Een stukje van vroeger
17 08 05 - 12:57
Er viel maandag een rouwkaart in de bus van een buurman en vriend van mijn ouders die vorige week overleed. Denkend aan die buurman kwamen er bij mij heel wat jeugdherinneringen boven uit de tijd toen alles nog fijn, gemakkelijk, blij en vol mogelijkheden was.
De buurman werkte bij het slachthuis en dat vond ik als kind altijd een ontzagwekkend iets. Ik had er een mengeling van angst en bewondering voor als ik me voorstelde hoe je daar iedere dag naar toe moest, naar al die dode beesten. Ik heb eigenlijk geen idee wat zijn functie precies was maar ik had wel een beeld in mijn fantasie. Omdat mijn vader een op een tekenkamer werkte stond voor mij vast dat de buurman ook een bureau had. En ik stelde me dan voor hoe de buurman dan in een hagelwit pak tussen de dode varkens en koeien door moest lopen om naar zijn bureau te gaan. En terug naar huis weer tussen die beesten door die daar hingen aan het plafond aan van die haken.
Zij woonden gezien vanaf de straat rechts van ons en we deelden een poort tussen onze huizen die toegang gaf tot de beide garages. Mijn vader en de buurman hadden een haat-liefdeverhouding met de tuin gemeen. Ze wilden het wel goed en netjes in orde hebben maar ze hadden er allebei nogal een hekel aan om daar zelf uitvoering aan te geven. Er zat echter niet veel anders op en vooral het gras (alle achtertuinen hadden toen een grasveld) moest met grote regelmaat gemaaid worden in de zomer zodat de kinderen er op konden spelen. En op zaterdagochtend in de zomer stonden mijn vader en de buurman eendrachtig het gras te maaien met zo'n zware ijzeren handmaaier en ondertussen te werken aan hun male-bonding. Het geluid van die maaimachines, die mannen die met elkaar lachten en grapjes maakten en de bijbehorende geur van versgemaaid gras brengen dierbare herinneringen boven aan de onschuld en het ongecompliceerd leven van toen. En zo brengt zo'n rouwkaart toch weer even een stukje van vroeger terug.
zeven reacties
Tja, zo kun je soms op de meest onverwachte momenten aan dingen herinnert worden
Marmein (URL) - 17-08-’05 15:35
De dood doet je beseffen dat je zelf ook al ouder wordt. Hoe ouder je wordt, hoe meer je gaat terugdenken heb ik het idee…
V@nM@n (URL) - 17-08-’05 16:21
En treffend stukje,de dood en gras hebben wat met elkaar.De eerste gedachte die bij mij op kwam was het woord “ groene zoden”.
Leibele (URL) - 17-08-’05 18:52
@ Brigitte & VanMan: ‘t Is ook wel dat er steeds vaker rouwkaarten in de bus vallen van de generatie voor je, van je eigen generatie en toch ook nog best wel veel van de generatie na je. Ik ken wel drie mensen van begin dertig die alleen nog maar palliatief behandeld worden dus wiens dagen geteld zijn. Dat maakt dat je ook steeds vaker stil staat bij de essentie van het bestaan en de dingen die er echt toe doen voor jou. Overigens heeft de buurman uit het logje de respectabele leeftijd van 80 jaar bereikt dus dat is een mooi en voltooid leven.
Mieke - 17-08-’05 19:05
In de zomer als kind ‘s avonds al in bed liggen, stiekem nog even lezen en door het openstaande raam de grasmaaiers horen! 
Typisch he, al die herinneringen aan vroeger. Ik heb het idee dat het steeds erger wordt bij mij, zou dat de leeftijd zijn?
brigitte (E-mail ) (URL) - 17-08-’05 14:48