Oerol: Echo is geen antwoord
14 06 05 - 23:33
"Een poëtisch verhaal in de grillige duinen van Formerum aan Zee", zo luidde de beschrijving in het Oerol programmablad. De voorstelling is geïnspireerd op leven en werk van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker en werd gemaakt door de twee theatermaaksters Tjitske Deinum en Mirjam Schilte (oftewel Warber) ism beeldend kunstenares Ger van Oort. Voordat de voorstelling begon werd ik aangeklampt door een verslaggever van Omroep Friesland met de vraag waarom ik gekozen had voor deze voorstelling. Tja, waarom spreekt iets je aan. In dit geval was het een combinatie van het feit dat het een locatievoorstelling was, de locatie waar het was, de beschrijving 'klein & intiem' en het feit dat er nog kaartjes beschikbaar waren op het moment dat ik bij de kassa stond.
Wij werden door beeldend kunstenares Ger van Oort geleid naar een plek in de duinen. Daar werd de groep toeschouwers twee keer achter elkaar aangeklampt door een vrouw die zich voorstelde als Ingrid Jonker die iemand zocht om mee te praten. Twee maal een vrouw met dezelfde naam, twee kanten van dezelfde vrouw uitgebeeld door twee actrices die op verschillende plekken in de duinen stukken van zichzelf, hun weerloosheid en hun oplossingen om zich in de wereld staande te houden lieten zien.
Wij, de toeschouwers, volgden de vrouwen van plek naar plek en het verhaal van fase naar fase. De vrouwen speelden hun verhaal uit op een dramatisch en beeldend sterke manier door gebruik te maken van objecten en de omgeving van ruige duinranden waar de silhouetten van de vrouwen met hun wapperende jurken sterk afstaken tegen de blauwe stralende lucht. De twee Ingrid Jonkers lijken in het begin behoorlijk met elkaar in strijd en elkaars tegenpool maar gaandeweg de voorstelling komen ze steeds dichter bij elkaar tot het einde waarin ze allebei hetzelfde verlangen articuleren en samen over de rand van het duin verdwijnen.
Ik vertelde de verslaggever van Omroep Friesland dan ook achteraf dat ik het een prachtige voorstelling vond die mij wel raakte en dat ik het heel mooi vormgegeven vond zo in de natuur. Hans en Paolo vonden het een vrouwelijke voorstelling. Dat was wel grappig want zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken. Toen we er over spraken bleek dat ze doelden op de ongrijpbare manier waarop de vrouwen (in het stuk) zich uitdrukken en die voor de meeste mannen misschien nog wel aan te voelen is maar in ieder geval niet te volgen. De foto bij dit logje is zoals gewoonlijk van Hans en Paolo maakt het filmpje dat je hier kunt zien.
acht reacties
Ik heb Quicktime. Nou ja, zal mijn pc wel zijn, die maakt toch al te veel vreemde geluiden.
Minoes (URL) - 15-06-’05 18:01
Jammer dat de naam van de eindregiseur Arjen Hosper niet vermeld is.
hfj (E-mail ) - 19-06-’05 11:53
Prachtig gespeelde voorstelling die mij emotioneerde. Ik kende Ingrid Jonkers levensverhaal/werk niet, maar was ook niet nodig. Lokatie was top en het tijdstip (8:00 ‘s ochtends met een waterig zonnetje, complete rust) werkte daar ook zeker aan bij. Alleen jammer van al die (geluidmakende) fototoestellen. Dan kwam je ongewild af en toe weer in de werkelijkheid…
ART (E-mail ) - 21-06-’05 12:32
Jammer, het lukt me niet om het filmpje te bekijken. Ingrid Jonker was inderdaad een fascinerende figuur. De manier waarop ze zelfmoord pleegde (de zee inlopen en verdrinken) alleen al is zo vrouwelijk en literair. Toevallig zat ik vanavond net door een bundel met haar verzameld werk te bladeren.
Minoes (URL) - 15-06-’05 00:01