klik foto's voor vergroting
Het volgende scenario is niet ondenkbaar: je loopt op een maandagavond door Amsterdam, alleen of in goed gezelschap, en je besluit wat te gaan drinken of eten in een van de gezellige straatjes, waar de Wolvenstraat een onderdeel van is.
Café Brix ziet er wel aantrekkelijk uit en je gaat naar binnen. Het is er gezellig druk maar er is nog net voldoende plaats. Het wordt half negen en de eerste tonen van bas en piano klinken vanachter uit het restaurant. Het blijken bassist René van Beeck en pianist Rembrandt Frerichs te zijn! Het klinkt fantastisch en even later staat er ineens een zangeres te zingen. Iemand met een gitaarkoffer passeert je tafeltje en een nieuwe pianist neemt plaats achter de toetsen. Hé! is dat niet Thijs Cuppen? En die gitarist dan? Dat is Klaas Fopma! Hé, alweer een nieuwe jonge zangers. Je blijkt met je neus in de boter gevallen te zijn bij René van Beeck and Friends! die daar iedere maandagavond spelen.
Lees meer...
klik foto's voor vergroting
Improviseren, acteren, samenspelen, anticiperen, lef, verrassend, ontwapenend, lachen, kijken, luisteren, alertheid en energiek, dat alles is theaterport. Het is een vorm van theater waarbij improvisatiewedstrijden voor publiek worden gehouden. Heel onvoorspelbaar, veel interactie met het publiek en niet alleen voor toeschouwers maar soms ook voor spelers verrassend, dat kenmerkt deze theatervorm. Het sportaspect is aanwezig in de vorm van rechters die de teams beoordelen, hun vonnis vellen, punten toekennen aan de teams of rode (bij gebruik van -ismen) en gele kaarten (bij blokkades) uitdelen.
Het publiek bepaalt waar de scenes over gaan: wie, wat, waar, waarom en hoezo. Het kan bewondering voor de spelers tonen door rozen te gooien op mooie of ontroerende momenten maar ook afkeuring voor de beslissing van de rechter door het gooien van natte sponzen. En niet alleen de rechter geeft punten, ook het publiek stemt welk team het beste scoort in een bepaalde scène.
Het was voor ons de eerste 'life' kennismaking met theatersport dus we lieten ons verrassen als gast van theatersportvereniging
Plots... uit Utrecht die een wedstrijd zouden spelen tegen Kunst en Vliegwerk uit Arnhem. Door al het gedoe met de sneeuw en het openbaar vervoer had Kunst en Vliegwerk verstek moeten laten gaan en daarom werden we getrakteerd op een onderlinge wedstrijd van Plots die voor de gelegenheid twee teams van drie mensen had samengesteld. En we hebben er echt van genoten!
Lees meer...
klik voor vergroting
'De strakst geklede man met een toeter', werd Benjamin Herman ook wel genoemd. Hij noemde zijn New Cool Collective een ?modern dansorkest voor de jeugd?. Regelmatig wordt zijn grootste verdienste genoemd dat hij en zijn band een brug vormen tussen jazz en popmuziek. Nu is er weer een prijs voor zijn CD Heterogeneity: De Edison Jazz Nationaal 2005. Hij nam hem gisteren in ontvangst van Paul de Leeuw toen hij optrad op diens Parenavond. Naast praten gaat hij Benjamin Herman ook spelen en een plaatje draaien zondagochtend!
Bron: nieuwsbrief 'Vrije Geluiden'.
Te zien: zondag 27 november om 11.00 uur op Nederland 3.
Recensie van een Benjamin Herman optreden.
Meer informatie via de
Vrije Geluiden site.
klik foto's voor vergroting
The Bad Plus staat bekend als een jazztrio met de kracht van een rockband en om hun eigenzinnige coverversies van o.a. Black Sabbath, Blondie, Björk, Nirvana, The Pixies, Aphex Twin en zelfs Abba's "Knowing me knowing you". Wie alleen daarvoor naar het uitverkochte
Bimhuis was gekomen, kwam bedrogen uit. Op een jazzuitvoering van Vangelis' "Chariotts of fire" na waren er nauwelijks covers te horen. De band was enigszins vertraagd en moest nog een soundcheck doen terwijl het publiek al in de aangrenzende ruimte aan het wachten was. Het was al aangekondigd dat er geen pauze zou zijn maar één lange set.
Het was op hun meest recente CD "Suspicious Activity" al een beetje te merken: tot voor kort was pianist Ethan Iverson nog de harmonische verbindende factor maar gisterenmiddag In het Bimhuis viel te constanteren dat ook de eigenzinnigheid in zijn spel toegenomen was. Die rol was in het verleden meer weggelegd voor drummer David King en bassist Reid Anderson. Dat maakte het concert er niet minder genietbaar op.
Iverson was degene die zo nu en dan op stond vanachter zijn piano om het trio voor te stellen en toelichting te geven op de nummers die ze speelden. Veel nummers van hun laatste CD aangevuld met nieuwe composities van voornamelijk Anderson en King. Na het openingsnummer "Pancake House" werd "Thrift Store Jewelry" gespeeld, gevolgd door het overweldigende "Rhinoceros Is My Profession", dat ontstond uit de afkeer van de bandleden voor het fenomeen stierengevechten. "Wat zou het leuk zijn als er een neushoorn de arena in kwam in plaats van een stier", aldus de met droge humor doorspekte toelichting van Iverson. "Chariots of Fire" werd gevolgd door "Giants", "Notice the difference" en "Anthem For The Earnest". De knorrende bas van Anderson stond in verhouding tot de drums en piano en in tegenstelling tot wat we gewend zijn van de CD's wat zacht. Anderson die de meeste composities op zijn conto heeft, leek weg te dromen op de muziek. Iverson spel was, zoals gezegd, veranderd in de zin van minder lyrisch meer percussief en staccato. De hyperactieve maniakale drumstijl van King is op zich al een unieke beleving, soms heel subtiel en dan weer met keiharde onverwachte hooks en onmogelijke beats. Soms lijkt het of hij over zijn drumstel heen valt om er alles uit te kunnen halen. Van de voortdurende grijns op zijn gezicht is zijn spelplezier af te lezen. Het begrip 'drumsolo' krijgt bij hem een heel nieuwe betekenis. De band kreeg een staande ovatie van het publiek en kwam terug om de nieuwe compositie 'You and I in the comfort zone" te spelen.
Jammer genoeg was het publiek kennelijk niet volhardend genoeg om een tweede toegift af te dwingen. Ik hoorde tijdens de soundcheck "Dirty Blond" nog voorbij komen, maar helaas hebben ze dat nummer niet gespeeld. De vernieuwingsdrift van de heren is groot en de nieuwe composities verschijnen bij de vleet. Met een uur en twintig minuten Bad Plus live achter de rug mogen we niet klagen.
Meer Bad Plus foto's van Hans Speekenbrink
The Bad Plus site
Meer jazzartikelen via
Jazzpodium.nl
CD
Suspicious Activity
Bad Plus
In het begin van zijn carriere kreeg pianist Brad Mehldau nog wel eens het verwijt een technocraat te zijn. Zijn optreden in het
Bimhuis afgelopen maandag bewees het tegendeel. Hij is op en top een gevoelsmens, die ook wèl zo ambitieus is dat hij dagelijks bezig is om zijn toch al fabelachtige techniek te verbeteren. De laatste keer dat ik hem zag was in het Amsterdamse Concertgebouw met jazzvocaliste en echtgenote
Fleurine. Dit keer speelde hij met zijn trio: Larry Grenadier op bas en Jeff Ballard op drums.
Brad zag er zeer vermoeid uit, alsof hij nachten lang niet had geslapen. Dat ging op geen enkele manier ten koste van zijn spel. Vol overgave, soms als in een trance en vaak ook invoelend naar zijn medemuzikanten, speelde hij de sterren van de hemel. Een trio zoals een trio moet zijn! Veel ruimte voor iedere individuele muzikant en samenspel dat klopt als een bus. Er was opvallend veel jong en vrouwelijk publiek en de twee uitverkochte avonden in het Bimhuis lijken er op te wijzen dat een nieuwe generatie Mehldau ontdekt en in de armen gesloten heeft.
In de eerste set kwam voornamelijk 'ouder werk' voorbij en na de pauze kwam zijn nieuwe CD 'Day is done', ruimschoots aan bod, met als inzet het titelnummer, gevolgd door o.a. 'No Moon at all'. Het nummer 'Day is done' is een instrumentale bewerking van de oorspronkelijke vocale Nick Drake song. Als all-time Nick Drake fan beschouw ik het als een ode aan hem. Schitterend uitgevoerd met Larry Grenadier die op zijn bas voornamelijk het thema aan blijft geven. Brad en Fleurine hebben kennelijk ook iets met Nick Drake want beiden namen ook respectievelijk zijn songs 'Riverman' en 'Fruit Tree' op hun repertoire. 'Day is done' kreeg trouwens al eerder een jazzy bewerking in een uitvoering van Norah Jones. Als toegift eveneens van de nieuwe CD een fenomenale bewerking van de Beatles song 'She's leaving home'.
Het spel van Brad wordt weleens een kruising tussen Keith Jarrett en Bill Evans genoemd en dat is enerzijds een compliment maar anderzijds onderwaardering voor zijn eigenheid. Beter lijkt het me te spreken over verwantschap die ik bijvoorbeeld zie met Ethan Iverson (Bad Plus) en Esbjörn Svensson (EST) of zelfs met de overleden Franse pianist Michel Petrucciani. Jeff Ballard die tot voor kort nog bij Kurt Rosenwinkel speelde bleek een uitstekende aanwinst te zijn. Zijn spel is erg virtuoos en wisselend met veel roffels en soms Bad Plus-achtige uitbraken. Een van de aanwezigen die het trio eerst in Groningen zag en ook bij het eerste concert in het Bimhuis was, vond deze derde avond de beste van de drie. Wat mij betreft kon het ook nauwelijks beter. Van sommige concerten gaat iets magisch uit. Dit was zo'n concert!
Meer informatie op de
Brad Mehldau site
Zie voor meer Jazz ook:
www.jazzpodium.nl
CD kopen?
Day Is Done
Brad Mehldau
klik foto voor vergroting
Gisteren waren we in de prachtige Leidse Stadsschouwburg bij de première van Cuadro Flamenco, de vroegere begeleidingsgroep van Paco Peña, die in 1996 hun laatste voorstelling op de Nederlandse planken zette. De naam Cuadro Flamenco is afgeleid van het Spaanse gebruik om, voor bijzondere gelegenheden, artiesten bijeen te brengen om een 'cuadro' te vormen (een groep bestaande uit zangers, gitaristen en een aantal dansers). De kern van het gezelschap wordt gevormd door danseres Cora Weggeman en gitarist Ricardo Mendeville. Zij vormden voor dit nieuwe programma een 'cuadro' met flamencogitarist Paco Serrano, de danser Daniel Navarro, de zangers David Palomar en Antonio Camos, gitarist Juan Requena en percussioniste/zangeres Sabrina Romero.
Navarro is een jonge talentvolle danser die met fantastisch voetenwerk meteen in het eerste nummer zijn visitekaartje afgeeft. Hoewel hij gekleed gaat in een normaal (in mijn ogen zelfs saai) herenkostuum heeft hij naast virtuositeit een geweldig uitstraling en elegantie in zijn bewegingen. Wat een stijl heeft die man! Wat een strakheid en intensiteit!
Aan Cora Weggeman zie je haar oorspronkelijk klassieke dansopleiding nog goed af. De gratie waarmee zij zich in de wat meer ingetogen stukken over het podium beweegt is soms poëtisch, af en toe spannend en dan weer vol ingehouden passie. Ook vormt zij een prachtig en gracieus beeld in haar dans met de rode zijden rok die zij als een cape om zich heen slaat en waarmee zij zich verbergt en onthult. Ik was erg onder de indruk van de intensiteit en de spanning die zij weet op te roepen in een eenvoudige zwarte jurk met een omslagdoek en uitsluitend begeleid door de drums van Romero .
Dramatisch, gepassioneerd en hartverscheurend is de muziek van de gitaristen en zangers waarbij met name Paco Serrano en Simon Roman veel reacties weten op te roepen bij het publiek. Ademloos keken we hoe snel de vingers van Serrano heel en weer vlogen langs de snaren van zijn gitaar. Ik was zelf ook wel heel gecharmeerd van zangeres Romero die met haar stem klanken opriep die voor mij een verwantschap hadden met de Portugeese fado. Op de muzikanten en zang viel weinig af te dingen. Dat was van ongekende hoog niveau.
Hans en ik vonden allebei overigens dat het programma voor de pauze sterker was dan na de pauze. Misschien kwam dat omdat aan de dansen die Weggeman en Navarro samen dansten net dat extra sprankelende aspect ontbrak dat beiden solo wel hadden. Ik was aanvankelijk heel enthousiast over de sobere bijna gestilleerde aanpak in de vormgeving en waar het precies door kwam weet niet niet maar na de pauze miste dat kracht. Er was ook even iets mis met het licht en de volgspots die de dansers zo nu en dan niet meer in de schijnwerpers hadden. Bij een première kunnen er nog wel eens dingetjes mis gaan, die later weer goed komen. Het is ze vergeven.
Cuadro Flamenco had zich voorheen al een speciale plekje verworven in het Nederlandse theatercircuit en ze hebben met dit programma en deze bezetting alle kwaliteiten in huis om hun plekje weer te heroveren. De flamencoliefhebber mag ze dan ook zeker niet missen! De speellijst vind je op de
Cuadro Flamenco site
klik foto voor vergroting
Sinds ik jaren terug een masterclass bij pianiste Maria Joao Pirez zag op TV, ben ik gefascineerd door dat gegeven. Niet dat ik zelf piano speel (was dat maar waar), maar gewoon de magie die er uit gaat van de wisselwerking tussen de meester en de (toch al goede) leerlingen. Gisteren in het
Beauforthuis gaf meester pianist Enrico Pieranunzi een masterclass voor o.a. leerlingen van de HKU. Pianist Bert van den Brink die verbonden is aan die school zat achter de knoppen. Bassist Hein van de Geyn en drummer Jasper van Hulten stonden klaar om proef nummers te begeleiden. Ik kon door diverse redenen helaas niet al te lang blijven en ik was ook niet in de gelegenheid om het concert van Pieranunzi die avond bij te wonen. In de stukken die hij voorspeelde voor de leerlingen hoorde ik wel dat hij een fantastische pianist is die heel vloeiend en natuurlijk speelt. Ik hoop hem binnenkort eens in een volledige set mee te maken.
klik foto voor vergroting
Eind 1996 werd de band Corrie en de Grote Brokken opgericht, een band met twaalf kopstukken uit de Nederlandse jazz- en popwereld. Oorspronkelijk was de bedoeling een eenmalig project te doen, maar dat beviel de band en het publiek zo goed, dat ze sindsdien door zijn gegaan en een begrip zijn geworden op de Nederlandse podia. Als je me nou vraagt wat voor muziek ze maken moet ik het antwoord schuldig blijven. Het zijn allemaal brokken: jazz, pop, cabaret, improvisaties, gedichten, intieme ballads, scherpe dialogen, actuele teksten, virtuoze solo's en komische intermezzo's. Hoewel het zo achter elkaar geschreven een allergaartje lijkt is het tegendeel waar, al deze dingen vormen een eenheid die het publiek van begin tot einde in de ban houdt.
Gisterenavond was de presentatie van de CD van het derde programma "Het land is moe" van Corrie en de Grote Brokken in het
Bimhuis in Amsterdam.
Stond het vorige programma 'Kado uit de hel!' in het teken van de worsteling met de liefde, ditmaal passeren maatschappelijke ongemakken zoals eenzaamheid en onverdraagzaamheid de revue, zo meldt de flyer en die thematiek komt steeds terug in het programma. 'Rondje Holland' is zo'n nummer over ambtelijke woorden die holle frasen spreken (een tekst van Jan Mulder) waarin we bovendien getracteerd worden op een snijdende gitaarsolo van Corrie van Binsbergen. Rauw en heftig is "Het land is moe" door Bob Fosko met een tekst van Drs. P en confronterend het nummer 'Koppensnellen' waarin Beatrice van der Poel met ons de krantenkoppen doorneemt op een arrangement van Corrie van Binsbergen (die nagenoeg alle muziek van het programma voor haar rekening nam).
Gedichten nemen ook een prominente plek in in het programma van Corrie en de Grote Brokken. Zo is er het prachtige '
Lamento', een gedicht van Remco Campert vertolkt door Beatrice van der Poel of 'Achterblijvers' van Levi Weemoedt gezongen door Bob Fosko op muziek van Wouter Planteijdt. Prachtig vond ik trouwens ook de ballads geschreven en gezongen door Beatrice van der Poel zoals 'Duizend jaren slaap' en 'Doe het dan'. Treffend, puntig en humoristisch zijn de dialogen tussendoor zoals 'Hartstuk' (Mag ik mijn hart aan uw voeten leggen?), 'Wat geluk graag' (Hoeveel mag het zijn?) of 'No house' (over de zoektocht naar huis en asiel). En de hele zaal zit te swingen op zijn stoel als de band alle brokken gaat breien en helemaal los gaat in wat zij allemaal zo fantastisch doen: muziek maken.
Het was voor mij de eerste keer dat ik Corrie en de Grote Brokken zag maar ik ben meteen verkocht. Dit is helemaal mijn ding met die swingende, stampende en dampende muziek gelardeerd met prachtige, literaire, scherpe en kritische teksten of juist andersom. En de humor niet te vergeten die overal opduikt. De talenten van de twaalf bandleden gaan niet ten onder in het geheel maar in dit geval is het geheel nóg meer dan de som der delen al was met virtuoos solerende Corrie van Binsbergen ('I wasn?t talking', is haar antwoord op Frank Zappa?s 'Shut up and play your guitar') als inspirator en bandleider. Op de foto zie je Corrie in het midden met Bob Fosko en Beatrice van der Poel (r) en Hein Offermans en Jasper Blom (l).
Als je een beetje wilt snuiven aan wat Corrie en de Grote Brokken te bieden hebben kun je daarvoor terecht op de
website maar nog beter is om er zelf heen te gaan (als je tenminste nog kaartjes kunt krijgen). Niet te lang nadenken want ze zijn alleen deze maand nog maar te zien en te beleven. De concertagenda vind je ook op de site.
|
|
