Ik heb eergisteren de CD van Wende (Snijders) binnengekregen: Quand tu dors. Allemaal franse chansons - eigen composities en klassiekers - die met grote bevlogenheid en passie worden gezongen. Luister zelf even naar dit
MP3-tje, dan weet je wat ik bedoel. Wende heeft al een goede reputatie opgebouwd in korte tijd met fans als Paul de Leeuw, Barend & Van Dorp en een CD-presentatie in Panama heeft zij niet de minsten onder haar publiek. In september start zij haar theatertournee waarover meer op
haar website. Een aanrader, deze CD waarbij zowel bekende nummers als onbekende composities op een fantastische manier worden gezongen met uitstekende begeleiding.
Wat een neppert deze dvd. 'PinkPop, The Vintage years 1970-1974' Hij bestaat voornamelijk uit vage amateurbeelden met daarachter muziek geplakt (of anders om). Sfeerbeelden, maar geen beelden die bij de muziek hoort die uit je speakers komt. Op een enkele uitzondering na zie je met een beetje geluk nog een schimmige foto voorbij schieten van Fairport Convention, Captain Beefheart, Wishbone Ash of Cockney Rebel. Ik kon er mijn aandacht niet echt meer bij houden maar ik zag vanuit mijn ooghoeken slechts een paar 'echte' live fragmenten van Rory Gallager. Zelfs met de AH aanbieding; 500 airmiles + Euro 12.50 vind ik dit te duur betaald, Tenzij je natuurlijk een hardcore Pinkpop fan bent, er zelf bij bent geweest, of het idee hebt nog oude bekenden tegen te komen op de amateurbeelden.
Foto copyright Hans Speekenbrink
Zoals eerder gemeld werd onze site/server onlangs gehacked. Hierdoor zijn we een aantal dagen uit de lucht geweest. Het resultaat is dat ons archief niet compleet meer op te roepen is. Gelukkig hadden we al een copie van de inhoud van het archief gemaakt. Waardoor we bij deze een compilatie van ons weekje Oerol/Niemandsland (zonder de reacties) terug kunnen plaatsen.
Hier onze 'Berichten uit niemandsland' 1-12:
Lees meer...
Eigenlijk was Morrissey niet zo zeer weg maar miste ik wel de groep die vooral door hem bepaald werd 'The Smiths'. Dit voornamelijk door zijn scherpe teksten, verrassende melodie-wendingen, zijn aparte stem en eigenzinnige voordracht. Dat alles is weer terug te vinden op zijn nieuwe CD: 'You are the Quarry'. Herinneringen aan the Smiths herleven weer al moet ik de kanttekening maken dat het allemaal wel wat milder is geworden. Ik zag hem de laatste tijd al steeds voorbij komen in verschillende BBC programma's. Dankzij een linktip van Bob van 'Mijn Kop Thee' naar de VPRO site 'Luisterpaal' is zijn laatste CD on-line te beluisteren. Fantastische site trouwens want er zijn heel wat goede CD's op een simpele manier toegankelijk gemaakt. Klik op bovenstaand plaatje om er heen te gaan.
Gisteren naar de toneelvoorstelling Glazen Speelgoed (The Glass Menagarie) geweest. Een autobiografisch geinspireerd werk van Tennessee Wiliams waarmee hij in 1944 doorbrak. Williams werd als schrijver op handen gedragen door de beat generatie, collega schrijvers en ook door muzikanten zoals Van Morrisson die zijn naam in een aantal songs voorbij laat komen. Andere bekende werken van hem zijn 'Cat on a hot Tin Roof' dat verfilmd is en A Streetcar named Desire. De voorstelling in de Stadsschouwburg Utrecht was uitverkocht en begon stipt op tijd. Wat meteen opviel was het sobere maar uitstekend verzorgde decor en de gerafineerde belichting die goed op elkaar afgestemd waren. In Glazen Speelgoed voedt een door haar echtgenoot in de steek gelaten vrouw (Anne-Wil Blankers) haar kinderen in een te strak keurslijf op. Vanaf het moment dat haar zoon (Victor Löw) zijn eerste baan heeft, is haar hele leven erop gericht om haar ernstig kreupele dochter (Astrid van Eck) aan de man (Marcel Hensema) te brengen. Dit streven loopt fataal af. Het stuk wordt aangekondigd als een ijzingwekkend mystiek familiedrama en zo heeft Williams het waarschijnlijk ook bedoeld en geschreven. Dat komt niet uit de verf, waarschijnlijk door overacteren van Victor Löw waardoor het meer een klucht wordt, waarbij best wat te lachen valt. Afgezien daarvan zijn de acteerprestaties voortreffelijk. Dat vind het publiek dat na afloop ging staan en bleef applaudiseren kennelijk ook want de spelers moesten vele malen terug komen om de honeurs in ontvangst te nemen.
|
|
