foto Hans Speekenbrink - klik voor groter
Ik schreef al
eerder over Club Mondo Leone waar we indertijd op De Parade zeer van genoten hebben. Leon Giesen de maker van het programma heeft nu een echte club opgericht waar liefhebbers van zijn werk zich bij aan konden sluiten, die dan mee mochten genieten van nieuwe nummers en programma's zodra deze het levenslicht zien. Vandaag was de eerste bijeenkomst voor clubleden van
Club Mondo Leone in Utrecht en wij waren er bij.
Om half vier was het verzamelen bij cafe De Stad op de hoek van de Voorstraat. Het was nog vroeg en mooi weer dus wij streken neer op het terras met een biertje. Al spoedig stroomde het terras vol met de 50 gasten die vandaag met Leon de club zouden openen. Aan ons tafeltje schoven aan cineast Jos Stelling (tevens Raad van Advies van het Louis Hartloopercomplex) en Herman de Wit, filmhistoricus en hoofd programma van het Nederlands filmfestival. Het grappige was dat Jos Stelling net op Nederland 3 te zien was geweest in het nieuwe kunst- en cultuurprogramma Arena. Zowel Hans als Herman de Wit begonnen daar dus ook onmiddellijk over.
Maar terug naar Leon. Om kwart over vier werden we door Leon gehaald om twee minuten te lopen naar zijn studio. Op de tweede verdieping van een soort buurthuis heeft hij een mooie ruimte tijdelijk tot zijn beschikking. Het was er warm en gezellig.
Leon speelde een aantal nummers die we van hem kenden uit het programma dat hij deed op De Parade. Gelukkig waren mijn favo's erbij over basgitarist Herbie Flowers, Thin Lizzy leadzanger Phil Lynott en het schitterende nummer met Mathilde Santing die zingt op film terwijl Leon speelt (zie ook de foto). Hoewel die nummers voor ons grotendeels bekend waren ziet Leon toch kans om steeds weer te boeien en te ontroeren. Naast het 'oude' werk liet hij ons ook een kijkje nemen in zijn nieuwe programma 'Mondo Leone Alleman' dat op 3 november a.s. in première zal gaan in het Utrechtse
Louis Hartloopercomplex en dat deels geïnspireerd is op de film "Alleman" van Bert Haanstra uit 1963. In die film wordt het dagelijks leven in het Nederland van de begin jaren 60 in beeld gebracht met schitterend camerawerk van Anton van Munster.
Overigens werd Leon's eigen cameraman Marcel Prins nog even extra in het zonnetje gezet en werden wij - de clubleden - uitgenodigd om mee te doen aan een volgend project en ons filmportret te laten maken. Aan die oproep gaf het gros van de clubleden graag gehoor. We zijn benieuwd hoe deze portretjes in de volgende show zullen verschijnen.
Leon ziet kans om van hele kleine dagelijkse dingen het ontroerende en de grote waarde te laten zien. Daardoor worden ogenschijnlijk kleine voorvalletjes prachtige poëtische kleinnoden en de filmpjes die hij maakt over zijn helden zoals Hendrix en Lynott zijn ware monumentjes. Voor wie nog nooit een optreden van Leon Giesen heeft bijgewoond is het absoluut een aanrader. Degenen die het al eens gezien hebben weten al dat het de moeite waard is.
klik foto voor vergroting
Try-Out in het
Beauforthuis, de plek die alle artiesten blindelings weten te vinden en waar hele volksstammen nog nooit zijn geweest. Locatie, het theaterkerkje in Austerlitz, waar veel nieuw talent is gestart en waar veel artiesten, met name cabaretiers hun nieuwe programma testen. Zoals je ook ooit eens in Paradiso moet zijn geweest, zou je ook het Beauforthuis eens moeten ervaren. Hedenavond was de zaal tot aan de nok gevuld om te zien hoe Youp zijn oudejaarsconference ging testen. Het enige verschil met een echte voorstelling is, dat hij nog leest van het script van zijn voorstelling. Verder kom je als toeschouwer niets te kort. Vanaf het begin tot het eind is het lachen geblazen. Met nauwelijks enige hapering slingert van 't Hek, zoals we dat van hem gewend zijn, zijn hilarische en vaak banale teksten de zaal in. Adrem reagerend op alles wat er op zijn pad komt. Zo wordt die mevrouw op de eerste rij, die van die 'handige' opmerkingen maakte, voortdurend volledig in de zeik genomen. Gelukkig kan zij er tegen en realiseert zij zich dat het theater is. Youp bedankt haar later dat hij via haar kon oefenen op zijn echte 'slachtoffer' later.
Als een grap goed aanslaat volgt een genoegzaam: 'die houden we er in'. Youp verzekert het publiek echter dat ze maar goed moeten opletten omdat hetgeen dat zij horen uniek en eenmalig is. Alles zou toch weer volledig omgegooid worden. Dat is waarschijnlijk slechts ten dele waar omdat de actualiteit van dit moment die goed aan bod komt, rond het Oudejaar weer heel anders zal zijn. Het valt op hoe groot zijn professionaliteit is. Het lijkt hem allemaal met het grootste gemak af te gaan. De show zit vol met spitsvondigheden in taalgebruik, maar je krijgt de indruk dat voor iedere grap die niet volledig aanslaat er drie andere klaar liggen. Uiteraard mag ik inhoudelijk nog weinig prijs geven, maar één ding is zeker, als dit slechts een try-out was dan belooft de uitgekristalliseerde versie een avond zorgeloos vermaak van groots kaliber.
klik foto voor vergroting
Hoewel het om het Nelson Veras Quartet gaat blijf ik maar denken dat het
Harmen Fraanje is die zijn buitenlandse maatjes
Nelson Veras: gitaar (Brazillië), Stéphane Galland: drums (België) en
Magic Malik: dwarsfluit (Noord Africa) heeft uitgenodigd heeft om samen met hem te spelen. In het
Beauforthuis: vier jonge jazzmusici die hun sporen al verdiend hebben, maar ook jong genoeg zijn om tijdens hun serieuze spel zo nu en dan te zitten dollen. Veras en Galland zijn nog het meest serieus maar alle bandleden zitten verder continue jongensachtig naar elkaar te lachen. Dat is eerder charmant dan storend. Magic Malik die met Saint Germain speelde en voor zijn eigen CD saxofonist Steve Coleman wist te interesseren, is naast zijn voortreffelijke spel continu bezig om uit te vinden wat je nog meer met een dwarsfluit kunt doen. Zo zit daar een kettinkje aan waar je leuk mee kunt draaien, en als je het mondstuk er af haalt, kun je weer heel andere effecten bereiken. Als je het kettinkje er in laat glijden kan je er leuk mee rammelen tijdens een subtiele solo van Fraanje. Harmen is heel mild en laat zich niet afleiden door die spielerei. Toch is het die experimenteerdrift die Magic Malik zo uniek maakt. Dat kwam nog het meest tot uitdrukking tijdens het magnifieke slotstuk een bewerking van Puccini's 'E lucevan le stelle' uit de opera Tosca. Zonder mondstuk en met ondersteuning van zijn stem weet hij - inclusief vervorming - de intensiteit van de dramatische aria te evenaren, of afhankelijk van de luisteraar misschien wel te overtreffen.
Fraanje is een fantastische teamplayer die geen last van ego lijkt te hebben. Hij speelt wisselende rollen. Soms vervangt hij de bas door die functie met zijn linkerhand waar te nemen terwijl zijn rechterhand op zijn knie rust, soms speelt hij de hoofdrol door zelf de meest fantastisch subtiele solo's (o.a. van eigen composities) voor zijn rekening te nemem en soms geeft hij slechts ondersteunende accenten ten dienste van het geheel. Een uniek moment was de aankondiging van een nieuwe compositie die de musici eerder op die dag gecomponeerd hadden geïnspireerd door kampioen trampolinespingster "Cockburn". De gelijknamige compostie werd die avond voor het eerst - zonder repetitie, met steun van de bladmuziek - voor publiek gespeeld! De set bestond verder uit een drietal composities van Fraanje: Voices,
Boзεog en Sonatala gevolgd door een fragiele stuk van een IJslandse componist. Uiteraard werden er ook Braziliaans/Portugeese composities gespeeld zoals de klassieker Saidas Y Banderas van Milton Nascimento. Nelson Veras, die evenals Malik woonachtig is in Parijs, is op veertienjarige leeftijd ontdekt is door Pat Methany en speelde met grootheden als de overleden pianist Michel Petrucciani. Veras lijkt zelf een beetje naar de achtergrond te verdwijnen in het geheel van zijn eigen kwartet. Hij komt weer boven drijven in stukken waarbij de focus voornamelijk op zijn spel ligt. Het spel van Stéphane Galland is wisselend geniaal met subtiele roffels en geluidjes met de bekkens maar soms lijkt hij ook even de harmonie met de overige bandleden te missen. Al met al zijn alle leden van het kwartet erg goed op elkaar ingetuned en erg sensitief in het aanvoelen van elkaars spel. Met name Harmen lijkt dat van nature te doen. Na afloop hadden we nog een leuk informeel gesprekje met Harmen waarbij hij het o.a. had over zijn nieuwe CD die in de maak is. De nieuwste CD van Veras was pas uit maar was niet na het optreden te koop. Een gemiste kans! Een bijzonder optreden en zeker voor herhaling vatbaar!
CD kopen?
Nelson Veras
Nelson Veras
klik foto voor vergroting
Zojuist werd officieel bevestigd dat ik de winnaar ben van de "2005 AWARD for EXCELLENCE in LIVE MUSIC PHOTOGRAPHY" toegekend door de alsmaar groeiende
Flickr.com community. Uit zo'n
15 genomineerden kwam ik met 26 stemmen
Als eerste uit de bus. Een ruime voorsprong op nummer 2 die 13 stemmen kreeg. Behalve 'Eeuwige Roem' heb ik geen idee wat het verder nog voor spin-off kan hebben. Maar het is in ieder geval leuk erkenning te krijgen
voor mijn werk van andere 'fotografen'. Er zijn tientallen Awards toegekend voor alle mogelijke vormen van fotografie. Een overzicht is
hier te vinden. Graag bedank ik bij deze een ieder die op mij gestemd heeft.
klik foto voor vergroting
Gitarist
Hans Visser (voor velen wellicht bekend van Flairck) raakte enige tijd geleden gegrepen door de Russische blues en vormt nu samen met accordioniste
Irena Fillippova en
Arthur Bont (op cajon) een trio dat zich laat inspireren door Russische muziek en cultuur. Samen met een aantal vrienden speelden zij gisteren een benefietvoorstelling voor de verbouwing van het
Beauforthuis. En we hebben genoten!
Het concert begon met een drietal nummers van
Richard Galliano, jazzmuzikant en accordeonvirtuoos die ondermeer een aantal Piazzolla klassiekers bewerkte. We kregen achtereenvolgens "New York Tango", "Song for Joss" en "Laurita" te horen. Accordeoniste Irena was haar stem bijna kwijt maar zong vervolgens toch nog het tweetalige "Moscow Parade", dat net als het vijfde nummer "Kadrill" onderdeel vormde van het programma "
With Love from Russia", een programma rond de Russische volkszanger Vladimir Vyssotski, waarmee Irena en haar ensemble in 2001 in het theater stond. Bij het traditionele "Kadrill" werd bovendien gedanst door Victoria Visser, de dochter van Hans en Irena, die zich voor de gelegenheid had gekleed in een Russisch kostuum.
Het nummer erna stond ons nog een verrassing te wachten want dat werd gezongen door de Utrechtse beeldende kunstenaar
Theo Mackaay (hij ontwierp ondermeer de grote Nederlandse filmprijs "het Gouden Kalf"). Hij zong samen met Irena het schitterende "Lied van de aarde" met een tekst van Hans Visser op muziek van Vyssotsky. Dit lied wordt overigens ook gebruikt in het
PandaDroom, het WNF-project in de Efteling.
Na "Kraanvogels", eveneens gezongen door Mackaay, maken we kennis met nog een vriendin van het trio: violiste
Judy Schomper (inderdaad, ook ooit van Flairck) die samen met Irena "Zomer" uit "De Vier Jaargetijden" van Vivaldi speelt. Hoogtepunt voor mij was de Tango Milonga van Astor Piazzola die werd gespeeld door Irena die door haar dochter Victoria begeleid werd op de vleugel.
Daarna worden we nog getracteerd op een prachtig Russisch popliedje "Regen zacht" en twee Galliano's (Viaggio en Tango pour Claude). Het concert wordt afgesloten met een Russisch traditioneel stuk met wervelende dans van
Victoria (zie ook dit
filmfragment). Hoewel dit programma pas de eerste helft was van de benefietvoorstelling kon het publiek er maar niet genoeg van krijgen en werd nog een swingende boogie gespeeld als toegift.
Het was een bijzonder programma, deze benefietvoorstelling, niet alleen door de afwisseling van muziek en gasten maar vooral door het werkelijk schitterende en gepassioneerde spel van Irena Filippova dat een rode draad is in de voorstelling. Schijnbaar moeiteloos speelt ze de meest ingewikkelde passages en de accordeon lijkt bijna een verlengstuk van haarzelf. Het is muziek die raakt en ontroert en voedsel is voor de ziel. Je kunt Irena de komende maand zien spelen op 16 september a.s. om 20.00 uur in de Oranjerie van het Universiteitsmuseum in Utrecht. Voor meer (benefiet)concerten in het Beauforthuis kijk
hier.
klik foto voor vergroting
Het lijkt een cryptische titel maar we hebben het over 'Rood', de charismatische eigenzinnige hoofdpersoon van de formatie
'Nighthawks at the Dinner'. Wie van de stijl van Tom Waits houdt en het legendarische concert van NATD in het
Beauforthuis op 9 oktober 2004 gemist heeft, moet nu zeker zijn of haar agenda aanpassen en er desnoods wat kilometers voor over hebben om naar Austertlitz (bij Zeist) te komen. Geheel onverwacht is namelijk bekend geworden dat Rood de plaats in gaat nemen van het geplande Hongaars zigeunerorkest, op het benefietconcert van
a.s. maandag 5 september.
Wie mijn
verslagje van destijds gelezen heeft of zelf bij een optreden is geweest, weet dat de stijl van Rood sterk verwant is aan die van Tom Waits, maar van imitatie is geen sprake. Rood blijft geheel zichzelf en brengt zijn eigen nummers in een rokerige sfeer achter de piano, waarvan je soms denkt dat die ook door Waits geschreven hadden kunnen zijn. Een groot compliment! Overeenkomst is verder dat ze beiden een schorre hese en karakteristieke stem hebben. Rood wist vorig jaar de hele zaal tot op het bot te beroeren en als je bij het Beauforthuis vraagt wat de meest indrukwekkende concerten waren in hun historie dan zal de naam van Rood zeker vallen. Er zijn nog wat kaartjes dus bel of mail met het
Beauforthuis: 0343-491858.
Klik hier voor een
kort filmpje van het optreden van vorig jaar.
|
|
