Op 29 november a.s. treedt de Canadese jazz-zangeres/pianiste op in het Amsterdamse Concertgebouw. We wilden er dolgraag naar toe, en een aantal vrienden met ons, maar het blijkt al lang te zijn uitverkocht. Degene die ik aan de telefoon had bij het concertgebouw vertelde mij dat het concert in een abonnementenserie was opgenomen en er bovendien zoveel schriftelijke bestellingen waren dat er helemaal geen kaarten meer zijn. En dat terwijl de kaartverkoop officieel nog moet beginnen. Het beste advies dat zij mij kon geven is vanaf een maand voor het concert af en toe nog eens bellen. Ik ben hier heel onblij mee want de kans is klein dat we er nog in kunnen.
Ik heb Diana Krall ?ontdekt? toen ik haar DVD Live in Paris zag. Zij treedt daar op in Olympia en weet daar in die enorme concerthal een sfeer te scheppen alsof ze in een jazzclub zit op te treden. Vanaf dat moment is de collectie CD?s en nummers van Diana Krall in mijn muziekbibliotheek explosief gegroeid. Ook het laatste album
The girl in the other room heb ik uiteraard. Velen vinden dat het beste en meest volwassen album tot nu toe en die mening deel ik wel. Op deze CD naast eigen werk van Krall ook nummers van Tom Waits, Joni Mitchell en Mose Alison. Ze blijft een fantastische performer die beslist een eigen en lekker ongepolijst geluid laat horen. Hans schreef al eens eerder over haar in zijn artikeltje
Jazzy female singers op onze oude weblog. Als iemand ons nog aan kaarten kan helpen houden we ons zeer aanbevolen!
Het uitstekende Belgische popmagazine
Heaven besteedt veel aandacht aan muzikanten die niet zo bekend zijn bij een groot publiek. In de uitgave van juli/augustus een overzicht van ?best kept secret?
John Martyn. Martyn, van oorsprong een Engelse folk muzikant in de singer/songwriter traditie, heeft een stijl ontwikkeld die zeer eigen en eigenzinnig is en meer een jazzy karakter heeft dan dat het nog aan folk doet denken. Het artikel in Heaven is een goed geschreven verhaal door Hans van den Berk, iemand die fan is, een eigen John Martyn
site onderhoudt en Martyn al sinds 1978 volgt. Sinds die tijd volg ik Martyn ook zij het wat minder intensief.
Het artikel heeft als titel ?John Martyn al 35 jaar een mysterie? en dat brengt me dan meteen bij het album ?
Grace and Danger? uit 1980, met daarop de song ?Sweet little Mystery?, naar mijn smaak het beste John Martyn-album en ook kandidaat voor de tien CD?s die ik (mocht het zich ooit voordoen) meeneem naar een onbewoond eiland.
Een aantal mensen bij wie ik de CD introduceerde beschouwen hem nu nog altijd als een kostbaar bezit en ik heb ergens gelezen dat het album ook tot John's personlijke favovieten behoort. Het album is geproduceerd door Phil Collins die ook slagwerk voor zijn rekening neemt en heel bepalend is de glijdende akoustische bas van John Giblin. In Heaven staat een keurig overzicht met afbeeldingen van meer dan 20 van zijn CD?s en een daarbij behorende waardering met sterretjes. Vreemd genoeg deelt Van den Berg mijn mening niet geheel, want Grace and Danger krijgt bij hem ?slechts? vier sterren in plaats van de maximale vijf. Ik ga ook snel eens luisteren naar zijn onlangs uitgebrachte studio album 'On the Cobbles'
Welke CD zou jij meenemen naar een onbewoond eiland? Ik ben benieuwd....
Hij is echt terug! 'I'm back' zingt hij zelf en hoe! Gisterenavond tijdens het inpakken voor de huifkartocht was hij op TV in een verslag van het Northsea Jazz Festival, waar we zoals Mieke al zei deze keer niet bij waren. Wat had ik spijt dat ik geen VHS band klaar had liggen om de 71 jarige 'opa Brown' op te nemen. De TV stond keihard aan op de achtergrond en het huis swingde mee op de hoekige ritmes en gierende saxen. 'I'm a Soul Man' de oude klassieker van Sam and Dave kreeg nu pas echte betekenis. Toch maar snel zijn nieuwe CD 'The next step' zien te bemachtigen bij terugkomst! En ja het is natuurlijk minder leuk dat hij onlangs terecht moest staan wegens huiselijk geweld, maar dat staat los van zijn kwaliteiten als muzikant.
Dit jaar zijn we niet van de partij op NSJ maar we volgen natuurlijk wel zoveel mogelijk op de televisie en in de bladen. En dat is op zich ook al leuk. Bovendien heb ik wel weer de CD ?Your Guide to the NSJ? die ieder jaar wordt uitgegeven. Dit jaar een verzameling met een paar van mijn favorieten zoals Diana Krall, Michiel Borstlap, Elvis Costello, Jamie Cullum en John Scofield (zie plaatje).
Zondagavond wordt om 22.39 uur op Nederland 3 een verslag uitgezonden van de derde en laatste festivaldag. Soullegende James Brown is één van de topnummers op deze laatste festivaldag. Daarnaast treedt ook de Amerikaanse soulzangeres Alicia Keys op (bekend van nummers als 'Fallin' en 'If I ain't got you'). Eddie Palmieri kan gerekend worden tot één van de grondleggers van de Salsa en met zijn band La Perfecta II blaast hij zijn invloedrijke band la Perfecta uit de jaren '60 nieuw leven in. En verder crossovermuziek van Big From Curaçao met o.a. zangeres Izaline Callister, de opvallende bassiste Meshell Ndegeocello èn jazzgitarist Mike Stern. Kijken dus.
Mieke schreef al iets over de sfeer op Dwergpop. Het kleinste popfestival van Nederland. Nu nog iets over de muziek. Toen wij arriveerden was de op een na laatste band aan het spelen. De op het laatste moment ingevallen, 7-mans ska-formatie the Shenanigans uit Utrecht. Het hoekige ritme van deze groep zorgde voor een onstuimige expressie voor het podium. Het veelal als Gothicfans uitgedoste publiek heeft er niet minder schik om.
Na een lange pauze van soundchecks en testen treedt dan eindelijk de topattractie
The Sheer op. Deze Haarlemse band heeft al heel wat positieve aandacht gekregen. Winnaars van een Essent Award en present op Lowlands. Tijdens de Popslag 2001 en in een talentenjacht op Radio 3FM bereikt The Sheer de finale. Bart van Liemt, zanger en voornaamste componist van de band, doet me met zijn lange bakkebaarden denken aan een van de broertjes Gallagher van Oasis. Ook de muziek heeft daar soms iets van weg. Catchy popsongs worden afgewisseld met wat steviger werk, waarin vooral bassist Jorn van der Putte de hand in heeft. Apart is ook de Moog-synthesizer van Jasper Geluk. Het zou me niet verbazen als deze groep op grotere schaal gaat doordringen. De vraag blijft dan wel of de nadruk blijft liggen op de vrolijke melodieuze songs of dat het de kant van de hardrock uit zal gaan. De energie van deze groep werkt in ieder geval aanstekelijk en ook de lichtshow draagt als ondersteuning zeker bij aan het idee dat het hier om een serieuze groep gaat die nog veel van zich zal laten horen.
Wie heeft dat nog meer? Dat je muziek hoort en het dan later niet meer terug kunt vinden. Mij kan dat soms jaren bezig houden. Zo moest ik helemaal naar Orlando reizen om via een hotelbediende die me in een busje weg bracht te horen dat de oude song, waarin Marvin (Gaye) en Jacky (Wilson) genoemd worden, ?Nightshift? van de Commodores was. Toen wist ik het natuurlijk wel weer. Marvin Gaye was op de autoradio en zo kwam het ter sprake.
Naarmate je iets meer weet kom je vooral ook met behulp van Google verder. Zo kon ik pas onlangs meer info vinden over een zeer obscure versie van
?A Good Year For the Roses?. Jaren geleden hoorde ik deze geschifte versie van de klassieker die me bijzonder fascineerde. Onlangs kwam ik bij het opruimen een notitie tegen van jaren terug waarop de titel stond, plus het vluchtig opgevangen ?Dino? en ?White Trash?.
Googelen bracht me bij de uitvoerende Amerikaan ?Dino Lee? en het album ?King of the White Trash?. Dino heeft in de tussenliggende tijd een complete gedaante- en identiteitswisseling doorgemaakt en gaat nu door het leven als de goochelende crooner Mr. Fabulous. Een citaat:
Nowadays he?s sauntering around Austin as lounge crooner Mr. Fabulous, but in the 80?s, Dino Lee was a crazed Elvis-meets James Brown sleazeabilly mutant with a 9 piece band of Nazi zombies. ?King of White Trash? was his definitive album of that era, a wild mix of Tex Mex, soul, swing, punk, and high octane rock and roll.
Helaas heb ik het MP3-tje van deze obscure uitvoering van A Good Year for the Roses nog niet op het internet kunnen vinden. Wel zou ik misschien alsnog de CD kunnen bestellen bij het eveneens obscure Franse!?!
New Rose Records., die vreemd genoeg ook iets te maken schijnen te hebben met Alex Chilton en Roky Erickson. Of... wie weet is er nog iemand die dit leest die een tip heeft en meer van deze super ?Roses? uitvoering weet?
Een prachtige avond aan zee, een zonsondergang, schitterende klassieke muziek en in de verte een schip dat voor anker ligt ...
Zo luid de wervende tekst op de site van
Concert by the Sea.
Het ziet er nog redelijk uit als wij op weg gaan naar Scheveningen waar tussen het Kurhaus en het strand op de boulevard het jaarlijkse concert zal plaats vinden. Paul van Vliet als gastheer en gastsolist, samen met Trijntje Oosterhuis en verder Alessandro Safina begeleid door het Residentie Orkest, dat het openluchtconcert af zou gaan sluiten met de filmmuziek van Star Wars. Aansluitend zal er rond 23.00 uur een spetterend vuurwerkspektakel plaats vinden.
We zijn aan de vroege kant en fotograferen nog wat mooie luchten boven de zee en andere typische boulevardobjecten en -tafereeltjes. We moeten ook nog wat eten en met onze meegebrachte Blokker-klapstoeltjes banen we ons een weg tussen de rieten stoelen van een terras. De vis wordt duur betaald hier en de service is ook niet wat het zou kunnen zijn. De ober vraagt nog wel belangstellend, terwijl hij naar onze klapstoeltjes kijkt, of we voor het vuurwerk komen. We komen vooral voor het concert antwoorden we maar vuurwerk is op zich ook niet verkeerd. Dat is dan maar goed, aldus de ober, want het vuurwerk zal niet door gaan vanwege de harde wind.
Bij het podium aangekomen, manouvreren we onze stoeltjes handig naar een strategische plaats. Er is op dat moment nog een fanfare aktief, die tussen de opdringende menigte nog hun routine willen doen, door op dezelfde plaats door elkaar heen en weer te marcheren. Op het podium installeren orkestleden zich met hun instrumenten. Als even later Paul van Vliet in rokkostuum op het podium verschijnt en het publiek toespreekt, denken we nog dat het om een grap gaat als hij zegt dat het concert niet door gaat. Er zou zwaar weer op komst zijn en de risico's vanwege een scheur in de transparante podiumtent zouden te groot zijn voor het orkest. Maar niet getreurd ?het vuurwerk zou beslist wél door gaan?. Er volgt nog een slappe variatie op een van zijn bekende 'Mannen' act, het publiek applaudiseert en laat het debacle gelaten over zich heen gaan. We blijven nog wat hangen om te fotograferen en besluiten te blijven voor het vuurwerk. Het waait stevig en er vallen een paar druppels. De boulevard is binnen een mum ?mensvrij? en een echte wolkbreuk barst los.
Wij proberen te schuilen onder een overstekend randje van een parasol die achter de windschermen van een terras staat. Alle droge plekjes zijn bezet. Het gaat harder en harder regenen. Het water kolkt met ongelooflijk grote hoeveelheden van het grote halfronde podiumdak af. De boulevard verandert in een rivier en inmiddels onder een andere parasol met ingebouwde verwarming proberen we onze voeten droog te houden. Het is ons duidelijk dat het beloofde vuurwerk inmiddels vervangen is door dit spetterende vuurwerk van de natuur compleet met een flitsende lichtshow. Terwijl we koffie drinken proberen we dit verschijnsel in de inmiddels donkere omgeving vast te leggen.
Het levert een paar leuke foto?s op en we zijn weer een ervaring rijker. Met natte voeten en rillend van de natte kleren ?zwemmen? we terug naar de auto. En toch..., zeggen we tegen elkaar, is dit beter dan thuis voor de buis hangen.
|
|
