Ze hadden
haar al een keer met een leuke pantomime geprobeerd te verleiden om een kaartje te kopen, de Transformers, door de papieren loper voor haar uit te rollen en haar de hand te reiken. En trouwens toen we bij de centrale kassa stonden zei ze ook al dat ze wel naar Kauw wilde. Dus toen we voor de tweede keer die avond door één van de Transformers werden aangeklampt die ons allebei een handjevol aarde aanbood van haar voorraadje, konden we niet anders meer dan een kaartje kopen.
We werden binnengeleid in een ruimte die schaars verlicht werd met rood licht, zaagsel op de grond en aan iedere lange zijde een rij krukjes. Aan de ene kopse kant stond een vrouw in een met een zaklantaarn verlichte 'etalage' te spelen met een zaklantaarn en de schaduwen die dat licht maakte. Het programmaboekje schrijft: "het publiek betreedt samen met de spelers en de muzikante (saxofoniste) een installatie. Deze installatie blijkt een wereld met een eigen taal." En dat klopte, het was een taal die wij niet helemaal spraken.
De muziek van de saxofoon was prachtig. De beelden ook (zie
hier voor meer foto's van Kauw) . Er kwam op een bepaald moment nog een vrouw die allerlei dingen ging doen met een mand met takken aan een takel. En een derde vrouw in een verlichte vitrine waaruit ze met een touw te voorschijn werd getrokken. En toen.... werd het aardedonker en klonken er alleen de indringende klanken van die saxofoon. In dat pikkedonker werden er papieren schermen opgehangen waardoor er, toen er na verloop van enige tijd weer een klein lichtje aanging, een soort schaduwspel ontstond. Met veel drama werden daarna die papieren schermen weggerukt en als gordijn gebruikt voor de 'etalage' en als verenkleed voor de 'vogel' die zich er in wikkelde.
En toen was het afgelopen. Weird, was het woord dat wij er allebei voor hadden.
Het meeste bleef bij mij nog de geur hangen die in het theatertje hing. Het was dezelfde geur als van het kippenhok van mijn buren dat op een hete zomerdag ook zo kan stinken.
In één van de sfeervolste Paradetenten Case Mondo gingen we naar de voorstelling City Animals. Drie getalenteerde jonge mensen (Jacqueline Boot, Rick Paul van Mulligen en Stefan Rokebrand, klik de foto voor vergroting) zetten in een ruim half uur het 'real life' van de stadsmens neer. Als de voorstelling begint staat de acteurs op een klein stukje vloer afgerasterd met een hekje en eet
pinda's eet van de vloer. Wij kijken naar de aapjes. Eén voor één komen de meest uiteenlopende onderwerpen voorbij: liefde, commercie, flirting, dating, schoonheidsidealen, mobieltjes, bevolkingsdichtheid, heteroseksualiteit, homoseksualiteit, plastische chirurgie en het hectische bestaan van de moderne mens van minuut tot minuut. De verhalen worden onderbroken door Jacqueline Boot die ons quizvragen stelt: welke film vind ik het leukst, wat vind ik het belangrijkste in een partner etc. Het trio maakt letterlijk theater op de vierkante meter doordat (bijna) het hele stuk zich afspeelt binnen de ruimte die door het hekje wordt afgegrendeld. Sterk spel van alle drie met een speciale pluim voor Jacqueline Boot die met haar minuten durende monoloog over haar activiteitenoverzicht als moderne jonge vrouw zonder adem te halen alles opsomt wat zij moet doen om de dag tot een goed einde te brengen. Het is een voorstelling met vaart en humor die eigenlijk nergens aan spanning inboet maar opbouwt naar een climax en dan goed op tijd ook weer ophoudt. Compliment voor Teatro die in 2004 al de Mus wonnen met de voorstelling "Dat is het punt niet". Wij hebben ervan genoten!
Meer foto's van City Animals en andere Paradevoorstellingen zijn
hier te zien.
Gisterenavond ben ik met
haar naar de Parade in Amsterdam geweest. In de Volkskrant van gisteren had ik al gelezen dat De Parade bijna verzoop in het grasloze park. Omdat de gemeente Amsterdam de renovatie van het Martin Luther Kingpark nog niet klaar had, was dat park na de onafgebroken regen van de laatste weken namelijk veranderd in een
megabodderbad. Eén van de jongere Paradegasten zag dat als een enorme uitdaging, tilde haar jurk omhoog (mèt Batmanlogo) en ging er lekker met blote voeten doorheen lopen. Maar ja, zij was nog maar een jaar of vier. In plaats van de gebruikelijke dorpspleinachtige opstelling was er daarom een doolhof gemaakt van straten en pleintjes belegd met houten pallets zodat het loopverkeer enigszins gecontroleerd en droog kon verlopen.
Ik moet zeggen ik vond het geen verslechtering. Je kon nu een aantal rondjes lopen langs de verschillende 'wijken' van de achterbuurt van het Nederlands theater (zoals artistiek directeur Terts Brinkhoff het zelf noemt in de Volkskrant). In het begin was het er nog vrij rustig maar toen we weg gingen was het in alle 'straten' druk en gezellig. Veel tenten, ook die met de
mooie staldeuren die ook op het Terschellinger Groene Strand stond, het schitterende Brandtpaviljoen en meerdere fonteintenten.
Een heerlijk biologisch dynamisch vruchtensapje op tropische wijze opgediend maakte de avond voor ons helemaal af. Voor wie er nog niet geweest is: De Parade is nog tot en met 14 augustus in het Martin Luther Kingpark in Amsterdam en je kunt voor een redelijk bedrag parkeren bij het Mirandabad.
klik foto voor vergroting
Evenals bij North Sea Jazz, werd bij het Blue Note Festival het begrip Jazz ruim genomen. Als platenlabels hebben Blue Note en Verve records wat dat betreft ook de grenzen verlegd. Ook sommige Jazz magazine's gaan zwaar in de cross-over. In Gent waren er behalve pure jazz coryfeeën als MacCoy Tyner, Don Byron en Dave Holland ook muzikanten die tegen de Jazz aanleunen zoals Van Morrison, maar ook artiesten die wat verder verwijderd zijn van de pure Jazz zoals o.a. Solomon Burke, Tony Joe White, Mariza en Vaya Con Dios. Erg ver verwijderd was de formatie Nouvelle Vague, die oude 'new wave' songs in een modern jasje hebben gestoken. Als met al was het een zeer geslaagd festival dat tien dagen duurde en waarvan ik er vijf heb meegemaakt. De laatste groepen die ik zag en fotografeerde waren: Tony Joe White Niet alleen bekend door zijn 'Swamp-rock' maar ook schrijver van giga hits als Steamy Windows (Tina Turner) Rainy Night in Georgia (Ray Charles) en Polk Salad Annie (Elvis Presley) Een van de hoogtepunten wat mij betreft. White werd begeleid door slechts een drummer maar zijn fenomenale gitaarspel klonk als een volledige band. Oud en nieuw werk kwam voorbij en de eerste rijen waren duidelijk gevuld met echte fans die al zijn songteksten mee scandeerden en luid en duidelijk om verzoeknummers riepen. White was niet te beroerd om die vervolgens ook te spelen. Hoed en zonnebril zijn zijn vaste handelsmerken. Ik kon hem nog net vereeuwigen in een enkel moment
zonder zonnebril.
klik foto voor vergroting
Een verhaal apart is Solomon Burke. Bekend om de beste 'soul-stem' ever. Ik zag hem al twee keer eerder waarvan een keer met Van Morrison. Hij weegt twee honderd kilo en kon ditmaal alleen nog (achter een zwarte doek) met een rolstoel het podium opgereden worden. Dominee, begrafenis ondernemer en vader van 21 kinderen. Met koningsmantel kwam hij op en zeeg in zijn inmens brede troon. Met zijn fantastische band waarin ook een van zijn zoons speelt laat hij de een na de andere soul hit voorbij komen, Laat rozen uitdelen in het publiek en nogdigt mensen uit op het podium. Zijn kale hoofd wordt continu met een brede lap ontdaan van zweetdruppeltjes en hij weet vanuit zijn zitpositie de hele zaal te laten kolken. Een fenomeen! Ik kijk al weer uit naar de programering van volgend jaar van dit perfect georganiseerde maar toch zeer relaxte festival!
Manouvres is een voorstelling van
Conny Janssen Danst die zij speciaal voor het vijftienjarig bestaan van De Parade maakte. Het begint met vier mensen die lopende band werk zitten te doen: bestek poetsen, lepeltjes tellen en in pakjes samenbinden, suikerklontjes inpakken of er een kasteel van bouwen. Verveling is het thema en de aandacht dwaalt alle kanten op. Totdat één van de vrouwen de radio aanzet op een zender die leuke 'arbeidsvitaminen' uitzendt en haar collega's begint uit te dagen. Dan ontstaat een ingenieus spel van beweging, verleiding, afstoten en aantrekken tussen de twee mannen en twee vrouwen waarbij ook de tafels en stoelen in de choreografie worden betrokken. Vloeiende moeiteloze bewegingen die als vanzelf lijken te ontstaan maken dit tot een vloeibare schouwspel dat even abrupt eindigt als het begon. Met een blik op de klok en een geeuw van verveling pakken ze hun klusjes weer op.
Prachtige voorstelling waarbij je je ogen uitkijkt naar al die vloeiende bewegingen die de dansers geruisloos en gracieus maken. Het had van mij nog wel een half uur mogen doorgaan. Een topper!
Deze voorstelling van
Lange Poten was geprogrammeerd als publiekstrekker. We zagen ze een paar jaar geleden met het programma 'Doorgefokt' dat we toen erg leuk vonden. Nu was het thema de maatschappij onder druk' gezien door de ogen van twee dames op leeftijd. De twee vrouwen becommentariëren - vergezeld van behoorlijk wat alcohol - de situatie in de wereld waarin ze leven, een achterstandswijk met veel allochtonen. Op de verjaardag die gevierd wordt komt de ex-echtgenoot van de jarige het feest opluisteren met een jonge Poolse vriendin.
Er zitten zeker aardige en originele elementen in de voorstelling, met name in het begin. De ambitie die Lange Poten heeft namelijk 'lucht brengen in een maatschappij onder druk' komt echter niet helemaal uit de verf en het geheel blijft een beetje hangen in platachtige grappen die maar hier en daar wat verfijning hebben en soms helemaal de plank mis slaan. Kleding en decor zijn leuk en goed verzorgd maar het gezelschap heeft zich wat mij betreft verslikt in dit moeilijke thema.
De woensdagavond op De Parade weer drie voorstellingen op ons programma. We begonnen met Irene de Sirene, een rondborstige en -billige zeemeermin, die gespeeld wordt door danser/entertainer
Rinus Sprong (
DDDD). Irene ambieert een carrière boven water en laat zich opereren zodat ze - min of meer - kan lopen. De wereld ligt voor haar open maar dat valt na een aanvankelijk goede start toch behoorlijk tegen. Ze wordt niet echt gewaardeerd en niemand zit op haar bijzondere talenten te wachten. Irene staat op het punt zelfmoord te plegen en uit het raam te springen als redding komt in de vorm van een aanbod dat ze niet kan weigeren. En zo eindigt ze haar carrière op de manier die het beste bij haar past: als Irene de Sirene.
Het is een wonderschone voorstelling in een piepklein Theater de Luxe. Het decor is niet alleen prachtig maar ook nog zeer ingenieus en multi-functioneel en de aankleding (kostuum en requisieten) zijn allemaal heel goed gevonden. Optimaal gebruik van licht en schaduw en de voice-over van Mike Boddé maken het geheel af. Irene krijgt van ons een dikke 5 (in het kader van de Volkskrant publieksprijs). Recensies van de andere twee voorstellingen volgen later.
Een eenmansvoorstelling van Leon Giesen die ons een kijkje gunt in zijn
Mondo Leone op een wijze die verrassend, vol humor, ontroerend en gepassioneerd is. Hij maakte filmpjes over thema's die hem beroeren en over zijn helden en daarbij speelt hij gitaar. Klinkt heel gewoontjes als je het zo opschrijft maar zoals Leon het doet is het heel speciaal en komen film en muziek samen in een perfecte harmonie. Geweldig waren de nummers over zijn gitaar Berry (zie ook de foto van Hans hierboven), Fons (zijn gitaarleraar), Phil Lynott (de jong overleden basgitarist van Thin Lizzy), origineel die over de trein naar Den Bosch (zie ook
dit filmpje), de dansende bejaarden en Mohammed Ali en ronduit briljant die over de basgitarist van Lou Reed (ben helaas zijn naam vergeten) en het jongetje dat leert duiken.
We hebben echt genoten van zijn ode's en droomorkesten en konden er maar geen genoeg van krijgen. Net als de rest van het publiek overigens dus we hadden echt geluk dat Leon nog een paar extra nummertjes speelde omdat het de laatste voorstelling van de avond was. Hij heeft ook een CD/DVD waarop een aantal van bovengenoemde nummers te zien zijn maar zo charmant als hij life is dat kun je op een DVD nooit vastgelegd krijgen. Zeker naar toe gaan als je nog op De Parade komt!
Deze voorstelling van het Paleis voor Volksvlijt gaat over een thema dat nooit verveelt: de vrouw met een kinderwens. Hoofdpersoon is Sonja (Lottie Hellingman) wiens eisprong over een half uur gaat plaats vinden dus die NU een man zoekt bij haar kinderwens. Er zijn drie kandidaten die door Sonja gekeurd worden in het verhaal dat zich vooral afspeelt via de teksten van de liedjes. Hoewel Lottie er aardig op los zingt, de band lekker swingt en er behoorlijk wat grappige effecten in de voorstelling zitten is het geheel toch net wat te obligaat. Het is vermakelijk maar nergens echt goed en ondanks een aantal grappige wendingen komt de voorstelling voor mij niet uit boven de middenmaat.
Als je nog naar De Parade gaat dan is de voorstelling
Carmen van De Dutch Don't Dance Division een aanrader. Thom Stuart maakte de choreografie voor deze dansvoorstelling waarin het verhaal van Carmen met een aantal muzikale highlights uit de opera op geheel nieuwe wijze wordt uitgebeeld. Decor en dansers zijn uitgevoerd in een zwart/wit noppendesign en dat is niet alleen geniaal simpel maar brengt ook eenheid in de voorstelling. Tot in de kleinste details zijn de requisieten genopt en alleen dat al zorgt voor een glimlach. Maar meer nog zorgt daar de voorstelling voor die met veel humor en vaart passie, liefde, lust, geweld en jaloezie de revue laat passeren. Het is van begin tot eind een wervelende vertoning en als het afgelopen is dan moet je constateren dat het kleine half uur gewoon voorbij is gevlogen.
De foto is van Hans (klik voor vergroting).
klik foto voor vergroting
Ken je de ervaring dat je een concert bijwoont en het overweldigende gevoel krijgt dat dit echt het beste is wat je meegemaakt hebt. Dat gevoel (dat ik wel vaker heb), had ik bij Dee Dee Bridgewater, tijdens het
Blue Note Jazz Festival in Gent. DeeDee is niet alleen een fantastische jazz-zangeres en broadway-actrice, maar vooral een entertainer. Alles was perfect aan haar optreden en zij is vooral een vernieuwer. Ze heeft de platgetreden paden van the Great American Songbook verlaten en brengt nu onder de titel 'J'ai deux amours' stoffige Franse klassiekers tot nieuw leven. Ze woont al enige tijd in Frankrijk en voor een Amerikaanse is haar uitspraak van het Frans erg goed!
Het eerste wat ze doet bij het opkomen is het publiek begroeten met de hartegroet de 'namaste'. Alle saaie routines zoals het voorstellen van de muzikanten en de toegift doet ze net even anders en beter. Ze spreekt vooral Frans met het publiek en maakt grapjes waar goed op gereageerd wordt. Haar ode aan de grote Franse chansonniers omvat bekende werken als Ne me quitte pas van Brel , La vie en rose, Mon homme, Et maintenant, Dansez sur moi, Avec le temps en Les feuilles mortes. La vie en Rose waarvan honderden twijfelachtige uitvoeringen bestaan had een swingende dampende facelift gekregen die zijn weerga niet kent. DeeDee acteert, poseert, flirt en verleidt zowel het publiek als de bandleden. De bandleden (Marc Berthoumieux (accordeon), Minino Garay (percussie), Ira Coleman (bas)), werden één voor één nog eens in het zonnetje gezet, waarbij DeeDee de indruk gaf met ieder afzonderlijk iets intiems te hebben.
Dan weer drama dan weer lichtvoetig en bovenal fantastische zang waarbij haar stem via haar geroemde scat-techniek ook als instrument gebruikt werd. Hoogtepunt van de avond vond ik het nummer Girlstalk. Niet het Elvis Costello nummer maar een 18+ nummer waarin vrouwen uitwisselen hoe je het beste het voortouw kunt nemen bij mannen. Een ronduit hilarische uitvoering met veelzeggende gebaren en mimiek. DeeDee is duidelijk een van de hoogtepunten van het Blue Note Festival en de zaal, die voller is dan daarvoor, eet uit haar hand en reageert luidkeels en adrem op de ondeugende voorzetjes van Bridgewater. De corridor voor fotografen en cameramensen was voller dan ik het eerder zag en van plaats wisselen kon onmogelijk meer. Gelukkig had ik een goede positie van waaruit ik gehele podium goed kon overzien.
Toen het rond 01:00 uur 's nachts tijd was om het af te ronden verliet de band het podium en bleef Dee Dee alleen achter. Het bekende trucje dat het publiek door hard klappen, stampen en roepen de artiesten over zou moeten halen om terug te komen, was niet van toepassing. Dee Dee had de toegiften op een geheel andere manier ingebouwd. Met een kindvrouwstemmetje haalde ze de drie mannen zogenaamd over om terug te komen. Of de drummer al klaar was met zijn peepee. Haar zelf aangeboden toegiften waren van dien aard dat het publiek tevreden en voldaan de zaal verliet na uitvoerig afscheid te hebben genomen. Dee Dee bedankte uitvoerig iedereen en bedankte zelfs messieurs et madammes les photografes. Niet eerder was een publiek zo goed in de watten gelegd en verzorgd.
Vanaf morgen tot en met zondag duurt het festival voort en er zijn nog steeds kaarten verkrijgbaar. Check de link boven voor het programma met o.a. Van Morrison, Tony Joe White, Mariza, Solomon Burke, Vaya con Dios, Cassandra Wilson en "Bueno Vista Social' Omaro Portuendo.
Meer
Jazz foto's van mijn hand en van DeeDee via de link in deze regel.
klik foto voor vergroting
Vandaag niet veel tijd om verslag te doen want veel tijd verloren met trivialiteiten. Ik zit dit te typen met het fantastische pianospel van de italiaan Dado Moroni op de nabije achtergrond. Voor mij de ontdekking van het jaar. Morini maakt deel uit van het Bert Joris Quartet. Joris op zijn beurt staat te boek als de beste Belgische trompetspeler. De Eric Vloeimans van onze zuiderburen zogezegd.
Vanaf gisterenmiddag tot middernacht stonden op het
Blue Note Jazz Festival de volgende acts op het programma: Moker, Don Byron Ivey Divey' Quartet, John Scofield trio feat. Chris Potter en de Dave Holland Big band. John Scofield en Chris Potter waren fantastisch. Scofield was goed in vorm en wist alle mogelijke wonderlijke klanken uit zijn gitaar te toveren.
Over de anderen later meer. Het programma van vandaag is ook zeer interessant. Twee Belgische toppers Ben Sluijs Quartet en zoals gezegd het Bert Joris Quartet. Verder Richard Galliano ?NY Trio? en als uitsmijter vanavond Dee Dee Bridgewater die sinds enige tijd in Frankrijk woont en vanavond Frans repertoir brengt. Ik kijk er naar uit!
klik foto voor vergrotingWie North Sea Jazz gewend is weet niet wat hij meemaakt. In de tuinen van een voormalig kloostercomplex is het heel relaxed vertoeven. Een aantal gebouwen en bijgebouwen zijn in gebruik en er staat ook een gigantische witte tent. De bezoekers zitten heerlijk op terrasjes onder de perenbomen wat te drinken in afwachting van de eerste voorstelling. Geen gedrang en gedoe naar de Bijloke een voormalige historische kerk, waar de eerste act begint. Dat is de veelbelovende 21-jarige vlaamse sopraan- en tenorsaxofonist Robin Verheyen. Zijn trio bestaat verder uit de nederlander Guus Bakker, die ook nog even in het trio van Michiel Borstlap speelde (akoestische bas) en Toon Van Dionant (drums). Het Robin Verheyen Trio won de vijfde editie van het concours Jong Jazztalent in Gent, het nevenpodium van het Blue Note Festival op het Goudenleeuwplein. De jury roemde Robin Verheyen voor zijn doordachte composities, gebaseerd op zijn voorliefde voor Wayne Shorter, John Coltrane, Michael Brecker en Steve Coleman. Robin sloot zijn formele opleiding af met een masteropleiding aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Professioneel gaat het hem intussen voor de wind. In 2001 speelde hij op Jazz Middelheim met een big band onder leiding van Maria Schneider. Een jaar later speelde hij op de Brussels Jazz Marathon met gitarist Pierre Van Dormael en viel hij voor het eerst in de prijzen op het concours Jazz Hoeilaart met zijn kwartet Gromm - in 2004 werd Robin er bovendien gekozen als beste solist. Het was wonderlijk om te zien hoe doe doorleefd zo'n jong talent zijn saxen bespeelde.
klik foto voor vergroting Na afloop stroomde de zaal weer even relaxed leeg en werden de terrasstoelen weer bezet in afwachting van de gigant
McCoy Tyner. Pianist Tyner speelde samen met de legende John Coltrane, tot aan diens dood. Samen maakten zij het legendarische album My favorite things. Deze avond zou Ravi Coltrane de zoon van John de tenorsax bespelen! Hoewel ik ook druk was met fotograferen werd ik gegrepen door de pure magie van dit optreden. Tyner en zijn All Stars rolden klanktapijten uit, die iets weg hadden van een vliegend tapijt die je meevoerde naar Noord Afrikaanse landschappen. Zijn herkenbare percussieve, hamerende pianostijl gaven schitterende accenten aan de vloeiende composities. Ravi Coltrane die pas op 21-jarige leeftijd Jazz begon te studeren en de uitdaging aanging om zich in de voetsporen van zijn vader te bekwamen op de tenor-sax, heeft ongetwijfeld veel talent van zijn vader in zijn genen.
klik foto voor vergroting Het publiek was euforisch en dwong zelfs een tweede toegift af die Tyner pas na lang onaflatende applaus en onder de smeekbeden van de stagemanager honoreerde. Ik was inmiddels back-stage en in de gangen daar maakte de op het podium zo serieus overkomende Tyner een grapje door met gespreide armen 'O solo mio' te zingen. Ik was dankbaar dat ik getuige mocht zijn van dit misschien wel legendarisch optreden van de bejaarde Tyner.
De McCoy Tyner All Stars bestaan uit: RMcCoy Tyner (piano); Terell Stafford (trompet); Gary Bartz (altsaxofoon); Ravi Coltrane (tenorsaxofoon); Charnett Moffett (contrabas); Eric Gravatt (drums)
Foto's
Hans Speekenbrink
Herinner je je nog het
logje dat ik schreef over Manon Ossevoort die met haar trekker naar de Zuidpool gaat? Ze is onderweg maar eh in België vlakbij Antwerpen van de weg gehaald omdat ze geen kentekenbewijs had. In Nederland hebben trekkers geen kenteken nodig maar bij de zuiderburen wel kennelijk. Ik geloof dat het allemaal wel in orde komt en dat ze nu van de Belgische autoriteiten na keuring een Belgisch kenteken krijgt maar het is wel een grap dat ze uitgerekend in België strandt. Wil je lezen over haar avonturen onderweg zodra ze weer legaal op pad kan, dan kun je die volgen op haar
weblog.
klik foto voor vergroting
Het hectische overvolle North Sea Jazz is weer zo goed als voorbij. Jazz liefhebbers die het gemist hebben of geen zin hadden in de verstikkende drukte kunnen altijd nog naar Gent naar het
Blue Note Jazz Festival. Het officiële programma loopt van 14-24 Juli maar er waren gisteren en vandaag ook nog een paar dagen aan zee waar onder andere onze eigen Trijntje Oosterhuis optrad.
Uiteraard komen er alleen Blue Note artiesten, maar de namen van het toonaangevende label liegen er niet om. Zo zijn daar behalve Van Morrison en Solomon Burke die ik drie jaar geleden nog op (te) grote afstand tijdens NSJ fotografeerde (klik foto hierboven voor vergroting), ook de volgende indrukwekkende lijst van artiesten te bewonderen: Dee Dee Bridgewater met heel verrassend Frans repertoir, Amos Lee, McCoy Tyner All Stars, John Scofield, Dave Holland Big Band, Toots Thielemans, Charlie Haden, Jef Neve Trio, Philip Catherine, Cassandra Wilson, Tony Joe White, Vaya Con Dios, Herbalizer, Buena Vista Social Club met de legendarische Omara Portuondo en niet te vergeten koningin van de Fado Mariza. Dit is nog niet de helft van het programma. Het voordeel in Gent is dat je niet zoals bij NSJ vast komt te zitten tussen publiek dat van de ene zaal naar de andere gaat. Ik ga er een paar dagen heen, dus binnenkort meer verslag voorzien van foto's
klik foto voor vergroting
Terwijl zich in Driebergen gisteren weer het professioneel opgezette Dwergpop festival voltrok, stonden wereldwijd de uit de as herrezen reuzen als Pink Floyd en de Who te spelen voor Live8. Het
Dwergpop festival beleefde weer haar 12e editie. Zo'n 15 acts komen tussen 2 uur smiddags en middernacht verdeeld over twee podia voor het voetlicht. Bluesbrother Castro en Plaeto hebben respectievelijk de Essent Award en de Classic Rock Award op zak. Er zijn DJ's en zelf een akoestische Ierse Folkband. Het weer zat niet de hele dag mee. In het begin van de middag was er een tropische regenbui. Ik was er nog net op tijd bij om de laatste drie acts mee te maken. Het viertal Plaeto maakt een aanstekelijke combinatie van oude en nieuwe rock en spelen naast veel eigen composities eigen uitvoeringen van classics. Het DJ trio Cultural Evolution geeft elke twee maanden een Drum'n'Bass feest bij Chez Be Be te Utrecht. Lekkere stevige beats originele mixes! Wat ik toch altijd blijf missen bij deze muziek is de dynamiek van een live-optreden. Terwijl CE goed werk leverde werd het hoofdpodium inclusief het licht, razendsnel omgebouwd voor C-Mon & Kypski. Het zag er allemaal veelbelovend uit met de robotverlichting projecties (van VJ-collectief Subliminal Mess) en een nostalgisch verlicht drumstel. Het kwam wat mij betreft niet helemaal uit de verf. Het scratchwerk van de twee turntable cracks was prima voor elkaar maar de rest van de band stond een beetje statisch in het donker hun werk te doen. Van een slotact had ik wat meer dynamiek verwacht.. Jammer toch dat ik net te laat was voor Bluesbrother Castro. Volgend jaar beter. De PR-vrouw zegde me voor volgend jaar een uitnodiging toe, dus een mooie gelegenheid om wat uitvoeriger te recenseren en te fotograferen. Weer terug thuis was ik mooi op tijd om nog de wederopstanding van de reuzen te zien, die onder leiding van Bob Geldof nu eens een einde willen maken aan de honger in de wereld. De kreet 'from Charity to Justice' is daarbij ijzersterk en dekt volledig de lading. Pink Floyd in originele bezetting was indrukwekkend! Roger Waters was slecht bij stem, David Gilmour zong beter en speelde als vanouds de leadgitaar en bewees daarmee hoe tijdloos zijn solo's zijn. Nick Mason zag er echt uit als een Opa maar schoot nergens tekort op zijn imposante drum-kit. Het was mooi om te zien hoe dat half-dode uitgehongerde zieke meisje op de foto destijds door de acties gered was en nu een mooie jonge vrouw is. Muziek is een grondrecht van ieder mens. Voedsel ook!
Foto's: Hans Speekenbrink
|
|
