klik foto voor vergroting
5Pack is niet de naam van een nieuwste groep maar een verzameltitel voor vijf acts die allemaal bij het vooruitstrevende Nederlandse
Munich Records label zitten. Munich heeft in samenwerking met
NPS Output,
Het Bimhuis en Radio Nederland Wereldomroep georganiseerd dat er van deze vijf acts TV en DVD opnames gemaakt worden. Het nieuwe Bimhuis werd voor deze gelegenheid voor het eerst voorzien van camerarailzen en het was een uitdaging om te zien of de aanwezigheid een complete studio-uitrusting en cameramensen niet het intieme concert karakter zou verstoren. Het bleek allemaal prima te gaan en is dus voor herhaling vatbaar. Los daarvan is er ergens in het Muziekgebouw aan 't IJ, waarin het Bimhuis gevestigd is, een foto-studio ingericht door Belgische jazzfotograaf en collega
Jos Knaepen die er in opdracht van Munich foto's maakt voor de diverse DVD-, CD-hoezen en ander promotiemateriaal.
Wie zijn die vijf acts? Het programma, dat aan elkaar gepraat wordt door NPS-presentator Hans Mantel, begint met alt- en sopraansaxofoniste
Tineke Postma die ik de dag daarvoor nog in de Stadschouwburg zag
en fotografeerde in het kader van de
Uitmarkt. De 27-jarige Tineke is als 'sax-vrouw' zeker zo'n sensatie als Candy Dulfer dat destijds was. Waar Candy o.a. door aanbiedingen van Prince en Van Morrison verleid werd om een mainstream-sessie muzikant te worden, kiest Tineke met haar quintet duidelijk haar eigen koers in de jazz. Haar eerste album 'First Avenue' drong zelf door tot de top-20 in de Amerikaanse Jazz Week Charts, haar recente CD 'For the Rhythm' is eveneens lovend ontvangen en een optreden in Carnegie Hall staat al gepland. Tineke speelt die avond werk van beide CD's aangevuld met nieuwe nummers. Haar stijl is energieke en gedreven hardbob verwant aan Cannonball Adderley en John Coltrane. Tineke wordt begeleid door Rob van Bavel op piano en Fender Rhodes, Jeroen Vierdag op bas, Marcel Serierse op drums en gitarist Martijn van Iterson neemt tijdelijk de plaats waar van Edoardo Righini, die om voor mij onduidelijke reden niet deelnam aan deze sessies. Een gastoptreden was weggelegd voor trombonist en awardwinnaar
Ilja Reijngoud, die tevens de volgende act zal zijn.
klik foto voor vergroting
Hoewel de drummer pianist en gitarist uit de vorige bezetting weer meedoen met Ilja Reijngoud wordt de studio compleet omgebouwd voor de volgende DVD. Het moet trouwens gezegd worden dat het lichtplan perfect is in het Bimhuis. Op de achtergrond lamellen die steeds andere kleuren aannemen en naar mate ze meer of minder geopend zijn ook nog een spoortje licht van buiten toelaten.
Ilja is winnaar van de 10th Annual BMI/Thelonious Monk Jazz Composers Competition. Hij is daarnaast docent op het conservatorium van Rotterdam en heeft daar samen met zijn eigen leraar Bart van Lier een trombone-afdeling opgericht. Hij is op 30 albums te horen en heeft daarop samengespeeld met luminaries als Clark Terry, Toots Thielemans, Kenny Werner, George Coleman, David Murray en Tom Harrell. Ilja staat bekend vanwege zijn subtiele benadering van de trombone, verwant aan wat Chet Baker op trompet deed en beschouwt improvisatie ook als een vorm van componeren. Gitarist van Iterson lijkt hem uit te dagen een schepje er boven op te doen zodat het geheel meer funky wordt. De eerder genoemde bezetting is verder aangevuld met Marius Beets op bas. Gastoptreden: u raadt het al Tineke Postma.
klik foto voor vergroting
Na trouw en gedegen de vorige acts begeleid te hebben is het nu de beurt aan
Martijn van Iterson om als hoofdpersoon te fungeren in de opname van zijn nieuwe DVD. Zijn kwartet bestaat uit Martijn Vink op drums, Frans van Geest op bas en Karel Boehlee op piano. Op zijn achttiende ging hij studeren aan het Hilversums Conservatorium bij Wim Overgaauw waar hij eind oktober 1993 cum laude afstudeerde. Sinds 1995 is hij docent aan ditzelfde conservatorium. Na eerst wat rondgesnuffeld te hebben in de jazzrock en jazzdance raakte hij betrokken als gastsolist bij orkesten als 'de Skymasters' en het Metropoolorkest. In 1998 werd zijn eerste solo-CD uitgebracht op het label Via Records onder de titel "It's Happening". Bekende musici als Toon Roos, Theo de Jong, Peter Tiehuis, Michel van Schie en Karel Boehlee werkten hieraan mee. Ook maakte hij deel uit van de gitaar-groep 'Picks Might Fly' en speelde samen met collega gitarist Kurt Rosenwinkel. Martijn is winnaar van de prestigieuze Bird Award, ter gelegenheid waarvan Pat Metheny hem heel voorzichtig 'one of the greatest guitar players in this part of the world' noemde. Zijn CD 'The Whole Bunch' is één van de best verkopende titels bij Munich Records. Hij speelt nog steeds op de Gibson van de overleden Overgaauw die perfect geschikt is voor zijn zuivere onvervormde akoustische stijl. Zijn optreden was tevens de afronding van de eerste avond die toch minimaal drie DVD's geduurd heeft.
Een dag later werden nog opnames gemaakt van de resterende 5pack-ers:
Heleen van den Hombergh, bekend om haar album 'Rush in the woods!' Daarop zingt ze uitsluitend eigen songs die geïnspireerd zijn op het tropische regenwoud, haar grote liefde. Ze vertelt haar verhalen in dromerige melodieën, op puntige ritmes en altijd met een vleugje verleidelijkheid in haar stem. In haar band spelen maar liefst 2 musici die genomineerd werden voor de Bird Award 2005: Bert van den Brink en bassist Tony Overwater. Heleen zag ik eveneens de dag daarvoor tijdens de Uitmarkt. Tot slot pianiste
Amina Figurova met een imponerende bezetting. Helaas kon ik er de tweede dag niet bij zijn. Op de site van
Munich Records zijn van alle genoemde artiesten nummers te beluisteren.
Foto's Hans Speekenbrink
Meer 5Packfoto's
klik foto voor vergroting
Zaterdag optredens bijgewoond van Wende Snijders die vergeleken met haar eerste optreden in het Beauforthuis destijds erg gegroeid is in haar rol van chansonniere. Zelfverzekerd en powerfull bracht zij repertoir van haar CD Quand tu Dors. Amanda ging na afloop nog backstage voor een handtekening en toen zag ik haar staan met Wende en op de achtergrond daarboven mijn foto van Wende op de gevel van het concertgebouw.
klik foto voor vergroting
Lucretia van der Vloot zag ik maar kort want ik wilde ook nog even Kasper van Kooten met een gastoptreden van Lange Frans en Baas B. zien. Verder o.a. nog gezien Michiel Borstlap die zijn laatste CD Coffee and Jazz promootte alsmede zijn optreden 16 september in Paradiso Amsterdam.
klik foto voor vergroting
Kraker van de dag was een verpletterend optreden van Ellen ten Damme die in een half uurtje tijd op een hilarische wijze 30 jaar Duitse muziek voorbij liet komen. Op de foto Ellen als Nina Hagen. Excuses voor de telegramstijl want we moeten weer rennen voor het programma van zondag dat in het teken van
Jazz zal staan!
klik foto voor vergrotingIk was aangenaam verrast, toen ik gisteren op weg naar de Uitmarkt onverwacht een van mijn foto's levensgroot op de gevel van het Concertgebouw zag hangen. Ik wist wel dat men mijn foto van Wende Snijders ging gebruiken voor een banner van de Robeco Zomerconcerten. Ik heb daar maanden geleden toestemming voor gegeven. Hoe dat er precies uit zou gaan zien en wanneer hij geplaatst zou worden wist ik ook niet precies. Jammer alleen dat hij niet in kleur is.
klik foto voor vergroting
De Amsterdamse
Uitmarkt is weer wervelend van start gegaan. Drie dagen lang worden er op een kleine dertig podia staaltje's afgegeven wat het publiek dat uit wil gaan in Amsterdam, kan verwachten. Diverse soorten muziek komen aan bod met op zondag een accent op jazz en verder is er theater, dans en de traditionele boekenmarkt.
Gisteren op het grote Brandpodium zagen we gepresenteerd door Dolf Jansen: The New Cool Collective big band, Beauty & the Beast, Tania Kross, Guus Meeuwis, Pete Philly & Perquisite, Wende Snijders, Encho, Maarten van Roozendaal, Nederlands Danstheater, Lange Frans en Baas B, Najib Amhali, zZz; Relax en een ode aan Ramses Shaffy. Daarna volgden nog spetterende optredens van
Tasha's World en Soulvation. Op de foto een staaltje acrobatiek, een gouden man zwevend boven de skyline van Amsterdam, als visitekaartje afgegeven door Encho namens Circus Herman Renz.
Het
Beauforthuis heeft veel te bieden. Het is niet alleen uniek omdat het een voormalig kerkje is met gothische boogramen midden in de bossen van Austerlitz, maar ook doordat het een springplank is voor jong talent in de podiumkunsten. Jazz heeft er van oudsher op veel steun kunnen rekenen en namen die nu groot zijn zoals
Michiel Borstlap,
Jesse van Ruller,
Hein vd Geyn en zelfs
Toots Thielemans zijn er kind aan huis. Een nieuwe ontwikkeling is dat veel nieuwe jonge cabaretacts hier hun eerste try-out voor een echt publiek beleven. Zo hebben
Ernst van der Pasch,
Paul Smit, Ilse Warringa, Katinka Polderman en de
Dames voor na vieren hier hun repertoir getest. Zij zijn nu min of meer gevestigde namen al zijn ze nog niet zo beroemd als Youp van 't Hek die er zijn oudejaarsconference gaat try-outen. Een leuk initiatief van het Beauforthuis is de zogenaamde
Cabaret Cocktail, speciaal voor de verbouwing van het Beauforthuis, georganiseerd en op een cabareteske manier gepresenteerd door
Dennis Struis. Publiek dat van cabaret houdt kan op zo'n avond voor 12,50 euro een verrassingspakket verwachten van twee of meer nieuwe acts en gisterenavond bleken dat
Willemijn Smeets en
Elske Rollema te zijn. Beiden zijn afkomstig van de akademie van het
Koningstheater te Den Bosch waar opvallend veel nieuw talent vandaan komt. Willemijn is nog aan het afstuderen en Elske heeft dat al achter de rug.
klik foto voor vergroting De avond begint met Willemijn, die al opvallend zelfverzekerd en brutaal (in de positieve zin van het woord) de zaal voor zich wint. Haar thema is dat het best OK is om alleen te zijn. Zij doet of de zaal vol zit met bekenden die haar brieven hebben gestuurd over hun ervaringen inzake dit thema. Het publiek wordt op een milde manier in de maling genomen en krijgt en passant nog een aantal wijze levenslessen waarbij Willemijn met aangeplakte baard en puntmuts de kabouter demonstreert die voor niemand aantrekkelijk is. De bij binnenkomst uitgereikte tissues blijken voor een man achter in de zaal te zijn die als gevolg van een verbroken relatie alsmaar zit te masturberen. Willemijn, die overigens uitstekend zingt, is best aardig op dreef maar moet toch nog het noodzakelijke stukje groei doormaken om echt te overtuigen. Ook haar grappen missen nog net die extra laag die het onderscheid vormt tussen de leukste van de klas en de rasperformer. Daar is op zich niks mis mee en doet niets af aan haar potentiële kwaliteiten, die er wel zeker zijn.
klik foto voor vergroting Elske Rollema heeft dat stadium duidelijk al achter de rug. Als een ware professional pakt ze de zaal en zet die voortdurend op het verkeerde been. Haar thema is
lulululu...liefde, dat maar niet uitgesproken kan worden en nog blijft hangen in
lust. Ze draagt een lang wit vest dat van haar moeder is geweest en waar zij (in de hippietijd) op is verwekt. Een lange reeks van mannennamen die daarbij hun bijdrage leverden komen voorbij. "Kijk maar de vlekken zitten er nog in". Uiteindelijk is dan toch duidelijk geworden wie haar echte vader is, al zit die in Nieuw Zeeland. Elske is zeer prettig gestoord, neemt in haar rode jurkje met het label aan een touwtje nog op de rug en haar rubberlaarzen het hele podium in. Het publiek op de voorste rij wordt er tot grote hilariteit van de overige aanwezigen nadrukkelijk bij betrokken. Haar verhaallijnen lopen naadloos in elkaar over waarbij ze ook regelmatig stukjes (o.a. van Kate Bush) zingt. Ook Elske zingt trouwens meer dan voortreffelijk. Er is ook nog een hobbelpaard dat deel uit maakt van de act maar het hoe en waarom is me als ik eerlijk moet zijn even ontgaan. Elske Rollema is wel een naam om te onthouden, zoveel is mij wel duidelijk.
klik foto voor vergroting
Ik ben genomineerd voor een Flickr Award:
Excellence in Live Music Photography.
Ik heb momenteel 3 votes. Terwijl mijn concurrent 13 votes heeft.
Dat wordt hard knokken, behalve 'With a little help from my friends'. Dus wie het de moeite waard acht, stemt op mij. Wat moet je doen? Eerst inloggen bij
Flickr. Dan ga je naar
deze pagina Daar kun je stemmen. Het kost nauwelijks moeite vooral niet als je al een Flickr account hebt. Ben benieuwd of ik ga winnen.
Als je denkt 'waar gaat dit over'..? Het gaat over
Mijn foto's van muziek optredens.
Update: inmiddels sta ik bovenaan met 14 stemmen er zijn nog 8 dagen te gaan
klik foto voor vergroting
De Laatste dag van
Jazz Middelheim begint om drie uur met een soloconcert van meesterpianist
Fred Hersch. Gisteren trad hij nog op met zijn ?trio +2?, vandaag solo! De eerdere solo-concerten van Uri Caine en Randy Weston konden me maar matig boeien. (Dit in tegenstelling tot hun groepsoptreden). Het spel van Fred Hersch daarentegen raakte me behoorlijk. Zijn gevoelige lyrische spel was vervat in een veelkleurig palet van pianissimo?s, vol overgave en kwetsbaar gespeeld. Zijn veelal eigen composities zijn geïnspireerd door alledaagse onderwerpen, met soms veelzeggende titels als ?At the Close of the Day?, ?Endless Stars? en ?Poem in a Cloud?. De intense gevoeligheid van Hersch maakte van ?Mood Indigo? een episch stuk van een ongekende schoonheid!
klik foto voor vergroting
Verder met het
Brussels Jazz Orchestra, featuring Norma Winstone en Kenny Wheeler! In eerste instantie had ik wat moeite met de zang van Winstone, maar dat kwam weer goed in latere nummers. Het BJO imponeerde behoorlijk! Die Belgen bereiken er wel wereldklasse mee; dan weer eens de klasse van een Big Band dan weer individualistische hoogstandjes. Voor al de composities van Wheeler waren voorzien van een verfrissende aanpak, waarbij de stem van Winstone als een extra instrument fungeerde.
klik foto voor vergroting
Randy Weston maakte mijn verwachtingen helemaal waar met zijn African Rhytms Trio featuring
Dave Murray. Het karakter daarvan werd voor een belangrijk deel mede bepaald door ongebruikelijke bassist
Alex Blake, percussionist
Neil Clarke en later ook David Murray op sax.
Weston gaf zijn medemuzikanten alle ruimte en dat resulteerde in een unieke combinatie van jazz, Afrikaanse en Noord-Afrikaanse sferen, een welkome afwisseling tijdens deze dagen.
klik foto voor vergroting
Uitsmijter van de avond vormde de
Dizzy Gillespie All Star Big Band, met beroemde namen als James Moody, Slide Hamptyon en
Roy Hargrove. Hargrove die toch een zekere status heeft opgebouwd, neemt min of meer nederig deel aan dit 18 deelnemers tellende prestigieuze project. De glamour van deze Big Band vormt een gepaste afsluiter van dit geslaagde festival dat gemiddeld 3.000 bezoekers per dag telde en ten onrechte weinig bekendheid geniet bij de Nederlandse jazzliefhebbers. Veel Nederlanders zijn volledig gefocust op het hectische NSJ terwijl er op dezelfde afstand over de grens zeer relaxte en kwalitatief zeker niet mindere festivals te beleven zijn in Gent (Blue Note) en in het zeer nabije Antwerpen.
klik foto voor vergroting
De vierde dag van dit relaxte festival in de mooie kasteeltuin van park Brandt begint met een soloconcert van
Randy Weston op de piano. Weston is een vriendelijke reus die niets meer hoeft te bewijzen. Hij speelde met alle groten. Hij laat zijn spel gewoon maar stromen en weet later niet eens meer wat hij gespeeld heeft. Het eerste nummer duurde zowat een half uur. De Amerikaan Weston is op zoek naar zijn voorouders, naar het donkere Afrika vertrokken en heeft ook nog in Marokko gewoond. Vandaag zal hij optreden met zijn African Rhytms Trio featuring saxofonist en mede Afrika-liefhebber Dave Murray. Ik ben benieuwd hoe die combinatie uit zal pakken. Ik hoop een beetje als de Noord-afrikaanse invloeden in de live-uitvoering van 'Morning' van Yusef Lateef!
klik foto voor vergroting
De volgende naam op het programma is
Bzzz Pük aangevuld met de Vietnamese gitarist met de even moeilijke naam Nguyên Lê. De bezetting van het trio zelf is ongebruikelijk: Geoffroy De Masure op trombone, Linley Marthe op basgitaar en Stéphane Galland op drums. De trombone is het centrale instrument en Geoffroy haalt daar behalve het eigen geluid de meest wonderlijke sounds uit. Het gaat er stevig aan toe! Marthe heeft goed naar Stanley Clarke geluisterd en plukt en beukt vingervlug op de snaren. Hij speelde o.a met Joe Zawinul (Weather Report) en dat is te horen aan de verwijzingen naar progressieve rock, funk en fusion.
klik foto voor vergroting
Set drie is het
Fred Hersch Trio +2. Bezetting: Fred Hersch op piano, Drew Gress op bass, Nasheet Waits op drums,
Ralph Alessi op trompet/bugel en Tony Malaby op tenorsax. Hersch is bewonderd en geprezen door zijn medemuzikanten. Zijn lyrisch spel gaat gepaard met een onvolprezen techniek. Hij is bovendien vooral een componist en werkte aan de zijde van Stan Gets, Joe Henderson, Art Farmer, Toots Thielemans en vele anderen. Hersch is vrij onbekend bij een groot publiek, maar de ster van één van zijn leerlingen en eveneens een uitstekende pianist Brad Mehldau, die ik onlangs nog zag in het
Concertgebouw Amsterdam, schiet door al het marketinggeweld van zijn platenmaatschapij als een raket de lucht in. Wellicht een beetje zuur voor de meester zelf.
De kenners hier staan in de rij voor Hersch, wiens gezondheid te wensen over laat en dat is hem aan te zien. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en de twee blazers vormen een natuurlijke aanvulling. Hersch stelt zich uiterst kwetsbaar op en speelt voor zover ik kon nagaan uitsluitend eigen composities.
klik foto voor vergroting
En dan de knaller van de avond:
Wayne Shorter! Uit alle windstreken stromen de bezoekers toe en de zaal is mudvol. De 71-jarige Shorter ziet er zeker tien jaar jonger uit en dat komt wellicht door zijn levenshouding. Hij is een vernieuwer en was destijds het brein achter Weather Report.
Zijn motto is "I have nothing to lose, I go for the unknown". Volgens Shorter gaat het om kwetsbaarheid en de bereidheid om verregaande risico's te nemen. Voor hem is muziek een gesprek dat elk moment een andere kant op kan gaan. Interruptie is niet vervelend maar juist interessant. Je moet niet alleen een erg goede muzikant zijn om met hem te kunnen spelen. Je moet ook in staat zijn om deel te nemen aan het 'gesprek'. Ieder heeft zijn eigen inbreng, niemand is de leider. 'Laten we proberen om allemaal leiders te zijn'. Zijn bekendste compositie is Footprints en dat is tevens de titel van de eerste CD met dit kwartet. Shorter maakte destijds deel uit van het Miles Davis Quintet. Zijn saxspel is nog steeds avontuurlijk en gewaagd. Pure improvisatie! Nooit met het verleden bezig zijn altijd gaan voor het nieuwe houdt je kennelijk jong!
klik foto voor vergroting Uri Caine die mij de vorige dag nog met zijn Bedrock Trio imponeerde kon mij 'solo' nauwelijks boeien. Erg knap wel wat hij op de piano presteerde maar het raakte me niet echt; veel verwijzingen naar de Amerikaans standards, flarden ragtime maar ook wat klassieke verwijzingen, stukjes Beatles en van alles en nog wat.
klik foto voor vergroting Van geheel ander karakter was de muziek en het pianospel van
Nathalie Loriers en het Chemins Croisès Quintet. Heel ingetogen, verstild en met veel zorg brengt zij een combinatie van jazz en exotische elementen uit de wereldmuziek. Haar spel is heel subtiel met een mooi rond toucher veel ruimte voor stilte tussen de noten en veel ruimte voor haar muzikanten. In de zaal is het muisstil en het intieme sfeertje wordt nog versterkt door Loriers die steeds opstaat vanachter haar piano en staande voor het publiek vertrouwelijk de nieuwe stukken inleidt. Haar Quintet bestaat verder uit: Gianluigi Trovesi (klarinet), Karim Baggili (Ud), Tony Overwater (bas), Joël Allouche (drums).
Set 3 draait om saxofonis
Erwin Vann. Het unieke saxgeluid van Vann viel me al op tijdens de soundcheck. Het deed me een beetje denken aan de Noorse saxofonis Jan Garbarek, flarden mistige soundscapes die ijl wegsterven en weer aanzwellen, weemoedig en wanhopig soms. Naarmate de set vordert wordt het spel van Vann experimenteler en verlaten mensen de zaal. Zijn groep bestaat verder uit: Jozef Dumoulin (elektrische piano, electronics, Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Dré Pallemaerts, (drums en computer).
Hoofdact van deze dag is het
Toots Thielemans Quartet. Toots heeft veel gespeeld met pianist
Kenny Werner en ik begreep uit zijn woorden dat de
Middelheim-organisatie speciaal voor hem Werner en de andere muzikanten (Scott Colley op bas en Antonio Sanchez op drums) uit New York overgevlogen heeft (waarvoor hij dankbaar was). Tijdens de soundcheck had ik al gezien dat dit een formidabel kwartet zou zijn en dat was het! Wonderlijk hoe rasmusici zonder woorden met elkaar communiceren en elkaar verbazingwekkend snel aanvoelen en op elkaar ingespeeld raken. Toots was weer in zijn element en genoot zichtbaar van zijn medemuzikanten. Daar had hij ook alle reden toe want drummer Antonio Sanchez is de beste drummer die ik ooit zag! Ik heb het al eens eerder gezegd maar op de een of andere manier wordt een concert van Toots een bijna religieuze ervaring en je voelt het respect en de bewondering van de tot aan de nok gevulde zaal alleen maar groeien. Als zij dan ook nog Going to Sebastian (Bach) van Chick Corea spelen is de devotie compleet. Toots zelf blijft er zoals gewoonlijk heel bescheiden onder en vertrouwt het publiek toe dat hij blij is dat hij de energie nog heeft om te kunnen spelen. Hij zou niet anders kunnen. Ik hoorde dat hij zelfs een mondharmonica op het nachtkastje heeft liggen. Maar ja het is eenvoudiger om bij het ontwaken naar een mondharmonica te grijpen dan naar een contrabas.
klik foto voor vergrotingVrijdag de tweede
Jazz Middelheimag begint goed! afgezien van het muzikale kinderprogramma dat ik niet gevolgd heb, is het thema van de eerste set: 'Around the Drummer' en dat is dan letterlijk bedoeld. De drummer Teun Verbruggen blijft zitten en de muzikanten om hem heen wisselen.
Teun is niet zomaar een drummer. Hij is opgeleid aan het Conservatorium van Brussel en heeft het lak aan muzikale grenzen, Jong als hij is (1975) gaat hij op zoek naar nieuwe of andere manieren om zijn instrument te benaderen en heeft een open oor voor een scala aan genres. Dat blijkt ook al uit de lange lijst groepen waarin hij speelt, maar die ik hier niet ga noemen. Het is mooi hoe onmerkbaar de medemuzikanten van plaats verwisselen en elkaar overlappen en hoe daarmee ook de muzikale stijlen wisselen. Het begint met Jef Neve op piano en vervolgens passeren Jozef Dumoulin (piano keyboards),
Bruno Vasina (saxen), Piet Verbiest (contrabas), Gulli Gudmundson (contrabas) en Mauro Pawlowski (gitaar) de revue.
Om aan te tonen dat jazz geen nerveuze zenuwenmuziek is voor een klein publiek bestaat de volgende set uit maar liefst uit twaalf (12!) DJ's aangevuld met basguitaar, drums en saxofoon. Hier volgt de lijst: DJ Grazzhoppa, DJ Lamont, DJ Smimooz Exel, DJ Mixmonster Menno, DJ XXL, DJ Yzerbeat, DJ Cee Brown, DJ Boulaone, DJ Optimus, DJ Vindictiv, DJ Iron, DJ Raskal, VJ Zumo del Scumos, Fabrizio Cassol (sax), Michel Hatzigeorgiou (basguitaar), Stéphane Galland (drums).
DJ Gazzhoppa's DJ Big Band is hun naam en ze werken al een tijd samen. Het is geen kakafonie van scratch-geluiden maar de DJ's zijn goed op elkaar ingespeeld. Iedere DJ krijgt een of meerdere 'solo's en geeft daarmee een staaltje af van zijn kunnen.
Opvallend is dat DJ kennelijk een mannelijke aangelegenheid is want er was geen enkele vrouw bij. De saxofonist is fantastisch en later komt ook een even fantastische zangeres Monique Harcum de gelederen versterken. Het ziet er allemaal spectaculair uit al die DJ's achter een gigantische U-vormige DJ tafel.
klik foto voor vergroting Hoogtepunt van de avond is Uri Caine's Bedrock-trio, met bassist Tim Lefebvre en drummer Zach Danziger. Behalve piano en keyboard speelt een
Apple PowerBook (door presentator Wilfried Haesen oneerbiedig 'ene laptop' genoemd) een grote rol bij de muziek van Caine. Zijn muziek is verwant aan de fusion van Herbie Hancocks Headhunters en Return to Forever, de groep rond Chick Corea. Caine die het uiterlijk heeft van een geslaagde effectenmakelaar die op zeker speelt, is in werkelijkheid de tegenpool daarvan. Met veel zin voor avontuur weet hij met zijn trio jachtige grote stadsgeluiden op muziek te produceren. Associaties met vliegvelden snelwegen en bouwputten, komen bij mij op maar dan prettig om te horen. Het gaat vooral in een erg hoog tempo.
klik foto voor vergroting Dan komt opeens zangeres
Barbera Walker de bezetting aanvullen en blijkt de muziekvorm van Caine ook elementen van soul en gospel te herbergen. Barbera Walker heeft kwaliteit en presence en heeft gelijk na enkele minuten het publiek op haar hand. Grappig was het om te zien hoe zij haar ingeleefde boosheid op de cameraman uitleeft. Caine is zaterdag ook nog un-plugged op een andere locatie op piano te bewonderen. ik zal er zeker bij zijn!
klik foto voor vergroting
Vandaag is de 25-ste editie van
Jazz Middelheim in Antwerpen van start gegaan. De openingsceremonie die ik niet bijwoonde was op een andere locatie. Er was een heus contrabasorkest met twaalf bassisten en een drummer. Voor mij was er dan in het park achter kasteel Middelheim de eerste serieuze set: Een octet bestaande uit vijf jonge saxofonisten en een ritmesectie met een repertoire dat vooral is geschreven door Erwin Vann en Frank Vaganée. Het geheel heet "De Frisse Wind" Verder deelnemers zijn: Frank Vaganée, Jeroen Van Herzeele, Kurt Van Herck, Erwin Vann, Rony Verbiest, Eric Vermeulen, Bart De Nolf en Jan De Haas. Eén van de gasten is onze eigen (Nederlandse) drummer
Martijn Vink.
De hoofdact van die avond is getiteld 'Between a smile and a tear' afkomstig van het antwoord van Toots Thielemans op de vraag: Waar voelt u zich het meeste thuis.. Dat is dan ook tevens de titel van een documentaire geworden van Deense pianist
Nils Lan Doky. Doky had nog nooit gefilmd maar hij was zo enthousiast over de documentaire die Wim Wenders over de Buena Vista Social Club maakte, dat hij besloot om voor de Jazz hetzelfde te doen. Het idee is om zoveel mogelijk interviews, optredens en het leven achter de schermen op beeld vast te leggen van de grote legendes die inmiddels zo hoog bejaard zijn dat de spoeling steeds dunner wordt. Eén van die legendes is saxofonist Johnny Griffin, die er vanavond ook bij was. Hij schuifelde voetje voor voetje het podium op, maar hij ontpopte zich als een krasse baas die volop grapjes maakt en het publiek in de maling nam. Als het op sax spelen aan kwam, zou je zeggen dat er een jonge vent op het podium stond. De verdere bezetting bestond uit: Albert "Tootie" Heath op drums en en Mads Vinding op bas. Iets later komen ook Zweedse zangeres Lisa Nilsson en de Franse violist Didier Lockwood het podium op. Zij spelen ook de hoofdrol in de documentaire van Doky. Deze zomer gaat de film "Between a smile and a tear", die als ondertitel heeft "a tribute to the Montmartre", in première in Denemarken; in het najaar volgt de rest van Europa. En op Jazz Middelheim brengen de hoofdrolspelers de hoogdagen van de Montmartre weer tot leven. De dagen dat jazz nog gewoon kon zijn wat het is: een dialoog, een verstandhouding, een uitwisseling van ideeën. "Jazz is a form of music with a unique character," zegt Niels Lan Doky. "People of radically different backgrounds can in some strange way acquire an immediate mutual understanding and create a spontaneous common expression". Het was fantastisch om dit concert bij te wonen en Toots was weer prima in vorm. Het speelplezier straalde trouwens van al deze professionals af. De toon is letterlijk en figuurlijk gezet voor dit vijf dagen durende festival. Ik zal regelmatig verslag blijven doen.
Ibrahim Ferrer de zachtmoedige zanger van de Buena Vista Social Club is vannacht in Havanna op 78 jarige leeftijd overleden. Hij kwam ziek terug uit Europa met maagklachten en trad o.a. vorige maand nog op tijdens North Sea Jazz. Ibrahim begon met zingen op 14 jarige leeftijd. Zijn carière kende vele ups en downs en mede door toedoen van Ry Cooder ging het hem de laatste jaren voor de wind. Wie de films van BVSC heeft gezien kent ongetwijfeld het ontroerende moment waarbij Ibrahim een duet zingt met Omara Portuondo en aan het einde van het nummer onzichtbaar voor het publiek maar niet voor de camera bij haar een traan van ontroering wegpinkt. Wij zagen hem enkele jaren terug live tijdens NSJ.
Bron Aljazeera/Reuters
klik foto voor vergrotingWie Fleurine nog niet kent.. Zij behoort samen met de andere twee F-en Francien (van Tuinen) en Fay (Claassen) tot de top van de Nederlandse Jazz vocalisten. Zij is getrouwd met meester pianist Brad Mehldau en zij hebben twee kinderen, waarvan de jongste enkele weken oud. Zij hebben ieder een eigen carrière en het is uniek dat ze samen op het podium van het
Concertgebouw in het kader van de
Robeco Zomer Concerten stonden. Voor de pauze was Fleurine te zien met haar vaste begeleidingsband, bestaande uit Jesse van Ruller gitaar, Johan Plomp bas en Sebastiaan Kaptein drums. Dezelfde bezetting waarmee zij
vorig jaar November optrad in het Beauforthuis. Het was een feest der herkenning. veel werk van haar laatste CD Fire aangevuld met waar zij zo goed in is, zwoele, jazzy, Braziliaanse nummers. In mijn recensie van vorig jaar vroeg ik me nog af hoe zij die eigen songs in het Portugees schrijft. Deze avond verklapte zij, dat zij daarbij een beroep kan doen op vriendin en collega zangeres
Lilian Vieira van Zuco 103. Als speciale gast was José Lopretti op melodica uitgenodigd, Een instrument dat oogt als speelgoed, maar waaruit hij bij benadering het geluid van een heuse bandoneon wist te toveren.
klik foto voor vergrotingNa de pauze nemen in wisselende bezettingen ook het Gustav Klimt String Quartet en als hoogtepunt de man die niet zo vaak op Nederlandse podia te bewonderen is pianist Brad Mehldau plaats op het podium. Brad staat bekend als een perfectionist die leeft met de piano. Zijn gehoor is zo scherp dat hij de kleinste afwijkingen en storingen hoort. Tijdens de sound-check vroeg Fleurine mij vooral alleen te fotograferen als drums en bas meedoen, omdat Brad door de klik van de camera uit zijn concentratie kan raken. Behalve op filmpjes en op CD had ik hem nog niet eerder live horen spelen. Het is opvallend hoe goed het pianospel van Brad en de zang van Fleurine bij elkaar passen. Als hun huwelijk net zo harmonisch is, gaan ze nog vele gelukkige jaren tegemoet!
'You must believe in spring' van Michel Legrand werd door Fleurine in de originele taal het Frans gezongen. Het pianospel van Brad is harmonisch, virtuoos, en inventief en ondanks de vele accenten en tegenritmes heel vloeiend en natuurlijk. Zijn Lyrische stijl is verwant aan die van Bill Evans.
Meer Jazz (en andere) foto's zijn
hier te bekijken
|
|
