Trots op mijn vader
24 04 07 - 20:00
Op de 24e april, nu precies tien jaar geleden, stierf mijn vader door euthanasie. De periode van zijn ziekte was een hele dierbare tijd waarin we heel dicht bij elkaar kwamen. Toen het moment gekomen was dat hij niet meer wilde was alles gezegd en gedaan.
Hij had er vrede mee en keek er naar uit dat hij weer samen zou zijn met mijn moeder. Hij had genoten van de aandacht en liefde die hij tijdens zijn ziekte van iedereen had gekregen en voelde zich geliefd en voldaan, al had hij graag nog zijn kleinzoons zien opgroeien en de eeuwwisseling willen meemaken.
Die laatste dagen leek het net alsof zijn lijf hem niet meer deerde en hij de pijn niet meer voelde. Hij lag maar te glimlachen in bed en er was een last van hem afgevallen. De laatste nacht van zijn leven was er een extra bed voor mij in zijn kamer gezet. De tijd leek stil te staan die nacht en we sliepen geen van beiden. Heel vredig, af en toe een woord wisselend en soms ook even wegdommelend brachten we die uren samen door. Toen de dag aanbrak dat hij om acht uur 's avonds zou sterven was hij klaar om dat aan te gaan in alle rust en waardigheid. Wat ben ik trots op mijn vader!
acht reacties
Ze blijven inderdaad speciaal, vaders. Die van jou was dat zeker ook Lonneke!
Mieke - 25-04-’07 07:50
Hoi Mieke, per toeval kom ik op jouw blog uit. Mijn complimenten, je schrijft het mooi en persoonlijk. Het duidt ook een beetje de snelheid van de tijd.
bedankt
Richard
vader
van mij had je mogen blijven
dat weet je wel
ik ben een uur gaan zitten
met een boekje in mijn hand
een pen om je te schrijven
het was een zinloos uur
er is er een vertrokken
en een is blijven staan meer is het niet
dat er altijd zand zal zijn
en altijd wel een kind
zo weten we het zand
weer los en laten het
ik adem nog
en jij in mij niet minder
dat is het dat ik schrijven kan
dat is het dat ik dood
.
pom wolff (URL) - 19-06-’07 07:21
Vind het hartverwarmend wat je geschreven hebt, ze blijven speciaal he vaders….
lonneke (E-mail ) - 24-04-’07 20:43