klik foto voor vergroting
Margreet Dolman staat al (bijna) dertig jaar aan de top en hoewel al velen troost bij haar vonden en zich laafden aan haar sympathieke persoonlijkheid is ze nog steeds niet op haar hoogtepunt. "Gelukkig maar", zo zegt ze zelf, "want op je hoogtepunt moet je stoppen".
Gisterenavond bezochten wij in het
Beauforthuis haar voorstelling waarin ook Paul Haenen, Dominee Gremdaat, dokter Valentijn (Dammie van Geest) en de jonge pianist Wesley Pierik een rol spelen. Het was genieten van begin tot eind.
Op het nog lege toneel zien we een soort balie met telefoon, lampje en nog wat spullen. Aan de achterwand een enorm videoscherm. Margreet Dolman opent de avond door vanuit haar kleedkamer op het videoscherm Paul Haenen aan te kondigen die samen met Dominee Gremdaat het gedeelte voor de pauze voor zijn rekening zal nemen. Paul Haenen krijgt meteen de lachers op zijn hand als hij vertelt over zijn avonturen in het bubblebad van Villa Felderhof waar hij tot zijn ontsteltenis samen met Emiel Ratelband in moest. En helemaal als hij daarna uit de doeken doet welk NSB-moment er volgde toen hij zijn afscheidstekst moest schrijven in het gastenboek van de Villa.
Genante momenten staan centraal in dit eerste gedeelte en ook de kranten puilen daar van uit zoals blijkt als een stapel knipsels van de laatste dagen met ons wordt doorgenomen. Als piece de restistance mogen we nog meegenieten van een videofragment van de genante bubblebadscene terwijl Dominee Gremdaat zich prepareert om het podium te betreden.
De dominee spreekt ons toe over vieren. Wanneer is er wat te vieren en waarom dan wel. Hij haalt een voorbeeld aan uit zijn eigen praktijk van de keer dat hij een vrouw ontmoette in het Vondelpark die wel wat te vieren had maar totaal geen bijval kreeg voor haar feestje. Stichtelijke woorden over vieren en wat er allemaal te vieren valt. Ook de zaal wordt bevraagd over wat er zoal gevierd wordt. En na deze twee preludes is het publiek er helemaal klaar voor om na de pauze Marleen Dolmans jubileum te vieren.
Een daverend applaus klinkt dan ook op als de Koningin van de Troost het podium betreedt in een prachtig feestelijk aangekleed decor. Margreet Dolman neemt ons mee op Memory Lane als ze vertelt hoe ze dertig jaar geleden begon met korte uitzendingen voor Stad Radio Amsterdam. Niet veel later kreeg ze nationale bekendheid omdat ze betrokken werd bij Sonja's Goed Nieuwsshow. Aan het eind van iedere uitzending belde Margreet Sonja Barend dan op om even de uitzending met elkaar door te nemen. We zien schitterende fragmenten van een nog jonge Sonja met ondermeer de krullenbol van een slungelige Rob de Nijs, een blozende Willem Oltmans (omdat Margreet Dolman zei dat ze hem kende uit de sauna) en een piepjonge en onschuldig ogende Herman Brood.
Margreet Dolman vertelt over al die jaren en dat sommige mensen het schokkend en schunnig vonden wat ze deed. Het chanson "Buk nog een keer" dat ze voor ons zingt was daar ook zo'n voorbeeld van. Toch heeft ze ook heel veel fans en aanhangers. Op video zien we Gerrit Zalm, Hedy d' Ancona, Erik van Muiswinkel, Jack Spijkerman en Hans Dorrestijn de loftrompet steken over de bijzondere rol die Margreet speelde in hun levens en missies.
Toch heeft Margreet niet alleen aansluiting bij oudere mensen, ook jonge mensen vinden bij haar troost en inspiratie. Zo blijkt als ze pianist Wesley Pierik voorstelt die haar zal begeleiden bij haar chansons en de mensen in de zaal van 30 jaar en jonger op het toneel uitnodigt om te vertellen over een hoogtepunt in hun leven.
Voor een bezinningsmoment, dat uiteraard ook in de show moet zitten, leest onze diva twee gedichten voor uit eigen werk: Groentejongens en Mensenkoe. Wij zijn onder de indruk van dit multitalent.
Een hoogtepunt in de show is ook als Margreet een aantal mensen live vanaf het podium gaat opbellen met een vraag speciaal voor diegene opgeschreven door mensen uit de zaal. Er ontstaan leuke spontane gesprekken waarbij zelfs nog een paar vrijkaartjes voor een volgende voorstelling in Zeist worden aangeboden door Margreet aan één van de mensen die gebeld wordt. De show wordt - volgens mij ver over tijd - afgesloten met een paar pakkende chansons "Volg de weg van je hart" en "Wij vonden elkaar" die ze samen met haar steun en toeverlaat Dokter Valentijn (zie foto) ten gehore brengt. Een staande ovatie van het publiek voor de jubilerende en stralende Margreet Dolman is de beloning.
Wij vonden het een fantastisch leuke voorstelling en de rest van de zaal met ons. Onbekommerd lachen, herkenbare situaties, een ontwapenende Paul Haenen en een inspirerende Dominee Gremdaat die de weg banen voor het fenomeen Margreet Dolman. Er is de hele voorstelling veel interactie met het publiek en dat blijft de hele tijd boeiend en leuk. Het wordt nergens genant voor de toeschouwers in kwestie terwijl er toch genoeg genante momenten de revue passeren. Want dat doet Margreet Dolman als geen ander: de aandacht vasthouden met haar sprankelende persoonlijkheid terwijl ze iedereen het hemd van het lijf vraagt, gevraagd en ongevraagd van originele adviezen voorziet en overal een mening over ventileert. Een voorstelling om vrolijk van te worden. Voor de speellijst kun je terecht op de
website van Paul Haenen.
Photo's by Bruce C. Moore click to enlarge
Hun debut 'These are the Vistas' uit 2003 is sinds ik hem kocht nauwelijks meer van mijn koptelefoon verwijderd geweest en toen een jaar later de opvolger 'Give' uitkwam hoefde ik niet te twijfelen. Het trio betaande uit Reid Anderson: Bas. Ethan Iverson: Piano en David King: drums staan er om bekend dat ze het naast het spelen van hun eigen composities, het niet schuwen om bekende pop en Rock songs in te lijven en er hun eigen originele saus overheen te gieten. Zo hebben ze dat op de Vistas gedaan met Nirvana's 'Smells Like Teen Spirit', Blondie's 'Heart of Glass' en Apex Twin's 'Flim' en op 'Give' werd dat voortgezet met nummers van Abba the Pixies en Black Sabbath. Volgens bassist Reid is dat echt iets dat bij hun hoort omdat ze gewoon willen spelen waar ze zin in hebben en niet zozeer een handige marketing truc. Reid en Dave brengen de songs in en Ethan, jazzfreak pur sang die nauwelijks op de hoogte is van populaire nummers en er dus fris tegen aan kijkt 'verbouwt' het nummer en gezamenlijk maken ze er met improvisatie een eigen jazz compositie van. Naast eigen composities voeren ze uiteraard ook jazz klassiekers uit zoals Ornette Coleman's 'Street Woman'
Wat me al gelijk aan sprak toen ik hun debut hoorde was het zo sterk aanwezig zijn van bas en drums. Meestal worden die bij de opnametechnieken naar de achtergrond gedrukt. Producer Tchad Blake (bekend van Peter Gabriel Los Lobos, Elvis Costello. e.a.) heeft het goed begrepen. De muziek geeft een heel opwindend live gevoel. De bas knort fantastisch en drummer David King is nadrukkelijk aanwezig met zijn overrompelende roffels en fantastische originele hooks. Pianist Ethan Iverson is de verbindende harmonische factor. Zijn spel doet me soms aan Brad Mehldau denken. De
Bad Plus komen uit het midwesten van de Verenigde Staten rondom het stadje Menomonee waar ik zelf ook nog gewoond en gewerkt heb. Reid en David kennen elkaar sinds hun veertiende en alle leden hebben hun sporen verdiend in de Jazz. Reid speelde in New York o.a. met
Mark Turner Sinds 2000 vormen ze samen
the Bad Plus een naam die gekozen is omdat het korte simpele woorden zijn die een tegenstelling vormen en je op het verkeerde been zeten. Hun muziek is fris, avontuurlijk en opwindend Hun live-optreden zal dat ongetwijfeld ook zijn zeker als je bovenstaande foto's van mijn collega Bruce bekijkt!.
Bimhuis Amsterdam 20 November 2005
klik foto voor vergroting
In april van dit jaar gebeurde er, wat we al eerder van Rood, de centrale figuur achter
Nighthawks At The Diner hadden gehoord: de oude formatie NATD viel uit elkaar. Maar ze zijn weer opgestaan met een nieuwe formatie bestaande uit de oudgedienden Thijs Verwer op drums en Toon Meijer op sopraan- en tenorsax aangevuld met twee nieuwe musici: Pieter Klaassen op gitaar en Jan Fluhbacher op bas. We zagen ze gisterenavond weer in het
Beauforthuis. Dat de formatie nog niet helemaal op elkaar is ingespeeld was voelbaar en zeker in de eerste set hier en daar te merken. Rood, Thijs en Toon vormden een solide basis voor de twee nieuwe heren die het nog wat voorzichtig aan deden. Kwaliteit hebben ze voldoende in huis. Dat zal dus wel goed komen.
In de eerste set kwamen heel wat nummers van Transit Cellophane voorbij w.o. 'Forbidden Fruit', 'Please Crack A Smile For Me Baby' met de strakke drums en 'Cellophane' maar ook een aantal oude nummers zoals 'King in Yellow' en 'You invented me' (beide van het eerste album Fool's Tango).
De tweede set begon met 'Like I Don't Know You Anymore' gespeeld door Thijs Verwer en Rood samen, gevolgd door een nieuw nummer 'The master is away' (tevens werktitel van de nieuwe CD). Gaandeweg de tweede set leek het alsof de band wat meer los kwam. Dat was al goed te merken bij 'Observant Spectator' en 'If We Get Back Home' maar bereikte een hoogtepunt tijdens de toegift waarin de band 'See you later Alligator' en 'Walking on eggs' (beide van het tweede album Walkin' On Eggs) speelde. Even was er weer het sfeertje van
het eerste optreden dat wij ons van NATD in het Beauforthuis herinnerden. Dat kwam de band op een staande ovatie van het publiek te staan.
Het is altijd moeilijk om de intimiteit van legendarisch optreden weer te herhalen. Dat is gisterenavond niet opnieuw gelukt. Een prima optreden, maar de magie van de vorige keer was er gewoon niet. De band groeide wel in de loop van de avond. De saxen van Toon Meijer schitterden weer als vanouds. Met name gitarist Pieter Klaassens en bassist Jan Fluhbacher kwamen pas tegen het eind wat los. Wel blijft het bijzonder om Rood aan het werk te zien. met zijn
gladde schedel, in het zwart gekleed, achter een zwarte vleugel tegen een zwarte achtergrond. Een rokende sigaret op de vleugel en een glas whiskey bij de hand vervolmaken het decor. Kromgebogen over het klavier laat hij zijn virtuoze pianospel horen. Zijn pianospel is, zoals ons vooral tijdens zijn solo-optreden opviel, van ongekende klasse. Zijn timing, subtiele aanslag en gebruik van stiltes tussen de noten ondersteunen perfect de dramatiek van zijn teksten en bijbehorende zang.
Rood blijft een fenomeen. Hij wordt wel vergeleken met Tom Waits en daar heeft hij beslist ook wel wat van weg maar hij heeft toch een heel eigen sound. Die komt met zijn begeleiders van NATD beter tot zijn recht dan solo, de interactie met andere muzikanten maakt het allemaal net even wat minder zwaar en dat is wel goed. We zijn benieuwd naar het nieuwe album waarmee NATD bezig is en houden houden er rekening mee dat er wellicht weer een legendarisch optreden in het verschiet ligt als de band voldoende hecht is geworden.
CD kopen?
Transit Cellophane
Nighthawks At The Diner
klik foto voor vergrotingPianist Karel Boehlee was door het
Beauforthuis uitgenodigd om een avond naar eigen inzicht in te vullen. Het resultaat is een trio waar hij zich helemaal bij thuis voelt.
Hein vd Geyn op Bas en
Hans van Oosterhout op drums.
Ik heb Karel meegemaakt als een uitstekende lyrische pianist, maar ook iemand die schuchter en verlegen is en daardoor niet helemaal naar buiten komt. Deze avond was het anders. Karel was helemaal in zijn element voelde zich zichtbaar op zijn gemak en zat met een voor hem ongekende flair te spelen. Hein van de Geyn ging de dialoog aan en gaf Karel alle ruimte die hij nodig had.
Sinds de laatste keer dat ik hem zag is Hein kilo's afgevallen en heeft inmiddels een baardje dat perfect bij hem past. In afgevallen staat kwam hij een stuk kwetsbaarder over. Duidelijker dan ooit is, dat hij gewoon één brok gevoel en sensitiviteit is. Zijn bekende mimiek was daardoor nog interessanter om te zien. Dat in combinatie met zijn fabuleuze spel, daar kan ik een avond alleen al naar zitten kijken en luisteren. Heel inventief ondersteunde hij het veelal ingetogen en soms uitbundige spel van Karel.
De set opende met twee composities van Boehlee 'Poco Paco' en 'tango'. Veel eigen werk van Karel, maar ook 'Goodbey' van Gordon Jenkins, 'Goodmorning Heartache' van Billy Holliday, werk van Miles Davis en een schitterende uitvoering van 'My Funny Valentine'. Hilariteit in de zaal bij de introductie van 'Little Princess', een compositie die Karel 15 jaar geleden schreef voor een geliefde die alles behalve een prinses bleek te zijn. Als toegift 'Mystery of Reason'.
Het was weer zo'n zeldzame jazz avond waarbij alles op zijn plaats viel. De heren communiceerden op meta-nivo en het spelplezier was ongekend groot. Drum-poëet van Oosterhout maakte zijn reputatie vooral tegen het einde van de tweede set waar. Het was dan ook verbazingwekkend te horen dat zij slechts een keer of twee samen live hebben gespeeld en dat terwijl ze samen wel drie CD's hebben opgenomen.
Hein is dit seizoen maar liefst vier keer te zien, dankzij een uniek en leuk concept van het
Beauforthuis: Het 'gastheerschap'. Na Bert van de Brink en Jesse van Ruller is nu bassist Hein van de Geyn gastheer en mag zodoende drie avonden naar eigen inzicht invullen. Hein's aanwezigheid bij Karel Boehlee was dus eigenlijk en bonus vooraf. Volgende drie Hein vd Geyn avonden in het Beauforthuis:
do 3 nov met Enrico Pieranunzi;
za 25 feb met
Paulien van Schaik;
za 8 apr met Lee Konitz.
CD kopen?
Silent Nocturne (speciale uitgave)
Karel Boehlee
Meets Lee Konitz
Hein Van De Geyn
klik foto voor vergroting
Renee van Bavel is moeilijk te plaatsen. Wij zagen haar vorige week in het
Beauforthuis waar ze de tweede helft van de benefietvoorstelling invulde na het cabaretduo Dames voor na Vieren. Ze komt ook van de Koningstheaterakademie in Den Bosch, maakt grappen maar is toch geen cabaretière. Voor het publiek maakt dat nauwelijks wat uit. Die zijn zo gewonnen als Renee eenmaal op dreef is. Zij heeft dan ook behoorlijk wat te bieden. Ze heeft een jazzy stem die klinkt als een klok maar die ook erg teder en subtiel kan zijn. Ze vertelt cabareteske verhaaltjes, maakt pikante grappen, ze sprankelt en geeft allerlei onverwachte wendingen aan haar optreden. Geen echt cabaret, maar ruim voldoende om goed contact te maken en een plezierige sfeer te creëren. Haar show heeft het thema 'Rood' dat voornamelijk over passie gaat. Die passie zien we terug in haar swingende jazzy nummers maar ook in het intieme verstilde nummer over het overleden broertje waarbij ze zichzelf op de vleugel begeleidt. Ze zingt veelal eigen teksten en wordt verdienstelijk begeleid door twee jonge muzikanten Daniël Debie op piano en Bas Kisjes op contrabas.
Renee heeft niet stil gezeten. Ze volgde aanvankelijk de Drama docent opleiding om al snel te ontdekken dat dat niet haar weg was. Op de Bossche academie volgt ze een parttime kleinkunstopleiding en kreeg daar o.a. gastlessen van Herman van Veen, Youp van 't Hek, Kommil Foo, Lenette van Dongen, Bram Vermeulen en Stef Bos. Een acteerworkshop volgde ze bij Helmert Woudenberg, jazzzanglessen bij Setske Mostaert, een summerjazzworkshop bij Fay Claassen op het conservatorium in Amsterdam en gastlessen bij o.a. Hein vd Geyn, Bert van den Brink en Cor Bakker. Het talent van van Bavel is nog niet echt uitgekristalliseerd. Zal zij de richting van de jazz opgaan of wordt zij een all-round entertainer a-la Bette Middler? Binnenkort is zij weer in het Beauforthuis te zien samen met pianist Bert van den Brink.
klik foto voor vergroting
Eens in de zoveel tijd doet Margriet Eshuijs met haar akoestische band het
Beauforthuis aan voor een unplugged concert. Drie jaar geleden zag ik haar daar met het programma Time en nu tourt ze met een nieuw programma: 'Flowerchild Unplugged'. Het Beauforthuis zat gisteren mudvol en ook het kleine podium was afgeladen met de spullen van de band. Maar ondanks dat, was er toch nog ruimte voor Margriet en haar band om een swingend programma neer te zetten. Het leuke aan Margriet Eshuijs is dat ze al haar songs of het nu oude nummers betreft zoals de klassieker 'House for sale' of één van de nieuwe nummers zoals 'Stay' of 'Flowerchild' allemaal met passie en overtuiging zingt. Tussen de nummers door legt Margriet ons met haar onvervalste Zaanse tongval uit waar de song over gaat en lardeert dat met grapjes en anekdotes (o.a. over de eerste keer dat ze met een jongen 'skoifelde'). Dat doet ze, zo deelt ze het publiek mee, ook omdat er gitaren gestemd moeten worden tussen de nummers door. De hoeveelheid gitaren op het podium is dan ook indrukwekkend te noemen. De meeste daarvan worden bespeeld door Maarten Peters, partner van Margriet en de schrijver van de meeste van haar liedjes. Maar er is ook de 'blonde del' (grote gitaar van blond hout) van Margriet zelf bij waarop ze Elvis nadoet waarbij de bandleden de Jordinairs nabootsen in een close harmony waar het publiek zich overduidelijk bij amuseert. Het zijn overigens allemaal all-round rasmusici die Margriet begeleiden: Maarten Peters speelt al die gitaren, doet backgroundvocals en zingt zelf ook nog zijn fantastische nummer 'White horses in the snow'; David de Marez Oyens (die we ook al eens zagen als bassist bij Floris) speelt bas, basgitaar, percussie en doet backgroundvocals en Co Vergouwen speelt vleugel, percussie, keyboards en doet ook backgroundvocals. Flowerchild Unplugged is een smakelijke afwisseling van ballads en up-tempo-nummers waarbij zowel de oude als de nieuwste nummers te horen zijn en die eindigt in een swingende toegift. Sfeertje proeven? Klik
hier voor een fragmentje Black Pearl.
Margriet Eshuijs heeft weer eens laten zien dat zij met haar muziek al die jaren kan overbruggen en nog steeds actueel is. Daarmee toont ze zich een vakvrouw en popzangeres van niveau. Tot eind februari is ze nog te zien in allerlei plaatsen in het land. En er is ook nog een nieuwe DVD waarop al dit moois te zien is en nog veel meer. De DVD is te koop bij de concerten (signeert ze hem ook nog voor je) en via de
website van Margriet.
DVD kopen?
Margriet Eshuijs - In Concert
Margriet Eshuijs
klik foto voor vergroting
Op 26 februari dit jaar, traden '
Dames voor na Vieren' (Hanneke Drenth en Anne van Rijn) met een try-out van hun show 'Tja tja tja' voor het eerst samen op in het
Beauforthuis. Wij waren erbij en deden er
verslag van. Hun talent is sindsdien niet onopgemerkt gebleven bij de Nederlandse pers en publiek. Uitverkochte zalen en lovende recensies zijn het resultaat. Gisterenavond waren ze niet te beroerd om het Beauforthuis te steunen door een belangeloos benefietoptreden (voor de verbouwing) te verzorgen samen met
Renee van Bavel (daarover later meer). Het viel me op dat de dames de kwaliteit die ze nu door ervaring afleveren ook al hadden bij hun try-out destijds. Door de kortere duur van het (dubbel) optreden hebben ze een selectie moeten maken uit bestaande sketches en hier en daar waren kleine aanpassingen gemaakt.
Hun stijl is uniek te noemen. Geen monologen en verhalen vanuit de ik-figuur maar meer fysieke theater-cartoons en karikaturen in raps, sketches en liedjes en dat alles naadloos en in een hoog tempo gespeeld. Het viel me nogmaals op dat beide dames uitstekend zingen en verdienstelijk piano spelen. Waar ze beiden echt in uitblinken is hun rijke mimiek die tot in de details is geperfectioneerd. Cabaret staat niet stil dankzij een nieuwe generatie, opgeleid door de Koningstheaterakademie in Den Bosch. We hoeven mede dankzij de Dames Voor Na Vieren niet bang te zijn dat we in cabaretland opgezadeld worden met meer van hetzelfde.
Meer cabaretfoto's waaronder nog twee van de dames
hier
17 en 18 mei volgend jaar staan de dames met hun volledige programma weer in een nagenoeg uitverkocht Beauforthuis.
klik foto voor vergrotingSelling Hoovers in Mojave is iets waar het artistieke wonderkind Don van Vliet alias Captain Beefheart zich ooit mee bezig heeft gehouden. Hij verkocht er zelfs eentje aan poëet en schrijver Aldous Huxley. De Captain was een 'high school friend' van Frank Zappa, onderhield daarmee een haat-liefdeverhouding en volgde na een korte samenwerking met zijn Magic Band, duidelijk zijn eigen exentrieke avant-gardistische koers. Omdat ik altijd open heb willen staan voor alle soorten muziek kocht ik destijds een aantal van zijn LP's en later verving ik die door CD's. Zijn muziek was chaotisch, anarchistisch, had ongebruikelijke ritmes en melodielijnen (als je daar al van kon spreken) en vooral ook vreemde teksten. Ik vond het fascinerend wat de man deed en wist intuïtief dat ooit zou blijken dat het geniaal zou zijn. Veel huidige muzikanten verklaren door Beefheart geïnspireerd te zijn.
Afgelopen vrijdagavond waren we in het Utrechtse
Theater de Kikker getuige van de tribute
Selling Hoovers in Mojave door kamermuziekorkest het
Rosa Ensemble en acteur/trompetspeler Hans Dagelet.
Hoewel Dagelet niet van Vliets stembereik van 41/2 octaaf heeft, is hij uitstekend in staat om het Beefheartgevoel uit te drukken. De vaak onbegrijpelijke vreemde, maar ook bloemrijke Beefhearttitels en -teksten zijn in het Nederlands vertaald. De vraag is hoe goed dat gelukt is want zo werd 'Bat Chain Puller' omgezet in Vleerketting Plukker terwijl het voor Beefheart waarschijnlijk een ander woord was voor locomotief en dan zou vleerketting trekker beter zijn geweest. Maar dat is meer voer voor puristen en daar wil ik mij in dit geval niet toe rekenen. De muzikale genieën van Rosa (Floris van Bergeijk, Eric de Clerq en Daniel Cross) hebben het materiaal - zoals ze zeggen - stukje voor stukje uit elkaar genomen en weer in elkaar gezet en daar hun eigen arrangementen en instrumentarium op losgelaten. Het resultaat is verbluffend en de complexe muziek werd, althans voor mij, ineens zeer harmonieus en toegankelijk.
klik foto voor vergroting
Dagelet zingt, rapt, schreeuwt, dirigeert (
zie QT filmpje van Mieke) en speelt trompet. Dat alles doet hij voortreffelijk! Zijn kwaliteiten als acteur stellen hem in staat de best mogelijke uitdrukking te geven aan het gebrom, gekrijs en ander vocaal uitingen van de Captain. Hij heeft zich dan ook terdegen verdiept in het mysterie Beefhart en is er sindsdien ook door gegrepen. Hoewel hij wellicht de zware muzikale bagage mist van zijn Rosa medemuzikanten is zijn trompetspel zeer aansprekend (
zie QT filmpje Mieke) en zijn rol in het geheel doorslaggevend.
Het lijkt geïmproviseerde muziek maar de stukken zijn nauwgezet genoteerd en ingestudeerd en de muzikanten hebben er duidelijk plezier in. De muziek van Beefheart is muziek met een hart dat hebben de heren en dame van Rosa wel duidelijk gemaakt die avond! De Amerikaan Beefheart zelf heeft de muziek vaarwel gezegd. Zit in een rolstoel en woont onder zijn eigen naam - Don van Vliet - als een schilderende kluizenaar in de Mojave woestijn in Zuid-West Amerika.
Het Rosa Ensemble bestaat uit: Sonsoles Alonso: wurlitzer piano, Floris van Bergeijk: electronica, toetsen, Jasper Boeke: bass guitar, Daniel Cross: drums, percussion, Jeroen Kimman: guitar, Ivo Ronkes: saxophones en toegevoegd: Hans Dagelet: teksten, trompet.
In het voorprogramma
Durk Attaturk, een duo bestaande uit Rosa-lid Floris van Bergeijk en Jelte Heringa (Glenister): zeer geslaagde en prettig gestoorde electronische humor met veel verwijzingen naar Kraftwerk. Uitgebreide informatie over Beefheart
hier
|
|
