Soms kun je met een foto door iets vanuit een bepaald perspectief te fotograferen de werkelijkheid veranderen. Voorwerpen zijn dan niet goed herkenbaar meer en het valt niet mee om de afmetingen ervan te duiden als je er geen voorwerpen bij ziet die bekend zijn qua formaat.
Dus, hier de uitdaging: het is geen stopcontact en ook geen toilet maar wat is het wel?
Ik ben niet de enige die zich - zacht gezegd - verwonderd heeft over de kersttoespraak van Koningin Beatrix die het niet zo op heeft met de wirtuele wereld (nee, dit is geen typfout, dat zegt ze echt!). “Mensen communiceren via snelle korte boodschapjes. Onze samenleving wordt steeds individualistischer. Persoonlijke vrijheid is los komen te staan van verbondenheid met de gemeenschap. Maar zonder enig 'wij-gevoel' wordt ons bestaan leeg. Met virtuele ontmoetingen is die leegte niet te vullen; integendeel, afstanden worden juist vergroot”, zei Beatrix tijdens haar jaarlijkse toespraak op Eerste Kerstdag.
De majesteit weet overduidelijk niet waar ze het over heeft. Zonder de virtuele wereld had ik @sabdesigns, @blommetjemac, @amiek, @berberah, en vele anderen die mij ook IRL zeer dierbaar zijn geworden, nooit ontmoet. Wie helpt ons koningshuis eens naar een 2.0 update want anders zie ik het somber in voor hun toekomst, in een wereld waarin wij allemaal nog wel communiceren maar zij geen aansluiting meer hebben op wat ons allemaal bezig houdt.
Lees ook over dit onderwerp bij Meisje van de Slijterij, Lizzz en Arjan Dasselaar en luister de Kersttoespraak online als je hem gemist hebt.
OMT's Groot Appledictee der Nederlandse Taal from One More Thing on Vimeo.
Ik heb onlangs een fijne nieuwe tas aangeschaft. Eentje van GG&L, een merk dat hier in Nederland nog maar op een paar plaatsen te koop is.
Een nieuwe tas is bepaald geen simpele zaak in mijn geval. Ik heb nogal wat eisen. Hij moet voldoende ruim zijn, met vakken en vakjes zodat niet alles naar de bodem zakt, handvaten hebben en een schouderriem en er bovendien nog een beetje aardig uitzien. Maar GG&L heeft allerlei hele fraaie exemplaren in schitterende kleuren. Jammer genoeg is nog niet de hele collectie te krijgen hier maar dat komt vast nog wel.
Mij bevalt dit exemplaar in ieder geval prima (klik op de foto voor grotere afbeelding)!
Het is nominatieweek in Huize Miwian. Aangenaam verrast was ik dat we met CultuurpodiumOnline op de lijst staan van de beste 10 weblogs in de categorie Kunst, cultuur en entertainment voor de Dutch Bloggies 2009. Daarmee hebben we eens te meer bewezen dat wij - ook na de verhuizing naar de nieuwe URL - met ons geweldige redactie een vaste plek hebben veroverd tussen de toonaangevende online media op het gebied van de podiumkunsten. We hopen natuurlijk dat we op 1 december die Dutch Bloggie mee naar huis mogen nemen maar ook als dat niet gebeurt zijn wij helemaal verguld met onze nominatie (op de foto de Dutch Bloggie Awards ontworpen door Luna).
Maar het kon nog niet op. Een dag later werd bekend dat ik samen met vier anderen genomineerd ben voor de Scriptieprijs 2009 die volgende week vrijdag wordt uitgereikt in de RAI tijdens de Nationale Carrièredagen. De Scriptieprijs is een jaarlijks terugkerend initiatief en een deskundige jury, bestaande uit mensen uit de beroepspraktijk, beoordeelt de scripties op hun bruikbaarheid voor het bedrijfsleven. De genomineerde scripties scoorden het hoogst op de punten innovatie, creativiteit, toepasbaarheid, actualiteit en bruikbaarheid door het MKB. Voor de winnaar ligt een bedrag van € 3000 te wachten. Daar heb ik - mocht ik het winnen - al een hele mooie bestemming voor bedacht.
Voor deze Dichters op Dinsdag was het niet zo moeilijk. Het thema is meteen de titel van onderstaand gedicht van J.H. Leopold. De foto maakte ik bij Huize Doorn van het water in de slotgracht dat door de zachtjes neerdruppelende regen een prachtige textuur kreeg.
Regen
De bui is afgedreven;
aan den gezonken horizont
trekt weg het opgestapelde, de rond-
gewelfde wolken; over is gebleven
het blauw, het kille blauw, waaruit gebannen
een elke kreuk, blank en opnieuw gespannen.
En hier nog aan het vensterglas
aan de bedroefde ruiten
beeft in wat nu weer buiten
van winderigs in opstand was
een druppel van den regen,
kleeft aangedrukt er tegen,
rilt in het kille licht.
en al de blinking en het vergezicht,
van hemel en van aarde, akkerzwart,
stralende waters, heggen, het verward
beweeg van menschen, die naar buiten komen,
ploegpaarden langs den weg, de oude boomen
voor huis en hof en over hen de glans
der daggeboort, de diepe hemeltrans
met schitterzon, wereld en ruim heelal:
het is bevat in dit klein trilkristal.
O, ik weet het niet, wat ik moet kiezen bij een thema zoals als 'Oeroeg'. O, ik weet het niet... Daarom koos ik dit keer voor een gedicht van Herman de Coninck met de titel 'O, ik weet het niet' dat me op de één of andere manier ook nog aan Oeroeg doet denken.
O ,ik weet het niet,
maar besta, wees mooi.
zeg: kijk, een vogel
en leer me de vogel zien
zeg: het leven is een brood
om in te bijten en de appels zien rood
van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
leer me huilen, en als ik huil
leer me zeggen: het is niets.
Voor dit thema van DiDi koos ik voor een gedicht van Neeltje Maria Min uit 1989 met de aansprekende titel 'Mijn lichaam wemelt van de streptokokken'. Toepasselijker kan het bijna niet.
Mijn lichaam wemelt van de streptokokken
Ik schud en steiger. Hoger stijgt de koorts.
Kijk: 40.5, 6, 7 enzovoorts.
Terwijl ik lig te ijlen vrees ik brokken
als ik niet snel de dokter komen laat.
Ze gaan hem bellen. Hij komt aangestevend
en buigt zich over mij. Ik lijk nog levend
maar godverdomme, het is toch te laat.
Een spiegeltje verschijnt boven mijn mond.
Ik zie geschrokken dat het niet beslaat.
Ik heb het goed bedoeld maar ben bezweken.
Het zal de nieuwe dokter danig steken
dat ik vandaag zijn tiende ben die gaat.
Zo komt zijn zaakje nooit eens van de grond.
Zie nu net dat ik DiDi 108 heb overgeslagen dus die ga ik nog een keertje doen binnenkort. Maar nu eerst nr. 109 waarvoor ik een gedicht koos van Jan Wolkers met dezelfde titel als het thema.
Najaar
Soms zie ik dingen bewegen
Die onbewogen zijn,
Als roestvlekken op bladeren
Die wegtrekken als spinsels.
Een engel fluistert in mijn oor,
Een telefoonnummer
Dat is niet te ontcijferen.
De vershoudfolie
Van ons leven
Was al vergaan.
Zoals we ooit begonnen,
Op voetzolen van mos:
Daar stond het riet,
De danseressen van de gele lis,
De wilde roos,
Het schors als fronsen.
Het snoer van zeekraal
Verbrokkelde tot grind.
Een web van schrijnend zilver
Een glasdraad snijdend door het blauw,
Die het uitspansel verdeelt
Tot stellingen van as
Van uitgestrooid gebeente.
Onlangs zag de tweede dichtbundel 'Kranen open' van mijn vriend Thomas Möhlmann (1975) het levenslicht. Thomas is n naast dichter ook nog poëziemedewerker van het NLPVF, hoofdredacteur van poëzietijdschrift Awater en redacteur van literatuursite www.literairnederland.nl. Zijn debuutbundel De vloeibare jongen verscheen in 2005 bij Uitgeverij Prometheus.
De vloeibare jongen
Na zijn versleten tooi en kleed te hebben
afgelegd, heeft hij zich licht gebukt gehurkt
bij de rivier gevoegd. Terwijl de veren drogen
vouwt
hij
zijn
kleine
woorden
tot bootjes, worden goedgevormde zinnen
in liefdevolle stomheid nagestaard.
Opstaan, geleidelijk vaste vorm verliezen
nu en wachten tot hij zich tussen de dunne
wanden van zijn huid als in een aangestoten
vissenkom wiegen kan.
Aan de oppervlakte van zijn onderarm
plaatst hij het lijfje van een vogel
om vlak voordat hij wegspoelt
een zelfbedacht geheim in te bewaren.
Dit keer een mooi thema waarvoor ik een gedicht koos van Huub Beurskens over dansende muggen aan de waterkant. De foto maakte ik jaren geleden bij een amateur flamenco voorstelling.
Dans aan de waterkant
Zoals Cuyps koeien niet hun boeren toebehoren
maar het ochtendgloren en later op de dag weer
het onmelkbaar gloeiend gouden vervloeien,
van hun ruggen, in hun stille spiegeling terug,
zo zijn muggen aan de waterkant begonnen
met dansen, verzonnen door de dansbaarheidslust
van een schijnbaar zuchtjesloze zomeravondlucht.
Het Chinese karakter voor crisis Wei Ji omvat twee betekenissen: bedreiging èn kans. Beide polen zijn in iedere crisis aanwezig. Een crisis kan uiteindelijk leiden tot destructie, stagnatie en verbittering maar ook tot groei, beweeglijkheid, verrijking en nieuwe kansen. Het vervelende is dat je dat laatste niet altijd ziet als je er midden in zit. Toch blijkt vaak achteraf dat je van de grootste crisissituaties in je leven ook veel hebt geleerd.
Mijn eerste ingeving bij het thema Polder voor deze DiDi is het gedicht van Hendrik Marsman dat ik al kende op de lagere school waar we het in ons schrift met bijzondere wetenswaardigheden moesten schrijven. Ik denk dat de meesten van jullie het wel kennen. De foto maakte ik op de Zaanse Schans een aantal jaren geleden.Mijn eerste ingeving bij het thema Polder voor deze DiDi is het gedicht van Hendrik Marsman dat ik al kende op de lagere school waar we het in ons schrift-met-bijzondere-wetenswaardigheden moesten schrijven. Ik denk dat de meesten van jullie het wel kennen. De foto maakte ik op de Zaanse Schans een aantal jaren geleden (klik voor vergroting).
Herinnering aan Holland
Denkend aan Holland
zie ik breede rivieren
traag door oneindig
laagland gaan,
rijen ondenkbaar
ijle populieren
als hooge pluimen
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de boerderijen
verspreid door het land,
boomgroepen, dorpen,
geknotte torens,
kerken en olmen
in een grootsch verband.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.
Voor Dichters op Dinsdag nr 106 een gedicht van Judith Herzberg.
Zij schildert wat zij niet kan eten
niet kan bezitten niet beschrijven.
Zij schildert wat niet stil blijft
zitten niet gelijk blijft niet
verandert. Zij schildert wat zij
niet kan kweken niet kan vangen
niet vergeten. Zij schildert
wat zij niet kan raden pakken
of begrijpen. Wat ze niet
omhelzen kan verwennen
of verwijten. Verwaarlozen,
laten verwilderen. Omhakken,
verscheuren. Verbranden.
Betreuren. Zij schildert
waar zij niet van slapen kan
wat ze zich niet herinnert,
niet in kleur. Wat zij niet zingen
kan niet juichen.
Het onomlijnde blijft
onomlijnbaar lokken.
Door dit thema 'Over de grens' koos ik het prachtige Lamento van Remco Campert. De foto bij dit artikel maakte ik in Zeeland, op de grens van land en water of land en lucht zo je wilt.
Lamento
Hier nu langs het lange diepe water
dat ik dacht ik dacht dat je altijd maar
dat je altijd maar
hier nu langs het lange diepe water
waar achter oeverriet achter oeverriet de zon
dat ik dacht dat je altijd maar altijd
dat altijd maar je ogen je ogen en de lucht
altijd maar je ogen en de lucht
altijd maar rimpelend in het water rimpelend
dat altijd in levende stilte
dat ik altijd zou leven in levende stilte
dat je altijd maar dat wuivende oeverriet altijd maar
Langs het lange diepe water dat altijd maar je huid
dat altijd maar in de middag je huid
altijd maar in de zomer in de middag je huid
dat altijd maar je ogen zouden breken
dat altijd van geluk je ogen zouden breken
altijd maar in de roerloze middag
langs het lange diepe water dat ik dacht
dat ik dacht dat je altijd maar
dat ik dacht dat geluk altijd maar
dat altijd maar het licht roerloos in de middag
dat altijd maar het middaglicht je okeren schouder
je okeren schouder altijd in het middaglicht
dat altijd maar je kreet hangend
altijd maar je vogelkreet hangend
in de middag in de zomer in de lucht
dat altijd maar de levende lucht dat altijd maar
altijd maar het rimpelende water de middag je huid
ik dacht dat alles altijd maar ik dacht dat nooit
hier nu langs het lange diepe water dat nooit
ik dacht dat altijd dat nooit dat je nooit
dat nooit vorst dat geen ijs ooit het water
hier nu langs het lange diepe water dacht ik nooit
dat sneeuw ooit de cipres dacht ik nooit
dat sneeuw nooit de cipres dat je nooit meer
Een beetje laat maar toch niet minder graag gedaan nog een gedicht voor Dichters op Dinsdag en dit keer dus op Zaterdag. Een gedicht van Kris Pint uit de bundel Vrouwenvertrekken', 2004 is mijn bijdrage voor Dichters op Dinsdag aflevering 104 met het thema 'Op reis'. De foto maakte ik vorig jaar op De Parade tijdens de voorstelling Lost & Found van Glazen Kin.
De Reizigster
Achter de deuren stelt
zich de wet die hem
aan mij bindt, maar
achter het behang
wacht wat blijft als ik
wegga: hij hoort mijn
stilte als een vonnis?
aan, langs mijn wang
verglijden zijn handen
als rimpels op stilstaand
water: nooit blijf ik lang
de zinkende stenen
staan als avondkoffers
gepakt in de gang.
Wie mij 's morgens in alle vroegte de achterdeur van mijn huis ziet verlaten richting de poort naar de straat moet wel denken dat er een steekje los zit bij mij. Ik loop namelijk heftig zwaaiend met mijn armen van links naar recht over het pad langs het huis. Dat doe ik niet het hele jaar maar in dit seizoen wel. Het is namelijk spinnentijd. Ze spinnen in een mum van tijd de meest prachtige en gigantische creaties dwars over het pad van de schutting naar het huis en terug. En met een beetje pech loop je - als je niet met je armen zwaait om alle webben op voorhand weg te maaien met je hoofd in zo'n web of sta je oog in oog met zo'n kanjer.
Het fraaie exemplaar op de foto woont aan de buitenkant van het badkamerraam waar ik hem 's nachts tegen het melkglas dat verlicht wordt door de lantaarnpaal zijn prooien zie verschalken. Voor de foto - die 's morgens werd genomen - wilde hij wel even poseren.
Is het geen pláátje, deze Snow Leopard die zijn naam leent aan het allernieuwste MacOSX? Ik heb het nieuwe systeem zojuist geïnstalleerd en mijn computer loopt weer als een zonnetje. Ik moet zeggen dat ik even wat problemen had om mijn printer aan de gang de krijgen maar dank zij snelle en deskundige hulp via Twitter is dat ondertussen ook in orde gekomen. De winter mag komen, mijn Snow Leopard en ik zijn er klaar voor!
Voor deze DiDi 102 koos ik een gedicht van Gerrit Kouwenaar dat gaat over een totaal witte kamer. De foto bij dit gedicht maakte ik in het Centraal Museum in Utrecht.
Totaal witte kamer
Laten wij nog eenmaal de kamer wit maken
nog eenmaal de totaal witte kamer, jij en ik
dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal
de kamer wit maken, nu, nooit meer later
en dat wij dan bijna het volmaakte napraten
alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar
dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale
zoals wij er lagen, liggen, liggen blijven
witter dan, samen...
Een uitdagend thema deze week voor DiDi. Even beving mij de aanvechting zelf aan het dichten te slaan maar tijdgebrek stak daar een stokje voor. Jammer, want het maken van een gedicht van 140 tekens, dat is pas echt een uitdaging! Daarom voor dit thema hier een gedicht van Bert Schierbeek uit de bundel Vlucht van de vogel (1996).
Vlucht van de Vogel
soms op een vleugje wind
soms in een storm
vliegen zij
op een wolk van vogels
voor de zon
welke dromen
bevliegen de vogels
dat zij zich
lichtvaardig
in zoveel lucht
begeven
Samen met Rosalie toog ik afgelopen zaterdag naar Amsterdam om er het Prinsengrachtconcert 2009 bij te wonen. Omdat we voor CultuurpodiumOnline aandachtl aan het concert zullen besteden hadden we persaccreditatie en mochten we het concert volgen vanaf de kade voor het chique Pullitzer Hotel.
Hoofdgast was de sopraan Danielle de Niese die zich op sprankelende wijze van haar taak kweet. Wat een geweldige zangeres en wat een performance! Dat Amsterdam net zo enthousiast was over haar als zij over Amsterdam moge blijken uit het feit dat ze een Amsterdamse vlag aangereikt kreeg van één der toeschouwers waarmee ze het slotlied 'Aan de Amsterdamse Grachten' nog wat extra kracht bij zette.
Dichters op Dinsdag is er weer! Vanaf nu iedere week onder de bezielende leiding van @woordenaar via zijn site. En het allerleukste is dat de trouwe deelnemers van indertijd massaal te kennen geven er weer helemaal zin in te hebben. Ik vind het fantastisch dat dit initiatief van Miwian nu na drie jaar weer wordt gerevitaliseerd. Nieuwe deelnemers zijn natuurlijk ook van harte welkom. Wekelijks is het thema te vinden op de speciale DiDi pagina bij @woordenaar en in de reacties vind je de posts van de verschillend deelnemers.
Mijn 101e DiDi gedicht wordt 'Wakker worden in de tijd' van Tjiske Jansen (uit 'Het moest maar eens gaan sneeuwen', 2003). De foto werd gemaakt tijdens Oerol 2009 en toont de Windnomaden op de Noordsvaarder.
Wakker worden in de tijd
Wakker worden in de tijd
als in de fijnste zijde.
Een ochtendvogel
doet een ijzerzaagje na.
De boormachine die je hoort
is de boormachine
van de buurman lang geleden,
tot je weet dat dat niet kan.
Er ligt een laken in de linnenkast
te wachten op een hand
die deuren opengooit, een shirt
een broek, een handdoek zoekt,
daarbij terloops haar aanraakt,
even op haar blijft liggen.
Misschien zie je aan dit plaatje niet meteen wat het voorstelt maar het is een gitarist - die overigens ook nog fantastisch zong - achter een gordijntje. Het beeld is gemaakt in de voorstelling Go Vote! op De Parade in Amsterdam gisterenavond en de gitarist zit in een stemhokje. Deze voorstelling was van de drie die we zagen met afstand de beste.
Voor de rest viel op dat het ontzettend druk was. Niet-leuk-meer-druk. We hadden tussen onze eerste en tweede voorstelling anderhalf uur en P was aanvankelijk aan het zuchten dat dat heel lang was maar we konden ternauwernood ons eten bemachtigen en naar binnen schuiven. Zo druk! Verder veel BN-ers en veel gebral van de rijkelijk vloeiende rosé en prosecco. Geef mij Utrecht maar!
De foto hiernaast (van Orkater Sadists met Dranck) is een beetje obscuur maar bij lange na niet zo obscuur als de Cybermaffia van Stanislav. Stanislav is out to get you!
Het blijkt dat hij alles van je weet, hij kent je blogs, je sociale netwerken en waar je woont. Hij maakt de indruk nergens voor terug te deinzen dus maak dat je wegkomt!
Dichters op Dinsdag gaat dus weer beginnen en om er even in te komen hier alvast een gedicht. Ik koos er eentje van Martin Bril, de helaas te vroeg overleden uitvinder van 'Rokjesdag', met de titel 'Kunst'. De foto die er bij staat komt uit de voorstelling Sakuru Zenzen van EAST74 die ik op De Parade zag.
Kunst
Wat we willen:
Momenten
Van helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid
Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen
Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel
De kunst zo te leven
Dat het je overkomt
Die klaarheid, af en toe
~Martin Bril
Ik verwonder me over de hoeveelheid spelfouten die ik tegenkom overal om mij heen. Niet dat ik zelf nooit een foutje maak hoor, tegendeel! Maar ik schrijf 'dat heb je verdient' met een d en 'hij verbaasd zich' met een t.
Het blijkt dat veel mensen de meest basale grammaticaregels niet kennen. Ook het ezelsbruggetje van 't Kofschip (of in de modernere variant 't Fokschaap) is lang niet bij iedereen op de lagere school aan de orde geweest. Daarom hieronder nog maar eens even de uitleg die Wikipedia geeft.
Wie vroeger wel eens op Miwian langs kwam kent ongetwijfeld onze rubriek Dichters op Dinsdag nog wel. Op Miwian werd een thema gelanceerd met een bijpassende songtekst of gedicht en iedereen die mee wilde doen plaatste een gedicht of songtekst op de eigen weblog. Na 100 afleveringen is DiDi op 19 september 2006 gestopt. Ter gelegenheid van die 100e afdeling gaven we het jubileumboek 'Elementen' uit met gedichten van Catharina 't Hart en foto's van ondergetekende.
Nu via Twitter ontdekte ik dat @woordenaar onder het motto Dichters op Dinsdag weer gedichten op zijn weblog plaatste. Zoete herinneringen overspoelden mij en niet alleen mij (@macmk) maar ook @gerjanne en @waar8tig. Daarom verwachten wij op korte termijn de kick off van een volgende serie van 100 DiDi's onder leiding van @woordenaar. Ik heb er zin in!
Gisteren was het volle maan en daarvoer gaan allerlei verhalen. Zo zouden dieren en kinderen onrustig en druk zijn voor en tijdens de volle maan en is het een perfecte tijd voor geliefden en natuurlijk weerwolven. Ik heb gelukkig niks bijzonders opgemerkt met de volle maan behalve dan het mooie plaatje uit mijn deur. Daarom snel even de camera en het statief gepakt voordat de wolken voor de maan verdwenen zouden zijn.
In 2005 stond er op deze weblog een stukje over de plaatselijke atelierroute die door mij was bezocht. Ik schreef in dat logje over één van de exposanten (wiens naam om moverende redenen door XXX is vervangen): "... We begonnen bij XXX die we vorig jaar ook bezochten. Toen waren we best gecharmeerd van haar werk maar nu vonden we toch dat er weinig nieuwe dingen bij waren gekomen in dat jaar."
Betrokkene reageerde sportief op het artikel en schreef in haar reactie ondermeer: "... Denk dat het goed is dat ik eens nadenk. Een eventueel volgende keer dus een andere aanpak om te voorkomen dat al het al bekende werk, het nieuwe werk overschaduwt."
Gisteren naar de repetitie geweest van 'De ingebeelde zieke', een theaterstuk van De Utrechtse Spelen. 't Was maar een heel klein stukje van de eerste scène dat we gezien hebben maar het lijkt er op dat het een fantastische voorstelling wordt zoals nog niet vaak in het theater vertoond. Vanaf 14 augustus starten de try-outs en op 21 augustus is de premiere in Utrecht. Ik vind het nu al een aanrader!
Afgelopen maandag was de perspresentatie van Hairspray, de nieuwe swingmusical van V&V Entertainment. In de hoofdrollen ondermeer Jim Bakkum, Wieneke Remmers en Arjan Ederveen. De laatste is best een lange man en de interviewster van SBS6 Shownieuws was maar een kleine vrouw. De cameraman zat er qua lengte zo'n beetje tussen in. De drie werden het eens over het niveau van het gesprek doordat de cameraman zijn rug een beetje verder strekte, Arjan Ederveen met zijn benen wijd een beetje lager stond dan anders en de interviewster bovenop een stoel ging staan. Soms moet je je even aanpassen, toch?
Een prachtige demonstratie van ons collectieve bewustzijn inzake muziek. Bobby McFerrin demonstreert dat pentatonische toonladder in onze hersens zit ingebouwd en dat we die allemaal kennen.
Compassie kun je overal oefenen waar je met mensen samenkomt. Op vliegvelden, stranden en in winkels. Probeer deze oefening in vijf stappen uit op bekenden en op onbekenden. Doe het discreet en blijf je aandacht stap voor stap op dezelfde persoon richten.
Met je aandacht op de persoon gericht, zeg tegen jezelf:
Stap 1: ‘Net als ik, is deze persoon op zoek naar geluk in zijn/haar leven.’
Stap 2: ‘Net als ik, probeert deze persoon lijden in zijn/haar leven te vermijden.’
Stap 3: ‘Net als ik, heeft deze persoon ook verdriet, eenzaamheid en wanhoop gekend.’
Stap 4: ‘Net als ik, probeert deze persoon ook zijn/haar behoeften te bevredigen.’
Stap 5: ‘Net als ik, leert ook deze persoon over het leven.’
Bron: Harry Palmer: Resurfacing, Techniques for Exploring Consciousness, Star’s Edge Creations
Sinds mei vorig jaar heb ik van mijn werkgever een TimeCapsule en die is onlangs voor de tweede keer ter reparatie gegaan dit keer met het resultaat dat niks het meer doet. Geen draadloos netwerk dus meer voor mij en mijn backupmogelijkheid gone!
En dat is nog niet alles want de Airport Extreme die ik zelf al had heeft de gewoonte tegelijk met de TimeCapsule de pijp aan Maarten te geven (of aan Steve Jobs). Ik ben echt een Apple fan maar dit is echt FLUT (met hoofdletters). Ik kreeg de spullen terug van dealer iCentre XL met de opmerking dat alles het weer deed.
Tja, daar wel maar hier niet. Aanvankelijk beweerden ze het niet aan de airports kon liggen omdat ze het daar wel doen. Alleen ik heb ze natuurlijk aangeschaft (nou ja mijn baas) om het HIER te doen. En ik kan wel de signale van de modems van al mijn buren ontvangen dus met de ontvangst van mijn Mac is niks mis.
Weer bellen dus morgen. Ik word er een beetje gek van. Moet ik dan toch maar op een ander merk overstappen?
Vanavond was de eerste aflevering van Zomergasten, het programma waarover jaarlijks het meeste meningen ten beste worden gegeven. Dit jaar heb ik Zomergasten meebeleefd via Twitter. Via de hashtag #zg was de discussie over het programma op Twitter te volgen en ik moet je zeggen dat ik een aantal malen hardop heb zitten schateren achter mijn Mac.
Ik was het niet met alle kritiek eens maar de bloemrijke reacties op Twitter voegden absoluut een dimensie toe aan deze aflevering van het roemruchte programma die maar niet echt uit de startblokken wilde komen ondanks prachtige fragmenten, intrigerende gasten en een presentator die het er zeker niet slecht afbracht.
Decor is nieuw en prachtig, camerawerk was niet goed (Rolf was alleen en profiel in beeld) maar de vondst van dit jaar is wat mij betreft de Twomergasten (op Twitter worden alle woorden veranderd door Tw vooraan het woord te zetten) een unieke combinatie die je eens zou moeten proberen. Het commentaar dat langs komt leukt zelfs de saaiste #zg nog op.
Eén van de leuke aspecten van rondreizend theatercircus De Parade is het parademaken. Makers lopen over het terrein en proberen door hun uiterlijk, muziek of op andere wijze de aandacht van het publiek te trekken zodat de toeschouwers naar hun tent worden gelokt.
Op de foto een acteur die nou niet bepaald uitstraalt dat 'niets echt moeilijk is' zoals zijn oogkleppen beweren. Diezelfde oogkleppen zorgen er wel weer voor dat hij de borden met de tekst 'De kleine kunst van het genieten' niet kan zien, anders had hij misschien niet zo somber gekeken.
Ik heb afgelopen week al eerder een voorbeeld meegemaakt van bureaucratie en regelzucht op Twitter (van iemand die achteraf regels ging verzinnen en toepassen op reeds gemaakte afspraken) maar er zijn nu actueel voorbeelden van dat gedrag door Twitter zelf.
Blijkbaar is Twitter met een soort grote schoonmaakactie bezig geweest om alle spamaccounts weg te halen en ongerechtigheden te verwijderen. Maar daar bleef het niet bij. Bijna alle twitteraars die ik ken raakten followers kwijt, ikzelf ook 30 terwijl ik zeker weet dat ik geen 30 spamaccounts in mijn followers had. Het blijkt nu dat allerlei accounts op 'suspended' zijn gezet. Zo ook de account van collega HvS (die niks heeft misdaan) en die van blogster Meisje van de Slijterij die notabene dit jaar een Dutch Social Media Star won voor haar online activiteiten. Zij gebruikt sociale netwerken en Twitter ook om haar zakelijke activiteiten te promoten en slaagt daar bijzonder goed is. Zo zijn haar wijndozen en zeeuwierjenever (klik op de foto voor een vergroting van de fles) ondertussen wereldberoemd in Nederland mede dank zijn Twitter.
Dus denk niet dat je op Twitter (of andere online diensten) zomaar je gang kunt gaan. Ergens zitten mensen die ineens de kraan kunnen dichtdraaien zonder dat jij er wat aan kunt doen en dan ben je al je contacten en gegevens kwijt. Tijd om eens na te denken over backuppen en alternatieven.
Update: @slijterijmeisje heeft haar account ondertussen terug.
Op de site van de iPhoneClub lees ik net dat de Apple Tablet nu toch gepland lijkt te zijn voor het voorjaar van 2010. "Lijkt" schrijf ik hier met opzet omdat de geruchtenmachine rondom een eventuele tabletcomputer van Apple al enige tijd op volle toeren draait. Het valt moeilijk vast te stellen wat er van waar is en wat niet.
In ieder geval ik het verhaal nu dat de tablet een 10 inch scherm gaat krijgen, en ongeveer uitziet als een iPodTouch en voorzien zal worden van 3G internetverbinding. De prijs zal - aldus dit specifieke gerucht - ergens liggen tussen de duurste iPhone en de goedkoopste MacBook.
Ik voel de hebberigheid al weer opkomen...
Hoewel ik in een straat in een dorp woon is het uitzicht uit mijn woonkamer overwegend groen. Dat komt omdat mijn tuin grenst aan een parkachtig stuk bos dat zich tussen de twee belangrijkste straten van ons dorp uitstrekt.
Tussen het bos en mijn tuin staat een ruim twee meter hoge muur. 't Is ook heerlijk stil in de tuin (tenzij de buren visite hebben in hun tuin) en op de zwoele zomeravonden zit ik dan ook graag helemaal achteraan bij de muur en luister naar de geluiden van het nachtelijke bos. Mocht het een beetje kil worden dan stook ik een vuurtje en geniet ik van de vredige sfeer daar.
Ik zei gisteren tegen vriend P dat ik op zoek was naar een supersterke plant die tegen onregelmatige verzorging kan en niet in het volle licht hoeft. Mijn huidige plant (het is er één) overleeft al vele jaren maar het is hem aan te zien dat het niet gemakkelijk was. Ik overweeg afscheid van hem te nemen.
Ik weet niet of het naar aanleiding hiervan was dat P 's avonds verscheen met een supergrote orchidee en een Nepenthes Alata (zie foto). De eerste is een eitje qua verzorging maar de NA (zoals ik hem al liefkozend noem) is een bewerkelijke rakker. Hij moet iedere dag gesproeid worden (liefst met regenwater) en zijn grond mag absoluut niet uitdrogen.
Het zal een opgaaf worden en ik ga mijn best doen om NA door de zomer te helpen. Hij doet ook iets terug want vangt insecten dus wie weet hoe mooi onze relatie nog wordt. Oh en ik hoef hem geen insecten te voeren, alleen voldoende vocht...
Zomergasten begint weer op de zondagavonden en komende zondag is het ontwerpersduo Viktor & Rolf zo gelukkig het spits te mogen afbijten. Het hangt natuurlijk enorm van de gast af of zo'n Zomergastenavond een beetje spannend wil worden, van de gast(en) en van de gekozen fragmenten maar over het algemeen geniet ik er enorm van.
Margriet van der Linden gaat dit jaar het programma presenteren en dat is een eer maar tegelijkertijd een uitdaging want lang niet alle presentatoren konden op positieve kritieken rekenen in het verleden. Sommigen werden zelfs genadeloos neergesabeld.
Meer over Zomergasten, de presentator en de gasten die we te zien krijgen is te vinden op de website. Je kunt Zomergasten trouwens ook volgen op Twitter.
Vandaag een heel aantal meldingen over de Mexicaanse griep in Nederland: op de vierdaagse en bij een studentenvereniging in Utrecht. Juist in de vakantietijd met al die mobiele mensen is het een perfecte gelegenheid voor die ziekte om zich overal uit te breiden.
Ik heb Tamiflu in de ijskast liggen. Preventief, dat vond ik verstandig. Wat ik wel gek vind ik dat dit middel niet wordt vergoed door de verzekering. Ook niet op recept. Twee kuren van 10 pillen kostten bij elkaar iets van 40 euro. Maar tot mijn verbazing zie ik net een advertentie bij de Dokter Online waar diezelfde pillen maar liefst 80 euro kosten per 10 stuks.
Wil je gezond blijven en een eventueel griep preventief of curatief adequaat behandelen dan moet je dokken. De tamiflu wordt duur betaald (vrij naar Herman Heijermans)!.
Vandaag vond ik op mijn bankafschrift een overboeking die ik totaal niet herkende. Naar een bedrijf met een mij onbekende naam en met de toevoeging TELEFONISCHE MACHTIGING. Ik kan me geen telefonische machtiging herinneren en al helemaal niet op de 20e, de datum van afschrijving.
Ik heb dus meteen de bank gebeld en om opheldering gevraagd. Het blijkt dus dat er wel eens vaker zomaar bedragen van bankrekeningen worden afgeboekt zonder dat betrokkenen daar weet van hebben. Beware dus!
Wel heb ik ook nog het bedrijf gebeld. Althans dat dacht ik want ik kreeg een mevrouw aan de telefoon die me vertelde dat ze het nummer pas had en dat ze gek gebeld werd door mensen met een soortgelijk verhaal als het mijne.
Ik kan moeilijk kleren weggooien, zeker dingen die nog heel mooi zijn of nauwelijks gedragen. Dat geldt ook voor kleren die ik kocht en droeg toen ik een paar maten minder had dan nu. Daarom was mijn kast in de loop der tijden aardig dicht geslibt. Daar moest maar eens een einde aan komen vond ik.
Afgelopen week heb ik alles weer eens even door mijn handen laten gaan. Ik blijk hele leuke kleren te hebben die ik al weer bijna vergeten was. Stimuleert ook om volop aan de lijn te gaan. Dan kan ik die setjes weer gewoon aan. Bij mij zit het geheim in het bewegen niet zozeer in het eten. Ik moet dus iets zoeken om te doen qua sport.
Ik heb met Amiek van de week al afgesproken een keer te gaan golfen maar ik vrees dat dat niet genoeg zal zijn en de sportschool is toch niet helemaal mijn ding. Of misschien moet ik me maar over die weerstand heen zetten en gewoon een vaste avond in de week gaan sporten. Wordt vervolgd...
Klik even op het plaatje om te zien door wie deze prachtig quilt is gemaakt. Ik vond hem hier.
Had ik hier al eens verteld dat ik maandelijks een uitgaanstips verzorg in het programma MusicalTime op Radio 90FM? Nee? Nou bij deze.
Ik doe dat natuurlijk vanuit CultuurpodiumOnline. Iedere tweede dinsdag van de maand om 20.30 of daaromtrent wordt ik gebeld door de technicus die mij in de wacht zet terwijl het laatste nummer nog draait en als dat plaatje is afgelopen dan ben ik aan de beurt.
Collega Ester Dijkema verzorgt dat radioprogramma en zij heeft iedere week van de maand een andere vaste rubriek waarvan ik er dus eentje ben. Leuk om te doen en ook inspirerend om de goede tips bij elkaar te zoeken iedere maand.
Ik ben weer een fase verder in de makeover van Miwian. Bob is zo vriendelijk geweest om een aantal volkomenheden weg te werken zoals de het feit dat alle reacties dubbel getoond werden en de kolommen rechts maar niet naast elkaar wilden staan. Ik ben blij!
Nu nog vervolmaken en langzamerhand weer onderdeeltjes toevoegen. En dan als klap op de vuurpijl een nieuwe banner! Maar dat zal nog wel even duren vrees is.
Het is natuurlijk al duidelijk dat Miwian in verbouwing is. Dat gaat even duren want ik ben met allerlei projecten tegelijk bezig en dit is er eentje van. Maar vroeg of laat ben ik weer helemaal in de lucht en bovendien opgeschoond van allerlei oude rommel die je beter maar weg kunt gooien.
Ik ben enorm aan het opruimen. Weg met al die overbodige ballast. Weg met die kleren die je niet meer draagt. Weg met die spullen die zonde zijn om weg te gooien. Mijn huis slibt er mee dicht en ik wil alleen het hoognodige op zolder opbergen.
Niet weglopen dus!
Tijd niks gedaan aan Miwian. Veel andere dingen aan mijn hoofd. Er stonden wel zeven reacties op moderatie te wachten. Neem me voor mijn leven te gaan beteren want er is genoeg om over te schrijven per slot van rekening.
Ik heb dit weekend een fantastisch boek gelezen: Onverwacht inzicht van Dr. Jill Bolte Taylor. Ze is een professioneel neuroanatoom die een hersenbloeding krijgt op 37 jarige leeftijd en kan observeren hoe haar eigen brein volledig uitvalt, althans het cognitieve deel ervan. Ze krijgt een bloeding in haar linker hersenhelft. Haar rechter hersenhelft functioneert gewoon door en biedt haar een hele andere ervaring en bewustzijn. Ze voelt zich één met het universum en een diepe rust daalt over haar neer. Het boek beschrijft de lange weg naar het weer leren functioneren in communicatie met de rest van de rationele wereld en het vinden van een nieuwe balans tussen de twee delen van haar brein. Een aanrader voor iedereen die te maken heeft met hersenaandoeningen maar ook met iedereen die bezig is met geloofssystemen en hoe dat je ervaring bepaalt.
Vandaag is het haar verjaardag en gaan we - zoals ieder jaar op deze dag - naar haar graf. Het blijft een raar moment om daar te staan met dat handjevol mensen en haar naam daar te zien staan op dat graf. Toch went ook dàt na al die jaren enigszins, schrijnt niet meer zoals in het begin. De totale verbijstering heeft plaats gemaakt voor een wat meer algemene verwondering omdat het daar dan weer zo expliciet staat. We zetten er bloemen neer en steken kaarsen aan. Vroeger lieten we er ook ballonnen op, met briefjes er aan, die vaak in de bomen rond het kerkhof bleven steken. Maar dat vinden haar zoons nu niks meer. Daar zijn ze te groot voor geworden.
Daarna gaan we doen wat ze zelf graag deed, naar het strand om een stukje te lopen. Meestal is het mooi weer op Wilma's verjaardag en het kan niet beter want ze hield van zon. Als er maar één zonnestraaltje was zat ze er midden in om ervan te genieten, broekspijpen opgerold en haar gezicht gekeerd naar de zon met haar ogen dicht. Genieten met een hoofdletter G.
Tot slot gaan we samen eten in zo'n tentje aan het strand in Heiloo. Ze vond het belangrijk om je familie om je heen te hebben op belangrijke momenten. De 5e april van ieder jaar is een belangrijk moment voor ons allemaal en daarom zijn we samen op die dag en om haar heen.
Wie Meneer Foppe nog niet kent heeft echt wat gemist in zijn leven. Ik ken een familie die met z'n allen rond de laptop bij het open haard vuur met rode oortjes naar de verhalen van Meneer Foppe gaat over de Rooie zaten te luisteren. Nou is de affiniteit voor de verhalen van Wim de Bie misschien niet bij iedereen even groot maar ik ben blij dat De Bie als zijn alter ego Meneer Foppe weer terug is in cyberspace.
Kijk voor de wederopstanding van Meneer Foppe op zijn site.
Voor wie het niet meer weet... CultuurpodiumOnline is ontstaan uit een subweblog van Miwian.nl, die toen door het leven ging onder de naam "Miwian Podium". Overigens Miwian.nl is een opvolger van Miwian Weblog, een persoonlijke blog die ik ooit begonnen ben bij web-log.
Vanaf het moment dat een speciale cultuursite online ging is Miwian Podium niet meer actief gepubliceerd maar de archieven zijn er nog wel. En dat is maar goed ook nu er anderen dan ik zijn die zich de voor geestelijk vader van Miwian Podium uitgeven.
Wil je nog even kijken hoe het ook al weer was in het verleden kun je hier even rondneuzen naar hoe het allemaal begon in 2004.
Cultuurpodium heeft een nieuwe URL op CultuurpodiumOnline.nl. Een nieuwe naam en heel binnenkort ook een nieuwe banner en huisstijl. Tijd voor een nieuw tijdperk, zo vindt het team. Op CultuurpodiumOnline gaan dezelfde mensen door met waar ze op de oude URL al mee bezig waren en ook het met hetzelfde enthousiasme. Verander dus de URL even in je favorieten. Zoals je kunt zien is de link hierboven al aangepast.
Natuurlijk veranderen ook de mailadressen mee: info@cultuurpodiumonline.nl dus en mieke@cultuurpodiumonline.nl. Niet moeilijk te onthouden dus vergis je niet!!!
Aan al onze contacten sturen we binnenkort nog een digitaal verhuisbericht maar jullie weten het dan alvast 
Ik heb vandaag iemand met droge ogen horen beweren dat hij degene was die de bedenker en het creatieve brein achter Miwian was.
Heb je het ooit zo zout gegeten?
Heb net het boek Contrapunt van Anna Enquist uitgeluisterd. Ik gaf pas het boek kado aan een vriendin maar heb spijt dat ik haar niet het luisterboek heb gegeven dat ik zojuist zelf uit heb. Dat wordt namelijk doorspekt met de Goldbergvariaties van Bach die zo'n centrale rol spelen in dit boek. Bach schreef deze variaties om het verlies van zijn zoon te verwerken, Enquist schrijft haar boek om grip te krijgen op het onbegrijpelijke verlies van haar dochter die in 2001 verongelukte.
Het boek is adembenemend mooi en gruwelijk tegelijk, wars van valse sentimenten en puur in al zijn lagen en dimensies. De muziek is een bijna onmisbare aanvulling omdat daarin alles duidelijk wordt wat niet in woorden verteld kan worden.
Het leukste concert van het jaar is al weer geweest en het jaar is nog geen dag oud. Ik heb het natuurlijk over het nieuwjaarsconcert van het Nederlands Blazers Ensemble dat traditiegetrouw plaatsvindt op 1 januari in het Concertgebouw in Amsterdam. Wat een heerlijk orkest, wat een fantastische muziek, wat een energie en wat een schitterend geknal van al die ballonnen. Kijk vanavond om 20.25 uur op Ned 2 en geniet zelf ook mee.
