Miwian's filmhuis
08 09 04 - 13:01
Ik was er zelf al weer een paar vergeten, van de films die we eerder dit jaar zagen. Leuk om die filmverslagen nog eens terug te lezen. Allerlei dingen die mij toen raakten komen weer boven. Zoals ik eerder deze week al schreef komen er weer wat interessante films in de bioscoop de komende periode dus daar valt weer volop van te genieten.19 januari 2004
Film: Cloaca: een aanrader!
Cloaca is een film naar een scenario van Maria Goos (schrijfster van o.a. Oud Geld) onder regie van Willem van de Sande Bakhuyzen en met geweldige cast waarin ondermeer Pierre Bokma, Gijs Scholten van Aschat, Peter Blok en Jaap Spijkers.
Ik ben al eerder naar het toneelstuk geweest waar ik indertijd heel erg van onder de indruk was. Ik feite vond ik het het beste Nederlandse toneelstuk dat ik ooit had gezien. Er zat tempo in, geniale dialogen en een goed verhaal. Ik was zeer benieuwd naar de film en daar ben ik gisteren naar toe geweest. En het was een fantastische film. Totaal geen tegenvaller na het toneelstuk maar hetzelfde verhaal met een ander medium weergegeven. Veel lachen maar met een zwarte ondertoon en niet met een happy end omdat uiteindelijk ieder van de hoofdpersonen tenonder gaat aan zijn eigen onvermogen. Kanjers van acteurs en geweldige regie. Echt een aanrader!
De website van Cloaca geeft wat nadere info. Eerst over het woord Cloaca.
cloaca (de; -'s) [1901-1925 Lat.] 1 riool 2 (biol.) bij vogels, reptielen en vele vissen een verwijding aan het uiteinde van het darmkanaal waarin de endeldarm, de urineleiders en de eileider uitkomen. cloacadieren (mv.), laagste orde van zoogdieren (Monotremata) met een cloaca; omvat het vogelbekdier en de mierenegel. Uit: Van Dale Groot Woordenboek der Nederlandse Taal
Dan het thema van de film. Vier oude studievrienden zijn door omstandigheden tijdelijk op elkaar teruggeworpen. Even herleeft hun studententijd. Joep, ambitieus lid van de Tweede Kamer met uitzicht op een ministerspost, zit midden in een huwelijkscrisis en duikt onder bij Pieter. Pieter, eens een bevlogen student kunstgeschiedenis en nu al jaren werkzaam als ambtenaar bij de gemeente, zit diep in de problemen. Jarenlang heeft hij voor zijn verjaardag een schilderij mogen uitkiezen uit het nuldepot, een gemeentearchief waar afgeschreven kunst wordt opgeslagen. Nu die schilderijen veel waard blijken te zijn, eist de gemeente ze terug.
Tom, een net van de coke afgekickte topadvocaat, wil Pieter helpen zijn rechten op de schilderijen te doen gelden, maar is door zijn recente verslavingsverleden eigenlijk uitgerangeerd als advocaat. Dan komt de vierde vriend langs, Maarten. Hij staat vlak voor de première van zijn nieuwe theaterstuk waarin Joeps 18-jarige dochter, met wie hij heimelijk een relatie heeft, een rol speelt.
De mannen besluiten in een opwelling van solidariteitsgevoelens elkaar uit de brand te helpen. Maar als blijkt dat het wankel evenwicht dat zij elk in hun leven gevonden hebben daardoor bedreigd wordt, laten ze elkaar vallen en kiezen zij voor hun eigen hachje. De oude vriendschap en hun vroegere verwachtingen blijken niet bestand tegen de tand des tijds en hun eigen zelfzuchtige ambities.
Geplaatst door Mieke :: 15:35
27 januari 2004
Film: Etre et avoir
Etre et avoir, 'zijn en hebben', een intrigerende titel. We waren benieuwd hoe deze titel zich zou openbaren in de film. Achterteraf leerden we dat de titel gekozen was omdat ætre et avoir de eerste twee franse woorden zijn die kinderen op school leren te verbuigen. Het camerawerk is haast fotografisch, de camera beweegt nauwelijks en blijft afstand houden. Het bekende in- en uitzoomwerk blijft ondanks close-ups achterwege.
Het is makkelijk en moeilijk te zeggen waarom deze film zo boeiend is. Er gebeurt eigenlijk helemaal niks, maar je wordt er al snel helemaal ingezogen. Je raakt vertederd door Jojo met zijn smoezelige handen, door Marie die alle letters scheef schrijft en door Nathalie die niet weet hoe ze moet omgaan met andere mensen. Onderwijzer Lopez geeft ze met zachte stem en veel geduld wijze lesjes mee voor de rest van hun leven.
Door de hele film heen prachtige beelden van het landschap van de Auvergne in alle seizoenen. Prachtige plaatjes van de kinderen, hun uitstapjes, hun familie en hun huiswerk. De film boeit ondanks de geringe actie van begin tot eind. En als voor het begin van de grote vakantie de kinderen afscheid nemen van de meester, over hem heen buitelen en zoenen op de laatste dag, dan krijg je het samen met hem even te kwaad.
Veel zeer terechte lovende kritieken over deze film en een gemiddelde waardering van vijf sterren op de Nederlandse Bioscoopagenda.
Geplaatst door Mieke
11 februari 2004
Film: Lost in Translation III
Zoals beloofd maken we (voor de 13e) bekend wie er met de gratis kaartjes naar de voorpremiere van Lost in Translation in Amsterdam zal gaan. Wij vonden het verhaal van Anton al meteen zo leuk dat hij eigenlijk vanaf het begin onze favoriet was. Hij schreef:Ik weet niet hoe ik op je weblog terecht kwam, maar hier mijn poging: In de film zingt Bill Murray More than this, een nummer van Roxy Music -my all time favourite band- uit hun minste tijden... Maar toch Roxy Music. In dat weekend probeer ik de houten vloer in de kamer te lakken. Zo veel mogelijk lagen in een weekend, tussen de lagen door 5 uur wachten op uitharden.... Kunnen mijn vrouw en ik -kinderen uitbesteed aan opa en oma wegens de giftige dampen- dan mooi zondagmorgen even weg. Moet ik alleen zorgen van 7 tot 9 uur 's ochtends de eerste laag van die zondag klaar te hebben.
P.S. Wij wonen net even onder Amsterdam
Ik stuur je een mailtje Anton met verdere details en wens je veel plezier. Zoals bekend gaan wij zelf diezelfde dag naar de voorpremière in Utrecht. Ik ben heel benieuwd. En trouwens: sterkte en succes met de vloer!
Geplaatst door Mieke
13 februari 2004
Film: Shouf Shouf Habibi
Het viel al op aan de rij bij de kassa dat een groot deel van de bezoekers van Marokkaanse afkomst is. De zaal was slechts half gevuld maar dat kwam wellicht wel door de rel en daaropvolgende ontzetting eerder die week. De media stonden bol over deze Utrechtse bioscoop. Al te voorzichtige bezoekers zijn daardoor mogelijk uitgeweken naar omringende steden zoals Amersfoort. Veel jong publiek in de zaal en de stemming zat er al gelijk goed in toen men bij de leader begon te applaudiseren.
Shouf shouf habibi (kijk, kijk schatje) gaat over de 20-jarige Ap, een in Nederland geboren Marokkaan die zijn dromen probeert te verwezenlijken en een plek probeert te veroveren in de samenleving. Volwassen worden in een moderne grote stad wordt geschetst in humoristische, confronterende maar ook ontroerende beelden. Vooroordelen die Marokkanen en Nederlanders over elkaar hebben worden op hilarische wijze in beeld gebracht. Ap en zijn vrienden zijn er van overtuigd dat je ook zonder te werken snel rijk kunt worden en zijn vrienden maken het hem niet al te gemakkelijk om 'serieus' te worden. Ook de generatiekloof met de in oude cultuur gewortelde ouders en vernederlandste kinderen maakt het voor beide partijen niet eenvoudig. Een van de leukste scenes vond ik die waarin het jongere broertje van Ab in het bijzijn van zijn vader ter verantwoording werd geroepen op school en hierbij tevens voor zijn vader als tolk fungeerde. Uiteraard klopte de vertaling van geen kanten. Het is een luchtige Lichtvoetige comedie met simpele grappen waarin alle cliches over Marokkanen in rap tempo de revu passeren Het is een film met snelle beeldwisselingen goed camera- en montagewerk een uitstekende casting en grotendeels goed geacteerd.
Naast een aantal veelbelovende Marokkaanse acteurs en actrices, waaronder Mimoun Oassa, Touriya Haoud, Mohammed Chaara en de bekende cabaretier Najib Amhali, spelen ook bekende acteurs en actrices als Winston Gerschtanowitz, Tanja Jess, Bridget Maasland, Frank Lammers, Peter Heerschop en Tara Elders een rol in deze komedie.
Het publiek in de zaal was op een leuke manier rumoerig er werd hartelijk gelachen en commentaar geleverd. Het was goed te merken dat de waardering van dit publiek positief was. In 10 dagen heeft Shouf al 100.000 bezoekers en de status Gouden film behaald. Regisseur Albert ter Heerdt nam samen met hoofdrolspeler Mimoen Oassa de prijs in ontvangst tijdens het Filmfestival van Berlijn. Op de website van Shouf Shouf Habibi is nog veel meer informatie te vinden.
Geplaatst door Hans
15 februari 2004
Film: Lost in Translation III
Ik weet van te voren vrijwel niets over deze film, behalve dan de titel, dat Bill Murray de hoofdrol speelt en dat er een song van Roxy Music in voorkomt. Zondagmorgen in alle vroegte rijden we naar Utrecht om een half uur voor aanvang van de voorpremière de gratis kaartjes in ontvangst te nemen. De straten van het centrum zijn leeg en uitgestorven. De ramen in de deur van de bioscoop zwart en donker. We zijn aan de vroege kant dus eerst maar even koffie drinken bij Broers als die tenminste al open is. We zijn de enigen daar. Wie Broers kent kan zich bijna niet voorstellen hoe het er uitziet zonder mensen. Tussendoor even de kaartjes gehaald en bij het tweede kopje zou volgens de vriendelijke bediening de appelpunt wel ontdooid zijn . Eenmaal terug bij de bioscoop zijn alleen de eerste 5 rijen nog vrij. Dat wordt dus 'nekloge', onderuitgezakt heb je dan de beste positie.
Geen reklame en voorfilms. De titel verschijnt al snel op het doek en kort daarop zien we Bill Murray als Bob Harris in een taxi door Tokyo bij avond. Nog steeds geen idee waar de film over zou kunnen gaan. Snelle beeldwisselingen en vooral ook wisselingen in de geluidssterke. Alles is anders in Tokyo en in Japan. Dat is een eerste motief dat mij opvalt. Vervreemdende geautomatiseerde electronische snufjes in de hotelkamer die wel erg hoog boven het straatgewoel uitsteekt. Harris is in de film een beroemd acteur die voor veel geld is gecontracteerd om wat commercials op te nemen voor een Japans whiskymerk. Echt contact heeft hij met niemand. In hetzelfde hotel verblijft een jonge vrouw (Scarlett Johansson) die zich verveelt op een minstens zo hoog gelegen kamer. Haar man heeft het als ingehuurde westerse fotograaf te druk met zijn werk. Zij kijkt dromerig maar eenzaam uit over de zich oneindig uitstrekkende Tokyo skyline. De twee merken elkaar op in de hotellounge, bar en restaurant. Ik heb dan nog steeds niet het idee dat er een interessante verhaallijn in de film zit.
Door de onderuitgezakte houding en de hoge armleuningen van de bioscoopstoelen is het niet echt mogelijk om fysiek contact te hebben. We zitten als twee eilandjes naast elkaar, een vreemd gevoel. In de pauze vraagt Mieke hoe vind je hem? Ik denk diep na en zeg: 'ik vind niks...' Ik zie interessant camerawerk en beelden van Tokyo en vind Bill Murray ook wel interessant maar verder geen idee waar het over gaat, waar het heen gaat of tot welke climax dit zou kunnen leiden. De eenzaamheid van die twee hoofdrolspelers herken ik maar al te goed. Ik heb zelf een periode gehad waarbij ik erg veel tijd heb doorbracht in dezelfde soort luxe hotels in grote Amerikaanse steden. Het gevoel volledig afgesloten te zijn van het bestaan en eenzaam op een vreemde planeet te zitten is niets nieuws.
Met een open mind en zonder verwachtingen ga ik het tweede deel in. Meer van hetzelfde lijkt het wel. Hoewel..., Bob en Charlotte brengen steeds meer tijd met elkaar door. Er ontstaat een vertrouwensband tussen de oudere Harris en de veel jongere Charlotte. De eenzaamheid van de twee blijft voelbaar en een romance ligt niet voor de hand. Desondanks verdicht de intimiteit tussen de twee zich zonder lichamelijk contact. Zucht..., zouden ze dan toch nog in elkaars armen belanden? Zou hij om haar langer in Tokyo blijven? Zijn dan alle Amerikaanse films verkapte lovestories met een happy end?
Als Bob zich laat verleiden door de zangeres uit de bar en zich 's morgens verdwaasd afvraagt hoe hij in deze situatie terecht kwam, is de teleurstelling bij Charlotte merkbaar. Een breuk in de intimiteit tussen die twee. Het kost weer tijd voordat dit goed komt. Als de film dan toch nog geheel onverwacht eindigt in een afscheid zonder toekomst en de lichten van de zaal weer aan gaan merk ik dat ik volkomen verbijsterd en diep geraakt achter blijf in mijn stoel. De film is toch bij mij binnengeslopen en heeft me ongemerkt bij de keel gegrepen. Het kost me even tijd om me daarvan los te maken. Een goede film? Is een film niet pas goed als hij je raakt? iets met je doet en je nog lang daarna bezig houdt?
Als Mieke en ik enige uren later ieder 'ons weegs' gaan heb ik het idee naar niemandsland onderweg te zijn. Ondersteunt de film het thema van de dag of is het andersom?
Geplaatst door Hans
25 februari 2004
Film: Filmverslagen vallen in de prijzen
Een deel van de lol van het bijhouden van een weblog zit 'm toch in de reacties die je krijgt. Des te aangenamer om te zien dat bepaalde logs leuke reacties en bovendien nog 'eervolle vermeldingen' van mede webloggers krijgen! Ik was aangenaam verrast te zien dat mijn filmverslagen die eer te beurt zijn gevallen. Darch weblog gaf ons (als ik het goed begrepen heb) een nominatie voor een 'Gouden Darch' voor de recentie van Shouf Shouf Habibi. Een citaat: Het leukste van alle blogjes die we over de film Shouf Shouf Habibi aan hebben mogen treffen. Miwian maakte er een mix van recensie, sfeerreportage en nieuwsverslag van. Memorabele maakte ons naar aanleiding van het verslag over de voorpremiere van Lost in Translation zelfs 'Weblog van de Week'. Een citaat: De naam MIWIAN staat voor een log die wordt onderhouden door Hans en Mieke, 2 mensen die er van houden om in scherpzinnige en onderhoudende stijl te berichten over hun culturele activiteiten. Op 15 februari schreven zij een diepzinnige recensie over een film die ook mij niet onberoerd zal laten, dat weet ik nu al...
Nu nog wat beter mijn best doen op de 'muziek' logs, want daar wordt nauwelijks op gereageerd...
Geplaatst door Hans
04 maart 2004
Film: Grote Vis
Big Fish is een film van Tim Burton (Edward Scissorhands, Batman, Mars attacks!, Sleepy hollow) en gaat over een zoon die dikke oordelen heeft over zijn vader Edward Bloom. Edward (Albert Finney, als jongeman Ewan McGregor) is zeer geliefd in zijn omgeving, mede door de fantasierijke verhalen die hij vertelt. Zoon Will (Billy Crudup) beschouwt dat als leugenachtig en onecht en wil liever de 'echte' waarheid horen. De twee raken van elkaar verwijderd en komen pas weer bij elkaar als zijn moeder belt dat haar man ernstig ziek is. Als Will weer bij zijn ouders thuis is en merkt dat ook zijn eigen zwangere vrouw in de ban raakt van zijn vaders verhalen, ontstaat er een proces waarbij Will ontdekt dat er toch meer zit in de fantasieverhalen dan hij tot dan toe vermoedde. In flashbacks voltrekken de fantasieverhalen zich opnieuw aan de bioscoopbezoeker. Het kan niet op! (de jonge) Edward is in de verhalen de held. Er komt een reus aan te pas, wilde spinnen, een circusdirecteur die een weerwolf blijkt te zijn enzovoorts.
Humor is daarbij een belangrijk bestandsdeel. Voor de pauze had ik het idee naar een komedie te zitten kijken waarbij de grappen soms erg melig en vaak ook grotesk zijn. Hoewel de grappen steeds leuker werden vroeg ik me bezorgd af of dat alles was wat de film te bieden had. De diepgang kwam na de pauze. In de rommelige hobbykamer van Edward ontdekt Will 'bewijsstukken' die er op duiden dat niet alle verhalen alleen maar op fantasie berusten. Will gaat op onderzoek uit en ontdekt dat zijn vader een belangrijkere rol in het leven speelde en zelfs meer voor mensen betekende dan hij vermoedde.
In plaats van een dubbelleven en affaires buiten de deur blijkt dat zijn vader heel integer was en voor veel mensen een verschil maakte in hun leven. Aan de rand van het sterfbed neemt hij dan de fantasierol van zijn vader over en fantaseert voor hem hoe hij groots en meeslepend de wereld zal verlaten. Alle echte en fictieve personen uit zijn vaders verhalen figureren daarin. Vader luistert ditmaal gefascineert en instemmend naar zijn zoon. Vader en zoon vinden elkaar eindelijk na al die jaren. Het oordelen slaat om in openheid en onbevangenheid. Will heeft een levensles geleerd die hij weer over kan brengen op zijn eigen zoon die op het punt staat geboren te worden. De film zit vol met symboliek, metaforen, lagen en dubbele bodems en werkt erg lang door. Big Fish kreeg vreemd genoeg geen Oscarnominatie maar alleen de nominatie voor beste filmmuziek. Die was inderdaad ook goed. Ik kan het nooit laten om mee te zingen hetgeen door Mieke niet erg gewaardeerd wordt. Vijf van de vijf sterren wat ons betreft.
Geplaatst door Hans
12 maart 2004
Film: Depuis qu' Otar est parti
Deze film van regisseur Julie Bertolucci vertelt het verhaal van een goedbedoelde leugen die het leven van drie vrouwen in Georgie: moeder Eka, dochter Marina en kleindochter Ada. In het leven van de familie speelt Frankrijk een belangrijke rol niet in de laatste plaats omdat Otar (respectievelijk zoon, broer en oom van de vrouwen) er als illegale immigrant werkt. In het gedeelde huishouding zijn de tekenen van leven van Otar in de vorm van brieven of geld de kleur in het grauwe armoedige bestaan. Voor Eka is haar zoon alles waarvan zij altijd gedroomd heeft en zodra Otar belt of een brief van hem arriveert, moet alles daarvoor wijken. Op een dag horen Marina en Ada dat Otar bij een bedrijfsongeluk in Parijs om het leven is gekomen en ze besluiten om dit voor Eka geheim te houden. Zij zetten in brieven die zij namens Otar schrijven de droom van Eka voort. De leugen waarin ze met zijn allen terecht komen draait zich steeds verder vast als op een dag de vriend van Otar voor de deur staat bij de vrouwen. De ongeruste Eka wil haar zoon zien en besluit om haar zoon in Parijs op te zoeken. De film kwam voor mijn gevoel traag op gang met beelden en scenes uit het armoedige dagelijks leven in Tbilisi. Er lijkt weinig te gebeuren en de film kabbelt wat voort met beelden uit het dagelijks leven van de vrouwen waarin de kijker langzaam aan ontdekt hoe de verhoudingen zijn. Pas als Eka zich losmaakt uit het keurslijf van hun samenleving en besluit om haar zoon te gaan zien komt er wat vaart in de film en begon het verhaal mij te pakken. Aan het eind van de film krijgt het verhaal nog een verrassende wending waardoor de cirkel van Eka's droom weer rond is. Van de vijf sterren krijgt deze film er van mij drie.
Geplaatst door Mieke
17 april 2004
Film: MaDiWoDo
Ik ben sinds vorig jaar geabonneerd op Preview het gratis filmblad. Dat is vooral zo leuk omdat je voor 59,95 euro zowel het blad het hele jaar krijgt thuis gestuurd terwijl je ook nog 10 MaDiWoDo-kaartjes krijgt voor de bioscoop. Je hebt een jaar de tijd om die kaartjes op te maken. Aangezien ik zeker 5 x per jaar door de week met een vriend of vriendin naar de film ga krijg ik mijn 10 kaarten gemakkelijk op. Bovendien krijgt je als abonnee van Preview ook nog af en toe korting bij bol.com of bij andere soortgelijke leveranciers. Best leuk dus. En je bent altijd up-to-date over alle films die er aan zitten te komen. Even een paar aanraders uit de laatste Preview die ik heb uitgezocht:
1. Girl with a pearl earring: over het Melkmeisje van Vermeer met de talentvolle 19-jarige Scarlett Johansson die ook meespeelde in Lost in Translation (draait nu)
2. Troy: met ondermeer Brad Pitt als Achilles over de belegering van Troje in de Griekse oudheid (release 13 mei).
3. Het Zuiden: een nieuwe Nederlandse film met ondermeer Monic Hendrickx is een film over een psychisch labiele vrouw. Ik ben wel benieuwd naar deze film omdat hij volgens Preview Dogme-achtige trekjes heeft (draait nu).
In de rubriek over DVD ben ik vooral geinteresseerd in de DVD van Zusje, een van de beste Nederlandse films uit de jaren negentig met Kim van Kooten. Die gaat op het verlanglijstje voor mijn verjaardag. Ook op het lijstje gaat Dogville met Nicole Kidman van regisseur Lars von Trier.
Voor info kun je mailen met: info@spabonneeservice.nl die de abonnementen voor Preview verzorgen.
Geplaatst door Mieke
18 april 2004
Film: Tigers on tour
Op het Rotterdams Filmfestival werden de VPRO Tiger Awards uitgereikt. De films van de winnaars zijn in verschillende filmtheaters in Nederland te zien in het programma Tigers on tour dat dit weekend filmtheater t Hoogt in Utrecht aandeed. En wij waren er bij. Drie films stonden op het programma dat van 12.00 tot 18.30 uur duurde. We begonnen met The Missing, een trage Taiwanese film van regisseur Lee Kang-sheng over verlies en gemis. Scenes van een oma die het kleinkind waar ze op past kwijt is en van een jongeman die zijn grootvader kwijt is wisselen elkaar af. Ergens in de film komen de oma en de jongeman elkaar tegen en aan het eind kruisen hun verhalen zich op meerdere manieren.
Vervolgens kwam de Bosnische film Summer in the golden valley duidelijk onze favoriet uit het programma. De hoofdpersoon is een slungelige lijmsnuivende jongen die op zijn vaders begrafenis geconfronteerd worden met een schuldeiser die beweert nog 50.000 mark van de overleden vader te krijgen. De jongen en zijn vriend storten zich in allerlei avonturen met dubieuze handlangers om dat geld bij elkaar te krijgen op een manier die zowel naief is als charmant. Iedereen is corrupt, niemand houdt zich aan de regels maar de jongens houden zich op wonderbaarlijke wijze staande in de chaos waarin een op vaste tijden overvliegend glimmend vliegtuig de belofte vertegenwoordigt van een betere toekomst voor een kapot geschoten en straatarm land. Hoewel het einde een beetje over de top was vonden we het een film met vaart en humor waar we van genoten hebben. Een aanrader wat ons betreft. Tot slot zagen we Unterwegs (zie foto), een Duitse film over een moeder die met haar vriend en dochter op vakantie is en daar een jongeman ontmoeten die zich op subtiele wijze aan hen opdringt en grote invloed uitoefent op hun onderlinge interactie en de wijze waarop hun vakantie verloopt. Onder zijn invloed reizen ze naar Polen waar steeds meer kennissen van de jongen opduiken. De moeder raakt steeds meer in de ban van de jongen en vervreemdt zich tegelijkertijd van haar vriend. Het is een beklemmende film waar je steeds een gevoel bij hebt van naderend onheil. Je wacht steeds op de grote klap die moet komen maar niet komt. En hoewel het niet zo heel dramatisch afloopt gaan zowel de jongen, de moeder en haar dochter als de moeders vriend aan het eind allemaal een andere weg. We blijven met veel vragen zitten als deze film ten einde is.
Geplaatst door Mieke
23 april 2004
Film: Elephant
Hij had goede recensies en een Gouden Palm in 2003 in Cannes, de film van Gus van Sant over een schietpartij op een highschool in Amerika, die gebaseerd is op de geruchtmakende schietpartij op Columbine Highschool in Littleton. Trage beelden van eindeloze gangen waar leerlingen onderweg zijn van een onbekende vertrekplaats naar een onbekende bestemming met een onduidelijk doel. Veel van de gebeurtenissen in Elephant staan los van elkaar en wat dan ook en hebben geen verband met het brandpunt aan het eind: de schietpartij. Voorbeeld is de zoon die resoluut het stuur overneemt van zijn dronken vader en naar school rijdt waar hij zijn vader MET auto en ZONDER sleutels voor de deur achter laat.In het begin ronduit saai en schijnbaar doelloos. Ik kon de eerste helft van de film mijn ogen nauwelijks open houden. Op een bepaald moment wordt een patroon zichtbaar doordat een aantal gebeurtenissen terug komen, steeds vanuit een ander perspectief. Dan loopt de spanning op en zien we twee jongens zich klaarmaken voor de schietpartij. Koelbloedig nemen ze het scenario door en verdelen de taken, ze douchen samen en zoenen met elkaar (zodat ze in ieder geval niet ongezoend zullen sterven op deze dag). Dan het schieten. Lukraak, onbegrijpelijk, zonder geweten en zinloos culminerend in het doodschieten van de ene schutter door de andere. En midden in die zinloosheid eindigt de film abrupt. Ons verbijsterd achterlatend.
In de recensies lezen wij dat Gus van Sant bewust geen standpunt innam. Dat had voor ons nou NIET gehoeven. Geen topper, deze film.
Geplaatst door Mieke
24 mei 2004
Film: Troy
Zondagavond naar Troy geweest, het epos over de belegering en val van Troje dat min of meer gebaseerd is op de Ilias van Homerus.
Paris, playboyprins van Troje, gaat er vandoor met Helena, de mooie koningin van Sparta. De koning van Sparta wil zijn eer verdedigen en zijn vrouw terug en trommelt alle Griekse koningen op om zich in te schepen en Troje aan te vallen. Onder leiding van ondermeer Achilles, Agamemnon, Ajax en Odysseus ontstaat een bloederige veldslag tegen de Trojanen die aangevoerd worden door Hector. Troje wordt uiteindelijk ingenomen na de beroemde list met het houten paard.
Hoewel de film een hele zit was bleef het verhaal wel boeien. Af en toe wat veel wapengekletter maar dat hoort er wel bij in zo'n epos. Mooi verfilmd met prachtige opnames, geloofwaardige duels en ruim doorspekt met dramatische verhaallijnen en -lijntjes. Met name de romance van Achilles krijgt ruime aandacht. Aan het eind zien we dan natuurlijk ook nog waarom wij nog altijd spreken over een Achillespees.
Goed gecast met een geoliede (letterlijk en figuurlijk) Brad Pitt (Achilles) in de hoofdrol naast Orlando Bloom (Paris) en Eric Bana (Hector) en Peter OÕToole als geloofwaardige koning Priamos van Troje. Als je van dit soort films houdt en drie uur de tijd hebt, dan mag je deze film niet missen. Op je TV thuis is het vast een stuk minder. Kijk voor een trailer op de site van Apple.
Geplaatst door Mieke
zes reacties
Daar staan een boel films bij die ik nog steeds moet zien! Waarom heeft mijn zus toch zo’n afkeer van alle niet engelstalige films? Ik moet een filmmaatje zien te vinden die met mij meegaat naar LUX waar ze een breed aanbod aan films hebben…
Anne-Floor (URL) - 08-09-’04 14:12
Bij Lux kun je idd heel goed terecht. Wij zijn daar ook wel eens geweest. In Utrecht zijn wij natuurlijk wel verwend met ‘t Hoogt, Springhaver en het Louis Hartlooper Complex waar eigenlijk altijd wel iets draait dat de moeite waard is.
Mieke - 08-09-’04 15:37
Ik was ook altijd een beetje anti niet engelstalige films. Maar toen zag ik Cinema Paradiso met m’n vader (echt jaren terug hoor). En sindsdien ben ik om. City of God, Cinema Paradiso, Amelie, prachtige films.
Heb er een aantal al gezien, maar voor de rest, bedankt voor de tip, heb ik weer wat om te kijken op een regenachtige zondagmiddag.
Kaatje (URL) - 08-09-’04 16:42
Een film die je beslist ook niet mag missen is Goodbye Lenin. Daar schreven we ook een logje over maar dat is ten onder gegaan in de hack van onze server. Dat is een 5/5 film wat mij betreft. Die draait nog zeker in de filmhuizen.
Mieke - 08-09-’04 16:50
Goodbye Lenin wou ik laatst huren, maar toen begon Rozemarijn haast te gillen in de videotheek, dus toen heb ik het maar achterwege gelaten. Zet mensen hier in Nijmegen die ‘m vast ook nog wel willen zien.
Anne-Floor (URL) - 08-09-’04 17:48
12 september gaat hier het Filmhuis weer open. Joepie!
IngKey (URL) - 08-09-’04 14:08