Wat een fantastische band Raise the Roof! Ze maken hun naam helemaal waar! Spetterende stomende opwindende swingende jazz-funk! Drie blazers, bas, gitaar en - heel bepalend - een DJ met scratschende draaitafels. Het deed me nog het meeste denken aan The New Cool Collective maar die doen, vergeleken bij de jeugdige uitstraling van RTR, aan als 'belegen heren'.
Bandleider gitarist Sander Hop praat met zijn droge maar originele humor de nummers aan elkaar. De overige bandleden zijn: Guido Nijs op altsax (en zang), Wouter Schueler op tenorsax (en zang), Andy Bruce op trombone (en zang), Ingo Senst op contrabas, Tibor Paulsch achter de drums en DJ IQ op zijn draaitafels. De (vooral eigen?) nummers die ze spelen ken ik verder niet op 'Crosstown traffic' van Jimmi Hendrix na. Desondanks klinkt het allemaal vertrouwd en prettig in de oren. De tenor- en altsaxsolo's zijn een lust voor oog en oor en ook de tegenritmes van de trombone maken de blazerssectie tot een feest (zie
filmpje).
Ondanks de jonge uitstraling van de band draaien zij al een kleine 10 jaar mee. Zij hebben drie CD's op hun naam staan en diverse prijzen waaronder de Grote Prijs van Nederland in 1995 en een jaar later de Heineken Crossover Award. Het laatste album Grooveshot werd in 2002 genomineerd voor een Edison. De mix van funk, jazz, hiphop, rock & dance is veelvuldig live te zien geweest op festivals en podia in binnen- en buitenland, waaronder het North Sea Jazz Festival, RacismBeat It, de Duitse vakbeurs Popkomm, S.O.Bs New York en Kaunas Jazz in Litouwen. De ontdekking dat de belangrijkste wapenfeiten van RTR dateren van 2002 of eerder zette ons aan het denken. Zijn ze even op non-actief geweest? Hebben ze een sabbatical gehad? Hebben zij geen goed management? Er staan maar twee gigs op de playlijst van de site. Zijn er gewoon niet meer of wordt de site niet bijgehouden? Wij hebben geen idee. Van ons mogen ze zo doorgaan want wij zagen ze afgelopen avond in het
Beauforthuis voor het eerst en het smaakt zeker naar meer!
Een kritische noot die ik toch wel heb betreft de belichting die gekozen was. Het gedimde warm geel/oranje sfeertje past in mijn ogen meer bij een intiem soloconcert dan bij zo'n inspirerende energieke band als Raise The Roof en deed een beetje 'out of date' aan. Bij spetterende muziek hoort ook spetterend licht vind ik. Zo hadden onlangs bijvoorbeeld Trijntje Oosterhuis en de Wereldband uitstekend licht en dat voegt dan ook veel toe aan het concert. Ander nadeel van die lichtkeuze was dat het nagenoeg onmogelijk was om zonder gebruik van flitslicht scherpe foto's te maken. Mijn keus uit het kleine aantal geslaagde foto's vind je hierbij (klikken voor vergroting).
Het blijft me verbazen hoeveel talent er rond loopt in Nederland. Hanneke Drenth (24) en Anne van Rijn (26) vormen samen het cabaret duo '
Dames voor na vieren'. Het begon bij een talentenjacht als zangeressenduo en zij eindigden datzelfde jaar nog als winnaars van de jury en publieksprijs van het Amsterdams kleinkunst Festival 2004. Deze dames hebben aan expressie geen gebrek! Heel vol en zelfverzekerd zetten zij in hun eerste show 'Tja tja tja' allerlei typetjes neer en pakken allerlei thema's aan. Het knappe is dat het allemaal naadloos verwerkt is in een totaalconcept waarbij bepaalde thema's steeds terugkomen.
De set begint met een kinderwagen op het podium en de muziek van Mozart's 'Voi Che Sapete'. Het kind is achtergelaten in de supermarkt en als het sluitingstijd is, is het kind nog niet opgehaald. De moeder-dochter relatie is zo'n thema dat steeds terug blijft komen: de kille moeder en de afhankelijke dochter waarbij de rollen later omgedraaid worden als de dochter de moeder niet meer zo nodig blijkt te hebben. Vreemdgaan is ook een thema. Mensen op de eerste rij zijn, als ze daar tegen kunnen, op een leuke manier het slachtoffer. De man van een koppel op de eerste rij viel bijvoorbeeld de eer te beurt om bezongen te worden als de ultieme vreemdganger.
Hilarisch is de scene over een opblaaspop (inclusief het openstaande mondje) met een joystick als phallus die de robot-achtige pop bestuurt. Een andere scene gaat over een Amerikaanse idool die haar grootste Nederlanse fan ontmoet. De fan kan in opperste bewondering nauwelijks een woord uitbrengen.
Alle sketches en typetjes passeren in een wervelende show. De beide dames weten wat ze doen en zetten iedere scene komisch neer. De uitverkochte zaal van het
Beauforthuis ligt dan ook dubbel van het lachen. Interessant is dat de show een dubbele laag heeft. Het appelleert zowel aan platte humor als ook aan een verfijndere meer geraffineerde vorm van humor. Zo komen zeker alle bezoekers aan hun trekken. Naast het komische talent hebben de dames ook nog muzikaal wat in hun mars. Al met al een zeer leuke avond, ik heb me geen seconde verveeld.
Klik op de foto voor een vergroting
De serie benefietconcerten voor de noodzakelijke verbouwing (meer info op de site) van het
Beauforthuis zijn succesvol. Trijntje Oosterhuis nam het voortouw gevolgd door
Michiel Borstlap en inmiddels heeft ook
Toots Thielemans zijn steun toegezegd. Kaartjes voor Toots komen binnenkort in de voorverkoop en dreigen snel uitverkocht te raken (hou de Beauforthuissite dus in de gaten). Zoals inmiddels gebruikelijk zullen er ook een aantal kaarten via onze site geveild gaan worden (hou die dus ook in de gaten).
Afgelopen zaterdag speelde Michiel Borstlap met zijn Trio, met nieuwe bassist Guus Bakker en ouwe rot Pascal Vermeer op drums. Waarom Borstlap tot in de verste uithoeken van de aardbol bekendheid geniet en als een van de beste jazzpianisten wordt beschouwd, werd die avond weer eens overduidelijk. Door de (te) korte aankondiging vooraf was de zaal niet geheel uitverkocht, voordeel hiervan was dat de stoelen en zitjes in een grote halve kring rond het podium geplaatst waren waardoor het optreden een extra gezellig en knus karakter kreeg. Michiel kwam ook lekker ontspannen over en het trio startte meteen in volle vaart met 'Just one of those things' van Cole Porter.
Zijn solo-optreden een tijdje terug was heel bijzonder, maar als je dampende swingende jazz wilt horen is het trio de juiste setting. Met duivelse snelheid vliegen Michiels vingers over de toetsen en zijn hele lichaam doet mee om het allemaal bij te benen (kijk
hier maar eens). 'Blame it on my youth', een compositie van Oscar Levant ook op het repertoir van Jamie Cullum, komt in een bijzondere bewerking voorbij en ik meen zelfs ergens een flard 'Someday my Prince will come' te horen. Als het concert tenslotte met Autumn Leaves wordt afgesloten is het tijd voor de trekking van de loterij.
Michiel, die heel betrokken is bij het Beauforthuis, doet samen met tweede 'man' Frank Hoek de trekking (klik op de foto voor vergroting). Michiel maakt grapjes als zijn moeder die ook aanwezig is en veel loten heeft gekocht teleurgesteld reageert omdat ze geen van de CD's gewonnen heeft met: 'Mam je hebt al mijn CD's al".
Voor degenen die Michiels optreden in het Beauforthuis nu al twee keer gemist hebben of niet zo van jazz houden... binnenkort treedt hij voor de derde keer binnen korte tijd op samen met Edsilia Rombley. En we zijn uiteraard ook erg benieuwd naar het benefietconcert van gigant Toots Thielemans waarover later meer.
Trijntje Oosterhuis gaf gisterenmiddag het startschot voor een serie benefietconcerten ten bate van de noodzakelijke verbouwing van het befaamde
Beauforthuis te Austerlitz bij Zeist. Een betere aftrap was nauwelijks te bedenken. Het concert was binnen enkele uren uitverkocht onder de vaste bezoekers van het Beauforthuis en de zes kaarten die via onze site werden geveild brachten minimaal het dubbele op. Trijntje was vanaf de eerste noot geweldig in vorm. Haar meer dan fantastische begeleiding bestond uit de topmuzikanten: Karel Boehlee op piano, Theo de Jong op 5-snarige bas en Martijn Vink op drums. Trijntje had er die middag voor gekozen om de liedjes van anderen die zij zelf mooi vindt te vertolken. Uiteraard bestond het merendeel (Trijntje kennende) uit Stevie Wonder liedjes. Ze stelde zelfs voor om de hele 'Songs in the Key of Life' te doen vanmiddag. Waarop het publiek meteen met een volmondig YES reageerde. Verder o.a. van Cindy Laupert Time after time, van Bonnie Rait I Can't Make You Love Me en van Sting Fields of Gold. Toch waren het haar eigen liedjes die het voormalige kerkje deden schudden op haar grondvesten. Somebody elses lover in een geheel afwijkende jazzy uitvoering, die wat mij betreft voortaan wel zo mag blijven en Free. Het was een, wat men in het Beauforthuis 'kroegconcert' noemt, dus voornamelijk staplaatsen waardoor we dicht bij het podium konden komen en een geschikte plek konden vinden om foto's (klik voor vergroting) te maken. Trijntje had het duidelijk naar haar zin evenals de jongste aanwezige Trijntjes vijf maanden oude zoon Jonas die aan de zijkant van het podium in goede handen was. De honderd zestig aanwezigen waren getuigen van een unieke gebeurtenis. Een zangeres van dat formaat die als het ware in je huiskamer staat te zingen. Trijntje is overigens ook nog genomineerd voor een Edison Music Award 2005 'beste Zangeres'. Dit dankzij haar laatste Blue Note CD Strange Fruit, waarover wij in ons logje 'Jazzy Female Singers ' al eerder berichtten. Na het laatste nummer was er uiteraard nog een toepasselijke toegift -Valentine- waarbij iedereen meezong en swingde, en was er nog de veelbelovende aankondiging van Trijntje om nog eens terug te komen in het Beauforthuis met liedjes van Sting. Nou wat ons betreft graag! Altijd!
Verder was er aan het eind nog een hoogtepunt de uitslag van de loterij. Uniek was dat sympathisant Tjeerd Bakkeren er met vier prijzen vandoor ging. Maar hij had dan ook 33 loten gekocht. Hoofdprijs was 'op de foto met Trijntje' en dat dan ook nog ingelijst. De andere drie prijzen die hij won waren een affiche van Trijntje met handtekening, kaarten voor het gastoptreden van Trijntje bij het concert van de Portugese zanger/gitarist Fernando Lameirinhas in Carre en een uitnodiging om als speciale gast aanwezig te zijn bij het volgende benefietconcert van het
Michiel Bortslap Trio op 19 februari. Onderdeel daarvan is samen eten met deze meesterpianist (kaarten voor het concert nog
beschikbaar).
Een ouder logje dat verloren ging bij deze opnieuw geplaatst naar aanleiding van een reactie vandaag van iemand die ons vond door te googelen op John Martyn:
Het uitstekende Belgische popmagazine
Heaven besteed veel aandacht aan muzikanten die niet zo bekend zijn bij een groot publiek. In een wat oudere uitgave een overzicht van 'best kept secret'
John Martyn. Martyn van oorsprong een Engelse folk muzikant in de singer/songwriter traditie heeft een stijl ontwikkeld die zeer eigen en eigenzinnig is en meer een jazzy karakter heeft dan dat het nog aan folk doet denken. Het artikel in Heaven is een goed geschreven verhaal door Hans van den Berk, Iemand die fan is, een eigen John Martyn
site onderhoudt en Martyn al sinds 1978 volgt. Sinds die tijd volg ik Martyn ook, zij het wat minder intens.
Het artikel heeft als titel "John Martyn al 35 jaar een mysterie". Dat brengt me dan gelijk bij het album "Grace and Danger" uit 1980, met daarop de song "Sweet little Mystery" naar mijn smaak het beste John Martyn album en ook kandidaat voor mijn tien CD's die ik (mocht het zich voordoen), meeneem naar het onbewoonde eiland. Het album was een soortt therapie voor John om zijn scheiding met Beverly te verwerken. Zijn vriend en platenbaas bij Island Records Chris Blacwell wilde het album niet uitbrengen omdat hij de manier waarop Martyn zijn gevoelens bloot gaf te pijnlijk vond. Het album bleef daardoor een jaar op de plank liggen. Door onaflatend aandringen van John kwam het dan eindelijk uit. Een aantal mensen bij wie ik de CD introduceerde beschouwen hem nu nog als een kostbaar bezit. Het album is geproduceerd door Phil Collins die er ook fantastisch mooi drums op speelt. John Giblin begeleidt hem verder op een onnavolgbare manier met een glijdende fretloze bas. In Heaven staat een keurig overzicht met afbeeldingen van al zijn CD's en een daarbij behorende waardering met sterretjes. Vreemd genoeg deelt van den Berg mijn mening niet geheel, want Grace and Danger krijgt bij hem slechts vier sterren in plaats van de maximale vijf. Ik ben benieuwd wie er nog meer iets heeft met JM.
Update:
Op verzoek
hier een song van de CD. Dit ondanks de beperking dat een nummer niet representief is voor het geheel.
klik fotocollage voor vergroting
Ze traden op in het
Beauforthuis en de zaal was uitverkocht.
Enge Buren is het Arnhemse trio Bob, Bep en Bram dat al heel wat jaartjes meedraait (klik foto voor grotere collage). Zij zijn, zoals ze zelf zeggen, 'moeilijk te labelen' maar ik noem het maar 'muzikaal cabaret'. In die zin hebben ze wel iets gemeen met
'De Wereldband' die een tijdje geleden ook in het Beauforthuis optraden omdat zij eveneens muziek "lenen" van verschillende culturen en dat met humor benadrukken o.a. door kleding en pruiken.
Op het podium staan drie stoelen met daarachter kapstokken met verkleedspullen en grappige hoedjes. Als de podiumlichten doven komen zij in het duister op en geven met kleurige fluoriserende kokers een percussiemedley. Het publiek mag raden welke drie nummers. Twee nummers worden geraden en de derde weten ze zelf ook niet. De stemming zit er dan al meteen goed in. Wat volgt is een wervelende kolderieke show. Bekende en onbekende songs zijn veelal drager voor de sketches en ik hoor o.a. 'A Forest' van the Cure en 'We Will Rock You' van Queen voorbij komen. Een hoogtepunt vormt een act waarbij nog even een beroep wordt gedaan op overleden artiesten in de hemel. Andre Hazes is wel bereid om nog even een liedje te zingen en in zijn bekende outfit inclusief engelenvleugeltjes en met een flesje bier in de hand komt hij boertjes latend op. De tekst van 'Een Beetje Verliefd' wordt compleet achterstevoren gezongen. Knap! Zonder zijn fans te willen kwetsen moet ik zeggen dat dit een meesterlijke act was waar Andre zelf ook om gelachen zou hebben.
Een ander hilarische act is, als na vele mislukte pogingen om een partner voor Bram te vinden, het drietal dan maar de zaal in gaat en diverse vrouwen 'keurt'. Bram slaagt nog steeds niet echt maar Bob - die het niet nodig had - vindt Patty. Tot en met de pauze brult geile Bob haar naam voortdurend en maakt niet mis te verstane lichaamsbewegingen en toespelingen. De zaal ligt dubbel en hoe Patty het ervaart kan ik niet waarnemen vanuit waar ik zit.
Na de pauze is de voorkeur van Bob plotseling veranderd en is Johan, die naast mij zit, de sigaar. Deze speelt het goed mee zelfs als hij vurig door Bob op de mond wordt gekust. De TT van Assen volgt en het drietal maakt snerpende motorgeluiden, Johan mag een heuse wedstrijd vlaggen en de winnaar uiteindelijk aanwijzen. Gelukkig is hij vertrouwd met al die rare bijnamen van de bekende motorrijders. 'Dokter Bernard' van Bonnie St. Clair komt nog in een komische aangepaste versie voorbij en zo gaat het maar door. Geen moment kakt het in.
Uiteraard moeten ze terug komen voor een toegift en dat wordt dan een fantastische uitvoering van 'Pizza Calzone', de door Enge Buren aangepaste versie van Eros Ramazotti's 'Se bastasse una Canzone'. Voor ze het podium definitief verlaten poseren ze gedrieen nog onverwacht voor 'de fotograaf'. Helaas komen ze te dicht voor mijn telelens en het unieke plaatje kan helaas niet genomen worden. Gelukkig zijn de overige foto's wel goed gelukt. Een geslaagde avond familievermaak!
Foto's: Hans Speekenbrink
Voor al degenen die zijn
unieke solo-optreden om welke reden dan ook hebben moeten missen. Hier is de herkansing! Nog voorafgaand aan zijn optreden met Edsilia Rombley heeft ook Michiel Borstlap (klik foto voor vergroting) besloten een
benefietconcert te geven voor de verbouwing van het
Beauforthuis. Hij treedt nu op 19 februari 2005 op met zijn trio en wat mij betreft is dat de beste hoedanigheid waarin je hem kunt zien. Tijdens het vorige optreden bleek dat mensen bereid zijn om vanuit het hele land naar Austerlitz (bij Zeist) af te reizen om Borstlap aan het werk te zien. Het is dan ook niet voor niks dat zijn ster over de hele wereld rijzende is en dat veteranen als Herbie Hancock en Wayne Shorter werk van zijn hand spelen. Hoewel hij veel met bekende jazzmusici als Pat Metheny, Jimmy Haslip, Toots Thielemans, Jeff Tain en Roy Hargrove speelt, hoef je geen hardcore jazz-fan te zijn om van zijn optreden te genieten. Hij maakt regelmatig uitstapjes naar andere genres en verwerkt ook veel klassieke invloeden in zijn spel. Het advies is dus: Ga niet zitten wachten tot het uitverkocht is maar bestel die kaartjes NU! Een uitzondering vormen de mensen die best diep in hun buidel willen tasten om Michiel te zien of om het Beauforthuis te steunen, want de laatste zes kaartjes gaan evenals bij het uitverkochte concert van
Trijntje Oosterhuis weer in de
veiling via deze site.
Meer muziekrecensies zijn
hier te vinden en kaarten voor dit tweede benefietconcert kun je reserveren via VVV Zeist: 0900 -109 10 13 of per
e-mail (25 euro per kaartje).
Dayna Kurtz is weer eens in Nederland en doet ook het
Beauforthuis aan. Haar optreden staat in het teken van haar nieuwe CD 'Beautiful Yesterday' met voornamelijk covers en een paar eigen nummers en gastoptredens van Norah Jones en Ethel. Zoals het een singer/songwriter betaamt begeleidt ze zichzelf op gitaar. Dat haar band er niet bij is, is geen punt, want Dayna maakt het ook zonder band meer dan de moeite waard. De sfeer is heel intiem. Dayna komt zeer relaxed over en houdt gezellige rustige praatjes tussen de nummers door. Over hoe nummers tot stand kwamen of waarom ze bepaald songs mooi vindt. het publiek reageert daar spontaan op. Terloops verontschuldiging zij zich nog voor de president van haar land, voor wat hij doet en voor het feit dat het de Amerikanen niet is gelukt hem weg te krijgen. Het huiskamerkarakter wordt nog versterkt doordat ze regelmatig haar whiskyglas heft en proost met het publiek.
Vanwege het intieme karakter van het concert is afgesproken alleen tijdens het eerste nummer 'Love where did you go' te fotograferen (klik foto voor vergroting). Hier van dit nummer
een filmpje van Mieke. Het tweede nummer is heel verrassend 'Parlez moi d'amour', een chanson uit 1930 van Jean Lenoir, destijds nog uitgevoerd door Edith Piaf. Het eerstvolgende nummer dat ik herken is 'Joy in repetition' van Prince, een nummer dat zo goed bij haar past dat het voor haar geschreven zou kunnen zijn. Verder komen o.a. nog 'All over again' van Johnny Cash en een Leonard Cohen-song (Everybody knows) voorbij. Dayna voert alle songs op een zeer eigen manier uit. Zij brengt met haar stem en performance een scala aan stemmingen over. Zij slaakt soms kreten die diep tot je door dringen. Haar stem heeft een groot bereik en klinkt afwisselend als die van een bootwerker en als die van een engel. Ze blijft in al haar nummers authentiek en waarschijnlijk weet zij me daardoor in beide hoedanigheden te raken. Hoewel Dayna vaak jazzy zingt en jazzy gitaar speelt kan ik haar toch moeilijk als een jazz-zangeres beschouwen. Zelfs niet als zij een nummer van Duke Ellington speelt. Omdat er een snaar breekt is de set voor de pauze wat korter, maar dat wordt later weer ruimschoots goed gemaakt.
Na afloop schaft Mieke nog een CD en DVD aan, die Dayna graag bereid is te signeren.
|
|
