Het sloomste jongetje van de klas
11 03 05 - 00:05
J. was zonder enige twijfel het sloomste jongetje van de klas op de lagere school. Niet alleen omdat hij langzaam sprak maar ook omdat hij in het sociaal verkeer eigenlijk niet meedeed. Leren kon hij wel goed en hij haalde altijd hoge cijfers. Ik geloof niet dat hij echt vrienden had in de klas want hij was altijd nogal op zichzelf. Toen ik naar de middelbare school ging ging J. daar ook heen en we kwamen weer in dezelfde klas terecht. In de tweede klas van de HBS werd het echt gezellig in de klas, kreeg ik mijn eerste vriendje en spraken mijn vriendinnen en ik vooral over jongens en hoe er mee om te gaan. En natuurlijk ook de eerste feestjes met jongens er bij. Het sprak voor zich dat op mijn feestje ook J. uitgenodigd werd. Zijn familie woonde verderop in de straat en mijn moeder zat op gym samen met zijn moeder. Volgens mij had J.'s moeder ooit aan de mijne gevraagd of het mogelijk zou zijn dat J. een keer op een feestje kwam bij ons thuis en mijn moeder ging dat dus met mij regelen. Zonder enig probleem stemde ik er mee in. Wij waren gewend thuis om ook om te kijken naar mensen die niet zo populair waren en J. was wel een aardige jongen, al was hij bedachtzaam in alles dat hij deed. Zo ging dat een aantal jaren achter elkaar en steeds was J. op die feestjes. Later ging ik in Amsterdam studeren en verloor ik J. uit het oog.
Vele jaren later was er een reunie van mijn oude lagere school en daar ging ik met mijn zusjes heen. Ook J. was er en sloot zich - net als wij - aan bij de groep die nog met elkaar ging eten. Mijn zusjes en ik hebben lang met hem zitten praten. Het ging hem goed. Hij had een leuke baan, woonde ondertussen in het centrum van het land en hoewel hij geen vaste relatie had was de wereld op de hoogte van het feit dat hij op mannen viel. Hij sprak nog steeds langzaam maar met veel humor dus we hebben ook veel gelachen. Maar ook waren we geraakt toen hij vertelde over hoe hij zich had gevoeld al die jaren dat hij wist dat hij 'anders' was maar niet hoe hij daar mee om moest gaan. Dat hij zich bij niemand thuis voelde en nooit ergens bij hoorde. Dat niemand aardig tegen hem was behalve wij, de meisjes K waar hij altijd heel vanzelfsprekend welkom was op de feestjes. En hoeveel dat voor hem betekend had....
acht reacties
Heerlijk dit soort verhalen. Laat ik er nou niet van sta te kijken dat ie zich bij de familie K. zeer welkom had gevoeld.
sab (URL) - 11-03-’05 07:46
Wat ontzettend leuk dat jullie hem later weer hebben ontmoet en de echte J hebben leren kennen 
Goed dat jullie destijds normaal omgingen met zo’n buitenbeentje.
Tegenwoordig wordt er veel meer aandacht besteed aan sociaal-emotionele vorming voor deze kinderen en dat is een zegen… 
Een beetje alleen op de wereld in een tijd dat dit soort zaken nog maar net bespreekbaar werden…
V@nM@n (URL) - 11-03-’05 07:15