March of the penguins
31 01 06 - 14:00
De eerste paar minuten moest ik nog denken aan die spelletjes van Yetisport (waar je allerlei toeren moet halen met pinguïns om te winnen) omdat pinguïns in het echt net zulke onhandige dieren zijn als in de animaties maar al gauw was ik in de ban van die bijzondere dieren. Ze zijn het meest kolderiek als ze op hun buik buitelen of een heuveltje nemen maar toch kunnen ze met hun ingebouwde slee (hun buik) aardige snelheden bereiken. Ze zien er ernstig en een beetje tragisch uit als ze zich waggelend voortbewegen of ergens staan te kijken en in het water zijn het sierlijke schitterende dieren die zich met ranke bogen en een enorme snelheid door het water bewegen. Daarom is het zo wonderlijk dat de keizerspinguïn ieder jaar honderden kilometers gaat lopen (zijn langzaamste gang) door de ijzige kou van Antarctica om te gaan paren. Twintig dagen en nachten aan het begin van de winter zijn ze in een eindeloos lange rij aan het lopen (klik middelste plaatje). Van alle kanten verzamelen keizerpinguïns zich op de plaats waar ze ooit zelf geboren zijn en gaan op zoek naar een partner met wie ze de komende maanden lief en leed zullen delen. Vanaf dat moment opereren ze in stelletjes. Zodra de moeders hun ei hebben gelegd, dragen ze dat over aan de vaders die er op gaan broeden zodat de moeders, die 1/3 van hun lichaamsgewicht hebben besteed aan de productie van het ei, terug kunnen naar zee om te foerageren. Nòg verder dan de heenreis is die tocht omdat er steeds meer zee dichtvriest. Twee maanden blijven de wijfjes weg en doen zich tegoed aan vis een schaaldieren alvorens ze weer op pad gaan naar man en (ondertussen uit het ei gekropen) kuiken. Het kuiken wordt weer overgedragen aan mams en nu gaan de uitgehongerde vaders op pad voor die enorme afstand. De film brengt dit hele gecompliceerde ritueel in beeld en in een adembenemend decor van het Antarctische landschap met strakblauwe luchten en glinsteren witte ijswanden of het spel van het zuiderlicht.
Wie had ooit kunnen denken dat de keizerspinguïns zich in dit regiedebuut van Luc Jacquet als zulke fantastische acteurs zouden ontpoppen. Ze zijn vertederend, ontroerend, prachtig, fotogeniek, schattig en heldhaftig. Het is wonderbaarlijk hoe de dieren - gedreven door instinct - exact weten wat ze moeten doen en waar ze naar toe gaan, hoe letterlijk de dieren de groepswarmte gebruiken om te overleven of hun stemmen om hun partner of kuiken te herkennen. Bijna menselijk doen ze aan in hun gedrag, zeker voorzien van het commentaar van Urbanus die er af en toe nog een schepje geprojecteerde emotie bovenop doet. Mij boeide deze film van begint tot het eind en liet me vooral in stille bewondering achter voor onze kostbare natuur waarin dit soort bijzondere concepten de gewoonste zaak van de wereld zijn.
Kijk voor een trailer op de website van March of the Penguins of de site van Apple.
Geïnteresseerd in de soundtrack?
March Of The Penguins
Alex Wurman
negen reacties
Die film wil ik ook nog zien. Pinguins horen tot mijn favoriete dieren.
Anne-Lise (URL) - 31-01-’06 18:02
Een sublieme film, heb hem thuis op DVD met Morgan Freeman als stem en dat vind ik een stuk prettiger dan Urbanus. Je zou er direct een pinquin van willen hebben.
sab (URL) - 31-01-’06 19:49
Ik heb er al verschillende enthousiaste verhalen over gehoord. Lijkt me zeker de moeite waard.
Puur Kaat (URL) - 01-02-’06 09:46
Ja ik wil hem ook zeker nog zien. Hij lijkt me geweldig.
brigitte (E-mail ) (URL) - 31-01-’06 14:23