Weet je nog die duizend stukken? Ik kreeg een andere, eentje die nog in één stuk was. Prachtig staan de ranonkels er in he?
Er zijn mensen die zich een buitenkant naar wens aanmeten: de snelle adviseur, het pittige zakenvrouwtje of keurige meneer strak in het pak. Soms is het dan ook een verrassing als je iemand tegenkomt buiten de normale context zonder het masker op. Dan zijn het net gewone mensen.
Er is een witte tornado van twee personen door mijn huis gegaan vandaag. Ik heb een nieuw schoonmaakechtpaar. Ze wonen in het AZC hier niet ver vandaag en komen oorspronkelijk uit Azerbeidjan. Ze vonden mijn huis totaal niet voldoen aan hun idee over schoon en dat kan natuurlijk wel kloppen. Ik ben absoluut geen Miep Kraak van de Huishoudservice en heb in de loop der jaren een systeem ontwikkeld van vluchtige kosmetische reiniging. Maar bij deze witte tornado's val ik natuurlijk meteen door de mand.
Maar het is wel heerlijk dat ze er zijn. Ik denk maar niet te erg aan die afkeurende blikken en meer aan het resultaat als ze straks weer weg gaan. Hij is een gigant met de stofzuiger waarmee hij ieder stofprobleempje te lijf gaat. Zij stoft af en gaat de boel te lijf met vochtige doekjes. Ik heb al wel door dat ik de kwetsbare spullen beter weg kan zetten want dat risico kan ik beter niet lopen.
Ik heb mijn vingers al weer blauw geduimd.
Amanda doet dit jaar examen en mijn neef Nick ook. Allebei doen ze erg hun best en ik heb er dan ook wel vertrouwen in dat het goed gaat komen met ze. Ik denk niet dat ze zich zo in de mist zullen voelen als de man op de foto.
Ik hoorde het gerinkel van glas al voordat de bel ging en het beteuterde gezicht zag. Mijn verjaardagskado, een prachtige vaas annex champagnekoeler, was van de auto gevallen op de grond. Het pak waarop een lief briefje zat geplakt maakte al geluid bij de kleinste beweging. Gruis zat er in. 'In duizenden stukken gevallen' was dit keer een understatement. De foto toont de wat grotere brokstukken.
Toch weet ik zeker dat deze scherven geluk brengen voor degene die ze gaf en voor mij. We verdienen het allebei!
Mijn nieuwe werkgever stelt ze ter beschikking en je snapt wel dat ik er enorm mee in mijn nopjes ben. Heb hem al helemaal opgepimpt en 'ingericht' met leuke en handige toeters en bellen.
J.J. Voskuil, schrijver van de megaroman Het Bureau is overleden. Op de foto het beroemde bureau waarnaar de boeken genoemd zijn. Joyce Roodnat schreef voor NRC een prachtig stuk over de schrijver die volgens eigen zeggen schreef uit angst. Ik heb er van genoten en mocht je het nog niet kennen dan raad ik het je absoluut aan. Het is een klassieker, nu al.
Dit plaatje vond ik op het internet op zoek naar een passend beeld bij mijn verhaal over het traveltape. Het is namelijk zo dat mijn vader verzot was op tape. Hij had het in voorraad in alle soorten en maten en gebruikte het met grote regelmaat voor van alles en nog wat. Ik heb nu nog rolletjes tape in mijn la die ooit van mijn vader waren.
Toen hij overleed en wij zijn spullen moesten uitzoeken vonden we op een bepaald moment een plastic staafje omwikkeld met tape in mijn vaders toilettas. We stonden voor een raadsel, wat zou dat nou zijn? Tot één van ons de geniale inval had dat het hier waarschijnlijk Pa's voorraad traveltape betrof dat hij bij zich droeg voor nood- en andere gevallen.
Zelf heb ik geen traveltape maar ik moet wel bekennen dat ik altijd als ik op vakantie ga een rol ducktape in mijn bagage stop. Je weet maar nooit...
|
|