We don't say goodbye
09 05 05 - 17:42
Vanmorgen om half negen ging de telefoon. Geen nummer te zien in de display. Daar hou ik eigenlijk niet van want er wordt zoveel gebeld door van de callcentra die je van alles en nog wat willen verkopen! Maar ik nam toch op.
"Met Mieke".
"Hello..." Vreemd, iemand die alleen maar hello zegt.
"Hello... is this Mieke?" En toen wist ik het. Het was Hisham, mijn Palestijnse vriend die me feiciteerde voor mijn verjaardag. Heel vaak, als hij kan en er zijn geen moeilijkheden in het dorp waar hij woont, dan belt hij op mijn verjaardag en voor het nieuwe jaar.
Een paar dagen voor het uitbreken van de Golfoorlog kwam hij met zijn veertien collega's naar De Horst waar ik toen werkte voor een kursus van een half jaar. Die vijftien Palestijnse mannen en vrouwen waren beoogd middenkader en werden in het kader van een samenwerkingsproject tussen Buitenlandse Zaken en International Dialogues Foundation in Nederland geschoold in alllerlei vaardigheden die ze op die rol zouden voorbereiden.
Eén van de bedoelingen van het project was ook om ander denken op gang te brengen van de studenten inzake het Palestijns-Israelisch conflict. Door de week hadden de 15 een vol programma maar de weekenden brachten ze in dat kader door bij 'weekendfamilies' die wij voor ze hadden uitgezocht. Veel van deze families waren Joods. Voor veel Palestijnen was dit de eerste keer in hun leven dat ze in een ongedwongen sfeer ontmoetingen hadden met Joden. Er gingen werelden open voor alle betrokkenen, ook voor de weekendfamilies.
Ook op De Horst hadden de studenten contacten met allerlei soorten en kleuren mensen: Surinamers, Chilenen, Duitsers, woonwagenbewoners, feministen, Iraniërs, Irakezen, Marokkanen, Italianen, eerste-, tweede- en derdekansers. Dat leidde tot spannende, aangrijpende, intrigerende en soms ook hilarische taferelen. Ik zal niet gauw de fietsles vergeten die onze studenten kregen die werd geleid door een woonwagenvrouw in het Nederlands maar met een dermate sterke drive dat iedereen begreep wat hij of zij moest doen. In het halfjaar groeiden vriendschappen tussen ons en onze studenten en tussen de studenten en de weekendfamilies. Door de Golfoorlog en alle emoties daarom heen werd die vriendschappen eigenlijk alleen nog maar hechter. Toen de Palestijnen in juni de terugreis aanvaardden werden ze op Schiphol uitgezwaaid door een groot gezelschap vrienden, Joden en niet-Joden. En terwijl bij ons allemaal de tranen rijkelijk vloeiden werden we in de vertrekhal omringd door zwaar bewapende marechaussee, ingeseind door de BVD over dit potentieel riskante gezelschap.
De projectleider uit 1991 is een paar jaar geleden op bezoek geweest bij 'onze' Palestijnen. Het ging hen relatief goed (naar Palestijnse begrippen) en allemaal hadden ze ondertussen een positie waarin ze de dingen die ze hier in Nederland hadden geleerd in de praktijk konden brengen. Ik moet steeds denken aan mijn vijftien vrienden die daar wonen en van wie ik met enige regelmaat nog wel wat hoor.
En soms gaat ook ineens de telefoon en is het Hisham of Adli om even te horen hoe het gaat of om mij te feliciteren met mijn verjaardag of om te zeggen: Hallo Mieke, I'm here in Holland, when can I see you! We hebben immers afgesproken vlak nadat we deze foto maakten in 1991: We don't say goodbye, we say tot ziens!
zes reacties
Nog gefeliciteerd met je verjaardag.En leuk te horen dat Palastijnen en Joden best samen door een deur kunnen.Moet ook mogelijk zijn in Israel en Palastina als ze die aarts concervatieve lui er tussen uit halen.Dus die Orthodoxen en Hamas aanhangers.
Leibele (URL) - 10-05-’05 00:18
Heel bijzonder! en ontzettend leuk dat jullie nog steeds contact hebben 
Zo mooi !!!
berta (URL) - 09-05-’05 18:19