Jazz Middelheim dag vier
16 08 05 - 16:08
De vierde dag van dit relaxte festival in de mooie kasteeltuin van park Brandt begint met een soloconcert van Randy Weston op de piano. Weston is een vriendelijke reus die niets meer hoeft te bewijzen. Hij speelde met alle groten. Hij laat zijn spel gewoon maar stromen en weet later niet eens meer wat hij gespeeld heeft. Het eerste nummer duurde zowat een half uur. De Amerikaan Weston is op zoek naar zijn voorouders, naar het donkere Afrika vertrokken en heeft ook nog in Marokko gewoond. Vandaag zal hij optreden met zijn African Rhytms Trio featuring saxofonist en mede Afrika-liefhebber Dave Murray. Ik ben benieuwd hoe die combinatie uit zal pakken. Ik hoop een beetje als de Noord-afrikaanse invloeden in de live-uitvoering van 'Morning' van Yusef Lateef!
De volgende naam op het programma is Bzzz Pük aangevuld met de Vietnamese gitarist met de even moeilijke naam Nguyên Lê. De bezetting van het trio zelf is ongebruikelijk: Geoffroy De Masure op trombone, Linley Marthe op basgitaar en Stéphane Galland op drums. De trombone is het centrale instrument en Geoffroy haalt daar behalve het eigen geluid de meest wonderlijke sounds uit. Het gaat er stevig aan toe! Marthe heeft goed naar Stanley Clarke geluisterd en plukt en beukt vingervlug op de snaren. Hij speelde o.a met Joe Zawinul (Weather Report) en dat is te horen aan de verwijzingen naar progressieve rock, funk en fusion.
Set drie is het Fred Hersch Trio +2. Bezetting: Fred Hersch op piano, Drew Gress op bass, Nasheet Waits op drums, Ralph Alessi op trompet/bugel en Tony Malaby op tenorsax. Hersch is bewonderd en geprezen door zijn medemuzikanten. Zijn lyrisch spel gaat gepaard met een onvolprezen techniek. Hij is bovendien vooral een componist en werkte aan de zijde van Stan Gets, Joe Henderson, Art Farmer, Toots Thielemans en vele anderen. Hersch is vrij onbekend bij een groot publiek, maar de ster van één van zijn leerlingen en eveneens een uitstekende pianist Brad Mehldau, die ik onlangs nog zag in het Concertgebouw Amsterdam, schiet door al het marketinggeweld van zijn platenmaatschapij als een raket de lucht in. Wellicht een beetje zuur voor de meester zelf.
De kenners hier staan in de rij voor Hersch, wiens gezondheid te wensen over laat en dat is hem aan te zien. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en de twee blazers vormen een natuurlijke aanvulling. Hersch stelt zich uiterst kwetsbaar op en speelt voor zover ik kon nagaan uitsluitend eigen composities.
En dan de knaller van de avond: Wayne Shorter! Uit alle windstreken stromen de bezoekers toe en de zaal is mudvol. De 71-jarige Shorter ziet er zeker tien jaar jonger uit en dat komt wellicht door zijn levenshouding. Hij is een vernieuwer en was destijds het brein achter Weather Report.
Zijn motto is "I have nothing to lose, I go for the unknown". Volgens Shorter gaat het om kwetsbaarheid en de bereidheid om verregaande risico's te nemen. Voor hem is muziek een gesprek dat elk moment een andere kant op kan gaan. Interruptie is niet vervelend maar juist interessant. Je moet niet alleen een erg goede muzikant zijn om met hem te kunnen spelen. Je moet ook in staat zijn om deel te nemen aan het 'gesprek'. Ieder heeft zijn eigen inbreng, niemand is de leider. 'Laten we proberen om allemaal leiders te zijn'. Zijn bekendste compositie is Footprints en dat is tevens de titel van de eerste CD met dit kwartet. Shorter maakte destijds deel uit van het Miles Davis Quintet. Zijn saxspel is nog steeds avontuurlijk en gewaagd. Pure improvisatie! Nooit met het verleden bezig zijn altijd gaan voor het nieuwe houdt je kennelijk jong!
Geen reacties
