Dichters op dinsdag 110
Voor dit thema van DiDi koos ik voor een gedicht van Neeltje Maria Min uit 1989 met de aansprekende titel 'Mijn lichaam wemelt van de streptokokken'. Toepasselijker kan het bijna niet.
Mijn lichaam wemelt van de streptokokken
Ik schud en steiger. Hoger stijgt de koorts.
Kijk: 40.5, 6, 7 enzovoorts.
Terwijl ik lig te ijlen vrees ik brokken
als ik niet snel de dokter komen laat.
Ze gaan hem bellen. Hij komt aangestevend
en buigt zich over mij. Ik lijk nog levend
maar godverdomme, het is toch te laat.
Een spiegeltje verschijnt boven mijn mond.
Ik zie geschrokken dat het niet beslaat.
Ik heb het goed bedoeld maar ben bezweken.
Het zal de nieuwe dokter danig steken
dat ik vandaag zijn tiende ben die gaat.
Zo komt zijn zaakje nooit eens van de grond.
Dichters op dinsdag 109
Zie nu net dat ik DiDi 108 heb overgeslagen dus die ga ik nog een keertje doen binnenkort. Maar nu eerst nr. 109 waarvoor ik een gedicht koos van Jan Wolkers met dezelfde titel als het thema.
Najaar
Soms zie ik dingen bewegen
Die onbewogen zijn,
Als roestvlekken op bladeren
Die wegtrekken als spinsels.
Een engel fluistert in mijn oor,
Een telefoonnummer
Dat is niet te ontcijferen.
De vershoudfolie
Van ons leven
Was al vergaan.
Zoals we ooit begonnen,
Op voetzolen van mos:
Daar stond het riet,
De danseressen van de gele lis,
De wilde roos,
Het schors als fronsen.
Het snoer van zeekraal
Verbrokkelde tot grind.
Een web van schrijnend zilver
Een glasdraad snijdend door het blauw,
Die het uitspansel verdeelt
Tot stellingen van as
Van uitgestrooid gebeente.
Kranen open
Onlangs zag de tweede dichtbundel 'Kranen open' van mijn vriend Thomas Möhlmann (1975) het levenslicht. Thomas is n naast dichter ook nog poëziemedewerker van het NLPVF, hoofdredacteur van poëzietijdschrift Awater en redacteur van literatuursite www.literairnederland.nl. Zijn debuutbundel De vloeibare jongen verscheen in 2005 bij Uitgeverij Prometheus.
De vloeibare jongen
Na zijn versleten tooi en kleed te hebben
afgelegd, heeft hij zich licht gebukt gehurkt
bij de rivier gevoegd. Terwijl de veren drogen
vouwt
hij
zijn
kleine
woorden
tot bootjes, worden goedgevormde zinnen
in liefdevolle stomheid nagestaard.
Opstaan, geleidelijk vaste vorm verliezen
nu en wachten tot hij zich tussen de dunne
wanden van zijn huid als in een aangestoten
vissenkom wiegen kan.
Aan de oppervlakte van zijn onderarm
plaatst hij het lijfje van een vogel
om vlak voordat hij wegspoelt
een zelfbedacht geheim in te bewaren.
www.thomasmohlmann.nl
|
|
Voor dit thema van DiDi koos ik voor een gedicht van Neeltje Maria Min uit 1989 met de aansprekende titel 'Mijn lichaam wemelt van de streptokokken'. Toepasselijker kan het bijna niet.
