2 Spinvisfoto's
Opgedragen aan alle mensen die verwachtingen kweken en het niet waar maken!
(en dat slaat uiteraard niet op Eric de Jong en Hans Dagelet)
Opgedragen aan alle mensen die verwachtingen kweken en het niet waar maken!
(en dat slaat uiteraard niet op Eric de Jong en Hans Dagelet)
Modern samenspel
Hans schreef al een logje over de musical Moulin Rouge uitgevoerd door musicalvereniging Sempre Sereno. Een fantastische avond was het maar ik wil de unieke samenwerking tussen spelers en orkest in deze productie onder jullie aandacht brengen. Het toneel, de spelers en het publiek waren namelijk allemaal in de kleine zaal en het orkest zat te spelen in de grote zaal van Theater De Junushoff in Wageningen.
De grote zaal was ARBO-technische afgekeurd dus kon niet gebruikt worden en de kleine zaal was niet groot genoeg om ook nog plaats te vinden voor het orkest. Het probleem van de communicatie en het samenspel werd opgelost met techniek. Op de dirigent van het orkest stond een camera gericht die beeld produceerde op een monitor backstage en boven in de zaal zodat alle spelers hun inzet konden zien. Het geluid werd via het mengpaneel gemixt en versterkt zodat het was of het orkest in de zaal staat.
Het orkest op hun beurt konden de gebeurtenissen in de kleine zaal en op het podium volgen door middel van een camera die uitzond op een monitor bij de dirigent en een groot projectiescherm tussen de stoelen van de grote zaal. Echt geweldig geregeld en het functioneerde perfect. Op de foto het orkest in actie. Naast de dirigent op de grond zie je een monitor staan en op de stoelen is het 'publiek' (knuffels & ballonnen) te zien dat de orkestleden ondertussen bij elkaar hadden gesprokkeld. Dat er ook een fantastisch geluid uit kwam kun je horen op dit filmpje. En tussen de gezongen en gespeelde nummers door was het even rust in de grote zaal en hoe dat er uitzag kun je hier bekijken.
Overigens heeft de oplettende lezer natuurlijk al lang medeweblogger Amiek ontdekt die in het orkest de contrabas en de basgitaar bespeelde en trouwens een centrale rol vervulde bij de organisatie van de voorstellingen van Sempre Sereno.
Spinvis Lotus Europa
Afgelopen Donderdag speelde in Tivoli Utrecht, ter gelegenheid van Festival aan de Werf, Spinvis in de nieuwe bezetting. Het zou allemaal wat steviger en electronischer zijn en een beetje strijdig hiermee eigenlijk bedoeld als een theatervoorstelling. Ik was een beetje sceptisch, want ik vond die oude bezetting met Pa de Jong op gitaar, Han Reiziger op piano, die saz-speler en harpiste wel erg charmant. Het voorprogrammma verzorgd door de tweemans-formatie 'Solo' met gitaar/zang en piano was niet onaardig en duurde net niet te lang. Toen werd het podium donker en op een groot scherm daarachter waren filmbeelden (Hans de Kok) te zien. Begeleid door een minutenlange kakafonie van geluiden. Langzaam vloeide het over in meer harmonische geluiden. De silhouetten van Eric de Jong en begeleiders werden beter zichtbaar. Celliste Saartje van Camp stak (met het kroontje dat ze toen op had) als eerste af tegen het licht van de filmbeelden.
Het werd al snel duidelijk dat de nieuwe bezetting anders was maar zeker niet onder hoefde te doen voor de oude. Van de oude bezetting herkende ik alleen nog Jan van Eerd op vibrafoon en Cor van Ingen op bas. De verdere bezetting bestaat uit: Lucas Oldeman op piano, Arjan Witte: kosmos en hammond en kei van een drummer Jeroen Kleijn. Het optreden was opgebouwd uit een mix van nieuwe en oude nummers en ook de oude nummers klonken fantastisch in de nieuwe bezetting en kregen zelfs een nieuwe dimensie. Saartje van Camp heeft het kroontje dat ze op heeft wat mij betreft verdiend. Niet gehinderd door haar klassieke opleiding weet zij de meest grillige flarden muziek en klanktapijten uit haar cello te halen. Daarbij maakt zij evenals gitaristen gebruik van een scala aan effectenpedalen. Na een onnavolgbare snelle solo in het nummer 'in staat van narcose' krijgt ze zoveel bijval van de zaal dat daar haar kroontje in verdwijnt. Ik weet niet of dat een spontane actie is of dat zij dat bij ieder optreden doet. Na de pauze zit Eric de Jong in het duister op het randje van het podium om met een zaklampje zijn versie van Lotus Europa voor te lezen. Zijn verhaal wordt ondersteund door beelden van een man liggend op het randje van een zwembad. De drie velletjes A4 laat hij na het voorgelezen te hebben achteloos voor mij op de grond vallen. Een mooi aandenken! De experimentele geluidsflarden doen het erg goed bij de wonderlijke mooie teksten van de Jong. Het geluid is hard maar ook sfeervol en dromerig soms. Ook een fantastistische en verrassende toevoeging was het trompetgeluid van acteur Hans Dagelet in een aantal nummers. Ik weet niet precies of hij een vast lid is van de band of alleen gastoptredens verzorgt, maar van mij mag hij blijven! Het debuut van Spinvis en het daaropvolgende succes is zeker geen toevalstreffer geweest. Fase twee is veelbelovend ingeluid. Ik vond Spinvis al erg goed maar ben nu helemaal verkocht! Jammer alleen dat een bierdinkende meute achter in de zaal van Tivoli het optreden respectloos en luidruchtg stoorde.
Foto: Hans Speekenbrink
Moulin Rouge in het theater
Gisteren zijn we naar theater Junushoff in Wageningen geweest naar de laatste twee voorstellingen van de musical Moulin Rouge, uitgevoerd door musicalvereniging Sempro Sereno. Ik was via Annemiek gevraagd de hele voorstelling te fotograferen. Om de fotografie zo compleet mogelijk te hebben vanaf verschillende standpunten hebben Mieke, Amanda en ik twee voorstellingen bijgewoond. De laatste was tevens de afsluiter van de serie van 8 voorstellingen. Het fotograferen was een hele uitdaging omdat het licht heel schaars was en de bewegingen zeer snel. Het is gezien die beperkingen allemaal goed gelukt al is er nog heel wat materiaal uit te zoeken en te selecteren.
Maar nu even over de voorstelling zelf. Ik was ook al eerder bij een repetitie en het zag er toen al veelbelovend uit maar deze voorstelligen overtroffen al mijn verwachtingen. Ik denk dat zelfs Joop van den Ende aangenaam verrast zou zijn geweest als hij dit had gezien en hij had vast nog wel met een paar talenten willen praten. Het decor met twee nivo's was, het beperkte budget in aanmerking genomen, behoorlijk inventief en goed verzorgd. De ruimte in de theaterzaal was gelimiteerd. De voorstelling heeft gezien de vele dansacts met de grote groep dansers en acteurs veel ruimte nodig. Dat was aardig goed opgelost doordat hele rijen stoelen dankzij een handig mechaniek tegen de achterwand inklapbaar waren. Tussen de eerste rijen en het podium waren zoals in een nachtclub gebruikelijk tafels en stoelen geplaatst.
De grotendeels zelfgemaakte kostuums zagen er perfect uit. Hoewel het om een amateurgezelschap gaat was er nauwelijks iets amateuristisch te bespeuren. De rollen waren onder leiding van regisseur Panda van Proosdij perfect ingestudeerd, De acteerprestaties waren boven verwachting goed en ook de dans en zang was prima voor elkaar.
Het scenario is gebaseerd op de recente film van John Leguizamo, met Nicole Kidman en Ewan McGregor. Wie de film kent weet dat die van voor tot achter vol zit met zo'n 20 jaar popmuziek. Het is alleen al een genot om al die songs voorbij te horen komen, begeleid door een echt orkest onder leiding van dirigent Falk Hübner, waarin Annemiek de baspartijen voor haar rekening neemt. Het orkest kon er niet meer bij in de zaal maar dankzij een vernuftig uitgedokterd systeem konden de acteurs de dirigent via monitoren zien en konden de muzikanten via een groot scherm de voorstelling volgen.
Tijdens de eerste voorstelling zat ik hoog achterin de zaal naast 'het licht'. Op zich een perfecte plek maar eigenlijk net iets te ver weg. Tijdens de tweede voorstelling heb ik me al kruipend voor de eerste stoelenrij en scharrelend tussen de coullissen en het ingenieuze decor een goede positie gezocht om van dichtbij te fotograferen. Er was door de beperkte ruimte en de uitverkochte voorstellingen eigenlijk nauwelijks ruimte om dat onopgemerkt te doen. Mieke maakte vanaf de trappen aan de zijkant aanvullende overzichtsfoto's en foto's van het orkest in de andere ruimte.
Omdat het de laatse voorstellingen waren waren er veel familieleden en vrienden van de acteurs in de zaal. Jammer dat er door all deze mensen zoveel geïnvesteerd is in tijd en middelen voor een relatief klein aantal voorstellingen. Met hetzelfde enthousiasme gaan ze weer een nieuwe uitdaging aan heb ik vernomen. Ik ben benieuwd wat dat uiteindelijk weer zal worden! Jammer dat 'musical-koning Joop' er geen weet van heeft wat ze daar in Wageningen gepresteerd hebben!
Foto: Hans Speekenbrink
Stessen van Happy Air
Vroeg in het seizoen konden we niet meer aan kaartjes komen voor Stessen (jargon voor stewardessen) maar gisterenavond waren we dan eindelijk getuige van deze pretentieloze lol van hoge kwaliteit. Het speelt zich allemaal af voor en achter de schermen van luchtvaartmaatschappij Happy Air, waar het niet zo goed mee gaat: fusies en ontslagen hangen in de lucht. Alle cliches en grappen uit het wereldje komen op hilarische wijze voorbij. De zaal bleek overigens naar schatting voor de helft gevuld te zijn met KLM-ers.
Achteraf begreep ik pas goed dat je er niet echt bij hoort als stewardes, steward, purser of piloot als je niet naar de klucht Stessen bent geweest. Niet alleen voor de incrowd is dit leuk ook voor iedere luchtvaartpassagier is het herkenbaar. Vier acteurs spelen op verbluffend ingenieuze wijze totaal zo'n twintig karakters. Dat betekent in recordtempo van personage, kostuum en pruik wisselen. Het duo Plien en Bianca (Plien van Bennekom en Bianca Krijgsman) en het duo Owen Schumacher en Paul Groot (Koefnoen en Kopspijkerscabaret) hadden er ogenschijnlijk geen moeite mee om het allemaal waar te maken.
Het stuk draait om gebruikelijke luchtvaartpersoneel zoals piloten, stewardessen, stewards en pursers in de voorbereidingen en de vlucht zelf naar bestemming Delhi India. Over de roddels, de beoordelingen, promoties en schandaaltjes maar ook het grondpersoneel wordt raak getypeerd (laat de pinda's maar liggen voor de muizen, dan komen ze voorlopig niet aan de bedrading toe). Nichterige stewards, stewardessen die dom, blase of hielenlikkend en uitsloverig zijn of macho, arrogante en op sex beluste piloten, alles wordt dik aangezet. Het geheel wordt gelardeerd met talloze grappen die waarschijnlijk al jarenlang de ronde doen onder luchtvaartpersoneel (Wat heb je nou aan een piloot die 'm niet omhoog krijgt). Eenmaal in Delhi geland gaan de mannen golfen en gaan de vrouwen zich te buiten aan tax-free shopping. Na eenmaal in de karaokebar te zijn aangeland slaat de liederlijkheid pas goed toe. Knap zijn ook de ingeweven flashback's naar het thuisfront. Petje af voor Paul Groot die het stuk geschreven heeft en zelf talloze typetjes neerzet.
Op zoek naar eerdere recensies viel me op dat het stuk niet te duiden is. Het is geen toneelstuk, meer cabaret, een klucht, komedie en het doet ook sterk aan een soap denken. Persoonlijk heb ik daar geen moeite mee. Ik hou wel van ondefinieerbare mengvormen. Als je het vlees noch vis noemt doe je het stuk sterk tekort. Ook het verwijt dat er gebrek aan diepgang zou zijn is onzinnig.
Het is juist een kunst om een twee uur durend stuk zonder diepgang te schrijven zonder een moment van verveling en waarbij je voortdurend slap ligt van het lachen. Dat ging niet alleen op voor Mieke en voor mij, maar aan de lachsalvo's te horen voor de hele zaal. Wel is het zo dat het stuk onderuit zou zijn gegaan bij minder goede acteurs. Plien en Bianca hebben met eerdere programma's hun kwaliteiten al bewezen. De twee mannen hebben in Kopspijkers al laten zien wat ze met typetjes kunnnen doen (Owen Schumachers' Jan Peter Balkenende kwam ook nog even langs) maar hebben voor zover ik weet niet eerder op een dergelijk 'podium' gestaan. Chapeau! Het decor was sober maar subliem in zijn eenvoud. Zo nu en dan werd het op inventieve wijze horizontaal opgesplitst waarbij het bovenste deel de indruk gaf van de vliegtuigromp of van een lopende band. ook kwam er nog een gigantisch landingsgestel naar beneden. De kleding, pruiken (Sjoerd Didden) en googeltrucs (Hans Klok) waren mede dankzij de juiste adviseurs, perfect verzorgd. Credits ook voor: Diederik van Vleuten (composities), Wilma Hoornstra (choreografie), en Carel Alphenaar (dramaturgische adviezen). Goed vormgegeven ongecompliceerd vermaak. Een van de hoogtepunten van het jaar wat mij betreft!
Foto: Hans Speekenbrink
Ashton Brothers Ballyhoo Utrecht
We zagen ze al eerder op de Parade en vorig jaar januari in de Kleine Komedie in Amsterdam met hun programma de 'Tragiek van de Onderman'. Afgelopen maandag zagen wij ze in een uitverkochte Stadsschouwburg Utrecht met 'Ballyhoo' (betekent chaos, trammelant, drukte en spektakel). De Ashton Brothers zijn cabaretiers, acrobaten en muzikanten en die kwaliteiten zijn verweven in een originele show van variété, slapstick, circusacrobatiek en kleinkunst. Zo ook weer in hun recente act.
Vorig jaar wisten ze met zeer bescheiden middelen en zonder gesproken tekst een boeiende show neer te zetten. Deze keer was hun uitgangspunt door het succes duidelijk royaler van opzet. Een glinsterend metalen frame-werk vormt nu de basis van het decor en de acrobatiek. Het vrolijk keuvelende publiek in afwachting van de voorstelling werd verrast met een soort aardbeving. Van het ene moment op het andere was er een oerknal, gelijktijdig doofde het licht in de zaal en gingen de gordijnen van het podium open. Daar hingen de Ashton Brothers luguber in de lucht te bungelen spelend op hun instrumenten. Een spectaculaire opening!
Pepijn Gunneweg, Pim Muda, Joost Spijkers en Friso van Vemde zijn gegroeid en blijven, gesteund door Peter de Jong (Maxi van Mini en Maxi) met originele ideeën komen of met originele persiflages op overbekende circus en theateracts. Er was deze keer meer gesproken tekst en ook waren er leuke verwijzingen naar hun vorige show in de vorm van de vrijstaande ladder en de giechelende mannetjes (met hun shirt over hun hoofd getrokken). Ook het thema van de onderman 'buitengesloten zijn' komt terug in de grap dat er geen plaats meer is voor de als laatste gearriverende muzikant. De beschikbare ruimte op het kratje met de plank wordt steeds kleiner en uiteindelijk staan ze half op elkaar gestapeld te spelen. Overheersend in Ballyhoo is de zeer geslaagde robotact van Gunneweg, waarbij de bediening van een handboor het ondersteunende geluid geeft. Het blijft verbazingwekkend hoeveel talent er samengebald is binnen de Ashton Brothers want ook muzikaal staan ze hun mannetje en de zang is prima voor elkaar. Er werd perfect gebruik gemaakt van scene's voor het gordijn en overgangen naar nieuwe items achter het gordijn. De show heeft in een flitsend tempo en als onderdeel van de act rennen de heren regelmatig met grote snelheid over het podium.
Mini en Maxi mogen er dan mee zijn gestopt, zowel in de Asthon Brothers als in de Wereldband hebben ze 'erfgenamen' gevonden aan wie het goed 'nalaten' is.
Foto: Hans Speekenbrink
(Zie hieronder het verslag van Mieke van 25 januari 2004)
De Bambuso Sonoro
Jullie hebben nog een logje tegoed over de Bambuso Sonoro, het instrument dat Hans van Koolwijk ontwierp. Wij zagen en hoorden het op de open dag van het Muziekgebouw aan 't IJ gisteren en het was indruk- en ijzingwekkend. Indrukwekkend omdat het in vol ornaat bestaat uit meer dan honderd bamboe fluiten. De kleinste is ongeveer zeven centimeter en de grootste is bijna zeven meter en ligt dan ook op de grond. Het bijzondere aan dit instrument is dat je het geluid niet alleen kunt horen maar ook kunt zien en ervaren. Je ziet de Bambuso Sonoro trillen en stampen en de performer met het zweet op zijn voorhoofd achter het bedieningspaneel zwoegen en je ervaart het trillen en rommelen van het geluid in je lijf. Als je je handen boven de bamboe fluiten houdt voel je de trillingen van de lucht. Het is ijzingwekkend omdat het een angstaanjagend geluid kan voortbrengen waarvan ik de directie tegen de kunstenaar heb horen zeggen dat hij dat niet mocht doen op de open dag omdat dat de toeschouwers weg zou jagen. Ik heb twee korte filmpjes gemaakt van dit wonderbaarlijke instrument: eentje waarin je het in bedrijf ziet en eentje van een duet tussen de Bambuso Sonoro en een wonderlijk instrument bespeeld door een vrouw. Ik weet niet wat dat instrument is maar misschien weet iemand anders dat. Klik hier en hier en geniet! En nog beter: ga zelf naar het Muziekgebouw aan 't IJ waar je nog meer bijzondere instrumenten kunt vinden.
|
|
Meta
