Chet Baker was een trompetspeler die zo nu en dan ook zong, maar zijn trompetspel klonk als een menselijke stem. Hij zou dit jaar 75 geworden zijn als hij niet uit het raam van een Amsterdams hotel gevallen zou zijn. Dit is nog een optimistische veronderstelling want ook zijn drugsverslaving zou zijn levensduur sterk bekort hebben. Ik ben altijd een fan geweest van Chet Baker en het was met enige scepsis dat ik kennis nam van de dubbel-CD "Fay Claassen sings Two Portraits of Chet Baker", een Nederlandse productie en initiatief van stichting
Jazzimpuls uitgegeven op het eveneens Nederlandse
Munich Records Label. Een aantal musici op de CD hebben nog met Chet gespeeld, getoerd en zelf CD-opnames met hem gemaakt.
Lees meer...
foto's Hans Speekenbrink, klik voor vergroting
Onder de naam 'Bare Stripped Naked' doet
Bettie Serveert op dit moment een aantal semi-akoestische optredens en afgelopen zaterdag waren ze in het
Beauforthuis in het kader van de serie BO4U. In de aankondiging van de tour lezen we dat Bettie Serveert een rustigere, af en toe meer jazzy kant laat horen en oud materiaal zal worden afgewisseld met nieuw en niet eerder verschenen nummers.
Bettie Serveert ontstond in 1991 uit de Arnhemse kunstenaarsscène en dankt zijn naam aan de tennisspeelster Betty Stöve. Eén van de bijzondere dingen aan de band is dat ze, na een goed ontvangen debuutalbum 'Palomine', meteen de oceaan overstaken en gingen touren door Amerika en Canada. Ook in Engeland en in Japan is Bettie Serveert een graag geziene gast en dat kan lang niet van iedere Nederlandse band gezegd worden.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Hoewel er een grap circuleert dat er slechts één persoon in Nederland is die pianist
Frank Woeste kent, was de zaal van het
Bimhuis voor een zondagavond aardig gevuld. De 22-jarige Woeste is van Duitse afkomst (Hannover) en woont in Parijs.
Zijn recente CD 'Mind at Play' is uitgebracht door
Challenge Records, het platenlabel van onze eigen Hein van de Geyn, die het album ook produceerde. Het trio bestaat uit Matthieu Chazarenc (drums) en Mathias Allamane (bas) met Woeste op piano en Fender Rhodes.
Frank nam eerder al het soloalbum 'Outward' op als een antwoord op de vraag naar een CD, die ontstond in Korea dankzij een tour met zangerers Youn Sun Nah. Verder is hij ook te horen op de CD 'Songful' waarop hij kerkorgel speelt en een duo vormt met saxofonist Uwe Steinmetz en waarop Eric Schaefer (drums) als gastspeler op enige tracks is te horen. Woeste studeerde in Bremen en in het 'jazz Mekka' Parijs aan het conservatorium en kreeg daar o.a. les van Franse jazzpianist Hervé Sellinveel. Hij speelt in Frankrijk veel samen met leeftijdsgenoten: Nelson Veras waarmee hij een duo vormt en met trompettist Mederic Collignon. Als sideman is hij vertegenwoordigd in tal van samenstellingen zoals het Marc Wyand Quartet. en de Syvain Gontard Group. Hij studeerde verder ook bij Britse meester
John Taylor die een grote inspiratiebron is voor een nieuwe generatie jazzpianisten. Als Taylor over Woeste zegt: ?Excellent touch and sound. Talented composer and exciting solist?, dan is dat bijna een garantie voor een veelbelovende toekomst.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Het
European TryTone Festival 2005 in het
Bimhuis en de dag daarvoor in
Paradox Tilburg kenmerkt zich door niet erg voor de hand liggende keuzes; geen geijkte paden. Een krankzinnige combinatie, samengebracht door gastprogrameur Wiek Heijmans, is een duo bestaande uit jazz-violist Oene van Geel en de 'leukste jazz-gitarist van Nederland' Anton Goudsmit. Beiden kent hij goed omdat hij Anton nog les heeft gegeven voordat hij naar het conservatorium ging en met Oene maakte hij twee jaar deel uit van het kwartet Mosaiek.
In een set die ruim dertig minuten zal duren gaan de twee musici helemaal los. Anton doet dit al van nature en Oene moet met zijn viool opboksen tegen het geweld van de gitaar. Bij het eerste nummer 'Turn' (compositie van Jeroen van Vliet) en de daaropvolgende Eric Vloeimans compositie 'Guano' gaat het nog gelijk op maar gaandeweg onstaat er een 'maak mij gek'-sfeertje. Met name Oene haalt alles uit zijn vioolkast. Naast de gebruikelijke 'strijkstokbehandeling' speelt hij er ook basgitaar op door aan de snaren te plukken. Hij haalt er een banjogeluid uit de viool door hem als slaggitaar te gebruiken en trommelt op de klankkast.
Lees meer...
klik foto's voor vergrotingAfgelopen zaterdag waren we in het
Bimhuis voor het
European TryTone Festival 2005. Gastprogrammeur
Wiek Hijmans had een fantastisch programma samengesteld waar het publiek de jazzvingers bij kon aflikken. De laatste plaats op het programma was gereserveerd voor de Noorse band
Farmers Market, wiens roem hen al was vooruitgesneld als populaire live-act.
In 1991 werd de band opgezet door jazzstudenten van het conservatorium van Trondheim. Aanvankelijk speelden ze free-jazz maar al snel werden ze gegrepen door de Bulgaarse volksmuziek die nog steeds een belangrijk ingrediënt is in hun performance. Ze spelen nu 'Speed Balkan Boogie', zoals ze dat zelf noemen, waarmee wordt aangeduid een mengeling van jazz, pop, Bulgaarse muziek, humor en energie.
Hijmans zegt er over: "Voor mij betekent dat muziek die vermakelijk, virtuoos en origineel is. De bezoeker krijgt een pakket post-jazz voorgeschoteld waarin de belangrijkste ingrediënten levendigheid, humor en gevoeligheid zijn. Een ongelofelijk spectaculair circus, waarin Scandinavische slimmigheid geconfronteerd wordt met Bulgaarse hitsigheid". Dat heeft hij wat mij betreft goed beschreven want het dak ging er af zaterdagavond in het Bimhuis.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
De CD 'I Claudia' verblijft al een tijdje op mijn iPod: aangename interessante en genietbare akoustische klanken ondersteund door een warme bas en markante drums. Ik heb het nooit hellemaal als jazz beschouwd. Het heeft ook iets minimalistisch en avantgardistisch; muziek gecomponeerd door de New Yorkse drummer John Hollenbeck (foto midden). Het is niet zo gebruikelijk dat een drummer tevens de belangrijkste componist is in een groep. Al helemaal niet als er door de wol geverfde muzikanten als Chris Speed (sax en foto rechts) en Drew Gress(bas) in de The Claudia Quintet zitten. Ik was er dan ook benieuwd naar om ze eindelijk in het Amsterdamse
Bimhuis eens live te ervaren.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Muziekcentrum Vredenburg wordt nog wel eens over het hoofd gezien als jazzpodium, althans bij Jazz puristen. Het loont de moeite om regelmatig het Vredenburg programma te checken. Zo was daar kortgeleden nog het trio Rein de Graaf met 4 saxofoon-giganten waaronder Lew Tabackin en Don Braden. Daarnaast zijn er natuurlijk ook nog regelmatig de Jazzimpuls dubbelconcerten.
Jazzimpuls is een stichting die onder voorzitterschap van Bob Hagen Jazz weer terug brengt naar theaters waar Jazz langzaam aan het uitsterven was. Dit zou laagdrempelige Jazz weer onder de aandacht moeten brengen van een nieuw publiek. Met per jaar 120 dubbelconcerten in veertig theaters zou dat toch moeten lukken! We deden
hier al eerder verslag van een van de eerste Jazzimpuls concerten.
Afgelopen woensdagavond was er weer zo'n dubbelconcert van het tegen jazz aanhangende kwartet José Lopretti, na de pauze aangevuld met zangeres
Beatriz Aguìar. Lopretti en Aguìar zijn beiden afkomstig uit Uruguay en hebben los van elkaar een muzikale carrière opgebouwd in Zuid- en Noord-Amerika en Europa. Beiden componeren ze voor zichzelf en anderen. Jazz is zo'n beetje de universele wereldmuziek aan het worden, maar het jazzgehalte was toch aan de magere kant die avond. Het publiek had daar kennelijk geen moeite mee en genoot van de warme Zuid-Amerikaanse klanken.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Vlaamse pop- en rockgroepen zijn razend populair in Nederland en daarbuiten. dEUS heeft zo ongeveer de 'U2-status' bereikt en in hun kielzog raken er steeds meer Vlaamse groepen bekend. Muziekblad
Oor ondersteunt die kwaliteit en is, onder andere door uitgifte onlangs van de CD 'Vlammende Vlamingen', mede debet aan de bekendheid van veel groepen. Sinterklaasavond 5 december is nu niet bepaald een gelukkig gekozen avond, maar de Belgen waren zich dat bewust en haakten handig in op dit oer-Nederlandse feest door pakketjes uit te delen met pepernoten, marsepein, spekjes en een mandarijntje. Ook de aankondigingen van de groepen ging op (sinterklaas)rijm. Op het programma in de
Brakke Grond stonden Tomàn en PJDS.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Lew Tabackin is voorlopig mijn nieuwe saxofoon-held! Wat een man, wat een persoonlijkheid en wat een intensiteit! Het raakt mij als muzikanten authentiek zijn en daarnaast compromisloos in hun spel. Lew is zo iemand. Afgelopen vrijdag vond hij met behulp van collega-tenorsaxofonist Don Braden en het Rein de Graaf Trio in het
Bimhuis de sax opnieuw uit.
Inventief, creatief, energiek, het is allemaal van toepassing. Overtuigend vanaf de eerste noot. Dat had ik in eerste instantie minder met Don Braden. Die kwam wat mij betref later pas goed uit de verf, met als hoogtepunt zijn vertolking van de ballad 'The Nearness of you'. Tabackin is een man die zijn hele wezen in zijn spel gooit, uitdaagt, duelerend met Braden of met drummer Erik Ineke en uiteindelijk toch weer harmoniseert. Het spontane vraag-en-antwoord-spel tussen de twee tenoristen was fenomenaal. Terwijl bas, piano en soms ook drums af en toe gas terug namen gingen de saxofonisten door, zonder de connectie met het nummer harmonisch en ritmisch kwijt te raken. Veel improvisaties en experimenten met de melodielijn om daarna elkaar een beetje uit de tent te lokken. Alles wat je met twee saxen kon doen kwam aan bod. Het gaf een kick en het aanwezige publiek ging regelmatig uit hun dak.
Het spel van Tabackin genereert zoveel voelbare energie dat zijn eigen lijf er nauwlijks raad mee weet. Hij zwaait dan met zijn benen of stampt met zijn voet op de grond. Leuk en charmant om te zien! Behalve een gigant op de sax is hij ook een begenadigd dwarsfluitspeler, met een geheel andere muzikale persoonlijkheid. Wederom expressief maar ook ingetogen en meditatief, met een meer oosters karakter. Een hoogtepunt was Lews intepretatie van het liefelijke 'Sunset And The Mocking Bird' dat Duke Ellington voor Queen Elizabeth schreef.
Lees meer...
In 1975 hoorde ik voor het eerst van Fernando Lameirinhas die toen met zijn band Sail Joia een hit had met het swingend nummer Amsterdão. Daarna verloor ik hem lang uit het oog totdat ik via een dierbare vriend weer in aanraking kwam met deze Portugese Nederlander. We schreven eerder over het
jubileumconcert in Carré van
Fernando Lameirinhas en gisterenavond bezocht ik het programma Morna Fado in het
Beauforthuis.
'Morna Fado is een voorstelling over de schoonheid van de melancholie, saudade en sensualiteit van Portugal en de Kaapverdische eilanden, gecombineerd met de sterke, onderliggende hartslag van het oeraardse Afrika', zo lees ik op de flyer. Het programma wordt normaal gespeeld door een kwintet maar gisterenavond door een trio waarin Fernando Lameirinhas wordt bijgestaan door zijn broer Antonio Lameirinhas op basgitaar en Juan Pablo Dobal op de vleugel. Het Beauforthuis past Fernando Lameirinhas als een handschoen en omgekeerd en dat heeft te maken met sfeer. Fernando is niet alleen een bevlogen artiest die met zijn mengeling tussen fado en allerlei andere muziekstijlen iedereen weet te bekoren maar hij is ook nog eens een beminnelijke theaterpersoonlijkheid die met zijn charmante performance meteen in contact is met het publiek.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Oene van Geel en Jeroen van Vliet zijn twee muzikanten die vreselijk actief zijn en in tal van bezettingen spelen. Toch hadden ze de onbedwingbare behoefte om samen iets te doen. Tijdens een festival in Parijs ontstond het idee. Beide heren hebben het serieus aangepakt. Oene is vele malen naar Tilburg afgereisd om aan de vleugel bij Jeroen thuis de wederzijdse composities in te studeren. Jeroen en Oene zijn beide begaafde componisten, dus het lag voor de hand om uitsluitend eigen werk te spelen. Gisterenavond in het
Sju-huis te Utrecht was het dan zover: hun eerst try-out voor publiek. Ik was er een half uurtje voor aanvang en werd in een vrijwel leeg Sju-huis hartelijk verwelkomd door Oene die ik, begin vorig jaar voor het eerst ontmoette toen ik
De Wereldband fotografeerde waar hij destijds deel van uit maakte. Sindsdien kom ik hem regelmatig tegen.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Het volgende scenario is niet ondenkbaar: je loopt op een maandagavond door Amsterdam, alleen of in goed gezelschap, en je besluit wat te gaan drinken of eten in een van de gezellige straatjes, waar de Wolvenstraat een onderdeel van is.
Café Brix ziet er wel aantrekkelijk uit en je gaat naar binnen. Het is er gezellig druk maar er is nog net voldoende plaats. Het wordt half negen en de eerste tonen van bas en piano klinken vanachter uit het restaurant. Het blijken bassist René van Beeck en pianist Rembrandt Frerichs te zijn! Het klinkt fantastisch en even later staat er ineens een zangeres te zingen. Iemand met een gitaarkoffer passeert je tafeltje en een nieuwe pianist neemt plaats achter de toetsen. Hé! is dat niet Thijs Cuppen? En die gitarist dan? Dat is Klaas Fopma! Hé, alweer een nieuwe jonge zangers. Je blijkt met je neus in de boter gevallen te zijn bij René van Beeck and Friends! die daar iedere maandagavond spelen.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Improviseren, acteren, samenspelen, anticiperen, lef, verrassend, ontwapenend, lachen, kijken, luisteren, alertheid en energiek, dat alles is theaterport. Het is een vorm van theater waarbij improvisatiewedstrijden voor publiek worden gehouden. Heel onvoorspelbaar, veel interactie met het publiek en niet alleen voor toeschouwers maar soms ook voor spelers verrassend, dat kenmerkt deze theatervorm. Het sportaspect is aanwezig in de vorm van rechters die de teams beoordelen, hun vonnis vellen, punten toekennen aan de teams of rode (bij gebruik van -ismen) en gele kaarten (bij blokkades) uitdelen.
Het publiek bepaalt waar de scenes over gaan: wie, wat, waar, waarom en hoezo. Het kan bewondering voor de spelers tonen door rozen te gooien op mooie of ontroerende momenten maar ook afkeuring voor de beslissing van de rechter door het gooien van natte sponzen. En niet alleen de rechter geeft punten, ook het publiek stemt welk team het beste scoort in een bepaalde scène.
Het was voor ons de eerste 'life' kennismaking met theatersport dus we lieten ons verrassen als gast van theatersportvereniging
Plots... uit Utrecht die een wedstrijd zouden spelen tegen Kunst en Vliegwerk uit Arnhem. Door al het gedoe met de sneeuw en het openbaar vervoer had Kunst en Vliegwerk verstek moeten laten gaan en daarom werden we getrakteerd op een onderlinge wedstrijd van Plots die voor de gelegenheid twee teams van drie mensen had samengesteld. En we hebben er echt van genoten!
Lees meer...
klik voor vergroting
'De strakst geklede man met een toeter', werd Benjamin Herman ook wel genoemd. Hij noemde zijn New Cool Collective een ?modern dansorkest voor de jeugd?. Regelmatig wordt zijn grootste verdienste genoemd dat hij en zijn band een brug vormen tussen jazz en popmuziek. Nu is er weer een prijs voor zijn CD Heterogeneity: De Edison Jazz Nationaal 2005. Hij nam hem gisteren in ontvangst van Paul de Leeuw toen hij optrad op diens Parenavond. Naast praten gaat hij Benjamin Herman ook spelen en een plaatje draaien zondagochtend!
Bron: nieuwsbrief 'Vrije Geluiden'.
Te zien: zondag 27 november om 11.00 uur op Nederland 3.
Recensie van een Benjamin Herman optreden.
Meer informatie via de
Vrije Geluiden site.
klik foto's voor vergroting
The Bad Plus staat bekend als een jazztrio met de kracht van een rockband en om hun eigenzinnige coverversies van o.a. Black Sabbath, Blondie, Björk, Nirvana, The Pixies, Aphex Twin en zelfs Abba's "Knowing me knowing you". Wie alleen daarvoor naar het uitverkochte
Bimhuis was gekomen, kwam bedrogen uit. Op een jazzuitvoering van Vangelis' "Chariotts of fire" na waren er nauwelijks covers te horen. De band was enigszins vertraagd en moest nog een soundcheck doen terwijl het publiek al in de aangrenzende ruimte aan het wachten was. Het was al aangekondigd dat er geen pauze zou zijn maar één lange set.
Het was op hun meest recente CD "Suspicious Activity" al een beetje te merken: tot voor kort was pianist Ethan Iverson nog de harmonische verbindende factor maar gisterenmiddag In het Bimhuis viel te constanteren dat ook de eigenzinnigheid in zijn spel toegenomen was. Die rol was in het verleden meer weggelegd voor drummer David King en bassist Reid Anderson. Dat maakte het concert er niet minder genietbaar op.
Iverson was degene die zo nu en dan op stond vanachter zijn piano om het trio voor te stellen en toelichting te geven op de nummers die ze speelden. Veel nummers van hun laatste CD aangevuld met nieuwe composities van voornamelijk Anderson en King. Na het openingsnummer "Pancake House" werd "Thrift Store Jewelry" gespeeld, gevolgd door het overweldigende "Rhinoceros Is My Profession", dat ontstond uit de afkeer van de bandleden voor het fenomeen stierengevechten. "Wat zou het leuk zijn als er een neushoorn de arena in kwam in plaats van een stier", aldus de met droge humor doorspekte toelichting van Iverson. "Chariots of Fire" werd gevolgd door "Giants", "Notice the difference" en "Anthem For The Earnest". De knorrende bas van Anderson stond in verhouding tot de drums en piano en in tegenstelling tot wat we gewend zijn van de CD's wat zacht. Anderson die de meeste composities op zijn conto heeft, leek weg te dromen op de muziek. Iverson spel was, zoals gezegd, veranderd in de zin van minder lyrisch meer percussief en staccato. De hyperactieve maniakale drumstijl van King is op zich al een unieke beleving, soms heel subtiel en dan weer met keiharde onverwachte hooks en onmogelijke beats. Soms lijkt het of hij over zijn drumstel heen valt om er alles uit te kunnen halen. Van de voortdurende grijns op zijn gezicht is zijn spelplezier af te lezen. Het begrip 'drumsolo' krijgt bij hem een heel nieuwe betekenis. De band kreeg een staande ovatie van het publiek en kwam terug om de nieuwe compositie 'You and I in the comfort zone" te spelen.
Jammer genoeg was het publiek kennelijk niet volhardend genoeg om een tweede toegift af te dwingen. Ik hoorde tijdens de soundcheck "Dirty Blond" nog voorbij komen, maar helaas hebben ze dat nummer niet gespeeld. De vernieuwingsdrift van de heren is groot en de nieuwe composities verschijnen bij de vleet. Met een uur en twintig minuten Bad Plus live achter de rug mogen we niet klagen.
Meer Bad Plus foto's van Hans Speekenbrink
The Bad Plus site
Meer jazzartikelen via
Jazzpodium.nl
CD
Suspicious Activity
Bad Plus
In het begin van zijn carriere kreeg pianist Brad Mehldau nog wel eens het verwijt een technocraat te zijn. Zijn optreden in het
Bimhuis afgelopen maandag bewees het tegendeel. Hij is op en top een gevoelsmens, die ook wèl zo ambitieus is dat hij dagelijks bezig is om zijn toch al fabelachtige techniek te verbeteren. De laatste keer dat ik hem zag was in het Amsterdamse Concertgebouw met jazzvocaliste en echtgenote
Fleurine. Dit keer speelde hij met zijn trio: Larry Grenadier op bas en Jeff Ballard op drums.
Brad zag er zeer vermoeid uit, alsof hij nachten lang niet had geslapen. Dat ging op geen enkele manier ten koste van zijn spel. Vol overgave, soms als in een trance en vaak ook invoelend naar zijn medemuzikanten, speelde hij de sterren van de hemel. Een trio zoals een trio moet zijn! Veel ruimte voor iedere individuele muzikant en samenspel dat klopt als een bus. Er was opvallend veel jong en vrouwelijk publiek en de twee uitverkochte avonden in het Bimhuis lijken er op te wijzen dat een nieuwe generatie Mehldau ontdekt en in de armen gesloten heeft.
In de eerste set kwam voornamelijk 'ouder werk' voorbij en na de pauze kwam zijn nieuwe CD 'Day is done', ruimschoots aan bod, met als inzet het titelnummer, gevolgd door o.a. 'No Moon at all'. Het nummer 'Day is done' is een instrumentale bewerking van de oorspronkelijke vocale Nick Drake song. Als all-time Nick Drake fan beschouw ik het als een ode aan hem. Schitterend uitgevoerd met Larry Grenadier die op zijn bas voornamelijk het thema aan blijft geven. Brad en Fleurine hebben kennelijk ook iets met Nick Drake want beiden namen ook respectievelijk zijn songs 'Riverman' en 'Fruit Tree' op hun repertoire. 'Day is done' kreeg trouwens al eerder een jazzy bewerking in een uitvoering van Norah Jones. Als toegift eveneens van de nieuwe CD een fenomenale bewerking van de Beatles song 'She's leaving home'.
Het spel van Brad wordt weleens een kruising tussen Keith Jarrett en Bill Evans genoemd en dat is enerzijds een compliment maar anderzijds onderwaardering voor zijn eigenheid. Beter lijkt het me te spreken over verwantschap die ik bijvoorbeeld zie met Ethan Iverson (Bad Plus) en Esbjörn Svensson (EST) of zelfs met de overleden Franse pianist Michel Petrucciani. Jeff Ballard die tot voor kort nog bij Kurt Rosenwinkel speelde bleek een uitstekende aanwinst te zijn. Zijn spel is erg virtuoos en wisselend met veel roffels en soms Bad Plus-achtige uitbraken. Een van de aanwezigen die het trio eerst in Groningen zag en ook bij het eerste concert in het Bimhuis was, vond deze derde avond de beste van de drie. Wat mij betreft kon het ook nauwelijks beter. Van sommige concerten gaat iets magisch uit. Dit was zo'n concert!
Meer informatie op de
Brad Mehldau site
Zie voor meer Jazz ook:
www.jazzpodium.nl
CD kopen?
Day Is Done
Brad Mehldau
klik foto voor vergroting
Gisteren waren we in de prachtige Leidse Stadsschouwburg bij de première van Cuadro Flamenco, de vroegere begeleidingsgroep van Paco Peña, die in 1996 hun laatste voorstelling op de Nederlandse planken zette. De naam Cuadro Flamenco is afgeleid van het Spaanse gebruik om, voor bijzondere gelegenheden, artiesten bijeen te brengen om een 'cuadro' te vormen (een groep bestaande uit zangers, gitaristen en een aantal dansers). De kern van het gezelschap wordt gevormd door danseres Cora Weggeman en gitarist Ricardo Mendeville. Zij vormden voor dit nieuwe programma een 'cuadro' met flamencogitarist Paco Serrano, de danser Daniel Navarro, de zangers David Palomar en Antonio Camos, gitarist Juan Requena en percussioniste/zangeres Sabrina Romero.
Navarro is een jonge talentvolle danser die met fantastisch voetenwerk meteen in het eerste nummer zijn visitekaartje afgeeft. Hoewel hij gekleed gaat in een normaal (in mijn ogen zelfs saai) herenkostuum heeft hij naast virtuositeit een geweldig uitstraling en elegantie in zijn bewegingen. Wat een stijl heeft die man! Wat een strakheid en intensiteit!
Aan Cora Weggeman zie je haar oorspronkelijk klassieke dansopleiding nog goed af. De gratie waarmee zij zich in de wat meer ingetogen stukken over het podium beweegt is soms poëtisch, af en toe spannend en dan weer vol ingehouden passie. Ook vormt zij een prachtig en gracieus beeld in haar dans met de rode zijden rok die zij als een cape om zich heen slaat en waarmee zij zich verbergt en onthult. Ik was erg onder de indruk van de intensiteit en de spanning die zij weet op te roepen in een eenvoudige zwarte jurk met een omslagdoek en uitsluitend begeleid door de drums van Romero .
Dramatisch, gepassioneerd en hartverscheurend is de muziek van de gitaristen en zangers waarbij met name Paco Serrano en Simon Roman veel reacties weten op te roepen bij het publiek. Ademloos keken we hoe snel de vingers van Serrano heel en weer vlogen langs de snaren van zijn gitaar. Ik was zelf ook wel heel gecharmeerd van zangeres Romero die met haar stem klanken opriep die voor mij een verwantschap hadden met de Portugeese fado. Op de muzikanten en zang viel weinig af te dingen. Dat was van ongekende hoog niveau.
Hans en ik vonden allebei overigens dat het programma voor de pauze sterker was dan na de pauze. Misschien kwam dat omdat aan de dansen die Weggeman en Navarro samen dansten net dat extra sprankelende aspect ontbrak dat beiden solo wel hadden. Ik was aanvankelijk heel enthousiast over de sobere bijna gestilleerde aanpak in de vormgeving en waar het precies door kwam weet niet niet maar na de pauze miste dat kracht. Er was ook even iets mis met het licht en de volgspots die de dansers zo nu en dan niet meer in de schijnwerpers hadden. Bij een première kunnen er nog wel eens dingetjes mis gaan, die later weer goed komen. Het is ze vergeven.
Cuadro Flamenco had zich voorheen al een speciale plekje verworven in het Nederlandse theatercircuit en ze hebben met dit programma en deze bezetting alle kwaliteiten in huis om hun plekje weer te heroveren. De flamencoliefhebber mag ze dan ook zeker niet missen! De speellijst vind je op de
Cuadro Flamenco site
klik foto voor vergroting
Sinds ik jaren terug een masterclass bij pianiste Maria Joao Pirez zag op TV, ben ik gefascineerd door dat gegeven. Niet dat ik zelf piano speel (was dat maar waar), maar gewoon de magie die er uit gaat van de wisselwerking tussen de meester en de (toch al goede) leerlingen. Gisteren in het
Beauforthuis gaf meester pianist Enrico Pieranunzi een masterclass voor o.a. leerlingen van de HKU. Pianist Bert van den Brink die verbonden is aan die school zat achter de knoppen. Bassist Hein van de Geyn en drummer Jasper van Hulten stonden klaar om proef nummers te begeleiden. Ik kon door diverse redenen helaas niet al te lang blijven en ik was ook niet in de gelegenheid om het concert van Pieranunzi die avond bij te wonen. In de stukken die hij voorspeelde voor de leerlingen hoorde ik wel dat hij een fantastische pianist is die heel vloeiend en natuurlijk speelt. Ik hoop hem binnenkort eens in een volledige set mee te maken.
klik foto voor vergroting
Eind 1996 werd de band Corrie en de Grote Brokken opgericht, een band met twaalf kopstukken uit de Nederlandse jazz- en popwereld. Oorspronkelijk was de bedoeling een eenmalig project te doen, maar dat beviel de band en het publiek zo goed, dat ze sindsdien door zijn gegaan en een begrip zijn geworden op de Nederlandse podia. Als je me nou vraagt wat voor muziek ze maken moet ik het antwoord schuldig blijven. Het zijn allemaal brokken: jazz, pop, cabaret, improvisaties, gedichten, intieme ballads, scherpe dialogen, actuele teksten, virtuoze solo's en komische intermezzo's. Hoewel het zo achter elkaar geschreven een allergaartje lijkt is het tegendeel waar, al deze dingen vormen een eenheid die het publiek van begin tot einde in de ban houdt.
Gisterenavond was de presentatie van de CD van het derde programma "Het land is moe" van Corrie en de Grote Brokken in het
Bimhuis in Amsterdam.
Stond het vorige programma 'Kado uit de hel!' in het teken van de worsteling met de liefde, ditmaal passeren maatschappelijke ongemakken zoals eenzaamheid en onverdraagzaamheid de revue, zo meldt de flyer en die thematiek komt steeds terug in het programma. 'Rondje Holland' is zo'n nummer over ambtelijke woorden die holle frasen spreken (een tekst van Jan Mulder) waarin we bovendien getracteerd worden op een snijdende gitaarsolo van Corrie van Binsbergen. Rauw en heftig is "Het land is moe" door Bob Fosko met een tekst van Drs. P en confronterend het nummer 'Koppensnellen' waarin Beatrice van der Poel met ons de krantenkoppen doorneemt op een arrangement van Corrie van Binsbergen (die nagenoeg alle muziek van het programma voor haar rekening nam).
Gedichten nemen ook een prominente plek in in het programma van Corrie en de Grote Brokken. Zo is er het prachtige '
Lamento', een gedicht van Remco Campert vertolkt door Beatrice van der Poel of 'Achterblijvers' van Levi Weemoedt gezongen door Bob Fosko op muziek van Wouter Planteijdt. Prachtig vond ik trouwens ook de ballads geschreven en gezongen door Beatrice van der Poel zoals 'Duizend jaren slaap' en 'Doe het dan'. Treffend, puntig en humoristisch zijn de dialogen tussendoor zoals 'Hartstuk' (Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen?), 'Wat geluk graag' (Hoeveel mag het zijn?) of 'No house' (over de zoektocht naar huis en asiel). En de hele zaal zit te swingen op zijn stoel als de band alle brokken gaat breien en helemaal los gaat in wat zij allemaal zo fantastisch doen: muziek maken.
Het was voor mij de eerste keer dat ik Corrie en de Grote Brokken zag maar ik ben meteen verkocht. Dit is helemaal mijn ding met die swingende, stampende en dampende muziek gelardeerd met prachtige, literaire, scherpe en kritische teksten of juist andersom. En de humor niet te vergeten die overal opduikt. De talenten van de twaalf bandleden gaan niet ten onder in het geheel maar in dit geval is het geheel nóg meer dan de som der delen al was met virtuoos solerende Corrie van Binsbergen ('I wasn?t talking', is haar antwoord op Frank Zappa?s 'Shut up and play your guitar') als inspirator en bandleider. Op de foto zie je Corrie in het midden met Bob Fosko en Beatrice van der Poel (r) en Hein Offermans en Jasper Blom (l).
Als je een beetje wilt snuiven aan wat Corrie en de Grote Brokken te bieden hebben kun je daarvoor terecht op de
website maar nog beter is om er zelf heen te gaan (als je tenminste nog kaartjes kunt krijgen). Niet te lang nadenken want ze zijn alleen deze maand nog maar te zien en te beleven. De concertagenda vind je ook op de site.
klik foto voor vergroting
Margreet Dolman staat al (bijna) dertig jaar aan de top en hoewel al velen troost bij haar vonden en zich laafden aan haar sympathieke persoonlijkheid is ze nog steeds niet op haar hoogtepunt. "Gelukkig maar", zo zegt ze zelf, "want op je hoogtepunt moet je stoppen".
Gisterenavond bezochten wij in het
Beauforthuis haar voorstelling waarin ook Paul Haenen, Dominee Gremdaat, dokter Valentijn (Dammie van Geest) en de jonge pianist Wesley Pierik een rol spelen. Het was genieten van begin tot eind.
Op het nog lege toneel zien we een soort balie met telefoon, lampje en nog wat spullen. Aan de achterwand een enorm videoscherm. Margreet Dolman opent de avond door vanuit haar kleedkamer op het videoscherm Paul Haenen aan te kondigen die samen met Dominee Gremdaat het gedeelte voor de pauze voor zijn rekening zal nemen. Paul Haenen krijgt meteen de lachers op zijn hand als hij vertelt over zijn avonturen in het bubblebad van Villa Felderhof waar hij tot zijn ontsteltenis samen met Emiel Ratelband in moest. En helemaal als hij daarna uit de doeken doet welk NSB-moment er volgde toen hij zijn afscheidstekst moest schrijven in het gastenboek van de Villa.
Genante momenten staan centraal in dit eerste gedeelte en ook de kranten puilen daar van uit zoals blijkt als een stapel knipsels van de laatste dagen met ons wordt doorgenomen. Als piece de restistance mogen we nog meegenieten van een videofragment van de genante bubblebadscene terwijl Dominee Gremdaat zich prepareert om het podium te betreden.
De dominee spreekt ons toe over vieren. Wanneer is er wat te vieren en waarom dan wel. Hij haalt een voorbeeld aan uit zijn eigen praktijk van de keer dat hij een vrouw ontmoette in het Vondelpark die wel wat te vieren had maar totaal geen bijval kreeg voor haar feestje. Stichtelijke woorden over vieren en wat er allemaal te vieren valt. Ook de zaal wordt bevraagd over wat er zoal gevierd wordt. En na deze twee preludes is het publiek er helemaal klaar voor om na de pauze Marleen Dolmans jubileum te vieren.
Een daverend applaus klinkt dan ook op als de Koningin van de Troost het podium betreedt in een prachtig feestelijk aangekleed decor. Margreet Dolman neemt ons mee op Memory Lane als ze vertelt hoe ze dertig jaar geleden begon met korte uitzendingen voor Stad Radio Amsterdam. Niet veel later kreeg ze nationale bekendheid omdat ze betrokken werd bij Sonja's Goed Nieuwsshow. Aan het eind van iedere uitzending belde Margreet Sonja Barend dan op om even de uitzending met elkaar door te nemen. We zien schitterende fragmenten van een nog jonge Sonja met ondermeer de krullenbol van een slungelige Rob de Nijs, een blozende Willem Oltmans (omdat Margreet Dolman zei dat ze hem kende uit de sauna) en een piepjonge en onschuldig ogende Herman Brood.
Margreet Dolman vertelt over al die jaren en dat sommige mensen het schokkend en schunnig vonden wat ze deed. Het chanson "Buk nog een keer" dat ze voor ons zingt was daar ook zo'n voorbeeld van. Toch heeft ze ook heel veel fans en aanhangers. Op video zien we Gerrit Zalm, Hedy d' Ancona, Erik van Muiswinkel, Jack Spijkerman en Hans Dorrestijn de loftrompet steken over de bijzondere rol die Margreet speelde in hun levens en missies.
Toch heeft Margreet niet alleen aansluiting bij oudere mensen, ook jonge mensen vinden bij haar troost en inspiratie. Zo blijkt als ze pianist Wesley Pierik voorstelt die haar zal begeleiden bij haar chansons en de mensen in de zaal van 30 jaar en jonger op het toneel uitnodigt om te vertellen over een hoogtepunt in hun leven.
Voor een bezinningsmoment, dat uiteraard ook in de show moet zitten, leest onze diva twee gedichten voor uit eigen werk: Groentejongens en Mensenkoe. Wij zijn onder de indruk van dit multitalent.
Een hoogtepunt in de show is ook als Margreet een aantal mensen live vanaf het podium gaat opbellen met een vraag speciaal voor diegene opgeschreven door mensen uit de zaal. Er ontstaan leuke spontane gesprekken waarbij zelfs nog een paar vrijkaartjes voor een volgende voorstelling in Zeist worden aangeboden door Margreet aan één van de mensen die gebeld wordt. De show wordt - volgens mij ver over tijd - afgesloten met een paar pakkende chansons "Volg de weg van je hart" en "Wij vonden elkaar" die ze samen met haar steun en toeverlaat Dokter Valentijn (zie foto) ten gehore brengt. Een staande ovatie van het publiek voor de jubilerende en stralende Margreet Dolman is de beloning.
Wij vonden het een fantastisch leuke voorstelling en de rest van de zaal met ons. Onbekommerd lachen, herkenbare situaties, een ontwapenende Paul Haenen en een inspirerende Dominee Gremdaat die de weg banen voor het fenomeen Margreet Dolman. Er is de hele voorstelling veel interactie met het publiek en dat blijft de hele tijd boeiend en leuk. Het wordt nergens genant voor de toeschouwers in kwestie terwijl er toch genoeg genante momenten de revue passeren. Want dat doet Margreet Dolman als geen ander: de aandacht vasthouden met haar sprankelende persoonlijkheid terwijl ze iedereen het hemd van het lijf vraagt, gevraagd en ongevraagd van originele adviezen voorziet en overal een mening over ventileert. Een voorstelling om vrolijk van te worden. Voor de speellijst kun je terecht op de
website van Paul Haenen.
Photo's by Bruce C. Moore click to enlarge
Hun debut 'These are the Vistas' uit 2003 is sinds ik hem kocht nauwelijks meer van mijn koptelefoon verwijderd geweest en toen een jaar later de opvolger 'Give' uitkwam hoefde ik niet te twijfelen. Het trio betaande uit Reid Anderson: Bas. Ethan Iverson: Piano en David King: drums staan er om bekend dat ze het naast het spelen van hun eigen composities, het niet schuwen om bekende pop en Rock songs in te lijven en er hun eigen originele saus overheen te gieten. Zo hebben ze dat op de Vistas gedaan met Nirvana's 'Smells Like Teen Spirit', Blondie's 'Heart of Glass' en Apex Twin's 'Flim' en op 'Give' werd dat voortgezet met nummers van Abba the Pixies en Black Sabbath. Volgens bassist Reid is dat echt iets dat bij hun hoort omdat ze gewoon willen spelen waar ze zin in hebben en niet zozeer een handige marketing truc. Reid en Dave brengen de songs in en Ethan, jazzfreak pur sang die nauwelijks op de hoogte is van populaire nummers en er dus fris tegen aan kijkt 'verbouwt' het nummer en gezamenlijk maken ze er met improvisatie een eigen jazz compositie van. Naast eigen composities voeren ze uiteraard ook jazz klassiekers uit zoals Ornette Coleman's 'Street Woman'
Wat me al gelijk aan sprak toen ik hun debut hoorde was het zo sterk aanwezig zijn van bas en drums. Meestal worden die bij de opnametechnieken naar de achtergrond gedrukt. Producer Tchad Blake (bekend van Peter Gabriel Los Lobos, Elvis Costello. e.a.) heeft het goed begrepen. De muziek geeft een heel opwindend live gevoel. De bas knort fantastisch en drummer David King is nadrukkelijk aanwezig met zijn overrompelende roffels en fantastische originele hooks. Pianist Ethan Iverson is de verbindende harmonische factor. Zijn spel doet me soms aan Brad Mehldau denken. De
Bad Plus komen uit het midwesten van de Verenigde Staten rondom het stadje Menomonee waar ik zelf ook nog gewoond en gewerkt heb. Reid en David kennen elkaar sinds hun veertiende en alle leden hebben hun sporen verdiend in de Jazz. Reid speelde in New York o.a. met
Mark Turner Sinds 2000 vormen ze samen
the Bad Plus een naam die gekozen is omdat het korte simpele woorden zijn die een tegenstelling vormen en je op het verkeerde been zeten. Hun muziek is fris, avontuurlijk en opwindend Hun live-optreden zal dat ongetwijfeld ook zijn zeker als je bovenstaande foto's van mijn collega Bruce bekijkt!.
Bimhuis Amsterdam 20 November 2005
klik foto voor vergroting
In april van dit jaar gebeurde er, wat we al eerder van Rood, de centrale figuur achter
Nighthawks At The Diner hadden gehoord: de oude formatie NATD viel uit elkaar. Maar ze zijn weer opgestaan met een nieuwe formatie bestaande uit de oudgedienden Thijs Verwer op drums en Toon Meijer op sopraan- en tenorsax aangevuld met twee nieuwe musici: Pieter Klaassen op gitaar en Jan Fluhbacher op bas. We zagen ze gisterenavond weer in het
Beauforthuis. Dat de formatie nog niet helemaal op elkaar is ingespeeld was voelbaar en zeker in de eerste set hier en daar te merken. Rood, Thijs en Toon vormden een solide basis voor de twee nieuwe heren die het nog wat voorzichtig aan deden. Kwaliteit hebben ze voldoende in huis. Dat zal dus wel goed komen.
In de eerste set kwamen heel wat nummers van Transit Cellophane voorbij w.o. 'Forbidden Fruit', 'Please Crack A Smile For Me Baby' met de strakke drums en 'Cellophane' maar ook een aantal oude nummers zoals 'King in Yellow' en 'You invented me' (beide van het eerste album Fool's Tango).
De tweede set begon met 'Like I Don't Know You Anymore' gespeeld door Thijs Verwer en Rood samen, gevolgd door een nieuw nummer 'The master is away' (tevens werktitel van de nieuwe CD). Gaandeweg de tweede set leek het alsof de band wat meer los kwam. Dat was al goed te merken bij 'Observant Spectator' en 'If We Get Back Home' maar bereikte een hoogtepunt tijdens de toegift waarin de band 'See you later Alligator' en 'Walking on eggs' (beide van het tweede album Walkin' On Eggs) speelde. Even was er weer het sfeertje van
het eerste optreden dat wij ons van NATD in het Beauforthuis herinnerden. Dat kwam de band op een staande ovatie van het publiek te staan.
Het is altijd moeilijk om de intimiteit van legendarisch optreden weer te herhalen. Dat is gisterenavond niet opnieuw gelukt. Een prima optreden, maar de magie van de vorige keer was er gewoon niet. De band groeide wel in de loop van de avond. De saxen van Toon Meijer schitterden weer als vanouds. Met name gitarist Pieter Klaassens en bassist Jan Fluhbacher kwamen pas tegen het eind wat los. Wel blijft het bijzonder om Rood aan het werk te zien. met zijn
gladde schedel, in het zwart gekleed, achter een zwarte vleugel tegen een zwarte achtergrond. Een rokende sigaret op de vleugel en een glas whiskey bij de hand vervolmaken het decor. Kromgebogen over het klavier laat hij zijn virtuoze pianospel horen. Zijn pianospel is, zoals ons vooral tijdens zijn solo-optreden opviel, van ongekende klasse. Zijn timing, subtiele aanslag en gebruik van stiltes tussen de noten ondersteunen perfect de dramatiek van zijn teksten en bijbehorende zang.
Rood blijft een fenomeen. Hij wordt wel vergeleken met Tom Waits en daar heeft hij beslist ook wel wat van weg maar hij heeft toch een heel eigen sound. Die komt met zijn begeleiders van NATD beter tot zijn recht dan solo, de interactie met andere muzikanten maakt het allemaal net even wat minder zwaar en dat is wel goed. We zijn benieuwd naar het nieuwe album waarmee NATD bezig is en houden houden er rekening mee dat er wellicht weer een legendarisch optreden in het verschiet ligt als de band voldoende hecht is geworden.
CD kopen?
Transit Cellophane
Nighthawks At The Diner
klik foto voor vergrotingPianist Karel Boehlee was door het
Beauforthuis uitgenodigd om een avond naar eigen inzicht in te vullen. Het resultaat is een trio waar hij zich helemaal bij thuis voelt.
Hein vd Geyn op Bas en
Hans van Oosterhout op drums.
Ik heb Karel meegemaakt als een uitstekende lyrische pianist, maar ook iemand die schuchter en verlegen is en daardoor niet helemaal naar buiten komt. Deze avond was het anders. Karel was helemaal in zijn element voelde zich zichtbaar op zijn gemak en zat met een voor hem ongekende flair te spelen. Hein van de Geyn ging de dialoog aan en gaf Karel alle ruimte die hij nodig had.
Sinds de laatste keer dat ik hem zag is Hein kilo's afgevallen en heeft inmiddels een baardje dat perfect bij hem past. In afgevallen staat kwam hij een stuk kwetsbaarder over. Duidelijker dan ooit is, dat hij gewoon één brok gevoel en sensitiviteit is. Zijn bekende mimiek was daardoor nog interessanter om te zien. Dat in combinatie met zijn fabuleuze spel, daar kan ik een avond alleen al naar zitten kijken en luisteren. Heel inventief ondersteunde hij het veelal ingetogen en soms uitbundige spel van Karel.
De set opende met twee composities van Boehlee 'Poco Paco' en 'tango'. Veel eigen werk van Karel, maar ook 'Goodbey' van Gordon Jenkins, 'Goodmorning Heartache' van Billy Holliday, werk van Miles Davis en een schitterende uitvoering van 'My Funny Valentine'. Hilariteit in de zaal bij de introductie van 'Little Princess', een compositie die Karel 15 jaar geleden schreef voor een geliefde die alles behalve een prinses bleek te zijn. Als toegift 'Mystery of Reason'.
Het was weer zo'n zeldzame jazz avond waarbij alles op zijn plaats viel. De heren communiceerden op meta-nivo en het spelplezier was ongekend groot. Drum-poëet van Oosterhout maakte zijn reputatie vooral tegen het einde van de tweede set waar. Het was dan ook verbazingwekkend te horen dat zij slechts een keer of twee samen live hebben gespeeld en dat terwijl ze samen wel drie CD's hebben opgenomen.
Hein is dit seizoen maar liefst vier keer te zien, dankzij een uniek en leuk concept van het
Beauforthuis: Het 'gastheerschap'. Na Bert van de Brink en Jesse van Ruller is nu bassist Hein van de Geyn gastheer en mag zodoende drie avonden naar eigen inzicht invullen. Hein's aanwezigheid bij Karel Boehlee was dus eigenlijk en bonus vooraf. Volgende drie Hein vd Geyn avonden in het Beauforthuis:
do 3 nov met Enrico Pieranunzi;
za 25 feb met
Paulien van Schaik;
za 8 apr met Lee Konitz.
CD kopen?
Silent Nocturne (speciale uitgave)
Karel Boehlee
Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn
klik foto voor vergroting
Renee van Bavel is moeilijk te plaatsen. Wij zagen haar vorige week in het
Beauforthuis waar ze de tweede helft van de benefietvoorstelling invulde na het cabaretduo Dames voor na Vieren. Ze komt ook van de Koningstheaterakademie in Den Bosch, maakt grappen maar is toch geen cabaretière. Voor het publiek maakt dat nauwelijks wat uit. Die zijn zo gewonnen als Renee eenmaal op dreef is. Zij heeft dan ook behoorlijk wat te bieden. Ze heeft een jazzy stem die klinkt als een klok maar die ook erg teder en subtiel kan zijn. Ze vertelt cabareteske verhaaltjes, maakt pikante grappen, ze sprankelt en geeft allerlei onverwachte wendingen aan haar optreden. Geen echt cabaret, maar ruim voldoende om goed contact te maken en een plezierige sfeer te creëren. Haar show heeft het thema 'Rood' dat voornamelijk over passie gaat. Die passie zien we terug in haar swingende jazzy nummers maar ook in het intieme verstilde nummer over het overleden broertje waarbij ze zichzelf op de vleugel begeleidt. Ze zingt veelal eigen teksten en wordt verdienstelijk begeleid door twee jonge muzikanten Daniël Debie op piano en Bas Kisjes op contrabas.
Renee heeft niet stil gezeten. Ze volgde aanvankelijk de Drama docent opleiding om al snel te ontdekken dat dat niet haar weg was. Op de Bossche academie volgt ze een parttime kleinkunstopleiding en kreeg daar o.a. gastlessen van Herman van Veen, Youp van 't Hek, Kommil Foo, Lenette van Dongen, Bram Vermeulen en Stef Bos. Een acteerworkshop volgde ze bij Helmert Woudenberg, jazzzanglessen bij Setske Mostaert, een summerjazzworkshop bij Fay Claassen op het conservatorium in Amsterdam en gastlessen bij o.a. Hein vd Geyn, Bert van den Brink en Cor Bakker. Het talent van van Bavel is nog niet echt uitgekristalliseerd. Zal zij de richting van de jazz opgaan of wordt zij een all-round entertainer a-la Bette Middler? Binnenkort is zij weer in het Beauforthuis te zien samen met pianist Bert van den Brink.
klik foto voor vergroting
Eens in de zoveel tijd doet Margriet Eshuijs met haar akoestische band het
Beauforthuis aan voor een unplugged concert. Drie jaar geleden zag ik haar daar met het programma Time en nu tourt ze met een nieuw programma: 'Flowerchild Unplugged'. Het Beauforthuis zat gisteren mudvol en ook het kleine podium was afgeladen met de spullen van de band. Maar ondanks dat, was er toch nog ruimte voor Margriet en haar band om een swingend programma neer te zetten. Het leuke aan Margriet Eshuijs is dat ze al haar songs of het nu oude nummers betreft zoals de klassieker 'House for sale' of één van de nieuwe nummers zoals 'Stay' of 'Flowerchild' allemaal met passie en overtuiging zingt. Tussen de nummers door legt Margriet ons met haar onvervalste Zaanse tongval uit waar de song over gaat en lardeert dat met grapjes en anekdotes (o.a. over de eerste keer dat ze met een jongen 'skoifelde'). Dat doet ze, zo deelt ze het publiek mee, ook omdat er gitaren gestemd moeten worden tussen de nummers door. De hoeveelheid gitaren op het podium is dan ook indrukwekkend te noemen. De meeste daarvan worden bespeeld door Maarten Peters, partner van Margriet en de schrijver van de meeste van haar liedjes. Maar er is ook de 'blonde del' (grote gitaar van blond hout) van Margriet zelf bij waarop ze Elvis nadoet waarbij de bandleden de Jordinairs nabootsen in een close harmony waar het publiek zich overduidelijk bij amuseert. Het zijn overigens allemaal all-round rasmusici die Margriet begeleiden: Maarten Peters speelt al die gitaren, doet backgroundvocals en zingt zelf ook nog zijn fantastische nummer 'White horses in the snow'; David de Marez Oyens (die we ook al eens zagen als bassist bij Floris) speelt bas, basgitaar, percussie en doet backgroundvocals en Co Vergouwen speelt vleugel, percussie, keyboards en doet ook backgroundvocals. Flowerchild Unplugged is een smakelijke afwisseling van ballads en up-tempo-nummers waarbij zowel de oude als de nieuwste nummers te horen zijn en die eindigt in een swingende toegift. Sfeertje proeven? Klik
hier voor een fragmentje Black Pearl.
Margriet Eshuijs heeft weer eens laten zien dat zij met haar muziek al die jaren kan overbruggen en nog steeds actueel is. Daarmee toont ze zich een vakvrouw en popzangeres van niveau. Tot eind februari is ze nog te zien in allerlei plaatsen in het land. En er is ook nog een nieuwe DVD waarop al dit moois te zien is en nog veel meer. De DVD is te koop bij de concerten (signeert ze hem ook nog voor je) en via de
website van Margriet.
DVD kopen?
Margriet Eshuijs - In Concert
Margriet Eshuijs
klik foto voor vergroting
Op 26 februari dit jaar, traden '
Dames voor na Vieren' (Hanneke Drenth en Anne van Rijn) met een try-out van hun show 'Tja tja tja' voor het eerst samen op in het
Beauforthuis. Wij waren erbij en deden er
verslag van. Hun talent is sindsdien niet onopgemerkt gebleven bij de Nederlandse pers en publiek. Uitverkochte zalen en lovende recensies zijn het resultaat. Gisterenavond waren ze niet te beroerd om het Beauforthuis te steunen door een belangeloos benefietoptreden (voor de verbouwing) te verzorgen samen met
Renee van Bavel (daarover later meer). Het viel me op dat de dames de kwaliteit die ze nu door ervaring afleveren ook al hadden bij hun try-out destijds. Door de kortere duur van het (dubbel) optreden hebben ze een selectie moeten maken uit bestaande sketches en hier en daar waren kleine aanpassingen gemaakt.
Hun stijl is uniek te noemen. Geen monologen en verhalen vanuit de ik-figuur maar meer fysieke theater-cartoons en karikaturen in raps, sketches en liedjes en dat alles naadloos en in een hoog tempo gespeeld. Het viel me nogmaals op dat beide dames uitstekend zingen en verdienstelijk piano spelen. Waar ze beiden echt in uitblinken is hun rijke mimiek die tot in de details is geperfectioneerd. Cabaret staat niet stil dankzij een nieuwe generatie, opgeleid door de Koningstheaterakademie in Den Bosch. We hoeven mede dankzij de Dames Voor Na Vieren niet bang te zijn dat we in cabaretland opgezadeld worden met meer van hetzelfde.
Meer cabaretfoto's waaronder nog twee van de dames
hier
17 en 18 mei volgend jaar staan de dames met hun volledige programma weer in een nagenoeg uitverkocht Beauforthuis.
klik foto voor vergrotingSelling Hoovers in Mojave is iets waar het artistieke wonderkind Don van Vliet alias Captain Beefheart zich ooit mee bezig heeft gehouden. Hij verkocht er zelfs eentje aan poëet en schrijver Aldous Huxley. De Captain was een 'high school friend' van Frank Zappa, onderhield daarmee een haat-liefdeverhouding en volgde na een korte samenwerking met zijn Magic Band, duidelijk zijn eigen exentrieke avant-gardistische koers. Omdat ik altijd open heb willen staan voor alle soorten muziek kocht ik destijds een aantal van zijn LP's en later verving ik die door CD's. Zijn muziek was chaotisch, anarchistisch, had ongebruikelijke ritmes en melodielijnen (als je daar al van kon spreken) en vooral ook vreemde teksten. Ik vond het fascinerend wat de man deed en wist intuïtief dat ooit zou blijken dat het geniaal zou zijn. Veel huidige muzikanten verklaren door Beefheart geïnspireerd te zijn.
Afgelopen vrijdagavond waren we in het Utrechtse
Theater de Kikker getuige van de tribute
Selling Hoovers in Mojave door kamermuziekorkest het
Rosa Ensemble en acteur/trompetspeler Hans Dagelet.
Hoewel Dagelet niet van Vliets stembereik van 41/2 octaaf heeft, is hij uitstekend in staat om het Beefheartgevoel uit te drukken. De vaak onbegrijpelijke vreemde, maar ook bloemrijke Beefhearttitels en -teksten zijn in het Nederlands vertaald. De vraag is hoe goed dat gelukt is want zo werd 'Bat Chain Puller' omgezet in Vleerketting Plukker terwijl het voor Beefheart waarschijnlijk een ander woord was voor locomotief en dan zou vleerketting trekker beter zijn geweest. Maar dat is meer voer voor puristen en daar wil ik mij in dit geval niet toe rekenen. De muzikale genieën van Rosa (Floris van Bergeijk, Eric de Clerq en Daniel Cross) hebben het materiaal - zoals ze zeggen - stukje voor stukje uit elkaar genomen en weer in elkaar gezet en daar hun eigen arrangementen en instrumentarium op losgelaten. Het resultaat is verbluffend en de complexe muziek werd, althans voor mij, ineens zeer harmonieus en toegankelijk.
klik foto voor vergroting
Dagelet zingt, rapt, schreeuwt, dirigeert (
zie QT filmpje van Mieke) en speelt trompet. Dat alles doet hij voortreffelijk! Zijn kwaliteiten als acteur stellen hem in staat de best mogelijke uitdrukking te geven aan het gebrom, gekrijs en ander vocaal uitingen van de Captain. Hij heeft zich dan ook terdegen verdiept in het mysterie Beefhart en is er sindsdien ook door gegrepen. Hoewel hij wellicht de zware muzikale bagage mist van zijn Rosa medemuzikanten is zijn trompetspel zeer aansprekend (
zie QT filmpje Mieke) en zijn rol in het geheel doorslaggevend.
Het lijkt geïmproviseerde muziek maar de stukken zijn nauwgezet genoteerd en ingestudeerd en de muzikanten hebben er duidelijk plezier in. De muziek van Beefheart is muziek met een hart dat hebben de heren en dame van Rosa wel duidelijk gemaakt die avond! De Amerikaan Beefheart zelf heeft de muziek vaarwel gezegd. Zit in een rolstoel en woont onder zijn eigen naam - Don van Vliet - als een schilderende kluizenaar in de Mojave woestijn in Zuid-West Amerika.
Het Rosa Ensemble bestaat uit: Sonsoles Alonso: wurlitzer piano, Floris van Bergeijk: electronica, toetsen, Jasper Boeke: bass guitar, Daniel Cross: drums, percussion, Jeroen Kimman: guitar, Ivo Ronkes: saxophones en toegevoegd: Hans Dagelet: teksten, trompet.
In het voorprogramma
Durk Attaturk, een duo bestaande uit Rosa-lid Floris van Bergeijk en Jelte Heringa (Glenister): zeer geslaagde en prettig gestoorde electronische humor met veel verwijzingen naar Kraftwerk. Uitgebreide informatie over Beefheart
hier
foto Hans Speekenbrink - klik voor groter
Ik schreef al
eerder over Club Mondo Leone waar we indertijd op De Parade zeer van genoten hebben. Leon Giesen de maker van het programma heeft nu een echte club opgericht waar liefhebbers van zijn werk zich bij aan konden sluiten, die dan mee mochten genieten van nieuwe nummers en programma's zodra deze het levenslicht zien. Vandaag was de eerste bijeenkomst voor clubleden van
Club Mondo Leone in Utrecht en wij waren er bij.
Om half vier was het verzamelen bij cafe De Stad op de hoek van de Voorstraat. Het was nog vroeg en mooi weer dus wij streken neer op het terras met een biertje. Al spoedig stroomde het terras vol met de 50 gasten die vandaag met Leon de club zouden openen. Aan ons tafeltje schoven aan cineast Jos Stelling (tevens Raad van Advies van het Louis Hartloopercomplex) en Herman de Wit, filmhistoricus en hoofd programma van het Nederlands filmfestival. Het grappige was dat Jos Stelling net op Nederland 3 te zien was geweest in het nieuwe kunst- en cultuurprogramma Arena. Zowel Hans als Herman de Wit begonnen daar dus ook onmiddellijk over.
Maar terug naar Leon. Om kwart over vier werden we door Leon gehaald om twee minuten te lopen naar zijn studio. Op de tweede verdieping van een soort buurthuis heeft hij een mooie ruimte tijdelijk tot zijn beschikking. Het was er warm en gezellig.
Leon speelde een aantal nummers die we van hem kenden uit het programma dat hij deed op De Parade. Gelukkig waren mijn favo's erbij over basgitarist Herbie Flowers, Thin Lizzy leadzanger Phil Lynott en het schitterende nummer met Mathilde Santing die zingt op film terwijl Leon speelt (zie ook de foto). Hoewel die nummers voor ons grotendeels bekend waren ziet Leon toch kans om steeds weer te boeien en te ontroeren. Naast het 'oude' werk liet hij ons ook een kijkje nemen in zijn nieuwe programma 'Mondo Leone Alleman' dat op 3 november a.s. in première zal gaan in het Utrechtse
Louis Hartloopercomplex en dat deels geïnspireerd is op de film "Alleman" van Bert Haanstra uit 1963. In die film wordt het dagelijks leven in het Nederland van de begin jaren 60 in beeld gebracht met schitterend camerawerk van Anton van Munster.
Overigens werd Leon's eigen cameraman Marcel Prins nog even extra in het zonnetje gezet en werden wij - de clubleden - uitgenodigd om mee te doen aan een volgend project en ons filmportret te laten maken. Aan die oproep gaf het gros van de clubleden graag gehoor. We zijn benieuwd hoe deze portretjes in de volgende show zullen verschijnen.
Leon ziet kans om van hele kleine dagelijkse dingen het ontroerende en de grote waarde te laten zien. Daardoor worden ogenschijnlijk kleine voorvalletjes prachtige poëtische kleinnoden en de filmpjes die hij maakt over zijn helden zoals Hendrix en Lynott zijn ware monumentjes. Voor wie nog nooit een optreden van Leon Giesen heeft bijgewoond is het absoluut een aanrader. Degenen die het al eens gezien hebben weten al dat het de moeite waard is.
klik foto voor vergroting
Try-Out in het
Beauforthuis, de plek die alle artiesten blindelings weten te vinden en waar hele volksstammen nog nooit zijn geweest. Locatie, het theaterkerkje in Austerlitz, waar veel nieuw talent is gestart en waar veel artiesten, met name cabaretiers hun nieuwe programma testen. Zoals je ook ooit eens in Paradiso moet zijn geweest, zou je ook het Beauforthuis eens moeten ervaren. Hedenavond was de zaal tot aan de nok gevuld om te zien hoe Youp zijn oudejaarsconference ging testen. Het enige verschil met een echte voorstelling is, dat hij nog leest van het script van zijn voorstelling. Verder kom je als toeschouwer niets te kort. Vanaf het begin tot het eind is het lachen geblazen. Met nauwelijks enige hapering slingert van 't Hek, zoals we dat van hem gewend zijn, zijn hilarische en vaak banale teksten de zaal in. Adrem reagerend op alles wat er op zijn pad komt. Zo wordt die mevrouw op de eerste rij, die van die 'handige' opmerkingen maakte, voortdurend volledig in de zeik genomen. Gelukkig kan zij er tegen en realiseert zij zich dat het theater is. Youp bedankt haar later dat hij via haar kon oefenen op zijn echte 'slachtoffer' later.
Als een grap goed aanslaat volgt een genoegzaam: 'die houden we er in'. Youp verzekert het publiek echter dat ze maar goed moeten opletten omdat hetgeen dat zij horen uniek en eenmalig is. Alles zou toch weer volledig omgegooid worden. Dat is waarschijnlijk slechts ten dele waar omdat de actualiteit van dit moment die goed aan bod komt, rond het Oudejaar weer heel anders zal zijn. Het valt op hoe groot zijn professionaliteit is. Het lijkt hem allemaal met het grootste gemak af te gaan. De show zit vol met spitsvondigheden in taalgebruik, maar je krijgt de indruk dat voor iedere grap die niet volledig aanslaat er drie andere klaar liggen. Uiteraard mag ik inhoudelijk nog weinig prijs geven, maar één ding is zeker, als dit slechts een try-out was dan belooft de uitgekristalliseerde versie een avond zorgeloos vermaak van groots kaliber.
klik foto voor vergroting
Hoewel het om het Nelson Veras Quartet gaat blijf ik maar denken dat het
Harmen Fraanje is die zijn buitenlandse maatjes
Nelson Veras: gitaar (Brazillië), Stéphane Galland: drums (België) en
Magic Malik: dwarsfluit (Noord Africa) heeft uitgenodigd heeft om samen met hem te spelen. In het
Beauforthuis: vier jonge jazzmusici die hun sporen al verdiend hebben, maar ook jong genoeg zijn om tijdens hun serieuze spel zo nu en dan te zitten dollen. Veras en Galland zijn nog het meest serieus maar alle bandleden zitten verder continue jongensachtig naar elkaar te lachen. Dat is eerder charmant dan storend. Magic Malik die met Saint Germain speelde en voor zijn eigen CD saxofonist Steve Coleman wist te interesseren, is naast zijn voortreffelijke spel continu bezig om uit te vinden wat je nog meer met een dwarsfluit kunt doen. Zo zit daar een kettinkje aan waar je leuk mee kunt draaien, en als je het mondstuk er af haalt, kun je weer heel andere effecten bereiken. Als je het kettinkje er in laat glijden kan je er leuk mee rammelen tijdens een subtiele solo van Fraanje. Harmen is heel mild en laat zich niet afleiden door die spielerei. Toch is het die experimenteerdrift die Magic Malik zo uniek maakt. Dat kwam nog het meest tot uitdrukking tijdens het magnifieke slotstuk een bewerking van Puccini's 'E lucevan le stelle' uit de opera Tosca. Zonder mondstuk en met ondersteuning van zijn stem weet hij - inclusief vervorming - de intensiteit van de dramatische aria te evenaren, of afhankelijk van de luisteraar misschien wel te overtreffen.
Fraanje is een fantastische teamplayer die geen last van ego lijkt te hebben. Hij speelt wisselende rollen. Soms vervangt hij de bas door die functie met zijn linkerhand waar te nemen terwijl zijn rechterhand op zijn knie rust, soms speelt hij de hoofdrol door zelf de meest fantastisch subtiele solo's (o.a. van eigen composities) voor zijn rekening te nemem en soms geeft hij slechts ondersteunende accenten ten dienste van het geheel. Een uniek moment was de aankondiging van een nieuwe compositie die de musici eerder op die dag gecomponeerd hadden geïnspireerd door kampioen trampolinespingster "Cockburn". De gelijknamige compostie werd die avond voor het eerst - zonder repetitie, met steun van de bladmuziek - voor publiek gespeeld! De set bestond verder uit een drietal composities van Fraanje: Voices,
Boзεog en Sonatala gevolgd door een fragiele stuk van een IJslandse componist. Uiteraard werden er ook Braziliaans/Portugeese composities gespeeld zoals de klassieker Saidas Y Banderas van Milton Nascimento. Nelson Veras, die evenals Malik woonachtig is in Parijs, is op veertienjarige leeftijd ontdekt is door Pat Methany en speelde met grootheden als de overleden pianist Michel Petrucciani. Veras lijkt zelf een beetje naar de achtergrond te verdwijnen in het geheel van zijn eigen kwartet. Hij komt weer boven drijven in stukken waarbij de focus voornamelijk op zijn spel ligt. Het spel van Stéphane Galland is wisselend geniaal met subtiele roffels en geluidjes met de bekkens maar soms lijkt hij ook even de harmonie met de overige bandleden te missen. Al met al zijn alle leden van het kwartet erg goed op elkaar ingetuned en erg sensitief in het aanvoelen van elkaars spel. Met name Harmen lijkt dat van nature te doen. Na afloop hadden we nog een leuk informeel gesprekje met Harmen waarbij hij het o.a. had over zijn nieuwe CD die in de maak is. De nieuwste CD van Veras was pas uit maar was niet na het optreden te koop. Een gemiste kans! Een bijzonder optreden en zeker voor herhaling vatbaar!
CD kopen?
Nelson Veras
Nelson Veras
klik foto voor vergroting
Zojuist werd officieel bevestigd dat ik de winnaar ben van de "2005 AWARD for EXCELLENCE in LIVE MUSIC PHOTOGRAPHY" toegekend door de alsmaar groeiende
Flickr.com community. Uit zo'n
15 genomineerden kwam ik met 26 stemmen
Als eerste uit de bus. Een ruime voorsprong op nummer 2 die 13 stemmen kreeg. Behalve 'Eeuwige Roem' heb ik geen idee wat het verder nog voor spin-off kan hebben. Maar het is in ieder geval leuk erkenning te krijgen
voor mijn werk van andere 'fotografen'. Er zijn tientallen Awards toegekend voor alle mogelijke vormen van fotografie. Een overzicht is
hier te vinden. Graag bedank ik bij deze een ieder die op mij gestemd heeft.
klik foto voor vergroting
Gitarist
Hans Visser (voor velen wellicht bekend van Flairck) raakte enige tijd geleden gegrepen door de Russische blues en vormt nu samen met accordioniste
Irena Fillippova en
Arthur Bont (op cajon) een trio dat zich laat inspireren door Russische muziek en cultuur. Samen met een aantal vrienden speelden zij gisteren een benefietvoorstelling voor de verbouwing van het
Beauforthuis. En we hebben genoten!
Het concert begon met een drietal nummers van
Richard Galliano, jazzmuzikant en accordeonvirtuoos die ondermeer een aantal Piazzolla klassiekers bewerkte. We kregen achtereenvolgens "New York Tango", "Song for Joss" en "Laurita" te horen. Accordeoniste Irena was haar stem bijna kwijt maar zong vervolgens toch nog het tweetalige "Moscow Parade", dat net als het vijfde nummer "Kadrill" onderdeel vormde van het programma "
With Love from Russia", een programma rond de Russische volkszanger Vladimir Vyssotski, waarmee Irena en haar ensemble in 2001 in het theater stond. Bij het traditionele "Kadrill" werd bovendien gedanst door Victoria Visser, de dochter van Hans en Irena, die zich voor de gelegenheid had gekleed in een Russisch kostuum.
Het nummer erna stond ons nog een verrassing te wachten want dat werd gezongen door de Utrechtse beeldende kunstenaar
Theo Mackaay (hij ontwierp ondermeer de grote Nederlandse filmprijs "het Gouden Kalf"). Hij zong samen met Irena het schitterende "Lied van de aarde" met een tekst van Hans Visser op muziek van Vyssotsky. Dit lied wordt overigens ook gebruikt in het
PandaDroom, het WNF-project in de Efteling.
Na "Kraanvogels", eveneens gezongen door Mackaay, maken we kennis met nog een vriendin van het trio: violiste
Judy Schomper (inderdaad, ook ooit van Flairck) die samen met Irena "Zomer" uit "De Vier Jaargetijden" van Vivaldi speelt. Hoogtepunt voor mij was de Tango Milonga van Astor Piazzola die werd gespeeld door Irena die door haar dochter Victoria begeleid werd op de vleugel.
Daarna worden we nog getracteerd op een prachtig Russisch popliedje "Regen zacht" en twee Galliano's (Viaggio en Tango pour Claude). Het concert wordt afgesloten met een Russisch traditioneel stuk met wervelende dans van
Victoria (zie ook dit
filmfragment). Hoewel dit programma pas de eerste helft was van de benefietvoorstelling kon het publiek er maar niet genoeg van krijgen en werd nog een swingende boogie gespeeld als toegift.
Het was een bijzonder programma, deze benefietvoorstelling, niet alleen door de afwisseling van muziek en gasten maar vooral door het werkelijk schitterende en gepassioneerde spel van Irena Filippova dat een rode draad is in de voorstelling. Schijnbaar moeiteloos speelt ze de meest ingewikkelde passages en de accordeon lijkt bijna een verlengstuk van haarzelf. Het is muziek die raakt en ontroert en voedsel is voor de ziel. Je kunt Irena de komende maand zien spelen op 16 september a.s. om 20.00 uur in de Oranjerie van het Universiteitsmuseum in Utrecht. Voor meer (benefiet)concerten in het Beauforthuis kijk
hier.
klik foto voor vergroting
Het lijkt een cryptische titel maar we hebben het over 'Rood', de charismatische eigenzinnige hoofdpersoon van de formatie
'Nighthawks at the Dinner'. Wie van de stijl van Tom Waits houdt en het legendarische concert van NATD in het
Beauforthuis op 9 oktober 2004 gemist heeft, moet nu zeker zijn of haar agenda aanpassen en er desnoods wat kilometers voor over hebben om naar Austertlitz (bij Zeist) te komen. Geheel onverwacht is namelijk bekend geworden dat Rood de plaats in gaat nemen van het geplande Hongaars zigeunerorkest, op het benefietconcert van
a.s. maandag 5 september.
Wie mijn
verslagje van destijds gelezen heeft of zelf bij een optreden is geweest, weet dat de stijl van Rood sterk verwant is aan die van Tom Waits, maar van imitatie is geen sprake. Rood blijft geheel zichzelf en brengt zijn eigen nummers in een rokerige sfeer achter de piano, waarvan je soms denkt dat die ook door Waits geschreven hadden kunnen zijn. Een groot compliment! Overeenkomst is verder dat ze beiden een schorre hese en karakteristieke stem hebben. Rood wist vorig jaar de hele zaal tot op het bot te beroeren en als je bij het Beauforthuis vraagt wat de meest indrukwekkende concerten waren in hun historie dan zal de naam van Rood zeker vallen. Er zijn nog wat kaartjes dus bel of mail met het
Beauforthuis: 0343-491858.
Klik hier voor een
kort filmpje van het optreden van vorig jaar.
klik foto voor vergroting
5Pack is niet de naam van een nieuwste groep maar een verzameltitel voor vijf acts die allemaal bij het vooruitstrevende Nederlandse
Munich Records label zitten. Munich heeft in samenwerking met
NPS Output,
Het Bimhuis en Radio Nederland Wereldomroep georganiseerd dat er van deze vijf acts TV en DVD opnames gemaakt worden. Het nieuwe Bimhuis werd voor deze gelegenheid voor het eerst voorzien van camerarailzen en het was een uitdaging om te zien of de aanwezigheid een complete studio-uitrusting en cameramensen niet het intieme concert karakter zou verstoren. Het bleek allemaal prima te gaan en is dus voor herhaling vatbaar. Los daarvan is er ergens in het Muziekgebouw aan 't IJ, waarin het Bimhuis gevestigd is, een foto-studio ingericht door Belgische jazzfotograaf en collega
Jos Knaepen die er in opdracht van Munich foto's maakt voor de diverse DVD-, CD-hoezen en ander promotiemateriaal.
Wie zijn die vijf acts? Het programma, dat aan elkaar gepraat wordt door NPS-presentator Hans Mantel, begint met alt- en sopraansaxofoniste
Tineke Postma die ik de dag daarvoor nog in de Stadschouwburg zag
en fotografeerde in het kader van de
Uitmarkt. De 27-jarige Tineke is als 'sax-vrouw' zeker zo'n sensatie als Candy Dulfer dat destijds was. Waar Candy o.a. door aanbiedingen van Prince en Van Morrison verleid werd om een mainstream-sessie muzikant te worden, kiest Tineke met haar quintet duidelijk haar eigen koers in de jazz. Haar eerste album 'First Avenue' drong zelf door tot de top-20 in de Amerikaanse Jazz Week Charts, haar recente CD 'For the Rhythm' is eveneens lovend ontvangen en een optreden in Carnegie Hall staat al gepland. Tineke speelt die avond werk van beide CD's aangevuld met nieuwe nummers. Haar stijl is energieke en gedreven hardbob verwant aan Cannonball Adderley en John Coltrane. Tineke wordt begeleid door Rob van Bavel op piano en Fender Rhodes, Jeroen Vierdag op bas, Marcel Serierse op drums en gitarist Martijn van Iterson neemt tijdelijk de plaats waar van Edoardo Righini, die om voor mij onduidelijke reden niet deelnam aan deze sessies. Een gastoptreden was weggelegd voor trombonist en awardwinnaar
Ilja Reijngoud, die tevens de volgende act zal zijn.
klik foto voor vergroting
Hoewel de drummer pianist en gitarist uit de vorige bezetting weer meedoen met Ilja Reijngoud wordt de studio compleet omgebouwd voor de volgende DVD. Het moet trouwens gezegd worden dat het lichtplan perfect is in het Bimhuis. Op de achtergrond lamellen die steeds andere kleuren aannemen en naar mate ze meer of minder geopend zijn ook nog een spoortje licht van buiten toelaten.
Ilja is winnaar van de 10th Annual BMI/Thelonious Monk Jazz Composers Competition. Hij is daarnaast docent op het conservatorium van Rotterdam en heeft daar samen met zijn eigen leraar Bart van Lier een trombone-afdeling opgericht. Hij is op 30 albums te horen en heeft daarop samengespeeld met luminaries als Clark Terry, Toots Thielemans, Kenny Werner, George Coleman, David Murray en Tom Harrell. Ilja staat bekend vanwege zijn subtiele benadering van de trombone, verwant aan wat Chet Baker op trompet deed en beschouwt improvisatie ook als een vorm van componeren. Gitarist van Iterson lijkt hem uit te dagen een schepje er boven op te doen zodat het geheel meer funky wordt. De eerder genoemde bezetting is verder aangevuld met Marius Beets op bas. Gastoptreden: u raadt het al Tineke Postma.
klik foto voor vergroting
Na trouw en gedegen de vorige acts begeleid te hebben is het nu de beurt aan
Martijn van Iterson om als hoofdpersoon te fungeren in de opname van zijn nieuwe DVD. Zijn kwartet bestaat uit Martijn Vink op drums, Frans van Geest op bas en Karel Boehlee op piano. Op zijn achttiende ging hij studeren aan het Hilversums Conservatorium bij Wim Overgaauw waar hij eind oktober 1993 cum laude afstudeerde. Sinds 1995 is hij docent aan ditzelfde conservatorium. Na eerst wat rondgesnuffeld te hebben in de jazzrock en jazzdance raakte hij betrokken als gastsolist bij orkesten als 'de Skymasters' en het Metropoolorkest. In 1998 werd zijn eerste solo-CD uitgebracht op het label Via Records onder de titel "It's Happening". Bekende musici als Toon Roos, Theo de Jong, Peter Tiehuis, Michel van Schie en Karel Boehlee werkten hieraan mee. Ook maakte hij deel uit van de gitaar-groep 'Picks Might Fly' en speelde samen met collega gitarist Kurt Rosenwinkel. Martijn is winnaar van de prestigieuze Bird Award, ter gelegenheid waarvan Pat Metheny hem heel voorzichtig 'one of the greatest guitar players in this part of the world' noemde. Zijn CD 'The Whole Bunch' is één van de best verkopende titels bij Munich Records. Hij speelt nog steeds op de Gibson van de overleden Overgaauw die perfect geschikt is voor zijn zuivere onvervormde akoustische stijl. Zijn optreden was tevens de afronding van de eerste avond die toch minimaal drie DVD's geduurd heeft.
Een dag later werden nog opnames gemaakt van de resterende 5pack-ers:
Heleen van den Hombergh, bekend om haar album 'Rush in the woods!' Daarop zingt ze uitsluitend eigen songs die geïnspireerd zijn op het tropische regenwoud, haar grote liefde. Ze vertelt haar verhalen in dromerige melodieën, op puntige ritmes en altijd met een vleugje verleidelijkheid in haar stem. In haar band spelen maar liefst 2 musici die genomineerd werden voor de Bird Award 2005: Bert van den Brink en bassist Tony Overwater. Heleen zag ik eveneens de dag daarvoor tijdens de Uitmarkt. Tot slot pianiste
Amina Figurova met een imponerende bezetting. Helaas kon ik er de tweede dag niet bij zijn. Op de site van
Munich Records zijn van alle genoemde artiesten nummers te beluisteren.
Foto's Hans Speekenbrink
Meer 5Packfoto's
klik foto voor vergroting
Zaterdag optredens bijgewoond van Wende Snijders die vergeleken met haar eerste optreden in het Beauforthuis destijds erg gegroeid is in haar rol van chansonniere. Zelfverzekerd en powerfull bracht zij repertoir van haar CD Quand tu Dors. Amanda ging na afloop nog backstage voor een handtekening en toen zag ik haar staan met Wende en op de achtergrond daarboven mijn foto van Wende op de gevel van het concertgebouw.
klik foto voor vergroting
Lucretia van der Vloot zag ik maar kort want ik wilde ook nog even Kasper van Kooten met een gastoptreden van Lange Frans en Baas B. zien. Verder o.a. nog gezien Michiel Borstlap die zijn laatste CD Coffee and Jazz promootte alsmede zijn optreden 16 september in Paradiso Amsterdam.
klik foto voor vergroting
Kraker van de dag was een verpletterend optreden van Ellen ten Damme die in een half uurtje tijd op een hilarische wijze 30 jaar Duitse muziek voorbij liet komen. Op de foto Ellen als Nina Hagen. Excuses voor de telegramstijl want we moeten weer rennen voor het programma van zondag dat in het teken van
Jazz zal staan!
klik foto voor vergrotingIk was aangenaam verrast, toen ik gisteren op weg naar de Uitmarkt onverwacht een van mijn foto's levensgroot op de gevel van het Concertgebouw zag hangen. Ik wist wel dat men mijn foto van Wende Snijders ging gebruiken voor een banner van de Robeco Zomerconcerten. Ik heb daar maanden geleden toestemming voor gegeven. Hoe dat er precies uit zou gaan zien en wanneer hij geplaatst zou worden wist ik ook niet precies. Jammer alleen dat hij niet in kleur is.
klik foto voor vergroting
De Amsterdamse
Uitmarkt is weer wervelend van start gegaan. Drie dagen lang worden er op een kleine dertig podia staaltje's afgegeven wat het publiek dat uit wil gaan in Amsterdam, kan verwachten. Diverse soorten muziek komen aan bod met op zondag een accent op jazz en verder is er theater, dans en de traditionele boekenmarkt.
Gisteren op het grote Brandpodium zagen we gepresenteerd door Dolf Jansen: The New Cool Collective big band, Beauty & the Beast, Tania Kross, Guus Meeuwis, Pete Philly & Perquisite, Wende Snijders, Encho, Maarten van Roozendaal, Nederlands Danstheater, Lange Frans en Baas B, Najib Amhali, zZz; Relax en een ode aan Ramses Shaffy. Daarna volgden nog spetterende optredens van
Tasha's World en Soulvation. Op de foto een staaltje acrobatiek, een gouden man zwevend boven de skyline van Amsterdam, als visitekaartje afgegeven door Encho namens Circus Herman Renz.
Het
Beauforthuis heeft veel te bieden. Het is niet alleen uniek omdat het een voormalig kerkje is met gothische boogramen midden in de bossen van Austerlitz, maar ook doordat het een springplank is voor jong talent in de podiumkunsten. Jazz heeft er van oudsher op veel steun kunnen rekenen en namen die nu groot zijn zoals
Michiel Borstlap,
Jesse van Ruller,
Hein vd Geyn en zelfs
Toots Thielemans zijn er kind aan huis. Een nieuwe ontwikkeling is dat veel nieuwe jonge cabaretacts hier hun eerste try-out voor een echt publiek beleven. Zo hebben
Ernst van der Pasch,
Paul Smit, Ilse Warringa, Katinka Polderman en de
Dames voor na vieren hier hun repertoir getest. Zij zijn nu min of meer gevestigde namen al zijn ze nog niet zo beroemd als Youp van 't Hek die er zijn oudejaarsconference gaat try-outen. Een leuk initiatief van het Beauforthuis is de zogenaamde
Cabaret Cocktail, speciaal voor de verbouwing van het Beauforthuis, georganiseerd en op een cabareteske manier gepresenteerd door
Dennis Struis. Publiek dat van cabaret houdt kan op zo'n avond voor 12,50 euro een verrassingspakket verwachten van twee of meer nieuwe acts en gisterenavond bleken dat
Willemijn Smeets en
Elske Rollema te zijn. Beiden zijn afkomstig van de akademie van het
Koningstheater te Den Bosch waar opvallend veel nieuw talent vandaan komt. Willemijn is nog aan het afstuderen en Elske heeft dat al achter de rug.
klik foto voor vergroting De avond begint met Willemijn, die al opvallend zelfverzekerd en brutaal (in de positieve zin van het woord) de zaal voor zich wint. Haar thema is dat het best OK is om alleen te zijn. Zij doet of de zaal vol zit met bekenden die haar brieven hebben gestuurd over hun ervaringen inzake dit thema. Het publiek wordt op een milde manier in de maling genomen en krijgt en passant nog een aantal wijze levenslessen waarbij Willemijn met aangeplakte baard en puntmuts de kabouter demonstreert die voor niemand aantrekkelijk is. De bij binnenkomst uitgereikte tissues blijken voor een man achter in de zaal te zijn die als gevolg van een verbroken relatie alsmaar zit te masturberen. Willemijn, die overigens uitstekend zingt, is best aardig op dreef maar moet toch nog het noodzakelijke stukje groei doormaken om echt te overtuigen. Ook haar grappen missen nog net die extra laag die het onderscheid vormt tussen de leukste van de klas en de rasperformer. Daar is op zich niks mis mee en doet niets af aan haar potentiële kwaliteiten, die er wel zeker zijn.
klik foto voor vergroting Elske Rollema heeft dat stadium duidelijk al achter de rug. Als een ware professional pakt ze de zaal en zet die voortdurend op het verkeerde been. Haar thema is
lulululu...liefde, dat maar niet uitgesproken kan worden en nog blijft hangen in
lust. Ze draagt een lang wit vest dat van haar moeder is geweest en waar zij (in de hippietijd) op is verwekt. Een lange reeks van mannennamen die daarbij hun bijdrage leverden komen voorbij. "Kijk maar de vlekken zitten er nog in". Uiteindelijk is dan toch duidelijk geworden wie haar echte vader is, al zit die in Nieuw Zeeland. Elske is zeer prettig gestoord, neemt in haar rode jurkje met het label aan een touwtje nog op de rug en haar rubberlaarzen het hele podium in. Het publiek op de voorste rij wordt er tot grote hilariteit van de overige aanwezigen nadrukkelijk bij betrokken. Haar verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over waarbij ze ook regelmatig stukjes (o.a. van Kate Bush) zingt. Ook Elske zingt trouwens meer dan voortreffelijk. Er is ook nog een hobbelpaard dat deel uit maakt van de act maar het hoe en waarom is me als ik eerlijk moet zijn even ontgaan. Elske Rollema is wel een naam om te onthouden, zoveel is mij wel duidelijk.
klik foto voor vergroting
Ik ben genomineerd voor een Flickr Award:
Excellence in Live Music Photography.
Ik heb momenteel 3 votes. Terwijl mijn concurrent 13 votes heeft.
Dat wordt hard knokken, behalve 'With a little help from my friends'. Dus wie het de moeite waard acht, stemt op mij. Wat moet je doen? Eerst inloggen bij
Flickr. Dan ga je naar
deze pagina Daar kun je stemmen. Het kost nauwelijks moeite vooral niet als je al een Flickr account hebt. Ben benieuwd of ik ga winnen.
Als je denkt 'waar gaat dit over'..? Het gaat over
Mijn foto's van muziek optredens.
Update: inmiddels sta ik bovenaan met 14 stemmen er zijn nog 8 dagen te gaan
klik foto voor vergroting
De Laatste dag van
Jazz Middelheim begint om drie uur met een soloconcert van meesterpianist
Fred Hersch. Gisteren trad hij nog op met zijn ?trio +2?, vandaag solo! De eerdere solo-concerten van Uri Caine en Randy Weston konden me maar matig boeien. (Dit in tegenstelling tot hun groepsoptreden). Het spel van Fred Hersch daarentegen raakte me behoorlijk. Zijn gevoelige lyrische spel was vervat in een veelkleurig palet van pianissimo?s, vol overgave en kwetsbaar gespeeld. Zijn veelal eigen composities zijn geïnspireerd door alledaagse onderwerpen, met soms veelzeggende titels als ?At the Close of the Day?, ?Endless Stars? en ?Poem in a Cloud?. De intense gevoeligheid van Hersch maakte van ?Mood Indigo? een episch stuk van een ongekende schoonheid!
klik foto voor vergroting
Verder met het
Brussels Jazz Orchestra, featuring Norma Winstone en Kenny Wheeler! In eerste instantie had ik wat moeite met de zang van Winstone, maar dat kwam weer goed in latere nummers. Het BJO imponeerde behoorlijk! Die Belgen bereiken er wel wereldklasse mee; dan weer eens de klasse van een Big Band dan weer individualistische hoogstandjes. Voor al de composities van Wheeler waren voorzien van een verfrissende aanpak, waarbij de stem van Winstone als een extra instrument fungeerde.
klik foto voor vergroting
Randy Weston maakte mijn verwachtingen helemaal waar met zijn African Rhytms Trio featuring
Dave Murray. Het karakter daarvan werd voor een belangrijk deel mede bepaald door ongebruikelijke bassist
Alex Blake, percussionist
Neil Clarke en later ook David Murray op sax.
Weston gaf zijn medemuzikanten alle ruimte en dat resulteerde in een unieke combinatie van jazz, Afrikaanse en Noord-Afrikaanse sferen, een welkome afwisseling tijdens deze dagen.
klik foto voor vergroting
Uitsmijter van de avond vormde de
Dizzy Gillespie All Star Big Band, met beroemde namen als James Moody, Slide Hamptyon en
Roy Hargrove. Hargrove die toch een zekere status heeft opgebouwd, neemt min of meer nederig deel aan dit 18 deelnemers tellende prestigieuze project. De glamour van deze Big Band vormt een gepaste afsluiter van dit geslaagde festival dat gemiddeld 3.000 bezoekers per dag telde en ten onrechte weinig bekendheid geniet bij de Nederlandse jazzliefhebbers. Veel Nederlanders zijn volledig gefocust op het hectische NSJ terwijl er op dezelfde afstand over de grens zeer relaxte en kwalitatief zeker niet mindere festivals te beleven zijn in Gent (Blue Note) en in het zeer nabije Antwerpen.
klik foto voor vergroting
De vierde dag van dit relaxte festival in de mooie kasteeltuin van park Brandt begint met een soloconcert van
Randy Weston op de piano. Weston is een vriendelijke reus die niets meer hoeft te bewijzen. Hij speelde met alle groten. Hij laat zijn spel gewoon maar stromen en weet later niet eens meer wat hij gespeeld heeft. Het eerste nummer duurde zowat een half uur. De Amerikaan Weston is op zoek naar zijn voorouders, naar het donkere Afrika vertrokken en heeft ook nog in Marokko gewoond. Vandaag zal hij optreden met zijn African Rhytms Trio featuring saxofonist en mede Afrika-liefhebber Dave Murray. Ik ben benieuwd hoe die combinatie uit zal pakken. Ik hoop een beetje als de Noord-afrikaanse invloeden in de live-uitvoering van 'Morning' van Yusef Lateef!
klik foto voor vergroting
De volgende naam op het programma is
Bzzz Pük aangevuld met de Vietnamese gitarist met de even moeilijke naam Nguyên Lê. De bezetting van het trio zelf is ongebruikelijk: Geoffroy De Masure op trombone, Linley Marthe op basgitaar en Stéphane Galland op drums. De trombone is het centrale instrument en Geoffroy haalt daar behalve het eigen geluid de meest wonderlijke sounds uit. Het gaat er stevig aan toe! Marthe heeft goed naar Stanley Clarke geluisterd en plukt en beukt vingervlug op de snaren. Hij speelde o.a met Joe Zawinul (Weather Report) en dat is te horen aan de verwijzingen naar progressieve rock, funk en fusion.
klik foto voor vergroting
Set drie is het
Fred Hersch Trio +2. Bezetting: Fred Hersch op piano, Drew Gress op bass, Nasheet Waits op drums,
Ralph Alessi op trompet/bugel en Tony Malaby op tenorsax. Hersch is bewonderd en geprezen door zijn medemuzikanten. Zijn lyrisch spel gaat gepaard met een onvolprezen techniek. Hij is bovendien vooral een componist en werkte aan de zijde van Stan Gets, Joe Henderson, Art Farmer, Toots Thielemans en vele anderen. Hersch is vrij onbekend bij een groot publiek, maar de ster van één van zijn leerlingen en eveneens een uitstekende pianist Brad Mehldau, die ik onlangs nog zag in het
Concertgebouw Amsterdam, schiet door al het marketinggeweld van zijn platenmaatschapij als een raket de lucht in. Wellicht een beetje zuur voor de meester zelf.
De kenners hier staan in de rij voor Hersch, wiens gezondheid te wensen over laat en dat is hem aan te zien. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en de twee blazers vormen een natuurlijke aanvulling. Hersch stelt zich uiterst kwetsbaar op en speelt voor zover ik kon nagaan uitsluitend eigen composities.
klik foto voor vergroting
En dan de knaller van de avond:
Wayne Shorter! Uit alle windstreken stromen de bezoekers toe en de zaal is mudvol. De 71-jarige Shorter ziet er zeker tien jaar jonger uit en dat komt wellicht door zijn levenshouding. Hij is een vernieuwer en was destijds het brein achter Weather Report.
Zijn motto is "I have nothing to lose, I go for the unknown". Volgens Shorter gaat het om kwetsbaarheid en de bereidheid om verregaande risico's te nemen. Voor hem is muziek een gesprek dat elk moment een andere kant op kan gaan. Interruptie is niet vervelend maar juist interessant. Je moet niet alleen een erg goede muzikant zijn om met hem te kunnen spelen. Je moet ook in staat zijn om deel te nemen aan het 'gesprek'. Ieder heeft zijn eigen inbreng, niemand is de leider. 'Laten we proberen om allemaal leiders te zijn'. Zijn bekendste compositie is Footprints en dat is tevens de titel van de eerste CD met dit kwartet. Shorter maakte destijds deel uit van het Miles Davis Quintet. Zijn saxspel is nog steeds avontuurlijk en gewaagd. Pure improvisatie! Nooit met het verleden bezig zijn altijd gaan voor het nieuwe houdt je kennelijk jong!
klik foto voor vergroting Uri Caine die mij de vorige dag nog met zijn Bedrock Trio imponeerde kon mij 'solo' nauwelijks boeien. Erg knap wel wat hij op de piano presteerde maar het raakte me niet echt; veel verwijzingen naar de Amerikaans standards, flarden ragtime maar ook wat klassieke verwijzingen, stukjes Beatles en van alles en nog wat.
klik foto voor vergroting Van geheel ander karakter was de muziek en het pianospel van
Nathalie Loriers en het Chemins Croisès Quintet. Heel ingetogen, verstild en met veel zorg brengt zij een combinatie van jazz en exotische elementen uit de wereldmuziek. Haar spel is heel subtiel met een mooi rond toucher veel ruimte voor stilte tussen de noten en veel ruimte voor haar muzikanten. In de zaal is het muisstil en het intieme sfeertje wordt nog versterkt door Loriers die steeds opstaat vanachter haar piano en staande voor het publiek vertrouwelijk de nieuwe stukken inleidt. Haar Quintet bestaat verder uit: Gianluigi Trovesi (klarinet), Karim Baggili (Ud), Tony Overwater (bas), Joël Allouche (drums).
Set 3 draait om saxofonis
Erwin Vann. Het unieke saxgeluid van Vann viel me al op tijdens de soundcheck. Het deed me een beetje denken aan de Noorse saxofonis Jan Garbarek, flarden mistige soundscapes die ijl wegsterven en weer aanzwellen, weemoedig en wanhopig soms. Naarmate de set vordert wordt het spel van Vann experimenteler en verlaten mensen de zaal. Zijn groep bestaat verder uit: Jozef Dumoulin (elektrische piano, electronics, Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Dré Pallemaerts, (drums en computer).
Hoofdact van deze dag is het
Toots Thielemans Quartet. Toots heeft veel gespeeld met pianist
Kenny Werner en ik begreep uit zijn woorden dat de
Middelheim-organisatie speciaal voor hem Werner en de andere muzikanten (Scott Colley op bas en Antonio Sanchez op drums) uit New York overgevlogen heeft (waarvoor hij dankbaar was). Tijdens de soundcheck had ik al gezien dat dit een formidabel kwartet zou zijn en dat was het! Wonderlijk hoe rasmusici zonder woorden met elkaar communiceren en elkaar verbazingwekkend snel aanvoelen en op elkaar ingespeeld raken. Toots was weer in zijn element en genoot zichtbaar van zijn medemuzikanten. Daar had hij ook alle reden toe want drummer Antonio Sanchez is de beste drummer die ik ooit zag! Ik heb het al eens eerder gezegd maar op de een of andere manier wordt een concert van Toots een bijna religieuze ervaring en je voelt het respect en de bewondering van de tot aan de nok gevulde zaal alleen maar groeien. Als zij dan ook nog Going to Sebastian (Bach) van Chick Corea spelen is de devotie compleet. Toots zelf blijft er zoals gewoonlijk heel bescheiden onder en vertrouwt het publiek toe dat hij blij is dat hij de energie nog heeft om te kunnen spelen. Hij zou niet anders kunnen. Ik hoorde dat hij zelfs een mondharmonica op het nachtkastje heeft liggen. Maar ja het is eenvoudiger om bij het ontwaken naar een mondharmonica te grijpen dan naar een contrabas.
klik foto voor vergrotingVrijdag de tweede
Jazz Middelheimag begint goed! afgezien van het muzikale kinderprogramma dat ik niet gevolgd heb, is het thema van de eerste set: 'Around the Drummer' en dat is dan letterlijk bedoeld. De drummer Teun Verbruggen blijft zitten en de muzikanten om hem heen wisselen.
Teun is niet zomaar een drummer. Hij is opgeleid aan het Conservatorium van Brussel en heeft het lak aan muzikale grenzen, Jong als hij is (1975) gaat hij op zoek naar nieuwe of andere manieren om zijn instrument te benaderen en heeft een open oor voor een scala aan genres. Dat blijkt ook al uit de lange lijst groepen waarin hij speelt, maar die ik hier niet ga noemen. Het is mooi hoe onmerkbaar de medemuzikanten van plaats verwisselen en elkaar overlappen en hoe daarmee ook de muzikale stijlen wisselen. Het begint met Jef Neve op piano en vervolgens passeren Jozef Dumoulin (piano keyboards),
Bruno Vasina (saxen), Piet Verbiest (contrabas), Gulli Gudmundson (contrabas) en Mauro Pawlowski (gitaar) de revue.
Om aan te tonen dat jazz geen nerveuze zenuwenmuziek is voor een klein publiek bestaat de volgende set uit maar liefst uit twaalf (12!) DJ's aangevuld met basguitaar, drums en saxofoon. Hier volgt de lijst: DJ Grazzhoppa, DJ Lamont, DJ Smimooz Exel, DJ Mixmonster Menno, DJ XXL, DJ Yzerbeat, DJ Cee Brown, DJ Boulaone, DJ Optimus, DJ Vindictiv, DJ Iron, DJ Raskal, VJ Zumo del Scumos, Fabrizio Cassol (sax), Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Stéphane Galland (drums).
DJ Gazzhoppa's DJ Big Band is hun naam en ze werken al een tijd samen. Het is geen kakafonie van scratch-geluiden maar de DJ's zijn goed op elkaar ingespeeld. Iedere DJ krijgt een of meerdere 'solo's en geeft daarmee een staaltje af van zijn kunnen.
Opvallend is dat DJ kennelijk een mannelijke aangelegenheid is want er was geen enkele vrouw bij. De saxofonist is fantastisch en later komt ook een even fantastische zangeres Monique Harcum de gelederen versterken. Het ziet er allemaal spectaculair uit al die DJ's achter een gigantische U-vormige DJ tafel.
klik foto voor vergroting Hoogtepunt van de avond is Uri Caine's Bedrock-trio, met bassist Tim Lefebvre en drummer Zach Danziger. Behalve piano en keyboard speelt een
Apple PowerBook (door presentator Wilfried Haesen oneerbiedig 'ene laptop' genoemd) een grote rol bij de muziek van Caine. Zijn muziek is verwant aan de fusion van Herbie Hancocks Headhunters en Return to Forever, de groep rond Chick Corea. Caine die het uiterlijk heeft van een geslaagde effectenmakelaar die op zeker speelt, is in werkelijkheid de tegenpool daarvan. Met veel zin voor avontuur weet hij met zijn trio jachtige grote stadsgeluiden op muziek te produceren. Associaties met vliegvelden snelwegen en bouwputten, komen bij mij op maar dan prettig om te horen. Het gaat vooral in een erg hoog tempo.
klik foto voor vergroting Dan komt opeens zangeres
Barbera Walker de bezetting aanvullen en blijkt de muziekvorm van Caine ook elementen van soul en gospel te herbergen. Barbera Walker heeft kwaliteit en presence en heeft gelijk na enkele minuten het publiek op haar hand. Grappig was het om te zien hoe zij haar ingeleefde boosheid op de cameraman uitleeft. Caine is zaterdag ook nog un-plugged op een andere locatie op piano te bewonderen. ik zal er zeker bij zijn!
klik foto voor vergroting
Vandaag is de 25-ste editie van
Jazz Middelheim in Antwerpen van start gegaan. De openingsceremonie die ik niet bijwoonde was op een andere locatie. Er was een heus contrabasorkest met twaalf bassisten en een drummer. Voor mij was er dan in het park achter kasteel Middelheim de eerste serieuze set: Een octet bestaande uit vijf jonge saxofonisten en een ritmesectie met een repertoire dat vooral is geschreven door Erwin Vann en Frank Vaganée. Het geheel heet "De Frisse Wind" Verder deelnemers zijn: Frank Vaganée, Jeroen Van Herzeele, Kurt Van Herck, Erwin Vann, Rony Verbiest, Eric Vermeulen, Bart De Nolf en Jan De Haas. Eén van de gasten is onze eigen (Nederlandse) drummer
Martijn Vink.
De hoofdact van die avond is getiteld 'Between a smile and a tear' afkomstig van het antwoord van Toots Thielemans op de vraag: Waar voelt u zich het meeste thuis.. Dat is dan ook tevens de titel van een documentaire geworden van Deense pianist
Nils Lan Doky. Doky had nog nooit gefilmd maar hij was zo enthousiast over de documentaire die Wim Wenders over de Buena Vista Social Club maakte, dat hij besloot om voor de Jazz hetzelfde te doen. Het idee is om zoveel mogelijk interviews, optredens en het leven achter de schermen op beeld vast te leggen van de grote legendes die inmiddels zo hoog bejaard zijn dat de spoeling steeds dunner wordt. Eén van die legendes is saxofonist Johnny Griffin, die er vanavond ook bij was. Hij schuifelde voetje voor voetje het podium op, maar hij ontpopte zich als een krasse baas die volop grapjes maakt en het publiek in de maling nam. Als het op sax spelen aan kwam, zou je zeggen dat er een jonge vent op het podium stond. De verdere bezetting bestond uit: Albert "Tootie" Heath op drums en en Mads Vinding op bas. Iets later komen ook Zweedse zangeres Lisa Nilsson en de Franse violist Didier Lockwood het podium op. Zij spelen ook de hoofdrol in de documentaire van Doky. Deze zomer gaat de film "Between a smile and a tear", die als ondertitel heeft "a tribute to the Montmartre", in première in Denemarken; in het najaar volgt de rest van Europa. En op Jazz Middelheim brengen de hoofdrolspelers de hoogdagen van de Montmartre weer tot leven. De dagen dat jazz nog gewoon kon zijn wat het is: een dialoog, een verstandhouding, een uitwisseling van ideeën. "Jazz is a form of music with a unique character," zegt Niels Lan Doky. "People of radically different backgrounds can in some strange way acquire an immediate mutual understanding and create a spontaneous common expression". Het was fantastisch om dit concert bij te wonen en Toots was weer prima in vorm. Het speelplezier straalde trouwens van al deze professionals af. De toon is letterlijk en figuurlijk gezet voor dit vijf dagen durende festival. Ik zal regelmatig verslag blijven doen.
Ibrahim Ferrer de zachtmoedige zanger van de Buena Vista Social Club is vannacht in Havanna op 78 jarige leeftijd overleden. Hij kwam ziek terug uit Europa met maagklachten en trad o.a. vorige maand nog op tijdens North Sea Jazz. Ibrahim begon met zingen op 14 jarige leeftijd. Zijn carière kende vele ups en downs en mede door toedoen van Ry Cooder ging het hem de laatste jaren voor de wind. Wie de films van BVSC heeft gezien kent ongetwijfeld het ontroerende moment waarbij Ibrahim een duet zingt met Omara Portuondo en aan het einde van het nummer onzichtbaar voor het publiek maar niet voor de camera bij haar een traan van ontroering wegpinkt. Wij zagen hem enkele jaren terug live tijdens NSJ.
Bron Aljazeera/Reuters
klik foto voor vergrotingWie Fleurine nog niet kent.. Zij behoort samen met de andere twee F-en Francien (van Tuinen) en Fay (Claassen) tot de top van de Nederlandse Jazz vocalisten. Zij is getrouwd met meester pianist Brad Mehldau en zij hebben twee kinderen, waarvan de jongste enkele weken oud. Zij hebben ieder een eigen carrière en het is uniek dat ze samen op het podium van het
Concertgebouw in het kader van de
Robeco Zomer Concerten stonden. Voor de pauze was Fleurine te zien met haar vaste begeleidingsband, bestaande uit Jesse van Ruller gitaar, Johan Plomp bas en Sebastiaan Kaptein drums. Dezelfde bezetting waarmee zij
vorig jaar November optrad in het Beauforthuis. Het was een feest der herkenning. veel werk van haar laatste CD Fire aangevuld met waar zij zo goed in is, zwoele, jazzy, Braziliaanse nummers. In mijn recensie van vorig jaar vroeg ik me nog af hoe zij die eigen songs in het Portugees schrijft. Deze avond verklapte zij, dat zij daarbij een beroep kan doen op vriendin en collega zangeres
Lilian Vieira van Zuco 103. Als speciale gast was José Lopretti op melodica uitgenodigd, Een instrument dat oogt als speelgoed, maar waaruit hij bij benadering het geluid van een heuse bandoneon wist te toveren.
klik foto voor vergrotingNa de pauze nemen in wisselende bezettingen ook het Gustav Klimt String Quartet en als hoogtepunt de man die niet zo vaak op Nederlandse podia te bewonderen is pianist Brad Mehldau plaats op het podium. Brad staat bekend als een perfectionist die leeft met de piano. Zijn gehoor is zo scherp dat hij de kleinste afwijkingen en storingen hoort. Tijdens de sound-check vroeg Fleurine mij vooral alleen te fotograferen als drums en bas meedoen, omdat Brad door de klik van de camera uit zijn concentratie kan raken. Behalve op filmpjes en op CD had ik hem nog niet eerder live horen spelen. Het is opvallend hoe goed het pianospel van Brad en de zang van Fleurine bij elkaar passen. Als hun huwelijk net zo harmonisch is, gaan ze nog vele gelukkige jaren tegemoet!
'You must believe in spring' van Michel Legrand werd door Fleurine in de originele taal het Frans gezongen. Het pianospel van Brad is harmonisch, virtuoos, en inventief en ondanks de vele accenten en tegenritmes heel vloeiend en natuurlijk. Zijn Lyrische stijl is verwant aan die van Bill Evans.
Meer Jazz (en andere) foto's zijn
hier te bekijken
Ze hadden
haar al een keer met een leuke pantomime geprobeerd te verleiden om een kaartje te kopen, de Transformers, door de papieren loper voor haar uit te rollen en haar de hand te reiken. En trouwens toen we bij de centrale kassa stonden zei ze ook al dat ze wel naar Kauw wilde. Dus toen we voor de tweede keer die avond door één van de Transformers werden aangeklampt die ons allebei een handjevol aarde aanbood van haar voorraadje, konden we niet anders meer dan een kaartje kopen.
We werden binnengeleid in een ruimte die schaars verlicht werd met rood licht, zaagsel op de grond en aan iedere lange zijde een rij krukjes. Aan de ene kopse kant stond een vrouw in een met een zaklantaarn verlichte 'etalage' te spelen met een zaklantaarn en de schaduwen die dat licht maakte. Het programmaboekje schrijft: "het publiek betreedt samen met de spelers en de muzikante (saxofoniste) een installatie. Deze installatie blijkt een wereld met een eigen taal." En dat klopte, het was een taal die wij niet helemaal spraken.
De muziek van de saxofoon was prachtig. De beelden ook (zie
hier voor meer foto's van Kauw) . Er kwam op een bepaald moment nog een vrouw die allerlei dingen ging doen met een mand met takken aan een takel. En een derde vrouw in een verlichte vitrine waaruit ze met een touw te voorschijn werd getrokken. En toen.... werd het aardedonker en klonken er alleen de indringende klanken van die saxofoon. In dat pikkedonker werden er papieren schermen opgehangen waardoor er, toen er na verloop van enige tijd weer een klein lichtje aanging, een soort schaduwspel ontstond. Met veel drama werden daarna die papieren schermen weggerukt en als gordijn gebruikt voor de 'etalage' en als verenkleed voor de 'vogel' die zich er in wikkelde.
En toen was het afgelopen. Weird, was het woord dat wij er allebei voor hadden.
Het meeste bleef bij mij nog de geur hangen die in het theatertje hing. Het was dezelfde geur als van het kippenhok van mijn buren dat op een hete zomerdag ook zo kan stinken.
In één van de sfeervolste Paradetenten Case Mondo gingen we naar de voorstelling City Animals. Drie getalenteerde jonge mensen (Jacqueline Boot, Rick Paul van Mulligen en Stefan Rokebrand, klik de foto voor vergroting) zetten in een ruim half uur het 'real life' van de stadsmens neer. Als de voorstelling begint staat de acteurs op een klein stukje vloer afgerasterd met een hekje en eet
pinda's eet van de vloer. Wij kijken naar de aapjes. Eén voor één komen de meest uiteenlopende onderwerpen voorbij: liefde, commercie, flirting, dating, schoonheidsidealen, mobieltjes, bevolkingsdichtheid, heteroseksualiteit, homoseksualiteit, plastische chirurgie en het hectische bestaan van de moderne mens van minuut tot minuut. De verhalen worden onderbroken door Jacqueline Boot die ons quizvragen stelt: welke film vind ik het leukst, wat vind ik het belangrijkste in een partner etc. Het trio maakt letterlijk theater op de vierkante meter doordat (bijna) het hele stuk zich afspeelt binnen de ruimte die door het hekje wordt afgegrendeld. Sterk spel van alle drie met een speciale pluim voor Jacqueline Boot die met haar minuten durende monoloog over haar activiteitenoverzicht als moderne jonge vrouw zonder adem te halen alles opsomt wat zij moet doen om de dag tot een goed einde te brengen. Het is een voorstelling met vaart en humor die eigenlijk nergens aan spanning inboet maar opbouwt naar een climax en dan goed op tijd ook weer ophoudt. Compliment voor Teatro die in 2004 al de Mus wonnen met de voorstelling "Dat is het punt niet". Wij hebben ervan genoten!
Meer foto's van City Animals en andere Paradevoorstellingen zijn
hier te zien.
Gisterenavond ben ik met
haar naar de Parade in Amsterdam geweest. In de Volkskrant van gisteren had ik al gelezen dat De Parade bijna verzoop in het grasloze park. Omdat de gemeente Amsterdam de renovatie van het Martin Luther Kingpark nog niet klaar had, was dat park na de onafgebroken regen van de laatste weken namelijk veranderd in een
megabodderbad. Eén van de jongere Paradegasten zag dat als een enorme uitdaging, tilde haar jurk omhoog (mèt Batmanlogo) en ging er lekker met blote voeten doorheen lopen. Maar ja, zij was nog maar een jaar of vier. In plaats van de gebruikelijke dorpspleinachtige opstelling was er daarom een doolhof gemaakt van straten en pleintjes belegd met houten pallets zodat het loopverkeer enigszins gecontroleerd en droog kon verlopen.
Ik moet zeggen ik vond het geen verslechtering. Je kon nu een aantal rondjes lopen langs de verschillende 'wijken' van de achterbuurt van het Nederlands theater (zoals artistiek directeur Terts Brinkhoff het zelf noemt in de Volkskrant). In het begin was het er nog vrij rustig maar toen we weg gingen was het in alle 'straten' druk en gezellig. Veel tenten, ook die met de
mooie staldeuren die ook op het Terschellinger Groene Strand stond, het schitterende Brandtpaviljoen en meerdere fonteintenten.
Een heerlijk biologisch dynamisch vruchtensapje op tropische wijze opgediend maakte de avond voor ons helemaal af. Voor wie er nog niet geweest is: De Parade is nog tot en met 14 augustus in het Martin Luther Kingpark in Amsterdam en je kunt voor een redelijk bedrag parkeren bij het Mirandabad.
klik foto voor vergroting
Evenals bij North Sea Jazz, werd bij het Blue Note Festival het begrip Jazz ruim genomen. Als platenlabels hebben Blue Note en Verve records wat dat betreft ook de grenzen verlegd. Ook sommige Jazz magazine's gaan zwaar in de cross-over. In Gent waren er behalve pure jazz coryfeeën als MacCoy Tyner, Don Byron en Dave Holland ook muzikanten die tegen de Jazz aanleunen zoals Van Morrison, maar ook artiesten die wat verder verwijderd zijn van de pure Jazz zoals o.a. Solomon Burke, Tony Joe White, Mariza en Vaya Con Dios. Erg ver verwijderd was de formatie Nouvelle Vague, die oude 'new wave' songs in een modern jasje hebben gestoken. Als met al was het een zeer geslaagd festival dat tien dagen duurde en waarvan ik er vijf heb meegemaakt. De laatste groepen die ik zag en fotografeerde waren: Tony Joe White Niet alleen bekend door zijn 'Swamp-rock' maar ook schrijver van giga hits als Steamy Windows (Tina Turner) Rainy Night in Georgia (Ray Charles) en Polk Salad Annie (Elvis Presley) Een van de hoogtepunten wat mij betreft. White werd begeleid door slechts een drummer maar zijn fenomenale gitaarspel klonk als een volledige band. Oud en nieuw werk kwam voorbij en de eerste rijen waren duidelijk gevuld met echte fans die al zijn songteksten mee scandeerden en luid en duidelijk om verzoeknummers riepen. White was niet te beroerd om die vervolgens ook te spelen. Hoed en zonnebril zijn zijn vaste handelsmerken. Ik kon hem nog net vereeuwigen in een enkel moment
zonder zonnebril.
klik foto voor vergroting
Een verhaal apart is Solomon Burke. Bekend om de beste 'soul-stem' ever. Ik zag hem al twee keer eerder waarvan een keer met Van Morrison. Hij weegt twee honderd kilo en kon ditmaal alleen nog (achter een zwarte doek) met een rolstoel het podium opgereden worden. Dominee, begrafenis ondernemer en vader van 21 kinderen. Met koningsmantel kwam hij op en zeeg in zijn inmens brede troon. Met zijn fantastische band waarin ook een van zijn zoons speelt laat hij de een na de andere soul hit voorbij komen, Laat rozen uitdelen in het publiek en nogdigt mensen uit op het podium. Zijn kale hoofd wordt continu met een brede lap ontdaan van zweetdruppeltjes en hij weet vanuit zijn zitpositie de hele zaal te laten kolken. Een fenomeen! Ik kijk al weer uit naar de programering van volgend jaar van dit perfect georganiseerde maar toch zeer relaxte festival!
Manouvres is een voorstelling van
Conny Janssen Danst die zij speciaal voor het vijftienjarig bestaan van De Parade maakte. Het begint met vier mensen die lopende band werk zitten te doen: bestek poetsen, lepeltjes tellen en in pakjes samenbinden, suikerklontjes inpakken of er een kasteel van bouwen. Verveling is het thema en de aandacht dwaalt alle kanten op. Totdat één van de vrouwen de radio aanzet op een zender die leuke 'arbeidsvitaminen' uitzendt en haar collega's begint uit te dagen. Dan ontstaat een ingenieus spel van beweging, verleiding, afstoten en aantrekken tussen de twee mannen en twee vrouwen waarbij ook de tafels en stoelen in de choreografie worden betrokken. Vloeiende moeiteloze bewegingen die als vanzelf lijken te ontstaan maken dit tot een vloeibare schouwspel dat even abrupt eindigt als het begon. Met een blik op de klok en een geeuw van verveling pakken ze hun klusjes weer op.
Prachtige voorstelling waarbij je je ogen uitkijkt naar al die vloeiende bewegingen die de dansers geruisloos en gracieus maken. Het had van mij nog wel een half uur mogen doorgaan. Een topper!
Deze voorstelling van
Lange Poten was geprogrammeerd als publiekstrekker. We zagen ze een paar jaar geleden met het programma 'Doorgefokt' dat we toen erg leuk vonden. Nu was het thema de maatschappij onder druk' gezien door de ogen van twee dames op leeftijd. De twee vrouwen becommentariëren - vergezeld van behoorlijk wat alcohol - de situatie in de wereld waarin ze leven, een achterstandswijk met veel allochtonen. Op de verjaardag die gevierd wordt komt de ex-echtgenoot van de jarige het feest opluisteren met een jonge Poolse vriendin.
Er zitten zeker aardige en originele elementen in de voorstelling, met name in het begin. De ambitie die Lange Poten heeft namelijk 'lucht brengen in een maatschappij onder druk' komt echter niet helemaal uit de verf en het geheel blijft een beetje hangen in platachtige grappen die maar hier en daar wat verfijning hebben en soms helemaal de plank mis slaan. Kleding en decor zijn leuk en goed verzorgd maar het gezelschap heeft zich wat mij betreft verslikt in dit moeilijke thema.
De woensdagavond op De Parade weer drie voorstellingen op ons programma. We begonnen met Irene de Sirene, een rondborstige en -billige zeemeermin, die gespeeld wordt door danser/entertainer
Rinus Sprong (
DDDD). Irene ambieert een carrière boven water en laat zich opereren zodat ze - min of meer - kan lopen. De wereld ligt voor haar open maar dat valt na een aanvankelijk goede start toch behoorlijk tegen. Ze wordt niet echt gewaardeerd en niemand zit op haar bijzondere talenten te wachten. Irene staat op het punt zelfmoord te plegen en uit het raam te springen als redding komt in de vorm van een aanbod dat ze niet kan weigeren. En zo eindigt ze haar carrière op de manier die het beste bij haar past: als Irene de Sirene.
Het is een wonderschone voorstelling in een piepklein Theater de Luxe. Het decor is niet alleen prachtig maar ook nog zeer ingenieus en multi-functioneel en de aankleding (kostuum en requisieten) zijn allemaal heel goed gevonden. Optimaal gebruik van licht en schaduw en de voice-over van Mike Boddé maken het geheel af. Irene krijgt van ons een dikke 5 (in het kader van de Volkskrant publieksprijs). Recensies van de andere twee voorstellingen volgen later.
Een eenmansvoorstelling van Leon Giesen die ons een kijkje gunt in zijn
Mondo Leone op een wijze die verrassend, vol humor, ontroerend en gepassioneerd is. Hij maakte filmpjes over thema's die hem beroeren en over zijn helden en daarbij speelt hij gitaar. Klinkt heel gewoontjes als je het zo opschrijft maar zoals Leon het doet is het heel speciaal en komen film en muziek samen in een perfecte harmonie. Geweldig waren de nummers over zijn gitaar Berry (zie ook de foto van Hans hierboven), Fons (zijn gitaarleraar), Phil Lynott (de jong overleden basgitarist van Thin Lizzy), origineel die over de trein naar Den Bosch (zie ook
dit filmpje), de dansende bejaarden en Mohammed Ali en ronduit briljant die over de basgitarist van Lou Reed (ben helaas zijn naam vergeten) en het jongetje dat leert duiken.
We hebben echt genoten van zijn ode's en droomorkesten en konden er maar geen genoeg van krijgen. Net als de rest van het publiek overigens dus we hadden echt geluk dat Leon nog een paar extra nummertjes speelde omdat het de laatste voorstelling van de avond was. Hij heeft ook een CD/DVD waarop een aantal van bovengenoemde nummers te zien zijn maar zo charmant als hij life is dat kun je op een DVD nooit vastgelegd krijgen. Zeker naar toe gaan als je nog op De Parade komt!
Deze voorstelling van het Paleis voor Volksvlijt gaat over een thema dat nooit verveelt: de vrouw met een kinderwens. Hoofdpersoon is Sonja (Lottie Hellingman) wiens eisprong over een half uur gaat plaats vinden dus die NU een man zoekt bij haar kinderwens. Er zijn drie kandidaten die door Sonja gekeurd worden in het verhaal dat zich vooral afspeelt via de teksten van de liedjes. Hoewel Lottie er aardig op los zingt, de band lekker swingt en er behoorlijk wat grappige effecten in de voorstelling zitten is het geheel toch net wat te obligaat. Het is vermakelijk maar nergens echt goed en ondanks een aantal grappige wendingen komt de voorstelling voor mij niet uit boven de middenmaat.
Als je nog naar De Parade gaat dan is de voorstelling
Carmen van De Dutch Don't Dance Division een aanrader. Thom Stuart maakte de choreografie voor deze dansvoorstelling waarin het verhaal van Carmen met een aantal muzikale highlights uit de opera op geheel nieuwe wijze wordt uitgebeeld. Decor en dansers zijn uitgevoerd in een zwart/wit noppendesign en dat is niet alleen geniaal simpel maar brengt ook eenheid in de voorstelling. Tot in de kleinste details zijn de requisieten genopt en alleen dat al zorgt voor een glimlach. Maar meer nog zorgt daar de voorstelling voor die met veel humor en vaart passie, liefde, lust, geweld en jaloezie de revue laat passeren. Het is van begin tot eind een wervelende vertoning en als het afgelopen is dan moet je constateren dat het kleine half uur gewoon voorbij is gevlogen.
De foto is van Hans (klik voor vergroting).
klik foto voor vergroting
Ken je de ervaring dat je een concert bijwoont en het overweldigende gevoel krijgt dat dit echt het beste is wat je meegemaakt hebt. Dat gevoel (dat ik wel vaker heb), had ik bij Dee Dee Bridgewater, tijdens het
Blue Note Jazz Festival in Gent. DeeDee is niet alleen een fantastische jazz-zangeres en broadway-actrice, maar vooral een entertainer. Alles was perfect aan haar optreden en zij is vooral een vernieuwer. Ze heeft de platgetreden paden van the Great American Songbook verlaten en brengt nu onder de titel 'J'ai deux amours' stoffige Franse klassiekers tot nieuw leven. Ze woont al enige tijd in Frankrijk en voor een Amerikaanse is haar uitspraak van het Frans erg goed!
Het eerste wat ze doet bij het opkomen is het publiek begroeten met de hartegroet de 'namaste'. Alle saaie routines zoals het voorstellen van de muzikanten en de toegift doet ze net even anders en beter. Ze spreekt vooral Frans met het publiek en maakt grapjes waar goed op gereageerd wordt. Haar ode aan de grote Franse chansonniers omvat bekende werken als Ne me quitte pas van Brel , La vie en rose, Mon homme, Et maintenant, Dansez sur moi, Avec le temps en Les feuilles mortes. La vie en Rose waarvan honderden twijfelachtige uitvoeringen bestaan had een swingende dampende facelift gekregen die zijn weerga niet kent. DeeDee acteert, poseert, flirt en verleidt zowel het publiek als de bandleden. De bandleden (Marc Berthoumieux (accordeon), Minino Garay (percussie), Ira Coleman (bas)), werden één voor één nog eens in het zonnetje gezet, waarbij DeeDee de indruk gaf met ieder afzonderlijk iets intiems te hebben.
Dan weer drama dan weer lichtvoetig en bovenal fantastische zang waarbij haar stem via haar geroemde scat-techniek ook als instrument gebruikt werd. Hoogtepunt van de avond vond ik het nummer Girlstalk. Niet het Elvis Costello nummer maar een 18+ nummer waarin vrouwen uitwisselen hoe je het beste het voortouw kunt nemen bij mannen. Een ronduit hilarische uitvoering met veelzeggende gebaren en mimiek. DeeDee is duidelijk een van de hoogtepunten van het Blue Note Festival en de zaal, die voller is dan daarvoor, eet uit haar hand en reageert luidkeels en adrem op de ondeugende voorzetjes van Bridgewater. De corridor voor fotografen en cameramensen was voller dan ik het eerder zag en van plaats wisselen kon onmogelijk meer. Gelukkig had ik een goede positie van waaruit ik gehele podium goed kon overzien.
Toen het rond 01:00 uur 's nachts tijd was om het af te ronden verliet de band het podium en bleef Dee Dee alleen achter. Het bekende trucje dat het publiek door hard klappen, stampen en roepen de artiesten over zou moeten halen om terug te komen, was niet van toepassing. Dee Dee had de toegiften op een geheel andere manier ingebouwd. Met een kindvrouwstemmetje haalde ze de drie mannen zogenaamd over om terug te komen. Of de drummer al klaar was met zijn peepee. Haar zelf aangeboden toegiften waren van dien aard dat het publiek tevreden en voldaan de zaal verliet na uitvoerig afscheid te hebben genomen. Dee Dee bedankte uitvoerig iedereen en bedankte zelfs messieurs et madammes les photografes. Niet eerder was een publiek zo goed in de watten gelegd en verzorgd.
Vanaf morgen tot en met zondag duurt het festival voort en er zijn nog steeds kaarten verkrijgbaar. Check de link boven voor het programma met o.a. Van Morrison, Tony Joe White, Mariza, Solomon Burke, Vaya con Dios, Cassandra Wilson en "Bueno Vista Social' Omaro Portuendo.
Meer
Jazz foto's van mijn hand en van DeeDee via de link in deze regel.
klik foto voor vergroting
Vandaag niet veel tijd om verslag te doen want veel tijd verloren met trivialiteiten. Ik zit dit te typen met het fantastische pianospel van de italiaan Dado Moroni op de nabije achtergrond. Voor mij de ontdekking van het jaar. Morini maakt deel uit van het Bert Joris Quartet. Joris op zijn beurt staat te boek als de beste Belgische trompetspeler. De Eric Vloeimans van onze zuiderburen zogezegd.
Vanaf gisterenmiddag tot middernacht stonden op het
Blue Note Jazz Festival de volgende acts op het programma: Moker, Don Byron Ivey Divey' Quartet, John Scofield trio feat. Chris Potter en de Dave Holland Big band. John Scofield en Chris Potter waren fantastisch. Scofield was goed in vorm en wist alle mogelijke wonderlijke klanken uit zijn gitaar te toveren.
Over de anderen later meer. Het programma van vandaag is ook zeer interessant. Twee Belgische toppers Ben Sluijs Quartet en zoals gezegd het Bert Joris Quartet. Verder Richard Galliano ?NY Trio? en als uitsmijter vanavond Dee Dee Bridgewater die sinds enige tijd in Frankrijk woont en vanavond Frans repertoir brengt. Ik kijk er naar uit!
klik foto voor vergrotingWie North Sea Jazz gewend is weet niet wat hij meemaakt. In de tuinen van een voormalig kloostercomplex is het heel relaxed vertoeven. Een aantal gebouwen en bijgebouwen zijn in gebruik en er staat ook een gigantische witte tent. De bezoekers zitten heerlijk op terrasjes onder de perenbomen wat te drinken in afwachting van de eerste voorstelling. Geen gedrang en gedoe naar de Bijloke een voormalige historische kerk, waar de eerste act begint. Dat is de veelbelovende 21-jarige vlaamse sopraan- en tenorsaxofonist Robin Verheyen. Zijn trio bestaat verder uit de nederlander Guus Bakker, die ook nog even in het trio van Michiel Borstlap speelde (akoestische bas) en Toon Van Dionant (drums). Het Robin Verheyen Trio won de vijfde editie van het concours Jong Jazztalent in Gent, het nevenpodium van het Blue Note Festival op het Goudenleeuwplein. De jury roemde Robin Verheyen voor zijn doordachte composities, gebaseerd op zijn voorliefde voor Wayne Shorter, John Coltrane, Michael Brecker en Steve Coleman. Robin sloot zijn formele opleiding af met een masteropleiding aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Professioneel gaat het hem intussen voor de wind. In 2001 speelde hij op Jazz Middelheim met een big band onder leiding van Maria Schneider. Een jaar later speelde hij op de Brussels Jazz Marathon met gitarist Pierre Van Dormael en viel hij voor het eerst in de prijzen op het concours Jazz Hoeilaart met zijn kwartet Gromm - in 2004 werd Robin er bovendien gekozen als beste solist. Het was wonderlijk om te zien hoe doe doorleefd zo'n jong talent zijn saxen bespeelde.
klik foto voor vergroting Na afloop stroomde de zaal weer even relaxed leeg en werden de terrasstoelen weer bezet in afwachting van de gigant
McCoy Tyner. Pianist Tyner speelde samen met de legende John Coltrane, tot aan diens dood. Samen maakten zij het legendarische album My favorite things. Deze avond zou Ravi Coltrane de zoon van John de tenorsax bespelen! Hoewel ik ook druk was met fotograferen werd ik gegrepen door de pure magie van dit optreden. Tyner en zijn All Stars rolden klanktapijten uit, die iets weg hadden van een vliegend tapijt die je meevoerde naar Noord Afrikaanse landschappen. Zijn herkenbare percussieve, hamerende pianostijl gaven schitterende accenten aan de vloeiende composities. Ravi Coltrane die pas op 21-jarige leeftijd Jazz begon te studeren en de uitdaging aanging om zich in de voetsporen van zijn vader te bekwamen op de tenor-sax, heeft ongetwijfeld veel talent van zijn vader in zijn genen.
klik foto voor vergroting Het publiek was euforisch en dwong zelfs een tweede toegift af die Tyner pas na lang onaflatende applaus en onder de smeekbeden van de stagemanager honoreerde. Ik was inmiddels back-stage en in de gangen daar maakte de op het podium zo serieus overkomende Tyner een grapje door met gespreide armen 'O solo mio' te zingen. Ik was dankbaar dat ik getuige mocht zijn van dit misschien wel legendarisch optreden van de bejaarde Tyner.
De McCoy Tyner All Stars bestaan uit: RMcCoy Tyner (piano); Terell Stafford (trompet); Gary Bartz (altsaxofoon); Ravi Coltrane (tenorsaxofoon); Charnett Moffett (contrabas); Eric Gravatt (drums)
Foto's
Hans Speekenbrink
Herinner je je nog het
logje dat ik schreef over Manon Ossevoort die met haar trekker naar de Zuidpool gaat? Ze is onderweg maar eh in België vlakbij Antwerpen van de weg gehaald omdat ze geen kentekenbewijs had. In Nederland hebben trekkers geen kenteken nodig maar bij de zuiderburen wel kennelijk. Ik geloof dat het allemaal wel in orde komt en dat ze nu van de Belgische autoriteiten na keuring een Belgisch kenteken krijgt maar het is wel een grap dat ze uitgerekend in België strandt. Wil je lezen over haar avonturen onderweg zodra ze weer legaal op pad kan, dan kun je die volgen op haar
weblog.
klik foto voor vergroting
Het hectische overvolle North Sea Jazz is weer zo goed als voorbij. Jazz liefhebbers die het gemist hebben of geen zin hadden in de verstikkende drukte kunnen altijd nog naar Gent naar het
Blue Note Jazz Festival. Het officiële programma loopt van 14-24 Juli maar er waren gisteren en vandaag ook nog een paar dagen aan zee waar onder andere onze eigen Trijntje Oosterhuis optrad.
Uiteraard komen er alleen Blue Note artiesten, maar de namen van het toonaangevende label liegen er niet om. Zo zijn daar behalve Van Morrison en Solomon Burke die ik drie jaar geleden nog op (te) grote afstand tijdens NSJ fotografeerde (klik foto hierboven voor vergroting), ook de volgende indrukwekkende lijst van artiesten te bewonderen: Dee Dee Bridgewater met heel verrassend Frans repertoir, Amos Lee, McCoy Tyner All Stars, John Scofield, Dave Holland Big Band, Toots Thielemans, Charlie Haden, Jef Neve Trio, Philip Catherine, Cassandra Wilson, Tony Joe White, Vaya Con Dios, Herbalizer, Buena Vista Social Club met de legendarische Omara Portuondo en niet te vergeten koningin van de Fado Mariza. Dit is nog niet de helft van het programma. Het voordeel in Gent is dat je niet zoals bij NSJ vast komt te zitten tussen publiek dat van de ene zaal naar de andere gaat. Ik ga er een paar dagen heen, dus binnenkort meer verslag voorzien van foto's
klik foto voor vergroting
Terwijl zich in Driebergen gisteren weer het professioneel opgezette Dwergpop festival voltrok, stonden wereldwijd de uit de as herrezen reuzen als Pink Floyd en de Who te spelen voor Live8. Het
Dwergpop festival beleefde weer haar 12e editie. Zo'n 15 acts komen tussen 2 uur smiddags en middernacht verdeeld over twee podia voor het voetlicht. Bluesbrother Castro en Plaeto hebben respectievelijk de Essent Award en de Classic Rock Award op zak. Er zijn DJ's en zelf een akoestische Ierse Folkband. Het weer zat niet de hele dag mee. In het begin van de middag was er een tropische regenbui. Ik was er nog net op tijd bij om de laatste drie acts mee te maken. Het viertal Plaeto maakt een aanstekelijke combinatie van oude en nieuwe rock en spelen naast veel eigen composities eigen uitvoeringen van classics. Het DJ trio Cultural Evolution geeft elke twee maanden een Drum'n'Bass feest bij Chez Be Be te Utrecht. Lekkere stevige beats originele mixes! Wat ik toch altijd blijf missen bij deze muziek is de dynamiek van een live-optreden. Terwijl CE goed werk leverde werd het hoofdpodium inclusief het licht, razendsnel omgebouwd voor C-Mon & Kypski. Het zag er allemaal veelbelovend uit met de robotverlichting projecties (van VJ-collectief Subliminal Mess) en een nostalgisch verlicht drumstel. Het kwam wat mij betreft niet helemaal uit de verf. Het scratchwerk van de twee turntable cracks was prima voor elkaar maar de rest van de band stond een beetje statisch in het donker hun werk te doen. Van een slotact had ik wat meer dynamiek verwacht.. Jammer toch dat ik net te laat was voor Bluesbrother Castro. Volgend jaar beter. De PR-vrouw zegde me voor volgend jaar een uitnodiging toe, dus een mooie gelegenheid om wat uitvoeriger te recenseren en te fotograferen. Weer terug thuis was ik mooi op tijd om nog de wederopstanding van de reuzen te zien, die onder leiding van Bob Geldof nu eens een einde willen maken aan de honger in de wereld. De kreet 'from Charity to Justice' is daarbij ijzersterk en dekt volledig de lading. Pink Floyd in originele bezetting was indrukwekkend! Roger Waters was slecht bij stem, David Gilmour zong beter en speelde als vanouds de leadgitaar en bewees daarmee hoe tijdloos zijn solo's zijn. Nick Mason zag er echt uit als een Opa maar schoot nergens tekort op zijn imposante drum-kit. Het was mooi om te zien hoe dat half-dode uitgehongerde zieke meisje op de foto destijds door de acties gered was en nu een mooie jonge vrouw is. Muziek is een grondrecht van ieder mens. Voedsel ook!
Foto's: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
De hele week was er gewerkt aan de verdronken stad op de Noordsvaarder in West-Terschelling. En om half 11 trok iedereen die nog op Terschelling was dan ook naar het slotspektakel dat daar plaatsvond. Toen wij er aan kwamen was het al behoorlijk druk en zat de hele berm bij het Groene Strand vol. Hans vond een plaatsje in het riet bij het orkest en ik vond een plek centraal waar ik het vrij goed kon zien. Het was een schitterend spektakel over Terschellings eigen Atlantis: de Noordsvaarder. Het stuk begon met een achterste voren gespeelde bruiloft, via een verovering van het dorp, een brandende strijdwagen, een onderzeeboot waarop de bemanning een schaap ving en slachtte, een vuurtoren die in een gezicht veranderde, een bootje dat aan kwam rijden met een kikvorsman erin en een grote brand van het dorp die uiteindelijk uitmondde in een gigantisch vuurwerk waarbij de ah's en oh's niet van de lucht waren.
klik foto voor vergroting Een afscheid dat Oerol waardig was en waar we enorm van hebben genoten. De makers en bedenkers van het spektakel (van ondermeer het Silot)eater, Tuig en de Dogtroep (bijeengebracht door Mr. Oerol Joop Mulder) werden bijgestaan door een koor en orkest van vrijwilligers en Oerolbezoekers. Minpuntje vonden wij dat er na dit geweldige feest niks meer te drinken verkocht werd op het Groene Strand. Dat is dan wel een kater hoor en land je meteen weer met twee voeten op de grond: Oerol 2005 - de eindeloze deining - is weer voorbij.
klik foto voor vergroting
Het podium is een Perzisch tapijt op het strand van Midsland. De Hongaarse groep Krékator voert Leonce and Lena op van de Duitse schrijver Büchner. Het is een komedie die tot de literaire hoogtepunten uit de romantiek-Biedemeier periode behoort. Ondanks het frisse vrije en speelse karakter van het stuk handelt het over serieuze levensvragen: hoe moeten we leven, moeten we ons aanpassen aan de conventie of is er plaats voor vrijheid en individualisatie? Is het gezinsleven het allerbelangrijkste of gaat de liefde boven alles. Dat alles binnen drooom en werkelijkheid. Hoewel Krékator het stuk heeft terug gebracht tot de essentie is het nog een vrij lange zit in de brandende zon. Beter dat, dan met regenpakken kijken naar het andere stuk van Krékator W-Workers Circus (ook van Büchner) waarin de acteurs naakt in de koude striemende regen moesten acteren. Het stuk is deels in het Engels, deels in het Hongaars, mét vertaling. De acteurs zijn goed gekleed voor het stuk en brengen hun Oost Europese charme mee. Ondanks het gebrek aan medewerking van de Oerol-organisatie kon ik de voorstelling toch bijwonen (we konden niet meer aan kaartjes komen) door iets later op het strand aan te schuiven. Waarschijnlijk was dat geen probleem omdat het de allerlaatste voorstelling van Krékator was.
klik foto voor vergroting
Een hi-tech spektakel in de open lucht werd gisterennacht verzorgd door de Franse theatergroep Metalovoice en het Schotse Boilerhouse. Op een leeg parkeerterrein tegen de duinrand van West aan Zee stonden op twee podia twee grote cirkelvormige schermen opgesteld. Het leken twee gigantische parabolen die op elkaar gericht waren. Toen de ruimte daartussen gevuld was met de toeschouwers begonnen mannen in zwarte pakken de twee podia te verbinden met karretjes die een soort catwalk vormden. Het zag er allemaal zeer futuristisch uit alsof we op de maan geland waren. Het silhouet van de duinrand stak af tegen het rode avondlicht. 3600 seconds is een unieke theatrale kijk op tijd. Wat kun je allemaal doen in een uur of beter gezegd wat kan er door je vingers glippen als je een uur zomaar voorbij laat gaan. Waarom duurt het ene uur langer dan het andere. Wat zou je doen als het je laatste uur was. Waarom leef je niet in het moment. Vier acteurs die Frans en Engels spraken en een percussionist die op Japanse wijze met zijn stokken jongleerden en die via dramatische elektronische percussie met handen en voeten het tempo aan gaf. Op de grote schermen zag je de tijd digitaal aftellen en er werden beelden op geprojecteerd die deels van aanwezige camera's kwamen. Het geheel was strak geregisseerd en er werd veel aandacht besteed aan de veiligheid van de acteurs dei continu tussen de twee podia renden op stoelen gingen staan en in een draaistoel rondgedraaid werden. De tekst was niet altijd goed te volgen maar het was alleen al een sensatie om op die verlaten plek in de open lucht dit multimedia spektakel te ondergaan. De vorm was indrukwekkender dan de inhoud, maar het was zeker een bijzondere ervaring.
klik foto voor vergroting
Wat is er mooier dan bij een strakke blauwe lucht en een kersenbier op het strand van Formerum naar leuke muziek te luisteren. Manuela Kemp trad net als enkele jaren geleden op met haar gelegenheidsformatie the Cheddarheadz. Manuela had geen stem meer maar dat mocht de pret niet drukken de andere twee zangeressen vingen haar goed op. Het repertoir werd gevormd door leuke bekende nummers, waaronder 'What a Perfect Day' van Lou Reed. Toepasselijker kon het niet.
klik foto voor vergroting
Op Hoop van Zegen door Polly Maggoo was het eerste 'klassieke' toneelspel dat ik zag op Oerol. Mieke had haar kaartje opgeofferd aan een vriendin die geen kaartje had. Het podium was een boerenschuur genaamd de 'Cor Langerak schuur' niet ver van ons huisje. Tegen de achterwand bevonden zich de theaterstoelen in de vorm van houten plankjes op rubberen banden. Het decor was opgebouwd uit een zootje spullen en meubels die op een koninginne-markt niet zouden misstaan. Dat is geen kritiek want het werd daardoor heel naturel en charmant. Ook de over een rails open schuivende schuurdeur hoorde bij het decor. Het gezelschap bestaat uit een deel (acterende) muzikanten en acteurs. Het stuk van Herman Heijermans werd ook in 2003 opgevoerd tijdens Oerol en maakte toen al veel indruk. Het is een stuk in oud Nederlands of dialect en het gaat over vissers die onder leiding van een reder uitvaren en schipbreuk lijden. De vrouwen blijven achter en dat levert het nodige drama op. Er werden dan ook heel wat traantjes weggepinkt want de voortreffelijke acteurs wisten het heel realistisch en overtuigend te brengen. Helmert Woudenberg speelt de weerbarstige harde reder Bos en Joke Tjalsma speelde voortreffelijk de huishoudster Kniertje. Verdere rollen voor Lard Adriaan, Anouk Beugels, Constance Kruis en Mathijs Verboom. Verboom heeft samen met Anna Rottier de theatergroep Polly Maggoo in 2000 opgericht. De muzikanten zijn: Michael von Villiez, Jan Petrie en Martin Franke. De laatste was ook verantwoordelijk voor alle mogelijke knappe ondersteunende geluiden, waaronder geplons met water. Over Helmert Woudenberg (
De Jood en de NSB-er) schreven we al eerder op onze site.
Foto: Hans Speekenbrink
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Naast straat-theater zag ik vandaag ook 'strandtheater' Ik weet niet hoe het gezelschap heet maar ik noem het maar 'Mannen met babies' Geheel identiek in zandkleurige kleding dito poppen en wit geschminkte gezichten bewogen ze heel statig in formatie over het strand. regelmatige poses aannemend en zorgzaam en zorgvuldig omgaand met de baby-poppen. Een schitterend schouwspel en een ideaal object voor mij als fotograaf.
Update: In het 'Oerol Krantsje' van vandaag toevallig ook een foto van dit gezelschap. Het blijken acteurs te zijn van Du & Nichts met Im Fluß der zeit, een straat theaterstuk over het stadse leven
klik foto voor vergroting
In Midsland en West-Terschelling is er ook het nodige straat-theater op Oerol. Acts uit voornamelijk het buitenland weten in de drukke winkelstraten de Oerol-gangers te vermaken. Jongleurs, grappenmakers en kleinkunstenaars nemen je in de maling brengen je aan het lachen of weten je te ontroeren. Op de foto een monsterlijke man die een rode zakdoek uit het oor van een jongetje weet te toveren. Kinderen vinden het prachtig en zijn nergens bang voor.
Klik de foto voor vergroting
Het choreografenduo Diane Elshout en Frank Händeler waren in 2004 al spraakmakend op Oerol met hun dansmusical Sirenade. Ook dit jaar hadden ze weer een bijzonder project: een duet dat gedanst wordt in het water. Het programmablad schrijft: 'Terwijl het water langs ons heen stroomt, staan we in onze eigen geprojecteerde dromen'.
De voorstelling vond plaats in een tent waarvan een groot deel van het oppervlak in beslag genomen werd door een enorm vierkant bassin waarin een klein laagje water stond. Er omheen banken en voor de toeschouwers op de eerste rij ijsblauwe poncho's waarvan de bedoeling was om ze over je benen te leggen. Terwijl we binnenkwamen waren de dansers al in het bassin, ieder in een hoek en bewogen zich met lome trage bewegingen op futuristische muziek. En zo verliep eigenlijk het hele eerste deel. Trage vloeiende bewegingen over het bijna rimpelloze water met de prachtige spiegelingen van de man en de vrouw die om elkaar heen draaiden.
Op een bepaald moment veranderde de muziek en ook de bewegingen van de dansers worden actiever en groter. Nu snappen we helemaal waarom we poncho's hebben gekregen. Mijn vriendin en naamgenote die even was ingedommeld (rozig van de buitenlucht, wind en kabbelende geluiden) werd woest gewekt door een enorme plens water in haar gezicht.
Het meest indrukwekkende gedeelte van de voorstelling vonden we allemaal het gedeelte waarin een waterscherm ontstaat doordat uit een lange buis aan het plafond water naar beneden komt en de dansers niet alleen meer om elkaar maar ook nog aan weerszijden van en door scherm bewegen.
Prachtig waren de bewegingen, de spiegelingen in het water, de kleuren van het licht en de projecties op water en dansers. Teer de kleuren van water, publiek in het ijsblauw en de danseres in het wit en - als dissonant - de danser met een rood shirtje. We vonden de voorstelling in het begin traag en langdradig maar verderop kwam er meer vaart in en hebben uiteindelijk allemaal genoten van dit bijzondere project. De foto bij dit logje is natuurlijk van Hans en
hier kun je een filmpje bekijken.
Klik de foto voor vergroting
We hadden op het laatst nog een voorstelling bijgeboekt op donderdagmiddag voor 'iets met dans' en 'multiculti' waarvan de omschrijving ons wel aardig leek. We werden verzameld op een duin bij Halfweg en daar moesten we in het middagzonnetje wachten totdat we werden opgehaald. Toen het eenmaal zover was werden we met zijn allen een hoog duin op geleid en bovenop zagen we de 'schouwburg': een diepe beschutte duinpan met daarin een podium waarop het orkest en een aantal dansers al stond opgesteld. Door het mulle zand daalden we af naar beneden waar banken waren opgesteld hoewel ook een aantal mensen lekker tegen de randen van de duinpan aan in het zand bleven zitten.
Het orkest was in het wit gekleed, stond achterste voren opgesteld en alle orkestleden hadden een masker op hun achterhoofd. Dit Nederlandse Jeugd Strijkorkest had een prima geluid ondanks de redelijke harde wind, al weet ik niet of het voor de toeschouwers wat meer bovenin net zo goed te horen was als voor ons.
De Cubaanse dansers zetten een bruisende, enthousiaste en sprankelende voorstelling neer geïnspireerd op de Afro-Cubaanse Orishas, het godenrijk waarop mensen hun dromen, pijn en wensen projecteren. Kleurrijke kostuums, opzwepende ritmes, positieve en negatieve krachten, rituelen en passie waren de ingrediënten voor de prachtige choreografie van Feri de Geus en Noortje Bijvoets.
We werden betoverd door de prachtige muziek (waarvan het arrangement speciaal voor de productie was gemaakt) en die mooie jonge mensen die dan weer gracieus, dan weer gepassioneerd over het podium bewogen. Een perfecte harmonie van zon, wind, kleur, geluid, beweging en inspiratie.
De voorstelling is gemaakt door Stichting Le Grand Cru die eerder interculturele voorstellingen maakte met dansers uit Georgië en Zuid-Afrika. Ze gaan toeren door Nederland vertelde de dirigent aan Paolo dus als je de kans krijgt ga er dan naar kijken. Wij vonden het een hoogtepunt en een voorstelling die wij allen best nog wel een keertje zouden willen zien en horen. De foto is zoals altijd gemaakt door Hans en
hier is nog een stukje film te zien.
klik foto voor vergroting
Een van de mooiste meest indrukwekkende en daardoor meest gewilde voorstellingen van Oerol is die van The Lunatics en Payung Hitam. Dit is locatietheater ten voeten uit. Het podium is de rand van een meer omzoomd door bossen en het meer zelf. Stellages opgebouwd uit bamboe-stokken zijn zichtbaar in het geheimzinnige licht. Mysterieuze oerwoudklanken zijn medebepalend voor het sfeertje. Even je ogen sluiten en je waant je in de binnenlanden van Indonesië. Grootvader Kakek leid met zijn twee zonen een rustig bestaan in het dal. In het avondlicht van de maan maken zij plezier in en rondom het water. Op de heuvel wordt gebouwd aan een imposante constructie. (zie
filmpje van Mieke) Kalek en zijn zonen lachen om die grootheidswaanzin. Als er een grote watersnood (Tsunami) plaats vindt, worden er vele dorpelingen vermist. Grootvader is zijn kleinkinderen en zelfs de maan kwijt. Op zoek naar zijn geliefden ontmoet hij de bouwers. Na een machtsstrijd worden de (cultuur)verschillen overbrugd. Het is schitterend hoe Lunatics samen met de Indonesische acteurs een voorstelling wegzetten waar ook de cultuurverschillen en overeenkomsten in zijn verwerkt. Oeroude legendes zijn er in verwerkt. Het decor is mysterieus. Uit het duister komen steeds nieuwe creaties tevoorschijn. Gestaltes komen opdoemen uit het water. De belichting die tot rondom het meer is opgesteld is magnifiek en draag sterk bij aan de sfeer. De rode draad is de gecompliceerde relatie van de mens met zijn soortgenoten en met de natuur. De mens levert voortdurend een strijd met de oerkrachten van de natuur en weet na onvoorstelbare tegenslagen door innerlijke kracht toch steeds weer door te gaan.
Regie: Rachman Sabur en Koos Hogeweg. Black Moon is een co-productie in het kader van het 10-jarig jubileum van het Hivos-Cultuurfonds.
Klik op de foto voor vergroting
"Een poëtisch verhaal in de grillige duinen van Formerum aan Zee", zo luidde de beschrijving in het Oerol programmablad. De voorstelling is geïnspireerd op leven en werk van de Zuid-Afrikaanse dichteres Ingrid Jonker en werd gemaakt door de twee theatermaaksters Tjitske Deinum en Mirjam Schilte (oftewel Warber) ism beeldend kunstenares Ger van Oort. Voordat de voorstelling begon werd ik aangeklampt door een verslaggever van Omroep Friesland met de vraag waarom ik gekozen had voor deze voorstelling. Tja, waarom spreekt iets je aan. In dit geval was het een combinatie van het feit dat het een locatievoorstelling was, de locatie waar het was, de beschrijving 'klein & intiem' en het feit dat er nog kaartjes beschikbaar waren op het moment dat ik bij de kassa stond.
Wij werden door beeldend kunstenares Ger van Oort geleid naar een plek in de duinen. Daar werd de groep toeschouwers twee keer achter elkaar aangeklampt door een vrouw die zich voorstelde als Ingrid Jonker die iemand zocht om mee te praten. Twee maal een vrouw met dezelfde naam, twee kanten van dezelfde vrouw uitgebeeld door twee actrices die op verschillende plekken in de duinen stukken van zichzelf, hun weerloosheid en hun oplossingen om zich in de wereld staande te houden lieten zien.
Wij, de toeschouwers, volgden de vrouwen van plek naar plek en het verhaal van fase naar fase. De vrouwen speelden hun verhaal uit op een dramatisch en beeldend sterke manier door gebruik te maken van objecten en de omgeving van ruige duinranden waar de silhouetten van de vrouwen met hun wapperende jurken sterk afstaken tegen de blauwe stralende lucht. De twee Ingrid Jonkers lijken in het begin behoorlijk met elkaar in strijd en elkaars tegenpool maar gaandeweg de voorstelling komen ze steeds dichter bij elkaar tot het einde waarin ze allebei hetzelfde verlangen articuleren en samen over de rand van het duin verdwijnen.
Ik vertelde de verslaggever van Omroep Friesland dan ook achteraf dat ik het een prachtige voorstelling vond die mij wel raakte en dat ik het heel mooi vormgegeven vond zo in de natuur. Hans en Paolo vonden het een vrouwelijke voorstelling. Dat was wel grappig want zo had ik er nog helemaal niet naar gekeken. Toen we er over spraken bleek dat ze doelden op de ongrijpbare manier waarop de vrouwen (in het stuk) zich uitdrukken en die voor de meeste mannen misschien nog wel aan te voelen is maar in ieder geval niet te volgen. De foto bij dit logje is zoals gewoonlijk van Hans en Paolo maakt het filmpje dat je
hier kunt zien.
klik foto's voor vergroting
Het beroemde verhaal van Lewis Carroll is door theatergroep Gajes vrij geïnterpreteerd en geschikt gemaakt voor locatie-theater met steltenlopers. De act vind plaats tussen het publiek. op de Geitenwei op Terschelling. Het deed me sterk denken aan Malaya van Close Act, (zoek voor recensie en foto's binnen deze site) inclusief alle rollende gevaartes die bij het decor horen. Misschien zijn zij wel tot voorbeeld geweest voor Gajes. Het verhaal begint met een slapende Alice op een bed dat hoog uitsteekt boven het publiek. Op dezelfde hoogte vaart een man in een roeiboot en hij is degene die er met zijn fantasieën voor zorgt dat Alice gaat dromen. Alice wordt gewekt door haar knuffelkonijn. Er dienen zich verschillende geliefden aan waarvan er een wordt aangestuurd door een boosaardige koningin, die een partij zoekt voor haar verwende zoon. Ze willen allemaal iets van Alice. Ze vlucht en is voorlopig onvindbaar.
Als ze weer terug keert is ze ouder en klaar voor de liefde. Ze wordt verleid door iemand die in opdracht van de boze koningin handelt en valt zodoende weer in haar handen. Als haar eerste onthoofde kandidaat zijn hoofd weer terug heeft, besluiten ze te vluchten in de roeiboot. De bedenker van haar fantasieën dreigt daardoor in moeilijkheden te komen en stuurt alle door hem bedachte personages de laan uit en verklaart Alice zijn liefde. Alice stuurt op haar beurt hem weer de laan uit en keert terug in haar bed. Een droom of een ervaring rijker? Wie zal het zeggen?
Gajes een theatergroep die zonder subsidie of ondersteuning werkt bestaat uit: Maarten van den Berg, Norbert Busschers, Teun Christoffels, Joice van Esch, Ibelisse guardia, Janice slot, en Roderik Sommerdijk. Muziek Petra Appelman, Marion de Laat en Bas de Waal. Regie Mark Kingsford. Techniek Valentijn van der Mieden.
klik foto voor vergroting
Phylaca gaat over een ideaalstad die dat uiteraard niet is want alles is gebaseerd op geld sex, glamour en macht. Twee vrienden laten zich verlustigen aan al het moois dat Phylaca te bieden heeft. De een verliest zich in alle mogelijkheden die de stad en mat name de sex daarin te bieden heeft. De ander blijft toch op zoek naar een diepere betekenis van het leven. Een flinterdunne verhaallijn die weer goed gemaakt wordt door het mooie decor midden in een open plek in de heuvelachtige bossen van Terschelling. De uitstekende acteerprestaties en het enthousiasme van de acteurs. Dit is weer het mooie van Oerol De stromende regen is geen belemmering. Het publiek zit met regenpakken en hier en daar een paraplu op de tribune die gevormd wordt door drie-potige opvouwbare krukjes en de acteurs gaan met volle overgave op in hun spel alsof er geen regen bestaat. Tekst en regie is van Annemieke Delis, geinspireerd op 'Mahagonny' van Berthold Brecht
klik foto voor vergroting
Acteur Hans Dagelet is een vast lid van Spinvis en speelt fantastisch trompet. Als acteur is hij zich natuurlijk terdegen bewust hoe hij overkomt en ook nu weer zag hij er interessant uit met zijn (Tiroler?) hoed. Spinvis trad eergisteren op, daar kwam ik bij toeval ook nog
GeeSpot tegen die ik nog niet eerder live ontmoet had. Eric de Jong en Dagelet hadden gisteren een optreden genaamd De Explicateur speciaal voor Filmmuseum Biënnale 2005. Wij hebben dit helaas gemist omdat we met een grote groep waren met strijdige belangstelling. Bovenstaande foto maakte ik tijdens de soundcheck eerder op de dag.
klik foto voor vergroting
Onze eerste voorstelling op Oerol was van Theatre Embassy die we vorig jaar al een keer zagen met een voorstelling op straat in West. Misschien herinner je je nog de foto van de stralende jongen met een kartonnen hoge hoed en de kleurige kleding van alle spelers. Nu was er een thema gemaakt met theatergroep Trono uit Bolivia over de woede van de watergoden van de pre-Columbiaanse beschaving die vertoornd zijn als ze zien hoe de zee wordt leeg gevist, de bronnen worden vervuild en de regen verzuurt. Ze komen bij elkaar om te zien wat zij hieraan met hun eigen middelen kunnen doen.
In het Parc de Chevre zaten alle tribunes propvol voor deze objecten theatervoorstelling, fantastische metershoge poppen die met ingewikkelde constructies verrijdbaar zijn gemaakt. Prachtige bewegende constructies, een draak, een vrouwenfiguur, een witte en een zwarte figuur allemaal heel fantasievol gemaakt met originele attributen. Grappige details: een vergiet als masker, voetballen als borsten, lepels als ogen, een paraplu als rok, waterflesjes als decoratie voor een kostuum. Alleen al aan de kostuums en de poppen kijk je je ogen uit. En ook het kleine zwarte hondje dat (te zien aan het doekje om zijn hals) bij het gezelschap hoorde, zorgde voor veel vermaak door steeds op bijzondere momenten over het podium te wandelen. Ook ging het beestje op een dramatisch moment lekker relaxt vooraan het podiium eerst zitten en vervolgens liggen. Het verhaal was aardig en het spel was vol enthousiasme maar dat was de belangrijkste kwaliteit. De muziek was eenvoudig en schitterend en de kostuums en poppen oogstrelend en bijzonder. Geen absolute topper maar toch een aardige binnenkomer op de 'Eindeloze Deining'. De foto toont een paar van de wonderlijke figuren en is van de hand van Hans.
klik foto voor vergroting
Theatergroep 'Tuig'
Foto: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Opgedragen aan alle mensen die verwachtingen kweken en het niet waar maken!
(en dat slaat uiteraard niet op Eric de Jong en Hans Dagelet)
Hans schreef al een logje over de musical Moulin Rouge uitgevoerd door musicalvereniging
Sempre Sereno. Een fantastische avond was het maar ik wil de unieke samenwerking tussen spelers en orkest in deze productie onder jullie aandacht brengen. Het toneel, de spelers en het publiek waren namelijk allemaal in de kleine zaal en het orkest zat te spelen in de grote zaal van Theater De Junushoff in Wageningen.
De grote zaal was ARBO-technische afgekeurd dus kon niet gebruikt worden en de kleine zaal was niet groot genoeg om ook nog plaats te vinden voor het orkest. Het probleem van de communicatie en het samenspel werd opgelost met techniek. Op de dirigent van het orkest stond een camera gericht die beeld produceerde op een monitor backstage en boven in de zaal zodat alle spelers hun inzet konden zien. Het geluid werd via het mengpaneel gemixt en versterkt zodat het was of het orkest in de zaal staat.
Het orkest op hun beurt konden de gebeurtenissen in de kleine zaal en op het podium volgen door middel van een camera die uitzond op een monitor bij de dirigent en een groot projectiescherm tussen de stoelen van de grote zaal. Echt geweldig geregeld en het functioneerde perfect. Op de foto het orkest in actie. Naast de dirigent op de grond zie je een monitor staan en op de stoelen is het 'publiek' (knuffels & ballonnen) te zien dat de orkestleden ondertussen bij elkaar hadden gesprokkeld. Dat er ook een fantastisch geluid uit kwam kun je horen op
dit filmpje. En tussen de gezongen en gespeelde nummers door was het even rust in de grote zaal en hoe dat er uitzag kun je
hier bekijken.
Overigens heeft de oplettende lezer natuurlijk al lang medeweblogger
Amiek ontdekt die in het orkest de contrabas en de basgitaar bespeelde en trouwens een centrale rol vervulde bij de organisatie van de voorstellingen van Sempre Sereno.
klik foto voor vergroting
Afgelopen Donderdag speelde in
Tivoli Utrecht, ter gelegenheid van Festival aan de Werf, Spinvis in de nieuwe bezetting. Het zou allemaal wat steviger en electronischer zijn en een beetje strijdig hiermee eigenlijk bedoeld als een theatervoorstelling. Ik was een beetje sceptisch, want ik vond die oude bezetting met Pa de Jong op gitaar, Han Reiziger op piano, die saz-speler en harpiste wel erg charmant. Het voorprogrammma verzorgd door de tweemans-formatie 'Solo' met gitaar/zang en piano was niet onaardig en duurde net niet te lang. Toen werd het podium donker en op een groot scherm daarachter waren filmbeelden (Hans de Kok) te zien. Begeleid door een minutenlange kakafonie van geluiden. Langzaam vloeide het over in meer harmonische geluiden. De silhouetten van Eric de Jong en begeleiders werden beter zichtbaar. Celliste Saartje van Camp stak (met het kroontje dat ze toen op had) als eerste af tegen het licht van de filmbeelden.
Het werd al snel duidelijk dat de nieuwe bezetting anders was maar zeker niet onder hoefde te doen voor de oude. Van de oude bezetting herkende ik alleen nog Jan van Eerd op vibrafoon en Cor van Ingen op bas. De verdere bezetting bestaat uit: Lucas Oldeman op piano, Arjan Witte: kosmos en hammond en kei van een drummer Jeroen Kleijn. Het optreden was opgebouwd uit een mix van nieuwe en oude nummers en ook de oude nummers klonken fantastisch in de nieuwe bezetting en kregen zelfs een nieuwe dimensie. Saartje van Camp heeft het kroontje dat ze op heeft wat mij betreft verdiend. Niet gehinderd door haar klassieke opleiding weet zij de meest grillige flarden muziek en klanktapijten uit haar cello te halen. Daarbij maakt zij evenals gitaristen gebruik van een scala aan effectenpedalen. Na een onnavolgbare snelle solo in het nummer 'in staat van narcose' krijgt ze zoveel bijval van de zaal dat daar haar kroontje in verdwijnt. Ik weet niet of dat een spontane actie is of dat zij dat bij ieder optreden doet. Na de pauze zit Eric de Jong in het duister op het randje van het podium om met een zaklampje zijn versie van Lotus Europa voor te lezen. Zijn verhaal wordt ondersteund door beelden van een man liggend op het randje van een zwembad. De drie velletjes A4 laat hij na het voorgelezen te hebben achteloos voor mij op de grond vallen. Een mooi aandenken! De experimentele geluidsflarden doen het erg goed bij de wonderlijke mooie teksten van de Jong. Het geluid is hard maar ook sfeervol en dromerig soms. Ook een fantastistische en verrassende toevoeging was het trompetgeluid van acteur Hans Dagelet in een aantal nummers. Ik weet niet precies of hij een vast lid is van de band of alleen gastoptredens verzorgt, maar van mij mag hij blijven! Het debuut van Spinvis en het daaropvolgende succes is zeker geen toevalstreffer geweest. Fase twee is veelbelovend ingeluid. Ik vond Spinvis al erg goed maar ben nu helemaal verkocht! Jammer alleen dat een bierdinkende meute achter in de zaal van Tivoli het optreden respectloos en luidruchtg stoorde.
Foto: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Gisteren zijn we naar theater Junushoff in Wageningen geweest naar de laatste twee voorstellingen van de musical Moulin Rouge, uitgevoerd door musicalvereniging
Sempro Sereno. Ik was via
Annemiek gevraagd de hele voorstelling te fotograferen. Om de fotografie zo compleet mogelijk te hebben vanaf verschillende standpunten hebben Mieke, Amanda en ik twee voorstellingen bijgewoond. De laatste was tevens de afsluiter van de serie van 8 voorstellingen. Het fotograferen was een hele uitdaging omdat het licht heel schaars was en de bewegingen zeer snel. Het is gezien die beperkingen allemaal goed gelukt al is er nog heel wat materiaal uit te zoeken en te selecteren.
Maar nu even over de voorstelling zelf. Ik was ook al eerder bij een repetitie en het zag er toen al veelbelovend uit maar deze voorstelligen overtroffen al mijn verwachtingen. Ik denk dat zelfs Joop van den Ende aangenaam verrast zou zijn geweest als hij dit had gezien en hij had vast nog wel met een paar talenten willen praten. Het decor met twee nivo's was, het beperkte budget in aanmerking genomen, behoorlijk inventief en goed verzorgd. De ruimte in de theaterzaal was gelimiteerd. De voorstelling heeft gezien de vele dansacts met de grote groep dansers en acteurs veel ruimte nodig. Dat was aardig goed opgelost doordat hele rijen stoelen dankzij een handig mechaniek tegen de achterwand inklapbaar waren. Tussen de eerste rijen en het podium waren zoals in een nachtclub gebruikelijk tafels en stoelen geplaatst.
De grotendeels zelfgemaakte kostuums zagen er perfect uit. Hoewel het om een amateurgezelschap gaat was er nauwelijks iets amateuristisch te bespeuren. De rollen waren onder leiding van regisseur Panda van Proosdij perfect ingestudeerd, De acteerprestaties waren boven verwachting goed en ook de dans en zang was prima voor elkaar.
Het scenario is gebaseerd op de recente film van John Leguizamo, met Nicole Kidman en Ewan McGregor. Wie de film kent weet dat die van voor tot achter vol zit met zo'n 20 jaar popmuziek. Het is alleen al een genot om al die songs voorbij te horen komen, begeleid door een echt orkest onder leiding van dirigent Falk Hübner, waarin Annemiek de baspartijen voor haar rekening neemt. Het orkest kon er niet meer bij in de zaal maar dankzij een vernuftig uitgedokterd systeem konden de acteurs de dirigent via monitoren zien en konden de muzikanten via een groot scherm de voorstelling volgen.
Tijdens de eerste voorstelling zat ik hoog achterin de zaal naast 'het licht'. Op zich een perfecte plek maar eigenlijk net iets te ver weg. Tijdens de tweede voorstelling heb ik me al kruipend voor de eerste stoelenrij en scharrelend tussen de coullissen en het ingenieuze decor een goede positie gezocht om van dichtbij te fotograferen. Er was door de beperkte ruimte en de uitverkochte voorstellingen eigenlijk nauwelijks ruimte om dat onopgemerkt te doen. Mieke maakte vanaf de trappen aan de zijkant aanvullende overzichtsfoto's en foto's van het orkest in de andere ruimte.
Omdat het de laatse voorstellingen waren waren er veel familieleden en vrienden van de acteurs in de zaal. Jammer dat er door all deze mensen zoveel geïnvesteerd is in tijd en middelen voor een relatief klein aantal voorstellingen. Met hetzelfde enthousiasme gaan ze weer een nieuwe uitdaging aan heb ik vernomen. Ik ben benieuwd wat dat uiteindelijk weer zal worden! Jammer dat 'musical-koning Joop' er geen weet van heeft wat ze daar in Wageningen gepresteerd hebben!
Foto: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Vroeg in het seizoen konden we niet meer aan kaartjes komen voor
Stessen (jargon voor stewardessen) maar gisterenavond waren we dan eindelijk getuige van deze pretentieloze lol van hoge kwaliteit. Het speelt zich allemaal af voor en achter de schermen van luchtvaartmaatschappij Happy Air, waar het niet zo goed mee gaat: fusies en ontslagen hangen in de lucht. Alle cliches en grappen uit het wereldje komen op hilarische wijze voorbij. De zaal bleek overigens naar schatting voor de helft gevuld te zijn met KLM-ers.
Achteraf begreep ik pas goed dat je er niet echt bij hoort als stewardes, steward, purser of piloot als je niet naar de klucht Stessen bent geweest. Niet alleen voor de incrowd is dit leuk ook voor iedere luchtvaartpassagier is het herkenbaar. Vier acteurs spelen op verbluffend ingenieuze wijze totaal zo'n twintig karakters. Dat betekent in recordtempo van personage, kostuum en pruik wisselen. Het duo Plien en Bianca (Plien van Bennekom en Bianca Krijgsman) en het duo Owen Schumacher en Paul Groot (Koefnoen en Kopspijkerscabaret) hadden er ogenschijnlijk geen moeite mee om het allemaal waar te maken.
Het stuk draait om gebruikelijke luchtvaartpersoneel zoals piloten, stewardessen, stewards en pursers in de voorbereidingen en de vlucht zelf naar bestemming Delhi India. Over de roddels, de beoordelingen, promoties en schandaaltjes maar ook het grondpersoneel wordt raak getypeerd (laat de pinda's maar liggen voor de muizen, dan komen ze voorlopig niet aan de bedrading toe). Nichterige stewards, stewardessen die dom, blase of hielenlikkend en uitsloverig zijn of macho, arrogante en op sex beluste piloten, alles wordt dik aangezet. Het geheel wordt gelardeerd met talloze grappen die waarschijnlijk al jarenlang de ronde doen onder luchtvaartpersoneel (Wat heb je nou aan een piloot die 'm niet omhoog krijgt). Eenmaal in Delhi geland gaan de mannen golfen en gaan de vrouwen zich te buiten aan tax-free shopping. Na eenmaal in de karaokebar te zijn aangeland slaat de liederlijkheid pas goed toe. Knap zijn ook de ingeweven flashback's naar het thuisfront. Petje af voor Paul Groot die het stuk geschreven heeft en zelf talloze typetjes neerzet.
Op zoek naar eerdere recensies viel me op dat het stuk niet te duiden is. Het is geen toneelstuk, meer cabaret, een klucht, komedie en het doet ook sterk aan een soap denken. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee. Ik hou wel van ondefinieerbare mengvormen. Als je het vlees noch vis noemt doe je het stuk sterk tekort. Ook het verwijt dat er gebrek aan diepgang zou zijn is onzinnig.
Het is juist een kunst om een twee uur durend stuk zonder diepgang te schrijven zonder een moment van verveling en waarbij je voortdurend slap ligt van het lachen. Dat ging niet alleen op voor Mieke en voor mij, maar aan de lachsalvo's te horen voor de hele zaal. Wel is het zo dat het stuk onderuit zou zijn gegaan bij minder goede acteurs. Plien en Bianca hebben met eerdere programma's hun kwaliteiten al bewezen. De twee mannen hebben in Kopspijkers al laten zien wat ze met typetjes kunnnen doen (Owen Schumachers' Jan Peter Balkenende kwam ook nog even langs) maar hebben voor zover ik weet niet eerder op een dergelijk 'podium' gestaan. Chapeau! Het decor was sober maar subliem in zijn eenvoud. Zo nu en dan werd het op inventieve wijze horizontaal opgesplitst waarbij het bovenste deel de indruk gaf van de vliegtuigromp of van een lopende band. ook kwam er nog een gigantisch landingsgestel naar beneden. De kleding, pruiken (Sjoerd Didden) en googeltrucs (Hans Klok) waren mede dankzij de juiste adviseurs, perfect verzorgd. Credits ook voor: Diederik van Vleuten (composities), Wilma Hoornstra (choreografie), en Carel Alphenaar (dramaturgische adviezen). Goed vormgegeven ongecompliceerd vermaak. Een van de hoogtepunten van het jaar wat mij betreft!
Foto: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
We zagen ze al eerder op de Parade en vorig jaar januari in de Kleine Komedie in Amsterdam met hun programma de 'Tragiek van de Onderman'. Afgelopen maandag zagen wij ze in een uitverkochte
Stadsschouwburg Utrecht met 'Ballyhoo' (betekent chaos, trammelant, drukte en spektakel). De
Ashton Brothers zijn cabaretiers, acrobaten en muzikanten en die kwaliteiten zijn verweven in een originele show van variété, slapstick, circusacrobatiek en kleinkunst. Zo ook weer in hun recente act.
Vorig jaar wisten ze met zeer bescheiden middelen en zonder gesproken tekst een boeiende show neer te zetten. Deze keer was hun uitgangspunt door het succes duidelijk royaler van opzet. Een glinsterend metalen frame-werk vormt nu de basis van het decor en de acrobatiek. Het vrolijk keuvelende publiek in afwachting van de voorstelling werd verrast met een soort aardbeving. Van het ene moment op het andere was er een oerknal, gelijktijdig doofde het licht in de zaal en gingen de gordijnen van het podium open. Daar hingen de Ashton Brothers luguber in de lucht te bungelen spelend op hun instrumenten. Een spectaculaire opening!
Pepijn Gunneweg, Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde zijn gegroeid en blijven, gesteund door Peter de Jong (Maxi van Mini en Maxi) met originele ideeën komen of met originele persiflages op overbekende circus en theateracts. Er was deze keer meer gesproken tekst en ook waren er leuke verwijzingen naar hun vorige show in de vorm van de vrijstaande ladder en de giechelende mannetjes (met hun shirt over hun hoofd getrokken). Ook het thema van de onderman 'buitengesloten zijn' komt terug in de grap dat er geen plaats meer is voor de als laatste gearriverende muzikant. De beschikbare ruimte op het kratje met de plank wordt steeds kleiner en uiteindelijk staan ze half op elkaar gestapeld te spelen. Overheersend in Ballyhoo is de zeer geslaagde robotact van Gunneweg, waarbij de bediening van een handboor het ondersteunende geluid geeft. Het blijft verbazingwekkend hoeveel talent er samengebald is binnen de Ashton Brothers want ook muzikaal staan ze hun mannetje en de zang is prima voor elkaar. Er werd perfect gebruik gemaakt van scene's voor het gordijn en overgangen naar nieuwe items achter het gordijn. De show heeft in een flitsend tempo en als onderdeel van de act rennen de heren regelmatig met grote snelheid over het podium.
Mini en Maxi mogen er dan mee zijn gestopt, zowel in de Asthon Brothers als in de Wereldband hebben ze 'erfgenamen' gevonden aan wie het goed 'nalaten' is.
Foto: Hans Speekenbrink
(Zie hieronder het verslag van Mieke van 25 januari 2004)
Lees meer...
Jullie hebben nog een logje tegoed over de Bambuso Sonoro, het instrument dat Hans van Koolwijk ontwierp. Wij zagen en hoorden het op de open dag van het Muziekgebouw aan 't IJ gisteren en het was indruk- en ijzingwekkend. Indrukwekkend omdat het in vol ornaat bestaat uit meer dan honderd bamboe fluiten. De kleinste is ongeveer zeven centimeter en de grootste is bijna zeven meter en ligt dan ook op de grond. Het bijzondere aan dit instrument is dat je het geluid niet alleen kunt horen maar ook kunt zien en ervaren. Je ziet de Bambuso Sonoro trillen en stampen en de performer met het zweet op zijn voorhoofd achter het bedieningspaneel zwoegen en je ervaart het trillen en rommelen van het geluid in je lijf. Als je je handen boven de bamboe fluiten houdt voel je de trillingen van de lucht. Het is ijzingwekkend omdat het een angstaanjagend geluid kan voortbrengen waarvan ik de directie tegen de kunstenaar heb horen zeggen dat hij dat niet mocht doen op de open dag omdat dat de toeschouwers weg zou jagen. Ik heb twee korte filmpjes gemaakt van dit wonderbaarlijke instrument: eentje waarin je het in bedrijf ziet en eentje van een duet tussen de Bambuso Sonoro en een wonderlijk instrument bespeeld door een vrouw. Ik weet niet wat dat instrument is maar misschien weet iemand anders dat. Klik
hier en
hier en geniet! En nog beter: ga zelf naar het
Muziekgebouw aan 't IJ waar je nog meer bijzondere instrumenten kunt vinden.
klik foto voor vergroting
De verjaardag van de koningin is voorbij.
Het Royale Gebaar is uitgebleven. Hare Majesteit had vandaag iets anders aan haar hoofd. Ondanks de vele handtekeningen en inzet van vele artiesten onder wie Freek de Jonge, Ernst Jansz, George Kooijmans, Thé Lau, Huub van der Lubbe, Frederique Spigt, Henk Hofstede en Robert jan Stips, die vorige week dinsdag op het Plein te Den Haag optraden, heeft de politiek de actie voortijdig getorpedeerd. De motie van Klaas de Vries heeft het in de Tweede Kamer niet gehaald. Initiatiefneemster, schrijfster en kunstenares Marion Bloem (rechts onder op de fotocollage) gaf zojuist op TV te kennen door te willen gaan. Het is een humanitaire actie zo zei zij, geen politieke. De handtekeningen en brief zijn door het actiecommitee nog niet officieel aangeboden. Beatrix heeft dus nog steeds een kans haar hart te laten spreken, zodat vluchtelingen die jaren geleden naar Nederland kwamen en lang en breed ingeburgerd zijn niet uitgewezen hoeven te worden. We zijn benieuwd hoe dit afloopt.
Foto's: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Wat doe je als je 40 jaar in het vak zit? "Je geeft gewoon een feestje", moet Portugese Nederlander Fernando Lameirinhas gedacht hebben. Hij schakelde voor de productie de
Cultuurfabriek in die er om bekend staan dat geen evenement te gek of te groot is. Zij konden rekenen op de belangeloze medewerking van artiesten die Lameirinhas een warm hart toedragen. Zo waren daar Raymond van het Groenewoud, Paul de Leeuw, Bløf, Frank Boeijen, Trijntje Oosterhuis, Lilian Vieira en diverse andere internationale vrienden en gasten. Fernando, ook wel de Nederlandse koning van de Fado genoemd, is na veel omzwervingen uiteindelijk in Nederland blijven hangen. Zijn ouders waren om politieke redenen uitgeweken naar België en samen met zijn sympathieke broer Antonio richtte hij het bandje Jess & James op dat al gelijk een nummer één scoorde. Fernando kon het succes niet aan en belandde als een soort dubbelganger van Frank Zappa in London waar hij leefde als straatmuzikant en aan de drugs raakte. Voor velen is zoiets einde verhaal, maar Fernando vond in die donkere periode zichzelf en besloot voortaan alleen nog in het Portugees te zingen. Een eenmalig concert in Amsterdam deed hem besluiten om hier te blijven. Zijn nieuwe band Sail-Joia had al snel succes met het hitje Amsterdão. Opnieuw was hij (weer) niet bestand tegen het succes. Hij experimenteerde wat in de jazz-rock om uiteindelijk alleen nog de akoestische gitaar ter hand te nemen. Duetten met bekende Nederlandse acts als Bløf en Paul de Leeuw, hielpen hem door te breken en bekendheid te krijgen bij een groter publiek.
Fernando wordt op handen gedragen door Nederlandse artiesten. Zij bewonderen niet alleen zijn vakmanschap en oprechtheid, maar vallen ook voor zijn charme en zijn warme persoonlijkheid. Paskal Jakobsen van Bløf noemde hem gisteren de liefste man die hij kent. Uiteraard ging dat ook op voor het volgepakte
Theater Carré. Gasten die tot zijn vriendenkring behoren en mensen die er wat voor over hebben om bij zijn jubileum aanwezig te zijn. Fernando speelt het liefst voor kleine zaaltjes en hij moest duidelijk even wennen aan het front van mensen, van eerste rij tot en met de nok en was er even door geemotioneerd. "Even aankomen" zei hij. Zijn vrouw en moeder zaten ook in de zaal en daar was hij duidelijk trots op. Het repertoir is mede gezien de vele buitenlandse gasten zeer uiteenlopend. Opvallend is hoe Fernando wonderwel harmonieert met al zijn opgetrommelde vrienden. Hoogtepunt van de avond was de ontroerende song 'Abraca-me - Omhels me' met Bløf waar ook ons vorige Dichters op Dinsdag-logje (hieronder) aan gewijd is. Een videofragment van dit nummer opgenomen in Paradiso is
hier op zijn site te bekijken en te beluisteren.
Het mooie van Fernando is dat hij zacht is, maar toch volop kracht en warmte uitstraalt, zowel in the lead als wanneer hij volgt alsmede in zijn gitaarspel. Die samenzang van hem is schitterend om te volgen, zijn stem danst gewoon rond de andere stem(men) heen. Voor de pauze elf nummers en na de pauze tien. Ik kijk nu al uit naar de DVD die die avond ook opgenomen werd. De kleine camera's stonden vrijwel onzichtbaar opgesteld en werden op afstand bediend. 'Amsterdao mi corazon' is voortaan voor de gelukkigen die er bij waren ook 'Fernando mi corazon'.
Zijn uitstekende band bestaat uit: Broer Antonio Lameirinhas (Portugal)- basgitaar en zang, Liber Torriente (Cuba)- drums en Percussie, Juan Pablo Dobal (Argentinië)- piano en zang, Jasper Blom - saxofoon. Met gastmusici Leonardo Amuedo (Uruguay), Wout Pennings en het Ragazze kwartet: Rosa Arnold, Jolanda Streefkerk, Annemijn Bergkotte, Geneviève Verhage m.m.v. Juke van Beuningen en Arjen Leendertz. Er zijn nog optredens gepland in Amsterdam (Meervaart) en Delft (de Veste).
Foto's: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Bert Klunder herinner ik me voornamelijk nog van het fantastische 'Mannen voor Vrouwen' dat de RVU in 2001 in 12 delen uitzond. Wie dat cabareteske voorlichtingsprogramma destijds gemist heeft kan er
hier in RealVideo nog van genieten. Deelnemende cabaretiers waren o.a. Jeroen van Merwijk, Hans Dorrestijn, Joep van Deudekom, Bert Klunder en Beau van Erven Dorens.
Bert sprong er met zijn droge humor voor mij destijds uit als degene waar ik het meeste om moest lachen. Hij wist ook als enige af te geven op vrouwen zonder hen te ontzien maar tevens op een manier die vrouwen leuk vonden. Gisterenavond trad hij met zijn programma 'Zonder omwegen' op in het
Beauforthuis. Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben? In de aankondiging op de Beauforthuissite stond "Een leeg toneel. Geen piano. Geen kratje bier. Geen massagetafel. Geen spreekgestoelte. Alles kaal tot op het bot." Zo was het ook! Bert kwam op met een klapstoel en een handdoek. Hij liet het voorkomen alsof hij even zijn komende optreden kwam inleiden, maar dat hoorde er uiteraard bij. Zijn optreden lag wel een beetje in het verlengde van zijn optreden in mannen voor Vrouwen, maar nu had hij een karikatuur gemaakt van een klagende pessimistische man die dikke oordelen heeft over vrouwen en homo's en zich slachtoffer voelt van het leven. Dit alles onder het motto: 'Waarom is het? Hoe moet het? en Wat kunnen we er aan doen?' Vrouwen kregen er weer behoorlijk van langs. Ze kunnen niks zijn nergens goed voor. 'Vrouwen zijn net als het leven. Verwacht er niet teveel van' was een van zijn uitspraken. of 'Als een vrouw boos is, ben jij een vuile egoist'. De aanwezige vrouwen genoten ervan! Bert was heel sensitief naar de zaal en reageerde op soms subtiele reacties van het publiek. Als hij teveel in zelfbeklag ging reageerden voornamelijk de vrouwen met 'aah wat zielig...' Een groot deel van het optreden ging over het paradijs en uiteraard over de twijfelachtige rol van Eva daarin. Met veel creativiteit wist hij het thema paradijs in al zijn facetten te belichten. Ik had het idee dat er aardig wat fans in de zaal zaten want er soms al gelachen voordat hij zijn zin beeindigd had. Het is knap hoe Klunder met zo weinig middelen een avond weet te vullen en er toch voor weet te zorgen dat er veel te lachen valt. Wat ik nu nog steeds niet weet is of hij nog andere kanten kan laten zien dan de rol die hem kennelijk op de huid geschreven is namelijk die van de norse man die altijd wel een oordeel klaar heeft.
klik foto voor vergroting
David Binney is een jonge avontuurlijke Amerikaanse altsaxofonist en componist. Geboren in Miami Florida belandde hij via California op 19-jarige leeftijd in Jazz-stad New York. Jazz heeft hij met de paplepel ingegoten gekregen want zijn ouders waren grote jazzfans. Het is duidelijk te horen dat John Coltrane op de playlist van zijn ouders stond en volgens zijn bio was ook Jimmy Hendrix een voorbeeld. Hij studeerde in New York bij Phil Woods, Dave Liebman en George Coleman. Hij speelde niet alleen bij de orkesten van Gill Evans en Maria Schneider maar ook bij Aretha Franklin, Jamiroquai en Maceo Parker.
David is erg serieus en toegewijd als het om zijn spel gaat. Ik zag hem gisteren in Het
Beauforthuis met zijn band bestaande uit Dan Weiss (drums), Thomas Morgan (bass) en nieuwe pianist Craig Taborn. De set begon met de compositie 'Plan' van de nieuwe CD 'Bastion of Sanity' op het
Criss Cross label. Geen opwindende binnenkomer om het ijs te breken maar een zachte ingetogen bijna meditatieve compositie.
David is er niet op uit om gemakkelijk te scoren met zijn sax. De - over het algemeen - eigen composities zijn afgewogen pareltjes waarbij niet alleen de sax steeds aan bod is. Tijdens die soms lange stukken staat hij of met zijn ogen dicht te luisteren of zit daarbij op zijn hurken. Zijn composities zijn origineel, avontuurlijk en puur. Mooie melodische en ook harmonische fragmenten worden afgewisseld met explosies van energie.
Zijn techniek is fenomenaal. Gitarist Jesse van Ruller riep enthousiast: 'In zijn handen kent de sax eigenlijk geen grenzen meer', en zo was het gisteren ook. Kennelijk heeft hij dezelfde drang tot vernieuwing die Coltrane had want hij is inmiddels een voorbeeld voor een nieuwe alternatieve jazzscene. Zijn begeleiders zijn ook fenomenaal. Thomas Morgan op bass die slechts een jaar of 22 is (en er uit ziet als 18) speelt de sterren van de hemel. Dan Weiss is een geroutineerde drummer die met het grootste gemak zit te spelen maar ook allerlei subtiele geluidjes uit zijn bekkens haalt. Het pianospel van Craig Taborn wijkt af van wat ik ooit eerder gehoord heb. Chris Potter die op de laatste CD tenorsax speelt was er dit keer niet bij
In de pauze vroeg ik David of hij ook aanwezig zal zijn bij het North Sea Jazz festival. Daar kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord op maar misschien mag daar (van Mojo of de NSJ organisatie) nog niks over gezegd worden. Hij speelt vanavond in Rotterdam en ook nog in het Bimhuis in Amsterdam.
Bezoek zijn site voor de speellijst en om zijn muziek te beluisteren of te downloaden.
Foto's:
Hans Speekenbrink
Gisteravond was de laatste keer dat
Ali B vertelde en rapte over het leven van de straat in Frascati in Amsterdam en wij waren er bij. Je zult je je misschien afvragen wat wij op onze leeftijd bij de voorstelling van zo'n rapper te zoeken hebben maar ik las over de voorstelling van Ali B bij
Hanneke Groenteman, die er geweest was net na de moord op Theo van Gogh en ik heb toen meteen kaartjes besteld. Hanneke noemde Ali B een lichtpuntje en ik ben het helemaal met haar eens.
De zaal was gevuld met publiek in de leeftijd van 10 tot 60 jaar en alles er tussenin. Het aantal jonge bezoekers was opvallend, al werden velen wel vergezeld door vaders en/of moeders. En de sfeer zat er vanaf het eerste moment goed in.
Ali B. wordt op het podium bijgestaan door een fantastisch gezelschap afkomstig uit alle windstreken: zanger Brace, rapper Mi-Jezz, human beatbox Mc Aldrin en muzikanten Nerko, Deniz en Hedzer. Het gezelschap is gekleed in djelleba's en hiphopkleding, een bijzondere combinatie. Natuurlijk komen de bekende raps van Ali B allemaal voorbij in het programma zoals 'Het leven van de straat', 'Wees op je hoede', 'Geweigerd.NL' en 'Ik ben je zat'. Daar tussendoor zien we een standup comedian van formaat aan de gang die zowel met de actualiteit als met het publiek speelt, plaagt, uitdaagt en confronteert maar vooral vertelt over zijn gevoel.
Het publiek is meteen bij de show betrokken, er wordt geklapt, meegerapt en Ali B zoekt in zijn standup onderdelen contact met een aantal mensen uit het publiek waarvan sommigen uiteindelijk op het toneel belanden. Zo ook een jongen en een meisje van een jaar of 11 die een rap mee mogen doen en dat doen met precisie en een overgave die niet alleen verwondert maar ook raakt. Ali B mag dan wel onze nationale troetel-Marokkaan zijn (zijn eigen woorden) maar hij is ook boos over allerlei dingen en uit dat op een manier die aanspreekt bij mensen van alle leeftijden. Hij heeft een 'taal' gevonden die zijn verhaal overbrengt. Hij maakt echt contact en dat is het bijzondere van deze talentvolle, snelle, intelligente artiest die iedereen in het hart weet te raken. Deze jongen kan met wat hij doet een bruggenbouwer zijn en bruggenbouwers hebben we nodig een een maatschappij die zo op drift is als de onze. De foto bij dit logje (van
Hans en klik even voor vergroting) is van de toegift toen de hele zaal stond mee te dansen en te zingen.
Fantastisch Ali B! Als hij met een nieuw programma de theaters rond gaat, dan gaan wij weer en we raden iedereen aan om dat ook te doen.
klik foto voor vergroting
Paul Smit is een self-made-man op cabaretgebied. Als IT-er besloot hij na het maken van een site voor een cabaretier dat diens vak veel leuker was. Binnen een jaar had hij een programma en een contract bij Mojo en samen met
Ilse Warringa verzorgde hij donderdagavond een avondvullend programma in het
Beauforthuis. De humor van Paul is intelligent en doordacht maar de keuze van zijn onderwerpen lijkt wat banaler. Zo vervullen achtereenvolgens bier, het leger en een rubberboot belangrijke rollen. De diepgang haalt hij uit zijn 'spirituele' levensbeschouwelijke tips en adviezen, die hij ten beste geeft onder de verzamelnaam rubberbotisme. Gezeten in zijn rubberboot met een flesje bier komt hij dan ook tot die diepgang. Wijsheden zoals 'wie roeit raakt vermoeid', 'roeien doe je uit angst of verlangen' en 'beter is het om te dobberen op de stroom met uiteraard een lekker biertje' lopen als een rode draad door zijn show. Leuk is de grap met de boot die lek blijkt te zijn en over de hoofden van het publiek naar achteren wordt getransporteerd om vervolgens 'geplakt' en opgepompt weer terug te komen via dezelfde weg.
Vanaf het moment dat Paul Smit opkomt maakt hij contact met het publiek. Mensen op de eerste rij zijn op een leuke manier slachtoffer van zijn grappen. Zo staat een man Taco genaamd 'voor Lul' om de lekke boot op te pompen. Na een relatief rustig begin volgen er dolle acts over zijn ervaringen in het leger, waar je behalve het meegaan met je domme meerderen toch geen goed kunt doen, en met de woorden Rubber en Boot
(klik foto voor vergroting). Hij kan behoorlijk gekke bekken trekken en dat is een punt in zijn voordeel. Met veel inzet en bravour vervolgt hij zijn show en gaat zelfs de zaal in om te 'controleren' of mensen wel goed genoeg meedoen. Hij blijkt daarbij zeer adrem te kunnen reageren op de situaties die zich voordoen. Hij heeft het publiek duidelijk op zijn hand en versterkt dat nog door wat biertjes uit te delen. Als fotograaf kreeg ik er ook een, met daarbij de grap 'jou moet ik te vriend houden'. De show was over voor ik er erg in had en ondanks de relatief korte duur, is dat ook wel een goed teken.
Ilse Warringa Minority-people
klik foto voor vergroting
Het is altijd interessant om te zien hoe cabaretiers hun act beginnen. De zaal is half duister en wat gaat er volgen? Ilse komt in haar act 'Minority-people' op als begrafenisondernemer met een zwaar accent. Ze geeft instructies en adviezen aan de familie voor het begrafenisritueel. Ogenschijnlijk begripvol en meelevend maar per saldo worden de belangen van de nabestaanden aan de kant geschoven. Humor met een serieuze ondertoon is een gegeven dat steeds terugkomt in haar optreden. Ilse is zelfverzekerd en heeft het volkomen in de hand. Haar optreden is bizar, bij tijden geniaal en soms ook vertederend. Verschillende typetjes en stemmetjes komen voorbij zonder dat de toeschouwer daarbij het idee krijgt naar iets te kijken met het gevoel van 'oh ja'. Bizar is Hilletje en haar melkgevende borsten, in het land dat voornamelijk gekenmerkt wordt door de verscheidenheid aan borsten. Zo zijn er o.a. charismatische borsten, charitatieve borsten en zelfs bourgondische borsten. Twee namaakborsten worden uiteindelijk gevuld met melk en met behulp van twee mannen van de eerste rij worden de nepborsten leeggespoten. Ilses gezicht druipt van de (moeder) melk. Zo is er ook Gerda de clown die kinderen een rondleiding geeft in en rondom de vagina en G-plek en een monoloog rond items als het rectum, poep, aars en alles dat daarmee verwant is, vervat in een razend knappe totaaltekst. Het publiek (inclusief ikzelf) wordt voortdurend op het verkeerde been gezet. Zo zouden de melkgevende borsten synoniem zijn voor Jezus en in tweede instantie voor het kruis (met dubbele betekenis). Ilse gaat zoals zoveel cabaretiers volledig op in haar typetjes, maar de serieuze ondertoon doet vermoeden dat Ilse's act ook voor een deel haar eigen (verwerkings)proces is. Als dat zo zou zijn is daar natuurlijk niks mis mee zolang zij het publiek daarmee boeit. Er valt veel te lachen bij Ilse. Haar zang is uitstekend. Haar humor is, afgezien van haar onderwerpen, nergens banaal en zij voegt wel degelijk iets nieuws toe aan de bekendere vormen van cabaret. Het is de vraag hoe zij zich verder ontwikkelt. Zij staat ten slotte nog aan het begin van haar carrière. Erg knap, bizar en origineel vond ik het wat zij doet. Critici zullen haar bejubelen maar het 'grote' publiek zal het vermoedelijk of niet helemaal kunnen bevatten of afhaken op de serieuze ondertoon.
Foto's:
Hans Speekenbrink
Toots Thielemans weet met zijn 83 jaar nog voor aardig wat opwinding te zorgen. Samen met (blinde) pianist
Bert van den Brink gaf hij gisterenavond een benefietconcert voor de noodzakelijke maar kostbare verbouwing van het
Beauforthuis. Het concert was snel uitverkocht en ook de veiling van de laatste 10 kaarten via onze site liep voorspoedig. Een veel gehoorde opmerking daarbij was "het is mijn grote wens om Toots nog een keer te zien optreden".
Gisteren was het dan zover. De bescheiden Belg die met letterlijk alle grote namen van uit de jazzwereld gespeeld heeft was in Austerlitz. Het voormalige kerkje deed zijn oorsprong eer aan, het was bijna een religieuze gebeurtenis. De pers was buiten de deur gehouden, fotograferen was niet toegestaan en dat alles om de intimiteit van het optreden te waarborgen. Mieke en ik hadden unieke plaatsen
op het podium. Ik zat zo dicht achter Bert van den Brink dat ik hem aan had kunnen raken zonder van mijn stoel te komen. Ik had ook een uniek zicht op Toots die schuin achter de piano zat en met zijn aandacht vaak op Bert gericht was, waardoor hij automatisch ook in mijn richting keek. Bert van den Brink nam de leiding in de keuze van het repertoir en improviseerde er lustig maar vaak ook subtiel op los.
Toots liet zich wat dat betreft leiden en viel, zoals hij dat zo mooi kan, in, met zijn fluwelen mondharmonicageluid. Heel toepasselijk werd ingezet met twee 'spring'-nummers, waaronder 'You must believe in spring' van Michel Legrand. Bert speelde zo nu en dan geniaal en Toots zat dan quasi bedenkelijk te kijken of maakte grapjes als Bert zich leek te verliezen in zijn improvisaties. De sfeer was heel relaxed en soms bijna devoot zoals tijdens een sublieme uitvoering van 'My funny valentine'. Tijdens een kleine anekdote over een muzikaal bericht van Toots op Bert's antwoordapparaat mocht Bert Toots z'n 'broodje' even lenen en bleek dat ook Bert verdienstelijk mondharmonica speelt. Vele klassiekers passeerden de revue en het publiek volgde het allemaal ademloos behalve toen Toots ging fluiten, toen floot de zaal spontaan mee. Zijn allergrootste succes 'Bluesette' werd op gitaar gespeeld en ook het obligate Yesterday van de Beatles kreeg op gitaar een verfrissende aanpak. Toots deelde nog met het publiek dat hij het zo fijn vond om zo met Bert op te treden want dan had hij weer kans om zijn 'gevoeltje' te laten spreken. Collega-artiesten zaten er ook volop in de zaal. Ik zag vanaf mijn verhoogde positie op het podium Iain Matthews in de zaal en meende ook nog Ruud Jacobs (de broer van) aan de andere kant van het podium waar te nemen.
Na afloop was er de traditionele trekking van de loterij waaronder 'op de foto met Toots'. De eer was aan mij om die foto te maken en zodoende kon ik ook bovenstaande foto maken van Toots & Bert gebroederlijk samen op het pianokrukje (klik foto voor vergroting). Na afloop kreeg ik nog de kans om even relaxed 'een op een' met Toots over muziek te praten, waarbij hij me uitnodigde om hem tijdens North Sea Jazz weer eens op te zoeken. Mieke maakte op haar beurt van dat gesprek weer foto's dus ik heb er ook een aantal van mezelf met deze levende legende en dat vind ik wel erg leuk.
Foto's
Drie klassieke concerten op twee locale podia en de verbindende factor voor mij was Oblivion van Astor Piazzolla.
Woensdag zag ik pianist Bas Verheijden met zijn Atlantic Trio in een voormalig klooster in Driebergen waar nu herstellingscentrum Daidalos is gevestigd. De strakke ruimte heeft waarschijnlijk eerder als kapel gediend. Dit is ook de plaats waar Bas zijn vleugel staat en waar hij repeteert. Een vleugel waar veel beroemdheden op gespeeld hebben gezien de handtekeningen van o.a. Chic Corea, Fats Domino en Dave Brubeck die met zwarte viltstift op het binnenwerk staan.
Bas is niet zomaar een lokale pianist die wel aardig speelt. Na een gedegen opleiding bij Jan Wijn wist hij zijn spel in het buitenland verder te bekwamen. Zo volgde hij o.a. een masterclass bij Maria Joao Pirez waarvan de AVRO een documentaire maakte en die ik indertijd (jaren geleden) heb gezien en heb opgenomen. Bas vormt een trio met de Noorse violist Vegard Nilsen en Cellist Ansfried Plat. Beiden zijn vermaarde musici die bij gerenomeerde orkesten speelden. Het trio werd in het tweede deel aangevuld met Annemijn den Herder, altvioliste bij het Radio Filharmonisch orkest Holland, met daarnaast een indrukwekkende staat van dienst.
(klik foto voor vergroting)
Bas Verheijden die op mij in eerste instantie een beetje gladjes overkomt weet me te raken als hij gepassioneerd een lans breekt voor Russische componist Arenski die hij ondergewaardeerd vind. Zijn muziek werd afgedaan als 'Salonmuziek' maar dan wel de allerbeste Salonmuziek die er ooit gemaakt is volgens Bas.
Voor de pauze drie werken van Piazolla, waaronder Oblivion, dat me altijd kippevel bezorgt en dat ik het beste ken in de
uitvoering van violist Gidon Kremer op zijn hommage-CD aan de Argentijse componist en bandeonspeler. Daarna het pianotrio opus 32 in d van Arenski (student van Rimsky Korsakov) en na de pauze Pianokwartet Opus 25 in G van Johannes Brahms. Dit werk als afsluiter omdat je daarna eigenlijk niks meer kunt spelen volgens Bas. Bas is een perfectionist en dat is te merken in zijn spel, presentatie en keuze van zijn musici. Binnenkort vertrekt hij met zijn trio naar vervolgens Aruba, Curacao, Belgie en Noorwegen. Zijn site is nog in de maak.
Het tweede concert vond de avond daarop plaats in ons 'huistheater' Het
Beauforthuis en was georganiseerd door concertpromotor 'il Soffio', hetgeen zachte fluisterende wind betekent. Initiatiefnemer Henk van Amerongen vormt samen met zijn echtgenote Ank en Alwin Dam het bestuur van
il Soffio. Doelstelling is om kleinschalige concerten te organiseren met kansen voor jonge afgestudeerde musici. De avond bestaat uit twee delen: het eerste deel vormt tevens de link met de avond daarvoor omdat er wederom drie werken van Piazzolla gespeeld worden waaronder het weemoedige Oblivion. Dit maal twee musici: Inkie Varga viool en Jacqueline Dekker Vleugel.
(klik foto voor vergroting) De avond vangt echter aan met heel verrassend drie werken uit Schindlers List van componist John Williams. Wie de film gezien heeft herinnert zich de melancholische, trieste maar wonderschone muziek, die door beide dames met veel gevoel en inlevingsvermogen vertolkt wordt. De vrolijke noot in het optreden komt daarna met een Mazurka van Wieniawski, waarna afgesloten wordt met Piazolla. Ik probeer de uitvoering van Oblivion te vergelijken met de avond daarvoor. Dat blijft toch moeilijk door de uren die er tussen zitten. Beide avonden werd het perfect uitgevoerd maar Inkie Varga weet meer kwetsbare melancholie in haar vioolspel te leggen. Het was een zeer aangenaam en charmant optreden waarbij als geringe kritische noot opgemerkt moet worden dat de beide dames niet geheel ontspannen in elkaars aanwezigheid leken te zijn.
Het tweede deel van de avond verzorgd door Il Soffio bestaat uit een verrassend programma genaamd: 'Vertel Theater Werder'. Pianist Arthur Bouma doet de aankondiging en van zijn gezelschap maken deel uit: verteller Wim Wolbrink, alt/mezzosopraan Olga Wener en violist Arjen Beintema.
(klik foto voor vergroting)
Alle werken in het programma zijn van Serge Rachmaninov, deels in arrangementen van Arthur Bouma afgewisseld met Russische verhalen door Wolbrink. Bouma begint door iemand uit het publiek uit te nodigen die nog nooit piano heeft gespeeld. Een jong meisje stapt het podium op om na slechts weinig oefening quatremain met Bouma te spelen. Het degelijke pianospel van Bouma vormt de basis en de andere drie vallen om beurten en soms samen in. Het resultaat is aangenaam klassiek variete, waarbij iedere deelnemer aan het kwartet zijn niet geringe kwaliteiten kan etaleren. Verteller Wim Wolbrink is tussen de schuifdeuren begonnen maar heeft na een opleiding aan het Emerson College in Engeland een aardige reputatie opgebouwd. Zo is hij vaste verteller tijden het Oerolfestival geworden. Daar komen we hem vast nog wel tegen want wij doen tijdens de gehele duur van het festival verslag vanaf Terschelling.
foto's Hans Speekenbrink
Voor de derde keer in korte tijd in het
Beauforthuis zagen we Michiel Borstlap. Eerst
solo, toen met zijn
trio en nu met Edsilia Rombley. Wie denkt dat Michiel enkel jazz speelt heeft het mis. Hij is echt van alle markten thuis. Zo speelt hij o.a. ook rock met Bill Brufford. De combinatie met
Edsilia is een gouden greep. Edsilia zat ooit in de finale van de SoundmixShow en werd in 2002 uitgezonden naar het Eurovisie Songfestival. Dat nivo is zij in ruime mate ontstegen en het werd afgelopen avond duidelijk waarom Michiel haar zijn favoriete zangeres noemt want ze heeft een prachtige volwassen soulfulle stem. En een overtuigende innemende
buhnepersoonlijkheid. Heel relaxed komen fantastische balads, up-tempo nummers en soulnummers voorbij. Edsilia speelt met de bandleden en het publiek. Ze plaagt, verleidt, maakt grapjes en vertelt leuke verhaaltjes tussendoor. Dat gaat nergens ten koste van de kwaliteit. De band bestaat verder uit Michiel Borstlap (piano), Jesse van Ruller (gitaar), Stefan Lievestro (bas) en Pascal Vermeer (drums). En zo beschikt een relatief onbekende zangeres zomaar over de creme de la creme van de muzikanten die Nederlandse rijk is. Jesse van Ruler behoort met Jan Akkerman tot de beste gitaristen van Hollandse bodem en we zagen hem al regelmatig anderen begeleiden waaronder
Fleurine. Het pianospel van Borstlap is ronduit fenomenaal, hij kan een piano zo laten swingen dat hij bijna loskomt van het podium. De zaal van het Beauforthuis was mudje-vol en het publiek genoot zichtbaar en hoorbaar (klik fotostrip voor vergroting).
foto's: Hans Speekenbrink
klik foto voor vergroting
Afgelopen donderdag vond in de Utrechtse rock tempel
Tivoli de finale plaats van 'Het uur U'.
Het Uur U bestaat 5 jaar en is een initiatief van locale Utrechtse ondernemers, die een pop-prijs uit de grond wilde stampen. Het evenement heeft inmiddels landelijke bekendheid gekregen en er was ook aardig wat pers aanwezig. Donderdag was het de finale. Daaraan gingen 5 voorrondes en twee halve finales vooraf, die ik verder gemist heb. Uit de meer dan vijftig inschrijvingen bleven er vijf acts over. In volgorde van opkomst: Garcia, Circle J, Land of Airplanes, TreaT en Sunset Vertigo. Garcia die spierballen rock maakt kon me niet echt boeien. Circle J was interessanter met haar prettig gestoorde country-punk. Het winnende trio Land of Airplanes zorgden voor een interessant schouwspel door hun lange wapperende haren en jaren 70 poses (klik twee linkse foto's). TreaT was saaie rap van twee mannen waarvan een het zo warm had dat hij in zijn interlokje stond en de ander hield gewoon zijn winterjas met bontkraag aan. De enige groep die mij echt kon boeien was ook tevens de laatste act en won de publieksprijs: Sunset Vertigo met haar alternatieve, melodieuze rock afgewisseld met stevige stukken. (klik twee rechtse foto's) Circle J gaat door naar het Bevrijdingsfestival.
Er waren ook nog prijzen voor de fotografen en recensenten. Wat de avond vooral geslaagd maakte was dat je in rap tempo vijf bands voorbij zag komen die ieder ongeveer vijf nummers speelden. Een prima manier om kennis te maken met nieuw talent waarvan er enkelen later vast nog eens voorbij zullen komen.
foto's: Hans Speekenbrink
Op dinsdag 5 april as vindt er een derde benefietconcert plaats ten bate van de verbouwing van het
Beauforthuis te Austerlitz. Niemand minder dan
Toots Thielemans die overal over de wereld met alle groten uit de muziek speelde, komt samen met Bert van den Brink een duo-concert geven. Toots - die eigenlijk Jean heet- werd geboren in Brussel in 1922 en speelt vanaf zijn derde jaar mondharmonica, dus reken maar uit hoe lang dat al is. Hij speelde ondermeer met Ella Fitzgerald, Quincy Jones, Bill Evans, Nathalie cole, Pat Metheny, Paul Simon, Benny Goodman en Billy Joel. Pianist Bert van den Brink speelde al vele malen eerder in het Beauforthuis met o.a. Louis van Dijk, Cor Bakker, Denise Jannah, Dee Dee Bridgewater, Thijs van Leer en ook al een keer eerder met Toots. Een avond die je niet mag missen dus.
De foto bij dit logje is gemaakt door Jos Knaepen (klik voor vergroting).
Er zullen tien kaarten voor dit concert via Miwian Weblog bij opbod voor het goede doel worden verkocht.
Het bieden start op 37,50 euro per kaartje en de veiling duurt tot zondagavond 3 april om 24.00 uur 's nachts. Degene(n) die dan het hoogste bod heeft/hebben uitgebracht op deze kaartjes kunnen dit unieke concert van Toots Thielemans meemaken. Als je een bod op 1 of meerdere van de kaartjes uit wilt brengen dan gaat het als volgt:
- je stuurt een mailtje met je naam, de gewenste hoeveelheid kaartjes en je bod (per kaartje) naar veiling[at]miwian.nl
- zodra je bod is ontvangen publiceren wij het bod en je initialen (of volledige naam naar keuze) bij dit logje
- zodra een hoger bod is ontvangen zie je dus een hoger bedrag met andere initialen/naam verschijnen
- en kun je zelf weer overbieden
- op zondagavond 3 april om 24.00 uur sluit de veiling en degene die op dat moment het hoogste bod heeft uitgebracht kan het concert bijwonen. Op maandag 4 april wordt dan door het Beauforthuis contact met de winnaars opgenomen om af te spreken hoe het gaat met betaling en de entree.
Hoogste bod tot nu toe- 45,00 euro WE
- 45,00 euro WE
- 45,00 euro JP
- 45,00 euro JP
- 45,00 euro JP
- 45,00 euro JP
- 50,00 euro BtH
- 47,50 euro FO
- 42,50 euro FvB
- 42,50 euro FvB
De droom van mijn dochter
Amanda is om later musicalster te worden, Ze zit inmiddels op een theaterschool in Woerden samen met haar vriendinnetje Nicole die later wil gaan acteren in films.
De theaterschool Klooster Woerden die, zoals de naam al zegt, gevestigd is in een voormalig klooster complex, organiseert ieder jaar voor de leerlingen van de dans- en theaterschool 'The Contest' waarin zo'n zestig leerlingen met elkaar in competitie gaan om de hoofdprijs: twee kaartjes voor een musical naar keuze. Amanda en Nicole zijn al wekenlang in de weer om aan hun act 'Amanic Electric' te bouwen en te schaven. Ook tijdens haar bezoeken aan mij was Amanda druk met de voorbereidingen. Zo heeft ze onder andere samen met Mieke een
muziekje gecomponeerd in
GarageBand voor het stukje dans dat in de performance zat.
En gisteren was de grote dag. Ruim van te voren stond de kloostergang al volgepakt met ouders en andere belangstellenden voor de zinderende contest in het inpandige theater waar ook wekelijks professionele acts optreden. We waren aangenaam verrast door de gedegen aanpak van juryleden medewerkers en docenten, waaronder Jimmy Plooij (acteren), Debora van Straaten (zang) en Rita Hausherr (dans). In totaal waren er 22 performances, waaronder solo-acts, duo's, trio's en dansgroepen. Het niveau was hoog voor zulke jonge leerlingen van 11-17 jaar. Amanda en Nicole waren act nummer 7. Hun optreden bestond uit een cabaretachtig deel, dans en zang. Als oude dametjes die bij de dierenwinkel een grasparkietje wilde kopen kwamen ze op (klik foto voor vergroting), om daarna een grappig liedje te zingen en vervolgens ontdaan van de oma-kleren te dansen op de zelfgefabriceerde muziek. De act sloeg goed aan in de zaal, er werd veel gelachen.
Toen de drie prijswinnaars bekend werden gemaakt en de derde en tweede prijs vergeven waren, kreeg ik het bange vermoeden dat ze niet in de prijzen waren gevallen. De spanning werd er goed ingehouden door jurylid Jimmy Plooij, maar langzaam maar zeker ging zijn omschrijving van de winnaars richting Amanic Electric. Ze waren geeindigd op de eerste plaats!!!! Veel trotser kun je als vader niet zijn. Amanda en Nicole slaakten junglekreten en vlogen elkaar om de nek. Uiteraard moesten de winnaars de winnende performance nog een keer herhalen en ook voor de tweede keer stond hun act als een huis. Wie weet eindigen de 13-jarige Amanda en 14-jarige Nicole wel als een cabaretduo in plaats van hun oorspronkelijke ambities. De basis voor de toekomst is bij deze gelegd.
Update: Hier nog een
kort filmpje van na de prijsuitreiking
Iain Matthews trad vorige week op in het
Beauforthuis, met in het voorprogramma Harold K (hieronder meer daarover). Ik wilde er perse heen om te ontdekken of Iain echt de legende is zoals zijn staat van dienst doet vermoeden. Zijn prestaties tot nu toe zijn indrukwekkend. Hij richtte destijds samen met Richard Thompson en de veel te vroeg gestorven
Sandy Denny de legendarische groep Fairport Convention op. Hij had een wereldhit met het Joni Mitchell nummer 'Woodstock', maakte het klassieke album 'If you saw thro my eyes'. Hij speelde o.a. in de groepen Plainsong en Matthew Southern Comfort. Hij heeft niet minder dan
zestig CD's en LP's op zijn naam staan, als solo-artiest of als onderdeel van een groep. Ik heb hem sinds zijn Fairport Convention tijd min of meer gevolgd.
Veel artiesten die ooit bij de top hoorden glijden, bij gebrek aan een echte doorbraak, door de jaren heen af en drijven op hun oude successen. Dat kan niet gezegd worden van
Iain Matthews. Hij blijft vooruit kijken en nieuw verdienstelijk werk maken. Waarom had ik dan niet het gevoel naar een legende te zitten kijken? Aan kwaliteit geen gebrek. Begeleiding van Ad Vanderveen (gitaar en zang) en Mike Roelofs (keyboard) ook prima voor elkaar (
zie filmpje van Mieke). Wat ontbrak er dan? Iain zat vaak met zijn ogen dicht (klik foto voor vergroting) in zichzelf gekeerd te zingen, doorleefde ongetwijfeld zijn teksten, maar wist mij daarbij nauwelijks te raken, alsof hij toch nog een deurtje dicht hield en te weinig van zichzelf liet zien. Tussen de nummers door maakte hij wel contact met het publiek en vertelde anecdotes, onder andere over zijn tijd in Amerika. Hij had een optreden in Philadelphia en moest lange tijd in zijn auto doorbrengen om daar te komen. Er waren uiteindelijk zeven mensen op komen dagen om naar hem te komen luisteren... Tijd om zich te bezinnen op zijn verblijf daar en die ervaring leverde uiteraard ook een song op met de veelzeggende titel 'Contact'. Mieke en ik hadden het er later over. Miste hij uitstraling? Dat was het nou ook weer niet maar wat we misten kan het beste omschreven worden als 'presence'. Om nou te zeggen dat hij er niet helemaal was gaat echt te ver maar in die hoek zit het naar ons idee ergens. En over zitten gesproken, misschien was het ook anders geweest als hij niet op een stoel op het podium had gezeten maar gewoon was gaan staan.
Het was duidelijk dat er een aantal oude of trouwe fans in de zaal zaten. Op zijn vraag 'What next?' riep iemand in de zaal 'If you saw thro my eyes'! Iain voelde er zichtbaar weing voor om zo'n oud nummer te spelen. Gitarist Ad Vanderveen leverde met zijn
markante kop ook een belangrijke bijdrage aan het optreden, speelde voortreffelijk gitaar en zong tweede stem en maakte zo nu en dan ook wat opmerkingen en grapjes tussendoor. Het was al met al een zeer aangenaam optreden met veel kwaliteit maar helemaal voldaan waren we niet toen we naar huis gingen.
Harold K: talent in de dop
Utrechtse Limburger Harold K (klik foto voor vergroting) had de eer het voorprogramma van Iain Matthews te verzorgen. Singer/songwriter Harold Koninckx speelt rootsmuziek en wordt daarbij begeleid door Bas van der Pul (trompet accordeon en piano) en Remco Mourits (gitaar, mandoline en bluesharp).
Die Harold (1977), die komt er wel. Zijn liedjes zijn charmant soms in het Nederlands soms in het Limburgs (Sittard) gaan o.a. over gemis en verlangen. Hij is rustig maar gedreven, weet wat hij wil en heeft goed contact met het publiek. Ik zou persoonlijk nog niet gelijk naar de winkel rennen om een CD van hem te gaan kopen, maar als hij blijft groeien, komt er ongetwijfeld werk van hem uit waar je niet om heen kunt. Zijn liedjes doen me bij vlagen aan Spinvis denken. De gedempte trompet zorgt voor een unieke sound en een apart sfeertje (
zie filmpje van Mieke). Op zijn
goed verzorgde site is een van zijn songs te beluisteren.
Wat een fantastische band Raise the Roof! Ze maken hun naam helemaal waar! Spetterende stomende opwindende swingende jazz-funk! Drie blazers, bas, gitaar en - heel bepalend - een DJ met scratschende draaitafels. Het deed me nog het meeste denken aan The New Cool Collective maar die doen, vergeleken bij de jeugdige uitstraling van RTR, aan als 'belegen heren'.
Bandleider gitarist Sander Hop praat met zijn droge maar originele humor de nummers aan elkaar. De overige bandleden zijn: Guido Nijs op altsax (en zang), Wouter Schueler op tenorsax (en zang), Andy Bruce op trombone (en zang), Ingo Senst op contrabas, Tibor Paulsch achter de drums en DJ IQ op zijn draaitafels. De (vooral eigen?) nummers die ze spelen ken ik verder niet op 'Crosstown traffic' van Jimmi Hendrix na. Desondanks klinkt het allemaal vertrouwd en prettig in de oren. De tenor- en altsaxsolo's zijn een lust voor oog en oor en ook de tegenritmes van de trombone maken de blazerssectie tot een feest (zie
filmpje).
Ondanks de jonge uitstraling van de band draaien zij al een kleine 10 jaar mee. Zij hebben drie CD's op hun naam staan en diverse prijzen waaronder de Grote Prijs van Nederland in 1995 en een jaar later de Heineken Crossover Award. Het laatste album Grooveshot werd in 2002 genomineerd voor een Edison. De mix van funk, jazz, hiphop, rock & dance is veelvuldig live te zien geweest op festivals en podia in binnen- en buitenland, waaronder het North Sea Jazz Festival, RacismBeat It, de Duitse vakbeurs Popkomm, S.O.Bs New York en Kaunas Jazz in Litouwen. De ontdekking dat de belangrijkste wapenfeiten van RTR dateren van 2002 of eerder zette ons aan het denken. Zijn ze even op non-actief geweest? Hebben ze een sabbatical gehad? Hebben zij geen goed management? Er staan maar twee gigs op de playlijst van de site. Zijn er gewoon niet meer of wordt de site niet bijgehouden? Wij hebben geen idee. Van ons mogen ze zo doorgaan want wij zagen ze afgelopen avond in het
Beauforthuis voor het eerst en het smaakt zeker naar meer!
Een kritische noot die ik toch wel heb betreft de belichting die gekozen was. Het gedimde warm geel/oranje sfeertje past in mijn ogen meer bij een intiem soloconcert dan bij zo'n inspirerende energieke band als Raise The Roof en deed een beetje 'out of date' aan. Bij spetterende muziek hoort ook spetterend licht vind ik. Zo hadden onlangs bijvoorbeeld Trijntje Oosterhuis en de Wereldband uitstekend licht en dat voegt dan ook veel toe aan het concert. Ander nadeel van die lichtkeuze was dat het nagenoeg onmogelijk was om zonder gebruik van flitslicht scherpe foto's te maken. Mijn keus uit het kleine aantal geslaagde foto's vind je hierbij (klikken voor vergroting).
Het blijft me verbazen hoeveel talent er rond loopt in Nederland. Hanneke Drenth (24) en Anne van Rijn (26) vormen samen het cabaret duo '
Dames voor na vieren'. Het begon bij een talentenjacht als zangeressenduo en zij eindigden datzelfde jaar nog als winnaars van de jury en publieksprijs van het Amsterdams kleinkunst Festival 2004. Deze dames hebben aan expressie geen gebrek! Heel vol en zelfverzekerd zetten zij in hun eerste show 'Tja tja tja' allerlei typetjes neer en pakken allerlei thema's aan. Het knappe is dat het allemaal naadloos verwerkt is in een totaalconcept waarbij bepaalde thema's steeds terugkomen.
De set begint met een kinderwagen op het podium en de muziek van Mozart's 'Voi Che Sapete'. Het kind is achtergelaten in de supermarkt en als het sluitingstijd is, is het kind nog niet opgehaald. De moeder-dochter relatie is zo'n thema dat steeds terug blijft komen: de kille moeder en de afhankelijke dochter waarbij de rollen later omgedraaid worden als de dochter de moeder niet meer zo nodig blijkt te hebben. Vreemdgaan is ook een thema. Mensen op de eerste rij zijn, als ze daar tegen kunnen, op een leuke manier het slachtoffer. De man van een koppel op de eerste rij viel bijvoorbeeld de eer te beurt om bezongen te worden als de ultieme vreemdganger.
Hilarisch is de scene over een opblaaspop (inclusief het openstaande mondje) met een joystick als phallus die de robot-achtige pop bestuurt. Een andere scene gaat over een Amerikaanse idool die haar grootste Nederlanse fan ontmoet. De fan kan in opperste bewondering nauwelijks een woord uitbrengen.
Alle sketches en typetjes passeren in een wervelende show. De beide dames weten wat ze doen en zetten iedere scene komisch neer. De uitverkochte zaal van het
Beauforthuis ligt dan ook dubbel van het lachen. Interessant is dat de show een dubbele laag heeft. Het appelleert zowel aan platte humor als ook aan een verfijndere meer geraffineerde vorm van humor. Zo komen zeker alle bezoekers aan hun trekken. Naast het komische talent hebben de dames ook nog muzikaal wat in hun mars. Al met al een zeer leuke avond, ik heb me geen seconde verveeld.
Klik op de foto voor een vergroting
De serie benefietconcerten voor de noodzakelijke verbouwing (meer info op de site) van het
Beauforthuis zijn succesvol. Trijntje Oosterhuis nam het voortouw gevolgd door
Michiel Borstlap en inmiddels heeft ook
Toots Thielemans zijn steun toegezegd. Kaartjes voor Toots komen binnenkort in de voorverkoop en dreigen snel uitverkocht te raken (hou de Beauforthuissite dus in de gaten). Zoals inmiddels gebruikelijk zullen er ook een aantal kaarten via onze site geveild gaan worden (hou die dus ook in de gaten).
Afgelopen zaterdag speelde Michiel Borstlap met zijn Trio, met nieuwe bassist Guus Bakker en ouwe rot Pascal Vermeer op drums. Waarom Borstlap tot in de verste uithoeken van de aardbol bekendheid geniet en als een van de beste jazzpianisten wordt beschouwd, werd die avond weer eens overduidelijk. Door de (te) korte aankondiging vooraf was de zaal niet geheel uitverkocht, voordeel hiervan was dat de stoelen en zitjes in een grote halve kring rond het podium geplaatst waren waardoor het optreden een extra gezellig en knus karakter kreeg. Michiel kwam ook lekker ontspannen over en het trio startte meteen in volle vaart met 'Just one of those things' van Cole Porter.
Zijn solo-optreden een tijdje terug was heel bijzonder, maar als je dampende swingende jazz wilt horen is het trio de juiste setting. Met duivelse snelheid vliegen Michiels vingers over de toetsen en zijn hele lichaam doet mee om het allemaal bij te benen (kijk
hier maar eens). 'Blame it on my youth', een compositie van Oscar Levant ook op het repertoir van Jamie Cullum, komt in een bijzondere bewerking voorbij en ik meen zelfs ergens een flard 'Someday my Prince will come' te horen. Als het concert tenslotte met Autumn Leaves wordt afgesloten is het tijd voor de trekking van de loterij.
Michiel, die heel betrokken is bij het Beauforthuis, doet samen met tweede 'man' Frank Hoek de trekking (klik op de foto voor vergroting). Michiel maakt grapjes als zijn moeder die ook aanwezig is en veel loten heeft gekocht teleurgesteld reageert omdat ze geen van de CD's gewonnen heeft met: 'Mam je hebt al mijn CD's al".
Voor degenen die Michiels optreden in het Beauforthuis nu al twee keer gemist hebben of niet zo van jazz houden... binnenkort treedt hij voor de derde keer binnen korte tijd op samen met Edsilia Rombley. En we zijn uiteraard ook erg benieuwd naar het benefietconcert van gigant Toots Thielemans waarover later meer.
Trijntje Oosterhuis gaf gisterenmiddag het startschot voor een serie benefietconcerten ten bate van de noodzakelijke verbouwing van het befaamde
Beauforthuis te Austerlitz bij Zeist. Een betere aftrap was nauwelijks te bedenken. Het concert was binnen enkele uren uitverkocht onder de vaste bezoekers van het Beauforthuis en de zes kaarten die via onze site werden geveild brachten minimaal het dubbele op. Trijntje was vanaf de eerste noot geweldig in vorm. Haar meer dan fantastische begeleiding bestond uit de topmuzikanten: Karel Boehlee op piano, Theo de Jong op 5-snarige bas en Martijn Vink op drums. Trijntje had er die middag voor gekozen om de liedjes van anderen die zij zelf mooi vindt te vertolken. Uiteraard bestond het merendeel (Trijntje kennende) uit Stevie Wonder liedjes. Ze stelde zelfs voor om de hele 'Songs in the Key of Life' te doen vanmiddag. Waarop het publiek meteen met een volmondig YES reageerde. Verder o.a. van Cindy Laupert Time after time, van Bonnie Rait I Can't Make You Love Me en van Sting Fields of Gold. Toch waren het haar eigen liedjes die het voormalige kerkje deden schudden op haar grondvesten. Somebody elses lover in een geheel afwijkende jazzy uitvoering, die wat mij betreft voortaan wel zo mag blijven en Free. Het was een, wat men in het Beauforthuis 'kroegconcert' noemt, dus voornamelijk staplaatsen waardoor we dicht bij het podium konden komen en een geschikte plek konden vinden om foto's (klik voor vergroting) te maken. Trijntje had het duidelijk naar haar zin evenals de jongste aanwezige Trijntjes vijf maanden oude zoon Jonas die aan de zijkant van het podium in goede handen was. De honderd zestig aanwezigen waren getuigen van een unieke gebeurtenis. Een zangeres van dat formaat die als het ware in je huiskamer staat te zingen. Trijntje is overigens ook nog genomineerd voor een Edison Music Award 2005 'beste Zangeres'. Dit dankzij haar laatste Blue Note CD Strange Fruit, waarover wij in ons logje 'Jazzy Female Singers ' al eerder berichtten. Na het laatste nummer was er uiteraard nog een toepasselijke toegift -Valentine- waarbij iedereen meezong en swingde, en was er nog de veelbelovende aankondiging van Trijntje om nog eens terug te komen in het Beauforthuis met liedjes van Sting. Nou wat ons betreft graag! Altijd!
Verder was er aan het eind nog een hoogtepunt de uitslag van de loterij. Uniek was dat sympathisant Tjeerd Bakkeren er met vier prijzen vandoor ging. Maar hij had dan ook 33 loten gekocht. Hoofdprijs was 'op de foto met Trijntje' en dat dan ook nog ingelijst. De andere drie prijzen die hij won waren een affiche van Trijntje met handtekening, kaarten voor het gastoptreden van Trijntje bij het concert van de Portugese zanger/gitarist Fernando Lameirinhas in Carre en een uitnodiging om als speciale gast aanwezig te zijn bij het volgende benefietconcert van het
Michiel Bortslap Trio op 19 februari. Onderdeel daarvan is samen eten met deze meesterpianist (kaarten voor het concert nog
beschikbaar).
Een ouder logje dat verloren ging bij deze opnieuw geplaatst naar aanleiding van een reactie vandaag van iemand die ons vond door te googelen op John Martyn:
Het uitstekende Belgische popmagazine
Heaven besteed veel aandacht aan muzikanten die niet zo bekend zijn bij een groot publiek. In een wat oudere uitgave een overzicht van 'best kept secret'
John Martyn. Martyn van oorsprong een Engelse folk muzikant in de singer/songwriter traditie heeft een stijl ontwikkeld die zeer eigen en eigenzinnig is en meer een jazzy karakter heeft dan dat het nog aan folk doet denken. Het artikel in Heaven is een goed geschreven verhaal door Hans van den Berk, Iemand die fan is, een eigen John Martyn
site onderhoudt en Martyn al sinds 1978 volgt. Sinds die tijd volg ik Martyn ook, zij het wat minder intens.
Het artikel heeft als titel "John Martyn al 35 jaar een mysterie". Dat brengt me dan gelijk bij het album "Grace and Danger" uit 1980, met daarop de song "Sweet little Mystery" naar mijn smaak het beste John Martyn album en ook kandidaat voor mijn tien CD's die ik (mocht het zich voordoen), meeneem naar het onbewoonde eiland. Het album was een soortt therapie voor John om zijn scheiding met Beverly te verwerken. Zijn vriend en platenbaas bij Island Records Chris Blacwell wilde het album niet uitbrengen omdat hij de manier waarop Martyn zijn gevoelens bloot gaf te pijnlijk vond. Het album bleef daardoor een jaar op de plank liggen. Door onaflatend aandringen van John kwam het dan eindelijk uit. Een aantal mensen bij wie ik de CD introduceerde beschouwen hem nu nog als een kostbaar bezit. Het album is geproduceerd door Phil Collins die er ook fantastisch mooi drums op speelt. John Giblin begeleidt hem verder op een onnavolgbare manier met een glijdende fretloze bas. In Heaven staat een keurig overzicht met afbeeldingen van al zijn CD's en een daarbij behorende waardering met sterretjes. Vreemd genoeg deelt van den Berg mijn mening niet geheel, want Grace and Danger krijgt bij hem slechts vier sterren in plaats van de maximale vijf. Ik ben benieuwd wie er nog meer iets heeft met JM.
Update:
Op verzoek
hier een song van de CD. Dit ondanks de beperking dat een nummer niet representief is voor het geheel.
klik fotocollage voor vergroting
Ze traden op in het
Beauforthuis en de zaal was uitverkocht.
Enge Buren is het Arnhemse trio Bob, Bep en Bram dat al heel wat jaartjes meedraait (klik foto voor grotere collage). Zij zijn, zoals ze zelf zeggen, 'moeilijk te labelen' maar ik noem het maar 'muzikaal cabaret'. In die zin hebben ze wel iets gemeen met
'De Wereldband' die een tijdje geleden ook in het Beauforthuis optraden omdat zij eveneens muziek "lenen" van verschillende culturen en dat met humor benadrukken o.a. door kleding en pruiken.
Op het podium staan drie stoelen met daarachter kapstokken met verkleedspullen en grappige hoedjes. Als de podiumlichten doven komen zij in het duister op en geven met kleurige fluoriserende kokers een percussiemedley. Het publiek mag raden welke drie nummers. Twee nummers worden geraden en de derde weten ze zelf ook niet. De stemming zit er dan al meteen goed in. Wat volgt is een wervelende kolderieke show. Bekende en onbekende songs zijn veelal drager voor de sketches en ik hoor o.a. 'A Forest' van the Cure en 'We Will Rock You' van Queen voorbij komen. Een hoogtepunt vormt een act waarbij nog even een beroep wordt gedaan op overleden artiesten in de hemel. Andre Hazes is wel bereid om nog even een liedje te zingen en in zijn bekende outfit inclusief engelenvleugeltjes en met een flesje bier in de hand komt hij boertjes latend op. De tekst van 'Een Beetje Verliefd' wordt compleet achterstevoren gezongen. Knap! Zonder zijn fans te willen kwetsen moet ik zeggen dat dit een meesterlijke act was waar Andre zelf ook om gelachen zou hebben.
Een ander hilarische act is, als na vele mislukte pogingen om een partner voor Bram te vinden, het drietal dan maar de zaal in gaat en diverse vrouwen 'keurt'. Bram slaagt nog steeds niet echt maar Bob - die het niet nodig had - vindt Patty. Tot en met de pauze brult geile Bob haar naam voortdurend en maakt niet mis te verstane lichaamsbewegingen en toespelingen. De zaal ligt dubbel en hoe Patty het ervaart kan ik niet waarnemen vanuit waar ik zit.
Na de pauze is de voorkeur van Bob plotseling veranderd en is Johan, die naast mij zit, de sigaar. Deze speelt het goed mee zelfs als hij vurig door Bob op de mond wordt gekust. De TT van Assen volgt en het drietal maakt snerpende motorgeluiden, Johan mag een heuse wedstrijd vlaggen en de winnaar uiteindelijk aanwijzen. Gelukkig is hij vertrouwd met al die rare bijnamen van de bekende motorrijders. 'Dokter Bernard' van Bonnie St. Clair komt nog in een komische aangepaste versie voorbij en zo gaat het maar door. Geen moment kakt het in.
Uiteraard moeten ze terug komen voor een toegift en dat wordt dan een fantastische uitvoering van 'Pizza Calzone', de door Enge Buren aangepaste versie van Eros Ramazotti's 'Se bastasse una Canzone'. Voor ze het podium definitief verlaten poseren ze gedrieen nog onverwacht voor 'de fotograaf'. Helaas komen ze te dicht voor mijn telelens en het unieke plaatje kan helaas niet genomen worden. Gelukkig zijn de overige foto's wel goed gelukt. Een geslaagde avond familievermaak!
Foto's: Hans Speekenbrink
Voor al degenen die zijn
unieke solo-optreden om welke reden dan ook hebben moeten missen. Hier is de herkansing! Nog voorafgaand aan zijn optreden met Edsilia Rombley heeft ook Michiel Borstlap (klik foto voor vergroting) besloten een
benefietconcert te geven voor de verbouwing van het
Beauforthuis. Hij treedt nu op 19 februari 2005 op met zijn trio en wat mij betreft is dat de beste hoedanigheid waarin je hem kunt zien. Tijdens het vorige optreden bleek dat mensen bereid zijn om vanuit het hele land naar Austerlitz (bij Zeist) af te reizen om Borstlap aan het werk te zien. Het is dan ook niet voor niks dat zijn ster over de hele wereld rijzende is en dat veteranen als Herbie Hancock en Wayne Shorter werk van zijn hand spelen. Hoewel hij veel met bekende jazzmusici als Pat Metheny, Jimmy Haslip, Toots Thielemans, Jeff Tain en Roy Hargrove speelt, hoef je geen hardcore jazz-fan te zijn om van zijn optreden te genieten. Hij maakt regelmatig uitstapjes naar andere genres en verwerkt ook veel klassieke invloeden in zijn spel. Het advies is dus: Ga niet zitten wachten tot het uitverkocht is maar bestel die kaartjes NU! Een uitzondering vormen de mensen die best diep in hun buidel willen tasten om Michiel te zien of om het Beauforthuis te steunen, want de laatste zes kaartjes gaan evenals bij het uitverkochte concert van
Trijntje Oosterhuis weer in de
veiling via deze site.
Meer muziekrecensies zijn
hier te vinden en kaarten voor dit tweede benefietconcert kun je reserveren via VVV Zeist: 0900 -109 10 13 of per
e-mail (25 euro per kaartje).
Dayna Kurtz is weer eens in Nederland en doet ook het
Beauforthuis aan. Haar optreden staat in het teken van haar nieuwe CD 'Beautiful Yesterday' met voornamelijk covers en een paar eigen nummers en gastoptredens van Norah Jones en Ethel. Zoals het een singer/songwriter betaamt begeleidt ze zichzelf op gitaar. Dat haar band er niet bij is, is geen punt, want Dayna maakt het ook zonder band meer dan de moeite waard. De sfeer is heel intiem. Dayna komt zeer relaxed over en houdt gezellige rustige praatjes tussen de nummers door. Over hoe nummers tot stand kwamen of waarom ze bepaald songs mooi vindt. het publiek reageert daar spontaan op. Terloops verontschuldiging zij zich nog voor de president van haar land, voor wat hij doet en voor het feit dat het de Amerikanen niet is gelukt hem weg te krijgen. Het huiskamerkarakter wordt nog versterkt doordat ze regelmatig haar whiskyglas heft en proost met het publiek.
Vanwege het intieme karakter van het concert is afgesproken alleen tijdens het eerste nummer 'Love where did you go' te fotograferen (klik foto voor vergroting). Hier van dit nummer
een filmpje van Mieke. Het tweede nummer is heel verrassend 'Parlez moi d'amour', een chanson uit 1930 van Jean Lenoir, destijds nog uitgevoerd door Edith Piaf. Het eerstvolgende nummer dat ik herken is 'Joy in repetition' van Prince, een nummer dat zo goed bij haar past dat het voor haar geschreven zou kunnen zijn. Verder komen o.a. nog 'All over again' van Johnny Cash en een Leonard Cohen-song (Everybody knows) voorbij. Dayna voert alle songs op een zeer eigen manier uit. Zij brengt met haar stem en performance een scala aan stemmingen over. Zij slaakt soms kreten die diep tot je door dringen. Haar stem heeft een groot bereik en klinkt afwisselend als die van een bootwerker en als die van een engel. Ze blijft in al haar nummers authentiek en waarschijnlijk weet zij me daardoor in beide hoedanigheden te raken. Hoewel Dayna vaak jazzy zingt en jazzy gitaar speelt kan ik haar toch moeilijk als een jazz-zangeres beschouwen. Zelfs niet als zij een nummer van Duke Ellington speelt. Omdat er een snaar breekt is de set voor de pauze wat korter, maar dat wordt later weer ruimschoots goed gemaakt.
Na afloop schaft Mieke nog een CD en DVD aan, die Dayna graag bereid is te signeren.
Najib Amhali laat zien dat het ook anders kan in zijn programma 'Most Wanted'. Anders in de zin van geen kloof tussen Marokkanen en Nederlanders en ook anders, wat het grappen maken op een podium betreft. Een combinatie tussen een cabaretier en stand-up comedian. We waren uitgenodigd door een vriendin in Apeldoorn. Tijdens een etentje vooraf bij een sjieke chinees tegenover het theatercomplex Orfeus, kwam Najib met een gezelschap binnen. We kenden hem natuurlijk als de agent Sam uit
Shouf Shouf Habibi en van zijn show op TV. Toch een gek idee dat je bedenkt dat je liever bij
Najib Amhali in de zaal zit dan bij 'meneer Buckler' (voor intimi: Youp).
Zijn optreden begon al goed door de opmerking dat vijftig procent van zijn opbrengst naar de advocaat van Mohammed B zou gaan. Dan moet je wel lef hebben. Zo!, zei hij brutaal: 'de toon is gezet'. Eigenlijk kunnen cabaretiers alles zeggen want je weet toch nooit in hoeverre het serieus is. En een beetje shockeren hoort er ook bij. Zijn begin was sterk. Een rood draadje was zijn bezoek aan zijn oma in Marokko, die maar niet begrijpt dat alles in dat verre Nederland zo anders is. In een duizelingwekkend tempo rollen de grappen de zaal in. Hij neemt net zo gemakkelijk de Nederlanders op een confronterende manier op de hak als de Marokkanen zelf. De rode draad was al spoedig zoek, maar het maakte niet uit dat het alle kanten op ging. Sommige overgangen gingen alleen niet zo vloeiend. Zo is hij ineens met een muzikaal uitstapje bezig en jongleert met ritmes en klanken. Dan ineens is hij een Indonesier compleet met sarong. Het leek er een beetje bijgesleept. Hij doet dat verder niet onverdienstelijk, maar dan lijkt het plotseling fout te gaan. Een of andere beugel die hij daarvoor in heeft gedaan blijft achter een tand haken en de act lijkt in het water te vallen. Na aardig wat gestuntel geeft hij te kennen dat die act niet voor herhaling vatbaar is. Maar dan lees ik ergens op het internet op een fansite dat hij dat in iedere show zo doet... vreemd. Tegen het eind van het optreden dat zo'n twee uur duurt wordt het wat rommeliger en onsamenhangender en het tweede deel vinden we ook alle drie zwakker dan het eerste. De momenten dat we niet meer bij komen van het lachen blijven voorbij komen. Hilarisch is bijvoorbeeld zijn act over een 'anonieme' SOA test die hij ondergaan zou hebben en ook dat hij aangehouden zou zijn in Amsterdam in verband met 'wildplassen'. Nog een rood draadje is zijn act over zijn relatie en huwelijksfeest en dan ineens onverwachts is de show voorbij. Het publiek is wild enthousiast en hij krijgt terecht een staande ovatie. We hebben een zeer plezierige avond gehad en ons goed geamuseerd met een verrassende en verfrissende Nederlandse Marokkaan.
Hoeveel laat ik van mijzelf zien? Dat was wat mij betreft het thema van Hetty Heytings programma 'Van mij mag het' in het Utrechtse Werftheater. Hetty Heyting ondermeer bekend van de Familie Knots, plotschrijfster voor Baantjer en van de optredens met haar in 2001 overleden (levens- en werk-) partner Martin van den Ham met wie zij een cabaret-improvisatie-tour "Sneak Preview" deed. Ik had haar nog nooit live gezien maar Mieke was er getuige van hoe ze, kort na het verlies van haar partner, alleen door ging met het programma "Ik lijk wel gek" en was daarvan diep onder de indruk. 'Van mij mag het' staat voor het gegeven dat het publiek alles van haar zou mogen weten. Dat is natuurlijk niet echt zo en de voorstelling speelt voornamelijk af rond de dilemma's die een mens kan hebben om zijn privacy te beschermen. Als rode draad is er een fictieve vrouwelijk journaliste met een huilbaby die een boek over Hetty wil schrijven en haar meer informatie wil ontfutselen. Dat ontaard in een vorm van stalking en.. zoals je dat meer hoort, wordt het verhaal zonder de feitelijke gegevens toch geschreven.
Voor de pauze is haar optreden niet echt overtuigend. Haar kleding is vreemd oubollig en lijkt niet speciaal gekozen te zijn voor dit optreden. Ook na de pauze laat zij de kans liggen om met haar kleding een accent toe te voegen. Ondanks haar grote talent en vakmanschap blijft ze voor de pauze een beetje hangen in een plot dat door een goede amateur ook zo weggezet had kunnen worden. Wat wel sterk is, is haar interactie met het publiek. Vooral de eerste twee rijen worden actief betrokken in haar spel. Die dialoog maakt een wezenlijk onderdeel uit van haar programma. Na de pauze blijkt pas echt dat ze vooral wat dat betreft een geweldige vakvrouw is. Het gehele verloop van de verdere voorstelling wordt bepaald door de antwoorden op de vragen die zij het publiek stelt. Zij improviseert daar lustig op los onthoudt alle namen en antwoorden van het publiek en verwerkt dat ter plekke zonder enige hapering tot een komisch nieuw script. Heel erg indrukwekkend en knap!
Haar zelfgeschreven en gecomponeerde liedjes tussendoor waarbij zij zichzelf begeleidt op gitaar of piano zijn een goede onderbreking hoewel sommige teksten wat obligaat zijn. Ik werd meer geraakt door de wat persoonlijkere teksten. Erg goed was het liedje over kinderen krijgen waarin ze een keel opzet als een ware huilbaby en sowieso valt op dat ze met haar hele wezen op gaat in de typetjes die ze neer zet. Ze eindigt de voorstelling met een liedje dat aankondigt dat er meer is en dat het nu gaat beginnen. We zijn benieuwd. Uiteindelijk heeft ze nu weinig van haar verborgen eigenaardigheden en persoonlijke dilemma's prijs gegeven. Wie weet is dit een aanloop is voor een volgende show waarin zij echt meer van zichzelf laat zien. Fotograferen was helaas niet toegestaan. Het fotootje is van Joris van Bennekom.
Michiel Borstlap draait al wat jaartjes mee, behoort tot de top van de internationale jazz pianisten en toert continu over de hele wereld.
Het Beauforthuis heeft een speciale relatie met hem en noemen hem 'onze Michiel'. Hij is daar sinds 1992 kind aan huis en heeft er opgetreden met tal van formaties. Als hij dan op CNN verschijnt met grootheden als Herbie Hancock en Wayne Shorter, dan kunnen ze in Austerlitz hun trots niet op. Borstlap op zijn beurt roemt het Beauforthuis als podium o.a. omdat het volgens zijn zeggen het enige podium ter wereld is waar de directrice voor je kookt (en heel erg lekker ook nog). Borstlap wilde juist daar graag een keertje solo spelen en dat was natuurlijk geen probleem. Binnenkort is hij nog een keer in het Beauforthuis maar dan met Edsilia Rombley.
De bekende Steinway is verruild voor een Yamaha-vleugel en verder is het podium leeg. Hoe omschrijf je nou zijn spel. Mieke kwam met het woord 'fusion' en dat dekt wel voor een deel de lading. Zijn herkenbare stijl is zeer jazz-georienteerd maar zijn invloeden komen letterlijk overal vandaan. Hij schrijft veel nummers zelf en componeerde onlangs nog in opdracht van de de Emir van Qatar een opera. Hij speelt ook met iedereen samen. Zo toert hij binnenkort met voormalig Yes/King Crimson drummer Bill Brufford. 'Someday my Prince will come' was het openingsnummer. In de nummers die daar op volgen zijn er o.a. accoordenschema's van Schubert en trompet stukken van Miles Davis verwerkt. Terloops speelt hij nog een nummer van Herbie Hancock omdat die naar zijn zeggen ook een nummer van hem speelt. Veel ingewikkelde accoordenschema's, hoekige ritmes en tegenritmes maar dat alles toch op een harmonische manier. Zoals ook een aantal andere pianisten (waaronder Glenn Gould) dat doen zit hij zo nu en dan mee te 'brommen'. Ik herkende allerlei flarden muziek die hij verwerkt had waaronder Concierto d'Aranguez, dat ook door Miles Davis tot jazz bewerkt werd. De mogelijkheden om te fotograferen waren om diverse redenen beperkt, maar ik heb in ieder geval een paar bruikbare foto's (klik voor vergroting). Mieke zat in een positie dat ze alleen zijn handen kon zien maar dat was dan ook de moeite waard zoals je op
haar filmpje kunt zien. We hebben genoten van zijn solospel en Amanda (die zelf ook piano speelt) ging uit pure bewondering in de pauze nog een handtekening halen.
Bezoek de site van
Michiel Borstlap voor zijn toerschema. Zoek binnen Miwian Weblog op 'Beauforthuis' (zie "zoek" in rechterkolom hiernaast) voor ander recensies van optredens in het unieke Beauforthuis.
'Mensen zoals ik, Jamie Cullum, Norah Jones en Amy Winehouse zijn er altijd geweest, maar wij hebben de tijd mee omdat het grote publiek er nu op zit te wachten.' Dat is de mening van Katie Melua, de 20-jarige Georgische schone die opgroeide in Belfast en Londen. Ongeveer vier jaar geleden werd ze ontdekt en sindsdien gaat het heel goed met haar. Afgelopen vrijdag werd er op Nederland 2 een concert van haar uitgezonden vanuit Croydon in Engeland en ik was wel onder de indruk. Net als Norah Jones nog een jonge vrouw die 'eenvoudig' haar liedjes zingt met een prachtige zuivere stem en jazzy sound. Let op haar, ze gaat het vast maken.
Call of the search, heet haar debuutalbum en als je van het genre houdt is het beslist een aanrader. Meer info over haar is te vinden op haar
website.
Zet zes creatieve jonge honden van tussen de dertig en vijfendertig jaar bij elkaar, die allen een conservatoriumopleiding hebben genoten, diverse instrumenten bespelen en hun sporen al hebben verdiend in gezelschappen als het Ricciotti Ensemble, Camerata Antonio Lucio, ZAPP! Strijkkwartet, Sexteto Canyengue, Yo Yo Ma, Emmy Verhey, Willy Caron, Mathilde Santing en Paul de Leeuw (om maar een paar namen te noemen) en bovendien interesse hebben in muziek uit alle windstreken. Het resultaat zou een 'wereldband' kunnen zijn. Wij zagen gisteren in ons 'huistheater'
Het Beauforthuis 'DE'
Wereldband (klik fotostrip voor vergroting) met hun nieuwe programma 'Lekker Warm'. De regie is in handen van Karel de Rooij (Mini van Maxi) en is merkbaar in alle leuke details. De Wereldband is een garantie voor een fantastische avond en voor genieten met volle teugen. De tot op de laatste stoel uitverkochte zaal kreeg een wereldreis aangeboden langs alle windstreken en uithoeken van de wereld. Spaanse flamenco werd afgewisseld met Indiase klanken, Mexicaanse mariachi, Ierse volksdans, een Surinaams feest, zigeunerklanken kortom te veel om op te noemen. Dit alles gebracht in een wervelende show met veel humor en satire. Het lijkt wel of het niet uit maakt wie welk instrument bespeelt want iedereen lijkt het instrument te pakken dat toevallig in de buurt is of het nu een trompet is, een viool of een gitaar. Er wordt op alle mogelijke manieren met ritme gespeeld, het meest treffende voorbeeld was een
nummer a la 'Stomp' met rubber handschoenen. Doldwaze nummers worden afgewisseld met echte mooie subtiel gespeelde
orientaalse nummers.
Brabantse carnavalskrakers met jazz of met perfecte a capella-zang a la 'The Nylons'. Deze multi-instrumentalisten zijn van alle markten thuis; muzikaal cabaret zou je het ook kunnen noemen. Alles is tot in de puntjes verzorgd maar wordt lekker nonchalant gebracht. Willem van Baarsen is zichtbaar het artistieke creatieve brein van de groep. Met zijn stem lijkt hij alle denkbare geluiden voort te kunnen brengen, zijn mimiek is grandioos en zijn mini-sketches zitten vol ondeugende humor. Naast zang bespeelt hij viool, altviool, bas, trombone en gitaar en
danst hij er ook op los.
De andere bandleden doen niet veel voor hem onder en ieder heeft meerdere kwaliteiten plus een fantastische expressie. De groep bestaat verder uit Rogier Bosman, Sanne van Delft, Oene van Geel, Ro Krauss en Wim Lammen. Het deed ons ook een beetje denken aan de Ashton Brothers, die wat minder muziek en wat meer acrobatiek in hun show hebben maar hetzelfde aanstekelijke enthousiasme. Ze staan nog maar aan het begin van hun
speellijst en toeren nog door heel Nederland. Ik kan maar een ding zeggen: BESTEL VANDAAG NOG KAARTEN!! Hun optredens raken terecht zeer snel uitverkocht en dit mag je niet missen! Een waarschuwing: ga er niet naar toe als je in je winterdepressie wilt blijven hangen want je wordt er gegarandeerd vrolijk van.
Ik was vereerd met een muziekstokje van
Annemiek. Vooral omdat ik weet dat zij ook een muziekfreak is en bovendien zelf contrabas speelt. Als ik geweten had dat ik het zo serieus zou gaan nemen was ik er misschien niet aan begonnen
1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden in je computer?
Ongeveer 7.900 nummers die ongeveer 37 GB in beslag nemen
2. Wat is je laatst gekochte cd?
Deelder draait door (Jazz-compilatie samengesteld door Jules Deelder)
3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voordat je dit berichtje las?
At Least That's What You Said van Wilco van hun uitstekende laatste CD 'A Ghost Is Born'
4. Geef 3 nummers door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.
Over drie nummers zou ik een maand moeten dubben en wegstrepen... Ondoenlijk vandaar dat ik maar door ben gegaan tot het ophield zonder te tellen hoeveel en dan vrees ik dat ik later nog dingen tegenkom die ik toe had willen voegen. Opvallend ook dat er veel oude dingen boven komen terwijl ik toch veel met nieuwe muziek bezig ben:
- Nick Drake: Northern Sky. Ik heb van jongs af aan iets moois met de te jong overleden Nick Drake. Zijn songs zijn heel puur en van ontroerende schoonheid. Iemand noemde dit de mooiste lovesong ever.. Dat klinkt wat stellig maar ik begrijp wat zij bedoelde.
- Roxy Music: A song for Europe (Stranded) Deze song maakte diepe indruk op mij tijdens een live optreden dat ik in hun glorietijd bijwoonde in Duitsland. Net als in het door Mieke genoemde 'If there is something' bevat deze song een door merg en been gaande saxsolo van Andy Mackay die live nog intenser was dan op de plaat
- John Martyn: Our Love (Grace and Danger) Eigenlijk had ik hier alle nummers van deze unieke CD willen vernoemen. John Martyn verwerkt zijn scheiding op zo'n open en intense wijze dat zijn vriend en platenbaas Chris Blackwell van Island records de CD niet uit wilde brengen.
- Masssive Attack: Weather Storm (Protection) Gecomponeerd door Craig Armstrong Een fascinerende instrumentale reis door een onbekend gebied. de reis duurt helaas maar 5 minuten.
- Flaming Lips: Waitin' For A Superman (The soft Bulletin). Frele muziek op een zware beat Ze blijven me fascineren de FL
- Mercury Rev: Goddess On A Highway Een nummer dat ik altijd hardop meezing tot grote ergernis van mijn omgeving omdat ik niet kan zingen. Ik heb goede herinneringen aan een tijd toen deze song vaak op Kink FM en BBC radio te horen was.
- Gun club: Bad america (The Las Vegas Story) Hier ook weer had ik het hele album willen noemen rauw gitaarwerk van Kid Congo Powers en overslaande zang van Jeffrey Lee Pierce, zo lelijk dat het weer schoonheid wordt.
- Tom Waits: I Hope That I Don't Fall In Love With You (Closing Time). De allereerste CD (toen nog LP) die ik van Waits kocht en omdat de titeltekst "Closing time" daarin voor kwam werd destijds gebruik om een radioprogramma af te sluiten. Later kreeg het nummer weer nieuwe betekenis voor mij omdat ik me in omstandigheden bevond waarin ik niet verliefd wilde worden.
- Joan Armatrading: The Weakness in me prachtig lied met een mooie tekst
- Van Morrison: Into the Mystic (Moondance) Ik had moeiteloos 10 songs van Van Morrison op kunnen voeren. Ik heb deze maar gekozen omdat ik iets heb met het woord Mystic en omdat de onrustige Morrison in deze song even innerlijke rust lijkt te hebben.
- Skunk Anansie: Charlie Big Potato (Post Orgasmic Chill) Mede vanwege Skin in het fantastische lugubere filmpje. Jammer dat de groep niet meer bestaat.
- Frank Boeijen: Schelpen in het zand (bij dit nummer bevind ik mij in gedachten samen met Mieke op het strand van een subtropisch eiland waar de tijd stil staat, er geen zorgen zijn en alles goed is.
- Joy Division: New Dawn Fades (Unknown Pleasures). JD staat er om bekend de meest donkere depressieve muziek gemaakt te hebben. Ik knapte er altijd juist van op. New dawn Fades is een schitterend nummer en het enige melodietje dat ik met twee vingers op de piano kan reproduceren.
- King Crimson: Prelude song of the seagulls (islands) Schitterende bijna klassieke melodie van een destijds zeer vernieuwende groep.
- Sandy Deny: The Sea (Fotheringay). Deze veel te jong overleden zangeres van Fairport Convention en Fotheringay heeft altijd een gevoelige snaar bij mij weten te raken. Haar stem is zo zuiver en engelachtig en toch warm
- Robert Wyatt: Shipbuilding. De oude drummer van The Soft Machine raakte verlamd, kwam in een rolstoel terecht en begon te zingen. Zijn stem is daar niet echt geschikt voor en juist daarom is het zo mooi en kwetsbaar. Het nummer is als ik het goed heb van Elvis Costello.
- Elvis Costello: (I Don't Want To Go To) Chelsey Costello mag ook niet ontbreken maar het kiezen van een nummer is bijna ondoenlijk. Vandaar maar dit nummer met het bijna onmogelijke ritme omdat het zeer kenmerkend is voor zijn beginperiode.
- Christophe: Ne raccroche pas. Ik heb ook aardig wat Franse, Italiaanse en Spaanse muziek. Met Chrisophe kwam ik voor het eerst in aanraking via zijn enige hit 'Aline' Zeer apart zijn de songs die hij samen met Jean Michel Jarre deed en je raad het nooit: Jarre schreef de teksten.
- Norma Waterson: Love of my Life. Zeer aparte vrouw die een zeer innemende versie heeft van dit Queen nummer.
- Bob Dylan: Forever Young 'Mijn lijflied/tekst'
Wereld muziek
- Orchestre Baobab: UtruHoras Afrikaanse muziek waarin een saxofoon de hoofdrol heeft. Fantastische groep die we ook live gezien hebben.
- Haris Alexiou: Erotico (Oi Megaliteres Epitixies Tis) Ik wordt nogal emotioneel van Griekse muziek Geen idee waarom? Misschien vanwege de dramatiek daarin?
- Loreena McKennitt: La Serendisima (The book of secrets) Dit instrumentale nummer heeft bijna iets religieus, iets devoots iets met toewijding!? Schitterende melodie! (eigenlijk geen wereldmuziek)
- Abdel Gadir Salim: Basama. Noord Afrikaans beetje oosters. Bijna niet uit te leggen waarom dit zo mooi is.
- Jagjit and Chitra Singh: Apni Aankhon Ke Samandar Mein (Beyond Time) Ik noem alleen dit nummer maar draai altijd de hele CD van dit Indiase duo. Heerlijke muziek als een warm bad!
- Nusrat Fateh Ali Khan: Maki Madni (The last Prophet) Bezwerende muziek uit Pakistan waarvan je in een soort trance raakt. Een nummer dat 17 minuten duurt.
Jazz
- John Coltrane: Lush Life (Lush Life) Een fantastisch stuk dat ik grijs draaide toen ik me nog echt heel goed voelde in mijn vorige relatie.
- Miles Davis: All Blues
- Diana Krall: A Case Of You (Live in Paris) Het alternatieve Canadese volkslied. Een nummer van Joni Mitchel maar ook fantastische uitvoeringen van Prince en Tori Amos. De uitvoering van Diana blijft toch voor mij de meest aansprekende.
- Michel Petrucciani: Colors (Trio in Tokyo) Inmiddels overleden Franse Jazzpianist die zwaar lichamelijk gehandicapt was en met zijn te grote hoofd net boven een tafelblad uit kwam. Dat hij met al zijn handicaps toch de sterren van de hemel speelde heeft mij diep geraakt.
- Van Morrison: The way young lovers do (Astral Weeks) Ik zie toch nog kan om Van the Man er in te sneaken en geheel terrecht dit is een heerlijk jazzy nummer met een zeer apart ritme van een van zijn allereerste CD's Hij wordt hierop ook door jazz musici begeleid.
- Yusef Lateef: Morning Fantastisch lang uitgesponnen nummer met arabische invloeden.
Klassiek
- Handel: Ombra Mai Fu (uit opera Xerse) Misschien wel de mooiste melodie ooit geschreven. counter tenor Andreas Scholl zingt het onnavolgbaar.
- Handel: How beautiful are the feet of man (uit de Messiah) heeft een speciale rol in de manier waarop Mieke en ik elkaar leerden kennen zonder elkaars voeten nog gezien te hebben
) - Vivaldi: Nulla in Mundo Pax Sincera Fantastische uitvoering van Emma Kirkby
- Christoph Willibald Gluck: Che Faro senza Euredice Wederom vaak gezongen door een counter tenor en dan mag voor mij Andreas Scholl weer als eerste.
- Maria Callas: Casta Diva (uit Norma van Bellini) Een echt kippevel nummer waarbij de rillingen over je lijf lopen als je de goede uitvoering op het goede moment keihard draait. Helaas is het nummer de laatste jaren regelmatig misbruikt door nepzangeressen en andere commerciele doeleinden.
- Carl Philippe Emanuel Bach: Celloconcert Wq 172 Schitterend largo stuk op een warme zomeravond de luidsprekers naar te tuin gericht en je waant je in het paradijs.
- Ravel Piano Concerto in G (2. Adagio assai) Een heerlijk dromerig piano concert van Ravel niet te vergelijken met het 'onrustige' werk van hem
Verder nog: - Handel: Concerti grossi Op. 3, 1-6
- Handel: Lascia La Spina Cecillia Bartoli
- Mozart Agnus Dei Mass in C (Coronation" Mass)
- Haydn-Trumpet Concert in E flat
- JS Bach Erbarme dich (Mattheus Passion)
- Max Bruch- Violin Concerto No.1, Op.26 in G minor - Adagio
5. Aan welke 3 personen geef jij het muziekstokje door en waarom?
Ik wil het stokje in ieder geval aan
GeeSpot,
Anne-Floor,
Kaat Desalniettemin en
Berta geven omdat ik hun muzieksmaak interessant vind en benieuwd ben naar meer details. Ik hoop niet dat iemand mij al voor is geweest want het stokje verspreid zich over de weblogs als een virus. Ik wilde er aanvankelijk ook nog een paar MP Drietjes bij plaatsen maar heb nu besloten om er maximaal drie te plaatsen als er verzoeknummers zijn uit bovenstaande lijst.
klik foto voor vergroting
Er waren nauwelijks concerten in het
Beauforthuis tijdens de feestdagen, maar gisterenavond was er dan het eerste (drie) dubbelconcert in de reek van 120
Jazzimpuls concerten die door heel Nederland gegeven worden. Het kleine podium van het Beauforthuis werd bijna geheel in beslag genomen door de Steinwayvleugel, een imposant Hammondorgel en een gigantische Leslybox. Er zijn voor die avond drie sets gepland te weten voor de pauze instrumentale jazz van het
Benjamin Herman quartet (klik foto voor vergroting) en na de pauze vocale sets van
Paulien van Schaik en Hein van de Geyn en
Fay Claasen begeleid door Marc van Roon. Gentleman-saxofonist Benjamin Herman zag ik al eerder bij
The New Cool Collective en meester gitarist Jesse van Ruller begeleide onlangs nog
Fleurine. 'DE' grote verassing van die avond is Hammondorganist Carlo de Wijs! Als er iemand zijn handen en 'blote' voeten gebruik is hij het wel! Met niet te volgen snelheid bewegen zijn vingers over de toetsen en voeten over de pedalen. De nadruk bleef daarbij liggen op het heerlijke jazzy spel en niet op 'kijk mij eens virtuoos zijn'. Drummer Martijn Vink wist hier en daar ook best te imponeren, vooral tijdens de bekende drumsolo. Veel beter dan met deze top instrumentalisten van de Nederlandse jazz kun je het bijna niet treffen. Herman die een wereldwijde reputatie aan het opbouwen is gaf aan dat ze graag eigenwijs tegendraads repertoir kiezen zoals het fantastisch uitgesponnen 'Sunny' waar jazzpuristen weinig van moeten hebben. Toen jammer genoeg de pauze aanbrak zag je deze toppers zelf hun imposante instrumentarium van het podium verhuizen naar de daarachter klaarstaande minivan.
klik foto voor vergroting
Na de pauze zangeres Pauline van Schaik begeleid door 'oude rot' bassist Hein van de Geyn (klik foto voor vergroting). Het was een hele omschakeling na het up-tempo werk van voor de pauze. Heel relaxed en subtiel pakte het duo de draad weer op. Bekend vocaal werk werd veelal in een vertraagd tempo en mede door de beperkte begeleiding teruggebracht tot de essentie. Paulien gaf nieuwe betekenis aan nummers als 'Cry me a river'. Met haar zuivere fluwelen stem liet zij veel nummers aan het eind met een uiterst zachte lang aangehouden toon afsterven. Heel knap! Van de Geyn had tijd nodig om op dreef te komen. Aan zijn interessante mimiek en grappige gevrij met zijn bas lag het niet, maar na een nummertje of drie/vier was hij ook helemaal warm gedraaid en kreeg voor het eerst na een solo midden in een nummer de handen van het publiek op elkaar. Daarna was het weer volkomen duidelijk waarom hij met alle grote namen van de internationale jazz gespeeld heeft.
klik foto voor vergroting
Na toch al veel waar voor het geld wordt het podium nu zelfverzekerd ingenomen door Fay Claassen (klik foto voor vergroting). Voor het eerst wordt nu ook deze avond de Steinway bespeeld door Marc van Roon die haar zeer creatief en invoelend begeleidt. De carriere van Fay gaat voor de wind. Zij is een graag geziene zangeres in Japan en de USA en toerde onlangs nog door China. Zij werd genomineerd voor een Edison, maakt CD's met Toots Thielemans, Kenny Werner, Mike Stern en het Millennium Jazz Orchestra. Fay brengt heel soepel en toch stevig diverse vocale hoogstandjes over het voetlicht en blijft daarbij heel puur. Overeenkomst met het vorige duo is dat ook zij de songs tot de essentie terug weten te brengen. In 2000 wist Fay al te imponeren met haar debuut-CD "With A Song in My Heart" en zelfs jazzdiva Rita Reys is onder de indruk van haar kwaliteiten. Als toegift traden de twee zangeressen nog een keer samen op met hun begeleiders op bas en piano.
Zo blijkt ons kleine landje toch een indrukwekkende reeks kwalitatief goede jazzmuzikanten en jazzy zangeressen te herbergen, waaronder Fleurine, Paulien, Fay, Trijntje en ook Wende Snijders die minder jazzy repertoire heeft, maar dat ook best aan zou kunnen. Nu is het wachten nog op Francien van Tuinen, die binnenkort optreedt. De verwachtingen zijn hoog gespannen! Klik op de site van
Jazzimpuls voor optredens in jouw omgeving.
|
|
