Afgelopen avond met Mieke's familie naar Mamma Mia geweest (een jaarlijkse traditie om rond Kerst samen uit te gaan). Amanda had de musical, als aankomend musicalster al gezien dus die was er deze keer niet bij. Wat moet je er van verwachten...? De kritieken zijn lovend, de muziek is van Abba en het concept komt ook nog eens uit de koker van Bjorn en consorten. Dan moet het op zijn minst toch garant staan voor een aangename avond. Alle verwachtingen werden driedubbel overtroffen. Wat een kwaliteit en perfectie! De zaal, het strakke decor, de kleuren, het plot, de teksten, de zangkwaliteit, het acteertalent, de wisselingen, het dansen, de kostuums, de choreografie... Vrijwel alles was van hoogstaande klasse. Je realiseert je eens temeer hoe fantastisch die Abba-composities eigenlijk zijn en hoe dat Zweedse kwartet hit na hit scoorde. Vroeger was het in bepaalde kringen niet echt 'cool' om te 'bekennen' dat je Abba goed vond. Zelf deed ik daar aan mee door het als 'Middle of the Road Pop' te bestempelen. Nu mag je er gelukkig openlijk voor uit komen hoe fantastisch die liedjes zijn.
Het verhaal speelt zich af op een Grieks eiland en gaat over een twintig-jarige dochter die gaat trouwen en wil weten wie van de drie voormalige vrienden van haar moeder, haar echte vader is. Ster van de avond was Simone Kleinsma als de moeder 'Donna'. Ik herinner mij haar voornamelijk van haar rol in 'Kees en Co'. Wat een talent en, verbazingwekkender, wat een zangstem heeft zij! De enige die mij en anderen in mijn gezelschap niet wist te overtuigen was 'Sam' de uiteindelijke partner van Donna, Filip Bolluyt, met zijn snor en te tengere postuur. Wij konden ons niet voorstellen dat hij de man was van Donna's dromen.
Zelfs het signaal dat de pauze voorbij was, werd aangekondig met een gong-geluid van een Abba tune. Na de pauze volgde wat mij betreft een hoogtepunt qua choreografie, decor en kostuums: een surrealistische scene waarin de hoofpersoon droomt en heen en weer geslingerd word tussen twijfels over wie haar echte vader is. Er was een zeer uitgebreide toegift met Waterloo in de oorspronkelijke uitvoering als hoogtepunt. Mijn ambivalente gevoel wat musicals betreft werd met deze uitvoering volkomen weggevaagd. Ik heb er geweldig van genoten.
klik foto voor vergroting
In korte tijd zagen we Fleurine, Diana Krall en afgelopen avond
Wende Snijders, drie talentvolle blonde zangeressen die met elkaar gemeen hebben dat zij erg veel zorg besteed hebben aan hun muzikale begeleiding. De eerste twee hebben voornamelijk jazzy repertoire. Wende heeft zich, (mede door haar jeugdjaren in het franstalige Guinee-Bissau) helemaal gericht op het Franse chanson. Al in juni hebben wij
op deze weblog aandacht besteed aan haar CD
Quand tu Dors. Inmiddels weet zij het
Beauforthuis een aantal uitverkochte avonden te bezorgen. Wende
(klik foto voor vergroting) is met haar zesentwintig jaren nog vrij jong en studeerde in 2002 af aan de Academie voor Kleinkunst in Amsterdam. Zij brengt naast werk van eigen hand, doorleefd werk voor het voetlicht van o.a. Brel, Piaf, Ferre en Barbara. Wat erg knap is, is dat zij een aantal chansons vrijwel naadloos in elkaar over laat lopen, waardoor er door de combinatie van afzonderlijke songs een soort verhaallijn ontstaat. Het nadeel van die aanpak is dat er tussendoor (behalve oogcontact) weinig ruimte is voor interactie met het publiek. Dat misten wij, en bleven daardoor een beetje buitenstaanders. Wende is een temperamentvolle vrouw die helemaal op gaat in de intense dramatiek van het chanson en voegt daar op haar eigen manier nog behoorlijk wat passie aan toe
(zie filmpje van Mieke). Ze draait met haar lichaam schopt met haar voeten en spot op de bekende Franse manier. La valse a mille temps van Brel klonk alsof het haar eigen chanson was. Haar talent werd nog eens benadrukt door een Nederlandstalige sketch op muziek over een gefrustreerde relatie, met een erg treffende tekst, die erg goed door haar werd geacteerd. Er was niet echt een pauze, maar terwijl de begeleiding door speelde, kwam Wende terug in een rode jurk, om vervolgens plaats te nemen achter de piano. Wat volgde was een Engelstalige blues met een schitterende trompet-solo van multi-instrumentalist Rogier Bosman, die ook accordeon speelde en percussie voor zijn rekening nam. Haar band bestond verder uit twee violisten, cello en aan de vleugel pianist-arrangeur Bart Wolvekamp. De arrangementen (al dan niet van zijn hand) waren soms gedurfd en eigenwijs. Wende is een multitalent die nog volop in ontwikkeling is en dat is een belofte voor nog meer goeds. Naast chansons zou zij ook zomaar een jazzy singer-songwriter op piano kunnen zijn of als zij echt contact maakt met het publiek zou zij ook deel kunnen nemen aan een cabaret. Wat me tegenviel van het publiek in de zaal was dat zij geen toegift 'afdwongen'.
Foto: Hans Speekenbrink
We waren gisterenavond bij de voorstelling Smoeder van "Mug met de gouden tand" in de Brakke Grond te Amsterdam. Stel je voor een podium met daarop een keukentafel vol rommel, papieren, thee, kopjes en er naast twee stoelen. Twee mensen en een hond kuieren op hun gemak over het podium terwijl de hond alle binnenkomende toeschouwers vriendelijk besnuffelt en zich door alle mensen op de eerste rij even laat aanhalen. Zonder dat wij er erg in hebben pakken Maria Goos en Marcel Musters de voorstelling op en beginnen te vertellen. Eerst Marcel over het bandje dat te horen is van zijn tantes. Vervolgens gaat het verhaal naadloos over de moeders en op het indertijd aanstaande overlijden van Marcels moeder, dat aanleiding voor Maria en Marcel was om over hun moeders te gaan praten. Marcel's moeder is nu bijna twee jaar dood en Maria's moeder zeventien jaar.
Mijn moeder is 22 jaar dood en ik herken zoveel van de emoties die langs komen bij beiden.
Prachtig is het hoe ze allebei hun moeder "neerzetten", ons mee laten kijken naar de vrouwen die ze waren, zich afvragen of hun moeders gelukkig waren. Ogenschijnlijk spontaan en zonder enige moeite wisselen Maria en Marcel van rol tussen zichzelf, hun moeder, de anders moeder en soms zelfs hun vader. En wij worden in hun verhalen gezogen, in het beeld dat ze van hun moeders voor ons oprichten. Er zitten momenten in van glimlachen, van herkenning, van een lach die door de zaal rolt, van ontroering en van tranen die ineens over je wangen lopen. Ook de hond doet mee in het drama en zoekt op momenten van grote emotie contact met Maria of Marcel en vraagt om aandacht. Aan het begin van de voorstelling veranderden de mensen op het toneel in acteurs en aan het eind in de moeders van Maria en Marcel die in mildheid terugkijken. "Ze willen dat ik een teken geef, maar dat doe ik niet hoor! Ze moeten het nu zonder mij doen." En terwijl het licht uitgaat en we nog het zwaaiende handje zien en het zachte "dag" horen van de moeders, blijven wij met een brok in ons keel achter.
Wat een geweldige voorstelling. Zo herkenbaar en met zoveel mildheid en liefde gemaakt! Een monument voor alle moeders en een aanrader voor iedereen die een moeder had of heeft. Ze spelen nog wat extra voorstellingen in Breda (waar Maria vandaan komt) dus als je kunt ga er heen. Voor meer Smoederdingen, geluidsfragmenten, muziek, verhalen en foto's kun je
hier terecht.
Breng twee experimentele Oosterse en twee Westerse musici bij elkaar en luister naar het resultaat. Dat was zo'n beetje de essentie van het optreden van ChinaTown - Wu, Xu & The 2 Als in het
Beauforthuis gisterenavond in het kader van de De
Music World Series. Dit initiatief brengt muzikanten bij elkaar die ideeen uit verschillende culturen tot nieuwe verhalen smeden. Improvisatoren uit alle werelddelen gaan samen aan de slag om van overeenkomsten en verschillen iets nieuws te maken. Het initiatief van deze combinatie kwam af van de Nederlandse Canadees Alan Laurillard, onderzoeker van klank en ruimte. Samen met pianist, beeldend musicus en componist
Albert van Veenendaal begeleidt hij de Chinese musici Xu Fengxia en Wu Wei, beiden uit Shanghai afkomstig (klik foto voor vergroting). Het thema lijkt op een regenachtige middag verzonnen te zijn en zou gaan over de vervanging van de stad Shanghai in 2034. Shanghai zou ieder jaar een centimeter verder in de drassige bodem weg zinken en zou op een nieuwe plaats weer moeten verrijzen. Wat ik gisterenavond hoorde is de aanzet voor een opera rond dit gegeven. Soms is de werkelijkheid mooier dan de verhalen eromheen. Dat was zeker van toepassing op dit gezelschap. Wat al meteen opviel waren de instrumenten. Xu Fengxia bespeelt de Guzheng een indrukwekkend klassiek Chinees snaarinstrument, Wu Wei is meester op het imposante Chinese mondorgel de sheng. Een mysterieus uitziend object dat vier kilo weegt er uit ziet als een bundel bamboo stokken en gevuld is met warm water. Alleen door er mee te bewegen is het mogelijk dit instrument te bespelen. Wu Wei gebruikte het tevens als percussie instrument. Het was moeilijk de muziek te duiden. Het woord Avant Gardistisch kwam in mij op. Duidelijk was dat de twee Chineese muzikanten een degelijke traditione scholing achter de rug hadden maar volledig open staan voor experimentele muziek. De Twee Al's ondersteunden dat volledig met geprepareerde piano, keyboard en geluidssamples die zoals ik al zo vaak zag met behulp van een Apple Powerbook 'verwerkt' worden. Het geheel was in tegenstelling tot veel andere experimentele muziek aangenaam voor het oor. De vier muzikanten voelden elkaar ondanks culturele verschillen perfect aan en weefden de klanktapijten tot een harmonisch geheel. Het klonk zelfs alsof het goed voorbereid en uitgewerkt was in bladmuziek. Dat was deels ook zo maar het bleek toch grotendeels improvisatie te zijn. Er werden gezamenlijke en individuele composities gespeeld waarbij opviel dat Xu Fengxia erg veel in haar mars heeft. Naast haar snaarinstrument waarop zij ook percussie speelt kan zij met haar stem de meest wonderlijke geluiden voortbrengen van ijle hoge geluiden tot het lage raspende geluid van Tibetaanse monnikken. Zij was dan ook de enige die haar eigen CD aan kon bieden. Het is nog onduidelijk of dit gezelschap hun samenwerking verder uit gaat bouwen maar het was beslist de moeite waard om erbij geweest te zijn.
Foto's: Hans Speekenbrink
Spaanse Vlieg is een afrodisiacum dat gemaakt wordt van klein kevertje en dat bij minimale hoeveelheden al gevaarlijk is voor de gezondheid. Als dat een voorbode is van wat het publiek bij de voorstelling van Spaanse Vlieg tegemoet kan zien, dan kan het er nog heet aan toe gaan in het
Beauforthuis op 11 december a.s.
Spaanse Vlieg wordt wel vergeleken met Spinvis, zij het dat Spinvis het in zijn homestudio doet en Spaanse Vlieg het doet met een akoestische bezetting op het podium. Het trio (bestaande uit Harry Leurink, Theo Fonki en Jaap van Keulen) is actief sinds 2001 en speelt een volstrekt uniek genre dat wellicht het beste aangeduid kan worden met de titel flamenco-rock. Te horen aan de voorproefjes op hun
site zijn het ijzersterke teksten op pakkende gitaarmuziek. In hun recensies wordt geschreven over invloeden van Nick Cave, Richard Buckner, Giant Sand en Calexico. Een interessante en ongekende cross-over lijkt mij van flamenco, folk, country en jazz. We horen heel vaak van mensen teksten als "had ik het maar geweten" of "dat had ik graag willen zien" als we recensies schrijven van voorstellingen waar we waren. Dus als je niet (net als wij) verhinderd bent moet je hier volgens mij gewoon naar toe gaan!
klik foto voor vergroting
Tijdens het eten vooraf bij het aangrenzende Keyzer (daarover in een later logje meer) toverde iemand een uitgeknipt artikel uit zijn zak over het optreden van Diana Krall in 2000 in de Meervaart in Amsterdam. De journalist destijds voorspelde Diana een grote toekomst en hij heeft gelijk gehad want het gaat zeer goed met Diana. Ze trekt overal uitverkochte zalen, is niet lang geleden getrouwd met Elvis Costello (die volgens haar zeggen nu in Australie zit) en haar CD's en DVD's vliegen de winkel uit. Nu blijkt er wel een kanttekening te plaatsen te zijn bij het feit dat haar concert in
het Concertgebouw al uitverkocht was voordat het goed en wel bekendgemaakt werd. De kaarten voor het concert waren opgenomen in het Jazz Abonnement dus zeker de helft van de zaal werd gevuld met abonnementhouders terwijl veel echte fans achter het net visten. Met veel moeite konden wij nog een aantal slecht-zicht-kaartjes bemachtigen en dat nog alleen doordat ik contact had opgenomen met haar platenlabel
Verve Records, haar management en haar tourpromotor.
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Het is een compleet gevarieerd muziekweekend voor ons! Zaterdagavond zagen we Tashas World. Maandagavond gaan we naar Diana Krall in het Concertgebouw te Amsterdam en zondagavond zagen we
Fleurine wederom in het
Beauforthuis te Austerlitz, niet ver van Driebergen en Zeist. Fleurine, voor wie haar nog niet kent, is een Nederlandse jazzvocaliste, getrouwd met pianist Brad Meldhau en sindsdien woonachtig in New York. Haar optreden stond in het teken van haar laatste CD 'Fire', waarop zij een ode brengt aan de liedjes uit haar jeugd. Het nummer Fire zelf, de song van Bruce Springsteen en bekend geworden van de Pointer Sisters, was eigenlijk het enige nummer dat me niet kon boeien. Verder vond ik het jammer dat 'Fruit Tree' van Nick Drake en 'Still Crazy after all those Years' van Paul Simon (die wel op de CD staan) niet in het optreden voorkwamen. Behalve deze geringe teleurstellingen was het echt genieten. Veel Portugees/Braziliaanse nummers door haarzelf geschreven (hoe doet ze dat?!?) en wonderlijke combinaties zoals 'Show me the way' van Peter Frampton (zie
filmpje van Mieke), met daarnaast ook klassieke stukken van Faure en Poulenc in een jazzy uitvoering. Die laatste stukken kregen een geheel eigen karakter dankzij het gastoptreden van altvioliste Esther Apituley. Esther nam ook een paar solostukken voor haar rekening zoals een stuk van Hindemith, speciaal geschreven voor de wat minder virtuoze altviool, dat zo snel gespeeld moet worden dat het binnen de minuut klaar moet zijn. Esther deed het in 47 seconden! Fleurine staat er om bekend dat ze de beste musici weet te strikken en aan zich weet te binden. Zo bevinden zich in haar band meestergitarist Jesse van Ruler, die binnenkort met zijn eigen gasten optreedt in het Beauforthuis, verder de bekende bassist/arrangeur Johan Plomp en als nieuwste aanwinst drummer Sebastiaan Kaptein. Wat me tegenviel van deze heren was dat ze niet echt blij reageerden op alle complimentjes van Fleurine en het daarbij horende applaus van het publiek. Fleurine heeft een heerlijke fluwelen stem die vooral goed tot uiting komt in de jazzy-bossanova-achtige nummers. Haar kwaliteit werd nog eens extra onderstreept door een nummer van Antonio Carlos Jobim dat als toegift de afsluiter was van haar optreden.
foto's: Hans Speekenbrink
Het programma van ons huistheater het
Beauforthuis te Austerlitz is zeer gevarieerd: klassieke muziek, wereld muziek, jazz, theater, cabaret enzovoorts. Dit voormalige kerkje met gothische ramen is erg sfeervol en leent zich voor gevarieerde activiteiten.
Afgelopen avond zagen wij
Tashas World, uit Rotterdam, bekend van Lowlands, Drum Rhythm, MTV, BBC, Paradiso Live en North Sea Jazz festival. Hippe Soul wordt het genoemd maar dat vinden wij dubbel oudbollig klinken en dat is Tasha allesbehalve (kijk maar naar dit
filmpje dat Mieke maakte). Greg Boraman van de BBC noemde het 'European neo-soul'. Ook geen lekker klinkende aanduiding maar het dekt wel de lading. Nieuwe soul met een vleugje Jazz en hiphop. Tasha is een innemende, pittige tante die onmiddelijk het publiek aanspreekt, echt contact maakt en niet rust voordat het een swingend dampend feest is. Naast haar uitgesproken persoonlijkheid en haar muts als handelsmerk (klik foto) heeft ze ook een fantastische zangstem die me bij vlagen afwisselend aan Alicia Keys, Erykah Badu, Donna Hathaway en Mary J. Blige deed denken. Ze brengt voornamelijk eigen werk op een enkele cover na. Haar band bestaat uit uitstekende muzikanten. Opvallend zijn de drummer die zorgt voor knalharde hoekige accenten en twee meer dan fantastische achtergrond zangeressen, waarmee vele mooie close harmony momenten ontstaan. Het duurde niet lang voordat het publiek ontdooid was. Aan het verzoek bij een bepaald nummer zo dicht mogelijk bij de grond te gaan werd op een enkeling na spontaan gehoor gegeven. Als toegift volgde behalve een reggae medley, een voortreffelijke vertolking van Al Green's Let's Stay Together. Mijn dochter
Amanda die er ook bij was en zichtbaar genoot, kreeg na afloop een handtekening van Tasha en een uitnodiging voor haar feestje.
De mensen naast mij hadden hem al twee keer eerder gezien, voor mij was hij volkomen nieuw. In een uitverkocht Beauforthuis stond gisterenavond Ernst van der Pasch (klik foto). In eerste instantie deed hij me denken aan "het leukste jongetje van de klas" maar al snel rolde ik bijna van mijn stoel af van het lachen. Ernst levert knap eenmanscabaret en begeleidt zichzelf voortreffelijk op de piano en gitaar, heeft een lekkere zangstem en zijn liedjes zijn ook bijzonder de moeite waard. Heel zelfverzekerd met veel lef snijdt hij op intelligente, humoristische en ook banale wijze allerlei onderwerpen aan over o.a. vriendschap, relaties, vrouwen en sex. Het optreden was een try-out maar daar was eigenlijk niets van te merken. Geen enkele aarzeling of hapering alsof hij al een groot aantal voorstellingen achter de rug had. Een hoogtepunt voor mij was zijn "eerste Engelstalige liedje". Hij deed alsof het zeer twijfelachtig was of hij het wel moest doen en of het wel zou moeten blijven. Tokkelend op de gitaar volgde een lange gesproken intro. Het zou om een religieuze countrysong gaan getiteld 'I saw Jezus on a tram'. Met een zwaar southern accent volgde een hilarische tekst met een vindingrijkheid waar een "native" Engels schrijver jaloers op zou zijn. Na afloop kocht ik dan ook spontaan zijn CD die even spontaan voorzien werd van een handtekening. Als je topcabaret wilt zien check dan het tourschema op
zijn site en als je top-try-outs wilt zien check dan het programma van het
Beauforthuis.
De site
Technorati.com houdt bij wat de meest besproken MP3's zijn op het net en plaatst die in een top 20. Het was me vorige week al opgevallen dat we dankzij de geplaatste MP drietjes in de Dichters op Dinsdag items op de eerste plaats stonden. Nu bezetten we de plaatsen 1-3-11 en 12 met de MP3's van Lou Reed, Sandy Denny, The Lau en Marco Borsato! Tom Waits wordt nog vernoemd op
Vinyl Mine (onder SamSam's Dayout) Een grappig neveneffect van DiDi
klik plaatje voor vergroting
Zondagmiddag, Beauforthuis Austerlitz en een zaal vol mensen waarvan het merendeel zeker boven de 55 jaar. De voorstelling heet Leefbaar: een actueel thema dat je zonder enige moeite kunt vertalen naar de wereld van vandaag waar de confrontatie tussen het Christendom en de Islam de actualiteit bepaalt.
Een toneel, een tafel, twee stoelen waarop twee mannen ons laten zien hoe een Jood en een NSB-er met elkaar omgaan in het huis waarin ze beiden wonen tijdens de tweede wereldoorlog. In eerste instantie zien we alleen wat oppervlakkig gekibbel tussen de twee mannen waarbij de Jood, die bij de NSB-er zit ondergedoken, steeds door de knieen gaat terwijl hij toch qua intellectuele ontwikkeling veruit de meerdere is van de twee. De NSB-er kan het dagboek van de Jood, dat hij na enig machtsvertoon heeft bemachtigd, niet eens lezen. Deze twee mannen zijn tot elkaar veroordeeld, zo blijkt, omdat de NSB-er zijn huis aan een sterfbed heeft gekregen onder de belofte dat hij de Jood die op zolder ondergedoken zat met rust zou laten. Gaandeweg wordt ook dat de NSB-er al meerdere Joden heeft verraden aan de SD en dat hij er nog trots op is ook dat hij nu eindelijk 'legaal' geld verdiend heeft. Wij blijven met de vraag zitten hoeveel de belofte aan een sterfbed gedaan waard is voor deze domme man.
Lees meer...
klik foto voor vergroting
Toen ik een aantal jaren geleden in Spanje was wilde ik Flamenco zien en beleven. Dat bleek niet mogelijk te zijn. De gemiddelde Spanjaard heeft daar kennelijk geen interesse meer in. Om echte authentieke Flamenco te zien kun je bijvoorbeeld beter naar de Stadsschouwburg in Utrecht gaan. Nederlander Nico Knapper heeft samen met de vrouwelijke Spaanse regiseur Pilar Tavora een programma samengesteld waarmee ze op toernee zijn door Nederland en waarbij Flamenco verschoond is gebleven van toeristische effecten, maar volkomen authentiek wordt gebracht. De voorstelling is een ode aan Carmen Amaya, een zigeunerkind dat in de dertiger jaren wars van alle tradities haar eigen stempel heeft gedrukt op Flamenco en daar wereldberoemd mee is geworden. Vier dansers m/v, drie zangers m/v, twee gitaristen, een percussionist en Pilar als verteller bevolken het podium in wisselende bezetting en beelden het dramatische leven uit van Carmen. Op de achtergond worden zo nu en dan foto's en livebeelden van Carmen geprojecteerd. Als toeschouwer krijg je een brok in de keel als je ziet hoe intens dat er aan toeging. Flamenco is niet zo maar een optreden maar een way of living. Zoals we mogen verwachten gaat ook het optreden dat we live bijwonen (en waarbij ik deze foto maakte) gepaard met een hoge dosis vuur, passie en emotie en als basis veel vakmanschap. Zonder maar een greintje effectbejag weet het gezelschap de zaal tot groot enthousiame en bewondering te brengen. Uiteraard blijven toegiften na een staande ovatie niet uit. Tot midden november toert het gezelschap nog door Nederland. De schouwburg in Utrecht was uitverkocht.
We zagen
FLORiS gisteren voor de derde keer. Ze speelden wederom in het Beauforthuis waar we hen de
eerste keer ook zagen, en waar ze in de intieme sfeer goed tot hun recht komen. Dit in tegenstelling tot de Uitmarkt
(zie foto), waar we ze de laatste keer zagen. Ze zaten toen of niet goed in hun vel of gingen verloren in het massale gebeuren daar. Het podium waar ze stonden droeg ook niet echt bij tot een goede sfeer.
We wilden ze dit keer weer graag zien om werk van hun tweede CD te horen die in mei van dit jaar uitkwam. Het vreemde en ook wel een beetje teleurstellende was dat het werk van die CD nauwelijks aan bod kwam. In de relatief korte sessie werd veel bekend en oud werk gespeeld van het eerste album. Leuk daaraan is dat het ondertussen bekend in de oren klinkt maar we waren een beetje gekomen om, net als de eerste keer, verrast te worden en dat had wel meer gemogen. Verder was het een prima concert. Zangeres Dedre (vorige keer noemde ik haar per abuis Carmen), die we ook een aantal keren in het achtergrondkoortje van
Rose aantroffen, was weer goed in vorm. Ze heeft een stem die uitstekend past bij de heerlijke jazzy muziek en de ingeweven geluidsflarden, effecten en samples die oprichter Floris Klinkert met behulp van o.a. zijn Apple iBook weet te produceren. Ook de nummers waar Floris en Dedre samen zingen springen er uit. De instrumentale nummers hadden wat Mieke betreft wel achterwege mogen blijven maar ik blijf ze daarentegen erg leuk en spannend vinden.
Het was een kroeg/loungeconcert en relaxt hebben we het eerste deel van het concert beluisterd. De oproep van zangeres Dedre om de dansvloer op te gaan bleef niet onbeantwoord. Ons zicht werd een stuk minder. Niet erg trouwens omdat het dansen ook wel weer veel bijdroeg aan de sfeer. Al met al een ontzettende leuke band om live te gaan zien maar zoek dan wel een niet te groot podium op. Wij hebben de indruk dat ze op een klein podium en in een intieme sfeer op hun best zijn. Wie de tweede CD "Drunk on Life" wil beluisteren kan dat gelukkig
hier wel doen.
(klik fotostrip voor vergroting)
klik foto voor vergroting
We kwamen er op via Tom Waits. Teleurgesteld over de hoge prijzen van de toegangskaartjes en het gegeven dat zijn optreden snel uitverkocht was, viel het oog van Mieke op de band
Nighthawks At The Diner die gisterenavond optraden in het
Beauforthuis te Zeist. De band, genoemd naar de derde CD (LP) van Waits, zou sterk door hem beinvloed zijn maar daarnaast geheel authentiek een eigen koers varen. Dat klopte volledig! Op slechts een cover na speelden ze uitsluitend eigen werk. Het Beauforthuis was weer als vanouds als een soort huiskamer ingericht met door de zaal verspreid diverse bankjes, bankstellen en tafels met stoelen. Op het kleine podium de bekende Steinwayvleugel. Directeur Lidwien Vork gaf in een inleidend praatje aan hoe zorgvuldig ze te werk gaan bij het selecteren van bands. Het moet gelijk klikken. Nou dat deed het! Zanger/pianist Rood wist met zijn sappige dialect een ontspannen sfeertje te creeren en samen met zijn band respect, enthousiasme en bewondering te oogsten. De hese rokerige stem van Rood had wel iets weg van Waits, evenals het karakter van zijn eigen teksten. Ook de muziek had duidelijke stijlinvloeden van Waits. Geen enkel moment heb ik echter het gevoel gehad naar een kopie van iets te zitten kijken en luisteren. Het was eerder zo dat ik dacht: "dit zou Waits ook zo gedaan kunnen hebben". De muzikanten spelen al geruime tijd samen. Dat was goed te merken door hoe alles, met inbegrip van kleine improvisaties, in elkaar greep. Met snelle vluchtige blikken van verstandhouding communiceerden en musiceerden ze met elkaar. Evenals bij Waits kwamen er alle mogelijke muziekinvloeden en tempowisselingen voorbij. Zie bijvoorbeeld een filmpje door Mieke van een
jazzy stukje tango. Gitarist Frank de Kleer was van alle markten thuis. Jammer dat zijn geluid zo nu en dan lelijk vervormde. Het totale geluid was volgens Rood nog nooit zo goed geweest. Vaak ging het er zo subtiel aan toe dat je alleen de lucht door de sax hoorde. De zaal was dan muisstil. Iedere afzonderlijke muzikant speelde overigens meesterlijk! Het was echt genieten op ons bankje vooraan bij het podium! Als fotograaf ging mijn aandacht steeds richting saxofonist/clarinetist Toon Meijer. Rood zelf zat half verscholen achter de vleugel, evenals bassist Bob Wisselink. Drummer Thijs Verwer kwam in de pauze nog een praatje maken en met hem wisselden we emailadressen uit over het toesturen van foto's (klik voor vergroting).
Toen LadyBass onlangs bij ons at bracht zij muziek mee van Het Creapole Orkest dat de Jack Bulterman Radio Revue speelt. We hadden eerder een keer contact gehad over het nummer Wie is Loesje van de Ramblers dat ik goed ken van vroeger en dat deel uitmaakt van de JBRR.
Wie is Loesje maakte vroeger deel uit van een soort cabaretnummer over het proces van Pietertje Swing. Mijn vader kende deze hele tekst (op rijm) uit zijn hoofd en wij vonden als kleine kinderen niks mooier dan dat hij Pietertje Swing voor ons deed. Hij leefde zich helemaal ik in de rol van de rechter, van Pietertje zelf, van Hendrik van Steede en zette het bijbehorende hoge stemmetje op als Maria Banaan aan de beurt was. Hoogtepunten van de performance waren als wij het liedje Wie is Loesje mochten meezingen. En helemaal aan het eind brulden wij ook keihard de laatste zin mee: Vrijgesproken, gebrek aan bewijs!
Dit nummer is een goede herinnering aan mijn kindertijd. Wie het proces Pietertje Swing wil lezen kan dat hier onder doen of je kunt klikken op het plaatje en luisteren naar het Creapole Orkest.
Lees meer...
Op het magneetbord thuis hangen kaartjes voor allerlei voorstellingen in de komende maanden. We gaan o.a. naar de Ashton Brother, Leefbaar en Michiel Borstlap & Edsilia Rombley. Daarnaast houden we natuurlijk de programmering van het
Beauforthuis in de gaten en ben ik vriend van het intieme
Werftheater in Utrecht dus ik verwacht dat we daar ook wel een paar voorstellingen zullen bijwonen.
Misschien is dit een mooi moment om ook even ons oude theaterarchief terug te plaatsen van o.a. The Ashton Brothers, Alkemade & Bloemen en Dralion. De talrijke Oerolverslagen van het afgelopen festival moeten we nog op zien te duiken uit de spaarzame back-ups. Die volgen nog een andere keer.
Lees meer...
Kasper van Kooten, ondermeer bekend als acteur in All Stars, drummer van Acda & de Munnik, en zoon van..., is nu echt voor zichzelf begonnen. Als multitalent speelt hij in zâ??n uppie een avondvullende cabaretvoorstelling met de titel Lijfspreuk.
De rode draad wordt gevormd door lichaamservaringen als puber, lichaamstaal en verbasterde gezegdes rondom het lichaam.
Wie het horen wil moet het ook maar voelen en we zeggen wel
ik spring een gat in de lucht maar we blijven gewoon zitten!
Ondersteund door een geluidsman achter de schermen en op het podium een hometrainer, een piano en drumbox weet hij onze aandacht en die van rest van het publiek constant vast te houden. Het programma kakt nergens in en blijft vol vaart.
Sketches, typetjes, imitaties, hoogstandjes met het geluid en goede vondsten worden afgewisseld met verstilde liedjes. Aan het eind van de voorstelling komt zijn hitje Mooie Bloes nog geheel vanzelfsprekend voorbij.
We zijn weer een veelbelovende cabaretier rijker! Zijn tweede CD met band is inmiddels ook uit en geheel in de traditie is die mèt handtekening aan Miekeâ??s verzameling toegevoegd! En mocht je de kans krijgen, ga deze voorstelling dan zien. Het zal evenwel niet meevallen want in Utrecht was alles al lang uitverkocht.
Gisterenavond met
Sab naar Fuego geweest in de RAI in Amsterdam. Ik wist eigenlijk niet wat ik me erbij moest voorstellen maar het woord dansshow doet zeker het eerste deel van de avond absoluut te kort. Het is een totaalshow met meeslepende muziek, fantastische belichting, schitterende kostuums en een onorthodoxe choreografie waarin in de verte nog wel flamencoinvloeden zijn te ontdekken. De dansers en danseressen bewegen als een organisch geheel over het toneel en vormen sculpturen die voortdurend van vorm veranderen. Prachtig was het openingsnummer op de muziek van het O Fortuna uit Orffs Carmina Burana waar eerst vrouwen maar later ook de mannen met zwarte doeken een prachtige sfeer neerzetten. We herkenden nog Private Investigations van Dire Straits en genoten van de prachtige vondsten zoals de lampjes onder stoelen (zie plaatje). We zaten op de eerste rij dus hadden superplaatsen en konden alles van dichtbij bekijken.
Na de pauze de traditonele flamenco opgevoerd in een kleurige show met life muziek en virtuoze dans. Toch waren we van het eerste deel het meeste onder de indruk. Gaan zien deze show, je kijkt je ogen uit. Minpuntje vonden wij dat het geheel (pauze niet meegeteld) net een uur in beslag neemt dus niet al te lang is. Begrijpelijk wel weer als je ziet wat de dansers op het toneel presteren.
Het plaatje komt uit het programmaboekje want fotograferen was streng verboden. Er werden trouwens wel opnames gemaakt voor TV en video dus kijk op 9 november naar RTL4. Wie weet geniet je net zo als wij gisteravond. Wil je meer weten kijk
hier (leuk videootje onder andere).
Hier is dan de uitslag van het blogje over favoriete songteksten. Was het een succes en voor herhaling vatbaar? 22 reacties is best aardig maar voor veel mensen was het toch te moeilijk. Drie mensen die iets geraden hebben en anderen die er alleen maar gefrustreerd over zijn. Ik had wel verwacht verwacht dat met name LadyBass ook iets zou raden, maar juist zij is nieuwsgierig naar de uitslag
Hier komt ie dan:
Nummer 1: Mijn favoriete U2 nummer van Achtung Baby 'so Cruel'
Nr. 2, Geraden door Sab: Prince met 'Raspberry Baret' Verder ook een erg leuke tekst.
Nr. 3, Geraden door Han: Moby met 'Porcelain'
Nr. 4, Een favo van Mieke en mij: Van Morisson met 'Tupelo Honey'
Nr. 5, Geraden door Mieke: Leonard Cohen met het indrukwekkende 'I'm Your Man'
Nr. 6, Wederom L. Cohen met zijn verhalende tekst 'Famous Blue Raincoat', ook mooi uitgevoerd door Jeniffer Warnes by the way.
Nr. 7, Morrissey met zijn voormalige groep The Smiths met 'There is a Light That Never Goes Out'
Nr. 8, Misschien wel de moeilijkste: Mercury Rev met 'Goddess on a Highway'
hier als MP3-tje te beluisteren.
Nr. 9, De klassieker 'What a Good Year for the Roses' vooral bekend door Elvis Costello.
Tot slot nog een handige link voor Lyrics:
LyricsFreak.com
klik foto voor vergroting
Gisterenavond wederom naar Close Act geweest (zie ook het
archief van 28 augustus). Ditmaal in Hengelo met mijn dochter. Het was weer een spektakel met als achtergrond de neonreklames van het marktplein. De fotografen struikelden letterlijk over elkaars camera's. De man links op de foto (klik foto) liep steeds hinderlijk voor mijn voeten, maar dat zal hij ook wel van mij gevonden hebben. Wel werd hij als enige door een van de vuurmannen letterlijk aan de kant geveegd. Het leverde voor mij in ieder geval weer aanvullende geslaagde foto's op en na afloop wandelden we ondanks het 'hoogteverschil' nog even met witte godin Caroline mee, die mij wist te herinneren van het vorige logje en daar ook op reageerde. Ze stelde me nog aan een paar collega's voor. Ze wist me te vertellen dat het volgende optreden in China is. Het was duidelijk te merken dat ze daar met veel plezier naar uitkijken.
Foto: Hans Speekenbrink
Stel je voor dat je als DJ eens mag grasduinen in de archieven van Blue Note om daaruit je favoriete mix van nummers te selecteren en die selectie vervolgens uitgebracht te zien als dubbel CD. Dat overkwam DJ Maestro, geboren als Martijn Barkhuis uit Amsterdam. Het werd een ware rage. Ik kocht mijn eerste 'blauwe' versie vorig jaar in een vliegtuig. en niet lang geleden kwam de derde 'gele' versie uit. Uiteraard gaat de 'Trip' ook op tournee langs de verschillende clubs in Nederland. De verschillende kleuren hebben hun eigen thema. Blauw bevat 'funky, intoxinating beats en soothing sexy tunes'. Rood heeft als thema Zon met titels waarin sunshine, sunset en sunrise voorkomen. De derde gele dubbelaar heeft als thema Goin' Down, 'Gettin' Up, en bevat zeer dansbare muziek. Voor degenen die het nog niet weten Blue Note is een Jazz Label sinds 1939 en gaat nog steeds goed met zijn tijd mee met successen als Norah Jones, Diana Reeves en onlangs nog onze eigen Trijntje (Oosterhuis). De Trip toevoeging is voor zover ik weet een Nederlands concept en heeft een eigen Nederlandse site
Bluenotetrip.nl waar je meteen verrast wordt door een jukebox die meteen begint te spelen.
Door diverse oorzaken zoals serverproblemen, hacken, verhuizing en omkatten zijn onze archieven nogal aangetast. Ze zijn alleen voor onszelf nog met veel moeite te vinden of te reconstrueren. Vandaar dat we ze zo nu en dan per categorie terug zullen plaatsen. Vandaag de eerste verzamelpost over het thema muziek. Omdat het nogal lang is om hier te posten is de verzameling aan te klikken via onderstaande link. Aan de opmaak (grote witruimtes) wordt nog verder gewerkt.
Lees meer...
Close Act is een Nederlands theatergezelschap dat over onze beperkte grenzen een grote naam heeft opgebouwd. Op een grasveld naast de Stadsschouwburg Eindhoven voltrok zich een onaards schouwspel. Muzikanten, steltlopers, dansers, vuurspelers en acrobaten brengen een totaal theater waar je midden tussen staat en waarbij je soms je best moet doen om je uit de voeten te maken voor het vuur of de gigantische rijdende en rollende objecten. De kostuums zijn prachtig en het is wonderlijk hoe snel de acteurs op stelten zich een weg door het publiek banen. Het thema is goed en slecht, angst en liefde maar aan het eind komt alles goed als de zwarte en de witte gevlinderde figuren toenadering vinden. Vergelijkingen dringen zich op met Cirque du Soleil en ook de muziek doet daar soms aan denken. Voor fotografen was het een walhalla en er liepen er veel rond. Ook wij waren erg actief met fotograferen en Mieke heeft een aantal
filmpjes gemaakt. Met dank aan
LadyBass voor de tip. (klik op foto voor vergroting)
Inmiddels is ook onze fotopagina beschikbaar en de 'witte godin' liet ons net weten dat de voorstelling nog speelt in Hengelo op 4 september a.s.
Bebel Gilberto, dochter van bossa-novalegende João Gilberto, wil de wereld laten zien dat Braziliaanse muziek niet stopt bij The Girl From Ipanima. En dat lukt haar aardig. Met haar laatste CD verovert ze ook in Europa alle harten. Veel van de songs op het album werden door haarzelf geschreven en hoewel in sommige nummers (All Around bijvoorbeeld) te horen is dat ze een dochter van haar vader is, heeft ze ook een prachtige eigen sound (in bijvoorbeeld River Song). Een heerlijke CD die goed past in het zomerse sfeertje van de laatste week. Als je op de button in de linkerkolom klikt kun je de nummers van Bebel beluisteren in de iTunes Music Store.
Op 29 november a.s. treedt de Canadese jazz-zangeres/pianiste op in het Amsterdamse Concertgebouw. We wilden er dolgraag naar toe, en een aantal vrienden met ons, maar het blijkt al lang te zijn uitverkocht. Degene die ik aan de telefoon had bij het concertgebouw vertelde mij dat het concert in een abonnementenserie was opgenomen en er bovendien zoveel schriftelijke bestellingen waren dat er helemaal geen kaarten meer zijn. En dat terwijl de kaartverkoop officieel nog moet beginnen. Het beste advies dat zij mij kon geven is vanaf een maand voor het concert af en toe nog eens bellen. Ik ben hier heel onblij mee want de kans is klein dat we er nog in kunnen.
Ik heb Diana Krall ?ontdekt? toen ik haar DVD Live in Paris zag. Zij treedt daar op in Olympia en weet daar in die enorme concerthal een sfeer te scheppen alsof ze in een jazzclub zit op te treden. Vanaf dat moment is de collectie CD?s en nummers van Diana Krall in mijn muziekbibliotheek explosief gegroeid. Ook het laatste album
The girl in the other room heb ik uiteraard. Velen vinden dat het beste en meest volwassen album tot nu toe en die mening deel ik wel. Op deze CD naast eigen werk van Krall ook nummers van Tom Waits, Joni Mitchell en Mose Alison. Ze blijft een fantastische performer die beslist een eigen en lekker ongepolijst geluid laat horen. Hans schreef al eens eerder over haar in zijn artikeltje
Jazzy female singers op onze oude weblog. Als iemand ons nog aan kaarten kan helpen houden we ons zeer aanbevolen!
Het uitstekende Belgische popmagazine
Heaven besteedt veel aandacht aan muzikanten die niet zo bekend zijn bij een groot publiek. In de uitgave van juli/augustus een overzicht van ?best kept secret?
John Martyn. Martyn, van oorsprong een Engelse folk muzikant in de singer/songwriter traditie, heeft een stijl ontwikkeld die zeer eigen en eigenzinnig is en meer een jazzy karakter heeft dan dat het nog aan folk doet denken. Het artikel in Heaven is een goed geschreven verhaal door Hans van den Berk, iemand die fan is, een eigen John Martyn
site onderhoudt en Martyn al sinds 1978 volgt. Sinds die tijd volg ik Martyn ook zij het wat minder intensief.
Het artikel heeft als titel ?John Martyn al 35 jaar een mysterie? en dat brengt me dan meteen bij het album ?
Grace and Danger? uit 1980, met daarop de song ?Sweet little Mystery?, naar mijn smaak het beste John Martyn-album en ook kandidaat voor de tien CD?s die ik (mocht het zich ooit voordoen) meeneem naar een onbewoond eiland.
Een aantal mensen bij wie ik de CD introduceerde beschouwen hem nu nog altijd als een kostbaar bezit en ik heb ergens gelezen dat het album ook tot John's personlijke favovieten behoort. Het album is geproduceerd door Phil Collins die ook slagwerk voor zijn rekening neemt en heel bepalend is de glijdende akoustische bas van John Giblin. In Heaven staat een keurig overzicht met afbeeldingen van meer dan 20 van zijn CD?s en een daarbij behorende waardering met sterretjes. Vreemd genoeg deelt Van den Berg mijn mening niet geheel, want Grace and Danger krijgt bij hem ?slechts? vier sterren in plaats van de maximale vijf. Ik ga ook snel eens luisteren naar zijn onlangs uitgebrachte studio album 'On the Cobbles'
Welke CD zou jij meenemen naar een onbewoond eiland? Ik ben benieuwd....
Hij is echt terug! 'I'm back' zingt hij zelf en hoe! Gisterenavond tijdens het inpakken voor de huifkartocht was hij op TV in een verslag van het Northsea Jazz Festival, waar we zoals Mieke al zei deze keer niet bij waren. Wat had ik spijt dat ik geen VHS band klaar had liggen om de 71 jarige 'opa Brown' op te nemen. De TV stond keihard aan op de achtergrond en het huis swingde mee op de hoekige ritmes en gierende saxen. 'I'm a Soul Man' de oude klassieker van Sam and Dave kreeg nu pas echte betekenis. Toch maar snel zijn nieuwe CD 'The next step' zien te bemachtigen bij terugkomst! En ja het is natuurlijk minder leuk dat hij onlangs terecht moest staan wegens huiselijk geweld, maar dat staat los van zijn kwaliteiten als muzikant.
Dit jaar zijn we niet van de partij op NSJ maar we volgen natuurlijk wel zoveel mogelijk op de televisie en in de bladen. En dat is op zich ook al leuk. Bovendien heb ik wel weer de CD ?Your Guide to the NSJ? die ieder jaar wordt uitgegeven. Dit jaar een verzameling met een paar van mijn favorieten zoals Diana Krall, Michiel Borstlap, Elvis Costello, Jamie Cullum en John Scofield (zie plaatje).
Zondagavond wordt om 22.39 uur op Nederland 3 een verslag uitgezonden van de derde en laatste festivaldag. Soullegende James Brown is één van de topnummers op deze laatste festivaldag. Daarnaast treedt ook de Amerikaanse soulzangeres Alicia Keys op (bekend van nummers als 'Fallin' en 'If I ain't got you'). Eddie Palmieri kan gerekend worden tot één van de grondleggers van de Salsa en met zijn band La Perfecta II blaast hij zijn invloedrijke band la Perfecta uit de jaren '60 nieuw leven in. En verder crossovermuziek van Big From Curaçao met o.a. zangeres Izaline Callister, de opvallende bassiste Meshell Ndegeocello èn jazzgitarist Mike Stern. Kijken dus.
Mieke schreef al iets over de sfeer op Dwergpop. Het kleinste popfestival van Nederland. Nu nog iets over de muziek. Toen wij arriveerden was de op een na laatste band aan het spelen. De op het laatste moment ingevallen, 7-mans ska-formatie the Shenanigans uit Utrecht. Het hoekige ritme van deze groep zorgde voor een onstuimige expressie voor het podium. Het veelal als Gothicfans uitgedoste publiek heeft er niet minder schik om.
Na een lange pauze van soundchecks en testen treedt dan eindelijk de topattractie
The Sheer op. Deze Haarlemse band heeft al heel wat positieve aandacht gekregen. Winnaars van een Essent Award en present op Lowlands. Tijdens de Popslag 2001 en in een talentenjacht op Radio 3FM bereikt The Sheer de finale. Bart van Liemt, zanger en voornaamste componist van de band, doet me met zijn lange bakkebaarden denken aan een van de broertjes Gallagher van Oasis. Ook de muziek heeft daar soms iets van weg. Catchy popsongs worden afgewisseld met wat steviger werk, waarin vooral bassist Jorn van der Putte de hand in heeft. Apart is ook de Moog-synthesizer van Jasper Geluk. Het zou me niet verbazen als deze groep op grotere schaal gaat doordringen. De vraag blijft dan wel of de nadruk blijft liggen op de vrolijke melodieuze songs of dat het de kant van de hardrock uit zal gaan. De energie van deze groep werkt in ieder geval aanstekelijk en ook de lichtshow draagt als ondersteuning zeker bij aan het idee dat het hier om een serieuze groep gaat die nog veel van zich zal laten horen.
Wie heeft dat nog meer? Dat je muziek hoort en het dan later niet meer terug kunt vinden. Mij kan dat soms jaren bezig houden. Zo moest ik helemaal naar Orlando reizen om via een hotelbediende die me in een busje weg bracht te horen dat de oude song, waarin Marvin (Gaye) en Jacky (Wilson) genoemd worden, ?Nightshift? van de Commodores was. Toen wist ik het natuurlijk wel weer. Marvin Gaye was op de autoradio en zo kwam het ter sprake.
Naarmate je iets meer weet kom je vooral ook met behulp van Google verder. Zo kon ik pas onlangs meer info vinden over een zeer obscure versie van
?A Good Year For the Roses?. Jaren geleden hoorde ik deze geschifte versie van de klassieker die me bijzonder fascineerde. Onlangs kwam ik bij het opruimen een notitie tegen van jaren terug waarop de titel stond, plus het vluchtig opgevangen ?Dino? en ?White Trash?.
Googelen bracht me bij de uitvoerende Amerikaan ?Dino Lee? en het album ?King of the White Trash?. Dino heeft in de tussenliggende tijd een complete gedaante- en identiteitswisseling doorgemaakt en gaat nu door het leven als de goochelende crooner Mr. Fabulous. Een citaat:
Nowadays he?s sauntering around Austin as lounge crooner Mr. Fabulous, but in the 80?s, Dino Lee was a crazed Elvis-meets James Brown sleazeabilly mutant with a 9 piece band of Nazi zombies. ?King of White Trash? was his definitive album of that era, a wild mix of Tex Mex, soul, swing, punk, and high octane rock and roll.
Helaas heb ik het MP3-tje van deze obscure uitvoering van A Good Year for the Roses nog niet op het internet kunnen vinden. Wel zou ik misschien alsnog de CD kunnen bestellen bij het eveneens obscure Franse!?!
New Rose Records., die vreemd genoeg ook iets te maken schijnen te hebben met Alex Chilton en Roky Erickson. Of... wie weet is er nog iemand die dit leest die een tip heeft en meer van deze super ?Roses? uitvoering weet?
Een prachtige avond aan zee, een zonsondergang, schitterende klassieke muziek en in de verte een schip dat voor anker ligt ...
Zo luid de wervende tekst op de site van
Concert by the Sea.
Het ziet er nog redelijk uit als wij op weg gaan naar Scheveningen waar tussen het Kurhaus en het strand op de boulevard het jaarlijkse concert zal plaats vinden. Paul van Vliet als gastheer en gastsolist, samen met Trijntje Oosterhuis en verder Alessandro Safina begeleid door het Residentie Orkest, dat het openluchtconcert af zou gaan sluiten met de filmmuziek van Star Wars. Aansluitend zal er rond 23.00 uur een spetterend vuurwerkspektakel plaats vinden.
We zijn aan de vroege kant en fotograferen nog wat mooie luchten boven de zee en andere typische boulevardobjecten en -tafereeltjes. We moeten ook nog wat eten en met onze meegebrachte Blokker-klapstoeltjes banen we ons een weg tussen de rieten stoelen van een terras. De vis wordt duur betaald hier en de service is ook niet wat het zou kunnen zijn. De ober vraagt nog wel belangstellend, terwijl hij naar onze klapstoeltjes kijkt, of we voor het vuurwerk komen. We komen vooral voor het concert antwoorden we maar vuurwerk is op zich ook niet verkeerd. Dat is dan maar goed, aldus de ober, want het vuurwerk zal niet door gaan vanwege de harde wind.
Bij het podium aangekomen, manouvreren we onze stoeltjes handig naar een strategische plaats. Er is op dat moment nog een fanfare aktief, die tussen de opdringende menigte nog hun routine willen doen, door op dezelfde plaats door elkaar heen en weer te marcheren. Op het podium installeren orkestleden zich met hun instrumenten. Als even later Paul van Vliet in rokkostuum op het podium verschijnt en het publiek toespreekt, denken we nog dat het om een grap gaat als hij zegt dat het concert niet door gaat. Er zou zwaar weer op komst zijn en de risico's vanwege een scheur in de transparante podiumtent zouden te groot zijn voor het orkest. Maar niet getreurd ?het vuurwerk zou beslist wél door gaan?. Er volgt nog een slappe variatie op een van zijn bekende 'Mannen' act, het publiek applaudiseert en laat het debacle gelaten over zich heen gaan. We blijven nog wat hangen om te fotograferen en besluiten te blijven voor het vuurwerk. Het waait stevig en er vallen een paar druppels. De boulevard is binnen een mum ?mensvrij? en een echte wolkbreuk barst los.
Wij proberen te schuilen onder een overstekend randje van een parasol die achter de windschermen van een terras staat. Alle droge plekjes zijn bezet. Het gaat harder en harder regenen. Het water kolkt met ongelooflijk grote hoeveelheden van het grote halfronde podiumdak af. De boulevard verandert in een rivier en inmiddels onder een andere parasol met ingebouwde verwarming proberen we onze voeten droog te houden. Het is ons duidelijk dat het beloofde vuurwerk inmiddels vervangen is door dit spetterende vuurwerk van de natuur compleet met een flitsende lichtshow. Terwijl we koffie drinken proberen we dit verschijnsel in de inmiddels donkere omgeving vast te leggen.
Het levert een paar leuke foto?s op en we zijn weer een ervaring rijker. Met natte voeten en rillend van de natte kleren ?zwemmen? we terug naar de auto. En toch..., zeggen we tegen elkaar, is dit beter dan thuis voor de buis hangen.
Ik heb eergisteren de CD van Wende (Snijders) binnengekregen: Quand tu dors. Allemaal franse chansons - eigen composities en klassiekers - die met grote bevlogenheid en passie worden gezongen. Luister zelf even naar dit
MP3-tje, dan weet je wat ik bedoel. Wende heeft al een goede reputatie opgebouwd in korte tijd met fans als Paul de Leeuw, Barend & Van Dorp en een CD-presentatie in Panama heeft zij niet de minsten onder haar publiek. In september start zij haar theatertournee waarover meer op
haar website. Een aanrader, deze CD waarbij zowel bekende nummers als onbekende composities op een fantastische manier worden gezongen met uitstekende begeleiding.
Wat een neppert deze dvd. 'PinkPop, The Vintage years 1970-1974' Hij bestaat voornamelijk uit vage amateurbeelden met daarachter muziek geplakt (of anders om). Sfeerbeelden, maar geen beelden die bij de muziek hoort die uit je speakers komt. Op een enkele uitzondering na zie je met een beetje geluk nog een schimmige foto voorbij schieten van Fairport Convention, Captain Beefheart, Wishbone Ash of Cockney Rebel. Ik kon er mijn aandacht niet echt meer bij houden maar ik zag vanuit mijn ooghoeken slechts een paar 'echte' live fragmenten van Rory Gallager. Zelfs met de AH aanbieding; 500 airmiles + Euro 12.50 vind ik dit te duur betaald, Tenzij je natuurlijk een hardcore Pinkpop fan bent, er zelf bij bent geweest, of het idee hebt nog oude bekenden tegen te komen op de amateurbeelden.
Foto copyright Hans Speekenbrink
Zoals eerder gemeld werd onze site/server onlangs gehacked. Hierdoor zijn we een aantal dagen uit de lucht geweest. Het resultaat is dat ons archief niet compleet meer op te roepen is. Gelukkig hadden we al een copie van de inhoud van het archief gemaakt. Waardoor we bij deze een compilatie van ons weekje Oerol/Niemandsland (zonder de reacties) terug kunnen plaatsen.
Hier onze 'Berichten uit niemandsland' 1-12:
Lees meer...
Eigenlijk was Morrissey niet zo zeer weg maar miste ik wel de groep die vooral door hem bepaald werd 'The Smiths'. Dit voornamelijk door zijn scherpe teksten, verrassende melodie-wendingen, zijn aparte stem en eigenzinnige voordracht. Dat alles is weer terug te vinden op zijn nieuwe CD: 'You are the Quarry'. Herinneringen aan the Smiths herleven weer al moet ik de kanttekening maken dat het allemaal wel wat milder is geworden. Ik zag hem de laatste tijd al steeds voorbij komen in verschillende BBC programma's. Dankzij een linktip van Bob van 'Mijn Kop Thee' naar de VPRO site 'Luisterpaal' is zijn laatste CD on-line te beluisteren. Fantastische site trouwens want er zijn heel wat goede CD's op een simpele manier toegankelijk gemaakt. Klik op bovenstaand plaatje om er heen te gaan.
Gisteren naar de toneelvoorstelling Glazen Speelgoed (The Glass Menagarie) geweest. Een autobiografisch geinspireerd werk van Tennessee Wiliams waarmee hij in 1944 doorbrak. Williams werd als schrijver op handen gedragen door de beat generatie, collega schrijvers en ook door muzikanten zoals Van Morrisson die zijn naam in een aantal songs voorbij laat komen. Andere bekende werken van hem zijn 'Cat on a hot Tin Roof' dat verfilmd is en A Streetcar named Desire. De voorstelling in de Stadsschouwburg Utrecht was uitverkocht en begon stipt op tijd. Wat meteen opviel was het sobere maar uitstekend verzorgde decor en de gerafineerde belichting die goed op elkaar afgestemd waren. In Glazen Speelgoed voedt een door haar echtgenoot in de steek gelaten vrouw (Anne-Wil Blankers) haar kinderen in een te strak keurslijf op. Vanaf het moment dat haar zoon (Victor Löw) zijn eerste baan heeft, is haar hele leven erop gericht om haar ernstig kreupele dochter (Astrid van Eck) aan de man (Marcel Hensema) te brengen. Dit streven loopt fataal af. Het stuk wordt aangekondigd als een ijzingwekkend mystiek familiedrama en zo heeft Williams het waarschijnlijk ook bedoeld en geschreven. Dat komt niet uit de verf, waarschijnlijk door overacteren van Victor Löw waardoor het meer een klucht wordt, waarbij best wat te lachen valt. Afgezien daarvan zijn de acteerprestaties voortreffelijk. Dat vind het publiek dat na afloop ging staan en bleef applaudiseren kennelijk ook want de spelers moesten vele malen terug komen om de honeurs in ontvangst te nemen.
Zit nu om te katten en naar PinkPop te kijken.
Zojuist Franz Ferdinand en nu Black Eyed Peas
|
|
