Lachen met Najib Amhali



Najib Amhali laat zien dat het ook anders kan in zijn programma 'Most Wanted'. Anders in de zin van geen kloof tussen Marokkanen en Nederlanders en ook anders, wat het grappen maken op een podium betreft. Een combinatie tussen een cabaretier en stand-up comedian. We waren uitgenodigd door een vriendin in Apeldoorn. Tijdens een etentje vooraf bij een sjieke chinees tegenover het theatercomplex Orfeus, kwam Najib met een gezelschap binnen. We kenden hem natuurlijk als de agent Sam uit Shouf Shouf Habibi en van zijn show op TV. Toch een gek idee dat je bedenkt dat je liever bij Najib Amhali in de zaal zit dan bij 'meneer Buckler' (voor intimi: Youp).

Zijn optreden begon al goed door de opmerking dat vijftig procent van zijn opbrengst naar de advocaat van Mohammed B zou gaan. Dan moet je wel lef hebben. Zo!, zei hij brutaal: 'de toon is gezet'. Eigenlijk kunnen cabaretiers alles zeggen want je weet toch nooit in hoeverre het serieus is. En een beetje shockeren hoort er ook bij. Zijn begin was sterk. Een rood draadje was zijn bezoek aan zijn oma in Marokko, die maar niet begrijpt dat alles in dat verre Nederland zo anders is. In een duizelingwekkend tempo rollen de grappen de zaal in. Hij neemt net zo gemakkelijk de Nederlanders op een confronterende manier op de hak als de Marokkanen zelf. De rode draad was al spoedig zoek, maar het maakte niet uit dat het alle kanten op ging. Sommige overgangen gingen alleen niet zo vloeiend. Zo is hij ineens met een muzikaal uitstapje bezig en jongleert met ritmes en klanken. Dan ineens is hij een Indonesier compleet met sarong. Het leek er een beetje bijgesleept. Hij doet dat verder niet onverdienstelijk, maar dan lijkt het plotseling fout te gaan. Een of andere beugel die hij daarvoor in heeft gedaan blijft achter een tand haken en de act lijkt in het water te vallen. Na aardig wat gestuntel geeft hij te kennen dat die act niet voor herhaling vatbaar is. Maar dan lees ik ergens op het internet op een fansite dat hij dat in iedere show zo doet... vreemd. Tegen het eind van het optreden dat zo'n twee uur duurt wordt het wat rommeliger en onsamenhangender en het tweede deel vinden we ook alle drie zwakker dan het eerste. De momenten dat we niet meer bij komen van het lachen blijven voorbij komen. Hilarisch is bijvoorbeeld zijn act over een 'anonieme' SOA test die hij ondergaan zou hebben en ook dat hij aangehouden zou zijn in Amsterdam in verband met 'wildplassen'. Nog een rood draadje is zijn act over zijn relatie en huwelijksfeest en dan ineens onverwachts is de show voorbij. Het publiek is wild enthousiast en hij krijgt terecht een staande ovatie. We hebben een zeer plezierige avond gehad en ons goed geamuseerd met een verrassende en verfrissende Nederlandse Marokkaan.

hangel | Vrijdag 28 Januari 2005 - 12:09 am | | Theater | Vier reacties

Van Hetty Heyting mag het...

Hoeveel laat ik van mijzelf zien? Dat was wat mij betreft het thema van Hetty Heytings programma 'Van mij mag het' in het Utrechtse Werftheater. Hetty Heyting ondermeer bekend van de Familie Knots, plotschrijfster voor Baantjer en van de optredens met haar in 2001 overleden (levens- en werk-) partner Martin van den Ham met wie zij een cabaret-improvisatie-tour "Sneak Preview" deed. Ik had haar nog nooit live gezien maar Mieke was er getuige van hoe ze, kort na het verlies van haar partner, alleen door ging met het programma "Ik lijk wel gek" en was daarvan diep onder de indruk. 'Van mij mag het' staat voor het gegeven dat het publiek alles van haar zou mogen weten. Dat is natuurlijk niet echt zo en de voorstelling speelt voornamelijk af rond de dilemma's die een mens kan hebben om zijn privacy te beschermen. Als rode draad is er een fictieve vrouwelijk journaliste met een huilbaby die een boek over Hetty wil schrijven en haar meer informatie wil ontfutselen. Dat ontaard in een vorm van stalking en.. zoals je dat meer hoort, wordt het verhaal zonder de feitelijke gegevens toch geschreven.

Voor de pauze is haar optreden niet echt overtuigend. Haar kleding is vreemd oubollig en lijkt niet speciaal gekozen te zijn voor dit optreden. Ook na de pauze laat zij de kans liggen om met haar kleding een accent toe te voegen. Ondanks haar grote talent en vakmanschap blijft ze voor de pauze een beetje hangen in een plot dat door een goede amateur ook zo weggezet had kunnen worden. Wat wel sterk is, is haar interactie met het publiek. Vooral de eerste twee rijen worden actief betrokken in haar spel. Die dialoog maakt een wezenlijk onderdeel uit van haar programma. Na de pauze blijkt pas echt dat ze vooral wat dat betreft een geweldige vakvrouw is. Het gehele verloop van de verdere voorstelling wordt bepaald door de antwoorden op de vragen die zij het publiek stelt. Zij improviseert daar lustig op los onthoudt alle namen en antwoorden van het publiek en verwerkt dat ter plekke zonder enige hapering tot een komisch nieuw script. Heel erg indrukwekkend en knap!

Haar zelfgeschreven en gecomponeerde liedjes tussendoor waarbij zij zichzelf begeleidt op gitaar of piano zijn een goede onderbreking hoewel sommige teksten wat obligaat zijn. Ik werd meer geraakt door de wat persoonlijkere teksten. Erg goed was het liedje over kinderen krijgen waarin ze een keel opzet als een ware huilbaby en sowieso valt op dat ze met haar hele wezen op gaat in de typetjes die ze neer zet. Ze eindigt de voorstelling met een liedje dat aankondigt dat er meer is en dat het nu gaat beginnen. We zijn benieuwd. Uiteindelijk heeft ze nu weinig van haar verborgen eigenaardigheden en persoonlijke dilemma's prijs gegeven. Wie weet is dit een aanloop is voor een volgende show waarin zij echt meer van zichzelf laat zien. Fotograferen was helaas niet toegestaan. Het fotootje is van Joris van Bennekom.

hangel | Zondag 23 Januari 2005 - 9:36 pm | | Theater | Vier reacties

Borstlap solo



Michiel Borstlap draait al wat jaartjes mee, behoort tot de top van de internationale jazz pianisten en toert continu over de hele wereld. Het Beauforthuis heeft een speciale relatie met hem en noemen hem 'onze Michiel'. Hij is daar sinds 1992 kind aan huis en heeft er opgetreden met tal van formaties. Als hij dan op CNN verschijnt met grootheden als Herbie Hancock en Wayne Shorter, dan kunnen ze in Austerlitz hun trots niet op. Borstlap op zijn beurt roemt het Beauforthuis als podium o.a. omdat het volgens zijn zeggen het enige podium ter wereld is waar de directrice voor je kookt (en heel erg lekker ook nog). Borstlap wilde juist daar graag een keertje solo spelen en dat was natuurlijk geen probleem. Binnenkort is hij nog een keer in het Beauforthuis maar dan met Edsilia Rombley.

De bekende Steinway is verruild voor een Yamaha-vleugel en verder is het podium leeg. Hoe omschrijf je nou zijn spel. Mieke kwam met het woord 'fusion' en dat dekt wel voor een deel de lading. Zijn herkenbare stijl is zeer jazz-georienteerd maar zijn invloeden komen letterlijk overal vandaan. Hij schrijft veel nummers zelf en componeerde onlangs nog in opdracht van de de Emir van Qatar een opera. Hij speelt ook met iedereen samen. Zo toert hij binnenkort met voormalig Yes/King Crimson drummer Bill Brufford. 'Someday my Prince will come' was het openingsnummer. In de nummers die daar op volgen zijn er o.a. accoordenschema's van Schubert en trompet stukken van Miles Davis verwerkt. Terloops speelt hij nog een nummer van Herbie Hancock omdat die naar zijn zeggen ook een nummer van hem speelt. Veel ingewikkelde accoordenschema's, hoekige ritmes en tegenritmes maar dat alles toch op een harmonische manier. Zoals ook een aantal andere pianisten (waaronder Glenn Gould) dat doen zit hij zo nu en dan mee te 'brommen'. Ik herkende allerlei flarden muziek die hij verwerkt had waaronder Concierto d'Aranguez, dat ook door Miles Davis tot jazz bewerkt werd. De mogelijkheden om te fotograferen waren om diverse redenen beperkt, maar ik heb in ieder geval een paar bruikbare foto's (klik voor vergroting). Mieke zat in een positie dat ze alleen zijn handen kon zien maar dat was dan ook de moeite waard zoals je op haar filmpje kunt zien. We hebben genoten van zijn solospel en Amanda (die zelf ook piano speelt) ging uit pure bewondering in de pauze nog een handtekening halen.

Bezoek de site van Michiel Borstlap voor zijn toerschema. Zoek binnen Miwian Weblog op 'Beauforthuis' (zie "zoek" in rechterkolom hiernaast) voor ander recensies van optredens in het unieke Beauforthuis.

hangel | Zaterdag 22 Januari 2005 - 10:25 am | | Muziek | Achttien reacties

Katie Melua



'Mensen zoals ik, Jamie Cullum, Norah Jones en Amy Winehouse zijn er altijd geweest, maar wij hebben de tijd mee omdat het grote publiek er nu op zit te wachten.' Dat is de mening van Katie Melua, de 20-jarige Georgische schone die opgroeide in Belfast en Londen. Ongeveer vier jaar geleden werd ze ontdekt en sindsdien gaat het heel goed met haar. Afgelopen vrijdag werd er op Nederland 2 een concert van haar uitgezonden vanuit Croydon in Engeland en ik was wel onder de indruk. Net als Norah Jones nog een jonge vrouw die 'eenvoudig' haar liedjes zingt met een prachtige zuivere stem en jazzy sound. Let op haar, ze gaat het vast maken. Call of the search, heet haar debuutalbum en als je van het genre houdt is het beslist een aanrader. Meer info over haar is te vinden op haar website.

mangel | Zondag 16 Januari 2005 - 2:27 pm | | Muziek | Vijf reacties

De Wereldband is van Wereldklasse



Zet zes creatieve jonge honden van tussen de dertig en vijfendertig jaar bij elkaar, die allen een conservatoriumopleiding hebben genoten, diverse instrumenten bespelen en hun sporen al hebben verdiend in gezelschappen als het Ricciotti Ensemble, Camerata Antonio Lucio, ZAPP! Strijkkwartet, Sexteto Canyengue, Yo Yo Ma, Emmy Verhey, Willy Caron, Mathilde Santing en Paul de Leeuw (om maar een paar namen te noemen) en bovendien interesse hebben in muziek uit alle windstreken. Het resultaat zou een 'wereldband' kunnen zijn. Wij zagen gisteren in ons 'huistheater' Het Beauforthuis 'DE' Wereldband (klik fotostrip voor vergroting) met hun nieuwe programma 'Lekker Warm'. De regie is in handen van Karel de Rooij (Mini van Maxi) en is merkbaar in alle leuke details. De Wereldband is een garantie voor een fantastische avond en voor genieten met volle teugen. De tot op de laatste stoel uitverkochte zaal kreeg een wereldreis aangeboden langs alle windstreken en uithoeken van de wereld. Spaanse flamenco werd afgewisseld met Indiase klanken, Mexicaanse mariachi, Ierse volksdans, een Surinaams feest, zigeunerklanken kortom te veel om op te noemen. Dit alles gebracht in een wervelende show met veel humor en satire. Het lijkt wel of het niet uit maakt wie welk instrument bespeelt want iedereen lijkt het instrument te pakken dat toevallig in de buurt is of het nu een trompet is, een viool of een gitaar. Er wordt op alle mogelijke manieren met ritme gespeeld, het meest treffende voorbeeld was een nummer a la 'Stomp' met rubber handschoenen. Doldwaze nummers worden afgewisseld met echte mooie subtiel gespeelde orientaalse nummers. Brabantse carnavalskrakers met jazz of met perfecte a capella-zang a la 'The Nylons'. Deze multi-instrumentalisten zijn van alle markten thuis; muzikaal cabaret zou je het ook kunnen noemen. Alles is tot in de puntjes verzorgd maar wordt lekker nonchalant gebracht. Willem van Baarsen is zichtbaar het artistieke creatieve brein van de groep. Met zijn stem lijkt hij alle denkbare geluiden voort te kunnen brengen, zijn mimiek is grandioos en zijn mini-sketches zitten vol ondeugende humor. Naast zang bespeelt hij viool, altviool, bas, trombone en gitaar en danst hij er ook op los.

De andere bandleden doen niet veel voor hem onder en ieder heeft meerdere kwaliteiten plus een fantastische expressie. De groep bestaat verder uit Rogier Bosman, Sanne van Delft, Oene van Geel, Ro Krauss en Wim Lammen. Het deed ons ook een beetje denken aan de Ashton Brothers, die wat minder muziek en wat meer acrobatiek in hun show hebben maar hetzelfde aanstekelijke enthousiasme. Ze staan nog maar aan het begin van hun speellijst en toeren nog door heel Nederland. Ik kan maar een ding zeggen: BESTEL VANDAAG NOG KAARTEN!! Hun optredens raken terecht zeer snel uitverkocht en dit mag je niet missen! Een waarschuwing: ga er niet naar toe als je in je winterdepressie wilt blijven hangen want je wordt er gegarandeerd vrolijk van.

hangel | Zaterdag 15 Januari 2005 - 9:12 pm | | Muziek | Twaalf reacties

Muziekstokje Hans



Ik was vereerd met een muziekstokje van Annemiek. Vooral omdat ik weet dat zij ook een muziekfreak is en bovendien zelf contrabas speelt. Als ik geweten had dat ik het zo serieus zou gaan nemen was ik er misschien niet aan begonnen


1. Wat is de totale grootte aan muziekbestanden in je computer?

Ongeveer 7.900 nummers die ongeveer 37 GB in beslag nemen


2. Wat is je laatst gekochte cd?

Deelder draait door (Jazz-compilatie samengesteld door Jules Deelder)


3. Wat is letterlijk het laatst geluisterde nummer voordat je dit berichtje las?

At Least That's What You Said van Wilco van hun uitstekende laatste CD 'A Ghost Is Born'


4. Geef 3 nummers door die je heel vaak luistert of die veel voor je betekenen.

Over drie nummers zou ik een maand moeten dubben en wegstrepen... Ondoenlijk vandaar dat ik maar door ben gegaan tot het ophield zonder te tellen hoeveel en dan vrees ik dat ik later nog dingen tegenkom die ik toe had willen voegen. Opvallend ook dat er veel oude dingen boven komen terwijl ik toch veel met nieuwe muziek bezig ben:
  • Nick Drake: Northern Sky. Ik heb van jongs af aan iets moois met de te jong overleden Nick Drake. Zijn songs zijn heel puur en van ontroerende schoonheid. Iemand noemde dit de mooiste lovesong ever.. Dat klinkt wat stellig maar ik begrijp wat zij bedoelde.
  • Roxy Music: A song for Europe (Stranded) Deze song maakte diepe indruk op mij tijdens een live optreden dat ik in hun glorietijd bijwoonde in Duitsland. Net als in het door Mieke genoemde 'If there is something' bevat deze song een door merg en been gaande saxsolo van Andy Mackay die live nog intenser was dan op de plaat
  • John Martyn: Our Love (Grace and Danger) Eigenlijk had ik hier alle nummers van deze unieke CD willen vernoemen. John Martyn verwerkt zijn scheiding op zo'n open en intense wijze dat zijn vriend en platenbaas Chris Blackwell van Island records de CD niet uit wilde brengen.
  • Masssive Attack: Weather Storm (Protection) Gecomponeerd door Craig Armstrong Een fascinerende instrumentale reis door een onbekend gebied. de reis duurt helaas maar 5 minuten.
  • Flaming Lips: Waitin' For A Superman (The soft Bulletin). Frele muziek op een zware beat Ze blijven me fascineren de FL
  • Mercury Rev: Goddess On A Highway Een nummer dat ik altijd hardop meezing tot grote ergernis van mijn omgeving omdat ik niet kan zingen. Ik heb goede herinneringen aan een tijd toen deze song vaak op Kink FM en BBC radio te horen was.
  • Gun club: Bad america (The Las Vegas Story) Hier ook weer had ik het hele album willen noemen rauw gitaarwerk van Kid Congo Powers en overslaande zang van Jeffrey Lee Pierce, zo lelijk dat het weer schoonheid wordt.
  • Tom Waits: I Hope That I Don't Fall In Love With You (Closing Time). De allereerste CD (toen nog LP) die ik van Waits kocht en omdat de titeltekst "Closing time" daarin voor kwam werd destijds gebruik om een radioprogramma af te sluiten. Later kreeg het nummer weer nieuwe betekenis voor mij omdat ik me in omstandigheden bevond waarin ik niet verliefd wilde worden.
  • Joan Armatrading: The Weakness in me prachtig lied met een mooie tekst
  • Van Morrison: Into the Mystic (Moondance) Ik had moeiteloos 10 songs van Van Morrison op kunnen voeren. Ik heb deze maar gekozen omdat ik iets heb met het woord Mystic en omdat de onrustige Morrison in deze song even innerlijke rust lijkt te hebben.
  • Skunk Anansie: Charlie Big Potato (Post Orgasmic Chill) Mede vanwege Skin in het fantastische lugubere filmpje. Jammer dat de groep niet meer bestaat.
  • Frank Boeijen: Schelpen in het zand (bij dit nummer bevind ik mij in gedachten samen met Mieke op het strand van een subtropisch eiland waar de tijd stil staat, er geen zorgen zijn en alles goed is.
  • Joy Division: New Dawn Fades (Unknown Pleasures). JD staat er om bekend de meest donkere depressieve muziek gemaakt te hebben. Ik knapte er altijd juist van op. New dawn Fades is een schitterend nummer en het enige melodietje dat ik met twee vingers op de piano kan reproduceren.
  • King Crimson: Prelude song of the seagulls (islands) Schitterende bijna klassieke melodie van een destijds zeer vernieuwende groep.

  • Sandy Deny: The Sea (Fotheringay). Deze veel te jong overleden zangeres van Fairport Convention en Fotheringay heeft altijd een gevoelige snaar bij mij weten te raken. Haar stem is zo zuiver en engelachtig en toch warm
  • Robert Wyatt: Shipbuilding. De oude drummer van The Soft Machine raakte verlamd, kwam in een rolstoel terecht en begon te zingen. Zijn stem is daar niet echt geschikt voor en juist daarom is het zo mooi en kwetsbaar. Het nummer is als ik het goed heb van Elvis Costello.
  • Elvis Costello: (I Don't Want To Go To) Chelsey Costello mag ook niet ontbreken maar het kiezen van een nummer is bijna ondoenlijk. Vandaar maar dit nummer met het bijna onmogelijke ritme omdat het zeer kenmerkend is voor zijn beginperiode.
  • Christophe: Ne raccroche pas. Ik heb ook aardig wat Franse, Italiaanse en Spaanse muziek. Met Chrisophe kwam ik voor het eerst in aanraking via zijn enige hit 'Aline' Zeer apart zijn de songs die hij samen met Jean Michel Jarre deed en je raad het nooit: Jarre schreef de teksten.
  • Norma Waterson: Love of my Life. Zeer aparte vrouw die een zeer innemende versie heeft van dit Queen nummer.
  • Bob Dylan: Forever Young 'Mijn lijflied/tekst'


    Wereld muziek

  • Orchestre Baobab: UtruHoras Afrikaanse muziek waarin een saxofoon de hoofdrol heeft. Fantastische groep die we ook live gezien hebben.
  • Haris Alexiou: Erotico (Oi Megaliteres Epitixies Tis) Ik wordt nogal emotioneel van Griekse muziek Geen idee waarom? Misschien vanwege de dramatiek daarin?
  • Loreena McKennitt: La Serendisima (The book of secrets) Dit instrumentale nummer heeft bijna iets religieus, iets devoots iets met toewijding!? Schitterende melodie! (eigenlijk geen wereldmuziek)
  • Abdel Gadir Salim: Basama. Noord Afrikaans beetje oosters. Bijna niet uit te leggen waarom dit zo mooi is.
  • Jagjit and Chitra Singh: Apni Aankhon Ke Samandar Mein (Beyond Time) Ik noem alleen dit nummer maar draai altijd de hele CD van dit Indiase duo. Heerlijke muziek als een warm bad!
  • Nusrat Fateh Ali Khan: Maki Madni (The last Prophet) Bezwerende muziek uit Pakistan waarvan je in een soort trance raakt. Een nummer dat 17 minuten duurt.


    Jazz

  • John Coltrane: Lush Life (Lush Life) Een fantastisch stuk dat ik grijs draaide toen ik me nog echt heel goed voelde in mijn vorige relatie.
  • Miles Davis: All Blues
  • Diana Krall: A Case Of You (Live in Paris) Het alternatieve Canadese volkslied. Een nummer van Joni Mitchel maar ook fantastische uitvoeringen van Prince en Tori Amos. De uitvoering van Diana blijft toch voor mij de meest aansprekende.
  • Michel Petrucciani: Colors (Trio in Tokyo) Inmiddels overleden Franse Jazzpianist die zwaar lichamelijk gehandicapt was en met zijn te grote hoofd net boven een tafelblad uit kwam. Dat hij met al zijn handicaps toch de sterren van de hemel speelde heeft mij diep geraakt.
  • Van Morrison: The way young lovers do (Astral Weeks) Ik zie toch nog kan om Van the Man er in te sneaken en geheel terrecht dit is een heerlijk jazzy nummer met een zeer apart ritme van een van zijn allereerste CD's Hij wordt hierop ook door jazz musici begeleid.
  • Yusef Lateef: Morning Fantastisch lang uitgesponnen nummer met arabische invloeden.


    Klassiek

  • Handel: Ombra Mai Fu (uit opera Xerse) Misschien wel de mooiste melodie ooit geschreven. counter tenor Andreas Scholl zingt het onnavolgbaar.
  • Handel: How beautiful are the feet of man (uit de Messiah) heeft een speciale rol in de manier waarop Mieke en ik elkaar leerden kennen zonder elkaars voeten nog gezien te hebben;-))
  • Vivaldi: Nulla in Mundo Pax Sincera Fantastische uitvoering van Emma Kirkby
  • Christoph Willibald Gluck: Che Faro senza Euredice Wederom vaak gezongen door een counter tenor en dan mag voor mij Andreas Scholl weer als eerste.
  • Maria Callas: Casta Diva (uit Norma van Bellini) Een echt kippevel nummer waarbij de rillingen over je lijf lopen als je de goede uitvoering op het goede moment keihard draait. Helaas is het nummer de laatste jaren regelmatig misbruikt door nepzangeressen en andere commerciele doeleinden.
  • Carl Philippe Emanuel Bach: Celloconcert Wq 172 Schitterend largo stuk op een warme zomeravond de luidsprekers naar te tuin gericht en je waant je in het paradijs.
  • Ravel Piano Concerto in G (2. Adagio assai) Een heerlijk dromerig piano concert van Ravel niet te vergelijken met het 'onrustige' werk van hem

    Verder nog:
  • Handel: Concerti grossi Op. 3, 1-6
  • Handel: Lascia La Spina Cecillia Bartoli
  • Mozart Agnus Dei Mass in C (Coronation" Mass)
  • Haydn-Trumpet Concert in E flat
  • JS Bach Erbarme dich (Mattheus Passion)
  • Max Bruch- Violin Concerto No.1, Op.26 in G minor - Adagio
5. Aan welke 3 personen geef jij het muziekstokje door en waarom?

Ik wil het stokje in ieder geval aan GeeSpot, Anne-Floor, Kaat Desalniettemin en Berta geven omdat ik hun muzieksmaak interessant vind en benieuwd ben naar meer details. Ik hoop niet dat iemand mij al voor is geweest want het stokje verspreid zich over de weblogs als een virus. Ik wilde er aanvankelijk ook nog een paar MP Drietjes bij plaatsen maar heb nu besloten om er maximaal drie te plaatsen als er verzoeknummers zijn uit bovenstaande lijst.

hangel | Maandag 10 Januari 2005 - 5:07 pm | | Muziek | Zeventien reacties

Drie Dubbel Concert!

klik foto voor vergroting

Er waren nauwelijks concerten in het Beauforthuis tijdens de feestdagen, maar gisterenavond was er dan het eerste (drie) dubbelconcert in de reek van 120 Jazzimpuls concerten die door heel Nederland gegeven worden. Het kleine podium van het Beauforthuis werd bijna geheel in beslag genomen door de Steinwayvleugel, een imposant Hammondorgel en een gigantische Leslybox. Er zijn voor die avond drie sets gepland te weten voor de pauze instrumentale jazz van het Benjamin Herman quartet (klik foto voor vergroting) en na de pauze vocale sets van Paulien van Schaik en Hein van de Geyn en Fay Claasen begeleid door Marc van Roon. Gentleman-saxofonist Benjamin Herman zag ik al eerder bij The New Cool Collective en meester gitarist Jesse van Ruller begeleide onlangs nog Fleurine. 'DE' grote verassing van die avond is Hammondorganist Carlo de Wijs! Als er iemand zijn handen en 'blote' voeten gebruik is hij het wel! Met niet te volgen snelheid bewegen zijn vingers over de toetsen en voeten over de pedalen. De nadruk bleef daarbij liggen op het heerlijke jazzy spel en niet op 'kijk mij eens virtuoos zijn'. Drummer Martijn Vink wist hier en daar ook best te imponeren, vooral tijdens de bekende drumsolo. Veel beter dan met deze top instrumentalisten van de Nederlandse jazz kun je het bijna niet treffen. Herman die een wereldwijde reputatie aan het opbouwen is gaf aan dat ze graag eigenwijs tegendraads repertoir kiezen zoals het fantastisch uitgesponnen 'Sunny' waar jazzpuristen weinig van moeten hebben. Toen jammer genoeg de pauze aanbrak zag je deze toppers zelf hun imposante instrumentarium van het podium verhuizen naar de daarachter klaarstaande minivan.


klik foto voor vergroting

Na de pauze zangeres Pauline van Schaik begeleid door 'oude rot' bassist Hein van de Geyn (klik foto voor vergroting). Het was een hele omschakeling na het up-tempo werk van voor de pauze. Heel relaxed en subtiel pakte het duo de draad weer op. Bekend vocaal werk werd veelal in een vertraagd tempo en mede door de beperkte begeleiding teruggebracht tot de essentie. Paulien gaf nieuwe betekenis aan nummers als 'Cry me a river'. Met haar zuivere fluwelen stem liet zij veel nummers aan het eind met een uiterst zachte lang aangehouden toon afsterven. Heel knap! Van de Geyn had tijd nodig om op dreef te komen. Aan zijn interessante mimiek en grappige gevrij met zijn bas lag het niet, maar na een nummertje of drie/vier was hij ook helemaal warm gedraaid en kreeg voor het eerst na een solo midden in een nummer de handen van het publiek op elkaar. Daarna was het weer volkomen duidelijk waarom hij met alle grote namen van de internationale jazz gespeeld heeft.


klik foto voor vergroting

Na toch al veel waar voor het geld wordt het podium nu zelfverzekerd ingenomen door Fay Claassen (klik foto voor vergroting). Voor het eerst wordt nu ook deze avond de Steinway bespeeld door Marc van Roon die haar zeer creatief en invoelend begeleidt. De carriere van Fay gaat voor de wind. Zij is een graag geziene zangeres in Japan en de USA en toerde onlangs nog door China. Zij werd genomineerd voor een Edison, maakt CD's met Toots Thielemans, Kenny Werner, Mike Stern en het Millennium Jazz Orchestra. Fay brengt heel soepel en toch stevig diverse vocale hoogstandjes over het voetlicht en blijft daarbij heel puur. Overeenkomst met het vorige duo is dat ook zij de songs tot de essentie terug weten te brengen. In 2000 wist Fay al te imponeren met haar debuut-CD "With A Song in My Heart" en zelfs jazzdiva Rita Reys is onder de indruk van haar kwaliteiten. Als toegift traden de twee zangeressen nog een keer samen op met hun begeleiders op bas en piano.

Zo blijkt ons kleine landje toch een indrukwekkende reeks kwalitatief goede jazzmuzikanten en jazzy zangeressen te herbergen, waaronder Fleurine, Paulien, Fay, Trijntje en ook Wende Snijders die minder jazzy repertoire heeft, maar dat ook best aan zou kunnen. Nu is het wachten nog op Francien van Tuinen, die binnenkort optreedt. De verwachtingen zijn hoog gespannen! Klik op de site van Jazzimpuls voor optredens in jouw omgeving.

hangel | Vrijdag 07 Januari 2005 - 1:55 pm | | Muziek | Achttien reacties
| |