speciaal voor Filmmuseum Biënnale 2005. Wij hebben dit helaas gemist omdat we met een grote groep waren met strijdige belangstelling. Bovenstaande foto maakte ik tijdens de soundcheck eerder op de dag.
klik foto voor vergroting
Onze eerste voorstelling op Oerol was van Theatre Embassy die we vorig jaar al een keer zagen met een voorstelling op straat in West. Misschien herinner je je nog de foto van de stralende jongen met een kartonnen hoge hoed en de kleurige kleding van alle spelers. Nu was er een thema gemaakt met theatergroep Trono uit Bolivia over de woede van de watergoden van de pre-Columbiaanse beschaving die vertoornd zijn als ze zien hoe de zee wordt leeg gevist, de bronnen worden vervuild en de regen verzuurt. Ze komen bij elkaar om te zien wat zij hieraan met hun eigen middelen kunnen doen.
In het Parc de Chevre zaten alle tribunes propvol voor deze objecten theatervoorstelling, fantastische metershoge poppen die met ingewikkelde constructies verrijdbaar zijn gemaakt. Prachtige bewegende constructies, een draak, een vrouwenfiguur, een witte en een zwarte figuur allemaal heel fantasievol gemaakt met originele attributen. Grappige details: een vergiet als masker, voetballen als borsten, lepels als ogen, een paraplu als rok, waterflesjes als decoratie voor een kostuum. Alleen al aan de kostuums en de poppen kijk je je ogen uit. En ook het kleine zwarte hondje dat (te zien aan het doekje om zijn hals) bij het gezelschap hoorde, zorgde voor veel vermaak door steeds op bijzondere momenten over het podium te wandelen. Ook ging het beestje op een dramatisch moment lekker relaxt vooraan het podiium eerst zitten en vervolgens liggen. Het verhaal was aardig en het spel was vol enthousiasme maar dat was de belangrijkste kwaliteit. De muziek was eenvoudig en schitterend en de kostuums en poppen oogstrelend en bijzonder. Geen absolute topper maar toch een aardige binnenkomer op de 'Eindeloze Deining'. De foto toont een paar van de wonderlijke figuren en is van de hand van Hans.
We zijn gisteren eigenlijk zonder problemen aangekomen. Wij wel, want een heleboel mensen moesten uren wachten in Harlingen totdat ze op de boot konden. De chaos in Harlingen was zo groot dat er zelfs op teletekst melding werd gemaakt van ongeregeldheden bij de veerbootterminal. Ondertussen stonden wij in de rij op festivalterrein De Westerkeyn om kaartjes te bemachtigen voor een aantal voorstellingen. Dat is een ervaring op zich dat kaartjes kopen. Het werkt met familienamen. Iedereen die de Westerkeyn betreedt moet een Oerolpaspoort aanschaffen want anders kun je geen kaartjes kopen voor voorstellingen. Bovendien krijg je zoveel familienamen als je paspoorten hebt. En op volgorde zijn die familienamen aan de beurt om in de rij te gaan staan voor de kaartjestent. Wij hadden de familienaam Eschauwzier en dan moet je wachten totdat alle Cupido's en Doeksen's en iedereen met een B en een A geweest zijn. Dat kan in sommige gevallen, zoals ook gisteren gemakkelijk een uur of wat in beslag nemen. Overigens is het voordeel daarvan dat je even goed in het festivalkrantje kunt kijken naar de voorstelling die je wilt. Bij de ingang zijn ook speciale planningsformulieren te krijgen waarop je je hele scenario kunt uitstippelen. Na drie uur wachten en heerlijk in het zonnetje genieten van muziek en een roseetje op de Westerkeyn waren de Eschauwziers aan de beurt en kon ik de kaartjes van onze keuze proberen te krijgen. Hans was ondertussener vertrokken naar Midsland om wat boodschappen te gaan doen.
Een aantal voorstellingen stond al op max dat wil zeggen dat 70 % in de voorverkoop was verkocht. De andere 30 % is op de dag zelf nog beschikbaar voor diegene die bereid is vroeg uit zijn/haar bed te komen. Gelukkig hadden we wat alternatieven uitgezocht en we hebben denk ik voor de hele periode genoeg kaartjes om ons helemaal uit te leven.
Een ander ding dat zorgt dat je je op de Westerkeyn niet verveelt is de draaimolen. Een prachtige antiek exemplaar waarvan je hierboven een foto ziet. Het is echt om je ogen helemaal uit te kijken want al die dieren en figuren bewegen ook nog, de bolle vis blaast bellen en de stoommachine blaast stoom uit.
Hans en Mieke loggen even tien dagen vanaf locatie. We zijn vanaf vrijdagochtend op het Terschellinger Oerolfestival om lekker te genieten van eiland, wind, rust, cultuur, muziek en theater. En natuurlijk het typische Oerolsfeertje. Buurman & dito vrouw houden huis en haard in de gaten, legen de brievenbus en verzorgen de planten en De Vis dus dat komt helemaal in orde.
En we krijgen bezoek gedurende de tien dagen dat er zitten van allerlei mensen. Ik heb er zin in! Het loggen zal mogelijk in een iets ander tempo verlopen dan anders maar goed, dat moeten jullie maar op de koop toe nemen.
Als je zoals wij woensdagavond met drie webloggers bij elkaar bent, dan staat de tafel meteen vol met allerlei laptops (zie foto en klikken voor vergroting). Je krijgt dan van die dingen als dat mijn buurvrouw contact met mij zoekt per MSN en mij eerst verwijt dat ik offline ben (niet waar) en vervolgens dat het wel erg lang duurt. En dat terwijl we 30 cm van elkaar verwijderd zijn. Uiteindelijk hebben we een (weinig interessante) chat gevoerd. Het life-gesprek was een stuk uitdagender. En ook de bubbels die ik nodig had voor mijn inzending van
Theme Thursday.
Van de week had ik een gesprek met de studieadviseur omdat ik even wilde checken of mijn studieplanning voor het volgend jaar zonder problemen naar de doctoraalbul zou leiden. Mijn idee was dat ik nog drie vakken moest doen en een scriptie. Gisteren kwam ik er achter dat het waarschijnlijk nog mooier is: ik moet nog twee vakken en een scriptie. De reden voor de onduidelijkheid is gelegen in het feit dat door de invoering van de Bachelor/Masterstructuur ook de puntentelling voor vakken is veranderd. Een standaardvak leverde vroeger 4 studiepunten op en in het nieuwe systeem maar liefst 5,25 (omgerekend). Aangezien ik gedwongen was om een aantal vakken 'nieuwe stijl' te volgen zou ik met een volledig programma maar liefst 8 punten over hebben. Ik heb nu vakkenvermindering aangevraagd op die grond en als de examencommissie mijn verzoek positief beoordeelt dan hoef ik nog maar 2 vakken en een scriptie. Dat zou natuurlijk wel heerlijk zijn!
Zoals jullie weten heb ik mijn scriptieonderwerp ook al en het is ondertussen goedgekeurd dus ik zie de studietoekomst met vertrouwen tegemoet. Gezien het feit dat mijn laatste vak in periode 4 van het volgend studiejaar wordt gegeven kan ik voor de resterende vakken en de scriptie een jaar uittrekken. Heeeel relaxt dus.
Het wordt weer beter weer en meestal betekent dat dat de korte broek weer oprukt in het straatbeeld. En dat is een doorn in (in ieder geval) mijn oog. De meeste mensen zien er niet uit met een korte broek. Dat is mijn stellige overtuiging en die zie ik ook iedere zomer weer bevestigd als ik om mij heen kijk op straat. Sexe maakt daarbij geen verschil, je hebt net zoveel vreselijke vrouwen-korte-broeken als mannen-korte-broeken. Het summum van dat alles is wel de mannen-bandplooi-korte-broek en dan met sokken en sandalen er onder. Brrrrr.
Ikzelf draag echt nooit een korte broek. Ik heb er niet eens eentje. Ik draag graag wijde lange broeken en voor de zomer heb ik een paar heerlijk dunne (zijden) exemplaren of een dunne lange rok vind ik ook mooi. Hans en ik zijn pas uit geweest op een aanvaardbare korte broek waarin hij zich lekker voelt en die er ook nog een beetje uitziet. We zijn dacht ik wel aardig geslaagd met een driekwartbroek die bij hem tot over de knie valt. Een paar stoere gympen er onder en Hans kan zich best vertonen. Nou maar hopen dat hij dan die andere korte (bandplooi) broek in de kast laat liggen. Hoe zit het met jouw verhouding tot de korte broek?
Doordat ik een vak volg over "internet & recht" kom ik nog wel eens op andere plekken op het internet terecht dan normaal te doen gebruikelijk. Ook het zoeken, linken en zoekmachines hebben mijn extra aandacht. Daarom dacht ik: 'laat ik ook eens op Miwian zoeken'. En dan vind je naast allerlei verwijzingen die naar ons en de weblog leiden (in welke vorm dan ook) ook de Miwian Persians. Kennelijk een Finse fokker van persische katten die onder de naam Miwian door het leven gaat. En daar vond ik deze foto's van aller donzigste kittens, die naar mijn mening trouwens oliedom uit hun ogen kijken maar dat kan ook komen door het model van hun kop. Klik op het plaatje, dan zie je er nog eentje.
Ongeloof en onsteltenis in de rechtszaal gisteren toen de Officier van Justitie de eis formuleerde in de strafzaak tegen de moeder van Savanna en diens vriend. Tegen de moeder is drie jaar en tbs met dwangverpleging geëist en tegen de vriend twee jaar met tbs en dwangverpleging. Het wonderlijke in deze zaak is dat de Officier van Justitie gekozen heeft voor mishandeling met de dood tot gevolg als delictomschrijving in plaats van doodslag, zoals iedereen had verwacht. Dat heeft gevolgen voor de strafmaat die in het geval van doodslag een stuk hoger ligt (maximaal 15 jaar tegenover maximaal 6 jaar voor mishandeling met de dood tot gevolg).
De reden is blijkbaar dat de OvJ het opzet van de verdachten op het van het leven beroven van Savanna niet aanwezig acht. En dat is wel een eis - iets dat bewezen moet worden - om iemand voor doodslag te veroordelen. Dat is eens te meer vreemd omdat er in het strafrecht verschillende gradaties van opzet worden gehanteerd die variëren van 'willens en wetens' tot de 'aanmerkelijke kans op de koop toe nemen'. Het lijkt mij dat de OvJ in dit geval zeker onderboden heeft. Je kunt je afvragen of deze ouders enig benul hadden van een mogelijk gevolg van hun handelen maar het is meer de taak van de verdediging om dat punt te scoren dan van de OvJ die immers vanuit het Openbaar Ministerie - en in feite namens ons allemaal - optreedt.
Wat veel mensen zich overigens niet realiseren is de verregaande werking van TBS met dwangverpleging. Aan TBS wordt namelijk geen termijn gesteld. TBS is ooit ingesteld als maatregel tot beveiliging van de samenleving. Daarmee is niet zozeer de behandeling van betrokkene het doel maar een soort maatschappelijke 'damagecontrol'. Na ongeveer 2 jaar wordt bekeken of de TBS verlengd moet worden of niet. Over het algemeen is een TBS na een jaar of 6 afgelopen, al zijn er ook mensen. bij wie de TBS keer op keer verlengd wordt omdat daar sprake is van langdurige delictgevaarlijkheid volgens de rechter.
Dat betekent in het geval van de moeder van Savanne en haar vriend dat de tijd dat ze achter slot en grendel zitten gemakkelijk kan oplopen tot 6 jaar en - afhankelijk van de bereikte resultaten in de TBS - zelfs wel tot meer.
Ik moet zeggen dat ik niet helemaal snap hoe de OvJ tot zo'n lage eis komt. Dat komt ook niet helemaal tegemoet aan het maatschappelijk sentiment dat er heerst over deze hele zaak. En dat is toch ook iets waarin de rechtspraak rekening mee moet worden gehouden, in ieder geval door het OM en ook door de rechter die er dan dan daarna over moet oordelen.
Op het plaatje zie je een savanna (landschapstype); klik voor vergroting.
Lensday
In de voorpret voor Oerol waar we vrijdag heen gaan plaats ik al een paar dagen oude Oerolfoto's op mijn Flickr Photostream. Wie op heeft gelet heeft wel het één en ander voorbij zien komen in de linkerkolom. Mocht je meer willen zien moet je even op die foto's klikken en dan zie je de rest. Ik ben heel benieuwd of er dit jaar weer iets van een kunstroute is. We hebben daar vorige jaren altijd erg van genoten dus ik hoop het maar.
Dit gedicht van Tjiske Jansen koos ik voor het thema 'vader' van deze DiDi.
Het spreekt voor zich.
Dit is een brief aan vaders en moeders.
Ik ben het kind.
Hou me vast en kijk naar me.
Til me op, zet me neer, laat me gaan.
Het kan mij niet schelen hoe u uw geld verdient
en of u succesvol bent.
Geld daar kun je snoep van kopen,
maar ik hoef geen dure koeken bij de chocolademelk.
Alleen maar een dropje op mijn knie als ik gevallen ben.
Alleen maar op schoot.
Mijn studiegenote had de stoet gezien en was er diep van onder de indruk. Ze vertelde dat ze per fiets aankwamen bij de Janskerk, twee fietsen met witte doodskisten als 'aanhangertje'. De rest van de stoet ook op de fiets met bloemen in de hand. De tranen stonden in haar ogen terwijl we in het middagzonnetje op het trapje zaten van het collegegebouw.
In de kisten lagen de man en de vrouw wiens rouwadvertentie gisteren in de krant stond. De ouders van het kleine meisje dat 2,5 jaar leefde en die weg waren gegaan van hun familie. In de advertentie stond:
"Hou elkaar goed vast en laat ons los. Het gaat ons goed'.
Wij blijven diep geraakt en zonder woorden achter.
Het is steeds gesteld met de privacy. Allerlei onmogelijke types vallen je telefonisch lastig omdat ze aan je adres zijn gekomen via de één of andere databank en op de meest onverwachte plekken blijken ineens gegevens over jou beschikbaar te zijn. En natuurlijk maken al die gratis diensten het er niet beter op. Want voor niks gaat de zon op immers! Als iets gratis wordt aangeboden dan heeft die aanbieder daar belang bij in de zin van marketinginformatie of ander rendement wat hij daarvan verwacht.
Vandaag hoorde ik van een bedrijf die zich toelegt op het verzamelen van een segmentatiesysteem dat inzicht geeft in lifestylekenmerken van consumenten. Je kunt er zelfs op postcode zoeken naar welke types mensen er wonen in jouw postcodegebied. Als je even op het plaatje klikt dan kun je zien dat in mijn buurt 30% van de mensen van het type 'doordacht & genietend' is. Verder hebben we nog 'oud & volbracht', 'gelovig & gedegen', 'pragmatisch & tevreden' en 'beschaafd & hedonistisch'. NRC en Trouw worden het meeste gelezen, zo blijkt als je op media/sport klikt en veruit de meest populaire sport is golf. Musea interesseren ons ruimschoots meer dan bioscopen en ook het tuinieren zit boven het landelijk gemiddelde itt het doe-het-zelven waarmee we er ruim onder zitten.
Nieuwsgierig geworden? Klik maar eens
hier, typ je postcode in en huiver. Nu snap je waarom jij die aanbiedingen krijgt van dienstverleners en producenten die je krijgt.
Photo Tuesday
Dit thema opent eindeloze mogelijkheden. Water is overal en ik heb er ook heel wat foto's van: van de zee, van vijvers, fonteinen, golven, het wad, de Kromme Rijn en ook water uit de kraan. De foto die ik instuurde is van een kunstwerk dat onderdeel vormde van de kunstroute van Oerol in 2003. Allemaal plastic zakjes met water opgehangen in een soort iglo-achtige constructie. Als je de constructie binnen ging door de deur dan was dat wat je kon zien. Klik op het plaatje voor vergroting en voor nog groter klik nog een keer.
Het thema van Dichters op Dinsdag is deze keer Vader.
Voor N. die enkele uren geleden haar vader heeft verloren.
Ik koos Vaderland van Frank Boeijen.
Vaderland
Het is kermis in de hel
Het regent terwijl de zon schijnt
Aan de andere kant van de wereld
Hoe zou het nu thuis zijn?
De zon brak door de horizon
De golven blijven komen
De palmbomen langs het strand
De vissers in hun boten
Reizen houdt je in beweging
Maar nu bleef je stil staan
Nu blijf je stil staan
Bij het verleden
Vaderland waterland
Vaderland zonder vader
Nu ik aan jou denk zo ver weg
Waar het regent in het water
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Theatergroep 'Tuig'
Foto: Hans Speekenbrink
Vrijdag a.s. begint het Oerolfestival en wij zijn er ook dit jaar weer bij. Het thema is dit jaar Eindeloze Deining, een thema dat zowel bij Terschelling als bij Oerol goed past. Ik heb er echt zin in en verheug me op een weekje relaxte muziek, theater, gezelligheid en eilanderlucht. Nou nog het mooie weer en het kan voor mij niet meer stuk. De voorpret is al begonnen want het programma staat ook online op de
Oerolsite en wij hebben als 'vriend' van Oerol in de voorverkoop al wat kaartjes bemachtigd voor Lunatics en Payung Hitam met de voorstelling Black Moon. Maar er is nog veel meer moois waar we zullen proberen de leukste dingen uit te pikken. We hebben een zespersoons huisje en we hebben gedurende de hele periode 'bezoek' zodat we steeds met zijn zessen zijn.
Ik vond trouwens daarnaast de 'plaspartout' van vorig jaar terug. Daarmee kon je op de festivalterreinen de Westerkeyn en het Groene Strand gratis plassen (zie plaatje en klik voor vergroting). Ik ben benieuwd of die dit jaar nog geldt. Ik neem hem in ieder geval mee want zoals je kunt zien mag ik nog een paar keer voordat hij vol is.
Vanmiddag waren we bij een voorstelling georganiseerd door
De Werkschuit in Zeist met allerlei dansvoorstellingen. Hans ging er heen om vooral de flamencogroep te fotograferen. Ik heb - met een macrolens - ook mijn best gedaan een paar mooi foto's te maken. Omdat die lens helemaal nieuw voor mij was en een vaste brandpuntsafstand heeft van 100 mm was het best even wennen. Toch zijn ook de minder scherpe foto's af en toe best leuk. Dat zie je maar aan de foto bovenaan dit logje (klik voor vergroting). Trouwens voordat ik het vergeet en ongetwijfeld ten overvloede: Hans gaat nog wat meer foto's laten zien van de flamencodansers in een volgend logje.
Macro Day
Vanmorgen even gespeeld met mijn fototoestel en wat gekleurde rietjes. Heftige kleurtjes he?
De meest allerdaagse dingen zijn soms zo mooi als je eens eventjes apart neemt. Naast mijn 'gewone' fotowerk maak ik de laatste weken veel foto's van dingen die je gewoon dagelijks om je heen ziet. Ik maak er kwartetjes van die onder de titel 'foursome' op mijn Fickr-pagina zijn verzameld. Om ze allemaal te zien kun je
hier klikken of op de bovenste strip in de linkerkolom.
Een echte vriend is iemand die binnenkomt wanneer de rest van de wereld wegloopt.
Walter Winchell
Ik moest vandaag om 10.00 uur in Alphen aan de Rijn zijn en normaal is dat een half uurtje rijden. Voor de zekerheid ging ik om kwart over negen de deur uit omdat ik er een hekel aan heb om te laat te komen. Op de A12 stond echter een megafile die echt helemaal geen meter opschoot. Op de foto zie je de situatie waarin we een half uur hebben staan wachten bij Woerden. Het werd zelfs gezellig op de weg toen allerlei mensen uit gingen stappen om te socializen. En dan op een bepaald moment gaat het weer rijden, haast iedereen zich weer naar zijn auto en is alles weer als vanouds. Het valt zelfs niet eens uit te maken wat de file veroorzaakt heeft en hoe deze zich weer heeft opgelost.
De gemiddelde weblogbezoeker zal er weinig van merken, maar achter de schermen voeren houders van een weblog een verbeten strijd om agressieve spammers te weren. Spammers die robots inzetten om de lijst van referrers te bevuilen en op de plaats waar je kunt reageren hun link achter te laten. Het doel is om zodoende hoger in zoekmachines als Google te eindigen. Het meest agressief zijn de poker-terroristen, de medicijnen-terroristen en de onsmakelijke porno-terroristen. Wij krijgen zo'n 10 aanvallen
per minuut Gelukkig zijn er tal van tools om ze te weren, maar je bent er toch iedere dag druk mee, toch zeker als je zoals ik onderhoud doet aan tal van weblogs. Er slipt toch regelmatig nog wat door. Het grootste aantal spammers zit in Amerika maar ook in europa, azië, het midden-oosten en oostblok landen. De kunst is om ze om te leiden naar een totaal andere site. Ik leid ze naar een site van de FBI, waarop beweerd wordt dat ze
Cyber-crime aanpakken. Wat mij betreft gaan regeringen eens echt iets doen om deze vorm van terrorisme aan te pakken. Te beginnen met Amerika en hun FBI.
Vandaag onderweg naar college (dat niet door bleek te gaan maar dat is een ander verhaal) kwam ik ineens terecht in een demonstratie van de Utrechtse brandweer die actie voerden voor Functioneel Leeftijds Ontslag met 55 jaar. Als onderbouwing voor dit recht dat ze claimen noemen ze 17 punten die voor de brandweer anders zijn van voor andere mensen. Bijvoorbeeld dat ze 24 uur paraat staan en dat de 24-uurdienst een 54-urige werkweek heeft waarvan de brandweermensen er maar 36 betaald krijgen. Of dat er in 12 jaar 24 doden bij de brandweer zijn gevallen en dat zij overal naar toegaan waar anderen voor weglopen. Dat het een zwaar beroep is en dat je geen normaal sociaal leven hebt als je brandweerman/vrouw bent. Maar dat zij er bewust voor hebben gekozen. Dus daarom...
Van mij mag het, ik ben het er helemaal mee eens!
De uitslag van het referendum is bekend: 38,4 % voor en 61,6 % tegen bij een opkomst van 62,8 % van de keizers. Natuurlijk ging dat referendum niet over het kabinet maar het doet me toch denken aan het volgende. Ik heb van de week weer een nieuw fenomeen leren kennen: linktekst bombing. Typ bijvoorbeeld eens 'miserable failure' in in Google en je zult een grinnikje niet kunnen onderdrukken als je het resultaat bekijkt. Op nr. 1 van de zoekresultaten vind je daar namelijk de biografie van George Bush. Overigens bezet ex-president Jimmy Carter een goede tweede plaats. Op de vierde plaats vind je het hoe en waarom van deze 'grap'. Het is een actie van webloggers die - nadat één hunner het effect had uitgevonden - massaal de George W Bush ge-Google-bombardeerd heeft.
Het is verboden. Het mag niet. Degene die het mikpunt is van een dergelijke actie kan natuurlijk naar de rechter stappen om de daders van dit soort acties op te sporen en te vervolgen. Maar eh, als je nou je fantasie even zou laten dwalen en denkt aan Balkenende bijvoorbeeld in combinatie met het woord "sukkel" of een andere aansprekende term... Ik moet zeggen dat mijn mondhoeken daarbij ook wel omhoog krullen en als je op het plaatje klikt, de jouwe misschien ook.
En zeg nou zelf, of je nou ja of nee hebt gestemd t.a.v. die Europese grondwet, de manier waarop dit kabinet campagne heeft gevoerd (en vooral de extra kosten die daarmee gemoeid waren) deugt gewoon helemaal niet en is bovendien nog oliedom.
Gisteren uit eten geweest in een piepklein maar heel goed restaurant,
Kagetsu in Amsterdam. Het lijkt minder klein dan het is omdat ze er spiegels tegen de wanden hebben aangebracht hetgeen voorkomt dat de gasten last krijgen van claustrofobie. In het gedeelte met de tafeltjes (waar je met een trapje naar toe gaat) was plaats voor een kleine twintig mensen die er kunnen genieten van fanatastische Japanse gerechten. We aten allerlei heerlijkheden waaronder een heerlijke tempura moriawase, sake teriyaki en maguro sashimi. Voor mij natuurlijk sake er bij en voor
Sab - met wie ik er was - een glaasje gewone wijn. Allemaal kleine heerlijk hapjes met als slotakkoord gesorteerd japans ijs: zwarte bonen, groene thee en witte sesam. De bediening is vriendelijk en correct en de WC kan niet op slot maar wie let daar nou op?
Voor wie over al dit heerlijks nog eens een echte expert aan het woord wil hebben kan
hier even kijken. Een aanrader dus, maar niet allemaal tegelijk!
Op de foto een reflectie van het CS in aanbouw waarvan ik een aantal foto's maakte omdat ik iets eerder dan afgesproken in Amsterdam was gearriveerd (klik voor vergroting).
Voor mijn inzending voor deze DiDi met het thema huid koos ik een gedicht van de Belgische dichter Carl de Strycker met de titel "ik ben vergeten".
ik ben vergeten welke kleur
het licht in je ogen legt, vergeten
hoe je huid ruikt, hoe je lippen
de lach van mijn lichaam willen
likken, dat je zacht kan kijken dat
het lijkt of je huilt en lang en luid
kan liegen dat je bang bent
als je alleen moet liggen
ik ben vergeten wat ik dacht
wat ik mag en niet en weet
niet meer hoe je hebt geheten
ik ben je naam vergeten
wat ik je heb genoemd, dat
ik je heb genoemd en hoe
laat het me weten
Carl de Strycker
|
|
